ΑΠΟ ΤΗ ΦΆΡΜΑ ΤΩΝ ΖΏΩΝ ΣΤΟΝ ΘΑΤΣΕΡΙΣΜΟ

Δηλώνω εξ υπαρχής αντίθετος και με τις  δυο καταστάσεις ,που αναφέρονται στον τίτλο,  αλλά ζώντας υποχρεωτικά πλέον κατά τους κανόνες που περιγράφει ο Τζορτζ Όργουελ, αποδέχομαι μια πλευρά του Θατσερισμού. Επικροτώ  πλήρως και όσο ακόμα υπάρχουν περιθώρια, τη σοφή θέση της σιδηράς κυρίας για τον μοναδικό τρόπο   καταπολέμησης του χουλιγκανισμού. Είναι η αποτελεσματικότερη και ίσως η μοναδική μέθοδος κατά  της βίας , που όπως και τώρα,  είχε άλλα αίτια, αλλά εύρισκε πρόσφορο έδαφος στο ποδόσφαιρο. Εννοώ τον ισόβιο  διεθνή αυτοαποκλεισμό μας, παρά το γεγονός ότι στα διεθνή το παίζουμε γατούλες!!!!

Σε παλαιότερες εποχές, οι επικριτές της πολιτικής μιλούσαν για την ‘’ποδοσφαιροποίησή’’  της, που τελικά αποδείχτηκε ότι είχαν άδικο, αφού συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.  Το ‘’άθλημα’’ αυτό έχει πλήρως αντιγράψει  τις πολιτικές μεθοδεύσεις, αναδεικνύοντας όλα εκείνα τα στοιχεία  που χρησιμοποιούνται για την  πολιτική ανέλιξη. Όπως στην πολιτική υπάρχουν τραστ συμφερόντων, τα οποία υπηρετούνται με τους κομματικούς τους εκπροσώπους, έτσι και στο λαϊκό αυτό σπορ, έχουμε τους ανάλογους διεκπεραιωτές. Ας μην σπεύσει το ΚΚΕ, οι νέοι ριζοσπάστες συνοδοιπόροι τους και η ακροδεξιά να διαφοροποιηθούν. Ο σκοπός είναι ακριβώς ίδιος, τα μέσα που μετέρχονται διαφέρουν μόνο και κυρίως αποκρύπτονται

 Είναι βέβαια φυσικό επακόλουθο, μετά την πλήρη επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου , να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, αλλά χρειάζεται και κάποιος έλεγχος. Το περιβόητο πόθεν έσχες, όπως κατ΄ευφημισμό αποκαλείται και εφαρμόζεται στους πολιτικούς, ας ρίξει το βάρος του στο ‘’πόθεν’’ και να εφαρμοσθεί και στους παράγοντες ή μεγαλομετόχους του ποδοσφαίρου. Θυμάμαι, ένα αφελή ερασιτέχνη παράγοντα να ισχυρίζεται ότι ο ‘’Ολυμπιακός’’ είναι ιδέα και δεν πωλείται και πριν αλέκτωρ λαλήσει ‘’δόθηκε σε μεγαλοαπατεώνα με τα ‘’πάμπερς’’, και ομοτράπεζο της πολιτικής. Να θυμηθούμε – τον καλοσυνάτο και πραγματικό φίλο  και χρηματοδότη του ΠΑΟ- που έδινε τις εντολές του προς κάθε κατεύθυνση , με την ‘’κουμπούρα’’ στο χέρι; Δεν ξεχνιέται ακόμα και η συμμετοχή στην κατάκτηση πρωταθλήματος από τρίτη  - μεγάλη ομάδα, με την μεσολάβηση  μεγαλοπαράγοντα  και ιδιοκτήτη παραλιακού κέντρου με προσβάσεις στο κόμμα της εξουσίας. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν  ‘’παλιά ξινά σταφύλια’’, που λέει ο λαός μας, αλλά μετά, τώρα τι γίνεται;

Κάποιοι επαγγελματίες νεοπαράγοντες, αποφάσισαν να σχηματίσουν μια ομάδα που θα γκρέμιζε την παράγκα που μονοπωλούσε  πρωταθλήματα σε μια ομάδα μόνο[ την ισοκατανομή στον αθλητισμό της άμιλλας δεν την καταλαβαίνω, αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα]. Έκαναν λοιπόν μια άτυπη τριμελή σύμπραξη – χωρίς όμως την υποδομή και τα ανάλογα κεφάλαια για ποδοσφαιριστές – για να πάρουν τους τίτλους. Παρασυρμένοι από τον στόχο  και τις προσωπικές τους βλέψεις, δεν φρόντισαν να εξετάσουν το ‘’πόθεν έσχες’’ εαυτών και αλλήλων και πολύ σύντομα άρχισαν τα φαιδρά τους αλληλομαχαιρώματα. Όπως συχνά συμβαίνει  στη ‘’φάρμα ‘’ του Όργουελ και στη ζούγκλα , επικράτησε ο ισχυρότερος, ο οποίος τα πήρε όλα και έφυγε, ή  μπορεί και να τον ‘’έφυγαν’’ από την νεοπαγή τριμελή παράγκα.

Εκείνος όμως το πανηγύρισε τρελά και ας είναι και πέτσινο. Οι ισχυροί αυτοί παράγοντες, ακολουθώντας πιστά το δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, βάζουν στο παιχνίδι τους οπαδούς, που δεν μπαίνουν σε λεπτομέρειες για πραγματικά ή μη τέρματα και αποφάσεις διαιτητών που αλλοιώνουν το αποτέλεσμα , όταν αφορούν τις δικές ομάδες. Γιορτάζουν με τις μάζες, το θρίαμβο των ‘’βορείων’’ κατά των  ‘’κουτών νοτίων’’, ρίχνοντας νερό στον μύλο  του ‘Αθηνοκεντρικού’’ συστήματος, που προβάλλουν όλα τα ΜΜΕ της περιοχής, ακόμα και τα κρατικά. Οι νότιοι όμως, για να δείξουν ότι δεν είναι μόνο ‘’κουτοί’’ αλλά και  ανόητοι, μπαίνουν στο παιχνίδι της αντιπαράθεσης και όταν η εκπρόσωπος των βορείων τους κατατροπώνει δίκαια και με τον Νόμο στο βόλεϊ, τους αποκαλούν  βουλγάρους – κατά το λεξικό Μπαμπινιώτη - και τα κάνουν  όλα γυαλιά – καρφιά, αφού οι ίδιοι δεν πληρώνουν ποτέ.

Τα τελευταία , μου θύμισαν μια ένσταση του μεγαλομετόχου των βορείων [ άθελά μου μπήκα και εγώ στο παιχνίδι του διαχωρισμού των Ελλήνων], για επεισόδια σε παλαιότερους αγώνες του Ολυμπιακού, ώστε να γίνει αφαίρεση βαθμών, τους οποίους θα καρπωθεί ο ‘’πονηρούλης’’, που δεν  μιλάει ελληνικά, αλλά θα το κάνει όταν ασχοληθεί με την πολιτική – άλλη απειλή αυτή πάλι.  Πριν προχωρήσω σε άλλες διατυπώσεις και διαπιστώσεις, θέλω να επισημάνω ότι ο τελικός κυπέλλου, σε όλες τις χώρες, γίνεται στο μεγαλύτερο γήπεδο της πρωτεύουσας ή αν αυτό αποτελεί έδρα μιας από τις ομάδες του τελικού, μπορεί να γίνει  στο αμέσως επόμενο της πρωτεύουσας. Γιατί στη χώρα μας, το λογικό και διεθνώς εφαρμοζόμενο αυτό γεγονός αποτελεί ‘’αθηνοκεντρισμό’’; Στον τελικά, εκπροσωπείται μάλιστα και η πολιτεία. Στη χώρα μας ποιος θα τολμούσε να παραστεί στην ‘’έδρα’’ του κ. Μπέου;

Η πρώτη μου αφελής απορία είναι αν συνεχίζει να υποστηρίζει την αρχική δικαστική του ‘’παράσταση’’ και μετά τα ‘’μαχαιρώματα’’ στον τελικό κυπέλλου. Η αμέσως επόμενη αναφέρεται στις ανακοινώσεις των λοιπών μελών του τρίο, για προκατασκευασμένα αποτελέσματα, πέτσινα γκολ και άλλα συναφή. Λίγο πριν την τεσσάρα του ενός και την ‘’παράνομη’’ κατάκτηση του κυπέλλου, που αφορά τον άλλο, δεν τα ήξεραν  όλα αυτά; Η ερώτηση είναι ρητορική και φυσικά έχει πολλές και διάφορες απαντήσεις, ανάλογα με την οπτική γωνιά του κάθε ενδιαφερόμενου.

Επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ο νικητής και τροπαιοφόρος του βορά, αφού απέκτησε ‘’λαό’’ και συνεπώς διαθέτει  εχέγγυα για ψηφουλάκια, μας απειλεί ότι θα αγοράσει εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς, που δεν κατάφερε με τον Νόμο του κ. Παππά. Πρόσθεσε μάλιστα ότι μπορεί να ασχοληθεί και με την πολιτική, όταν μάθει ελληνικά [ Θεέ μου τι τα θέλει τέτοια βάσανε μάθησης τώρα;] Δικαίωμά  του βέβαια  είναι , αφού έτσι άλλωστε επιτάσσουν και οι κανόνες της φάρμας των ζώων και αφού  μέχρι σήμερα, πειραματίστηκαν και άλλοι και ίσως λιγότερο ικανοί. Ξεχνάμε κάποιους άρτι αποφυλακισθέντες [ για λόγους υγείας και μόνο], εκείνους που έφεραν τα μνημόνια στη χώρα μας και έβγαζαν την αλυσίδα του ποδηλάτου τους εν κινήσει και αυτούς  που ευχαριστούσαν τους Αμερικανούς για τα Ίμια; Στους σημερινούς δεν αναφέρομαι ,αφού είναι εκτός συναγωνισμού και το μόνο προσόν που κατέθεσαν και ο λαός το δέχτηκε ως ικανοποιητικό, ήταν οι καταλήψεις και το δεν πληρώνω. Τέτοιος λαός είμαστε αυτοί μας αξίζουν , γιατί λοιπόν να αδικήσουμε τον κ. Σαββίδη;

Θα μου πείτε ότι ανήκει στην ομάδα που πλούτισε – μαζί με τον κ. Πούτιν και άλλα πρωτοκλασάτα ονόματα της πάλαι ποτέ  σοβιετίας – που πρόλαβαν και μοιράστηκαν, άλλοι μεν την εξουσία και άλλοι τα  περιουσιακά της στοιχεία . Και τι μ’ αυτό; Ιδιοκτήτες μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων της Ευρώπης – Τσέλσι κλπ – και ιδιοκτήτες νησίδων στην Ελλάδα είναι Ρώσοι εφοπλιστές, που έφθασαν σε αυτό το μεγαλείο με την ίδια μέθοδο και θα κολλήσουμε τώρα  στον συμπαθή Ελληνοπόντιο; ΄Αντε  βρε! που λέει και ο λαός και εις ανώτερα και λένε και κάτι άλλο που συνδέει την καλλιγραφία με μια μυλωνού, αλλά είναι σόκιν και το αφήνω για επόμενο άρθρο μου, αφού το σίριαλ καλά κρατεί  και δεν ξέρουμε ακόμα τι μας ετοιμάζουν αυτοί οι εθνοσωτήρες μας, γενικώς.  Αντώνης Ταρνανάς

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΕΣ

                  [Αντιπερισπασμός]

Η καθημερινή ειδησεογραφία – εσωτερικού και εξωτερικού – μας μαυρίζει την καρδιά . Πολλές φορές λοιπόν  ‘’καταφεύγω’’, στο Κόκκινο, το Hot Dog και άλλα παρεμφερή παρηγορητικά διαδικτυακά μέσα ή στα ‘’κρατικά’’ μας  κανάλια, για να πάρω τις  ‘’δόσεις’’ αισιοδοξίας μου. Έτσι όμως χάνω εντελώς την ενημέρωση και μου μένει η ‘’νιρβάνα’’  που προσφέρεται αφειδώς.

Με αφορμή ένα βίντεο της φίλης μου Εύας[ Daimyo salut au printemps 1]  που σας καλώ να απολαύσετε και εσείς,  παραμέρισα κάθε ενημέρωση και προτίμησα  την ομορφιά της ‘Άνοιξης,  με τη θεσπέσια μουσική του  υπόκρουση, που με ταξίδεψε νοερά ,μακριά στον τόπο και τον χρόνο. Ξαναβρέθηκα σε μέρη που είχαν μείνει σε μια γωνιά των παιδικών μου  αναμνήσεων και αποτελούσαν ‘’καταφυγή’’, κάθε φορά που η πραγματικότητα  με στρίμωχνε σε δύσκολες ατραπούς.

 Την πρώτη θέση σ’αυτό το νοερό μου ταξίδι κατέχει η γενέτειρά μου, η Αταλάντη, την οποία κρατούσα πάντα στο μυαλό και την καρδιά και ξαναγύρισα στην ίδια για να τελευτήσω τον προσωπικό μου ασήμαντο βίο. Τα χρόνια της νιότης μας – ακόμα και τα δύσκολα κατοχικά  – την Άνοιξη δεν τρέχαμε να τη συναντήσουμε, αλλά μας έβρισκε εκείνη μόνη της. Στην συγκεκριμένη μάλιστα περιοχή, η εποχή αυτή κατέκλυζε κάθε γωνιά, από τον κήπο του σπιτιού μας μέχρις εκεί που έφθανε η ματιά μας και συνεπώς τη νοιώθαμε και τη ζούσαμε σχεδόν υποχρεωτικά. Την εποχή της πείνας του 1941, η ίδια αυτή φύση μας πρόσφερε και τους μοναδικούς καρπούς της [μονοκαρύδες] για να επιζήσουμε.

Τώρα πια, που επέστρεψα  στο ίδιο μέρος, δεν λείπουν μόνο τα νιάτα αλλά και αυτή η ποικιλία βλάστησης και  χρωμάτων, που γέμιζε τον φυσικό καμβά του τοπίου.  Αναζητώ τις αμέτρητες εκτάσεις με τα ‘’σπερδούκλια’’, το χαμομήλι και τις μαργαρίτες και κυρίως τις κατακόκκινες παπαρούνες, που  ‘’στόλιζαν’’  τις κρυφές ερωτικές περιπτύξεις του ζεύγους των πελαργών, που είχαν τη φωλιά  τους στον τρούλο της εκκλησίας. Τώρα που λείπουν ή ελαχιστοποιήθηκαν όλα αυτά και με  την περιρρέουσα γενικότερη ατμόσφαιρα, πώς να ‘’αισθανθείς’’ την ομορφιά και εκείνο το ιδιαίτερο σκίρτημα της Άνοιξης; Βάλε τώρα και τα χρόνια που βαραίνουν τους ώμους και όχι μόνο, για να καταλάβεις ότι, για κάποιους από μας, υπάρχει μόνο ένα μόνιμο φθινόπωρο, με τις δικές του όμως  γαλήνιες ομορφιές.

Κάνω, με την ευκαιρία , και την  απαραίτητη διευκρίνιση για τους νεώτερους, που ίσως αγνοούν τη  λέξη ‘’σπερδούκλια’’, που φαίνονται στην επόμενη φωτογραφία. Πρόκειται για το κρινοειδές ποώδες φυτό ασφόδελος, που κοσμούσε την τοπική φύση και  αποτελούσε στόχο των μελισσών,  αλλά  και προάγγελο, κατά τους ειδικούς ,γεωλόγους και βοτανολόγους μιας πιθανής  μελλοντικής  ερημοποίησης. Στην κατάσταση  όμως αυτή  οδηγούμαστε νομοτελειακά,  αλλά  για εντελώς διαφορετικούς λόγους και  κυρίως οικονομικούς,  μεταναστευτικούς  ή και έντονα δημογραφικούς.

Αργότερα, έζησα την ανοιξιάτικη φύση, με τους στολισμένους με γιαπωνέζικες κερασιές δρόμους των Βρυξελλών, τις τεχνητές πολύχρωμες φυτείες τουλίπας στην Ολλανδία,  την επίσης πλούσια χλωρίδα και πανίδα της  Γιουγκοσλαβίας, της  Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας . Αποκορύφωμα όλων αυτών   υπήρξε το  WESTFALENPARK, στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, όπου με τέχνη και  περισσή φροντίδα καλλιεργούνται σχεδόν όλα τα είδη της παγκόσμιας χλωρίδας, με την ιδιαίτερα προσεγμένη, αντιπροσωπευτική γωνιά των φυτών της χώρας μας.

Επειδή όμως, όπως προείπα, η Άνοιξη δεν είναι μόνο εποχή αλλά και αναγέννηση, σκίρτημα καρδιάς και αναπόλησης, υπάρχει θέση και για μας τους ‘’γηραιότερους’’. Μας επιτρέπεται να απολαμβάνουμε οπτικά και συναισθηματικά τη φύση, αφού το κύριο όργανο αισθημάτων και συναισθημάτων μας – η καρδιά -  γερνάει και ‘’πεθαίνει’’ τελευταίο. Αντώνης Ταρνανάς

Υ.Γ. Αναζηγήστε το σχετικό βίντeο μέσω google στο [ daimyo salut au printemps 1]

ΜΙΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Καλή μου φίλη ΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

προσωπικά  δεν θα αντιδράσω σαν  Εβραίος αλλά ούτε και θα τους κάνω το χατίρι να αυτοκτηνήσω, αφού δεν είμαι ηλίθιος να τους ‘’διευκολύνω’’, ούτε όμως και τόσο γενναίος  να το κάνω. ΄Ένα ταπεινό καλοκάγαθο μερμηγκάκι στην απεραντοσύνη του κόσμου είμαι και κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ ότι λείπω. Αυτή την ανθρώπινη αδυναμία την έχουν πλήρως μελετήσει οι ‘’’γιοί του διαβόλου’’ και την εκμεταλλεύονται, αφού   ξέρουν και τον μικρόκοσμο  μας και την κλασική μας αδιαφορία για τα κοινά. Πληρώνουμε λοιπόν την αποκοτιά μας, που δικαιώνει την περίφημη ρήση του Πάγκαλου ότι ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’. Μην ξεχνάς ότι οι σημερινοί μας δυνάστες αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων, με πιο άγριο τρόπο αλλά πιο εξελιγμένες μεθόδους. Παίξαμε και χάσαμε λοιπόν και ότι λέμε -    ο καθένας από το μετερίζι του- το κάνουμε πλέον  για την ‘’ τιμή των όπλων’’. Περαστικά μας  , αφού μια ζωή σαν λαός κινούμαστε με βάση τον ‘’αποσκοπούμενο’’ δήθεν προοδευτισμό και τον προσωπικό μας καιροσκοπισμό.  Επαναλαμβάνω τη μόνη ευχή που μου απομένει, με την ελπίδα  να εισακουσθεί. Να φύγω όρθιος οποτεδήποτε, αφού κανένα πια σκοπό δεν μπορώ να υπηρετώ  και συνεπώς δεν  θα γίνει αισθητή η ασημαντότητά μου. Ο κάθε άνθρωπος τελικά, έρχεται στη ζωή και  φεύγει από αυτή γυμνός και μόνος – όπως λέει ο ποιητής - αρκεί να μην αφήνει το αρνητικό του στίγμα, που θα βαρύνει και  τους επιγόνους του, εκτός αν είναι μεγαλοαπατεώνας, οπότε θα τους αφήσει τουλάχιστον περιουσία και  ένα λαμπρό και ‘’ένδοξο’’ όνομα. Ο καθένας μας στα δικά του μέτρα. Κράτησε αυτό το μικρό αυθόρμητο κείμενο ή κοινοποίησέ το όπου δει, μήπως τυχόν προλάβουμε χειρότερες μελλοντικές επαναλήψεις, στις οποίες – σαν λαός -  μονίμως ρέπουμε.

Αντώνης

Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

Από: ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Αποστολή: Σάββατο, 6 Μαΐου 2017 03:32 μμ
Προς: Αντώνης Ταρνανάς
Θέμα: Re: ΜΙΑ ΕΜΜΕΣΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

Αντώνη μου είναι γεμάτο ΑΛΗΘΕΙΕΣ το σημερινό σου κείμενο και μάλιστα πικρές.

Προχτές ακούγοντας ειδήσεις ελληνικές κατάλαβα ότι πρόκειται να περικοπούν εντός ολίγου χρονικού διαστήματος η σύνταξή μας και τα ταμεία μας που καλοπληρώσαμε επί τόσα χρόνια, όπως γράφεις και εσύ, αυθόρμητα σκέφτηκα δυνατά και είπα (θα αυτοκτονήσω). Με άκουσε ο ΧΧΧΧ και η μικρή μας κόρη ΧΧΧΧ που ήταν εδώ Βρυξέλλες και πετάχτηκαν από τις καρέκλες τους. Αυτή η αυθόρμητη αντίδρασή μου ήταν γιατί από παιδί δούλεψα γιατί έπρεπε να δουλέψω. Δεν ζήτησα ποτέ από κανένα να με συντηρήσει, κουτό ή έξυπνο, δεν ξέρω τι είναι, αλλά αυτή είμαι. Και τώρα όπως λες και γράφεις ίσως χρειαστεί να επιβαρύνουμε τα παιδιά μας αν δεν μετοικήσουμε στον άλλο κόσμο όρθιοι.

Δεν θα αφήσω όμως αυτούς όλους τους αλιτήριους να με γεμίσουν θλίψη. Οση αγάπη έχω μέσα μου θα την προσφέρω και σε όσους καλούς φίλους γύρω μου υπάρχουν ακόμα. Από εδώ  και πέρα θα δούμε τι άνθρωποι είμαστε. 

Μπορούμε ο ένας να προσφέρει στον άλλο ό,τι του είναι δυνατόν.

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε άλλο να μας απογυμνώσουν. Δεν πρέπει να μιμηθούμε τους Εβραίους που όλους τους διωγμούς τους τους είχαν θεωρήσει τιμωρία εξ ουρανού.

Καλό Σαββατοκύριακο 

2017-05-05 16:04 GMT+02:00 <anpantar@yahoo.gr>:

Στο σημερινό μου άρθρο, εφάρμοσα τη μέθοδο του συμπαθούς ‘’λογιστάκου’’ Τιμολέοντα, στην κωμωδία ‘’φωνάζει ο κλέφτης. Εκεί, ο ήρωάς μας, για να βρει το κουράγιο να καταγγείλει την απάτη, έπινε μισό κιλό κρασί. Εγώ περιορίστηκα σε ένα ‘’καρτούτσο’’ και το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι αναγνώστες του κειμένου μου.  Αντώνης Ταρνανάς

Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

ΜΙΑ ΕΜΜΕΣΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

                     [Και τα εν οίκω εν Δήμω]

Με αφορμή την απάντηση μιας φίλης μου, στο άρθρο μου  ‘’το τελευταίο μας αποκούμπι’’, την οποία παραθέτω αυτούσια ευθύς αμέσως, σκέφθηκα έναν έμμεσο  τρόπο για να την καθησυχάσω. Προσθέτω απλά ότι ,προσωπικά, είμαι καλά, δεν αισθάνομαι Μαθουσάλας, ούτε διακατέχομαι από μαύρες σκέψεις ή κατάθλιψη, με τιμούν δε ιδιαίτερα τα  λίαν κολακευτικά της  λόγια .

‘’’’4.5.2017 02.04 μ.μ.

Re. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΣ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ

Προς. Αντώνης Ταρνανάς

Αγαπημενε Αντωνη

Για κανε λιγο κρατη ζεις σε μια εποχή που δεν θεωρεισαι Μαθουσαλας

Τι σεχει πιασει:<< πληρης ημερων>>;

Γνωριζω οτι η ζωη σου δεν ηταν ευκολη αλλα για βγαλε κατι σε παρακαλω και σταματησε επι τελους να υπερβαλλεις οσον σε αφορα

Νασαι παντα καλα και να μας φωτιζεις θαρρείς πως αυτο ειναι μηδαμινο;’’’’

 Μέσω των e-mails και  του Skype, επικοινωνώ πολύ συχνά  με κοντινούς στην ηλικία μου- φίλους και  αρκετούς γνωστούς μου και ανταλλάσσουμε τα ‘’πρόσφατα’’ νέα μας. Ο κυριότερος λόγος της επικοινωνίας μας αυτής, είναι ένα είδος ‘‘προσκλητηρίου’’ και γι΄αυτό, όταν  ‘’χαθεί  το στίγμα’’ κάποιου από αυτούς, προβαίνω σε τηλεφωνική επαλήθευση , ότι όλοι και όλα ‘’βαίνουν καλώς’’.

Ανταλλάσσουμε σκέψεις  λοιπόν για τους πόνους μας, τη φαρμακευτική μας αγωγή, τις φυσικές μας αντοχές – που αποτελούν τους άμεσους στόχους μας – και ρίχνουμε και μια ‘’ματιά’’ ή μια ‘’μούντζα’’ στην  πολιτική επικαιρότητα.  Μας απασχολεί κυρίως  ό,τι αφορά  στις επιπτώσεις στη ζωή και την υγεία μας, αφού οι δικές μας δυνατότητες  επέμβασης, ως εκεί μόνο φθάνουν.

Μέσα από αυτές τις συζητήσεις προκύπτουν  – έμμεσα ή άμεσα–  προσωπικές   πικρίες και χαρές  , χωρίς να προσδιορίζονται επακριβώς οι  ‘’γενεσιουργές’’ τους  αιτίες.  Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι της ‘’τρίτης ηλικίας’’, που σέβονται εαυτούς και αλλήλους, συχνά μεν ‘’εικοτολογούν’’ αλλά σπάνια προσωποποιούν  τα πραγματικά τους παράπονα, για να μην εκθέσουν άδικα ,    κοντινά τους πρόσωπα, γεγονός που απηχεί και στους ίδιους. Ενίοτε, όταν ‘’νομίζουν’’ ότι βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, φθάνουν μέχρι και της εκμυστήρευσης των επιφαινομένων, αποδεχόμενοι ίσως και   προσωπικές ενοχοποιήσεις, χωρίς  όμως ανάλυση των πραγματικών αιτίων και αιτιάσεων. Η ίδια η ζωή, με την ανεξέλεγκτη  ταχύτητά  της, έχει συμβάλλει στην κατηγοριοποίηση των σύγχρονων ανθρώπων, όπως η επίσημη διάκριση που μόλις προανέφερα [τρίτη ηλικία]. Η ‘’οροταξία’’   προσδιορίζει  αυτόματα και την  ‘’ειδική’’ μεταχείριση που προσιδιάζει στα άτομα αυτής της κατηγορίας , τρίτης διαλογής. Όπως και  για τα συμπαθεί οικόσιτα ζώα, γίνεται επιλογή  ανάμεσα σε δύο εξ ίσου  κακών  και απευκταίων επιλογών.  Την απόλυτη μοναξιά , με την εγκατάλειψη  και  τα συνεπακόλουθά της ή τους κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενους ’’ οίκους φύλαξης ή  ευγηρίας’’,  έστω και αν  μιλάμε  ακόμα για ‘’σκυλίσια ζωή’’!!!  Για τα ‘’ανθρωποειδή’’,  η πολιτεία μας έχει υιοθετήσει  και ένα    ‘’στάδιο προετοιμασίας’’, που αποτελούν τα ΚΑΠΗ, που όλοι έχουμε αποδεχθεί, ώστε ασμένως να ακολουθήσουμε και τη συνέχεια.

Αν εξαιρέσουμε τους έχοντες – που διαχρονικά βρίσκουν  και τη λύση για όλα τους τα προβλήματα- οι λοιποί,  εξαρτώνται από την καλή θέληση και την αντικειμενική  δυνατότητα των κατιόντων συγγενών, να επωμισθούν  και  τη δική τους  συνευθύνη. Η σοφή ρήση του Σόλωνα προς τον Κροίσο ‘’μηδένα προ του τέλους μακάριζε’’, βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της , δεν έχει όμως, στην εποχή μας,  καμιά  εφαρμογή η  ιστορία του Σόλωνα για τους αδελφούς από το Άργος, τον Κλεόβη και τον Βίτωνα. Ο tempora o mores, που θα έλεγε και ο Κικέρωνας.  Αυτό  ακριβώς  επιβάλλει  η σύγχρονη ζωή μας ,για όλους τους ‘’ λοιπούς’’. Έγιναν οι επιλογές  χωρίς τις ανάλογες υποδομές και προβλέψεις, ενοχοποιώντας και πάλι την οικογενειακή ευθύνη, που ανέκαθεν βόλευε τους κρατούντες. Δεν θέλω να περιγράψω την αντιμετώπιση ανάλογων περιστατικών στην ‘’κακή’’ Ευρώπη, με πολύ μικρότερο κόστος κοινωνικών δαπανών από το δικό μας.

Προσωπικά, όπως φαίνεται και από τα κείμενά μου, δεν θέλω να διαφοροποιηθώ από τους κανόνες που διέπουν τη σύγχρονη ζωή όλων  μας. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά ‘’εύχομαι και προσεύχομαι’’ ευθέως ,να φύγω όρθιος, οποτεδήποτε αποφασίσει ο Πανάγαθος, χωρίς να συμβάλω στη μιζέρια οικείων μου προσώπων ή να καταλήξω σε κάποιο  ‘’ευαγές’’ ίδρυμα, που οδηγεί στον τέλειο  προσωπικό ευτελισμό και την αναξιοπρέπεια του ατόμου.  Στο κάτω - κάτω της γραφής και ο ‘’κορεσμός’’ αποτελεί  γενικό σύμπτωμα και φυσικό φαινόμενο που μπορούν να νοιώθουν και οι άνθρωποι.

Έχω επισκεφθεί ανάλογες ευρωπαϊκές υποδομές  και κατάλαβα απόλυτα τη σημασία που δίνουν στον ανθρώπινο παράγοντα και έκτοτε έπλαθα μύθους ότι μια μέρα θα γίνει κάτι και για μας ‘’τα ταπεινά πλάσματα ενός κατώτερου Θεού’’. Σαν μόνη ‘’αντίδοτη’’ μελλοντικής μου  λύσης , είχε απομείνει, η μονήρης διαμονή μου σε ενοικιαζόμενο χώρο – με την έστω και ‘’ψιλή’’ επίβλεψη των δικών  μου – και τη βοήθεια ενός προσώπου της επιλογής τους, που θα εκαρπούτο την ικανοποιητική τότε σύνταξή μου, για να με φροντίσει,  στην πλήρη ανημποριά μου.

Με το σημερινό όμως ‘’φιλοδώρημα’’, που αντιπροσωπεύει η σύνταξή μου και  βαίνει συνεχώς μειούμενο, για τα 40 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας και την πλήρη  σχεδόν εξαφάνιση των , αποκλειστικά προσωπικής μου χρηματοδότησης,  δύο επικουρικών ταμείων και του μερίσματος του ΜΤΠΥ, ποιος μπορεί να με αναλάβει; Είχα μάλιστα την αφέλεια να παραμείνω στην υπηρεσία και πέραν της 35ετίας για να εξασφαλίσω ένα πρόσθετο ποσοστό αποδοχών και ανάλογης σύνταξης. Σήμερα όμως τιμωρούνται όσοι πίστεψαν την ελληνική νομοθεσία  , με τη μετατροπή  του ποσού αυτού σαν επιδόματος εξομάλυνσης, που περικόπτεται – μέχρις εξαφάνισής του.

Δεν ξέρω ποιος νοσηρός εγκέφαλος το σκέφθηκε, ευχόμενος απλά να το ‘’πληρώσει’’ ο ίδιος και όχι οι δικοί του, που δεν υποχρεούνται να κουβαλάνε την συλλογική οικογενειακή ευθύνη που επέβαλαν σε μας. Από έρευνα που έκανα, διαπίστωσα ότι το ποσό της σημερινής μου σύνταξης – πριν από τις υπογεγραμμένες υποχρεώσεις για περαιτέρω περικοπές, δεν επαρκεί ούτε για τα έξοδα μιας ανεκτής φύλαξης ενός μικρόσωμου ζώου. Η  περηφάνια  και ο προσωπικός μου εγωισμός, δεν μου επιτρέπουν να προσθέσω οποιαδήποτε προβλήματα στους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι, παρά τη σχετική προθυμία τους,   αντιμετωπίζουν – ακόμη και την ξενιτειά – για τις  οικογένειες τους.

Ελπίζω ότι, με τα όσα περιορισμένα αναφέρω πιο πάνω, δεν μένουν πλέον απορίες για τις χαρακτηριζόμενες ως υπερβολικές προσωπικές μου σκέψεις και αυτό δυστυχώς δεν αφορά αποκλειστικά το άτομό μου. Για όσο ακόμα  η φύση μου επιτρέπει  να σκέπτομαι και  να αυτοεξυπηρετώ τις μοναχικές προσωπικές μου ανάγκες, δεν υπάρχει πρόβλημα!!! Για το  χρονικά – απροσδιόριστο –   μετά, αναμένω τις απόψεις ειδικών τε και μη, όχι για μένα που κάτι μπορεί να γίνει, αλλά για το μεγάλο σύνολο συνανθρώπων μας ,που βρίσκονται ήδη  στη δεινή αυτή κατάσταση . Η επαναφορά πάντως των συσσιτίων της κατοχής, δεν μπορεί να αποτελεί λύση. Μακάριοι όσοι πρόλαβαν και μπόρεσαν να μεταναστεύσουν, να αυτοεξοριστούν, ακόμα  και να εκδημήσουν, οπουδήποτε.

Προσωποποιώ λοιπόν και την απάντησή μου στη ευγενική καλή μου φίλη. Δεν είναι υπερβολή η ζώσα και αναμενόμενη άμεση πεζή και ωμή πραγματικότητα, αφού κανείς δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις, σε μια χώρα που η τύχη της έχει  -από μακρού χρόνου – αφεθεί στον αυτόματο πιλότο και εσχάτως σε μαθητευόμενους μάγους. Ελπίζω  να δείξει τη δέουσα κατανόηση στο ‘’ λογικό και δίκαιο’’ των όσων κατά καιρούς υπαινίσσομαι ή ευθέως διακηρύσσω. Αντώνης Ταρνανάς

          Υ.Γ. Στο σημερινό μου άρθρο , εφάρμοσα τη μέθοδο του συμπαθούς       ‘’λογιστάκου’’ Τιμολέοντα, στην κωμωδία ‘’φωνάζει ο κλέφτης’’. Εκεί,  ο ήρωας μας, για να βρει το κουράγιο να καταγγείλει την απάτη, έπινε μισό κιλό κρασί. Εγώ περιορίστηκα σε ένα ‘’καρτούτσο’’ και το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι αναγνώστες του κειμένου μου.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ ΜΑΣ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ

       Αναγκαστικές περιαυτολογίες

           ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!

          ___________________________________

Με αφορμή ένα e-mail της φίλης μου Ελένης και θέμα του το ‘’Igor Moiseyev Ballet’’, σκέφθηκα να σας απαλλάξω από τον συνήθη πολιτικό μου σχολιασμό και την  ανακύκλωση της ‘’μαυρίλας’’ της εποχής μας. Κάνω αυτή την αλλαγή συνειδητά, διότι πιστεύω ότι , με τα γραφόμενά μου, δεν μπορώ ούτε  πρόκειται να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο και κυρίως διότι  έχουμε όλοι μας ανάγκη από λίγο  ρομαντισμό και ανθρώπινα συναισθήματα. Προκαταβολικά σας βεβαιώνω ότι όλα όσα ακολουθούν είναι πέρα για πέρα πραγματικά περιστατικά και μάλιστα αποτελούν μικρό μόνο μέρος των προσωπικών μου βιωμάτων.

Το συγκεκριμένο δείγμα του λαμπρού μπαλέτου Moiseyev, είναι ενδεικτικό  της ανεξάντλητης φαντασίας τόσο σπουδαίων καλλιτεχνικών συγκροτημάτων, με κάποιες όμως μικρές επιφυλάξεις. Το μουσικό του θέμα είναι ρουμάνικο και η καθόλα άψογη ‘’απόδοσή’’ του, καθαρά ρωσική. Η εκτέλεση άψογη αλλά λιγάκι εκτός θέματος. Παλαιότερα είχε κάνει ένα  ανάλογο εγχείρημα με το ελληνικό συρτάκι, με τα ίδια  περίπου αποτελέσματα, δηλαδή άψογη τεχνική εκτέλεση αλλά πλήρη απουσία της αντρικής  λεβεντιάς που αγγίζει τα όρια της ‘’’βαρβατίλας’’ ,όπως επιβάλλει το πρωτότυπο. Μπορείτε να το βρείτε στο YOU TUBE και θα με δικαιώσετε. Αυτό βέβαια δεν μειώνει στο ελάχιστον τη μεγαλοσύνη του μπαλέτου και τη δικαιολογημένα  παγκόσμια αναγνώριση  και ακτινοβολία του.

Με αφορμή λοιπόν το μουσικό μοτίβο του, που περιστρέφεται γύρω από την λαϊκή ρουμάνικη μελωδία του CIOCARLIA [κορυδαλλός], με γύρισε  σε  θαυμάσιες προσωπικές εμπειρίες, που με κάνουν να αισθάνομαι απόλυτα  γεμάτος – μέχρι κορεσμού. Η συγκεκριμένη μελωδία έκανε παγκόσμια γνωστό τον Ρουμάνο σολίστα Gheorghe Zamfir, στον  ‘’αυλό του Πανός’’ – θεού των δασών -  στον οποίο   πρόσθεσε κάποια ακόμα ανισομερή ‘’κανάλια’’ στο ‘’αρχέτυπο’’, για να αποδώσει 8 πρόσθετες μουσικές χροιές.

Με τον ανανεωμένο αυτό αρχαίο αυλό, απέδωσε μελωδίες από παγκόσμιες μουσικές και επένδυσε πολύ  γνωστές κινηματογραφικές επιτυχίες. Απέδωσε μελωδίες της μοναδικής  περουβιανής Ιma Sumac, με αποκορύφωμα την προσευχή προς το Ήλιο [ θεό των Ίνκας], μέχρι και το κελάηδημα του κορυδαλλού, που για όσους το έχουν ακούσει πραγματικά, δεν υπάρχει όμοιό του. Θυμάμαι ότι ο  φίλος μου - που χάσαμε σχετικά πρόσφατα -   Δημήτρης  Θυμιογιάννης, που  γνώριζε τις μουσικές μου αναζητήσεις, στο πρώτο του πέρασμα από το Βουκουρέστι, μου έστειλε ένα δίσκο βινυλίου με επιτυχίες του Ζamfir ,που  εξακολουθεί να κρατά νοερά κοντά μου αμφότερους.

Επανέρχομαι στον τίτλο του σημερινού μου κειμένου,  για τις αναγκαίες ‘’εξηγήσεις’’. Προσωπικά πιστεύω ότι τα προβλήματα που βιώνουμε , δεν αντιμετωπίζονται με τις αμέτρητες και ενίοτε άμετρες κριτικές – συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου- ούτε με τα ‘’ ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’’  της πολιτικής και των όσων απέμειναν, φερέφωνών της. Χρειάζονται και άλλα αντίδοτα ή μάλλον πλήρης  αλλαγή της λαμβανόμενης’’  αγωγής’’. Εδώ συνιστώ να αναζητήσετε στο YOU TUBE , τα αμέτρητα αυτά διαμάντια του Zamfir, της  Ima ή Yma Sumac και του Moiseyev, τα οποία δεν θα λύσουν βέβαια τα προβλήματά σας αλλά θα απαλύνουν τον πόνο και θα γαληνέψουν σίγουρα την ψυχή σας,. Δοκιμάστε το  και είμαι σίγουρος, ότι θα νοιώσετε την ευεργετική αύρα της καλλιτεχνικής μαγείας.

Έρχομαι τώρα και στον υπότιτλο και με σεμνότητα αλλά και μεγαλείο ψυχής σας διαβεβαιώνω  ότι γνώρισα ‘’ζωντανά’’, σε παραστάσεις τους όλους αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς και κρατώ μέσα μου τη γοητεία των στιγμών. Τον πρώτο μάλιστα – τον Zamfir- σε μια μεγαλειώδη συναυλία και παρουσίαση από τη μεγάλη δική μας Νανά Μούσχουρη.

Παρά το γεγονός ότι δεν πιστεύω σε μεταφυσικές ερμηνείες, αφήνω να περάσουν από το μυαλό μου κάποιες ‘’ανάλογες’’ και ίσως βολικές εξηγήσεις . Ο Θεός  ξέρει τις κακουχίες και  δυστυχίες που σημάδεψαν την προσωπική και οικογενειακή  μου ζωή  και  θέλησε έτσι  να με ‘’αμείψει’’ με αυτές τις μικροχαρές , σαν αντιστάθμισμα. Μου έδωσε μακρό  χρονικό βίο που αρχίζει να με κουράζει και συμπυκνωμένες εμπειρίες, τόσες και τέτοιες , που και εγώ  ακόμα τις θεωρώ υπερβολικές σε βαθμό ‘’περιαυτολογίας’’. Είμαι έτοιμος και πλήρης ημερών και εμπειριών, οπότε δεν θέλω καν να προσθέσω σ’ αυτές  και την προσμονή των καλύτερων ημερών και της λήξης των μνημονίων που  μας υποσχέθηκαν , που θα μείνουν σαν μοναδικό μου  απωθημένο. Ελπίζω και εύχομαι να τις ζήσουν τα παιδία και τα εγγόνια μας, τα  οποία μέχρι στιγμής,  η γενιά μας έχει φορτώσει μόνο με χρέη, οφειλόμενα και σε  λανθασμένες επιλογές του καθενός μας.

Ο τίτλος αναφέρεται κυρίως σε μας τους παλαιότερους και ‘’σεσηπότες καρπούς της θεσιθηρικής διαστροφής’’, όπως τους περιγράφει ο κ. Αθ. Τσακνάκης – στο Ελληνικό Ημερολόγιο- της 5.5.2012. Δηλαδή σαν αύριο, αλλά πριν πέντε χρόνια, εξακολουθεί να μη φαίνεται το φως στο τούνελ ούτε οι φανταστικές εικόνας e-mail της φίλης μου Εύας. Επισυνάπτεται το κείμενο του κ. Τσακνάκη και μια φωτογραφία της σύγχρονης μορφής του αυλού του Πανός. Αντώνης Ταρνανάς

 ‘’’’ Οι σεσηπότες καρποί τής θεσιθηρικής διαστροφής

.

του Αθ. Τσακνάκη

.

Ο όρος «θεσιθηρία» προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων «θέση» και «θήρα» (κυνήγι), άρα, κατ’ αρχήν, «θεσιθήρας» είναι ο άνθρωπος που κυνηγά μιά θέση, φαινόμενο που δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται ως «αποκρουστικό», αφού κάθε άνθρωπος δικαιούται μία θέση εντός τής κοινωνίας που τον γέννησε. Ωστόσο, ο όρος «θεσιθηρία» φέρει, πλέον, μόνον αρνητική φόρτιση και υπονοεί εκείνη ακριβώς την ψυχική διαστροφή, κατά την οποία ένας άνθρωπος κυνηγά απεγνωσμένα και με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο μία θέση στον δημόσιο τομέα, επειδή προσβλέπει στην «μονιμότητα» και στην «αργομισθία».

Όταν η θεσιθηρία εμφανίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων, τότε η κοινωνία, που την υφίσταται, οπωσδήποτε νοσεί, αλλά δεν κινδυνεύει άμεσα. Όταν, όμως, η συγκεκριμένη διαστροφή χαρακτηρίζει τις προσδοκίες ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ή τάξεων, τότε η κοινωνία παρακμάζει με ταχείς ρυθμούς. Τραγικά παραδείγματα τέτοιων κοινωνιών, οι οποίες οδηγήθηκαν στον πολιτικό αφανισμό λόγω αυτής τής παρά φύσιν πρακτικής τους, υπήρξαν οι κάποτε ονομαζόμενες «χώρες τού υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η θεσιθηρία ευδοκιμεί και εξαπλώνεται σε κοινωνίες όπου η δημοκρατία τείνει να (ή έχει ήδη) αντικατασταθεί από την κομματική ολιγαρχία, και η ελεύθερη ψήφος από την πελατειακή εξυπηρέτηση. Σε ένα τέτοιου είδους νοσηρό κλίμα, παρατηρείται μία σειρά από έντονα εκφυλιστικά φαινόμενα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και εξέχουν η απαξίωση τής Παιδείας και η παρερμηνεία τής Εργασίας. Οι συνέπειες τής πρώτης καταδικάζουν σε βαριά πνευματική αναπηρία την νεολαία, ενώ τής δεύτερης, σε εξευτελιστικό παρασιτισμό την μέση ηλικία, δηλαδή αχρηστεύουν τις πλέον δημιουργικές κατηγορίες ανθρώπων.

Σκοπός τής Παιδείας, κατά τα ήθη των πολιτισμένων λαών, είναι η διεύρυνση και αναβάθμιση των κάθε είδους δημιουργικών ικανοτήτων τού ανθρώπου και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα αξιόλογα έθνη μεριμνούν ώστε οι νέες γενιές να λαμβάνουν, από πολύ μικρή ηλικία, τα αγαθά τής Παιδείας. Ο μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος είναι ένας σαφέστατα ικανότερος και εντιμότερος πολίτης, φίλος και συνεργάτης, ενώ αποτελεί και ένα αξιόπιστο στήριγμα τής κοινωνίας όπου ζει και δημιουργεί. Παρά ταύτα, σε ένα θεσιθηρικό περιβάλλον, η Παιδεία – ή, ορθότερα, η «μαζική τυπική εκπαίδευση» – καταντά να είναι απλά και μόνον ένα μέσον προς επίτευξη μιάς θέσης στον δημόσιο τομέα ή, έστω, σε κάποιο άθλιο παρακλάδι του.

Η αλυσίδα τού εν λόγω παραλογισμού περιλαμβάνει τα ακόλουθα βήματα: (1) Ο νέος πολίτης αποφασίζει να σπουδάσει οτιδήποτε του λάχει, ώστε να διοριστεί στο Δημόσιο, όπου ήδη έχει «τακτοποιηθεί» ο μισός, αν όχι ολόκληρος, ο οικογενειακός και συγγενικός περίγυρός του. (2) Σκοπός αυτών των τυπικών και, ως επί το πλείστον, παντελώς αδιάφορων σπουδών του είναι να αποκτήσει κάποια τυπικά προσόντα, ώστε και αυτός να εξασφαλίζει χωρίς κόπο την τυπική επιβίωσή του. (3) Όντας εκπαιδευόμενος, απαιτεί, με περισσό θράσος, να του παρέχουν αναντίρρητα οποιαδήποτε θεμιτή ή αθέμιτη ευκολία, ώστε να μην του στερήσουν το «μέλλον» του. (4) Στο τέλος νομιμοποιείται ως «επαγγελματίας δικαιούχος» από εκείνους που κατανοούν απολύτως την νοοτροπία του, επειδή και οι ίδιοι την ασπάζονται και την έχουν ήδη εφαρμόσει με επιτυχία. (5) Ένας ακόμη παράσιτος, λοιπόν, βεβηλώνει την έννοια «πεπαιδευμένος πολίτης», έχοντας ατιμάσει τον ιερό θεσμό τής Παιδείας. Αυτή η διαδικασία, βέβαια, διανθίζεται με ένα πλήθος «εξετάσεων» και «διαγωνισμών» μεταξύ ημιμαθών μετριοτήτων, ώστε να δίνεται η εντύπωση ότι τιμάται η «αξιοκρατία», όρος που πολλοί θα εύχονταν να μην είχε εφευρεθεί ποτέ και σε καμμία γλώσσα τού πλανήτη.

Θανατηφόρες συνέπειες τής ανωτέρω εγκληματικής συνωμοσίας είναι η βαθμιαία παρακμή των τεχνών και των επιστημών, η οποία οδηγεί στην εντεινόμενη απουσία αληθινών τεχνιτών και επιστημόνων, άρα στην παντελή ανικανότητα τής κοινωνίας να παράξει οτιδήποτε, είτε στον πνευματικό είτε στον υλικό τομέα, καθώς και η επεκτεινόμενη διαφθορά τής πολιτικής – και όχι μόνον αυτής – ηγεσίας της, η οποία, κατ’ ανάγκη, αποτελεί φρικτό προϊόν των εξίσου φρικτών επιλογών ενός λαού απαίδευτου, τυχοδιωκτικού και αντιπαραγωγικού.

Σε μία θεσιθηρική κοινωνία, την απαξίωση τής Παιδείας συμπληρώνει πάντοτε και η παρερμηνεία τής έννοιας «Εργασία». Στα πολιτισμένα κράτη, σκοπός τής Εργασίας είναι η παραγωγή έργου προς όφελος τού ίδιου τού εργαζόμενου, αλλά και ολόκληρης τής κοινωνίας όπου αυτός ανήκει. Κάθε εργαζόμενος αμείβεται από το κοινωνικό σύνολο ανάλογα με την προσφορά του προς αυτό και εξαιτίας τού έργου που παράγει. Εάν, ωστόσο, δεν παράγει έργο, παύει να είναι εργαζόμενος και δεν δικαιούται κανενός είδους αμοιβή, εκτός εάν ανήκει δικαιωματικά στην τάξη των συνταξιούχων.

Η θεσιθηρική διαστροφή αντιμετωπίζει την Εργασία εντελώς διαφορετικά. Επειδή ενδόμυχα αναγνωρίζει – καίτοι σχεδόν ποτέ δεν ομολογεί ανοιχτά – την παντελή ανικανότητα των θεσιθήρων να παράξουν οποιασδήποτε μορφής ουσιαστικό και ωφέλιμο έργο, αφού είναι απαίδευτοι και ακατάρτιστοι, χρησιμοποιεί τον αριθμητικό όγκο τους γιά να εκβιάσει την πολιτική ηγεσία και να επιτύχει την μισθοδοσία τους αποκλειστικά και μόνον επειδή κατάφεραν να «κατέχουν» κάποια θέση, και όχι επειδή παράγουν έργο μέσω αυτής. Άρα, ο μισθός τού διορισμένου θεσιθήρα είναι ένα είδος «φόρου κατοχής», τον οποίο καταβάλλει η κοινωνία σε όσους «κατέχουν» κάποια θέση, επειδή την «κατέχουν». Οι θεσιθήρες, από την πλευρά τους, προκειμένου να αποδείξουν ότι η εργασία τους είναι δήθεν κοπιαστική και δήθεν σημαντική, και γι’ αυτό δικαιούνται τον μισθό τους, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να εξαπλώνεται η νόσος τής γραφειοκρατίας και να αυξάνονται τα εμπόδια και οι δυσκολίες στην εξυπηρέτηση των πολιτών. Το αντικοινωνικό οπλοστάσιό τους διαθέτει πάντοτε ένα πλήθος κατάλληλων «όπλων», όπως η κωλυσιεργία, η αργοπορία, η ανευθυνότητα, η αναβολή, η αργία και άλλα, παρόμοια και εξίσου αηδιαστικά.

Δηλητηριώδεις καρποί αυτής τής βλαβερής παρερμηνείας τού όρου «Εργασία» είναι η διασπάθιση τού δημοσίου χρήματος, η επιβράβευση τής ραθυμίας, η καθιέρωση τού κοινωνικού εκβιασμού, η ανισότητα, η αδικία και, τελικά, η πτώχευση και η εξαθλίωση. Κοντά σε αυτούς τους καρπούς ας προστεθεί και η βαθύτατη απογοήτευση των ουσιαστικά εργαζομένων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι είναι τα τραγικά θύματα τού θεσιθηρικού παρασιτισμού.

Μία απαίδευτη και άεργη κοινωνία δεν χρειάζεται να αναζητά αλλού τις αιτίες τής κατάπτωσης και τής διάλυσής της, παρά μόνον στην νοοτροπία της και στην καθημερινή πρακτική της, στον καθρέφτη τής ψυχής της. Ίσως είναι δικαίωμα τού κάθε ανθρώπου να επιλέγει να ζει σαν κτήνος αλλά, μετά από μία τέτοια επιλογή, δεν έχει κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρεται όταν άλλοι άνθρωποι τού φέρονται σαν να είναι κτήνος. Η αλήθεια είναι πικρή, αλλά η γνώση της είναι θεραπευτική…’’’’

ΔΑΚΤΥΛΙΩΜΕΝΟΙ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΔΕΣ *

      Της  Σύγχρονης Μαζικής Ενημέρωσης

Είναι ένα θέμα που με απασχόλησε και στο παρελθόν αλλά και να θέλω δεν μπορώ να το αποφύγω, αφού καθημερινά  επιθυμώ  να ενημερωθώ. Αρχίζοντας  από την πρωινή ζώνη και από συνήθεια ή σύνδρομο μαζοχισμού, επιλέγω την κρατική τηλεόραση. Έτσι μένω με την ψευδαίσθηση  ότι διεκδικώ τον οβολό μου, που εκών – άκων, καταβάλλω για τους  ικανούς και έντιμους  αλλά και τους  περιγραφόμενους  στον τίτλο του άρθρου μου, που επεξηγώ  ευθύς αμέσως.

Δακτυλιωμένος είναι εκείνος που  φέρει στο πόδι ή άλλο σημείο του σώματος , ειδική ‘’σήμανση’’ για να ελέγχονται οι συνολικές μετακινήσεις  στη διάρκεια της ζωής του. Είναι μια διαδικασία που εφαρμόζουν οι ειδικοί για να ερμηνεύσουν το φαινόμενο  και τους λόγους της μαζικής κυρίως μετανάστευσης  των  αποδημητικών  ζώων και ειδικότερα των πτηνών. Συνώνυμη είναι και η λέξη δακτυλίωση, που αφορά τη διαδικασία, που εσχάτως έχει   εφαρμογή ακόμα και σε  ανθρώπους.

Δακτυλίωση π.χ. αποτέλεσε  η προσφορά του δακτυλιδιού της αρχηγίας του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ από τον κ. Σημίτη στον κ. Γεώργιο Παπανδρέου, που περιχαρής μας ανήγγειλε ένα πρωί , την έναρξη των μνημονίων. Ανάλογη είναι και εκείνη  του κ. Αλέκου Αλαβάνου ,που  έχρισε Πρόεδρο του συνασπισμού τον ειδικό επί των καταλήψεων σημερινό ηγέτη μας, που θα έσκιζε τα μνημόνια αλλά μας έφερε και το ή τα δικά του. Καλά να πάθουν αμφότεροι οι δακτυλιωτές, που τώρα το ‘’φυσάνε και δεν κρυώνει’’, αλλά εμείς οι λοιποί ιθαγενείς και κυρίως τα παιδιά μας τι φταίμε; Γιατί πρέπει να  αποτελέσουμε τον επόμενο μεταναστευτικό ‘’εσμό’’ της χώρας ή να αρκεσθούμε στην επαναφορά των συσσιτίων αλληλεγγύης, που εμείς οι ίδιοι , επίσης,  πληρώνουμε;

Πολλοί λοιπόν από τους  δημοσιογραφούντες - ευτυχώς υπάρχουν και οι  εξαιρέσεις που δικαιώνουν τον κανόνα ,  έχουν υποστεί τη δική τους ‘’δακτυλίωση’’. Πρόκειται για ευκαιριακούς ή οπορτουνιστές - όπως αποκαλούνται στη μαρξιστική πιάτσα - που πέραν της δικαιούμενης αμοιβής ,  επιδιώκουν και την κοινωνική τους ‘’ανέλιξη’’, όπως ήδη πρόλαβαν να κάνουν ορισμένοι συνάδελφοί τους, που πήραν το δακτυλίδι της λίστας στις τελευταίες εκλογές. Πολλοί από αυτούς – για μην πω οι περισσότεροι -  μας ‘’επέβαλαν’’ την αυθεντική μοναδικότητα του κ. Βαρουφάκη , που καθημερινά εκθείαζαν και αποκαλούσαν στενό τους φίλο. Κάποια άλλα  ‘’αναμαλλιασμένα’’ πρόσωπα    μετέχουν ήδη   στο Κοινοβούλιο, διότι συνέδραμαν στις ‘’παραστάσεις’’ της κυρίας Κωνσταντοπούλου στην εξώπορτα της ΕΡΤ, αλλά δεν την ακολούθησαν και στη μετέπειτα ‘’πορεία’’ της. Είναι προφανές ότι  προτίμησαν τη   σιγουριά της βουλευτικής καρέκλας , αφού  αλλιώς  δεν θα μπορούσαν  να την προσεγγίσουν ούτε με τα κιάλια.

Σήμερα  λοιπόν θα περιοριστώ στους εργαζόμενους στα ‘’δημόσια’’ κανάλια, που   μετέχουμε οικονομικά  στη λειτουργία τους και θα αναφερθώ σε δύο  χαρακτηριστικές  εκπομπές. Η μία είναι πολύ πρωινή και η άλλη απογευματινή, με τη συμμετοχή κάποιων λαμπρών κάποτε δημοσιογράφων . Η πρώτη ‘’ πονάει’’ περισσότερο, γιατί μας βρίσκει απροετοίμαστους από τον ύπνο . Πρωτοστατούν δύο, λαμπροί κατά τα άλλα άνθρωποι, που αντί να μας ενημερώσουν, με τη δέουσα σοβαρότητα και αντικειμενική κρίση, επαναλαμβάνουν – κάθε τρείς και λίγο – τις ‘’σοφές ρήσεις’’ του μυστακοφόρου Υπουργού των καθημερινών διαψεύσεων . Το έχω ξαναγράψει, κρίμα στα νιάτα και την ομορφιά του, που , εγκεφαλικά ‘’δακτυλιωμένος’’  ,δεν ντρέπεται να επαναλαμβάνει τα ψεύδη περί  κατάληξης  σε συμφωνία με τα κλιμάκια  και ‘’το μηδενικό αποτέλεσμα από τα  αντίμετρα’’.  Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια ατιμωτική    παράδοση  και πλήρη  αποδοχή των όρων των δανειστών. Εκείνος όμως,  γνωρίζοντας την αλήθεια  καλύτερα από πολλούς άλλους αιθεροβάμονες,  μας σερβίρει δοσομετρικά τη δική του ‘’αλήθεια’’, για να τη συνηθίσουμε. Θυμίζει τον σπουδαίο  Γάλλο συγγραφέα  Ονορέ  ντε Μπαλζάκ, που διακήρυττε ότι  η δοσομετρική αύξηση του καφέ, τον  βοηθούσε στο έργο του, ενώ  γνώριζε και είχε προειδοποιηθεί από τον γιατρό του,  ότι τον οδηγούσε, όπως και έγινε,  στον πρόωρο θάνατό του.

Έτσι λοιπόν  και οι καλοί δημοσιογράφοι    της πρωινής εκπομπής, αντί να επιχειρηματολογήσουν και να βοηθήσουν στη σωστή  ενημέρωση – κρίνοντας το κυβερνητικό έργο -  προσπαθούν , με δασκαλίστικο ύφος και κραδαίνοντας τα τάμπλετς, να επιβάλουν ‘’αμάσητο’’ το κυβερνητικό θαύμα. Για να ενισχύσουν μάλιστα την προπαγάνδα τους , επικαλούνται και άλλους στρατευμένους συνεργάτες τους - εσχάτως μάλιστα κουστουμαρισμένους – που προβάλλουν τον κυβερνητικό θρίαμβο , εξαναγκάζοντάς μας στην καταφυγή στα   ψυχοφάρμακα.

Στην απογευματινή ‘’ειδική’’ εκπομπή, οι πρωταγωνιστές είναι πιο έμπειροι και ικανοί, παρεμβάλλοντας  και λίγο από ‘’αντίλογο’’. Με τον τρόπο αυτό  διευκολύνεται ο ‘’εθισμός’’ στις επικίνδυνα αυξημένες δόσεις  του   κυβερνητικού  ‘’ελιξίριου’’, που οδηγεί αργά μεν αλλά σταθερά στην πνευματική μας εξουδετέρωση και αδράνεια. Έτσι   δικαιώνεται απόλυτα  και η άποψη του Πρωθυπουργού μας ότι οι πλατείες είναι άδειες από διαμαρτυρόμενους και συνεπώς ο λαός  είναι ευτυχισμένος.

Δεν θέλω να κάνω πιο δύσκολη τη συνειδησιακή κατάσταση των παρουσιαστών αυτών και αρκετών άλλων εκπομπών, αρκούμενος μόνο στην ευχή να μη βρεθούν ποτέ στη θέση των αποδεκτών της στυγνής  και απάνθρωπης μεταχείρισης των θεατών τους. Με τη συγκεκριμένη εκπομπή  και ιδιαίτερα με τη διεύθυνση της συζήτησης, ασχολήθηκα  και στο παρελθόν και επισημαίνω  ότι ‘’ έτσι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά’’. Δεν επικαλούμαι ,ούτε και επιθυμώ τη θεία τιμωρία, διότι πιστεύω ότι ο Θεός έχει άλλα σοβαρότερα στις μέρες μας, θυμίζω όμως ότι  ‘’ την κολακεία πολλοί αγάπησαν, τον κόλακα όμως ουδείς’’. Το ίδιο ισχύει και για τους μεγαλοεπιχειρηματίες κόλακες, εντοπίους ή  προερχόμενους εκ της  διασποράς.

Άφησα τελευταία τη διευκρίνιση ενός αστερίσκου στη λέξη του τίτλου ‘’μαυρομάτηδες’’, για την οποία παραθέτω τη σχετική ερμηνεία  από το ΒΙΚΙΛΕΞΙΚΟ, την οποία αρνούμαι  να υιοθετήσω . Ανθρώπινα  τους συμπονώ, προσθέτοντας ότι και όταν δεν παίρνω απάντηση στα γραφόμενά  μου, αυτά μένουν και ίσως κάποτε, κάποιος να  τα επικαλεσθεί,  αφού  όλοι λογοδοτούμε σε αυτόν τον κόσμο. Αντώνης Ταρνανάς

‘’’’ Ετυμολογία [επεξεργασία]

Μαυρομάτης ίσον Καραγκιόζης

καραγκιόζης < Καραγκιόζης < τουρκική Karagöz< kara (μαύρος) + göz (μάτι)

·       (μεταφορικά) ο κουτοπόνηρος άνθρωπος ο οποίος τα ξέρει όλα χωρίς να ξέρει τίποτα, (ξερόλας)

·      αυτός που κάνει διαρκώς άκομψες και προσβλητικές πράξεις ή δηλώσεις

·      αυτός που συμπεριφέρεται με υστεροβουλία η οποία πηγάζει από τη χαμηλού επιπέδου νοημοσύνη του

·      (προσβλητικό) γελοίος, αναξιοπρεπής

Τι θέλει αυτός ο καραγκιόζης;

 Συγγενικές λέξεις[επεξεργασία]

·      καραγκιοζάκι

·      καραγκιοζιλίκι

·      καραγκιοζοπαίχτης  ‘’’’

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Η   μετεξέλιξη   μιας   παγανιστικής   και   ιστορικής   γιορτής   και   οι   σύγχρονοι ‘’ καπηλευτές ‘’ της

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς χάνεται στο πολύ μακρινό παρελθόν και συνδέεται με την αναγέννηση της γης, την ανθοφορία και την καρποφορία, που αφορούσε  άμεσα τον ίδιο τον κύκλο της ζωής, των πρωτόγονων λαών. Η 1^η Μαΐου, για τους αρχαίους λαούς,  βρίσκεται ημερολογιακά – για το βόρειο ημισφαίριο – στην αρχή της άνοιξης, αφού τοποθετείται ανάμεσα στην εαρινή ισημερία και το θερινό ηλιοστάσιο. Συνδέεται έτσι με την αναγέννηση της φύσης και την παραγωγικότητα .

Ο μήνας πήρε το όνομά του από  την ρωμαϊκή θεότητα Maja που σημαίνει τροφός και μάνα  και ταυτίζεται με τη μητέρα του Ερμή, Μαία, στον οποίο και αφιερώθηκε . Στην αρχαία Αθήνα, γιόρταζαν τον ερχομό της άνοιξης με ειδικές τελετές,  Ανθεστήρια.

Στην προ-χριστιανική βόρεια Ευρώπη, η πρωτομαγιά είχε καθαρά παγανιστικό και εωσφορικό χαρακτήρα, κυρίως για τους λαούς της Σκωτίας, της Ουαλίας, της Βρετάνης και Κορνουάλλης. Με τον ευρωπαϊκό εκχριστιανισμό, οι γιορτές αυτές  μεταμορφώθηκαν και μετονομάστηκαν, για να αποκτήσουν χριστιανικό χαρακτήρα, διατήρησαν όμως τη σχέση τους με τη φυσική δημιουργία και αναγέννηση.

Από τις 20 Ιουλίου 1889, η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως η ημέρα των εργατών [ στη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της  Δεύτερης  Διεθνούς στο Παρίσι]. Αυτό αποφασίστηκε  σε ανάμνηση του   εργατικού μακελειού  στο Σικάγο  το 1886- σε συνέχεια ανάλογων κινητοποιήσεων στον Καναδά [1^η Μαΐου του ίδιου χρόνου], που διεκδικούσαν 8ωρη εργασία και καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Τον  εορτασμό αυτό προσπάθησε και σχεδόν πέτυχε να αξιοποιήσει  διεθνώς η κομμουνιστική αριστερά, που στη χώρα μας τουλάχιστον αυτοαναγορεύτηκε και    ως η  μόνη εκπρόσωπος όλων  των εργαζομένων. Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι, όπως είχε πει ο ηθοποιός  Τζαβαλάς Καρούσος και  αποδόθηκε αργότερα,  στον Γιάννη Τσαρούχη, που το χρησιμοποιούσε συχνά. Έτσι σχεδόν συμβαίνει πάντα – χωρίς ουδόλως να αμφισβητούνται οι αγώνες της αριστεράς – αυτή σπεύδει συχνά  να οικειοποιείται οποιονδήποτε αγώνα και ενίοτε με το αζημίωτο. Είπαμε είναι απλώς αριστεροί και όχι ηλίθιοι και ανυστερόβουλο!!!.

 Αρχίζω λοιπόν  με τον γενικό ξεσηκωμό  κατά του γερμανικού φασισμού – που τον  έζησα προσωπικά – που τους  εξασφάλισε ‘’αντιστασιακές συντάξεις’’  ακόμα και για την περίοδο  του εμφυλίου. Πάμε  στα νεώτερα γεγονότα του Πολυτεχνείου, που και μόνη η εκφώνηση ‘’ εδώ πολυτεχνείο’’ από μικροφώνου, ανέδειξε  κομματικούς ηγέτες  και Ευρωπαίους Επιτρόπους – ενώ στην αντιχουντική εκδήλωση συμμετείχαν χιλιάδες φοιτητές κάθε ιδεολογίας. Να αναφερθούμε τέλος στους σύγχρονους ‘’γιαλαντζί’’ αριστεροδέξιους, που το έπαιξαν αντιμνημονιακοί και ,  σε συνεργασία με το  ‘’ανανήψαν’’ τέως ‘’βαθύ’’ ΠΑΣΟΚ, βρήκαν  την  ευκαιρία να  υπογράψουν το  δικό τους  μνημόνιο. Τώρα  εξυμνούν  τον σοβαρό και σεβαστό κ. Σόιμπλε και την ανοιχτόμυαλη κυρία Μέρκελ, γλείφοντας εκεί που λίγο πριν  έφτυναν, με τους ‘’ μερκελιστές’’  και ‘’ στα τέσσερα’’, που πλούτιζε το καθημερινό τους λεξιλόγιο.

Αρκετά κύριοι πολέμιοι των μονοπωλίων, που όμως εσείς πρώτοι μονοπωλείτε οτιδήποτε θετικό και προοδευτικό, ακόμα δε και  την ίδια  φύση και την άνοιξη. Επικαλείστε ακόμα   και  τους αγώνες Αμερικανών και Καναδών εργατών  ‘’τους δολοφόνους των λαών’’, ενώ προσεταιρίζεστε τους λαϊκούς αγώνες τους για την εργασία. Η αριστερή σας ηθική έχει γίνει το συντομότερο ανέκδοτο της εποχής, διότι στη ζωή τα πάντα κρίνονται στην πράξη και εκεί τα κάνατε - από το παρελθόν μέχρι και σήμερα -  θάλασσα  [κάτι άλλο ταιριάζει περισσότερο αλλά η αξιοπρέπειά μου δεν το επιτρέπει].

Ας γιορτάσουμε λοιπόν σήμερα και στο διηνεκές – όλοι μαζί – τη φύση και την προστασία της και τους αγώνες για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ όλων  εκείνων που μας στέρησαν και εξακολουθούν να μας στερούν  την ίδια την εργασία. Να κάνουμε το ίδιο και γι’ αυτούς  που  μετέτρεψαν τους μισθούς και τις συντάξεις σε φιλοδώρημα. Αν λοιπόν  δεν είστε αντίθετη με την άποψη αυτή, βάλτε και τον ‘’ριζοσπαστικό’’ ΕΑΥΤΟΥΛΗ  σας, στις ίδιες συνθήκες που βιώνει ο λαός της χώρας μας και πάμε μαζί μπροστά. Τότε θα καταλάβετε  ‘’πόσα απίδια  χωράει ο σάκος’’.

Αριστεροί  αφ’ υψηλού,  δηλαδή  όσοι  δεν έζησαν ούτε  μια μέρα στις χώρες που εφαρμόστηκε το καθεστώς αυτό και νοσταλγούν ακόμα  τον ‘’πατερούλη Στάλιν’’, θυμίζουν την άλλη όψη των σφετεριστών του πατριωτισμού και νοσταλγούς του εθνικοσοσιαλισμού που οι ίδιοι - ευτυχώς για τους ίδιους - δεν γνώρισαν . Η  ιστορία δεν είναι αυτή που γράφεται από σκοπιμότητες και κάποιους επαγγελματίες κουλτουριάρηδες , αλλά εκείνη που υπήρξε πραγματικά και την αλήθεια της γνωρίζουν κυρίως  όσοι την έζησαν προσωπικά. Δεν αποτελεί ιστορική αποτύπωση η  προβολή  ανακριβειών τύπου  ‘’promenade’’ στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922, που περιγράφει η ‘’προοδευτικιά‘’   κυρία Ρεπούση.

Άκουσα χθες το βράδυ την απάντηση σημαντικού ηθοποιού μας, στο ερώτημα ‘’αν θα ξανακατέβαινε σε προσεχείς εκλογές’’, ότι ‘’σαν στρατιώτης θα κάνει ό,τι του ζητήσει το Κόμμα’’. Αυτό αποτελεί  στρατευμένη ‘’τύφλωση’’, αφού αφαιρεί κάθε ατομική ελευθερία σκέψης και  λειτουργεί κατά τις κομματικές επιταγές . Πέστε μου σας παρακαλώ, ποια σχέση έχουν αυτές οι απόψεις με τη δημοκρατία, που τόσο έντονα  επικαλούνται; Σημειώστε ότι αναφέρομαι σε πρόσωπο με παιδεία και περγαμηνές στον τομέα το. Σκεφθείτε τι κάνουν οι υπόλοιποι.

 Αυτό αποτελεί  αναχρονισμό και ιδεολογικό πισωγύρισμα και προσιδιάζει σε άτομα που έχουν υποστεί λοβοτομή. Θυμίζει  επίσης την  υπογραφή προσύμφωνου   με συγγενές ιδεολογικά   Κόμμα – κατά παράβαση κάθε συνταγματικής κατοχύρωσης της ελεύθερης γνώμης των Βουλευτών -  για όσους διαφωνούν με  τις κομματικές επιλογές, που πρέπει να παραδίνουν την έδρα τους σε άλλους ‘’προσφορότερους’’. Αυτό είναι ωμή  συναλλαγή και δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία.

Για  όνομα του Θεού, φίλτατοι αριστεροί ,αριστεροδέξιοι, αριστερίζοντες ή αριστεριστές, έχετε αποδεχθεί με την υπογραφή σας, τη στέρηση της εργασίας ,   μισθούς και  συντάξεις πείνας  .  Αρκεστείτε μόνο σε αυτά  και μην επιμένετε  να αποδεχτούμε τον τυχοδιωκτισμό, την ανικανότητά σας και τις δήθεν σκληρές  διαπραγματεύσεις, σαν  θετικά αποτελέσματα. Μην κάνετε περισσότερο κακό  στην ιστορική μας γλώσσα και τη δημοκρατία , γιατί το τελευταίο θα σας στερήσει κάθε  ελαφρυντικό, στο ενδεχόμενο  όποιας μελλοντικής κρίσης.  Αντώνης Ταρνανάς