''ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ'' ΚΑΙ ''ΘΟΡΥΒΟΠΕΝΙΑ''

 

          ‘’ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ’’ ΚΑΙ ‘’ΘΟΡΥΒΟΠΕΝΙΑ’’

 

 

Αφορμή του παρόντος υπήρξε η χθεσινή  έντονη και ίσως  δικαιολογημένη  διαμαρτυρία συμπολίτη μου  για τον θόρυβο και την κρατούσα ακαταστασία του παραδοσιακού παζαριού της πόλης. Σχολίασα την ανώνυμη και με  άκομψο και προσβλητικό τρόπο  διατύπωση των παραπόνων του, με μια ανάρτηση και στοχευμένη, αποστολή μηνυμάτων μου. Κατέληγα δε στο ιστορικό του παζαριού, που αποτελεί τοπική παράδοση από το 1864, με πολλές διαφοροποιήσεις στην πορεία της και τη διατύπωση ότι μπορούμε να βρούμε μια ηπιότερη μορφή εναλλακτικής συνέχισης της παράδοσης, γιατί  λαοί χωρίς παραδόσεις είναι σαν να μην υπάρχουν. Έρχομαι όμως στο σημερινό μου κείμενο:

Η πρώτη λέξη του τίτλου του σημερινού μου δημοσιεύματος, αποτελεί μια εξεζητημένη απόδοση του βομβαρδισμού θορύβων που χαρακτηρίζουν την εποχή μας  και  η δεύτερη,  μια αδόκιμη έκφραση που αφορά  την παντελή έλλειψή τους, που ενδεχομένως η διακοπή τους, να μας δημιουργήσει στερητικό φαινόμενο και  νοσταλγία.

Το πρώτο είναι σύνηθες, καθημερινό και βλαπτικό για την υγεία μας φαινόμενο, ενώ το δεύτερο αποτελεί  ανάμνηση μιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Προσωπικά   ανήκω σ’ αυτούς που έζησαν την απόλυτη σιωπή, με κάποια εκτεταμένη περιστασιακή διατάραξή της από την κλαγγή των όπλων του Β΄ Παγκόσμιου και του εμφυλίου πολέμου. Λίγο αργότερα, πρόλαβα να βιώσω  την απόλυτη σιωπή της επαρχίας, που ενίοτε γινόταν  και ενοχλητική.

 Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία τα τελευταία  σχολικά μου χρόνια και τον τρόπο αποφυγής των θορύβων από τις  οικιακές εργασίες της μητέρας μου, που δεν μου επέτρεπαν, στον στενό χώρο του σπιτιού μας, να μελετήσω, όπως ήθελα, τα μαθήματά μου. Για τον λόγο αυτό, έπαιρνα μια κουβέρτα και τα βιβλία μου και ανηφόριζα περί τα εκατό μέτρα στο γειτονικό πευκοδάσος του βουνού για ένα  ήσυχο  ιδανικό διάβασμα. Την απόλυτη σιωπή διέκοπτε μόνο το μελωδικό  ‘’ακομπανιαμέντο’’  των πουλιών τριγύρω μου, που βοηθούσε στην καλύτερη συγκέντρωσή μου στη μελέτη.

Αργότερα που έφυγα στην Αθήνα, στερήθηκα όλη αυτή την ησυχία και μπήκα αναγκαστικά στην θορυβώδη ατμόσφαιρα της Πρωτεύουσας. Κάθε φορά όμως  που  επέστρεφα για λίγο στο πατρικό μου σπίτι, τα αφτιά μου  βούιζαν από την έλλειψη θορύβου  και αποτέλεσε ίσως  ένα είδος ανεπανάληπτου στερητικού συνδρόμου.     Αντώνης

 

ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ

 

    

            ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ        

[Μέσα από τα μάτια ενός  άλλου κατοίκου]

 

 

Στα 92 μου δεν μένω στα παράπονα, αλλά κάνω προτάσεις τύπου Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ,  που σπάνια εφαρμόζονται. Δεν θα με απασχολούσε το δημοσίευμα συγκατοίκου μας για το παζάρι, υπό διαφορετικές συνθήκες και θα το θεωρούσα  δικαιολογημένο παράπονο ενός περίοικου, ο οποίος ενοχλήθηκε από τους θορύβους και την γενικότερη ακαταστασία που επικράτησε  τις λίγες αυτές ημέρες.

Η μοναδική αιτία που με οδήγησε στην παρούσα ‘’απρόσκλητη και απρόκλητη’’ παρέμβαση, είναι  η ανωνυμία του και η  λέξη ‘’DECADENCE’’ που χρησιμοποίησε  και την οποία θεώρησα από υπερβολική έως και λίαν προσβλητική. Ο συντάκτης του  δημοσιεύματος που ακολουθεί προφανώς γνώριζε  τη σημασιολογία της  γαλλικής  λέξης και  έπρεπε να την αποφύγει, αφού ερμηνεύεται ως  παρακμή, εξαχρείωση, ξεπεσμός, εκφυλισμός, κατάντια, κατάπτωση και άλλα  χειρότερα,  που αποφεύγω να αναφέρω. Ε! , λοιπό αγαπητέ μου άγνωστε. τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει !!!

Το τελευταίο μου θυμίζει μια προσωπική πολύ σοβαρότερη περιπέτεια,  στη διάρκεια της Σοβιετικής εισβολής στην Πράγα το 1968.Κάποιος γνωστός μου,   όταν οι δυο μας – εν μέσω ανταλλαγής πυρών - συνοδεύσαμε μια γαλλίδα δημοσιογράφο στην Πρεσβεία της- ερωτηθείς για την εξέλιξη της υπόθεσης, απάντησε ‘’πλην της συγχύσεως ουδέν επάθομεν’’ .‘Ετσι λοιπόν και στην ‘’τρομερή’’ αυτή περίπτωση του παζαριού, αυτό ήταν όλο και όλα τελείωσαν , όπως γίνεται κάθε χρόνο. Επιθυμώ να διευκρινίσω ότι είμαι και εγώ περίοικος, δεν γνωριζόμαστε όμως  τον Δήμαρχο ούτε  γνωρίζω ποιος είναι ο υποδεικνυόμενος Αντιδήμαρχος  και συνεπώς θα ήμουν ο τελευταίος που θα αναλάμβανε να πάρει θέση σε μια αντιπαλότητα  ενός συμπολίτη μου μαζί τους. Το συγκεκριμένο παζάρι μπορεί να δημιουργεί τα περισσότερα από αυτά που αναφέρει ο συντάκτης της διαμαρτυρίας, αλλά τώρα πια γνωρίζω καλύτερα από τους μεταγενέστερους την ιστορία του. Άρχισε το 1864 ως ‘’ετήσια εμπορική πανήγυρις’’ , συνέχισε ως Εμποροζωοπανήγυρη, για την αγορά μικρών αμνοεριφίων και χοιριδίων για πάχυνση και σφαγή τους στις  μεγάλες γιορτές και ανταλλαγή [τράμπα, όπως την έλεγαν τότε], ζώων για τις αγροτικές εργασίες.

Αργότερα πήρε τη σημερινή του μορφή και μάλιστα προηγούμενος  Δήμαρχος το είχε μεταφέρει δοκιμαστικά στην περιφερειακή οδό της πόλης. Προφανώς  απέτυχε στην επιλογή του και επίσης κατακρίθηκε. Συνεπώς  θεωρώ ότι κανένα μέτρο δεν μπορεί  να ικανοποιεί όλους.

Όσον αφορά τη χρησιμότητα της εκδήλωσης θα συμφωνήσω ότι θυμίζει περισσότερο παρελθόν, γιατί τότε – και το βίωσα προσωπικά- αποτελούσε την μόνη αγορά των ‘’προικιών’’ και πηγή ξεφαντώματος, των ντόπιων αγροτών αλλά και των χωρικών που συνέρρεαν στο παζάρι και είχαν σπεύσει να πουλήσουν εγκαίρως την παραγωγή τους για να ‘’το ρίξουν έξω’’, μέχρι πρωίας. Δεν  συντρέχουν βέβαια σήμερα οι ίδιες  αναγκαιότητες, αφού οι άνθρωποι έχουν και άλλες πηγές φθηνών αγορών και διασκέδασης. Το  παζάρι συγκέντρωνε τα μεγαλύτερα ονόματα των καλλιτεχνών της εποχής και αποτελούσε σημαντικό γεγονός για την ευρύτερη περιφέρεια.

Στην σημερινή  εποχή , ίσως είναι καιρός  να το εντάξουμε στις σύγχρονες ανάγκες  , χωρίς όμως να απεμπολήσουμε τις παραδόσεις μας, μετατρέποντάς το σε μια ελκυστική ατραξιόν στα πρότυπα ενός σύγχρονου bazaar.  Πέραν  των άλλων καλύπτει και  ανάγκες των αναξιοπαθούντων ντόπιων αλλά και ξένων [νόμιμων και παράνομων] μεταναστών, που η ανάγκη επιβίωσης τους οδήγησε  στα μέρη μας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι με ανάλογο τρόπο βρέθηκαν στην ξενιτειά εκατομμύρια Ελλήνων στα δικά μας δύσκολα  χρόνια. Οφείλουμε λοιπόν να δείξουμε τον ανθρωπισμό μας , αντιμετωπίζοντας τους με  κατανόηση!!!

Με όλα τα προαναφερθέντα και πολλά άλλα που σκόπιμα παραλείφθηκαν, δικαιολογείται απόλυτα η διατήρησή του παζαριού, ίσως με μια ηπιότερη μορφή, που να ενοχλεί λιγότερο, όπως για παράδειγμα με αλλαγή – κατά περιόδους- θέσης. Πάνω από όλα όμως αποτελεί  ένα σημαντικό πολιτιστικό  και φολκλορικό γεγονός, συνδεδεμένο με την  παράδοσή μας και ως γνωστόν   λαοί χωρίς παράδοση θεωρούνται  ανύπαρκτοι.

 Το παρόν κείμενο γράφεται όταν ακόμα φτάνουν στα αφτιά μου  οι  τελευταίοι θόρυβοι απεγκατάστασης του παζαριού και έχω την αγονία αν θα μπορέσω να βιώσω και του χρόνου τη νοσταλγική αυτή ενόχληση.  Πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι περνάει δεν επανέρχεται ποτέ με την ίδια μορφή και διαπιστώνουμε ότι μας λείπουν ακόμα και  κάποιες  ενοχλήσεις.     Αντώνης

Ακολουθεί αυτούσιο το  κείμενο του συμπολίτη μας, όπως το εντόπισα στο διαδίκτυο, το οποίο πολύ σπάνια περιδιαβαίνω.

 

‘’Το παζάρι της Αταλάντης μέσα από τα μάτια ενός κατοίκου της 

2025-08-05

 

Άραγε, γιατί οι παράγκες, η βρώμα, η φασαρία και όλο αυτό το .... decadence, ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ακριβώς μπροστά απ την γκαραζόπορτα του αρμόδιου Αντιδημάρχου ???

 

Το  παζάρι της Αταλάντης, θα διεξαχθεί όπως κάθε χρόνο από τις 6 έως τις 12 Αυγούστου 2024 στην Δημοτική Κοινότητα Αταλάντης .

Με αφορμή λοιπόν ότι  το συγκεκριμένο γεγονός   συνεχίζει και διεξάγεται εν έτη 2025 σε έναν από τους σημαντικότερους δρόμους της πόλης την οδό Νικολάου Αβραάμ με ότι αυτό συνεπάγετε, φίλος αναγνώστης της σελίδας μας απέστειλε την παρακάτω επιστολή.

 

" Άραγε, γιατί οι παράγκες, η βρώμα, η φασαρία και όλο αυτό το .... decadence (που χρειάζεται κατά τα άλλα για να τονώσει την άμοιρη οικονομία της Αταλάντης... κούνα που την κούναγε την οικονομολογάρα.... ) ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ακριβώς μπροστά απ την γκαραζόπορτα του αρμόδιου Αντιδημάρχου??????

Θα πει κάποιος πονηρός, ότι είναι επειδή θα πρέπει να βγαίνουν οι .... νταλίκες της Πρόνοιας..... θεμιτό....... Περιμένω ακόμα να δω τα μέσα πυροπροστασίας που υποσχέθηκε η Δημαρχάρα... Στα οποία μέσα ασφαλείας θα έπρεπε να είναι (όπως είπε) οι δίοδοι προσπέλασης των νοσοκομειακών και των πυροσβεστικών οχημάτων.....

Σε μερικά σημεία δεν περνάει ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. μη πω για τα πεζοδρόμια , στα οποία για μπούμε στο σπίτι μας πρέπει να πετάξουμε από πάνω απ τα κατσαρόλα και τα βρακιά....

(Πόσο να μαλώσω άλλο με τους κακομοίρηδες παζαριώτες, έχω γίνει πλέον γραφικός.......)

Και όλα αυτά ξέρουμε γιατί........"

 

 

 

 

 

Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΥΜΩΝ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟΝ ΒΑΛΕΤΩ

 

       Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΥΜΩΝ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟΝ ΒΑΛΕΤΩ

 

Η φράση του τίτλου είναι μία από τις γνωστότερες  της Αγίας Γραφής και της διδασκαλίας του Κυρίου, που αναφέρεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και αφορά τη γυναίκα που ήθελαν να λιθοβολήσουν για λόγους μοιχείας, γ΄αυτό τους είπε ‘’ όποιος από σας αισθάνεται αναμάρτητος να της πετάξει την πρώτη πέτρα’’.

Προκαταβολικά δηλώνω ότι δεν είμαι θρησκόληπτος, φανατικός ούτε καν ενεργός θρησκευόμενος τα τελευταία πολλά χρόνια. Είμαι πιστός και δεν έχω λόγους να θέσω υπό αμφισβήτηση την κοσμοθεωρία του Χριστιανισμού που επιζεί 2025 χρόνια και είναι αποδεκτή από  εκατομμύρια ανθρώπων. Είναι η θρησκεία του ‘’αγαπάτε αλλήλους’’, σε αντίθεση με άλλα δόγματα που κηρύσσουν ‘’θάνατο στους αλλόθρησκους’’, ‘’οδόντα αντί οδόντος’’ και άλλα παρόμοια. Είμαι πιστός με τον δικό μου τρόπο και έχω ‘’ερευνήσει τας γραφάς’’, όπως και τις βασικές αρχές  άλλων θρησκειών, αλλά κυρίως γνωρίζω πολύ καλά τη ζωή.

Επί πλέον είμαι ένας γέρων, ευρισκόμενος εις την δύση του βίου μου ‘’ έμπλεος παντοειδών εμπειριών και ακραίων πολλάκις βιωμάτων, που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα και τις απόψεις μου για τη ζωή. Αυτό όμως δεν μου επιτρέπει να επιβάλω τον δικό μου τρόπο ζωής σε μια κοινωνία, που δεν έχει σχεδόν τίποτα κοινό με τη δική μου θεώρηση της ζωής. Με λίγα λόγια αποδέχομαι, με βαριά ίσως καρδιά, τις νέες συνθήκες ζωής , όσο και αν με πληγώνουν πολλές από τις  νέες συμπεριφορές των νεώτερων συνανθρώπων μου.

Δεν αισθάνομαι το  χάσμα των γενεών, πιστεύοντας ότι οι προηγούμενες γενιές φέρουμε την ευθύνη  για πολλά από τα σημερινά επακόλουθα, όπως και η σημερινή γενιά θα κληροδοτήσει τα δικά της θετικά και αρνητικά  στους επερχόμενους.  Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι  και αυτοί θα κατανοήσουν τα λάθη τους κατόπιν εορτής και θα χρησιμοποιούν τις ίδιες με εμάς  δικαιολογίες στους επόμενους. Αυτός είναι δυστυχώς , ο φαύλος κύκλος της ζωής, αναγνωρίζω όμως στις νεώτερες γενιές, περισσότερη ειλικρίνεια, που ίσως οι συνθήκες της ζωής δεν  επέτρεψαν να έχουμε και εμείς.

Με όλα αυτά και σύμφωνα και με τη θεία διδασκαλία που αποδέχομαι πλήρως, δεν έχω λόγο, πολλώ δε μάλλον το δικαίωμα, να κρίνω και να υποδείξω στους ενήλικους νέους, πώς θα ζήσουν τη δική τους ζωή, με μια μόνη προϋπόθεση, ότι δεν παραβλάπτουν  τη ζωή και τα συμφέροντα των άλλων.

Με τα κείμενά μου , εκφράζω τις απόψεις μου και καθιστώ τους αναγνώστες μου, κοινωνούς των πολυποίκιλων προσωπικών μου εμπειριών, αφήνω όμως εκείνους να κρίνουν τι θα κρατήσουν από τις αφηγήσεις μου. Ο  Χριστός, κάλεσε κοντά του τους αμαρτωλούς , όχι για να τους ψέξει αλλά για να τους βοηθήσει με την αγάπη του. Λοιπόν θεωρώ φαρισαϊσμό και υποκρισία,  να βλέπουμε μόνο τα στραβά και ανάποδα των άλλων και να παραβλέπουμε όσα κουβαλάμε στη δική μας καμπούρα , που λέει ο  θυμόσοφος λαός.

Θα διερωτηθείτε, με το δίκιο σας, τι μας λέει αυτός ο γέρος με τις αμπελοσοφίες του και γιατί  το κάνει μέσα στο κατακαλόκαιρο;;; Σίγουρα τίποτα δεν γίνεται στην τύχη και προφανώς  μπορεί να έχω τους λόγους μου, μπορεί ίσως όμως να με ‘’πείραξε και η ζέστη’’. Ό,τι και αν συμβαίνει, ένα είναι βέβαιο ότι οι προθέσεις μου είναι αγαθές και τα γραφόμενά μου μπορεί και να βοηθήσουν, στη διαμόρφωση μιας νέας τάξης πραγμάτων, με γνώμονα όμως ότι  και οι κρίνοντες κρίνονται. Δεν είχα κανένα συγκεκριμένο λόγο, απλά κάποια συμβάντα με έβαλαν στη σκέψη να ακουστεί και μια δεύτερη νηφάλια φωνή και ‘‘μακράν εμού’’ κάθε σκέψη υστεροφημίας, που δε με απασχόλησε ποτέ. Πιστεύω ότι η ζωή μας αρχίζει και τελειώνει ‘’ εδώ και τώρα’’ και δεν έχω συγκεκριμένο στόχο. Μέσα στην έννοια του εδώ και τώρα, εμφανίζονται ταυτόχρονα τρεις διαφορετικές σχέσεις που έχει ένας άνθρωπος. Η σχέση με τον χρόνο, η σχέση με τους άλλους και φυσικά, η σχέση με τον εαυτό του. Όσον αφορά τη σχέση με τον χρόνο, στο παρόν περικλείεται το παρελθόν αλλά και το  όποιο μέλλον του στη ζωή.

Θεωρείστε ότι το κάνω για να αμβλύνω τις όποιες ενδεχομένως κακοπροαίρετες σκέψεις, μου αποδίδονται, που θέλω να πιστεύω ότι δεν με αντιπροσωπεύουν. Σκεφθείτε ό,τι θέλετε, αλλά κατά κανόνα  ποτέ δεν κάνω πράγματα που δεν πιστεύω και ότι ‘’ουδείς άσφαλτος’’.  Αναγκάστηκα να αποφύγω την επανάληψη του βασικού όρου του τίτλου μου, για λόγους αισθητικούς αλλά και για να αποφύγω ένα  ενδεχόμενο γραμματολογικό ατόπημα.

Το κείμενο είχε γραφεί χθες  εκτενέστερα και ίσως  με πολύ διαφορετικό πνεύμα,  αλλά  εκ παραδρομής ή προβλήματος του υπολογιστή μου και δεν μπόρεσα να το επανακτήσω. Θεωρώντας όμως το θέμα σημαντικό, αναγκάστηκα να επαναλάβω κάτι που δεν συνοδεύεται  από τη χθεσινή μου έμπνευση. Με τον φόβο ότι θα πλάτειαζα χωρίς λόγο, γεμίζοντας απλά   σελίδες , χωρίς να πλησιάσω την πληρότητα του χθεσινού, δεν θα μακρηγορήσω.

Θα κλείσω με την προτροπή αγαπάτε αλλήλους, που κήρυξε ο Ιησούς και αναφέρουν οι γραφές  , αντί  να προσπαθείτε να εντοπίσετε ενδεχόμενες κακίες ή λάθη στους άλλους για να τους σχολιάσετε. Πριν εκστομίσετε λόγια που προσβάλλουν ή ενοχοποιούν  αναπόδεικτα τους άλλους , ξανασκεφθείτε τα, προστατεύοντας  έτσι και τον εαυτό σας. Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

          ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

 

Οι Βάνδαλοι υπήρξαν αρχαίο γερμανικό φύλο, το οποίο στις εκστρατείες του  κατέστρεφε αρχικά τα αγάλματα διότι πίστευαν ότι έχουν ψυχή και αφαιρούσαν τις μύτες και τα αφτιά που θεωρούσαν ότι διευκόλυναν την είσοδο και έξοδό της. Στη συνέχεια κατέστρεφαν κάθε είδους τέχνη και γενικότερα εξαφάνιζαν οτιδήποτε στο πέρασμά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που έζησαν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης, κυνηγημένοι για την αγριότητά τους.

Από τη δράση των Βανδάλων  προέρχεται και ο  βανδαλισμός, που σηματοδοτεί κάθε καταστροφή και ακραία αντιμετώπιση της τέχνης, του περιβάλλοντος και κάθε άλλης ανθρώπινης δραστηριότητας.

Όσον αφορά τους σύγχρονους καταστροφείς,  αυτοί δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Βανδάλους, αλλά σχετίζονται με τον τρόπο  της καταστροφικής τους συμπεριφοράς και βρίσκονται διάσπαρτοι παντού.

Ακραία και  ανεπανόρθωτη μορφή βανδαλισμού αποτελεί η παντοειδής προσβολή της φύσης και του περιβάλλοντος που ζούμε. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι φθάσαμε ήδη σε όρια που ελαχιστοποιούνται πλέον οι δυνατότητες επιστροφής.

Η  ανεξέλεγκτη βιομηχανική επανάσταση, από το σημαντικότερο επίτευγμα του σύγχρονου ανθρώπου, κατέστη ο δήμιος της εποχής μας, σε σημείο να αμφισβητείται και αυτή η συνέχιση της ζωής που ξέραμε στον πλανήτη μας. Οι σύγχρονοι πόλεμοι καταστρέφουν, πόλεις, περιβάλλον και τη, ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη Την κατάσταση επιδεινώνουν οι αυξανόμενες θυσίες στον  Μολώχ  της ασφάλτου, αφού κάποιοι ασυνείδητοι μετατρέπουν ένα μέσο εξυπηρέτησης, σε όργανο εξόντωσης ‘’εαυτών και αλλήλων’’.

Σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιοι παγκόσμιοι ηγέτες αρχίζουν να αμφισβητούν  ενέργειες που μας έδιναν ελπίδες μελλοντικής σωτηρίας του περιβάλλοντος και θυσιάζουν τα πάντα στο κέρδος και την εξυπηρέτηση των δόλιων σκοπών τους.

Ακόμα και ο σύγχρονος   πλανητάρχης αμφισβητεί κάθε επιστημονική υπόδειξη για την προστασία της φύσης, φθάνοντας στο σημείο να αποκαλεί τα ελάχιστα μέσα που μας απόμειναν για να γλυτώσουμε από τον άνθρακα [ τις ανεμογεννήτριες] ως ανεμόμυλους, εξομοιώνοντας  τους υποστηρικτές της πράσινης ενέργειας με τον ήρωα του Θερβάντες Δον Κιχώτη ., που τους κυνηγούσε.

 Στην αντίπερα όχθη, οι  μεταλλαγμένες ηγεσίες του κομμουνισμού  σε  ηγέτες νέου ολοκληρωτισμού,    δυναμώνουν ‘’οσημέραι’’ την απειλή χρήσης  των πυρηνικών όπλων, γνωρίζοντας προκαταβολικά το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειας, από την οποία θα επιζήσουν ενδεχομένως μόνο οι ‘’κατσαρίδες’’.

Αν ζούσε ο Αριστοτέλης θα έλεγε ότι χάθηκε πια το μέτρο και έχει επικρατήσει ο παραλογισμός  και η υπερβολή. Ίσως όλα αυτά να είναι αποτέλεσμα  αδιαφορίας και εφησυχασμού , αφού εξέλιπαν πλέον   οι θετικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις  του παλιού περιβάλλοντος και οι αρνητικές των πολέμων. Τείνουμε να καταστούμε οι  ‘’ γηραιές μωρές παρθένες’’ των διηγημάτων της Μάργκαρετ Άτγουντ , η οποία μας καλεί να παρατηρήσουμε, να αισθανθούμε και, τελικά, να αναμετρηθούμε με τις ρωγμές που αφήνει ο χρόνος στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην αγάπη, ακόμα και στη μνήμη.

 Εμείς λοιπόν, συνολικά , λαός και ηγεσίες ,  ‘’των οικιών ημών  εμπιπραμένων’’ συνεχίζουμε το τραγούδι μας. Αντώνης

 

         ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

 

Όλες οι εποχές είχαν ανέκαθεν τα καλά και τα κακά τους. Στην εποχή που διανύουμε όμως, λόγω της κλιματικής αλλαγής, μας έμειναν μόνο δυο εποχές,  το καλοκαίρι και ο χειμώνας και αυτές με ασαφή όρια και φαινόμενα.

Οι τέσσερες εποχές που ύμνησε ο Βιβάλντι, με το ομώνυμο μουσικό του έργο, ανήκουν πια  στο παρελθόν. Τις θυμούνται μόνο όσοι τις έζησαν, με τα άνθη και τους έρωτές της άνοιξης  την πτώση  των φύλλων , τα φθινοπωρινά  πρωτοβρόχια, που αποτελούσαν την είσοδο στον χειμώνα και την  επιστροφή των μαθητών στα σχολεία. Δεν θα πω  περισσότερα για τα περασμένα, που δημιουργούν νοσταλγία , σε όσους τα έζησαν και στενοχώρια σε όσους μάλλον δεν θα τα γνωρίσουν !!!

Θα μείνουμε στο  πολλαπλώς ‘’μίζερο’’ παρόν  και την περιγραφή όσων μας απόμειναν, αρχίζοντας από τα  ελάχιστα αλλά σημαντικά ‘’καλά’’ της σύγχρονής ζωής. Οι σημερινοί άνθρωποι, στη χώρα μας, ζουν γενικώς καλύτερα, ελεύθερα και έχουν περισσότερες ευκαιρίες στη ζωή τους, ταξιδεύουν και αποκτούν νέες εμπειρίες και ευκαιρίες για γνώση , πνευματική και θετική εργασιακή ανέλιξη. Γενικότερα βιώνουν μια   πιο δημιουργική εποχή, επωφελούμενοι και από τα κεκτημένα των αγώνων των παλαιότερων, για καλύτερη υγεία, 8ωρη εργασία και το δικαίωμα της απεργίας.  Στερούνται όμως την προηγούμενη φυσική ζωή και όπως πάνε οι κλιματικές αλλαγές, θα βιώνουν πλέον καιρικά φαινόμενα που θα δυσχεράνουν σε ακραίο βαθμό ακόμα και την απλή διαβίωσή τους.

 Ας επιστρέψουμε όμως στις δύο εποχές που μας έχουν απομείνει, οι οποίες θα πάρουν τη μορφή  τροπικής ζώνης, με ολοένα επιδεινούμενα ακραία καιρικά φαινόμενα. Οι χειμώνες ίσως γίνουν ηπιότεροι αλλά με τον περιορισμό βροχο-χιονοπτώσεων   θα επιδεινώσουν τις επόμενες καλοκαιρινές συνθήκες, με εμφανή λειψυδρία, που τα πρώτα δείγματα της οποίας δοκιμάζουμε ήδη.

Μοναδική θετική εξέλιξη  των τελευταίων ημερών, του φετινού  καλοκαιριού, είναι ότι ‘’ησύχασαν τα αφτιά μας’’, από την ηχητική πολιτική ρύπανση. Προφανώς δεν θα συνεχιστεί για πολύ αυτή η ησυχία, αφού ακολουθεί η Έκθεση της Θεσσαλονίκης με τις προσφορές και τις αντιπροσφορές των Κομμάτων. Το γεγονός που  περιορίζει την προσωρινή   ηρεμία μας, είναι το γεγονός ότι  τα ‘’κανάλια’’ έσπευσαν να καλύψουν το ‘’κενό’’, με τη δική τους ρύπανση. Μοναδική  ευχάριστη παρένθεση αποτελεί η επανάληψη κάποιων παλαιότερων επιτυχημένων  εκπομπών.

Θετικό στοιχείο των αρχών του Σεπτεμβρίου θα αποτελέσουν οι οικονομικές παροχές, που θα βάλλουν το δικό τους πετραδάκι στις τσέπες  των εργαζομένων, αντισταθμίζοντας τουλάχιστον ένα μέρος από το αυξημένο κόστος ζωής. Εκεί τελειώνουν και τα ευχάριστα, αφού είναι γνωστή η θύελλα της αντιπαράθεσης που θα ακολουθήσει, για την περιβόητη και αρκετά κερδοφόρο νομή της εξουσίας. Άντε και του χρόνου!!! Αντώνης

ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΆ

 

            ΑΥΣΤΗΡΩΣ  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

 

 

Μπαίνοντας ‘’αισίως’’ στα 92 μου χρόνια μου φάνηκε ότι είδα την πρώτη μου ρυτίδα και ήρθαν στο νου μου οι στίχοι του  τραγουδιού ‘’ πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα’’. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα μεταπολεμικά τραγούδια του 1946, σε στίχους της Στέλλας Γκρέκα, που ‘’διασκεδάζει τις εντυπώσεις’’  σ’ αυτούς που επέζησαν από την κατοχή και την πείνα.

Στον τελευταίο στίχο του αναφέρει τα εξής:

‘’Χτες πρωταντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα,

Υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα,

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα,

Σε κάποια μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους’’

Πόση αλήθεια κρύβουν αυτοί οι στίχοι, τουλάχιστον για όσους επιβίωσαν από τα δεινά της εποχής. Μέσα σ’ αυτούς βρίσκεται και η ταπεινότητά μου και ισχυριζόμουν τότε ότι, όσοι από μας είχαν την τύχη να επιζήσουν, είναι πια άτρωτοι, αλλά όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχουν άτρωτοι.

Η ζωή των ανθρώπων χωρίζεται σε τρείς διακριτές περιόδους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Προσωπικά βιώνω ένα παρατεταμένο παρόν, με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και δεν με απασχολεί καθόλου το οποιοδήποτε μέλλον μου. Είναι αρκετά εκείνα που έζησα, καλά, κακά και δύσκολα και  καλώς νάρθουν τα μελλούμενα που οφείλω και μου οφείλονται. Ξαναθυμάμαι την τελευταία σειρά του στίχου που παρέθεσα και διερωτώμαι ποια είναι τα μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους!!! Αν είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει, λέει ο ποιητής και δεν προσδοκώ να αποτελέσω εξαίρεση.

 Η ζωή μου τα πρόσφερε όλα με απλοχεριά, κάνοντας όμως τον τελικό απολογισμό διαπιστώνω  ότι το μεγαλύτερο μέρος της υπήρξε γεμάτο αμέτρητες δυσκολίες, λύπες, στενοχώριες, ακόμα και σημαντικές απώλειες αγαπημένων μου προσώπων και από την άλλη πλευρά –το  τίμημα- δεν έχω παράπονο, έζησα έντονα τις δικαιούμενες ευχάριστες στιγμές και όταν φύγω από τη ζωή θα έχω ζήσει τα περισσότερα  με τη βεβαιότητα,  ότι συνειδητά τουλάχιστον,  δεν αδίκησα κανένα.

Πολλές  φορές σχεδίασα να γράψω ένα βιβλίο γενικά για τη ζωή, με βάση τις αμέτρητες εμπειρίες μου, αλλά πιστέψτε με ότι ο κύριος λόγος που δεν το επιχείρησα, ήταν η ανησυχία  και ο φόβος μου ότι δεν θα άντεχα ως το τέλος την αναμόχλευση κάποιων στιγμών [ευχάριστων και δυσάρεστων] της ζωής μου. Θα μου πείτε  εύλογα ποιόν σκοπό θα υπηρετούσε άλλωστε  ένα ανάλογο ανάγνωσμα;;;

Ίσως έχετε δίκαιο , αφού στην πράξη η γενιά μου απέφυγε να διηγηθεί ακόμα και στα παιδιά μας, λεπτομέρειες των δυσάρεστων γεγονότων των   πολέμων και της πείνας, γα να μην τα φορτώσει με πρόσθετες σκέψεις, αφού στη χώρα μας η φυσιολογική ζωή άργησε πολύ  να έλθει. Όσον δε αφορά τις ευχάριστες στιγμές, αυτές ούτως ή άλλως αποτελούν προσωπική υπόθεση του καθενός μας και  ‘’έπεα πτερόεντα’’, δηλαδή τις πήρε ο άνεμος και χάθηκαν για πάντα, αφήνοντας μόνο μια πληγή και  μια προσωπική νοσταλγία.  Αντώνης

 

 

      Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

           ΤΟ ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΑ ΤΟΥ 1968

 

Πρόκειται για δυο πασίγνωστα πια  βιβλία του Μίλαν Κούντερα, που στην επανέκδοση του πρώτου  άλλαξαν τη μετάφραση της τελευταίας λέξης, αντί του ‘’είναι’’  έβαλαν την ‘’ύπαρξη’’  και εγώ πρόσθεσα την Πράγα, όπου  διαδραματίζονται τα γεγονότα. Δεν θα ασχοληθούμε  με την λογοτεχνική ανάλυση του έργου αλλά με το πνεύμα και τις αλήθειες  που εκπέμπει ο συγγραφέας και στα παθήματα της πρωτεύουσας της πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακίας.

Ο Κούντερα υπήρξε μέλος του Κ. Κόμματος Τσεχοσλοβακίας από την αρχή της επιβολής του καθεστώτος και λόγω των θέσεων που συχνά διατύπωνε  κατά του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, διαγράφηκε πολλές φορές από το Κόμμα.

 Μαζί με άλλους μεταρρυθμιστές συγγραφείς συμμετείχε περιφερειακά στην Άνοιξη της Πράγας του 1968 .  Τη σύντομη αυτή περίοδο μεταρρυθμιστικών δραστηριοτήτων διέκοψε   η  εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1968. Ο Κούντερα παρέμεινε απόλυτα προσηλωμένος στη μεταρρύθμιση του  Κομμουνισμού και μαζί με τον συνάδελφό του  Βάτσλαβ Χάβελ. στήριξαν την πρωτοβουλία του Ντούμπτσεκ. Το γεγονός όμως που τον  έκανε ανεπιθύμητο και συντέλεσε στην οριστική του διαγραφή  από το Κόμμα  και την απαγόρευση του λογοτεχνικού του έργου.  υπήρξε η δημοσίευση του βιβλίου του το ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’.

Για τους ίδιους περίπου  λόγους υπέστη τη δική του τιμωρία και ο τρισολυμπιονίκης Εμίλ Ζάτοπεκ, με την κατηγορία ότι είχε υπογράψει την ‘’κάρτα των 50 προσωπικοτήτων, κατά της εισβολής των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας στη χώρα. Στην περίπτωσή του δεν αρκέστηκαν στην καθαίρεσή του από τον βαθμό του  επί τιμή Συνταγματάρχη και αρχιπροπονητού των εθνικών ομάδων στίβου αλλά  και την ‘’εξορία’’ του σε βενζινάδικο της ορεινής αλλόγλωσσης Σλοβακίας. Του αφαίρεσαν και τα τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια,  με την αιτιολογία ότι τα κατέκτησε υπό την επήρεια  της κομμουνιστικής ιδεολογίας. A PROPOS,  που λένε στο χωριό μου, θα επαναλάβω ότι την αναγνώριση της Σοβιετικής εισβολής είχαν πρώτοι και ίσως μοναδικοί, αναγνωρίσει το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ.

Βίωσα προσωπικά τα γεγονότα της εποχής του Αλεξάνταρ Ντούμπτεκ, υπηρετώντας στην Πρεσβεία μας στην Πράγα [1966-1971] και έχω  αναφερθεί εκτενώς σ’ αυτά. Είχα δε την μεγάλη τύχη να συναντήσω αμφότερους τους συγγραφείς και να μιλήσω μαζί τους, στις συχνές προσχηματικές συνάξεις των αντιφρονούντων   φοιτητών, στις εκδηλώσεις  της νέας παραγωγής της οικογενειακής  μπύρας [ όπως στη χώρα μας γίνεται με το ούζο και το τσίπουρο].

Ο Κούντερα, το 1968, που τα έργα του απαγορεύτηκαν από την τσεχική κυβέρνηση, μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του το ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’, έκανε το πρώτο του ταξίδι στο Παρίσι, όπου το 1975 μετανάστευσε  οριστικά. Ο δε Χάβελ, μετά την πτώση του κομμουνισμού  έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και στη συνέχεια της ανεξάρτητης πλέον Τσεχίας.

Στο  ‘’Αστείο’’ ο συγγραφέας περιγράφει μια ερωτική  απόπειρα ενός φλερτ και  ένα αστείο. Ο ήρωας του  είναι  φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Πράγας και πολιορκεί μια  φοιτήτρια, η οποία δεν έχει  αίσθηση του χιούμορ και τα παίρνει όλα στα σοβαρά.  Σε ένα ενθουσιώδες γράμμα της, του μεταφέρει τη χαρά της από την συμμετοχή της σε ένα επιμορφωτικό σεμινάριο του κόμματος στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Εκείνος, για να την πειράξει, της στέλνει μία κάρτα όπου της γράφει τις φράσεις, «Ο οπτιμισμός είναι το όπιο του λαού! Το υγιές πνεύμα βρομάει βλακεία. Ζήτω ο Τρότσκι!

Μέσα  από την πλοκή του μυθιστορήματος, αναδύονται τα θέματα της ελευθερίας της έκφρασης, της πολιτικής διαπαιδαγώγησης, της κομματικής πειθαρχίας, της θεωρίας και  πράξης του αυταρχισμού,  του ελέγχου  της εξουσίας, των ιδεολογιών και  των ιδεών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού.

Δεν μπορώ να παραβλέψω την προβολή του έργου  και του ονόματος του Μίλαν Κούντερα την περίοδο της ανόδου στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Ελληνικός λαός άκουγε τόσο έντονα, ίσως για πρώτη φορά, για την ‘’αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι’’ . Σκέπτομαι ότι οι ‘’φιλολογούντες’’ ίσως είχαν διαβάσει μόνο  τα βιβλία του που είχαν περάσει την κομματική λογοκρισία και δεν διάβασαν η αγνοούσαν  το  ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’, γιατί αργότερα σταμάτησαν κάθε σχετική αναφορά. 

Θα επικαλεστώ   τα λόγια της ‘’χηρευόμενης’’ προσωρινής οικιακής βοηθού του Λάμπρου Κωνσταντάρα, στο έργο ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι και θα αναφωνήσω άτιμη ‘’κενωνία’’,  με τη γνωστή εμμονή της χώρας μας  στην επιλεκτική μνήμη.   Αντώνης