Ο ΚΑΛΟΣ,. Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ

 

                          Ο ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ

 

 

Πρόκειται για μια ταινία, που στην εποχή της ανήκε στην κατηγορία ιταλικό σπαγγέτι  παραγωγής του 1966, σκηνοθετημένη από τον Σέρτζιο Λεόνε, με διάσημους πρωταγωνιστές τον Κλιντ Ίστγουντ, τον Λι Βαν Κλιφ και τον Ίλαϊ Γουάλας στους αντίστοιχους, κατά σειρά, ρόλους. Ο γνωστός ‘έκτοτε  Ένιο Μορικόνε συνέθεσε την διάσημη μουσική της ταινίας.

 Όσα διαδραματίζονται στην ταινία ,αποτυπώνουν  με σαφήνεια  την εποχή μας. Ο κακός και ο άσχημος της ταινίας που δολοφονούν αδιακρίτως με  σκοπό το κέρδος, αποτελούν σήμερα τους πληρωμένους δολοφόνους για το ξεκαθάρισμα ‘’λογαριασμών’’, αλλά και τους δολοφόνους συνειδήσεων., που συνήθως αμείβονται από το Δημόσιο και συνεπώς από τον λαό. Στην κατηγορία του ‘’καλού ανήκουν τα  παντοειδή και πολύχρωμα ‘’φασιστοειδή’’, που  είναι διατεθειμένα να συμμαχήσουν και με τον διάβολο, αρκεί να βλάψουν όποιον δεν μπορούν να φθάσουν, σαν την αλεπού με τα σταφύλια. Εκμεταλλεύονται , με το πρόσχημα του καλού, ακόμα και τους χαροκαμένους, βάζοντας κάποιους από αυτούς στο παιχνίδι τους, για λίγα ψηφουλάκια, που μεταφράζονται για τους ίδιους, σε ‘’καλά’’ λεφτά, σε μια χώρα που οι εργαζόμενοι στερούνται και τα απολύτως απαραίτητα. Αυτό ισχύει και για  τους κομματικούς μηχανισμούς που εμπορεύονται ιδεολογίες και αυτοανακηρύσσονται προστάτες των εργατών , που θυμίζουν τους στίχους ενός παλιού λαϊκού τραγουδιού με τον Αντύπα: ‘’Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά δεν μ’ αγαπάς μα θα’ ρθει κάποτε η ώρα
 και δε θα ξέρεις  πού χρωστάς.

Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ και σε μια προσωπική εμπειρία από  φίλο Ευρωβουλευτή του ΚΚΕ στις Βρυξέλλες, που ρώτησα γιατί μετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση αφού δεν την αποδέχονται, όπως τους ‘’ Αμερικανούς δολοφόνους και άλλους που πίνουν το αίμα του λαού’’;;; Η απάντησή του δεν με εξέπληξε αφού γνώριζα την αλήθεια, θεωρώντας το ερώτημά μου ‘’ρητορικό. Μου είπε λοιπόν ανοιχτά ‘’για τα λεφτά’’ και πρόσθεσε ότι ο ίδιος έπαιρνε ένα μικρό μέρος αφού τα πολλά τα κρατούσε το Κόμμα. Για τα λεφτά λοιπόν γίνονται όλα και όχι μόνο στο ΚΚΕ. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη, που λεγόταν μεταξύ κακοποιών στο έργο Λόλα, δηλωτικό της υποχώρησης και της θυσίας ιδανικών και ηθικών αξιών στον βωμό του χρήματος, ή του άνισου αγώνα όλων των παραπάνω έναντι του θεριού που κατατροπώνει και ποδοπατά τους αδύνατους στο πέρασμά του. Με το θεριό  ή μάλλον τα θεριά  αυτά στη διεθνή σκηνή, θα ασχοληθώ προσεχώς, περιμένοντας λίγο ακόμα για να δω το αποτέλεσμα της ελεφαντομαχίας στις ΗΠΑ, αφού τα δικά μας τα βιώνουμε καθημερινά και μας είναι οικεία. Είναι αλήθεια ότι στη γνωστή και  ως «μάχη των ελεφάντων», στη  Γάζα, το 217 π.Χ. επικράτησε ο Πτολεμαίος ο οποίος εξασφάλισε   τον έλεγχο της Παλαιστινιακής περιοχής της Αιγύπτου, την οποία σήμερα διεκδικούν άλλοι, χωρίς ελέφαντες.!!!

Υπεράριθμοι – σύμφωνα με τον συνεχώς φθίνοντα πληθυσμό της χώρας -  και πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι - εκπρόσωποι του λαού μας,  κάνουν τα πάντα, για τα προσωπικά ή κομματικά τους καλά και συμφέροντα ,  που λέει και ο ενίοτε σοφός λαός μας. Παρερμηνεύουν μάλιστα και παραποιούν δολίως το νόημα της  Ευαγγελικής ρήσης, ‘’τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών και ειρήνην τω κόσμω, παρά του Κυρίου αιτησώμεθα ‘’.  Με αμετροέπειες, συκοφαντίες και τον λαϊκισμό τους , κρατούν μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της φράσης, που τους εξασφαλίζει  το ‘’παντεσπάνι΄΄ τους, ενώ λεκτικά κόπτονται’’ για τα λαϊκά συμφέροντα και μετέχουν σε ετερόκλητες συμμαχίες με θρησκόληπτους. πατριδοκάπηλους, φασιστοειδή και  ‘’οφειλέτες της Μιχαλούς’’.

Διερωτώμαι όμως τι  θα συμβεί ‘’αν, όπως ισχυρίζονται ρίξουν τον Μητσοτάκη για ‘’εθνική προδοσία’’ με κατηγορίες που δεν πείθουν ούτε μικρά παιδιά’’ , ή αν ο ίδιος τους βαρεθεί και φύγει μόνος, ποιόν θα  βρίζουν τότε και τι θα λένε, αφού αδυνατούν ή έχουν ξεχάσει να αρθρώνουν  υπεύθυνο πολιτικό λόγο;;;

Ο κακός και ο άσχημος του έργου δολοφονούσαν εν ψυχρώ, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, ενώ ο ‘’καλός’’ – δεινός χειριστής του όπλου του - δεν ‘’δολοφονούσε’’,  αλλά τους καλούσε σε μονομαχία, βέβαιος για το αποτέλεσμά της. Στη μικρή μας χώρα, το τελευταίο είδος βρίσκει απήχηση στους εύπιστους και τα κομματόσκυλα που προσπαθούν να ‘’γλείψουν’’ έστω και ένα κόκαλο. Ίσως εδώ βρίσκεται και η εξήγηση του μίσους που τρέφουν για την αξιοκρατία, που αποδίδουν στο δήθεν ενδιαφέρον τους για τους φτωχούς και αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας, που δεν διαθέτουν ανάλογα προσόντα.!!!

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω, έλεγε σε ένα ποίημά της η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Η μικρή χώρα μας δεν αποτελεί  μοναδικό δείγμα των ηρώων του έργου του Σέρτζιο Λεόνε, η αρχαία πολιτιστική και η  δημοκρατική κληρονομιά μας όμως, δεν  επιτρέπουν να παίζουμε τους ρόλους του τίτλου. Αντώνης

 

 

ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΚΟΡΙΣΤΙΚΟ ''ΠΟΥΣΤΙΤΣΑ''

 

    ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΜΕ ΤΟ ΥΠΟΚΟΡΙΣΤΙΚΟ  ‘’ΠΟΥΣΤΙΤΣΑ’’

 

 

 

Δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω την μοναδική έκφραση  που ταιριάζει  στις περιπτώσεις που ακολουθούν και  αναγκάζομαι να κάνω χρήση του υποκοριστικού της.  που δηλώνει ό,τι και το πρωτότυπο αλλά σε μικρό μέγεθος και  ποσότητα. Είναι  όπως λέμε φουστίτσα και εννοούμε το δείγμα φούστας που μάλλον υποκαθιστά το ‘’φύλλο συκής’’

Η λέξη που παρέλειψα,  κουβαλάει και παρεξηγήσιμες ερμηνείες και την απέφυγα κυρίως για να μη δώσω λαβή σε  ενδεχόμενους συνειρμούς με πρόσωπα και καταστάσεις που θα μας απασχολήσουν στη συνέχεια, παρά το γεγονός ότι αναφέρεται σε όλα τα σύγχρονα λεξικά. Αν  και έχει ρίζες τούρκο-περσικές, έχει καθιερωθεί στη χώρα μας  με τη σημασία ανέντιμη ενέργεια, συμπεριφορά, παλιανθρωπιά, ατιμία: 

Ύστερα από την μακρά διευκρινιστική εισαγωγή, ήλθε η ώρα να  αποδώσουμε την πρωτότυπη  έννοια της στα περιστατικά που θα μας απασχολήσουν  και έχουν γίνει  ‘’βούκινο’’. Αυτή τη φορά θα ήθελα να αρχίσω από τα δικά μας, με την παράθεση πρόσφατων  τίτλων της επικαιρότητας.

Γ. Μπαρτζώκας: “Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ αυτό που έκανε ο Αταμάν”

 

Πρόκειται για δήλωση του προπονητή μπάσκετ του Ολυμπιακού για τον Τούρκο συνάδελφο του  Παναθηναϊκού, ο οποίος στην γνωστή διαδικασία ανταλλαγής χαιρετισμών και συμβόλων των ομάδων τους, του γύρισε τα ‘’νώτα’’, παρά την πολυετή διεθνή του εμπειρία. Ίσως αυτό να αποτελεί  καινοτομία που θα δούμε να επαναλαμβάνεται και στο  μέλλον.

Κατά τον Μένανδρο  "φθείρουσιν ἤθη χρήσθ' ὁμιλίαι κακαί", που σημαίνει ότι  οι  κακές συναναστροφές φθείρουν τα χρηστά ήθη".  Μια νεώτερη παροιμία λέει "Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι’’ και ο νοών νοείτω.

 Το ίδιο συνέβη και μετά τη λήξη του αγώνα, οπότε ο ξένος προπονητής, όταν βεβαιώθηκε για την ήττα της ομάδας του προκάλεσε τον αποκλεισμό του από το γήπεδο για να αποφύγει τα ‘’συνηθισμένα’’ συγχαρητήρια στον νικητή.

 Κατά τα άλλα ο Τούρκος προπονητής ενοχλήθηκε και δίκαια από συνθήματα κατά της χώρας του κάποιων ανεγκέφαλων της εξέδρας. Διερωτώμαι όμως αν έχει παραστεί σε αγώνα ελληνικής ομάδας στη χώρα του και τι άκουσε για την Ελλάδα!!! Το ερώτημα βέβαια είναι ρητορικό γιατί  ξέρω ότι έχει παραστεί και μάλιστα σε αγώνα που μετείχε η τουρκική ομάδα του. Πρόσφατα μάλιστα καθυβρίστηκε και ο ίδιος από προηγούμενη ομάδα του και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γήπεδο. Τελικά φαίνεται ότι όλα αυτά έκαναν Τούρκο τον Έλληνα προπονητή.

Η «γυριστή» του Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ

Για να μην μακρηγορούμε, ώστε να προλάβουμε και τα διεθνή, πρόκειται για την υπογραφή του κ. Κασσελάκη στο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ, για τη σύσταση ειδικής επιτροπής της Βουλής για τα Τέμπη. Ύστερα όμως από την παγκόσμια πρωτοτυπία να συντάσσουν ανάλογες προτάσεις και συγγενείς θυμάτων των Τεμπών [ προφανώς κατόπιν κομματικής υπόδειξης], ο εν λόγω κύριος απέσυρε τις υπογραφές από το αίτημα του Σύριζα και προτίμησε την άλλη λύση για λίγα ψηφουλάκια  και τον άφησε χωρίς  τον απαιτούμενο αριθμό των 30 Βουλευτών. Αυτό νεοελληνικά λέγεται και γυριστή,  εγώ όμως εμμένω στον δικό μου  χαρακτηρισμό.

Ρήξη Τραμπ-Μασκ:

 

Το αμερικάνικο όνειρο κατάντησε σήριαλ, που όλοι μας παρακολουθούμε ενεοί και αποσβολωμένοι, διασκεδάζοντας με τη θεατρική πλευρά του θέματος αλλά οι υποψιασμένοι ανησυχούμε σφόδρα για τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν. Εκεί που έφθασε η σύγκρουση του πλουσιότερου με τον ισχυρότερο πολίτη του κόσμου, δεν απομένει παρά η απόσυρση του κυρίου Τράμπ από το ίδιο του το Κόμμα, για να σωθούν τα προσχήματα και ίσως για να αποφευχθεί μεγαλύτερη  βλάβη.

Οι εκατέρωθεν ύβρεις με σαφείς υπαινιγμούς για  σοβαρά σκάνδαλα και παράνομες ενέργειες , δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζουν ένα ολόκληρο  Έθνος, που κάποτε αποτελούσε παγκόσμιο πρότυπο,. Σχετικά πρόσφατα έστειλε και σε μας   ένα σύγχρονο δείγμα του,  τον κύριο που έκανε ‘’τη γυριστή’’.  Η εναλλασσόμενη καθημερινή χυδαιότητα είναι πρωτόγνωρη και με υποχρεώνει να πω τα πράγματα με το όνομα τους, αποκαλύπτοντας ότι η ‘’κρυμμένη λέξη του τίτλου μου είναι η   ‘’πουστιά’’. Ζητώ συγγνώμη από τους  ξένους αναγνώστες της ιστοσελίδας μου,  που δεν έχουν ακόμα  εντρυφήσει  στο σύγχρονο ελληνικό λεξιλόγιο και κατανόηση από τους γηγενείς.     Αντώνης

 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ

 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ

 

 

Ευρισκόμενος στην ηλικία των προσωπικών μου απολογισμών, διαπιστώνω ότι η δεκαετία του 1940 και εκείνη του 1970 υπήρξαν οι πιο  οδυνηρές και δυσάρεστες εμπειρίες της μακρόχρονης ζωής μου. Τα γεγονότα των πολέμων, της κατοχής  της πείνας και του εμφυλίου  σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια αλλά με έκαναν δυνατότερο και ικανό για τη συνέχεια της ζωής μου.  Είναι γνωστά στο σύνολο του ελληνικού λαού και έχω και προσωπικά αναφερθεί εκτενώς στην περίοδο αυτή. Η δεκαετία  του 1970 όμως,  μου επιφύλαξε την  οδυνηρή απώλεια της συντρόφου μου το 1977 και κάποιες χαμένες  ευκαιρίες να επισκεφθώ  το Σινά . Θεωρώ το πρώτο γεγονός καθαρά προσωπικό, που με στιγμάτισε οριστικά,  θα αναφερθώ όμως  στο δεύτερο που αποτελεί και   θέμα της επικαιρότητας.

Η πρώτη ευκαιρία μου δόθηκε υπηρεσιακά, ύστερα από πρόσκληση του Αρχιεπισκόπου του Σινά, Φαρών και Ραϊσθώ και ηγούμενου της Μονής Αγίας Αικατερίνης, Δαμιανού  [ κατά κόσμο Μίμη Σαμαρτζή, συμμαθητή και φίλου μου]. Πρώτη ευκαιρία ήταν μια σκέψη  να γίνει  εγκατάσταση συστήματος επικοινωνίας της μονής με το Υπουργείο Εξωτερικών, που την αναβολή της επέβαλαν τα  πολεμικά γεγονότα της περιοχής.

Η δεύτερη προσπάθεια έγινε λίγο αργότερα [1979], ύστερα από συνεννόηση και πάλι με τον Αρχιεπίσκοπο  – με τη μεσολάβηση συναδέλφου  που υπηρετούσε στο Ισραήλ – και αυτή τη φορά συνέπεσε με υπηρεσιακό ταξίδι μου στα Ιεροσόλυμα, στο οποίο είχα πάρει μαζί μου –εξόδοις μου - και την 15χρονη κόρη μου. Είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε στα Ιεροσόλυμα με τον Αρχιεπίσκοπο και αν συνέπιπτε με πτήση προς το Σινά θα επισκεπτόμουν την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης, αν όμως δεν είχε πτήση,  θα περιοριζόμασταν σε μια απλή συνάντησή μας.

Τελικά δεν έγινε τίποτα από τα δυο, αφού ο Αρχιεπίσκοπος έφθασε ως το Κάιρο και η συνέχεια της πτήσης προς τα Ιεροσόλυμα ακυρώθηκε. Προσωπικά παρακολούθησα κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες διαλέξεις στο διαθρησκευτικό κέντρο και η κόρη μου με τη σύζυγο του Πρέσβη της αποστολής, ξεναγήθηκαν από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στη νεκρά θάλασσα και άλλους απομακρυσμένους  Αγίους  Τόπους.

Όλη αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια συνάντησής μας, μου έμεινε  σαν ένα σημαντικό απωθημένο, αλλά όπως αναφέρεται και στη βίβλο και συγκεκριμένα  στα λόγια του Ιησού: «Εάν έχητε πίστιν σαν κόκκο σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μεταβήθι εντεύθεν εκεί και θέλει μεταβεί».  Δηλαδή, η πίστη  μπορεί να μετακινήσει και βουνά. Φαίνεται δε ότι το πιστεύαμε αμφότεροι και τελικά η συνάντησή μας  τουλάχιστον,  πραγματοποιήθηκε απρογραμμάτιστα και μάλιστα ‘’εις ανύποπτον χρόνον’’.

 Μετά τη συνταξιοδότησή μου,. επέστρεψα στη γενέτειρά μου Αταλάντη και ασχολήθηκα με το ερασιτεχνικό ψάρεμα και μάλιστα λίαν επιτυχώς. Μια μέρα λοιπόν  μιας επιτυχημένης ‘’ψαριάς’’, βγαίνοντας στο λιμάνι, διέκρινα τον γνωστό μου Διευθυντή Εκκλησιών του Υπουργείου Εξωτερικών. Τον ρώτησα πως βρέθηκε στα μέρη μας και πήρα την απάντηση ότι συνόδευε τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά ,σε επίσκεψη σε Μετόχι στην περιοχή και μόλις είχαν φθάσει σε παραλιακό εστιατόριο.  Τον παρακάλεσα να μην πει τίποτα στους λοιπούς συνδαιτυμόνες του, μέχρι να δέσω τη βάρκα μου.

Βγήκα λοιπόν στη ξηρά, ατημέλητος από το ψάρεμα, φορτωμένος όμως με  πολλά και καλά ψάρια και πλησίασα τον Αρχιεπίσκοπο. Αφού ανταλλάξαμε τα ελάχιστα δικά μας, του πρότεινα να δεχθεί να προσφέρω την ψαριά της ημέρας για το γεύμα όλης της κουστωδίας [πάνω από είκοσι άτομα], πράγμα που έγινε αποδεκτό, ικανοποιώντας αμφοτέρους μας, τελικά  να ξαναβρεθούμε.

Για τον Αρχιεπίσκοπο Δαμιανό, του οποίου σέβομαι το σχήμα και για τον Μίμη Σαμαρτζή τιμώ την πολύχρονη φιλία μας. Εκείνος όπως και εγώ, αντιμετωπίζουμε, πέραν της ηλικίας μας και από δυο σοβαρά ατυχήματα και συνωδά προβλήματα υγείας  που επιδείνωσαν την κατάσταση αμφοτέρων. Για την περίοδο των νεανικών μας χρόνων θέλω να βεβαιώσω ότι υπήρξε έντιμο πρόσωπο απόλυτα αφοσιωμένο στη θρησκεία μας. Για τα λοιπά  δε παραθέτω σημαντικά αποσπάσματα, σχετικά με την επικαιρότητα, από πρόσφατη συνέντευξή του στην Καθημερινή :

‘’Μιλάω μόνο για το καλό της Μονής, τονίζει ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός και Ηγούμενος της Μονής Σινά στην «Κ» από το μετόχι του στο Κάιρο της Αιγύπτου. Η φωνή του 91χρονου ακούγεται αδύναμη και βραχνή. Τον βασανίζει ένα πρόβλημα υγείας, αλλά κυρίως –όπως είπε– η συγκίνηση και η αγωνία που αισθάνεται εξαιτίας των προβλημάτων που έχουν ανακύψει από την πρόσφατη δικαστική απόφαση που εκδόθηκε αναφορικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής.

Η περιπέτεια της Μονής με τις δικαστικές διαμάχες ξεκίνησε πριν από περίπου 15 χρόνια. «Εγώ είχα πάρα πολλές σκέψεις και ελπίδες ότι η ανώτατη κορυφή της Αιγύπτου έχει όλες τις καλές προθέσεις αλλά βρίσκει πρακτικές δυσκολίες στα κατώτερα κλιμάκια. Εκτιμώ πολύ τον κ. Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν και οι παρακάτω του που σε πολλά σημεία δεν τον καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τον καταλάβουν και δημιουργούν δυσκολίες πάσης μορφής», δήλωσε δε:

Όπως σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος Σινά, στην πρόσφατη απόφαση διασφαλίζεται το θρησκευτικό καθεστώς της Μονής, το οποίο ωστόσο προϋπήρχε. «Από εκεί και πέρα τι μας κατοχυρώνει;», διερωτήθηκε. «Εμείς μείναμε τόσα χρόνια χωρίς να έχουμε διαλυθεί παρά τα ιστορικά δύσκολα έτη και δώσαμε την ευκαιρία στην Αίγυπτο να προβάλει έναν αρχαιολογικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό θησαυρό, ασχέτως αν είναι διαφορετικού δόγματος», ανέφερε προσθέτοντας πως παρά την προσφορά της Μονής, οι ενάγοντες διεκδικούν αποζημίωση για τη χρήση γης από το μοναστήρι. «Για τη χρήση γης αιώνων, σαν να είμαστε ενοικιαστές»!

Αντώνης

ΒΑΡΙΕΜΑΙ, ΒΑΡΙΕΜΑΙ, ΒΑΡΙΕΜΑΙ

 

               ΒΑΡΙΕΜΑΙ, ΒΑΡΙΕΜΑΙ, ΒΑΡΙΕΜΑΙ

 

 

Βαρέθηκα πια να ακούω την κακόγουστη αυτή διαφήμιση, που δεν πληροί καν τους βασικούς κανόνες δεοντολογίας, που πρέπει να  την διέπουν, ήτοι  τον υγιή ανταγωνισμό και την αντικειμενικότητα και να μην ενθαρρύνει τρόπους συμπεριφοράς επιζήμιους για την υγεία ή την ασφάλεια των ατόμων. Είναι παραπειστική, προσβάλλει την αισθητική   και  λογική του καταναλωτή και διακρίνεται από νοσηρότητα  για να προσελκύσει τους καταναλωτές. Όχι πια, δεν είναι δυνατόν να τα θυσιάζουμε όλα στον βωμό του υποτιθέμενου συμφέροντος, προβάλλοντας την τεμπελιά και μάλιστα σε ένα λαό που αρέσκεται στην οκνηρία.  Ευτυχώς που  υπάρχουνε και οι λαμπρές εξαιρέσεις,

 Θυμάμαι μια παλιά κωμωδία , το τεμπελόσκυλο, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, στον ρόλο ενός φανατικού τεμπέλη, αλλά ο σκηνοθέτης είχε την πρόνοια να τον ‘’μεταλλάζει’’ σε εργατικό και επιμελή, ίσως και για να δώσει το συνηθισμένο Happy End στην ταινία του.

Έχουμε γίνει ένας λαός που ρέπει στη ραστώνη , την οποία καλλιεργούν  και οι κομματικοί μηχανισμοί που υπόσχονται μειώσεις στην απασχόληση, [λιγότερη και ξεκούραστη δουλειά] και στα όρια συνταξιοδότησης. Οι νεοέλληνες δεν εργάζονται πια και για τις βασικές ακόμα εργασίες, ‘’εισάγουμε’’ εργάτες, μην τύχει και ιδρώσουν τα βλαστάρια μας. Δεν απέχει από την αλήθεια το γεγονός  ότι άνδρες και γυναίκες βαριούνται πια και την τεκνοποίηση και την φροντίδα των παιδιών, γιατί ‘’βαριούνται’’ γενικώς !!! Χρεώνουμε την υπογεννητικότητα στην ανέχεια, ενώ στα παιδικά μου χρόνια της κατοχής και της πείνας γέμιζαν οι αλάνες και τα σχολεία από  παιδιά.!!!

Είναι πρωτοφανές και δυστυχώς όχι μοναδικό το φαινόμενο να πετάνε έμβρυα και νεογέννητα στα σκουπίδια, γιατί τα θεωρούν εμπόδιο στην καλοπέρασή τους αλλά κυρίως γιατί βαριούνται. Ο πληθυσμός της χώρας μας  συνεχώς συρρικνώνεται και πολλοί προτιμούν ‘’τα έτοιμα’’, σαν να πρόκειται για εμπορεύματα και ασφαλώς δεν αναφέρομαι στα ζευγάρια που δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Δεν είναι καθόλου απίθανο σε λίγο, μαζί με τους εργάτες, να κάνουμε και εισαγωγή παιδιών, γιατί βαριόμαστε.

Παρακολουθώ ότι στην αιματοβαμμένη Γάζα με τα χιλιάδες θύματα, οι δρόμοι είναι γεμάτοι από παιδιά, Μεγάλοι Δήμοι στην Ελληνική Επαρχία, αφού πέρασαν το στάδιο της Κοινότητας, στο τέλος ερήμωσαν, όχι γιατί δεν έχουν δουλειά, αλλά γιατί βαριούνται και προτιμούν τον ‘’καφενέ’’ από τις όποιες εργασίες τους.

Θυμάμαι μια συνέντευξη εφήβων [ αγοριών και κοριτσιών] στη διάρκεια της πανδημίας, Στο ερώτημα ‘’τι σας ‘‘έλλειψε περισσότερο αυτή την περίοδο;;;’’, ομαδικά απάντησαν τα ‘’καφέ’’!!! Για να μην υποκρινόμαστε λοιπόν αλλά και εγώ  να μην ‘’πλατειάζω’’ γεμίζοντας σελίδες, ας ομολογήσουμε ότι πίσω από την κρινόμενη διαφήμιση, κρύβεται μια διαπιστωμένη αλήθεια, το ΒΑΡΙΕΜΑΙ, ΒΑΡΙΕΜΑΙ, ΒΑΡΙΕΜΑΙ!!!    Αντώνης

 

ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

 

               ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ

 

 

Στη συνέχεια του χθεσινού μου δημοσιεύματος, με τίτλο ‘’ας μιλήσουμε σοβαρά για την πολιτική’’ σήμερα θα αναφερθώ αναλυτικά και με παραδείγματα στα δυο πολιτικά συστήματα του τίτλου του παρόντος, αρχίζοντας όπως το συνηθίζω, με την ερμηνεία αλλά και την προϊστορία τους. Με την απολυταρχία νοείται το πολίτευμα, στο οποίο ένας κυρίαρχος - κυρίως ένας βασιλιάς, ένας δικτάτορας ή ένας αυτοκράτορας - έχει απεριόριστη δύναμη και την ασκεί στη χώρα του. Σε αυτό το πολίτευμα δεν υπάρχει χωρισμός των εξουσιών. Ο μονάρχης του κράτους ελέγχει και τις τρεις εξουσίες: τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική. Σε αντίθεση με τη δικτατορία – μαύρη ή κόκκινη -, στην οποία δεν υπάρχουν όρια ή περιορισμοί,  ο μονάρχης κατέχει την εξουσία νόμιμα μέσω διαδοχής, κυρίως από πατέρα σε γιο, ή όπως λένε οι ίδιοι ΄΄κληρονομικώ δικαιώματι’’.

Αυτά τα καθεστώτα, γιατί για καθεστώτα πρόκειται, έχουν πια περιοριστεί  και για να περισωθούν όσα απέμειναν - όπως η βασιλεία – αποτελούν ενίοτε   ‘’διακοσμητικά’’ στοιχεία με   περιορισμένο ρόλο, χωρίς  δικαιώματα στην ουσιαστική  διακυβέρνηση της χώρας.

Η ολιγαρχία είναι μια δομή εξουσίας κάτω από την οποία μια μικρή ομάδα  ατόμων, οικογενειών ή εταιρειών ελέγχουνε μια χώρα.

Οι      «ολιγάρχες»  σχετίζονται με χαρακτηριστικά όπως ο πλούτος, η οικογένεια, η ευγένεια, τα εταιρικά συμφέροντα, , η πολιτική  ή στρατιωτική ισχύς και η θρησκεία. Στην  τελευταία κατηγορία ανήκει και το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν

Οι ολιγαρχίες μπορούν να ελέγχουν όλες τις μορφές διακυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων των συνταγματικών δημοκρατιών.

            Υπάρχουν και τα αποκαλούμενα μικτά συστήματα, στα οποία η ολιγαρχία αποτελεί δημιούργημα της απολυταρχίας και ίσως μια κάστα αργυρώνητων συνεργών και ‘’φίλα προσκείμενων’’ της  απολυταρχικής εξουσίας.     Πρόκειται προφανώς για  στενούς συνεργάτες , που ενεργά  βοήθησαν στην κατάληψη και νομή της εξουσίας.

Πλήρη εφαρμογή και απόδειξη της σύμπραξης ολιγαρχών με την απολυταρχία, αποτελεί η σημερινή Ρωσία, στην οποία,  αφού όλοι μαζί σφετερίστηκαν τον εθνικό πλούτο, κατέληξαν στη μοιρασιά. Κάποιοι επέλεξαν την εξουσία [με το αζημίωτο] και κάποιοι συνεργάτες τους περιορίστηκαν στα οικονομικά οφέλη ,όπως τις κρατικές επιχειρήσεις της χώρας, τα χρήματα και τα ‘’ασημικά’’ της και   έγιναν – από τη μια μέρα στην άλλη- δισεκατομμυριούχοι. Αγόρασαν νησιά [ακόμα και στη χώρα μας] και  ποδοσφαιρικές ομάδες, με λίγα λόγια δηλαδή οι χθεσινοί ‘’ ξεβράκωτοι’’ ξύπνησαν αφεντάδες.

Ανάλογο καθεστώς αποτελεί,  χωρίς - φανερούς τουλάχιστον- συνεταίρους ολιγάρχες – η Βόρεια Κορέα, όπου οι πολίτες της υποχρεούνται να  γελούν ή να κλαίνε κατά τα κέφια του Κιμ Γιόνγκ Ουν.  Λέγεται μάλιστα ότι  ο πρεσβύτερος αδελφός του που δολοφονήθηκε στη Μαλαισία, του άνοιξε την πόρτα της φυσικής  και ‘’αξιοκρατικής’’ διαδοχής του πατέρα τους στην εξουσία. Γι’ αυτόν δεν ξέρουμε αν έχει  συνεργάτες ολιγάρχες ή τα κράτησε όλα για τον εαυτό του. Από ό,τι όμως φαίνεται τα πήρε όλα δικά του και αν  κάποιος από τους συνεργάτες του ‘’κάνει νερά’’, εκτελείται αυθωρεί και παρά χρήμα.  Αυτό είναι το σύστημα που υπερασπίζεστε κ. Κουτσούμπα!!!

Πάμε και στην πραγματικά μεγάλη χώρα και την παγκόσμια οικονομική δύναμη, η οποία εφάρμοσε απλούστερες διαδικασίες. Κατάλαβε  την οκνηρία των αστών της ‘’ εύφορης κοιλάδας’’ και πήρε υπεργολαβικά [φασόν]  όλες τις κατασκευές, υποχρεώνοντας τους εργάτες της να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αποκτώντας συνάμα  την υψηλή τεχνολογία των ‘’τεμπέληδων’’ της Δύσης. Σημειώστε ότι στην πάμπλουτη αυτή χώρα και στο καθεστώς που ‘’ κόπτεται’’ για τον εργάτη, οι σημερινοί μεγαλύτεροι μισθοί είναι στη Σαγκάη 345 Ευρώ τον μήνα και το υψηλότερο μεροκάματο στο Πεκίνο 3,4 Ευρώ την ημέρα. Το κέρδος βέβαια το μοιράζονται και εκεί , φίλοι και συνεργάτες,  στελέχη του Κόμματος, που αποτελούν τη  δική τους ολιγαρχία.

 Θεωρώ αρκετά τα παραδείγματα και είμαι διατεθειμένος να αναφερθώ  και σ’ άλλες ανάλογες περιπτώσεις και υπάρχουν πάμπολλες!!!  Περιορίζομαι όμως ως εδώ, για να βρω χρόνο να ασχοληθώ  με ίσως ηπιότερες παράλληλες  καταστάσεις όπως είναι τα καθεστώτα των Εμιράτων, που λειτουργούν μεν απολυταρχικά αλλά επιτρέπουν στους πολίτες τους να ζουν μια άνετη ζωή. Όσον αφορά όμως τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, των ανδρών και κυρίως   των γυναικών που ακόμα τα ψάχνουν, οι χώρες αυτές λειτουργούν  απολυταρχικά.. Εδώ στη άκρη θα σημειώσω και τον νέο Πλανητάρχη, που αρχίζουν να σκιάζονται οι σχέσεις του  με τους ολιγάρχες του. Κατά τα άλλα δείχνει ότι, προς το παρόν ενδιαφέρεται για το κλείσιμο των Πανεπιστημίων της χώρας του και στη συνέχεια θα ασχοληθεί με τον τέως φίλο του τον Πούτιν, που αρχίζει να τον καταλαβαίνει και τις προσαρτήσεις των χωρών που τον ενδιαφέρουν.  Ε ρε βρεγμένη σανίδα που χρειάζεται!!!

Τα καθεστώτα που αναφέρθηκαν αποτελούν  παράδειγμα ενός καινοφανούς ολοκληρωτισμού, που παρουσιάζει διαφορές μόνο ως προς την ‘’ταμπέλα’’ αναφοράς της κάθε χώρας, με κύριο κοινό στοιχείο τον ολοκληρωτισμό ή ομοιώματα του.

Τις ίδιες ή παρόμοιες  σκέψεις κάνουν  και όσοι εις τα καθ΄ημάς επιδιώκουν την – παντί τρόπω- κατάληψη της εξουσίας, με συκοφαντίες, ύβρεις και παραπληροφόρηση, και δυστυχώς το κάνει ομαδικά όλη η αντιπολίτευση και ας μη μιλιούνται  μεταξύ τους. Θυμάμαι μια δήλωση της συζύγου τέως Πρωθυπουργού ‘’ έχουμε την Κυβέρνηση δεν πήραμε όμως ακόμα την εξουσία’’ και μια αντίστοιχη του κοπελιού από την Κρήτη ότι ‘’ πρέπει να τους βάλουμε όλους φυλακή’’. Δεν θα αναφερθώ στη λαλίστατη κυρία της ‘’παρέας’’, που κατηγορεί για κακουργήματα τη μισή Κυβέρνηση, ως εισαγγελέας, χωρίς να μπει στον κόπο να τους κάνει μήνυση για να τα μάθουμε και εμείς, γιατί ξέρει πολύ καλά ότι η Δικαιοσύνη, την οποία υπηρετεί αλλά δεν τη σέβεται, ζητάει αποδείξεις.

Δεν αναφέρομαι στους λοιπούς γιατί δεν αξίζουν τον κόπο, αλλά σκέπτομαι τον καημένο Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, που αναγκάζεται να επαναλαμβάνει την παλιά κασέτα, αφού η Συμφωνία της Γιάλτας τους άφησε απέξω.  Ακόμα όμως και αν είχαν μπει στον υπαρκτό σοσιαλισμό, θα τους προσγείωνε στην πραγματικότητα ο γδούπος της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Αχ άτιμη καινονία, που λέγανε και οι παλιοί μάγκες του Ψειρή. Αντώνης

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΑ ΓΙΑ ΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

      ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

                             

 

Πολιτική  ‘‘είναι η τέχνη του εφικτού’’ έλεγε ο Όττο  Φον  Μπίσμαρκ, ο πρώτος  Καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, ο οποίος , αν και ήταν   συντηρητικών ιδεολογικών θέσεων, άφησε το «στίγμα» του στην Ευρωπαϊκή πολιτική ως ο πρώτος πολιτικός που εισήγαγε το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, που μέχρι και σήμερα επηρεάζει όλα τα σύγχρονα κράτη. Συνειρμικά μάλιστα οδηγούμαι στη σκέψη ότι και η άλλη κατάκτηση των εργαζομένων, για οχτάωρο και απεργίες, άρχισε στον Καναδά και στις ΗΠΑ, παρά τα όσα αντίθετα ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι.

Πολιτική στην ευρύτερή της έννοια σημαίνει κάθε πράξη ή επιδίωξη ατόμων ή ομάδων , για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Στο τελευταίο προϋπόθεση αποτελεί η εφικτότητα του και η τήρηση των κανόνων της δημοκρατίας [το τελευταίο αφορά μόνο χώρες με φιλελεύθερο καθεστώς]. Η πολιτική  είναι επιστήμη και τέχνη που αφορά σε παραγωγή ιδεών και  τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης  ύπαρξης και υπόστασης , καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο, κτλ. Τελικά είναι η κάθε μας  σκέψη και πράξη.

 Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπός, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το "χρήμα" και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια σε όλους τους τομείς. Το βλέπουμε άλλωστε στη μειωμένη συμμετοχή στις εκλογές και στις δημοσκοπήσεις.

 Το τελευταίο έχει πια καταστεί ρουτίνα στη χώρα μας με καταχρήσεις, απάτες, καταδίκες με αναστολή ή τελεσίδικες και εγκλεισμούς στις φυλακές. Σε κάποια μάλιστα ‘’καραμπινάτη’’ υπόθεση είχε αποδοθεί και το όνομα γνωστής μάρκας από πάνες για μωρά. Να θυμηθώ την  καταδίκη του Ειδικού Δικαστηρίου με 13-0, σε κομματικό στέλεχος για παράβαση καθήκοντος με αναστολή;;; Το αποτέλεσμα είναι ότι τόσο ο καταδικασθείς όσον και το Κόμμα του εκτοξεύουν καθημερινά μύδρους κατά των αντιπάλων  τους. Όλα αυτά μου φέρνουνε στο νου το Νομικό αξίωμα ‘’ένοχος ένοχον ου ποιεί’’, τα ‘’σπασμένα ελληνικά  του συγχωρεμένου Κουτσόγιωργα ‘’δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε ή το ‘’φωνάζει ο κλέφτης του Ψαθά;;; Διαλέγετε και παίρνετε, εγώ πάντως αρκούμαι στο τελευταία!!!

Το κακό για τη δημοκρατία μας ότι φορείς της πολιτικής είναι ‘’κατ΄ επάγγελμα’’ πολιτικοί, με παχυλές αμοιβές και άλλα ευεργετήματα, ακόμα και δικαστική ασυλία, μέχρι να αναγκαστούν οι φίλοι τους να την άρουν.

Δεν θα πω περισσότερα, όχι γιατί φοβάμαι η γίνομαι γραφικός σαν τον       Δελαπατρίδη, αλλά γιατί αισθάνομαι ότι ‘’χαλάω’’ τα λόγια μου χωρίς ελπίδα διόρθωσης. Η μεταξύ τους συμπεριφορά κρύβει μίσος , αφού ποτέ δεν συμφωνούν, αν όμως πρόκειται για την προστασία των συμφερόντων τους, γίνονται όλοι ‘’αδέρφια’’. Αντώνης

ΜΑΡΙΓΟΥΛΑ ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ

 

      ΜΑΡΙΑ  ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ

 

 

          Απόψε δεν κοιμήθηκα, όπως  πολύ συχνά μου συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια και τότε αρχίζουνε οι σκέψεις και αυτές – κάθε βράδυ διαφορετικές- μου δίνουνε  το θέμα του πονήματος της επόμενης ημέρας. Το συνηθέστερο είναι, τις ώρες της αγρύπνιας, να καταπιάνομαι με την επικαιρότητα, τα γεγονότα και προβλήματα που βίωσα και ενίοτε με τραγούδια που πρωτάκουσα τα παιδικά μου χρόνια. Ένα από αυτά ήτανε το αποψινό μου  σενάριο, όχι γιατί μου άρεσε, αλλά γιατί, σε συνδυασμό με την κατοχική επικαιρότητα και την έλλειψη παραστάσεων, το θεωρούσα σχετικό με την ορφάνια που αποτελούσε την καθημερινότητα του πολέμου και της πείνας της εποχής. Το παραθέτω για τους πολλούς που έπαυσαν να στοχάζονται και προτιμούν τον ύπνο. Δεν τους κακολογώ και καλά κάνουν. Το ίδιο θάθελα και εγώ αλλά δεν το μπορώ.

Στίχοι:  άγνωστοι
Μουσική:
Σ’ ένα τσαντίρι φτωχικό εβρέθηκε μια μέρα
η μαυρομάτα η Μαριγώ δίχως μάνα και πατέρα

Τα κάλλη της την κάμανε σωστής τσιγγάνας γέννα
και τ’ όνομα της έμεινε Μαριγούλα Μανταλένα

Είχε τσιγγάνικη ομορφιά δυο μάτια μαγεμένα
και τρέλαν’ όλο το ντουνιά η Μαρία η Μανταλένα

Τρανό ταλέντο στη σκηνή πήγε η Μαριώ στα ξένα
νέοι και γέροι φώναζαν αχ Μαρία Μανταλένα

Όταν τα δύσκολα χρόνια άρχισαν να απομακρύνονται και όλοι μας θέλαμε να τα ξεχάσουμε, ψάχναμε ευκαιρίες ‘’διασκέδασης’’ για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, όπως λέγανε οι μεγαλύτεροι. Τρανή ευκαιρία για την πόλη μας αποτέλεσε το ‘’παζάρι’’ της πόλης μας, που άρχισε τον 18 αιώνα σαν ζωοπανήγυρη, μετεξελίχτηκε σε έμπορο-ζωοπανήγυρη και στο τέλος έμεινε μόνο σαν εμποροπανήγυρη.

 Προσωπικά έζησα τις δυο τελευταίες του μορφές, με γενικό τους χαρακτηριστικό την αγορά της ‘’προίκας’ των κοριτσιών, των μικρών ζώων για πάχυνση τα [αρνάκια] για το Πάσχα ή τα [χοιρίδια] για τα Χριστούγεννα και την ανταλλαγή μεγάλων ζώων για τις καλλιέργειες και τις  λοιπές αγροτικές εργασίες. Εκείνο όμως που επικράτησε και έγινε αυτοσκοπός ήταν η διασκέδαση που ακολουθούσε τις αγορές. Από τα ειδικά καταστήματα έκαναν πάντα φανταχτερές επιλογές καλλιτεχνών τόσο στη φωνή όσο και στην εμφάνιση, Μόνιμη σχεδόν παρουσία αποτελούσε, τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η πασίγνωστη Σμυρνιά τραγουδίστρια Ρίτα Αμπατζή. Αυτή λοιπόν στην αρχή με έκανε να καταλάβω το πραγματικό νόημα του τραγουδιού  αλλά και γιατί στην ποδιά της , αλληγορικά ‘’σφάζονταν παλικάρια’’.

        Η τελευταία φράση αποτελεί μια λεκτική υπερβολή,  στάθηκε όμως αφορμή να μείνω όλη τη νύχτα άυπνος και να στοχαστώ τις πραγματικές σφαγές άμαχων και παιδιών στην Ουκρανία και στη Γάζα. Ξέρω ποιος και πόσο έχει δίκιο και ποιος άδικο αλλά μου είναι αδιάφορο. Με νοιάζουν όμως τα αθώα θύματα που κάθε μέρα σφάζονται στην ‘’ποδιά’’ δογματικών και κυρίως η στάση της διεθνούς κοινότητας που μένει ασυγκίνητη εκφράζοντας απλώς ευχές, όπως κάνουν και κάποια κόμματα για να δείξουν ότι κάτι έκαναν. Ακούω συνανθρώπους μας που αποφεύγουν να δουν όσα συμβαίνουν γύρω μας για να μη χάσουν το κέφι τους.

 Για τη Ρωσία είναι σαφές ότι ο κ.  Πούτιν επιδιώκει, με τη νέα του ‘’μάσκα’’ του καλού Χριστιανού, την επανίδρυση της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης της οποίας υπήρξε σημαίνον στέλεχος. Ήταν και παραμένει  οπαδός του ολοκληρωτισμού, αλλά του αρέσουν και τα παλάτια, το Άγιο Όρος και ο Πατριάρχης πασών των Ρωσιών, για όσο καιρό τουλάχιστον ο δεύτερος ‘’ευλογεί’’ τους πολέμους του. Είναι τόσο σαφείς οι προθέσεις του, που τείνει να τις καταλάβει ακόμα και ο φίλος του ο  κ. Τράμπ.

Τι να πει όμως κανείς για το Ισραήλ και τους Παλαιστίνιους, αφού οι δυο λαοί ζούσαν μαζί από τα χρόνια του  Χριστού. Επανιδρύθηκε στις 14 Μαΐου 1948, στα εδάφη της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης, με σκοπό να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούν να πολιτογραφηθούν πολίτες του απ΄όπου και αν προέρχονται. Έκτοτε όλοι οι γείτονές του θέλησαν να  εξαφανίσουν, όσους επέζησαν από τα χιτλερικά κρεματόρια, για να ‘’αυγατίσουν’’ το χώρο τους. Το μόνο που απόμεινε για τον λαό του Ισραήλ ήτανε ο εξοπλισμός και η πολεμική εκπαίδευση του πληθυσμού.

 Προηγήθηκαν οι γνωστοί πόλεμοι και κάποια στιγμή φάνηκε, ότι βρήκαν μια λύση, με τις συμφωνίες του Camp David για να ζήσουν αρμονικά. Βραβεύτηκαν μάλιστα με το Νόμπελ Ειρήνης, οι Πρωθυπουργοί Αιγύπτου και Ισραήλ, Δεν έπαυσαν όμως ποτέ οι διενέξεις και οι αμφισβητήσεις του ενός προς τον άλλο, Το Ισραήλ  έγινε πανίσχυρο και προστάτευε το χώρο που κατείχε, αλλά οι κάτοικοί του δεν σταμάτησαν εκεί, συνεχίζοντας τους εποικισμούς, όπως έγινε και συνεχίζεται στην Κύπρο.

Την τελική αιτία  αποτέλεσε βέβαια η εισβολή της οργάνωσης Χαμάζ σε ισραηλινό  κιμπούτς, με σφαγές, βιασμούς και κάθε αγριότητα και το μίσος ανάμεσά τους επανήλθε και οξύνθηκε. Δεν αμφισβητώ την δικαιολογημένη αντίδραση του Ισραήλ αλλά τη θεωρώ ασύμμετρη.  Κάποιοι πιστεύουν ότι η συνέχεια αντιποίνων αποτελεί πρόσχημα του Ισραηλινού Πρωθυπουργού για να αποφύγει τις διεθνείς διώξεις εναντίον του. Μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος υπαρκτός, αλλά δεν δικαιολογεί τόση βία και κυρίως κατά των λιμοκτονούντων κατοίκων της Γάζας . Για πόσο ακόμα όμως θα βγαίνει ο ίδιος Πρωθυπουργός και ούτε με ενδιαφέρει, με νοιάζει όμως ο άμαχος πληθυσμός που πληρώνει τα λάθη των ηγετών του,

Αν όλα αυτά ισχύουν θα πρότεινα μια συναλλαγή, που ίσως δεν είναι έντιμη, είναι όμως αναγκαία και  διεθνώς λέγεται συνθηκολόγηση, που θα προβλέπει τον άμεσο τερματισμό του πολέμου με τη σύγχρονη παύση των διώξεων κατά του Νετανιάχου, όσο ακόμα είναι καιρός, γιατί σε λίγο και αυτή ακόμη δεν θα έχει αντίκρισμα. Αντώνης