Η ΕΠΟΧΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ

 

        Η ΕΠΟΧΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ  ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ

 

Οι εποχές πάνε κι έρχονται, διανύοντας τον κύκλο  της φυσικής τους διαδρομής, η κάθε μια τους όμως διατηρεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Αναφέρονται οι 4 εποχές του χρόνου, που κάποτε στις εύκρατες περιοχές  αποτελούσαν απόλυτα διακριτές μεταξύ τους κλιματικές περιόδους.  Αυτές έδωσαν αφορμή στον Βιβάλντι να τις χρωματίσει και μελωδικά στο ομώνυμο έργο του. Υπάρχουν  πολιτισμοί που χωρίζουν το έτος σε 6 εποχές [Αβοργίνες της Αυστραλίας], ή 3 εποχές στην αρχαία Αίγυπτο. Η εποχή των παγετώνων, για παράδειγμα, ένα γεωλογικό φαινόμενο μεγάλης διάρκειας, στην εξελικτική πορεία του πλανήτη μας,   καθόρισε την επιβίωση ορισμένων έμβιων όντων, με την τελευταία της εποχή  [πριν 12.00ο χρόνια] να θεωρείται ότι επέδρασε και στο ανθρώπινο είδος. Οι ανεξέλεγκτες  όμως  παρεμβάσεις μας  στη φύση, έκαναν τις εποχές δύο [χειμώνας και καλοκαίρι] με κίνδυνο να γίνουν μια και μοναδική, με απροσδιόριστα κλιματικά φαινόμενα, που μας έχουν δώσει ήδη σαφείς προειδοποιήσεις..  Ενδέχεται δε να δημιουργηθούν συνθήκες στον πλανήτη μας, που θα αναγκάσουν τους κατοίκους του να καταστούν ‘’εξωγήινοι’’,, μετανάστες σε κάποιον άλλο πλανήτη, αφού – όπως πάμε – η γη μας  ίσως και να παύση να είναι κατοικήσιμη.

Κάποιοι αστόχαστοι γέροντες ηγέτες, ακόμα και κομματικοί  οργανισμοί, προτάσσουν ιδιοτελή  συμφέροντα και  αρνούνται να αποδεχθούν και τα ελάχιστα μέτρα που έχουν αποφασιστεί για να περισωθεί ό,τι ακόμα μπορεί να σωθεί, ή αποσύρονται από συμφωνίες προστασίας του περιβάλλοντος, που μετείχαν ενεργά στο παρελθόν.

Ερχόμαστε τώρα στον δεύτερο όρο του τίτλου, τα διατάγματα, που αποτελούν αποκλειστικό έργο ανθρώπων, για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπών. Στις σύγχρονες κοινωνίες και στις δημοκρατικές τουλάχιστον χώρες, η εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος επιτυγχάνεται με το Σύνταγμα, τους Νόμους και ενίοτε  με διάφορα Διατάγματα. Τα τελευταία χρησιμοποιήθηκαν και στο απώτερο παρελθόν, όπως το Διάταγμα των Μεδιολάνων [το σημερινό Μιλάνο], στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με το οποίο θεσπίστηκε η ανεξιθρησκία και ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των Χριστιανών. Στην εποχή μας όμως, η μέθοδος αυτή συχνά χρησιμοποιείται και για να αποφευχθεί ή  βάσανος του κοινοβουλίου..

Τη μέθοδο των διαταγμάτων αναζωπύρωσε  πρόσφατα και  ο Πρόεδρος της πάλαι ποτέ μεγάλης δημοκρατίας και  παγκόσμιας υπερδύναμης των ΗΠΑ. Κατέστησε αυτοσκοπό τη χρήση των διαταγμάτων. επιδεικνύοντας  καθημερινά την υπογραφή του στα ‘’αυτοκρατορικά’’, διατάγματα προς τους υπηκόους του. Τα πρώτα αποτελέσματα των ενεργειών του είχαν ήδη τις οικονομικές τους  συνέπειες στην ίδια του τη χώρα αλλά, στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε, οι επιπτώσεις τους επέπεσαν αδιακρίτως  επί δικαίων και αδίκων. Εκείνος όμως, από προσωπική ανασφάλεια ή άλλους σοβαρότερους λόγους, που αποφεύγω να κατονομάσω, με την καθιέρωση των διαταγμάτων επιδεικνύει καθημερινά το  ‘’αυτοκρατορικό’’ του  ύφος, κουνώντας το δάχτυλό του απειλητικά σε όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Συγχρόνως, με τα διατάγματά του  παρακάμπτει κάθε έλεγχο από  τη Βουλή και τη Γερουσία, φοβούμενος την απόρριψή τους, παρά τον έλεγχο της πλειοψηφίας τους από το Κόμμα του.

Οι οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές, διατυπώνουν καθημερινά, διάφορες – αντικρουόμενες συνήθως- ερμηνείες της στάσης του και των επιπτώσεών τους. Οι συχνές του όμως παλινωδίες  και υπαναχωρήσεις, φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα πιέσεων ή συμβουλών προσκείμενων του ειδικών και ίσως κατανοήσει ότι η εποχή μας δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για κυνήγι ανεμόμυλων και κακών μαγισσών. Μακάρι ο Πανάγαθος, στον οποίο, διακηρύσσει ότι πιστεύει, να τον βοηθήσει και να του λαμπικάρει το μυαλό, να αναθεωρήσει τις ανεπίκαιρες στρεβλές του αντιλήψεις για το καλό της ανθρωπότητας και πρώτιστα της χώρας του. Χρησιμοποιώ  τον όρο αναζωπύρωση, που υπονοεί ότι ενεργεί έτσι, ώστε μια φωτιά που κόντευε να σβήσει να ξαναρχίζει να καίει με μεγάλη ένταση.  Αντώνης

 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΠΝΙΕΣ ΜΟΥ

 

         ΟΙ ΤΡΕΙΣ  ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

                       ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΠΝΙΕΣ ΜΟΥ

 

 

Εισαγωγικά θα διευκρινίσω ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα  τα πονήματά μου, τα εμπνέομαι τις ατέλειωτες νύχτες της μόνιμης αϋπνίας ,που με μαστίζει εδώ κα πάρα πολλά χρόνια. Στην  προσπάθειά μου να κοιμηθώ ‘’μου κολλάνε ‘’ διάφορες σκέψεις που για να τις αποφύγω  προσπαθώ να σκεφθώ κάτι άλλο και έτσι, το πρωί  ξυπνώ με  τρία- τέσσερα διαφορετικά’’ ΣΕΝΆΡΙΑ’’, τα οποία απλώς καταγράφω στον υπολογιστή μου. Κάποια από αυτά θεωρώ ότι ενδιαφέρουν και άλλους κα τα μοιράζομαι με e-mail η μέσω της ιστοσελίδας μου. Κάποια άλλα τα γράφω μόνο για μένα και αφού τα ξαναδιαβάσω αποφασίζω για την τύχη τους. Τώρα τελευταία που οι φυσικές μου δυνάμεις  δεν μου επιτρέπουν και πολλά, αφού τα χέρια κουράζονται, τα συγκρατώ τα περισσότερα  στην προσωπική μου μνήμη, η οποία, μαζί με την  πνευματική διαύγεια, παραμένουν  θαλερές.

Το σημερινό μου κείμενο, είναι ένα από τα ελάχιστα δημιουργήματα της ημέρας, αφού με τη βοήθεια ενός  αγχολυτικού, εξασφάλισα περισσότερη ώρα ύπνου και θέλησα να δοκιμάσω αν αυτό διευκολύνει ή όχι τη διαύγειά μου και αναμένω τα αποτελέσματα.

Οι τρεις γέροι μας, που αναφέρονται στον τίτλο του παρόντος, είναι κατά σειρά, ο αποκαλούμενος, για άγνωστους σε μένα λόγους και Γέρος της  Δημοκρατίας,, Γεώργιος Παπανδρέου, ο αποκαλούμενος σοφός γέρων, Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο αποκαλούμενος χαρισματικός, Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο  ‘’ηράσθησαν’’ μεν πολλοί,  λίγοι  όμως τον πίστεψαν. Προσωπικά μου προκάλεσε μια αποστροφή  για κάθε χαρισματικό.

Τον πρώτο τον γνώρισα από κοντά – διαμείναμε στον ίδιο χώρο, σε επίσκεψη κορυφής το 1965  στο Βελιγράδι που υπηρετούσα,  όταν εκείνος ως πρωθυπουργός της χώρας και εγώ σαν πρακτικογράφος, βρεθήκαμε πολύ κοντά και άκουσα, εις επήκοον όλων, τηλεφωνικές του συνομιλίες με τον γιό του Αντρέα και αρκετούς χαρακτηρισμούς για τον δεύτερο, μετά τη λήξη της συνομιλίας τους. Δεν θα τις αναπαράγω, παρά το γεγονός ότι ήταν πολιτικές και συνεπώς ανακοινώσιμες, μένοντας στη διαπίστωση ότι  δεν ήταν  καθόλου κολακευτικές, με επιπτώσεις τόσο στις διαπραγματεύσεις όσο στην ελληνική πολιτική  ‘’σκηνή’’. Αναφέρομαι  στην  περίοδο της διαμάχης του Ανδρέα με τον Γαρουφαλιά για το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της χώρας και το  γεγονός ότι ο γέρος βρισκόταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία, οπότε ο ίδιος έχει πολλά ελαφρυντικά.

Πέραν αυτού, είχα τη γνώμη ότι δικαιολογούσε απόλυτα τον χαρακτηρισμό του ‘’παπατζή’’, κυρίως με τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον εμπαιγμό στην παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ  και κυρίως με τη δήλωσή του στο Σύνταγμα για ‘’πίστη και στην λαοκρατία’’, παρουσία και του  συνεργάτη του Άγγλου Στρατηγού Σκόμπι. Για την ιστορία αναφέρω ότι   οι τυπικοί παπατζήδες αποτελούσαν περιφερόμενους  τζογαδόρους , που ταχυδακτυλουργικά έκλεβαν τους αφελείς που συμμετείχαν στο παιχνίδι , αναζητώντας τον ‘’παπά’’ ανάμεσα σε τρία φύλλα τράπουλας, ενώ τους βοηθούσαν και ‘’τσιλιαδόροι’’.

 Περισσότερα όμως έμαθα από την γνωστή ηθοποιό , Κυβέλη-Ανδριανού, που υπήρξε ο μεγάλος του έρωτας και τρίτη σύζυγός του. Τη συνάντησα  τυχαία, τη δεκαετία του 70,στον θερινό κινηματογράφο ‘’Ζαν Μαρί’’ στο Παλαιό Φάληρο, όπου σύχναζε, σαν φίλη του ιδιοκτήτη, συγγενικού μου προσώπου. Ηλικιωμένη πια,  παρακολουθούσε  συχνά τις παραστάσεις και όταν γνωριστήκαμε καθόμαστε δίπλα – δίπλα, ανταλλάσοντας  σκέψεις. Τα όσα άκουσαν τα αφτιά μου για τον γέρο της Δημοκρατίας , που κρατώ μόνο για μένα, δεν είναι καθόλου κολακευτικά και  επιβεβαιώνουν  τον χαρακτηρισμό του

Ο δεύτερος χρονολογικά γέρος, υπήρξε ο Ανανεωτής,  ο δημιουργός και εκσυγχρονιστής της νεότερης Ελλάδας. Η προσωπική του επιλογή να ‘’βάλει’’ τη χώρα στην τότε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν ένα από τα σημαντικότερα εθνικά επιτεύγματα, που άλλαξαν την πορεία της. Αλίμονο μας αν δεν είχαμε γίνει μέλος  αυτού του οργανισμού, παρά τα όσα παλιά και νέα του προβλήματα.

Πάμε τώρα στον δεύτερο. Κλήθηκε , από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, να σώσει τη χώρα από τη χούντα και εμπέδωσε οριστικά τη δημοκρατία,  όταν είπε  το γνωστό ‘’όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια΄΄, για τους χουντικούς και νομιμοποίησε την ελεύθερη ύπαρξη του ΚΚΕ.

 Σημαντική είναι και η   φράση του  ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’ – εννοώντας πρώτιστα τη μεγάλη  δημοκρατική τότε χώρα των ΗΠΑ - και όχι βέβαια τη σημερινή ‘’άγρια Δύση’’ του Τράμπ και του Elon  Musk. Το πείσμα του τον οδήγησε στην απομάκρυνση της χώρας  από το ΝΑΤΟ, για τη θέση των συμμάχων στο Κυπριακό, και για  την επάνοδό μας  στο οποίο δεινοπαθήσαμε.

         Ένα από τα λάθη του υπήρξε η αστυφιλία, όταν, με την ανοικοδόμηση στην Αθήνα, αμέτρητοι συνέλληνες, εγκατέλειψαν τα χωριά και τις εργασίες τους και έγιναν θυρωροί στις νέες τότε πολυκατοικίες. Δεν ήταν βέβαια και από τις ‘’σοφότερες’’ αποφάσεις του, ως αρμόδιος Υπουργός. η κατάργηση του τραμ και το ‘’ξήλωμα’’ των  γραμμών του, στις κλασικές και όμορφες διαδρομές του.

Υπήρξε σκληρός με τον εαυτό του αλλά, πολύ  συγκαταβατικός με τους πολιτικούς του αντιπάλους, ακόμα και όταν ο Αντρέας Παπανδρέου τον ‘’ενέπαιξε’’ στο θέμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, επιλέγοντας τελικά τον κ. Σαρτζετάκη. Η συνολική θητεία του έχει θετικό πρόσημο.

Last but not least o Ανδρέας Παπανδρέου, ο δεύτερος της ‘’δυναστείας’’, ο οποίος, μας ήλθε από τις ΗΠΑ, όπου είχε καταταγεί ως εθελοντής στον αμερικανικό στρατό, ως χαρισματικός και μαρξιστής. Πέραν της διαμάχης του  για το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, που προαναφέρθηκε ,είναι και ο δημιουργός του συνθήματος ‘’Ελλάς και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’  . Το τελευταίο κράτησε όσο και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ του 2015,  που έγινε ΝΑΙ, σε μια νύχτα και  μετά πολλών επαίνων, με υποτιθέμενο αντάλλαγμα τα μνημόνια, προσθέτοντας τελικά  ακόμα ένα. Δεν θα αναφερθώ στις συζυγικές απιστίες του, την παρουσία της συντρόφου του και των παντοειδών μέντιουμ και λοιπών ‘’μαγίστρων’’ του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, ούτε στην πρεσβευτοποίηση και υπουργοποίηση των συγγενών της ΄΄νύφης΄΄, εν είδει προίκας, πρόσωπα για τα οποία δεν έχω να καταμαρτυρήσω οτιδήποτε μεμπτό.

Το σημερινό μου πόνημα είναι ένα δημιούργημα της ημέρας που γράφεται και αφήνω στους αναγνώστες του να κρίνουν αν πρέπει να συνεχίσω τα χάπια ή να επανέλθω στα παλιά. Η  διαφορά είναι ότι έχει γραφεί με καθαρότερο μυαλό έναντι των προηγούμενων που  έχουν την ηπιότητα αλλά και τους ενδεχόμενους κινδύνους της νύχτας. Θυμάμαι  μια παροιμία της μητέρας μου, που έλεγε :’’ της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά’’.  Ίδωμεν!!!  Αντώνης

 

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 

ΕΠΕΤΕΙΑΚΉ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ

 

        Λέγεται ότι η «Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως…» και παρά το γεγονός ότι προσωπικά την αποφεύγω στα κείμενά μου και για λόγους αισθητικής και καλλιέπειας, αναγκάζομαι να την δεχθώ  για ένα πόνημά μου  του 2016. Το κάνω για τη συμπλήρωση 9 ετών από τότε και για να θυμίσω ότι η σημερινή πραγματικότητα με δικαιώνει πλήρως, αν και ανάλογες ενέργειες γίνονται με την συμπλήρωση πολλαπλασίου της δεκαετίας. Έκλεψα ένα χρόνο, γιατί στην ηλικία μου , το διάστημα αυτό  είναι πολύ μεγάλο και έξω από τις ρεαλιστικές  προβλέψεις μου.

Είναι οδυνηρό να αναπολεί κανείς τα χρόνια της συμφοράς και του πολέμου , γιατί τότε υπήρχε  τουλάχιστον η ελπίδα ότι το κακό θα τελειώσει κάποτε και θα ξεχαστεί. Σήμερα όμως ποιος μπορεί να προβλέψει ‘’τι τέξεται η επιούσα’’ , πολλώ δε μάλλον  πόσο θα κρατήσει αυτή  η παγκόσμια ‘’αναστάτωση’’ και πότε και πώς θα τελειώσει [;;;]

Μετά τον ενημερωτικό αυτό πρόλογο, που με  διευκολύνει να γνωστοποιήσω το επίκαιρο παλιό δημοσίευμά μου σε όσους δεν έτυχε ή δεν μπόρεσαν να το διαβάσουν, προχωρώ άμεσα στην παράθεση του :

 

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

                             ‘’Αναπολήσεις’’       25.4.2016

 

Ξύπνησα σήμερα το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, πρώτης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδας, με τη σκέψη να  αναλογιστώ το παρόν  και να ΑΝΑΠΟΛΗΣΩ   το παρελθόν, κρίνοντας και συγκρίνοντας τις διάφορες φάσεις της μακράς και πολυτάραχης αυτής  περιόδου που βίωσα στα 82 μου χρόνια. Εντελώς συμπτωματικά ξαναζώ τα τελευταία 23 χρόνια  στο ίδιο περιβάλλον που έζησα και σαν παιδί, οπότε υπάρχει ‘’μία σταθερά’’ όπως  λέμε στα μαθηματικά, που διευκολύνει τη δίκαιη σύγκριση.

Αρχίζοντας από το ρήμα ‘’αναπολήσω ’’ που δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του, παραθέτω  τις ερμηνείες που δίνουν οι ειδικοί αλλά και την προσωπική μου βιωματική εξήγηση. Για τους ειδικούς λοιπόν σημαίνει θυμάμαι με νοσταλγία ή φέρνω στη μνήμη μου κάποιες στιγμές από το παρελθόν, ενώ η δική μου ερμηνεία εμπεριέχει και το στοιχείο της προσωπικής κρίσης, που σημαίνει ότι ‘’στρέφομαι στο παρελθόν που μου λείπει’’. Εκεί φθάσαμε αγαπητοί αναγνώστες, στον 21^ο αιώνα  της τεχνολογικής εξέλιξης και της παντοειδούς επάρκειας  αγαθών, αναγκαζόμαστε  να γυρίζουμε στο γνωστό  δεινό παρελθόν για να αντλήσουμε ελπίδα. Ελπίδα, όχι πια για μας αλλά για τους χωρίς καμιά ελπίδα και προοπτική  νέους μας και γι’ αυτούς  που ακολουθούν  και θέλουν να ζήσουν στην όμορφη αυτή χώρα, όπως άλλωστε το δικαιούνται. Θα ξεκινήσω όμως από την αρχή, εννοώ την αρχή των πρώτων παιδικών μου χρόνων, με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την πείνα του 1941 και τον εμφύλιο σπαραγμό που ακολούθησε.

Όλα αυτά το χρόνια [1940-1949], ζήσαμε γεγονότα ίσως χειρότερα από αυτά που βίωσαν και βιώνουν οι χιλιάδες πρόσφυγες που διέρχονται ή ‘’ξεμένουν’’ στην εξίσου χειμαζόμενη πατρίδα μας. Χάσαμε δικούς μας στον πόλεμο, είδαμε δίπλα μας να σκοτώνονται συνάνθρωποί μας, πεινάσαμε, μας έλειψαν ακόμα και τα πιο  βασικά, κάποιοι δεν άντεξαν την πείνα και ‘’γλίτωσαν’’ έτσι  από τη μαρτυρική συνέχεια, αλλά τελικά μείναμε στη χώρα μας και συμβάλαμε  - ο καθένας με τον τρόπο του – και  στη διατήρηση  της κρατικής αυτής  οντότητας, της πατρίδας μας. Το ίδιο έγινε και στη συνέχεια με την ακόμα χειρότερη   εμφύλια αδελφοκτόνο αιματοχυσία, που πέραν των άλλων χώρισε τους ανθρώπους μεταξύ τους και έσπειρε παντού το  μίσος, που τα επακόλουθά του κράτησαν για δεκαετίες. 

Τότε βέβαια  ‘’εφευρέθηκε’’ και μια νέα προσχηματική λέξη, η λήθη, που έμελλε να καταστεί μονόπλευρη, αφού παρά τα εκατέρωθεν απάνθρωπα εγκλήματα, η μια πλευρά διατηρεί το δικαίωμα να τα επικαλείται και μάλιστα ως τίτλο τιμής, ενώ οι ανήκοντες στην άλλη - και δεν αναφέρομαι στους πραγματικούς γερμανοτσολιάδες και τα φασιστοειδή της εποχής-  εθεωρούντο μιάσματα της κοινωνίας και έφεραν το στίγμα του ‘’μη δημοκρατικού πολίτη’’. Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει η δημοκρατία με νοσταλγούς των αποτυχημένων  σοβιετικών ολοκληρωτικών καθεστώτων [ τα  έζησα προσωπικά επί 12 χρόνια και έχω παιδί γεννημένο  εκεί ]  που θέλησαν αλλά δεν μπόρεσαν να τα επιβάλουν και στη χώρα μας, ας μη το ψάχνουμε, γιατί θα μας κολλήσουν καμιά καινούργια ρετσινιά. Το θέμα είναι ότι με τον εμφύλιο ολοκληρώθηκε η καταστροφή της πατρίδας μας, αυξήθηκαν οι μαυροφορεμένες μάνες και χήρες και η οικονομική ‘’κατρακύλα’’  ξεπέρασε κάθε προηγούμενο – αν και αυτό το τελευταίο αμφισβητείται σφόδρα επί των ημερών μας. Εκείνο που θυμάμαι και με εντυπωσιάζει, από  αυτή τη διαμάχη της δημοκρατικότητας, έμειναν έξω ή  ξεχάστηκαν  απόλυτα οι παντοειδείς δοσίλογοι – και των δύο πλευρών – και οι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη των συμπολιτών τους και ‘’αγόρασαν για ένα κομμάτι ψωμί’’, περιουσίες που  τις χαίρονται αυτοί ή οι απόγονοί τους και κυρίως τις υπολήψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στην ανάγκη.

 Όλα λοιπόν αυτά τα μαύρα χρόνια της συμφοράς και της ανέχειας, οι άνθρωποι ζούσαν με τον τρόπο τους και κυρίως με όση τους απόμεινε  αγάπη, τη ζωή τους. Τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, αποφάσιζαν τον τρόπο που θα περάσουν καλύτερα και θα βιώσουν το Θείο δράμα της Μεγάλης εβδομάδας, τη χαρά της Λαμπρής και κυρίως πως θα εκδηλώσουν την αγάπη τους και στους άλλους συνανθρώπους τους, διότι διατηρούσαν την ελπίδα ότι ‘’το κακό αυτό θα περάσει’’ και ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες και όλα τα δεινά θα ξεχαστούν.

 

Ακολούθησαν πράγματι οι καλύτερες  ημέρες και η ελληνική κοινωνία  ‘’ξεσάλωσε’’ από ευτυχία και κυρίως ευμάρεια, ώστε ικανοποίησε ακόμα και τα απωθημένα των ημερών της στέρησης, μέχρι που ήλθε η ώρα να πληρώσουμε και τον λογαριασμό για όλα αυτά τα ωραία που προσδοκούσαμε και τελικά κατακτήσαμε, χωρίς όμως να κάνουμε και μια προσπάθεια παραγωγής δικού μας πλούτου. Εδώ λοιπόν, ο λαός μας που άντεξε όλες αυτές τις αντιξοότητες που προανέφερα, δεν άντεξε την ξαφνική ‘’καλοπέραση’’,   ιδιαίτερα όμως το λογαριασμό, που δεν είχε και το ανάλογο εθνικό οικονομικό αντίκρισμα. Παρά τη φαινομενική γαλαντομία μας – με σκοπό  να εντυπωσιάσουμε τους συνδαιτυμόνες μας -  σπεύδουμε και επιμένουμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό, στη συγκεκριμένη αυτή εθνική εξόφληση, κανείς μας δεν έδειξε την παραμικρή  προς τούτο προθυμία και ομαδικά αποποιηθήκαμε ακόμα και την ιδεολογία μας, με μοναδικό σκοπό την αποφυγή του λογαριασμού. Θυμηθήκαμε λοιπόν και καλά κάναμε  αλλά  με καθυστέρηση 70  ετών τα κατοχικά χρέη και ανακαλύψαμε και μια νέα ιδεολογία, αυτή του μνημονιακού και αντιμνημονιακού, χωρίς να ενημερώσουμε για τους λόγους και τα άτομα που μας οδήγησαν στο πρώτο μας μνημόνιο. Πιστέψαμε στη γνωστή θεωρία του ‘’κουτόφραγκου’’ και δεν εξήγησε κανείς στο λαό τι τον περιμένει. Τρέμετε λοιπόν, Μαρξ, Έγκελς και λοιποί φιλόσοφοι των πολιτικών και οικονομικών ιδεολογιών, αφού στην εποχή μας επικράτησαν – κατά πως μας βολεύει- οι νεότερες θεωρίες Τσόμσκι ,Βαρουφάκη και λοιπών ’’συγγενών’’, για να εγκαθιδρυθεί η καινούργια εξουσία της  ‘’δημιουργικής ασάφειας’’ και των νέων τζακιών. 

 Το κακό με τους οπαδούς των καινοφανών και αναπόδεικτων αυτών θεωριών είναι ότι τους θέλγει το κίνητρο νομής της ‘’γλυκιάς’’ εξουσίας αλλά είτε δεν ξέρουν είτε – το χειρότερο- δεν μπορούν  να αντιμετωπίσουν  τις συνέπειες μιας τέτοιας αποκοτιάς, σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινωνία, όπου είναι σαφώς προσδιορισμένος ο στόχος και η δύναμη του καθενός. Δεν μπορείς να κάνεις διεθνείς διαπραγματεύσεις ‘’μόνος’’ ή με την επίκληση κάποιων ‘’αριστερίστικων κομματιδίων’’ της ιβηρικής χερσονήσου. Αναγκάζομαι να θυμίσω ‘’ανωνύμως ‘’ ότι τόσον αυτός που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο όσο και εκείνος που καθιέρωσε τον όρο της δημιουργικής ασάφειας, έγιναν διεθνείς αστέρες και δίδασκαν σε διεθνή  πανεπιστήμια τις θεωρίες τους, που ευτυχώς οι ξένοι θεώρησαν υλικό προς αποφυγήν και δεν τις εφάρμοσαν. Θα διερωτηθούμε λοιπόν, πριν φθάσουμε και στο θέμα  της Μεγάλης Εβδομάδας, και τώρα τι κάνουμε; Οι γαντζωμένοι λοιπόν στην εξουσία που ούτε καν ονειρευόντουσαν , δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω, αφού θα αναγκασθούν να την χάσουν και δεν το θέλουν με τίποτα, αλλά ούτε έχουν τη θέληση και τη  δυνατότητα να πάνε μπροστά,  αφού το ψέμα που έχει ‘’ κοντά ποδάρια ‘’,    έχει πλήρως  αποκαλυφθεί  και σε όλο του το μέγεθος.   

    Εδώ θα επικαλεσθώ μια από τις αμέτρητες  ‘’καινοφανείς’’ λέξεις του  πρώτου διδάξαντα Αντρέα Παπανδρέου, με την πρόθεση της στερητικής λέξης [μη], όπως μη πόλεμος, που είχε πει κάποτε. Έχουμε φθάσει δηλαδή στο σημείο της ‘’μη λύσης’’ και ότι τη μόνη δυνατότητα κατέχει η ‘’ μη κυβερνώσα’’ κυβέρνηση και  τον τρόπο θα αναγκασθεί να τον επιλέξει η ίδια, αρκεί να το κάνει με το μικρότερο δυνατό πρόσθετο κόστος. Εκείνη πήρε αυτές τις αποφάσεις και η ίδια  πρέπει να βγάλει  τη  χώρα από τα αδιέξοδα ή επί το λαϊκότερο ‘’ όπως τάκανε ας τα φάει’’  και ας μας αφήσει να αισθανθούμε , ο καθένας με τον τρόπο και τον πόνο του, τη χαρμολύπη  της εβδομάδας και των δικών μας παθών, διότι τα άλλα πάθη, τα Θεία, το θέλουν ή όχι θα τα συμμερισθούμε πιο έντονα, αφού ξέρουμε καλά ότι η δική τους  ανάσταση ,που πολύ πρόσφατα μας εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός,   δεν πρόκειται να έλθει. 

Δεν βλέπω γύρω μου, ούτε βεβαίως το αισθάνομαι, αυτό που ήταν διάχυτο σε ανάλογες περιόδους στο παρελθόν [προσπάθεια να προγραμματίσουμε τον καλύτερο τρόπο εορτασμού, που θα πάμε, με ποιους θα ‘’περάσουμε’’ μαζί το Πάσχα και τόσα άλλα που έκαναν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και διαφορετικές αυτές τις ημέρες]. Υπήρχε μια διαρκής εγρήγορση για την προετοιμασία της συμμετοχής σ’ αυτή την οικογενειακή ή φιλική διαδικασία ‘’εορτασμού’’ αυτών των ημερών. Δηλαδή δουλεύαμε για να κάνουμε κάτι, ενώ στις μέρες μας,  μας δουλεύουν απροσχημάτιστα   οι κυβερνώντες. Θα αρκεσθούμε και φέτος στην Ανάσταση του Χριστού , την οποία  διακηρύσσουν ότι δεν πιστεύουν οι ‘’μαρξιστές’’ κυβερνώντες μας, αλλά εμείς οι λοιποί χαρακτηριζόμενοι και ‘’μη προοδευτικοί’’  Έλληνες προσμένουμε και προσδοκούμε με αγάπη. Καλή Ανάσταση . Αντώνης

 

 

ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΧΡΗΖΟΥΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ

 

        ΠΟΛΛΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ  ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

       ΧΡΗΖΟΥΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ

 

Ποτέ, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και όσα τον ακολούθησαν, δεν βρεθήκαμε διεθνώς σε τόσο δεινή κατάσταση, όπως στις μέρες μας. Κατά καιρούς είχαμε την τύχη ή την ευτυχή συγκυρία να βρεθούν στον δυτικό τότε κόσμο,  σπουδαίοι πολιτικοί ηγέτες που έδρασαν έγκαιρα και πρόλαβαν το κακό. Στην Ανατολική Ευρώπη και αλλαχού είχε προηγηθεί η λαίλαπα του 1918 με την ολοκληρωτική εφαρμογή της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας, με την οποία, αν ζούσαν, θα έτριζαν τα κόκαλα  των δημιουργών της.

Στον καιρό μας  όμως αυτό ‘’παράγινε’’ και έπαυσε να είναι πια αμιγώς   πολιτικό θέμα, αφού, και αν υπήρχαν αυτοί που μεγαλούργησαν για το μέλλον της Ευρώπης ,  δεν θα μπορούσαν πια να βοηθήσουν, αφού το πρόβλημα χρήζει ψυχιατρικής αντιμετώπισης. Η λύση του σημερινού προβλήματος, αφού και εμείς συνδράμαμε στην κορύφωσή του, αποτελεί θέμα αρμοδιότητας  ειδικών επιστημόνων της ψυχιατρικής. Αγαπητοί συνάνθρωποι, ζούμε όλοι μας σε μια τρέλα, ολίγων ανθρώπων που κρατούν  τα ηνία του κόσμου. Αυτό δε σημαίνει ότι όλοι μας κάνουμε οτιδήποτε για να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία, ρίχνοντας νερό στον μύλο της παλαβομάρας.

Αρχίζοντας από τον Ρώσο ηγέτη  ,που συνεχίζει να οραματίζεται την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση που τον ανέδειξε, άλλαξε μόνο ’’ταμπέλα’’ στη μεγάλη χώρα του που θεωρεί μαγαζί του. Εξακολουθεί να εφαρμόζει τις γνωστές  σταλινικές μεθοδεύσεις, για να καρπωθεί και να επαυξήσει, αυτός και οι ελάχιστοι ολιγάρχες του, τα αποτελέσματα της λεηλασίας της μεγάλης του  χώρας . Αν προσέξετε τις κινήσεις του [κουνήματα] μέσα στα ‘’χρυσά παλάτια του’’, θα διαπιστώσετε ότι θυμίζουν παλιούς  αυτοκράτορες και ξεπερασμένες  συμπεριφορές ή και το πιθανότερο, χρήζει ψυχιατρικής αντιμετώπισης.

Σαν να μην έφτανε αυτό, μιμείται τα ‘’σουσούμια’’ του και ο νέος ηγέτης της αντίπερα όχθης, ο οποίος δεν παραλείπει να εξυμνεί τη ‘’λογική]’’ του τέως υψηλού ‘’συντρόφου’’ και να εκφράζει τη φιλία του. ‘’Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι’’ , όπως έλεγαν οι  θυμόσοφοι μιας περασμένης εποχής, γιατί τώρα λείπουν και οι ‘’ τεντζερέδες’’!!!

Ο δεύτερος μεγάλος, τραβάει περισσότερο το σκοινί και θα σπάσει , με παγκόσμιες συνέπειες. Θέλει να κάνει τον Καναδά 51^η Πολιτεία των ΗΠΑ, να αγοράσει τη Γροιλανδία γιατί του αρέσει, να κάνει δική του τη διώρυγα του Παναμά,  να κάνει Ριβιέρα τη Γάζα και τόσα άλλα’’ τρελά’. Τελευταία επέβαλε δυσβάστακτους δασμούς σε όλα τα προϊόντα, επιδεικνύοντας μάλιστα και τα σχετικά διατάγματα  με την υπογραφή του. Καλά λοιπόν στη χώρα του ‘’θελέστα και παθέστα΄΄, αλλά εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε;;;

Γενικά στην τραγική εποχή που διανύουμε είναι ανάγκη να υποκαταστήσουμε τα συνέδρια με ειδικές συνεδρίες. Η παγκόσμια κοινωνία παρακολουθεί αμήχανη την παράλογη αυτή επικαιρότητα και τη στήριξη ακροδεξιών από στενούς συνεργάτες του με χιτλερικούς χαιρετισμούς, που θυμίζουν αλήστου μνήμης ηγέτες   του μεσοπολέμου Την ίδια στιγμή, ο  αδικημένος αυτός λαός διαδηλώνει βίαια και ‘’ξηλώνει’’ πεζοδρόμια για κομματικά ή  ασήμαντα άλλα  προβλήματα.

 Ανάλογες  διακηρύξεις,  στην όχι και τόσο παλιά Αθήνα από τον γνωστό  γραφικό Δελαπατρίδη, , αντιμετωπίστηκαν προληπτικά από την πολιτεία, με    ψυχιατρικές μεθόδους. Μήπως πρέπει να πράξει  το ίδιο και η οργανωμένη διεθνής κοινότητα;;; Την ίδια πρακτική ακολουθούν και οι Ερντογάν, Αγιατολάχ και άλλοι σύγχρονοι ‘’μουζαχεντίν’’. Τι θα απογίνουμε όταν και κάποιοι  ‘’επαναστάτες του γλυκού νερού’’, ξένοι και   εγχώριοι, εκμεταλλεύονται ασύστολα την τρέλα της εποχής και μας γεμίζουν με φρούδες ελπίδες;;; Όλοι αυτοί προσπαθούν να εντάξουν και τη χώρα μας στο μεγάλο αυτό τρελοκομείο.

Έχετε ποτέ παρακολουθήσει τις συνεδριάσεις του Ελληνικού κοινοβουλίου;;; Αν ναι θα έχετε διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι ‘’πουλάνε ‘’τρέλα’’ για να αποδείξουν τον μικρομεγαλισμό τους, βλέποντας ότι η μέθοδος τείνει να γίνει διεθνώς αποδεκτή και κερδοφόρος. Είναι κάποιοι, ακόμα και κομματικοί ηγέτες, που ενώ γυαλίζει το μάτι τους, γίνονται αποδεκτοί από τους εθισμένους στη συμπεριφορά των καιρών, που ασμένως  υιοθετούν τις απόψεις και διακηρύξεις τους. Ο σοφός Κωνσταντίνος Καραμανλής, είχε προβλέψει την κατάντια μας, όταν πριν κάποιες δεκαετίας είχε πει την περιβόητη φράση  ότι  «Η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο» .

Θα ήθελα πολλά ακόμα να προσθέσω για όσα φοβάμαι ότι θα ακολουθήσουν και δεν το κάνω όχι γιατί ίσως δεν θα προλάβουν να με βλάψουν προσωπικά, αλλά γιατί  η ηλικία μου   δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω., Ελπίζω ότι θα διαψευστώ για όσα ήδη διατύπωσα και ότι θα μπορέσω να επανέλθω προσεχώς με ποιο ευχάριστες διαπιστώσεις. Το τελευταίο μου  θυμίζει παλιές κινηματογραφικές αίθουσες, στις οποίες πριν από την κύρια προβολή, μας θύμιζαν τι θα προβάλουν μελλοντικά. Αντώνης

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

 

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

    [ΕΜΠΕΙΡΙΚΉ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ]

 

 

Πριν αναφερθώ στις προσωπικές μου εμπειρίες , θα αναφερθώ στην επικρατούσα άποψη για την εννοιολογική σημασία των λέξεων θεωρία και πράξη, σύμφωνα με τις κοινωνικές παραδοχές, όπως αυτές προέκυψαν  από διάφορες  μελέτες και   επιστημονικές έρευνες.

1.Η θεωρία είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα ιδεών και προτάσεων που  συνιστά μια ιδιαίτερη προσέγγιση ενός φιλοσοφικού, επιστημονικού, πολιτικού, οικονομικού ή άλλου ζητήματος, όπως η θεωρία των ιδεών του Πλάτωνα. Στις φυσικές επιστήμες είναι ένα συνεκτικό σύνολο αξιωμάτων που αποπειράται να εξηγήσει ένα σύνολο φαινομένων, όπως η θεωρία της σχετικότητας, του Αϊνστάιν. Στην εποχή μας, μπορεί να αποτελεί και  μια συστηματική προβολή προσωπικών ιδεών , ενίοτε δε και δογματικών απόψεων.  Δογματικές   θεωρούνται οι απόψεις ανθρώπων  οι οποίοι προσκολλώνται  στις πεποιθήσεις τους, ακόμη και όταν οι ειδικοί διαφωνούν και τα στοιχεία τους διαψεύδουν .

2. Πράξη είναι η εφαρμογή, ή εκτέλεση μιας ιδέας , μιας θεωρίας ή  οποιουδήποτε σχεδίου, εν κατακλείδι δε, είναι αυτή η ίδια  ζώσα πραγματικότητα. Όπως δε αναφέρει και  η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου  σε  μυθιστόρημά της, ‘’είναι φορές που ανάμεσα σε θεωρία και πράξη δυσκολευόμαστε’’.

        Συμφωνώντας απόλυτα με την τελευταία διατύπωση, παραθέτω στη συνέχεια και τις  προσωπικές μου  πολυετείς εμπειρικές γνώσεις  επί του θέματος. Η εσκεμμένη  ενίοτε  στρέβλωση της πραγματικότητας,  διαφοροποιεί παντελώς την πράξη από τις προτροπές και τα  κελεύσματα της θεωρίας. Έτσι λοιπόν, οι σύγχρονοι δογματικοί και οι λαϊκιστές, προτάσσοντας τη σκοπιμότητα και τις  ενδεχόμενες ιδεοληψίες τους, προσπαθούν να επιβάλουν μια πρακτική εντελώς ξένη και άσχετη με την κοινώς αποδεκτή θεώρησή  της. Η αδυσώπητη νομοτελειακή πραγματικότητα, με παραδείγματα ‘’ων ουκ εστιν αριθμός’’ , φαίνεται ότι  επηρεάζει σαφώς  τις σχέσεις των ανθρώπων και διαψεύδει τις προσδοκίες τους. 

 Θα περιοριστώ στην αναφορά μιας  ακραίας μορφής της, που βίωσα προσωπικά και παρατεταμένα, η οποία δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για τις  επιπτώσεις και τις συνέπειες της στο κοινωνικό σύνολο και το Έθνος. Θα το κάνω  με  αναφορές   σε προσωπικά βιώματα,  στο διάβα της ζωής μου, αναλαμβάνοντας έτσι  και την πλήρη ευθύνη για την ακρίβεια των λεγομένων μου.

 Στα πρώτα νεανικά μου χρόνια, στη μακρά περίοδο της φασιστικής κατοχής,  είχα και εγώ ενστερνισθεί τις ιδέες κάποιων ‘’προοδευτικών’’ συνομηλίκων μου  και έβλεπα με  συμπάθεια τις απόψεις τους. Στον εμφύλιο που ακολούθησε και τα αιμοσταγή γεγονότα που διαδραματίσθηκαν, ένιωσα την ανάγκη να ξεκαθαρίσω μέσα μου, αν αυτά που ζούσα καθημερινά, έχουν οποιαδήποτε σχέση με τις απόψεις των Γερμανών φιλοσόφων   Μαρξ και Έγκελς, όπως αυτές  είχαν προσληφθεί από τα ευήκοα τότε ώτα μου. Εδώ θα προσθέσω ότι  ήμουν γιος οικοδόμου και  τα καλοκαίρια των γυμνασιακών μου χρόνων, άσκησα και προσωπικά το ίδιο επάγγελμα, για να συνδράμω, όπως συνηθίζονταν, στο οικογενειακό εισόδημα. Την περίοδο αυτή  είχα πλείστα όσα   ανάλογα ακούσματα από τους λαϊκιστές ή τους αφελείς της εποχής, γιατί οι τελευταίοι πάντα ευδοκιμούσαν στη χώρα που  ‘’ ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και είναι η γη η Ελληνίς’’, όπως έλεγε ο ποιητής Άγγελος Βλάχος.

  Όταν αργότερα, ώριμος άντρας πια, βρέθηκα επαγγελματικά,  για 12 χρόνια, στις αποκαλούμενες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, διαπίστωσα την τρομερή διαφορά   ανάμεσα στις θεωρίες των Μαρξ και Έγκελς, τις οποίες διάβασα ενδελεχώς και την   εφαρμογή τους στην πράξη. Τα όσα βαρύγδουπα είχα ακούσει  για το δίκιο του εργάτη και άλλες ‘’αστειότητες’’ αποτελούσαν φενάκη συγκάλυψης της πραγματικότητας και δεν εύρισκα οποιαδήποτε  σχέση τους με όσα βίωνα καθημερινά. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε τις  αιτιολογημένες αμφιβολίες  και σοβαρή  αφορμή για τους πρώτους μου προβληματισμούς. Την  ίδια στιγμή  βίωνα το δράμα των λαών, με εξαίρεση εκείνων που ‘’ασπάστηκαν’’ την ιδεολογία για να επιζήσουν, για να σπουδάσουν  τα παιδιά τους ή την εμπορεύτηκαν για  να αποτελέσουν την κομματική νομενκλατούρα που ζούσε  στον δικό της χωριστό ‘’κόσμο’’, προνομιακά καλύτερα από τους  υπόλοιπους.

Δεν θα ξεχάσω τον υγειονομικά απαράδεκτο τρόπο αντιμετώπισής μου στην κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη ‘’Diplomacka Bolnica’’ [Διπλωματική Κλινική] ,πού βρέθηκα  ύστερα από τροχαίο ατύχημά μου  στο Βελιγράδι το 1962. Με ανέσυρε από το αυτοκίνητό μου ένας Σέρβος Συνταγματάρχης και με μετέφερε στο εξαίρετο Νοσοκομείο του Κόμματος. Όταν  όμως διαπίστωσαν ότι δεν ήμουν ‘’δικός τους’’, με οδήγησαν στην κλινική ‘’που μου άξιζε’’, γιατί δυστυχώς υπήρχαν και πολύ χειρότερες για τον λαό. Στην ίδια προνομιούχα κλινική γέννησε και η σύζυγός  μου την κόρη μας και βρέθηκα αντιμέτωπος με το ερώτημα της υπεύθυνης γιατρού  – ύστερα από λάθος τους- να επιλέξω αν προτιμούσα να επιζήσει η σύζυγος η το μωρό. Ευτυχώς τη λύση έδωσε Καθηγητής μαιευτήρας, ονόματι FOTIC, γνωστός του Πρέσβη μου , που αναζητήθηκε σε ταβέρνα τις πρώτες πρωινές ώρες, ο οποίος τελικά, έσωσε κα τους δυό. Έχω αμέτρητα ανάλογα παραδείγματα – προσωπικά και φίλων-  που μαρτυρούν τη διαφορά θεωρίας και πράξης, άσχετα με τις ιδεοληψίες σύγχρονων ‘’θιασωτών’’ του ολοκληρωτισμού.

Εκεί όμως που  έφθασα σε πλήρη αμφισβήτηση της σχετικής νεανικής μου ‘’προδιάθεσης’’, ήταν στην Τσεχοσλοβακία, στη διάρκεια της Σοβιετικής εισβολής στην Πράγα, το 1968. Επιστρέφοντας από το γραφείο μου στο ξενοδοχείο ‘’CENTRUM’’που διέμενα με  την οικογένειά μου, βρήκα τη σύζυγο με την 6χρονη κόρη μας ‘’ στο δρόμο’’ με τα πράγματά μας, για αντίποινα αναγνώρισης από το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ - εκ των πρώτων – της σοβιετικής εισβολής. Τότε,  αναθεώρησα ολοκληρωτικά τους νεανικούς μου προβληματισμούς, εγγίζοντας τα όρια  αντικομουνισμού. Αποποιήθηκα οτιδήποτε είχε σχέση ,ακόμα και με τη θεωρία του συστήματος, την οποία ,  απολυταρχικά καθεστώτα  είχαν πλήρως υιοθετήσει όπως και κάποιοι σύγχρονοι ‘’ζηλωτές’’, που παραμένουν νοσταλγοί της ,ακόμα και μετά την απόρριψη από τους λαούς στους οποίους είχε βιαίως  επιβληθεί.

Ξεκίνησα να γράψω ένα από τα συνηθισμένα μου δημοσιεύματα και διαπιστώνω ότι, άθελά μου,  κατέληξα σε μια εμπεριστατωμένη διατριβή για τις σύγχρονες ιδεοληψίες που κατατρύχουν τους λαούς, κάνοντας και κατάχρηση λόγιων λέξεων και εκφράσεων , γεγονός για το οποίο ταπεινά απολογούμαι!!!      Αντώνης

 

ΕΝΙΟΤΕ ΟΙ ΛΑΟΙ ''ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ''

 

ΕΝΙΟΤΕ ΟΙ ΛΑΟΙ ‘’ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ’’

 

 

Ο σημερινός μου τίτλος αποτελεί αυτούσιο το σχόλιο αναγνώστη του e-mail μου , ‘’ζητείται ψεύτης’’, τον οποίο, πάντα,  λαμβάνω  σοβαρά υπόψη μου. Συνεκτιμώ προς τούτο και τη σημαντική συμμετοχή του σε μεγάλο Κόμμα του Δημοκρατικού τόξου και την εξαίρετη Ευρωπαϊκή  καριέρα και εμπειρία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την οποία συνεχίζει ευδοκίμως και στη χώρα μας. Ο ίδιος κοινοποιεί πάντα επώνυμα τα σχόλιά  του στο σύνολο των αποδεκτών των δημοσιευμάτων μου μέσω e-mail.Προσωπικά αποφεύγω  να δημοσιεύσω τα στοιχεία του ,χωρίς τη  συγκατάθεσή του, διότι τα ίδια   κείμενα  δημοσιεύω  και στην ιστοσελίδα μου.

Αποδέχομαι το  αναφαίρετο δικαίωμα των συμπολιτών μας ,  να επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την οποιαδήποτε επιλογή ,  με την προϋπόθεση ότι  αυτή δεν παραβλάπτει  καθοιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του   κοινωνικού συνόλου.

Η πρακτική αυτή παρατηρείται συχνά στον τόπο μας,   με τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους  πάσης μορφής ‘’κοψοχέρηδες’’. Οι τελευταίοι, αφού  διαπιστώσουν  την αστοχία τους ή αν δεν ευοδωθούν οι ιδιοτελείς  προσδοκίες τους και για να σώσουν τα προσχήματα, αποδίδουν την αστοχία του σε λάθος, διακηρύσσοντες το γνώριμο ‘’ να μου κοπεί το  χέρι  πριν το ξανακάνω’’!!! Δεν μας εξηγούν όμως ποτέ, γιατί δεν  έκοψαν το έκοψαν  πριν ‘’αυτοκτονήσουν’’, παρασύροντας ή και τιμωρώντας και τους άλλους;;; Πρόκειται για μια υποκριτική αντιστροφή   του λόγιου πρωθύστερου σχήματος λόγου, που λέγαμε παλιά και που συνηθίζουν και μερικοί πολιτικοί μας. Προβαίνουν σε προσθαφαιρέσεις διατυπώσεων σε Νόμους που έχουν ήδη δημοσιευθεί στο Φ.Ε.Κ. με την επισήμανση ότι πρόκειται για μια απλή ‘’ ‘’διόρθωση ημαρτημένων’’. Ο λαός μας,  που δεν  θα απποκτήσει ποτέ  ανάλογες δυνατότητες , ΕΝΊΟΤΕ ‘’ΑΥΚΤΟΚΤΟΝΕΊ’’ , δεν μπορεί όμως να διορθώσει τα δικά του ‘’ημαρτημένα’’ και τα πληρώνουμε όλοι μαζι!!!  

Αισθανόμενος την ανάγκη να επανέλθω στο σχολιαζόμενο κείμενο, θυμίζω ότι ο σοφός λαός μας, στις καλές του στιγμές – και διαθέτει αμέτρητες – αντικρούει  τη φράση ζητείται ψεύτης  με την παροιμία ‘’ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται, Αμ δε;;;

 Είναι γνωστή  η φράση ‘’γη της φαιδράς  πορτοκαλέας’’, όπως  φανταζόταν τη χώρα μας  πριν 100 περίπου χρόνια ο Άγγελος Βλάχος στο ποίημά του  ‘’η γη της Ελλάδος’’. Ο ποιητής  στην προσπάθειά του να ωραιοποιήσει τη χώρα, αρχίζει το ποίημά ως εξής: «Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;
Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς...»

  Στη σημερινή πραγματικότητα  όμως η έννοια της φράσης έχει πλήρως αντιστραφεί,  αφού  κυριαρχεί η συκοφαντία , η ιδιοτέλεια, το  ψεύδος, το οποίο αποφεύγουμε  και να το κατονομάσουμε, αποκαλώντας το fake news και η ασυνειδησία. Μας έχει μείνει μόνο ο επιθετικός προσδιορισμός φαιδρή, με την έννοια της έλλειψης σοβαρότητας

Τη ρεαλιστικότερη ερμηνεία  της νεοελληνικής σκέψης περιγράφει  προφητικά  ο Ρώσο-Αμερικανός συγγραφέας του περασμένου αιώνα Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ , με  αναφορά του στην εξέλιξη της ζωής μιας πεταλούδας και τη ρήση  ‘’ τη συνείδηση κάθε πολύχρωμης πεταλούδας τη βαραίνει μόνο  ο θάνατος μιας κάμπιας’’. Αντώνης

ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

 

     ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

 

 

Πολλοί έχουν χρησιμοποιήσει ή τουλάχιστον έχουν ακούσει αυτή τη φράση, δεν γνωρίζω όμως πόσοι από αυτούς προβληματίστηκαν, για τον αδόκιμο αυτό προσδιορισμό, αφού γραμματικά , η μετάβαση από τον θετικό στον συγκριτικό βαθμό ενός επιθέτου σηματοδοτεί βελτίωση και ποιοτική αναβάθμιση. Παρά ταύτα, όλοι λέμε καλός μαθητής, καλός άνθρωπος, καλή χρονιά και πολλά άλλα σχετικά. Γιατί λοιπόν ,η φράση  αυτή ενοχοποιεί το καλύτερο, το οποίο όμως όλοι μας επιδιώκουμε;;; Έχει μάλιστα,  κατά καιρούς, αποτελέσει και προεκλογική υπόσχεση για  καλύτερους μισθούς, καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας, ακόμα δε  και καλύτερες μέρες, που ακόμα τις περιμένουμε. Ποιο είναι λοιπόν το πραγματικό νόημα της φράσης και αν αυτό διαφοροποιείται με την αντιστροφή της,  λέγοντας ότι  εχθρός του  καλύτερου είναι το καλό..

Η πλούσια γλώσσα μας έχει τόσες θετικές ιδιαιτερότητες και ερμηνείες,  που επιβάλλουν να εξετάσουμε όχι μόνο τους τύπους αλλά και το πνεύμα του δημιουργού της έκφρασης για να κατανοήσουμε πληρέστερα τι θέλει να πει με την τόσο πολυσυζητημένη αυτή φράση  του. Θεωρώ ότι και στις δυο μορφές της η φράση νοηματοδοτεί τη δυσκολία που αντιμετωπίζει το καλό να γίνει καλύτερο. Δηλαδή ο προκείμενος εχθρός σηματοδοτεί το μέγεθος της δυσκολίας μετάβασης από τη απλή θετική κατάσταση στην δυσκολότερη συγκριτική της μορφή. Αυτή είναι και η γραμματική διάκριση των τριών βαθμών των επιθέτων, με κορωνίδα τον υπερθετικό βαθμό που εγγίζει το τέλειο, το απόλυτο και ίσως το απρόσιτο.

Σε όλη μας τη ζωή ακούμε τη φράση αυτός είναι καλός μαθητής, καλός άνθρωπος, καλός επιστήμων και αυτό θεωρείται ικανοποιητικό στοιχείο στο κοινωνικό σύνολο. Αφού λοιπόν είναι αρκετό, ποιος είναι ο λόγος να επιδιώκουμε το καλύτερο, δηλαδή τον ‘’εχθρό του καλού’’,;; Βάζουμε  στη ζωή μας ένα ακόμα συγκριτικό δεδομένο, που μπορεί να δημιουργεί ενδεχόμενες  διακρίσεις και σύγχυση. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι μιλούσαν για το καλό και το κακό, την αρετή και την κακία, το σωστό και το λάθος, αποφεύγοντας τη σύγκριση που οδηγεί στο άγχος και ενίοτε στο λάθος. Αυτός είναι και ο λόγος που προτείνουν το μέτρο και τη μεσότητα, που ο Αριστοτέλης θεωρούσε αρετή, χωρίς να αποκλείει το καλύτερο ή και το άριστο, που δεν μπορούν να το φθάσουν όλοι, Υπάρχει όμως και  πάντα θα αναζητείται το καλύτερο, αλλά στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας, που αποτελεί βασική προϋπόθεση για την καλώς εννοούμενη αριστεία.  Η θρησκεία μας, διδάσκοντας την αγάπη και την ισότητα, χωρίς καμιά διάκριση, δεν αποδέχεται την επιλογή του καλύτερου σαν   κριτήριο της υπεροχής και διάκρισης από τους άλλους ανθρώπους. Αποδέχεται όμως ότι  μπορεί να αποτελεί  προσωπική  επιδίωξη του ατόμου να γίνει καλύτερος άνθρωπος για την κοινωνία και τους συνανθρώπους του. Ίσως κάτι ανάλογο υπονοούσε και ο Ιησούς με τη φράση του «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών, εννοώντας προφανώς τους ταπεινούς και όχι εκείνους που επιδιώκουν να είναι καλύτεροι  των άλλων.

Τί συμβαίνει όμως στην παγκόσμια κοινωνία   τι υπάρχει ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο  και πως αντιμετωπίζεται αυτή η διαφορά; Η μετάβαση από το ένα στο άλλο αποτελεί συνήθως  στοιχείο προβολής  και επιβολής, καθοριζόμενο με διαφορετικά κατά περίπτωση  κριτήρια, τα οποία ενίοτε  επιλέγονται με τη  μέθοδο του αυτοπροσδιορισμού.

Στις σύγχρονες κοινωνίες, η διάκριση ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο,  προσδιορίζεται πολλάκις με προσωπικά και ιδιοτελή κριτήρια, ενώ στα παγκόσμια μεγέθη, καθοριστικό στοιχείο αποτελεί η δύναμη του ισχυρότερου. Στις περιπτώσεις αυτές επικρατεί μόνο ο συγκριτικός βαθμός προσδιορισμού με πλήρη απαξίωση του θετικού. Άκουσα πρόσφατα τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ να αυτοχαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος- αυτός και οι στενοί, συνεργάτες του- προφανώς  με βάση την οικονομική τους κατάσταση και  το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Το   τελευταίο κριτήριο    υιοθέτησε  στο παρελθόν και ο Πρόεδρος μεγάλου Ελληνικού Κόμματος, για τους Μουσουλμάνους της Θράκης, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά τους να δηλώνουν ότι είναι  Τούρκοι.

Με όλα αυτά και όσα χειρότερα έχουν προαναγγελθεί από την Ανατολική γείτονα, ίσως ο όρος του τίτλου υποκατασταθεί από τις λέξεις μεγάλος και μεγαλύτερος ή ισχυρός και ισχυρότερος.  Οι ισχυροί του κόσμου, επιβάλλουν το καλό και το καλύτερο, που θεωρούν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.  Έχουμε ήδη άλλωστε,  σαφή δείγματα των προθέσεων μεγάλων δυνάμεων που δεν αποδέχονται διεθνείς συμφωνίες για το κλίμα, το διεθνές δίκαιο, το δίκαιο της θάλασσας, την ΑΟΖ, την υφαλοκρηπίδα και τα χωρικά ύδατα. Είναι οι χώρες που εμμένουν στον αναθεωρητισμό τους, προβάλλοντας ακόμα και το CASUS BELLI  για την περίπτωση εφαρμογής πολλών εξ αυτών των διεθνών συμβάσεων και συμφωνιών, τις οποίες οι ίδιοι δεν έχουν υπογράψει. Άντε τώρα, με όσα προαναφέρθηκαν, να βρει κανείς  στην εποχή μας, ακόμα και στη χώρα μας, την ‘’ειδοποιό’’ διαφορά ανάμεσα στο καλό και το καλύτερο!!!   Αντώνης