ΔΙΑΒΙΒΑΣΗ ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Είναι ευτυχία να νιώθεις ότι περιβάλλεσαι από αξιόλογους ανθρώπους και ότι η ζωή δεν εξαντλείται σε ιδεοληπτικές κορώνες. Η χώρα μας έχει και άξιους που θα τη βοηθήσουν  να βγει από αυτόν τον βόρβορο, που έχει κατακλύσει την εποχή μας.

Παραθέτω τα δυο κείμενα που μου περιήλθαν από φίλη μου με τη μοναδική προσθήκη ότι λυπάμαι  αφάνταστα που δεν είναι δικά μου. ΄Ισως κάποτε μπορέσω κι εγώ να γράφω με την ίδια αντικειμενικότητα και κυρίως το ίδιο θάρρος. Αντώνης Ταρνανάς

Καλημέρα καλοί μου φίλοι

Και να ήταν μόνο τα όσα αναφέρει ο κ. Στεφανίδης στην επιστολή του προς την "κυρία" Μπέττυ??

Παρακολουθώντας χτες και σήμερα τα της Βουλής των Ελλήνων. δάκρυσα. Και δάκρυσα γιατί τόσοι αγώνες κυρίως των γονέων μας  προκειμένου εμείς και τα παιδιά μας να ζήσουν καλλίτερα πήγαν ΤΕΛΕΙΩΣ χαμένες.

Δεν θα σου γράψω τίποτα περισσότερο. Απλά στου προωθώ το κείμενο ενός φίλου των παιδιών μου, ενός παιδιού που έχει παραμείνει στην Ελλάδα προσπαθώντας να επιβιώσει.

Δεν είναι κρίμα να βλέπει τα όνειρα του, τις ελπίδες του, τις προσπάθειες του να καταστρέφονται από αυτό το καρκίνωμα που μας κυβερνά ?

"Ήμουν στα θεωρεία της Βουλής χτες, έως τα ξημερώματα, παρακολουθώντας τη συνεδρίαση. Θέλησα να αφουγκραστώ το κοινοβουλευτικό κλίμα, στην αίθουσα της ολομέλειας, στο εντευκτήριο, στους διαδρόμους, να κατανοήσω βαθύτερα την πολιτική κατάσταση.

Όσο άκουγα τις ομιλήτες είχα ένα διαρκές αίσθημα ασφυξίας που ενισχύονταν με την ώρα.
Το κράτος δικαίου σε κατάρρευση και το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, μετά τις εξόφθαλμες παραβιάσεις στη διάκριση των εξουσιών, την προχειρότητα και την ακυρότητα της προδικασίας. Δεν είναι υπερβολή. Είναι πραγματικότητα : Η δημοκρατία είναι σε διωγμό και θεμελιώδεις θεσμοί του πολιτεύματος νοθεύονται. Ο Βενιζέλος, στην υποδειγματική ομιλία του, το πηγε παραπέρα. Εσχάτη προδοσία, είπε.
Ήθος κοινοβουλευτικού λόγου με "γαλλικά", απαξίωση και δολοφονίες χαρακτήρων, μάχη στο βούρκο, ατζέντα διχασμού, τόσο κοινοβουλευτικού οσο και κοινωνικού. Βουβοί οι πολίτες σε παραίτηση, η μετριοπάθεια συνθλίβεται, τα άκρα τρίβουν τα χέρια τους, η μάχη στο βούρκο είναι το βουτυρο στο ψωμί τους.
Η εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο και στην Κύπρο αμφισβητείται όπως ΠΟΤΕ άλλοτε. Η Τουρκία θέλει, αποδεδειγμένα και συντεταγμένα, θερμό επεισόδιο και στρατιωτικά τετελεσμένα. Στο Σκοπιανό άνοιξε παράθυρο ευκαιρίας για συμβιβασμό και επίλυση, και το Μαξίμου το διάβασε ως ευκαιρία διαίρεσης των αντιπάλων, δεν επεδίωξε συναίνεση, δεν ενημέρωσε θεσμικά, δεν έχει εθνική ευθύνη, δεν θέλει να το λύσει. Η  Ελλάς παραμένει χώρα-μέρος του προβλήματος της περιοχής, αντί να είναι μέρος της λύσης, της εγγύησης ασφάλειας και σταθερότητας.
Ουδείς τρελός θα φέρει τα χρήματά του σε επενδύσεις με αυτο το εκρηκτικό μείγμα, το καθοδικό σπιράλ θα παρασέρνει την εργασία και τους νέους στον πάτο του βούρκου.
Ο τρελός Ερντογάν, τα καθημερινά φυτίλια στο Αιγαίο, οι ισαποστάκηδες "ξένοι" σύμμαχοι και εταίροι, κουρασμένοι με το "ελληνικό ζήτημα" και με δικά τους εσωτερικά θέματα, οι μοιραίοι της Κυβέρνησης, ο διχασμός, ο βούρκος.

Θα είναι θαύμα αν γλιτώσουμε την μεγάλη εθνική ήττα, με όρους, πλέον, απώλειας εδαφών και αλλοίωσης πολιτεύματος. Καλή μας τύχη και ο Θεός βοηθός."

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΗ κ. ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ 

ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ
ΣΤΗ ΣΎΖΥΓΟ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Ανοιχτή επιστολή στην κυρία Μπέτυ Μπαζιάνα
Αγαπητή μου κυρία, αγαπητή συνάδελφέ μου, πλέον, και αγαπητή παλιά συντρόφισσα,
Σου γράφω αυτά τα δυο φιλικά λόγια και ως γονέας και ως πολίτης. Κατ´ αρχάς καλή χρονιά και επιτυχίες στα νέα σου ακαδημαϊκά σου καθήκοντα. Σε καμάρωσα από την τηλεόραση να σε ξεναγούν στο αμφιθέατρο που θα διδάξεις οι επικεφαλής του Πανεπιστημίου Στερεάς Ελλάδας. Αντιλαμβάνομαι τη χαρά και την περηφάνειά σου όπως επίσης αντιλαμβάνομαι την πικρία και τον θυμό χιλιάδων άλλων νέων ανθρώπων με τα δικά σου αλλά και με πολύ περισσότερα προσόντα οι οποίοι δεν "χώρεσαν" στο πρόσφατο νόμο που σε προβίβασε από δασκάλα της πληροφορικής στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι οι πάντες μιλούν, κακόπιστα αν θέλεις, για νόμο "Μπαζιάνα" εφόσον περισσεύουν και η καχυποψία, και ο φόβος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της "Πρώτης Φοράς Αριστερά". Και ποιος θα τους ψέξει γι’ αυτό μετά από τόσες παλινωδίες, ακυρώσεις, χαριστικούς συμψηφισμούς προς ημετέρους, νεποτισμό, κλπ.; Πως μπορείς να πείσεις όλον αυτόν τον θυμωμένο και αποκλεισμένο κόσμο, ότι οι ακαδημαϊκοί εκλογείς σου  δεν επηρεάστηκαν από την τόσο στενή σου σχέση με την εξουσία; Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Επαναλαμβάνω εδώ την άποψη που έχω διατυπώσει και παλιότερα. Ήταν πριν ένα χρόνο περίπου όταν προσπάθησα να ξεναγήσω και εσένα και τον Αλέξη και τον συνεχώς δύσθυμο υπουργό πολιτισμού στην έκθεση "Κόκκινο" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Φαινόσουν τότε ευτυχής πλάι στον πρωθυπουργό σύζυγο σου λες και όλα τα οράματα της γενιάς μου αλλά και της γενιάς σου ήταν η εξουσία σας ως αυτοσκοπός. Η εξουσία απογυμνωμένη από οποιαδήποτε ηθική ή αισθητική. Χωρίς ζωοποιά σύμβολα σαν εκείνα που προσπάθησε να οικειοποιηθεί χτες ο πρωθυπουργός στη Καισαριανή. Το πλοίο, αγαπητή Μπέτυ, που λέγεται Ελλάς βυθίζεται αργά, βασανιστικά. Μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια ξαναγυρίσαμε στις εξευτελιστικές συνθήκες εξάρτησης και πολιτικής πατρωνίας που ίσχυαν ήδη από το 1830 και την δημιουργία του "πρότυπου βασιλείου" (κατά την αείμνηστη Ελένη Σκοπετέα). Ό τι κατακτήθηκε στους δυο αιώνες ελεύθερου βίου, χάθηκε στην εποχή μιας από παλιά προαναγγελθείσης κρίσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει τις επόμενες γενιές. Να γιατί σας κατηγορώ. Γιατί δεν έχετε συνείδηση Ιστορίας.

Αγαπητή Μπέτυ, δεν υπάρχει αρκετή υποκρισία σε όλα αυτά; Όλοι σας μοιάζει να υποδύεστε τραγικούς ρόλους με μάσκες όμως κωμωδίας. Το λέω ευθέως. Η θέση σου ως συζύγου του πρωθυπουργού είναι απείρως σπουδαιότερη με απείρως πιο ουσιαστικά καθήκοντα από οποιαδήποτε ακαδημαϊκή τήβεννο. Είναι μια θέση πολιτική είτε θέλεις είτε όχι, πολύ υψηλών προδιαγραφών. Η κάθε σου επιλογή, κάθε σου κίνηση, αποκτά τεράστια συμβολική υπεραξία έξω στη κοινωνία. Και βέβαια υπόκειται σε ανελέητη κριτική. Πρόκειται για την ίδια κριτική που κι εμείς ασκούσαμε στους έχοντες και κατέχοντες, κατηγορώντας τους για μικροαστισμό, φαρισαϊσμό και Life style. Και να τώρα που κι εμείς -εσείς δηλαδή- διακηρύσσετε μεν την ισότητα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνετε όλοι, με προεξάρχοντα τον Φίλη, τα παιδιά σας σε ακριβά ιδιωτικά. Γουστάρετε τα ακαδημαϊκά οφίκια αλλά συγχρόνως αποκλείετε τα πανεπιστήμια από την αξιολόγησή, τον ανταγωνισμό, την αριστεία, καταδικάζοντάς τα σε παρακμή. Αντιλαμβάνομαι πόσο περήφανος ο σύζυγός σου με τις ακαδημαϊκές σου δάφνες. Αυτές όμως δεν ισοφαρίζουν το δικό του χειροπιαστό έλλειμμα παιδείας. Εκτός κι αν όλα εξαντλούνται στην επικοινωνιακή εκμετάλλευσή και στη δημιουργία εντυπώσεων, στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. (Χωρίς να μπερδέψουμε αυτή τη φορά τη σχέση του Χέγκελ με τον Ένγκελς)!

Περίμενα άρα από σένα προς χάριν ενός υψηλού συμβολισμού να αποστείς των προσωπικών σου φιλοδοξιών τιθέμενη αλληλέγγυα προς όλους αυτούς που διαθέτουν τις φιλοδοξίες αλλά όχι και τα μέσα. Θα έχεις όλο τον χρόνο να τις εκπληρώσεις μετά αποδεικνύοντας ότι πραγματικά τις αξίζεις. Με απογοήτευσες, λοιπόν, όπως με απογοήτευσε πολλάκις και ο σύντροφος σου (και ... σύντροφος του Πολλάκη). Θυμάσαι, άραγε, την έκθεση-αφιέρωμα στον Μποστ που είχα διοργανώσει ως επικεφαλής του τμήματος πολιτισμού του τότε Συνασπισμού; Γελάγαμε με τα σκίτσα του Μέντη που σάρκαζαν το εφήμερο της κάθε εξουσίας και η απατηλή αίσθηση αιωνιότητας που αυτή δημιουργεί. Και αφτό θα περάση. Ιδού το πρόβλημα. Το ότι περάσατε εν μιά νυκτί από τον Μποστ στον Γιάν Φαμπρ χωρίς τα αναγκαία, ενδιάμεσα στάδια. Εξ ου και η χρόνια κατάθλιψη του κυρίου υπουργού. Δεν σου κάνει εντύπωση πως ενώ όλη η κυβέρνηση χαμογελάει τρισευτυχισμένη ο κ. Μπαλτάς έχει ένα ξυνισμένο ύφος σαν να ήπιε λάβδανο; Είναι μάλλον γιατί αυτός ξέρει πως η διαφορά του Έγελου από τον Ένγκελς, δηλαδή του ιδεαλισμού από το ρεαλισμό, είναι κάτι περισσότερο από ένα ν.

Θα κλείσει λοιπόν και μάλλον θα κλείσει γρήγορα κι αυτός ο κύκλος της επανάστασης της γραβάτας και των βαρουφακισμών και θα μετράμε όλοι απώλειες και διαψεύσεις καταλογίζοντας ευθύνες και καταθέτοντας πικρίες. Θα μετράμε δυστυχώς και άλλο χαμένο χρόνο, σπαταλημένο ιδεοληπτικά και ανόητα. Τότε αγαπητή Μπέτυ, τότε, όταν βρίσκεσαι μακριά από την εξουσία, ξαναδιάβασε σε παρακαλώ αυτό το γράμμα το οποίο μάλλον τώρα θα προσπεράσεις. Και μάλιστα διάβασέ το στα δικά σου παιδιά μήπως αυτά τουλάχιστον αποφύγουν τα δικά σας ολέθρια λάθη. Τα λάθη της γενιάς μου και της γενιάς σας.

Μετά τιμής και μετ' ευχών προσωπικών

ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ Ή ΕΘΙΣΜΟΣ

      ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ Ή ΕΘΙΣΜΟΣ;

Χθες το βράδυ  ξενύχτησα και πάλι για να ακούσω αποκαλύψεις για το σκάνδαλο της ΝOVARTIS και  μάλλον μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο. Δεν κατάλαβα τελικά αν όσοι κατηγορούνται είναι αθώοι – τουλάχιστον μέχρι να αποφανθούν τα αρμόδια δικαστήρια και αν ναι ‘’τι ρόλο παίζουν οι δέκα κάλπες ενοχής’’ που στήθηκαν στον ναό της δημοκρατίας. Άκουσα όλους τους ‘’κατηγορούμενους’’ να δηλώνουν ότι θέλουν να δικαστούν , χωρίς τα προνόμια περί ευθύνης Υπουργών’’ , αλλά δεν διαπίστωσα   ανάλογη αποδοχή από τους    κατηγόρους  τους  να γίνει κάτι τέτοιο. Η παράσταση κράτησε ολονυχτίς με προσπάθειες ‘’φίμωσης’’  , για να μην τα λέμε και όλα και στο τέλος που έφυγαν οι πιο πολλοί,  άρχισαν τα ανέκδοτα και ήλθαν κι αυτοί που σνομπάρισαν  τη διαδικασία. Πάντως με όσα είδα και άκουσα, ήρθαν  στο νου μου οι στίχοι ενός κλέφτικου τραγουδιού ‘’ της νύχτας οι αρματωλοί’’, που μεταξύ άλλων λέγει:

Της νύχτας οι αρματωλοί και της αυγής οι κλέφταις
ολονυχτίς κουρσεύανε και ταις αυγαίς κοιμώνται
κοιμώνται 'ς τα δασά κλαριά και 'ς τους παχιούς τους ήσκιους.

Το δύσκολο στην περίπτωση είναι ότι δεν   υπάρχουν πια  αρματολοί , παρά μονάχα κλέφτες και άντε να βρεις ποιος και τι έκλεψε και ποιος θα τον δικάσει.!!!

Προσωπικά δεν κατάλαβα τελικά τι έγινε και για ποιο σκοπό και επειδή δεν είμαι ειδικός αφήνω σ’ άλλους την ειδική ανάλυση και εγώ περιορίζομαι στις γνωστές μου αφελείς απορίες. Ανέτρεξα στο ιστορικό όσων κυβέρνησαν τη χώρα την περίοδο που ‘’ελέγχεται’’ από την Βουλή και το παραθέτω πιο κάτω. Αρχικά νόμισα ότι δεν ξέρουν απλή αριθμητική ή ότι  ‘’ξεχάστηκαν’’ δυο Υπουργοί Υγείας [ ο κύριος Κίττας από την υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου , που ο ίδιος έχει ήδη κρεμαστεί  στα μανταλάκια και ο έτερος που στο παραπεμπτικό αναφερόταν ως Π.Κ. - Υπουργός της παρούσας κυβέρνησης- που θεωρήθηκε εκ προοιμίου αθώος. Τελικά όμως διαπίστωσα ότι για τον δεύτερο εφαρμόστηκε η γνωστή μέθοδος του Καραγκιόζη ‘’δική μου είναι η τράπουλα και όπως θέλω μοιράζω’’.

          Επειδή άκουσα ότι κάποιοι μίλησαν και για το σκάνδαλο στην τιμολόγηση των φαρμάκων, στέλνω μια φωτογραφία που δείχνει ότι το απλό Depon, ενώ γράφει λιανική τιμή 0,75, κοστίζει  1 Ευρώ [εδώ και ένα μήνα], δηλαδή αύξηση 25%. Τα σχόλια δικά σας.

Μπρός στην αδυναμία μου να απαλλαγώ από τον εθισμό μου και  αρνούμενος να αποδεχθώ ότι είμαι μαζοχιστής, σκέπτομαι μελλοντικά να βάζω ωτασπίδες, να αποφεύγω τουλάχιστον την ηχητική ρύπανση, αφού τα γέρικα μάτια μου έχουν  πια συνηθίσει. Τελικά αποφασίστηκε η παραπομπή και των δέκα [ ο 11^Ος  προφανώς δεν έβλεπε και χάθηκε στο δρόμο !]

[ακολουθεί το ιστορικό της διαδοχής των κυβερνήσεων]

Με την παραίτηση Γεωργίου Α. Παπανδρέου , μετά την προσβλητική για τον ίδιο και τη χώρα ,αντιμετώπισή του από τους  Ευρωπαίους  ηγέτες  τον Νοέμβριο του 2011, στο περιθώριο των G20  στις Κάννες, σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο [αυτός φθηνά  γλύτωσε τη [δημοκρατική] φυσική του εξόντωση !]. Όταν όμως τα κόμματα στις εκλογές της 6^ης Μαΐου 2012 απέτυχαν να σχηματίσουν Κυβέρνηση  - αφού είχε βάλλει το χεράκι του και ο κ. Κουβέλης - ανατέθηκε[ 16.5.2012] στον  Πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας κ. Παναγιώτη Πικραμένο ο σχηματισμός Υπηρεσιακής Κυβέρνησης [ με Υπουργό Υγείας  και κοινωνικής αλληλεγγύης τον κ. Χρίστο Κίττα]. Στο Υπουργικό Συμβούλιο της 10ης Ιουνίου 2012 αποφασίστηκε να μη λάβουν τις προβλεπόμενες αποδοχές για τη διάρκεια της θητείας τους τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και οι Υπουργοί.[Το τελευταίο τι το ήθελαν και χάλασαν την ‘’πιάτσα’’!!!

Μετά τις εκλογές της 17^ης Μαΐου 2012, σχηματίστηκε κυβέρνηση υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά , με την στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ[!].

Την Κυβέρνηση  Σαμαρά και των λοιπών ‘’γερμανοτσολιάδων’’ διαδέχτηκε : Η πρώτη Κυβέρνηση Τσίπρα Ιανουάριος 2015 – Αύγουστος 2015, με Υπουργό Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων τον [ Π.Κ.], που τελικά μάθαμε όταν πρόκειται για τον κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή.

Μετά το φιάσκο Βαρουφάκη [οι Ευρωπαίοι επίσημοι υπολογίζουν ότι μας κόστισε 100 μέχρι 200 δις, ενώ Βουλευτής του Σύριζα το  εκτιμά μόνο στα 35 δις], προκηρύχθηκαν νέες εκλογές, με υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό την κυρία Θάνου [έγινε και Πρωθυπουργός και οι κακοί συνάδελφοί της δεν συναίνεσαν να παραταθεί η θητεία της για άλλα τρία χρόνια]. Ο καλός θεός του Σύριζα όμως δεν αφήνει κανένα παραπονούμενο και της ανατέθηκαν – μόλις την άλλη μέρα - καθήκοντα άμισθης προϊσταμένης του Νομικού Γραφείου της Γενικής Γραμματείας του Πρωθυπουργού [μόνο με κάτι οδοιπορικούλια]. ‘’Εν άλλαις λέξεσι’’ ή ‘’ εν άλλοις λόγοις’’ –  το λέω έτσι για μην το καταλαβαίνουμε εμείς  οι  ‘’ψεκασμένοι’’ , έγινε συνάδελφος του κ. Καρανίκα, αλλά της ‘’μάκρυναν’’ τον τίτλο για να μην λένε ότι έγινε   από Δήμαρχος Κλητήρας.

Όλα αυτά βέβαια  για τα μάτια του κόσμου, αφού κατά βάθος της ανάθεσαν το ρόλο τις Μις Μάρπλ [ της γηραιάς κυρίας στα έργα της Αγκάθα Κρίστι]. Έτσι λοιπόν, με την συμπαράσταση  κυβερνητικού στελέχους που ξέρει τα ‘’δικαστικά’’, ‘’ ρίχνουν  φως στα σκάνδαλα’’, κάθε φορά που ο  ‘’κουτός’’ λαός δείχνει ότι ξεσηκώνεται. Ανάλογο ρόλο ‘’γηραιού κυρίου’’ διεκδίκησε  και  ο αρχηγός της ΔΗΜΑΡ, αλλά δεν τα κατάφερε. Αφού έπαιξε το παιχνίδι τους να ρίξει την κυβέρνηση και  διαπίστωσαν ότι τους είναι  πλέον άχρηστος, τον ‘’έφτυσαν’’ κανονικά και εκείνος ‘’ψάχνει να κρυφτεί’’  πίσω από το δάκτυλό του.     Αντώνης Ταρνανάς

ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΡΗΤΟΡΕΙΑ Ή ΡΗΤΟΡΙΚΗ

         [Σοφίσματα]

Μπαίνοντας στη Σαρακοστή, σκέφθηκα ν’ ακολουθήσω μια ανάλογη αποχή από την πολιτική μου κριτική – για όσο με αφήσουν να το αντέξω. Έτσι λοιπόν, σκαλίζοντας τις μνήμες μου,  αποφάσισα να καταπιαστώ με άλλα θέματα,  λιγότερο ‘’πιασάρικα’’ μα πέρα για πέρα αληθινά και ανθρώπινα. Σήμερα ,Τρίτη ,πρώτη μέρα της  νηστείας, θα ασχοληθώ με μια τέχνη – κυρίως έμφυτη – που με τρόπο πειστικό και ευχάριστο, μας καθηλώνει αισθητικά, τον χορό. Η ζωή μου χάρισε τη σύμπτωση ή και τη συγκυρία να παρακολουθήσω ζωντανά πασίγνωστα μπαλέτα [ Μπαλσόι, Κίρωφ, Βασιλικό Μπαλέτο της Αγγλίας και άλλα πολλά’’ και να δω από κοντά τους πιο διάσημους σολίστ [ Μαργκότ Φοντέιν, Νουρέγιεφ, Μπαρισνίκοφ και άλλους].

Όλοι αυτοί ξεθώριασαν  μπροστά σε ένα ‘’φυσικό’’ περιστατικό που έζησα ένα βράδυ και μείωσε προσωρινά  και  σχεδόν παραμέρισε τις άριστες εντυπώσεις που μου είχαν προκαλέσει. Αυτός είναι και ο λόγος, που στον τίτλο του άρθρου μου , το χαρακτήρισα σωματική ρητορεία ή ρητορική. Ρητορεία είναι η έμφυτη ή επίκτητη ικανότητα του ανθρώπου να διαμορφώνει τον προφορικό του λόγο με τρόπο ευχάριστο και πειστικό. Ρητορική είναι ένα σύνολο οδηγιών και κανόνων , που αν ακολουθηθούν σωστά, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να γίνει κάποιος ρήτορας.

Επανέρχομαι λοιπόν στο περιστατικό με κάθε λεπτομέρεια, όπως το θυμάμαι ότι το έζησα ένα βράδυ στις Βρυξέλλες. Με την κόρη μου και μια μικρή παρέα βρεθήκαμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Στο διπλανό τραπέζι βρισκόταν ένα νεανικό ζευγάρι Κογκολέζων φοιτητών, που μας πρότειναν – μετά το φαγητό – να πάμε κάπου για χορό. Θες από ευγένεια ή για να μη  ‘’φανούμε’’   ρατσιστές, δεχθήκαμε την πρόταση αλλά, στην αρχή,  με κρύα καρδιά!!!

Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να μπούμε στην πίστα για χορό, αλλά ‘’οι λευκοί με τους λευκούς και οι μαύροι μεταξύ τους’’. Χορέψαμε για πολύ λίγο  και γυρίσαμε στο τραπέζι μας, κυρίως για να απολαύσουμε τη χορευτική ‘’ρητορεία’’ των ξένων φίλων μας. Αυτό που έβλεπαν τα μάτια μας δεν ήταν χορός, ήταν όνειρο, φαντασίωση, ίσως μαγεία. Παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ευειδείς, με τον χορό τους, έπαιρναν άλλες μορφές θεσπέσιες, χαιρόσουν να τους βλέπεις. Αυτοί και κυρίως εκείνη, χωρίς καν να χορεύει,  ‘’λικνίζονταν ανεπαίσθητα απαλά και ένιωθες τον   παλμό κάθε ίνας των μυών της, να σαγηνεύει, να υποχρεώνει όλα τα βλέμματα να πέφτουν μόνο επάνω της  να φαίνεται   πανέμορφη, ενώ αυτός ήταν σχεδόν ακίνητος.

Έμειναν στην πίστα μόνοι τους και όλοι  τους ‘’χαζεύαμε’’, γιατί ποιος να τολμήσει να μπει σε τέτοια σύγκριση αλλά κυρίως γιατί κανείς δεν ήθελε να στερηθεί το ‘’θέαμα’’. Όταν – ύστερα από πολλή ώρα – σταμάτησε αυτό το  ‘’όνειρο’’ και επέστρεψαν στο τραπέζι μας, δεν είχαν ίχνος ιδρώτα, ήταν σαν να μην χόρευαν αυτοί  αλλά απλά ‘’ρητόρευαν’’ με τη δική τους γλώσσα των  παλμικών δονήσεων. Όπως οι ίδιοι μας εξήγησαν δεν είχαν καμιά επαγγελματική σχέση με το μπαλέτο ή τον χορό, απλά και μόνο έκαναν προσαρμογή   των παιδικών  τους παραστάσεων στους σύγχρονους  ρυθμούς μιας άλλης κουλτούρας, που δεν είχαν καν ακουστά  στη χώρα τους τα δύσκολα εκείνα χρόνια.

Όσο και αν προσπάθησαν να μας εξηγήσουν τι ήταν αυτό που έκαναν, κανένας μας δεν μπόρεσε να καταλάβει  ‘’το σύνολο των οδηγιών και κανόνων’’ ώστε να γίνει ρήτορας, ούτε  απλός ομιλητής, στην τέχνη της Τερψιχόρης, αλλά υπήρξαν πειστικοί απόλυτα!!!   Για την ιστορία αναφέρω ότι δεν τους ξανάδαμε ποτέ από τότε και δεν είμαι σίγουρος τι μέτρησε περισσότερο, η χορευτική τους δεινότητα και η άνιση σύγκριση ή η υποβόσκουσα – έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση – χρωματική διάκριση, για να μην πω ο ρατσισμός! Άβυσσος η ψυχή του ‘’πολιτισμένου’’  ανθρώπου. Αντώνης

ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΕΣ ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΙΕΣ

Σήμερα , Καθαρή Δευτέρα, που όλα λέγονται ελεύθερα και   όλα επιτρέπονται χωρίς παρεξηγήσεις, δεν θα μιλήσω για ‘’φαλλούς, αναίσχυντους ή τους  κοινούς, το μπουρανί και άλλα δρώμενα. Οι πονηροί καθολικοί, έχουν την  Mardi gras [ λιπαρή Τρίτη], που επιτρέπει μόνο γαστρονομικές παρασπονδίες]. Συνεπώς σήμερα ό,τι κι αν πω είναι ‘’νερό κι αλάτι’’ και ‘’μηδέν παρεξήγηση’’ αλλά μην το ξεχνάτε !!!

 Η κυβέρνηση ανήγγειλε  ότι το σκάνδαλο της NORARTIS είναι   ‘’μεγαλύτερο εκείνου της SIENENS ‘’και τους πιστεύω απόλυτα αφού κάτι θα ξέρουν. Η αντιπολίτευση έκανε λόγο για ‘’σκευωρία’’ και τους πιστεύω και αυτούς, αφού ως ‘’εν δυνάμει μελλοντική κυβέρνηση κάτι θα ξέρει και αυτή. Το ΚΚΕ, δια του κ. Σοφιανού ισχυρίζεται ότι ‘’ πίσω από το σκάνδαλο βρίσκεται ο πόλεμος των πολυεθνικών’’, μα επί τέλους που είναι η αλήθεια; Υπάρχουν κάποιες συγκυρίες που προκαλούν ερωτήματα αλλά όλα αυτά τα παρακάμπτω, χωρίς όμως να μπορώ να πάρω θέση, αφού εγώ πίστευα ότι για την όποια ενοχή ή και την αθωότητα σε ένα κράτος δικαίου, αποφαίνεται μόνο η δικαιοσύνη. Οι κυβερνήσεις φροντίζουν ώστε όλοι οι πολίτες [ λαός και εξουσία ] να  είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο  και όπως  οι αρχαίοι Λατίνοι έλεγαν   dura lex sed lex [σκληρός ο Νόμος αλλά Νόμος], εννοείται ίδιος για όλους τους πολίτες. Πότε αυτό το αυτονόητο θα ισχύσει και στη χώρα ‘’της φαιδράς πορτοκαλέας’’!!!

Να ξεκαθαρίσουμε επίσης  ότι κατά το διεθνές δίκαιο, που πρέπει να ισχύει [!] και στη χώρα μας, όλοι είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως της ενοχής των από τη δικαιοσύνη. Ότι  κανείς δεν δικαιούται να τους ‘’κρεμάει στα μανταλάκια των κομματικών εντύπων ή να τους παραδίνει στα παπαγαλάκια των κρατικών ΜΜΕ, που καταπίνουν αμάσητα όσα τους προσφέρει η εξουσία και όταν αποδειχθεί η ενοχή τους να πάνε όλοι φυλακή. Όσον αφορά την αντιπολίτευση – στο σύνολό της- δεν ‘’δικαιούται δια να ομιλεί’’,  που έλεγε και ο Κουτσόγιωργας, όπως και η κυβέρνηση,  αφού δεν έκαναν τίποτα για να καταργήσουν τις χαριστικές διατάξεις περί ευθύνης Υπουργών. Τώρα γιατί φωνάζουν;

Καλά λοιπόν όλα αυτά αφού εδώ είναι ‘’Γιουνανιστάν’’ και κάνουμε ό,τι θέλουμε αλλά υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, που μπορούν να διορθωθούν χωρίς να αλλάξει ο Νόμος και αναφέρομαι ενδεικτικά, σε κάποια παραδείγματα:

Σε ανύποπτο χρόνο πήρα προσωπική ενυπόγραφη επιστολή του αρμόδιου τότε  υπουργού κ. Κατρούγκαλου [ την κρατώ για κάθε ενδεχόμενο ], που μου γνώριζε πόσα έπαιρνα και πόσα θα παίρνω στο μέλλον και ήταν όλα ψέματα, αφού ξέρω καλύτερα τι περιέχει η τσέπη μου. Βεβαίως του απάντησα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου, αλλά  εκείνος απλά  ‘’ με έγραψε’’!!! Πίσω έχει όμως η αχλάδα την ουρά, που έλεγαν και  οι παλιοί ‘’πυρπολητές’’, πριν ρίξουν το ‘’μπουρλότο’’.

Πρόσφατα ενημερώθηκα από συναδέλφους και αρμόδιους του συνδικαλιστικού οργάνου της υπηρεσίας μου ότι ‘’μπορώ να κάνω αίτηση’’ για να μου επιστραφούν όσα παράνομα μου παρακράτησαν από λανθασμένο υπολογισμό της επικουρικής μου σύνταξης [ δηλαδή δικά μου λεφτά που μου έκλεψαν !]. Γιατί παρακαλώ πρέπει να κάνω και αίτηση για να μου αποδώσουν τα ‘’κλοπιμαία’’, αντί να απολογηθούν για την παρανομία τους και να δώσουν λόγο  και στη δικαιοσύνη; Εγώ είμαι φτωχός -όπως με κατάντησαν, χωρίς δική μου ευθύνη- αλλά περήφανος και αρνούμαι να ταπεινωθώ [ για λίγα ψίχουλα ] σε ‘’ταπεινούς’’ ανθρώπους που υπεξαίρεσαν προσωπικά μου και όχι κρατικά χρήματα, χωρίς να δώσουν λόγο. Αν έτσι πράγματι έγινε πρέπει να σπεύσουν – αν έχουν λίγο φιλότιμο- να επανορθώσουν ‘’αυτεπάγγελτα και σύντομα το αδίκημά τους’’. Προτείνω αντί της αίτησης μηνύσεις και αγωγές, για να μην εφαρμόζονται δυο μέτρα και δύο σταθμά, όπως στην ‘’Μπανανία’’!!!

Αφού ομολογείται η ‘’κλοπή’’ με την αποδοχή αιτήσεων  για την παράβαση της κείμενης [δικής τους] νομοθεσίας, πρέπει οι ίδιοι, όχι απλά  να διορθώσουν τα λάθη τους μα  και να ελεγχθούν για όλες τις  παραλήψεις τους.

Θα περιορισθώ στα λίγα αυτά παραδείγματα και από την πλευρά μου δικαιούμαι, νομίζω, να τα χαρακτηρίσω σκάνδαλα τρανότερα από όσα επικαλούνται. Ακόμα και ο λαϊκισμός έχει τα όριά του. Εδώ και τώρα λοιπόν προανακριτική στη Βουλή για να φανεί ποιος φταίει και να πληρώσει, αφού τα δημόσια πρόσωπα καλοπληρώνονται για όσα κάνουν και, συνεπώς οι πράξεις τους έχουν το αντίκρισμα τους. Καλή σαρακοστή και  από αύριο νηστεία και προσευχή!    Αντώνης Ταρνανάς

ΨΙΘΥΡΟΙ ΚΑΡΔΙΑΣ

         Ο φίλος μου Θεόφιλος

Πολύ συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω, για ότι νιώθω γύρω μου, για όσα ακούω και βλέπω ή ό,τι άλλο μου αγγίζει το μυαλό. Υπάρχουν όμως  περίοδοι που το μυαλό αρνείται ν’ ανταποκριθεί  έστω και για μια-δυο λέξεις , γιατί το μπλοκάρει η καρδιά και οι αναμνήσεις, που διεκδικούν το δικαίωμα να πούνε τα δικά τους. Αυτό συνήθως γίνεται στις μεγάλες γιορτές ή άλλες χαρούμενες εκδηλώσεις, που φαίνεται ότι δεν μπορώ πια να τις ‘’απολαύσω’’ , ακόμα και  να τις ανεχθώ!!!

Σήμερα , τελευταία αποκριάτικη Κυριακή με τις καρναβαλικές της παρελάσεις,  δεν πήγα  να τις δω από κοντά – όπως πάντα  έκανα - αλλά , από αντίδραση , σκέφθηκα να γράψω κάτι, όπως το συνηθίζω. Παρά την πλούσια επικαιρότητα δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ και  το θέμα το όρισε η καρδιά, που  με γύρισε  30 και πλέον χρόνια πίσω στις Βρυξέλλες, τη δεκαετία του 1980, όπου βρέθηκα μόνος με τα δυο μου παιδιά και έψαχνα τρόπους να σταθώ όρθιος και για τους τρείς μας.

Έτσι λοιπόν, πολύ συχνά  τα βράδια,  για να ‘’γεμίσω τις άδειες μπαταρίες μου’’, έβγαινα με παρέες  και με τη βοήθεια της  ‘’φωνής’’ μου έκανα  αμέτρητες γνωριμίες κυρίως μουσικόφιλων και   μουσικών, πολλοί από τους οποίους θαρρώ ότι είναι ακόμα φίλοι μου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Θεόφιλος, νέο παιδί Ελλήνων παλιών  ανθρακωρύχων, με σπάνια ευγένεια αλλά και μια χαρακτηριστική ατολμία , που έμοιαζε δειλία. Όπως έμαθα, δίδασκε κλασική κιθάρα στο μουσικό τμήμα του Πανεπιστημίου και για να αυξήσει τα έσοδά του, δούλευε σε νυχτερινά στέκια και έκανε και μαθήματα. Έτσι λοιπόν, με τον καλό μου φίλο τον Μιχάλη, εκτός από παρέα,  πήραμε τις κιθάρες μας και αρχίσαμε  σχετικά μαθήματα . Δεν νομίζω ότι μάθαμε πολλά, ίσως γιατί ως εκεί φθάνανε οι ικανότητές μας μα κυρίως γιατί, την ώρα του  μαθήματος, τον παρακαλούσαμε να μας παίξει κάποιο κομμάτι κλασικό και εμείς απλά  τον απολαμβάναμε. Θυμάμαι μια περίτεχνη εκτέλεση της  Alabra και κυρίως της leyenta–Asturias του Isaac Albeniz, στα οποία ήταν υπέροχος. Κιθάρα ίσως έμαθα ελάχιστα, έγινα όμως λάτρης της και γνώστης των καλών συνθετών και εκτελεστών της, κυρίως Ισπανών που  τους απολαμβάνω κάθε φορά που μελαγχολώ.

 Για  σήμερα  διάλεξα  να μοιραστώ μαζί σας μια σπάνια εκτέλεση του καλύτερου συνθέτη και εκτελεστή του περασμένου αιώνα Andres Segovia Torres, [στο αγαπημένο κομμάτι που έπαιζε και ο  φίλος μου Θεόφιλος, το  Asturias].       Ο νέος αυτός φίλος μου, έφυγε  δυστυχώς  πολύ νωρίς από τη ζωή και  θέλω να σημειώσω ότι και όταν ζούσε – πολύ νέος ακόμα – έδειχνε  μια ‘’παραίτηση’’  λες και ήξερε ή περίμενε να φύγει τόσο σύντομα και έδειχνε ‘’τυπικά’’ παρών σ’ όλες τις εκδηλώσεις της. Εγώ θα τον θυμάμαι πάντοτε και ευελπιστώ ότι ίσως  ξανασυναντηθούμε, γιατί δεν τελειώσαμε τα μαθήματα  κιθάρας που είχαμε αρχίσει.!!! Οι φίλοι που τον γνώρισαν  και ιδιαίτερα ο Μιχάλης, ίσως γυρίσουν πίσω νοερά στην εποχή εκείνη  και νοσταλγήσουν τα παλιά και τα χρόνια που φύγαν  τόσο γρήγορα  και χάθηκαν – όπως ο φίλος μας - για πάντα. Αντώνης

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

   Η ΙΝΔΙΚΗ ΚΑΝΑΒΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΗΠΕΝΘΕΣ     

Σε μια εποχή που έχουμε καταστεί  εν δυνάμει ιδανικοί αυτόχειρες, όπως τους περιγράφει ο Κώστας Καρυωτάκης, σπανίζουν οι ανάλογοι  ιδανικοί και ανάξιοι εραστές, του  ταξιδευτή μας ποιητή  Νίκου  Καββαδία . Και όμως, ανάμεσα στους δυο υπάρχει ένα κοινό – σημαντικό - στοιχείο, που είναι η αυτοκριτική για όλα αυτά που σκέπτονται και δεν τολμούν ή άθελά τους πράττουν.

Λέει λοιπόν ο Καρυωτάκης, σε μια αποστροφή του :

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα,

παίρνουν τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,

διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν

για τελευταία φορά τα βήματά τους. 

Στην πραγματικότητα ο ποιητής ειρωνεύεται αυτούς τους ιδανικούς  αυτόχειρες που αναβάλλουν την τελευταία στιγμή και δεν φθάνουν – όπως ο ίδιος έπραξε – την απελπισία τους ως το τέρμα. Είναι σίγουρα ο ίδιος ο φόβος  του θανάτου που τους κρατάει στη ζωή, αφού τρομάζουν μπροστά στο πέρασμα  προς την ανυπαρξία αλλά και το στοιχείο που τους εμποδίζει για να χαρούν απόλυτα την ‘’όποια ζωή τους έλαχε ή υποχρεώθηκαν  να ζήσουν’’.

Ιδού λοιπόν το δίλημμα ‘’να ζει κανείς ή να μη ζει’’ , που τελικά ποτέ δεν απαντήθηκε, αφού όσοι δεν ζούνε πια δεν μπόρεσαν να μας διηγηθούνε τα θετικά και αρνητικά ανάμεσα στα δύο. Τελικά συμβιβαζόμαστε  μ’ αυτό που λέγεται ζωή αλλά, τις περισσότερες φορές, μόνο ζωή δεν είναι.

Ακόμα όμως κι αυτός  ο υμνητής του ιδανικού εραστή , ο Νίκος Καββαδίας, κάνοντας τον απολογισμό του, αποφαίνεται πως :

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Μήπως λοιπόν , οι περισσότεροι από μας, ζούμε απλά συμβατικά και πλάθουμε μύθους ζηλευτούς για να ωραιοποιήσουμε ό,τι τελικά μας απόμεινε; Ίσως  και από συνήθεια εμμένουμε στην άποψη ότι ‘’είμαστε ακόμα ζωντανοί’’, γιατί έτσι βολεύει  όλους που μας κυβέρνησαν και αυτοί πάντα ζουν καλά και μας παραμυθιάζουν για την καλύτερη ζωή που αποτελεί μοναδικό τους στόχο. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, ‘’τα τιμημένα γηρατειά’’, τον ‘’λαό στην εξουσία’’,’’ την εθνική περηφάνια μας’’ και τόσα άλλα βαρύγδουπα που ακούγαμε και ακούμε από όλους τους ταγούς μας, που έχουν σαν ‘’μοναδικό σκοπό τη λαϊκή ευτυχία’’.

Με όλα αυτά ξαναγυρνώ στον Νίκο Καρυωτάκη και ειδικότερα στη δεύτερη συλλογή του με τίτλο τα ‘’Νηπενθή’’ όπου αναφέρει :

. Οἱ Δὸν Κιχῶτες πᾶνε ὀμπρὸς καὶ βλέπουνε ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κονταριοῦ ποὺ ἐκρέμασαν σημαία τους τὴν Ἰδέα. Κοντόφθαλμοι ὁραματιστές, ἕνα δὲν ἔχουν δάκρυ γιὰ νὰ δεχτοῦν ἀνθρώπινα κάθε βρισιὰ χυδαία.

          Ο τίτλος της ποιητικής συλλογής μου θύμισε δυο πράγματα: Το ένα αναφέρεται σε πρόσφατη συνέντευξη, θαρρώ πως ήταν χθες το βράδυ, που άκουσα  τον Υπουργό Γεωργίας, να αναφέρεται με περίσσιο θαυμασμό στην καλλιέργεια και τις  φαρμακευτικές ιδιότητες της ινδικής κάνναβης που ‘’ θα  βοηθήσει τόσο τους καλλιεργητές όσο και την ιατρική επιστήμη ‘’ . Θυμάμαι παλιότερο πολιτικό που είχε προτείνει την ίδια καλλιέργεια στις γλάστρες και τα μπαλκόνια μας για την εξυπηρέτηση των προσωπικών αναγκών  ‘’όλων των  θεριακλήδων’’ !!! Το άλλο   αναφέρεται στη  μυθολογία μας και τη χρήση ‘’ του νηπενθούς φυτού ‘’, που εξυπηρετούσε κάποιους ανάλογους σκοπούς, ‘’ που δεν  πενθεί και δεν προκαλεί λύπη’’ [ παραθέτω το σχετικό απόσπασμα]:

‘’Στην ελληνική μυθολογία, η Πολύδαμνα είναι η γυναίκα του αιγύπτιου βασιλιά Θώνος, η οποία φιλοξένησε τον Μενέλαο και την Ωραία Ελένη όταν επέστρεφαν από την Τροία .

Η Πολύδαμνα ήταν συλλέκτρια θεραπευτικών βοτάνων και είχε τότε δωρίσει μερικά είδη τους στην Ελένη, το ένα από τα οποία, που απάλυνε τη λύπη και τον θυμό, έρριξε η τελευταία στο κρασί του Τηλεμάχου. Άλλα βότανα τα χρησιμοποίησε για να προφυλαχθεί από τα πολυάριθμα φίδια που κατοικούσαν στο νησί Φάρο. Η Πολύδαμνα είχε οδηγήσει την Ελένη στο νησί αυτό προκειμένου να την προφυλάξει από τις ερωτικές διαθέσεις του Θώνος^[1].

Στην Οδύσσεια του Ομήρου, η Ελένη ρίχνει στον οίνο του Μενέλαου και του Τηλέμαχου ένα νηπενθές φάρμακο (φάρμακο που απαλλάσσει από την λύπη) το οποίο προμηθεύτηκε από την Πολύδαμνα^[2].’’

Τελικά ίσως εδώ βρίσκεται η λύση για να τα βλέπουμε όλα ρόδινα και τίποτα να μη μας λυπεί από όσα μας συμβαίνουν. Άντε και εις ανώτερα!!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΠΑΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ

Για όσους τυχόν έγινε αντιληπτή η απουσία των κειμένων μου των τελευταίων ημερών, θέλω απλώς να σημειώσω ότι αυτή  οφείλεται στην ‘’αιφνιδιαστική’’ έλευση των ξενιτεμένων μου, κάνοντας χρήση των ολιγοήμερων αποκριάτικων διακοπών των σχολείων των εγγονών μου. Η έντονη όμως επικαιρότητα με αναγκάζει να κάνω τη δική μου ανάπαυλα για να αναφερθώ στα απειλητικά ‘’σύννεφα’’ που συσσωρεύονται γύρω μας και δεν αναφέρομαι βέβαια στα καιρικά φαινόμενα.

Η μονομερής ενδοτικότητα στην προώθηση του Σκοπιανού και η απροσχημάτιστη πλέον τουρκική απειλή αποτελούν δυο πολύ επικίνδυνα στοιχεία των  ημερών. Η τελευταία όμως δήλωση του Υπουργού κ. Τσακαλώτου για τα ‘’μεσαία στρώματα’’ και εκείνη της κυρίας Φωτίου, για την ‘’ επιδοματική πολιτική’’  με ανησύχησαν περισσότερο.

Αρχίζουμε από εκείνα που έπρεπε να απαιτούν  μεγαλύτερη σοβαρότητα και εθνική ομοψυχία, δηλαδή την άρον-άρον ‘’επίλυση’’ της εισδοχής των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. – διότι περί αυτού και μόνο πρόκειται - σε ένα ‘’συμπτωματικό διαγκωνισμό’’ με τον κ. Μπουτάρη και εν μέρει με τον κ. Καμίνη. Τα όσα ακούγονται για αλυτρωτισμούς και την αμφισβήτηση  των συνόρων, ουδόλως απασχολούν τους ‘’ενωτιοφόρους’’ και μη ταγούς της χώρας μας, αρκεί να περάσουν την ‘’προοδευτική  τους άποψη για τις ‘’ οιονεί ’’ καλές προθέσεις των γειτόνων μας , στον καθυστερημένο ‘’συντηρητισμό’’ του λαού μας . Κάπως έτσι αντιμετωπίζονται και οι ‘’οσημέραι’’ αυξανόμενες ωμές προκλήσεις των ανατολικών γειτόνων μας, για τους οποίους πιστεύαμε ότι με την είσοδό τους στην Ε.Ε. θα βρίσκαμε τη λύση στην κακοτυχία μας να έχουμε ένα κακό και λαίμαργο γείτονα. Το πάθημα  όμως του παρελθόντος δεν  μας συνέτισε και συνεχίζουμε ακάθεκτοι και δυστυχώς  ‘’διχασμένοι’’ τον εθνικό κατήφορο.

Παρόλα αυτά αισιοδοξώ ότι ο Θεός της Ελλάδας, που μας κρατάει όρθιους χιλιάδες χρόνια – σε πείσμα κάθε λογικής – θα κάνει και πάλι το θαύμα Του, αφού το γεγονός  ότι εξακολουθούμε  ακόμα να υπάρχουμε ως Έθνος, αποτελεί από μόνο του  ‘’ ένα θαύμα’’. Εκείνο που με φοβίζει όμως περισσότερο, είναι οι δυο τελευταίες δηλώσεις των αρμοδίων Υπουργών και εξηγούμαι:

Όταν άκουσα την κυρία Φωτίου να ομιλεί για την νέα κοινωνική πολιτική, σκέφθηκα ότι – πέραν της συνταγής των γεμιστών που μας είχε προτείνει στο παρελθόν για λύση στο οικονομικό  πρόβλημα της χώρας – θα βρήκε κάποια αποτελεσματικότερη συνταγή στον γνωστό μας Τσελεμεντέ και όμως διαψεύστηκα. Αυτή τη φορά αναφέρθηκε στη νέα ‘’επιδοματική’’ πολιτική"

"Ο Νόμος που ψηφίζεται στη Βουλή για τη μετεξέλιξη του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΟΓΑ) σε Οργανισμό Προνοιακών Επιδομάτων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΟΠΕΚΑ), αποτελεί μια καίριας σημασίας δομική αλλαγή στη λειτουργία του κοινωνικού κράτους στην κατεύθυνση της ισονομίας, της δίκαιης ανάπτυξης, της διαφάνειας". Αυτό επισημαίνει, μεταξύ άλλων, η αναπληρώτρια υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης Θεανώ Φωτίου, σε άρθρο της στην ιστοσελίδα dikaiologitika.gr, τονίζοντας ότι ο ΟΠΕΚΑ είναι μετασχηματισμός του υφιστάμενου ΟΓΑ που δεν ενσωματώθηκε στον ΕΦΚΑ και θα λειτουργεί με 275 έμπειρα στελέχη.’’ Δεν τελειώνει εδώ η κυρία Φωτίου, τα υπόλοιπα όμως θα τα βρείτε στην παρατιθέμενη ιστοσελίδα. Εκείνο που διαφαίνεται σαφώς είναι ότι πέραν των 275 ‘’εμπειρων στελεχών και προβλέπονται, θα απαιτηθούν και πολλά άλλα για να ‘’βολέψουμε’’ τους δικούς μας και να επιβάλουμε πλέον τα επιδόματα σαν μοναδικό τρόπο επιβίωσης. Δηλαδή,  κάτι σαν τη χώρα του Μαδούρο, κάποιες Αφρικανικές χώρες που λιμοκτονούν και ίσως επαναφορά στην εποχή της UNRRA [ United Nations  Relief and Rehabilitation ] ,που έζησα προσωπικά , βγαίνοντας από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Αυτό μάλιστα, αποτελεί πραγματική πρόοδο – έστω και χωρίς τα γεμιστά!!!

Τελειώνω με τον κ. Τσακαλώτο, που - αν μη τι άλλο – ομολογεί με κάθε ειλικρίνεια  ότι μαζί με τον κ. Χουλιαράκη,  ‘’ δεν ανέφερα πως τσακίσαμε τα μεσαία στρώματα αλλά ότι ζορίσαμε και το κάναμε γιατί θέλαμε να στηρίξουμε τα φτωχά στρώματα. Δεν το θέλαμε αλλά βάλαμε προτεραιότητες.

          Αυτό αποτελεί πραγματική προοδευτική λύση, αφού η ισοπέδωση προς τα κάτω – όπως έκαναν και στη  σχετικά πρόσφατη Σοβιετία -  είναι το  ίδιο πείραμα, άσχετα με το αποτέλεσμα. Όπως έλεγαν οι τότε ντόπιοι ,  είμαστε όλοι φτωχοί, εκτός από τα μέλη του Κόμματος, που ζουν με τον δικό τους τρόπο χωρίς να τους βλέπουμε, οπότε δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν ξέρω όμως αν το καταλαβαίνει ο κ. Υπουργός Οικονομικών που τώρα απολαμβάνει τη χλιδή της εξουσίας και αν ζοριστεί θα ‘’ξαναφύγει’’ στο εξωτερικό που τον περιμένει η έδρα του καθηγητή. Για τους υπόλοιπους ποιος νοιάζεται αφού απλά πληρώνουν το τίμημα  για τις επιλογές τους.!!!          Δεν θα κλείσω εδώ το σχόλιό μου αλλά τη διακοπή της ανάπαυλας, επιφυλασσόμενος να επανέλθω, διότι ομολογώ ότι δεν έχω πεισθεί ακόμα, ποιο είναι το χειρότερο κακό που μας επιφυλάσσουν τα γεγονότα των ημερών . Ίδωμεν!!!   Αντώνης Ταρνανάς