Η ΔΗΜΟΣΙΑ ''ΕΚΘΕΣΗ''

Η γενιά μας αποτελεί έναν προπομπό και ίσως  πειραματόζωο  του φαινομένου της  παγκοσμιοποίησης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αυτό έχει  δυο όψεις , μια θετική και μια  αρνητική, ανάλογα με την οπτική του καθενός. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, που θα κριθεί από την ίδια τη ζωή ,που θα  υιοθετήσει πλήρως τα σύγχρονα αυτά μέσα, σαν αποτέλεσμα εκσυγχρονισμού, ή   θα τα απορρίψει.!!! Για την ώρα τα  παίρνουμε σαν γεγονός και μένουμε στη   συμπτωματολογία τους στη σύγχρονη ζωή μας.

Όλοι, άλλος πιο λίγο ή πιο πολύ, μετέχουμε  στη χρήση τους και ας τα δαιμονοποιούμε – όπως συνήθως κάνουμε σε κάθε καινοτομία - από την αδυναμία μας να τα κατανοήσουμε ή επειδή έτσι μας βολεύει. [Είναι κάτι σαν τους ρατσιστές που χρησιμοποιούν  αποκλειστικά ξένους στη δούλεψή τους αλλά παράλληλα τους ‘’σέρνουν’’ μύρια όσα που  βρίσκονται κοντά μας!!!] Προσωπικά πιστεύω ότι κυρίως είναι θέμα χρήσης  , αφού ‘’ουδέν κακό αμιγές καλού ‘’ και τανάπαλιν. Φθάνουμε λοιπόν στο επίμαχο, που αφορά την αντιμετώπιση του μέσου από τους χρήστες του και τον τρόπο που το χρησιμοποιούν.

Είναι  μια από τις πληρέστερες πηγές γνώσης και ενημέρωσης αλλά και παγίδα παραπληροφόρησης, ενώ συνάμα αποτελεί και μοναδικό μέσο προσωπικής μας προβολής  μέχρι και ‘’έκθεσης’’. Αυτό το τελευταίο ελάχιστοι το προσέχουν – αν δεν το αγνοούν συνειδητά - και έτσι  γίνονται  θέαμα και δημόσιο αντικείμενο εκμετάλλευσης   κάθε λογής ψυχανώμαλων, με τα γνωστά αποτελέσματα που συχνά διαβάζουμε στον Τύπο. Δεν θα ασχοληθώ με την ευρεία  χρήση του μέσου για προβολή προϊόντων και υπηρεσιών – ακόμα και ‘’εμπόριο λευκής σαρκός’’, την  προετοιμασία τρομοκρατικών ενεργειών, κομματικών μεθοδεύσεων ακόμα και διαμόρφωσης  εκλογικών επιρροών, αλλά με την απλή και καθημερινή  του χρήση .

Θα αναφερθώ κυρίως στους κάθε λογής αφελείς που ‘’εκθέτουν’’ στα μέσα αυτά, ευαίσθητα   δεδομένα τους ,  πιστεύοντας ότι τα μοιράζονται μόνο με όσους αυτοί εμπιστεύονται. Όμως - όπως αποδεικνύεται– γίνονται ‘’βούκινο’’  σ’ όλη την επικράτεια και  ξαφνιάζονται όταν αντιληφθούν ότι τα  προσωπικά τους χρησιμοποιούνται σαν  μέσα εκμετάλλευσης  ενίοτε δε και εκβιασμών. Τότε κάνουν μηνύσεις  για ‘’ αθέμιτη’’ διαπόμπευση και προσβολή, που κατά βάθος οι ίδιοι την προκάλεσαν  – πολλάκις [με δύο λ και ι], από μια τάση προβολής  στα μέσα δικτύωσης, στα οποία περιορίζουν μεγάλο μέρος από την όλη δράση τους. Ξεχνούν όμως ότι κάθε ενέργεια έχει το κόστος της και είναι αργά για κλάματα και επανόρθωση όταν η ‘’ζημιά’’ έχει συντελεσθεί.

Με την ευκαιρία του Πάσχα, το τι είδαν τα μάτια μας δεν λέγεται. Τα φυσικά και αυτονόητα [ οι ψησταριές, το κοκορέτσι, το αρνί, κλπ] τα έκαναν προσωπικές ειδήσεις και έσπευσαν να τα γνωστοποιήσουν απανταχού. Ακόμα και η συμμετοχή στις ιερές τελετές μελών της εξουσίας προβλήθηκαν – πέραν των ΜΜΕ – και  με τα ίδια αυτά μέσα ακόμα και από άτομα που δηλώνουν άθεοι και με κάθε τρόπο δείχνουν την ‘’απιστία’’ τους και στην πράξη τα αρνούνται. Αυτό αποτελεί το ‘’ άκρον άωτον’’ της αναξιοπιστίας και προσβάλλει  την όποια μας απόμεινε ακόμα νοημοσύνη. Ηγέτες κάθε ‘’διαμετρήματος’’, εκπρόσωποι ‘’σοβαρών’’ χωρών και κάθε εξουσία, χρησιμοποιούν  τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προβάλουν την κάθε τους ενέργεια, διαβολή αντιπάλων, προπαγάνδα, ακόμα και απολύσεις στελεχών, γιατί με αυτόν τον τρόπο θέλουν να αιφνιδιάσουν το λαό και την όποια κριτική. Ξέρουν λοιπόν πολύ καλά ότι η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μένει και οι όποιες διαψεύσεις – που ενδεχομένως  ακολουθούν στα ψιλά – περνούν απαρατήρητες.

Προσωπικά, μέσω του ιντερνέτ συμπληρώνω πολλές γνώσεις μου και δοκιμάζω τους  νέους τρόπους να επικοινωνώ  τις κρίσεις μου για τα κοινά και την επικαιρότητα, τις ιδέες και τα λοιπά μου ενδιαφέροντα, αλλά πάντα με τα πλήρη στοιχεία μου και την υπογραφή μου. Πολλά από τα γραφόμενά μου, αποτελούν αποσπάσματα βιβλίων μου [δημοσιευμένων και μη]  και προσωπικών εμπειριών που η ζωή μου χάρισε, με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν στοιχεία παραδειγματισμού και εφαρμογής ή αποφυγής για το μέλλον. Δεν επιδίωξα ποτέ την προσωπική μου προβολή – που άλλωστε δεν αφορά ούτε και ενδιαφέρει άλλον κανένα πλην εμού . Αν έμμεσα προκύπτει, είναι γιατί τα προσωπικά ‘’μου’’ βιώματα  έχουν ονοματεπώνυμο και πρέπει να αναφέρονται σε πρώτο πρόσωπο, που επιβεβαιώνει την εγκυρότητα τους. Αρνούμαι τους όποιους παραλληλισμούς της πνευματικής εργασίας  με  τη δημοσιοποίηση φωτογραφικού και λοιπού ευαίσθητου προσωπικού υλικού στα μέσα κοινωνικής προβολής. Τα κάθε είδους άρθρα και σχόλια, κρίνονται από τους αναγνώστες τους για το περιεχόμενό τους    και δεν μπορούν να   αποτελούν στοιχείο   δημόσιας   προβολής   του ‘’συντάκτη’’ τους, ενώ τα ‘’αλλά’’,  εκθέτουν την  προσωπική ζωή εκείνων που  ίσως αναζητούν δημοσιότητα αλλά με λανθασμένο τρόπο!!!

 Αντώνης Ταρνανάς

ΞΕΦΤΙΛΑ ΚΑΙ ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΗ

Με τα σημερινά μέσα πληροφόρησης μπαίνουν νυχθημερόν στα σπίτια μας και βλέπουνε τα παιδιά  πράξεις και εικόνες βίας, που  δεν τιμούν κανένα. Παραβιάζονται δημόσια προσωπικά δεδομένα και δικαιώματα, στα  οποία αναφερόμαστε μόνο όταν μας βολεύει και συνήθως α λα καρτ. Δεν είναι όμως μόνο αυτό αλλά κυρίως η προσβολή της δημόσιας ηθικής και αισθητικής . Φυσικά δεν αναφέρομαι στα μέσα αλλά στους  κρατικούς ‘’μηχανισμούς’’ που εντάσσουν στον ακτιβισμό και την  παρανομία.  Φοβάμαι ότι όλοι μας έχουμε πέσει θύματα της  δημόσιας προβολής, αδιαφορώντας για το αισθητικό αποτέλεσμα και τις επιπτώσεις του στην κοινωνία και ιδιαίτερα στα παιδιά.

Τι μπορεί να πει κανείς για το διεθνές ξεκατίνιασμα της βασιλικής οικογένειας της Ισπανίας, ανήμερα του καθολικού Πάσχα. Δεν αναφέρομαι ούτε με ενδιαφέρουν οι τίτλοι των πρωταγωνιστών αλλά στην ουσία. Μένω απλά στο γεγονός ότι μια συνομήλική μου γιαγιά – η Σοφία – διαπομπεύεται δημόσια από τη νύφη της αλλά και από τα εγγόνια  της. Η αντίδραση των τελευταίων επίσης  δεν τιμά καθόλου τους ‘’ελέω  Θεού’’ μελλοντικούς Μονάρχες και αυτούς που δεν τους  δίδαξαν– τουλάχιστον τον σεβασμό. Λυπάμαι για όσα είδαν τα μάτια μου αλλά κυρίως για το παράδειγμα’’ που δόθηκε σε όλη την κοινωνία. ‘’Κάνε παιδιά να δεις καλό’’ έλεγαν οι παλιότεροι, αλλά και ‘’ό,τι κάνεις στη ζωή κάποτε το πληρώνεις’’ !!!

Ψάχνω ακόμα  να βρω αντιδράσεις  γυναικείων συλλόγων ή   προστασίας του παιδιού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - μερικοί των οποίων είναι και έμμισθοι - αλλά φαίνεται ότι ‘’λείπουν’’, όπως κάνουν συνήθως για όσα δεν θέλουν να δουν ή και κρατούν ΄΄πισινή’’   για ώρα ανάγκης.

 Οι παριστάμενοι  της οικογένειας  έμειναν ατάραχοι,  και μου  θύμισαν την ‘’λόγω και έργω εξύβριση’’ δύο κυριών, σε παλιότερη ζωντανή εκπομπή του Αντένα , ενώ   ο  κεντρικός παρουσιαστής – δυο μέτρα μπόι- ψέλλιζε  απλά με πολύ ‘’τακτ’’ μη! , μη! Αργότερα  βέβαια τον ‘’μιμήθηκε  επάξια‘’ και ο[ πρώτη φορά αριστερά] προεδρεύων της Βουλής σε ανάλογο περιστατικό, με πρωταγωνιστές από τον ίδιο ακροδεξιό χώρο, όταν ‘’σιγοψιθύριζε ‘’ φρουρά!, φρουρά!, χωρίς να τον ακούνε. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία και φοβάμαι ότι αποτελούν συνειδητές επιλογές της νέας τάξης πραγμάτων, που- στο εικονικό πνεύμα   προστασίας των ατομικών ελευθεριών – κάνουν κάθε προσπάθεια να διαλύσουν την οικογένεια, που αποτελούσε ανέκαθεν το κύτταρο της κάθε κοινωνίας αλλά παράλληλα και ‘’ κάρφον εις τον οφθαλόν των δήθεν ‘’προοδευτικών’’ εχθρών της. Ας μάθουν όλοι  επί τέλους ως πού φθάνουν τα όρια της ελευθερίας, γιατί από εκεί και πέρα  γίνεται  ασυδοσία που παραβιάζει  κατάφωρα την ελευθερία των υπολοίπων.

Ακόμα ένα ακραίο περιστατικό των ημερών – που σκόπιμα το άφησα για σήμερα, για να μην παρανοηθεί από τους αμέτρητους πεινασμένους στη χώρα μας -  ο ‘’φανερός δείπνος των άθεων’’ και ιδού η προτροπή τους: «Είναι ο καιρός των ανοιξιάτικων διακοπών και η Ενωση Αθέων σας προσκαλεί και φέτος στον Φανερό Δείπνο μας. Μια όμορφη παράδοση πλέον της χώρας μας που δεν απαιτεί κρατική δεισιδαιμονία και κρατικές δαπάνες. Απέχουμε μόνο από το πένθος και τη νηστεία και όχι από τη λογική, και ειδικά όχι με βάση εντολές εκπροσώπων υποτιθέμενων υπερφυσικών όντων», αναφέρει στην εισαγωγή της η πρόσκληση της Ενωσης Αθέων και προσδιορίζει την ημέρα ως εξής: «Την Παρασκευή 14-04-2017 (γνωστή και με το ψευδώνυμο «Μεγάλη») στις 8 μ.μ.»[ Να δείτε ότι την επόμενη φορά θα κληρώνουν και θέσεις στο δημόσιο, προσθέτω εγώ που δεν συμμερίζομαι τη λογική τους!!!]

Δεν σχολιάζω τις  καθημερινές γαστρονομικές και άλλες τους επιλογές, που είναι δικαίωμά τους, αλλά την προσπάθεια προκλητικής προβολής των απόψεων  μιας  αμελητέας ομαδούλας – έστω και αν προσμετρήσουν και τα  άθεα μέλη της Κυβέρνησης.  Με ενοχλούν όμως οι  τόσες ανακρίβειες  και ο προσβλητικός  χαρακτηρισμός της συνταγματικά κρατούσης θρησκείας των Ελλήνων ως κρατικής δεισιδαιμονίας και η ‘’λογική’’  τους ,που πόρρω απέχει από την κοινή λογική. Από πότε αποτελεί παράδοση στη χώρα μας αυτό το  συμπλεγματικό και γραφικό  ‘’αντάμωμα’’  και τι μας νοιάζει εμάς πώς εφαρμόζουν την λαϊκή παροιμία ‘’ ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κτλ’’ ; Ο καθένας τον εαυτό του , τον κάνει ό,τι θέλει, όμως προσοχή,  μακριά   από τις αξίες της συντριπτικής  πλειοψηφίας των πολιτών , γιατί τότε δεν μπορεί να σας σώσει   καμία  εξουσία και ο νοών νοείτω!!! Αν δεν σέβεστε τα ιερά και όσια της χώρας, οφείλετε τουλάχιστον  σεβασμό στο Σύνταγμα, τους Νόμους [ άρθρα 198 και 199 του Ποινικού Κώδικα] αλλά και τις πλειοψηφίες. Άντε, καλή Ανάσταση για τους Χριστιανούς και καλή ‘’ανάνηψη’’ για αυτούς που ακόμα βρίσκονται σε ιδεοληπτική   νάρκη και αν συνέλθουν ας θυμηθούν την απάντηση του φοιτητή Αϊνστάιν προς τον καθηγητή του ‘’ Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε.. Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.. Αντώνης Ταρνανάς

Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

             Θρησκευτικές αναμνήσεις

Εκ προοιμίου δηλώνω ότι δεν είμαι θρησκόληπτος ή δεισιδαίμων [κατά τον Απόστολο Παύλο] και  -ίσως λόγω ηλικίας-ούτε θρησκευόμενος [πιστός μιας θρησκείας ο οποίος ασκεί συστηματικά όσα νοούνται ως καθήκοντα  σε αυτήν]  ή θρήσκος [έχει έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα και συμμετέχει ενεργά στην εκκλησιαστική ζωή]. Είμαι  πια ένας  πιστός –χριστιανός Ορθόδοξος- που  δικαιούται και θέλει , χωρίς πάθος αλλά με σεβασμό, να αναφέρεται  ελεύθερα στη συνταγματικά κρατούσα θρησκεία  και την Εκκλησία μας.

Αρχίζω με ένα περιστατικό με τη συγχωρεμένη   μητέρα μου, η οποία ήταν θρησκευόμενη, όπως οι περισσότεροι  στα χρόνια της. Κάποια μέρα λοιπόν που, μαζί με τα ανήλικα παιδιά μου, κάναμε μια βόλτα με αυτοκίνητο στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος, τα παιδιά θέλησαν να της δείξουν  το γνωστό αθλητικό κέντρο  - που πηγαίναμε συχνά για άθληση . Στο άκουσμα της φράσης ‘’εδώ γιαγιά είναι ο Άγιος Κοσμάς’’ εκείνη άρχισε ‘’αυτόματα’’ να κάνει τον σταυρό της και έκτοτε, παρά τα μειδιάματα της στιγμής, κάθε πέρασμά  από την περιοχή   πάντα μου τη θυμίζει.

Η Μεγάλη Εβδομάδα  – αυτή που διανύουμε –  αποκαλείται και  Εβδομάδα των Παθών, που ουσιαστικά περιορίζονται στη Μεγάλη Πέμπτη που είναι αφιερωμένη στον Μυστικό Δείπνο, στην προσευχή στην Γεσθημανή, στην προδοσία του Ιούδα, στη σύλληψη του Ιησού, στην ανάκριση από τον Άννα, στην Άρνηση του Πέτρου και στην καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα και στη Μεγάλη Παρασκευή με τα Άγια Πάθη,   τη σταύρωση και τον Επιτάφιο.

Αυτά είναι τα τυπικά και καθιερωμένα μιας περασμένης  εποχής, που όπως κάθε ξεχωριστή γιορτή, είχε και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, θρησκευτικά  αλλά  και γαστρονομικά.  Στην  εποχή που διανύουμε , τα πρώτα έχουν  αρκετά μεταλλαχθεί και σχεδόν έχασαν  τον ‘’λατρευτικό τους  χαρακτήρα’’, ενώ τα δεύτερα ,[ο κλασικός ρουμελιώτικος οβελίας* ] γίνεται μια προσπάθεια να διατηρηθούν, αλλά  με τα παρόντα οικονομικά δεδομένα,  μοιάζουν  απλές απομιμήσεις. Προφανώς φταίει το γεγονός ότι ο λαός βιώνει συνέχεια και τα δικά του πάθη, που δεν έχουν τελειωμό και κυρίως διότι έχασε την ελπίδα του ότι κάτι  καλύτερο μπορεί να  μας προκύψει..

Θυμάμαι, στα παιδικά μου χρόνια, στη διάρκεια του πολέμου και αμέσως μετά, προσδοκούσαμε  ότι κάτι  καλύτερο θα μας συμβεί και προσφεύγαμε στις εκκλησίες για να ζητήσουμε και τη Θεία μεσολάβηση για  ένα καλύτερο μέλλον. Λίγο αργότερα ,που  είχαμε πια πεισθεί ότι πάμε προς το καλύτερο ,  ο πιστός λαός μας γέμιζε τους ναούς και με κατάνυξη  μετείχε ψυχικά στο Θείο δράμα. Ακόμα και οι αναλφάβητοι της εποχής είχαν αποστηθίσει – από τη συχνή επανάληψη- όλο το τελετουργικό, τους ύμνους, τα 12 Ευαγγέλια, μα κυρίως τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής και ας μην κατανοούσαν απόλυτα το πλήρες περιεχόμενό τους.

Θυμάμαι επίσης ότι,   σαν δόκιμο μέλος της παλιάς χορωδίας** και αργότερα σαν μέλος της επόμενης, ζούσα μόνο γι’ αυτές τις ώρες. ‘’Αι γενεαί πάσαι’’ με κρεσέντο  το  ‘’Ω γλυκύ μου έαρ’’ και στο τέλος η φωνητική και ψυχική μετάπτωση στο θρηνητικό  μινόρε ‘’Η ζωή εν τάφω’’ ,  ήταν μυσταγωγία. Ακολουθούσε ή περιφορά των  Επιτάφιων των δύο ενοριών , με τη φροντίδα να μη συναντηθούν οι δυο τους, διότι θεωρείτο δυσοίωνο προμήνυμα  και στο τέλος της περιφοράς, όλοι οι πιστοί περνούσαν κάτω από τον επιτάφιο στην είσοδο του ναού, φορτωμένοι με τη χαρμολύπη ή το χαροποιό πένθος των Άγιων παθών και της αναμενόμενης Ανάστασης, για να παρακολουθήσουν μέχρι τέλους τη θεία λειτουργία.

Η  Ανάσταση γινόταν τις πρώτες πρωινές ώρες και οι πιστοί, με το τέλος της Αναστάσιμης ακολουθίας, έφευγαν για τα σπίτι τους και με το Άγιο φως ανά χείρας, έβαζαν φωτιά στην, προετοιμασμένη αποβραδίς, στοίβα από κληματόβεργες της υπαίθριας και συνήθως ομαδικής ψησταριάς.  Τα περισσότερα από αυτά, δυστυχώς έχουν εκλείψει ή  αντικαταστάθηκαν από το θέαμα   βεγγαλικών και κροτίδων,  που τραυμάτισαν  και  την πίστη μας, πριν φθάσουμε στις μέρες μας που κάποιοι άλλοι  έβαλαν στόχο  να την σκοτώσουν εντελώς !!!

Αντώνης Ταρνανάς

* Στις ψησταριές που οι φωτιές τους έκρυβαν με καπνούς  τον ουρανό, ήταν καλοδεχούμενος κάθε περαστικός, γνωστός ή και τελείως άγνωστος, που γευόταν τα εκλεκτά εδέσματα – πέραν του οβελία. Τη συνήθεια αυτή, προσωπικά τη  μετέφερα σε όλες τις χώρες που βρέθηκα υπηρεσιακά και όσοι με γνώρισαν από κοντά είχαν καταγράψει και γευθεί τη ‘’σπεσιαλιτέ’’  μου.

**Βουλγαραίοι, Καρδαραίοι, Κασολαίοι -αδελφοί Ζεκεντέ , Μανθολιάκος-  Ματθαίου, Μπαρμπούνης  ,     Σχοιναίοι,  Στρατόπουλος και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν τα ονόματα. Στις Βρυξέλλες , μετά την περιφορά του επιτάφιου, στο γνωστό μου στέκι ‘’le cannet’’ , εν χορδαίς και οργάνοις ακολουθούσαν πρίμο-σιγόντο τα εγκώμια, κρατώντας για το τέλος τη χαρμολύπη του μινόρε.

O ROCKY ΚΑΙ ΤΑ ''ΑΔΕΡΦΙΑ'' ΤΟΥ

Rocky Marciano

 O δικός μου Rocky

Συνδέοντας συνειρμικά τον αγαθό  ήρωα του Λουκίνο Βισκόντι Rocco, που αναγκάζεται να γίνει πυγμάχος, με τον θρυλικό Αμερικανό πρωτοπυγμάχο  Rocky Mαrciano, κάνω και μια προσπάθεια ‘’επιστροφής’’ στα παιδικά μου χρόνια. Παρά τα πενιχρά μέσα  ενημέρωσης της εποχής, το όνομα του παιδικού μας ήρωα είχε γίνει το σύμβολο της δύναμης και  της υπεροχής, που τόσο είχε ανάγκη η γενιά μας, που μόλις είχε βγει από τον πόλεμο, ταπεινωμένη και ανίσχυρη. Παίρναμε κουράγιο από τη  δύναμή του και μας κολάκευε απεριόριστα ακόμα και η νοερή  ταύτιση με   τη φήμη που τον συνόδευε [ 49 συνεχόμενες νίκες σε 49 αγώνες, εκ των οποίων οι 43 με knockout].

Τα χρόνια πέρασαν, ο ίδιος έφυγε από τη ζωή, αλλά το όνομα του παραμένει  θρυλικό , πιστεύω όμως ότι  ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν την πραγματική του υπόσταση. Αργότερα , κάποιοι το ‘’χρησιμοποίησαν’’ σαν τίτλο  μιας σειράς ταινιών, με τελευταία το 2006 [Rocky Balboa] και ήρωα ένα ‘’φανταστικό’’ πυγμάχο,  με πρωταγωνιστή τον Sylvester Stallone. Πιθανολογώ ότι η σειρά αυτή των ταινιών επανέφερε και το όνομα στην επικαιρότητα, σαν γνώρισμα της δύναμης ακόμα και στα …….  ζώα .

Ένα από αυτά φιλοξενώ κι εγώ τελευταία στο σπίτι μου και ομολογώ ότι τώρα πια  νοιώθω απόλυτα τον συμβολισμό της δύναμης  και της υπεροχής και είμαι βέβαιος ότι το ξέρει και ο ίδιος . Πρόκειται για ένα 7χρονο Chow Chow, της μεγάλης μου εγγονής , που μου  εμπιστεύτηκε τη φροντίδα του μόνο για λίγες μέρες. Τελικά , πρώτη μου διαπίστωση είναι ότι μάλλον εμένα εμπιστεύτηκε στον Rocky, αφού από την αρχή  μου έδειξε τη φροντίδα του μα και τη δύναμη του. Το βράδυ, όταν αποσύρθηκα  στο υπνοδωμάτιό μου, αντιλήφθηκα δυο-τρεις φορές να εγκαταλείπει το μπαλκόνι όπου με επιλογή του διαμένει, να διανύει ένα μακρύ διάδρομο αθόρυβα και αφού διαπιστώσει ότι είμαι στο κρεβάτι μου,  επιστρέφει στη θέση του.

Κάποια στιγμή μάλιστα που ακούστηκε πολύ κοντά ένα βεγγαλικό – λόγω των ημερών-  τον είδα να έρχεται να  ‘’πλαγιάζει’’ για  λίγα λεπτά  στο πάτωμα του δωματίου μου και μετά ξαναγύρισε οριστικά στο μπαλκόνι του, όπου τον βρήκα  το πρωί, ήσυχο να κοιμάται. Το μόνο πρόβλημα μαζί του  είναι η φυσική του δύναμη  και αυτό, παρά τα σπορ των νεανικών μου χρόνων, με φθάνει στα όρια μου για να τον συγκρατήσω .Πρόκειται για έναν  καλοκάγαθο γίγαντα που  υποχωρεί,  μάλλον από ευγένεια  παρά από τη δική μου δύναμη.

Μαζί του έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι και εγώ  δυνατός, έστω   ‘’με ξένες πλάτες’’, όπως κάνανε στα παιδικά μας χρόνια,   κάποια αδύναμα παιδιά  για να ξεπεράσουν το ‘’ bullying’’ της εποχής . Συχνά κυκλοφορούσαν ή και επικαλούνταν  τη βοήθεια ενός πιο μεγάλου  ‘’νταή’’ φίλου ή αδελφού , για να περιορίσουν τις συνέπειες. Όπως γίνεται αντιληπτό, πάντα υπήρχαν δυνατοί , οι οποίοι επέβαλλαν τον ‘’νόμο του ισχυρού’’ και άφηναν στους αδύνατους μοναδική δυνατότητα  να  καλύπτονται  πίσω από ισχυρούς  ‘’φίλους’’ , που ενίοτε το  ξεχνούσαν ή έφθαναν πολύ αργά !!!.

 Είναι κανόνας στη ζωή, που αποτελούσε ανέκαθεν μέχρι και σήμερα αντίγραφο της ζούγκλας , να δείχνεις – αν δεν είσαι - όσο μπορείς πιο δυνατός , έστω και μέσω τρίτων. Δεν ξέρω για τους άλλους, είμαι όμως  σίγουρος για τον Rocky μου που η αυτογνωσία του  επιτρέπει να προσποιείται ότι υποχωρεί, στις γέρικες δυνάμεις μου. Πάντως για όσο θα είναι μαζί μου νοιώθω και εγώ  πιο δυνατός όπως  πριν με ‘’πάρουν’’ τα χρόνια που με έφεραν στην ανάγκη να χρειάζομαι  ξένη βοήθεια!!!

Αντώνης Ταρνανάς

Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

 [Όσα αποφεύγουμε εμείς μας τα θυμίζουν άλλοι]

Τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής επικαιρότητας είναι, χωρίς αξιολογική σειρά μεταξύ τους, τα ελληνο-τουρκικά, το Σκοπιανό  οι ληστείες και η οικονομία μας. Αφήνω εκτός σχολιασμού   το θέμα της ομηρίας των στρατιωτικών μας γιατί, χρονιάρες μέρες,  σκέπτομαι τον πόνο των ίδιων και των οικείων τους.

Το πρώτο δημιουργήθηκε από τον γείτονα ‘’φαφλατά’’ ηγέτη, όχι μόνο για εσωτερικούς λόγους ,όπως  αφελώς νομίζαμε , αλλά και σαν συνέχεια του μεγαλοϊδεατισμού του για αναβίωση της  οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εδώ λοιπόν έγκειται  η δική μας ευθύνη, που επίσης για εσωτερικούς λόγους και από ανικανότητα, παίξαμε το παιχνίδι του. Τον καλέσαμε στη χώρα μας και μας επανέλαβε  τις προθέσεις του ΚΑΤΆΜΟΥΤΡΑ , τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θράκη χωρίς καμιά  αντίδραση, με εξαίρεση μια αντιφώνηση  του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στη συνέχεια, όταν άρχισε να αποθρασύνεται, διαπράξαμε το δεύτερο ολίσθημα  και τον μιμηθήκαμε σε φανφαρονισμούς και νταηλίκια .Τελικά, στη χώρα αυτή  του Αριστοτέλη, εξακολουθεί να μην υπάρχει μέτρο και από τις ‘’μεγάλες αγάπες μας‘’ πάμε στο άλλο άκρο, το τεχνητό ψυχροπολεμικό κλίμα και  τις υπερφίαλες διακηρύξεις , που επίσης  είναι σε βάρος μας.

Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο ακολουθούμε τις πονηρές τακτικές του πανούργου γείτονα αλλά – επίσης για ιδιοτελείς δικούς μας εσωτερικούς λόγους – υπερθεματίζουμε σε εθνικές κορώνες και ‘’ηλίθιους’’ χαρακτηρισμούς, που του δίνουν λαβή στήριξης, τη στιγμή που διεθνώς βρίσκεται ριγμένος στο ‘’καναβάτσο’’. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που αναμένεται αύξηση του τουριστικού ρεύματος στην Ελλάδα -   λόγω και  της εμπόλεμης κατάστασης στις γειτονικές μας περιοχές. Έτσι λοιπόν ενδέχεται , και η ‘’τεχνητή’’ ακόμα ανασφάλεια στη χώρα μας, να τινάξει στον αέρα όλες μας τις προσδοκίες για τον τουρισμό , που αποτελεί και τη μοναδική πηγή για την όποια ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας μας.

Το Σκοπιανό αποτελεί εξ ίσου σοβαρό  και επικίνδυνο άνοιγμα, σε μια εποχή που ‘’έχουμε απλωμένο τραχανά’’- κατά τον Χαρίλαο Φλωράκη- και συνεπώς  περιορισμένες ‘’αντιστάσεις’’, στις πιέσεις εχθρών και φίλων, που επιδιώκουν να τους εντάξουν στους διεθνείς οργανισμούς. Παράλληλα ευνοούνται και οι συνθήκες για  εθνικιστικές ακρότητες εκατέρωθεν, με απροσδιόριστες  επί του παρόντος επιπτώσεις , άσχετα αν αυτό αποτελεί μέρος σχεδιασμού ή θα προκύψει ως ‘’ παράπλευρη’’ συνέπεια.

 Δικαιολογημένο όμως, κύριο  θέμα των τελευταίων ημερών αποτελούν οι ληστείες, που δεν συμβαίνουν  πλέον μόνο στις μεγαλουπόλεις αλλά και στην, μέχρι πρότινος ήσυχη και ασφαλή ελληνική επαρχία. Δεν θα κρίνω εγώ την καταλληλότητα του αρμόδιου Υπουργού, τα αποτελέσματα όμως προφανώς δεν δικαιώνουν το έργο  του.   Όσον αφορά τις δηλώσεις του ότι για όλα αυτά ‘’φταίνε’’ τα ΜΜΕ που προβάλλουν υπερβολικά τα γεγονότα, θα του έλεγα να κάνει μια βόλτα – χωρίς την  συνοδεία του -  στα πέριξ, για να κατανοήσει καλύτερα την αναντιστοιχία ανάμεσα στους αριθμούς και τους απλούς ανθρώπους. Η στατιστική κύριε Υπουργέ  είναι σαν το μπικίνι, που αυτά που δείχνει είναι πολύ ελκυστικά αλλά ‘’κρύβει’’ τα πιο ενδιαφέροντα!!! Φροντίστε λοιπόν ,ως υπεύθυνος προστασίας του πολίτη και για αυτά που απλά υποκρύπτονται!!!

 Σε μια χώρα που τελευταία επικρατούν οι χαρακτηρισμοί, πρωτοφανής, ένοπλη και  κινηματογραφική ληστεία, ελάχιστοι αναφέρονται στη λαίλαπα της εποχής που είναι η ‘’κρατική ληστεία’’, που μας έχει ρημάξει, χωρίς κανένα έλεος. Ακόμα και οι πιο βίαιοι ληστές, καμιά φορά λυγίζουν και κάνουν πίσω μπροστά σε ανήμπορους να αντισταθούν, ενώ το κράτος ενεργεί σαδιστικά  και ωραιοποιεί  στα λόγια τη δική του ληστεία, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια*. Τελικά όμως, όλα αυτά τα μαθαίνουμε κυρίως  από τους ξένους, όχι γιατί μας αγαπούν αλλά γιατί εξακολουθούν να ονειρεύονται ότι θα ‘’πάρουν πίσω τα δανεικά και αγύριστα’’ που λέει ο λαός μας. Ιδού ένα πρόσφατο παράδειγμα:

‘’Το ελληνικό χρέος βάζει στο μικροσκόπιο η  Handelsblatt  στη διαδικτυακή της έκδοση. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Κρατικού Χρέους και όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα, στις 31 Δεκεμβρίου του 2017 ανέρχονταν σε 328,7 δισ. ευρώ και μέχρι τέλος του 2018 προβλέπεται να αγγίξει τα 332 δισ. ευρώ. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Γερμανός δημοσιογράφος, κάθε Έλληνας, από βρέφος μέχρι ηλικιωμένος, χρωστά 30.000 ευρώ ή 180% του ΑΕΠ, δηλαδή τρεις φορές περισσότερο από όσο προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας’’.

 Αν μάλιστα προσθέσετε και αυτά που θα αποτελέσουν τα ‘’μαξιλαράκια ‘’ μας με δανικά ή φόρους, θα φωνάξουμε ‘’αυτή κι αν είναι ληστεία!!! Παραθέτω και ένα σύντομο σχόλιο για το χρηματιστήριο, που βέβαια δεν επηρεάζεται από τις μετεωρολογικές συνθήκες, αλλά από τα οικονομικά πειράματα των σύγχρονων ‘’μάγων’’ του αριστερού καπιταλισμού: ‘’Όπως σχολιάζουν χρηματιστηριακές πηγές στο Capital.gr, εάν το διεθνές κλίμα βοηθούσε λίγο την ελληνική αγορά, ίσως οι ανησυχίες για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, καθώς η χώρα οδεύει προς την έξοδο από τα προγράμματα στήριξης, να μην είχαν προκαλέσει τόσο μεγάλη "ζημιά" στην αγορά. Όμως, μόνο το τελευταίο δίμηνο (Φεβρουάριος - Μάρτιος), οι απώλειες του γενικού δείκτη πλέον ξεπερνούν το 10%, προσπαθώντας να μην εισέλθει σε μεσοπρόθεσμο πτωτικό κανάλι’’.

Ο  σεβασμός μου  στην εβδομάδα των παθών , δεν μου επιτρέπει να επαναλάβω  το ‘’επίκαιρο’’  ανέκδοτο του κ. Τσίπρα – που τελευταία  το διαλαλεί  σ’ όλη την επικράτεια  - για καθαρή μας έξοδο από τα μνημόνια!!! Εύχομαι σ’ όλους χρόνια πολλά και υπομονή.            

Αντώνης Ταρνανάς

*Η λέξη «πετραχήλι», λοιπόν αποτελεί παραφθορά της λέξης «επιτραχήλιον» και  παλιά τη χρησιμοποιούσαν για το λουρί που έβαζαν στον λαιμό των ζώων για να τα κρατάνε δεμένα. Το να έβαζε κάποιος το πετραχήλι σε ζώα οικόσιτα, όπως για παράδειγμα την κατσίκα, τον σκύλο, τον γάιδαρο, ήταν σχετικά εύκολο και συνηθισμένο. Ακατόρθωτο όμως ήταν να συμβεί με τα ζώα που ζουν ελεύθερα στη φύση. Όπως οι λαγοί, που το βάζουν αμέσως στα πόδια μόλις αντικρίσουν άνθρωπο. Έτσι λοιπόν ένας λαγός με πετραχήλι, ήταν κάτι αδύνατον και πρακτικά ανέφικτο.[ Όχι για τους ‘’Συριζανέληδες’’ ,  προσθέτω εγώ ο ταπεινός].

ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Ο τίτλος του άρθρου μου δεν αναφέρεται βέβαια στο ομώνυμο μουσικό ραπ συγκρότημα αλλά στις  συμπτώσεις και ομοιότητες που συναντά κανείς στη σύγχρονη ελληνική ζωή, με τα ‘’ψευδώνυμα’’ των μελών του: Μηδενιστής, Υποχθόνιος, Καταχθόνιος και Χαρμάνης.  Αυτά είναι κάποια από τα ‘’ονόματα’’ του συγκροτήματος και αν ρίξουμε μια ματιά στο πολιτικό περιβάλλον της χώρας μας, δεν θα δυσκολευτούμε να τους εντοπίσουμε και στο πολιτικό μας  προσκήνιο ή παρασκήνιο.

Μηδενιστής, ως γνωστόν,  είναι ο οπαδός της φιλοσοφικής τάσης   που πρεσβεύει την ολοκληρωτική άρνηση κάθε θεωρητικής ή πρακτικής άποψης. Απορρίπτει τις ηθικές αξίες και ισοδυναμεί με τον αμοραλιστή. Αρνείται την ύπαρξη του Θεού και της λογικής τάξης και θεωρεί συντηρητική κάθε αντίθετη γνώμη. Τον όρο εισήγαγε ο Ιβάν Τουργκένιεφ και εκπρόσωπός του στη σύγχρονη φιλοσοφία υπήρξε ο Ζαν-Πολ Σαρτρ. Στη χώρα μας, οι οπαδοί της θεωρίας αυτής έχουν αναλάβει, μεταξύ πολλών  άλλων,  να ‘’οργανώσουν’’ την παιδεία και τη διδασκαλία των θρησκευτικών, όπως  και την   τροποποίηση του Συντάγματος σε προοδευτική κατεύθυνση  [που προσφέρεται να συνδράμει  η κυρία Γεννηματά και κάποιοι συνεργάτες της].

Υποχθόνιος είναι αυτός που δρα κρυφίως και  καμουφλαρισμένος  πίσω από ψεύτικα συνθήματα και  ιδεοληψίες με  ‘’προοδευτικό’’ μανδύα. Κατά βάθος όμως είναι πρόθυμος να δεχθεί τα πάντα, προκειμένου να ελέγχει την εξουσία για  την εμπέδωση των νοσηρών προθέσεών του.

Καταχθόνιος είναι εκείνος που ενεργεί ύπουλα και   και δόλια και, αν χρειασθεί,  απεργάζεται ‘’καθαρές εξόδους’’ από τα μνημόνια, ενώ έχει υπογράψει  δεσμεύσεις και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για τα επόμενα 60 χρόνια .

Τέλος χαρμάνης είναι ο αχόρταγος, ο ακόρεστος, ο εξαρτημένος, ο θεριακλής και ο ανακατωσούρας, που εκμεταλλεύεται το μπέρδεμα και το συνονθύλευμα, προκειμένου να ‘’περάσει’’ τις καιροσκοπικές επιδιώξεις του, αυτός που στο αριστερό λεξιλόγιο αποκαλείται και  οπορτουνιστής !!!

Αν λοιπόν όλα αυτά τα βλέπετε σαν απλές συμπτώσεις ή προσωπικές μου υπερβολές, είναι δικαίωμά σας και  ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκαιο. Δεν θέλω όμως  να πιστεύω ότι στη χώρα μας κυκλοφορούν ακόμα τόσοι αφελείς και εκούσιοι  θεατές  του θεάτρου παραλόγου , γιατί τότε, αλίμονο, έτσι αντιδρούν μόνο οι  ‘’ζωντανοί’’ νεκροί, που δεν έχουν μέλλον και προοπτικές γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Είθε,  με το τέλος των παθών  του Θεανθρώπου  και την προσδοκώμενη Θεία Ανάσταση να έλθει και η δική μας σύντομα, έστω και με καθυστέρηση ενός χρόνου από τις ανάλογες περσινές επαγγελίες   του Πρωθυπουργού μας που  την είχε ‘’υποσχεθεί’’ διπλή και ακόμα αναμένεται!!!

Αντώνης Ταρνανάς

Περί δόλιων και δολίων

  Παίζοντας με  λέξεις και με χρώματα

Δυο απόλυτα ίδιες λέξεις στη γραφή, γίνονται εντελώς διαφορετικές στον προφορικό λόγο, ανάλογα με την έκταση που δίνεται στην προφορά του γιώτα [ι]. Ακολουθούν δυο παραδείγματα από το Βικιλεξικό, που   σηματοδοτούν αυτή την τόσο σημαντική εννοιολογική διαφορά, που γίνεται αντιληπτή μόνο στην εκφορά του λόγου:

1.- ΔΦΑ : /ˈðɔ.li.ɔs/ Επίθετο[επεξεργασία]

δόλιος - δολία - δόλιο

·      που ενεργεί με δόλο, ο ύπουλος, ο πονηρός.

2.- ΔΦΑ : /ˈðɔ.ʎɔs/ Επίθετο[επεξεργασία]

δόλιος -δόλια –δόλιο

·      που έχει πάθει πολλές συμφορές, καημένος, κακομοίρης.

Αφήνοντας στους ειδικούς τη γλωσσολογική ανάλυση, θα περιορισθούμε στην πρακτική  αποτύπωση της διάκρισης των διαφορετικών εννοιών αυτής της ίδιας λέξης. Έτσι λοιπόν –  με τυχαιότητα – με τα κόκκινα στοιχεία αναφερόμαστε στον κακό, τον ύπουλο, τον πονηρό, αυτόν που έχει κακή πρόθεση, δηλαδή τον θύτη και με τα μωβ , στον ταλαίπωρο, τον δυστυχή, αυτόν που υποφέρει και    τελικά το   θύμα.

Στην εποχή που ‘’ζούμε’’, το θύμα είναι πάντα ο λαός και θύτες όλοι αυτοί που για δικούς τους  λόγους , μετέρχονται χίλιους δόλιους τρόπους  να τον εξουσιάζουν. Αφού  η παρούσα εξουσία κατάλαβε [το πρώτο εξάμηνο του 2015] ότι δεν ‘’της βγαίνουν’’ τα όσα υπερφίαλα εξήγγειλε για το σκίσιμο των μνημονίων ,την κάθαρση και την επιστροφή των κλεμμένων αποδοχών,  ξανάκανε νέες εκλογές και ένα δημοψήφισμα, ώστε με δόλιο τρόπο να  αναβαπτισθεί και να παγιδεύσει το λαό ότι ενεργεί βάσει των νέων  εντολών, καθιστώντας  τον έτσι – έμμεσα-  συνένοχο στη συμφορά του. Είναι με άλλα λόγια αυτό που  ο χαρισματικός* Αντρέας ονόμαζε ‘’ο λαός στην εξουσία’’  [* έτσι ενεργούσαν τότε οι  παλιομοδίτες  δόλιοι].

Με αυτόν τον σύγχρονο  ‘’αριστερό’’ τρόπο - ανάμικτο με ολίγη από δεξιά Καμένου - ο δόλιος ελληνικός λαός δεν είναι μόνο θύμα αλλά του φορτώνουν και ευθύνες που δεν του αναλογούν απόλυτα, αφού σε ένα βαθμό φταίει κι αυτός. Τώρα λοιπόν ,πολλοί από τους δόλιους το κατάλαβαν , έστω και  λίγο αργά και ψάχνουν τρόπους, όχι να βρουν το δίκιο τους – που έχει πια χαθεί οριστικά- αλλά να αποδείξουν ότι τους παραπλάνησαν με δόλιες υποσχέσεις. Ο αείμνηστος Βέγγος, είχε πει σε μια συνέντευξή  ότι στη ζωή του  ‘’τράβηξε πολύ κουπί’’. Αν ζούσε όμως  τώρα θα διαπίστωνε ότι το κουπί που τραβάμε όλοι εμείς οι ‘’μη προοδευτικοί’’ είναι πολύ  βαρύτερο και μάλιστα χωρίς προοπτικές.

Είναι όμως πασίγνωστο ότι ‘’ουδέν λάθος αναγνωρίζετε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο’’ και το ταμείο έκλεισε και έμεινε μόνο η πρόσδεση στον θώκο της εξουσίας εκείνων που τώρα υπόσχονται την ‘’καθαρή’’ έξοδο από το επάρατο μνημόνιο που ‘’ξέχασαν’’ να σκίσουν. Να δείτε ότι και πάλι κάποιοι θα πεισθούν αφού είναι γνωστό ότι η αφέλεια και η ευπιστία αποτελούν το νέο σύνδρομο  του χιλιοπροδομένου λαού αυτής της χώρας. Αυτοί που υποσχέθηκαν ότι θα πολεμήσουν την οικογενειοκρατία, έφθασαν τον νεποτισμό μέχρι τρίτου βαθμού συγγένειας, με ιδιαίτερη προτίμηση σε όσους φέρονται εμπλεκόμενοι  και σε απάτες   [μόλις πρόλαβαν να αποσύρουν την υποψηφιότητα του κ. Μαρίνου  για τον ΕΦΚΑ]. Τι λέει επί του θέματος η λαλίστατη και μόνιμα λικνιζόμενη  εκπρόσωπος της νέας  αριστερής γενιάς κυρία Αχτσιόγλου; Σιγά μην ασχοληθεί με τέτοιες λεπτομέρειες!!!

Στη  χώρα, που κάποιοι δόλιοι αμφισβητούν όσα δεν τους βολεύουν και θεωρούν προοδευτικά εκείνα που η πολιτισμένη Ευρώπη έχει προ πολλού αποκηρύξει ως αποτυχημένα, φθάσαμε σε αδιέξοδο και είναι καιρός να αντιληφθούμε που βρισκόμαστε και κυρίως που θέλουμε να πάμε. Τέρμα οι κοψοχέρηδες και τα ,εκ των υστέρων, ‘’κλαψουρίσματα’’, γιατί με όλα αυτά δικαιώνεται πλήρως η θεωρία του Θ. Πάγκαλού ότι  ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’, έστω και αν τώρα πια ξεκάθαρα και αδιάντροπα τα τρώνε μεταξύ τους!!! Οι θεατρινισμοί κάποιων που αποσπάστηκαν από την κυβερνώσα παράταξη, δεν πείθουν πια κανένα αφού τώρα είναι αργά για δάκρυα και όψιμο ενδιαφέρον για  πρώτες κατοικίες και άλλα τέτοια ‘’συνθήματα’’. Είναι όλοι τους συνένοχοι- συμπεριλαμβανομένων των ΑΝΕΛ - και έτσι θα κριθούνε  αν ποτέ στη χώρα αυτή τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Θα ήθελα να προσθέσω δυο λέξεις ακόμα για την κυρία Γεννηματά, που σπεύδει να υιοθετήσει τις  αλλαγές στο Σύνταγμα της χώρας, προς μια δήθεν ‘’προοδευτική κατεύθυνση που θέλει ο κ. Τσίπρας. Πριν πάρει την τελική απόφαση ας ρίξει μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία της Τσεχοσλοβακίας. Το 1948 και σε ανύποπτο χρόνο,  η κυβέρνηση χρειάστηκε τη βοήθεια των ‘’προοδευτικών δυνάμεων’’  της χώρας και την επομένη το πρωί ‘’ξύπνησε ως ‘’σοσιαλιστική’’ δημοκρατία στην αγκαλιά των Σοβιέτ. Βλέπετε ότι οι δόλιοι υπήρχαν από τότε και όπως τώρα χρησιμοποιούσαν στολές παραλλαγής !!!  Προσωπικά έμαθα τα γεγονότα από αυτόπτες μάρτυρες [ στα 6 χρόνια που έζησα στην Πράγα], για διευκόλυνσή της όμως, παραθέτω ενδιαφέρον  άρθρο του κ. Κώστα Τσίβου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Πράγας.  Η γνώση της ιστορίας δεν έβλαψε ποτέ κανένα και δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή α λα καρτ!!!  Ση χώρα αυτή η δολιότητα είχε και συνέχεια  στην Άνοιξη της Πράγας’’ του 1968, που βίωσα προσωπικά.

Αντώνης Ταρνανάς

ΚΟΣΜΟΣ 04.03.2012

‘’’’Το πραξικόπημα της Πράγας

Του Κωστα Τσιβου*

Τα γεγονότα που οδήγησαν τον Φεβρουάριο του 1948 στη μονοπωλιακή ανάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές στην Τσεχοσλοβακία αναφέρονται σήμερα ως το «πραξικόπημα της Πράγας». Τσέχοι και ξένοι ιστορικοί ασπάστηκαν έτσι τη σχετική ορολογία των ηττημένων του 1948. Αντίθετα, οι Τσεχοσλοβάκοι κομμουνιστές χαρακτήριζαν την επανάστασή τους «νικηφόρο Φλεβάρη του εργαζόμενου λαού», καθιερώνοντας την 25η Φεβρουαρίου ως επίσημη αργία. Ο γνωστός Τσέχος ιστορικός Κάρελ Καπλάν χρησιμοποιεί για τα γεγονότα του 1948 τον χαρακτηρισμό «αναίμακτη επανάσταση», εντοπίζοντας ορισμένες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα υπόλοιπα «λαϊκοδημοκρατικά» καθεστώτα, οι οποίες θα μπορούσαν να συνοψισθούν στα εξής:

- Η «αναίμακτη επανάσταση» έγινε χωρίς άμεση ανάμειξη σοβιετικών στρατευμάτων. Η Τσεχοσλοβακία ήταν η μοναδική χώρα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που τα σοβιετικά στρατεύματα εγκατέλειψαν αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από τους ναζί. Οταν το 1948 ξέσπασε στην Πράγα κυβερνητική κρίση, ο Στάλιν διεμήνυσε στον Τσεχοσλοβάκο κομμουνιστή ηγέτη Κλέμεντ Γκότβαλντ ότι τα σοβιετικά τανκς παραμένουν σε ετοιμότητα στη γειτονική Ουγγαρία και είναι έτοιμα να συνδράμουν. Ηταν η πρώτη φορά που ο Γκότβαλντ, έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, δεν άκουσε τον μέντορά του.

- Η κατάληψη της εξουσίας έγινε με καθ' όλα νομότυπες διαδικασίες: ο αστός πρόεδρος Εντουαρντ Μπένες αποδέχθηκε την παραίτηση των μη κομμουνιστών υπουργών της κυβερνητικής συμμαχίας, δίνοντας την έγκρισή του στον Γκότβαλντ να συμπληρώσει το υπουργικό συμβούλιο με άτομα που ανήκαν ή συνεργάζονταν με το Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας.

Τα διατάγματα Μπένες και ο διάχυτος φόβος γερμανικού ρεβανσισμού

Οι λόγοι που οδήγησαν τον έμπειρο αστό πολιτικό Μπένες (υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις μεσοπολέμου, πρόεδρος από το 1938) να συγκατατεθεί στη μονοπωλιακή άσκηση της εξουσίας από τους κομμουνιστές αποτελεί μέχρι σήμερα αντικείμενο αντιπαραθέσεων. Ο Μπένες προερχόταν από τις γραμμές των Τσεχοσλοβάκων Εθνοσοσιαλιστών και καθ' όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έφερε βαρέως, όπως και η πλειοψηφία των συμπατριωτών του, την «προδοσία του Μονάχου» (Σεπτέμβριος 1938), δηλαδή την παραχώρηση εκτεταμένων γερμανόφωνων περιοχών της Τσεχοσλοβακίας (Σουδητία) στον Χίτλερ, με τη συγκατάθεση της Γαλλίας και της Βρετανίας. Μετά το 1939, ο Μπένες και η εξόριστη κυβέρνησή του εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο. Το σημαντικότερο μετά την απελευθέρωση πρόβλημα ήταν η λύση του «εθνικού ζητήματος», δηλαδή η παρουσία σχεδόν τριών εκατομμυρίων Γερμανών (Σουδητών), που στην πλειοψηφία τους είχαν συνταχθεί στο πλευρό του Χίτλερ. Ο Μπένες, οι εξόριστοι πολιτικοί εκπρόσωποι της Τσεχοσλοβακίας, όπως και το Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, προέκριναν τη λύση της εθνοκάθαρσης. Αυτή η επιλογή δεν μπορούσε να βρει υποστηρικτές στη Δύση. Υποστηρίχθηκε όμως θερμά από τον Στάλιν στο όνομα «πανσλαβικής αλληλεγγύης» και της κοινής αντιμετώπισης του «γερμανικού κινδύνου», καθώς ο Στάλιν υπολόγιζε ότι θα έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δύο γενιές προκειμένου να ολοκληρωθεί η «αναμόρφωση» των Γερμανών.

Ανήκουστες αγριότητες

Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπογράφτηκαν τα περίφημα «διατάγματα Μπένες», βάσει των οποίων δυόμισι εκατομμύρια Σουδήτες και μισό εκατομμύριο Ούγγροι υποχρεώθηκαν να «μετακινηθούν» εκτός Τσεχοσλοβακίας. Οι κατ' ευφημισμόν «μετακινήσεις» συνοδεύθηκαν από ανήκουστες αγριότητες εις βάρος εκτοπιζομένων, στις οποίες πρωταγωνίστησαν οι λεγόμενες «Επαναστατικές Επιτροπές», που βρίσκονταν κυρίως υπό τον έλεγχο των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών. Μετά τον απηνή διωγμό των Σουδητών, που αποτελούσαν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της Τσεχοσλοβακίας καθώς και το πλέον εύπορο δυναμικό της, άδειασαν ολόκληρες περιοχές (π.χ. από την Πράγα έφυγε το ένα τρίτο του πληθυσμού, ενώ η γνωστή λουτρόπολη Κάρλοβι Βάρι έμεινε σχεδόν ακατοίκητη). Στη συνέχεια, οι περιοχές αυτές εποικίστηκαν από φτωχούς Τσέχους και Σλοβάκους, ενώ οι περιουσίες των Σουδητών μοιράστηκαν από το υπουργείο Γεωργίας, το οποίο ήλεγχαν οι Τσεχοσλοβάκοι κομμουνιστές. Με αυτόν τον τρόπο το Κ.Κ. διεύρυνε σημαντικά την εκλογική του βάση και στην ύπαιθρο. Η «προδοσία του Μονάχου» και ο φόβος του «γερμανικού ρεβανσισμού» οδήγησαν τη μεταπολεμική ηγεσία της Τσεχοσλοβακίας, αστική και κομμουνιστική, στην αγκαλιά του Στάλιν. Προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν τη σοβιετική ηγεσία, η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση το 1947 ακύρωσε τη συμμετοχή της στο Σχέδιο Μάρσαλ, μολονότι αρχικά είχε αποφασίσει να συμμετάσχει σ' αυτό. Ετσι, η Τσεχοσλοβακία μέχρι το 1989 εγκλωβίστηκε στη σοβιετική ζώνη επιρροής.

Από το Εθνικό Μέτωπο στον «Νικηφόρο Φλεβάρη»

Το 1945, παράγοντες των αντιφασιστικών κομμάτων της Τσεχοσλοβακίας, αστοί και κομμουνιστές, δημιούργησαν στη Μόσχα κυβέρνηση Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία του εξόριστου προέδρου Μπένες. Οι κομμουνιστές, που κατείχαν το ένα τρίτο των υπουργείων, υπήρξαν οι διαμορφωτές του κυβερνητικού προγράμματος απελευθέρωσης το οποίο στηριζόταν στην πρόσδεση της χώρας με τη Σοβιετική Ενωση, στη λύση του «εθνικού ζητήματος» και στην εφαρμογή κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, στις οποίες καθοριστικό ρόλο έμελλε να διαδραματίσει η κατάσχεση των περιουσιών αυτών που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Στο Εθνικό Μέτωπο, εκτός από τους κομμουνιστές, συμμετείχαν επίσης οι Εθνοσοσιαλιστές του προέδρου Μπένες, οι Σοσιαλδημοκράτες, το Λαϊκό Κόμμα στο οποίο εκπροσωπούνταν οι αντιφασίστες Καθολικοί, καθώς και το Δημοκρατικό Κόμμα της Σλοβακίας. Το Εθνικό Μέτωπο, με πρωτοβουλία του Μπένες, διέλυσε όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, καθώς οι αστοί πολιτικοί ευελπιστούσαν ότι τα κόμματά τους θα καρπώνονταν τους προπολεμικούς ψηφοφόρους του συντηρητικού Αγροτικού Κόμματος, οι οποίοι στη διάρκεια του μεσοπολέμου αποτελούσαν τη σημαντικότερη παράταξη.

Οι κομμουνιστές, εκμεταλλευόμενοι τη συμμετοχή τους στο κίνημα Αντίστασης, καθώς και την παρουσία του «απελευθερωτή Κόκκινου Στρατού», αύξησαν κατακόρυφα την αίγλη τους και τα μέλη τους, λίγους μήνες μετά τον πόλεμο, ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο. Ενεργώντας προνοητικά, απαγόρευσαν στα μέλη και τους οπαδούς των Σοσιαλδημοκρατών και των Εθνοσοσιαλιστών να ενταχθούν στις γραμμές τους, συμβουλεύοντάς τους να δημιουργήσουν αριστερές φράξιες στα ίδια τα κόμματά τους. Στις εκλογές που διεξήχθησαν τον Μάιο του 1946, το Κ.Κ. ήρθε πρώτο, αποσπώντας το 38% των ψήφων, το υψηλότερο ποσοστό που έλαβε ποτέ ευρωπαϊκό Κ.Κ. σε ελεύθερες εκλογές. Οι Εθνοσοσιαλιστές, που περίμεναν να πρωτεύσουν, ήρθαν δεύτεροι με 18%, το καθολικό Λαϊκό Κόμμα τρίτο, με 15%, το σλοβακικό Δημοκρατικό Κόμμα έλαβε σε εθνικό επίπεδο 14% (στη Σλοβακία 60%), ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες έλαβαν 12%.

Οι ηγέτες των αστικών κομμάτων απέδωσαν τη νίκη των κομμουνιστών στη γενικότερη μεταπολεμική ευφορία, αναμένοντας ότι τα ποσοστά τους θα υποστούν κάμψη τα επόμενα χρόνια. Και τα πέντε κόμματα συμμετείχαν στη νέα κυβέρνηση του Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία του κομμουνιστή πρωθυπουργού Κλέμεντ Γκότβαλντ. Δίνοντας βάση στις προκηρύξεις των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών για τη συναινετική επιλογή ενός εθνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, οι ηγέτες των αστικών κομμάτων θεωρούσαν υποχρέωσή τους να κρατήσουν τους κομμουνιστές στα δημοκρατικά πλαίσια λειτουργίας του Εθνικού Μετώπου. Οι κομμουνιστές, θέτοντας υπό τον έλεγχό τους το καίριο υπουργείο Εσωτερικών, προέβαλλαν ολοένα και ριζοσπαστικότερους στόχους. Σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους, δεν επαναπαύθηκαν στις κοινοβουλευτικές μεθόδους δράσης, ενίσχυσαν την παρουσία τους στις μαζικές οργανώσεις, ενώ ευθύς εξαρχής είχαν ένα σαφέστατο στόχο. «Στόχος μας είναι η εξουσία, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα», δήλωνε ο Γκότβαλντ, λίγο μετά την κριτική που δέχθηκε στην ιδρυτική διάσκεψη της Κομινφόρμ στη Σκάρσκα Πορούμπα της Πολωνίας (1947) από στελέχη άλλων Κ.Κ. (Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας), τα οποία κατηγόρησαν τους Τσεχοσλοβάκους συντρόφους τους για «λεγκαλιστικές αυταπάτες».

«Ο πρώτος εργάτης πρόεδρος» επέβαλε ακραίο σταλινικό καθεστώς

Η ευκαιρία δόθηκε τον Φεβρουάριο του 1948, όταν οι μη κομμουνιστές υπουργοί της κυβέρνησης Γκότβαλντ υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη γενίκευση των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων από το κομμουνιστικό υπουργείο Εσωτερικών. Οι αστοί πολιτικοί ευελπιστούσαν ότι ο πρόεδρος Μπένες θα διέλυε την κυβέρνηση προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, τις οποίες, όπως πίστευαν, θα κέρδιζαν. Οι κομμουνιστές, κινητοποιώντας τους οπαδούς τους και ιδρύοντας ένοπλα σώματα Λαϊκής Πολιτοφυλακής, εκβίασαν τον Μπένες να διορίσει νέο κυβερνητικό σχήμα αποτελούμενο από κομμουνιστές και συνεργάσιμους υπουργούς από τις αριστερές φράξιες των πρώην συμμάχων τους. Στις 25 Φεβρουαρίου ο Γκότβαλντ ανακοίνωνε στους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που βρίσκονταν στην πλατεία της Παλαιάς Πόλης της Πράγας ότι «ο πρόεδρος Μπένες αποδέχθηκε όλα τα αιτήματα των κομμουνιστών». Ενα τετράμηνο αργότερα, ο Μπένες πέθανε και τα καθήκοντά του ανέλαβε ο Γκότβαλντ, «ο πρώτος εργάτης πρόεδρος». Η πενταετής διακυβέρνηση του Γκότβαλντ (πέθανε το 1953, μία εβδομάδα μετά την κηδεία του Στάλιν) σημαδεύθηκε από την επιβολή ενός ακραίου σταλινικού καθεστώτος που ερχόταν σε αντίθεση με τις δημοκρατικές παραδόσεις της Τσεχοσλοβακίας του μεσοπολέμου. Οι διώξεις προκάλεσαν τη φυγή δεκάδων χιλιάδων εμιγκρέδων στη Δύση, ενώ οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες αντιφρονούντες. Τις πλέον σκληρές διώξεις υπέστησαν ηγετικά στελέχη των ίδιων των κομμουνιστών. Στο όνομα της αποκάλυψης του «εσωτερικού εχθρού» με χρήση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν με φρικτά βασανιστήρια και έπειτα από δίκη παρωδία οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Ρούντολφ Σλάνσκι, γ.γ. του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, καθώς και δεκάδες άλλα επιφανή στελέχη των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών. Τα περισσότερα θύματα των σταλινικής έμπνευσης δικών σκοπιμότητας αποκαταστάθηκαν πρόσκαιρα την περίοδο της «Ανοιξης της Πράγας», η οποία όμως κατεστάλη από τα σοβιετικά τανκς τον Αύγουστο του 1968, ενταφιάζοντας οριστικά τις αυταπάτες των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών για την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος με ανθρώπινο πρόσωπο. Το κομμουνιστικό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε με την «αναίμακτη επανάσταση» του 1948, έληξε οριστικά με τη «βελούδινη επανάσταση» του 1989.’’’’

* Ο κ. Κώστας Τσίβος είναι ο προϊστάμενος του Τμήματος Νέων Ελληνικών στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καρόλου, στην Πράγα.