Με
την ευκαιρία του πρόσφατου HABEMUS
PAPAM,
πολλές ‘’γραφίδες’’ έσπευσαν να ασχοληθούν με τον νέο Πάπα, κυρίως όμως με τον προσωπικό του ‘’φάκελο’’. Γράφτηκαν
χίλια μύρια για τον πρότερο βίο του και έβγαλαν στη φόρα όλα τα ’’άπλυτά του’’.
Τον χαρακτήρισαν μαρξιστή , οπαδό των
ανοικτών συνόρων αλλά και προοδευτικό [αυτή η λέξη – δικαίως ή αδίκως- έχει πλήρως ενοχοποιηθεί]
και κάποιοι του φόρτωσαν και εμπλοκή στο σκάνδαλο κακοποιήσεων της
Καθολικής Εκκλησίας.
Προσωπικά
μένω στα
κολακευτικά λόγια που ακούστηκαν την πρώτη μέρα και ελλείψει αποδείξεων,
περιμένω να δω την έμπρακτη απάντησή του, στα όσα έσπευσαν να προσάψουν στον νέο Ποντίφικα την επομένη. Δεν άκουσα όμως κάτι για το μεγάλο σκάνδαλο
του Παπισμού, - που ίσως ακούτε για πρώτη φορά- όταν ,στη διάρκεια του υπαρκτού
σοσιαλισμού, ανέχθηκε ή αποδέχτηκε απαράδεκτες μεθοδεύσεις προσηλυτισμού των Ορθοδόξων.
Πρόκειται
για τις αποκαλούμενες Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, περί τις 23 συνολικά, ανάμεσα στις οποίες
βρίσκεται και η Ελληνόρρυθμη Καθολική Εκκλησία, που δέχεται τον Πάπα ως αρχηγό,
αλλά ακολουθεί το βυζαντινό λειτουργικό τυπικό . Οι πιστοί αυτών των εκκλησιών αποκαλούνται και
Ουνίτες, από τη λατινική λέξη UNITUS
, δηλαδή ‘’ενωμένος’’ και εννοεί την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία που επιχειρήθηκε να ενωθεί με τη Δυτική Εκκλησία κατ' εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας (1439). Ως εδώ όλα καλά και ευτυχώς οι
δυο Χριστιανικές Εκκλησίες δεν
εγκατέλειψαν τις προσπάθειες για την ‘’Ένωση τους’’.
Η Παπική ηγεσία ζήτησε
σαν αντάλλαγμα αποκατάστασης
διπλωματικών σχέσεων, με τις
Κομμουνιστικές χώρες της εποχής, να εξαιρεθούν από τις ‘’δογματικές
θρησκευτικές διώξεις’’ οι καθολικοί. Αυτό συντέλεσε στον εξ ανάγκης προσηλυτισμό των
ορθοδόξων , οπότε πολυπληθείς ορθόδοξες εκκλησίες και το ‘’πλήρωμά’’ τους να αναγκασθούν να
αλλαξοπιστήσουν , για να επιβιώσουν, σε μια εποχή που η Ορθοδοξία προσπαθούσε να κρατηθεί όρθια, με προσωπικές
θυσίες των λειτουργών της. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο καθολικισμός, αφού το
Βατικανό διαθέτει και κρατική υπόσταση. Οι κομμουνιστικές χώρες στις οποίες
υπερτερούσαν οι καθολικοί, προσπαθούσαν να διατηρήσουν διπλωματικές σχέσεις με
το Κράτος του Βατικανού, κάνοντας κάποιες αμφίπλευρες παραχωρήσεις.
Έτσι
λοιπόν αποδέχονταν μια σιωπηρή ανοχή
εκατέρωθεν, η οποία κάλυπτε και τους Ουνίτες. Οι τελευταίοι όμως, με την σιωπηρή
ανοχή και του Πάπα, πολεμούσαν λυσσαλέα τους Ορθόδοξους και οι πρακτικές τους
ξεπερνούσαν κάθε χυδαιότητα. Με τον τρόπο αυτό ο αριθμός των Ορθοδόξων μειώθηκε
σημαντικά, αφού πολλοί από αυτούς αλλαξοπίστησαν για να επιβιώσουν.
Θα
αναφερθώ σε συγκριμένα προσωπικά μου βιώματα από την Πράγα, όπου υπηρέτησα τη δεκαετία του 1960 και είδα στη
πράξη διωγμούς, διακρίσεις και αποκλεισμούς των ορθοδόξων αλλά και ασχημίες που
προσβάλλουν το θρησκευτικό συναίσθημα και τον ανθρωπισμό.
Θυμάμαι
ένα περιστατικό που βίωσα προσωπικά στη διάρκεια των εγκωμίων της Μ. Παρασκευής,
στον ιστορικό Ναό Κυρίλλου και Μεθοδίου
, παρουσία του ορθόδοξου Επισκόπου, των ιερέων και ευάριθμων ‘’γενναίων’’
εκκλησιαζομένων. Ομάδα οργανωμένων Ουνιτών,
εισήλθαν βίαια στον Ναό και αφού μας καθύβρισαν χυδαία, κατέβασαν τα παντελόνια τους και έκαναν τις σωματικές ανάγκες τους. Ο Δεσπότης, έχοντας
και προηγούμενη σχετική εμπειρία, παρακάλεσε να μην αντιδράσουμε.
Αργότερα τον συνάντησα στο γραφείο του, συνοδεύοντας
τον Έλληνα Μητροπολίτη Κίτρους Βαρνάβα, που επέστρεφε από τη Μόσχα όπου είχε
παραστεί στην ενθρόνιση του Ρώσου Πατριάρχη και μας μίλησε για τα συχνά
επεισόδια με τους ‘’Ενωτικούς’’.
Κλείνοντας
το παρόν, παραθέτω λίνκ που αναφέρεται αναλυτικότερα στον ρόλο που έπαιξε η
Ορθόδοξη Εκκλησία Πράγας και οι λειτουργοί της. στη διάρκεια της Γερμανικής
κατοχής. Παρακαλώ διαβάστε το
https://www.mixanitouxronou.gr/cheinrich-rainchaart-i-dolofonia-toy-koryfaioy-germanoy-axiomatikoy-stin-praga/
Μπορείτε να το ανοίξετε κάνοντας μπλέ το ανωτέρω λίνκ ,με σάρωση και πατημένο αριστερό κλικ. Στη συνέχεια πατάτε δεξί κλικ και επιλέγετε μετάβαση σε https. .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου