Ο ΦΑΝΟΥΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΙ ΤΟΥ

            [Πρωταγωνιστεί και στο σύγχρονο δράμα μας]

Κατά τα πρότυπα του Φανούρη της ομώνυμης  κωμωδίας του Χρήστου Γιαννακόπουλου του 1957, δηλαδή στην προσπάθειά του να  βάλει  τάξη στα προβλήματα της οικογένειάς του ,  ενήργησε  – με λάθος τρόπο και ενδεχόμενη ιδιοτέλεια και  ένας ακόμα      Φανούρης, στη χώρα μας.   Πριν αναφερθώ συγκεκριμένα  στον νέο μας ‘’ήρωα’’, διευκρινίζω ότι υπήρξε ο πρωταγωνιστής και ίσως ο συνυπαίτιος των δεινών που ζει σήμερα  η Ελλάδα. Κατάφερε όμως να επιβάλει εκδικητικά την ιδιοτέλειά του και να ‘’περάσει’’ τελεσίδικα τις απόψεις του[;]. Οψόμεθα, διότι βρισκόμαστε ακόμα στον πρώτο γύρο και  η χώρα δεν σταματάει εδώ, οπότε  όλα βγαίνουν, με τον καιρό,  στην επιφάνεια.

 Θα περιγράψω χρονολογικά τον βίο και την πολιτεία του , όπως και τους λόγους που δικαιολογούν τους χαρακτηρισμούς μου και είμαι βέβαιος ότι η ιστορία θα τον τοποθετήσει στη αρμόζουσα λίστα των  λοιπών υπευθύνων  της σημερινής μας ‘’κατάντιας’’, κρίνοντάς τον με κάποια επιείκεια λόγω του πρότερου έντιμου βίου του. Ο κύριος αυτός – διότι υπήρξε πράγματι κύριος και αρκετά δημοφιλής κάποτε - με τους τακτικισμούς  και τον κοντόφθαλμο καιροσκοπισμό του, έγειρε οριστικά και συνειδητά την πλάστιγγα, σε βάρος των όποιων ελάχιστων ελπίδων ομαλοποίησης της κατάστασης και την οριστική έξοδο από τα μνημόνια, το 2014. Επιμένω στον χαρακτηρισμό συνειδητά, διότι η εμπειρία, η νομική του κατάρτιση  ,  η γνώση των γεγονότων, εκ των έσω και ο πρότερος βίος του , δεν  άφηναν περιθώρια  για  ανάλογα λάθη.

 ‘’ Τορπίλισε’’ κάθε  προσπάθεια,  στην οποία μετείχε και μάλιστα πολύ ενεργά, για μια διαφαινόμενη – έστω και αμυδρά-ελπίδα εξόδου  από την συνεχή λιτότητα και τα μνημόνια. Ενώ είχε χρησιμοποιήσει, στις 7 Ιουνίου του 2010  την παρακμή και τον αριστερισμό σαν δικαιολογία για να διασπάσει τον Συνασπισμό, αυτή τη φορά επικαλέστηκε την  ίδια αριστεροσύνη, για να διασπάσει την εθνική προσπάθεια σωτηρίας της χώρας. Τελικά είχε ήδη προσχωρήσει στον λαϊκισμό του κ.  Τσίπρα και της παρέας του  και επιδίωξε να προωθήσει  άμεσα ή έμμεσα, τα άπειρα [ όχι αριθμητικά] συντρόφια του, στην εξουσία , αφού έκρινε ότι αυτή ήταν η μοναδική  και τελευταία  ευκαιρία,  για να βγουν από την αφάνεια. Γνώριζε πολύ καλά, τις προσφερόμενες δυνατότητες ‘’σκισίματος των μνημονίων’’  – αφού μετείχε στο κυβερνητικό σχήμα-  και ότι, ενδεχόμενη ρύθμισή τους , θα έσβηνε  οριστικά το όνειρο της ‘’πρώτη φορά αριστεράς’’.

Στο αδιέξοδο της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας έπαιξε και τα ρέστα του , για να μη χρησιμοποιήσω ακόμα σκληρότερους χαρακτηρισμούς. Φαίνεται όμως, ότι οι άπειροι τυχοδιώκτες που στήριξε στους άνομους σκοπούς τους, τον πλήρωσαν με τον ίδιο τρόπο,  που αξίζει σε ανάλογες καταστάσεις. Τον κράτησαν απλά   σε μια   ‘’ελεγχόμενη’’ εφεδρεία,  για το όποιο μελλοντικό ενδεχόμενο. Ο ίδιος πιέστηκε προφανώς να μετακομίσει [ δια της αποστασίας] μαζί με τα στελέχη του [Δημοκρατική Αριστερά] και αφού του το αρνήθηκαν  οι δικοί του,  προτίμησε να ‘’μετατρέψει το κόμμα του σε τελεία ‘’. Αποποιήθηκε ακόμη και πρόταση υποψηφιότητας για την Προεδρία της Δημοκρατίας, γιατί  εκείνη τη στιγμή είχε χάσει κάθε ηθική αντίσταση και ακολουθούσε – σαν υπνωτισμένος – την ‘’αριστερή’’  του  ιδεοληψία.

Δεν βρίσκω ανάλογο προηγούμενο στη σύγχρονη ελληνική ιστορία, που ένα και μοναδικό άτομο βοήθησε τόσο προκλητικά και επίμονα, τους τυχοδιωκτικούς σκοπούς άσχετων και ανίδεων ατόμων. Κανένας άλλος  στο παρελθόν δεν ‘’συνέβαλε’’ συνειδητά να προξενηθεί τόσο μεγάλη βλάβη στη χώρα, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Το ‘’μωραίνει κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’  είναι πολύ λίγο σαν  δικαιολογία και διαψεύδεται από τη συνεχιζόμενη και σήμερα στάση του. Ψάχνει ακόμα τα ‘’αργύρια’’ της αμοιβής του, για τον ρόλο που έπαιξε, αλλά ξέρει πολύ καλά ότι ,για όλους μας, ακολουθεί και η κρίση της ιστορίας, αφού η ιδεολογία του δεν αποδέχεται τη Θεία δίκη,. Πιστεύει ότι θα αποτελέσει την αποκαλούμενη χρυσή εφεδρεία – τρομάρα του – θέτοντας έτσι υπό αμφισβήτηση και την εναπομείνασα σωφροσύνης της τρίτης ηλικίας του..

Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμα περί τίνος πρόκειται, θα προσθέσω ότι το άλλο του ‘’βαφτιστικό’’ όνομα είναι Φώτης. Άλλωστε, η παράθεση τόσων λεπτομερειών και γεγονότων από τα πεπραγμένα του, δεν αφήνει κανένα περιθώριο λάθους στον εντοπισμό του. Με λίγη υπομονή, θα ακούσετε  και το πλήρες ονοματεπώνυμο του, κατά την είσπραξη της ‘’αμοιβής ‘’, στο 2^ο κομματικό συνέδριο του Σύριζα. Εκείνο όμως που με κάνει αισιόδοξο, είναι το πρόσφατο παρελθόν του, που προϊδεάζει για μια ακόμη διάλυση Κόμματος εκ μέρους του, αφού, νομοτελειακά, ενός κακού μύρια έπονται.

Αντώνης  Ταρνανάς

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ

                           Ο   Εμφύλιος   και   η    Λήθη

Κατά την πάγια πρακτική μου, αντλώ τα θέματά μου – με πολιτικο-κοινωνικό συνήθως αντικείμενο -από την τρέχουσα επικαιρότητα  και την ειδησεογραφία της ημέρας. Αρκετές φορές, με κύριο στόχο την ‘’αποτοξίνωση’’ εμού  και των αναγνωστών μου, προσφεύγω σε πιο ανάλαφρα ,ανθρώπινα  θέματα, για την ψυχική εκτόνωση και το ‘’καταλάγιασμα’’ της ‘’οξυμένης’’ κοινωνικής κατάστασης. Το ίδιο έκανα και το τελευταίο τριήμερο, με θέματα ‘’ αγαπησιάρικα ‘’ και πιο προσιτά, σε εκείνους που έχουν βαρεθεί την πολιτική συζήτηση και κριτική, ίσως διότι τα συγχέουν με τα κομματικά, χωρίς να παραλείψω τις έμμεσες αναφορές μου και στη ζώσα πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, μέσω των στατιστικών στοιχείων της ιστοσελίδας μου , διαπίστωσα ότι οι αναγνώστες μου  των τελευταίων ημερών και κυρίως χθες, σχεδόν οχταπλασιάστηκαν, χωρίς αυτό να με αποτρέπει να ασχοληθώ με το θέμα του τίτλου.

Με βάση λοιπόν και την τελευταία  παραδοχή, είχα επιλέξει αρχικά  για σήμερα, ένα  θέμα που αφορούσε το καλό ελληνικό τραγούδι, τις επιρροές και τη στράτευσή του σε ιδεολογίες, ιδεοληψίες και δογματισμούς. Ξαφνικά όμως,  χθες το βράδυ, παρακολουθώντας την εκπομπή του  δημοσιογράφου, κυρίου Χαρίτου στην ΕΡΤ, άλλαξα ρώτα και ιδού το αποτέλεσμα που ακολουθεί . Θέμα της εκπομπής ήταν η επέτειος της αποχώρησης των γερμανικών κατοχικών στρατευμάτων από την Αθήνα και η περιγραφή της περιρρέουσας κατάστασης της εποχής. Ύστερα από  ένα πολύ καλό ρεπορτάζ του σταθμού, κλήθηκαν να πουν τις απόψεις τους οι καλεσμένοι, ειδικοί, καθηγητές, ιστορικοί και ένας δημοσιογράφος, ενός από τα κομματικά όργανα της Κυβέρνησης και εδώ αρχίζει το πρόβλημα, τόσο της αλήθειας όσο και του καλού δημοσιογράφου που παρουσίαζε την εκπομπή.

Δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν είμαι καθηγητής, ιστορικός ή δημοσιογράφος. Είμαι ένας απλός ‘’αυτόπτης μάρτυς’’  των γεγονότων της εποχής, που η τύχη μου πρόσφερε τη δυνατότητα να ζήσω  και τη συνέχειά τους , 25 χρόνια αργότερα, στις χώρες που είχαν  καταφύγει οι ηττημένοι του εμφυλίου. Για το λόγο αυτό, απαξιώ να  ασχοληθώ  με τους Γερμανούς κατακτητές ή τους Άγγλους, που μας βοήθησαν και αυτοί με το αζημίωτο και θα περιορισθώ στους δικούς μας. Το γεγονός ότι οι απόψεις που εκφράστηκαν στην εκπομπή αποτελούσαν επιστημονικές  θέσεις ειδικών  ‘’ιστορικών’’ και ‘’καθηγητών’’,  δεν αποτελεί τεκμήριο επιβεβαίωσης  της πραγματικότητας.  Οι τρείς στους τέσσερεις ειδικούς, εξέφραζαν τις προσωπικές τους ιδεοληψίες και ό ένας και μοναδικός που προσπαθούσε να τις αντικρούσει επιστημονικά και  με τη βοήθεια του παρουσιαστή , δεν ήξερε από πού να φυλαχθεί. Η ιδιότητα του ομιλούντος δεν μπορεί να αποτελεί εχέγγυο της αξιοπιστίας και μπορούμε να πεισθούμε για αυτό, από τη θέση μιας άλλης ειδικής ιστορικού [ επίσης της αριστεράς] για το κάψιμο  της Σμύρνης.

Τα γεγονότα της γερμανικής κατοχής, της πείνας και του εμφυλίου, τα έζησα προσωπικά – στην ελληνική επαρχία και τα παραθέτω και στο βιβλίο μου ‘’ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΆΣΩ’’. Η διήγηση που ακολουθεί είναι εκείνη που έζησα από ηλικίας 6 ετών  μέχρι τα δεκαπέντε μου και όχι οι σημερινές εντυπώσεις μου,  ‘’φτιασιδωμένες’’ για το πλασάρισμα στις μάζες. Μετά την πείνα και εξαθλίωση που μας άφησε ο πόλεμος, ακολούθησε ένας χειρότερος αδελφοκτόνος, που επιδείνωσε για να μην πω ότι έσβησε οριστικά, κάθε ελπίδα αποκατάστασης μιας φυσιολογικής ζωής, αφού οι ‘’πραγματικοί αλλά όχι άδολοι’’ αγωνιστές, διεκδικούσαν ολόκληρη την πίττα που είχε απομείνει. Ευτυχώς για τη χώρα μας που απέτυχαν, διότι θα είχαμε και εμείς την ίδια μοίρα με τους λοιπούς λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και θα είχε αφαιρεθεί και το φύλλο συκής των οπαδών μιας κοσμοθεωρίας, που μόνο πόνο και συμφορές πρόσφερε στους λαούς που την έζησαν στην πράξη. Ο υποφαινόμενος, είχε την τύχει να ζήσει την κατάσταση αυτή – οικογενειακώς -για 12 συναπτά έτη, αλλά με ιδιότητα που του επέτρεπε να βλέπει  και να συμπάσχει, χωρίς να υφίσταται άμεσα ,τις αρνητικές επιπτώσεις των εντοπίων.

Στην επαρχία μου, που δρούσε και ο ηρωικός Άρης Βελουχιώτης – τον οποίο είδα  και χειροκρότησα – όπως επιβαλλόταν -   πεζό ή εποχούμενο σε  τζιπ- διαπράχθηκαν εκατέρωθεν βιαιότητες,  αλλά και πολλές επιχειρήσεις ‘’σαμποτάζ’’ κατά των γερμανών. Πολλές από τις επιχειρήσεις αυτές,  απέβλεπαν στον εξαναγκασμό των ανδρών της περιοχής να βγουν στο βουνό. Μετά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την περιοχή, το πρώτο γεγονός που συνέβη ήταν ο βιασμός [ από αντάρτες]μιας κοπέλας που πεζοπορούσε σε αγροτικό δρόμο. ΄Ενας άλλος, που το έπαιζε αριστερός – με γένια και αρματωσιά -  επιτέθηκε  και βίασε, παλιά συμμαθήτριά του, που τον είχε απορρίψει στη διάρκεια της σχολικής περιόδου. [ είναι και αυτό ένα δείγμα αριστερής ηθικής].

 Είδα επίσης μια ατέλειωτη φάλαγγα πεζοπόρων [τους αποκαλούσαν ‘’χίτες’’, που σερνόντουσαν στο δρόμο από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες. Είχαν ξεκινήσει από την Αθήνα, με τη συνοδεία- οπλισμένων ανταρτών, που απαγόρευαν την προσέγγισή τους- και κατευθύνονταν προς τον βορρά. Κατά διαστήματα διακρίναμε κάποια αεροσκάφη [ προφανώς αγγλικά] που τους ‘’πέταγαν’’ δέματα με τρόφιμα και νερό, ενώ κάποιοι, μεγαλύτεροι, έλεγαν ότι τα ίδια αεροσκάφη ‘’πέταγαν΄΄ και οπλισμό στους αντάρτες. Παραλείπω τις αλλεπάλληλες εναλλακτικές  εισβολές των ανταρτών [ συνήθως τη νύχτα] και των ταγματασφαλιτών ή τμημάτων του τακτικού στρατού, εκ περιτροπής.

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συμπεριφορά, γενειοφόρων και αρματωμένων ανταρτών, στο προαύλιο του γυμνασίου – όπου κλήθηκαν  υποχρεωτικά όλοι με τις οικογένειές  τους – για να τιμωρήσουν δυο ‘’πόρνες’’ , επειδή ήταν πόρνες και ένα ομοφυλόφιλο για την ‘’ανηθικότητά’’ τους. Αφού τους κούρεψαν ‘’γουλί’’  και τους μαστίγωσαν, τους περιέφεραν μπροστά σε ‘’όλους μας’’, με την υποχρέωση να τους φτύνουμε. Θα περιοριστώ σε αυτά τα ολίγα, εκφράζοντας απλά μια παιδική των χρόνων εκείνων, απορία. Γιατί έφεραν πλούσιες γενειάδες, όλα αυτά τα παλικάρια; Για να τρομάζουν με την εμφάνισή τους ή γιατί  ντρεπόντουσαν για όσα διέπρατταν; Το ερώτημα έχει τις προεκτάσεις του και σε σημερινές βελτιωμένες εκδοχές, κάποιων αριστερών δημοσιογραφούντων. Προσθέτω και μια, αναγκαία κατά την άποψή μου, διευκρίνιση, ότι ο πατέρας μου ήταν  οικοδόμος και αριστερός – πιστεύοντας ότι ο κομμουνισμός είναι – όπως έλεγε μέσα στην άγνοιά του - σαν τον χριστιανισμό που αποβλέπει στην ισότητα. Στο  σπίτι μας [ που βρισκόταν στα όρια της κωμόπολης] βρήκαν φαγητό και προσωρινή στέγη  αρκετοί διερχόμενοι αντάρτες. Αυτό μου στέρησε και την κατάταξή μου στο Λιμενικό Σώμα, με την αιτιολογία ότι ο πατέρας μου είχε ‘’αριστερές’’ πεποιθήσεις και διάβαζε ‘’ ΤΑ ΝΕΑ’’.

Τα προαναφερθέντα, αποτελούν αυτούσιες τις παιδικές μου εντυπώσεις , που η μοίρα τόφερε να  επιβεβαιωθούν. Κατά την υπηρεσία μου στην Ελληνική Πρεσβεία του Βελιγραδίου, τη δεκαετία του 1960, γνώρισα μέσω του επί τιμή Πρέσβη, Στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου , τον κ. Παπαδάτο, τέως Διοικητή του Μπούλκες, αργότερα  Συνταγματάρχη του στρατού της Γιουγκοσλαβίας , Διευθυντή του Γιουγκοσλαβικού περιοδικού Διεθνείς σχέσεις και τέλος φύλακα-άγγελο των αρχείων του ΚΚΕ. Ο κύριος αυτός υπήρξε και ο δάσκαλός μου στην οδήγηση αυτοκινήτου και είπαμε πολλά [ σχετικό απόσπασμα θα βρείτε και στο λήμμα Παπαδάτος- Μπούλκες στο google.], που αγνοώ ποιος το έχει καταχωρήσει. Γνώρισα επίσης τον Στρατηγό Peko Dapcevic,  που ήταν ο άνθρωπος που διευκόλυνε την σοβιετική αποστολή στρατιωτικού υλικού στο Γράμμα και το Βίτσι, με την απόσπαση υπόσχεσης από το ΚΚΕ, ‘’ευνοϊκής’’ αντιμετώπισης του ‘’Μακεδονικού’’. Ο κύριος αυτός υπηρέτησε και ως Πρέσβης της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο στην Ελλάδα και υπήρξε και στόχος κάποιας κίνησης εναντίον του στην Αθήνα.

 Γνώρισα επίσης, στην Τσεχοσλοβακία που υπηρέτησα [1966- τέλος 1971], τα Ελληνόπουλα , του κομμουνιστικού παιδομαζώματος που διαβιούσαν στη χώρα, να αποτελούν την πρώτη ασπίδα αντίστασης κατά της ρωσικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία το 1968,  ενώ το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, είχαν σπεύσει να αναγνωρίσουν και να χαιρετίσουν εκ των πρώτων και ίσως μοναδικών αριστερών κομμάτων της Ευρώπης. Θυμάμαι επίσης,  το παράπονο των κοριτσιών, που προσερχόντουσαν στην Πρεσβεία για υποθέσεις τους, να δηλώνουν με ντροπή το όνομά τους – που στην πλειοψηφία τους ήταν  Λαοκρατία -  που θα τις συνόδευε σε όλο τους τον βίο. Το τελευταίο μου το θύμισε ο συμμετέχων  στην εκπομπή της ΕΡΤ από τη Θεσσαλονίκη, ειδικός επιστήμονας, που με νοσταλγία και επανειλημμένα αναφέρθηκε στη λαοκρατία που ονειρευόταν ο ίδιος και το κόμμα του. Να τον χαιρόμαστε για τις σύγχρονες επιστημονικές του απόψεις, που θα ζήλευε και ο πολυαξιωματούχος της Λ.Δ. της Κορέας, Κιμ Τζόνγκ-ουν.

Όλα αυτά τα  πραγματικά γεγονότα,  αποφεύχθηκαν τεχνηέντως από τη χθεσινή  επετειακή  εκπομπή της ΕΡΤ, χωρίς ευθύνη του κ. Χαρίτου, που λόγω της ηλικίας του μπορεί και να τα αγνοούσε. Θα ήθελα όμως, από τους επιστήμονες που επιλαμβάνονται τόσο σημαντικών θεμάτων, να μην αρκούνται στην ακρίβεια των ημερομηνιών για να υποστηρίξουν την αληθοφάνεια των λεγομένων τους αλλά να παραβλέπουν τους δογματισμούς τους που τόσο ‘’έβλαψαν’’ τη χώρα μας,  εκατέρωθεν. Εγώ , κοντά στο τέλος του βίου μου, θα μείνω πιστός στην αποφασισμένη ‘’ΛΗΘΗ’’ του  παρελθόντος , που μόνο κακό μας έκανε, με την ελπίδα ότι και η άλλη πλευρά, θα σταματήσει να εμπορεύεται τους αγώνες της, στους οποίους δεν ήταν μόνη., αλλά σύσσωμος ο Ελληνικός λαός.

Αντώνης Ταρνανάς

ΒΟΥΚΟΛΙΚΑ

                                    [ Τα  γκεσέμια ]

Θα διερωτηθείτε και δίκαια, πώς είναι δυνατό την επομένη μιας ζωηρής,  αλλά ανώφελης συζήτησης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, να μας απασχολούν τόσο απλοϊκά και  ‘’ταπεινά’’  θέματα, για τα οποία  μας προδιαθέτουν  ο τίτλος και ο υπότιτλος. Η πρώτη απάντηση είναι ότι αυτό που είδαμε και ακούσαμε στη Βουλή, με την εκατέρωθεν ανταλλαγή λιστών και ‘’ληστών’’,  δεν αφορά το μέλλον και την τσέπη του Ελληνικού λαού. Δεύτερο,  η επανάληψη  του  αναχρονιστικού πια ‘’κατενάτσιο’’,  για να στρέψουμε αλλού την  προσοχή μας, αποτελεί  πλέον κουραστική και άνευ αντικειμένου, παράσταση. Η διεθνής ειδησεογραφία των ημερών, δεν αφήνει πολλά περιθώρια εθνικής αισιοδοξίας και συνεπώς, ας στραφούμε προς την παραδοσιακή μας φύση, μήπως ανακαλύψουμε τον παλιό καλό εαυτό μας. Άλλωστε και το θέμα αυτό, αφήνει περιθώρια για τους  συνήθεις συμβολικούς παραλληλισμούς μας.

 Βουκολικά ή Εκλογές ονομάζεται το πρώτο έργο του Λατίνου ποιητή, Βιργιλίου , μια συλλογή  από δέκα βουκολικά άσματα και εκλογές σημαίνει  το κάθε άσμα χωριστά. Σημειωτέον ότι οι εκλογές του Βιργιλίου  δεν έχουν καμιά απολύτως  σχέση, με  τη δική μας ομώνυμη  διαδικασία, που άλλο ψηφίζεις και άλλο σου προκύπτει στη συνέχεια. Τα ποιήματα αυτά , είναι επηρεασμένα από τα Ειδύλλια του  αρχαίου Έλληνα ποιητή,  Θεόκριτου και ουσιαστικά , παρουσιάζονται ως ηθοποιοί και δημιουργοί της ποίησης, μπροστά σε ένα αγροτικό κόσμο [ να λοιπόν και ο δεύτερος συμβολισμός με την τρέχουσα πραγματικότητα].

Επειδή, σχεδόν όλοι μας, με χρονολογική απλώς διαφοροποίηση, έχουμε  σαν τόπο καταγωγής  κάποιο χωριό, γνωρίζουμε καλά , έστω και έμμεσα, τα βουνά και τις ραχούλες και ίσως κάποιοι από μας ευτύχησαν να ακούσουν και τις φλογέρες των τοπικών βοσκών. Σκοπός λοιπόν του παρόντος άρθρου  είναι η νοερή έστω επιστροφή στις ρίζες μας, για  να δούμε και να συγκρίνουμε παράλληλα, τη σημερινή πραγματικότητα, στην οποία, κάποιοι επιτήδειοι, συνεχίζουν να μας θεωρούν σύγχρονα αμνοερίφια και  μας παριστάνουν τα γκεσέμια .

Επειδή  η τελευταία λέξη, μπορεί να είναι άγνωστη σε κάποιους εξ ημών – όχι όμως στον υποφαινόμενο ,  που τη θυμάται από τα παιδικά του χρόνια- εξηγώ ότι είναι τουρκικής προέλευσης [gosem] και σημαίνει –κυριολεκτικά- μεγαλόσωμος  [ συχνά ευνουχισμένος] τράγος ή κριάρι, που οδηγεί το κοπάδι και συνήθως του κρεμούν στο λαιμό ένα μεγάλο κουδούνι [ το κυπρί].

Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, παρεμβάλω εδώ μια αυθεντική  αφήγηση κτηνοτρόφου που αναφέρει: ‘’ την προκαθορισμένη ημέρα συγκέντρωσα το κοπάδι και έπιασα το γκεσέμι. Προσήλθε ο κτηνίατρος με τα νυστέρια του, αλλά μόλις πήγε να του τρυπήσει τα αφτιά, αυτό έδωσε μια σπρωξιά σ’ εμένα και τον κτηνίατρο, πήδηξε το φράχτη και ανέβηκε στον παρακείμενο βράχο’’. Αυτό ήταν ένα πραγματικό γκεσέμι που αρνήθηκε να δεχτεί τον  εξευτελιστικό ευνουχισμό του και άξια  κράτησε  τον ρόλο του ηγέτη και οδηγού του κοπαδιού.

 Κλείνοντας τη χρήσιμη αυτή παρένθεση επιστρέφω στα δικά μας ηγετικά γκεσέμια, που δεν επιχειρήθηκε  ο φυσικός ευνουχισμός τους-  άλλωστε απαγορεύεται- για να διαπιστώσουμε την αντίδραση τους. Τα περισσότερα είναι επίσης μεγαλόσωμα ή έστω ευτραφή, από την καλοπέραση και υπέστησαν επίσης και μάλλον οικειοθελώς , τον  ‘’ιδεολογικό τους ευνουχισμό’’ . Αυτό έγινε ανώδυνα, στα μουλωχτά και χωρίς κουδούνια , προκειμένου να κρατήσουν την καρέκλα και την κουτάλα της εξουσίας. Ενίοτε , έτσι για τα προσχήματα , ‘’πετάνε’’  και την  καταπροδομένη από τους ίδιους, λέξη αριστερά,  για να κρατήσουν κοντά τους, όσους δεν  ‘’κατάλαβαν ‘’ ακόμα την  δεξιόστροφη  διαστροφή τους.

Θα μείνω σε αυτά τα λίγα και διδακτικά, που μας θυμίζουν τις ρίζες και το σχετικά πρόσφατο παρελθόν μας, αλλά μας δίνουν και ένα μέτρο σύγκρισης  με την επικαιρότητα  και τον  διαπραττόμενο βιασμό της φύσης του γενικότερου ζωικού βασιλείου, που μάλλον επιβάλλει την επέμβαση των φιλοζωικών οργανώσεων και  ενδεχομένως, του παγκόσμιου  WWF.   Αντώνης Ταρνανάς

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΆΣΗ ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΝΑ ΑΓΑΠΙΕΣΑΙ

           

                  

                                [Προσωπικές  εμπειρικές απόψεις]

Διαπιστώνοντας ότι ασχολούμενος με τους κρατούντες, χάνω τα λόγια μου και ότι στου κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα, σκέφθηκα να ασχοληθώ με σοβαρότερα κοινωνικά θέματα, τα οποία – μακρόπνοα μπορεί και να ωφελήσουν τη χώρα και το λαό μας. Πιστεύω ότι σε μια   σαθρή και κομματικοποιημένη κοινωνία πρέπει να αρχίσουμε από το μηδέν και συνεπώς θα ασχοληθώ, για λίγο ,  με πιο ανθρώπινα και αγαπησιάρικα θέματα.

Διευκρινίζω εξ αρχής ότι αναφέρομαι στην ΑΓΑΠΗ και όχι στις όποιες άλλες, πραγματικές ή πλασματικές μορφές και εφευρέσεις, που καλύπτουν  πρόσκαιρες κυρίως διαπιστώσεις μας. Αγάπη είναι αυτό που [πρέπει να] αισθάνονται οι γονείς προς τα παιδιά τους και αντίστροφα και  αυτό που δένει τους πραγματικούς φίλους και τους κάνει να διαφέρουν από τους γνωστούς, είναι η ανάγκη να συμπάσχεις με τους άλλους και τελικά, είναι η   ‘’πρόνοια’’ της ίδιας της ζωής,  για την αυτοπροστασία  της.

Είναι μια έμφυτη βιολογική ανάγκη, που  μας συνοδεύει για πάντα και κυρίως είναι η μοναδική συναισθηματική κατάσταση που δεν απαιτεί προϋποθέσεις. Δεν αγαπάμε  αναμένοντας ανταπόδοση   αλλά απλά και μόνο επειδή αποτελεί προσωπική εσωτερική μας ανάγκη. Ίσως αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά της από τα υπόλοιπα  συναισθήματα, όπως είναι ο έρωτας, ο πόθος, το πάθος, η επιθυμία και η φιλία, τα οποία ενίοτε προϋποθέτουν ανταπόκριση και αποδοχή. Δεν χρειάζεται η συνδρομή  οποιουδήποτε για να αγαπήσεις, όπως, για παράδειγμα  για να ερωτευτείς, με την   ανταπόδοση να   δημιουργεί απλά τις  συνθήκες  της  εκατέρωθεν ψυχικής ισορροπίας

Ένα παλιό τραγουδάκι έλεγε ‘’είναι ωραίο να αγαπάς και να αγαπιέσαι’’ και περιέγραφε την ιδανική κατάσταση, που στη ζωή, όπως και στους στίχους του τραγουδιού, αποτελεί  νομοτελειακή ανάγκη , για να ακολουθήσει μια ενδεχόμενη  ανταπόκριση. Το μοναδικό ζητούμενο στην περίπτωσή μας, είναι , όχι μόνο  να το μπορείς αλλά  και να το θέλεις. Είναι δηλαδή καθαρά θέμα καρδιάς  και όπως λέει ένα άλλο τραγουδάκι -που θα σας στείλω- ‘’ δεν είναι οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες’’, και μακάριοι θα πρόσθετα , όσοι  ξέρουν, θέλουν και μπορούν να αγαπούν. Επειδή όμως η αγάπη είναι εφαρμοσμένη πρακτική και όχι θεωρία, ανοίξτε τα αφτιά στους στίχους του Αττίκ, που θα σας δώσουν το κλειδί για να ανοίξετε διάπλατα  και τις καρδιές σας.

Περιορίζομαι με λίγα λόγια  στην ιστορία αυτών των στίχων, που εξωτερικεύουν τα προσωπικά εσώψυχα του συνθέτη και στιχουργού.  Σε μια παράστασή του στην ‘’μάντρα του’’, ο Αττίκ διαπιστώνει ότι στις πρώτες θέσεις κάθεται η μεγάλη του πραγματική αγάπη ‘’ το Ποζελάκι’’ , συνοδευόμενη  από τον νέο της  έρωτα, τον ωραίο  Λοχαγό Μερκούρη, ενώ οι παριστάμενοι – για να  τον πικάρουν – του ζητούν το είδα μάτια. Πρόκειται για το τραγούδι που του είχαν εμπνεύσει τα ωραία μάτια του  μεγάλου   του  έρωτα και πρωταγωνίστριας , Λουΐζα Ποζέλι..  Όταν λοιπόν διαπίστωσε την απώλεια της αγάπης του και την ανάγκη να ανταποκριθεί επαγγελματικά  στο ‘’βασανιστικό’’ αίτημα του ακροατηρίου να τραγουδήσει το ‘’είδα μάτια’’, σκάρωσε τους στίχους που εκφράζουν τον προσωπικό του σπαραγμό με απόλυτη αξιοπρέπεια, που αρμόζει σε μια πραγματική αγάπη.  Αντώνης Ταρνανάς

Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια

Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό
δε θα’ τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ’ ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ’ αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ’ τη φύση
καρδιά για ν’ αγαπήσει

Αχ, δεν είν’ οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι

ΠΕΡΙ ΖΩΟΦΙΛΙΑΣ ΓΕΝΙΚΩΣ

              Μια γλυκόπικρη πραγματική  ιστορία

Όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου γνωρίζουν ότι κύριο αντικείμενο της ενασχόλησής μου αποτελεί η πολιτική , οι κοινωνικές επιπτώσεις της και  μεγάλη μου αποτελεί  η γλώσσα μας. Σήμερα, χωρίς να ξεφύγω εντελώς από τις συνήθειες μου, θα ασχοληθώ με τη ζωοφιλία, ξεκινώντας από μια προσωπική  πραγματική ιστορία, που αρχίζει το 1968 στην Τσεχοσλοβακία, όπου υπηρετούσα και διέμενα με την σύζυγό  και την 5χρονη τότε κόρη μου.

Πριν σας διηγηθώ την ενδιαφέρουσα ιστοριούλα μου, θα διευκρινίσω εισαγωγικά, ότι από την απώλεια της γυναίκας μου το [μακρινό] 1977 και εντεύθεν,  έχω ένα μόνιμο συναισθηματικό κενό , κυρίως  τις  μεγάλες γιορτινές ημέρες  και τις  Κυριακές . Αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές  μετά την ενηλικίωση των παιδιών και  των εγγονιών μου, που μου στέρησε την πιο αγαπημένη  ενασχόληση. Το πρόβλημά μου είναι ότι ‘’δεν ξέρω πώς να χρησιμοποιήσω αυτές τις αργίες’’, οπότε καταφεύγω  στο γράψιμο , γύρω από  το γνωστικό μου πεδίο , το ψάρεμα όταν ο καιρός και η υγεία  μου το επιτρέπουν  ή την αφόρητη πλήξη.  Παράλληλα όμως, τέτοιες ημέρες διακατέχομαι και από μια ιδιάζουσα τρυφερότητα , για τα παντοειδή ζώα, με τα οποία συμβιώνουμε.

Τέλος της Άνοιξης του 1968 και δυο μήνες πριν από την εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας στην Πράγα, γινόταν εκεί μια παγκόσμια έκθεση σκύλων. Εκμεταλλευόμενος και τη σπάνια σύμπτωση της καλοκαιρίας, αποφάσισα να την επισκεφθώ με την κόρη μου, που λάτρευε  τα ζώα και  που αποτελούσαν την ιδιαίτερη αδυναμία της συζύγου μου. Προσωπικά τα αγαπούσα μεν,  αφού πάντα είχαμε ένα σκύλο φύλακα στο πατρικό μου σπίτι στην επαρχία, ποτέ όμως δεν είχα σκεφθεί τη ‘’συγκατοίκηση μαζί τους’’.

Η έμπειρη ζωόφιλη σύζυγός μου, μου συνέστησε να μην παρασυρθώ από τη μικρή και συγκατανεύσω στην ‘’αγορά’’ ζώου, διότι αυτό απαιτεί γενικότερες δεσμεύσεις. Πήγαμε λοιπόν στην έκθεση και , χωρίς την πίεση της κόρης μου, έμμεινα ‘’ενεός’’ στη θέα ενός Μαλτέζικου πίντς, που πήρε την πρώτη θέση στην κατηγορία του και την αγάπη μου. Κατέβαλα τότε 250 Δολάρια  [σχεδόν το μηνιάτικο των αποδοχών μου] στην Πολωνέζα κάτοχό του και το μετέφερα στο σπίτι. Η υποδοχή  υπήρξε θριαμβευτική, με την υπενθύμιση , εκ μέρους της συζύγου μου, για την αναλαμβανόμενη ευθύνη. Το σκυλάκι,  έγινε αμέσως κανονικό μέλος της οικογένειας, προσθέτοντας και τις αντίστοιχες ειδικές υποχρεώσεις και κυρίως δεσμεύσεις στις μετακινήσεις μας, με μακρόχρονη απουσία.

Σημειώνω ότι  την εποχή εκείνη απαγορευόταν – ακόμα και στην Ευρώπη-  η είσοδος ζώων στα καταστήματα, τα μέσα μεταφοράς και αλλαχού. Μας δημιουργούσε ακόμη και κοινωνικό πρόβλημα , κάθε φορά που μας καλούσαν ή έπρεπε να επισκεφθούμε κάποιους άλλους, αλλά μας  αποζημίωνε με την παρουσία του. Υπήρξαν  περιπτώσεις εκ περιτροπής μετακίνησής μας με τη σύζυγο, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό και μέχρι να συνηθίσει να μένει μόνο του , χωρίς να αναστατώνει τους περιοίκους.

Το πρόβλημα έγινε οξύτερο όταν πήρα διαταγή να επιστρέψω στην Αθήνα. Εφοδιάστηκα με όλα τα απαραίτητα πιστοποιητικά υγείας κλπ, αλλά μου εξήγησαν ότι η χώρα μας δεν είχε υπογράψει ακόμα κάποια σύμβαση με την Τσεχοσλοβακία και συνεπώς η εισαγωγή του στην Ελλάδα θα γινόταν ‘’τυπικά’’ παράνομα. Αναγκαστήκαμε  λοιπόν να ταξιδεύσουμε  οδικώς  3.000 χιλιόμετρα ,με την γυναίκα μου σχεδόν ετοιμόγεννη και παρά τις απαγορεύσεις των γιατρών της για μια τέτοια  μετακίνηση. Επειδή  όμως δεν με εμπιστευόταν ότι  θα έπαιρνα το ρίσκο της απαιτούμενης  ‘’παρατυπίας’’ και με πολλές δυσκολίες [αφού  τότε δεν επιτρεπόταν να εισέλθει ζώο στα ξενοδοχεία και εστιατόρια ], φθάσαμε επί τέλους και χωρίς διανυκτέρευση, στο τελωνείο των Ευζώνων.

 Είχαμε φροντίσει να καλύψουμε το σκυλάκι στο πίσω κάθισμα δίπλα στην μικρή κόρη μου, που με το ένα της χέρι το χάιδευε συνεχώς. Πήγα στο γραφείο για τον έλεγχο των διαβατηρίων και ο προϊστάμενος έδωσε εντολή σε ένα τελωνειακό να με συνοδεύσει μέχρι το αυτοκίνητο για τον καθιερωμένο έλεγχο. Το σκυλάκι όμως,  νοιώθοντας κάποιον τρίτο να πλησιάζει τη μικρή, αντέδρασε με επίμονες  υλακές, φέρνοντας σε δύσκολη θέση  όχι μόνο εμάς αλλά, κυρίως τον τελωνειακό υπάλληλο.

Φαίνεται ότι ήταν και αυτός ζωόφιλος ή είχε και ο ίδιος  μικρό παιδάκι  και λυπήθηκε το δικό μου, οπότε ‘’έκανε πως δεν άκουσε τίποτα’’, χαμογέλασε στη μικρή με  συγκατάβαση και μας έδωσε τα διαβατήρια, ευχόμενος απλά καλό ταξίδι. Τον ευχαριστήσαμε οικογενειακώς και σπεύσαμε να  εξαφανιστούμε. Τα προβλήματα βέβαια δεν σταμάτησαν αφού κοντά στα Καμένα Βούρλα, η γυναίκα μου είχε κάποια αιμορραγία, προφανώς από την συνεχή και πολύωρη οδική ταλαιπωρία της. Μετά από κάποιες εξετάσεις και μια μικρή ξεκούραση,  της ίδιας με την μικρή, σε ξενοδοχείο, ενώ εγώ περιφερόμουν έξω με το σκυλάκι, φθάσαμε  τελικά στην Αθήνα και όλα εξελίχτηκαν ομαλά - έστω και την επίσπευση  της  γέννησης του γιού μου .

Τα προβλήματα – λόγω του σκύλου- δεν σταμάτησαν βέβαια αφού, κάποια μέρα που  κόρη μου είχε κατεβάσει το σκυλάκι στο πεζοδρόμιο του μονόδρομου – μπροστά στο σπίτι μας – κάποια κυρία που οδηγούσε από την αντίθετη κατεύθυνση και με μεγάλη ταχύτητα,  το παρέσυρε και το τραυμάτισε θανάσιμα. Προσπερνώ, εν τάχει ,το γεγονός ότι η κόρη μου το μετέφερε στο κοντινό κτηνιατρείο του κυρίου Σαβούρα, που βρήκε κλειστό διότι, με την εξαργύρωση της ‘’αντιστασιακής ’’ του ιδιότητας, είχε  εξασφαλίσει μια θέση Βουλευτού.

Προσέφυγα στο οικείο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλω το γεγονός και έλαβα την αποστομωτική απάντηση ότι [το 1977] τα ζώα θεωρούνταν πράγματα και συνεπώς έπρεπε να υποβάλω μήνυση για φθορά περιουσιακού μου στοιχείου, , άσχετα με τις όποιες άλλες προϋποθέσεις. Αυτό όμως που δεν έκανα εγώ – κατά το φωνάζει ο κλέφτης – έσπευσε να το κάνει ‘’δράστης του επεισοδίου’’  που οδηγούσε αντίθετα σε σηματοδοτημένο μονόδρομο , μέσα στον οικιστικό ιστό. Με το αιτιολογικό ότι η γυναίκα μου, από το μπαλκόνι του 5^ου ορόφου την είχε εξυβρίσει και είχε απειλήσει τη ζωή της, υπέβαλε μήνυση, μέσω του δικηγόρου αδελφού της. Φθάσαμε στη δίκη – η γυναίκα μου υποβασταζόμενη, λόγω μετατόπισης σπονδύλου από προηγηθέν ατύχημα – και με πρωτοβουλία του φίλου δικηγόρου μου επιδιώχθηκε ένας συμβιβασμός, τον οποίο δεν αποδέχτηκε το δικαστήριο λόγω της απειλής κατά  ζωής, που ανέφερε η μηνυτήρια αναφορά, ενώ η παρουσία της  συζύγου μου έπειθε ακόμα και τυφλό για την αδυναμία της να πραγματοποιήσει μια  ανάλογη απειλή.

Παρά το ήπιο του χαρακτήρα μου και του σεβασμού μου στο δικαστήριο, αντέδρασα στην κλήση του προέδρου προς τη σύζυγό μου να ανακαλέσει την απειλή της.’’ Μα τι λέτε κύριε πρόεδρε, βλέπεται ότι αυτή ή γυναίκα μπορούσε να απειλήσει τη ζωή κάποιου [από τον 5^ο όροφο πολυκατοικίας], αφού δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της’’; Αυτό θεωρήθηκε και ίσως δικαίως ασέβεια προς το δικαστήριο και με οδήγησαν στο κρατητήριο. Στη διάρκεια της κράτησή μου φαίνεται ότι επικράτησε η λογική και χωρίς  ανάκληση της ‘’απειλής’’ – όπως μου είπαν για να μη ηρεμήσουν , ελήφθη επί τέλους υπόψη η πραγματικότητα και γλυτώσαμε με τον απλό καταλογισμό σε βάρος μας, των εξόδων της δίκης. Δυο  μήνες αργότερα, έχασα και τη γυναίκα μου , ίσως και εξ αιτίας  των όσων προηγήθηκαν- αφού υπέκυψε από ηπατική ανεπάρκεια από την ‘’πεθιδίνη’’ που της χορηγούσαν στο νοσοκομείο, κατά την γνωμάτευση  του ειδικού ηπατολόγου κυρίου Πούγκουρα, που είχα καλέσει ιδιωτικώς.

  

Αφορμή για το σημερινό μου προσωπικό ξέσπασμα δεν υπήρξε μόνο η ζωοφιλία αλλά και η ανάγκη μου να εξωτερικεύσω τα εσώψυχά μου  που  με βαραίνουν τόσες δεκαετίες και ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες μου που τους κατέστησα εκόντες – άκοντες κοινωνούς, μιας καθαρά προσωπικής μου υπόθεσης.

Παρά τα όσα  συνέβησαν εξακολουθώ να αγαπώ τα ζώα, θεωρώ όμως ότι η υπερβολή βλάπτει και τα ίδια τα ζώα, ενώ διαταράσσει και τις ισορροπίες στις σχέσεις τους με τους ανθρώπους. Διαπιστώνω ότι τελικά, υπάρχει σαφώς διακριτική νομοθετική προστασία και κοινωνική πρόνοια εις βάρος των ελλόγων ζώων. Κάποτε χαρακτηρίζαμε ‘’σκυλήσια’’ τη δύσκολη διαβίωσή μας, ενώ τώρα μάλλον θα σκέπτονται το ίδιο για μας, οι βολεμένοι οικιακοί φίλοι μας. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μαζί κάτι και για τη βελτίωση της δικής μας ζωής, διότι αν περιμένουμε να τα κάνουν τα άλλα ζώα, μάλλον θα απογοητευθούμε.  Αντώνης Ταρνανάς

ΤΑ ΘΡΑΣΙΜΙΑ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ

                              ΤΑ ΘΡΑΣΙΜΙΑ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ ΚΑΙ

                        Η ‘’Επιτροπή Διαλόγου για το Σύνταγμα’’

             Παρακολουθώντας συστηματικά τα δυο κυβερνητικά κανάλια [  το κανάλι της Βουλής και την ΕΡΤ], βρίσκει κανείς  υλικό, όχι απλά για καθημερινή αρθρογραφία αλλά για τόμους ολόκληρους μυθιστορημάτων και κυρίως για θεατρικές επιθεωρήσεις. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι ο υποφαινόμενος – ίσως και λόγω ηλικίας – δεν χάνει ούτε λεπτό από τις καθημερινές αυτές ‘’ διδακτικές ‘’  παραστάσεις. Γηράσκω αεί διδασκόμενος, που λένε.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να  φέρω σε γνώση και εκείνων που δεν μπόρεσαν ή δεν άντεξαν να τα παρακολουθήσουν, το ρεζουμέ [ όπως λέμε στο χωριό μου] και  τα σημαντικότερα ‘’ευρήματα’’ της αρρωστημένης αυτής κατάστασης. Για την καλύτερη κατανόηση των θεμάτων θα προσπαθήσω – διότι δεν ανήκει στις συνήθειές μου – να χρησιμοποιήσω και το ‘’στυλάκι’’ της Δέσποινας των καθ’ ημάς Βερσαλλιών, που η ίδια το εμπλουτίζει με τα σχετικά ‘’ξεκατινιάσματα’’ που  προσωπικά αδυνατώ να μιμηθώ  και το ανάλογο ύφος  και λεξιλόγιο των πρωτοκλασάτων στελεχών, που πρωτοστατούν στη  διαμόρφωση  της νέας υποκουλτούρας της χώρας μας.

            Αρχίζω από το χορταστικό πρόγραμμα του πρώτου καναλιού  και ιδιαίτερα με τις συνεδριάσεις των επιτροπών  της Βουλής  και την απόλυτη δημοκρατικότητα που τις χαρακτηρίζει. Στην ακρόαση του αρχικαναλάρχη  μας κ. Παππά,  νόμιζα ότι άκουα τη  γνωστή ατάκα του  Καραγκιόζη – όταν τον  ‘’έπιασαν’’ να κλέβει στα χαρτιά, που απάντησε με το περιβόητο ‘’δική μου είναι η τράπουλα και όπως θέλω μοιράζω’’. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι, στη δική μας περίπτωση, είχε και τη συμπαράσταση του ‘’γκρουπιέρη’’ του τραπεζιού και μιας αναμαλλιασμένης κυρίας, μονίμως φωνασκούσης ,κάτι σαν παρασιτική παρεμβολή, στις ομιλίες των  Βουλευτών  της αντιπολίτευσης, για να μην τους ακούμε.. Θυμάμαι πολύ καλά την ίδια Κυρία ως    ‘’κολλητή’’ της τέως Προέδρου της Βουλής,  Κυρίας Κωνσταντοπούλου, να σκαρφαλώνει στις σιδηρόπορτες της  [ μαυρισμένης] ΕΡΤ. Με αφορμή το συγκεκριμένο πρόσωπο, διαπίστωσα και έναν ακόμα τρόπο για να γίνει κανείς Βουλευτής ή βολευτής [που λένε οι συγχωριανοί μου], διότι γνώριζα και άλλες – εξ ίσου πρωτότυπες  και προοδευτικές- ανάλογες διαδικασίες.

                    Ο κ. Παππάς, σαν θρασίμι  και παραγνωρίζοντας ή και αγνοώντας κάθε συνταγματική τεκμηρίωση, δεν περιορίστηκε να πληγώσει βαθειά τη λογική και τη δημοκρατία,  αλλά έδωσε και τη χαριστική βολή στην ελληνική γλώσσα. Φυσικά και  παρέμεινε αμετακίνητος στη στήριξη του   θεόπνευστου έργου του για τα κανάλια και τα 250 αργύρια [ συγγνώμη εκατομμύρια] που μπήκαν στο σακούλι, σπεύδοντας  να καλύψει και όλους τους εντεταλμένους του και υβρίζοντας κάθε αντίθετη άποψη. Το θράσος του δε κορυφώθηκε όταν είπε ότι ο λαός θα πρέπει να ευγνωμονεί τους ανθρώπους αυτούς, που έφεραν εις  ‘’αίσιον ’’ πέρας την αποστολή τους. Η παράλειψή του ήταν ότι δεν έδωσε τις διευθύνσεις τους για να τους στείλουμε λουλούδια.

 Ύστερα από όλα αυτά, αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τον Καραγκιόζη, που τον αδίκησα παράφορα με την παρομοίωση, όχι μόνο γιατί ήταν πιο ειλικρινής  αλλά και διότι εκείνος δεν είχε υποθηκεύσει τη χώρα με ένα τρίτο μνημόνιο 85 δις. Για να μην πλατειάζω λοιπόν και  αφού η κεντρική ιδέα της παράστασης έγινε σαφής και αντιληπτή, απευθύνω  το ακόλουθο, εύλογο ελπίζω,  ερώτημα προς όλες τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου μας.

Σωστά και δίκαια  λοιπόν αποφασίσατε  τις συνεδριάσεις αυτές των επιτροπών, όπως άλλωστε το δικαιούσθε και το προβλέπει ο κανονισμός της Βουλής. Μια και μιλάμε για κανάλια γενικότερα, που θα μπορούσα να τα βλέπουν και παιδιά, μήπως έπρεπε να μπει και κάποιο ποιοτικό κριτήριο, αρχίζοντας από  το ναό της Δημοκρατίας μας; Μήπως είναι καιρός να σκεφθείτε για λίγο και την προσβολή της δημόσιας  αισθητικής, με το απαράδεκτο θέαμα και ακρόαμα, που αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν;

 Οι μετέχοντες στις συνεδριάσεις μπήκαν ποτέ στον κόπο να δουν το ‘’θέαμα’’ τους στην τηλεόραση και αν ναι, είναι ευχαριστημένοι από αυτό; Πάντως αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία να παρουσιάζεται μια εκπομπή  από επαγγελματίες δημοσιογράφους και να μη ‘’μπορούν’’ να κάνουν κανένα σχόλιο, ενώ αυτό  αποτελεί και την πεμπτουσία του  ‘’επαγγέλματός’’ τους.

Έρχομαι τώρα στο άλλο κανάλι, της ΕΡΤ, το οποίο όπως κάνει συνήθως τελευταία για να αποδείξει την υποταγή του στον Υπουργό προϊστάμενο  και την Κυβέρνηση έκανε, με τυμπανοκρουσίες, για μια ακόμα φορά, την προβολή της Πρωθυπουργικής πρότασης για τη συγκρότηση της ‘’Επιτροπής Διαλόγου για τη Συνταγματική Αναθεώρηση’’. Τι την ήθελε αυτή την υπερβολή αφού, τελικά, αποκαλύφθηκε ότι θα πρόσφερε μεγαλύτερη   βοήθεια στην Κυβέρνηση, αν  περνούσε την είδηση  στο ‘’ντούκου’’.

 Στο άκουσμα λοιπόν και μόνο της πρότασης αυτής, γύρισα στην δεκαετία του 1960 ,που υπηρετούσα στη Γιουγκοσλαβία, και θυμήθηκα μια  ανάλογη κίνηση φιλελευθεροποίησης του Τίτο  για τη χώρα του. Θυμάμαι ακόμα και  τις συζητήσεις μου με έναν από τους Καρατζόρτζεβιτς, συγγενή του έκπτωτου Βασιλιά της Σερβίας, που μου έλεγε χαρακτηριστικά αυτό είναι το επίπεδό μας και ότι στην επιτροπή έχουν ορισθεί τα ‘’μπουλντόγκ’’ για να ελέγχουν την εξέλιξη. Η συγκεκριμένη ράτσα σκύλων είναι πιο δεκτική στην ‘’εκπαίδευση’’ και μπορεί να της αποδοθεί ο χαρακτηρισμός    του ‘’κομματόσκυλου’’.

Τί σύμπτωση όμως, που με την ίδια δεκαετία σχετίζεται άμεσα και η πρόταση του Πρωθυπουργού μας , αφού εισηγητής  της ‘’δημοκρατικά εκλεγμένης’’ επιτροπής ήταν ένας έμπειρος του είδους, που είχε κάνει την ίδια δουλειά για το ‘’σύνταγμα’’ της  χούντας . Αυτή τη φορά η ΕΡΤ δεν πρόσεξε και – στην προσπάθειά της να φανεί αντάξια του νέου της ρόλου  – πρόβαλε καταστάσεις που μας γύρισαν στη ‘’επάρατη’’ επταετία,  που θα τις βλέπει και ο κ. Παττακός, που ζει ακόμα,  και θα σκάει στα γέλια. Ο αρμόδιος εισηγητής της επιτροπής κ. Παραράς βέβαια διαισθάνθηκε τη συνέχεια και τις ενδεχόμενες προσωπικές συνέπειες [ με την αναμόχλευση θεμάτων της εποχής εκείνης ] και  ‘’λάκισε’’. Τι θα απογίνει όμως με την  μη προβλεπόμενη από το Σύνταγμα επιτροπή, στην οποία  παρέμειναν μόνο κάποια μπουλντόγκ, για να δικαιώσουν την εθνοσωτήρια  ιδέα του ηγέτη μας;  Φοβάμαι  όμως, ότι η απουσία του παραιτηθέντος ‘’ έμπειρου’’ ειδικού στην εκλαΐκευση του Συντάγματος, θα οδηγήσει τους υπόλοιπους σε κάποια ‘’κατάληψη’’, που γνωρίζουν καλύτερα. Μα επί τέλους αυτή η Κυβέρνηση δεν θα επιχειρήσει και κάτι ‘’φυσιολογικό’’ και σύμφωνο με τη διεθνή πρακτική  στην άσκηση της εξουσίας της; Αν συνεχίσουν έτσι προβλέπω να παίρνουν πίσω όλα τα μέτρα που έχουν επιχειρήσει μέχρι τώρα, αρχίζοντας από τα κανάλια και να μου το θυμηθείτε αυτό το τελευταίο. Αυτοί αλλάξανε ιδεολογία χωρίς τσίπα και θα δυσκολευθούν στα απλά;  Αντώνης Ταρνανάς

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΥΓΩ

                        [ Ε! λοιπόν τι περιμένετε;]

                       

Τι τις θέλει αυτές τις συγκεντρώσεις στου ‘’Μαξίμου’’ ο κ, Πρωθυπουργός, αφού ξέρει ότι οι Έλληνες  - με τη βοήθεια του οινοπνεύματος- απελευθερώνονται και σκέπτονται φωναχτά; Μάθαμε λοιπόν ότι ο σημαντικός διανοούμενος, καλός πιανίστας και τέως κομμουνιστής κ. Ζουράρις, βρήκε επί τέλους την ευκαιρία να εκφράσει ‘’πιανιστικά’’  την επιθυμία του, με το τραγούδι της Αλέκας Κανελλίδου, ‘’άσε με να φύγω’’.  Το κακό στην περίπτωση είναι ότι ανέλαβε να ερμηνεύσει το θαυμάσιο αυτό άσμα  η τέως ευειδέστατη Υπουργός, που  μάλλον υπολείπεται  φωνητικά της  αισθητικής της δεινότητας. Σε κάθε περίπτωση, το μήνυμα Ζουράρι έφθασε στους αποδέκτες του και δεν απομένει, παρά να επιχειρήσουν το τόλμημά τους και χωρίς τη βακχική συνδρομή, αν και προβλέπω ότι στο Σύριζα θα επιβληθεί πλέον  γενική ποτοαπαγόρευση, ίσως και λοβοτομή .

                        Θα μου πείτε ποιος τους κρατάει – έναν κομμουνιστή και μια τέως φιλελεύθερη, αφού απλά υποχρεώνονται να λειτουργούν  ενάντια στις ιδέες τους, με νομαδικό κίνητρο την καρέκλα. Είναι κρίμα διότι και για τους δυο υπήρχε  διαφορετική άποψη. Τι κάνει όμως ο θώκος!!!!

Εξακολουθώ  να ελπίζω ότι αμφότεροι θα βάλουν τα μυαλά τους να σκεφθούν και θα αποφύγουν τον περαιτέρω ευτελισμό. Δεν θέλω να πιστέψω ότι δέχονται να συμπεριληφθούν στον κομματικό αχταρμά κάποιων ανάξιων ευκαιριακών σφετεριστών της εξουσίας και να αποδεχθούν την αχαλίνωτη ψευδολογία που αυτή τη στιγμή – συνειδητά ή ασυνείδητα- υπηρετούν. Στην δεύτερη αυτή περίπτωση, πρέπει να  αποδεχθούν και την ‘’συνευθύνη’’ τους, για να χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο του κ. Ζουράρι. Είναι καιρός να σώσετε πια τα προσχήματα, αφού τη μεγάλη ζημιά στη χώρα την έχετε ήδη προσυπογράψει, αλλά ο ελληνικός λαός είναι πάντα επιεικής στους ‘’μετανοούντες’’ και γνωρίζω ότι αμφότεροι πιστεύουν στο Θεό και άδικα δέχονται να σηκώνουν ξένες αμαρτίες που δεν συμμερίζονται.

                        Οι συγκεκριμένοι ‘’πολιτικοί’’ δεν είναι οι μοναδικοί που έχουν ξεπουλήσει την ψυχή τους σε ένα μαθητευόμενο μάγο, με μοναδική εμπειρία τις καταλήψεις και τη διάλυση της παιδείας. Τι περιμένετε λοιπόν από έναν πολέμιο της προσπάθειας και οπαδό του αναρχισμού , που υποκρίνεται τον σοσιαλιστή θρησκευόμενο , ενώ διεξάγει λυσσαλέο πόλεμο κατά της ορθοδοξίας, που και οι δυο  ξέρω ότι πιστεύουν. Εδώ θα επαναλάβω το γνωστό ‘’ μωραίνει Κύριος ον  βούλεται απωλέσαι’’ και εσείς κύριε Ζουράρι αντιλαμβάνεσθε κάλλιον παντός άλλου, τη σημασία της  παραβολής του σπορέως,  ίνα βλέποντες βλέπουσι και μη ίδωσι, και πλακούντες ακούωσι και μη συνιώσι, μήποτε επιστρέψωσι και αφεθή αυτοίς τα αμαρτήματα. Στα νεοελληνικά θα λέγαμε σπέρνοντας ανέμους θερίζουμε θύελλες.

Δεν χρειάζεται η άδεια κανενός λοιπόν για να ανανήψετε και να ανακτήσετε την ελευθερία σας, που υποστηρίζατε στο παρελθόν ότι υπηρετείτε. Αρκεί  ΑΥΤΌ να το κάνετε έγκαιρα, ώστε να μην συμπράξετε σε περαιτέρω βλάβη της ελληνικής κοινωνίας που την βλέπουν και οι μη βλέποντες.

Αντώνης Ταρνανάς