ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΡΟΥΣΗ ΠΡΥΜΝΑΝ

 

                              ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΚΡΟΥΣΗ ΠΡΥΜΝΑΝ

 

 

Στο χθεσινό μου πόνημα σκέφθηκα να αποφύγω την καθημερινή μιζέρια, που έχει γίνει χρόνιο νόσημα της εποχής μας και να ασχοληθώ με σοβαρότερα θέματα. Διαψεύστηκα όμως παταγωδώς και αυτό φάνηκε από την αναγνωσιμότητα του πονήματός μου και  την παντελή έλλειψη σχολιασμού [ θετικού ή αρνητικού]. Διαβάζοντας τα στατιστικά στοιχεία της ιστοσελίδας μου, διαπίστωσα περιορισμένες αναγνώσεις  και μόνο  εκτός Ελλάδας,  που  δείχνει  ότι έλκονται και  αυτοί από την ‘’πικάντικη’’ ελληνική επικαιρότητα.

Προσωπικά δεν συμφωνώ αλλά θα υποκύψω στις νέες τάσεις της εποχής μας και εύχομαι να μας βγει σε καλό. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η μιζέρια και το κομματικό κους-κους στην εποχή μας, δεν μας αφήνει ποτέ να πλήξουμε.

Στο χθεσινό μου δημοσίευμα, σκέφθηκε να δώσω μια  σύντομη φιλοσοφική  και ποιητική διάσταση στο κείμενό μου, κρίνοντας παράλληλα με έμμεσο και ευγενικό τρόπο κάποιες συνήθειές μας που δεν ωφελούν κανένα.

Έχω πολλάκις επικαλεσθεί τη ρήση του αυλητή  Καφισία, ,  όταν ένας μαθητής του έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερη ένταση: "οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα". Όπως λέει ο λαός μας  ‘’λίγα και καλά’’. Στη χώρα μας όμως, αυτό εξακολουθεί να αποτελεί  ζητούμενο.

 Τελικά όμως  απέτυχα και ‘’ανέκρουσα πρύμναν’’,  επιστρέφοντας  στη φαιδρότητα, τη μιζέρια και τα   τετριμμένα της εποχής. Αυτά δεν χρειάζονται  ανάλωση φαιάς ουσίας και σκέψης και   προφέρουν  εύκολο   υλικό, αρκεί να κάνεις ένα ζάπινγκ στα τηλεοπτικά κανάλια , όπου θα  βρεις   αμέτρητες   αμετροέπειες.

Αρχίζω από τον πάλαι ποτέ ‘’φιλελεύθερο’’ δημοσιογράφο και πολιτικό κύριο Μπογδάνο, ο οποίος, στη χθεσινή  εκπομπή του,  αμφισβητούσε  δημοσίως επιστήμονες που υπερασπίστηκαν τη χρήση του εμβολίου κατά του κόβιτ, στηριζόμενος σε  αναπόδεικτη παρενέργεια παράλυσης ενός ατόμου. Σκέφθηκε ποτέ αυτός ο κύριος, πόσα εκατομμύρια ανθρώπων βρίσκονται μεταξύ μας, χάρις στο εμβόλιο;;; Θυμάται τις σκηνές των ομαδικών τάφων στην Ιταλία και αλλαχού που έδειχνε η τηλεόραση;;; Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με το άτομο αυτό που προσπαθεί  να γίνει ακραίος, για να καρπωθεί τα κέρδη της σύγχρονη αυτής μάστιγας λαϊκισμού.

Θα κλείσω με ένα  ακόμα   δείγμα σύγχρονου λαϊκισμού, αν και στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για δείγμα αλλά για  καθημερινότητα η οποία έγινε ρουτίνα. Πρόκειται για αρχηγό προσωποπαγούς  κόμματος που πάντα  βρίσκει τον δικό της τρόπο να δίνει το παρόν στην επικαιρότητα, αδιαφορώντας για τη λογική, τη νομιμότητα ή την ενδεχόμενη βλάβη που μπορεί να προκαλεί η στάση της. Τελευταία βρίσκεται παντού [ εκεί που δεν την σπέρνουν όπως έλεγαν οι παλιότεροι] και κυρίως αποτελεί αντικείμενο  άρσης της ασυλίας της από τη Βουλή.

 Χαμένος κόπος όλα αυτά, αφού για να συμμορφωθεί και να κατανοήσει την πραγματικότητα δεν αρκεί μόνο ο επαναστατισμός  [του γλυκού νερού] και ο στείρος λόγος της, αλλά  και κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους εχέφρονες. Θα έλεγα ότι δεν έχει τον Θεό της, [στον οποιονδήποτε πιστεύει] και για να βγει από το αλαλούμ στο οποίο έχει περιέλθει, χρειάζεται  και η δική της σύμπραξη.    Αντώνης

                           

ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ΄ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ

 

              ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ΄ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ

                  ΚΑΙ ΦΙΣΟΣΟΦΟΥΜΕΝ ΑΝΕΥ ΜΑΛΑΚΙΑΣ

 

 

Η γνωστή αυτή φράση του Περικλή, από τον λόγο του στον Επιτάφιο, για να εξυψώσει το ηθικό των Αθηναίων σημαίνει: Αγαπάμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα. Το ίδιο θα επιχειρήσω να κάνω και εγώ σήμερα, για να ξεφύγω από τα τετριμμένα και  την καθημερινή φαιδρότητα της εποχής μας.

Την ιδέα του σημερινού μου πονήματος  μου έδωσε ένας στίχος του ποιητή μας Κώστα Ουράνη , που ακολουθεί,  τον οποίο βρήκα αρκούντως ρομαντικό όχι όμως   και ρεαλιστικό:       ‘’Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι / μέσ᾿ στὴν κρύα μου κάμαρα, ὅπως ἔζησα μόνος’’. Ένα αρχαίο γνωμικό όμως αντιλέγει ότι ’’ άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε Θεός κελεύει’’. Μακάρι να μπορούσαμε να προδιαγράψουμε και να περιγράψουμε εν ζωή  το φυσικό  τέλος του βίου μας και την ενδεχόμενη συνέχεια διάφορων δοξασιών. Ο ποιητής όμως,  καλός γνώστης της πραγματικότητας που περιγράφει, , πιθανολογεί τη ευκταία ή εύχεται την πιθανή εν προκειμένω κατάληξη .

Είναι γνωστό ότι όλοι μας βρισκόμαστε στη διάθεση της φύσης, που κάνει τις επιλογές της με τα δικά της κριτήρια. Είναι σαφές και παγκοίνως αποδεκτό ότι ο άνθρωπος έρχεται μόνος στη ζωή και φεύγει από αυτήν επίσης μόνος. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν  προκαταλήψεις, πιθανολογήσεις  και  ενδεχόμενες επιθυμίες.  Ο ποιητής επιλέγει ένα  φθινοπωρινό δείλι  προφανώς  γιατί το Φθινόπωρο αποτελεί μια εποχή γενικότερης πτώσης ή για καθαρά ποιητικούς λόγους. Η στατιστική όμως επιλέγει την Άνοιξη,  εποχή ανανέωσης αλλά και ξεκαθαρίσματος εκείνων που δεν  άντεξαν τον προηγηθέντα χειμώνα και βρέθηκαν αδύναμοι στις απαιτήσεις της.

Θα μου πείτε εύλογα γιατί τα λέω όλα αυτά και μάλιστα εν μέσω Φθινοπώρου. Το κάνω διότι βρήκα πολύ ενδιαφέροντα τον στίχο του ποιητή και  δεύτερο γιατί, σήμερα το πρωί, συνάντησα ένα συνομήλικο παλιό συμμαθητή μου, ίσως ένα από τους ελάχιστους επιζώντες της ‘’κλάσης’’  μας, που είχα χάσει τα ίχνη του για καιρό. Αυτό ίσως  να οφείλεται και  στο γεγονός ότι τελευταία δεν πολυκυκλοφορώ  και  απείχα με επιλογή μου ανέκαθεν, από την ελληνικότατη συνήθεια των υπερηλίκων και όχι μόνο, να συχνάζουν στα  καφενεία.

 Εκείνος οδηγούσε ένα αγροτικό αυτοκίνητο και σταμάτησε να μου μιλήσει , θυμίζοντάς μου ποιος είναι,  αφού κατάλαβε την αμηχανία μου να τον αναγνωρίσω αμέσως. Δεν του ανέφερα ότι  το αιμάτωμα του ματιού μου δυσκολεύει την όραση μου, γιατί αιφνιδιάστηκα που τον είδα να οδηγεί αυτοκίνητο. Μου απάντησε με περισσή φυσικότητα ότι μεταφέρει τους εργάτες στα κτήματά του αλλά αποφεύγει να περνά από το κέντρο , προφανώς για να αποφύγει ενδεχόμενες συνέπειες. Περιορίστηκα να του πω, πρόσεχε, κυρίως για τους  άλλους, αφού εμείς είμαστε κοντά στο τέλος . Δεν εννοούσα βέβαια το τέλος που περιγράφει ο ποιητής,  αφού άλλωστε μπορεί και να μην είχε υπόψη του τον συγκεκριμένο  στίχο.   Αντώνης

 

 

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ

 

           ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ  28^ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 

Η ημερομηνία αυτή σηματοδοτεί την επέτειο του ΟΧΙ του Ελληνικού λαού, δια στόματος Ι. Μεταξά, στο τελεσίγραφο του Ιταλού Πρέσβη και την είσοδό μας στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η παρέλαση καθιερώθηκε το 1944 και έγινε ενώπιον του τότε  Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου.

‘Έζησα τη δύνη του πολέμου, 6χρονο αγόρι και   είδα τον πατέρα μου να μας αποχαιρετά με ένα απλό, ‘’γεια σας’’ και να τρέχει στο δρόμο για το Αλβανικό μέτωπο, χωρίς να στρέψει το βλέμμα του πίσω. Γύρισε πίσω με απόξεση των πελμάτων του λόγω κρυοπαγημάτων και δεν δέχτηκε ποτέ να ζητήσει αποζημίωση για το καθήκον του προς την πατρίδα. Τη συνέχεια την έχω διηγηθεί πολλές φορές σε προηγούμενα δημοσιεύματά μου. Δυστυχία, πείνα, ανέχεια και δίπλα μας ερείπια και νεκροί. Νεκροί όμως που έπεσαν για να κρατήσουν τη χώρα μας  ελεύθερη.

Κάποιοι από τους στρατιώτες επέστρεψαν – τραυματίες οι περισσότεροι – για τους λοιπούς όμως δεν υπήρξε έλεος και κάποιοι  χάθηκαν στο μέτωπο. Γι’ αυτούς τους τελευταίους, το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν να συμπεριληφθεί  η μνήμη τους στο κενοτάφιο του μνημείου του  άγνωστου στρατιώτη που είχε δημιουργηθεί με πρόταση του δικτάτορα Πάγκαλου  τη δεκαετία του 1930. Η έμπνευση για το μνημείο προέρχεται από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη μέσα στο αβαείο του Γουέστμινστερ του Λονδίνου και το αντίστοιχο μνημείο στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι. Και τα δυο μνημεία σε αντίθεση με το ελληνικό κενοτάφιο, έχουν θαμμένους, μη αναγνωρισμένους στρατιώτες που έπεσαν σε μάχες του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.

Τώρα, με όλες αυτές τις μνήμες, κάθε σώφρων άνθρωπος γνωρίζει πολύ καλά ποιοι έχουν δικαίωμα συμπερίληψης και ενδεχόμενης αναγραφής των ονομάτων τους στο κενοτάφιο και τους πέριξ  αυτού χώρους, με μόνους φύλακες,  τιμής ένεκεν, τους Τσολιάδες μας.

 Η προσθήκη αναγραφής ονομάτων  των θυμάτων, σιδηροδρομικών, αυτοκινητιστικών και άλλων δυστυχημάτων,  πέραν του αδιαχώρητου, θα αποτελούσε και ασέβεια προς εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για τη λευτεριά της πατρίδας.

Για τους γονείς των θυμάτων μπορεί να δικαιολογηθεί και μια ενδεχόμενη υπερβολή στις απαιτήσεις τους, για τους πολιτικούς μας όμως, που οφείλουν να γνωρίζουν τους μοναδικούς συμβολισμούς του μνημείου, οι πράξεις και τα λόγια τους αποτελούν σαφή και καταδικαστέα βεβήλωση του ιερού μνημείου και αυτό δεν πρέπει να μείνει ανεξέλεγκτο. Προφανώς δεν υπάρχει συσχετισμός των ενδεχόμενων αιτιάσεων για τυχόν  υπόλογους του δυστυχήματος των Τεμπών με το θέμα του μνημείου. Το θέμα ανεύρεσης και του καταλογισμού ευθυνών στους οποιουσδήποτε υπεύθυνους, αποτελεί αποκλειστικό δικαίωμα της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, όπως συμβαίνει και στις λοιπές πολιτισμένες δημοκρατικές χώρες. Στο θέμα καταλογισμού της ευθύνης στους υπεύθυνους, είναι αλληλέγγυος όλος ο Ελληνικός λαός

Θερμές ευχές σε όλους για την ιερότητα της ημέρας , με την ελπίδα όχι δεν θα συνεχιστεί περαιτέρω  βεβήλωση των ιερών και οσίων  της πατρίδας μας.

Αντώνης

 

 

 

 

 

 

ΦΑΡΙΣΑΙΚΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ - [ ΜΙΑ ΑΛΟΙΩΤΙΚΗ ''ΕΠΟΨΗ'']

 

                 ΦΑΡΙΣΑΙΚΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ

                                     [  ΜΙΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΗ ‘’ΕΠΟΨΗ’’ ]

 

 

Επιθυμώ να εκθέσω δημόσια μια προσωπική μου άποψη και όσο και αν θεωρηθεί αιρετική, την υποστηρίζω, χωρίς να μειώνω στο ελάχιστον την αξία κανενός. Για μια ακόμα φορά φάνηκε ότι στη χώρα μας συνεχίζει να ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, όπως γράφει στο ποίημά του ο Άγγελος Βλάχος.

Στη – δημοσία δαπάνη - κηδεία του Σπουδαίου τραγουδοποιού Διονύση Σαββόπουλου και την εξόδιο ακολουθία που την συνόδευσε, έγιναν και ακούστηκαν πολλά και διάφορα, που καταδεικνύουν την συνήθη υπερβολή που μας   χαρακτηρίζει.   Ίσως καλά  έκαναν  αφού έτσι ένιωθαν  και περιορίζομαι  στην  υπερβολή που έδειξαν πολλοί από τους παρευρισκόμενους.

Δεν υποτιμώ το έργο του, ούτε είμαι ο καταλληλότερος να το κρίνει καλλιτεχνικά. Επειδή όμως έζησα την εποχή της πρώτης παρουσίας του στη δημόσια ζωή της χώρας μας,  διαπίστωσα ότι με την εν γένει εμφάνιση και τη συνθηματολογία των τραγουδιών του, αποτέλεσε ένα σύγχρονο υποκατάστατο Τσε Γκεβάρα για τους ντόπιους ‘’επαναστάτες του γλυκού νερού’’ .  Υπήρξε ένας μικρός ήρως μιας εποχής που κάποια κόμματα προσπαθούσαν να επαναφέρουν μια επαναστατικότητα που είχε χαθεί οριστικά. Η μετέπειτα μεταστροφή του δεν ξέρω αν τον ωφέλησε ή τον εξέθεσε. Να είναι ελαφρύ το χώρα που τον σκεπάζει, αν και το βάρυναν πολύ οι υψηλοί άρχοντες που τον κατευόδωσαν και τα τηλεοπτικά κανάλια, που επιχείρησαν να ξεπεράσουν κάθε όριο.

  Αποδόθηκε η  προσήκουσα τιμή στον καλλιτέχνη , αλλά ίσως άθελά τους και  τηρουμένων των αναλογιών,  ‘’απαξίωσαν’’ την ιδέα της ‘’δημόσιας δαπάνης’’. Είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος [ σεμνός άνθρωπος ] δεν θα το επιθυμούσε. Δεν ξέρω γιατί αλλά είδα την όλη τελετή να μοιάζει με την  υποδοχή Ολυμπιονικών στο αεροδρόμιο, για να κλέψουν μέρος της δόξας και της αξιοσύνης των αθλητών και να προβληθούν δημόσια. Τελικά στη χώρα μας – θα το ξαναπώ- έχει χαθεί το μέτρο, με πρόσφατο παράδειγμα τα όσα έγιναν  στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη για να τον  εξομοιώσουν με  τα θύματα ενός δυστυχήματος.

Διερωτώμαι αν   όλοι αυτοί που φωνασκούν και παραχαράσσουν τις αξίες και τους συμβολισμούς του μνημείου, έχουν επιχειρήσει να κάνουν κάτι ανάλογο σε ιερούς χώρους πολιτισμένων δημοκρατικών χωρών!!! Εορτάζοντας αύριο την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου,  ας επιχειρήσουμε μια σύγκριση για να κατανοήσουμε τα αυτονόητα. Ας καταλάβουμε επί τέλους ότι δεν είναι  όλα ‘’ίσα και όμοια’’      Αντώνης

 

 

 

 

 

ΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟΧΩΡΙ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ

 

                                                     ΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟΧΩΡΙ  ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ  ΜΟΥ

 

 

 

Μια πρόσφατη σύνδεση της ΕΡΤ με τα καστανοχώρια της περιοχής Βοίου Κοζάνης,  έκανε τη  σκέψη μου να τρέξει στο χωριό της καρδιάς μου – τον Πεντάλοφο- από τον οποίο φέρει την καταγωγή του ο πατέρας μου. Από την πλευρά της μητέρας μου είμαι γέννημα-θρέμμα Ρουμελιώτης. όπου και κατέληξα οριστικά  μετά την συνταξιοδότησή μου, γιατί εδώ ζουν η κόρη , τα αδέλφια μου και ελάχιστοι πια εναπομείναντες  παιδικοί μου φίλοι. Προσωπικά  σεμνύνομαι να αισθάνομαι Ζουπανιώτης.

Ο Πεντάλοφος, χτισμένος σε υψόμετρο 1040 μέτρων, δεν αποτελεί μόνο ένα από  τα σημαντικότερα καστανοχώρια της χώρας, αλλά υπήρξε παλιότερα και σημαντικό μαστοροχώρι, πράγμα που διακρίνεται και στα ωραιότατα ψηλά πετρόχτιστα σπίτια του. Οι  γνωστοί ‘’πελεκάνοι’’ της πέτρας , ασχολήθηκαν με το μοναδικό υλικό που βρήκαν στον τόπο τους και μετέφεραν την  ‘’ τεχνοτροπία’’ τους σε όλη τη χώρα, με  σημαντικά  δείγματά της σε  εκκλησίες, σπίτια και γεφύρια.

Με τον ίδιο τρόπο, έφτασε στη Ρούμελη  και ο πατέρας μου  με τον παππού μου, τον μικρότερο αδελφό του και τα λοιπά μέλη μιας συντεχνίας. Διασκορπίστηκαν σε ολόκληρη την περιοχή, δημιουργώντας σημαντικά έργα και  πολλοί από αυτούς οικογένειες.  Το χαρακτηριστικό τους διακριτικό υπήρξε η δωρικότητα και η ειλικρίνεια,στοιχεία που τους ξεχώριζε και τους έκαναν πολύ αγαπητούς στους ντόπιους. Ο Πεντάλοφος, τον οποίο ο πατέρας μου αποκαλούσε με την παλιότερη ονομασία του Ζουπάνι,  είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιδιαίτερη τεχνική λάξευσης της πέτρας.

Πριν συνεχίσω όμως το οδοιπορικό μου στο Ζουπάνι και τους Ζουπανιώτες, θα κάνω μια αναγκαία σχετική παρένθεση για να αποτίσω την προσήκουσα τιμή στον εικονιζόμενο, τελευταίο της οικογένειας των μαστόρων, τον Κώστα Ταρνανά του Τριαντάφυλλου και της Καλλιρρόης , που μας έφυγε πρόωρα την παρελθούσα  Άνοιξη. Εκφράζω στους Οικείους του  τα Θερμά  μου συλλυπητήρια

Από ΕΜΠΡΟΣ

Δημοσιεύτηκε στις 1 Απριλίου 2025

 0

Θλίψη για την απώλεια του μαστρο-Κώστα Ταρνανά, σπουδαίου πετρά και δασκάλου της παραδοσιακής τέχνης

Το εργαστήρι της τέχνης της πέτρας στον Πεντάλοφο – Κώστας Ταρνανάς: «Το όνειρο μας είναι να δημιουργήσουμε νέους Πετράδες»

 

Θυμάμαι στα σχολικά μου χρόνια, γινόμουν στόχος των καθηγητών μου για τα διαφορετικά μου ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά και τα μπλέ μου μάτια. Ένας φιλόλογος καθηγητής μου , ονόματι Σέτας, που εγκατέλειψε την εκπαίδευση και έγινε σπουδαίος λαογράφος, συχνά πυκνά μου μετρούσε το μέτωπο και τα ζυγωματικά,  σαν να ήμουν κάτι διαφορετικό. Σε κάποια φάση μάλιστα, αυτή  η διαφορετικότητα που μου αποδίδονταν, άρχισε να με ενοχλεί και μου δημιούργησε ένα έντονο σύμπλεγμα. Πολύ αργότερα βέβαια κατάλαβα ότι η διαφορετικότητά μου εξελίχτηκε σε    πλεονέκτημά ! Τη γενέτειρα του πατέρα μου επισκέφθηκα αρκετές φορές μόνος και  μια φορά με σύσσωμη την οικογένεια.

Διαπίστωσα και εγώ, τη θετική διαφορετικότητα του λαού της περιοχής, δεν βίωσα όμως ποτέ τη σημαντική για το χωριό περίοδο της καστανοσυγκομιδής, που αποτελούσε σημαντικό εορταστικό  γεγονός, με χορούς και λοιπές εκδηλώσεις.  Ξαφνιάστηκα όμως όταν , σε επίσκεψή μου στο σπίτι της αδελφής του πατέρα μου Δάφνης [ Δάφνω την αποκαλούσαν στο χωριό], εκείνη  άνοιξε την πόρτα ενός δωματίου κατάμεστου με τα προϊόντα της τελευταίας συγκομιδής.

Πήγα στη λότζα [κεντρική πλατεία του χωριού], συμμερίστηκα τη ζωή τους και απόλαυσα τη  δωρική πάντα φιλοξενία τους . Ένοιωσα όμως ιδιαίτερα υπερήφανος, στη θέα του αγάλματος που στολίζει την πλατεία, για τις γυναίκες της Πίνδου. Ήταν εκείνες, ανάμεσα στις οποίες και στενά συγγενικά μου πρόσωπα, που κουβαλούσαν τρόφιμα και πολεμοφόδια στον Ελληνικό στρατό και επέστρεφαν φορτωμένες με τραυματίες από το αλβανικό μέτωπο.  Αντώνης

 

 

 

 

ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ - Η ΠΑΡΕΟΎΛΑ ΜΑΣ

 

                                  ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ

                                                    Η ΠΑΡΕΟΥΛΑ ΜΑΣ

 

 

Πάει καιρός που μια μικρή ομάδα παλιών και λίαν  αγαπητών συναδέλφων, δημιούργησαν παρεούλα και μέσω του διαδικτύου συζητούσαν  σε τακτική βάση  για ειδικά και προσφιλή τους τεχνικά  θέματα, μέσω του διαδικτύου. Αργότερα έμαθα ότι η 0μάδα μεγάλωσε και σκέφθηκα ότι ‘’εμένα δεν με ’’παίζουν’’, όπως λέγαμε μικροί.

Δεν συνέβαινε όμως τίποτα από αυτά και στην πρώτη κρούση μου έγινα ασμένως αποδεκτός. Στην αρχή, ίσως από ανάγκη, μονοπωλούσα τη συζήτηση, στην προσπάθεια να διασκεδάσω τη μοναξιά μου. Αργότερα όμως και εγώ προσαρμόστηκα αλλά και εκείνοι έκαναν ‘’τα στραβά μάτια’’, δείχνοντας την ανάλογη ανοχή. Έκτοτε η παρεούλα έγινε παρέα , ξεφεύγοντας από τα  τετριμμένα υπηρεσιακά θέματα ,  ασχολούμενη και με θέματα της επικαιρότητας και πολύ συχνά με αυτοσαρκασμό, για να φαιδρύνουμε την πεζή και ανιαρή ενίοτε πραγματικότητα.

Προσωπικά ένοιωσα μια επιστροφή μου στη ‘’αυλή του Κεραμεικού’’ με τις  βραδινές συζητήσεις μας και την   προτεραιότητα που  δίναμε στους γεροντότερους. Ίσως αυτό να συνέτεινε  στην αρχική μου στάση.  Βοηθούντων όμως και των συνομιλητών με τα φιλικά τους σχόλια και τη διαπίστωση ότι μεταξύ μας δεν υπήρχε τόσο μεγάλη  ηλικιακή απόσταση, προσαρμόστηκα. Περνάμε τόσο καλά που αδημονούμε καθημερινά να έλθει η ώρα της τακτικής πια συνομιλίας μας -με ανοικτές κάμερες-  ώστε να βλέπουμε ’’κατάμουτρα’’ και τη σημερινή μας , όχι κακή πάντως, αναλογικά,  κατάσταση!!! Η ευχαρίστηση που μας δίνει η καθημερινή μας ανταλλαγή απόψεων, με ωθεί στη σκέψη να διευρύνομε την παρέα μας, φέρνοντας  και άλλους συνοδοιπόρους  κοντά μας.

Λόγω των συνεχιζόμενων προβλημάτων με την όρασή μου, δεν θα επεκταθώ περισσότερο, παραθέτοντας στη συνέχεια παλιότερο δημοσίευμά μου για την αυλή του Κεραμεικού που αναφέρω στο παρόν, για όσους τυχόν δεν το έχουν διαβάσει:

 

                       [[       ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ  ΣΕΛΗΝΗ !

                              ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ

 

 

 

Γεννημένος το 1934 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και βιώνοντας  σε  τρυφερή ηλικία την τραγικότητα του πολεμου της εποχής, την πείνα και τον εμφύλιο, δεν είχα τον καιρό και τη δυνατότητα  να εμπλουτίσω τις   προσωπικές  μου παραστάσεις. Τον καιρό εκείνο ο δικός μου Κόσμος σταματούσε στον οπτικό μου ορίζοντα, συμπεριλαμβανομένου του  διαυγέστατου έναστρου ουρανού.

Πρώτη  διεύρυνση του Κόσμου μου, έγινε  από μια   παράσταση ‘’ ο Καραγκιόζης στη σελήνη’’ ενός  περιοδεύοντος θεάτρου σκιών, που μου έδωσε τις δικές της εξηγήσεις για το θαυμάσιο θέαμα του ουράνιου θόλου. Η έλλειψη ηλεκτρισμού και φωτισμού μας επέτρεπαν να ‘’μετράμε τα άστρα’’ και να απολαμβάνουμε ένα μαγικό θέαμα, που πιστεύω ότι δεν μπορούν πια να το απολαύσουν οι μετέπειτα γενιές.

Πολύ αργότερα διάβασα τα  μυθιστορήματα  του Ιουλίου Βερν και   του Μενέλαου Λουντέμη και βρήκα  τον αληθινό μου  ουρανό. Ο Λουντέμης  αναφέρεται σε ένα  παιδί που  μετράει συμβολικά  τα άστρα , για να καταδείξει την προσπάθειά του  να μπορέσει να πάει σχολείο   , να μορφωθεί και να επιβιώσει.

Στην Αθήνα βρέθηκα για πρώτη φορά το 1953, ως εθελοντής πενταετούς υποχρέωσης στο στρατό, για να κάνω αυτά που ονειρεύεται και ο μικρός ήρωας του Λουντέμη. Δεν θα κάνω πια καμιά αναφορά στις συνθήκες υπηρεσίας μου στις Ένοπλες δυνάμεις , θα διαβεβαιώσω  όμως ότι  διεύρυναν τους ορίζοντες μου και μου έδωσαν την ευκαιρία να επεκτείνω την γνώση και τη  μόρφωσή μου.

Κουβαλώντας ακόμα τις πρώτες προσλαμβάνουσες της μικρής μου πόλης και για να διευκολύνω τις σπουδές μου, αναζητούσα ‘’δωμάτιο’’ για διαμονή σε παλιές περιοχές της Πρωτεύουσας, στην Πλάκα, τον Κεραμεικό και την πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στην αφετηρία των λεωφο0ρείων για το στρατόπεδο που υπηρετούσα. Βασικό μου κριτήριο ήταν η ύπαρξη αυλής, που υπήρχε ακόμα τις δεκαετίες 1950-60.

Σε μια από αυτές υπήρχε μια μεγάλη αυλόπορτα   που οδηγούσε στην αυλή, γύρω από την οποία ήταν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, ενώ η εξυπηρέτηση των λοιπόν αναγκών ήταν κοινή. Στην άμεση αποδοχή του δωματίου   συνέβαλε και το τετράστιχο ενός αγαπημένου μου χ0δωριακού τραγουδιού που παραθέτω στη συνέχεια:

Μια αυλόπορτα που κρύβετ’ η μισή
απ’ τ’ αγιόκλημα και την περικοκλάδα
και ρετσίνα στο ποτήρι σου χρυσή
να τι θα πει Ελλάδα.

   Κάθε βράδυ, ο καθένας μας έβγαινε με την καρέκλα του έξω από την πόρτα του και με τη σειρά – ηλικιακά - κάναμε τη ‘’διάλεξή μας. Τις καλύτερες στιγμές της ‘’παρέας’’ αποτελούσαν οι αφηγήσεις των ηλικιωμένων της συντροφιάς μας, οι οποίοι, παρά την περιορισμένη τους μόρφωση, σαγήνευαν με το λόγο τους, σε σημείο να αρχίζει η διαρροή του ακροατηρίου όταν εκείνοι αποσύρονταν.

Αυτή η αυλή,  θύμιζε αμφιθέατρο Πανεπιστημίου  και εκεί πήρα τα πρώτα  δείγματα ορθής αφήγησης.

Όταν διέμενα  στην Πλατεία Κουμουνδούρου, ανακάλυψα, σε κοντινή πάροδο της Πειραιώς, μια σχολή χορωδίας του ζεύγους Διονύση και  Καίτης Αποστολάτου. Άρχισα μαθήματα και σύντομα  διαπίστωσαν τις φωνητικές μου ικανότητες και  μου πρότειναν να μετάσχω στο διαγωνισμό για τη χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στην οδό Ακαδημίας. Άκουσα την προτροπή τους. διαγωνίστηκα και με προσέλαβαν.

Η χαρά  με οδήγησε το επόμενο Σαββατοκύριακο στους γονείς μου για να τους αναγγείλω το ευχάριστο γεγονός. Η μητέρα μου με δύο αδελφούς σπουδαίους τενόρους στην παραδοσιακή τοπική χορωδία, δεν είπε τίποτα. Ο πατέρας μου, Μακεδόνας και δωρικός τύπος – άσχετος όμως με τη μουσική- μου είπε  τα εξής:  Μπράβο παιδί μου. Έκανες το κέφι σου, αλλά κοίταξε να βρεις και μια δουλειά για τη ζωή σου, λόγια του οποίου  αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου. Τον καθησύχασα λέγοντας ότι έχω λάβει μέρος σε τρεις  διαγωνισμούς και περίμενα τα αποτελέσματα  [ΟΤΕ, Ολυμπιακή και ΥΠΕΞ], επιτυγχάνοντας ευτυχώς και στους τρείς και επέλεξα το άγνωστό μου Υπουργείο εξωτερικών. Σκεπτόμενος με χρονική απόσταση τα γεγονότα, είναι βέβαιο ότι έκανα την καλύτερη επιλογή, κρατώντας την  ‘’ευφωνία’’ μου για το κέφι μου και σημαντικές φιλίες και σχέσεις μου. Η φράση του τετράστιχου  ‘’ και ρετσίνα στο ποτήρι σου χρυσή’’, με βοήθησε  αρχικά – μαζί με τη αείμνηστη σύντροφο της ζωής μου - να ζήσουμε αξέχαστες βραδιές στις Πλάκας τα στενά και αλλαχού. Γίναμε θαμώνες στο’’ παλιό Πανεπιστήμιο’’ [ το πρώτο Πανεπιστήμιο στη χώρα μας]  που είχε διαμορφωθεί σε γραφική ταβέρνα με εκλεκτούς  πελάτες. Κάποια χρόνια μετά την απώλεια της συζύγου μου, συνέχισα να ακολουθώ την προτροπή του πατέρα μου στις Βρυξέλλες, όπου ‘’έζησα για 10 ζωές και όταν φύγω από την παρούσα ζωή, θα είμαι απόλυτα χορτασμένος’’.]]

 

ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

 

                          ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ;

                                           [ Λίγες αλήθειες για την Αντιπολίτευση της χώρας].

 

 

Είναι ένα ερώτημα  που δεν με απασχολεί προσωπικά, αφού στα 92 μου χρόνια, μπορεί και να μην τις προλάβω  ή να μην μπορέσω να ψηφίσω . Ούτως ή άλλως όμως, εκών-άκων   ‘’υφίσταμαι’’, συχνά- πυκνά τον σχετικό βομβαρδισμό των ΜΜΕ. Δεν θυμάμαι κάποια συνέντευξη του Πρωθυπουργού, ενίοτε δε και των Βουλευτών του κόμματός του, χωρίς το σχετικό ερώτημα.

Η μακρά εμπειρία μου λέει ότι οι εκλογές και ο ανασχηματισμός δεν προαναγγέλλονται και αυτό το ξέρουν όλοι και εσείς, αλλά παρά ταύτα όλοι επιμένετε. Ας πάρουμε λοιπόν και τις δύο εκδοχές, παρά την επανάληψη της κυβερνητικής πλευράς ότι αυτές θα γίνουν στο τέλος της 4ετίας και με τον ισχύοντα εκλογικό Νόμο. Από την άλλη , υπαινιγμοί της Αντιπολίτευσης υποστηρίζουν ότι  θα ’’συρθεί’’ η Κυβέρνηση να τις επισπεύσει και ίσως αλλάξει και   τον εκλογικό Νόμο. Ποιος λέει την αλήθεια και ποιόν συμφέρει η μία ή η άλλη εκδοχή;

Ας δεχθούμε ότι θα ισχύσουν αυτά που ισχυρίζεται κατά καιρούς η Αντιπολίτευση και ότι θα συρθεί η Κυβέρνηση στην επίσπευσή τους. Το θέλει αυτό η Αντιπολίτευση ,  την συμφέρει και γιατί; Με  τον κατακερματισμό της και το γεγονός ότι όλα τα κομματίδια που την απαρτίζουν συμφωνούν μόνο να διώξουν   τον κ. Μητσοτάκη και να αναλάβει- το καθένα για λογαριασμό του-  τα ηνία. Αλήθεια πως θα συνεννοηθούν, αφού δεν μιλάνε καν μεταξύ τους;;; Για να πάρουν την πριμοδότηση που προβλέπει ο Νόμος πρέπει να αναδειχθούν σε πρώτο Κόμμα υπό την προϋπόθεση ότι αποτελούν ενιαίο πολιτικό χώρο. Στην πραγματικότητα όμως, όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν την πρώτη θέση στην Κυβέρνηση με διψήφια διαφορά από το δεύτερο κόμμα. Πώς θα το αντιμετωπίσει  αυτό η Αντιπολίτευση; Ελπίζω όχι με την άποψη να  διώξουμε τον Μητσοτάκη ‘’και γαία πυρί μιχθήτω’’, γιατί πλην των  όποιων φιλοδοξιών και επιδιώξεων, υπάρχει και  η  ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας.  Το αποτέλεσμα θα είναι η ακυβερνησία, που  θα γυρίσει τη χώρα στις μαύρες  μέρες  από τις οποίες βγήκαμε πρόσφατα. Σε ποιόν στηρίζονται για τη λύση του προβλήματος;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επενδυτές πως θα αντιδράσουν σε μια ανάλογη περιπέτεια και ποια θα είναι η  επίδραση στην Ελληνική οικονομία; Οι μόνοι που θα χαρούν θα είναι οι Ανατολικοί μας γείτονες και θα τρίβουν τα χέρια τους, γιατί ως γνωστόν ‘’ ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται’’. Πιστεύω ότι το τελευταίο δεν μπορεί να αποτελεί επιδίωξη οποιουδήποτε Κόμματος της χώρας. Δεν απομένει λοιπόν παρά η επανάληψη των εκλογών και αν το αποτέλεσμα δεν αλλάξει θα κάνουμε, συνέχεια εκλογές;

Η θεωρητική εκδοχή της επανόδου του δραπετεύσαντος από την ηγεσία του ίδιου του του Κόμματος τι θα προσφέρει; Οι μισοί τον βρίζατε για την παραίτησή του από την ηγεσία και την αντικατάστασή του από εισαγόμενο πρόεδρο και την αλλαγή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Οι άλλοι μισοί για τον ακατανόητο τρόπο της επιστροφής του ‘’δια της παραιτήσεως από Βουλευτή του Κόμματος’’. Εάν μάλιστα προσθέσουμε και  ενδεχόμενες νέες επιστροφές και υποψηφιότητες ποιος νομίζετε ότι θα υποστεί την μεγαλύτερη ζημιά; Συνεπώς προκύπτει ότι όχι μόνο δεν θέλετε την επίσπευση αλλά και δεν την  επιδιώκετε, ρίχνοντας άσφαιρες βολές στον αέρα!!!

Πάμε τώρα στη δεύτερη και πιθανότερη περίπτωση να γίνουν οι εκλογές στην ώρα τους. Ποιός νομίζετε ότι μπορεί να ωφεληθεί, αφού   η εξουσία θα έχει   τον καιρό και τη δυνατότητα να βελτιώσει περαιτέρω τη ζωή των πολιτών της χώρας, χωρίς να προσμετρώ και την ενδεχόμενη αλλαγή του Νόμου που σας φοβίζει,  όπως πολλάκις έπραξαν τα Κόμματά σας όταν Κυβέρνησαν τη χώρα. Είπα πολλάκις και θυμήθηκα τον κ. Πολάκη. Αλήθεια εκείνος τι προτίθεται να κάνει για να ‘’χώσει τους αντιπάλους του κάτω από τη γη’’;;;

Αφήστε  λοιπόν όλες αυτές τις ασκήσεις κομματικής γυμναστικής περασμένων εποχών, αντιμετωπίστε ορθότερα τον κοινοβουλευτισμό , τον οποίο έχετε αποδεχθεί με τη συμμετοχή σας και ο λαός θα σας κρίνει κατά τα έργα  σας’’. Έτσι μόνο θα πεισθεί να σας δώσει την πλειοψηφία και την εξουσία της χώρας.  Εσείς με τη στάση σας  ανεβάζετε τα ποσοστά του κ. Μητσοτάκη, δικαίωμά σας αλλά μην παραπονείστε.     Αντώνης

ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

 

             ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ      ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

 

Ο ποιητής Άγγελος Βλάχος,  πριν 100 περίπου χρόνια, έθετε το γνωστό ερώτημα : «Ξεύρεις την χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, που κοκκινίζ' η σταφυλή και θάλλει η ελαία; Ω, δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η ελληνίς».

Τόσα χρόνια αργότερα, εξακολουθεί και ανθεί η φαιδρότητα γενικότερα, στη χώρα μας και αυτό δεν είναι συμπτωματικό. Είναι αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης και τον 21^ο αιώνα ‘’κομματίλας’’ , όπως  θα έλεγε ο μπάρμπα-Γιάννης ο Σκαρίμπας .

Αναφέρθηκα σε δυο σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες μιας ξεχασμένης εποχής, που μας θυμίζουν ότι δεν μας διακρίνει πια το μέτρο, ούτε η  κανονικότητα μιας  ευνομούμενης δημοκρατικής Χώρας.  Το δυσάρεστο είναι ότι στις μέρες μας το κακό παράγινε, χάσαμε ‘’τον μπούσουλα’’ και τη στοιχειώδη λογική.

Σε πια πολιτισμένη χώρα του Κόσμου,  αγαπητοί μου [δικαίως ή αδίκως] αγανακτισμένοι χρησιμοποιούν τα μοναδικά αυτά  μνημεία  των αγνώστων πεσόντων για τη σωτηρία της πατρίδας , για  παντοειδείς συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες;;; Χάθηκαν άλλοι χώροι για  τα οποιαδήποτε  αιτήματα, για   το στήσιμο σκηνών και για  να προβάλετε [ ευκαιριακά] τις  ‘’αφεντομουτσουνάρες’’ σας;;; Για την πρόσφατη και καθαρά ανθρώπινη διαμαρτυρία, θα μπορούσε να γίνει χρήση ακόμα και του προαύλιου της Βουλής  και η γειτονική πλατεία από την οποία πολλοί εξ υμών, φωνάζατε ‘’ να καεί ή Βουλή’’.

 Ε λοιπόν κάψτε την αφού κάποιοι από σας δηλώνουν  αντίθετοι με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και με τις πράξεις σας δεν την τιμάτε όπως οφείλετε;;; Οι δυστυχείς γονείς των θυμάτων ‘’οδηγήθηκαν’’ στον συγκεκριμένο ιερό χώρο από κόμματα , προσποιούμενα τους ευαίσθητους συμπαραστάτες. Ενδεικτικό στοιχείο  της συγκεκριμένης ασέβειας αποτελεί και η συμμετοχή των ακροδεξιών και πατριδοκάπηλων, δήθεν υπερασπιστών   των ιερών και οσίων της Ελλάδας μας. Όσον αφορά τους παράγοντες και οπαδούς του ΚΚΕ, θα ερωτήσω αν απλά θα μπορούσαν  να διανοηθούν οποιασδήποτε μορφής διαμαρτυρία, έστω και σε απόμερη γωνιά , χωρών  των οποίων τα συστήματα διαρκώς υπερασπίζονται.  ‘’Αιδώς Αργείοι’’ που έλεγαν σε ανάλογες περιπτώσεις οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Όσον αφορά την υπαγωγή του χώρου του μνημείου στο Υπουργείο Εθνικής  Άμυνας, αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού, αφού αφορά αποκλειστικά  στρατιωτικούς. Είναι το μοναδικό τίμημα σ’ αυτούς που  χάθηκαν στον αγώνα για να σωθεί η πατρίδα και να εισπράττουν  παχυλές  αμοιβές , εκείνοι που βυσσοδομούν εις βάρος τους. Αντώνης

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΑΔΕΣ

 

                ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΑΔΕΣ

 

Προσπαθώ να γράψω , όσα μπορώ ακόμα, πάντα για να γεμίζω τις ώρες μου, χωρίς την απαίτηση να τα διαβάζουν όσοι  με βαρέθηκαν ή δεν συμφωνούν με το περιεχόμενό τους. Γράφω όπως εγώ ‘’βλέπω’’ και αισθάνομαι τα γεγονότα.

Η  παγκοσμιοποίηση  υπήρξε ένα  τέχνασμα των μεγάλων δυνάμεων, για να δείξουν τη ‘’φιλική τους διάθεση’’   προς τους λοιπούς  λαούς και να τους πείσουν ότι δήθεν γίναμε όλοι ίσοι. Πρόκειται για μια φενάκη και ευφημισμό με σκοπό να  κρατήσουν αυτοί τα κέρδη και να ισομεράσουν τις ευθύνες στους   μικρούς. Άφηνε  όμως κάποιες φρούδες ελπίδες,  ότι ίσως κάποτε πάρουν και οι λαοί το μικρό τους μερίδιο.

Η εποχή μας όμως, παρά τα όσα  πισωγυρίσματα κάποιων έμμονων ιδεοληπτικών, άλλαξε άρδην και μια διευρυμένη διεθνής φράξια  ‘’μεγαλοδύναμων’’,  προτάσσοντας  τον αναθεωρητισμό της, ξαναμοιράζει τον Κόσμο. Αυτή τη φορά, η πολιτική αποτελεί οικονομική συναλλαγή  μεταξύ τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα περί δημοκρατίας και διεθνούς δικαίου. Μοιράζουν την τράπουλα  με τη μέθοδο του Καραγκιόζη, αφού είναι δική τους και σημαδεμένη . Με τις ευλογίες του μεγάλου Βεζίρη   παρερμηνεύουν  τη ρήση του Αποστόλου Παύλου προς τους Γαλάτες ‘’ αλλήλων τα βάρη βαστάζετε’’ , αφού οι περισσότεροι είναι  άρρηκτα συνδεδεμένοι, υπόδικοι για σωρεία αδικημάτων και αυτάρεσκοι.

 Οι ΗΠΑ, έπαυσαν πια να αποτελούν το πρότυπο της πάλαι ποτέ παγκόσμιας δημοκρατίας. Στη Ρωσία του Πούτιν , ο ίδιος και οι ‘’κολλητοί’’ του. κρατώντας ακέραιο  τον ολοκληρωτισμό με απλή αλλαγή προμετωπίδας, έγιναν εν μια νυκτί ολιγάρχες, πρόεδροι πετρελαϊκών  εταιρειών και ιδιοκτήτες διάσημων ποδοσφαιρικών ομάδων και νησιών.  Στην Τουρκία ο Πρόεδρος φυλακίζει τους πολιτικούς του αντιπάλους, κατέχει μεγάλο μέρος της Κύπρου με  στρατιωτική εισβολή  , ομιλεί για γαλάζιες πατρίδες της καρδιάς του και ονειρεύεται την επαναφορά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γενικότερα δηλαδή, όπως θα έλεγε ο σοφός λαός, πέσμου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος παρουσιάζεται σαν ειρηνοποιός  διεκδικώντας με την αμετροέπειά του το Νόμπελ ειρήνης, ενώ για την Ουκρανία – παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις –  δεν έκανε απολύτως τίποτα. Εκθειάζει τους φίλους του Πούτιν και Ερντογάν και παζαρεύει σπάνιες γαίες στην Ουκρανία, Ριβιέρα στη Γάζα και εξορύξεις στη Ρωσία.  Δυσκολεύεται να εκβιάσει τον επίσης υπόδικο  κ. Νετανιάχου, γιατί φοβάται το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ.

Προκύπτει   λοιπόν αβίαστα ότι η παγκοσμιοποίηση έγινε έρμαιο των  σύγχρονων πραματευτάδων, οι οποίοι    στο παρελθόν, αποτελούσαν τους πάλαι ποτέ ισχυρούς γυρολόγους, που εμπορεύονταν τα πάντα.  Μέσα σ’ αυτή τη σημερινή ζούγκλα, που επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού, έρχονται κάποιοι αφελείς ‘’ψευτοπατριώτες’’ και υπόσχονται ότι θα σώσουν τη χώρα μας , με τις δήθεν προοδευτικές τους ιδέες. Μια  λαϊκή παροιμία λέει ‘’βάζει και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες’’ και δεν έχω  τίποτα με την συμπαθή αλλά ανύπαρκτη  στις μέρες μας μυλωνού. Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα, η επίσης ανύπαρκτη καλαθού, ψευροπροοδευτική, πατριδοκάπηλη και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Αντώνης

Ο ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΣΤΟΝ ΣΤΙΒΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ

 

       Ο ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΣΤΟΝ ΣΤΙΒΟ  ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ

 

 

Ας αρχίσουμε με τον Μαραθώνιο σαν άθλημα, λέγοντας κάποια λόγια για την ιστορία και την εξέλιξή του. Η καθιέρωση του αγωνίσματος του Μαραθωνίου δρόμου, υπήρξε ιδέα του Γάλλου ιστορικού και φιλέλληνα Μισέλ Μπρεάλ προς τον εμπνευστή των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων Πιέρ Ντε Κουμπερτέν. Καθιερώθηκε με την αναβίωση των αγώνων το 1896 προς τιμή του Αθηναίου στρατιώτη Φειδιππίδη. Ο εν λόγω στρατιώτης έτρεξε τη διαδρομή Μαραθώνα- Αθηνών για να αναγγείλει τη νίκη μας επί των Περσών με τη γνωστή φράση ‘’νενικήκαμεν’’  και αμέσως μετά έπεσε νεκρός. Υπάρχουν και στην περίπτωσή μας οι γνωστοί αμφισβητίες, αλλά, ακόμα  και αν δεν είναι βέβαιο, είναι ωραίο και εθνικό. Αξίζει δε  τον κόπο να μνημονεύεται  έστω και αποδιδόμενο στον ‘’άγνωστο στρατιώτη’’ που πρέπει να χαίρει του πανελλήνιου σεβασμού και της πρέπουσας τιμής, γιατί στη ζωή δεν είναι όλα ίδια.

Στους πρώτους  σύγχρονους Ολυμπιακούς το 1896 στην Αθήνα, τον αγώνα της φυσικής διαδρομής κέρδισε ο  νεαρός  Σπύρος Λούης από το Μαρούσι. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε την έκπληξη και υπερηφάνεια μου όταν, επισκεπτόμενος το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, διαπίστωσα ότι ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό φέρει το όνομά του. Φαίνεται ότι οι ξένοι ξέρουν να τιμούν τους άξιους.

Η απόσταση του αγωνίσματος υπολογίστηκε περί τα 42 χιλιόμετρα. Στους Ολυμπιακούς του 1908, που διεξήχθησαν στο Λονδίνο, αυτή   σταθεροποιήθηκε στα 42.195 μέτρα , που αντιστοιχεί στην απόσταση  από το Windsor Castle μέχρι το βασιλικό θεωρείο του σταδίου. Αυτή η απόσταση καθιερώθηκε επίσημα το 1921 από τη Διεθνή Ένωση Ομοσπονδιών Κλασικού Αθλητισμού (IAAF) και παραμένει μέχρι σήμερα.

Πέραν των Ολυμπιακών αγώνων, ο μαραθώνιος αποτελεί δημοφιλείς  πλέον  διοργανώσεις  σε πολλές χώρες και συχνά πλαισιώνεται από υποδιαιρέσεις της διαδρομής, για να μπορούν να μετέχουν και άτομα  που αδυνατούν να τρέξουν όλη την κλασική απόσταση .

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στον ‘’μαραθώνιο της ζωής’’, στον οποίο η απόσταση για τον καθένα μας είναι  πεπερασμένη [δηλαδή έχει αρχή κα τέλος]  με ασαφή όμως όρια. Κάποιοι  μένουν στην αφετηρία, άλλοι δεν καταφέρνουν να πάνε πολύ μακριά   και κάποιοι  ξεπερνούν  κάθε προηγούμενο όριο, γεγονός που δεν αποτελεί πάντοτε ‘’ αίσια’’ και επιθυμητή έκβαση.

Ο μαραθώνιος της ζωής , έχει πολλά κοινά με το άθλημα, όπως, ταλαιπωρία και περιπέτεια, αρχή και τέλος. Δεν έχει όμως  σαφή και σταθερή διαδρομή, ούτε κανόνες ,  όπως το άθλημα και αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε ενθυμούμενοι τα παιδιά της Μπιάφρα, που έπεσαν θύματα της λιμοκτονίας και τα παιδιά των εμπόλεμων ζωνών. Την τελευταία κατάσταση τη βίωσα και εγώ προσωπικά στην πείνα της κατοχής και στον δεύτερο παγκόσμιο και τον εμφύλιο πόλεμο της χώρας μας.

Τώρα πια, στα 92 μου, δεν μπορώ να ισχυριστώ με βεβαιότητα, αν υπήρξα τυχερός ή άτυχος, γιατί  στον  πόλεμο δεν υπάρχουν ποτέ τυχεροί,  αλλά μόνο νεκροί και επιζώντες. Οι πρώτοι χάνουν μεν  τη ζωή τους αλλά  γλυτώνουν τα όσα τρομερά έπονται, όπως πείνα και  δυστυχία. Οι δεύτεροι,  όπως και  στο άθλημα, έχουν  μια πεπερασμένη διαδρομή ’’ζωής’’, αλλά χρονικά αβέβαιη,   ενίοτε δε χωρίς ελπίδα .

Συμπερασματικά θα ομολογήσω με απόλυτη  ειλικρίνεια, ότι όλα αυτά τα χρόνια που ‘’επέζησα’’,  μου έδωσαν πολλές χαρές και λύπες. Οι τελευταίες όμως κυριαρχούν στη ζωή όλων μας   και σε μένα προσωπικά στριφογυρίζουν στο μυαλό,  ιδιαίτερα τις νύχτες και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ.

Είναι αποδεκτό ότι η χαρά και η ευτυχία στη ζωή είναι φευγαλέες, αλλά υπαρκτές για όσους επιζούν και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε όσα  παιδιά επέζησαν – μέχρι στιγμής – στη Γάζα και στην Ουκρανία. Αυτά που ‘’έφυγαν’’ δεν έχουν τουλάχιστον εφιάλτες στον μόνιμο ύπνο τους.  Αντώνης

 

 

Ο ΑΗΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΓΌς

 

                               Ο ΑΗΤΟΣ  ΚΑΙ Ο ΛΑΓΟΣ

 

 

Πρόκειται για μια μικρή διδακτική ιστοριούλα του Άγγελου Παπαντωνίου, που βρίσκει πλήρη εφαρμογή στη σύγχρονη πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Στην αρχή σκέφθηκα να παραθέσω αποσπάσματα της θαυμάσιας αυτής ιστορίας – παραμυθιού, αλλά το απέφυγα για να μην αδικήσω τον συγγραφέα. Επειδή όμως τη βρήκα συναρπαστική  και απόλυτα αντιπροσωπευτική της ελληνικής επικαιρότητας, την παραθέτω αυτούσια και είμαι βέβαιος ότι κανείς δεν θα χάσει από την ανάγνωσή της.

{{Ζούσε κάποτε σε ένα πανέμορφο κάμπο ένας λαγός που είχε τη φωλιά του κάτω από ένα δέντρο που εκεί κοντά, υπήρχε μια τρύπα ανάμεσα στο έδαφος και τη ρίζα του δέντρου που ήταν τέλεια φωλιά για αυτόν και με προστασία. Κάθε φορά που έβγαινε από το σπίτι του κοιτούσε πάντοτε ψηλά. Τα άλλα μέλη της οικογένεια του έκαναν το ίδιο.

Η διαφορά ήταν ότι οι άλλοι κοιτούσαν ψηλά για τυχόν απειλές από τον αέρα. Ο φίλος μας όμως κοιτούσε γιατί είχε ένα όνειρο. Ήθελε να πετάξει και να δει πως φαίνονται όλα από ψηλά. Έτσι ξεκινάει και η ιστορία μας.

Όπως κάθε μέρα ο φίλος μας ο λαγός βγήκε από τη φωλιά του και κοίταξε πάλι ψηλά, παρατήρησε όμως ότι πάνω στο πιο ψηλό κλαδί του δέντρου καθόταν ένας αετός και παραμόνευε για να βρει το επόμενο γεύμα του. Τότε του ήρθε του φίλου μας η πιο τρελή και ριψοκίνδυνη ιδέα:

« Σήμερα είναι η ευκαιρία μου να πετάξω. Θα τρέξω προς το ανοιχτό κάμπο και τότε θα με δει ο αετός και θα έρθει να με αρπάξει για να με φάει. Θα τον παρακαλέσω προτού με φάει να με κάνει μια βόλτα πάνω στα φτερά του και θα πετάξουμε ψηλά, θα πραγματοποιηθεί επιτέλους το όνειρο μου. Ελπίζω μόνο να το δεχτεί».

Έτσι και έπραξε λοιπόν. Έτρεξε γρήγορα, τον αντιλήφθηκε ο αετός με την οξεία όραση του και πέταξε να τον αρπάξει. Όπου όπως ήταν αναμενόμενο τον άρπαξε. Τότε ο λαγός άρχισε τα παρακάλια. « Σε παρακαλώ του είπε άκουσε με πρώτα και μετά ότι θες κάνε» όπως ήταν γραπωμένος ανάμεσα στα αιχμηρά νύχια του άρχισε τότε να του εξηγεί.

Αφού τον άκουσε ο αετός σκέφτηκε « ας του κάνω αυτή τη χάρη, ούτως ή άλλως δεν έχει να πάει πουθενά, στο τέλος θα τον φάω». Ανέβηκε λοιπόν ο λαγός στην ράχη του, ανάμεσα στα φτερά του, και ξεκίνησαν για το μικρό ταξίδι ψηλά στον ουρανό.

Ο λαγός ήταν πανευτυχής, μιας και μπορεί να ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Από εκεί ψηλά έβλεπε όλο τον κάμπο, πιο πέρα υπήρχε ένα μεγάλο δάσος που ανάμεσα του κυλούσε ένα μεγάλο ποτάμι που έμοιαζε σαν ένα τεράστιο φίδι χωρίς κεφάλι. Ακόμα πιο μακριά φαινόταν ένα μεγάλο βουνό. Γύριζε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά και κοίταζε τα πάντα, ακόμα δεν το πίστευε που ήταν και τι έκανε για να καταφέρει αυτό το πράγμα.

Ο φιλαράκος μας όμως δεν μπορούσε να φαγωθεί τώρα χωρίς να διηγηθεί στην οικογένεια και τους φίλους του όλα αυτά που είδε. Εκτός από γρήγορος ήταν και παμπόνηρος ο μικρός λαγός.

« Φτάνει αρκετά είδα, πήγαινε με από εκεί που με πήρες για να τελειώνουμε με αυτό που άφησες στη μέση» είπε στον αετό. Έτσι ξεκίνησε η επιστροφή και έφτασαν στο μέρος από όπου ξεκίνησαν.

Τον είχε πάει λοιπόν πολύ κοντά στη φωλιά του όπως ήλπιζε. Πήδηξε ο φίλος μας από την πλάτη του για να κατέβει και να τρέξει γρήγορα στη φωλιά του, αλλά ο αετός τον έπιασε στον αέρα με το ένα του πόδι και τον ακούμπησε στο έδαφος.

« Σου έκανα τη χάρη και έκανα αυτό που μου ζήτησες, τώρα είναι η ώρα να πάρω την επιβράβευση μου». Τα μάτια του αετού έλαμψαν από τη χαρά ότι θα φάει τώρα.

« Πρέπει να σκεφτώ κάτι γρήγορα για να γλυτώσω. Δεν γίνεται, δεν πρέπει να φαγωθώ τώρα» . Σκέφτηκε πολύ γρήγορα κάτι λοιπόν, παρόλο που η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή.

Εκεί που ήταν έτοιμος ο αετός μας να φάει τον φίλο μας, είπε: « κάνε γρήγορα, ένας άλλος αετός βλέπω να έρχεται κατά πάνω σου για να με αρπάξει από εσένα», τότε ο αετός αφήνει τον λαγό και άρχισε να κοιτάει ψηλά και να ετοιμάζεται για μάχη. Εκεί βρήκε ευκαιρία ο μικρός μας και άρχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε μέχρι που έφτασε στη φωλιά του και γλύτωσε.   

Κοιτούσε και ξανά κοιτούσε ψηλά ο αετός αλλά δεν έβλεπε κάτι. Μόλις κοίταξε κάτω για να μιλήσει στον λαγό είδε ότι είχε εξαφανιστεί. « Άτιμε λαγέ με κορόιδεψες. Δε θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Πάντα θα κοιτάω μέχρι να σε ξανά πετύχω και τότε δεν έχει λόγια, μια χαψιά θα σε κάνω».

Αυτή η ιστοριούλα μας διδάσκει ότι όσο δυνατός και αν είσαι, όσο αυτοπεποίθηση και αν έχεις και είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου πάντα μα πάντα θα βρεθεί κάποιος να σου αποδείξει ότι ακόμα και ο πιο αδύναμος μπορεί κάποια στιγμή να σου αλλάξει τα σχέδια.

Δε χρειάζεται να είναι πολύ δυνατός, απλά θα θωρακιστεί με πολύ θάρρος, θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του και τις δυνατότητες που έχει ως άτομο και στο τέλος θα κερδίσει αυτός και θα χάσει ο άλλος.

Όλα ανατρέπονται στη ζωή. Για αυτό και μόνο, πρέπει πάντα να ελπίζεις. }} 

Διαβάζοντάς αυτή την ιστοριούλα-παραμύθι είμαι βέβαιος ότι θα διαπιστώσετε ότι  αφορά μικρούς και μεγάλους αλλά κυρίως ότι  αποτυπώνει τις ομοιότητες ανάμεσα στα διάφορα είδη του ζωικού βασιλείου, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων.

Εγώ θα σας θυμίσω κάποιες αντιστοιχήσεις με την σύγχρονη πολιτική σκηνή , που αφορά αυτούς  που μας κυβέρνησαν, μας κυβερνούν και ενδεχομένως σκέπτονται να   ξανακυβερνήσουν τη χώρα μας, πράγμα που είναι θεμιτό, αν τους θέλει ο λαός. Η τελική κρίση θα γίνει βέβαια  από την ιστορία αλλά και εμείς μπορούμε να έχουμε άποψη, αρκεί να έχουμε  καλή μνήμη και δίκαια κρίση,  κατά τα έργα του καθενός.

Κάποτε λοιπόν υπήρξε  ένας αετός, στην πολιτική μας σκηνή, που με το πέταγμά του σαγήνευε τα πλήθη . Κυβέρνησε τη χώρα με τον δικό του ‘’προοδευτικό’’ τρόπο, έστω και αν κάποτε μπέρδεψε το ΟΧΙ με το ΝΑΙ. Ο λαός που κρίνει τους πάντες με τα έργα τους, φαίνεται ότι δεν πείστηκε ή δεν κατανόησε το έργο του και τον μαύρισε σε δυο συνεχόμενες εκλογές. Εκείνος, για να σώσει τα προσχήματα , άφησε την ηγεσία του κόμματός του σε έναν άγνωστο τότε αμερικανοθρεμένο, ώστε να φορτωθεί και τις  ευθύνες των πεπραγμένων του  και έγινε κυριολεκτικά λαγός. Μέχρι προχθές όμως παρέμενε ένας απλό και σιωπηλό μέλος του κοινοβουλίου.

Το Κόμμα που ο ίδιος δημιούργησε , δεν πήγε καλά και τριχοτομήθηκε, χωρίς ό ίδιος να αναμειγνύεται πλέον φανερά στα εσωτερικά του. Έκανε κατά καιρούς διάφορους ‘’χρησμούς’’ και συμμετείχε σε διαλέξεις σε διάφορα, κυρίως  ξένα, Πανεπιστήμια, χωρίς όμως να αναφέρεται  σε ποια γλώσσα απευθυνόταν στο ακροατήριό του .

Λίγο αργότερα, ο ίδιος, ή  κάποιοι αντ΄αυτού, διέρρεαν την πληροφορία ότι θα ιδρύσει Κόμμα. Σε απάντηση της φήμης, κυρίως οι τέως σύντροφοί του έλεγαν τα δικά τους  υπέρ η κατά, αλλά φαίνεται ότι κάτι κρυφές δημοσκοπήσεις τον κρατούσαν χαμηλά και ο ίδιος ξανάγινε λαγός.

Πρόσφατα όμως άρχισε να ξεκαθαρίζει την απόφασή του, παραιτούμενος  από τη θέση του Βουλευτή του Σύριζα, υποσχόμενος ότι δεν θα αντιταχθεί στο παλιό του Κόμμα . Προς επίρρωση δε της αλήθειας   , στόλισε με     απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στην Κυβέρνηση και επανήλθε στους γνωστούς χρησμούς του, ως σύγχρονη Πυθία.

Δεν με απασχολεί η προσωπική επιλογή και απόφαση του άπτερου  πλέον αετού , ούτε αν γίνει  λαγωός, αυτό θα το κρίνει και θα αποφασίσει  συνολικά ο παντοδύναμος λαός.  Το συνολικό προοδευτικό  στρατόπεδο όμως δεν δείχνει να ανακάμπτει και πολύ φοβάμαι ότι θα μας επαναφέρει το παλιό λαϊκό άσμα ‘’είμαι αητός χωρίς φτερά’’, κι αυτή τη φορά δεν θα μπορεί να πετάξει, ο ίδιος ή το όποιο Κόμμα του.  Αντώνης