ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΘΟΣ

Σε λίγες μέρες τελειώνει η καλοκαιρινή ραστώνη , για τους ελάχιστους που μπόρεσαν να την απολαύσουν και μπαίνουμε στους ρυθμούς της σύγχρονης ελληνικής ‘’κανονικότητας’’. Τα παιδιά θα γυρίσουν στα σχολεία τους, οι πατέρες του Έθνους θα επιστρέψουν στη Βουλή για να ολοκληρώσουν το έργο τους και θα χαρούμε όλοι μαζί την έξοδο από τα μνημόνια, ’’τρώγοντας πια με χρυσά κουτάλια’’. Το θέμα πλέον είναι ποιος θα μας τάξει τα περισσότερα, όχι μόνο εν όψει της ΔΕΘ, όπου δίνουν όλοι τα ρέστα τους, αλλά κυρίως  διότι έχει ήδη ανοίξει μια μακρά προεκλογική περίοδος, στην διάρκεια της οποίας θα ακούσουμε  και πάλι πολλά και διάφορα. Δεν θα σπεύσω να προκαταλάβω τους  πολιτικούς – αν και όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι θα μας τάξουν με το αζημίωτο  βέβαια.

Προτιμώ να  σας επαναφέρω  σε πολύ παλαιότερες, ρομαντικές προεκλογικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του 1950 και θα αναφερθώ  -ενδεικτικά- στις  ομιλίες του ‘’μάστορα’’ των μπαλκονιών, και δεινού ρήτορα,  αείμνηστου Σπύρου Μαρκεζίνη. Συγκέντρωνε πάντα το μεγαλύτερο και θερμότερο ακροατήριο, χωρίς αυτό να έχει αντίκρισμα και στον αριθμό των ψήφων [ προσωπικά δεν έτυχε να τον ψηφίσω ποτέ]. Θα διαπιστώσετε ότι τα λόγια του παραμένουν  επίκαιρα  ακόμα και σήμερα ,με μόνη διαφορά   την αισθητική αλλά  και τον σεβασμό στην όμορφη γλώσσα μας . Θα διαπιστώσετε επίσης ομοιότητες όχι μόνο στα αιτήματα [πρόσφατα είχαμε βγει από ένα παγκόσμιο και ένα πολύ χειρότερο αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο] αλλά και στη σκανδαλολογία, που αποτελούσε το κύριο όπλο σπίλωσης των πολιτικών  αντιπάλων:

Το όνομά του, όπως και άλλων της ‘’καλής κοινωνίας των Αθηνών’’, ενώ ήταν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην Κυβέρνηση Σοφούλη το 1949, βρέθηκε (αδίκως) αναμεμιγμένο σε υπόθεση λαθρεμπορίας χρυσού μεταξύ Αθηνών και Ελβετίας, που αποκαλύφθηκε το 1948. (Την εποχή, που μαίνονταν οι μάχες του εμφυλίου στον Γράμμο – Βίτσι…). Σε ιδιωτικό αεροπλάνο που έκανε υποχρεωτική προσγείωση λόγω μηχανικής βλάβης στην Λευκάδα, βρέθηκαν  χρυσές λίρες και χιλιάδες ελβετικά ωρολόγια που οι καλοθελητές τα ‘’φόρτωσαν’’ στον Σπύρο Μαρκεζίνη!
          Βέβαια η κατηγορία αποδείχτηκε ψευδής και συκοφαντική, αλλά η ζημιά για  τον  πολιτικό είχε γίνει . Τόσο ήθελε, να  συνδεθεί το όνομά του με τα ακριβά ελβετικά  ρολόγια, σε μια εποχή που οι κοινοί θνητοί μάθαιναν την ώρα από το ρολόι της εκκλησίας τους ή από τη θέση του ήλιου στο στερέωμα.   Γι’ αυτό και ως αρχηγός κόμματος (των Προοδευτικών), σε κάθε προεκλογική ομιλία του ανά την Ελλάδα τότε, σε ανοιχτό χώρο και με την ένταση των εκλογών, δέχονταν προκλήσεις από το ακροατήριο της πλατείας…
   … Πες μας και για τα ρολόγιααα… Ή … τι έγινε με τα ρολόγιααα;
   Απτόητος , με ψυχραιμία αλλά και με εξ ίσου σκωπτική διάθεση -  ήταν ετοιμόλογος και καλός ρήτορας ο μακαρίτης -  απαντούσε στη συνθηματολογία των  προκλητικών  κλακαδόρων και πλακαδόρων!
   … Σας πήρα τα ωρολόγια και σας έφερα ξυπνητήρια για να ξυπνήσετε, αλλά εσείς δυστυχώς συνεχίζετε ακόμα να κοιμάστε!...
   Αυτά λέχθηκαν  εκείνη τη βραδιά  του προεκλογικού αγώνα του ’56  και  στην πλατεία Κλαυθμώνος ! Τα άκουσαν πολλοί. Μερικοί από αυτούς ήταν ίσως βαλτοί ή και αβανταδόροι. Οι περισσότεροι όμως πήγαιναν ‘’για να σπάσουν πλάκα’’ και άκουγαν μεγάλες αλήθειες. Στην τελευταία κατηγορία  ανήκε και ο υποφαινόμενος, νεαρός τότε και ακομμάτιστος ,   ούτε καν πολιτικοποιημένος. Τρία χρόνια   μόλις  νωρίτερα είχα καταταγεί ως εθελοντής 5ετούς στρατιωτικής υποχρέωσης στο Χαϊδάρι, για να μπορέσω να σπουδάσω.

Το δεύτερο αλλά εξ ίσου σημαντικό σύνθημά του ήταν ‘’λένε ότι ο Μαρκεζίνης θα οδηγήσει τη χώρα στο βάθος της αβύσσου’’. Μα κύριοι βρισκόμαστε ήδη στον πάτο και συνεπώς δεν κινδυνεύουμε να πάμε ποιο κάτω. ‘’Οποίο βάθος αγαπητοί ακροατές, δεν υπάρχει πιο κάτω’’!!!

Πέρασαν έκτοτε 62 ολόκληρα χρόνια, η οικονομία αλλά και η κοινωνία μας ολόκληρη βρίσκεται στο Ναδίρ , η Ελβετία και οι παράνομες καταθέσεις σε ξένες τράπεζες εξακολουθούν να αποτελούν την καθημερινή μας καραμέλα και το ακόμα χειρότερο είναι ότι κανείς δεν ακούει τα ξυπνητήρια. Ο ήχος τους έχει καλυφθεί από τις σειρήνες του λαϊκισμού, της αμετροέπειας και της ,τόσο αρεστής στο εθισμένο ακροατήριο, ψευδολογίας.

Τα ίδια συνθήματα θα ακουστούν  και πάλι, τόσο στη ΔΕΘ Θεσσαλονίκης όσο και στην προεκλογική αναμέτρηση, που άτυπα έχει ήδη αρχίσει. Όπως σκίζονταν τα μνημόνια πριν τέσσερα χρόνια, σήμερα θα ακούσουμε για το ‘’σκίσιμο’’ των πρόσφατα ψηφισμένων Νόμων στη Βουλή και με διάφορα τεχνάσματα θα συνεχιστεί το ‘’παραμύθιασμα’’ για αλλαγή σελίδας,  ελληνική οικονομία χωρίς ελέγχους  και καλύτερες μέρες. Θα μιλήσουν και κάποιοι ‘’ειδικοί’’ για την άρση των συνεπειών των δεσμεύσεων που έχουμε ψηφίσει και υπογράψει, με νεώτερες αποφάσεις, μέχρι να πάμε στις εκλογές. Όλα αυτά τα θαυμαστά θα σπεύσουν να επικροτήσουν τα παντοειδή κομματικά παπαγαλάκια, μέχρι να διαπιστώσουμε και πάλι τις νέες μας αυταπάτες , με ‘’αιδήμονα σιωπή’’   των ‘’ψιττακοειδών’’.

Πρέπει ,επί τέλους, να γίνει αποδεκτό  από  όλους – ειδικούς και ‘’ειδικευόμενους’’ – αυτό που γνωρίζει πλέον  και ο πιο ανίδεος πολίτης:  ‘’Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΤΑΣΣΕΤΑΙ’’ με κυβερνητικές αποφάσεις και αλλά γιατροσόφια, παρά μόνο ‘’ΑΝΑΤΑΣΣΕΤΑΙ’’ με επενδύσεις, εμπιστοσύνη των διεθνών αγορών, συστηματικό και απαρέγκλιτο  προγραμματισμό και κυρίως δουλειά  - και όχι δούλεμα - όλων μας. Αντώνης Ταρνανάς

ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΩΣ ΚΑΙ ΑΟΡΙΣΤΩΣ

          Το Ανεξίτηλο Στίγμα

Σήμερα θα προσπαθήσω να αποφύγω ονόματα και πρόσωπα, εκτός από εκείνα που εμπλέκονται θετικά ή αρνητικά σε ακραία ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος. Για τους λοιπούς αφήνω στους ίδιους να εντοπίσουν εαυτούς και αλλήλους στο κείμενο που ακολουθεί και να προβούν στις ενέργειες που εκείνοι θεωρούν  απαραίτητες. Την τελική κρίση την έχει πάντα ο λαός.

Αρχίζω λοιπόν το πόνημά μου με τον διεθνώς αποδεκτό ορισμό της πολιτικής και τους θεμιτούς στόχους της: ‘’’’ Είναι η τέχνη και η πρακτική της διακυβέρνησης, δηλαδή της οργάνωσης, της διεύθυνσης και της διοίκησης των ανθρώπινων κοινωνιών: Είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι το πεδίο, όπου κρίνονται οι ιδεολογίες

Η άσκηση της πολιτικής (politics) αποτελεί τέχνη και επιστήμη που αφορά σε παραγωγή ιδεών και στον τρόπο εφαρμογής τους, τόσο σε ζωτικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης (ελευθερία, ασφάλεια, δικαιοσύνη, πολιτισμός, κτλ), καθώς επίσης και σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στον εργαζόμενο, κτλ. Όταν η πολιτική αποσκοπεί να διατηρηθεί ή να κατακτήσει ένα κόμμα την εξουσία ως αυτοσκοπό, τότε υπεισέρχεται η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, το "χρήμα" και οι περισσότεροι πολίτες απογοητεύονται και παύουν να ενδιαφέρονται για αυτά που τους αφορούν, με κίνδυνο τα αποτελέσματα να είναι ολέθρια σε όλους τους τομείς. ‘’’’

Στη σχετικά πρόσφατη ελληνική ιστορία υπήρξαν πολιτικοί με αρχές και οράματα, που ατύχησαν ή επέλεξαν λανθασμένες αποφάσεις,  οι οποίες  δεν ωφέλησαν ή οδήγησαν σε εθνική τραγωδία και ταπείνωση. Υπήρξαν επίσης άλλοι , με κακό ιδεολογικό παρελθόν, που σε κρίσιμες στιγμές για το Έθνος, παραμέρισαν τη λαθεμένη ιδεοληψία τους και πρόταξαν  το εθνικό συμφέρον και ιδεώδες, τιμώντας  την ιστορία της χώρας διεθνώς. Ο λαός και στις δυο αυτές περιπτώσεις  τους αναγνώρισε την ειλικρίνεια, το θάρρος  και τις αγαθές προθέσεις και παρέβλεψε τα όποια  αρνητικά στοιχεία τους, τιμώντας και προβάλλοντας τη θετική τους συνδρομή στην εξέλιξη της χώρας. Ίσως χωρίς αυτούς να αποφεύγαμε την Μικρασιατική καταστροφή,  τη νεολαιίστικη  δικτατορική δομή της ΕΟΝ, ή  την αστυφιλία και τον υδροκεφαλισμό της Αθήνας. Μπορεί όμως να χάναμε και την ευκαιρία της δημιουργίας του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους , το ιστορικό ΟΧΙ [ δεν αναφέρομαι στο ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ ] και τον διεθνή θαυμασμό για την ελληνική ομοψυχία και αυταπάρνηση  ενάντια στο φασισμό και την ένταξή μας στη μεγάλη Ευρωπαϊκή Οικογένεια.

Στη διεθνή πολιτική σκηνή, ψυχοπαθείς και ανόητοι ηγέτες, με εθνικο-σοσιαλιστικές μεθοδεύσεις, μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και Γκαιμπελίσκους , αιματοκύλησαν τον Κόσμο ολόκληρο, αφήνοντας το σπέρμα της νοσηρής ιδεοληψίας τους να ταλανίζει ακόμα τους λαούς. Είχαν προηγηθεί βέβαια και συνεχίστηκαν μεταπολεμικά, ανάλογα ολοκληρωτικά δείγματα του άλλου ιδεολογικού  φάσματος, που κράτησαν και κρατούν ακόμα τους λαούς τους δέσμιους, των δήθεν δικαιωμένων ‘’επαναστατικών’’ καθεστώτων, τύπου Κιμ Γιόνγκ Ουν, Στάλιν, Μαδούρο και αμέτρητων όσων άλλων οπορτουνιστών που αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί.[Φαίνεται ότι στην Κούβα τους τέλειωσαν οι  κατιόντες συγγενείς των αδελφών Κάστρο, για να συνεχίσουν το προοδευτικό τους έργο!!!].

 Στο σημείο αυτό αισθάνομαι την ανάγκη και ερωτήσω ‘’ρητορικά’’ αν κάποιος από τους απανταχού μιμητές και υποστηρικτές των   νεποτιστικών αυτών καθεστώτων, έχει  το κουράγιο να βιώσει προσωπικά τα δεινά των λαών τους. Είμαι σίγουρος ότι κανένας δεν το αποτόλμησε –  ο υποφαινόμενος  υποχρεώθηκε υπηρεσιακά  να το κάνει για 12 συναπτά χρόνια -  διότι τότε θα μας έλεγε εντελώς άλλα πράγματα. Είναι οι αποκαλούμενοι επαναστάτες επί χάρτου ή κοινώς του γλυκού νερού. Τα καθεστώτα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τα δεκαπενταμελή συμβούλια και τις γνωστές καταλήψεις, ούτε μπορείς να τα γνωρίσεις  με επισκέψεις αβροφροσύνης!!!

Είναι γνωστό ότι η ιστορία κατέταξε και κατατάσσει τους πολιτικούς ανάλογα με τα έργα τους και τη συνεισφορά τους στην  πρόοδο του λαού της χώρας τους και όχι με βάση τις ψεύτικες επαγγελίες τους  και τον όποιο πρόσκαιρο εντυπωσιασμό. Κρίνει συνήθως με επιείκεια και κατανόηση και  συγχωρεί ακόμα και τα ασυνείδητα συγγνωστά λάθη τους. Είναι όμως άτεγκτη σε όσους συνειδητά παραπλάνησαν και υπέκλεψαν την ψήφο του λαού με ψεύδη , χωρίς  να δείξουν την έμπρακτη μεταμέλεια τους.  Οι τελευταίοι δεν ξέρω αν θα  φθάσουν μέχρι την ιστορική κρίση, ή θα τους προλάβει ο εξαπατημένος λαός και θα  τους στείλει στο γνωστό ‘’χρονοντούλαπο’’. Διερωτώμαι όμως – όπως πάντα αφελώς – και γνωρίζοντας ότι όλοι ‘’σχεδόν’’ οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ψεύδη και πέραν των ‘’κατά συνθήκην’’, πώς αισθάνονται οι ίδιοι όταν τους αποκαλούν δημόσια ψεύτες και μάλιστα κατά συρροήν και  το αποδέχονται και οι ίδιοι ως δήθεν ‘’έλασσον’’ κακό.  Αυτό αποτελεί  στίγμα, που κανείς δεν μπορεί να εξαλείψει  και αλίμονο σε όσους το φέρουν. Σε λαούς με μικρότερη ανεκτικότητα είναι γνωστές οι δυσάρεστες συνέπειες σε αντίστοιχες καταστάσεις και θα περίμενα , αν όχι μια ευρωπαϊκή αντιμετώπιση, μια απλή ‘’Βαλκανική’’ συγγνώμη, όπως επιβάλλει η μπέσα και το φιλότιμο που χαρακτηρίζει την περιοχή.  Αντώνης Ταρνανάς

ΣΤΕΡΝΗ ΜΟΥ ΓΝΩΣΗ ΝΑ Σ' ΕΙΧΑ ΠΡΏΤΑ

 Τις μέρες που σύσσωμη η  κυβέρνηση με τους παρατρεχάμενους πανηγυρίζει   το ‘’τέλος των μνημονίων’’, ο ‘’ ανόητος’’ λαός μας δεν  το κατάλαβε και δεν βγήκε  ακόμα στους δρόμους και τας αγυιάς με ζουρνάδες και ταμπούρλα να χαρεί τη μεγάλη μας αυτή εθνική επιτυχία. Ίσως επιφυλάσσεται να το κάνει στην Θεσσαλονίκη κατά την υποδοχή του κ. Τσίπρα στην ΔΕΘ. Ενδέχεται όμως να  συνειδητοποίησε επί τέλους,   ότι από σήμερα έχουμε μόνο δεσμεύσεις , με ελέγχους των οικονομικών μας ανά τρίμηνο και ‘’πιστή τήρηση όλων των ‘’προνομοθετημένων’’  υποχρεώσεων για το ορατό μέλλον της χώρας. Μπορεί να έμαθε επίσης ότι τα χαμηλότοκα δανεικά σταμάτησαν και αν χρειαζόμαστε χρήματα θα τα αναζητούμε στις ‘’καπιταλιστικές’’ αγορές. Αυτές θα καθορίζουν  τα επιτόκια με τα δικά τους  κριτήρια , και όχι ανάλογα με  το ‘’βάθος’’  των επικύψεων ή ‘’παραχωρήσεων‘’ των συνήθων πολιτικών λύσεων, που αποτελούσαν την αδυναμία μας, με τα ανάλογα ανταλλάγματα.   Έχουμε ήδη  αναλάβει εγγράφως και ενυπογράφως συγκεκριμένες δεσμεύσεις και απλά μας επιτρέπουν κάποιους βρυχηθμούς και τις γνωστές υπερφίαλες αριστερές κορόνες, τις οποίες σιγοντάρουν , για τους δικούς τους λόγους, ευμενώς και οι δανειστές μας. Κάτω από όλες αυτές τις παραστάσεις κρύβεται επιμελώς η εφαρμοζόμενη νέο-καπιταλιστική  πρακτική, που συμφωνήσαμε για το διηνεκές!!! Στην πράξη ξαναγυρίσαμε στο τέλος του 2014, με την προσθήκη αρκετών δίς Ευρώ στο χρέος μας, όπως μας θυμίζουν οι κακοί δανειστές μας.

 Τελικά αυτός ο αχάριστος αλλά συνάμα  αδιόρθωτος λαός , ενώ τους φέρνει στην εξουσία, αρνείται να συμμεριστεί τη χαρά των ηγετών του  και να καταλάβει ότι θα του ξαναπούνε  –  με το δίκιο τους – ότι μαζί τα φάγαμε!!!. Εν τω μεταξύ όμως αυτοί τρώνε καλά και οργανώνουν και τις φιέστες που χρεώνουν στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τα ‘’τιμημένα’’ γηρατειά, που έλεγε ένας παλιότερος χαρισματικός. Το πρόβλημα της χώρας τελικά είναι οι αμέτρητοι ‘’χαρισματικοί’’ της, που μας κάνουν την τιμή να υπόσχονται ότι θα φέρουν το λαό στην εξουσία, ενώ  παραπονούνται ότι οι ίδιοι πήραν την κυβέρνηση αλλά δεν κατέκτησαν ακόμα την εξουσία.

 Ζηλεύουν προφανώς τον φίλο τους  Μαδούρο, που τελευταία αποφεύγουν τις αναφορές στο όνομά του, ίσως γιατί τον ‘’πολεμούν και αυτόν τα ντόπια και ξένα συμφέροντα’’. Πού είναι ο κ. Παππάς για να συνδράμει το πρότυπό μας, με μια επίσκεψη, συνοδεία κάποιου στελέχους   offshore ‘’προοδευτικών’’ εταιρειών !!! Από την ειδησεογραφία πάντως  διαφαίνεται μια ‘’προσομοίωση’’ με συνθήκες  Βενεζουέλας, αφού ο λαοπρόβλητος ηγέτης μας ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη για την έκθεση, συνοδευόμενος από αρκετές χιλιάδες αστυνομικών, για να τον προστατεύσουν από τους θαυμαστές των έργων  και των λόγων προηγούμενων εξαγγελιών  του,  που έγιναν πράξη!!! Σήμερα τρελάθηκα στη χρήση θαυμαστικών.  Λέτε να έγινα και εγώ ένας από τους αμέτρητους της Θεσσαλονίκης; Τι κρίμα που η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να αντέξω μακρινά ταξίδια και ανάλογου μεγέθους χαρές.

Να δεις που ‘’ κάποτε θα μας πούνε και μ@κ@κες’’ τραγουδούσε το 1988 ο  Γιάννης Μηλιώκας και εμείς οι ‘’ξύπνοι’’ – όχι έξυπνοι- περιοριζόμαστε να σχολιάζουμε τη μια  και μοναδική κακόηχη ακόμα τότε λέξη , που αποτελεί πλέον το εθνικό μας γνώρισμα. Πάντα κάναμε τους έξυπνους και πάντα βρισκόταν κάποιος πιο έξυπνος στον οποίο δίναμε τα ρέστα μας και αμέσως μετά το παίζαμε ‘’κοψοχέρηδες’’ – χωρίς ποτέ να το πράξουμε. Το τελευταίο όμως περιστατικό ξεπερνάει κάθε προηγούμενο, αφού  – παρά τα παθήματά  μας – βρέθηκε μια ομάδα πονηρών ‘’’αριστεροδέξιων’’ που οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στην αγκαλιά του ‘’επάρατου κεφάλαιου’’, χωρίς να ανοίξει μύτη και εμείς δηλώνουμε ακόμα οπαδοί της αριστερής τους πολιτικής!!!

Πρόθυμα στηρίγματα της αλλοπρόσαλλης αυτής κατάντιας είναι αρκετά παπαγαλάκια, πέραν  της κομματικής ΕΡΤ, από  κάποια έντυπα-κράχτες- που ίσως κάποτε να αποτελούσαν προτεραιότητα επιλογής του αλήστου μνήμης Γκαίμπελς. Εξαιρώντας κάποιους  ‘’υπαλλήλους’’ της ΕΡΤ και τινων   κομματικών εντύπων , που προσπαθούν να σώσουν το ψωμάκι τους [ μερικοί το έχουν ομολογήσει αλλά δεν θα προδώσω την εμπιστοσύνη τους] και μερικούς πάσχοντες ανιάτως από ιδεοληψία και οπορτουνισμό, υπάρχουν και οι  μίσθαρνοι που ευδοκιμούν σε ανώμαλες πολιτικές συγκυρίες [Μίσθαρνος (η, ο)= αυτός που εκτελεί συγκεκριμένο έργο αποβλέποντας μόνο στην υλική ή χρηματική ανταμοιβή χωρίς να ενδιαφέρεται για τις ηθικές αξίες, αρχές και ιδέες και ιδίως αυτήν του πατριωτισμού].

Πολλοί από αυτούς , γνωρίζοντας ότι στη γη που ανθεί η   ‘’φαιδρά πορτοκαλέα’’, η ανωμαλία αποτελεί δείγμα προοδευτικότητας και αριστεροσύνης και  δεν αρκούνται   να ‘’ κρατούν  πισινή ‘’ αλλά προβάλλουν και ό,τι σχετίζεται με ‘’πισινούς’’, για να πωλήσουν  - πρόσκαιρα - λίγα φύλλα παραπάνω και να ανεβάσουν το  μελλοντικό  τους επιμίσθιο!!!

Το λυπηρό όμως    είναι ότι    κάποιοι από αυτούς, πιστεύουν ότι ‘’υπηρετούν ιδεολογία’’, ξεχνώντας το κύριο στοιχείο του επαγγέλματός τους που είναι η αντικειμενικότητα και η κριτική της εξουσίας και όχι το ‘’γλείψιμο’’  και η θετική προβολή ακόμα και διάπραξης πάσης φύσης αδικημάτων και παρανομιών [αναμένονται τα αποτελέσματα της έρευνας για τα 96 θύματα των πυρκαγιών]. Γνωρίζουν άραγε οι ‘’ευκαιριακές’’ αυτές ντουντούκες ότι η απαγόρευση  θέσπισης ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων δεν ισχύει για τους κοινούς θνητούς και ίσως οι ίδιοι να βρεθούν στη θέση των μελών του ‘’κινήματος δεν πληρώνω ‘’ που τρέχουν τώρα και δεν φτάνουν, ενώ οι υποκινητές τους ‘’ποιούν την νήσσαν’’; Τους εύχομαι καλά ξεμπερδέματα, γιατί ανθρώπινα τους λυπάμαι, αλλά έπρεπε να γνωρίζουν τις προβλέψεις των νόμων περί συνενοχής για τους ηθικούς αυτουργούς [ για ηθική δεν ομιλώ διότι μπορεί η δική τους να διαφέρει από την κοινώς αποδεκτή] . Ελπίζω για όλους να διαθέτουν τουλάχιστον το ελαφρυντικό του  ‘’ πρότερου έντιμου βίου’’ για να μην επικαλεσθούν και πάλι  την πεπατημένη μέθοδο περί ‘’απειλής’’ και εκφοβισμού τους. Πώς μπορεί άλλωστε να απειλήσει ένας 85χρονος γέρων τους διαχρονικά παντοδύναμους επιβήτορες της 4^ης εξουσίας ;

Τελειώνω με μια θερμή υπόμνηση προς όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στο περιεχόμενο του παρόντος , διότι εγώ – αν ζω μέχρι τότε – θα το επικαλεσθώ στα γραφόμενά μου, αν όχι ελπίζω να το κάνουν άλλοι και τότε δεν θα μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν γνώριζαν. Επαναλαμβάνω ότι τα όσα γράφω δεν αποτελούν  απειλή, ούτε καν προειδοποίηση. Είναι  μια απλή διευκόλυνση της μνήμης τους, για να αποφύγω τον τίτλο του θαυμάσιου έργου των Αλέξανδρου Ρήγα – Δημήτρη Αποστόλου ‘’ Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή’’ χωρίς να αναφέρομαι στη θεία δίκη, που ίσως δεν συμπεριλαμβάνεται στα ’’πιστεύω’’ πολλών εξ αυτών.

 Νοιώθω την  ανάγκη και επανέλθω στην επικαιρότητα  και ερωτώ – όπως πάντα αφελώς- τι έγινε άραγε με την βοήθεια ‘’πρώτων αναγκών’’ των πυρόπληκτων; Τους δόθηκε κάποια βοήθεια ή ευθύνεται και πάλι η γνωστή γραφειοκρατία και αν όχι τι έκαναν τα 3 ½ χρόνια εξουσίας τους  για να την εξουδετερώσουν; Μήπως συμπεριλαμβάνεται και  αυτή στις φετινές εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και γι’ αυτό  φροντίζει να μεταφέρει στη συμπρωτεύουσα τόσους πολλούς αστυνομικούς!!! Μέχρι στιγμής ακούω από τους κατοίκους ότι οι μόνοι που τους βοηθούν είναι οι εθελοντές – και καλά κάνουν – και η ιδιωτική πρωτοβουλία κάποιων φιλάνθρωπων.  Αντώνης Ταρνανάς

ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ

    Πώς χάθηκε ένας μεγάλος έρωτας

Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα,  έλεγε το παλιό ερωτικό τραγουδάκι των Σπυρόπουλου-Παπαδούκα σε μουσική Γιαννίδη της εποχής μου και λίγο πολύ αυτό συμβαίνει συχνά,  χωρίς  να  αφορά μόνο τις διαπροσωπικές μας σχέσεις . Εκτός από τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους μας – συγγενείς, φίλους, συναδέλφους και λοιπούς συνοδοιπόρους στη ζωή – που χάνουμε στο διάβα της, υπάρχουν κι άλλες αγάπες ή ερωμένες  που ομορφαίνουν ή γλυκαίνουν τις μέρες και τις ώρες μας που ξεγελούν τη μοναξιά και σπάνε τη μονοτονία .

Μια τέτοια ‘’αγαπητικιά’’ τα τελευταία χρόνια ήταν και η  βάρκα μου, που με ταξίδευε σε πελάγη λησμονιάς πότε  σε γαληνεμένες και κάποτε σε ανεμοδαρμένες θάλασσες. Ήρθε λοιπόν ο καιρός – όπως μου λέγανε  τελευταία οι δικοί μου - να αποφεύγω τους κινδύνους που καιροφυλακτούσαν στις θαλάσσιες εξόδους μου, λες και ο πνιγμός είναι ο μόνος κίνδυνος που διατρέχει ένας 85άρης ή ότι αξίζει τον κόπο να κάνουμε επιλογή του τρόπου που θα φύγουμε από τη  ζωή. Άλλωστε λένε  ότι ’’ όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει’’. Εγώ λοιπόν δεν πνίγηκα αλλά και τι μ’ αυτό; Τι μου απόμεινε πλέον να κάνω για να ‘’σκοτώνω’’ την ώρα μου την ατέλειωτη, εκτός από το τελευταίο αποκούμπι μου, που έπαυσε πια να με γοητεύει και θα καταστεί μοναδική και ίσως ανιαρή καθημερινότητα, το γράψιμο και ποιος νοιάζεται πια  για ανάλογα αναγνώσματα;

Πήρα τελικά την απόφαση και  δημοσίευσα στο ιντερνέτ – έτσι για τους τύπους - μια αγγελία για την πώληση του σκάφους μου, ελπίζοντας ότι τελικά δεν θα παρουσιαστούν  αγοραστές. Διαψεύστηκα στην εκτίμησή μου αυτή, αφού παρουσιάστηκαν αμέτρητοι ενδιαφερόμενοι, ακόμα και από το εξωτερικό. Έκλεισα την πώληση με ένα κύριο από την μακρινή Λευκάδα, ώστε να μην τη συναντώ – σαν τρίτος - στις συχνές επισκέψεις μου στη γειτονική θάλασσα του Ευβοϊκού,  όπου περνούσα μαζί της ώρες ατέλειωτες. Για κάποιους λόγους του αγοραστή, η παραλαβή της καθυστέρησε σχεδόν δυο μήνες και αυτό μου άφηνε φρούδες ελπίδες ότι μπορεί και να μου μείνει – έστω και στην ξηρά – για να την βλέπω. Χθες όμως είχαμε την τελευταία μας συνάντηση, πριν την παραδώσω στον νέο της κτήτορα – που εύχομαι να την χαρεί όπως και εγώ. Δεν άντεξα όμως να τη δω να φεύγει την ώρα της παραλαβής. Αργότερα, έκανα απλά ένα τηλεφώνημα για να βεβαιωθώ ότι ταξίδευε για το νέο της στέκι ευχόμενος να είναι πάντα  καλοτάξιδη.

Με παρηγορεί η ιδέα ότι η ηλικία μου δεν θα  άφηνε περιθώρια για τα συνηθισμένα μας πολύωρα ξεμοναχιάσματα μεσοπέλαγα, που ίσως να της προσφέρει ο νέος της ιδιοκτήτης, οπότε χαλάλι της που  έφυγε, αφού έτσι θα γνωρίσει νέους ανθρώπους και μέρη που δεν μπορούσα πια να της γνωρίσω εγώ. Αντώνης

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΘΑΚΕΣ

             ΟΙ  ΤΡΕΙΣ ΙΘΑΚΕΣ

Η συμβολική κίνηση  του κυρίου  Πρωθυπουργού να μεταβεί σήμερα στην Ιθάκη για να γιορτάσει την  ‘’καθαρή έξοδο της χώρας από τα μνημόνια’’ δημιουργεί κάποιες δεύτερες σκέψεις για τον επιδιωκόμενο σκοπό. Θέλει να θυμίσει στον ελληνικό λαό  το ποίημα του Κ. Καβάφη :
‘’Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.’’ 

Έτσι λοιπόν ‘’παραμερίζει’’ και παραβλέπει προσωρινά τα 96 θύματα των Λαιστρυγόνων στο Μάτι Αττικής που του ‘’χάλασαν’’ τις φιέστες στην Πνύκα και στο Καστελόριζο [που είχε προσωπικά υποσχεθεί], ανακαλύπτοντας τη δική του Ιθάκη, στην οποία φθάνει πλούσιος μεν ο ίδιος αλλά όχι σοφός και γέρος, όπως θέλει  ο Κώστας Καβάφης στο ομώνυμο ποίημά του. Εδώ  λιγάκι βιάστηκε και αυτό θα το βρει μπροστά του εκείνος όπως και όλοι μας.

Για να συμπληρώσω τη γενικότερη εικόνα, θα παραθέσω αυτούσιο το κείμενο μια τρίτης Ιθάκης, του σχεδόν συνομηλίκου μου Ντίνου Χριστιανόπουλου,  – με την άδεια ελπίζω του ποιητή – και ας  επιλέξει ο κ. Τσίπρας εκείνη που του ταιριάζει καλύτερα:

‘’ΙΘΑΚΗ

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια

ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,

τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη

με τα χριστιανικά της σωματεία

και την ασφυχτική της ηθική.

Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.

Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο

αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.

Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί

κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας

που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…

Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια

να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω

κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει

την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει

στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει

στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.

Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,

που με κρατάει πάντα μακριά.

Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,

τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;’’

΄Αντε και καλά ξεμπερδέματα!!!     Αντώνης Ταρνανάς

ΜΗ ΣΤΑΞΕΙ Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΓΑΙΔΑΡΟΥ

Αυτή τη φορά επιβεβαιώνεται απόλυτα το γεγονός ότι, ακόμα  και οι παραιτήσεις Υπουργών αποτελούν προσπάθεια ‘’παραμυθιάσματος’’ και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Η χθεσινή παραίτηση του κ. Τόσκα, της οποίας είχε ‘’προαναγγελθεί’’ και δοκιμαστική για τη μέτρηση του πιθανού αντίκτυπου στο ‘’πόπολο’’,  αποβλέπει να καλύψει και τις δύο  προαναφερόμενες επιδιώξεις. Τελικά, παρά το συνδυασμό της με την έμπρακτη εκδήλωση  θαυμασμού προς τον φαρμακοχέρη της 17 Νοέμβρη, η όλη σκηνοθεσία έπεσε στο κενό. Γίνεται όμως  σαφές ότι η εξουσία, προκειμένου να κρατηθεί στο θώκο της, είναι ικανή να επαναφέρει ακόμα και τα ‘’συγχωροχάρτια’’ του Πάπα Κάλλιστου Γ΄,   και άλλες απρόβλεπτες  κινήσεις, που είναι ενδεχόμενο να επισωρεύσουν πρόσθετα  δεινά στη δοκιμαζόμενη  χώρα μας. Για να φανούν και λίγο πρακτικοί, στην προσφορά τους προς τον ‘’φιλαράκο’’ τους, θα μπορούσαν να ‘’μεταφέρουν’’ και τα  προσωπικά του μελίσσια στη νέα του διεύθυνση, ώστε να ασχολείται συστηματικότερα με τη ‘’δεύτερη σε  επιδεξιότητα προσωπική του αδυναμία’’.

Επανερχόμενος  στη ‘’σικέ’’  παραίτηση του Αναπληρωτή Υπουργού ‘’Προστασίας του Πολίτη’’ , θα μπορούσα να απαντήσω με τη λαϊκή έκφραση ‘’χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι’’, αλλά το θεωρώ ελάχιστο αντιστάθμισμα και ασέβεια  στις 90 ψυχούλες που χάθηκαν στο Μάτι και ζητούν δικαίωση. Το θεωρώ επίσης ασύμμετρο – χρησιμοποιώντας την ορολογία του κ. Πρωθυπουργού - ‘’για   ασύμμετρη  απειλή και το ενδεχόμενο επιχείρησης αποσταθεροποίησης’’. Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι τι σταθερό υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα και χρειάζεται προσπάθεια να αποσταθεροποιηθεί, αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο ειδικότερων εμού για να εξηγηθεί. Προτιμώ λοιπόν, στο δικό τους παραμύθι να απαντήσω με τον επισυναπτόμενο λαϊκό μύθο, που αποτελεί και τον τίτλο του σημερινού μου άρθρου και καταδεικνύει  το ‘’σύνδρομο’’ συνολικής απαξίωσης  που όλοι μαζί βιώνουμε!!!

‘’’’

Σύμφωνα μ’ έναν μύθο, κάποιος χωριάτης ονόματι Θόδωρος, στάθηκε κάποτε στη γούρνα του πηγαδιού για να ποτίσει το γάιδαρο του. Στα πηγάδια αλλά και στις πηγές ο κάθε χωρικός εξυπηρετούνταν ανάλογα με την ώρα προσέλευσης. Ο Θόδωρος αυτή τη φορά είχε έρθει πρώτος, αλλά μάταια προσπαθούσε με παρακάλια και βρισιές να πείσει το γάιδαρο να δροσιστεί. 

Οι συγχωριανοί του έλεγαν να προχωρήσει τη σειρά του για να μην καθυστερούν, όμως αυτός εκεί… πείσμα ο γάιδαρος, πείσμα και αυτός! Του τραβούσε το σχοινί, τον έσπρωχνε με το σώμα του, ώσπου κάποια στιγμή το ζωντανό γέρνει, λυγάει στα μπροστινά του πόδια, ύστερα στα πισινά και ξαφνικά δίνει ένα πήδημα, πέφτει μες στη γούρνα και κάνει το Θόδωρο μούσκεμα. Εκείνος εξακολουθεί να σπρώχνει, ο γάιδαρος ακουμπά στα χείλη του πηγαδιού, το πηγάδι ήταν φαρδύ, ξανασπρώχνει ο Θόδωρος, πέφτει μέσα ο γάιδαρος.

Κάποιος χωριανός δένει θηλιά σ’ ένα σκοινί, το ρίχνει επιτήδεια, η θηλιά πιάνει το λαιμό του γαιδάρου και όλοι μαζί ανεβάζουν το ζώο μισοπνιγμένο. Το πιάνουν, το ακουμπούν στα χείλη του πηγαδιού, το μισό έξω απ’ το πηγάδι, το μισό μέσα. «Γρήγορα, γρήγορα!» φωνάζει ένας αφελής χωρικός «μη στάξει η ουρά μες στο πηγάδι κα λερώσει τα νερό!»

Έτσι η φράση αυτή του αφελή χωρικού, «μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου», λέγεται για κάτι που δεν είναι τόσο σημαντικό όσο παρουσιάζεται είτε για να τονίσουμε πως μερικοί άνθρωποι στέκονται στις ασήμαντες λεπτομέρειες ενός γεγονότος, αγνοώντας το μέγεθος και τη σοβαρότητα της όλης κατάστασης.’’’’

    

              Κοιτάξτε που καταντήσαμε! Την εποχή που άλλοι λαοί προσπαθούν να βρουν τρόπο να βελτιώσουν την οικονομική και πνευματική ποιότητα ζωής τους, εμείς ξαναγυρίζουμε στα παραμύθια και στα  ‘’επαναστατικά’’ πρότυπα ερυθρών ταξιαρχιών και 17 Νοέμβρη. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το ‘’σύνδρομο’’ αυτό το υποθάλπουν κάποιοι – ακόμα και στις οικογένειές τους -  και το αποκαλούν ‘’πρόοδο’’.    Αντώνης Ταρνανάς

ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΜΕΤ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ

Παρά την προσπάθειά μου να μην επαναλαμβάνομαι και μάλιστα με εκφράσεις σαν αυτή του τίτλου, που έγινε  δημοφιλής λόγω της γνωστής συνέχειάς της, θα υποπέσω  στο ατόπημα, ελλείψει προσφορότερου μέσου.

Ξεκινώ από τη διαπίστωση ότι οι κυβερνώντες  διακρίνονται από μια εντελώς δική τους πολιτική, ηθική αλλά και λεκτική θεώρηση και εφευρίσκουν διαρκώς καινοφανείς απόψεις και δικές τους ερμηνείες των γεγονότων. Μέσα στα πρωτοφανή τραγικά συμβάντα των ημερών, ακούσαμε τις πιο ευφάνταστες και ευτράπελες εξηγήσεις  και προτάσεις των. Απομονώνω λοιπόν τα τελευταία μικρά ενδεικτικά αποσπάσματα της δήλωσης του Υπουργού Επικρατείας κ.  Βερναρδάκη, που αποτελούν μνημείο ανευθυνότητας και αναίδειας της σύγχρονης προοδευτικής άποψης περί εξουσίας: ‘’Να μην βάλλεται ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι 44 ετών και έχει φορτωθεί όχι μόνο τις πολεοδομικές, χωροταξικές αδυναμίες της πολιτικής προστασίας, τις αδυναμίες πυρόσβεσης, αλλά και το οικονομικό έγκλημα που έχει συντελεστεί απέναντι στη χώρα, αλλά και το έγκλημα στο κοινωνικό κράτο. H ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι πολλές συγνώμες μαζί’’

Τι θέλετε να πείτε σεβαστέ κύριε Υπουργέ με τον σοφό αυτό λόγο σας, που απαλλάσσετε  κάθε ευθύνης έναν ηγέτη ‘’λόγω της ηλικίας των 44 χρόνων του’’; Μήπως για όλα φταίει το δύο μηνών  αγγελούδι  που  προστέθηκε στην εκατόμβη της  πυρκαγιάς στο Μάτι και τα πέριξ;  Στην προσπάθειά σας  για εξιλέωση , αποβάλατε και το τελευταίο φύλλο συκής  και σπεύδετε να ενοχοποιήσετε τις χωροταξικές και πολεοδομικές αδυναμίες, για τη διατήρηση των οποίων έχετε κάνει αμέτρητους αγώνες στο παρελθόν. Αυτό λέγεται αμοραλισμός, ανηθικότητα και με πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς στην πλούσια ελληνική γλώσσα μας, την οποία σκόπιμα  έχετε διαστρεβλώσει στο βωμό της ιδεοληψίας σας.

Εκεί όμως που είστε εκτός συναγωνισμού είναι η κοσμοθεωρία σας ότι  ‘’ H ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι πολλές συγνώμες μαζί’’. Αυτό πάλι σκεφθήκατε πολύ για να το ανακαλύψετε; Η συγγνώμη είναι ‘’λόγω και έργω μετάνοια και μεταμέλεια’’ και όχι θεωρία κενή κάθε περιεχόμενου. Όσον αφορά την ανάληψη ευθύνης, θα έλεγα ότι δεν σας συμφέρει να το συζητήσουμε, διότι πολύ φοβάμαι ότι μπερδεύετε το ρήμα  αναλαμβάνω με το γνωστό σας ‘’καταλαμβάνω’’, που ανήκει στο κακό παρελθόν, όσο και αν γίνεται προσπάθεια εξωραϊσμού του  με την κατάληψη και της εξουσίας. Αν χρειαστεί όμως, που απεύχομαι, θα επανέλθω. Αντώνης Ταρνανάς