ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ

         Ο φίλος μου Θεόφιλος

Πολύ συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω, για ότι νιώθω γύρω μου, για όσα ακούω και βλέπω ή ό,τι άλλο μου αγγίζει το μυαλό. Υπάρχουν όμως  περίοδοι που το μυαλό αρνείται ν’ ανταποκριθεί  έστω και για μια-δυο λέξεις , γιατί το μπλοκάρει η καρδιά και οι αναμνήσεις, που διεκδικούν το δικαίωμα να πούνε τα δικά τους. Αυτό συνήθως γίνεται στις μεγάλες γιορτές ή άλλες χαρούμενες εκδηλώσεις, που φαίνεται ότι δεν μπορώ πια να τις ‘’απολαύσω’’ , ακόμα και  να τις ανεχθώ!!!

Σήμερα , τελευταία αποκριάτικη Κυριακή με τις καρναβαλικές της παρελάσεις,  δεν πήγα  να τις δω από κοντά – όπως πάντα  έκανα - αλλά , από αντίδραση , σκέφθηκα να γράψω κάτι, όπως το συνηθίζω. Παρά την πλούσια επικαιρότητα δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ και  το θέμα το όρισε η καρδιά, που  με γύρισε  30 και πλέον χρόνια πίσω στις Βρυξέλλες, τη δεκαετία του 1980, όπου βρέθηκα μόνος με τα δυο μου παιδιά και έψαχνα τρόπους να σταθώ όρθιος και για τους τρείς μας.

Έτσι λοιπόν, πολύ συχνά  τα βράδια,  για να ‘’γεμίσω τις άδειες μπαταρίες μου’’, έβγαινα με παρέες  και με τη βοήθεια της  ‘’φωνής’’ μου έκανα  αμέτρητες γνωριμίες κυρίως μουσικόφιλων και   μουσικών, πολλοί από τους οποίους θαρρώ ότι είναι ακόμα φίλοι μου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Θεόφιλος, νέο παιδί Ελλήνων παλιών  ανθρακωρύχων, με σπάνια ευγένεια αλλά και μια χαρακτηριστική ατολμία , που έμοιαζε δειλία. Όπως έμαθα, δίδασκε κλασική κιθάρα στο μουσικό τμήμα του Πανεπιστημίου και για να αυξήσει τα έσοδά του, δούλευε σε νυχτερινά στέκια και έκανε και μαθήματα. Έτσι λοιπόν, με τον καλό μου φίλο τον Μιχάλη, εκτός από παρέα,  πήραμε τις κιθάρες μας και αρχίσαμε  σχετικά μαθήματα . Δεν νομίζω ότι μάθαμε πολλά, ίσως γιατί ως εκεί φθάνανε οι ικανότητές μας μα κυρίως γιατί, την ώρα του  μαθήματος, τον παρακαλούσαμε να μας παίξει κάποιο κομμάτι κλασικό και εμείς απλά  τον απολαμβάναμε. Θυμάμαι μια περίτεχνη εκτέλεση της  Alabra και κυρίως της leyenta–Asturias του Isaac Albeniz, στα οποία ήταν υπέροχος. Κιθάρα ίσως έμαθα ελάχιστα, έγινα όμως λάτρης της και γνώστης των καλών συνθετών και εκτελεστών της, κυρίως Ισπανών που  τους απολαμβάνω κάθε φορά που μελαγχολώ.

 Για  σήμερα  διάλεξα  να μοιραστώ μαζί σας μια σπάνια εκτέλεση του καλύτερου συνθέτη και εκτελεστή του περασμένου αιώνα Andres Segovia Torres, [στο αγαπημένο κομμάτι που έπαιζε και ο  φίλος μου Θεόφιλος, το  Asturias].       Ο νέος αυτός φίλος μου, έφυγε  δυστυχώς  πολύ νωρίς από τη ζωή και  θέλω να σημειώσω ότι και όταν ζούσε – πολύ νέος ακόμα – έδειχνε  μια ‘’παραίτηση’’  λες και ήξερε ή περίμενε να φύγει τόσο σύντομα και έδειχνε ‘’τυπικά’’ παρών σ’ όλες τις εκδηλώσεις της. Εγώ θα τον θυμάμαι πάντοτε και ευελπιστώ ότι ίσως  ξανασυναντηθούμε, γιατί δεν τελειώσαμε τα μαθήματα  κιθάρας που είχαμε αρχίσει.!!! Οι φίλοι που τον γνώρισαν  και ιδιαίτερα ο Μιχάλης, ίσως γυρίσουν πίσω νοερά στην εποχή εκείνη  και νοσταλγήσουν τα παλιά και τα χρόνια που φύγαν  τόσο γρήγορα  και χάθηκαν – όπως ο φίλος μας - για πάντα. Αντώνης

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

   Η ΙΝΔΙΚΗ ΚΑΝΑΒΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΗΠΕΝΘΕΣ     

Σε μια εποχή που έχουμε καταστεί  εν δυνάμει ιδανικοί αυτόχειρες, όπως τους περιγράφει ο Κώστας Καρυωτάκης, σπανίζουν οι ανάλογοι  ιδανικοί και ανάξιοι εραστές, του  ταξιδευτή μας ποιητή  Νίκου  Καββαδία . Και όμως, ανάμεσα στους δυο υπάρχει ένα κοινό – σημαντικό - στοιχείο, που είναι η αυτοκριτική για όλα αυτά που σκέπτονται και δεν τολμούν ή άθελά τους πράττουν.

Λέει λοιπόν ο Καρυωτάκης, σε μια αποστροφή του :

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα,

παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,

διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν

για τελευταία φορά τα βήματά τους. 

Στην πραγματικότητα ο ποιητής ειρωνεύεται αυτούς τους ιδανικούς  αυτόχειρες που αναβάλλουν την τελευταία στιγμή και δεν φθάνουν – όπως ο ίδιος έπραξε – την απελπισία τους ως το τέρμα. Είναι σίγουρα ο ίδιος ο φόβος  του θανάτου που τους κρατάει στη ζωή, αφού τρομάζουν μπροστά στο πέρασμα  προς την ανυπαρξία αλλά και το στοιχείο που τους εμποδίζει για να χαρούν απόλυτα την ‘’όποια ζωή τους έλαχε ή υποχρεώθηκαν  να ζήσουν’’.

Ιδού λοιπόν το δίλημμα ‘’να ζει κανείς ή να μη ζει’’ , που τελικά ποτέ δεν απαντήθηκε, αφού όσοι δεν ζούνε πια δεν μπόρεσαν να μας διηγηθούνε τα θετικά και αρνητικά ανάμεσα στα δύο. Τελικά συμβιβαζόμαστε  μ’ αυτό που λέγεται ζωή αλλά, τις περισσότερες φορές, μόνο ζωή δεν είναι.

Ακόμα όμως κι αυτός  ο υμνητής του ιδανικού εραστή , ο Νίκος Καββαδίας, κάνοντας τον απολογισμό του, αποφαίνεται πως :

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Μήπως λοιπόν , οι περισσότεροι από μας, ζούμε απλά συμβατικά και πλάθουμε μύθους ζηλευτούς για να ωραιοποιήσουμε ό,τι τελικά μας απόμεινε; Ίσως  και από συνήθεια εμμένουμε στην άποψη ότι ‘’είμαστε ακόμα ζωντανοί’’, γιατί έτσι βολεύει  όλους που μας κυβέρνησαν και αυτοί πάντα ζουν καλά και μας παραμυθιάζουν για την καλύτερη ζωή που αποτελεί μοναδικό τους στόχο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, ‘’τα τιμημένα γηρατειά’’, τον ‘’λαό στην εξουσία’’,’’ την εθνική περηφάνια μας’’ και τόσα άλλα βαρύγδουπα που ακούγαμε και ακούμε από όλους τους ταγούς μας, που έχουν σαν ‘’μοναδικό σκοπό τη λαϊκή ευτυχία’’.

Με όλα αυτά ξαναγυρνώ στον Νίκο Καρυωτάκη και ειδικότερα στη δεύτερη συλλογή του με τίτλο τα ‘’Νηπενθή’’ όπου αναφέρει :

. Οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶνε ὀμπρὸς καὶ βλέπουνε ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κονταριοῦ ποὺ ἐκρέμασαν σημαία τους τὴν Ἰδέα. Κοντόφθαλμοι ὁραματιστές, ἕνα δὲν ἔχουν δάκρυ γιὰ νὰ δεχτοῦν ἀνθρώπινα κάθε βρισιὰ χυδαία.

          Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής μου θύμισε δυο πράγματα: Το ένα αναφέρεται σε πρόσφατη συνέντευξη, θαρρώ πως ήταν χθες το βράδυ, που άκουσα  τον Υπουργό Γεωργίας, να αναφέρεται με περίσσιο θαυμασμό στην καλλιέργεια και τις  φαρμακευτικές ιδιότητες της ινδικής κάνναβης που ‘’ θα  βοηθήσει τόσο τους καλλιεργητές όσο και την ιατρική επιστήμη ‘’ . Θυμάμαι παλιότερο πολιτικό που είχε προτείνει την ίδια καλλιέργεια στις γλάστρες και τα μπαλκόνια μας για την εξυπηρέτηση των προσωπικών αναγκών  ‘’όλων των  θεριακλήδων’’ !!! Το άλλο   αναφέρεται στη  μυθολογία μας και τη χρήση ‘’ του νηπενθούς φυτού ‘’, που εξυπηρετούσε κάποιους ανάλογους σκοπούς, ‘’ που δεν  πενθεί και δεν προκαλεί λύπη’’ [ παραθέτω το σχετικό απόσπασμα]:

‘’Στην ελληνική μυθολογία, η Πολύδαμνα είναι η γυναίκα του αιγύπτιου βασιλιά Θώνος, η οποία φιλοξένησε τον Μενέλαο και την Ωραία Ελένη όταν επέστρεφαν από την Τροία .

Η Πολύδαμνα ήταν συλλέκτρια θεραπευτικών βοτάνων και είχε τότε δωρίσει μερικά είδη τους στην Ελένη, το ένα από τα οποία, που απάλυνε τη λύπη και τον θυμό, έρριξε η τελευταία στο κρασί του Τηλεμάχου. Άλλα βότανα τα χρησιμοποίησε για να προφυλαχθεί από τα πολυάριθμα φίδια που κατοικούσαν στο νησί Φάρο. Η Πολύδαμνα είχε οδηγήσει την Ελένη στο νησί αυτό προκειμένου να την προφυλάξει από τις ερωτικές διαθέσεις του Θώνος^[1].

Στην Οδύσσεια του Ομήρου, η Ελένη ρίχνει στον οίνο του Μενέλαου και του Τηλέμαχου ένα νηπενθές φάρμακο (φάρμακο που απαλλάσσει από την λύπη) το οποίο προμηθεύτηκε από την Πολύδαμνα^[2].’’

Τελικά ίσως εδώ βρίσκεται η λύση για να τα βλέπουμε όλα ρόδινα και τίποτα να μη μας λυπεί από όσα μας συμβαίνουν. Άντε και εις ανώτερα!!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΠΑΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ

Για όσους τυχόν έγινε αντιληπτή η απουσία των κειμένων μου των τελευταίων ημερών, θέλω απλώς να σημειώσω ότι αυτή  οφείλεται στην ‘’αιφνιδιαστική’’ έλευση των ξενιτεμένων μου, κάνοντας χρήση των ολιγοήμερων αποκριάτικων διακοπών των σχολείων των εγγονών μου. Η έντονη όμως επικαιρότητα με αναγκάζει να κάνω τη δική μου ανάπαυλα για να αναφερθώ στα απειλητικά ‘’σύννεφα’’ που συσσωρεύονται γύρω μας και δεν αναφέρομαι βέβαια στα καιρικά φαινόμενα.

Η μονομερής ενδοτικότητα στην προώθηση του Σκοπιανού και η απροσχημάτιστη πλέον τουρκική απειλή αποτελούν δυο πολύ επικίνδυνα στοιχεία των  ημερών. Η τελευταία όμως δήλωση του Υπουργού κ. Τσακαλώτου για τα ‘’μεσαία στρώματα’’ και εκείνη της κυρίας Φωτίου, για την ‘’ επιδοματική πολιτική’’  με ανησύχησαν περισσότερο.

Αρχίζουμε από εκείνα που έπρεπε να απαιτούν  μεγαλύτερη σοβαρότητα και εθνική ομοψυχία, δηλαδή την άρον-άρον ‘’επίλυση’’ της εισδοχής των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. – διότι περί αυτού και μόνο πρόκειται - σε ένα ‘’συμπτωματικό διαγκωνισμό’’ με τον κ. Μπουτάρη και εν μέρει με τον κ. Καμίνη. Τα όσα ακούγονται για αλυτρωτισμούς και την αμφισβήτηση  των συνόρων, ουδόλως απασχολούν τους ‘’ενωτιοφόρους’’ και μη ταγούς της χώρας μας, αρκεί να περάσουν την ‘’προοδευτική  τους άποψη για τις ‘’ οιονεί ’’ καλές προθέσεις των γειτόνων μας , στον καθυστερημένο ‘’συντηρητισμό’’ του λαού μας . Κάπως έτσι αντιμετωπίζονται και οι ‘’οσημέραι’’ αυξανόμενες ωμές προκλήσεις των ανατολικών γειτόνων μας, για τους οποίους πιστεύαμε ότι με την είσοδό τους στην Ε.Ε. θα βρίσκαμε τη λύση στην κακοτυχία μας να έχουμε ένα κακό και λαίμαργο γείτονα. Το πάθημα  όμως του παρελθόντος δεν  μας συνέτισε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι και δυστυχώς  ‘’διχασμένοι’’ τον εθνικό κατήφορο.

Παρόλα αυτά αισιοδοξώ ότι ο Θεός της Ελλάδας, που μας κρατάει όρθιους χιλιάδες χρόνια – σε πείσμα κάθε λογικής – θα κάνει και πάλι το θαύμα Του, αφού το γεγονός  ότι εξακολουθούμε  ακόμα να υπάρχουμε ως Έθνος, αποτελεί από μόνο του  ‘’ ένα θαύμα’’. Εκείνο που με φοβίζει όμως περισσότερο, είναι οι δυο τελευταίες δηλώσεις των αρμοδίων Υπουργών και εξηγούμαι:

Όταν άκουσα την κυρία Φωτίου να ομιλεί για την νέα κοινωνική πολιτική, σκέφθηκα ότι – πέραν της συνταγής των γεμιστών που μας είχε προτείνει στο παρελθόν για λύση στο οικονομικό  πρόβλημα της χώρας – θα βρήκε κάποια αποτελεσματικότερη συνταγή στον γνωστό μας Τσελεμεντέ και όμως διαψεύστηκα. Αυτή τη φορά αναφέρθηκε στη νέα ‘’επιδοματική’’ πολιτική"

"Ο Νόμος που ψηφίζεται στη Βουλή για τη μετεξέλιξη του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΟΓΑ) σε Οργανισμό Προνοιακών Επιδομάτων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΟΠΕΚΑ), αποτελεί μια καίριας σημασίας δομική αλλαγή στη λειτουργία του κοινωνικού κράτους στην κατεύθυνση της ισονομίας, της δίκαιης ανάπτυξης, της διαφάνειας". Αυτό επισημαίνει, μεταξύ άλλων, η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεανώ Φωτίου, σε άρθρο της στην ιστοσελίδα dikaiologitika.gr, τονίζοντας ότι ο ΟΠΕΚΑ είναι μετασχηματισμός του υφιστάμενου ΟΓΑ που δεν ενσωματώθηκε στον ΕΦΚΑ και θα λειτουργεί με 275 έμπειρα στελέχη.’’ Δεν τελειώνει εδώ η κυρία Φωτίου, τα υπόλοιπα όμως θα τα βρείτε στην παρατιθέμενη ιστοσελίδα. Εκείνο που διαφαίνεται σαφώς είναι ότι πέραν των 275 ‘’εμπειρων στελεχών και προβλέπονται, θα απαιτηθούν και πολλά άλλα για να ‘’βολέψουμε’’ τους δικούς μας και να επιβάλουμε πλέον τα επιδόματα σαν μοναδικό τρόπο επιβίωσης. Δηλαδή,  κάτι σαν τη χώρα του Μαδούρο, κάποιες Αφρικανικές χώρες που λιμοκτονούν και ίσως επαναφορά στην εποχή της UNRRA [ United Nations  Relief and Rehabilitation ] ,που έζησα προσωπικά , βγαίνοντας από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό μάλιστα, αποτελεί πραγματική πρόοδο – έστω και χωρίς τα γεμιστά!!!

Τελειώνω με τον κ. Τσακαλώτο, που - αν μη τι άλλο – ομολογεί με κάθε ειλικρίνεια  ότι μαζί με τον κ. Χουλιαράκη,  ‘’ δεν ανέφερα πως τσακίσαμε τα μεσαία στρώματα αλλά ότι ζορίσαμε και το κάναμε γιατί θέλαμε να στηρίξουμε τα φτωχά στρώματα. Δεν το θέλαμε αλλά βάλαμε προτεραιότητες.

          Αυτό αποτελεί πραγματική προοδευτική λύση, αφού η ισοπέδωση προς τα κάτω – όπως έκαναν και στη  σχετικά πρόσφατη Σοβιετία -  είναι το  ίδιο πείραμα, άσχετα με το αποτέλεσμα. Όπως έλεγαν οι τότε ντόπιοι ,  είμαστε όλοι φτωχοί, εκτός από τα μέλη του Κόμματος, που ζουν με τον δικό τους τρόπο χωρίς να τους βλέπουμε, οπότε δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν ξέρω όμως αν το καταλαβαίνει ο κ. Υπουργός Οικονομικών που τώρα απολαμβάνει τη χλιδή της εξουσίας και αν ζοριστεί θα ‘’ξαναφύγει’’ στο εξωτερικό που τον περιμένει η έδρα του καθηγητή. Για τους υπόλοιπους ποιος νοιάζεται αφού απλά πληρώνουν το τίμημα  για τις επιλογές τους.!!!          Δεν θα κλείσω εδώ το σχόλιό μου αλλά τη διακοπή της ανάπαυλας, επιφυλασσόμενος να επανέλθω, διότι ομολογώ ότι δεν έχω πεισθεί ακόμα, ποιο είναι το χειρότερο κακό που μας επιφυλάσσουν τα γεγονότα των ημερών . Ίδωμεν!!!   Αντώνης Ταρνανάς

ΒΡΕ ΠΟΥ ΠΑΜΕ!!!

Σήμερα θα πρωτοτυπήσω και θα αρχίσω  με αυτοκριτική, διότι αντιλαμβάνομαι ότι – έστω και ασυνείδητα – αδίκησα μια χώρα, την Ουγκάντα , διότι παρασύρθηκα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και  αποδέχτηκα ή συμμερίστηκα, τα όσα λέγονταν σε βάρος της.  Ομολογώ ότι δεν εκτίμησα σωστά  την αφρικανική αυτή χώρα, μπορεί και από προκατάληψη για κάθε τι  διαφορετικό από τα ‘’πολιτισμένα’’ δικά μας πράγματα και – έστω με καθυστέρηση - ζητώ  συγγνώμη ταπεινά. Επίσης, απολογούμαι για όσα  έχω γράψει κατά καιρούς για τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού [που έζησα προσωπικά], τα γκούλανγκ, τα κολχόζ και τον ‘’οστρακισμό’’ στη Σιβηρία , ακόμα και τον εγκλεισμό των ‘’μη συνετιζόμενων’’  - για υποχρεωτική θεραπεία – εις τα ψυχιατρεία!!!

Δεν ήξερα μα ούτε  φανταζόμουνα ότι θα συμβούν χειρότερα στη χώρα μου τον 21^ο αιώνα . Τότε θυμήθηκα  την ατάκα του αείμνηστου Βασίλη Αυλωνίτη – καμιά σχέση με τη συνώνυμη και  συνεχώς κραυγάζουσα  κυρία στα κανάλια. Αυτά που βλέπουν τα μάτια μας και ακούει όλος ο κόσμος, θυμίζουν Κολοσσαίο και  ‘’στημένα’’ λαϊκά δικαστήρια με προειλημμένες αποφάσεις . Η αρχή γίνεται από κάποιο κομματικό ‘’έντυπο’’ μαγειρείο ή μάλλον φαστφουντάδικο ,που έχει σαν τίτλο του  παρασκευάσματα με λουκάνικα Φραγκφούρτης, τα γνωστά  HOT DOG’’ . Αμέσως σπεύδει σε  ‘’τεκμηρίωση’’ της είδησης  κάποιος με ‘’αγροίκο’’ ύφος , που απειλεί όσους αντιδρούν ότι θα τους ‘’θάψει δυο μέτρα κάτω από τη γη’’ και τέλος παίρνει τη σκυτάλη  ένας κομματικός στρατός. Μπροστάρηδες στην προώθηση της σχετικής παράστασης γίνονται τα κομματικά κανάλια,[που εμείς απλώς  πληρώνουμε] σε απ’ ευθείας μετάδοση και  ‘’αμάσητα’’  τα κάθε λογής παρασκευάσματα της ειδικής ‘’ψηστιέρας ‘’[ χωρίς διασταυρώσεις ή δεοντολογικούς κανόνες].

Στην επόμενη φάση, ακολουθούν αλληλοαναιρούμενες επίσημες δηλώσεις των ‘’αρμοδίων’’ Υπουργών, οι οποίοι, δίκην εισαγγελέων, κάνουν τους χαρακτηρισμούς προσώπων και  αδικημάτων, για να προλάβουν την  όποια ανταπόκριση μπορεί να έχει στο λαό ‘’μία συγκεντρωσούλα 140.000  καπελωμένων’’  στην πλατεία Συντάγματος. Για να ‘’αποδείξουν’’  μάλιστα  ότι έχουν  δύναμη, στέλνουν στο Άρειο Πάγο τον  αρμόδιο επί των διαψεύσεων μυστακοφόρο Υπουργό, λες και πάει  στη θεία ή στον φίλο του να δει ‘’αν άπλωσαν τον τραχανά’’ που έλεγε ο συγχωρεμένος Χαρίλαος Φλωράκης.

Στα 84 χρόνια μου έχω ζήσει ποικίλες καταστάσεις, παράνομες, παράτυπες, παράλογες, κατοχικές ακόμα και ολοκληρωτικές – αριστερές ή δεξιές – μα ακόμα και σ’ εκείνες τις ακραίες, τηρούσαν τα προσχήματα, ενώ  σ’ αυτές που ζούμε τώρα κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να προβάλουν τις παρεμβάσεις τους  και να τρομάξουν τον λαό  και αυτό προβληματίζει. Έχουν κάτι να κρύψουνε ή κάτι τους φοβίζει και τρέχουν να προλάβουνε να αλλάξουν την ‘’ατζέντα’’ ; Ό,τι και να συμβαίνει, αυτή η βαβούρα και η βιασύνη τους, δεν προμηνύουν καλά νέα και  πρέπει να ξανασκεφθούν αυτό που τους φοβίζει, γιατί είναι βέβαιο ότι φοβισμένα αντιδρούν !!!  Η ιστορία έχει καταδείξει ότι οι φόβοι και ο  πανικός είναι κακοί σύμβουλοι σε κάθε εξουσία και  οδηγούν σε αποφάσεις που δύσκολα διορθώνονται και μπορούν να στοιχίσουν ανεπανόρθωτα  στους ίδιους  κυρίως όμως στη χώρα. Η επαναφορά μεθοδεύσεων ‘’κουκουλοφόρων’’ προστατευόμενων μαρτύρων που τους γνωρίζουν  ‘’επιλεκτικά ’’– κατά δήλωσή τους – κάποιοι υπουργοί, θυμίζουν άλλες εποχές. Ο πατερούλης Στάλιν, έτσι εξουδετέρωνε κάθε αντίπαλό του και ο σύντροφος Μαδούρο  κατάργησε την αντιπολίτευση. Αυτές είναι οι προοδευτικές απόψεις τους  για τη δημοκρατία; Αλίμονο στη χώρα.

Πριν λίγο άκουσα και τη δήλωση κυβερνητικού βουλευτή [κ. Σιμορέλη] που αναφέρθηκε και σε 23 δις που στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο η υπόθεση Novartis και συμφωνώ απόλυτα να καταλογισθούν σε βάρος όσων αποδειχθεί ότι τα ‘’έφαγαν’’ και  βέβαια να γίνει το ίδιο και γι’ αυτούς που χρέωσαν τη χώρα με πρόσθετα και  αχρείαστα 80 δις του 3^ου μνημονίου.

Αν υπάρχουν κλέφτες και σκάνδαλα – που σίγουρα θα υπάρχουν- ας φροντίσουν όλοι μαζί να βρούνε τους ενόχους και να τους κλείσουν φυλακή, αλλά αυτό να γίνει με τρόπους δημοκρατικούς από τη δικαιοσύνη. Να αλλάξουν τους νόμους που  ψήφισαν και διατηρούν για να  ‘’αυτοπροστατεύονται’’ ,γιατί αλλιώς, απλά  διχάζουν το λαό και επιβεβαιώνουν τη σκέψη του ότι ‘’κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει’’ και αυτό είναι πολλαπλά επιζήμιο για τη χώρα. Οι φανφάρες και η προβολή υπαρκτών και ανύπαρκτων σκανδάλων – πριν ακόμα αποδειχθούν - δίνει την εντύπωση ότι η χώρα μας ‘’ παίρνει θέση σε παιχνίδια των πολυεθνικών’’  και  αυτό  εκθέτει διεθνώς την αξιοπιστία μας. Είναι γνωστή η λαϊκή  ρήση  ‘’όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια’’ και μάλιστα σε περιβάλλον  βούρκου σαν αυτόν που μας περιβάλλει, γινόμαστε βατράχια όλοι μας!!!  

Αντώνης Ταρνανάς

ΠΕΡΙ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Σ’ αυτή τη χώρα την ένδοξη, που δίδαξε πολιτισμό και αρχές σ’ ολόκληρο τον κόσμο, οι νεότερες γενιές κάνουν ό,τι μπορούν να δώσουν τα προσχήματα σε όσους μας αμφισβητούν ως  γνήσιους απόγονους των Αρχαίων Ελλήνων. Πολλά είναι τα παραδείγματα, όπως η  αρχαία γλώσσα μας, οι κανόνες της δημοκρατίας και ελευθερίας, οι ηθικές αξίες της  και τόσα άλλα, που προφανώς αντιμάχονται τον δήθεν προοδευτισμό και την ασυδοσία.

Με όσα συμβαίνουν σήμερα, θυμήθηκα τη σχετική ρήση ενός αρχαίου ποιητή : Ο  Αλεξανδρινός ποιητής Καλλίμαχος, τριακόσια χρόνια προ Χριστού, έγραψε: «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Δηλαδή δεν υπάρχει πιο αχάριστος από αυτόν που έχει ευεργετηθεί. Τι πιο τρανό παράδειγμα από τα όσα ακούγονται για τον Μίκη Θεοδωράκη, από παρατάξεις και άτομα που χωρίς αυτόν, πολλοί σημερινοί ‘’αριστεροί’’, επαναστάτες του γλυκού νερού, θα ήταν τελείως άγνωστοι και ασήμαντα ανθρωπάκια.

Προσωπικά, επειδή βίωσα για 12 χρόνια την πραγματικότητα του κομμουνισμού ή του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ που έλεγε ο Αντρέας σε αντιδιαστολή με τον δικό του ‘’ανύπαρκτο’’, ήμουν πάντα αντίθετος με τις κατά καιρούς αριστερές κορώνες του, μα πάντοτε τον θαύμαζα όχι μόνο για τη μουσική του αλλά και όλη την ιστορία του. Τον έζησα από κοντά σε συναυλίες του π.χ. στις Βρυξέλλες [ όπου άρχισε τη συναυλία του, με πρόλογο από  σκηνής και  κατηγόρησε την Υπουργό Πολιτισμού Μελίνα, [που αρνήθηκε να πληρώσει για τη χορωδία του και αναγκάστηκε να δεχθεί την δωρεάν συμμετοχή  μιας σουηδικής],  μα κυρίως στην Πράγα την  περίοδο της χούντας.

Την εποχή εκείνη έκανε περιοδείες στην Ευρώπη και πέρασε και από την Πράγα. Ήμουν ο μοναδικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Πρεσβείας, διότι ‘’τάσκιαζε η φοβέρα’’ και δύσκολα έπαιρναν το ρίσκο να εμφανισθούν εκπρόσωποι της χώρας ακόμα  και σε καλλιτεχνικές του εκδηλώσεις . Δόξα τω Θεώ, κανένας δεν με ενόχλησε γι’ αυτή μου την ‘’αποκοτιά’’.

Θυμάμαι, στο δείπνο που ακολούθησε, ο συνθέτης πήρε το λόγο και διεκτραγώδησε τις ‘’ δοσοληψίες του’’, με την αριστερά [τότε μόνο ΚΚΕ], για την ενίσχυση της οποίας, με τις συναυλίες του γέμιζε στάδια και κάποιες φορές του άφηναν να πληρώσει και τους φόρους. Όλα αυτά είχαν λεχτεί στο κέντρο CERNY KUN [Μαύρο Άλογο], παρουσία της κυρίας Φαραντούρη, του κ. Καλογιάννη και πολλών άλλων. Μου είχε χαρίσει μάλιστα και τον τελευταίο δίσκο του που είχε ‘’τυπώσει’’ στη Σοβιετική Ένωση’’ και παραθέτω το εξώφυλλο σε δυο  φωτογραφίες.

Τα αναφέρω όλα αυτά για να θυμίσω ότι ο κ. Θεοδωράκης πάντα έλεγε τις αλήθειες του, αλλά τότε τον είχαν ανάγκη και απλά τις παρέβλεπαν γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι χωρίς αυτόν, ίσως δεν θα υπήρχαν. Ο ίδιος και ο Μανώλης Γλέζος έβαλαν τα στήθη τους μπροστά –και τώρα νιώθουν  τύψεις γι’ αυτό- για να αναδείξουν στην εξουσία ένα κόμμα  του 3% και τώρα τους χλευάζουν. Αυτή είναι η πλήρης επιβεβαίωση της αχαριστίας, ίσως γιατί φοβήθηκαν ότι μπορεί να πει και  άλλα πολλά – ακόμα χειρότερα που ξέρει και αποσιωπά –και προσπαθούν να τον ακυρώσουν προκαταβολικά. Να δείτε που στο τέλος θα τον βγάλουν και τρελό – ήδη επικαλέστηκαν την μεγάλη ηλικία του – και ίσως τους  στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν εφαρμόζονται  πια οι προσφιλείς τους σοβιετικές  μέθοδοι, ακόμα  και τα γκούλανγκ!!!

Αν αυτή είναι η αριστερή τους ηθική, ο Μίκης δεν την αποδέχεται και δεν το απέκρυψε ποτέ, μόνο που τόλεγε σιγανά, ενώ τώρα άρχισε να το φωνάζει κι’ αυτό φοβίζει όσους ευεργετήθηκαν, μήπως αναγκασθεί να πει δημόσια και όλα τα άλλα ευεργετήματα, για όσους νομίζει ότι, με τις πράξεις τους, αποδείχτηκαν γιαλαντζί αριστεροί. Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν δύο φωτογραφίες:

ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

                  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                       

                                ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

Τώρα που η χώρα ‘’έλυσε όλα της τα προβλήματα’’ άρχισαν τα παιχνίδια με τα νούμερα και μάλιστα όχι τα οικονομικά  που ‘’καίνε’’ το λαό αλλά εκείνα της συγκέντρωσης του συλλαλητηρίου. Ο ιδεολογικός χώρος που εφεύρε και καθιέρωσε τις συγκεντρώσεις σαν μέσο πίεσης, τώρα αμφισβητεί τον όγκο, τα συνθήματα και αυτόν τον ίδιο το λαό. Οι άνθρωποι που οργάνωναν τις συγκεντρώσεις των ‘’αγανακτισμένων’’ με το σύνθημα ‘’να καεί η Βουλή’’ και τα γραφικά ‘’φασκελώματα’’ προς το Κοινοβούλιο, δεν είχαν φαντασθεί ότι ήρθε η σειρά τους να θερίσουν αυτά που τόσα χρόνια  έσπερναν. Περάσανε στο ντούκου ότι είχαν μοιραστεί την ίδια την πλατεία με τη Χρυσή Αυγή, ενώ τώρα βλέπουνε καπελώματα, αυτό θα πει επιλεκτική μνήμη και αμετροέπεια. Αυτοί που με την ανυπακοή και τις καταλήψεις πήραν την εξουσία, τώρα αρνούνται στους λοιπούς να διαταράξουν τον εφησυχασμό και τη νιρβάνα που νόμισαν ότι επέβαλαν στον Ελληνικό λαό [Σύμφωνα με το φιλοσοφικό λεξικό του Ανδρούτσου ο όρος αυτός χαρακτηρίζει τη βουδιστική απάρνηση κάθε εγκόσμιας επιθυμίας, παντός γήινου, και κατά συνέπεια και η εξαφάνιση αυτού του ανθρώπου στο μηδέν δια της οποίας και επέρχεται η απολύτρωση από τα δεινά της ζωής και του κόσμου ].

Πριν ακόμα τελειώσει το συλλαλητήριο  και αντιληφθούν τι ακριβώς είχε συμβεί, είχαν επιστρατεύσει το επιτελείο προπαγάνδας και παραπληροφόρησης  να αναλάβει το έργο του. Εδώ η κρατική ΕΡΤ έδωσε τα ρέστα της, κάνοντας υποδείξεις και για γιαούρτωμα τέως Πρωθυπουργού!!! [Κανένας δεν  καταδίκασε μια τέτοια φασιστική ενέργεια]. Οι ίδιοι ξέρουνε καλά ότι τα νούμερα – όπως τα καταντήσανε - δεν έχουν πια αξία. Αξία έχει το γεγονός και ας το σκεφθούν  – όσο και όσοι  μπορούν – να καταλάβουν ότι έγινε επιτέλους η αρχή και ήρθε και η σειρά τους να υποστούν τη ‘’βάσανο’’ που ο κυρίαρχος λαός ξέρει να επιβάλει.

Όσον αφορά τα νούμερα – δικά τους ή των άλλων – δεν είναι μόνο όσοι παραβρέθηκαν αλλά και όσοι συμμερίζονται τα όσα ειπώθηκαν στη συγκέντρωση ή κινητοποίησαν τον κόσμο. Στα νούμερα είμαι και εγώ  και όσοι υποφέρουνε από τις εφαρμοζόμενες αφαιμάξεις εφτά και πλέον χρόνων. Μετά από αυτό το γεγονός ξανάρχονται στου νου όσα  μας υποσχέθηκαν και βλέπουμε  στην πράξη και στις ‘’τσέπες μας ,’’που τελικά βρισκόμαστε!!!. Όσα διαδραματίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος δεν έχουν προηγούμενο, στην τάξη, την ομόνοια και τη σοβαρότητα, και έφθασαν  ξεκάθαρα  σε κάθε γωνιά της χώρας μα και στον κόσμο ολόκληρο. Όμως  αυτά τα νούμερα κάποιοι δεν θέλουν να τα δουν, γιατί δεν τα περίμεναν τόσο σύντομα και είναι καιρός να το ξανασκεφθούν πριν γίνει πολύ αργά για όλους μας.

Η πρώτη τους αντίδραση ήταν ‘’βαβούρα , θόρυβος, δηλώσεις και απειλές’’ ,στο όνομα NOVARTIS. Αν αληθεύουν όλα αυτά, γιατί αδράνησαν τόσο πολύ;  Μήπως τυχόν το κράτησαν    για αντιπερισπασμό ή και για  συναλλαγή, αν κάποτε βγουν στη φόρα   τα δικά τους  ‘’καμώματα και ο νεποτισμός τους’’ ; Αυτό δεν είναι ηθικό, πιστεύω ούτε αριστερό και γιατί και με ποιο δικαίωμα βρέθηκε ο Υπουργός Τζανακόπουλος στον Άρειο Πάγο;  Όμως,   όσοι έκλεψαν έπρεπε ήδη να έχουν παραπεμφθεί και όχι να ‘’απειλούνται παρασκηνιακά’’ κάθε φορά που η εξουσία βρίσκεται στριμωγμένη ή ο λαός εξανίσταται!!! Εδώ και τώρα στη φυλακή όσοι αποδειχθεί ότι παρανομήσανε όντας στην εξουσία, γιατί μόνο έτσι θα κλείσει  μια για πάντα το συρίγγιο της απάτης, αλλά να ισχύσει για όλους.

 Σε μια χώρα που το πολίτευμα της είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία,  ο λαός ανέχεται ή αποδέχεται  μια ευκαιριακή ‘’συμπαγή’’ πλειοψηφία  [153 Βουλευτών] να την κυβερνούν [ αντιπροσωπεύοντας μια λαϊκή μειοψηφία]. Πώς είναι  λοιπόν δυνατόν να αγνοείται ή και να λοιδορείται μια λαοθάλασσα απλών  ανθρώπων που γέμισαν το Σύνταγμα και όσους είναι μαζί τους νοερά και αποτελούν τη συντριπτική  πλειοψηφία;

      Όλα αυτά τα τραγελαφικά μου θύμισαν  ένα παλιό παιχνίδι της  κατοχής,  των παιδικών μου χρόνων. Αντιγράφω το σχετικό γλαφυρό απόσπασμα από άρθρο του Γ.Χ.Χουρμουζιάδη, σχετικό με την κομματικοποίηση στη χώρα μας:

‘’Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωσταντινάτο και η άλλη ομάδα απαντούσε όλο περιφρόνηση: «Μας πήρατε, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο». Ήταν ένα παιχνίδι αυτό, που το παίζαμε, όταν ήμασταν μικροί, τα απογεύματα στις γειτονιές μας και δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε και πότε ήμασταν φοβισμένοι, πότε πεινασμένοι. Χωριζόμασταν, λοιπόν, σε δυο ομάδες και προσπαθούσαμε κάνοντας ερωτήσεις και άλλα διάφορα κόλπα να πάρουμε έναν από την άλλη ομάδα, να μεγαλώσουμε τη δική μας και να διαλύσουμε την άλλη. Ήταν ένα παιχνίδι καταστροφής, θα μπορούσα να πω. Καταστροφής και μοχθηρίας, γιατί η μια ομάδα ένα μόνο είχε στο μυαλό της, πώς να εξαπατήσει την άλλη και να διογκώσει την οποιαδήποτε επιτυχία της, τραγουδώντας «σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο» και η άλλη να υποβαθμίσει αυτή την επιτυχία τραγουδώντας και στριγκλίζοντας «μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο».

Που να φανταστώ τότε ότι ένα παλιό παιδικό παιχνίδι θα γινόταν τρόπος άσκησης της εθνικής μας πολιτικής, με αντίστοιχες [αυτ]απάτες και ψεύτικα διλήμματα. Διερωτώμαι αλήθεια, που βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, γιατί φλουρί κωσταντινάτο δεν υπάρχει πια και ας μας γίνει μάθημα για τις μελλοντικές επιλογές.     Αντώνης Ταρνανάς

ΜΕ ΕΝΑ ΣΜΠΑΡΟ ΔΥΟ ΤΡΥΓΌΝΙΑ

Χθες το βράδυ και ίσως για πρώτη φορά ξαναδιάβασα το άρθρο μου [Η ΓΗ Η ΕΛΛΗΝΙΣ/2.2.2018] και ένιωσα προφητικός  και κυρίως, δικαιωμένος. Βλέποντας,  από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ, που μόνη σχεδόν έφερε την εικόνα του συλλαλητηρίου στα σπίτια μας, αναζήτησα στη μνήμη μου ανάλογες στιγμές χαράς και περηφάνιας μα δεν βρήκα πολλές που να της μοιάζουν.

Αν εξαιρέσει κανείς τις ‘’μεγάλες τεχνητές’’ συγκεντρώσεις, στον ίδιο χώρο, την εποχή των πράσινων και γαλάζιων  καφενείων, δεν θυμάμαι άλλες ανάλογες και μάλιστα χωρίς τη χρήση ‘’σκηνοθετικής  μεγεθυντικής παρέμβασης’’ . Τότε βέβαια, παρά την οπτική ωραιοποίηση, ακολουθούσαν οι λαϊκίστικες ατάκες και ο ξύλινος κομματικός λόγος για να ξεσηκώσει τα αποφασισμένα από πριν ‘’ετεροκίνητα’’ πλήθη. Για να βρω κάτι όμοιο  αισθητικά και με καθαρά πατριωτικά συνθήματα, έπρεπε να ανατρέξω στα  παιδικά μου χρόνια [ το 1945], που γιόρταζε όλος ο λαός  την αποχώρηση των  στρατευμάτων  κατοχής.

Τώρα βέβαια δεν έχουμε κατοχή ούτε προηγήθηκε πόλεμος, αλλά καταστάσεις  – όπως συσσίτια και φτώχια – που προσιδιάζουν αρκετά με αυτά που ζούμε σήμερα. Η χαρά όμως είναι ίδια και κυρίως –για πρώτη ίσως φορά τα χρόνια της μεταπολίτευσης-  ο λαός βρέθηκε ενωμένος και όλοι οι ομιλητές φώναξαν  με ένα στόμα για τη Μακεδονία μας μα και για την Ελλάδα  ολόκληρη. Τα λόγια όλων βάλσαμο για τον ελληνικό λαό, που τα είχε τόσο πολύ ανάγκη, ξεπέρασαν τα σύνορα και προφανώς ακούστηκαν και από τους μεγάλους και τρανούς, που τόσα χρόνια ‘’αλληθωρίζουν’’ κατάφορα σε βάρος μας. Αντίθετα  στην ιστορία , τους νόμους και την ηθική και ας γνώριζαν πολύ καλά ποια είναι η αλήθεια, βοήθησαν – και  με δική μας  ανοχή  – στην δημιουργία ενός εκτρώματος, δίπλα στα σύνορά μας. Ίσως το συλλαλητήριο να γίνει σύμμαχος της κυβέρνησης , αν πραγματικά επιθυμεί να παίξει με άλλους όρους το ‘’παιχνίδι’’ που εκβιαστικά ή με αντάλλαγμα τη συμπάθεια  στα τόσα μας προβλήματα  , μας πιέζουν  να δεχθούμε.

Οι Σκοπιανοί, έχουν εκθρέψει πολλές γενιές με ψεύτικα συνθήματα και οι νέοι τους δεν ξέρουν ή τους έμαθαν να αγνοούν ποια είναι η αλήθεια. Μόνο ανόητοι μπορούνε  να δεχτούν ότι οι Σλάβοι που ήρθαν στην περιοχή τον 6^ο αιώνα μ.Χ. μπορεί να είναι απόγονοι του Αλέξανδρου που έζησε και μεγαλούργησε 9 αιώνες πριν. Όπως έχω ξαναπεί , αφήσαμε κάποιους οπορτουνιστές, για τους δικούς τους λόγους, να ανεχθούν ή  να δεχθούν τη στρέβλωση της αλήθειας σε βάρος της πατρίδας μας για πρόσκαιρα κομματικά συμφέροντα. Χάρηκα όταν άκουσα χθες τον μεγάλο Μίκη, να λέει, με κάποια καθυστέρηση, αυτό που χρόνια απέφευγε  ή να κατηγορεί , εκείνους που προσωπικά  βοήθησε να έρθουν στην εξουσία,  αλλά ποτέ δεν είναι αργά και τα ‘’στερνά νικούν τα πρώτα’’.

Είπα ‘’ποτέ δεν είναι αργά’’  διότι , με τον δικό του τρόπο είπε όσα όφειλε να πει από καιρό και ίσως έτσι να  ωφελήσει όχι μόνο στο θέμα της Μακεδονίας μας μα και στη γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. ‘’Ο κ. Θεοδωράκης καταχειροκροτούμενος διευκρίνισε στο ακροατήριό του: «Είμαι πατριώτης, διεθνιστής και περιφρονώ και μάχομαι τον φασισμό σε όλους του τις μορφές και περισσότερο την αριστερόστροφη, σαν αυτή με τις ομαδούλες των εξτρεμιστών, σαν αυτή των μειοψηφιών που μας κυβερνούν και καταστρέφουν τη χώρα μας». Υπογράμμισε δε, πως βλέπει «να συσσωρεύονται μαύρα απειλητικά σύννεφα» σχολιάζοντας ότι «τα Σκόπια με όχημα το όνομα Μακεδονία και παραμορφώνοντας σε βαθμό γελοιότητας τα ιστορικά γεγονότα επιδιώκουν στην πραγματικότητα την επέκταση των συνόρων τους σε βάρος των δικών μας για τη λεγόμενη Μακεδονία του Αιγαίου».

Συνεχίζοντας την ομιλία του επέρριψε ευθύνες στους Έλληνες υπεύθυνους που δεν έκαναν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια να ανασκευάσουν τα χονδροειδή ψεύδη με τα οποία γαλουχήθηκαν γενιές Σκοπιανών, οι οποίοι έχουν την πεποίθηση ότι είναι απόγονοι των Μακεδόνων βασιλέων και μάλιστα έχουν καταφέρει να παρασύρουν και ξένα κράτη σε αυτή την πλάνη.’’

             Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν, αλλά το μεγαλύτερο κέρδος είναι ότι ο Ελληνικός λαός σηκώθηκε επί τέλους από τον καναπέ, στον οποίο τον είχαν καθηλώσει κάποια κίβδηλα συνθήματα και οι φρούδες ελπίδες που του έταξαν. Αυτό θα τον ωφελήσει πολλαπλά, αφού πέραν των όσων προείπαμε, θα συμβάλλει  και στην προσωπική  του υγεία,  πού έρευνα του Πανεπιστημίου Καρολίνσκα της Σουηδίας, αποκάλυψε ότι η αποφυγή του καναπέ και η κίνηση προλαμβάνει καρδιακά και  άλλα –σωματικά ή ψυχικά - προβλήματα.

Η αρχή , επί τέλους, έγινε και το καλό είναι να ‘’λάβουνε   το πραγματικό  μήνυμα’’  όλοι οι πολιτικοί φορείς της χώρας, διότι αν λαθέψουν,  αυτό που είδαν χθες ήταν μονάχα η αρχή και η υπενθύμιση ότι ο λαός πλέον τους κατάλαβε και ότι  το ‘’ρε[ύ]μα δεν γυρνάει πίσω’’. Παρόλα αυτά και πριν ‘’αλέκτωρ λαλήσει’’ ,άκουσα Υπουργό του Σύριζα και μεγαλοστέλεχος [ κ. Φάμελος]   της ιδεοληπτικής πτέρυγας του κόμματος ,σε σημερινή συνέντευξη στον ΣΚΑΙ, να επαναλαμβάνει ότι το συλλαλητήριο ήταν ‘’καπελωμένο’’ και ο λαός πρέπει να ομιλεί μέσω των αντιπροσώπων του  [εννοεί αυτούς που έκαναν το λάθος και τους ψήφισαν πριν τους γνωρίσουν]. Ομολόγησε όμως ότι άκουσε όσα λέχτηκαν στη συγκέντρωση και συνεπώς δεν θα έχει άλλοθι . Οψόμεθα!!! Αντώνης Ταρνανάς