Ο ΑΗΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΓΌς

 

                               Ο ΑΗΤΟΣ  ΚΑΙ Ο ΛΑΓΟΣ

 

 

Πρόκειται για μια μικρή διδακτική ιστοριούλα του Άγγελου Παπαντωνίου, που βρίσκει πλήρη εφαρμογή στη σύγχρονη πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Στην αρχή σκέφθηκα να παραθέσω αποσπάσματα της θαυμάσιας αυτής ιστορίας – παραμυθιού, αλλά το απέφυγα για να μην αδικήσω τον συγγραφέα. Επειδή όμως τη βρήκα συναρπαστική  και απόλυτα αντιπροσωπευτική της ελληνικής επικαιρότητας, την παραθέτω αυτούσια και είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα χάσει από την ανάγνωσή της.

{{Ζούσε κάποτε σε ένα πανέμορφο κάμπο ένας λαγός που είχε τη φωλιά του κάτω από ένα δέντρο που εκεί κοντά, υπήρχε μια τρύπα ανάμεσα στο έδαφος και τη ρίζα του δέντρου που ήταν τέλεια φωλιά για αυτόν και με προστασία. Κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του κοιτούσε πάντοτε ψηλά. Τα άλλα μέλη της οικογένεια του έκαναν το ίδιο.

Η διαφορά ήταν ότι οι άλλοι κοιτούσαν ψηλά για τυχόν απειλές από τον αέρα. Ο φίλος μας όμως κοιτούσε γιατί είχε ένα όνειρο. Ήθελε να πετάξει και να δει πως φαίνονται όλα από ψηλά. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία μας.

Όπως κάθε μέρα ο φίλος μας ο λαγός βγήκε από τη φωλιά του και κοίταξε πάλι ψηλά, παρατήρησε όμως ότι πάνω στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου καθόταν ένας αετός και παραμόνευε για να βρει το επόμενο γεύμα του. Τότε του ήρθε του φίλου μας η πιο τρελή και ριψοκίνδυνη ιδέα:

« Σήμερα είναι η ευκαιρία μου να πετάξω. Θα τρέξω προς το ανοιχτό κάμπο και τότε θα με δει ο αετός και θα έρθει να με αρπάξει για να με φάει. Θα τον παρακαλέσω προτού με φάει να με κάνει μια βόλτα πάνω στα φτερά του και θα πετάξουμε ψηλά, θα πραγματοποιηθεί επιτέλους το όνειρο μου. Ελπίζω μόνο να το δεχτεί».

Έτσι και έπραξε λοιπόν. Έτρεξε γρήγορα, τον αντιλήφθηκε ο αετός με την οξεία όραση του και πέταξε να τον αρπάξει. Όπου όπως ήταν αναμενόμενο τον άρπαξε. Τότε ο λαγός άρχισε τα παρακάλια. « Σε παρακαλώ του είπε άκουσε με πρώτα και μετά ότι θες κάνε» όπως ήταν γραπωμένος ανάμεσα στα αιχμηρά νύχια του άρχισε τότε να του εξηγεί.

Αφού τον άκουσε ο αετός σκέφτηκε « ας του κάνω αυτή τη χάρη, ούτως ή άλλως δεν έχει να πάει πουθενά, στο τέλος θα τον φάω». Ανέβηκε λοιπόν ο λαγός στην ράχη του, ανάμεσα στα φτερά του, και ξεκίνησαν για το μικρό ταξίδι ψηλά στον ουρανό.

Ο λαγός ήταν πανευτυχής, μιας και μπορεί να ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Από εκεί ψηλά έβλεπε όλο τον κάμπο, πιο πέρα υπήρχε ένα μεγάλο δάσος που ανάμεσα του κυλούσε ένα μεγάλο ποτάμι που έμοιαζε σαν ένα τεράστιο φίδι χωρίς κεφάλι. Ακόμα πιο μακριά φαινόταν ένα μεγάλο βουνό. Γύριζε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και κοίταζε τα πάντα, ακόμα δεν το πίστευε που ήταν και τι έκανε για να καταφέρει αυτό το πράγμα.

Ο φιλαράκος μας όμως δεν μπορούσε να φαγωθεί τώρα χωρίς να διηγηθεί στην οικογένεια και τους φίλους του όλα αυτά που είδε. Εκτός από γρήγορος ήταν και παμπόνηρος ο μικρός λαγός.

« Φτάνει αρκετά είδα, πήγαινε με από εκεί που με πήρες για να τελειώνουμε με αυτό που άφησες στη μέση» είπε στον αετό. Έτσι ξεκίνησε η επιστροφή και έφτασαν στο μέρος από όπου ξεκίνησαν.

Τον είχε πάει λοιπόν πολύ κοντά στη φωλιά του όπως ήλπιζε. Πήδηξε ο φίλος μας από την πλάτη του για να κατέβει και να τρέξει γρήγορα στη φωλιά του, αλλά ο αετός τον έπιασε στον αέρα με το ένα του πόδι και τον ακούμπησε στο έδαφος.

« Σου έκανα τη χάρη και έκανα αυτό που μου ζήτησες, τώρα είναι η ώρα να πάρω την επιβράβευση μου». Τα μάτια του αετού έλαμψαν από τη χαρά ότι θα φάει τώρα.

« Πρέπει να σκεφτώ κάτι γρήγορα για να γλυτώσω. Δεν γίνεται, δεν πρέπει να φαγωθώ τώρα» . Σκέφτηκε πολύ γρήγορα κάτι λοιπόν, παρόλο που η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή.

Εκεί που ήταν έτοιμος ο αετός μας να φάει τον φίλο μας, είπε: « κάνε γρήγορα, ένας άλλος αετός βλέπω να έρχεται κατά πάνω σου για να με αρπάξει από εσένα», τότε ο αετός αφήνει τον λαγό και άρχισε να κοιτάει ψηλά και να ετοιμάζεται για μάχη. Εκεί βρήκε ευκαιρία ο μικρός μας και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέχρι που έφτασε στη φωλιά του και γλύτωσε.   

Κοιτούσε και ξανά κοιτούσε ψηλά ο αετός αλλά δεν έβλεπε κάτι. Μόλις κοίταξε κάτω για να μιλήσει στον λαγό είδε ότι είχε εξαφανιστεί. « Άτιμε λαγέ με κορόιδεψες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Πάντα θα κοιτάω μέχρι να σε ξανά πετύχω και τότε δεν έχει λόγια, μια χαψιά θα σε κάνω».

Αυτή η ιστοριούλα μας διδάσκει ότι όσο δυνατός και αν είσαι, όσο αυτοπεποίθηση και αν έχεις και είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου πάντα μα πάντα θα βρεθεί κάποιος να σου αποδείξει ότι ακόμα και ο πιο αδύναμος μπορεί κάποια στιγμή να σου αλλάξει τα σχέδια.

Δε χρειάζεται να είναι πολύ δυνατός, απλά θα θωρακιστεί με πολύ θάρρος, θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του και τις δυνατότητες που έχει ως άτομο και στο τέλος θα κερδίσει αυτός και θα χάσει ο άλλος.

Όλα ανατρέπονται στη ζωή. Για αυτό και μόνο, πρέπει πάντα να ελπίζεις. }} 

Διαβάζοντάς αυτή την ιστοριούλα-παραμύθι είμαι βέβαιος ότι θα διαπιστώσετε ότι  αφορά μικρούς και μεγάλους αλλά κυρίως ότι  αποτυπώνει τις ομοιότητες ανάμεσα στα διάφορα είδη του ζωικού βασιλείου, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων.

Εγώ θα σας θυμίσω κάποιες αντιστοιχήσεις με την σύγχρονη πολιτική σκηνή , που αφορά αυτούς  που μας κυβέρνησαν, μας κυβερνούν και ενδεχομένως σκέπτονται να   ξανακυβερνήσουν τη χώρα μας, πράγμα που είναι θεμιτό, αν τους θέλει ο λαός. Η τελική κρίση θα γίνει βέβαια  από την ιστορία αλλά και εμείς μπορούμε να έχουμε άποψη, αρκεί να έχουμε  καλή μνήμη και δίκαια κρίση,  κατά τα έργα του καθενός.

Κάποτε λοιπόν υπήρξε  ένας αετός, στην πολιτική μας σκηνή, που με το πέταγμά του σαγήνευε τα πλήθη . Κυβέρνησε τη χώρα με τον δικό του ‘’προοδευτικό’’ τρόπο, έστω και αν κάποτε μπέρδεψε το ΟΧΙ με το ΝΑΙ. Ο λαός που κρίνει τους πάντες με τα έργα τους, φαίνεται ότι δεν πείστηκε ή δεν κατανόησε το έργο του και τον μαύρισε σε δυο συνεχόμενες εκλογές. Εκείνος, για να σώσει τα προσχήματα , άφησε την ηγεσία του κόμματός του σε έναν άγνωστο τότε αμερικανοθρεμένο, ώστε να φορτωθεί και τις  ευθύνες των πεπραγμένων του  και έγινε κυριολεκτικά λαγός. Μέχρι προχθές όμως παρέμενε ένας απλό και σιωπηλό μέλος του κοινοβουλίου.

Το Κόμμα που ο ίδιος δημιούργησε , δεν πήγε καλά και τριχοτομήθηκε, χωρίς ό ίδιος να αναμειγνύεται πλέον φανερά στα εσωτερικά του. Έκανε κατά καιρούς διάφορους ‘’χρησμούς’’ και συμμετείχε σε διαλέξεις σε διάφορα, κυρίως  ξένα, Πανεπιστήμια, χωρίς όμως να αναφέρεται  σε ποια γλώσσα απευθυνόταν στο ακροατήριό του .

Λίγο αργότερα, ο ίδιος, ή  κάποιοι αντ΄αυτού, διέρρεαν την πληροφορία ότι θα ιδρύσει Κόμμα. Σε απάντηση της φήμης, κυρίως οι τέως σύντροφοί του έλεγαν τα δικά τους  υπέρ η κατά, αλλά φαίνεται ότι κάτι κρυφές δημοσκοπήσεις τον κρατούσαν χαμηλά και ο ίδιος ξανάγινε λαγός.

Πρόσφατα όμως άρχισε να ξεκαθαρίζει την απόφασή του, παραιτούμενος  από τη θέση του Βουλευτή του Σύριζα, υποσχόμενος ότι δεν θα αντιταχθεί στο παλιό του Κόμμα . Προς επίρρωση δε της αλήθειας   , στόλισε με     απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στην Κυβέρνηση και επανήλθε στους γνωστούς χρησμούς του, ως σύγχρονη Πυθία.

Δεν με απασχολεί η προσωπική επιλογή και απόφαση του άπτερου  πλέον αετού , ούτε αν γίνει  λαγωός, αυτό θα το κρίνει και θα αποφασίσει  συνολικά ο παντοδύναμος λαός.  Το συνολικό προοδευτικό  στρατόπεδο όμως δεν δείχνει να ανακάμπτει και πολύ φοβάμαι ότι θα μας επαναφέρει το παλιό λαϊκό άσμα ‘’είμαι αητός χωρίς φτερά’’, κι αυτή τη φορά δεν θα μπορεί να πετάξει, ο ίδιος ή το όποιο Κόμμα του.  Αντώνης                      

ΓΗΡΑΣΚΩ Δ'ΑΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ

            ΓΗΡΑΣΚΩ Δ΄ΑΕΙ ΠΟΛΛΑ ΔΙΔΑΣΚΌΜΕΝΟΣ

                           ΑΥΤΟΓΡΑΦΙΚΗ  ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

 

Η    φράση αυτή του Σόλωνα [Νομοθέτη και  ενός από τους 7 Σοφούς της αρχαιότητας], σήμερα είναι γνωστή με τη μορφή ‘’γηράσκω αεί διδασκόμενος’’ και  σημαίνει ότι όσο ζω πλουτίζω τις γνώσεις μου, μαθαίνω πολλά περισσότερα. Σχετίζεται δε άρρηκτα με την αειφορία, δηλαδή τη  διαχείριση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων ώστε να διασφαλίζεται η συνέχισή τους στο μέλλον. Αποτελεί  μια μικρή κάψουλα χρόνου, που περιέχει συμπυκνωμένη τη σοφία και την εμπειρία πολλών γενεών.

        Στα πλαίσια αυτά, θα προσπαθήσω, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, να διατρέξω αντικειμενικά μια από τις σημαντικότερες περιόδους της εποχής μας, με βάση  τις εμπειρίες και τα προσωπικά μου βιώματα από την αρχή του Β’ παγκόσμιου πολέμου μέχρι και σήμερα. Συμπληρώνω ότι αυτό θα προσπαθήσω να το κάνω με τη βεβαιότητα, ότι στα 92 μου είμαι απλά ένας γέρος και  όχι ανόητος όπως, ενδεχομένως, πιστεύουν μερικοί νεώτεροι. Το λάθος αυτό, θυμάμαι, ότι το είχα διαπράξει και εγώ, νομίζοντας τους ηλικιωμένους περιορισμένης αντίληψης. Πρόκειται για ένα διαχρονικό λάθος  στο 0ποίο παρασύρονται οι νεώτεροι από τη φυσική τους ορμή και φρεσκάδα και ίσως στην προσπάθειά τους να κατοχυρώσουν το δικό τους χώρο. Είναι εν μέρει θεμιτό, αδικεί όμως και τους ίδιους, αφού γνωρίζουν ότι  0 χρόνος, με την έννοια της διάρκειας, αποτελεί τον κυριότερο συντελεστή  απόκτησης και εμπέδωσης γνώσεων και  εμπειριών.

Πέραν της επαγγελματικής μου ‘’διαστροφής’’ που με φόρτωσε εκόντα – άκοντα με διεθνείς εμπειρίες και γνώσεις, από την ηλικία των έξι ετών αναγκάστηκα να κολυμπήσω στα βαθιά, με τη ναζιστική κατοχή, την πείνα και τον εμφύλιο. Από την παιδική μου ηλικία, με τον πατέρα μου στο Αλβανικό μέτωπο, αναγκάστηκα- κατά τα ειωθότα της εποχής - να αναλάβω τις ευθύνες του ‘’άντρα’’ του σπιτιού. Πουλούσα χόρτα στις ταβέρνες, στις οποίες ‘’μπεκρούλιαζαν’’ οι κατακτητές και   λίγο αργότερα, στα 12 μου χρόνια, τα καλοκαίρια δούλευα στις οικοδομές για να ισορροπήσω της δαπάνες της οικογένειας στη διάρκεια των σχολικών μου χρόνων , ενώ  για να σπουδάσω πήγα εθελοντής πενταετούς υποχρέωσης στον στρατό.

Ακολούθησε ο εμφύλιος αδελφοκτόνος πόλεμος και τρομάζω ακόμα να ξαναφέρω στο μυαλό μου τις αιματηρές καταστάσεις που βίωσα. Το κακό όμως είναι ότι αυτές υπήρξαν τόσο έντονες, που  επανέρχονται και μόνες τους, με κεφάλια των αντιπάλων καρφωμένα σε πασσάλους να περιφέρονται συχνά στη θέα όλων μας.

Πέρασε ο πόλεμος, διατηρήθηκε όμως η έχθρα για πολλά ακόμα χρόνια και η τύχη τόφερε τα πρώτα μου δυο πόστα στο εξωτερικό [ 1960-1971]να είναι χώρες του  υπαρκτού σοσιαλισμού, με εικόνες απείρου κάλους. Όπως οι ίδιοι ομολογούσαν, οι δυο στους τρεις κατασκόπευαν τους άλλους για να επιβιώσουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους.  Στις χώρες αυτές υπήρχαν  τα μέλη του Κόμματος που τα είχαν όλα [ με δικά τους νοσοκομεία και εισαγόμενα είδη πολυτελείας] που ζούσαν στον δικό τους κόσμο και οι άλλοι.  Γνώρισα τους δικούς μας,  που κατέφυγαν σ’ αυτές τις χώρες, μετά τον εμφύλιο και συνδέθηκα φιλικά με τον  διοικητή του Ελληνικού στρατοπέδου του Μπούλκες, που έγινε και δάσκαλός μου στην οδήγηση και έμαθα πολλά και τρομερά που ακόμα μου προκαλούν φρίκη.

 Γέννησε η γυναίκα μου στην κατ΄ευφημισμόν αποκαλούμενη διπλωματική κλινική του Βελιγραδίου και με έθεσαν προ του διλήμματος ποιον επιθυμώ να επιζήσει , τη γυναίκα μου ή το μωρό;;; Ευτυχώς με τη συναλλαγή επέζησαν και οι δύο.

Βίωσα την Άνοιξη της Πράγας το 1968 και τη Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, όταν  πέταξαν την οικογένειά μου από το ξενοδοχείο, με την αιτιολογία ότι το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, ήταν τα πρώτα κόμματα που αναγνώρισαν τη σοβιετική εισβολή. Αναγκάστηκα να δωροδοκώ καταστήματα του Κόμματος για να προμηθεύομαι απλό κρέας για το παιδί μου. Δεν αναφέρομαι σε λεπτομέρειες που ακόμα με πληγώνουν, ομολογώ όμως ότι αναθεώρησα τους πρώτους νεανικούς  μου ιδεολογικούς προσανατολισμούς κα έφθασα στα όρια του αντικομουνισμού.

Επέστρεψα στην      Ελλάδα, και το 1977 που επετράπη ο συνδικαλισμός στο Δημόσιο, δημιούργησα με κάποιους φίλους το πρώτο γενικό συνδικαλιστικό σωματείο, με μοναδικό σκοπό να αποφύγουμε το κηδεμονευόμενο συνδικαλισμό , που ισχύει ακόμα και σήμερα, παίρνοντας τη θέση του Γενικού Γραμματέα. Απέρριψα   κάθε κομματική εξάρτηση, με αποτέλεσμα να θεωρηθώ από την υπηρεσία, ένας μικρός Τσε Γκεβάρα και να μου ζητηθεί η μετάθεση στο εξωτερικό, που τελικά μου βγήκε σε καλό.

Άσχετα με τις προσωπικές μου αναφορές, ας δούμε   τι κάνουν όλα  τα κόμματα, αρχίζοντας από τα δεκαπενταμελή στα σχολεία, να δημιουργούν κομματόσκυλα σε όλες τις φάσεις της δημόσιας εκπαίδευσης και της εργασίας, υποκαθιστώντας την πολιτικοποίηση με τον κομματισμό, που αποτελεί μάστιγα για τη χώρα. Οι ενταγμένοι όμως στην κομματικοποίηση, αποτελούν τις δεξαμενές προετοιμασίας στελεχών των κομμάτων. Αυτός είναι ο κύριος λόγος για την πολιτική απαρέσκεια  στη χώρα μας και αφορά όλους. Τα πρωτεία στον τομέα αυτό έχει η αποκαλούμενη πολυποίκιλη αριστερά και ίσως,  για λόγους κομματικής  ισορροπίας, υπερθεματίζουν και όλοι οι άλλοι.

Αν δεν αλλάξουμε και μάλιστα εγκαίρως, ίσως να βρεθεί η χώρα σε καταστάσεις που δεν έχουμε φαντασθεί. Όταν τα περισσότερα κόμματα θεωρούν μοναδικό σκοπό τους να ‘’διώξουν’’ τους αντιπάλους τους για να πάρουν την εξουσία,  ο λαός απομακρύνεται από την πολιτική, με αποτέλεσμα τον διχασμό  και την στροφή στην ανυποληψία της πολιτικής και στον ζόφο που η χώρα έχει βιώσει και στο παρελθόν. 

Αυτά που αναφέρθηκαν αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος των εμπειριών και γνώσεών μου για τη ζωή, που έχουν καταλάβει τη συνολική χωρητικότητα της μνήμης μου, με αποτέλεσμα να αδυνατώ  πλέον να συγκρατήσω νεώτερες εμπειρίες. Συνεχίζω βέβαια την προσπάθεια να τηρήσω  τη θεωρία του Σόλωνα,   ελάχιστα  όμως μπορώ να καταφέρω. Το πιο δυσάρεστο είναι ότι στη μνήμη μου το μεγαλύτερο μέρος καταλαμβάνουν δυσάρεστες θύμισες και αυτό αποβαίνει σε βάρος των αναγνωστών μου που τις φορτώνονται. Μην νομίζεται όμως ότι και εγώ που τις ξαναφέρνω στο νου μου και τις καταγράφω δεν υφίσταμαι τη δική μου συναισθηματική φόρτιση.     Αντώνης

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΝΕΟΥ ΛΑΟΥ

 

         ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΝΕΟΥ ΛΑΟΥ!!!

                                 [ΜΕ ΜΙΣΟ ΜΑΤΙ]

 

 

Αρχίζω με τον υπότιτλο, για τους μη ενήμερους, ότι ένα αιμάτωμα στο αριστερό μάτι και με μυωπικό τριών βαθμών ενδοφακό στο άλλο, αδυνατώ να γράψω. Γράφω σε μεγέθυνση και μετά κάνω σμίκρυνση, η οποία δεν μου επιτρέπει να ελέγξω το τελικό κείμενο, αλλά δεν αντέχω  πλέον  να ακούω καθημερινά τα ίδια και τα ίδια. Η ακοή μου όμως [δυστυχώς] εξακολουθεί να λειτουργεί κανονικά και υποβάλλομαι και εγώ στην καθημερινή πλύση εγκεφάλου   σύγχρονων οραματιστών.

Δεν είμαι βέβαιος εάν και πότε θα μπορέσω να το τελειώσω αλλά όπως και να είναι θα επιμείνω όσο μπορώ. Αυτή τη φορά περιορίζομαι στα εσωτερικά μας , γιατί οι παλιότεροι, στους οποίος -στα 92 μου- ανήκω και εγώ, έλεγαν ότι πριν από όλα, φροντίζουμε το σπίτι  και τη χώρα μας.

Δεν θα κρίνω και κυρίως δεν θα αποφανθώ αν όσα καθημερινά μας βομβαρδίζουν είναι σωστά ή όχι. Διερωτώμαι όμως γιατί με όλα αυτά τα ‘’σκανδαλώδη , επικίνδυνα και αντεθνικά’’, που καταλογίζουν στην Κυβέρνηση τα ‘’κυβερνητικά κόμματα’’ της  αντιπολίτευσης’’, παραμένουν καθηλωμένοι;;;

Ο ισχυρισμός τους ότι και η Κυβέρνηση είναι στάσιμη δημοσκοπικά, είναι εξωφρενικός. Αλίμονο αν παρουσίαζε αύξηση ύστερα από τόσα χρόνια συνεχούς διακυβέρνησης και τα ‘’όσα σκάνδαλα της καταλογίζουν’’. Τις πταίει λοιπόν και ‘’μαραζώνουν’’, ή όπως λέει ο  σοφός λαός μας, ‘’με τον ήλιο τα βάζω με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε’’;

 Με δεδομένο ότι οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογές αποτελούν αποκλειστικό δικαίωμα και υποχρέωση του λαού, δεν απομένει παρά να ευθύνεται αυτός και για τα αποτελέσματα.

Θα επανέλθω και πάλι σε ένα παλιό ερώτημα,  αν ο γιαλός είναι στραβός ή αυτοί στραβά αρμενίζουν. Ο γιαλός εν προκειμένω είναι ο λαός και κατά πως μας λένε αυτοί καλά αρμενίζουν. Αφού λοιπόν οι παντοειδείς καπεταναίοι θεωρούν  ότι σωστά αρμενίζουν, τότε ανεπιφύλακτα φταίει ο γιαλός που είναι στραβός, δηλαδή ο λαός.

Τι κάνουμε λοιπόν όταν ο λαός είναι στραβός και δεν έχει ορθή κρίση, παρόλα όσα καθημερινά διαφωτιστικά του λένε τα κόμματα της αντιπολίτευσης;;; Δεν απομένει παρά να τον τιμωρήσουμε γι’ αυτό και να τον ‘’αλλάξουμε’’, φέρνοντας άλλον λαό στη θέση του. Το μόνο που με ενοχλεί στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι στα χάλια που βρίσκομαι δεν θα με δέχεται κανείς και επειδή και ο Άγιος Πέτρος με αντιπαθεί ή με ξέχασε, θα μείνω στα αζήτητα. Θα μου πείτε και τι τους νοιάζει αυτούς τι θα κάνω εγώ και ίσως  έχουν δίκιο, ποιος όμως άλλος λαός θα δεχθεί να έλθει σ΄αυτό το τρελάδικο;;; Πρόκειται για εισαγωγή ανθρώπων που έχουν κρίση και μνήμη και όχι εμπορευμάτων!!!

Εγώ , ο πολύπειρος γέρων, πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί αν υπήρχε θα την είχαν βρει τόσα χρόνια που την αναζητούν, οι σοφοί μας πολιτικοί. Θα μου πείτε ίσως, ότι για να καταλάβεις κάτι πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις. Επειδή αυτές βρίσκονται έξω από το γνωστικό μου αντικείμενο δεν τις αναφέρω , προσθέτοντας όμως ότι για να κυβερνηθεί μια χώρα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να διαθέτουν τουλάχιστον αυτογνωσία, για την ύπαρξη της οποίας δεν αρκούν τα λόγια!!!

Εγώ δεν κάνω υποδείξεις αλλά μίλησα για την μοναδική λύση που απομένει στο φτωχό μου το μυαλό, χωρίς να είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι εφικτή και αν όλοι συμφωνούν, αφού οι περισσότεροι δεν μιλάνε πια ούτε μεταξύ τους. Υπάρχει βέβαια και η μέθοδος της Κίνας, της Κούβας και κυρίως αυτή της Β. Κορέας, που δεν απαιτεί την αλλαγή του λαού, αφού θεωρείται αρκετή η  υποκατάστασή του από ρομποτάκια τα οποία κλαίνε και γελάνε κατά τα προστάγματα του ηγέτη και των κληρονόμων του.  Τι λένε άραγε επ’ αυτού οι σύγχρονοι Τσε Γκεβάρα  και Χίτλερ της χώρας μας;;;; Πρακτικά τους βρίσκω  ζηλωτές εκείνων που μιμούνται!!!

Τα τελευταία τα λέω και από προσωπική εμπειρία τα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου και 12 συναπτών ετών που έζησα οικογενειακώς σε χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως    αποκαλούσε  ο ‘’χαρισματικός’’  Ανδρέας  τις χώρες του Γιαρουζέλσκι, Τσαουσέσκου και των ομοίων τους,  μιας αλήστου μνήμης εποχής!!!        Αντώνης