ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ

 

                               ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ

 

Le Théâtre de l'Absurde, όπως ονομάστηκε το θέατρο του  παραλόγου και του ατόπου,  εμφανίστηκε στην Ευρώπη τις δεκαετίες 1940 – 1960, με κυριότερο εκπρόσωπό του τον Ιονέσκο. Η δομή του ξεφεύγει από τους ρεαλιστικούς χαρακτήρες και καταστάσεις  και οτιδήποτε είναι συνδεδεμένο με το συμβατικό θέατρο. Τα στοιχεία του είναι ρευστά και συχνά,   η αιτιώδης συνάφεια ανάμεσά στην αιτία και το αποτέλεσμά της, ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα είναι ασαφή και καταρρέουν. Ασήμαντες πλοκές, επαναληπτικός ή χωρίς νόημα διάλογος και δραματικές ασυνέπειες χρησιμοποιούνται συχνά για να δημιουργήσουν ονειρικές, ή ακόμη και εφιαλτικές καταστάσεις.

Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να καταπιαστώ με το θέατρο, που βρίσκεται έξω από το πεδίο των προσωπικών μου γνώσεων. Επικαλούμαι όσα, ελάχιστα στοιχεία γνωρίζω ,γιατί βρήκα πλείστα  σημεία  ταύτισής του με την σημερινή μας πολιτική πραγματικότητα. Στην  Ελληνική  Αντιπολίτευση δεν λείπουν οι Ρινόκεροι και  οι Φαλακρές Τραγουδίστριες του Ευγένιου Ιονέσκο, που μας απασχολούν διασκεδαστικά, με μόνη διαφορά, ότι αυτά δεν υπηρετούν τις ανάγκες μιας σύγχρονης Βουλής και αποβαίνουν  σε βάρος των πραγματικών αναγκών και των εθνικών συμφερόντων της χώρας.

Η Αντιπολίτευση, αφού μετήλθε όλες τις προσφιλείς της  μεθόδους και μεθοδεύσεις λαϊκισμού,  που νόμισε ότι την εξυπηρετούν,  χωρίς   να μπορέσει να ανακάμψει δημοσκοπικά, επανέφερε  τακτικές του θεάτρου του παραλόγου. Αν μπείτε στον κόπο να αντιπαραθέσετε τα  στοιχεία του θεάτρου του ατόπου με τις αντιπολιτευτικές κορώνες, θα διαπιστώσετε ότι δεν έχουν μεταξύ τους καμιά διαφορά.

Έχουν κυριολεκτικά χάσει τον μπούσουλα, για να μην πω κάτι βαρύτερο αλλά αληθές και παρεξηγηθώ από τους λάτρεις κάθε λογής εργαλειοποίησης και  θα περιοριστώ στα γεγονότα. Ο κύριος Τσίπρας, χρησιμοποίησε την αυτοπαραίτησή του από Βουλευτής του Σύριζα, που ο ίδιος δημιούργησε, για να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, μέσω της έκδοσης ενός αυτογραφικού βιβλίου. Προφανώς θα προσπαθήσει να λειάνει  το κυβερνητικό του έργο , θεωρώντας ότι ο λαός δεν το έχει κατανοήσει επαρκώς. Δεν ξέρω όμως που θα αποδώσει τις  ‘’απανωτές εκλογικές του κατρακύλες’’ από τον ίδιο τον  λαό, που βίωσε τη συνολική παρουσία του στην εξουσία. Παρά το γεγονός ότι  η σύντροφός του θεωρούσε ότι δεν την είχε ακόμα κατακτήσει στο σύνολό της , με πια εξουσία  παρέδωσε στο Υπερταμείο τα ασημικά της χώρας;;;

Τα αποσκιρτήσαντα τεμάχια του Σύριζα, άρχισαν να αμφισβητούν εαυτούς και αλλήλους και  τις ηγεσίες τους και διαπληκτίζονται   για το ενδεχόμενο συμπόρευσης με το νέο δημιούργημα του κ. Τσίπρα.

Η Κυρία Κωνσταντοπούλου έχει καταστεί ο σημαντικότερος πολέμιος του τέως πρωθυπουργού κα αρχηγού της, ο οποίος την ανέδειξε στο ύψιστο αξίωμα του Προέδρου της Βουλής. Βέβαια  η ίδια δέχεται βολές από το ΚΚΕ, δια στόματος της Κυρίας Κανέλλη. Για το ίδιο δε το ΚΚΕ δεν έχω να προσθέσω τίποτα , αφού καθημερινά αυτοδιαψεύδεται. Τάσσεται κατά του αστικού κοινοβουλευτισμού και της επάρατης Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετέχει όμως και στους δυο οργανισμούς και εισπράττει τις παχυλές  αποδοχές. Δεν επιθυμώ να κάνω περαιτέρω σχόλια για κομματικούς σχηματισμούς που έχουν  χάσει κάθε επαφή με την εποχή μας και παραμένουν λάτρεις του ολοκληρωτισμού, έστω και της μεταλλαγμένης ηγεσίας της  πάλαι ποτέ μητερούλας Σοβιετικής Ένωσης.

Για τους πλασιέ ματζουνιών πατριδοκάπηλους και τους θεομπαίχτες δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο, στα όσα έχω αναφέρει κατά καιρούς.

Διερωτώμαι  όμως, ύστερα από όλα  τα προαναφερθέντα, αν υπάρχει αμφισβήτηση ότι πράγματι είμαστε θεατές μιας καινούργιας ίσως εκδοχής του Θεάτρου του Παραλόγου περασμένων και ίσως ξεχασμένων παραστάσεών του. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά τα θεατρικά ‘’μπουλούκια’’, αυτοχαρακτηρίζονται κόμματα και μάλιστα προοδευτικά!!!    Αντώνης

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΝΕΙΟ

 

                                         ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

                                    ΑΙΤΙΟ , ΑΙΤΙΑΤΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ

Πλησιάζει η ηρωική επέτειος του Πολυτεχνείου και ακόμα παραμένει ζητούμενη  η αιτιότητα,  δηλαδή η αιτιώδης συνάφεια ανάμεσά στο αίτιο και το αιτιατό [ την αιτία και το αποτέλεσμά της].  Θεωρώ ότι είναι  καιρός να ασχοληθούμε με τα πραγματικά συμβάντα  της εποχής, λαμβάνοντας υπόψη και τα γεγονότα που ακολούθησαν, με την εθνική ζημία  και  όσους και όσες  επωφελήθηκαν από αυτά. Βίωσα προσωπικά  όλα  τα γεγονότα, πριν, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου καθώς και μετά,  με τα όσα ‘’ελληνικότατα’’ επακολούθησαν. Πιστεύω δε ότι η αλήθεια δεν μειώνει το μεγαλείο της εξέγερσης και ποτέ δεν έβλαψε κανένα ούτε τη χώρα. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι το Πολυτεχνείο αποτέλεσε το έναυσμα για τον από μακρού  υποβόσκοντα πανεθνικό  ‘’αναβρασμό’’, το τέλος όμως της  χούντας  σηματοδότησαν τα αμέτρητα εθνικά λάθη της και η αντίδραση μέσα στο ίδιο το στράτευμα.  Ας πάρουμε λοιπόν τα γεγονότα με τη σειρά τους,. 

Το αίτιον είναι σαφώς η χούντα και τα έργα της, που γνωρίζω καλύτερα από πολλούς , ότι δεν ήταν μόνο η κατάλυση  της δημοκρατίας, η πολιτική ασυδοσία και η διεθνής  ανυποληψία στην οποία οδηγήθηκε η χώρα μας, αλλά κυρίως η διεθνής ζημία που προκλήθηκε στα εθνικά μας θέματα,  ‘’ και ο νοών νοείτω ] .

Το αιτιατόν, περιλαμβάνει  τα προαναφερθέντα οδυνηρά αποτελέσματα , τον λαϊκό ακηδεμόνευτο ξεσηκωμό , την εξέγερση του Πολυτεχνείου , και την ανεπανόρθωτη  βλάβη των εθνικών μας θεμάτων,  τα οποία επίσης δεν  αναφέρω.

 Τη βεβαιότητά μου για τα γεγονότα, συναρτώ με  μια τυχαία σύμπτωση να βρεθώ τη δεδομένη στιγμή, στο γραφείο του Αντιστράτηγου, Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου. Με είχε καλέσει σε απολογία γιατί, ως επικεφαλής της υπηρεσίας μου, είχα  κάνει προσφυγή στο παραγκωνισμένο τότε Συμβούλιο της Επικρατείας, για την απρόσμενη  μείωση των αποδοχών του κλάδου μας.  Η   κατηγορία σε βάρος μου ήταν, ότι με αυτή την  ενέργειά μου,   ‘’στρέφομαι  ενάντια στην εθνική κυβέρνηση’’.

Την απολογία μου διέκοψε, στην έναρξή της,  ένα τηλεφώνημα που τον ενημέρωνε προφανώς για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και ο Στρατηγός , οργίλως  απάντησε στον συνομιλητή του: Αφήσατε αυτά τα ‘’αλητόπαιδα’’ να κάνουν όλα αυτά τα αίσχη;;;. Δεν άκουσα τι του απάντησε ο συνομιλητής του αλλά εκείνος του είπε  [συγκαταβατικά] ‘’ αν είναι έτσι το καταλαβαίνω’’.

Δεν ξέρω ακριβώς τι εννοούσε, ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα, [ εγώ έχω βγάλει τα δικά μου  και το κρατώ  μόνο για μένα]. Σημειωτέον ότι την εξέγερση ακολούθησε η πτώση του Παπαδόπουλου και η ‘’άνοδος’’ του Ιωαννίδη, που επιδείνωσε τα εθνικά μας θέματα. Κατόπιν όλων αυτών η απολογία μου διακόπηκε  και δεν έγινε ποτέ, ενώ  έκανα την προσφυγή μου, η οποία απορρίφτηκε, λόγω μη δημοσίευσης της πράξης στην εφημερίδα κυβερνήσεως και  συνεπώς θεωρήθηκε ‘’τύποις άκυρη’’. Με την ευγενική βοήθεια όμως του  Εισηγητή του Συμβουλίου της Επικρατείας και τη συνέργεια φίλων παραγόντων, τελικά δικαιώθηκα και μάλιστα χωρίς καμιά προσωπική  συνέπεια.

Η ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ στοιχειοθετείται  με την κατάλυση της δημοκρατίας, την αυθαιρεσία της χούντας και τη στέρηση των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών και κυρίως με τον τρόπο χειρισμού των εθνικών μας θεμάτων. Τίποτα από όλα αυτά όμως, δεν δικαιολογεί την καταδίκη  μιας ανωμαλίας με τη διάπραξη μιας άλλης και συγκεκριμένα τα όσα μονόπλευρα ακολούθησαν.

 Κάποιες κομματικές ομάδες επιχείρησαν να μονοπωλήσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που αποτέλεσε πανεθνική πράξη ενώ συγκεκριμένα πρόσωπα  ‘’εξαγόρασαν’’ την παρουσία τους , ακόμα και το πέρασμά τους έξω από το Πολυτεχνείο.  Με την πράξη τους, αναρριχήθηκαν  στην ηγεσία κόμματος και σε υψηλές θέσεις στην ‘’επάρατη’’  Ευρωπαϊκή Κοινότητα, σε βουλευτικούς  θώκους και κέρδισαν μπόλικη δημοσιότητα και προβολή, όπως συνηθίζεται σε ορισμένους κομματικούς χώρους, ενώ κάθε προσφορά στην πατρίδα, θεωρείται καθήκον και εθνική υποχρέωση και δεν γίνεται με ανταλλάγματα !!!

Η κρατούσα άποψη, που αποδέχομαι και  προσωπικά, είναι   ότι την πραγματική ιστορία των γεγονότων, γνωρίζουν μόνο όσοι την βίωσαν και η κατασταλαγμένη καταγραφή της γίνεται  αποστασιοποιημένη, χρονικά και ιδεολογικά,  από τα γεγονότα.   Με την ευκαιρία θα ήθελα να σημειώσω ότι η απότιση τιμής σε κάθε μορφής ήρωες, απαιτεί σεβασμό και ότι η υπερβολική της προβολή και η εκμετάλλευση, αποτελεί  ‘’ύβριν’’ , την οποία συχνά ακολουθούν, η άτη η νέμεσις και η τίσις, όπως πίστευαν οι σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι .   Αντώνης

 

ΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΦΟΡΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ

 

               ΟΙ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ ΤΗΣ ΕΥΦΟΡΗΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ

 

 

Παρατηρώντας την τρέχουσα  πολιτική πραγματικότητα,   διαπιστώνω ότι πολλοί εκ των εκπροσώπων της συνεχίζουν ‘’το βιολί’’ τους. Περιορίζονται αποκλειστικά στην προσπάθεια εξόντωσης των κομματικών αντιπάλων τους, με ύβρεις,  συκοφαντίες και την  εργαλειοποίηση γεγονότων της επικαιρότητας. Το γεγονός μου έφερε στο νου μια   ομότιτλη ταινία του  Νίκου Παναγιωτόπουλου  του 1978.

Στο έργο, ένας πατέρας και οι τρεις γιοι του κληρονομούν ένα αρχοντικό σπίτι μαζί με την υπηρέτρια. Απομακρύνονται από τα εγκόσμια για τα επόμενα επτά χρόνια και ενεργοποιούνται μόνο με το φαγοπότι και την  ερωτική τους ικανοποίηση με την υπηρέτρια. Η αντίδραση του μικρότερου γιου κάμπτετε και ακολουθεί προσωρινά το παράδειγμα των υπολοίπων, δηλαδή την κομματική γραμμή, όπως θα λέγαμε σήμερα.

 Ένα βιβλίο όμως για τη γαλλική επανάσταση, που έπεσε στα χέρια του, τον ξεσηκώνει και τον  οδηγεί στην απόφαση να  ξεφύγει από την νοσηρή αυτή κατάσταση και τη στασιμότητα, ακολουθώντας τη φυγή της  υπηρέτριας.

 Οι κριτικές της εποχής  μιλούσαν για την αποχαύνωση και παρακμή της αστικής τάξης. O ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωνε τότε ότι πρόκειται για μια πολιτική ταινία, με θέμα την οκνηρία και τη χαλαρότητα που έχει διαβρώσει όλες τις κοινωνικές βαθμίδες. H αλληγορική διάσταση της ταινίας δεν  έχει υποχωρήσει με τον χρόνο, αλλά τείνει να γίνει αυτοσκοπός, με  την  πλήρη ταύτιση της πολιτικής με την  κομματικοποίηση και τις συνέπειές της.

Οι εκπρόσωποι του λαού και τα κόμματα στις μέρες μας,  θεωρούν  τη λαϊκή  ψήφο κληρονομιά και με τον δικό τους τρόπο ασχημονούν σε βάρος της ‘’υπηρέτριας’’, που εν προκειμένω εκπροσωπείται από τον λαό, τον οποίον υποτίθεται ότι κλήθηκαν για ορισμένο χρόνο να υπηρετήσουν. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα κόμματα εθελοτυφλούν και συνεχίζουν να αποδίδουν την δημοσκοπική κατρακύλα τους,  σε  συγκυριακές και λανθασμένες  αιτιάσεις.

Προσωπικά δεν νοιάζομαι για τα όποια κόμματα, αλλά για τις επιπτώσεις της πρακτικής τους στον ταλαίπωρο ελληνικό λαό. Διερωτώμαι δε, ως πότε θα το κάνουν αυτό, ενίοτε  μάλιστα  με την ανοχή  των εύπιστων και ευαίσθητων πολιτών. Κάποιοι από αυτούς εξακολουθούν  – για τους δικούς τους λόγους – να πιστεύουν στις λαϊκίστικες προτροπές τους. Πολλοί σύγχρονοι λαοί έχουν εθιστεί να  ρέπουν προς τον λαϊκισμό και είναι άξιοι της μοίρας τους, επηρεάζοντας όμως και την μοίρα των συνανθρώπων τους. Στις δημοκρατικές χώρες τους ηγέτες επιλέγει ο λαός και πρέπει να προσέχει στις επιλογές του και όχι , ‘’κατόπιν εορτής’’,να δηλώνει ‘’κοψοχέρης’’.    Αντώνης

 

 

ΟΥΤΟΠΙΑ, ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΧΙΜΑΙΡΑ

 

               ΟΥΤΟΠΙΑ, ΔΥΣΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΧΙΜΑΙΡΑ

 

Η ΟΥΤΟΠΙΑ  Είναι μια καθαρά ελληνική  σύνθετη λέξη -από το   αρνητικό μόριο ου και τη λέξη τόπος-  που χαρακτηρίζει ό,τι  βρίσκεται εκτός τόπου ,  στα όρια του απραγματοποίητου και  σηματοδοτεί τη δυσκολία αλλά και προσδοκία. Είναι κάτι  που ‘’δεν υπάρχει’’, όπως λένε οι νέοι μας για τα σπάνια πράγματα και γεγονότα. Μπορεί να είναι  ένας φανταστικός  Κόσμος, μια κοινωνία όπου όλα  λειτουργούν αρμονικά και τέλεια η κάτι   ιδανικό. Ο Αριστοφάνης για παράδειγμα, οραματίζεται στους όρνιθες, μιαν ουτοπία ενός κόσμου χωρίς πάθη, μίση και πολέμους.

Τη λέξη  χρησιμοποίησε ο Άγγλος φιλόσοφος Τόμας Μόρ το 1516, στο ομότιτλο βιβλίο του, περιγράφοντας έναν ιδανικό τόπο και τρόπο πολιτικής συμβίωσης, σε ένα απομονωμένο νησί με τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα. Πολύ νωρίτερα, το 374 π.Χ., ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του, σχεδιάζει την αγαπημένη του Καλλίπολη, σαν μια πολιτική ουτοπία αρμονικής και δίκαιης συνύπαρξης.

ΔΥΣΤΟΠΙΑ  από το [δυς και τόπος], σηματοδοτεί ένα μέρος, μια  κοινότητα ή μια  κοινωνία που θεωρούνται  ανεπιθύμητα ή τρομακτικά. Θεωρείται γενικά  ένα κακό μέρος, που συχνά χαρακτηρίζεται από τον απανθρωπισμό, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, την περιβαλλοντική καταστροφή, ακόμα και  την κατάπτωση και παρακμή της κοινωνίας. 

ΧΙΜΑΙΡΑ, σε αντίθεση με τα προηγούμενα, είναι το  απραγματοποίητο όνειρο, το φανταστικό, το αδύνατο να πραγματοποιηθεί. "Μην κυνηγάς χίμαιρες" (μη χάνεις το χρόνο σου με κάτι που δεν πρόκειται να υλοποιηθεί)

Δεν γνωρίζω ποιο πρότυπο  ακολουθούν οι σύγχρονοι εγχώριοι οπαδοί του ΟΧΙ σε όλα , με τις διακηρύξεις τους κατά της κατάργησης μέρους των Γραφείων των ΕΛΤΑ και των  ξένων  Πανεπιστημίων, τασσόμενοι  υπέρ της διατήρησης των κεκτημένων και αμέτρητες άλλες παλιές και ξεπερασμένες καταστάσεις, που  έχουν αυτοκαταργηθεί από την φυσική εξέλιξη της ζωής. Παραβλέπουν ή δεν αποδέχονται τα σύγχρονα πρότυπα και κινούνται χωρίς μπούσουλα, ή ακόμα χειρότερα με σκοπό τον διχασμό, την εξόντωση ή την αποτυχία των αντιπάλων  και την αναμπουμπούλα, για να ‘’χαρούν’’ όπως  ο λύκος του παραμυθιού.

Τι πρεσβεύουν  όλοι αυτοί οι ‘’προοδευτικοί’’, οι πατριδοκάπηλοι και οι υποστηρικτές ολοκληρωτικών καθεστώτων που απορρίφτηκαν από τους λαούς, για μια σύγχρονη Ελλάδα;;; Υποστηρίζουν τη στασιμότητα των ΕΛΤΑ, ενώ τα ίδια αντιλήφθηκαν τις συντελούμενες παγκόσμιες αλλαγές και  έχουν ανοίξει ήδη  ένα ανταγωνιστικό σύγχρονο  ιδιωτικό courier, που δουλεύει πολύ καλύτερα!!!  Γιατί κάνουν ότι δεν ξέρουν ότι  ξένα Πανεπιστήμια λειτουργούν στις περισσότερες Βαλκανικές χώρες, και φοιτούν σ’ αυτά αμέτρητοι  συμπατριώτες μας ‘’φτωχοί’’ φοιτητές; Για ποια κεκτημένα ομιλούν αφού αυτά τα έχει αλλάξει ο καλύτερος  και ευκολότερος τρόπος ζωής και εργασίας με σύγχρονα μηχανήματα ;;; Έχουν ακούσει όλοι αυτοί, που  μένουν ακόμα στα συνθήματα της Γαλλικής Επανάστασης ‘’ψωμί, παιδεία, ελευθερία’’, ότι  η μικρή μας χώρα τα έχει κατακτήσει και ξεπεράσει όλα αυτά προ πολλού;;;

Θυμήθηκα  την εποχή καθιέρωσης της δημοτικής γλώσσας ως υποχρεωτικής, για να δείξουν κάποιοι τη δική τους προοδευτικότητα έναντι των αντιπάλων τους. Το έκαναν και γιατί  θεώρησαν ότι είναι ευκολότερη από τη βελτίωση της παιδείας του λαού μας. Παρακολούθησα από τα θεωρεία τη συγκεκριμένη ολομέλεια της Βουλής και ‘’λυπήθηκα’’ πολλούς από τους ομιλητές, που υπερασπίστηκαν , σε ΑΠΤΑΙΣΤΗ ΚΑΘΑΡΕΥΟΥΣΑ,μια γλώσσα που δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί και βέβαια δεν την γνώριζαν!!!

Ο  σύγχρονος άνθρωπος μπορεί πια να ταξιδεύει  στο διάστημα, οι επιστήμονες έχουν αναθεωρήσει πολλές παλιότερες παραδοχές, τα σημερινά παιδιά στα σχολεία τους εκπαιδεύονται με διαδραστικούς πίνακες σε νέα  πεδία γνώσης και επαγγελματικού προσανατολισμού και εκείνοι περί άλλα τυρβάζουν!!! Γιατί δεν επαναφέρουν  και τους παγοπώληδες, τους γαλατάδες, την προίκα των γυναικών και αμέτρητες  άλλες γραφικότητες που βλέπουμε στις παλιές ελληνικές ταινίες και γελάμε;;; Η εξέλιξη τα αλλάζει όλα, όπως επιβάλλει η ζωή και κάτι ανάλογο πρέπει να κάνουμε με τα ταχυδρομεία μας και όχι μόνο. Πάντα βρίσκονται πιο σύγχρονοι  τρόποι αντιμετώπισης των προβλημάτων, όπως  τα ΑΤΜ των τραπεζών για τα οποία όλοι γκρίνιαζαν,  και τις ηλεκτρονικές οικονομικές συναλλαγές  από το σπίτι μας. Σημειώστε ότι όλα αυτά σας τα λέει ένας γέρος 92 χρόνων που προσαρμόστηκε στη ζώσα πραγματικότητα και πιστεύει ότι όλοι μπορούν να το κάνουν, με μόνη εξαίρεση   τα ‘’προοδευτικά’’ μας  κόμματα. Τα σχόλια δικά σας.

Πόσοι άραγε  έχουν αντιληφθεί ότι οι σύγχρονες πολιτείες αγωνίζονται να πραγματοποιήσουν  τις ουτοπίες τους ενώ κάποιοι δικοί μας  κυνηγάνε ακόμα χίμαιρες!!! Η ζωή τρέχει γρήγορά, η εξέλιξη ακόμα γρηγορότερα, με τη βοήθεια που της προσφέρει και η τεχνητή νοημοσύνη, ενώ εκείνοι  παραμένουν  νοσταλγοί της ‘’ψηφοθηρικής’’ τακτικής  του μηδενισμού,  καθηλωμένοι σε νοοτροπίες που έχει καταργήσει η ίδια η ζωή και  έχουν ανατρέψει  οι λαοί.   Αντώνης

ΑΓΑΠΗ - ΦΙΛΙΑ - ΕΡΩΤΑΣ

 

                            ΑΓΑΠΗ – ΦΙΛΙΑ – ΕΡΩΤΑΣ

 

 

Πρόκειται για τις σημαντικότερες ανθρώπινες καταστάσεις, τις οποίες κατέταξα στον τίτλο με τη σειρά της προσωπικής μου επιλογής, χωρίς αυτό να αλλάζει στο ελάχιστο τη σπουδαιότητα και των τριών.

Αγάπη είναι να αγαπάς, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Να αγαπάς αδιαφορώντας για τα αισθήματα εκείνων που εσύ αγαπάς. Αν τύχει όμως να υπάρχει ανταπόκριση νοιώθεις απόλυτα ευτυχής.

Φιλία είναι να δίνεις και να δίνεσαι στους φίλους σου, εδώ όμως απαιτείται και η αμοιβαιότητα. Είναι όμως και αυτή η κατάσταση αναγκαία για τον άνθρωπο σαν κοινωνικό ον και επιβεβαίωσή της αποτελεί η αγάπη.

Οι δυο αυτές καταστάσεις έχουν πολλά κοινά σημεία αλλά και διαφορές, όχι όμως ως προς το μέγεθος ,αφού η αγάπη και η φιλία δεν έχουν μέγεθος, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν. Για παράδειγμα, αγαπάς τους δικούς  σου ανθρώπους , γιατί  έτσι πρέπει να κάνεις, είναι δικοί σου, είναι ‘’αίμα’’ σου. Η  αγάπη για τους φίλους μας  όμως , συνυπάρχει με τη φιλία μας, η οποία  αποτελεί προσωπική επιλογή εκατέρωθεν.

Αμφότερες οι  καταστάσεις είναι χρονικά απεριόριστες , αφού αγαπάμε και μετά θάνατον αυτούς που χάνουμε, και αυτό σημαίνει η έκφραση ότι τιμούμε τη μνήμη τους.

Ο έρωτας, αποτελεί μια  ιδιάζουσα και ξεχωριστή για τον καθένα μας κατάσταση, αφού διαφορετικά είναι και τα  χρονικά όρια διαρκείας του για τον καθένα μας. Υπάρχει ο φευγαλέος, ο αγοραίος, ο κεραυνοβόλος, ο μόνιμος και ο αιώνιος έρωτας. Ο καθένας του έχει  τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως διαφορετικές είναι και οι συνθήκες επιλογής  του.

Υπάρχουν άνθρωποι που ομολογούν ότι ερωτεύονται  πολλές φορές και υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν ότι ο πραγματικός έρωτας έρχεται  μία και μοναδική φορά στη ζωή μας και ότι οι επαναλήψεις καταδεικνύουν την ανυπαρξία του. Πρόκειται για μπέρδεμα που συμβαίνει στη φαντασία μας και προσομοιάζουμε τον έρωτα με την έλξη ή την περιπέτεια μιας βραδιάς.

Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη περίπτωση και πιστεύω στον αιώνιο έρωτα, ταυτίζοντας τον έρωτα με την αγάπη.

Μετά την απώλεια της συντρόφου της ζωής μου, πέρασαν δεκαετίες, έζησα πολλές ευχάριστες στιγμές αλλά – φαίνεται ότι δεν ήθελα, για άγνωστους λόγους – να ερωτευθώ ξανά. Ένα βράδυ, στη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου των Καθολικών, με χτύπησαν τα βέλη του και αναθεώρησα τις μέχρι τότε  αντιλήψεις μου. Όταν όμως, ύστερα από 12 χρόνια  έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα, αναθεώρησα και πάλι τις νέες αποφάσεις μου και με τον φόβο ότι πλησίαζα τα 70 και θα μπορούσε να μου συμβεί οτιδήποτε, σκέφθηκα την περιπέτεια της Μαντάμ Ορτάνς του Καζαντζάκη και μετά από συζήτηση με την ενδιαφερόμενη, την έπεισα ότι θα ήταν καλύτερο να μείνει με τα παιδιά της. Πού να ήξερα τότε ότι 25 χρόνια αργότερα θα είμαι ακόμα εν ζωή και θα συνέχιζα τη μοναξιά μου. Αν ξαναζούσα τη ζωή από την αρχή δεν θα έκανα το ίδιο λάθος και για τους δυο μας. Όλα αυτά μοιάζουν με μια παρτίδα σκάκι  και όλοι μας αποτελούμε τα πιόνια που τις περισσότερες φορές τα κινεί η ίδια η ζωή,χωρίς τη θέλησή μας.  Αντώνης

ΑΛΑΛΟΥΜ

 

            ΑΛΑΛΟΥΜ

 

 

Επισημαίνω ότι το δημοσίευμα που ακολουθεί, αποτελεί βελτιωμένη εκδοχή ενός κειμένου μου που έθεσα υπόψη ομάδας φίλων με τους οποίους επικοινωνώ καθημερινώς και ακούστηκαν μερικές απόψεις , όσων το διάβασαν.

Αδυνατώ να βρω την ακριβή ετυμολογία  της λέξης και τι ακριβώς σηματοδοτεί η έκφραση αλαλούμ και ομολογώ ότι  οι αναζητήσεις μου σε διάφορες πηγές,  δεν με έκαναν σοφότερο. Την ερμηνεύουν σαν ασυδοσία, ανεξέλεγκτη κατάσταση, σύγχυση, ανακατωσούρα, ακόμα και τίτλο  ταινίας, με την τελευταία να είναι η πιο ορθή, αφού  αποτελεί γεγονός. Προσωπικά , στο σύγχρονο  άκουσμά  της αισθάνομαι ότι, πέραν όλων αυτών των εξηγήσεων, υποκρύπτει     μια   απροσδιόριστη σκοπιμότητα και ίσως  μια δόλια επιδίωξη συναλλαγής και ιδιοτελούς ‘’κερδοσκοπίας’’.

Στην πράξη θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ‘’ενυπάρχει’’ και μια σκοπούμενη ανευθυνοϋπευθυνότητα,  για να ‘’θολώνει τα νερά’’.  Συνηθίζεται δε ιδιαίτερα στη  χώρα , που αναφέρεται ο στίχος του ποιητή Άγγελου Βλάχου: «Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία;
Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς...» Αυτό βέβαια ουδαμώς διαφοροποιεί τις  λοιπές χώρες.

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία   η δική μου ερμηνεία αλλά  τα  αποτελέσματα που η έκφραση  αυτή  σηματοδοτεί και θα έλεγα ότι αποτελεί  κυρίαρχο χαρακτηριστικό της εποχής μας. Πρόθεσή μου δεν είναι απλά  να θίξω τα κακώς κείμενα αλλά να τα επισημάνω, αναφερόμενος στα σημαντικότερα και την ενδεχόμενη πολιτική που αυτά υπηρετούν.

Λέγοντας πολιτική, ο Όττο φον Μπίσμαρκ  την αποκαλεί  ‘’τέχνη του εφικτού’’, ενώ στις μέρες μας θεωρείται ‘’το σύνολο των ενεργειών και  μεθοδεύσεων,  με τις οποίες ενεργούν διάφορες ομάδες ανθρώπων’’. Σκοπός τους είναι η επιτυχία  των επιδιώξεών των με την ελαχιστοποίηση ή την μετατόπιση του κόστους στους ‘’άλλους’’. Τα Κόμματα βέβαια, ανήκουν  επίσης στις προαναφερόμενες ομάδες.

 Θα αρχίσω τα παραδείγματά μου με το σοβαρότερο, που αφορά την νεανική παραβατικότητα ,την οποία χαρακτηρίζω με την επιεικέστερη έκφραση, γιατί πιστεύω ότι οι λιγότερο υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι οι νέοι. Ανήκω και εγώ σε αυτούς που την καταδικάζουν, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αλαλούμ που μας διέπει γενικότερα και εξυπηρετεί τους παντοειδείς υπεύθυνους.

Ποιος μίλησε σε αυτά τα παιδιά, για τα όρια της κανονικότητας και ποια παραδείγματα βλέπουν στην καθημερινότητα τους;;; Υπάρχει οικογένεια, σχολείο, μέσα ενημέρωσης που ασχολήθηκαν σοβαρά με τα παιδιά αυτά;;; Έχουν τα πάντα αφεθεί  στον ‘’αυτόματο πιλότο’’ και τις ‘’οδηγίες’’ του ιντερνέτ. Για την ολοκλήρωση  του αλαλούμ, σε κάθε παραβατικότητα ενοχοποιούνται και οι γονείς τους. Ποιος γονιός ή δάσκαλος μπορεί πια να ‘’ελέγξει’’ τα ανήλικα  αυτά παιδιά,  ενώ  όλοι οι  πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς  αναφέρονται καθημερινά ΜΟΝΟ στα δικαιώματά τους, παραβλέποντας να τους θυμίσουν και τις υποχρεώσεις τους;;; Υπάρχουν άραγε πολλοί γονείς που φροντίζουν οι ίδιοι -με την ουσιαστική έννοια του όρου- τα παιδιά τους, η απλά συναντώνται συμπτωματικά στο σπίτι;;; Τι βλέπουν και ακούνε αυτά παιδιά στα ΜΜΕ, στο σχολείο τους , στο διαδίκτυο και στο  οικιακό τους περιβάλλον ;;;

Ένα δεύτερο παράδειγμα της  εποχής που δεν είναι άσχετο με το προηγούμενο, είναι και  ο τρόπος  που συμβιώνουν  αρκετά  σύγχρονα  ζευγάρια , στα πλαίσια της δήθεν ισότητας των δύο και εγώ δεν ξέρω πόσων φύλων του καιρού  μας. Όλα αυτά τα αποδέχομαι – αφού έτσι συμβαίνει  παντού -  και ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του, χωρίς όμως να και τα υιοθετώ. Η διαφορά με το προηγούμενο θέμα είναι ότι στην παρούσα περίπτωση  , έχουμε να κάνουμε με ενήλικα άτομα  που ενεργούν στα πλαίσια των νόμιμων δικαιωμάτων τους, που θέσπισε η πολιτεία. Πρόσεξε  όμως κανείς από τους αρμόδιους φορείς, ότι η έννοια της δημοκρατικής ελευθερίας έχει φθάσει στα όρια της ελευθεριότητας;;; Οι διάφοροι   πρότεροι τρόποι επιλογής συντρόφου, απέβλεπαν κυρίως στην αγάπη, τη  διάρκεια της σχέσης και τη δημιουργία οικογένειας, ενώ σήμερα μοιάζουν με   την γνωστή  παλιά μέθοδο επιλογής ενός καρπουζιού ‘’με τη βούλα’’. Γίνεται και αυτό στην προσπάθεια φαινομενικής εξισορρόπησης και όχι ισοτιμίας, των δικαιωμάτων των δύο φύλων, με την  σιωπηρή αποδοχή των  κατακριτέων ανδρικών ‘’τσιλημπουρδημάτων’’.

Δεν θα αφήσουμε στο απυρόβλητο την κρατούσα, διεθνή και εσωτερική πολιτική. Εκεί το αλαλούμ έχει ξεπεράσει κάθε όριο και μάλιστα με την εκβιαστική μέθοδο της απειλής πυρηνικών όπλων. Εδώ το αλαλούμ αποτελεί  ενίοτε,   προσχηματική,   για να μην πω ‘’μεθοδευμένη’’  συνενέργεια.

Καθημερινά εκθειάζονται οι προσωπικές φιλίες και η εκτίμηση μεταξύ των κυριότερων ‘’παικτών’’ στη διεθνή σκακιέρα. Διερωτώμαι δε, σαν αφελής γέρων, πώς είναι δυνατόν ο Πρόεδρος της πάλαι ποτέ  δημοκρατικότερης χώρας του Κόσμου, να δηλώνει φίλος και υποστηρικτής ηγέτη που έχει εισβάλει και κατέχει παρανόμως μέρος μια άλλης χώρας [της Δημοκρατίας της Κύπρου], παρά τις αλλεπάλληλες καταδίκες του ΟΗΕ;;; Μήπως  και ο ίδιος διαπνέεται από ανάλογες και μάλιστα διακηρυγμένες αντιλήψεις, για τη διαμόρφωση  των νέων σφαιρών επιρροής και  αναθεωρητισμού;;;

Για τα εσωτερικά  μας θα περιοριστώ στην ακροθιγή επισήμανση των αναπόδεικτων κατηγοριών και συκοφαντιών των αντιπάλων, την άρνηση  συνεργασιών στο κοινοβούλιο και τη διακυβέρνηση της χώρας και την εργαλειοποίηση γεγονότων που ευαισθητοποιούν τις λαϊκές μάζες. Το τελευταίο θυμίζει, αλήστου μνήμης εξαγγελίες, όπως ‘’ο λαός στην εξουσία’’ και άλλα φαιδρά δείγματα λαϊκισμού, με τα οποία έχω ασχοληθεί δια μακρών  στο   παρελθόν. 

Τα μέτρα που δεκαετίες τώρα λαμβάνει η πολιτεία, αποτελούν απλό ‘’εξορκισμό’’ των προβλημάτων και   ‘’ασπιρίνες για την ίαση του καρκίνου’’.  Παρακαλώ όσος μου κάνουν την τιμή να το διαβάσουν το σημερινό μου δημοσίευμα, να το αναγνώσουν  χωρίς προκατάληψη να μην επικαλεστούν το χάσμα των γενεών, την  ενδεχόμενη αφέλεια τη ηλικίας μου και  μην προπαντός μην σκεφθείτε ότι το έγραψα γιατί ‘’ έχω τις μαύρες μου’’.  Αντώνης

 

 

 

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΡΟΥΣΗ ΠΡΥΜΝΑΝ

 

                              ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΡΟΥΣΗ ΠΡΥΜΝΑΝ

 

 

Στο χθεσινό μου πόνημα σκέφθηκα να αποφύγω την καθημερινή μιζέρια, που έχει γίνει χρόνιο νόσημα της εποχής μας και να ασχοληθώ με σοβαρότερα θέματα. Διαψεύστηκα όμως παταγωδώς και αυτό φάνηκε από την αναγνωσιμότητα του πονήματός μου και  την παντελή έλλειψη σχολιασμού [ θετικού ή αρνητικού]. Διαβάζοντας τα στατιστικά στοιχεία της ιστοσελίδας μου, διαπίστωσα περιορισμένες αναγνώσεις  και μόνο  εκτός Ελλάδας,  που  δείχνει  ότι έλκονται και  αυτοί από την ‘’πικάντικη’’ ελληνική επικαιρότητα.

Προσωπικά δεν συμφωνώ αλλά θα υποκύψω στις νέες τάσεις της εποχής μας και εύχομαι να μας βγει σε καλό. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η μιζέρια και το κομματικό κους-κους στην εποχή μας, δεν μας αφήνει ποτέ να πλήξουμε.

Στο χθεσινό μου δημοσίευμα, σκέφθηκε να δώσω μια  σύντομη φιλοσοφική  και ποιητική διάσταση στο κείμενό μου, κρίνοντας παράλληλα με έμμεσο και ευγενικό τρόπο κάποιες συνήθειές μας που δεν ωφελούν κανένα.

Έχω πολλάκις επικαλεσθεί τη ρήση του αυλητή  Καφισία, ,  όταν ένας μαθητής του έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερη ένταση: "οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα". Όπως λέει ο λαός μας  ‘’λίγα και καλά’’. Στη χώρα μας όμως, αυτό εξακολουθεί να αποτελεί  ζητούμενο.

 Τελικά όμως  απέτυχα και ‘’ανέκρουσα πρύμναν’’,  επιστρέφοντας  στη φαιδρότητα, τη μιζέρια και τα   τετριμμένα της εποχής. Αυτά δεν χρειάζονται  ανάλωση φαιάς ουσίας και σκέψης και   προφέρουν  εύκολο   υλικό, αρκεί να κάνεις ένα ζάπινγκ στα τηλεοπτικά κανάλια , όπου θα  βρεις   αμέτρητες   αμετροέπειες.

Αρχίζω από τον πάλαι ποτέ ‘’φιλελεύθερο’’ δημοσιογράφο και πολιτικό κύριο Μπογδάνο, ο οποίος, στη χθεσινή  εκπομπή του,  αμφισβητούσε  δημοσίως επιστήμονες που υπερασπίστηκαν τη χρήση του εμβολίου κατά του κόβιτ, στηριζόμενος σε  αναπόδεικτη παρενέργεια παράλυσης ενός ατόμου. Σκέφθηκε ποτέ αυτός ο κύριος, πόσα εκατομμύρια ανθρώπων βρίσκονται μεταξύ μας, χάρις στο εμβόλιο;;; Θυμάται τις σκηνές των ομαδικών τάφων στην Ιταλία και αλλαχού που έδειχνε η τηλεόραση;;; Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με το άτομο αυτό που προσπαθεί  να γίνει ακραίος, για να καρπωθεί τα κέρδη της σύγχρονη αυτής μάστιγας λαϊκισμού.

Θα κλείσω με ένα  ακόμα   δείγμα σύγχρονου λαϊκισμού, αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για δείγμα αλλά για  καθημερινότητα η οποία έγινε ρουτίνα. Πρόκειται για αρχηγό προσωποπαγούς  κόμματος που πάντα  βρίσκει τον δικό της τρόπο να δίνει το παρόν στην επικαιρότητα, αδιαφορώντας για τη λογική, τη νομιμότητα ή την ενδεχόμενη βλάβη που μπορεί να προκαλεί η στάση της. Τελευταία βρίσκεται παντού [ εκεί που δεν την σπέρνουν όπως έλεγαν οι παλιότεροι] και κυρίως αποτελεί αντικείμενο  άρσης της ασυλίας της από τη Βουλή.

 Χαμένος κόπος όλα αυτά, αφού για να συμμορφωθεί και να κατανοήσει την πραγματικότητα δεν αρκεί μόνο ο επαναστατισμός  [του γλυκού νερού] και ο στείρος λόγος της, αλλά  και κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους εχέφρονες. Θα έλεγα ότι δεν έχει τον Θεό της, [στον οποιονδήποτε πιστεύει] και για να βγει από το αλαλούμ στο οποίο έχει περιέλθει, χρειάζεται  και η δική της σύμπραξη.    Αντώνης