ΦΙΛΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

                           [Κάποιοι προλάβανε και φύγανε νωρίς]

Το κείμενο που ακολουθεί , δεν αποτελεί τη συνήθη τυπική  διαδικασία , αλλά αναγκαιότητα να πω αντίο σε ένα συναγωνιστή, που μοιραστήκαμε τις δυσκολίες της ζωής , πολύ πριν γίνουμε συνάδελφοι. Μια πρόσφατη εγχείρηση μου στέρησε και τη θεωρητική ακόμα δυνατότητα να ταξιδεύσω μέχρι την Αθήνα, για να του απευθύνω δια ζώσης τον  στερνό εξόδιο χαιρετισμό.

Με τον Δημήτρη Θυμιογιάννη συναντηθήκαμε  τη δεκαετία του 1950  ως στρατιώτες και ιδιώτες εκπαιδευτές στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων και ευτυχήσαμε να συνυπηρετήσουμε στον ίδιο Κλάδο και στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο εκλιπών υπήρξε  πολύ  θετικός και άριστος γνώστης του αντικειμένου του,  αλλά ήπιος και πολύ χαμηλών τόνων χαρακτήρας. Λαμπρός  οικογενειάρχης με  όνειρα για τα παιδιά του, αφού η γενιά μας είχε τόσο πολύ δοκιμαστεί – από τα   πρώτα μας βήματα- με  τους πολέμους, την πείνα  την κατοχή και το εμφύλιο και  αναζητούσαμε μέσα από αυτά τη δικαίωσή μας.

Έτσι  λοιπόν ο καθένας μας έκανε τη δική του προσπάθεια, ώστε οι απόγονοί του να μη γνωρίσουν τη δυστυχία και ανέχεια που σημάδεψε τις δικές μας ζωές και είναι αλήθεια ότι οι μεταγενέστεροι έζησαν μια καλύτερη ζωή και για κάποια περίοδο γεύτηκαν και την ‘’τεχνητή’’ ευμάρεια, που αποζημίωσε και τα δικά μας όνειρα. Τελικά όμως, το καθετί στη ζωή έχει και το ανάλογο τίμημα  και όσοι από μας έλαχε να ‘’φθάσουμε’’ στην όγδοη δεκαετία μας, ήλθε η ώρα να  πληρώσουμε και να ξαναζήσουμε συνθήκες ,   που απευχόμασταν να επανέλθουν στην πατρίδα μας. Αυτή ήταν η μοίρα μας και δυστυχώς βαρύ υπήρξε και το αντίκρισμα των κάποιων χρόνων παραπάνω  που μας χάρισε η ζωή.

Αυτό που εμείς θεωρήσαμε σαν μια μικρή αμοιβή , για τις κακουχίες και στερήσεις των παιδικών μας χρόνων, ήλθε η ίδια η ζωή να μας το ‘’πάρει πίσω’’ και μάλιστα και με δική μας ευθύνη. Δεν φανήκαμε ‘’προμηθείς’’ στις επιλογές μας  και παρασυρθήκαμε από τις  γοητευτικές σύγχρονες  Σειρήνες του λαϊκισμού, με αποτέλεσμα να ξαναζούμε σήμερα καταστάσεις που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

 Ο φίλος μου  ο Δημήτρης,  ίσως  έσπευσε να προλάβει  τα χειρότερα που έπονται και εγώ που βρίσκομαι κοντά του ηλικιακά τον μακαρίζω, υποσχόμενος  να του διηγηθώ την όποια συνέχεια μου απομένει να γνωρίσω.  Αντώνης Ταρνανάς

ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ

Τα φιλαράκια  ήταν ο τίτλος μιας σημαντικής αμερικάνικης κωμικής σειράς, αλλά το αντικείμενο του ομότιτλου άρθρου μου, αφορά ανάλογες  καταστάσεις της δικής μας, ιλαροτραγικής  πολιτικής ζωής. Για να φθάσω στον κύριο στόχο του δικού μου  αντικειμένου, θα επιχειρήσω μια μικρή  αναδρομή στα γεγονότα που απασχόλησαν και εξακολουθούν να ταλανίζουν τη χώρα μας, από τον Ιανουάριο του 2015 και εντεύθεν.

Ο Πρόεδρος της αναδειχθείσης  με την ψήφο του ελληνικού λαού Κυβέρνησης, έκανε μια προσπάθεια εξεύρεσης φίλων – κυρίως ανάμεσα στις χώρες του Νότου της Ευρωπαϊκής Ηπείρου -  που θα συνέδραμαν στην υλοποίηση των υψηλών στόχων και των αστόχαστων εξαγγελιών του. Ανάμεσα στα διάφορα ασύστολα ψεύδη και τις φρούδες ελπίδες που είχε υποσχεθεί, μίλησε και για την αλλαγή της ‘’κακής’’ Ευρωπαϊκής Ένωσης ‘’σε μια προοδευτική και δικαιότερη κατεύθυνση’’, την αποκαλούμενη Ευρώπη των λαών.

Ανάμεσα στις πρώτες επιλογές του ήταν οι Ισπανοί Ποδέμος και όσοι άλλοι  ‘’ προοδευτικοί ‘’ κομματικοί ηγέτες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής , αρχίζοντας  από τους ομοϊδεάτες  ‘’επαναστάτες’’  της Βενεζουέλας και  Βραζιλίας, που αποτελούσαν και  τα ιδανικά μας πρότυπα.  Στη συνέχεια  ‘’ πέρασε ‘’ στη φάση του όψιμου φιλοαμερικανισμού του και θυμήθηκε τον σοσιαλιστή σύντροφο κ. Ολάντ. Εν τω μεταξύ, μας προέκυψε και ο σοσιαλίζων κ. Ρέντσι  και τα φιλαράκια ξεκίνησαν το αγώνα.

Πολύ σύντομα όμως οι Ποδέμος διαφοροποιήθηκαν, κάτι που δεν  μας βόλευε  στην πρόθεση να χτυπάμε τα νταούλια και να χοροπηδούν στο ρυθμό τους οι κακοί κουτόφραγκοι. Παράλληλα  χάσαμε και την υποστήριξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, που προτίμησαν να βγουν από τα μνημόνια, αντί να ασχολούνται με επαναστατική  γυμναστική ή να συμμερίζονται τη ‘’δημιουργική μας ασάφεια’’, ενώ   διαπιστώσαμε ότι τα πρότυπά μας και συντρόφια της Λατινικής Αμερικής,  στο σύνολό τους, ήταν υπόδικοι για οικονομικές απάτες, εις βάρος του λαού τους. Τι μας έμεινε λοιπόν, από τις τρομερές συμμαχίες μας; Ο απερχόμενος κ. Ομπάμα, τον οποίο διευκολύναμε να εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο και  να πάρει το τσάι του στην Ακρόπολη και να  του κάνουμε το σχετικό γλείψιμο – άνευ αντικρίσματος- λίγο  πριν ιδιωτεύσει  και οι κ.κ. Ολάντ και Ρέντσι.

Οι δύο τελευταίοι κύριοι, μαζί με τον δικό μας ηγέτη, έγιναν κολλητοί  και φιλαράκια, αλλά σε κάποια φάση της πολιτικής τους παράστασης, διαπιστώθηκε η πολιτική τους ένδεια .Ο Γάλλος Πρόεδρος  αντιλήφθηκε  ότι είχε περιπέσει σε πολιτική ανυποληψία  και απέσυρε την υποψηφιότητά του για  τις προσεχείς προεδρικές εκλογές της χώρας του, αφού εν τω μεταξύ, με την εν γένει πολιτική του, είχε γιγαντώσει τα ποσοστά της ακροδεξιάς κυρίας Λεπέν. Ο κ. Ρέντσι, έκανε μια τελευταία προσπάθεια ενίσχυσης της  παντοδυναμίας του, με ένα δημοψήφισμα, αλλά μπροστά στην ‘’κατρακύλα’’ του, προτίμησε το ‘’στρίβειν δια της παραιτήσεως’’. Αντί να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όπως είχε κάνει ο πιο προχωρημένος ημέτερος ηγέτης, έμεινε σαν προσωρινός Πρωθυπουργός μόνο για να ψηφισθεί ο προϋπολογισμός, φέρνοντας  στο προσκήνιο το θίασο του κ. Μπέπε Γκρίλο, που γνωρίζει την κωμωδία καλύτερα.

Ο δικός μας  αμερικανο-σοσιαλίζων αρχηγός ,απέμεινε μόνος και μαζί του και η χώρα μας  - χωρίς φίλα προσκείμενους , ανάμεσα στους δυο ‘’καλοπροαίρετους’’ ελέφαντες [ΔΝΤ και Σόιμπλε]. Έτσι λοιπόν, μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου – κρίμα στα νιάτα και τις ‘’νέες’’ ιδέες  του - και των ελεγχόμενων κυβερνητικών καναλιών, επιχείρησε να μας παρουσιάσει σαν επιτυχία την απόφαση του Γιουρογκρούπ για μείωση του χρέους  μέχρι το 2060, αφού , ο επίσης μαρξιστής κ. Τσακαλώτος, υπέγραψε για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και μετά το 2018.

 Τώρα λοιπόν, ο δικός μας διερωτάται, πως τα κατάφεραν τα φιλαράκια του και την ‘’έκαναν’’, ενώ ο ίδιος ψάχνει  απεγνωσμένα να βρει τρόπο και δρόμο διαφυγής, διότι όχι απλά σκέπτεται  το ‘’τσαλαπάτημα’’ των ελεφάντων, αλλά του τελείωσε και το ‘’ρεπερτόριο’’ των προγραμματισμένων παραστάσεων. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι ξύπνησε και το πόπολο  που ‘’έκοψε’’ το χόρτο, οπότε φοβάται και μια ενδεχόμενη λαϊκή αντίδραση, όσων δεν έχουν ακόμα πεισθεί ότι ο εκλιπών Κάστρο δεν υπήρξε απλά ‘’επαναστάτης’’ αλλά δικτάτορας , όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Προσωπικά δεν είμαι οικονομολόγος για να αναλύσω διεξοδικά τις συνέπειες που ακολουθούν, αλλά ψάχνοντας την τσέπη μου βλέπω τις πρακτικές επιπτώσεις της συνεχιζόμενης ‘’οικονομικής ασάφειας’’. Δεν είμαι ούτε πολιτικός για να κρίνω τη γενικότερη εθνική μας πολιτική, αλλά με βάση την παλαιότερη επαγγελματική μου γνώση και την ηλικιακή μου εμπειρία, έχω αρχίσει να ανησυχώ όταν βλέπω ότι η εξωτερική μας πολιτική χαράσσεται με  στολές παραλλαγής υπουργών και  ετερόκλητες ιδεολογικές συναθροίσεις σε ακριτικά μας νησιά. Φοβάμαι, ότι κάποιοι , μπροστά στην απώλεια της ‘’κουτάλας’’, είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν προσδεμένοι στο θώκο τους.  Για πολλοστή φορά καταλήγω στην επίκληση ‘’ ο Θεός να βάλει το Χέρι του’’  και αρχίζω  να σκέπτομαι ότι εκεί αποβλέπει και η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον Πανάγιο Τάφο, αρκεί ο Πανάγαθος να μην το εκλάβει ως υποκρισία. Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ''ΧΆΣΜΑ'' ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

Ο φυσικός χρονικός διαχωρισμός ανάμεσα στις διάφορες γενιές, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα ή δικαιολογία για την πλήρη διαφοροποίηση μεταξύ τους, ούτε σαν  σκόπιμη επιδίωξη για την επιβολή των αποκαλούμενων νέων ιδεών. Ο χρόνος , όπως και   η ίδια η ζωή, αποτελούν μια αδιάκοπη και πολλές φορές αδυσώπητη και αμείλικτη  συνέχεια, που είναι αδύνατο να διαχωριστεί σε γενιές και απόλυτα χωριστές μεταξύ τους περιόδους. Με τη γενική αυτή θεώρηση κρίνεται αδόκιμη και η έκφραση του τίτλου για το χάσμα των γενεών, αφού αυτές αποτελούν συνέχεια και αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη.

Υπάρχουν πράγματι φυσικές και φυσιολογικές διαφοροποιήσεις με το πέρασμα του χρόνου, αφού τα πάντα αλλάζουν γύρω μας. Η ζωή ‘’εξελίσσεται’’ και ίσως βελτιώνεται για κάποιους – όλο και λιγότερους -  εξ ημών, ενώ   οι  παραστάσεις που έχουν οι νεώτεροι  - με την τεχνολογική ανάπτυξη - είναι περισσότερες και πιο διαφωτιστικές και συγκεκριμένες. Όλα αυτά όμως  δεν παύουν να αποτελούν απόλυτη συνέχεια των προηγούμενων και  τη βάση για τη δημιουργία εμπειριών. Υπάρχει πάντα μια αρχή για όλα και για όλους και η συνέχεια αποτελεί νομοτελειακή  εξέλιξη που η ίδια η φύση και η ζωή προσδιορίζει, χωρίς κανένα χάσμα από τη μια γενιά στην άλλη.

Κάθε αντίθετη άποψη αποτελεί ‘’ προσχηματικό τέχνασμα’’ των ανιστόρητων καιροσκόπων, που δεν βρίσκουν άλλα ερείσματα για να στηρίξουν τη δική τους ‘’προοδευτικότητα’’  και πιπιλίζουν την ‘’καραμέλα’’ των δήθεν νέων ιδεών. Οι νέες όμως αυτές ιδέες  μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν με τις εμπειρίες και τη γνώση του παρελθόντος. Τίποτα πια δεν γίνεται με ‘’παρθενογένεση’’, αφού πάντα προηγείται κάτι, που προσδιορίζει το παρελθόν και καθορίζει  το παρόν και το μέλλον. Όλες οι διαδρομές μας στη ζωή έχουν μια αρχή και για να φθάσουμε στον προορισμό μας, θα διανύσουμε υποχρεωτικά τα μεσοδιαστήματα και θα χρειαστεί να κάνουμε χρήση των συμβάντων και των εμπειριών που μεσολάβησαν, γιατί αλλιώς θα χάσουμε το χρόνο μας ίσως και τον προορισμό μας, ενδέχεται δε και να μη φθάσουμε ποτέ στο τέλος της διαδρομής. Αλλοίμονο στους λαούς που αγνοούν  το παρελθόν και την ιστορία τους και τα χρησιμοποιούν απλά ως ‘’ τυχαία κληροδοτήματα’’ και  κεκτημένα των  προγόνων τους .

Με τη νεωτερίστικη αυτή αντίληψη, προβάλλουμε ό,τι μας βολεύει για να ‘’επιδείξουμε’’ την σημαντική μας καταγωγή αλλά, παράλληλα, προσπαθούμε να επιβάλουμε  τις  ρηξικέλευθες ιδέες μας, που μας αποστασιοποιούν από τα κυρίαρχα  αυτά εθνικά στοιχεία που  δημιούργησαν την ιστορική μας σημαντικότητα .

 Έχουμε δυστυχώς καταστεί διεθνώς αναξιόπιστοι, αφού βαδίζουμε χωρίς πρόγραμμα και πυξίδα, οδηγούμενοι  τυχοδιωκτικά στο άγνωστο, αυτοαναιρούμενοι καθημερινά και  αυτό μας αδικεί. Στο   όνομα του όποιου προοδευτικού νεωτερισμού, αποποιούμαστε την ίδια μας την εθνική υπόσταση [ γλώσσα, ιστορία, θρησκεία] και επικαλούμαστε σαν πρότυπα τις παντοειδείς λατινοαμερικάνικες δικτατορίες και τις αποτυχημένες στην εφαρμογή τους μαρξιστικές ιδεοληψίες του απώτερου παρελθόντος. Δεν εξηγείται το γεγονός  ότι,  οι περισσότεροι από τους  επικαλούμενους ‘’επαναστάτες’’ που προβάλουμε σαν πρότυπα, είναι υπόδικοι και μισητοί στην ίδια τους τη χώρα, ενώ κάποιοι εξ αυτών έχουν καταργήσει ‘’εθιμικά’’ τις εκλογές ή όπου τις επιτρέπουν επικρατεί βία και νοθεία, για να κρατήσουν την ‘’κουτάλα’’ της εξουσίας. Μιλάμε βέβαια για χώρες με τεράστιο ορυκτό και άλλο πλούτο, που ο λαός τους αναζητεί πια την τροφή στα σκουπίδια ή σπάει και λεηλατεί καταστήματα για να επιζήσει.

Αν  αυτό είναι το  πρότυπο  της ριζοσπαστικής  τους προοδευτικότητας που μας επιφυλάσσουν, με την προσχηματική προβολή του χάσματος των γενεών, προσωπικά τους πληροφορώ  ότι τόση πολλή ευτυχία και καλοπέραση δεν θα την αντέξουμε . Καλά  θα κάνουν λοιπόν να ακούσουν και τους παλαιότερους  με τις ‘’τετριμμένες’’ ιδέες τους, που ατύχησαν να ζήσουν ένα παγκόσμιο και έναν εμφύλιο πόλεμο και έχουν πολυετή  και εκ των έσω πραγματική εμπειρία της ‘’ζωής’’ των συστημάτων που επικαλούνται μεν αλλά τα γνωρίζουν μόνο θεωρητικά, αγνοώντας παντελώς την βιούμενη πραγματικότητα. Οι καλοθρεμμένοι και δυστυχώς ελάχιστα καλοαναθρεμμένοι  αριστεροδέξιοι νεομαρξιστές, δεν μπορούν να αποτελούν σύγχρονα πρότυπα της ελληνικής νεολαίας, στην οποία πολλά – κατά καιρούς -  καταμαρτυρούμε. Φαίνεται ότι    η νεολαία μας έχει αρχίσει πια να αναβλέπει, από τη συστηματική ιδεοληπτική πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί επί μακρόν. Με τη βοήθεια και  τη χρήση αυτών των εμπειριών, θα αποτελέσει τον ‘’πολιορκητικό κριό’’ , μιας υγιέστερης εθνικής και πατριωτικής αναγέννησης, ώστε να αποτρέψει τις οποιασδήποτε απόκλισης φασιστοειδείς βλέψεις των καιροσκόπων που καραδοκούν.  Αντώνης Ταρνανάς

Ο ΑΙΣΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ

                                 [ Η  γη  της  Ελλάδος ]

Ο αρχαίος μας εθνικός μυθοπλάστης Αίσωπος, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι , οι μύθοι του, θα είχαν τόσο ευρεία  εφαρμογή 2.500 χρόνια αργότερα, από τους σύγχρονους παραμυθάδες. Η φράση του, ‘’των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε’’, που αναφέρεται στο θόρυβο των σαλιγκαριών πάνω στα κάρβουνα, που κακώς εξελήφθη ως τραγούδι, αντικατοπτρίζει πλήρως τη σημερινή πραγματικότητα. Στην Ελλάδα που σκίσαμε τα παλιά δεξιά μνημόνια και τα υποκαταστήσαμε με νεώτερα μαρξιστικά [ με μπόλικο  φιλοαμερικανισμό ] και  κυριολεκτικά  ‘’καίγονται τα μπατζάκια μας’’, από τις πιέσεις των δανειστών, τα εθνικιστικά παραληρήματα  των γειτόνων μας και κυρίως του Οθωμανού Σουλτάνου που αμφισβητεί τα πάντα – ακόμα και τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας , ημείς άδομεν. Άδομεν τον ύμνο της Διεθνούς , πλέκοντας το εγκώμιο του δημοκρατικού συμβόλου της σύγχρονης ιστορίας, Φιντέλ Κάστρο.

 Ο Πρωθυπουργός της χώρας, αφήνοντας  σύξυλους τους επισκέπτες του Μοσκοβισί και Κερέ ,που ήρθαν στην Αθήνα για τα δικά μας ‘’νιτερέσα’’ ,πήρε τον ‘’ιδιωτικό του’’ αεροσκάφος, που λειτουργεί με έξοδα των Ελλήνων φορολογουμένων και έφυγε για  το ‘’τετραήμερο’’ τελετών και πανηγύρεων  στην Κούβα. Αισθάνθηκε την ανάγκη μιας μικρής μαρξιστικής αναβάπτισης, ο μόνος από τους ‘’καθυστερημένους’’ ηγέτες της Ευρώπης, για να υμνήσει τα ολοκληρωτικά επιτεύγματα των προτύπων του, που εσχάτως πολλάκις ‘’πρόδωσε’’ με τους συνεχιζόμενους αντίλαλους των  πρόσφατων  ‘’αμερικανισμών  ‘’ του.

Ευτυχώς όμως για τον ηγέτη μας, άφησε άξιο υποστηρικτή των ενεργειών του και κυρίως της ‘’ιδιόμορφης’’ δημοκρατικότητας του εκλιπόντος κουβανού ηγέτη. Πρόκειται για τον ‘’ευπαίδευτο’’, κατά τον  αυτοπροσδιορισμό του, δεξιόστοφο μαρξιστή κύριο Ζουράρι, που διεκδικεί το δικαίωμα να χαρακτηρίζει συλλήβδην ‘’μακάκες’’, όσους θεωρούν  δικτάτορα τον μεγάλο αποθανόντα. Αυτόν,  που πέραν του αμύθητου πλούτου και της χλιδάτης προσωπικής  και οικογενειακής του ζωής, βαρύνεται και για ανομολόγητα – λόγω των κρατουσών δημοκρατικών συνθηκών- εγκλήματα σε βάρος των αντιπάλων του, που δεν πρόλαβαν να θαλασσοπνιγούν ή να περάσουν στην απέναντι ‘’κολασμένη’’  ακτή.

Πού είσαι καημένε Περικλή να δεις τα χάλια της δημοκρατίας σου, που ζηλεύουν και προσπαθούν να εφαρμόσουν οι πολιτισμένοι ‘’κουτόφραγκοι’’, ενώ οι’’ πονηροί’’ μετέχοντες της καθ΄ημάς ευπαιδευσίας, εφευρίσκουν  δική τους επιστημονική μέθοδο ‘’δημοκρατικομέτρησης’’. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει όταν οι γνώσεις δεν συνοδεύονται και από την αναγκαία γνώση, ή επί το επιστημονικότερο – για να μας καταλάβει και ο κ. Ζουράρις – μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Δυστυχώς για τον ίδιο και τους θαυμαστές του –στους οποίος ατυχώς ανήκω και εγώ – η αποστήθιση του Θουκυδίδη και οι επιδόσεις του στο κλειδοκύμβαλο,  τον καθιστούν απλώς ευχάριστο , ενώ θα έπρεπε να τον καταστήσουν περισσότερο χρήσιμο . Όταν οι γνώσεις αποτελούν στοιχείο επίδειξης και αυτοπροβολής, δεν βλάπτουν μόνο τον εαυτόν του αλλά και στερούν από την κοινωνία, υπέρ της οποίας  υποτίθεται ότι ‘’κόπτεται’’, την  δικαιούμενη προσφορά. Δεν επιτρέπεται  ένας σοφός να γίνεται σοφιστής, για την  εξυπηρέτηση  των όποιων σκοπιμοτήτων.  Φαίνεται ότι στη χώρα αυτή , που κατά τους στίχους του Άγγελου Βλάχου,  ανθεί   φαιδρά πορτοκαλέα, δεν μας λείπει μόνο η πολιτική αλλά και η πνευματική ηγεσία και είναι ακόμα υπό αναζήτηση ….  το αυτονόητο.   Αντώνης Ταρνανάς

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΟΥΒΑ

Λίγες μόλις ημέρες , μετά τον ξέφρενο φιλοαμερικανισμό μας με το ταξίδι του κ. Ομπάμα στη χώρα μας, που  αντάμειψε την ικανοποίηση της παλιάς του επιθυμίας να επισκεφθεί την Ακρόπολη,  με κάποια θερμά [τσάμπα]  λόγια, ξαναγυρίζουμε στο μαρξισμό που μας κατείχε παιδιόθεν. Είναι κάτι σαν τον βάκιλο της φυματίωσης που μπορεί να υπάρχει και σε λανθάνουσα κατάσταση και εκδηλώνεται  κάθε φορά που συντρέχουν και οι   κατάλληλες προϋποθέσεις. Ση συγκεκριμένη περίπτωση, προϋπόθεση και αφορμή αποτέλεσε ο θάνατος του Κομαντάντε, ώστε να βρεθούν  μαζί  όλα τα συντρόφια με τη χλιδάτη , άσωτη και ενίοτε ακόλαστη  ζωή, τη στιγμή που ο λαός τους πεινούσε και οι γυναίκες είχαν κάνει επίσημο  τους επάγγελμα την πορνεία, για να επιζήσουν. Έτσι έλυσαν και το πρόβλημα της ανεργίας, για όσους τουλάχιστον δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον επίγειο μαρξιστικό τους παράδεισο, θαλασσοδέρνοντας πολλές δεκάδες μίλια για να φθάσουν στην απέναντι ‘’καπιταλιστική’’ ακτή.

Από το μεγάλο αυτό ‘’μάζωμα’’ δεν μπορούσε να λείπει ο ιδεολογικά επαμφοτερίζων μεγάλος ηγέτης μας, ώστε μαζί με τους λοιπούς ‘’δημοκρατικούς’’ δικτάτορες της περιοχής, να κρατήσει τουλάχιστον τα προσχήματα με μια μαρξιστική αναβάπτιση, διότι κανείς δεν  γνωρίζει τι μας περιμένει το αμέσως επόμενο διάστημα. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω απόλυτα αυτό το μήνυμά του ‘’ Αντίο Κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών ‘’. Τι εννοεί ο ‘’ποιητής’’; Να μετατρέψουμε όλες τις χώρες σε δικτατορίες τύπου Κούβας; Διότι εγώ ο αφελής, που έχω σχετική προσωπική εμπειρία, έτσι το κατάλαβα. Αν κάποιος άλλος έχει διαφορετική ερμηνεία ας μου το εξηγήσει.

Είναι αλήθεια ότι κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια να δημιουργήσουν τη δική τους Κούβα στην Ευρώπη αλλά, είτε από  έλλειψη εμπειρίας και κυρίως από  κακό οικονομικό σχεδιασμό, που δεν τους βγήκε, είτε επειδή την τελευταία στιγμή ανέβλεψαν, αναγκάστηκαν σε ανώμαλη προσγείωση στην  πραγματικότητα. Είναι βέβαια και αυτοί οι κακοί ευρωπαίοι δανειστές μας που επιμένουν να διεκδικούν τα δανεικά, που δεν μας άφησαν να χαρούμε τις κατά καιρούς εξαγγελίες μας. Τι να πούμε μετά στο πόπολο που μας πίστεψε; Αναγκαστήκαμε να συμμαχήσουμε  με τους άλλους ιδεολογικά ‘’ερμαφρόδιτους’’, για να κρατήσουμε την πρώτη φορά αριστερο-δέξια  εξουσία και τώρα τρέχουμε, τουλάχιστον να βολέψουμε κάποιους ημέτερους, για να επιβεβαιώσουμε τουλάχιστον το σοσιαλιστικό  τσιτάτο ‘’ ο αγώνας τώρα δικαιώνεται’’.

 Άκουσα ότι τη Διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών αναλαμβάνει ο κ. Μηλιός, ο οποίος φερόταν ως ο σχεδιαστής του πρώτου οικονομικού προγράμματος της Κυβέρνησης. Του εύχομαι να επαναλάβει και εδώ την ίδια επιτυχία προς δόξα της αριστεράς και της σχεδιαζόμενης κουβανοποίησης που ονειρεύονται κάποιοι διεστραμμένοι εγχώριοι  εγκέφαλοι.

Εδώ, θα ήθελα να προσθέσω κάποιες απορίες μου και κυρίως μερικές χρήσιμες συμβουλές, αρχίζοντας από τις απορίες . Έχουν αντιληφθεί ότι τον επόμενο χρόνο χάνουν και τους τελευταίους ‘’ευρωπαίους ‘’ συμμάχους τους, αφού στη Γαλλία οι σύντροφοί μας τελειώνουν – ελπίζοντας να αποφύγουμε την ακροδεξιά κυρία -  και στην Ιταλία έχει ήδη αρχίσει το θέατρο του κ. Μπέπε Γκρίλο και των λοιπών θιασαρχών , ενώ η οικονομία τους βυθίζεται; Η κυρία Μέρκελ περιορίζεται σε κάποια λόγια παρηγοριάς, αλλά με προϋποθέσεις και μάλιστα αυστηρές. Τι μας απομένει λοιπόν να κάνουμε για να σώσουμε τουλάχιστον την ‘’παρτίδα’’, αφού η πατρίδα δύσκολα μπορεί να κρατηθεί όρθια;

Προσωπικά θα υποβάλω ευσεβάστως μια πρόταση, για το ακραίο ενδεχόμενο ότι οι σοφοί εγκέφαλοι που περιβάλλουν τον Πρωθυπουργό μας, μέσα στη ‘’βαβούρα’’ και τη θλίψη του θανάτου του κουβανού δικτάτορα, δεν βρήκαν τον καιρό να το σκεφθούν. ‘’ Ο κ. Τσίπρας δεν πάει στην Κούβα σαν ιδιώτης αλλά σαν Πρωθυπουργός μιας χώρας που ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο , στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ και τελευταία έχει αναβαπτίσει και τον φιλοαμερικανισμό της. Μήπως θα έπρεπε να ανατεθεί σε κάποιον ειδικό, να του κάνει κάποια ταχύρυθμα μαθήματα εθιμοτυπίας και διεθνούς πολιτικής, για να μην εκτίθεται η χώρα; Αν δεν βρίσκουν κάποιον ειδικό προς τούτο, ας χρησιμοποιήσουν εκείνον που έκανε τα ανάλογα  μαθήματα αγγλικής γλώσσας στον Πρωθυπουργό μας, μέχρι του σημείου να προφέρει το αγγλικό [R] με τον ίδιο τρόπο που αποδίδει πλέον και το [Ρ] στις ελληνικές λέξεις. Αντώνης Ταρνανάς

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ''ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ''

Με αφορμή τον πρόσφατο  θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, θα ήθελα να προσθέσω και μια ‘’αιρετική’’ άποψη, στα  τόσα όσα θετικά και αρνητικά σχόλια γράφτηκαν και ακούστηκαν τελευταία. Με την γενική παραδοχή ότι ’’ οι νεκροί δεδικαίωνται’’, δεν θα αναφερθώ στο πρόσωπο αλλά στα πεπραγμένα του και το αποτέλεσμα που αυτά δημιούργησαν για τη χώρα του και τον κόσμο ολόκληρο.

Η λέξη επανάσταση στη Λατινική Αμερική κάποιας εποχής, ήταν συνυφασμένη με μια σχεδόν αναγκαία τακτική διαδικασία, με προετοιμασμένη ήδη και την αντίστοιχη ‘’αντεπανάσταση’’. Ήθελαν δηλαδή να αντικαταστήσουν μια τυραννία με μια άλλη, καλύτερη ή χειρότερη, δεν έχει σημασία και πάντως με προσωπικά ή ομαδοποιημένα κίνητρα. Στην όμορφη αυτή περιοχή της ευρύτερης αμερικανικής ηπείρου, αποτελούσε σχεδόν μόδα και καθημερινή σκέψη ένα πραξικόπημα, καλυπτόμενο υπό τον μανδύα απομάκρυνσης ενός δυνάστη του λαού. Ποτέ όμως δεν μίλησαν ούτε και υπαινίχτηκαν την αποκατάσταση της δημοκρατίας με την αρχαιοελληνική , ούτε καν με την παραφθαρμένη σημερινή της αστική μορφή.

Διαβάζουμε λοιπόν τελευταία, κάτω από τον τίτλο του μεγάλου επαναστάτη, τα πόσα νόθα ή νόμιμα παιδιά άφησε πίσω του ο εκλιπών, ώστε να κληρονομήσουν την αμύθητη περιουσία και τα αμέτρητα ‘’ανάκτορά’’ του , κυρίως όμως την εξουσία της χώρας, που έχει αναθέσει προσωρινά  - με τη μορφή τοποτηρητή- στον αδελφό του. Εντυπωσιακά είναι και τα νούμερα των γυναικών που πέρασαν από το κρεβάτι του και τα οποία δεν βλέπω να κατακρίνουν οι προοδευτικές γυναικείες οργανώσεις. Φαίνεται ότι και οι υπέρμαχες της ισότητας των δύο φίλων λειτουργούν αλλά καρτ, όπως έπραξαν και σε ανάλογη δική μας περίπτωση του πρόσφατου σχετικά παρελθόντος, που προκαλούσε ‘’ρίγη ενθουσιασμού’’  η προβαλλόμενη ‘’βαρβατίλα’’ συγκεκριμένου πολιτικού μας ηγέτη.

Τα επιτεύγματα ενός ηγέτη τα βλέπουμε στην πράξη. Ένα νησί παράδεισος, κατάντησε κέντρο ‘’πορνοτουρισμού’’, αφού η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε άθλια κατάσταση και συνεχίζει τα συσσίτια και τα λοιπά ‘’κοινωνικά’’ συστήματα αλληλεγγύης, που εφαρμόζονται τελευταία και στη χώρα μας, που κυβερνιέται από τους υμνητές των λατινοαμερικάνικών συστημάτων. Όσοι μπόρεσαν – με κίνδυνο της ζωής τους- διέφυγαν στις ΗΠΑ και χθες πανηγύριζαν το θάνατο του Κάστρο, διατηρούντες φρούδες ελπίδες, ότι θα δουν κάποτε και τη χώρα τους δημοκρατική , για να επιστρέψουν στις εστίες τους και να ενωθούν με τις οικογένειές που εγκατέλειψαν εκεί ,και ζουν στην εξαθλίωση.

Κάποιοι  καιροσκόποι επαγγελματίες επαναστάτες, βρίσκουν τρόπους να εκμεταλλεύονται τους εύπιστους και αιθεροβάμονες συνανθρώπους μας, για να ανέβουν στην εξουσία, υποσχόμενοι, όπως ο δικός μας τέως σχολικός καταληψίας, λαγούς με πετραχήλια, ενώ στην πράξη ‘’πουλάνε ελπίδα’’ με το αζημίωτο. Στα καθεστώτα αυτά συνήθως δεν υπάρχει επιστροφή στην ομαλότητα και αν αυτό συμβεί  θα είναι πολύ αργά ή μάλλον ‘’κατόπιν εορτής’’ που λέει ο σοφός λαός μας Είναι νομοτελειακό ότι, ποτέ μια αδικία δεν διορθώνεται με μια άλλη νεώτερη, αφού και ο ‘’μεσάζων αγωνιστής ‘’ απαιτεί και λαμβάνει την ‘’αμοιβή’’ του.

Οι ακραίες και δόλιες αυτές καταστάσεις, δεν πρέπει να μειώνουν στο ελάχιστο τις πραγματικές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική και η μεταγενέστερη Ελληνική, που είχαν εθνικούς και απελευθερωτικούς στόχους για τους λαούς τους. Ακόμα και εκείνη των μπολσεβίκων, ξεκίνησε με εθνικά κίνητρα αλλά στην πορεία ‘’απέβαλε’’ την προβιά συγκάλυψης και κράτησε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, στην παρακμή και την αφάνεια. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δημιούργησε και τα αντίστοιχα αντανακλαστικά, με την εμφάνιση ακροδεξιών ‘’αντιδότων’’, που με διαφορετική προβιά του ‘’εθνικοσοσιαλισμού’’ , αιματοκύλησαν  τον κόσμο. Ας είμαστε προσεκτικοί, διότι κάτι ανάλογο ‘’επωάζεται’’ και επί των ημερών μας, στη χειμαζόμενη γηραιά ήπειρο, που μάλλον της λείπουν οι ικανοί ηγέτες, του μεταπολεμικού παρελθόντος.

Δεν υπάρχουν πια επαναστάσεις αλλά ‘’επαναστάτες του γλυκού νερού’’ που καιροσκοπούν για την ‘’κουτάλα της εξουσίας’’ και άντε μετά να τους αφαιρέσεις τα ‘’κεκτημένα και κατεχόμενα’’. Οι περισσότεροι από αυτούς εξαγοράζουν τους όποιους αγώνες τους, στον όνομα κάποιας ιδεοληψίας, για να ζήσουν αυτοί  καλά και οι ‘’δικοί τους’’ καλύτερα. Ελπίζω να μην ξεχάσατε πως και πόσο αποτιμήθηκαν κάποιες ‘’επαναστατικές’’ λέξεις από το σταθμό του Πολυτεχνείου, ενώ κάποιοι αγνοί αγωνιστές έχουν μείνει στην αφάνεια και την καταφρόνια.

Θα τελειώσω το άρθρο μου με τη συνήθη αφελή απορία μου, τι σχέση έχουν όλα αυτά τα συστήματα  με τη δημοκρατία, χάριν της οποίας υποτίθεται ότι γίνονται οι αγώνες τους, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για καθαρά τυραννικά καθεστώτα που  την εχθρεύονται , όπως ο διάβολος το λιβάνι.      Αντώνης Ταρνανάς

Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας

                   ΤΟ   Ε.Σ.Υ.   ΚΑΙ   ΕΓΩ

               Γενικό  Νοσοκομείο Λαμίας

Έχοντας παλαιότερα μια 12ετη προσωπική εμπειρία διαβίωσης σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού [Γιουγκοσλαβία – Τσεχοσλοβακία], όπου τα πάντα ήσαν κρατικά], απέκτησα έναν αρνητισμό – μέχρι και  αποστροφής – στην ‘’κρατική αρωγή’’. Με βάση αυτή τη λογική, απέφευγα, όσο μου ήταν δυνατό ,  τη ‘’δωρεάν’’ προσφορά περίθαλψης, στα κρατικά μας Νοσοκομεία Η ιδέα αυτή μου έγινε πεποίθηση, όταν το 1977 έχασα τη σύζυγό μου σε ηλικία 36 ετών, ‘’από  ιατρικό λάθος’’ σύμφωνα με γνωμοδότηση ειδικού καθηγητή που – με αίτησή μου -  μετείχε σε ιατρικό συμβούλιο και με παρότρυνε να κινηθώ δικαστικά εναντίον των υπευθύνων. Δεν το έκανα διότι το κακό είχε ήδη συντελεσθεί.

             Όταν αργότερα έγινε το Ε.Σ.Υ, θεώρησα ο αφελής ότι η κατάσταση βελτιώθηκε - όπως μας  έλεγαν τα ‘’αντικειμενικά’’ από τότε ΜΜΕ- οδήγησα στο ίδιο μεγάλο Νοσοκομείο των Αθηνών – τον πατέρα μου, που ‘’μόλις πρόλαβα να τον πάρω μετά από απαίτησή του’’ και να τον  οδηγήσω στο σπίτι του όπου ‘’έφυγε’’ την επομένη ήσυχος και γαλήνιος. Στην περίπτωσή του, με εσωτερική αιμορραγία, στομάχου ,αντιμετώπιζαν το πρόβλημα με συνεχείς μεταγγίσεις και δεν συζητούσαν καν την μετάκληση εξωτερικού ειδικού ιατρού.

             Με όλη αυτή την ‘’προδιάθεση’ προσέφευγα για κάθε σοβαρή κατάσταση της υγείας μου σε κάποιο από γνωστά μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντα των Αθηνών, με προσωπικά μου έξοδα, αλλά με τη βεβαιότητα ασφαλέστερης έκβασης. Το ίδιο σκέφθηκα να πράξω και προ διετίας όταν μια παλιά μου  βουβωνοκήλη ‘’ είχε επιδεινωθεί. Ο ειδικός που επισκέφθηκα μου εξήγησε τη σοβαρότητα της κατάστασής μου και τον τρόπο αντιμετώπισής της, αναφέροντας μου ότι το κόστος της επέμβασης θα ανέλθει – για μένα - στις 5.500 Ευρώ. Τον ευχαρίστησα και έφυγα αποφασισμένος ότι στην ηλικία μου και με δεδομένη τη σύγχρονη οικονομική κατάσταση, δεν αξίζει πια οποιαδήποτε σκέψη ‘’ επισκευής’’, που ξεπερνά τις πενιχρές μου πια οικονομικές  δυνατότητες. Έλεγα μάλιστα ,αστειευόμενος, ότι μπορώ να πεθάνω πλέον και χωρίς ιατρική βοήθεια.

             Επειδή η κατάστασή μου επιδεινώθηκε ‘’σφόδρα’’, αναγκάστηκα να οδηγηθώ στο πλησιέστερο ,στον τόπο διαμονής μου, ώστε να έχω και τη βοήθεια της κόρης μου που διαμένει στην ίδια πόλη, Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας. Οδηγήθηκα σε άμεση επέμβαση από τον χειρουργό κ. Αριστοτέλη Λιάκο, ο οποίος μου ανέτρεψε μονομιάς όλες  τις προηγούμενες προκαταλήψεις  και μου επανέφερε τη διάθεση να συνεχίσω να ζω φυσιολογικά παρά τα 83 μου. Το γεγονός αυτό με υποχρεώνει  να προβώ σε ένα σαφή και αναγκαίο διαχωρισμό ανάμεσα στο υλικοτεχνικό και το ανθρώπινο δυναμικό του Νοσοκομείου και ιδιαίτερα τη χειρουργική πτέρυγα, για την οποία έχω πλήρη και απόλυτη προσωπική γνώση.

             Αρχίζοντας από το κτίριο του νοσοκομείου, που αποτελούσε από της δημιουργίας του, περίβλεπτο καμάρι της περιοχής, θα περιορισθώ στην πλήρη αντίθεση του εξωτερικού με το εσωτερικό του, που θυμίζει –επιεικώς- ένα αξιοθρήνητο  ναυάγιο και δεν θα  επεκταθώ σε κανένα πρόσθετο σχόλιο, αφού δεν μπορώ να ‘’ανακαλύψω’’ σχεδόν τίποτα θετικό. Έχω όμως και θα τονίζω τα αμέτρητα θετικά στοιχεία που αφορούν τους ανθρώπους του, πάσης κατηγορίας και ειδικότητας, αρχίζοντας από τον ήρωα μου, τον χειρουργό κ. Λιάκο, που το μικρό του όνομα [Αριστοτέλης], προδιαθέτει για την περιγραφή του. Άνθρωπος του μέτρου και της λογικής του ομώνυμου  φιλοσόφου, αντιμετώπισε την ιδιαιτερότητα της κατάστασής μου[ οριακή κατάσταση της κήλης μου  και το προσωπικό μου   πρόβλημα άπνοιας σε ύπτια θέση και την  ηλικία των 83 ετών], με τον θετικότερο τρόπο. Απόφυγε την ολική νάρκωση , ακόμα και την επισκληρίδιο αναισθησία, και σχεδόν καθιστός ‘’απόλαυσα’’ την όλη -πολύ σύντομη διαδικασία με τον βοηθό του γιατρό και ένα θαυμάσιο νοσοκομειακό προσωπικό-, κρυφοκοιτάζοντας με τρόπο από το παραβάν, τις περίτεχνες κινήσεις των χεριών του.

             Η διαδικασία [ κλασική μέθοδος] κράτησε ελάχιστα και 15 λεπτά αργότερα, με τη συγκατάθεσή του, είχα πλήρη αυτοτέλεια κίνησης. Την επομένη το πρωί πήρα εξιτήριο και συνέχισα με προσοχή κάθε  δραστηριότητα στο σπίτι μου. Όταν την μεθεπομένη το βράδυ αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα υγείας, που φοβήθηκα συσχέτισή του με την επέμβαση- του τηλεφώνησα στο κινητό και ενώ βρισκόταν στο χειρουργείο με καθησύχασε, δίνοντας μου και τις κατάλληλες απαντήσεις στο πρόβλημα που αντιμετώπιζα.

             Ευγνωμονώ την ‘’ατυχία’’ να μην έχω άλλη επιλογή, που με οδήγησε στην  ευτυχή συγκυρία  να γνωρίσω ένα θαυμάσιο επιστήμονα και άνθρωπο και το σύνολο του προσωπικού της χειρουργικής  πτέρυγας, που αποτελούν την εξαίρεση που δικαιώνει τον κανόνα ότι στη χώρα που όλα σχεδόν έχουν διαλυθεί, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δίνουν ελπίδα για το μέλλον του λαού μας. Ανάλογα θετική είναι η εντύπωσή μου και για το προσωπικού του αιματολογικού και του ακτινολογικού τμήματος του νοσοκομείου, που χρειάστηκα προεγχειρητικά,  έστω και αν στο δεύτερο, προφανώς ελλείψει προσωπικού, εξυπηρετήθηκα άμεσα από το αντίστοιχο τμήμα έκτακτης ανάγκης του Νοσοκομείου. Αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω και ένα τυχαίο περιστατικό που μου συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν  -εκ παραδρομής- πάτησα το κόκκινο κουμπάκι κλήσης των νοσοκόμων και αντιμετωπίστηκα με τόση ευγένεια από την άμεσα προστρέξασα αδελφή, που μου θύμισε αρνητικά ανάλογη και μάλιστα αναγκαία μου ενέργεια στο παρελθόν, σε μια  από τις μεγαλύτερες  ιδιωτικές κλινικές των Αθηνών.

             Τελειώνω με τη διαπίστωση ότι είναι κρίμα και άδικο, να αφήνουν αυτό τον σημαντικότατο τομέα της υγείας, στην τύχη και τον πατριωτισμό του ανθρώπινου παράγοντα, διότι κάποτε θα εξαντληθεί και αλλοίμονο στους ανήμπορους και αδύνατους, διότι οι ‘’άλλοι’’, οι βολεμένοι διαθέτουν τα ‘’όβολα’’  και  έχουν τον τρόπο τους, ‘’όπως έλεγαν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού’’ που έζησα από κοντά και για πολύ, για τα μέλη του κόμματος.  Αντώνης Ταρνανάς