Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΚΟΝΣΕΤΡΟ ΓΙΑ ΜΠΟΥΖΟΎΚΙ

Στις 11:21 π.μ. Δευτέρα, 9 Μαΐου 2016, ο/η Antonis Tarnanas <anpantar@yahoo.gr> έγραψε:


Για να ‘’σπάσω’’ λίγο τις μαύρες σκέψεις που μου προκαλούσε η σίγουρη και αναπόφευκτη υπερψήφιση της νέας ‘’μαρξιστικής δουλείας’’ που μας φόρτωσε από χθες η Κυβέρνηση, θέλησα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, απολαμβάνοντας το υπέροχο κονσέρτο για μπουζούκι του  κ. Πολυκανδριώτη που μου έστειλε η καλή  μου φίλη  Ελένη από τις Βρυξέλλες. Προσωπικά προσφεύγω πολύ συχνά  στους φίλους μου που είναι μεν ευάριθμοι  αλλά πιστοί και ανεκτικοί  μαζί μου.

 Με τη μαζοχιστική  τάση που με διακρίνει τελευταία, θέλησα να παρακολουθήσω και τη συζήτηση στη Βουλή, όχι για να μάθω το ‘’ δεδομένο και δεμένο’’ πια  αποτέλεσμα της ψηφοφορίας,  που  ήταν ήδη γνωστό και ‘’υπεσχημένο, στα αφεντικά από τα οποία  δεν δεχόμαστε εντολές’’, αλλά κυρίως για να ακούσω τις ‘’δικαιολογίες’’ του  Έλληνα Πρωθυπουργού, διότι σε ανάλογες καταστάσεις μπορεί να υπάρχουν  και κάποιες δικαιολογίες. Αντί λοιπόν να μου δοθεί μια ευκαιρία να επιχειρηματολογήσω σε ‘’όσους κακούς και δόλιους υποστηρικτές του ΔΝΤ και όχι πια γερμανοτσολιάδες- όπως τους αποκαλούσαμε παλια’’,  που  τον ανάγκασαν να ‘’πάρει πίσω κάποιες υποσχέσεις του προς τον λαό, δεν πίστευα στα αφτιά και τα μάτια μου από όσα παρακολουθούσα στο  κανάλι της Βουλής.

 Στην αρχή νόμισα ότι έβλεπα κάποιον  επιτυχημένο ηθοιποιό σωσία του ηγέτη μας, που ξεπερνούσε σε δεξιοτεχνία και τον λαμπρό κ. Πολυκανδριώτη, αφού σχεδόν ‘’με έπεισε’’ ότι ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΘΕΊ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΡΑΤΉΘΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΊΧΕ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ. Είμαι πια σχεδόν βέβαιος ότι στη χώρα μας υπάρχει ‘’πέμπτη φάλαγγα’’ που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα,  και ότι είναι παραποιημένα τα [προτυπωμένα] στοιχεία της φορολογικής μου δήλωσης ότι οι αποδοχές μου υπολείπονται εκείνων του προηγούμενου έτους κατά 700 και  πλέον Ευρώ[ με τους ετήσιους τόκους των μέσω τραπέζης λαμβανομένων συντάξιμων αποδοχών μου να εγγίζουν τα 50 λεπτά  του Ευρώ], ότι οι ασφαλιστικές μου κρατήσεις  έχουν διπλασιασθεί και μάλιστα στη βάση των αποδοχών πριν από την ύφεση, ότι το προσωρινό επίδομα αλληλεγγύης έγινε μόνιμο και ΄΄μεγάλωσε’’  και  ότι ο τελικός φόρος που θα μου παρακρατηθεί με καθιστά ‘’κεφαλαιοκράτη’’. 

Αυτά βέβαια είναι τα μέχρι τούδε θετικά επιτεύγματα της Κυβέρνησης, αφού ο κ. Υπουργός των οικονομικών  με έντονο ύφος και στεντόρεια φωνή, ξιφούλκησε εναντίον των  βουλευτών και τους καλούσε  να του παρουσιάσουν  μια χώρα με υψηλότερο αφορολόγητο από το δικό μας. Με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να δικαιολογήσει  την κωλοτούμπα του, αφού  λίγες ημέρες πριν διακήρυττε ότι αν τολμήσουν να του ζητήσουν μείωση  κάτω από τα 9.100 Ευρώ θα παραιτηθεί. Παράλειψε βέβαια και στις δυο περιπτώσεις να αναφερθεί στις αποδοχές, τη φορολογία, τις κρατήσεις και κυρίως τις παρεχόμενες υπηρεσίας στις άλλες χώρες που ενδεχομένως αναφερόταν. Το θέμα της παραίτησής του  βέβαια ελάχιστα μας αφορά, αφού αυτός ή κάποιος άλλος είναι αποφασισμένοι να δώσουν ‘’ γην και ύδωρ ‘’, προκειμένου να κρατηθούν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους.

 Δεν ξέρω πώς αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι σε λίγο οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν θα μπορούν να ‘’λύνονται’’ από τις καρέκλες τους ούτε για τη  σωματική τους ανάγκη, για να ‘’κρατήσουν’’ την πλειοψηφία στις ψηφοφορίες [που θα ακολουθήσουν και άλλες και χειρότερες], αλλά,  μεταξύ μας και για  την ‘’ενδεχόμενη’’ ασφάλειά τους από τις ‘’ εκδηλώσεις θαυμασμού ‘’ των ψηφοφόρων τους που θα ακολουθήσουν. Δεν θέλω να πιστεύω ότι οι ελάχιστοι αιθεροβάμονες τέως ψηφοφόροι τους  θα εξακολουθούν να πειθαναγκάζονται από τις όποιες μελλοντικές κυβερνητικές  δεξιοτεχνίες, εκτός πια και δικαιωθεί ο κυβερνητικός συνεταίρος, ότι ‘’μας ραντίζουν’’. Τότε καλά να πάθουμε και ας μην αιτιώμαστε  άλλους για τις δικές μας [……….. δεν θα την πω τη λέξη έστω και αν με βασανίσετε, αλλά εσείς όλοι την καταλαβαίνετε, αφού χαρακτηρίζει πλέον όλο μας το έθνος].

Για να κλείσω το τυπικό μέρος της τηλεθέασης μου στο κανάλι της Βουλής, σας πληροφορώ ότι μετά και τη δευτερολογία του κ. Πρωθυπουργού μας δεν άντεξα πλέον  και έκλεισα το χαζοκούτι, αφού δεν είχα καμιά αμφιβολία για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και προτίμησα να απολαύσω τον  μουσικό μας δεξιοτέχνη. Αν σας πως ότι έχω ξαναδεί το συγκεκριμένο έργο περισσότερες από δέκα φορές δεν θα με πιστέψετε, σας εκλιπαρώ όμως να δείξετε κατανόηση στη διαπίστωσή μου ότι ‘’βρήκα τη δεξιοτεχνία του κατώτερη του αναμενομένου, σε σύγκριση βέβαια με όσα είχα ‘’ βιώσει’’ από  το κανάλι της Βουλής. Συνιστώ σε όλους σας – αν δεν έτυχε να το απολαύσετε στο παρελθόν -  δείτε το σχετικό βίντεο και θα με δικαιώσετε πολλαπλώς. Αντώνης Ταρνανάς
Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

ΤΣΑΜΗΔΕΣ

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ


1.- Εισαγγελείς της επικαιρότητας
Με αφορμή την τραγική απώλεια της ζωής  ενός προσώπου της πρόσφατης επικαιρότητας, του εκδότη Μαυρίκου και πριν επιληφθούν οι αρμόδιες Αρχές της τροχαίας και οι αρμόδιοι  πραγματογνώμονες και τεχνικοί σύμβουλοι που όρισε η οικογένεια του θύματος, εμφανίστηκαν δύο αυτεπάγγελτοι εισαγγελείς [της επικαιρότητας].

 Οποία όμως  σύμπτωση και ομοιότητα, αφού και οι δύο κατέληξαν στα ίδια συμπεράσματα, ότι πρόκειται – χωρίς αμφιβολία- για δολιοφθορά. Ο πρώτος – ονόματι Στέφανος Χίος – γνωστός και μη εξαιρετέος επικαλέστηκε τις ‘’έγκυρες απόψεις τριών  ειδικών μηχανικών’’,  που από το συνεργείο τους αποφάνθηκαν μετά βεβαιότητας ότι προηγήθηκε έκρηξη και ο δεύτερος – δεν ξέρω από πια απόσταση έκανε τη διάγνωσή του, αποφάνθηκε  ότι ‘’τον έκαψαν για να μη τους κάψει’’.


Όσον αφορά τον πρώτο, όσοι τον βρίσκουν του επιπέδου τους και τον παρακολουθούν, δικαιολογείται ό,τι και αν πει, αφού είναι γνωστό το επίπεδό  του. Ο δεύτερος όμως με τόσα δείγματα σοβαρότητας που είναι και σημαντικός μας εκπρόσωπος στο Ευρωκοινοβούλιο , τι τις ήθελε αυτές τις ‘’βιαστικές’’ δηλώσεις του; Τον παρέσυρε και αυτόν  ο νέο-μαρξισμός και  συνεπώς μεταβλήθηκε σε ένα σύγχρονο ξερόλα; Αφού αποποιήθηκε αυτόματα όλους τους πρώην ομοϊδεάτες συντρόφους  του και  τις ιδέες τους, έγινε τριτομνημονιακός, αναγορευόμενος αυτόματα και  σε τεχνικό σύμβουλο και εισαγγελέα,  σπεύδει  τώρα να  απαγγείλει πρώτος και τις σχετικές κατηγορίες. Κρίμα τόσο για τις όσες του απέμειναν από τις αριστερές ιδέες του αλλά κυρίως για τον ίδιο, που είχε δώσει την εντύπωση σοβαρού ανθρώπου. Τα φαινόμενα ενίοτε απατούν, ποτέ όμως δεν είναι αργά να μάθουμε  την πραγματική υπόσταση εκείνων, που με τον τρόπο τους επηρεάζουν τη ζωή μας. Όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας κρίνονται και δικαίως, οπότε πρέπει να προσέχουν τι λένε και τι πράττουν, αφού αποτελούν  παραδείγματα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή.

2. Παρά Φύσιν και κατά Φύσιν

Αρχίζω με την πιο έντονη καταδίκη της απάνθρωπης δολοφονίας 50 ανθρώπων στις ΗΠΑ,   από ένα  ανθρωπόμορφο  κτήνος, στο όνομα του όποιου  απαράδεκτου  ομοφοβικού η θρησκευτικού φανατισμού.

Αυτές τις ημέρες προβληματίστηκα πολύ με μια εκδήλωση  των ομοφυλοφίλων στην Αθήνα, με παρουσία  εκπροσώπων και των κομμάτων, τον κ Θεοδωράκη και την Κυρία Δούρου, που έκαναν και σχετικές δηλώσεις και ενδεχομένως και άλλους, αλλά επειδή δεν τους είδα δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτούς τους συμπαθείς ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους είχα και έχω φίλους και βέβαια δεν με ενοχλεί καθόλου η σεξουαλική επιλογή τους. Με ενοχλεί όμως η τόση προβολή τους, που φθάνει σε σημείο ‘’ομαδοποίησης’’ από δική τους επιλογή και σε κάποιο σημείο έχουν δημιουργήσει και ‘’στεγανά’’ με τους άλλους που αποκαλούν- μάλλον υποτιμητικά  straight. Δηλαδή έχουμε πλέον δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους ομοφυλόφιλους και τους ετεροφυλόφιλους, ή ελληνιστί τους κατά φύσιν και παρά φύσιν που ‘’έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

 Πολύ πρόσφατα καταργήθηκε και το  άρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα , για την παρά φύσιν ασέλγεια, με πρόταση Βουλευτών του Σύριζα που αποδέχτηκε ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος, ώστε  να μην αποτελεί πια αδίκημα. Το ερώτημα είναι αν ο Νόμος που καθορίζει την ποινική μεταχείριση, μπορεί να αλλάξει και την ίδια τη φύση.  Δηλαδή με ποια κριτήρια,  ιστορικά,  γλωσσικά ή με Νομικά θα κάνουμε τη λεκτική διαφοροποίηση  στους κατά φύσιν και παρά φύσιν;  Και γιατί πρέπει να κάνουμε μια ακόμα διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους και να γκετοποιήσουμε τους μεν ή τους δε;

 Κάποιος εκπρόσωπος των ομοφυλοφίλων έλεγε προ καιρού σε επιστημονικό ‘’πάνελ’’  ότι οι φυσιολογικοί είναι εκείνοι και προέτρεπε μάλιστα τους γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους προς την κατεύθυνση αυτή. Μήπως κινδυνεύουμε να χαρακτηρισθούμε ομοφοβικοί όσοι δεν είμαστε ή δεν μπορούμε [ ας πούμε λόγω ηλικίας] να γίνουμε ομοφυλόφιλοι; Οι ίδιοι χρησιμοποιούν πιο σκληρούς  χαρακτηρισμούς  αυτής τους   της ‘’ιδιαιτερότητας’’,  αλλά  γιατί πρέπει να προβάλλεται τόσο έντονα αυτή ή σεξουαλική τους προτίμηση, αφού κανείς δεν τους εμποδίζει στο υπνοδωμάτιο τους την κουζίνα, το πάρκο ή όπου αλλού βολεύονται και ‘’την βρίσκουν’’ να εξυπηρετήσουν την ιδιαίτερη αυτή ανάγκη τους ή και να ‘’υπηρετήσουν’’  δεν ξέρω ποιες σκοπούμενες επιδιώξεις τους; Διερωτώμαι αν και οι λοιποί ‘’κατά φύσιν’’ [κατά το επίσημο  ελληνικό λεξιλόγιο που δεν έχει αλλάξει ακόμα]- που ελπίζω να αποτελούν και την πλειονότητα- έχουν το ίδιο δικαίωμα να προβάλουν ισοτίμως τις δικές τους προτιμήσεις. Μπορούν  να παρελάσουν δηλαδή δημόσια με τις ανάλογες κομματικές παρουσίες συμπαράστασης; 

‘Έχω ακούσει  κάποιες συνεντεύξεις ηθοποιών να λένε ότι αν είσαι ‘’straight’’ δύσκολα πλέον προσλαμβάνεσαι σε ορισμένους θιάσους- δεν το επικροτώ  το θέτω σαν απορία. Παρατήρησα όμως ότι το ‘’κρατικό’’ κανάλι έκανε το  χρέος του και κάλυψε την εκδήλωση. Θα  θεωρήσετε αφελή  την ερώτησή μου, αν θα έκανε το ίδιο σε ανάλογη φιέστα των μη ομοφυλοφίλων  η αν θα καλύψει με τον ίδιο τρόπο και ισότιμα και την αναγγελλόμενη για μεθαύριο Τετάρτη συγκέντρωση  της ‘’κατσαρόλας’’- όπως τη χαρακτήρισε ο ‘/’αρμόδιος’’ υπουργός κ. Φίλης- ή εξακολουθεί να θεωρείται στα όρια του Συντάγματος ; O TEMPORA OI MORES  που έλεγε και ο αρχαίος Κικέρωνας. Αντώνης Ταρνανάς

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ 24..5.2016

Ανοιχτή επιστολή προς τους κ.κ. Μίκη Θεοδωράκη, Μανώλη Γλέζο και κυρία   Σοφία Σακοράφα


Με δέος απευθύνομαι στους σεβαστούς και σεβάσμιους δύο πρώτους, που κοσμούν με την παρουσία και κυρίως την ιστορία τους τη μικρή αλλά με ένδοξο παρελθόν και ‘’φαύλο’’ παρόν χώρα μας και με ανάλογο αναγνώριση των αθλητικών κυρίως επιδόσεων την τρίτη. Προσωπικά, αν και ανήκω ηλικιακά στους ‘’σεβάσμιους’’ και ιδεολογικά θα μπορούσα να είμαι αντίπαλός τους –χωρίς να ανήκω σε καμία κομματική παράταξη- αποδέχομαι απόλυτα τη συγγνώμη τους για την άμεση ή έμμεση στήριξη του Σύριζα αλλά δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να διορθώσει το κακό που έχει ήδη συντελεσθεί σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού. Από σεβασμό και μόνο προς τα προαναφερόμενα πρόσωπα που, με τη δράση και το έργο τους , κοσμούν τη σύγχρονη ιστορία μας,  αποφεύγω να φωνάξω αυτό που με ‘’πνίγει’’ και περιμένω κάτι περισσότερο, ακόμη και αγωγές για εξαπάτηση των ίδιων και μέσω αυτών όλη τη χώρα.

Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι τα σοφά μας εθνικά  είδωλα και η διάσημη διεθνής μας ακοντίστρια, ξεγελάστηκαν και προσέδωσαν αληθοφάνεια στα αμέτρητα χοντροκομμένα ψεύδη ενός ασήμαντου ‘’ σχολικού καταληψία’’. Δέχομαι ότι ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, για δικούς του λόγους, ‘’ξεφορτώθηκε’’ την ηγεσία του Σύριζα, προσφέροντας το δαχτυλίδι σε έναν σύγχρονο Μινχάουζεν, κάνοντας απ’ ευθείας μεταγραφή από το 15μελές των καταλήψεων,  στο ετοιμόρροπο κομματίδιο του 3%. Δεν δέχομαι όμως ότι τα πρόσωπα αυτά, που για χάρη τους και μόνο οι Έλληνες ‘’πίστεψαν’’ τον μικρό ‘’Πινόκιο’’ και  έκαναν το 3% πρώτο κόμμα, δεν κατάλαβαν μια τόσο χοντροφτιαγμένη πολιτική φάρσα, διακινδυνεύοντας  μια ‘’άδικη μελλοντική  κρίση’’ στη λαμπρή τους ιστορία. Δεν είναι δυνατόν,  προσωπικότητες τέτοιου βεληνεκούς να ‘’ξεγελάστηκαν’’ από κάποιους   δόλιους ‘’δεξιόστροφους   ψευδομαρξιστές’’ και γι’ αυτό νομίζω ότι ΔΕΝ  ΑΡΚΕΙ  μια συγγνώμη.

Σεβαστοί μου και σεβάσμιοι κύριοι και ευγενική μου κυρία, ‘’ξεμπροστιάστε’’ αυτούς που έθεσαν υπό επιτροπεία την Ελλάδα μέχρι το 2115 και μάλιστα χωρίς ‘’λόγο’’ του ελληνικού κοινοβουλίου’’ , διότι ακόμα και η περιορισμένη δική μου  νοημοσύνη δεν μπορεί να αποδεχθεί τόσο αφελείς και σχεδόν εξευτελιστικές εξηγήσεις, στις οποίες ‘’φέρεστε’’ ότι υποκύψατε. Σώστε την ιστορία σας τουλάχιστον για τους μεταγενέστερους, που δεν ‘’ευτύχησαν να ζήσουν’’ το λαμπρό παράδειγμά σας.  Αντώνης Ταρνανάς

Υ.Γ.  Επειδή δεν γνωρίζω τις διευθύνσεις των τριών σημαντικών μας προσωπικοτήτων, παρακαλώ εάν τις γνωρίζει κάποιος εκ των αποδεκτών, να το διαβιβάσει εξ ονόματός μου, ή να μου τις γνωρίσει, για να προβώ σε απ’ ευθείας αποστολή. Τα όποια ΜΜΕ ή δημοσιογράφοι αποδέκτες του, ‘’μπορούν’’ να κάνουν χρήση του παρόντος.
Αντώνης Ταρνανάς

ΓΕΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ


Η ζωή μας γενικά και ειδικότερα η ζωή του καθενός μας, αποτελεί φυσικό γεγονός και σαν τέτοιο αποτέλεσε αντικείμενο ενασχόλησης των φιλοσόφων όλων των εποχών. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα όποια συμπεράσματα των ειδικών αλλά κρίνοντας με τη δική μου απλή λογική, θεωρώ ότι αποτελεί μια νομοτελειακή διαδικασία με αρχή και τέλος, χωρίς καμιά εξαίρεση. ΄Ισως να είναι  και η μοναδική πρόβλεψη της φύσης για την αυτοπροστασίας της και γι’αυτό  δεν μπορούμε να τη διαφοροποιήσουμε και κυρίως να αποτρέψουμε την εξέλιξη και το τέλος της.

Με δεδομένα τα πιο πάνω , ξέρουμε όλοι μας ερχόμενοι στον ‘’μάταιο αυτό κόσμο’’ ότι είμαστε με ημερομηνία λήξεως και μάλιστα ‘’άγνωστη’’. Το γνωρίζουμε  όλοι μας απόλυτα, αλλά εγωιστικά αποφεύγουμε να το λαμβάνουμε υπόψη στις όποιες μας ενέργειες. Δεν έχουμε δυστυχώς κατανοήσει ότι ο βίος  μας αποτελεί ένα ασήμαντο χρονικά πέρασμά μας απ’ τη ζωή,  σε σχέση με την αιωνιότητα γιατί δεν θέλουμε να αποδεχθούμε την ασημαντότητά μας. Θεωρούμε τον ‘’εαυτούλη’’ μας το κέντρο του κόσμου ενώ είμαστε απλές ‘’πυγολαμπίδες’’ στο φωτεινό στερέωμα, που κολακευόμαστε να ονομάζουμε ‘’κόσμο  μας’’. Με ποιο δικαίωμα ιδιοποιούμαστε καταστάσεις που δεν μας ανήκουν και απλά μας ‘’δανείζονται’’ για περιορισμένο και σίγουρα πεπερασμένο χρόνο ;

Με τις σημερινές  μου σκέψεις, που δεν αποτελούν  φιλοσοφική ανάλυση αλλά απλή φυσική και ανθρώπινη θεώρηση ενός πέρα για πέρα φυσικού γεγονότος, δεν θέλω να μελαγχολήσουμε αλλά να σκεφθούμε τα καθημερινά και απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερεύσουμε το σύντομο αυτό πέρασμά μας, όχι μόνο για ‘’ίδιον όφελος’’ που επιτάσσει ο εγωισμός μας αλλά και για το γενικότερο καλό των συνανθρώπων μας. Είναι υποχρέωσή μας  να φροντίζουμε για  το  προσωπικό μας  γνωστικό  και μορφωτικό πεδίο , ώστε να κατανοούμε τον κόσμο που ζούμε και να προσπαθούμε με την εργασία μας να βελτιώνουμε τις συνθήκες   διαβίωσης μας, χωρίς αυτό να στρέφεται σε βάρος των άλλων που δεν μπόρεσαν  ή  δεν τους επέτρεψαν οι συνθήκες να πράξουν το ίδιο.

 Εδώ θα κάνω μια σαφή διάκριση για αυτούς που μπορούσαν αλλά δεν ‘’θέλησαν’’ να κάνουν αυτή την προσπάθεια, αφήνοντας την υποχρέωση αυτή στους άλλους, συνδυάζοντας το ‘’τερπνόν μετά το ωφελίμου’’ . Στην κατηγορία αυτή  υπάρχουν πολλοί και στην χώρα μας δυστυχώς περισσότεροι, αφού αποτελεί αυτοσκοπό σχεδόν για την πλειονότητα των ‘’καταφερτζήδων’’  να επωφελούνται από τις προσπάθειες και τον μόχθο των υπολοίπων, των καλουμένων και υποζυγίων.

 Είναι και το φαινόμενο αυτό αποτέλεσμα της  νεοελληνικής  πραγματικότητας  του ρουσφετιού και του καιροσκοπισμού, που σχεδόν επιβάλλεται από τις κομματικές ηγεσίες, που καθεμιά της έρχεται με την υπόσχεση να διορθώσει αλλά συνειδητά επιδεινώνει την υφιστάμενη κατάσταση. Έχουμε φθάσει σε ένα τέλμα που μας ‘’πνίγει’’ αλλά δεν έχουμε το κουράγιο να αντιδράσουμε, κυρίως διότι δεν μας αφήνει η ‘’επιτυχημένη συνταγή’’ του παρελθόντος, το οποίο μπορούμε αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Οι βολεμένοι δεν θέλουν να ‘’ξεβολευτούν’’ και οι άλλοι δεν μπορούν, γιατί άθελά τους ακολουθούν την πεπατημένη να θεωρούν επιτυχημένους όσους βολεύτηκαν και να προσπαθούν να τους μιμηθούν, περιμένοντας απλά και τη δική τους σειρά. Η κοινωνία μας βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο που μερικοί καρπούνται τα κέρδη των προσωπικών επιτήδειων  ενεργειών τους και οι άλλοι – οι πολλοί – προσπαθούν να βρουν μια μικρή χαραμάδα  για να εξαγοράσουν τη δική τους ‘’επιτυχημένη’’  ανέλιξη. Είμαστε ένας λαός, που απλά επικαλείται τους αρχαίους προγόνους του για προβολή, ενώ την ίδια στιγμή δεν αποδέχεται τις αρχές τους, αφού  κατάντησε πια οπαδός της ‘’ήσσονος προσπαθείας’’, γιατί αυτό εξυπηρετεί το σύστημα.

 Όσοι τυχόν είναι  ικανοί και πρόθυμοι να υποστούν θυσίες για τη βελτίωση του επιπέδου καλλιέργειας και ζωής, πρέπει να σταθούν αρκετά τυχεροί για να τους εντοπίσει κάποιος που ‘’τους αναζητεί’’, ώστε να βρουν το δρόμο τους, χωρίς τους γνωστούς κομματικούς ή ιδεολογικούς συμβιβασμούς. Οι υπόλοιποι, παίρνουν το δρόμο της ξενιτειάς, όπου συνήθως διαπρέπουν και γίνονται περιζήτητοι για επιστροφή, αφού και η χώρα μας χρειάζεται ‘’μυαλά’’ και ικανούς ανθρώπους. Οι ΄Ελληνες γίνονται γνωστοί και διάσημοι στην Ελλάδα, μετά από ένα πέρασμα από την Ευρώπη και αυτό είναι πολλαπλά κρίμα και άδικο, αφού διαθέτουμε πια αξιόλογα σχολεία και μορφωτικά ιδρύματα. 

Μας λείπει η οργάνωση, η ‘’λογική’’ και ενίοτε οι καλοί ‘’δάσκαλοι’’, που να αποβλέπουν στη μορφωτική και όχι την ιδεολογική τους  ‘’διαδοχή’’ και την ιεραρχική τους εξέλιξη. Οι Έλληνες, οι απόγονοι των σημαντικότερων προγόνων έχουμε καταστεί χώρα των ‘’θαυμάτων’’, αφού πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η επιβίωσή μας χωρίς να συντρέχουν οι ‘’λογικές’’ προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν τους επιτυχημένους λαούς;  Το κακό είναι ότι κάθε φορά που γίνεται μια προσπάθεια για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα της παιδείας μας, αντιδρούν οι πάντες με πρωτοστατούντες κάποιους  δασκάλους και πολλούς   φοιτητές, που φοβούνται ότι θα χάσουν την προνομιακή τους συμμετοχή στο παιχνίδι της ‘’παιδείας’’;

Με όλα αυτά και παρά τις όποιες αντιξοότητες η ζωή συνεχίζεται και η Ελλάδα ‘’προώρισται να ζήση και θα ζήση’’ , κατά τη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη, αλλά οι Έλληνες πλέον ‘’πεθαίνουν’’ και αυτό δεν έχει καμιά λογική. Το θέμα αυτό  ανέκαθεν ταλάνιζε και εξακολουθεί να απασχολεί τους συμπατριώτες μας, που στην πλειονότητά τους πλέον βιώνουν τα χειρότερα μεταπολεμικά χρόνια στη δεινοπαθούσα χώρα μας και νομίζω ότι είναι καιρός να δούμε τη ‘’ζωούλα’’ μας στις δικές της πραγματικές διαστάσεις. Μόνο έτσι θα εκτιμήσουμε το υπέρτατο και πολύ σύντομο αυτό δώρο της φύσης και θα αποδυθούμε, πριν είναι πολύ αργά,  σε μια προσπάθεια να ‘’σπάσουμε’’  τις προκαταλήψεις και αβελτηρίες που μας επέβαλαν οι σκοπιμότητες και οι  ιδεολογικές στρεβλώσεις, που ’’αποδεχθήκαμε’’ εκόντες άκοντες σαν κανόνες λογικής  στη ζωή μας. Αντώνης

ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΟ

                       Ένα  Πάσχα αλλιώτικο
                Που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί περισσότερο ένα λογοτεχνικό και ψυχογραφικό πείραμα και διαμορφώνεται – εν είδει  παλιού μαθητικού ημερολογίου-  έχει δε  αρθρωτή δομή και μη προδιαγεγραμμένη συνέχεια και τέλος. Μοναδικό δεδομένο του αποτελεί η ακριβής αναδρομή και μια βιωματική αποτύπωση των προσωπικών εμπειριών   της  Μεγάλης  Εβδομάδας και η   ολοκλήρωσή της  σήμερα, την Κυριακή του Πάσχα.  ‘’Αποφάσισα’’ συνειδητά,  με τη συνδρομή και κάποιων ειδικών  ‘’αποχρώντων’’  λόγων, να γιορτάσω το 82ο Πάσχα της ζωής μου, μόνος, εντελώς διαφορετικά από τα προηγούμενα , χωρίς προγραμματισμό, αφήνοντας ελεύθερη – αλλά ελεγχόμενη- την όποια  εξέλιξη. ΄Αλλωστε έχω ζήσει και τις χαρές της κοινωνικής συναναστροφής και τις χόρτασα. Το αποτέλεσμα, άγνωστο ακόμα και σε μένα, θα καταγραφεί, ελπίζω,  με το τέλος της ημέρας, όπου θα φανούν και οι ενδεχόμενες εντυπώσεις και επιπτώσεις.

Στο μεταξύ, κάνοντας μια βαθιά κατάδυση στο αρκετά  μακρύ   μου παρελθόν , διαπιστώνω ότι έχω ζήσει τις αντίστοιχες ημερομηνίες με πόλεμο, κατοχή, πείνα και προσμονή, στην ελληνική πρωτεύουσα και την επαρχία αλλά και σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.  πάντα όμως  με τη σφραγίδα και τις συνήθειες της γενέτειράς μου Ρούμελης. Στα  χρόνια της κατοχής,  αποτελούσε άγνωστη λέξη οποιαδήποτε αναφορά σε τέτοιες ‘’πολυτέλειες’’, ενώ αργότερα , προοδευτικά και στα πλαίσια του ανθρωπίνως δυνατού, ο οβελίας με τα σχετικά του, αποτελούσε  την πρώτη και τελευταία σκέψη και  θα έλεγα επιταγή . Η  τήρηση του  θρησκευτικού τελετουργικού  με το συνεπακόλουθο τερπνόν  τε και  ωφέλιμον πρακτικό του  μέρος, αποτελούσαν- πολύ χρόνο προ του Πάσχα- την κύρια και ενίοτε τη μοναδική σκέψη ημών  των τέως πεινασμένων νεοελλήνων , να κορέσουμε, με οποιοδήποτε πρόσχημα, τα κατάλοιπα των διατροφικών απωθημένων των ιδίων η των παιδιών μας. Ακόμα και στα δύσκολα  πρώτα μεταπολεμικά χρόνια , που  η λειτουργία της Ανάστασης   γινόταν [πριν το χάραμα] τις πολύ  πρωινές ώρες , με το ‘’δεύτε λάβετε φώς’’   άναβε και η φωτιά για τον οβελία. 

Θυμάμαι αργότερα, όταν για κάποιες δεκαετίες βρέθηκα στην Ευρώπη, τήρησα και εγώ πιστά  τον παραδοσιακό αυτό  ρουμελιώτικο τρόπο. Στη Βόννη, στο Βελιγράδι, μια χρονιά προσκεκλημένος  στη Βιέννη, στις Βρυξέλλες και στην Πράγα, η διαδικασία ήταν πανομοιότυπη με την αντίστοιχη  στην Ελλάδα. Είχα τον χαρακτηρισμό του ειδικού  ‘’ψήστη’’, και κάθε Πάσχα, μετά την τέλεση των θρησκευτικών ακολουθιών  μοιράζαμε το άρωμα της ‘’τσίκνας’’ στα πέριξ της αυτοσχέδιας ψησταριάς μας. Πολλές φορές, στον κήπο των καλών φίλων Μαρίας και Αντώνη, στις Βρυξέλλες , μοιραστήκαμε ‘’επιτυχώς’’ τις όμορφες παραδοσιακές μας γεύσεις με δεκάδες φίλων Ελλήνων  και ντόπιων. Στις Βρυξέλλες, σχεδόν πάντα μετά το τελετουργικό της Μ. Παρασκευής στην ορθόδοξη εκκλησία, περνούσαμε από την Ελληνική Ταβέρνα   ‘’le cannet’’ , όπου επαναλαμβάναμε ‘’τετραφωνικά’’ τα  εγκώμια του Επιτάφιου Θρήνου   και καταλήγαμε με τη χαρμολύπη του μινόρε που συνοδεύει τους στίχους ‘’ ω γλυκύ μου έαρ  γλυκύτατόν μου τέκνον που έδυ σου το κάλλος’’, συνοδεία μπουζουκιού και κιθάρας,

 Θυμάμαι ακόμα την πρώτη χρονιά που ο γιος μου ήταν μαθητής της πέμπτης δημοτικού του Ευρωπαϊκού σχολείου ,υπεύθυνης τάξης για   την ετήσια φιλανθρωπική εκδήλωση fancy fair. Πρότεινα λοιπόν[ στο Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων] και  ανέλαβα προσωπικά την όλη διαδικασία -ακόμα και το πλύσιμο των εντέρων και σπλάχνων- που είχα ‘’εξασφαλίσει από τα σφαγεία του Άντερλεχτ’’, μια παραδοσιακή ελληνική  λύση για τη γιορτή αυτή. Πρόκειται για κοκορέτσια, κοντοσούβλια και εκατοντάδες σουβλάκια,  που απέδωσαν  - πέραν των θετικών εντυπώσεων- και οικονομικά πολλαπλάσια  από το σύνολο των εισπράξεων  των λοιπών εθνικοτήτων του σχολείου.  Θυμάμαι επίσης στην Πράγα το ψήσιμο του οβελία στην πίσω πλευρά του κήπου της Πρεσβείας μας , αλλά κυρίως το 1969, την επόμενη χρονιά της Άνοιξης της Πράγας και της ρωσικής εισβολής, που έκανα το ίδιο, στο εσωτερικό μπαλκόνι του 4ου ορόφου του σπιτιού μου, στο κέντρο της πόλης.

 Οι περίοικοι, με αντιμετώπισαν με αρκετή δυσπιστία στην αρχή που έβλεπαν την όλη διαδικασία, [ χωρίς φωτιές βέβαια αλλά με πυρακτωμένα κάρβουνα που ετοίμαζα στην κουζίνα μου και άπλωνα σε πολλαπλά στρώματα λαμαρίνας στο μπαλκόνι], αλλά όταν η ‘’τσίκνα’’ έφθασε ως τις μύτες τους, σχημάτισαν ουρές στην είσοδο της πολυκατοικίας, για να ‘’δοκιμάσουν’’ από κοντά τις οσμές που εν τω μεταξύ τους πολιορκούσαν ‘’επικινδύνως’’.

Όλα αυτά αποτελούν αναμνήσεις και μάλιστα πολύ ευχάριστες , ανάλογες δε είναι οι εντυπώσεις μου και για τα χρόνια 1993 και εντεύθεν, μετά τη συνταξιοδότηση και την  απόφασή μου να επανεγκατασταθώ μόνιμα στη γενέτειρα , κοντά σε συγγενείς και φίλους- κυρίως όμως στα μικρά εγγόνια που μου χάρισε η κόρη μου- και να ξαναζήσω τις παιδικές μου εμπειρίας. Κάθε χρόνο λοιπόν, με τις οικογένειες των παιδιών ή των αδελφών μου και, μαζί με κάποιους κοινούς γνωστούς και φίλους, τηρούσαμε ανελλιπώς το έθιμο του παραδοσιακού οβελία.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν, συναντήθηκα με τους συνήθεις γνωστούς και φίλους, γευθήκαμε τα νηστίσιμα και μη εδέσματα της Μ. Εβδομάδας και εδώ αρχίζουν οι διαφοροποιήσεις. Την Μ. Πέμπτη με προτροπή της  καλής μου ζακυνθινής φίλης Εύας, που ξέρει την αδυναμία μου στην πολυφωνική χορωδία, απόλαυσα – μέσω ιντερνέτ- την τελετή της Μ. Πέμπτης από τον   Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ από αυτή τη διαφοροποίηση οπότε, με δική μου πια επιλογή, έκανα το ίδιο  και τη Μ. Παρασκευή, μετά την περιφορά βεβαίως  του τοπικού Επιταφίου που παρακολούθησα με την κόρη και τα εγγόνια μου .Μαγεύτηκα από τις όμορφες φωνές αλλά κυρίως από το ‘’πάθος’’  και την ΄΄ευλάβεια΄΄ του εκκλησιάσματος. Σημειώνω ότι παλαιότερα υπήρξα  μέλος και της εκκλησιαστικής  χορωδίας της πόλης, αλλά τα πολλά τελευταία χρόνια ήσαν ελάχιστες οι παρουσίες μου στην εκκλησία.

Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα και μέχρι στιγμής, έχω απαντήσει σε μηνύματα και τηλεφωνήματα με ανάλογες προσκλήσεις να παραστώ στο ‘’ψήσιμο’’ ή στο πασχαλιάτικο τραπέζι, εμμένοντας στη θέση μου για το διαφορετικό που έχω αποφασίσει και  με το οποίο θα συνεχίσω αργότερα. Αντ΄αυτού όμως έρχεται η διάψευση και η  διακοπή της αρχικής μου προσπάθειας, λίγο πριν αρχίσω να ετοιμάζομαι για μια μικρή έξοδο στην παραλία, όπου σκεπτόμουν να απολαύσω  - επί πληρωμή- ένα πασχαλινό γεύμα με τον απαραίτητο βεβαίως οβελία. Είχα απόλυτη ανάγκη αυτής της ενώπιος-επωπίω   μοναξιάς που  ενίοτε νοιώθουν οι μοναχικοί άνθρωποι και , που τελικά δεν μπόρεσα να βιώσω εις το ακέραιο.

 Εδώ έρχεται και η πρώτη μέχρι στιγμής αναγκαστική διαφοροποίηση του αυτοσχεδιασμού μου. Αφού είχα αρνηθεί τις τηλεφωνικές προσκλήσεις να παραστώ σε γεύμα οικείων μου, κατέφθασε ήδη ‘’ με ειδικό απεσταλμένο’’ το πρώτο πιάτο με κοκορέτσια, πίτες και αυγά από τον νεότερο  των αδελφών μου και υποψιάζομαι ότι θα ακολουθήσουν και άλλα. Τελικά φαίνεται ότι δεν θα ‘’καταφέρω’’ να βιώσω ούτε την πειραματική εμπειρία της εθελούσιας  επιλογής μου. Ελπίζω τουλάχιστον να μην αποδώσουν την συγκεκριμένη μου κίνηση σε ελατήρια ξένα προς  τη δική μου πραγματικότητα, σε γεροντική μου παραξενιά ή σε  ενδεχόμενα ψυχικά ή  ψυχολογικά προβλήματα.

 Είμαι γερός, και τα έχω 400, απλά, θέλω και εγώ το χρόνο της προσωπικής μου περισυλλογής και μοναξιάς. Όσοι προβληματίζονται δεν είναι τρελοί, αλλά απλά είναι σκεπτόμενοι και λιγότερο ή περισσότερο ρομαντικοί άνθρωποι. Αναγνωρίζω ότι  τα κίνητρά των άλλων ξεκινούν από την  αγάπη και το ενδιαφέρον και τους είμαι υπόχρεος,   αναγκάζομαι όμως κατόπιν αυτού, να διακόψω τη συνέχεια του ‘’ημερολογίου’’ μου, αφού μου είναι σχεδόν γνωστό τι θα επακολουθήσει. Ομολογώ ότι το  πείραμά μου απέτυχε, αυτό όμως δεν αποκλείει μια πιο οργανωμένη μελλοντική δοκιμή, συνοδευόμενη ενδεχομένως με αιφνιδιαστική απόδραση σε άγνωστο και ασφαλές μέρος  – προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης.  Ευχαριστώ όσους διάβασαν και συμμερίστηκαν  τη σημερινή μου ιστοριούλα, που δεν  αποτελούσε τέχνασμα  αλλά πέρα για πέρα ειλικρινή και πραγματική μου πρόθεση , που δεν με άφησαν να ολοκληρώσω. Σας εύχομαι χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη. Αντώνης

Υ.Γ. Όταν η σαρξ αδρανεί ή ελαχιστοποιούνται οι ευκαιρίες για μυϊκή ενασχόληση, δεν είναι κακό να ενεργοποιούμε  όσο μας έμεινε μυαλό και την πολύχρονη εμπειρία μας, για να νοιώθουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί και χρήσιμοι στην κοινωνία. Επαναλαμβάνω ότι ποτέ κανείς δεν έπαθε το παραμικρό διαβάζοντας οτιδήποτε. Αντώνης

Η ΒΑΡΟΥΦΑΚΙΑΔΑ

‘’ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ  ΚΑΙ ΣΥΝΈΠΕΙΕΣ ‘’

Για να βρούμε την άκρη στη νοσηρή αυτή κατάσταση που υπονοείται από τον τίτλο και ταλανίζει τη χώρα , θα ξεκινήσουμε πολύ  προσεκτικά  Προσωπικά επιλέγω τη μέθοδο   της Αριάδνης , που με τη βοήθεια του ‘’μίτου’’ της, κατάφερε να βγάλει από το λαβύρινθο και να σώσει  τον αγαπημένο της  Θησέα. ΄Ετσι λοιπόν θα ξετυλίξουμε μαζί  το κουβάρι της βαρουφακιάδας [στο παρελθόν την είχα αποκαλέσει μπαρουφακιάδα] για να βρούμε όχι μόνο τα επιφαινόμενα αλλά και τα αίτια της δημιουργίας της. ΄Ετσι λοιπόν , όσοι διαθέτουν καλή μνήμη θα αποδεχθούν ότι τον κύριο αυτό δεν τον ‘’εφεύρε’’ ο τέως πρόεδρος του 15μελούς και πρωταγωνιστής των καταλήψεων και καταληψιών, αλλά  οι σημερινοί του επικριτές και κατήγοροι, δηλαδή τα ΜΜΕ. Στη συνέχεια ιδιοποιήθηκε τη δημόσια προβολή του ο κομματικός μηχανισμός του 3% και ζήσανε αυτοί καλά  και εμείς  ακόμα  ψάχνουμε την έξοδο από το ‘’τούνελ’’.

 Τα ΜΜΕ λοιπόν, αφού  κατέστησαν τον κ. Βαρουφάκη διεθνή αστέρα και ‘’γκουρού’’ της παγκόσμιας οικονομίας  τον έκαναν ‘’έμμεσα’’ ασίστ  στα έμπειρα ‘’χέρια’’ των κατά φαντασία μαρξιστών  και αμφότεροι  τώρα κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Εγώ δεν θυμάμαι κανένα κανάλι που να μην επιδαψιλεύει ιδιαίτερες τιμές στον ωραιοπαθή αυτό οικονομικό ‘’γίγαντα’’, ενώ είναι γνωστή και η διαμάχη μεταξύ των πρωτοκλασάτων δημοσιογράφων μας ποιος θα διαθέσει, ακόμα και ειδικό  κύκλωμα , για την αποκλειστική ζεύξη μαζί του. Μιλούσε, σχεδόν καθημερινά, με τους περισσότερους στον ενικό, αφού ήταν ο πιο αγαπητός  φίλος τους και τώρα, σαν τον Θησέα που εγκατέλειψε τελικά την Αριάδνη, αφού δεν τον χρειάζονται πια, κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Για μεν τον κ. Βαρουφάκη ήταν προβλέψιμο το τέλος, αφού στην ελληνική κονίστρα έτσι γίνεται πάντα, αλλά στα μέσα που  διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πρέπει να  υπάρχει,  μια συμβατική έστω υποχρέωση, να δοθούν κάποιες – έστω και με καθυστέρηση- εξηγήσεις για την ‘’ανακάλυψή τους’’.

 Ο πολιτικός χώρος που τον ‘’φιλοξένησε όσο τον χρειαζόταν’’ τον απέρριψε όπως έκανε και με τη βασική ιδεολογική γραμμή  του κόμματος και όσους συνέχισαν να την πιστεύουν. Εκείνος βέβαια πάντα βρίσκει βήμα να προβάλει τις – πάλαι ποτέ- κοινές με τον Πρωθυπουργό απόψεις του για να τις διαψεύσει την επομένη – όπως έκανε και ως Υπουργός. Οι ‘’ κουτόφραγκοι’’ βέβαια δεν ήξεραν  ποιος έλεγε  τα περισσότερα ψέματα., οπότε δεν πίστευαν κανένα.  Την ‘’τάξη’’ αποκατάστησε ο Πρωθυπουργός, που τον έδιωξε,  διότι ήταν και λίγο ‘’μαρτυριάρης’’. Επανέρχομαι όμως, για λίγο ακόμα,  στα ΜΜΕ και τους ‘’καλούς καγαθούς’’  συνεργάτες τους.


Προσωπικά πίστευα και πλέον είμαι σχεδόν  βέβαιος, ότι ήταν ανάγκη της εποχής η ανακάλυψη ενός οποιουδήποτε ‘’γκουρού’’ που κι αν δεν υπήρχε έπρεπε να τον εφεύρουν για να δείξουν την ικανότητα να ασκούν την εξουσία τους, ενώ τώρα, απλά μετατρέπονται σε απλούς σχολιαστές μιας κατάστασης που –αν δεν βοήθησαν συνειδητά- τουλάχιστον έβαλαν το χεράκι τους. Στη ζωή όμως πρέπει να παίρνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας και αν δεν μπορούμε να ‘’διορθώσουμε’’ τις συνέπειες, τουλάχιστον να ‘’διασκεδάζουμε’’ τις εντυπώσεις που έχουν προκληθεί  και  τα συνεπακόλουθα λάθη, για να προλαμβάνονται ανάλογα περιστατικά στο μέλλον.

Η εξουσία οποιουδήποτε βαθμού, δεν έχει μόνο δικαιώματα και ‘’μεγαλεία’’ αλλά και υποχρεώσεις και εδώ – συγγνώμη  αγαπητοί μου φίλοι -  ‘’ζυγιστήκατε και βρεθήκατε λειψοί’’. Αναφέρομαι ασφαλώς στους πολλούς  και όχι στο σύνολο,  αφού κάποιοι άλλοι δεν μπήκαν τόσο θερμά στο παιχνίδι  ίσως και από αδυναμία ή και  για άλλους λόγους.

΄Όπως λοιπόν τα   περισσότερα ΜΜΕ  ένοιωσαν την ανάγκη να εφεύρουν έναν ‘’γκουρού’’ έτσι και η μεγάλη και ‘’πεπολιτισμένη’’ Ευρώπη  των δανειστών μας, είχε ανάγκη από τον δικό της ‘’πνευματικό δάσκαλο’’, που θα την έβγαζε από τις ατέρμονες πολυετείς διαπραγματεύσεις που δεν οδηγούσαν σε λύση, αφού τα προτεινόμενα μέτρα δεν τα αποδεχόταν ο ελληνικός λαός. Βρήκαν λοιπόν και οι ‘’πονηροί’’ ευρωπαίοι τους συμπλεγματικούς  ψευτοιδεαλιστές για να τελειώνουν μια για πάντα, τόσο  με τις συμφωνίες όσο και με την ίδια την Ελλάδα την οποία οδήγησαν,  και με δική μας πρόταση ‘’ γραμμένη στα ελληνικά’’, σε ένα διαρκές και αυτοματοποιημένο  μνημόνιο και την ανάλογη ‘’επιτροπεία’’, για μας και τα παιδιά μας.

 Δεν ξέρω αν τελικά θα αισθάνονται ικανοποιημένοι, αλλά σίγουρα, δεν θα νοιώθουν  πολύ έντιμοι απέναντί μας και θα  κατατρύχονται  εις το διηνεκές από το αίσθημα της αδικίας που διαπράχθηκε σε βάρος μας. Το γεγονός της δικής μας συνευθύνης  για να ‘’ικανοποιήσουμε’’   το πόπολο,  δεν τους απαλλάσσει από τις , μυθικές μεν αλλά ακόμα ενεργές, Ερινύες που θα τους καταδιώκουν  ισοβίως, όπως και τους ντόπιους ‘’μαρξίζοντες΄΄  συνεργάτες τους. Ελπίζω και εύχομαι να μη συμβεί κάτι ανάλογο και με τα συμπαθή ΜΜΕ της χώρας  μας, που νομίζω ότι είναι στο χέρι τους να  διορθώσουν το ‘’παραστράτημά’’ τους .Α. Ταρνανάς.


Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Αταλάντη Λοκρίδας, T.K. 35200, Φθιώτιδα, Greece
Γράφω για να εξωτερικεύσω προσωπικές μου σκέψεις και να μοιραστώ εμπειρίες και γεγονότα που βίωσα προσωπικά στη μακρόχρονη υπηρεσιακή και ιδιωτική μου διαδρομή.