ΣΤΑΡΑΤΑ ΛΟΓΙΑ

 

               ΛΟΓΙΑ  ΣΤΑΡΑΤΑ

Ο ΑΚΡΑΤΟΣ ΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

 

Είναι πασιφανές ότι στην ελληνική πολιτική έχει συντελεσθεί η πλήρης ποδοσφαιροποίηση και μάλιστα με την παλιά πελατειακή   μορφή του   ποδοσφαίρου με τις ‘‘παράγκες’’ του. Σε κάθε  περίπτωση ζητώ συγγνώμη αν  αδικώ, το λαϊκό αυτό άθλημα, δηλώνοντας ότι είμαι φίλος του αθλήματος που υπηρέτησα και προωπικά, αλλά  οπαδός της Εθνικής μας. Το τελευταίο στοιχείο λείπει,  λόγω δογματισμών, από το Κοινοβούλιο.

Κάποιοι πολιτικοί έχουν ξεχαστεί στο δόγμα του Στάλιν, άλλοι, ιδεολογικά συγγενείς,  δηλώνουν προοδευτικοί, αριστεροί,   σοσιαλιστές. Ευχαρίστως όμως συνεργάζονται,  στις ύβρεις και συκοφαντίες του κοινού ‘’εχθρού’’, με τους πλασιέ φαρμάκων, εθνικόφρονες και πατριδοκάπηλους,    θρησκόληπτους   και μετανοήσαντες λαϊκιστές. Εγώ που δεν ανήκω σε κανένα Κόμμα ούτε στις πλασματικές αυτές κατηγορίες,  και ψηφίζω κατά συνείδηση, αισθάνομαι αποδιοπομπαίος  και ‘’καθυστερημένος’’!!!

Έχω τη συνήθεια να παρακολουθώ την παρουσία τους στη βουλή και τις δηλώσεις τους, και νιώθω ότι με ‘’σπρώχνουν’’  προς την κατεύθυνση εκείνων που τους διαψεύδουν. Κατηγορούν την Κυβέρνηση για θέσεις που αναγνωρίζεται  διεθνώς η επιτυχία της και αντιμετωπίζουν κάθε της θετική προσπάθεια με μιζέρια. Διαπιστώνουν ότι δημοσκοπικά βρίσκονται ‘’παρασάγγες’’ πίσω από μια Κυβέρνηση που θα έπρεπε να έχει μια φυσιολογική φθορά, ύστερα από 6 χρόνια στην εξουσία.

Κατηγόρησαν τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό της χώρας για εσχάτη προδοσία, με αφορμή ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα, εμπλέκοντας και τους χαροκαμένους συγγενείς των θυμάτων στο κομματικό παιχνίδι τους.  Τον κατηγόρησαν  ακόμα  και για τις πυρκαγιές, ενώ πολύ χειρότερα συμβαίνουν στις σοσιαλιστικές χώρες, Ισπανία και Πορτογαλία, στις οποίες έσπευσαν να συνδράμουν ελληνικές πυροσβεστικές δυνάμεις.

Αλήθεια τι άλλο πρέπει να συμβεί στην τέως αξιωματική αντιπολίτευση που έχει γίνει ‘’κομματάκια’’ και στη διάδοχό της από ‘’καραμπόλα’’, που ακολουθεί την ίδια πρακτική, διαφωνούσα όμως στη σύμπραξη μαζί της,  για να αντιληφθούν ότι κάτι πάει στραβά;;;

 Θα αναφερθώ στη ρήση ‘’μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’.  Πολλοί όμως από τους προοδευτικούς δηλώνουν άθεοι και θα αναφερθώ σε μια   σχετική λαϊκή παροιμία που λέει: ‘’Η ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουν’’ και η θάλασσα με τα κύματά της κρατάει ίσιο τον γιαλό. Αυτό δεν θέλουν ή δεν τους αφήνει να το καταλάβουν, το μίσος και ο δογματισμός τους.  

Αγαπητοί και αξιότιμοι πολλοί από σας κύριοι, αλλάξτε ρότα και σκεφθείτε – έστω δοκιμαστικά- τον ελληνικό λαό. Ελπίζω ότι θα πεισθείτε ότι στραβά αρμενίζετε και σε αυτό σας ακολουθούν κατά πόδας και τα υπόλοιπα  ‘’κομματοτεμάχια’’   του Κοινοβουλίου.

Η χώρα χρειάζεται συνετούς πολιτικούς και όχι ‘’φανφαρόνους’’ , που θα κρίνουν  τα καλά και θα κατακρίνουν τα λάθη της Κυβέρνησης και όχι διασπορά των δυνάμεων και εθνικό διχασμό. Αν δεν το κατανοήσετε, σε λίγο θα ψάχνετε με μεγεθυντικό φακό να  διακρίνεται την ύπαρξή σας.

Όσο για τους ‘’απειλούντες να επανέλθουν στη σκηνή, που άρον-άρον υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν,  ίδού η Ρόδος ίδού και το πήδημα  Αντώνης

 

 

ΠΏΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;;;

 

         ΠΩΣ EINAI ΔYNATON;;;

 

 

Είναι καιρός που με βασανίζει μια σκέψη, σε σημείο παραλογισμού. Δεν μπορώ, παρά τις   προσπάθειες που κάνω καθημερινά, να πιστέψω στα αφτιά και τα μάτια μου. Διερωτώμαι, χωρίς να βρίσκω απάντηση, πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όσα ακούμε και βλέπουμε  στην περιοχή της Γάζας.

 Δεν είναι  λιγότερο τρομερά τα γεγονότα της Ουκρανίας, αλλά εκεί ο παραλογισμός αποτελεί κομματική πρακτική των ολιγαρχών, που ανοιχτά επιδιώκουν  την επαναφορά της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, με νέο σχήμα αλλά τις ίδιες μεθόδους.

Ένας λαός που έχει υποστεί τα πάνδεινα, με εκατομμύρια θύματα, από τον ναζισμό, συνεχίζει να εκδικείται άσχετους με τη γενοκτονία του και αθώους ανθρώπους. Επαναλαμβάνει τα ναζιστικά εγκλήματα τα οποία έχει καταδικάσει  η παγκόσμια κοινωνία αναγνωρίζοντας και το ολοκαύτωμα. Η ρεβανσιστική αυτή  εκδίκηση σε βάρος άσχετων και αθώων   γυναικόπαιδων ενός άλλου  λαού, ξεπερνά την κοινή λογική. Ο λαός που υπέστη τις απάνθρωπες ναζιστικές συνέπειες του ναζισμού, δεν δικαιούται να μιμείται τις  μεθοδεύσεις του. Εξολοθρεύει  άμαχους , επειδή κάποια τρομοκρατική ομάδα, που κρύβεται ανάμεσά τους, προέβη σε ένα αποτρόπαιο έγκλημα.

Ό πόλεμος ποτέ δεν είχε νικητές και  γνωρίζει η Ισραηλινή ηγεσία ότι και στην περίπτωση της,  το τελικό αποτέλεσμα θα έχει εκατέρωθεν μόνο θύματα και ηττημένους.

Ένας λαός με  υψηλή νοημοσύνη,  δολοφονεί τώρα ένα λαό με τον οποίο υποχρεούται να  συνυπάρξει ειρηνικά. Έχει καταλάβει άραγε η ηγεσία του χαρισματικού αυτού λαού, ότι με τον τρόπο που ενεργεί αυξάνει τον αριθμό των εχθρών του, ύστερα από όσα έχουν υποστεί οι μελλοντικοί γείτονές του Παλαιστίνιοι;;; Δικαιούνται αμφότεροι οι λαοί να ζήσουν ειρηνικά στην ίδια περιοχή. Αν δεν κατάλαβαν αυτά τα τόσο  απλά πράγματα ‘’πως είναι δυνατόν’’ να βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι αποτελούν  περιούσιο λαό;;;    Αντώνης

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

                  ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

 

Εντελώς τυχαία έπεσε στα χέρια μου δημοσίευμα του  ‘’in.gr’’, το οποίο αναφέρεται σε επιστημονική έρευνα που αφορά τη διαδικασία της ενεργοποόησης του ανθρώπινου εγκεφάλου στην επιλεκτική  ανάκληση των αναμνήσεων.

Πριν παραθέσω σημαντικά αποσπάσματα του, προχωρώ στα  σχόλια μου, με αντιστοίχηση στα αποτελέσματα της έρευνας, με σκοπό να απαντήσω στις κατά καιρούς επικρίσεις  φίλων  μου, για τη συχνή αναφορά μου σε δυσάρεστα και ενίοτε τραγικά γεγονότα. Προσθέτω   την πάγια απάντησή μου ότι δικές μου είναι οι αναμνήσεις και διατηρώ το δικαίωμα να τις ανακαλώ όπως και όποτε θέλω ή μου προκύπτουν. Χωρίς να υποχρεώνω κανένα να τις διαβάσει και πολύ περισσότερο να τις συμμεριστεί, ευχόμενος σε όλους να μη  βρεθούν ποτέ σε ανάλογες καταστάσεις. Θεωρώ πάντως τον εαυτό μου τυχερό, αφού πλέον, τα περισσότερα που βίωσα, αποτελούν αναμνήσεις, που συχνά διευκολύνουν την επικοινωνία με το παρελθόν που μου ‘’έλαχε’’ και με έκαναν σοφότερο και καλύτερο άνθρωπο. Αποτελεί άλλωστε κοινή παραδοχή ότι κανείς δεν μπορεί να ‘’εκτιμήσει’’ το παρελθόν  όπως εκείνοι που το βίωσαν ούτε να ανταλλάξει τις αναμνήσεις του. Οι τύψεις και οι αναμνήσεις αποτελούν τον πιστότερο ακόλουθο μέχρι το τέλος και αλλοίμονο σ’ αυτούς που πορεύονται χωρίς τον ακόλουθό τους.

Η επιστημονική έρευνα αποκάλυψε τη μεθοδολογία λειτουργίες του ανθρώπινου εγκεφάλου και την επιλεκτική του αξιολόγηση και ταξινόμηση, για να εξοικονομήσει χώρο απομνημόνευσης νέων παραστάσεων. Αναφέρεται και η συνδρομή του ύπνου  στην  ευκολότερη ανάκληση από την  κατάσταση αδράνειας, ακόμα και γεγονότων που θεωρούσαμε χαμένα. Στη διαδικασία αυτή προηγείται η  αναγνώριση, που αποτελεί το ερέθισμα, δηλαδή το κλειδί, που θα ξεκλειδώσει την όλη διαδικασία.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στην έρευνα, της οποίας παραθέτω αυτούσια αποσπάσματα  και μπορείτε να τα ερευνήσετε μόνοι σας, αλλά θα εμμείνω στη βασική ‘’στρατηγική’’ του εγκεφάλου που κάνει τις δικές του επιλογές ανάκλησης, ανάλογα με τη συχνότητα επανάληψης και τα ερεθίσματα που δέχεται.

Στην εποχή μας βιώνουμε προσωπικά ή στο γεωγραφικό μας περιβάλλον, πολύνεκρους πολέμους και δυστυχία και συνεπώς ο εγκέφαλος εκείνων που έχουν ζήσει ανάλογες καταστάσεις, αυτόματα  κάνει προσομοιώσεις και επιλέγει την επαναφορά αντίστοιχων εικόνων, χωρίς να χρειάζεται τη συγκατάθεσή μας.

 Κατά τη συγγραφή των κειμένων μου, εγώ διατυπώνω  τον τίτλο του δημοσιεύματος και ο εγκέφαλός μου κάνει τα υπόλοιπα, με τις αυτόματες επιλογές ανάκλησης του, τις οποίες ταξινομώ και επιλέγω κάθε φορά εκείνα που θα καταγράψω.  Με δεδομένο δε ότι οι  περισσότερες βιωματικές    προσλαμβάνουσες  παραστάσεις μου είναι δυσάρεστες, δεν μπορεί κανείς να περιμένει τα γραφόμενά μου να ‘’ξεχειλίσουν’’ από χαρές και πανηγύρια. Όσα ευχάριστα θέματα ακόμα και παραμύθια με τα οποία καταπιάστηκα, συχνά υποκρύπτουν,  άθελα μου, μια θλίψη, ένα παράπονο και αρκετό  πόνο.

Το έργο κάθε ‘’δημιουργού’’ διαμορφώνεται από τα προσωπικά του βιώματα και ίσως αυτό οδηγεί στη διάκρισή τους σε συγκεκριμένες κατηγορίες και εξειδικεύσεις της θεματολογίας του. Μοναδικό  αντίθετο παράδειγμα , το οποίο  έχει από παλιά σχολιαστεί από  τους ειδικούς,  αποτελεί η περίπτωση του διάσημου Ιταλού δημιουργού έργων Όπερας, Τζιουζέπε Βέρντι. Ο ίδιος είχε μια δύσκολη και μίζερη οικογενειακή ζωή,  χωρίς να μεταφέρει  κανένα από τα τραγικά του βιώματα στα έργα του.

Δεν είναι όμως όλοι οι άνθρωποι το ίδιο δυνατοί και συνήθως τα έργα τους απηχούν τις δραματικές προσωπικές τους εμπειρίες. Προσπαθούν  δε, συνειδητά ή ασυνείδητα τον συγκερασμό τους , για να αμβλύνουν  το δικό τους ψυχικό  βάρος.

Θα κλείσω το σημερινό μου δημοσίευμα με μια επιβεβαίωση και ίσως μια αναντιστοιχία, όσον αφορά τη σχέση των αποτελεσμάτων  της επιστημονικής έρευνας με την  πραγματικότητα. Επιβεβαίωση αποτελεί το αρχαίο ρητό ‘’επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως’’ και αναντιστοιχία ,  ίσως  όχι μόνο προσωπική μου , η  λειτουργία του εγκεφάλου μου, ύστερα από τη δεδομένη διακοπή κάθε σχέσης μου  με τον φυσιολογικό ύπνο.  Η εξοικείωσή μου με την αϋπνία, ίσως δρα ανταποδοτικά, υποκαθιστώντας την προσπάθεια για ύπνο με δημιουργικές  σκέψεις  και ιδέες.

Ακλουθούν  αποσπάσματα της έρευνας

Επιστημονικες & Τεχνολογικες Ειδησεις20 Αυγούστου 2025 | 18:07

. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Cell Reports, η λήθη είναι μια ενεργή και προσαρμοστική διαδικασία: Ο εγκέφαλος «καθαρίζει» ή «υποβιβάζει» πληροφορίες ώστε να αφήσει χώρο για νέες. Πρόκειται για στρατηγική λειτουργία και όχι ΓΙΑ δυσλειτουργία.

Με άλλα λόγια, όταν κάτι φαίνεται χαμένο, συχνά δεν έχει διαγραφεί. Απλώς έχει μπει σε «αδρανή κατάσταση», περιμένοντας το κατάλληλο ερέθισμα για να ξυπνήσει.

Η αναγνώριση είναι πιο εύκολη από την ανάκληση. Ο εγκέφαλος δεν ξαναγράφει τη μνήμη από το μηδέν· απλώς χρειάζεται ένα «κλειδί» για να την ξεκλειδώσει.

Αυτό συμβαίνει γιατί ένα μικρό ερέθισμα μπορεί να ενεργοποιήσει ένα ολόκληρο δίκτυο μνήμης. Όπως όταν ξεκινάς να φτιάχνεις ένα Excel και δεν θυμάσαι τη διαδικασία· ένα γρήγορο ψάξιμο για «pivot tables» μπορεί να ξαναφέρει βήμα–βήμα όλη τη γνώση που νόμιζες ότι έχασες.

Η ανάκληση βελτιώνεται και με τον σωστό προγραμματισμό. Έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Psychological Science έδειξε ότι όσοι διάβαζαν πριν τον ύπνο, κοιμόντουσαν και το επόμενο πρωί έκαναν μια σύντομη επανάληψη, όχι μόνο ξόδεψαν λιγότερο χρόνο μελέτης, αλλά αύξησαν τη μακροπρόθεσμη απομνημόνευση κατά 50%.

Το ίδιο ισχύει και για την «κατανεμημένη πρακτική»: η γνώση που μελετάται σε επαναλαμβανόμενες μικρές δόσεις αποθηκεύεται πιο μόνιμα. Κάθε φορά που ανακαλείς κάτι, το κάνεις πιο προσβάσιμο για το μέλλον.

Η αλήθεια είναι ότι η μάθηση δεν είναι ποτέ υπόθεση μιας φοράς. Ο εγκέφαλος χρειάζεται να βάζει πληροφορίες σε προσωρινή «αναστολή» για να συνεχίζει να λειτουργεί και να προσαρμόζεται. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορείς να μάθεις κάτι σήμερα και να περιμένεις να το θυμάσαι ατόφιο για πάντα.

Το κλειδί είναι να εντάξεις μικρές επαναλήψεις στην καθημερινότητά σου, να ξαναφέρνεις στη μνήμη όσα έμαθες, να τα αναθεωρείς και να τα ενεργοποιείς περιοδικά. Και, όταν νομίζεις ότι τα ξέχασες, να δοκιμάζεις την αναγνώριση: συχνά αυτή είναι αρκετή για να ξεκλειδώσει την ανάκληση.

Γιατί, τις περισσότερες φορές, δεν έχεις πραγματικά ξεχάσει. Ο εγκέφαλός σου απλώς περιμένει το σωστό «σήμα» για να θυμηθεί.

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ;;;

 

                  ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ;;;

 

Διανύουμε τη σημαντικότερη περίοδο υπερβολών σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Όλοι, όσοι έχουν οποιαδήποτε πρόσβαση σε δημόσιο βήμα, μιλάνε για όλα,  χωρίς τελικά να λένε κάτι συγκεκριμένο για το μέλλον αυτού του έρμου Κόσμου. Με αυτή τους τη στάση συμβάλλουν στην αποπολιτικοποίηση των νέων με τα γνωστά ήδη αποτελέσματα περιορισμού των ψηφοφόρων. Απασχολούν  τα αμέτρητα πλέον μέσα δημοσιότητας  για να υπενθυμίζουν ότι ακόμα ‘’υπάρχουν’’. Με όσα λέγονται, ελάχιστα γίνονται  πειστικοί στην κοινή γνώμη, η οποία φαίνεται ότι έμαθε να ξεχωρίζει ‘’την ήρα από το  στάρι’’, δηλαδή το άχρηστο  από το χρήσιμο.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, οπαδοί της ορθότητας και του μέτρου, έλεγαν ‘’ Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ’’. Αυτό το ρητό, αποδίδεται στον Αθήναιο προς τους  Δειπνοσοφιστές και  αποτελεί  παράφραση ρήσης του αυλητή Καφισία, που το είπε σε μαθητή του όταν έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερη ένταση: “οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα”. Οι σημερινοί παράγοντες, με τις μεγαλοστομίες και τις υπερβολές τους , έχουν καταστήσει μοναδικό τους στόχο και αυτοσκοπό την προβολή τους με την παράλληλη συκοφάντηση των αντιπάλων τους.

Αφορμή για το παρόν μου έδωσαν δημοσιεύματα για την αθλητική ομάδα με τις καλύτερες μεταγραφές της περιόδου, με μοναδικό σκοπό να κολακεύσουν και να κερδίσουν την εύνοια  μεγαλομετόχων αθλητικών ομάδων. Η περίπτωση θυμίζει το χαρέμι του Σουλτάνου της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με τις παλακίδες να εξυφαίνουν τρόπους να αποκτήσουν την εύνοια του Σουλτάνου [ συνήθως με την απόκτηση ενός γιου] για να συμμετάσχουν στην εξουσία του παλατιού.

Μετά την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, κάθε ηγέτης Κόμματος , περιβάλλεται από το δικό του ‘’χαρέμι’’, τους υποτακτικούς που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για τον Αρχηγό, ώστε να τους θυμηθεί ‘’όταν και αν  ποτέ έλθει στην εξουσία’’. Η πλειονότητα όμως των δικών μας ηγετών, έχουν περιορισμένους οπαδούς και δυνατότητες ανέλιξης και αναγκάζονται  να  τάζουν  λαγούς με πετραχήλια για   να μεγαλώσουν την πελατεία τους.

Με τους παγκόσμιους  όμως ηγέτες, τα πράγματα αλλάζουν σημαντικά.     Ο καθένας τους κάνει περιορισμένες επιλογές [ των αποκαλούμενων φίλων], με κριτήρια κυρίως τον ‘’ομοιδεατισμό’’ και κάποιες σκοπιμότητες. Με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνονται  οι προσχηματικές  και γιατί όχι  εικονικές εκατέρωθεν ‘’απειλές’’, για να γίνονται πειστικοί στους αφελείς. Στο βάθος κοινή τους επιδίωξη αποτελεί ο αναθεωρητισμός  και η επιχειρηματικότητα π.χ. των σπάνιων γαιών.  Αν ζούσε σήμερα ο Ιούλιος Καίσαρας, θα αναφωνούσε  προς την παρακοιμώμενη Ευρώπη και  τον κ, Ζελένσκι , την ιστορική του  φράση ‘’ ο κύβος ερρίφθη’’ και ο νοών νοείτω!!! 

Το σημερινό  κείμενο περιέχει τις εμπειρικές σκέψεις ενός ταπεινού ανθρωπάκου, που εύχεται να διαψευσθεί, οι οποίες προδιαγράφουν εφιαλτικές για το μέλλον του Κόσμου επιλογές.    Φαίνεται δε ότι, όπως έλεγε μια διαφήμιση των πολυκαταστημάτων Λαμπρόπουλου, έχουν ήδη αποφασίσει ‘’ πριν από μας για μας .   Επειδή όμως ‘’είναι πολλά τα λεφτά Άρη’’, που  έλεγε ο Σπύρος Καλογήρου στο έργο Λόλα, σύντομα θα υπάρξουν μιμητές, με κάποιους  εξ αυτών να μην  το κρύβουν και δυστυχώς να βρίσκονται στη γειτονιά μας.   Αντώνης

ΕΠΙ ΠΩΛΟΥ ΟΝΟΥ

 

            ΕΠΙ ΠΩΛΟΥ ΟΝΟΥ 

[Μόνο για όσους αντέχουν την αλήθεια]       

 

 

Ο τίτλος αποτελεί απόσπασμα από το μάθημα των θρησκευτικών του Σχολείου, που περιγράφει τον τρόπο μετάβασης και την είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όπου  τον υποδέχτηκαν ως  Βασιλιά των Ιουδαίων. Οι ίδιοι άνθρωπου βέβαια, πολύ σύντομα, τον οδήγησαν στον σταυρό του μαρτυρίου, για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά η υποκρισία μας. Σήμερα όμως δεν θα ασχοληθούμε με τον βίο και τη σταύρωση του Ιησού, αλλά με το μέσο που χρησιμοποίησε για να εισέλθει στη ‘’Σιών’’.

Με δεδομένο ότι πρωτίστως γράφω για μένα, φρονώ ότι διατηρώ το δικαίωμα να ανασύρω κατά καιρούς, πραγματικές εικόνες από το παρελθόν μου, που ενδεχομένως να ενοχλούν κάποιους αναγνώστες. Τα γραφόμενά μου αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της παιδικής και νεανικής μου ηλικίας και αισθάνομαι την ανάγκη πολύ συχνά να τα ανακαλώ στη μνήμη μου, θεωρώντας  ότι είναι πιο ενδιαφέροντα από την ζώσα πραγματικότητα.

 Επί πώλου όνου,  σημαίνει πάνω σε πουλάρι γαιδάρου, ή άλλως πως ,γαϊδουράκι. Πρόκειται για ζώο που, όχι πολύ παλιά, αποτελούσε το αποκλειστικό μέσο μεταφοράς ανθρώπων τε και  προϊόντων και αχώριστο φίλο των αγροτών   της επαρχίας. Αποτελούσε μέλος κάθε γεωργικής οικογένειας και διεκπεραιωτή της μεταφοράς και της αγροτικής εργασίας.

Προσωπικά έχω μια ιδιαίτερη σχέση και σύνδεση με το – όχι και τόσο υπάκουο αυτό ζώο – που ίσως και να συνέβαλε στην μετέπειτα διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, αφού αποτέλεσε μια από τις πρώτες μου εμπειρίες και προσλαμβάνουσες παραστάσεις.

Καθημερινά, με το τέλος των σχολικών μαθημάτων του Δημοτικού, είχα εντολή να περνώ από το σπίτι της γιαγιάς μου, η οποία μου έδινε το φαγητό για τα εργαζόμενα στα κτήματα παιδιά της  [ ενίοτε δε σε διαφορετικές και  απόμακρες μεταξύ τους περιοχές] και μετά την περάτωση της διανομής επέστρεφα στο σπίτι μου για  το δικό μου φαγητό. Η διαδρομή γινόταν με ένα συμπαθή γαιδουράκο, αλλά κάποιες φορές κάτι τον ξάφνιαζε και με ‘’άδειαζε’’ σε χαντάκια που υπήρχαν εκατέρωθεν του δρόμου για να συγκεντρώνουν τα νερά της βροχής.  Αυτό το μάθημα με έκανε πιο προσεκτικό και συνετό στη συμπεριφορά μου.

Με την πείνα του 1941, μαθητής στην πρώτη τάξη Δημοτικού, συναντούσα καθημερινά στο δρομολόγιό μου έναν πεινασμένο Αθηναίο, που είχε φθάσει στα μέρη μας αναζητώντας τροφή και τον είχαν  εγκαταλείψει οι δυνάμεις του. Ήταν ακουμπισμένος στον μαντρότοιχο μιας εκκλησίας και φώναζε συνεχώς ‘’πεινάω’’.  Δεν θυμάμαι γιατί αλλά ίσως επειδή πεινούσα και εγώ, καταλάβαινα το πρόβλημά του, και του άφηνα ένα μικρό  ‘’δείγμα’’ τροφής . Κάποια στιγμή όμως,  οι εργαζόμενοι θείοι μου κατάλαβαν την  περαιτέρω μείωση της  ελάχιστης τροφής τους και αναγκάστηκα να διακόψω  αυτή συνδρομή μου.

Το κακό ήταν ότι όλοι πεινούσαν και δεν είχαν περιθώρια για αλληλεγγύη. Η φωνή του πεινασμένου άρχισε να ατονεί και κάποια μέρα τον βρήκα ‘’γερμένο’’ στο πλάι και κατάλαβα ότι είχε πια απαλλαγεί  από το καθημερινό του μαρτύριο . Λυπήθηκα για τον χαμό του και ακόμα δεν με έχουν εγκαταλείψει οι τύψεις ότι δεν μπόρεσα να κάνω περισσότερα, σκέπτομαι όμως ότι ήμουν μικρός και αδύναμος και πολλοί άλλοι έχασαν τη ζωή τους με τον  ίδιο τρόπο.

Θα αναφερθώ και σε μια άλλη, εξ ίσου αληθινή ιστορία της κατοχής, με θετικότερη όμως έκβαση. Μια μέρα κάποια συμπολίτης μου ζήτησε να την ακολουθήσω στο σπίτι της. Μου φόρτωσε στον γάιδαρο της ένα ’’τσουβάλι’’ με σιτάρι  παραγωγής της , λέγοντας μου ότι αποτελεί την αμοιβή  εργασιών του οικοδόμου πατέρα μου, που βρισκόταν στο αλβανικό μέτωπο μαζί με τον άντρα της και λόγω του πολέμου δεν πρόλαβαν να τον πληρώσουν. Φαντάζεστε τη χαρά της οικογένειας, αφού με το ‘’άλεσμά’’ του  εξασφαλίζαμε  το ψωμάκι μας  για το προβλεπτό  τουλάχιστον μέλλον.

Σημερινό μου θέμα αποτέλεσαν τα ευγενικά αυτά ζώα, τα γαϊδουράκια, που έσωσαν ζωές, κουβάλησαν τραυματίες και πολεμοφόδια και υπήρξαν για μεγάλο χρονικό διάστημα οι αχώριστοι  φίλοι και συνεργάτες μας. Η αλλαγή της τεχνολογίας τους έθεσε στο περιθώριο, πλην εκτάκτων περιπτώσεων κάποιων νησιών που τα εκμεταλλεύτηκαν σαν τουριστική ατραξιόν. Όσοι τα έζησαν τα θυμούνται με νοσταλγία και τα ξεχωρίζουν σαφώς από τα ανθρωπόμορφα συνώνυμά τους της εποχής μας, για τα οποία δυσκολεύομαι να κάνω χρήση υποκοριστικού βαθμού. Αντώνης

ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΌ

              ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

 

 

Τα όσα ανακοινώθηκαν μετά τα παζαρέματα στην  Ουάσιγκτον, επιβεβαιώνουν ότι οι ‘’παλικαρισμοί’’ του Αμερικανού Προέδρου αποτελούσαν τελικά ‘’έπεα πτερόεντα’’, που έχει εντάξει στο σύγχρονο λεξιλόγιό του. Η απειλή της αποχώρησής του από τη συνάντηση της Αλάσκας  και της λήψης πολύ αυστηρών μέτρων εναντίον του κ. Πούτιν, σε περίπτωση που δεν δείξει τη δέουσα προσοχή στο Ουκρανικό , ξεχάστηκαν οριστικά. Η χθεσινή ευρύτερη συνάντηση αποκάλυψε ότι ο κ. Τράμπ  εμμένει  στις επιχειρηματικές επιδιώξεις του για τις σπάνιες γαίες, μεταθέτοντας την ‘’πληρωμή του μάρμαρου’’ στην ‘’ δύσμοιρη’’ Ουκρανία.  Αμέσως μετά τη χθεσινή συνάντηση, έσπευσε  να καθησυχάσει τη ρωσική ολιγαρχία για τα διαμειφθέντα  και ίσως  να διασκεδάσει ενδεχόμενους ρωσικούς εφιάλτες τη χθεσινή νύχτα. Όπως μετέδωσε το Ria Novosti, ‘’το τηλεφώνημα διήρκεσε περίπου 40 λεπτά. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, Πούτιν και Τραμπ συμφώνησαν να παραμείνουν σε τακτική επικοινωνία για μια σειρά θεμάτων που αφορούν τις σχέσεις Ρωσίας – Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και διεθνείς εξελίξεις.’’.

Προφανώς είχε περάσει η ώρα και δεν πρόλαβαν να πουν κάτι για το Ουκρανικό, μπορεί και να μην το θεώρησαν επίκαιρο!!!

Η δήλωση του Βρετανού Πρωθυπουργού που ακολουθεί τα λέει όλα: «Αυτό δείχνει ότι κάποια από τα σημαντικά ζητήματα, όπως η ανταλλαγή αιχμαλώτων ή εδαφών ή το μείζον θέμα της επιστροφής των παιδιών, όλα αυτά είναι θέματα και ότι η Ουκρανία θα πρέπει να βρίσκεται στο τραπέζι». Δηλαδή να διαπραγματευθεί τις παράνομες ειλημμένες αποφάσεις της Ρωσίας. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι θα αναφωνούσαν  ‘’ωιμέ’’ και οι νεοέλληνες ‘’οϊμέ ‘’ και ''αλι και τρισαλί''

Αφελώς διερωτώμαι  γιατί επανερχόμαστε πάλι στα αυτονόητα, αφού τα περί επιστροφής των απαχθέντων παιδιών’’ και  της ανταλλαγής των αιχμαλώτων προβλέπονται από διεθνείς συμφωνίες και αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Με ποιο δικαίωμα και βάσει ποιου δικαίου αποδέχτηκαν ότι πρέπει στον 21^ο αιώνα να συζητηθούν θέματα σχετικά με την επιστροφή εδαφών που καταλήφθηκαν ύστερα από απρόκλητη εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία;;; Αυτο κάτι μου θυμίζει από το Κυπριακό.

Κάτι ψέλλισαν ο Γερμανός και ο Βρετανός πρωθυπουργός και εντονότερα ο Γάλλος Πρόεδρος, αλλά , δεν βαριέσαι,  το κύριο μέρος της συζήτησης απασχόλησε το ενδυματολογικό και η ανταλλαγή των κρύων αστείων φιλοφρονήσεων  ανάμεσα στους ομοτράπεζους. Ορατότης  μηδέν λοιπόν, , που τιτλοφορείται η δραματική  ταινία του 1969, σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου. Περιγράφει  μια νύχτα,  με θύελλα 10 μποφόρ που διαδέχτηκε ένα ναυάγιο με 26 νεκρούς.

Ναυάγιο λοιπόν συνοδεύει και όσα έγιναν στις δυο αυτές συναντήσεις, ενώ οι αμέτρητες χιλιάδες νεκρών εκατέρωθεν έχουν ήδη προηγηθεί.  Φαίνεται όμως ότι στις κατ΄ιδίαν συναντήσεις, βρέθηκε χρόνος να συζητηθούν και  επιχειρηματικά παζαρέματα!!!  Μη μου πείτε ότι θεωρείτε ασήμαντες τις μπίζνες, που αποτελούν ίσως το σπουδαιότερο, αν όχι το μοναδικό  νιτερέσο  των μεγάλων.

Όσον αφορά την ειρήνη, δεν γνωρίζω πόσες πιθανότητες έχει και ίσως να επιτευχθεί. Με ποιο όμως κόστος της Ουκρανίας, που δεν φταίει σε τίποτα  και των δημοκρατικών χωρών.;;; Είναι βέβαια γνωστό ότι   η ‘’συνθηκολόγηση'’ θα αποτελέσει κακό προηγούμενο και θα ανοίξει την όρεξη  των αναθεωρητικών χωρών να εφαρμόζουν και στο διηνεκές το ‘’κεκτημένο’’ του Ουκρανικού.

Συγχαρητήρια κύριοι σύνεδροι και επαγγελματίες σχολιαστές για τις νεωτεριστικές σας αντιλήψεις.

Σήμερα θα προσθέσω, ελπίζω για μια μοναδική φορά,   μια ίσως άσχετη με το θέμα σημείωση, για να μην ενοχλώ  ‘’όσους εκ των αναγνωστών μου δεν αποδέχονται τη ‘’ρεαλιστική’’ περιγραφή πραγματικών γεγονότων. Μπορούν να αποφεύγουν ανάλογα κείμενά μου, παραμένοντας στο συννεφάκι της δικής τους  ‘’εικονικής πραγματικότητας’’.  Προσωπικά θα καταγράφω τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τώρα και εις το εξής όλοι οι λαοί , που δεν ανήκουν στους αιθεροβάμονες.       Αντώνης

 

 

ΝΕΟΙ, ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΕΣ

 

                                  ΝΕΟΙ, ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΕΣ!

                                           Ασθενείς και Οδοιπόροι

 

 

Πρόκειται για τρεις κατηγορίες ατόμων με διαφορετικά για τον καθένα, αλλά υπαρκτά προβλήματα. Για την ανάλυσή τους – αφού δεν είμαι ειδικός αλλά ‘’παθός’’, θα χρησιμοποιήσω τη μέθοδο της αυτογραφικής αφήγησης, με δεδομένο ότι διαθέτω πάμπολλες προσωπικές εμπειρίες .

Κάθε λέξη του τίτλου αποτελεί και περιγράφει μια εντελώς χωριστή ομάδα , με μοναδική ίσως διαφορά τις ασθένειες.

Αρχίζουμε από την πρώτη , δηλαδή τους νεώτερους , μερίδα των οποίων είχαν την ατυχία να ασθενήσουν και κυρίως όταν η ασθένειά τους  είναι οργανική και   δυσκολότερα ιάσιμη τουλάχιστον με τα σημερινά  μέσα. Εύχομαι και ελπίζω να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να έχουν μια ευτυχή μετάβαση στις  επόμενες ηλικιακές κατηγορίες Η μετάβασή τους αυτή αντιμετωπίζει ένα ‘’χάντικαπ’’ και αν αποδειχθούν δυνατοί και με λίγη τύχη , μπορούν να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους.

Η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται σε ηλικιωμένους , συμπεριλαμβάνει όμως και νεώτερα άτομα, που για διάφορους λόγους , συμπεριφέρονται σαν γέροι. Εχω γνωρίσει αρκετούς νεώτερους με την νοοτροπία αλλά και τη συμπεριφορά γέρου. Ένας από αυτούς υπήρξε φίλος μου στο στρατό,  και ήταν από τότε γέρος, έτσι παρέμεινε και  στην υπηρεσία και τελικά έφυγε από τη ζωή όπως έζησε. Μπορεί το περιστατικό να αποτελεί εξαιρετική περίπτωση αλλά είναι απόλυτα αληθινό. Στην κατηγορία αυτή, στη σύγχρονη εποχή, εντάσσονται άτομα άνω των 75 ετών ή νεώτερα που δεν θέλουν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες ‘’ενεργών’’ πολιτών και για κάποιον λόγο , προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι, με τη συνταξιοδότηση τους, μπήκαν στη χορεία των γερόντων. Αυτό αποτελεί σύμπτωμα απαισιοδοξίας και ‘’εγκατάλειψης’’, γιατί δεν προσπάθησαν να καλλιεργήσουν ένα χόμπι ή μια   άλλη δραστηριότητα για να πείσουν τον εαυτόν τους ότι η ζωή παραμένει πάντα   ωραία και  αναλογα παραγωγική.

Με όλα αυτά φθάνουμε στην τελευταία κατηγορία των υπερηλίκων, στην οποία. βάσει των στοιχείων ταυτότητας, ανήκει και ο υποφαινόμενος. Η κατηγορία αυτή αποτελεί  το ‘’φίνις’’ της ζωής’, το οποίο, όπως συμβαίνει και στα δρομικά αγωνίσματα του στίβου, μπορεί να είναι και ‘’παρατεταμένο’’ .  Όσοι βιώνουν την ευτυχή αλλά ολίγον βαρετή αυτή κατάσταση και δεν  βαρύνονται με  σοβαρές ασθένειες, ή αποφύγουν τα γνωστά δυο συμπτώματα γεροντικών θανάτων, υπόκεινται στην υποχρέωση να συνεχίσουν τη δεινή τους επιβίωση, η οποία ρεαλιστικά ελάχιστη έχει σχέση με αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ζωή!!! .  Για όσους, παρά ταύτα ,εξακολουθούν να  έχουν απορίες ως προς τα δύο  συμπτώματα, που απέφυγα να κατονομάσω για  αισθητικούς λόγους και την ενδεχόμενη δεύτερη κόκκινη κάρτα της Google, είμαι στη διάθεσή τους για κατ΄ιδίαν περαιτέρω εξηγήσεις.

Στην κατηγορία μας ανήκουν έμπειρα και απόλυτα συνειδητοποιημένα άτομα , τα οποία, στην πλειονότητα ,έχουν αποδεχθεί την κατάστασή τους και ξέρουν ότι δεν μπορούν πια να κάνουν πολλά από αυτά που  έκαναν στο παρελθόν, βαριές χειρονακτικές εργασίες, τρέξιμο , πήδημα κλπ.. Μερικοί μάλιστα από αυτούς  πλήττουν   και για να γεμίζουν της ατέλειωτες ώρας μοναξιάς, ασχολούνται με δραστηριότητες γραφής και συγγραφής, με τις οποίες πειραματίζονται, ενοχλώντας ίσως  γνωστούς  και φίλους. .

Ένα μεγάλο αλλά και αστείο ερώτημα που αντιμετωπίζουν όλοι οι γεροντότεροι, πολλώ δε μάλλον ή υπέργηροι, είναι η απάντηση στο ερώτημα ‘’τι κάνεις’’. Αν απαντήσουν δεν είμαι καλά  ψεύδονται, γιατί είναι απόλυτα φυσικό  να  πονάνε ή να υποφέρουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην ηλικία τους. Αν όμως απαντήσουν ότι  είναι καλά ψεύδονται ασύστολα, αφού η ηλικία τους δεν το επιτρέπει.   Η αρχαία φράση, ‘’ δεινόν το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον’’  είναι πάντα επίκαιρο και δεν έχει  ακόμα διαψευσθεί.     Αντώνης