ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

          ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

 

Οι Βάνδαλοι υπήρξαν αρχαίο γερμανικό φύλο, το οποίο στις εκστρατείες του  κατέστρεφε αρχικά τα αγάλματα διότι πίστευαν ότι έχουν ψυχή και αφαιρούσαν τις μύτες και τα αφτιά που θεωρούσαν ότι διευκόλυναν την είσοδο και έξοδό της. Στη συνέχεια κατέστρεφαν κάθε είδους τέχνη και γενικότερα εξαφάνιζαν οτιδήποτε στο πέρασμά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που έζησαν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης, κυνηγημένοι για την αγριότητά τους.

Από τη δράση των Βανδάλων  προέρχεται και ο  βανδαλισμός, που σηματοδοτεί κάθε καταστροφή και ακραία αντιμετώπιση της τέχνης, του περιβάλλοντος και κάθε άλλης ανθρώπινης δραστηριότητας.

Όσον αφορά τους σύγχρονους καταστροφείς,  αυτοί δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Βανδάλους, αλλά σχετίζονται με τον τρόπο  της καταστροφικής τους συμπεριφοράς και βρίσκονται διάσπαρτοι παντού.

Ακραία και  ανεπανόρθωτη μορφή βανδαλισμού αποτελεί η παντοειδής προσβολή της φύσης και του περιβάλλοντος που ζούμε. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι φθάσαμε ήδη σε όρια που ελαχιστοποιούνται πλέον οι δυνατότητες επιστροφής.

Η  ανεξέλεγκτη βιομηχανική επανάσταση, από το σημαντικότερο επίτευγμα του σύγχρονου ανθρώπου, κατέστη ο δήμιος της εποχής μας, σε σημείο να αμφισβητείται και αυτή η συνέχιση της ζωής που ξέραμε στον πλανήτη μας. Οι σύγχρονοι πόλεμοι καταστρέφουν, πόλεις, περιβάλλον και τη, ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη Την κατάσταση επιδεινώνουν οι αυξανόμενες θυσίες στον  Μολώχ  της ασφάλτου, αφού κάποιοι ασυνείδητοι μετατρέπουν ένα μέσο εξυπηρέτησης, σε όργανο εξόντωσης ‘’εαυτών και αλλήλων’’.

Σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιοι παγκόσμιοι ηγέτες αρχίζουν να αμφισβητούν  ενέργειες που μας έδιναν ελπίδες μελλοντικής σωτηρίας του περιβάλλοντος και θυσιάζουν τα πάντα στο κέρδος και την εξυπηρέτηση των δόλιων σκοπών τους.

Ακόμα και ο σύγχρονος   πλανητάρχης αμφισβητεί κάθε επιστημονική υπόδειξη για την προστασία της φύσης, φθάνοντας στο σημείο να αποκαλεί τα ελάχιστα μέσα που μας απόμειναν για να γλυτώσουμε από τον άνθρακα [ τις ανεμογεννήτριες] ως ανεμόμυλους, εξομοιώνοντας  τους υποστηρικτές της πράσινης ενέργειας με τον ήρωα του Θερβάντες Δον Κιχώτη ., που τους κυνηγούσε.

 Στην αντίπερα όχθη, οι  μεταλλαγμένες ηγεσίες του κομμουνισμού  σε  ηγέτες νέου ολοκληρωτισμού,    δυναμώνουν ‘’οσημέραι’’ την απειλή χρήσης  των πυρηνικών όπλων, γνωρίζοντας προκαταβολικά το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειας, από την οποία θα επιζήσουν ενδεχομένως μόνο οι ‘’κατσαρίδες’’.

Αν ζούσε ο Αριστοτέλης θα έλεγε ότι χάθηκε πια το μέτρο και έχει επικρατήσει ο παραλογισμός  και η υπερβολή. Ίσως όλα αυτά να είναι αποτέλεσμα  αδιαφορίας και εφησυχασμού , αφού εξέλιπαν πλέον   οι θετικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις  του παλιού περιβάλλοντος και οι αρνητικές των πολέμων. Τείνουμε να καταστούμε οι  ‘’ γηραιές μωρές παρθένες’’ των διηγημάτων της Μάργκαρετ Άτγουντ , η οποία μας καλεί να παρατηρήσουμε, να αισθανθούμε και, τελικά, να αναμετρηθούμε με τις ρωγμές που αφήνει ο χρόνος στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην αγάπη, ακόμα και στη μνήμη.

 Εμείς λοιπόν, συνολικά , λαός και ηγεσίες ,  ‘’των οικιών ημών  εμπιπραμένων’’ συνεχίζουμε το τραγούδι μας. Αντώνης

 

         ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

 

Όλες οι εποχές είχαν ανέκαθεν τα καλά και τα κακά τους. Στην εποχή που διανύουμε όμως, λόγω της κλιματικής αλλαγής, μας έμειναν μόνο δυο εποχές,  το καλοκαίρι και ο χειμώνας και αυτές με ασαφή όρια και φαινόμενα.

Οι τέσσερες εποχές που ύμνησε ο Βιβάλντι, με το ομώνυμο μουσικό του έργο, ανήκουν πια  στο παρελθόν. Τις θυμούνται μόνο όσοι τις έζησαν, με τα άνθη και τους έρωτές της άνοιξης  την πτώση  των φύλλων , τα φθινοπωρινά  πρωτοβρόχια, που αποτελούσαν την είσοδο στον χειμώνα και την  επιστροφή των μαθητών στα σχολεία. Δεν θα πω  περισσότερα για τα περασμένα, που δημιουργούν νοσταλγία , σε όσους τα έζησαν και στενοχώρια σε όσους μάλλον δεν θα τα γνωρίσουν !!!

Θα μείνουμε στο  πολλαπλώς ‘’μίζερο’’ παρόν  και την περιγραφή όσων μας απόμειναν, αρχίζοντας από τα  ελάχιστα αλλά σημαντικά ‘’καλά’’ της σύγχρονής ζωής. Οι σημερινοί άνθρωποι, στη χώρα μας, ζουν γενικώς καλύτερα, ελεύθερα και έχουν περισσότερες ευκαιρίες στη ζωή τους, ταξιδεύουν και αποκτούν νέες εμπειρίες και ευκαιρίες για γνώση , πνευματική και θετική εργασιακή ανέλιξη. Γενικότερα βιώνουν μια   πιο δημιουργική εποχή, επωφελούμενοι και από τα κεκτημένα των αγώνων των παλαιότερων, για καλύτερη υγεία, 8ωρη εργασία και το δικαίωμα της απεργίας.  Στερούνται όμως την προηγούμενη φυσική ζωή και όπως πάνε οι κλιματικές αλλαγές, θα βιώνουν πλέον καιρικά φαινόμενα που θα δυσχεράνουν σε ακραίο βαθμό ακόμα και την απλή διαβίωσή τους.

 Ας επιστρέψουμε όμως στις δύο εποχές που μας έχουν απομείνει, οι οποίες θα πάρουν τη μορφή  τροπικής ζώνης, με ολοένα επιδεινούμενα ακραία καιρικά φαινόμενα. Οι χειμώνες ίσως γίνουν ηπιότεροι αλλά με τον περιορισμό βροχο-χιονοπτώσεων   θα επιδεινώσουν τις επόμενες καλοκαιρινές συνθήκες, με εμφανή λειψυδρία, που τα πρώτα δείγματα της οποίας δοκιμάζουμε ήδη.

Μοναδική θετική εξέλιξη  των τελευταίων ημερών, του φετινού  καλοκαιριού, είναι ότι ‘’ησύχασαν τα αφτιά μας’’, από την ηχητική πολιτική ρύπανση. Προφανώς δεν θα συνεχιστεί για πολύ αυτή η ησυχία, αφού ακολουθεί η Έκθεση της Θεσσαλονίκης με τις προσφορές και τις αντιπροσφορές των Κομμάτων. Το γεγονός που  περιορίζει την προσωρινή   ηρεμία μας, είναι το γεγονός ότι  τα ‘’κανάλια’’ έσπευσαν να καλύψουν το ‘’κενό’’, με τη δική τους ρύπανση. Μοναδική  ευχάριστη παρένθεση αποτελεί η επανάληψη κάποιων παλαιότερων επιτυχημένων  εκπομπών.

Θετικό στοιχείο των αρχών του Σεπτεμβρίου θα αποτελέσουν οι οικονομικές παροχές, που θα βάλλουν το δικό τους πετραδάκι στις τσέπες  των εργαζομένων, αντισταθμίζοντας τουλάχιστον ένα μέρος από το αυξημένο κόστος ζωής. Εκεί τελειώνουν και τα ευχάριστα, αφού είναι γνωστή η θύελλα της αντιπαράθεσης που θα ακολουθήσει, για την περιβόητη και αρκετά κερδοφόρο νομή της εξουσίας. Άντε και του χρόνου!!! Αντώνης

ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΆ

 

            ΑΥΣΤΗΡΩΣ  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

 

 

Μπαίνοντας ‘’αισίως’’ στα 92 μου χρόνια μου φάνηκε ότι είδα την πρώτη μου ρυτίδα και ήρθαν στο νου μου οι στίχοι του  τραγουδιού ‘’ πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα’’. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα μεταπολεμικά τραγούδια του 1946, σε στίχους της Στέλλας Γκρέκα, που ‘’διασκεδάζει τις εντυπώσεις’’  σ’ αυτούς που επέζησαν από την κατοχή και την πείνα.

Στον τελευταίο στίχο του αναφέρει τα εξής:

‘’Χτες πρωταντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα,

Υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα,

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα,

Σε κάποια μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους’’

Πόση αλήθεια κρύβουν αυτοί οι στίχοι, τουλάχιστον για όσους επιβίωσαν από τα δεινά της εποχής. Μέσα σ’ αυτούς βρίσκεται και η ταπεινότητά μου και ισχυριζόμουν τότε ότι, όσοι από μας είχαν την τύχη να επιζήσουν, είναι πια άτρωτοι, αλλά όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχουν άτρωτοι.

Η ζωή των ανθρώπων χωρίζεται σε τρείς διακριτές περιόδους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Προσωπικά βιώνω ένα παρατεταμένο παρόν, με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και δεν με απασχολεί καθόλου το οποιοδήποτε μέλλον μου. Είναι αρκετά εκείνα που έζησα, καλά, κακά και δύσκολα και  καλώς νάρθουν τα μελλούμενα που οφείλω και μου οφείλονται. Ξαναθυμάμαι την τελευταία σειρά του στίχου που παρέθεσα και διερωτώμαι ποια είναι τα μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους!!! Αν είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει, λέει ο ποιητής και δεν προσδοκώ να αποτελέσω εξαίρεση.

 Η ζωή μου τα πρόσφερε όλα με απλοχεριά, κάνοντας όμως τον τελικό απολογισμό διαπιστώνω  ότι το μεγαλύτερο μέρος της υπήρξε γεμάτο αμέτρητες δυσκολίες, λύπες, στενοχώριες, ακόμα και σημαντικές απώλειες αγαπημένων μου προσώπων και από την άλλη πλευρά –το  τίμημα- δεν έχω παράπονο, έζησα έντονα τις δικαιούμενες ευχάριστες στιγμές και όταν φύγω από τη ζωή θα έχω ζήσει τα περισσότερα  με τη βεβαιότητα,  ότι συνειδητά τουλάχιστον,  δεν αδίκησα κανένα.

Πολλές  φορές σχεδίασα να γράψω ένα βιβλίο γενικά για τη ζωή, με βάση τις αμέτρητες εμπειρίες μου, αλλά πιστέψτε με ότι ο κύριος λόγος που δεν το επιχείρησα, ήταν η ανησυχία  και ο φόβος μου ότι δεν θα άντεχα ως το τέλος την αναμόχλευση κάποιων στιγμών [ευχάριστων και δυσάρεστων] της ζωής μου. Θα μου πείτε  εύλογα ποιόν σκοπό θα υπηρετούσε άλλωστε  ένα ανάλογο ανάγνωσμα;;;

Ίσως έχετε δίκαιο , αφού στην πράξη η γενιά μου απέφυγε να διηγηθεί ακόμα και στα παιδιά μας, λεπτομέρειες των δυσάρεστων γεγονότων των   πολέμων και της πείνας, γα να μην τα φορτώσει με πρόσθετες σκέψεις, αφού στη χώρα μας η φυσιολογική ζωή άργησε πολύ  να έλθει. Όσον δε αφορά τις ευχάριστες στιγμές, αυτές ούτως ή άλλως αποτελούν προσωπική υπόθεση του καθενός μας και  ‘’έπεα πτερόεντα’’, δηλαδή τις πήρε ο άνεμος και χάθηκαν για πάντα, αφήνοντας μόνο μια πληγή και  μια προσωπική νοσταλγία.  Αντώνης

 

 

      Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

           ΤΟ ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΑ ΤΟΥ 1968

 

Πρόκειται για δυο πασίγνωστα πια  βιβλία του Μίλαν Κούντερα, που στην επανέκδοση του πρώτου  άλλαξαν τη μετάφραση της τελευταίας λέξης, αντί του ‘’είναι’’  έβαλαν την ‘’ύπαρξη’’  και εγώ πρόσθεσα την Πράγα, όπου  διαδραματίζονται τα γεγονότα. Δεν θα ασχοληθούμε  με την λογοτεχνική ανάλυση του έργου αλλά με το πνεύμα και τις αλήθειες  που εκπέμπει ο συγγραφέας και στα παθήματα της πρωτεύουσας της πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακίας.

Ο Κούντερα υπήρξε μέλος του Κ. Κόμματος Τσεχοσλοβακίας από την αρχή της επιβολής του καθεστώτος και λόγω των θέσεων που συχνά διατύπωνε  κατά του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, διαγράφηκε πολλές φορές από το Κόμμα.

 Μαζί με άλλους μεταρρυθμιστές συγγραφείς συμμετείχε περιφερειακά στην Άνοιξη της Πράγας του 1968 .  Τη σύντομη αυτή περίοδο μεταρρυθμιστικών δραστηριοτήτων διέκοψε   η  εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1968. Ο Κούντερα παρέμεινε απόλυτα προσηλωμένος στη μεταρρύθμιση του  Κομμουνισμού και μαζί με τον συνάδελφό του  Βάτσλαβ Χάβελ. στήριξαν την πρωτοβουλία του Ντούμπτσεκ. Το γεγονός όμως που τον  έκανε ανεπιθύμητο και συντέλεσε στην οριστική του διαγραφή  από το Κόμμα  και την απαγόρευση του λογοτεχνικού του έργου.  υπήρξε η δημοσίευση του βιβλίου του το ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’.

Για τους ίδιους περίπου  λόγους υπέστη τη δική του τιμωρία και ο τρισολυμπιονίκης Εμίλ Ζάτοπεκ, με την κατηγορία ότι είχε υπογράψει την ‘’κάρτα των 50 προσωπικοτήτων, κατά της εισβολής των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας στη χώρα. Στην περίπτωσή του δεν αρκέστηκαν στην καθαίρεσή του από τον βαθμό του  επί τιμή Συνταγματάρχη και αρχιπροπονητού των εθνικών ομάδων στίβου αλλά  και την ‘’εξορία’’ του σε βενζινάδικο της ορεινής αλλόγλωσσης Σλοβακίας. Του αφαίρεσαν και τα τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια,  με την αιτιολογία ότι τα κατέκτησε υπό την επήρεια  της κομμουνιστικής ιδεολογίας. A PROPOS,  που λένε στο χωριό μου, θα επαναλάβω ότι την αναγνώριση της Σοβιετικής εισβολής είχαν πρώτοι και ίσως μοναδικοί, αναγνωρίσει το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ.

Βίωσα προσωπικά τα γεγονότα της εποχής του Αλεξάνταρ Ντούμπτεκ, υπηρετώντας στην Πρεσβεία μας στην Πράγα [1966-1971] και έχω  αναφερθεί εκτενώς σ’ αυτά. Είχα δε την μεγάλη τύχη να συναντήσω αμφότερους τους συγγραφείς και να μιλήσω μαζί τους, στις συχνές προσχηματικές συνάξεις των αντιφρονούντων   φοιτητών, στις εκδηλώσεις  της νέας παραγωγής της οικογενειακής  μπύρας [ όπως στη χώρα μας γίνεται με το ούζο και το τσίπουρο].

Ο Κούντερα, το 1968, που τα έργα του απαγορεύτηκαν από την τσεχική κυβέρνηση, μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του το ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’, έκανε το πρώτο του ταξίδι στο Παρίσι, όπου το 1975 μετανάστευσε  οριστικά. Ο δε Χάβελ, μετά την πτώση του κομμουνισμού  έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και στη συνέχεια της ανεξάρτητης πλέον Τσεχίας.

Στο  ‘’Αστείο’’ ο συγγραφέας περιγράφει μια ερωτική  απόπειρα ενός φλερτ και  ένα αστείο. Ο ήρωας του  είναι  φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Πράγας και πολιορκεί μια  φοιτήτρια, η οποία δεν έχει  αίσθηση του χιούμορ και τα παίρνει όλα στα σοβαρά.  Σε ένα ενθουσιώδες γράμμα της, του μεταφέρει τη χαρά της από την συμμετοχή της σε ένα επιμορφωτικό σεμινάριο του κόμματος στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Εκείνος, για να την πειράξει, της στέλνει μία κάρτα όπου της γράφει τις φράσεις, «Ο οπτιμισμός είναι το όπιο του λαού! Το υγιές πνεύμα βρομάει βλακεία. Ζήτω ο Τρότσκι!

Μέσα  από την πλοκή του μυθιστορήματος, αναδύονται τα θέματα της ελευθερίας της έκφρασης, της πολιτικής διαπαιδαγώγησης, της κομματικής πειθαρχίας, της θεωρίας και  πράξης του αυταρχισμού,  του ελέγχου  της εξουσίας, των ιδεολογιών και  των ιδεών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού.

Δεν μπορώ να παραβλέψω την προβολή του έργου  και του ονόματος του Μίλαν Κούντερα την περίοδο της ανόδου στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Ελληνικός λαός άκουγε τόσο έντονα, ίσως για πρώτη φορά, για την ‘’αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι’’ . Σκέπτομαι ότι οι ‘’φιλολογούντες’’ ίσως είχαν διαβάσει μόνο  τα βιβλία του που είχαν περάσει την κομματική λογοκρισία και δεν διάβασαν η αγνοούσαν  το  ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’, γιατί αργότερα σταμάτησαν κάθε σχετική αναφορά. 

Θα επικαλεστώ   τα λόγια της ‘’χηρευόμενης’’ προσωρινής οικιακής βοηθού του Λάμπρου Κωνσταντάρα, στο έργο ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι και θα αναφωνήσω άτιμη ‘’κενωνία’’,  με τη γνωστή εμμονή της χώρας μας  στην επιλεκτική μνήμη.   Αντώνης

ΑΣΦΑΙΡΑ ΠΥΡΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

 

        ΑΣΦΑΙΡΑ ΠΥΡΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

 

 

Μετά το προχθεσινό ‘’φιάσκο’’ της Βουλής, που με οδήγησε στα όριά μου, αποφάσισα να μην παρακολουθήσω και το χθεσινό, που θεώρησα too much για τις γεροντικές αντοχές μου και φαίνεται ότι δικαιώθηκα. Όπως αναμενόταν, οι προτάσεις δυο ομάδων της αντιπολίτευσης για την σύσταση προανακριτικής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ,δεν είχαν κανένα περιθώριο να ψηφιστούν , και έγιναν   για να γίνουν. Ιστορικά νομίζω ότι δεν υπάρχει ευτυχέστερο προηγούμενο στα χρονικά της Βουλής μας, πώς να υπάρξει τώρα που αυτή έχει ξεχάσει τον ρόλο της;;;

Όπως πληροφορήθηκα σήμερα, οι ομάδες που είχαν προτείνει την προανακριτική, απείχαν τελικά με σύσσωμη την Αντιπολίτευση από την ψηφοφορία.  Η φυγή γενικώς δείχνει παραλογισμό ή δειλία και μάλιστα καταφανή , όταν δεν ψηφίζεις ούτε τις δικές σου προτάσεις. Μήπως περίμεναν να το ψηφίσει η Κυβέρνηση , η οποία μόλις την προηγούμενη μέρα είχε  υπερψηφίσει τη δική της πρόταση για εξεταστική επιτροπή;;; Για μια ακόμα φορά η ελληνική πραγματικότητα ξεπέρασε και τη φαντασία.

Ήθελα νάξερα τι θα έλεγε, αν ζούσε ο Μπαρμπαγιάννης ο Σκαρίμπας,στην ιδιόρρυθμη γλώσσα του. Θα μιλούσε προφανώς για τους ‘’εαυτούληδες’’,  στίχοι του οποίου έχουν μελοποιηθεί  από τον Διονύση Τσακνή και παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο στις 16.1.2012. Δεν  τους αναφέρω όμως  , γιατί η κυρία Google θα τους θεωρήσει ‘’ευαίσθητο περιεχόμενο'’ και απόντος του ποιητή, θα μου ξαναβγάλει κόκκινη κάρτα και δεν ξέρω στις πόσες τελικά αποβάλλομαι!!! Όποιος θέλει μπορεί να τους αναζητήσει στο διαδίκτυο, ελπίζοντας ότι δεν θα θεωρηθώ ως υποκινητής σε ‘’παράνομες δημοσιεύσεις’’ των πελατών της Google. Αχ ρε άτιμη ‘’καινωνία’’!!!

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να δω ποδόσφαιρο, το ματς του Παναθηναϊκού με τη γνωστή σκοτσέζικη ομάδα Ρέιτζερς. Δεν πέρασα καθόλου καλύτερα, αφού η ελληνική ομάδα αποκλείστηκε  [άδικα όπως λένε οι συντελεστές του ΠΑΟ], ενώ  ξέρουν καλά ότι στο ποδόσφαιρο μοναδικό μέτρο σύγκρισης παραμένει το γκολ. Εκείνοι έπαιζαν το γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης, ο δε προπονητής  τους σε μια γλώσσα εξ ίσου ιδιόμορφη σαν του Σκαρίμπα,   δηλώνει ‘’: «Θεωρώ ότι αξίζαμε πολλά παραπάνω απ’ ό,τι πήραμε. Είναι άδικο αποτέλεσμα. Μπήκαμε πολύ δυνατά, δημιουργήσαμε πολλές ευκαιρίες, θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει πολλά γκολ, δεν έχω να πω κάτι στους παίκτες μου, ήταν εξαιρετικοί και το μόνο που έλειψε ήταν το γκολ.’’  Μα κύριε ΒΙΤΟΡΙΑ, στο ποδόσφαιρο όπως καλά γνωρίζεις, όλα κρίνονται από  το καταραμένο γκολ. Θυμάμαι ότι ανάλογα εκφραζόταν και ένας άλλος Ίβηρας συνάδελφός του  στον Ολυμπιακό και όπως λένε ‘’δεν πρόλαβε να δει την παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου, πράγμα που  απεύχομαι στον συμπαθέστατο Ισπανό.

Τελικά λοιπόν με απογοήτευσε και το ποδόσφαιρο και βρήκα δίκαιο τον παλιό όρο για ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής και το αντίστροφο, αφού ούτε έξω μα ούτε και μέσα τα πάμε καλά γενικώς. Μήπως κάποιοι πρέπει να ασχοληθούνε με το τάβλι, στο οποίο οι καφενόβιοι συντοπίτες μας τα πάνε καλύτερα;;; Αντώνης

ΚΡΩΓΜΟΙ ή ΓΚΑΡΙΣΜΑΤΑ

 

                        ΚΡΩΓΜΟΙ ή ΓΚΑΡΙΣΜΑΤΑ

 

 

Λόγω των διακοπών, αποφάσισα να απαλλάξω τους αναγνώστες μου από τα  e-mail ενημέρωσης, περιοριζόμενος σε περιστασιακές δημοσιεύσεις στην ιστοσελίδα μου, που δεν υποχρεώνει κανένα να τα διαβάσει. Το πρώτο θα το τηρήσω όσο μπορώ, αλλά η ‘’πολιτική’’ επικαιρότητα δεν με αφήνει να ησυχάσω.

Τι ήταν αυτό πάλι με τη χθεσινή συνέλευση της Βουλής; Να πω λαϊκό πανηγύρι θα αδικήσω τα πανηγύρια και ομολογώ ότι, παρά το πλούσιο λεξιλόγιό μου, αδυνατώ να βρω τον  χαρακτηρισμό που  ταιριάζει. Σε κάθε περίπτωση, αυτά που είδα και άκουσα δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Ύβρεις, συκοφαντίες και απειλές που θυμίζουν τους παραβατικούς νέους, που δίνουν ραντεβού για να λύσουν τις διαφορές τους , [ευτυχώς όμως εκτός κοινοβουλίου] και άλλα χειρότερα.

Μια γυναικεία φωνή από το βάθος της αίθουσας διακόπτει συνεχώς τον  Πρωθυπουργό που βρισκόταν στο βήμα και εκείνος της απαντά ‘’σταματήστε τα γκαρίσματα’’. Ο Πρόεδρος δε της Βουλής να παρεμβαίνει λέγοντας, αν θέλετε ‘’καταθέστε δήλωση δυσπιστίας  εναντίον μου’’.

Δεν ξέρω αν επιτρέπονται άναρθρες διακοπές και τέτοιοι χαρακτηρισμοί στον Ναό της Δημοκρατίας, διαφωνώ  όμως πλήρως με την φωνητική κατάταξη της παρεμβολής ως ‘’γκάρισμα. Το τελευταίο είναι πολύ χαμηλής συχνότητας [μπάσο] και ταιριάζει  περισσότερο σε ανδρική φωνή. Αυτό που άκουσα και εγώ προσεγγίζει περισσότερο σε κρωγμό καρακάξας.

Με την αναφορά μου στο πανέξυπνο αυτό πουλί θα ήθελα να προσθέσω ένα-δυο ιδιαιτερότητές του.

Η καρακάξα, τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί για την επιστημονική κοινότητα αντικείμενο μελέτης και πειραμάτων. κατά τα οποία το πτηνό επιδεικνύει μεγάλη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων.

 Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας έχει επικρατήσει -λανθασμένα- να ονομάζεται η καρακάξα ως «κίσσα». Το πρόβλημα έχει επιταθεί και με τη λανθασμένη μετάφραση της διάσημης  όπερας  του Τζοακίνο Ροσσίνι La gazza ladra, ως «Η κλέφτρα κίσσα» αντί του ορθού «κλέφτρα καρακάξα». Είναι γνωστό άλλωστε ότι  η καρακάξα προσελκύεται από γυαλιστερά αντικείμενα που κλέβει και μεταφέρει στη φωλιά της.

Έκανα την μικρή αυτή παρεμβολή για να αμβλύνω την οικτρά εντύπωση που αποκόμισα από τη χθεσινή συνεδρίαση του  αποκαλούμενου Ελληνικού  Κοινοβουλίου. Ακούστηκαν τρομερά πράγματα και διερωτώμαι  μήπως υπάρχει τρόπος  μιας αυτεπάγγελτης επέμβασης στον καταγγελτικό λόγο, που τόσο εύκολα και ενίοτε αναπόδεικτα χρησιμοποιείται. Με δεδομένο ότι οι συνεδριάσεις της Βουλής μεταδίδονται απ’ ευθείας από το δικό της κανάλι, μήπως θα έπρεπε να υπάρχει ένδειξη ακαταλληλότητας, ακόμα και για ενηλίκους!!!

 Σε περίπτωση που ισχύουν οι καταγγελίες να διώκονται  αυτεπάγγελτα οι δράστες και σε περίπτωση που αυτές δεν τεκμηριώνονται η δίωξη να στρέφεται εναντίον εκείνων που αβασάνιστα χρησιμοποιούν τόσο βαριές και αναπόδεικτες κατηγορίες.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η επιχείρηση ‘’καθαρά χέρια’’, που  έσωσε , έστω και προσωρινά, την Ιταλική Δημοκρατία, γιατί αν συνεχιστεί  η  τρέχουσα πρακτική, πέραν της απαρέσκειας των  νέων προς την πολιτική, θα ακολουθήσει, ενδεχομένως και διχασμός της κοινωνίας μας.

        Κλείνω με το   θέατρο του παραλόγου ,που συχνά παρουσιάζει η Βουλή, όπου αυτοί που καταγγέλλουν  αποχωρούν από τη συνεδρίαση και δεν υποστηρίζουν τις καταγγελίες με την ψήφο τους και άλλοι υπερψηφίζουν θέσεις τις οποίες λίγο πριν είχαν καταγγείλει. Αν ζούσε ο Ευγένιος Ιονέσκο, που εναντιώθηκε σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού , θα είχε αποφύγει να γράψει τον Ρινόκερο και τη ‘’φαλακρή τραγουδίστρια’’ , παραπέμποντας τους αναγνώστες του σε παραστάσεις της Ελληνικής Βουλής.

Παραλίγο να ξεχάσω ότι η παράσταση θα συνεχιστεί και σήμερα. Λέτε να ευθύνεται και η έντονη ζέστη των ημερών;;; Αντώνης

 

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΥΓΡΟΥ ΣΤΙΒΟΥ

 

       ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΥΓΡΟΥ ΣΤΙΒΟΥ

                 ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ

 

 

Τιμή και δόξα στους αθλητές μας, οι οποίοι, με τις επιτυχίες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου στη Σιγκαπούρη , λάμπρυναν το όνομα της σύγχρονης Ελλάδας  και έδωσαν την ευκαιρία στους Έλληνες της μικρής αυτής χώρας να δείξουν παγκόσμια την ελληνική ψυχή.

Οι αθλητές μας , με τους προπονητές και τους λοιπούς  υπεύθυνους παράγοντες, έδειξαν ότι είναι πανάξιοι κάθε επαίνου. Προσωπικά  είμαι πανευτυχής και  για την επίσης λαμπρή  παρουσία των συμπατριωτών  μας που ζουν στη Σιγκαπούρη, που  έδειξαν ότι οι Έλληνες, μακριά από τη σύγχρονη τοξικότητα της χώρας μας, εκπροσωπούν το ορθόν και ωραίο της ρωμιοσύνης.

Αναφέρομαι   στην ιδιαίτερη προσωπική ικανοποίηση για τους Έλληνες της μικρής  νησιωτικής χώρας, γιατί  επί τέλους γνώρισα  πολλούς από τους αναπάντεχους αναγνώστες της ιστοσελίδας μου και τους αφιερώνω το παρόν  δημοσίευμα. Δεν μπορούσα να εξηγήσω που βρέθηκαν 1.500 αναγνώσεις της ιστοσελίδας μου, τους 12 τελευταίους μήνες , σε μια χώρα που δυσκολεύτηκα να την εντοπίσω στον χάρτη. Με την ίδια ευκαιρία εμπλούτισα και τις γενικότερες γνώσεις μου για τη θαυμάσια αυτή χώρα και λυπάμαι που η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να γνωρίσω και τους δυο από κοντά.

Δεν θα πλατιάσω περισσότερο στη σημερινή αφήγηση,  εντοπίζοντας το ενδιαφέρον μου αποκλειστικά στη συνολική εικόνα των τελευταίων ημερών. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως το περήφανο Ελληνικού στοιχείο – των αθλητών και των παροικούντων τη Σιγκαπούρη – για τη χαρά και τιμή που μου πρόσφεραν , ο καθένας από το μετερίζι του. Αντώνης