ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ

 

ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ

 

 

Σε μια εποχή που,  με πρόσχημα  τις διακηρύξεις για λαϊκές ελευθερίες, που καταπατήθηκαν οικτρά από συστήματα που τώρα τις επικαλούνται,  έχει χαθεί κάθε  μέτρο. Σκέπτομαι πού οδηγείται η σύγχρονη κοινωνία ή τις επιπτώσεις  του φαινομένου  στη σύγχρονη ζωή. Συλλογίζομαι το άλλοτε και το τώρα, το πριν και το μετά και  έχω πάμπολλα προσωπικά βιώματα που    απαντούν  καίρια στα σχετικά ερωτήματά .

Ο  φιλόσοφος  Κλεόβουλος ο Λίνδιος – ένας από τους 7  αρχαίους σοφούς –  διατύπωσε το ρητό  ‘’μέτρον άριστον’’, που διέκρινε και το έργο του .  Αν και τύραννος της περιοχής του, η ποιότητα του έργου του δείχνει έναν άνθρωπο εύστροφο, διεισδυτικό, που άγγιζε σε βάθος τα ανθρώπινα ζητήματα, που αγαπούσε την ελευθερία, σεβόταν την ανθρώπινη ύπαρξη και ιδιαίτερα τις γυναίκες που δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες.

Οι μετέπειτα  αμφισβητίες του πρόταξαν στη ρήση τη λέξη ‘’παν’’, για να δικαιολογήσουν τη χρήση ‘’κάθε μέτρου’’ που ενδεχομένως θα ξεπερνούσε τον στενό έλεγχο  των ενεργειών τους. Με την γνήσια ή την παραποιημένη μορφή του, το ρητό δεν παύει να υπηρετεί την σκέψη και τη λογική στα έργα των ανθρώπων, ακολουθώντας και την Αριστοτελική άποψη , την οποίαν οι σύγχρονοι προοδευτικοί θα χαρακτήριζαν ‘’συντήρηση’’.

 Κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να είναι κατά τον Αριστοτέλη ελλειπτική, υπερβολική η μεσαία. Η υπερβολή και η έλλειψη ως άκρα χαρακτηρίζονται κακίες, ενώ το μέσο αρετή. Η μεν υπερβολή αξιολογείται ως ελαττωματική, η έλλειψη ως αφορμή κατάκρισης και η μεσότητα ως αφορμή επαίνου, επειδή ευκολότερα κάποιος ακολουθεί την κακία και δυσκολότερα την αρετή. Σύνηθες προοδευτικό φαινόμενο!!!

Συμπερασματικά λοιπόν, σε αντίθεση με  όσα τεχνηέντως προσπαθούν να επιβάλουν στον λαό οι αρνητές της τάξης και του μέτρου, επιδιώκουν να προκαλέσουν το θυμικό  εύπιστων και ανερμάτιστων ανθρώπων, για να δημιουργήσουν μια νέα ιδέα περί ελευθερίας στα όρια της ασυδοσίας. Αυτή τους την ακραία και πολύ εύληπτη πρόταση, την ονομάζουν προοδευτική ή αριστερή ‘’πολιτική’’,  για να ξεγελάσουν όσους  ‘’μυρίστηκαν’’ τις αναμασημένες προθέσεις τους που ξεγέλασαν τους λαούς. Με την ευκαιρία αναφέρομαι και  σε ένα σημερινό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3 για την Κούβα, μια χώρα που αποτελεί το συνώνυμο της επανάστασης. Οι άνθρωποι ζούνε όπως εμείς στην κατοχή, με πολλαπλές εργασίες για να τα φέρουν βόλτα και δελτίο με ατέλειωτες ουρές για ελάχιστα τρόφιμα. Ήταν μια γροθιά στο στομάχι, παρά τη μακρόχρονη πείρα μου από χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού, για ένα λαό που το μόνο που του έμεινε είναι η ‘’περηφάνια ‘’ για τη χώρα του, που χρησιμοποιεί ακόμα και κατσίκες να σέρνουν καροτσάκια μεταφοράς προϊόντων.

Δεν υπάρχει ευνομούμενη κοινωνία χωρίς κανόνες και μέτρο και μάλιστα απαγορεύεται δια ροπάλου κάθε αντίρρηση εφαρμογής στις χώρες που  θεωρούν πρότυπό τους. Να τους θυμίσω τα γεγονότα της Τιεν Ναν Μεν που πνίγηκε στο αίμα και απαγορεύουν ακόμα και την αναφορά της λέξης ή την Άνοιξη της Πράγας  που έζησα προσωπικά;;; Θα προτιμήσω τη δεύτερη που αποδείχτηκε ότι υπήρξε  μέγιστο λάθος από την αρχή της, η μη τήρηση του μέτρου. Και εξηγούμαι:

Αρχικά, αγανακτισμένοι από τα δεινά που συσσώρευσε στη χώρα το κομμουνιστικό καθεστώς, ζήτησαν απλά δική τους επιλογή στην διοίκηση της χώρας, σε σοσιαλιστικά πλαίσια και με ηγεσία ‘’σοβιετοσπουδαγμένη’’, αφού και ο Ντούμπτσεκ που ηγήθηκε της αλλαγής,  επιλογή των Ρώσων ήταν. Όσο περνούσε ο καιρός και οι Σοβιετικοί επί μήνες ‘’ έκαναν στρατιωτικές ασκήσεις γύρω από την Τσεχοσλοβακία’’, οι απαιτήσεις του λαού ξεπέρασαν το μέτρο που τους είχαν επιτρέψει και άρχισαν να ζητούν ‘’ κατάργηση της Αστυνομίας – μαζεύοντας υπογραφές με τραπεζάκια στους δρόμους και τις πλατείες’’ και πολλές άλλες ‘’ελευθερίες’’ που τους ήταν εντελώς άγνωστες για δεκαετίες.

Οι Ρώσοι φοβήθηκαν, διότι έβλεπαν ότι θα έφθαναν στην αιματοχυσία  της Βουδαπέστης του 1956 και θα έμπλεκαν με μιμητές ανάμεσα στους ‘’ συμμάχους’’ τους που  κρατούσαν με το ζόρι.  Εκεί ακριβώς φάνηκε και η αδυναμία της ηγεσίας του  Ντούμπτσεκ να κρατήσει το μέτρο. Τα αποτελέσματα είναι πλέον γνωστά, αφού στα καθεστώτα αυτά δεν επιτρέπονται δεύτερες σκέψεις. Ίσως κάτι ανάλογο υπαινίσσονται και οι   δικοί μας ‘’αριστεροί νταήδες ’’ που  απειλούν  ότι η ‘’δεύτερη φορά αριστερά’’  δεν θα είναι περαστική αλλά   μόνιμη κατάκτηση της εξουσίας.  Ως εκεί ακριβώς εξικνείται η προοδευτικότητα των δικών μας αριστερών, που ομιλούν ήδη για ξεσηκωμούς στις πλατείες και τους δρόμους της χώρας, για να επιβάλουν το ‘’δικό τους δίκαιο’’.

Ύστερα από όλα αυτά, νομίζω ότι είναι καιρός κάποιοι δικοί μας  να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους  όσο είναι νωρίς για να μην πάθουν ό,τι έπαθαν ο Ντούμπτσεκ και η παρέα του, τους οποίους πρώτοι καταδίκασαν το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, που έσπευσαν  να αναγνωρίσουν τη σοβιετική εισβολή στη χώρα των κρυστάλλων!!!

Θα ξαναθυμίσω μια φράση του γέρου Παπανδρέου, που υπήρξα αυτήκοος μάρτυς στο Βελιγράδι το 1965, όταν ο Διπλωματικός του Σύμβουλος  του είπε κάτι όχι και τόσο ευγενικό για τον γιο του Ανδρέα. ’’Είναι και αυτός αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος’’, [είναι ένας χαρακτηρισμός που είχε κάνει παλιότερα για τον Σοφοκλή Βενιζέλο]. Ας προσέξουν λοιπόν ενδεχόμενοι μιμητές να αποφύγουν ανάλογους χαρακτηρισμούς, διότι η ζωή επαναλαμβανεται!!! Αντώνης

 

ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΙΑΣ

 

               ΤΑ Φ ΩΤΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΙΑΣ

[Così fan tutte, ossia La scuola degli  amaΝΤΙ]

 

 

Η λέξη του τίτλου Εσπερία,  είναι το θηλυκό του επιθέτου Εσπέριος, που αναφέρεται στον βραδινό ή αυτόν που βρίσκεται δυτικά ή καθ’ υπερβολήν στη δύση του. Αποτελεί όνομα γυναικών και αρχαίων   πόλεων, ανέκαθεν όμως σήμαινε  γεωγραφικά, την Ιταλία, την Ισπανία ,  τη Δυτική Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα. Στην αρχαιότητα, η λέξη  προσδιόριζε το δυτικό  τμήμα της  [Οζολίδας] Λοκρίδας, χώρο που καταλαμβάνει ο νομός Φωκίδας, ενώ το Ανατολικό της τμήμα  [η Οπουντία], αποτελεί τον σημερινό νομό Φθιώτιδας.

Ο υπότιτλος είναι γραμμένος  σκόπιμα στα ιταλικά για να περιορίσει την πρόκληση που αποτέλεσε για την εποχή της , η θαυμάσια αυτή  Όπερα του Μότσαρτ, σε λιμπρέτο του Λορέντσο ντα Πόντε. Αποτελούσε προτροπή για  ανταλλαγή συντρόφων, αποδίδοντας την ευθύνη  στις γυναίκες. Στις μέρες μας, το τελευταίο αποτελεί ντόπιο προϊόν, προχωρημένων και προοδευτικών αντιλήψεων. Έτσι όμως, εκείνος που το υποστηρίζει, αποποιείται έμμεσα  ή   απορρίπτει   τον ρόλο του  ως μέλους μιας οργανωμένης στα γνωστά ηθικά πρότυπα  κοινωνίας. Αποτελεί μάλιστα  ‘’πιασάρικο’’ θέμα σύγχρονων   συγγραφέων, προδίδοντας έτσι και ενδεχόμενα προσωπικά  απωθημένα κάποιων από αυτούς.!!!Η υποκριτική μας  κοινωνία, φρόντισε όμως και εδώ να τα ‘’φορτώσει’’ όλα στις γυναίκες, αφού  η συγκεκριμένη  Όπερα εξακολουθεί να παρουσιάζεται με τον τίτλο ‘’Έτσι κάνουν ΟΛΕΣ’’ η σχολείο του έρωτα.

Ζώντας αρκετές δεκαετίες   στην Εσπερία, είμαι βέβαιος ότι μας έδωσε και αυτή τα φώτα της, αλλά  η  ευθύνη της επιλογή είναι  δική μας. Ίσως αισθάνθηκαν  την ανάγκη να μας ανταποδώσουν , στο μέτρο  των δυνατοτήτων τους,   ένα μέρος των όσων τους πρόσφερε η χώρα μας στο παρελθόν. Το σημαντικό είναι ότι οι επιλογές μας δεν υπήρξαν πάντα οι καλύτερες, αφού επικράτησαν κριτήρια που μας βόλευαν ή μας προσέδιναν μια πιο αρεστή και συμφέρουσα εντύπωση. Τα καλά και συμφέροντα έπαιξαν και εδώ τον δικό τους ρόλο.

Λέγονται κατά καιρούς πολλά και διάφορα, σε βάρος των ‘’απελευθερωμένων’’ δυτικών κοινωνιών, για την κατάργηση του θεσμού της οικογένειας, της θρησκείας και την επικράτηση διάφορων ακροτήτων. Νομίζω ότι και στην περίπτωση αυτή , πρόκειται για φήμες και σκόπιμες διαδόσεις, που ενδεχομένως εξυπηρετούν ειδικούς σκοπούς εκείνων που τους επικαλούνται ενώ πολλές φορές αγνοούν την πραγματικότητα. Βρέθηκα π.χ. στην  απελευθερωμένη Ολλανδία  σε γενέθλια παππούδων, με παρουσία, παιδιών, εγγονιών και δισέγγονων από τα πέρατα της Υφηλίου και κυρίως με απόδοση σεβασμού και αγάπης. Δεν θυμάμαι τελευταία ανάλογες εικόνες στην παραδοσιακή χώρα μας. Ίσως να μην έτυχε ή να ‘’διέλαθαν της προσοχής μου’’!!!

Θυμάμαι παλιότερα με τη μόδα του μίνι τους ‘’μελανιασμένους’’ από το κρύο  καλλίγραμμους μηρούς των νεαρών των βαλκανικών χωρών, που έσπευσαν να αντιγράψουν την Εσπερία. Στη δική μας χώρα υπήρξε μια χρονική υστέρηση η οποία όμως ξεπεράστηκε αυξάνοντας το ‘’όρια’’ ακόμα και της  αισθητικής!!! Αργούμε αλλά δεν λησμονούμε και αυτό ισχύει σε περισσότερες εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής και ας μην τα φορτώνουμε όλα  στους τουρίστες ή γενικότερα σε ευρωπαϊκές επιλογές. Φθάσαμε στο σημείο να ‘’χρεώνουμε’’ ακόμα και τα καμάκια στις τουρίστριες, ενώ ευθύνεται  η σεξουαλική πενία και η επίδειξη του κακώς νοούμενου ανδρισμού.  Είναι ελεύθερες επιλογές μας και ας σταματήσουμε να ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους για τις  ευθύνες μας.

Θυμάμαι  επίσης, με πολλή συγκίνηση, τα φώτα της ράμπας , μια ταινία με την οποία  ο Τσάρλι Τσάπλιν δίδαξε στην  κοινωνία την αγάπη  και την αλληλεγγύη για τους ανθρώπους που μπαίνουν ‘’στο περιθώριο’’ της ζωής. Και όμως αυτή η ταινία είχε απαγορευτεί ως το 1972 στο Λος Άντζελες και  σώθηκαν τα προσχήματα με το καθυστερημένο  Όσκαρ συνεισφοράς από την Ακαδημία, που παρέλαβε αυτοπροσώπως ο Τσάπλιν, κλείνοντας έτσι τους λογαριασμούς του με τις ΗΠΑ.

«Τα Φώτα της Ράμπας» αποτέλεσαν τον  απόλυτο συναισθηματικό αποχαιρετισμό του Τσάπλιν στον αλητάκο που έδωσε πρόσωπο στην εκφραστική, ανθρωπιστική (και κωμική) δύναμη της έβδομης τέχνης και θα επισήμανε μελαγχολικά την πίσω όψη του χολιγουντιανού '50, αυτήν που συνόψιζε ένα σπαρακτικό αντίο στους πιονέρους που θεμελίωσαν την λαϊκή βάση του αμερικάνικου κινηματογράφου.

Κάθε χώρα λοιπόν και ο καθένας μας δίνει ό,τι μπορεί και θέλει, αρκεί εμείς να επιλέξουμε εκείνο που μας  αρμόζει και δεν προσβάλλει την ιστορική και την κρατούσα αισθητική και ηθική μας.!!!    Αντώνης

ΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΑ

 

 

Όλοι μας σχεδόν  βιώνουμε μια προσχηματική  κατάσταση   στα όρια της εικονικής πραγματικότητας και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι. Για να κατανοήσουμε τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα, οφείλουμε να  εξηγήσουμε ότι πρόσχημα  είναι ό,τι χρησιμοποιείται ως δικαιολογία ή πρόφαση αντί του πραγματικού λόγου ή σκοπού. Το τελευταίο ενδέχεται να οφείλεται  σε  εσκεμμένη  ενέργεια  οργανωμένων ατόμων ή  συμφερόντων,  μπορεί όμως  να αποτελεί και  μια απλή ή  φιλική πράξη  συμπαράστασης, για να αμβλύνει τα όσα δυσάρεστα τη συνοδεύουν. Αυτό αποτυπώνεται πλήρως στη γνωστή  έκφραση ‘’κρατώ τα προσχήματα’’. Δηλαδή συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τους τύπους, τις κοινωνικές νόρμες και τους αποδεκτούς ηθικούς κανόνες, συγκαλύπτοντας  τις πραγματικές προθέσεις και σκοπούς μου, για να μην συναντήσω αντιδράσεις ή να μη δυσαρεστήσω φιλικά και αγαπημένα μου πρόσωπα.

Διαστρεβλώνεται παντοιοτρόπως η αναγνωρισμένη από τους διεθνείς Οργανισμούς προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα, με προσχήματα , για  να προβληθούν και να κρατηθούν ‘’ζωντανές’’, έωλες  πρακτικές που ταλάνισαν για δεκαετίες  τη διεθνή κοινωνία.   Η ιδιοτέλεια υπερτερεί οποιουδήποτε άλλου σκοπού η έργου  που δεν  ‘’βολεύει’’, ακόμα και του εθνικού συμφέροντος. Η υλιστική εποχή μας, με ευθύνη όλων μας και αφού έχουν χαθεί πλέον οι ηθικές αξίες και αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ιδεολογία, κυριαρχείται από τον  απόλυτο αμοραλισμό. Τα πάντα ελέγχονται από ένα αδιάκοπο μουρμούρισμα αμφισβήτησης  και την ‘’προπαγάνδα’’, για την οποία δαπανώνται τεράστια και άγνωστης προέλευσης ποσά. Το έργο διευκολύνεται και από τα πάμπολλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που εκμεταλλεύονται την  αφέλεια  των νεοελλήνων, που δεν διστάζουν να αποδέχονται τα πάντα με την ίδια ευκολία που εκθέτουν σε κοινή θέα και ‘’όλα τους τα άπλυτα’’, αρκεί να προσπορίζονται περισσότερα  ‘’like’’  στον  λογαριασμό  τους.

Είναι νωρίς ακόμα να μιλήσουμε για όσα καταθέτουν  σε εξεταστικές επιτροπές  και στον Άρειο Πάγο επώνυμοι  μάρτυρες, δεν μπορεί όμως παρά να αποτελέσουν θέματα που θα μας απασχολήσουν σύντομα και εύχομαι να μην επιβεβαιωθούν.  Οι καταγγελλόμενοι περιορίζονται σε διάφορα χαριεντίσματα και ευφυολογήματα  περί ανέμων και υδάτων, όσο έχουν ακόμα την κομματική στήριξη, έστω και με τη  μορφή συμπαράστασης εκ ‘’καθήκοντος’’. Θυμάμαι ότι σχεδόν παρόμοια ήταν η συμπαράσταση σε ένα άλλο χώρο λίγο παλιότερα, ενώ τώρα προσποιούνται ότι τους ξέχασαν, αφού η επιλεκτική αμνησία  αποτελεί  σύνηθες κομματικό  φαινόμενο. Μην εκπλαγείτε αν διαπιστώσετε  σύντομα να δαιμονοποιούνται και  οι όροι βοσκοτόπια, ντοκουμέντα ίσως δε και η λαϊκή απόδοση του όρου  ιερωμένος!!!  Οι ίδιοι βέβαια οι καταγγελλόμενοι δεν θα παύσουν ποτέ να υπερασπίζονται, όπως το δικαιούνται, την αθωότητα και τους αγώνες τους για πρόοδο και δικαίωση του λαού [εννοώντας την τσέπη τους, που αποτελεί τη σημερινή μετεξέλιξη της ιδεολογίας].

Διαβάζω τελευταία ότι κάποιος πρωτοκλασάτος από το πρόσφατο παρελθόν, βρήκε την ευκαιρία να γράψει και βιβλίο  στον Κορυδαλλό, περιγράφοντας – μεταξύ άλλων – και χωρίς φιοριτούρες τη νύχτα της  προφυλάκισής του: «Μου περνούσε διαρκώς η σκέψη ότι ήταν ευτύχημα το γεγονός ότι δεν ζούσε η μητέρα μου». Ολόκληρη η μαρτυρία του, διατρέχεται άλλωστε από πορτρέτα, χαρακτηρισμούς, αναφορές στην αστική ανατροφή του, μέσα από την οποία επιχειρεί να ερμηνεύσει το αδιανόητο που ενείχε για τον ίδιο μια τέτοια εξέλιξη στη ζωή του. «Στο μυαλό μου έρχονταν συνεχώς εικόνες των προσώπων της οικογένειάς μου, που αγαπούσα και σεβόμουν». Η μητέρα του, ο πατέρας του, η γιαγιά του, ο αδελφός της μητέρας του το όνομα του οποίου έχει πάρει, ο παππούς του, είναι όλοι παρόντες στο βιβλίο. «(…) Έπρεπε να συμβιβάσω αυτές τις εικόνες με την πραγματικότητα που θα βίωνα τους επόμενους μήνες». Πηγή: Protagon.gr.

Θεωρεί εκ προοιμίου τα όσα του καταλογίστηκαν ως ‘’εξέλιξη’’ και δεν αναφέρεται  καθόλου στους άλλους, τους πολλούς και για μια  φορά ακόμα γελασμένους ανθρώπους που με την ψήφο τους τον έφεραν στην εξουσία - αρκεί  που δεν τους θεώρησε και  υπεύθυνους για τα καμώματά του. Αν τους είχε αναφέρει  θα τον  λυπόμουν και εγώ για τα όσα έζησε στις φυλακές  [προφανώς εντελώς διαφορετικά ακόμα και από τους σύγχρονους ‘’Αγιάννηδες’’ , που η ζωή τους ανάγκασε να κλέψουν ένα καρβέλι ψωμί για τα πεινασμένα παιδιά τους].

Με βάση τον τελευταίο μου συλλογισμό, καλώ εκείνους που θα έχουν την ατυχία να ακολουθήσουν αυτή την εμπειρία, να μας πουν από τώρα τις δόλιες σκέψεις που ‘’ ενδεχομένως τους οδήγησαν στα όσα τους αποδίδονται’’, διότι αν περιμένουν από τους συντρόφους τους την όποια συμπαράσταση, ‘’πλανώνται πλάνην οικτράν’’. Η ζωή έχει αποδείξει ότι όλοι  οι άνθρωποι παραμένουν εντελώς μόνοι στη φυλακή και στον θάνατο  και  ισχύει η ρήση  ‘’ ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’.

 Με λύπη μου διαπιστώνω ότι κάποιοι που δεν χάνουν ευκαιρία να ομιλούν και να κόπτονται για την ελευθερία, δεν  έχουν κατανοήσει ότι η ελευθερία του καθενός μας , σταματά εκεί που αρχίζει η  ελευθερία των άλλων.  Είναι ελεύθεροι να ονειρεύονται το ‘’θαύμα’’ των σοβιέτ, της Κούβας και της Β. Κορέας, αλλά η δημοκρατία άλλα πρεσβεύει και οι κανόνες της  είναι υποχρεωτικοί για  όλους τους πολίτες των σύγχρονων  κοινωνιών. Πολλές φορές έχω σκεφθεί τι θα έλεγε ο Τσε Γκεβάρα αν ζούσε και έβλεπε τα σημερινά χάλια της ‘’Νύμφης’’ της Καραϊβικής, που από τη δικτατορία του Μπατίστα κατέληξε σε ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς μιας οικογένειας που εναλλάσσεται στην εξουσία. Το σημαντικό είναι ότι όπως τότε έτσι και τώρα ο λαός της θαλασσοπνίγεται με βαρκούλες στην προσπάθεια φυγής προς την ελευθερία.

  Οι Νόμοι, που διέπουν τα δικαιώματα των πολιτών ευνομούμενων δημοκρατιών, ψηφίζονται και καταργούνται  στα εκλεγμένα κοινοβούλια και είναι φυσικό να απαγορεύουν το ‘’χτίσιμο των γραφείων των καθηγητών’’ , το κάψιμο ανθρώπων  που εργάζονται για το ψωμάκι τους σε τράπεζες και άλλα ιδρύματα που έχει θεσπίσει η πολιτεία. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για ‘’συνδικαλιστές’’ που αγνόησαν σήμερα την απαγόρευση της δικαιοσύνης και εμπόδισαν τον απόπλου πλοίων με άσχετους και ανεύθυνους  ανθρώπους, ακόμα και τουρίστες που τους περιμένει η χώρα μας ως μάννα εξ ουρανού. Πέραν του κακού που κάνουν στην οικονομία  και τους ανέργους μας,  δίνουν πρόσχημα στους πατριδοκάπηλους εθνικιστές  να πουλάνε   φρούδες ελπίδες στους αφελείς, μέσα από μια πλειάδα ραδιοτηλεοπτικών δικτύων ανά τη χώρα. Πρόκειται για τη ‘’θεωρία των δύο άκρων’’ που προσπαθούν παντοιοτρόπως να διαψεύσουν, αλλά περίτρανα επιβεβαιώνουν στην πράξη.

Αντώνης

Ο Λαγός και οι λαγοί!!!

 

                                                    Ο Λαγός

               και οι λαγοί

 

Δεν πρόκειται βέβαια  για τον επώνυμο Χρυσαυγίτη  που οι αφελείς συμπατριώτες μας  έστειλαν  στο Ευρωπαϊκό  Κοινοβούλιο, για να προβάλουν διεθνώς  το ‘’νταηλίκι’’  του, εξασφαλίζοντας του την παχυλή ‘’χρηματοδότηση’’ σαν μια  ανταμοιβή της εγκληματικής του δράσης. Ούτε βέβαια αφορά  όλα τα συμπαθή τετράποδα, που αποτελούν τον κύριο στόχο των απανταχού κυνηγών, που δηλώνουν υποστηρικτές και προστάτες της πανίδας και χλωρίδας του τόπου μας.

Οι δικοί μου λαγοί είναι εντελώς διαφορετικοί και ανήκουν  στην απέναντι πλευρά, την αποκαλούμενη αριστερή ή προοδευτική. Αυτή καθημερινά συνθηματολογεί και ξεσηκώνει τους στρατευμένους της για μια αλλιώτικη  Ελλάδα με  λαϊκές ελευθερίες και κοινοκτημοσύνη, όπως αυτά ‘’επικρατούσαν στην Ανατολική Ευρώπη και συνεχίζουν και σήμερα στη Β. Κορέα του Κιμ Γιονγκ  Ουν’’ και σαν ταμπέλες πλέον σε ελάχιστες άλλες που λειτουργούν με καπιταλιστικά κριτήρια.

Είναι αυτοί που όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου, έγιναν λαγοί του καθεστώτος και ‘’άρπαξαν’’ τη δημόσια περιουσία, εξαγοράζοντας, νησάκια και μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες της καπιταλιστικής Ευρώπης. Κάποιοι από αυτούς προτίμησαν  τη μόνιμη εξουσία, με παρεμφερές σύστημα  στηριζόμενοι όμως στην ΚGB, από την οποία και αναδείχτηκαν. Τελευταίο δείγμα ο κύριος Λουκασένκο για  τις πρόσφατες μεθοδεύσεις του οποίου δεν ακούστηκε ‘κιχ’’ από τους θιασώτες των λαϊκών ελευθεριών. Έχω αναφερθεί και παλαιότερα σε ανάλογες προσωπικές μου εμπειρίες του 1968, με αναγνώριση της σοβιετικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία.

Θα κλείσω το άρθρο μου, με τη βασική αιτία  επιλογής του παρόντος τίτλου , που αποτέλεσε ανέκδοτο που πρωτάκουσα το 1960, στην πρώτη μου υπηρεσιακή μετάθεση στο Βελιγράδι, από ένα γείτονά μου. Ήταν  φοιτητής του Πολυτεχνείου της Βουδαπέστης ,  που δραπέτευσε από τη χώρα του, μετά τον αποτυχημένο ξεσηκωμό  του 1956. Βασικό αίτημα, του ξεσηκωμού, που υιοθετούσε και η εργατική κυβέρνηση του Ίμρε Νάγκυ, αποτελούσε η εφαρμογή αληθινού σοσιαλισμού και η ελευθερία έκφρασης και δράσης.

Ο γείτονάς μου λοιπόν,  προσωποποιώντας το ανέκδοτο του λαγού,  μου το διηγήθηκε ως εξής: Το κομμουνιστικό καθεστώς, που ήταν αντίθετο στις διαδηλώσεις, κατέπνιξε στο αίμα την κίνηση των ‘’επαναστατών’’, με την εισβολή εκατοντάδων σοβιετικών  αρμάτων μάχης. Επιβίωσαν  όσοι διαδηλωτές πρόλαβαν και κατέφυγαν στη  Γιουγκοσλαβία.

‘’Περνώντας τα σύνορα, είδαμε να τρέχει μαζί μας και ένας λαγός και τον ρωτήσαμε  γιατί το κάνει. Εκείνος μας απάντησε ότι προσπαθεί να αποφύγει τη σύλληψη, διότι στη χώρα εκτελούν  τους αντιφρονούντες.  Ως εδώ έχεις δίκαιο αλλά εσύ είσαι λαγός. Εκείνος με τη σοφία του μικρού ζώου που αποτελεί μόνιμο θύμα απάντησε: Εγώ  ξέρω τι είμαι, άντε όμως να πείσεις το Κόμμα ότι δεν είμαι διαδηλωτής ‘’!!! Αντώνης

 

 

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

 

        Ο  Καποδίστριας

  και οι φθορείς του Έθνους

 

 

Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής, σε μια τελευταία συνέντευξή του έκανε γνωστό ότι ‘’ετοιμάζει μια ταινία για τον Ιωάννη Καποδίστρια σαν να είναι η τελευταία του και με σκοπό να ενώσει και όχι να διχάσει τους Έλληνες’’!!! Αποτελεί μάλλον συμπαραγωγή  Ρωσίας, Ελλάδας, Ελβετίας.

Οι ικανότητές του αποτελούν εγγύηση επιτυχίας, αλλά   διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις ως προς τη δυνατότητά του ‘’να ενώσει τους Έλληνες’’. Μακάρι να τα καταφέρει, θεωρώ όμως ότι   τα διάφορα συμφέροντα με τα παπαγαλάκια τους δεν θα το επιτρέψουν, αφού επιβιώνουν μόνο  με το ‘’διαίρει και βασίλευε’’ και την  προβολή της ‘’μοναδικότητάς τους’’. Αυτή την ένωση του ελληνικού λαού δεν την κατόρθωσε ούτε ο μελλοντικός κινηματογραφικός του ήρωας. Αναζητούμε πάντα εσωτερικούς εχθρούς  όπως αναφέρει και ο στίχος του Κώστα Καβάφη «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις»… Οι βάρβαροι ανέκαθεν μας καθόριζαν.

Ο δημιουργός του Ελ Γκρέκο και του Καζαντζάκη, αναφέρθηκε σε δόλιες φατρίες που δρουν στον καλλιτεχνικό χώρο και δήλωσε πως «αυτοί που με έχουν στοχοποιήσει και με πολεμούν λυσσωδώς ας γνωρίζουν ότι αυτή τη φορά δεν θα πολεμήσουν τον σκηνοθέτη αλλά τον σπουδαίο Έλληνα κυβερνήτη και ότι στη χώρα αυτή δεν είναι οι φατρίες επικυρίαρχες’’. Προφανώς  οι ‘’φθορείς του έθνους’’ είναι ικανοί να επαναλάβουν και τη δολοφονία  του Καποδίστρια.

‘’Υπάρχουν καλοί Έλληνες και καλοί πατριώτες που δίνουν τον τόνο για το τι είναι χρήσιμο για το έθνος και τι επιβλαβές’’. Και γι’ αυτό θυμίζω αυτό που είπε ο Καποδίστριας «Είστε 25 όλοι κι όλοι!... Μια δράκα εικοσιπέντε άνθρωποι, που εμποδίζετε αυτή τη χώρα να γίνει κράτος δικαίου! Και δεν είστε μόνο εχθροί του έθνους με αυτά που κάνετε, είστε εχθροί και του εαυτού σας. Εικοσιπέντε, ναι, εικοσιπέντε είστε οι φθορείς του έθνους». Είπε, επίσης,  να μην ξεχνάμε «ότι ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». Οι φατρίες στον τόπο μας από 25 να έχουν γίνει περίπου 300, αλλά το Έθνος βαδίζει όρθιο, υπερήφανο και δημιουργικό προς το  πεπρωμένο του».

Πρόθεση του δημοφιλούς σκηνοθέτη είναι να αναδείξει τόσο την μεγάλη και άγνωστη  προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά κυρίως να αναδείξει και να βάλει σε κίνηση τον χρωματισμό της ψυχής αυτού του μεγάλου Έλληνα πολιτικού.

Και ως εκ τούτου ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης επιμένει να λέει ότι «αλίμονο στους λαούς που δεν αγαπούν τους καλύτερούς τους» και ο Καποδίστριας ήταν και είναι o ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ μας.

Στη  χώρα μας, που έβγαινε από τον βάρβαρο οθωμανικό ζυγό τόσων αιώνων, πως μπορούσε να γίνει δεκτός ο νέος τρόπος διοίκησης, όταν τη χώρα κυβερνούσαν ‘’ αρματολοί  και κλέφτες’’, που  μόνο έτσι ήξεραν να λειτουργούν!!! Αυτό ελπίζω ότι θα το φωτίσει ο σπουδαίος σκηνοθέτης, που δεν συνηθίζει τις παρωπίδες. Με τους άλλους όμως, τους Νεοέλληνες και τις σύγχρονες φατρίες, που έχουν προχωρημένη οργάνωση και κυρίως σύγχρονα μέσα παραπληροφόρησης τι θα γίνει;;;  Σε μια εποχή χωρίς ιδεολογίες και μοναδικό κίνητρο την  μόνιμη ‘’κατάληψη’’ της εξουσίας, δεν αρκεί ένας νέος Καποδίστριας, αλλά ‘’ εθνική – όχι εθνικιστική- σκέψη’’’, που θα βάλει οριστικό φρένο στους νέους  ποικιλώνυμους  ‘’ισμούς’’ που προσπαθούν να ξεγελάσουν τον λαό με τις καθημερινές ‘’παραστάσεις’’ τους.

 

Πού να φαντασθεί όμως  τότε ο Καποδίστριας, ότι 90 χρόνια αργότερα , θα είχε την ίδια τύχη  και η μεγάλη Αυτοκρατορία της οποίας υπήρξε Υπουργός Εξωτερικών. Κάποιες φατρίες των 25 που έγιναν 300 , αιματοκύλησαν τη χώρα τους, αντικαθιστώντας   το μισητό τσαρικό καθεστώς με ένα άλλο ολοκληρωτικό που γαντζώθηκε στην εξουσία για πολλές δεκαετίες. ‘’Μεταδόθηκε με τη βία’’ και στις γειτονικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και δυστυχώς στην κομματική αυτή επιδημία δεν υπήρχε ‘’εμβόλιο’’  προστασίας. Μοναδικό αντίδοτο υπήρξε ο Λαβρέντι Μπέρια με βιασμούς και  εγκλεισμούς στα ψυχιατρεία. Το κακό είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα υμνητές του βδελυρού καθεστώτος, το οποίο κατέπεσε εκ των έσω με τρομερό γδούπο, αλλά κάποιοι ντόπιοι υμνητές του δεν άκουσαν τίποτα διότι – όπως το συνηθίζουν – φορούσαν ωτασπίδες με επιλεκτική ακουστική!!!

Με αφορμή αυτές τις σκέψεις , όσα κυκλοφορούν σε  δικαστήρια και επιτροπές της Βουλής, δημιουργούν ανατριχίλα και ας βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή.      Οι κραυγές διάψευσης μου θυμίζουν όσα έφθαναν στα αφτιά μας για ονόματα που διεκδικούσαν  την ηγεσία μεγάλων κομμάτων, λίγα χρόνια νωρίτερα και τώρα κάνουν ότι δεν τους ξέρουν, ενώ έφθασαν στα πρόθυρα διακυβέρνησης της χώρας!!! Προσοχή, διότι ‘’το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού’’ και  θα αναγκασθώ να πω ονόματα, με όλες τις λοιπές λεπτομέρειες που προσπαθούν να καλύψουν  με ένα μόνιμο  προοδευτικό  αριστερισμό, με μεθοδεύσεις εθνικοσοσιαλισμού. Τα ίδια έλεγαν και αυτοί αλλά είδατε τελικά τι έκαναν!!!

Η Ελλάδα ανήκει σε όλους τους Έλληνες και όσα κατά καιρούς καταγγέλλονται για δημόσια πρόσωπα, πρέπει να φθάσουν στην  ανεξάρτητη δικαιοσύνη, τη μόνη αρμόδια να  τους  κρίνει.  Υπομονή λοιπόν μέχρι να λάμψει η  αλήθεια  για όλους και δεν νομίζω ότι αποτελεί θεμιτό μέσο  η αμφισβήτηση  κανόνων της πολιτείας, που αποσκοπούν τελικά να παραδώσουν λευκούς τους αθώους και   να ξεχωρίσουν την ‘’ήρα από το στάρι’’ που λέγαμε παλιότερα. Αντώνης

ΑΦΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ

 

        ΑΦΕΡΜΑΤΙΣΜΟΣ

 

 

Ο τίτλος σημαίνει αφαίρεση του έρματος [ σαβούρας] του σκάφους, ώστε να χάσει τη σταθερότητα και  ισορροπία πλεύσης του, με αποτέλεσμα ή και πρόθεση να βουλιάξει. Μπορεί να αφορά και  πράξη  υποβολιμαία,  διότι το έρμα  αποτελεί  βασικό στοιχείο  ευστάθειας του πλοίου και η έλλειψή του το καθιστά  έρμαιο.   Το έρμα παλιότερα αποτελούσε σκληρό και βαρύ στοιχείο – ενίοτε και τσιμέντο - στο βάθος του σκάφους, για να χαμηλώνει το κέντρο βάρους του και να το κρατήσει όρθιο στους έντονους κυματισμούς.  Με τον τρόπο αυτό αποκτούσε μια ‘’κανονικότητα’’ στις κακές  καιρικές συνθήκες ή τις μετατοπίσεις ρευστού φορτίου. Τα σύγχρονα πετρελαιοφόρα διαθέτουν  σύστημα αναπλήρωσης του βάρους   του πετρελαίου που ξεφορτώνουν με θαλασσινό νερό, κρατώντας έτσι την ισορροπία τους.

Αυτά όλα συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν , αυτοματοποιημένα πλέον,  στη Ναυσιπλοΐα, ενώ στη σύγχρονη ζωή και τις αστικές Δημοκρατίες,  έρμα αποτελεί το Σύνταγμα, οι Νόμοι και η πιστή εφαρμογή τους από τις ηγεσίες και τους πολίτες. Στην τελευταία περίπτωση ,η ισορροπία και κανονικότητα στη πορεία του   σκάφους της χώρας, επαφίεται στη διακηρυγμένη βούληση  των κυβερνώντων , που έχουν εκλεγεί από τους πολίτες. Η Κυβέρνηση,  λογικά επιδιώκει , έστω και για  πολιτικό  όφελος, να κρατήσει το σκάφος σταθερό και να φθάσει στον προορισμό  που έχει αποφασίσει, σύμφωνα με το πρόγραμμα και τις επιλογές της, που έχει  προηγουμένως  γνωστοποιήσει στους  ψηφοφόρους..

Η  Αντιπολίτευση, σημαντικότατο μέρος  της πολιτικής  στις  δημοκρατίες,  οφείλει  να ελέγχει αυστηρά και  να στιγματίζει κάθε ενέργεια η οποία ‘’αντικειμενικά’’ βλάπτει τα λαϊκά   και τα  εθνικά συμφέροντα. Οφείλει όμως  να επικροτεί όσα θετικά  υπηρετούν τα κατοχυρωμένα  δικαιώματα και να συμπλέει στην διακηρυγμένη υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, μακράν  όποιων κομματικών ή ιδεολογικών δογματισμών. Κατά το άρθρο 1 του Συντάγματος , όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Όποιες  ανακρίβειες λέγονται , πέραν του κακού παραδειγματισμού της ψευδολογίας, υποτιμούν και τη νοημοσύνη του Λαού που βιώνει την πραγματικότητα ‘’στο πετσί του’’ και τη γνωρίζει ‘’κάλλιον παντός άλλου’’ , ο οποίος την βλέπει αφ’ υψηλού και με ‘’παρωπίδες’’!!!

Στη χώρα μας, ανέκαθεν, η αντιπολίτευση τα έβλεπε όλα μαύρα και όταν ερχόταν στην εξουσία, τα υιοθετούσε και τα πρόβαλλε σαν  παλιές δικές της διακηρύξεις. Ως εδώ μικρό το κακό, αφού η ‘’κλοπή’’ ιδεών και προγραμμάτων, αποτελεί σύνηθες φαινόμενο και ένα απλό ‘’πλημμέλημα’’. Τελευταία όμως,  με πρωτοστάτη την Αξιωματική Αντιπολίτευση, που έχει γευθεί πρόσφατα τα καλά και συμφέροντα της ‘’κουτάλας’’  και για να προλάβει   ενδεχομένως κάποια  δυσάρεστα που ακούγονται  για μέλη της από την Δικαιοσύνη, κάνει  μια προσπάθεια εκτροπής  του ελληνικού σκάφους.

Μπορεί να ονειρεύεται καθεστωτικές αλλαγές, τις οποίες το ΚΚΕ, έμμεσα μεν αλλά ευθαρσώς τις  ομολογεί. Έχει στήσει το δικό της  μπαϊράκι, αμφισβητώντας οτιδήποτε  κάνει ή σκέπτεται η Κυβέρνηση, φθάνοντας στο σημείο να προτείνει ακόμα και δικούς της Υπουργούς [Υγείας], ώστε να αμφισβητήσει το σύστημα . Με λίγα λόγια θέλει και δεν το κρύβει  [δήλωση κ. Τζανακόπουλου περί εκκαθαρίσεων στη δημόσια διοίκηση  και  της κυρίας Αχτσιόγλου «η  κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά» και εγώ θα πρόσθετα ότι η αισθητική  στην εμφάνιση καλόν είναι να συνοδεύει  και  όσα καθημερινά εκστομίζονται ]. Η ζωή μου πάντως για 12 χρόνια σε χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’, επιβεβαιώνει τις σκέψεις της κυρίας Αχτσιόγλου, αφού τα ‘’ανορθόδοξα’’ πολιτικά συστήματα λειτουργούν σαν τον λύκο, που χαίρεται στην αναμπουμπούλα!!!

 Αποτελεί σαφή και διακηρυγμένη επιδίωξη η  άμεση και μόνιμη εγκατάσταση στην εξουσία της ‘’δεύτερη φορά αριστεράς’’. Αυτό πλέον δεν είναι πλημμέλημα, αφού αντιστρατεύεται το πολίτευμα, ούτε δημοκρατικό  και θέλει ιδιαίτερη προσοχή διότι, πέραν των εθνικών κινδύνων, θα το βρει μπροστά της και η ίδια!!! Σκεφθείτε με όσα μας έτυχαν τελευταία, να μην είχαμε τη βοήθεια της ‘’κακής’’ Ε.Ε. και των ‘’δολοφόνων των λαών’’  ΗΠΑ, ή να βρίσκονταν στην εξουσία όσοι αμφισβητούν συμμαχίες και τους όποιους  συμμάχους με τις επιδιώξεις τους.  Με προβληματίζει  η αμφισβήτηση των πάντων, ενώ από όλες τις διεθνείς πλευρές και ιδιαίτερα από τον Ελληνικό λαό που βιώνει την πραγματικότητα, ακούγονται   διαφορετικά πράγματα. Εάν ο Σύριζα  έχει ανακαλύψει   τη μία και μοναδική αλήθεια και επιδιώκει να λειτουργεί δημοκρατικά, καλόν είναι να περιμένει τη σειρά του και ο λαός θα κρίνει. Πρέπει όμως να  έχει υπόψη του ότι   ο επιχειρούμενος ‘’αφερματισμός’’ κινδυνεύει να διχάσει τον Λαό και αυτό είναι ανεπίτρεπτο για τον ίδιο και επικίνδυνο για τη χώρα.

 Σήμερα ξαφνιάστηκα με μια δήλωση  του κ.   Γ. Τσίπρα, [ τελικά ο νεποτισμός που τόσο είχε ενοχοποιηθεί,  υιοθετήθηκε και από την ‘’αριστερά’’]. Απέδωσε την   τουρκική ναυτική πρόκληση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, ‘’ στο κυβερνητικό  αλαλούμ, που δεν είχε θέσει σαφείς κόκκινες γραμμές’’. Να λοιπόν και η νέα εκδοχή διεθνισμού, που   δίνει άλλοθι στην Τουρκία, για όσα την έχουν καταδικάσει, ΗΠΑ, Ευρώπη και η διεθνής κοινή γνώμη. Να  τον χαίρονται , αφού είναι σίγουρο ότι το ίδιο θα κάνουν και οι ‘’γείτονές’’  μας, που επίσης είναι φανατικοί οπαδοί  και της οικογενειοκρατίας.

Το ατύχημα είναι ότι πολλές από τις ανερμάτιστες αυτές  θέσεις,  συμμερίζονται και  άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης και θα το πω ξεκάθαρα, ότι  ενδιαφέρομαι αποκλειστικά  για το μοναδικό Κόμμα του συνταγματικού τόξου. Έχει υποστεί τέτοια μείωση που δεν διορθώνεται με φανφάρες και παπαγαλισμούς και είναι κρίμα και άδικο να γίνεται άλλοθι για ‘’μαθητευόμενους μάγους και τυχοδιώκτες!!! Ας το σκεφθούν καλύτερα οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι παράγοντες, διότι τα πισωγυρίσματα μας ξαναφέρνουν στο νου το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, που όλοι θέλουμε να ξεχάσουμε. Η χώρα μας δεν χρειάζεται ‘’χαρισματικούς’’, αλλά χρήσιμους ηγέτες.

Προσωπικά δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και θέλω απλώς το καλό της ταλαίπωρης χώρας μας. Αυτό μπορεί να υλοποιηθεί   με δημοκρατικά Κόμματα και   σκεπτόμενους ανθρώπους  και όχι με δογματική  συνθηματολογία που ίσως υποκρύπτει και ένα  συγκεκαλυμμένο ολοκληρωτισμό. Ο προοδευτισμός δεν έχει γεωγραφικό προσανατολισμό, αφού η πρόοδος δεν αποτελεί ιδεολογία ή κομματικό προνόμιο και είναι αποτέλεσμα  ορθολογικής  εξέλιξης  και παιδείας.  

  Όσον αφορά τους λοιπούς φωνασκούντες, το έχω πει πολλές φορές, ότι είναι αιθεροβάμονες, ανερμάτιστοι ή οπαδοί ξεπερασμένων και αποτυχημένων ιδεοληψιών, που έχουν και   τη δική τους συμβολή   στο διεθνές αιματοκύλισμα του παρελθόντος.   Αποφεύγω  χειρότερους χαρακτηρισμούς,  ξέρω όμως ότι εξακολουθούν να ποντάρουν στη λαϊκή  αφέλεια και την εκμετάλλευση ακόμα και της πανδημίας, ενώ ο λαός θα έκρινε θετικά τη συμβολή τους στην καταπολέμηση  της μάστιγας της εποχής μας. Η διαφορετικότητα δεν αποτελεί πάντοτε προτέρημα όταν διαψεύδεται από τα γεγονότα. Ο λαός μας  έπαθε και έμαθε και δεν εμπιστεύεται πλέον καινούργια πειράματα στην πλάτη του!!!  Αντώνης

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΈΡΑΣ

 

                         Ας μιλήσουμε με ανοιχτές τις καρδιές

 

 

Με αφορμή τον χθεσινό εορτασμό, αλλού με ταρατατζούμ και σε μερικές περιπτώσεις αθόρυβα μέχρι και σιωπηρά, νιώθω την ανάγκη  να πω δυο λόγια, όχι για τη γιορτή αλλά για το τιμώμενο πρόσωπο. Πριν όμως προχωρήσουμε στην περιγραφή της προσωπικότητας, οφείλουμε μια σημαντική διευκρίνιση. Ποια είναι ακριβώς η μητέρα;;; Είναι εκείνη που φέρνει στον κόσμο τη ζωή ή εκείνη που  μεγαλώνει τα παιδιά της και διαμορφώνει ένα σωστό και χρήσιμο κύτταρο στην κοινωνία μας;;; Είναι οι μητέρες που δεν είχαν γάλα να θηλάσουν τα μωρά τους – στην κατοχή – γιατί δεν έτρωγαν για να μοιράσουν το  φαγητό τους στα  άλλα τους παιδιά;;; Είναι οι θετές μητέρες ή άλλα άτομα που καλούνται ή αναλαμβάνουν να παίξουν αυτόν τον ρόλο της ανατροφής ;;; Εγώ θα προσθέσω και μια άλλη κατηγορία ατόμων, που η ανάγκη και η αγάπη τους προσέδωσε τη δυνατότητα προσωρινής προσομοίωσης, άσχετα αν αυτή  αναγνωρίζεται ή όχι από την πολιτεία, το κοινωνικό σύνολο ή τους αποδέκτες της!!! Σημειώνω ότι τα όποια στοιχεία αναφέρονται δεν έχουν σκοπό να αποδώσουν οποιεσδήποτε ευθύνες  και η αναφορά σε προσωπικό περιστατικό  γίνεται αποκλειστικά  για την ισχυροποίηση της αυθεντικότητας της περιγραφής.

Για να γίνω απόλυτα κατανοητός, θα χρησιμοποιήσω μια  αποκλειστικά προσωπική μου εμπειρία, που με έκανε να αισθανθώ ότι ανάλογες περιπτώσεις γιόρτασαν και  χθες , αλλά   σιωπηρά και αθόρυβα. Επειδή στις αφηγήσεις μου χρησιμοποιώ συχνά παραδείγματα από τη φύση, πριν από την παράθεση του  παραδείγματος,  θα αναφερθώ σε ανάλογα περιστατικά του  ζωικού βασιλείου. Συγκεκριμένα     σε ένα είδος πανίδας που ζει στους  απόκρημνους βράχους των νησιών Γκαλαπάγκος, τους πιγκουίνους. Τα θηλυκά αφήνουν στα αρσενικά την ευθύνη της επώασης των αβγών τους και  αυτά ταξιδεύουν για εβδομάδες στους ωκεανούς  για την εξασφάλιση αρκετής τροφής για την οικογένεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λοιπόν,   μητέρα είναι  αυτή που γεννά το αβγό ή αυτός που το επωάζει και φέρνει στο φως της  ζωής το μικρό;;; Αν στο νησί αυτό του Δαρβίνου υπήρχε γιορτή της μητέρας ποιος θα τη γιόρταζε, το αρσενικό ή το θηλυκό;;;

Άβυσσος η ζωή και η περιπτωσιολογία της. Υπάρχουν όμως και πιο προσιτά παραδείγματα και μάλιστα στο ανθρώπινο γένος και προχωρώ στην τεκμηριωμένη ανάλυσή μου, αφού με αφορά προσωπικά και τη γνωρίζω καλύτερα παντός άλλου. Την Άνοιξη του 1977 [ ήμουν 43 ετών] έχασα τη σύντροφο της ζωής μου, μένοντας με δυο μικρά παιδιά. Την κόρη μου στην εφηβεία της και τον γιό μου  πέντε ετών. Εκεί ένοιωσα τι σημαίνει να χάνεις τη σύντροφο και μητέρα των μικρών ακόμα παιδιών που έχουν ανάγκη της  στοργής και της ειδικής φροντίδας της.  Εκεί διαπιστώνεις ότι είσαι μόνος και κανένας δεν είναι διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί σου στην πράξη την οποιαδήποτε βοήθεια .  Τα πρώτα λίγα χρόνια, που βρισκόμουν στην Αθήνα,  τα παιδιά μου και πιο ειδικά η κόρη μου, είχαν την αμέριστη φροντίδα της κουνιάδας μου Καίτης . Φρόντισα παράλληλα και εξασφάλισα  μια μικρή εξωτερική έμμισθη βοήθεια ,  για τις ώρες εργασίας μου, στην οποία ήθελα να είμαι  απόλυτα συνεπής.

 Την ίδια περίοδο, για να εκμεταλλευτώ τον  Νόμο που επέτρεπε το συνδικαλισμό στο Δημόσιο, με τη συνδρομή 3-4 συναδέλφων προχωρήσαμε στη δημιουργία του πρώτου    συνδικαλιστικού φορέα  στο Υπουργείο εξωτερικών. Ήθελα  να προλάβω τον κομματικό συνδικαλισμό και συγχρόνως να  αποσπώ την προσοχή μου από τα αμέτρητα προβλήματα που αντιμετώπιζα. Με διευκόλυναν   πάρα πολύ και τα παιδιά μου, που  αποδέχτηκαν τον διπλό μου ρόλο , πατέρα και μητέρας,  αφού η μάνα είναι μία και κανένας δεν μπορεί να την υποκαταστήσει.

Έγινα ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Μονίμων Υπαλλήλων Υπουργείου Εξωτερικών και αυτό μου δημιούργησε κάποια αναπάντεχα προβλήματα, όπως συμβαίνει σε κάθε νέο που γεννιέται.  Αυτά έγιναν εντονότερα  μετά την άρνησή μου να ανταποκριθώ  σε έγγραφη κομματική πρόταση υπαγωγής του Συλλόγου σε κάποια πολιτική ομάδα. Δεν το έκανα για κομματικούς λόγους αλλά γιατί πιστεύω στον ακηδεμόνευτο συνδικαλισμό και είμαι φύσει ελεύθερος άνθρωπος. Η Υπηρεσία με ειδοποίησε με τρόπο να ετοιμάζομαι για μετάθεση στο εξωτερικό, παρότι γνώριζε τα οικογενειακά προβλήματα που είχα επωμισθεί. Με τη λήξη της συνδικαλιστικής μου θητείας , υποσχέθηκα να μην την ανανεώσω εφόσον  βρεθεί πόστο με ελληνικό σχολείο,  [αφού  είχα ήδη υπηρετήσει σε   Βελιγράδι 60-65 και Πράγα 66-71]  και  την  παράκληση να μην καταλάβω  τη θέση  συναδέλφου, για τον οποίο δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι μετακίνησης.

Όλα έγιναν γρήγορα και το 1980 βρεθήκαμε οι τρείς μας στις Βρυξέλλες,  στη νέα θέση που δημιουργήθηκε στην Μ.Ε.Α. της τότε ΕΟΚ. Φόρεσα ποδιά, έμαθα συνταγές [ είχα και τη βοήθεια της κόρης μου, που μεγάλωσε πριν την ώρα της,  αλλά δεν ήθελα να την παραφορτώνω].  Για να ‘’γεμίζω τις μπαταρίες μου’’,  τα βράδια , αφού τρώγαμε και τακτοποιούσα τα παιδιά, με περίμεναν  παρεούλες που απολάμβαναν ή συνόδευαν  το λυρικό τραγούδι μου. Τις περισσότερες φορές με ακολουθούσαν  και τα παιδιά , τα οποία  αναγκάζονταν να κάνουν παρέα τους συνομηλίκους μου..

Επανέρχομαι λοιπόν στον  χθεσινό εορτασμό , που συνεόρτασα  με   σιωπηρό και αθόρυβο τρόπο, αφού και το ημερολόγιο ακόμα προσδιόριζε την ημέρα ως ‘’γιορτή της μητέρας’’. Εγώ είμαι  ένας  ταπεινός πατέρας, που δοκίμασα μια μικρή  προσομοίωση , για να αμβλύνω τις συνέπειες μιας δυσαναπλήρωτης απώλειας. Συμπεραίνω πλέον  ότι τα παιδιά μου  αναγνώρισαν την πρόθεση της προσπάθειας μου. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αγάπη σημαίνει υπομονή: Πρέπει να ξέρουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να έχουμε υπομονή με τα συναισθήματά μας και τους άλλους. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε άμεση αντίδραση ή ανταπόδοση, αφήνοντας  τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους.     Αντώνης