ΒΟΥΚΟΛΙΚΑ

                                    [ Τα  γκεσέμια ]

Θα διερωτηθείτε και δίκαια, πώς είναι δυνατό την επομένη μιας ζωηρής,  αλλά ανώφελης συζήτησης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, να μας απασχολούν τόσο απλοϊκά και  ‘’ταπεινά’’  θέματα, για τα οποία  μας προδιαθέτουν  ο τίτλος και ο υπότιτλος. Η πρώτη απάντηση είναι ότι αυτό που είδαμε και ακούσαμε στη Βουλή, με την εκατέρωθεν ανταλλαγή λιστών και ‘’ληστών’’,  δεν αφορά το μέλλον και την τσέπη του Ελληνικού λαού. Δεύτερο,  η επανάληψη  του  αναχρονιστικού πια ‘’κατενάτσιο’’,  για να στρέψουμε αλλού την  προσοχή μας, αποτελεί  πλέον κουραστική και άνευ αντικειμένου, παράσταση. Η διεθνής ειδησεογραφία των ημερών, δεν αφήνει πολλά περιθώρια εθνικής αισιοδοξίας και συνεπώς, ας στραφούμε προς την παραδοσιακή μας φύση, μήπως ανακαλύψουμε τον παλιό καλό εαυτό μας. Άλλωστε και το θέμα αυτό, αφήνει περιθώρια για τους  συνήθεις συμβολικούς παραλληλισμούς μας.

 Βουκολικά ή Εκλογές ονομάζεται το πρώτο έργο του Λατίνου ποιητή, Βιργιλίου , μια συλλογή  από δέκα βουκολικά άσματα και εκλογές σημαίνει  το κάθε άσμα χωριστά. Σημειωτέον ότι οι εκλογές του Βιργιλίου  δεν έχουν καμιά απολύτως  σχέση, με  τη δική μας ομώνυμη  διαδικασία, που άλλο ψηφίζεις και άλλο σου προκύπτει στη συνέχεια. Τα ποιήματα αυτά , είναι επηρεασμένα από τα Ειδύλλια του  αρχαίου Έλληνα ποιητή,  Θεόκριτου και ουσιαστικά , παρουσιάζονται ως ηθοποιοί και δημιουργοί της ποίησης, μπροστά σε ένα αγροτικό κόσμο [ να λοιπόν και ο δεύτερος συμβολισμός με την τρέχουσα πραγματικότητα].

Επειδή, σχεδόν όλοι μας, με χρονολογική απλώς διαφοροποίηση, έχουμε  σαν τόπο καταγωγής  κάποιο χωριό, γνωρίζουμε καλά , έστω και έμμεσα, τα βουνά και τις ραχούλες και ίσως κάποιοι από μας ευτύχησαν να ακούσουν και τις φλογέρες των τοπικών βοσκών. Σκοπός λοιπόν του παρόντος άρθρου  είναι η νοερή έστω επιστροφή στις ρίζες μας, για  να δούμε και να συγκρίνουμε παράλληλα, τη σημερινή πραγματικότητα, στην οποία, κάποιοι επιτήδειοι, συνεχίζουν να μας θεωρούν σύγχρονα αμνοερίφια και  μας παριστάνουν τα γκεσέμια .

Επειδή  η τελευταία λέξη, μπορεί να είναι άγνωστη σε κάποιους εξ ημών – όχι όμως στον υποφαινόμενο ,  που τη θυμάται από τα παιδικά του χρόνια- εξηγώ ότι είναι τουρκικής προέλευσης [gosem] και σημαίνει –κυριολεκτικά- μεγαλόσωμος  [ συχνά ευνουχισμένος] τράγος ή κριάρι, που οδηγεί το κοπάδι και συνήθως του κρεμούν στο λαιμό ένα μεγάλο κουδούνι [ το κυπρί].

Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, παρεμβάλω εδώ μια αυθεντική  αφήγηση κτηνοτρόφου που αναφέρει: ‘’ την προκαθορισμένη ημέρα συγκέντρωσα το κοπάδι και έπιασα το γκεσέμι. Προσήλθε ο κτηνίατρος με τα νυστέρια του, αλλά μόλις πήγε να του τρυπήσει τα αφτιά, αυτό έδωσε μια σπρωξιά σ’ εμένα και τον κτηνίατρο, πήδηξε το φράχτη και ανέβηκε στον παρακείμενο βράχο’’. Αυτό ήταν ένα πραγματικό γκεσέμι που αρνήθηκε να δεχτεί τον  εξευτελιστικό ευνουχισμό του και άξια  κράτησε  τον ρόλο του ηγέτη και οδηγού του κοπαδιού.

 Κλείνοντας τη χρήσιμη αυτή παρένθεση επιστρέφω στα δικά μας ηγετικά γκεσέμια, που δεν επιχειρήθηκε  ο φυσικός ευνουχισμός τους-  άλλωστε απαγορεύεται- για να διαπιστώσουμε την αντίδραση τους. Τα περισσότερα είναι επίσης μεγαλόσωμα ή έστω ευτραφή, από την καλοπέραση και υπέστησαν επίσης και μάλλον οικειοθελώς , τον  ‘’ιδεολογικό τους ευνουχισμό’’ . Αυτό έγινε ανώδυνα, στα μουλωχτά και χωρίς κουδούνια , προκειμένου να κρατήσουν την καρέκλα και την κουτάλα της εξουσίας. Ενίοτε , έτσι για τα προσχήματα , ‘’πετάνε’’  και την  καταπροδομένη από τους ίδιους, λέξη αριστερά,  για να κρατήσουν κοντά τους, όσους δεν  ‘’κατάλαβαν ‘’ ακόμα την  δεξιόστροφη  διαστροφή τους.

Θα μείνω σε αυτά τα λίγα και διδακτικά, που μας θυμίζουν τις ρίζες και το σχετικά πρόσφατο παρελθόν μας, αλλά μας δίνουν και ένα μέτρο σύγκρισης  με την επικαιρότητα  και τον  διαπραττόμενο βιασμό της φύσης του γενικότερου ζωικού βασιλείου, που μάλλον επιβάλλει την επέμβαση των φιλοζωικών οργανώσεων και  ενδεχομένως, του παγκόσμιου  WWF.   Αντώνης Ταρνανάς

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΆΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΝΑ ΑΓΑΠΙΕΣΑΙ

           

                  

                                [Προσωπικές  εμπειρικές απόψεις]

Διαπιστώνοντας ότι ασχολούμενος με τους κρατούντες, χάνω τα λόγια μου και ότι στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα, σκέφθηκα να ασχοληθώ με σοβαρότερα κοινωνικά θέματα, τα οποία – μακρόπνοα μπορεί και να ωφελήσουν τη χώρα και το λαό μας. Πιστεύω ότι σε μια   σαθρή και κομματικοποιημένη κοινωνία πρέπει να αρχίσουμε από το μηδέν και συνεπώς θα ασχοληθώ, για λίγο ,  με πιο ανθρώπινα και αγαπησιάρικα θέματα.

Διευκρινίζω εξ αρχής ότι αναφέρομαι στην ΑΓΑΠΗ και όχι στις όποιες άλλες, πραγματικές ή πλασματικές μορφές και εφευρέσεις, που καλύπτουν  πρόσκαιρες κυρίως διαπιστώσεις μας. Αγάπη είναι αυτό που [πρέπει να] αισθάνονται οι γονείς προς τα παιδιά τους και αντίστροφα και  αυτό που δένει τους πραγματικούς φίλους και τους κάνει να διαφέρουν από τους γνωστούς, είναι η ανάγκη να συμπάσχεις με τους άλλους και τελικά, είναι η   ‘’πρόνοια’’ της ίδιας της ζωής,  για την αυτοπροστασία  της.

Είναι μια έμφυτη βιολογική ανάγκη, που  μας συνοδεύει για πάντα και κυρίως είναι η μοναδική συναισθηματική κατάσταση που δεν απαιτεί προϋποθέσεις. Δεν αγαπάμε  αναμένοντας ανταπόδοση   αλλά απλά και μόνο επειδή αποτελεί προσωπική εσωτερική μας ανάγκη. Ίσως αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά της από τα υπόλοιπα  συναισθήματα, όπως είναι ο έρωτας, ο πόθος, το πάθος, η επιθυμία και η φιλία, τα οποία ενίοτε προϋποθέτουν ανταπόκριση και αποδοχή. Δεν χρειάζεται η συνδρομή  οποιουδήποτε για να αγαπήσεις, όπως, για παράδειγμα  για να ερωτευτείς, με την   ανταπόδοση να   δημιουργεί απλά τις  συνθήκες  της  εκατέρωθεν ψυχικής ισορροπίας

Ένα παλιό τραγουδάκι έλεγε ‘’είναι ωραίο να αγαπάς και να αγαπιέσαι’’ και περιέγραφε την ιδανική κατάσταση, που στη ζωή, όπως και στους στίχους του τραγουδιού, αποτελεί  νομοτελειακή ανάγκη , για να ακολουθήσει μια ενδεχόμενη  ανταπόκριση. Το μοναδικό ζητούμενο στην περίπτωσή μας, είναι , όχι μόνο  να το μπορείς αλλά  και να το θέλεις. Είναι δηλαδή καθαρά θέμα καρδιάς  και όπως λέει ένα άλλο τραγουδάκι -που θα σας στείλω- ‘’ δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες’’, και μακάριοι θα πρόσθετα , όσοι  ξέρουν, θέλουν και μπορούν να αγαπούν. Επειδή όμως η αγάπη είναι εφαρμοσμένη πρακτική και όχι θεωρία, ανοίξτε τα αφτιά στους στίχους του Αττίκ, που θα σας δώσουν το κλειδί για να ανοίξετε διάπλατα  και τις καρδιές σας.

Περιορίζομαι με λίγα λόγια  στην ιστορία αυτών των στίχων, που εξωτερικεύουν τα προσωπικά εσώψυχα του συνθέτη και στιχουργού.  Σε μια παράστασή του στην ‘’μάντρα του’’, ο Αττίκ διαπιστώνει ότι στις πρώτες θέσεις κάθεται η μεγάλη του πραγματική αγάπη ‘’ το Ποζελάκι’’ , συνοδευόμενη  από τον νέο της  έρωτα, τον ωραίο  Λοχαγό Μερκούρη, ενώ οι παριστάμενοι – για να  τον πικάρουν – του ζητούν το είδα μάτια. Πρόκειται για το τραγούδι που του είχαν εμπνεύσει τα ωραία μάτια του  μεγάλου   του  έρωτα και πρωταγωνίστριας , Λουΐζα Ποζέλι..  Όταν λοιπόν διαπίστωσε την απώλεια της αγάπης του και την ανάγκη να ανταποκριθεί επαγγελματικά  στο ‘’βασανιστικό’’ αίτημα του ακροατηρίου να τραγουδήσει το ‘’είδα μάτια’’, σκάρωσε τους στίχους που εκφράζουν τον προσωπικό του σπαραγμό με απόλυτη αξιοπρέπεια, που αρμόζει σε μια πραγματική αγάπη.  Αντώνης Ταρνανάς

Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια

Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό
δε θα’ τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ’ ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ’ τη φύση
καρδιά για ν’ αγαπήσει

Αχ, δεν είν’ οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι

ΠΕΡΙ ΖΩΟΦΙΛΙΑΣ ΓΕΝΙΚΩΣ

              Μια γλυκόπικρη πραγματική  ιστορία

Όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου γνωρίζουν ότι κύριο αντικείμενο της ενασχόλησής μου αποτελεί η πολιτική , οι κοινωνικές επιπτώσεις της και  μεγάλη μου αποτελεί  η γλώσσα μας. Σήμερα, χωρίς να ξεφύγω εντελώς από τις συνήθειες μου, θα ασχοληθώ με τη ζωοφιλία, ξεκινώντας από μια προσωπική  πραγματική ιστορία, που αρχίζει το 1968 στην Τσεχοσλοβακία, όπου υπηρετούσα και διέμενα με την σύζυγό  και την 5χρονη τότε κόρη μου.

Πριν σας διηγηθώ την ενδιαφέρουσα ιστοριούλα μου, θα διευκρινίσω εισαγωγικά, ότι από την απώλεια της γυναίκας μου το [μακρινό] 1977 και εντεύθεν,  έχω ένα μόνιμο συναισθηματικό κενό , κυρίως  τις  μεγάλες γιορτινές ημέρες  και τις  Κυριακές . Αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές  μετά την ενηλικίωση των παιδιών και  των εγγονιών μου, που μου στέρησε την πιο αγαπημένη  ενασχόληση. Το πρόβλημά μου είναι ότι ‘’δεν ξέρω πώς να χρησιμοποιήσω αυτές τις αργίες’’, οπότε καταφεύγω  στο γράψιμο , γύρω από  το γνωστικό μου πεδίο , το ψάρεμα όταν ο καιρός και η υγεία  μου το επιτρέπουν  ή την αφόρητη πλήξη.  Παράλληλα όμως, τέτοιες ημέρες διακατέχομαι και από μια ιδιάζουσα τρυφερότητα , για τα παντοειδή ζώα, με τα οποία συμβιώνουμε.

Τέλος της Άνοιξης του 1968 και δυο μήνες πριν από την εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας στην Πράγα, γινόταν εκεί μια παγκόσμια έκθεση σκύλων. Εκμεταλλευόμενος και τη σπάνια σύμπτωση της καλοκαιρίας, αποφάσισα να την επισκεφθώ με την κόρη μου, που λάτρευε  τα ζώα και  που αποτελούσαν την ιδιαίτερη αδυναμία της συζύγου μου. Προσωπικά τα αγαπούσα μεν,  αφού πάντα είχαμε ένα σκύλο φύλακα στο πατρικό μου σπίτι στην επαρχία, ποτέ όμως δεν είχα σκεφθεί τη ‘’συγκατοίκηση μαζί τους’’.

Η έμπειρη ζωόφιλη σύζυγός μου, μου συνέστησε να μην παρασυρθώ από τη μικρή και συγκατανεύσω στην ‘’αγορά’’ ζώου, διότι αυτό απαιτεί γενικότερες δεσμεύσεις. Πήγαμε λοιπόν στην έκθεση και , χωρίς την πίεση της κόρης μου, έμμεινα ‘’ενεός’’ στη θέα ενός Μαλτέζικου πίντς, που πήρε την πρώτη θέση στην κατηγορία του και την αγάπη μου. Κατέβαλα τότε 250 Δολάρια  [σχεδόν το μηνιάτικο των αποδοχών μου] στην Πολωνέζα κάτοχό του και το μετέφερα στο σπίτι. Η υποδοχή  υπήρξε θριαμβευτική, με την υπενθύμιση , εκ μέρους της συζύγου μου, για την αναλαμβανόμενη ευθύνη. Το σκυλάκι,  έγινε αμέσως κανονικό μέλος της οικογένειας, προσθέτοντας και τις αντίστοιχες ειδικές υποχρεώσεις και κυρίως δεσμεύσεις στις μετακινήσεις μας, με μακρόχρονη απουσία.

Σημειώνω ότι  την εποχή εκείνη απαγορευόταν – ακόμα και στην Ευρώπη-  η είσοδος ζώων στα καταστήματα, τα μέσα μεταφοράς και αλλαχού. Μας δημιουργούσε ακόμη και κοινωνικό πρόβλημα , κάθε φορά που μας καλούσαν ή έπρεπε να επισκεφθούμε κάποιους άλλους, αλλά μας  αποζημίωνε με την παρουσία του. Υπήρξαν  περιπτώσεις εκ περιτροπής μετακίνησής μας με τη σύζυγο, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό και μέχρι να συνηθίσει να μένει μόνο του , χωρίς να αναστατώνει τους περιοίκους.

Το πρόβλημα έγινε οξύτερο όταν πήρα διαταγή να επιστρέψω στην Αθήνα. Εφοδιάστηκα με όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά υγείας κλπ, αλλά μου εξήγησαν ότι η χώρα μας δεν είχε υπογράψει ακόμα κάποια σύμβαση με την Τσεχοσλοβακία και συνεπώς η εισαγωγή του στην Ελλάδα θα γινόταν ‘’τυπικά’’ παράνομα. Αναγκαστήκαμε  λοιπόν να ταξιδεύσουμε  οδικώς  3.000 χιλιόμετρα ,με την γυναίκα μου σχεδόν ετοιμόγεννη και παρά τις απαγορεύσεις των γιατρών της για μια τέτοια  μετακίνηση. Επειδή  όμως δεν με εμπιστευόταν ότι  θα έπαιρνα το ρίσκο της απαιτούμενης  ‘’παρατυπίας’’ και με πολλές δυσκολίες [αφού  τότε δεν επιτρεπόταν να εισέλθει ζώο στα ξενοδοχεία και εστιατόρια ], φθάσαμε επί τέλους και χωρίς διανυκτέρευση, στο τελωνείο των Ευζώνων.

 Είχαμε φροντίσει να καλύψουμε το σκυλάκι στο πίσω κάθισμα δίπλα στην μικρή κόρη μου, που με το ένα της χέρι το χάιδευε συνεχώς. Πήγα στο γραφείο για τον έλεγχο των διαβατηρίων και ο προϊστάμενος έδωσε εντολή σε ένα τελωνειακό να με συνοδεύσει μέχρι το αυτοκίνητο για τον καθιερωμένο έλεγχο. Το σκυλάκι όμως,  νοιώθοντας κάποιον τρίτο να πλησιάζει τη μικρή, αντέδρασε με επίμονες  υλακές, φέρνοντας σε δύσκολη θέση  όχι μόνο εμάς αλλά, κυρίως τον τελωνειακό υπάλληλο.

Φαίνεται ότι ήταν και αυτός ζωόφιλος ή είχε και ο ίδιος  μικρό παιδάκι  και λυπήθηκε το δικό μου, οπότε ‘’έκανε πως δεν άκουσε τίποτα’’, χαμογέλασε στη μικρή με  συγκατάβαση και μας έδωσε τα διαβατήρια, ευχόμενος απλά καλό ταξίδι. Τον ευχαριστήσαμε οικογενειακώς και σπεύσαμε να  εξαφανιστούμε. Τα προβλήματα βέβαια δεν σταμάτησαν αφού κοντά στα Καμένα Βούρλα, η γυναίκα μου είχε κάποια αιμορραγία, προφανώς από την συνεχή και πολύωρη οδική ταλαιπωρία της. Μετά από κάποιες εξετάσεις και μια μικρή ξεκούραση,  της ίδιας με την μικρή, σε ξενοδοχείο, ενώ εγώ περιφερόμουν έξω με το σκυλάκι, φθάσαμε  τελικά στην Αθήνα και όλα εξελίχτηκαν ομαλά - έστω και την επίσπευση  της  γέννησης του γιού μου .

Τα προβλήματα – λόγω του σκύλου- δεν σταμάτησαν βέβαια αφού, κάποια μέρα που  κόρη μου είχε κατεβάσει το σκυλάκι στο πεζοδρόμιο του μονόδρομου – μπροστά στο σπίτι μας – κάποια κυρία που οδηγούσε από την αντίθετη κατεύθυνση και με μεγάλη ταχύτητα,  το παρέσυρε και το τραυμάτισε θανάσιμα. Προσπερνώ, εν τάχει ,το γεγονός ότι η κόρη μου το μετέφερε στο κοντινό κτηνιατρείο του κυρίου Σαβούρα, που βρήκε κλειστό διότι, με την εξαργύρωση της ‘’αντιστασιακής ’’ του ιδιότητας, είχε  εξασφαλίσει μια θέση Βουλευτού.

Προσέφυγα στο οικείο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλω το γεγονός και έλαβα την αποστομωτική απάντηση ότι [το 1977] τα ζώα θεωρούνταν πράγματα και συνεπώς έπρεπε να υποβάλω μήνυση για φθορά περιουσιακού μου στοιχείου, , άσχετα με τις όποιες άλλες προϋποθέσεις. Αυτό όμως που δεν έκανα εγώ – κατά το φωνάζει ο κλέφτης – έσπευσε να το κάνει ‘’δράστης του επεισοδίου’’  που οδηγούσε αντίθετα σε σηματοδοτημένο μονόδρομο , μέσα στον οικιστικό ιστό. Με το αιτιολογικό ότι η γυναίκα μου, από το μπαλκόνι του 5^ου ορόφου την είχε εξυβρίσει και είχε απειλήσει τη ζωή της, υπέβαλε μήνυση, μέσω του δικηγόρου αδελφού της. Φθάσαμε στη δίκη – η γυναίκα μου υποβασταζόμενη, λόγω μετατόπισης σπονδύλου από προηγηθέν ατύχημα – και με πρωτοβουλία του φίλου δικηγόρου μου επιδιώχθηκε ένας συμβιβασμός, τον οποίο δεν αποδέχτηκε το δικαστήριο λόγω της απειλής κατά  ζωής, που ανέφερε η μηνυτήρια αναφορά, ενώ η παρουσία της  συζύγου μου έπειθε ακόμα και τυφλό για την αδυναμία της να πραγματοποιήσει μια  ανάλογη απειλή.

Παρά το ήπιο του χαρακτήρα μου και του σεβασμού μου στο δικαστήριο, αντέδρασα στην κλήση του προέδρου προς τη σύζυγό μου να ανακαλέσει την απειλή της.’’ Μα τι λέτε κύριε πρόεδρε, βλέπεται ότι αυτή ή γυναίκα μπορούσε να απειλήσει τη ζωή κάποιου [από τον 5^ο όροφο πολυκατοικίας], αφού δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της’’; Αυτό θεωρήθηκε και ίσως δικαίως ασέβεια προς το δικαστήριο και με οδήγησαν στο κρατητήριο. Στη διάρκεια της κράτησή μου φαίνεται ότι επικράτησε η λογική και χωρίς  ανάκληση της ‘’απειλής’’ – όπως μου είπαν για να μη ηρεμήσουν , ελήφθη επί τέλους υπόψη η πραγματικότητα και γλυτώσαμε με τον απλό καταλογισμό σε βάρος μας, των εξόδων της δίκης. Δυο  μήνες αργότερα, έχασα και τη γυναίκα μου , ίσως και εξ αιτίας  των όσων προηγήθηκαν- αφού υπέκυψε από ηπατική ανεπάρκεια από την ‘’πεθιδίνη’’ που της χορηγούσαν στο νοσοκομείο, κατά την γνωμάτευση  του ειδικού ηπατολόγου κυρίου Πούγκουρα, που είχα καλέσει ιδιωτικώς.

  

Αφορμή για το σημερινό μου προσωπικό ξέσπασμα δεν υπήρξε μόνο η ζωοφιλία αλλά και η ανάγκη μου να εξωτερικεύσω τα εσώψυχά μου  που  με βαραίνουν τόσες δεκαετίες και ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες μου που τους κατέστησα εκόντες – άκοντες κοινωνούς, μιας καθαρά προσωπικής μου υπόθεσης.

Παρά τα όσα  συνέβησαν εξακολουθώ να αγαπώ τα ζώα, θεωρώ όμως ότι η υπερβολή βλάπτει και τα ίδια τα ζώα, ενώ διαταράσσει και τις ισορροπίες στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους. Διαπιστώνω ότι τελικά, υπάρχει σαφώς διακριτική νομοθετική προστασία και κοινωνική πρόνοια εις βάρος των ελλόγων ζώων. Κάποτε χαρακτηρίζαμε ‘’σκυλήσια’’ τη δύσκολη διαβίωσή μας, ενώ τώρα μάλλον θα σκέπτονται το ίδιο για μας, οι βολεμένοι οικιακοί φίλοι μας. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί κάτι και για τη βελτίωση της δικής μας ζωής, διότι αν περιμένουμε να τα κάνουν τα άλλα ζώα, μάλλον θα απογοητευθούμε.  Αντώνης Ταρνανάς

ΤΑ ΘΡΑΣΙΜΙΑ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ

                              ΤΑ ΘΡΑΣΙΜΙΑ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ ΚΑΙ

                        Η ‘’Επιτροπή Διαλόγου για το Σύνταγμα’’

             Παρακολουθώντας συστηματικά τα δυο κυβερνητικά κανάλια [  το κανάλι της Βουλής και την ΕΡΤ], βρίσκει κανείς  υλικό, όχι απλά για καθημερινή αρθρογραφία αλλά για τόμους ολόκληρους μυθιστορημάτων και κυρίως για θεατρικές επιθεωρήσεις. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι ο υποφαινόμενος – ίσως και λόγω ηλικίας – δεν χάνει ούτε λεπτό από τις καθημερινές αυτές ‘’ διδακτικές ‘’  παραστάσεις. Γηράσκω αεί διδασκόμενος, που λένε.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να  φέρω σε γνώση και εκείνων που δεν μπόρεσαν ή δεν άντεξαν να τα παρακολουθήσουν, το ρεζουμέ [ όπως λέμε στο χωριό μου] και  τα σημαντικότερα ‘’ευρήματα’’ της αρρωστημένης αυτής κατάστασης. Για την καλύτερη κατανόηση των θεμάτων θα προσπαθήσω – διότι δεν ανήκει στις συνήθειές μου – να χρησιμοποιήσω και το ‘’στυλάκι’’ της Δέσποινας των καθ’ ημάς Βερσαλλιών, που η ίδια το εμπλουτίζει με τα σχετικά ‘’ξεκατινιάσματα’’ που  προσωπικά αδυνατώ να μιμηθώ  και το ανάλογο ύφος  και λεξιλόγιο των πρωτοκλασάτων στελεχών, που πρωτοστατούν στη  διαμόρφωση  της νέας υποκουλτούρας της χώρας μας.

            Αρχίζω από το χορταστικό πρόγραμμα του πρώτου καναλιού  και ιδιαίτερα με τις συνεδριάσεις των επιτροπών  της Βουλής  και την απόλυτη δημοκρατικότητα που τις χαρακτηρίζει. Στην ακρόαση του αρχικαναλάρχη  μας κ. Παππά,  νόμιζα ότι άκουα τη  γνωστή ατάκα του  Καραγκιόζη – όταν τον  ‘’έπιασαν’’ να κλέβει στα χαρτιά, που απάντησε με το περιβόητο ‘’δική μου είναι η τράπουλα και όπως θέλω μοιράζω’’. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι, στη δική μας περίπτωση, είχε και τη συμπαράσταση του ‘’γκρουπιέρη’’ του τραπεζιού και μιας αναμαλλιασμένης κυρίας, μονίμως φωνασκούσης ,κάτι σαν παρασιτική παρεμβολή, στις ομιλίες των  Βουλευτών  της αντιπολίτευσης, για να μην τους ακούμε.. Θυμάμαι πολύ καλά την ίδια Κυρία ως    ‘’κολλητή’’ της τέως Προέδρου της Βουλής,  Κυρίας Κωνσταντοπούλου, να σκαρφαλώνει στις σιδηρόπορτες της  [ μαυρισμένης] ΕΡΤ. Με αφορμή το συγκεκριμένο πρόσωπο, διαπίστωσα και έναν ακόμα τρόπο για να γίνει κανείς Βουλευτής ή βολευτής [που λένε οι συγχωριανοί μου], διότι γνώριζα και άλλες – εξ ίσου πρωτότυπες  και προοδευτικές- ανάλογες διαδικασίες.

                    Ο κ. Παππάς, σαν θρασίμι  και παραγνωρίζοντας ή και αγνοώντας κάθε συνταγματική τεκμηρίωση, δεν περιορίστηκε να πληγώσει βαθειά τη λογική και τη δημοκρατία,  αλλά έδωσε και τη χαριστική βολή στην ελληνική γλώσσα. Φυσικά και  παρέμεινε αμετακίνητος στη στήριξη του   θεόπνευστου έργου του για τα κανάλια και τα 250 αργύρια [ συγγνώμη εκατομμύρια] που μπήκαν στο σακούλι, σπεύδοντας  να καλύψει και όλους τους εντεταλμένους του και υβρίζοντας κάθε αντίθετη άποψη. Το θράσος του δε κορυφώθηκε όταν είπε ότι ο λαός θα πρέπει να ευγνωμονεί τους ανθρώπους αυτούς, που έφεραν εις  ‘’αίσιον ’’ πέρας την αποστολή τους. Η παράλειψή του ήταν ότι δεν έδωσε τις διευθύνσεις τους για να τους στείλουμε λουλούδια.

 Ύστερα από όλα αυτά, αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τον Καραγκιόζη, που τον αδίκησα παράφορα με την παρομοίωση, όχι μόνο γιατί ήταν πιο ειλικρινής  αλλά και διότι εκείνος δεν είχε υποθηκεύσει τη χώρα με ένα τρίτο μνημόνιο 85 δις. Για να μην πλατειάζω λοιπόν και  αφού η κεντρική ιδέα της παράστασης έγινε σαφής και αντιληπτή, απευθύνω  το ακόλουθο, εύλογο ελπίζω,  ερώτημα προς όλες τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου μας.

Σωστά και δίκαια  λοιπόν αποφασίσατε  τις συνεδριάσεις αυτές των επιτροπών, όπως άλλωστε το δικαιούσθε και το προβλέπει ο κανονισμός της Βουλής. Μια και μιλάμε για κανάλια γενικότερα, που θα μπορούσα να τα βλέπουν και παιδιά, μήπως έπρεπε να μπει και κάποιο ποιοτικό κριτήριο, αρχίζοντας από  το ναό της Δημοκρατίας μας; Μήπως είναι καιρός να σκεφθείτε για λίγο και την προσβολή της δημόσιας  αισθητικής, με το απαράδεκτο θέαμα και ακρόαμα, που αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν;

 Οι μετέχοντες στις συνεδριάσεις μπήκαν ποτέ στον κόπο να δουν το ‘’θέαμα’’ τους στην τηλεόραση και αν ναι, είναι ευχαριστημένοι από αυτό; Πάντως αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία να παρουσιάζεται μια εκπομπή  από επαγγελματίες δημοσιογράφους και να μη ‘’μπορούν’’ να κάνουν κανένα σχόλιο, ενώ αυτό  αποτελεί και την πεμπτουσία του  ‘’επαγγέλματός’’ τους.

Έρχομαι τώρα στο άλλο κανάλι, της ΕΡΤ, το οποίο όπως κάνει συνήθως τελευταία για να αποδείξει την υποταγή του στον Υπουργό προϊστάμενο  και την Κυβέρνηση έκανε, με τυμπανοκρουσίες, για μια ακόμα φορά, την προβολή της Πρωθυπουργικής πρότασης για τη συγκρότηση της ‘’Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση’’. Τι την ήθελε αυτή την υπερβολή αφού, τελικά, αποκαλύφθηκε ότι θα πρόσφερε μεγαλύτερη   βοήθεια στην Κυβέρνηση, αν  περνούσε την είδηση  στο ‘’ντούκου’’.

 Στο άκουσμα λοιπόν και μόνο της πρότασης αυτής, γύρισα στην δεκαετία του 1960 ,που υπηρετούσα στη Γιουγκοσλαβία, και θυμήθηκα μια  ανάλογη κίνηση φιλελευθεροποίησης του Τίτο  για τη χώρα του. Θυμάμαι ακόμα και  τις συζητήσεις μου με έναν από τους Καρατζόρτζεβιτς, συγγενή του έκπτωτου Βασιλιά της Σερβίας, που μου έλεγε χαρακτηριστικά αυτό είναι το επίπεδό μας και ότι στην επιτροπή έχουν ορισθεί τα ‘’μπουλντόγκ’’ για να ελέγχουν την εξέλιξη. Η συγκεκριμένη ράτσα σκύλων είναι πιο δεκτική στην ‘’εκπαίδευση’’ και μπορεί να της αποδοθεί ο χαρακτηρισμός    του ‘’κομματόσκυλου’’.

Τί σύμπτωση όμως, που με την ίδια δεκαετία σχετίζεται άμεσα και η πρόταση του Πρωθυπουργού μας , αφού εισηγητής  της ‘’δημοκρατικά εκλεγμένης’’ επιτροπής ήταν ένας έμπειρος του είδους, που είχε κάνει την ίδια δουλειά για το ‘’σύνταγμα’’ της  χούντας . Αυτή τη φορά η ΕΡΤ δεν πρόσεξε και – στην προσπάθειά της να φανεί αντάξια του νέου της ρόλου  – πρόβαλε καταστάσεις που μας γύρισαν στη ‘’επάρατη’’ επταετία,  που θα τις βλέπει και ο κ. Παττακός, που ζει ακόμα,  και θα σκάει στα γέλια. Ο αρμόδιος εισηγητής της επιτροπής κ. Παραράς βέβαια διαισθάνθηκε τη συνέχεια και τις ενδεχόμενες προσωπικές συνέπειες [ με την αναμόχλευση θεμάτων της εποχής εκείνης ] και  ‘’λάκισε’’. Τι θα απογίνει όμως με την  μη προβλεπόμενη από το Σύνταγμα επιτροπή, στην οποία  παρέμειναν μόνο κάποια μπουλντόγκ, για να δικαιώσουν την εθνοσωτήρια  ιδέα του ηγέτη μας;  Φοβάμαι  όμως, ότι η απουσία του παραιτηθέντος ‘’ έμπειρου’’ ειδικού στην εκλαΐκευση του Συντάγματος, θα οδηγήσει τους υπόλοιπους σε κάποια ‘’κατάληψη’’, που γνωρίζουν καλύτερα. Μα επί τέλους αυτή η Κυβέρνηση δεν θα επιχειρήσει και κάτι ‘’φυσιολογικό’’ και σύμφωνο με τη διεθνή πρακτική  στην άσκηση της εξουσίας της; Αν συνεχίσουν έτσι προβλέπω να παίρνουν πίσω όλα τα μέτρα που έχουν επιχειρήσει μέχρι τώρα, αρχίζοντας από τα κανάλια και να μου το θυμηθείτε αυτό το τελευταίο. Αυτοί αλλάξανε ιδεολογία χωρίς τσίπα και θα δυσκολευθούν στα απλά;  Αντώνης Ταρνανάς

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΥΓΩ

                        [ Ε! λοιπόν τι περιμένετε;]

                       

Τι τις θέλει αυτές τις συγκεντρώσεις στου ‘’Μαξίμου’’ ο κ, Πρωθυπουργός, αφού ξέρει ότι οι Έλληνες  - με τη βοήθεια του οινοπνεύματος- απελευθερώνονται και σκέπτονται φωναχτά; Μάθαμε λοιπόν ότι ο σημαντικός διανοούμενος, καλός πιανίστας και τέως κομμουνιστής κ. Ζουράρις, βρήκε επί τέλους την ευκαιρία να εκφράσει ‘’πιανιστικά’’  την επιθυμία του, με το τραγούδι της Αλέκας Κανελλίδου, ‘’άσε με να φύγω’’.  Το κακό στην περίπτωση είναι ότι ανέλαβε να ερμηνεύσει το θαυμάσιο αυτό άσμα  η τέως ευειδέστατη Υπουργός, που  μάλλον υπολείπεται  φωνητικά της  αισθητικής της δεινότητας. Σε κάθε περίπτωση, το μήνυμα Ζουράρι έφθασε στους αποδέκτες του και δεν απομένει, παρά να επιχειρήσουν το τόλμημά τους και χωρίς τη βακχική συνδρομή, αν και προβλέπω ότι στο Σύριζα θα επιβληθεί πλέον  γενική ποτοαπαγόρευση, ίσως και λοβοτομή .

                        Θα μου πείτε ποιος τους κρατάει – έναν κομμουνιστή και μια τέως φιλελεύθερη, αφού απλά υποχρεώνονται να λειτουργούν  ενάντια στις ιδέες τους, με νομαδικό κίνητρο την καρέκλα. Είναι κρίμα διότι και για τους δυο υπήρχε  διαφορετική άποψη. Τι κάνει όμως ο θώκος!!!!

Εξακολουθώ  να ελπίζω ότι αμφότεροι θα βάλουν τα μυαλά τους να σκεφθούν και θα αποφύγουν τον περαιτέρω ευτελισμό. Δεν θέλω να πιστέψω ότι δέχονται να συμπεριληφθούν στον κομματικό αχταρμά κάποιων ανάξιων ευκαιριακών σφετεριστών της εξουσίας και να αποδεχθούν την αχαλίνωτη ψευδολογία που αυτή τη στιγμή – συνειδητά ή ασυνείδητα- υπηρετούν. Στην δεύτερη αυτή περίπτωση, πρέπει να  αποδεχθούν και την ‘’συνευθύνη’’ τους, για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο του κ. Ζουράρι. Είναι καιρός να σώσετε πια τα προσχήματα, αφού τη μεγάλη ζημιά στη χώρα την έχετε ήδη προσυπογράψει, αλλά ο ελληνικός λαός είναι πάντα επιεικής στους ‘’μετανοούντες’’ και γνωρίζω ότι αμφότεροι πιστεύουν στο Θεό και άδικα δέχονται να σηκώνουν ξένες αμαρτίες που δεν συμμερίζονται.

                        Οι συγκεκριμένοι ‘’πολιτικοί’’ δεν είναι οι μοναδικοί που έχουν ξεπουλήσει την ψυχή τους σε ένα μαθητευόμενο μάγο, με μοναδική εμπειρία τις καταλήψεις και τη διάλυση της παιδείας. Τι περιμένετε λοιπόν από έναν πολέμιο της προσπάθειας και οπαδό του αναρχισμού , που υποκρίνεται τον σοσιαλιστή θρησκευόμενο , ενώ διεξάγει λυσσαλέο πόλεμο κατά της ορθοδοξίας, που και οι δυο  ξέρω ότι πιστεύουν. Εδώ θα επαναλάβω το γνωστό ‘’ μωραίνει Κύριος ον  βούλεται απωλέσαι’’ και εσείς κύριε Ζουράρι αντιλαμβάνεσθε κάλλιον παντός άλλου, τη σημασία της  παραβολής του σπορέως,  ίνα βλέποντες βλέπουσι και μη ίδωσι, και πλακούντες ακούωσι και μη συνιώσι, μήποτε επιστρέψωσι και αφεθή αυτοίς τα αμαρτήματα. Στα νεοελληνικά θα λέγαμε σπέρνοντας ανέμους θερίζουμε θύελλες.

Δεν χρειάζεται η άδεια κανενός λοιπόν για να ανανήψετε και να ανακτήσετε την ελευθερία σας, που υποστηρίζατε στο παρελθόν ότι υπηρετείτε. Αρκεί  ΑΥΤΌ να το κάνετε έγκαιρα, ώστε να μην συμπράξετε σε περαιτέρω βλάβη της ελληνικής κοινωνίας που την βλέπουν και οι μη βλέποντες.

Αντώνης Ταρνανάς

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

               Η επικρατούσα θρησκεία

            [Σχόλια ενός απλού πολίτη και χριστιανού]

Η  επικαιρότητα των ημερών  χαρακτηρίζεται από τη ‘’διαμάχη’’,  όσον αφορά το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, ενώ στο βάθος υποκρύπτεται μια συστηματική  προσπάθεια επιβολής  της μαρξιστικής  αντίληψης , με την επίκληση  του διαφωτισμού. Χωρίς να αρνείται κανείς τη σημασία του διαφωτισμού στα γεγονότα του 19^ου αιώνα και τη γαλλική επανάσταση, επιβάλλεται όμως   να λάβουμε υπόψη και τις συνθήκες της εποχής στη χώρα αυτή. Εμείς  ζούμε την Ελλάδα, το Σύνταγμα της οποίας – όπως δικαιούται - έχει, προς το παρόν , αντίθετη πρόβλεψη. Δεν είναι δυνατόν να επικαλούμαστε ξένες χώρες και καταστάσεις επιλεκτικά και να αδιαφορούμε για σημαντικότερα θέματα που τις διακρίνουν από τη δική μας. Στη Γαλλία π.χ. μια κατάσταση Σύριζα με τη συστηματική ψευδολογία του  θα είχε καταρρεύσει πάραυτα. Μήπως θυμάται κανείς τον Ζωρζ Μαρσέ και την εξέλιξη του κόμματός του, μετά το γκρέμισμα του τείχους του αίσχους και μάλιστα χωρίς  ψευδολογίες; Γνωρίζει, επί τέλους, κάποιος από τους ‘’μαρξιστο-σοσιαλίζοντες’’ ηγέτες μας, ποια είναι τα ποσοστά αποδοχής του σημερινού σοσιαλιστή ηγέτη της φίλης χώρας, που με τη στάση του ανέβασε την κυρία Λεπέν σχεδόν σε πρώτο κόμμα; Ελλάς – Γαλλία συμμαχία , παλιότερα και τώρα, αλλά καμιά άλλη σύγκριση, παρά τις ‘’καιροσκοπικές’’ ταυτίσεις μας. Λίαν συντόμως και αφού επιτύχουν ή αποτύχουν τα σχέδιά τους θα μας φτύσουν και πάλι και αυτό, δυστυχώς,  το γνωρίζουν καλά  οι δικοί μας οπορτουνιστές .

Εισερχόμαστε λοιπόν στο θέμα μας.

ΤΜΗΜΑ Β': Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας

Άρθρο 3

1.   Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού· τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις. Είναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Ιερά Σύνοδο των εν ενεργεία Αρχιερέων και από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας, με τήρηση των διατάξεων του Πατριαρχικού Τόμου της κθ' (29) Ιουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928.

2.   Το εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Κράτους δεν αντίκειται στις διατάξεις της προηγούμενης παραγράφου.

3.     Στην έννοια του Κράτους και των σχέσεων των πολιτών η ανεξιθρησκία αποτελεί όρο του Συνταγματικού Δικαίου. Συνταγματικά, ανεξιθρησκία καλείται η ανοχή του Κράτους απέναντι σε κάθε γνωστή και αναγνωρισμένη θρησκεία.

4.     Το Σύνταγμα της Ελλάδος στο άρθρο 13 παράγραφος 2 ^[2][3] απαγορεύει τον προσηλυτισμό ο οποίος νομικά ορίζεται πιο περιορισμένα, για να μην θίγεται το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης του θρησκευτικού αισθήματος, ως «η με αθέμιτα μέσα προσπάθεια διείσδυσης στην θρησκευτική συνείδηση του άλλου».

Πριν αντιπαραθέσω τις αντίστοιχες απόψεις των προτύπων των κυβερνώντων  μας,  του Μάρξ και του Ένγκελς, θα ήθελα να προσθέσω την μόνιμα επικαλούμενη ‘’ανεξιθρησκία’’, η οποία αποτελεί όρο του Συνταγματικού Δικαίου και προβλέπει την ανοχή του Κράτους σε κάθε γνωστή και αναγνωρισμένη θρησκεία [3] . Το άρθρο 13 του  [ισχύοντος  Ελληνικού Συντάγματος], απαγορεύει ρητώς τον προσηλυτισμό, χαρακτηρίζοντάς τον ως αθέμιτη προσπάθεια διείσδυσης στη θρησκευτική συνείδηση του άλλου[4].

Χωρίς να είμαι συνταγματολόγος ούτε και νομικός, κάνοντας απλώς χρήση της εμπειρίας  και της όσης μου απέμεινε λογικής, από τις κυβερνητικές  δολιχοδρομίες , έχω δύο απλά  ερωτήματα. Πρώτο, με ποιο κριτήριο  επικαλούνται την ανεξιθρησκία για την  διακηρυγμένη αθεΐα τους, αφού δεν    αποτελεί γνωστή και αναγνωρισμένη ‘’ θρησκεία’’, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα; Δεύτερο, το να διακηρύσσει καθημερινά η Κυβέρνηση  και να προσπαθεί να επιβάλει, από θέση ισχύος,  την αθεΐα της δεν αποτελεί προσηλυτισμό και μάλιστα βάναυσο ; Ας απαντήσουν οι ειδικοί , αφού  οι δικές μου γνώσεις περιορίζονται στη προσωπική μου  λογική , χωρίς  καμιά επιστημονική  τεκμηρίωση.

Έρχομαι λοιπόν και στη μαρξιστική ερμηνεία που προσπαθούν να υπηρετήσουν  οι κυβερνώντες μας, υπό τον μανδύα βέβαια  του διαφωτισμού και παραθέτω  ισότιμα την άλλη άποψη, με τα σχετικά αποσπάσματα από τις κοσμοθεωρίες τους.

 «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού» (Μαρξ Κ. «Κριτική της χεγκελιανής  φιλοσοφίας του δικαίου», Εισαγωγή.)

«Αυτό το απόφθεγμα του Μαρξ είναι ο ακρογωνιαίος λίθος όλης της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού στο ζήτημα της θρησκείας. Ο Μαρξισμός όλες τις σύγχρονες θρησκείες και εκκλησίες, όλες τις κάθε λογής θρησκευτικές οργανώσεις τις βλέπει πάντα σαν όργανα της αστικής αντίδρασης, που χρησιμεύουν για την υπεράσπιση της εκμετάλλευσης και την αποχαύνωση της εργατικής τάξης…»

«Ο Ένγκελς…χαρακτηρίζει ανοησία τη θορυβώδη κήρυξη πολέμου από μέρους των Μπλανκιστών (Παρισινή Κομμούνα) κατά της θρησκείας, και δηλώνει πως μια τέτοια κήρυξη πολέμου είναι ο καλύτερος τρόπος να ζωντανέψει το ενδιαφέρον προς την θρησκεία και να δυσκολευτεί η πραγματική απονέκρωση της θρησκείας…

…Η ανακήρυξη σε πολιτικό καθήκον του εργατικού κόμματος του πολέμου κατά της θρησκείας είναι αναρχική λογοκοπία.»

Επίσης, ο Φ. Ένγκελς «καταδικάζει…την δήθεν επαναστατική ιδέα του Ντύρινγκ για απαγόρευση της θρησκείας στη σοσιαλιστική κοινωνία.»

Το εργατικό κόμμα πρέπει «να είναι ικανό να δουλεύει υπομονετικά για το έργο της οργάνωσης και της διαφώτισης του προλεταριάτου, έργο που οδηγεί στην απονέκρωση της θρησκείας, και όχι να ρίχνεται στους τυχοδιωκτικούς πολέμους κατά της θρησκείας.»

Μήπως τυχόν αναγνωρίζετε στις προσχηματικές και έντεχνες διαφοροποιήσεις μεταξύ Μαρξ και Ένγκελς, το αντίστοιχο παιχνίδι εντυπώσεων μεταξύ  Υπουργού Παιδείας και Πρωθυπουργού; Προσωπικά εντάσσω στην προσπάθεια αυτή και τη χθεσινή συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο, με τη μεσολάβηση του Υπουργού Άμυνας, που συνεχίζει το δικό του  καιροσκοπικό  παιχνίδι και προς στιγμήν φοβήθηκα ότι θα απειλήσει με κάποια νέα ‘’παραίτηση’’.

Έχοντας ζήσει για 12 χρόνια στις κομμουνιστικές ευρωπαϊκές χώρες, σε αντίθεση με τους θεωρητικούς ηγέτες μας που δεν έχουν ‘’υποστεί’’ καθόλου την πραγματικότητα του ΄΄υπαρκτού σοσιαλισμού’’ , διαθέτω πλούσια προσωπική εμπειρία για τα μέσα και τους δόλιους τρόπους που μετέρχονταν για να επιτύχουν το σκοπό τους. Στην πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία, για να εξουδετερώσουν τους ορθοδόξους χριστιανούς, οργάνωσαν και προσεταιρίστηκαν τους ΟΥΝΙΤΕΣ, επικαλούμενοι και τη στήριξη του Πάπα [ τον οποίο οι τελευταίοι αποδέχονται ως αρχηγό] ,με την ιδιότητα του  Αρχηγού Κράτους και τους περιόρισαν σε λιγότερους από200.000, σε μια  χώρα που πρωτοδίδαξαν ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος την Ορθοδοξία.

 Ας έλθουμε και στα τελευταία χρόνια, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του κομμουνισμού στην Ευρώπη. Παρατηρούμε  ότι  η θρησκευτική πίστη των λαών τους , παραμένει δυναμική και αυξανόμενη, με πρωτοστατούντα τον τέως πρωτοκλασάτο κομμουνιστή , τον Πρόεδρο της Ρωσίας [εδώ δικαιώνεται η μέθοδος του Ένγκελς].

 Οι ακραίες και ριζοσπαστικές κομματικές δοξασίες, είχαν πάντα συμπλεγματική σχέση με την πραγματικότητα και γι’ αυτό στηρίζονταν και στήριζαν τον αναρχισμό. Έτσι, μόνο  ‘’αιτιολογείται’’ και η μόνιμη επιθετικότητα εναντίον της  θρησκείας ,της ευταξίας και της  αξιοκρατίας, που διέπονται από κανόνες και υπόκεινται στη βάσανο της λογικής. Το κακό είναι ότι σφετερίζονται και την έννοια της δημοκρατίας, την οποία καταπατούσαν και συνεχίζουν να καταπατούν, με κάθε τους πράξη και ενέργεια.

Με βάση  λοιπόν τα προαναφερθέντα, οι σημερινοί συνεχιστές του φανατικού σκοταδισμού, θα πρέπει μάλλον να προβληματιστούν και μάλιστα πολύ σοβαρά. Στη ζωή έρχεται πάντα η στιγμή που οι πάντες λογοδοτούν και κρίνονται για τις πράξεις τους και  ελπίζω   η κρίση αυτή να είναι επιεικής και δίκαιη, αφού είναι αδύνατη η δημιουργία νέου τείχους του αίσχους , στους  υποψιασμένους πλέον πολίτες. Δεν πρέπει δε να παραβλέπουν και το γεγονός ότι η Χριστιανική θρησκεία επέζησε διωγμών και βασανιστηρίων και έχει ζωή  πέραν των δύο χιλιετιών, με πατριωτικό και σημαντικό κοινωνικό έργο. Όσοι επιδιώκουν την ανοιχτή σύγκρουση μαζί της, για να κερδίσουν πόντους στο επικείμενο κομματικό τους συνέδριο ή στους εναπομείναντες οφειλέτες κομματικών γραμματίων, ρισκάρουν να σπάσουν  ‘’τα μούτρα’’ τους.

  Αντώνης Ταρνανάς

ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΣΕΙΡΑ ΜΑΣ

Μια καλή φίλη, αναγνώστρια των κειμένων μου, μου έδωσε σε τρεις λιτές σειρές, την απάντηση στο φαινόμενο της συνεχιζόμενης εξαπάτησης του ελληνικού λαού ,σε μεγάλο ακόμα ποσοστό και μάλιστα  με  τριπλή επιβεβαίωση , σε σύντομο διάστημα. Εικόνα  σου είμαι κοινωνία  και σου μοιάζω και δυστυχώς αυτή είναι η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, που δεν διαφέρει πάρα πολύ από την αντίστοιχη διεθνή πρακτική. Η διαφορά είναι κυρίως ποιοτική και οφείλεται στον  κακώς εννοούμενο εγωισμό μας, που δεν μας αφήνει να δούμε τα λάθη μας και να ανανήψουμε. Εδώ δεν σταματάμε στο ‘’δις εξαμαρτείν’’ αλλά συνεχίζουμε με το τρις και δεν έχει τελειωμό. Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος τα διεθνή και ας  ασχοληθούμε με τα δικά μας.

Σπεύδουμε όλοι οι ‘’πολιτικολογούντες’’ και απρόσκλητοι κριτές της επικαιρότητας, να κάνουμε τις εκτιμήσεις μας για τις ικανότητες ή τα λάθη των κυβερνώντων και παραβλέπουμε την πιο βασική αλήθεια. Όλους αυτούς που τώρα κατακρίνουμε εμείς τους φέραμε στην εξουσία με την ψήφο μας. Αυτό είναι αυταπόδεικτο , παρά το γεγονός ότι  ο λαός, επικαλείται σαν ελαφρυντικό, τη  δύσκολη θέση του και την έλλειψη περισσότερων  επιλογών, οπότε  εύκολα πείθεται  από συνθήματα και φρούδες ελπίδες που του τάζουν τα ‘’σαΐνια του λαϊκισμού’’. Άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε, που λέει και ο λαός μας, που πάντα έχει ή επιδιώκει να βρίσκει άλλοθι για κάθε ατόπημά του. Όταν όμως τα λάθη αυτά επαναλαμβάνονται, θα πρέπει να αναζητήσουμε τα βαθύτερα αίτια της νοσηρής αυτής συμπεριφοράς μας .

Η βασικότερη αιτία  της  ‘’κατάντιας’’ μας οφείλεται κυρίως στην  ΠΑΡΑΚΜΗ που βιώνει από μακρού  η ελληνική κοινωνία σε όλους τους τομείς της οικονομικής, εκπαιδευτικής, πολιτικής και κυρίως της πολιτιστικής μας ζωής. Δεν έχουμε αφήσει όρθιο κανένα από τα ιερά και όσια της παράδοσης και της  ιστορίας μας  - και όχι της φυλής μας , η οποία βαρύνεται με αμέτρητα όσα κουσούρια – και συνεπώς αναζητούμε  ή μάλλον επιζητούμε την αναξιοκρατία  που  ‘’καθρεφτίζει’’ την προσωπική μας ανικανότητα. Η φυλή μας, δεν κοσμείται πλέον από χαρίσματα και αρετές αλλά από ελαττώματα και αδυναμίες που   τεχνηέντως μας επέβαλαν οι πολιτικοί μας διαχρονικά και η κακή χρήση της ελληνικής εξυπνάδας – όπως κολακευόμαστε να διακηρύσσουμε. Στην περίπτωση αυτή διαπράττουμε συνειδητά το λάθος να ‘’μπερδεύουμε’’ την εξυπνάδα με την πονηριά και μάλιστα την ‘’κουτοπονηριά’’, που αποτελεί κατάλοιπο της μακρόχρονης τουρκοκρατίας, σε αντίθεση με άλλους λαούς που ‘’ευτύχησαν’’ να έχουν πιο πολιτισμένους κατακτητές. Ακόμα και το γεγονός της ύπαρξης  άμεσων κατακτητών ή έμμεσων, δια του αλόγιστου υπερδανεισμού, δεν πρέπει να μας καθιστά άμοιρους ευθυνών.

Όλα τα προαναφερθέντα δεν αποτελούν βέβαια την εξήγηση αλλά τη δικαιολόγηση του φαινομένου, αφού μάλλον έπρεπε να έχουμε μάθει από τα παθήματα μας για να μην τα επαναλαμβάνουμε εις το διηνεκές. Δεν αποτελεί δικαιολογία στη σημερινή εποχή της ελεύθερης  πληροφόρησης, η εμμονή στην ‘’πεπατημένη’’ που  νομίζουμε ότι μας εξυπηρετεί, γιατί δεν θέλουμε να ‘’ξεβολευτούμε’’ από τις κακές συνήθειες του παρελθόντος, που αποτελούν δική μας και μόνο επιλογή. Οι Έλληνες δεν είναι μαζοχιστές, αλλά προτάσσουν  το στενό προσωπικό τους συμφέρον και όχι το γενικότερο, το οποίο καμιά φορά αντιμάχονται. Διακατέχονται από διάφορα συμπλέγματα ή επηρεάζονται  από  άλλα προσωπικά κριτήρια, ακόμα και φθόνο, εναντίον μεμονωμένων προσώπων ή συγκεκριμένων  ομάδων της κοινωνίας μας, καταλήγοντας έτσι  στον κοινωνικό αυτοματισμό.

Θα μου πείτε τι πρέπει να κάνουμε για να διορθώσουμε το πρόβλημα για να μην πω το πολύ παλιό  αμάρτημα της φυλής μας και να βάλουμε στη θέση τους αυτούς ‘’τους κακούς’’ συνανθρώπους μας, που συνειδητά ή ασυνείδητα , παραβλάπτουν τα συμφέροντα  του λαού μας; Απαντώ ευθέως ότι δεν μπορούμε ούτε  δικαιούμαστε να κάνουμε τίποτα, αφού στις δημοκρατίες όλοι έχουμε, ευτυχώς, τα ίδια δικαιώματα και κανένας μας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Ακόμα και στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία, που εφάρμοζαν τον   οστρακισμό, αναγκάστηκαν να τον καταργήσουν , όταν διαπίστωσαν ότι πολλές φορές η ‘’κατεύθυνση’’ του όστρακου  είχε δόλο και απέβλεπε στην προσωπική εκδίκηση και την εξόντωση των αντιπάλων .Όταν λοιπόν έφθασαν στο σημείο να καταδικάσουν τον δίκαιο Αριστείδη, κατανόησαν επί τέλους ότι και η δημοκρατία έχει τα λάθη της και εξαρτάται κυρίως από τον τρόπο και τα άτομα που την εφαρμόζουν. Για μας τους απογόνους τους, προκύπτει και μια άλλη πολύ σημαντική διαπίστωση, ότι τα κολακευτικά επίθετα που, κατά καιρούς, αποδίδουμε στη φυλή μας, ενέχουν και το στοιχείο του μύθου , αφού η αρετή και η κακία  αποτελούν προσωπικά και όχι γενικευμένα φυλετικά χαρακτηριστικά. Ο χαρακτηρισμός του καθενός μας ότι  είναι καλός ή κακός, δίκαιος ή άδικος και κυρίως ηθικός ή ανήθικος, δεν αποτελεί φυλετικό, ιδεολογικό ή κομματικό στοιχείο αλλά αποκλειστικά και μόνο ατομικό . Η βελτίωση των  ποσοστών των προτερημάτων  του λαού μας, απαιτεί άδολη εθνική προσπάθεια και είναι πρώτιστα θέμα παιδείας από την οικογένεια και τους δασκάλους μας και βέβαια δεν   έχει άμεση σχέση με τους τίτλους σπουδών, που υπηρετούν εντελώς διαφορετική στόχευση. Με την ευκαιρία, ας ανατρέξουμε στις διάφορες φάσεις της ιστορίας μας και κυρίως στη σύγχρονη, για να διαπιστώσουμε πόσοι και ποιοι πολιτισμοί, συναποτελούν τον  δικό μας. Μήπως εκεί πρέπει να αναζητήσουμε και την τελευταία κομματική εμμονή, για την κατάργηση της διδασκαλίας των θρησκευτικών;  Δεν ισχύει βέβαια το ίδιο  για τα λοιπά δόγματα, αφού οι αλλόθρησκοι πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας διατηρούν το δικαίωμα να διδάσκονται τη δική τους θρησκεία, περιορίζοντας την ‘’απαγόρευση’’ μόνο στους ορθόδοξους χριστιανούς. Σήμερα ακούστηκε και μια άλλη άποψη από τον κ. Γ. Κυρίτση στον ΣΚΑΙ , ότι καλόν είναι να γίνει μια ευρύτερη επανεξέταση της ελληνικής ιστορίας, στα πλαίσια των κανόνων του διαφωτισμού και ότι ‘’δεν θα επιτρέψουν σε κανένα  να παρεμποδιστεί μια τέτοια ενέργειά τους’’. Βρε πού φθάσαμε !!!!!!!!

Αντώνης Ταρνανάς