ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ [ευχή ή κατάρα]

Μετά την περίοδο ανταλλαγής ποικίλων  ευχών  που διανύσαμε, αισθάνομαι ότι προσωπικά τουλάχιστον, έχω  εξαντλήσει το πλουσιότατο ευχετήριο λεξιλόγιο μου. Θεωρώ τουλάχιστον τετριμμένη και ίσως ‘’καταχρηστική’’, ιδιαίτερα για άτομα προχωρημένης ηλικίας  την ευχή  ‘’χρόνια πολλά’’ , όπως θα προσπαθήσω να εξηγήσω στη συνέχεια. Διευκρινίζω εδώ ότι με τη λέξη ευημερία, που ενίοτε χρησιμοποιώ στις ευχές μου, δεν εννοώ  τα πλούτη και τη χλιδή αλλά μια ‘’ανεκτή’’ ποιότητα ζωής, που  καθιστά τη μακροζωία  υποφερτή  για πολλούς συνανθρώπους μας. Επανέρχομαι λοιπόν  στον τίτλο του πονήματός μου και  θα προσπαθήσω να  γίνω πιο σαφής και συγκεκριμένος, αποφεύγοντας τις όποιες  παρερμηνείες και ενδεχόμενες παρεξηγήσεις ακραίων ή οριακών καταστάσεων.

Ξεκινώ λοιπόν με τη σοφή ρήση ‘’ουκ εν τω πολλώ το ευ αλλ’ εν τω ευ το πολύ’’, που αποδίδεται σε παράφραση προτροπής του αυλητή Καφισία προς τον μαθητή του που έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερη ένταση. Τον επανέφερε στην τάξη με τη ιστορική φράση : "οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα" , με απλά λόγια δεν έχει σημασία η ποσότητα αλλά η ποιότητα.  

Έρχομαι λοιπόν στο προκείμενο - ‘’χρόνια πολλά’’, όπως το αντιλαμβάνομαι στα 86 μου χρόνια, που άρχισε να με προβληματίζει. Οι αγαθές ενδεχομένως προθέσεις των ευχομένων  μακροζωίαν δεν αποτελούν     επιθυμητή  έκβαση  για  πολλούς  υπερήλικες  της εποχής μας, στην οποία ο μέσος όρος ζωής συνεχώς ανεβαίνει ,  σε βάρος ενίοτε της ποιότητάς της. Μόνο όσοι βρίσκονται στην κατάσταση αυτή μπορούν να εκτιμήσουν σωστά τη συγκεκριμένη ‘’ευχή’’ , η οποία  αποτελεί κατάλοιπο παλαιότερων προσδοκιών ή ατόμων με προσλαμβάνουσες παραστάσεις, σαν αυτή που ακολουθεί.

  Στην Ολλανδία [Ουτρέχτη] επισκέφθηκα πριν 30 χρόνια  γνωστό μου ζευγάρι  υπερηλίκων, σε ειδικό κρατικό ΙΔΡΥΜΑ, στους οποίους   είχε παραχωρηθεί άνετο μικρό πλήρως λειτουργικό διαμέρισμα, έναντι παρακράτησης μέρους της μέτριας  σύνταξής τους. Εκεί είχαν μεταφέρει  τα αγαπημένα τους προσωπικά αντικείμενα, είχαν πλήρη ιατρική φροντίδα, ειδικά μηχανήματα που διευκόλυναν την κίνηση και τις λοιπές σωματικές ανάγκες τους και μεγάλο κοινόχρηστο σαλόνι για να περνούν τις ελεύθερες ώρες τους και να δέχονται φίλους και συγγενείς. Παράλληλα επέτρεπαν σε οικείους και γνωστούς  [που ανήκαν σε λίστα εμπίστων προσώπων]  να τους φιλοξενούν για όσο χρόνο επιθυμούσαν αμφότεροι. Στους ανθρώπους αυτούς [ κοντά στα 90 τους] ευχόμουν συνειδητά χρόνια πολλά και από ό,τι έμαθα ΕΖΗΣΑΝ μέχρι τα 100. Σημειωτέον ότι είχαν πολλά παιδιά ‘’διάσπαρτα ανά την υφήλιο’’, με θαυμάσιες σχέσεις και εξαίρετη επικοινωνία,  χωρίς να επηρεάζεται  εκατέρωθεν η ζωή τους.

Με τα γραφόμενά μου δεν προτείνω να γίνει η χώρα μας  ξαφνικά Ολλανδία, αφού και εμείς – δυστυχώς ή ευτυχώς – δεν είμαστε Ολλανδοί, εμμένοντας στις  δικές μας επιλογές και ως γνωστόν, κάθε επιλογή έχει το τίμημά  της. Προσωπικά, που έτυχε να γνωρίσω αυτές τις διαφορές, σαν άνθρωπος  με τις αδυναμίες του, καμιά φορά ζηλεύω κυρίως όταν μούρχεται στο μυαλό μια άλλη σοφή αρχαία ρήση ‘’φοβοῦ τὸ γήρας, οὐ γάρ ἔρχεται μόνον’’  και μπορώ πια να σας διαβεβαιώσω ότι είναι απόλυτα αληθές. Τις ατέλειωτες όμως  μέρες της μοναξιάς  – που για λόγους ευπρέπειας χαρακτηρίζουμε προσωπική  επιλογή  – τι γίνεται; Μέχρι τώρα σκότωνα την ώρα μου με το ‘’γράψιμο’’ και κρατούσα για ύψιστη πολυτέλεια  το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Τα συνοδά όμως  του γήρατος, δυσχεραίνουν προοδευτικά τη συχνή  χρήση του πληκτρολογίου του  υπολογιστή μου, ενώ   για άλλους πρόσθετους λόγους αναγκάστηκα να ‘’ρευστοποιήσω’’ το σκάφος και τα λοιπά αλιευτικά μου μέσα. Ποιους σκοπούς πλέον υπηρετεί η συνέχιση του γήρατός μου, το οποίο  οσημέραι καθίσταται πολλαπλώς αλγεινότερον και όχι μόνον!!!. Τέτοιες στιγμές μου έρχονται στο νου σκέψεις και χαρακτηρισμοί , σαν αυτή που ακολουθεί και μελαγχολώ. ‘’ Η ποιότητα ζωής εκφράζει την υποκειμενική αίσθηση πληρότητας και ασφάλειας καθώς και την ικανοποίηση και απόλαυση που δημιουργεί στον άνθρωπο η συμμετοχή του σε όλες τις δραστηριότητες της καθημερινότητας (Ventegodt, Hilden and Merrick. Πόσοι , ποιοι  και για πόσο έχουν τη δυνατότητα εφαρμογής της απλής και αναγκαίας αυτής   προϋπόθεσης ;;;

Ξεκαθαρίζω ότι σε  καμιά περίπτωση  δεν περνάει από το μυαλό  μου  οποιοσδήποτε  τρόπος συντόμευσης της ζωής μου, που θεωρώ απαράδεκτο και δείγμα δειλίας, εξακολουθώ όμως να θεωρώ τραγική ειρωνεία μια τέτοια ευχή!!!  Μοναδική μου άμυνα στην τεχνητή παράταση αποτελεί η από εξαετίας και πλέον αποχή μου από οποιαδήποτε συνδρομή εργαστηριακών ή άλλων   ιατρικών εξετάσεων, αφήνοντας την απόλυτη  πρωτοβουλία στη  φύση να επιτελέσει το έργο της με τα δικά της – ελπίζω σοφά ακόμα κριτήρια, αφού την έχουμε  διαστρέψει και αυτή!!!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Ο συντάκτης του παρόντος  στη  συγκεκριμένη του εργασία λειτούργησε εν ψυχρώ και  με πλήρη υποκειμενικό έλεγχο των πνευματικών του λειτουργιών. Δηλώνει δε πανευτυχής πατέρας, παππούς και προππάπος που απολαμβάνει την ευτυχία του και  τρομάζει στη σκέψη ότι η ενδεχόμενη αδυναμία του για ‘’αυτοεξυπηρέτηση’’ θα επιβαρύνει, καθοιονδήποτε τρόπο, τη ζωή  οποιουδήποτε εκ των οικείων του. Απορρίπτει δε τη συνειδητή μεταφορά του σε κρατικό ‘’οίκο ευγηρίας’’, αφού σε αξιοπρεπή ιδιωτικό το αποκλείει η  οικονομική ελληνική πραγματικότητα  !!!    Αντώνης

ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

        ΝΟΣΤΑΛΓΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Το παρόν αποτελεί και πρόσχημα για να εκφράσω σε      όλους σας τις θερμότερες ευχές μου για τις γιορτές

                                         

Πριν  εντρυφήσουμε στο θέμα μας, θεωρώ αναγκαίο να προτάξω την ετυμολογία της λέξης νοσταλγός, που δεν έπαψε ποτέ να απασχολεί  ιδιαίτερα τον Ελληνισμό που την έχει βιώσει , τη βιώνει και φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον. Ρίζα της λέξης είναι ο νόστος, που   σημαίνει την επιστροφή των ‘’ξενιτεμένων’’  και συνεπώς  νοσταλγός είναι όποιος  αισθάνεται ψυχικό πόνο και γλυκόπικρα συναισθήματα, τα οποία του  προκαλούνται από την ανικανοποίητη εισέτι λαχτάρα του γυρισμού στην πατρίδα, σε κάποιον αγαπημένο τόπο ή σε ευχάριστες καταστάσεις του παρελθόντος. Αναμένει δε πάντα το νόστιμον ἦμαρ [ τη μέρα της επιστροφής] όπως αναφέρεται και στο προοίμιο της Οδύσσειας.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, αποτελούν ενίοτε αφορμές για την αναζωπύρωση τέτοιων συναισθημάτων τα οποία ίσως ‘’αδικούν’’ κάθε νέο χώρο διαβίωσης. Το έζησα και ο ίδιος προσωπικά στην μακρόχρονη διαμονή μου στην ξένη, διότι η νοσταλγία είχε ωραιοποιήσει στο νου και την καρδιά  μου τη γενέτειρα και γενικότερα την πατρίδα και μου στερούσε την αντικειμενικότητα στη σύγκριση.  Αυτό το διαπίστωσα όταν επέστρεψα οριστικά στην πατρίδα και εγκαταστάθηκα μόνιμα στη γενέτειρα. Στην αρχή πίστεψα ότι γύρισα σε λάθος τόπο, όπου μιλούσαν μια γλώσσα που  δεν καταλάβαινα και έπαθα κυριολεκτικά πολιτιστικό σοκ!!! Επέμεινα, διότι αγαπούσα και αγαπώ τον τόπο και τους ανθρώπους του και αναγκάστηκα να ‘’κάνω πίσω’’ σε πολλές παραδοχές μου για να γίνω αποδεκτός. Με αποκαλούσαν ξενομανή σε κάθε αναφορά μου στο εξωτερικό και μόνο όταν ‘’νέρωσα’’ σε υπερβολικό βαθμό το κρασί μου, άρχισα να συνεννοούμαι με τους φίλους και τους δικούς μου ανθρώπους.

Ύστερα από 28 χρόνια συνεχόμενης διαμονής στον τόπο μου και καθημερινή προσπάθεια, βρήκα κάποιους – ελάχιστους – που με αποδέχτηκαν απόλυτα και μια  οριακή ανοχή από κάποιους άλλους στο δικαίωμά  μου να εκφράζω ‘’ελεύθερα’’ προσωπικές απόψεις. Ομολογώ ότι υπήρξαν στιγμές που διερωτήθηκα μήπως φταίω  εγώ, που δεν είχα υιοθετήσει τα νεωτεριστικά προοδευτικά  στοιχεία , που είχαν   εν τω μεταξύ  εμφιλοχωρήσει  στην Ελλάδα που άφησα φεύγοντας. Με θεωρούσαν παλιομοδίτη συντηρητικό που δεν αποδέχτηκα τα γκρίκλις και το γενικότερο λεξιλόγιό τους  και δεν  σταμάτησα  ποτέ να εκφράζομαι  με τον παραδοσιακό τρόπο , ούτε  δέχτηκα να αλλάξω το πολιτιστικό μου επίπεδο για να γίνω αρεστός. Το συνηθέστερο ερώτημα που δεχόμουν , τον πρώτο καιρό, στις  δοσοληψίες μου με τις ελάχιστες υπηρεσίες της μικρής μου κωμόπολης, ήταν ‘’από πού είμαι’’ και εκφράζομαι τόσο διαφορετικά. Με ενοχλούσε πραγματικά αυτή η διαφοροποίηση, διότι σε ένα μικρό τόπο  που όλοι μας γνωριζόμαστε, έδειχναν ότι αμφισβητούσαν   την  εντοπιότητά μου, δηλαδή ένοιωθα ξένος στον τόπο που γεννήθηκα και  μεγάλωσα!!!

 Με τον καιρό όμως άρχισαν να με αποδέχονται και αρκετοί μάλιστα επιδίωκαν τη συντροφιά μου, διάβαζαν και επικροτούσαν τα κείμενα στην ιστοσελίδα μου, σε σημείο να αισθανθώ  ότι, επί τέλους, έφθασε  και για μένα η ώρα να βιώσω το  ‘’ νόστιμον  ἦμαρ’’. Δεν ξεχνώ ότι λίγα χρόνια πριν, είχα ακούσει προτάσεις ντόπιων  για ‘’εξοστρακισμό’’ μου, διότι κατέκρινα την  κομματικοποιημένη   κοινωνική δραστηριότητα. Δεν έχω παράπονα από κανένα και για τίποτα, παρά το γεγονός ότι η ελάχιστη συμμετοχή μου στα κοινά –κυρίως πολιτιστικά θέματα – με δική τους ομόφωνη απόφαση, αντιμετωπίστηκε με προκατάληψη. Μου ζητήθηκε να αναβιώσω τη δημιουργία  ενός Πολιτιστικού Συλλόγου  και της ανδρικής παραδοσιακής χορωδίας της πόλης που είχαν διαλύσει για κομματικούς ή άλλους προσωπικούς λόγους. Αφού το πετύχαμε, άρχισαν να επιδιώκουν τη ‘’διάλυση’’ της άλλης χορωδίας , ανεβάζοντάς μου την αρτηριακή πίεση στο 20, οπότε στράφηκα   στο ερασιτεχνικό ψάρεμα για να ‘’ηρεμήσω’’ και άλλαξα στέκι, περιορίζοντας και τον κύκλο των ατόμων που συναναστρεφόμουν.

Από όλη αυτή την περιπέτεια – ένα μικρό μόνο μέρος της οποίας σας ανέφερα – βγήκα πιο σοφός και κατάλαβα  ότι πολλοί από τους νεοέλληνες, δεν θέλουν αλλαγές ‘’ ούτε επί τα βελτίω’’, διότι έτσι ξεβολεύονται από την κομματική εξάρτηση που είχε  καταστεί προϋπόθεση ύπαρξης και επιβίωσης.  Αρνούνται – ελπίζω ασυνείδητα – να ανανήψουν από  μια περίοδο που διάβρωσε ακόμα και τη δημοκρατία μας και αλλοίωσε σε μεγάλο βαθμό, την αλληλεγγύη και την κατανόηση ανάμεσα στους ανθρώπους. Υπάρχουν νοσταλγοί ακόμα και της χούντας, και ακραίων αναρχικών αντιλήψεων, χωρίς να το πιστεύουν  και ίσως  κάποιοι  νοσταλγούν ακόμα και την επιστροφή σε ένα νοσηρό και επικίνδυνο παρελθόν. Θέλουν έτσι να δείξουν διαφορετικοί , χωρίς να είναι και ίσως και χωρίς να το πιστεύουν. Αρνούνται και καταδικάζουν  τον φασισμό, με φασιστική όμως μεθοδολογία , αφού προσπαθούν να επιβάλουν την άποψη ότι είναι οι μοναδικοί  και αυθεντικοί κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας. Παραβλέπουν   ότι η στάση αυτή  αποτελεί την πεμπτουσία του φασισμού, ο οποίος δεν αποτελεί προνόμιο ή κουσούρι συγκριμένης κομματικής απόχρωσης, αλλά τρόπο ‘’σκέψης’’ και δράσης.

Είναι όμορφο πράγμα η νοσταλγία – έστω και αν οδηγεί στην όποια   ωραιοποίηση, αρκεί να μην οδηγεί σε αναβίωση περιόδων που έβλαψαν τη χώρα και αλλοίωσαν τον ελληνικό τρόπο σκέψης. Μερικοί, πιστεύοντας ότι είναι καινοτόμοι και  προοδευτικοί, φθάνονν στο σημείο να νοσταλγούν  και να επιθυμούν την επαναφορά  γεγονότων  που η ίδια η  ζωή απέρριψε οριστικά και αμετάκλητα. Επικαλούνται το πανεπιστημιακό άσυλο, του οποίου νοσταλγούν την επαναφορά,  άτομα άσχετα με αυτόν τον χώρο και δεν λένε λέξη για το ‘’κτίσιμο’’ καθηγητών, τα ρόπαλα και  τις καταλήψεις που  αποφασίζουν κάποιες μειοψηφίες, ίσως γιατί ξέρουν  ότι ανάλογες καταστάσεις διευκόλυναν κάποτε, ακόμα  και την άνοδο στην ‘’εξουσία’’!!!

Καλά Χριστούγεννα και καλύτερο Νέο Χρόνο με υγεία.

 Αντώνης

Ο ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ''ΕΦΕΡΕ''

    Με θλίψη πληροφορούμαι την απώλεια του αγαπημένου μας Δημητράκη και αντί άλλης συμμετοχής στον ύστατο αποχαιρετισμό του, προτίμησα να κοινολογήσω το συναπτόμενο κείμενο που αναφέρεται σε  ένα περιστατικό από τη μακρόχρονη συνυπηρέτησή μας  και  με φέρνει πιο κοντά του. Αντώνης

Μετά λύπης μου σας γνωρίζω ότι απεβίωσε ο αγαπητός συνάδελφος Δημήτρης Δούκας.

Η κηδεία του, όπως πληροφορήθηκα, θα γίνει αύριο 14.30 στο κοιμητήριο του Βύρωνα.

Ο Θεός να τον αναπαύσει. Καλό Παράδεισο

Ζωή σε όλους μας

Βασίλης

          Ο ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ‘’ΕΦΕΡΕ’’

Λαμπρό παιδί και πάντα ανυπόμονος, φρόντισε να μας αιφνιδιάσει ακόμα και με την τελευταία πράξη της ζωής του. Βιάστηκε να περάσει στην αιωνιότητα , αγνοώντας την προτεραιότητα, ημών των γηραιότερων φίλων και συναδέλφων του. Είμαι σίγουρος ότι βρήκε μια καλή θέση στον Παράδεισο και θα κάνει κάτι και για μας, που πάντα λαχταρούσαμε την παρέα του..

Σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές, θα προσπαθήσω να αποφύγω τα πένθιμα και τετριμμένα λόγια, που σκοπό έχουν να απαλύνουν τον πόνο όλων των δικών του. Θα τον αποχαιρετήσω με ένα πικρόγλυκο περιστατικό που αφορά τους δυο μας , όπως πικρόγλυκη είναι πάντα και η οριστική μας απομάκρυνση από τη ζώσα επικαιρότητα.

Θαρρώ ήταν Νοέμβρης του 1973 – σε κάθε περίπτωση τη μέρα του  πραξικοπήματος του Ιωαννίδη και ο Δημήτρης ήταν μόνος υπηρεσία στο Υπουργείο. Μου τηλεφώνησαν ότι αισθάνθηκε μια αδιαθεσία και είχαν καλέσει τις πρώτες βοήθειες. Πήρα το αυτοκίνητό μου και οδηγώντας εντελώς μόνος στη Συγγρού - λόγω  απαγόρευσης της κυκλοφορίας – έφθασα στο ύψος της ‘’Μ. Βρετανίας’’, όπου με σταμάτησαν στρατιωτικές μονάδες και μου ζήτησαν την απαιτούμενη άδεια. Στο άκουσμα της  ‘’υπηρεσιακής και εθνικής ανάγκης’’   που επικαλέστηκα, με αντιμετώπισαν ειρωνικά, μέχρι που ο επικεφαλής Ταγματάρχης που ειδοποιήθηκε, μου επέτρεψε να διανύσω πεζή την υπόλοιπη απόσταση, αφήνοντας το αυτοκίνητο μου μπροστά στα ανθοπωλεία.

Μπαίνοντας στο  γραφείο, ενημερώθηκα από τον Ακόλουθο υπηρεσίας ότι είχε ήδη μεταφερθεί σε νοσοκομείο. Επικοινώνησα με τον υπεύθυνο γιατρό που με διαβεβαίωσε ότι απλώς είχε ‘’πιει λίγο παραπάνω’’ το προηγούμενο βράδυ και αυτό ήταν όλο. Όταν βρεθήκαμε την επομένη, μου εκμυστηρεύτηκε ότι είχε παραβρεθεί σε μια κοινωνική φιλική συγκέντρωση  και απλά δεν άντεξε το ξεπέρασμα των ‘’ορίων’’ του. Κάθε φορά που βρισκόμασταν μαζί σε συγκεντρώσεις με οινοποσία,  γελούσαμε με την ανάμνηση του  περιστατικού του Νοεμβρίου. Με την ίδια γλαφυρή ανάμνηση τον ξεπροβοδίζω προσωρινά  στο μεγάλο του ταξίδι, αφού στην ηλικία μου δεν βρίσκομαι μακριά από μια νέα μας συνάντηση.

Στην αγαπημένη του Ρόη και την οικογένειά του,  που αγνοώ οποιαδήποτε διεύθυνση επικοινωνίας μαζί της, στέλνω τα βαθειά μου συλλυπητήρια και την αγάπη μου, μέσω οποιουδήποτε συναδέλφου επικοινωνήσει μαζί της, διότι εγώ στα 86 μου πια, αδυνατώ να ρισκάρω ένα τέτοιο ταξίδι. Αντώνης

Η ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ

Αυτή η χώρα – η πατρίδα μας – έχει χάσει τον μπούσουλα και προσπαθεί να ισορροπήσει με ακροβασίες, αφού  το ‘’μέτρο’’  που  δίδαξε ο Αριστοτέλης και η  ιστορική μας πρακτική , αποφεύγεται συστηματικά, διότι  δεν  βολεύει γενικώς τους κομματικούς μικρομεγαλισμούς. Σε πιο χαλαρές και ανέμελες εποχές, η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό της Καλομοίρας. Οι περισσότεροι νεοέλληνες, αποδεχόμενοι τα δάνεια που  χορηγούσαν πιεστικά οι τράπεζες, εκπλήρωσαν όλα τα απωθημένα τους. Σαν τον άφρονα  τζίτζικα του παραμυθιού, αγόρασαν αυτοκίνητα και ό,τι άλλο είχαν στερηθεί ή έβλεπαν στο γείτονα, χωρίς ποτέ να αναλογισθούν τις συνέπειες του χρέους. Άλλωστε το ίδιο έκανε και η επίσημη πολιτεία, διορίζοντας ή μονιμοποιώντας εποχιακούς και παρέχοντας αυξήσεις με δάνεια. Τα αποκληθέντα και πολιτιστικά κέντρα ‘’μπουζουξίδικα’’ έσφυζαν από δραστηριότητα σε σημείο να επιβληθούν περιορισμοί στα ωράρια λειτουργίας για να ελεγχθεί η ενόχληση των περιοίκων. Οι ‘’νεοπλουτλίδηδες’’  ευγνωμονούσαν την καλή τους μοίρα  και παραληρούσαν στη θέα και στο άκουσμα της ‘’συνώνυμης’’ δροσερής Ελληνοαμερικανίδας αοιδού,  προσπαθώντας να χαρούν    την τσαχπινιά  και να συμμερισθούν την ευδαιμονία της, αφού τότε όλα έδειχναν  καλά.

Τα καλά και ωραία όμως κάποτε τελείωσαν και  όλοι μας επιστρέψαμε στην αδυσώπητη πεζή πραγματικότητα. Ο  καιρός περνούσε και το κοριτσάκι από τις Η.Π.Α. μέστωσε και απέδειξε  ότι είναι μεν  Αμερικανίδα  αλλά όχι και  ‘’αμερικανάκι’’ και κατάλαβε ότι η χώρα των γονιών της δεν προσφέρεται πλέον για πολλά και σοβαρά πράγματα, αφού τα δανεικά κάποτε τελειώνουν. Μάζεψε λοιπόν τα μπογαλάκια της και ‘’πήρε των ομματιών της ‘’, επιστρέφοντας στη δεύτερη πατρίδα της να κάνει οικογένεια και προκοπή, ακολουθώντας τη σοφή ρήση του  Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι ‘’ έξω πάμε καλά ’’, ενώ στη χώρα μας ‘’γίνεται της κακομοίρας’’. Με λίγα λόγια δεν αντέξαμε την τεχνητή ‘’ευδαιμονία’’ που ζούσαμε , τρώγοντας πολλαπλάσια από τα παραγόμενα. Επιστρέψαμε λοιπόν στη μιζέρια ,που μπορεί να μην αρέσει αλλά προσφέρεται στους λαϊκιστές και ‘’προοδευτικούς’’, που μόνο εκεί  μπορούν να στηρίξουν  την επιτυχία τους και για μια φορά ακόμα τα κατάφεραν.

Κάποιοι νέοι ‘’χαρισματικοί’’, προβάλλοντας και μια θολή ‘’επαναστατική’’ μαχητικότητα και την υπόσχεση ότι θα συντρίψουν τους κουτόφραγκους που πίνουν το αίμα μας, έπεισαν τους δύσμοιρους συμπατριώτες μας που στερήθηκαν ξαφνικά τα μεγαλεία τους, να δηλώσουν  ‘’αριστεροί’’. Εδώ έβαλαν το χεράκι τους και αρκετοί μεγαλοδημοσιογράφοι , οι οποίοι έσπευσαν να αναδείξουν την οικονομική αυθεντία ενός οικονομολόγου που ‘’κατείχε τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια του  άλλου δρόμου’’ και το κακό έγινε. Για μια φορά ακόμα όμως, οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες, αφού η αριστερή ηγεσία μας ανακάλυψε  ότι δεν υπάρχουν κουτόφραγκοι και αιμοσταγείς καπιταλιστές ούτε άλλος δρόμος. Καθαίρεσαν τους εμμονικούς παλαιοαριστερούς και τον ‘’αυθεντικό’’ Υπουργό οικονομικών, μετρίασαν τη ‘’φανερή’’ προβολή του επαναστατικού προτύπου και ανακάλυψαν τον κύριο Τράμπ, την κυρία Μέρκελ και τους λοιπούς φίλους των γερμανοτσολιάδων αντιπάλων τους. ΄Εγινε δηλαδή ένα νέο τουρλουμπούκι, με μοναδική σύνδεση με τις πρώτες προοδευτικές ημέρες, την ενδυματολογική και όχι μόνο  σαχλαμάρα και τις κομματικές μεταγραφές, που θύμιζαν ημέρες των ποδοσφαιρικών ελληνοποιήσεων.

Όταν τελικά οι νεοέλληνες κατάλαβαν ότι η προοδευτική  στροφή που τους υποσχέθηκαν ήταν φενάκη για να κρύψει την πολιτική γύμνια των δεξιόστροφων  αριστερών , στράφηκαν και πάλι στην πεπατημένη, δηλαδή στην γνωστή και αλάνθαστη μέθοδο της ‘’επάρατης’’, η οποία τουλάχιστον είναι δοκιμασμένη, όπως αποδεικνύει και η μακροβιότητα της. Τότε, οι αριστεροδέξιοι ηγέτες μας,  που έχασαν την κουτάλα και τις λοιπές επιδαψιλεύσεις, στύλωσαν τα πόδια στην άρνηση  και  θυμήθηκαν και πάλι την αριστερή τους καθαρότητα. Θεωρούν  ακροδεξιά μάθε αλλαγή που επιχειρεί  η νέα πολιτική ηγεσία, ακόμα και το δικαίωμα ψήφου των συμπατριωτών μας που αναγκάστηκαν να γίνουν μετανάστες, περνώντας από τον αστερισμό της Καλομοίρας σε εκείνον της  ‘’κακομοίρας’’ και της κακομοιριάς.

Διακηρύσσουν  ότι στις τελευταίες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις  ο  λαός ξεγελάστηκε – κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων – και ‘’ανακαλύπτουν’’ με τις περιοδείες τους ότι η κατάσταση στη χώρα έχει επιδεινωθεί και ό,τι κάνουν οι νέοι ηγέτες βλάπτει ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα της χώρας και κυρίως διακόπτει την αριστερή στροφή που οι ίδιοι είχαν επιχειρήσει. Δικαιολογημένα βέβαια – σαν αντιπολίτευση -  διαφωνούν με τα έργα της νέας κυβέρνησης, παραλείπουν όμως να μας εξηγήσουν γιατί τους καταψήφισαν οι Έλληνες, αφού όλα τα  δικά τους έργα  ήταν ‘’καλά καμωμένα’’!!!  Είναι αλήθεια ότι  έτσι κάνουν όλοι οι ηττημένοι αλλά το να  συνεχίζουν να προβάλουν εκείνα για τα οποία καταψηφίστηκαν καταδεικνύει την έλλειψη επιχειρημάτων και μια στείρα αντίληψη για πολιτικούς που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως νέοι και προοδευτικοί, σε μια εποχή που η ιδεολογία αποτελεί μόνο  λεκτικό σχήμα. Ας κάνουν όμως μια προσπάθεια να συνεννοηθούν με τους υπόλοιπους για μια εθνική αντιμετώπιση του κοινού εχθρού ,που αμφισβητεί  και επιβουλεύεται την εδαφική μας ακεραιότητα. Ίσως μια τέτοια κίνηση να τους εξιλεώσει στα μάτια εκείνων που τους  είχαν πιστέψει. Τι να πει κανείς βέβαια για τους ‘’βεριτάμπλ’’ αριστερούς, που έχουν μείνει ακόμα στις αντιευρωπαϊκές εμμονές τους και στην επαναφορά ενός συστήματος που κατέρρευσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου και οδήγησε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης να στρέφονται – από αντίδραση – σε ακροδεξιές αγκαλιές.

Με αφορμή τον εορτασμό μιας επετείου του ΝΑΤΟ που έφερε στο διεθνές προσκήνιο τις επίσημες ελληνικές αντιδράσεις για τις καινούργιες τουρκικές προκλήσεις, θα αναφερθώ στο γνωστό και συνεχώς επιδεινούμενο πρόβλημα. του κακού γείτονα. Ο γείτονας αυτός, που εν τω μεταξύ  γιγαντώνεται πληθυσμιακά , με συνέπεια να μεγαλώνουν και οι ανάγκες του, αυξάνει και τις   επεκτατικές του βλέψεις. Στη χώρα μας έλαχε να είναι δίπλα του και να υφίσταται όλες αυτές τις επιπτώσεις. Δοκιμάστηκαν , κατά καιρούς, διάφορα ‘’γιατροσόφια’’ αλλά θεραπεία δεν βρέθηκε, αφού τελικά – παρά τα όσα ακούγονται από φίλους και συμμάχους- τα νιτερέσα που διέπουν τη διεθνή πραγματικότητα του επιτρέπουν να  εκβιάζει ατιμωρητί και ποικιλοτρόπως την παγκόσμια κοινωνία , ενώ  εμείς  αδυνατούμε  να εφαρμόσουμε μια εθνική γραμμή για την αντιμετώπισή του. Αναγκαζόμαστε πια να ελπίζουμε σε δυο θερμά λόγια των συμμαχικών σχηματισμών και στην  Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη , αφού αν βρεθούμε έξω από το κοπάδι [ που έλεγε και ο αείμνηστος Αβέρωφ] θα μας φάει ο λύκος, παρά το γεγονός ότι τελικά είμαστε μόνοι  αλλά όχι ανάδελφοι!!!

Οι πόλεμοι γενικώς  δεν αποτελούν λύση και ελάχιστη σημασία έχει το αποτέλεσμα , αφού στους πολέμους όλοι βγαίνουν χαμένοι. Συνεπώς τα φαιδρά εκείνα βυθίσατε το ‘’χόρα’’ ή οι νεότεροι παλικαρισμοί είναι ανιστόρητοι και εξωπραγματικοί. Μοναδική ‘’λύση’’ είναι η αμυντική μας προετοιμασία και οχύρωση και μια – επιτέλους – εθνική  γραμμή αντιμετώπισης και καλλιέργεια συμμαχιών στη βάση του διεθνούς δικαίου. Η ιστορία διδάσκει – όπως έλεγε και ο Βιργίλιος πριν από  τους δικούς μας στρατηγούς και Υπουργούς – αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο, αρκεί να κάνεις οτιδήποτε για να τον αποφύγεις. Ας ξανανιώσουμε  την ιδέα του πατριωτισμού – που δεν είναι εθνικισμός - πάνω από κομματικούς υπολογισμούς και αναμάσημα των ξεπερασμένων ιδεοληπτικών  συνθημάτων τύπου  ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι αναγκαίο ένα κανάλι  επικοινωνίας με τον αδίστακτο κακό γείτονα, για να πείσουμε και τη διεθνή κοινότητα αλλά και τον ίδιο τον γείτονα, ότι αυτό εξυπηρετεί και  το δικό τους συμφέρον. Αντώνης

ΣΑΣ ΠΗΡΑΜΕ ΣΑΣ ΠΗΡΑΜΕ ΦΛΟΥΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΤΟ

Άλλο είναι το θέμα μου, αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω δυο λόγια  για την σημερινή  ημέρα, που είχα την τύχη να την ζήσω προσωπικά, αλλά είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι κατανόησαν τι ακριβώς συντελέστηκε τότε  και ίσως λιγότεροι έχουν πει όλη την αλήθεια. Το βέβαιο είναι ότι, για μια ακόμα φορά, κάποιοι προσπάθησαν να οικειοποιηθούν τον αγώνα και αρκετοί επωφελήθηκαν για να βγουν από την αφάνειά τους . Πολλοί εξαγόρασαν αυτή τη συμμετοχή τους, ακόμα και το πέρασμά τους από την Πατησίων, την οποία – όπως πάμε -ίσως χρειασθεί να μετονομάσουμε σε  ‘’οδό ευκαιρίας ηρώων’’. Δεν θα πλατειάσω με το θέμα, διότι  αξίζει καλύτερης τύχης και δεν προσφέρεται για εθνική μεμψιμοιρία, ούτε του ταιριάζει η συστηματική εκμετάλλευση που συνεχίζει να υφίσταται., όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους περισσότερους εθνικούς αγώνες   στη χώρα μας!!!

Έρχομαι λοιπόν αμέσως στον τίτλο του άρθρου μου, που για την εποχή των παιδικών μου χρόνων αποτελούσε πρόσχημα  ‘’παιγνιακής’’ απαξίωσης των απωλειών και προβολής των κερδών  έναντι της αντίπαλης ομάδας. Δεν μπορούσα όμως να φαντασθώ ότι στην εποχή μας θα αποτελούσε ‘’πολιτική’’ διέξοδο και  διασκέδαση εντυπώσεων.  Σε κάθε   κυβερνητική αναγγελία , εξαπολύονται  από τους ‘’ειδικούς’’ επί των διαψεύσεων  – προκαταβολικά – μύδροι για τις συμφορές που περιμένουν τη χώρα. Για οτιδήποτε  συγκρίνεται  από τα ΜΜΕ, με τα αντίστοιχα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης Κυβέρνησης, ως ‘’φλουρί Κωνσταντινάτο’’, εξαπολύονται οι λεκτικοί κεραυνοί που το κρίνουν σαν ‘’βαρέλι δίχως πάτο’’,  πριν ακόμα η εξαγγελία καταστεί – αν ποτέ καταστεί – έργο και τότε θα είναι αργά να ‘’ξεπατώσουν το βαρέλι’’. Είναι ένα είδος  προκαταβολικής  λογοκρισίας, μια αντίδραση που θα προλάβει τη δράση ή τουλάχιστον θα μειώσει τις εντυπώσεις, είναι το σύγχρονο ΄΄κουτόχορτο’’. Αυτό κατάλαβαν από το  Πολυτεχνείο που γιορτάζουμε σήμερα και τόσο υποκριτικά διατυμπανίζουν τους αγώνες του; Η υποκρισία δεν έχει όρια αφού για μια ακόμα φορά  ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!!!

‘Ήθελα να αναφερθώ σε πολλά ακόμα συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά με πρόλαβαν άλλοι!!! Στην προσπάθεια αναζήτησης  στο ιντερνέτ περισσότερων στοιχείων για το συγκεκριμένο παιχνίδι της εποχής μου, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο με τον ίδιο – συμπτωματικά – τίτλο και πολλά από τα στοιχεία που είχα κατά νουν να παρουσιάσω και έτσι ανέκρουσα πρύμνα. Αφήνω λοιπόν στον   κύριο Δημήτρη Καρατζάνη, να σας διηγηθεί με δικά του λόγια – που επικροτώ απόλυτα – την ιστορία του, η οποία έχει προηγηθεί χρονικά του δικού μου ομότιτλου πονήματος. Ελπίζω να έχω τη συγκατάθεσή του –  παραθέτω  το άρθρο του αυτούσιο μαζί με τη φωτογραφία του – και λυπάμαι που δεν γνωρίζω τη διεύθυνσή του για να τον ενημερώσω σχετικά.  Ίσως η ‘’ ομοτιτλία’’  να τον βοηθήσει στην ανεύρεση του σημερινού μου εγχειρήματος στο ιντερνέτ.   Αντώνης Ταρνανάς

                             Ακολουθεί το σχετικό άρθρο:

''Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί Κωνσταντινάτο...''

 Δημήτρης Καρατζάνη

Απόψεις | 19.02.19  07:27 | Ενημερώθηκε: 9 μήνες πριν

"Πόσο επίκαιρη αλήθεια γίνεται ξανά στις μέρες μας ,η οργή του Παλαμά στο ''Γύριζε''.:::"

Του Δημήτρη Καρατζάνη

Δεν ξέρομε γιατί ,παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες τις εξελίξεις στο απεγνωσμένο εγχείρημα του Σύριζα να παρουσιάσει κάποια επιτυχία στην πολυδιαφημισμένη προσπάθεια συγκρότησης του ''κεντροαριστερού πόλου',' μας ήρθε στο μυαλό ένα παιχνίδι των παιδικών χρόνων που θα θυμούνται ασφαλώς οι ...κάπως παλιότεροι. Το παιχνίδι προέβλεπε το χωρισμό των παιδιών σε δυο αντίπαλες ομάδες ,με τη μια να προσπαθεί να αποσπάσει και να εντάξει στη δική της ομάδα, παιδιά από την άλλη , η οποία, αμυνόμενη , προσπαθούσε αυτό να το αποτρέψει

Όταν η πρώτη κατάφερνε να αποσπάσει κάποιο παιδί , ''θριαμβολογούσε '' για το επίτευγμα της τραγουδώντας :''Σας πήραμε ,σας πήραμε φλουρί Κωνσταντινάτο ','για να έρθει, πάλι τραγουδιστά, η σκωπτική απάντηση από την άλλη πλευρά ,που προσπαθούσε να μειώσει την επιτυχία της πρώτης: ''Μας πήρατε ,μας πήρατε ,βαρέλι δίχως πάτο '', Σ αυτό το στυλ της λεκτικής αντιπαράθεσης συνεχιζόταν το παιχνίδι με συνεχείς διαξιφισμούς όπως ''σας πήραμε, σας πήραμε, μια νύφη στολισμένη ,'',μας πήρατε μας πήρατε μια γάτα ψοφισμένη'.

Όλα αυτά μας ήρθαν στο μυαλό το Σαββατοκύριακο ,ακούγοντας τους Συριζαίους να καυχώνται για την πρόσφατη 'πολιτική τους ''συγκομιδή'' από το πρώην ΠΑΣΟΚ, και τους Κιναλίτες να ανταπαντούν, ότι δεν πρόκειται για επίτευγμα ,αλλά για μια θλιβερή συγκομιδή από ''ρετάλια'' ,''επαγγελματίες τυχοδιώκτες'',απολειφάδια της πολιτικής'', ''ανεπάγγελτους θεσιθήρες'' κλπ. κλπ.

Δεν παίρνομε θέση για το αν οι ''αποσπασθέντες'' ανήκουν στα ''βαρέλια δίχως πάτο '' ή στις ''γάτες ψοφισμένες ''που λέει το παιδικό τραγούδι. Το σίγουρο πάντως είναι, πως δε θα τους βρούμε ανάμεσα στα ''γκεσέμια'’ της πολιτικής 'κι επίσης , ,κρίνοντας απ όσα έλεγαν μέχρι πριν λίγες μέρες, δεν έχουν ούτε αρχές ,ούτε ιδεολογία. Πρόκειται για άτομα ρευστής συνείδησης, που απλώς βρίσκονταν σε αναζήτηση κάποιας καρέκλας. Είναι μάλιστα τόσο ''φτηνά'' κι απελπισμένα που παραβλέπουν το γεγονός ,πως η καρέκλα που τους προσφέρεται ,είναι εντελώς προσωρινή ,με συγκεκριμένη και ορατή χρονική διάρκεια .

Το δε αστείο της υπόθεσης είναι, ότι αυτοί ,δεν αντιμετωπίζουν μόνο τη μήνη και την περιφρόνηση των παλιών τους συντρόφων για το ''λάκισμά'’  τους, αλλά και των καινούργιων, που, μετρώντας τους με το ...αριστερόμετρο - ''Κυρίτσης, ''53'' κλπ - τους έβγαλαν ...λειψούς.

Πιο αποκαρδιωτικό όμως απ όλα είναι ,ότι αυτοί είναι οι ''νέοι'' άνθρωποι της πολιτικής. Κι αν αυτοί είναι η νέα γενιά των πολιτικών ,καλύτερα να μέναμε με τους παλιούς .Τουλάχιστον εκείνοι, είχαν μια ,κάποια τσίπα..

Πόσο επίκαιρη αλήθεια γίνεται ξανά στις μέρες μας ,η οργή του Παλαμά στο ''Γύριζε''.:::

Δεν έχεις Όλυμπε θεούς ,μήδε λεβέντες η Όσσα

ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι...

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

και Μαμμωνάδες βάρβαροι ,και χαύνοι λεβαντίνοι ,

λύκοι, κοπάδια, οι πειστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

και οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη.

ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ

Σε μια εποχή που χάθηκαν ή έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα στην πράξη οι ιδεολογίες, με τάση μάλιστα επιδείνωσης επ’ εσχάτων, διεξάγεται ένας ανηλεής αγώνας για τη  βίαιη επιβολή και επικράτηση ‘’ποικιλόχρωμων’’ μειοψηφικών ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών. Καθημερινά λοιπόν  αντιμετωπίζουμε διάφορες και κατά κανόνα αντικρουόμενες διακηρύξεις, με περιτυλίγματα που κάποτε σαγήνευαν τα πλήθη, αλλά απογυμνωμένες πλέον από την καταχρηστική μεταχείριση τους, κάθε θετικού και γοητευτικού τους στοιχείου. Ο πατριωτισμός των Ελλήνων, που έχουν υμνήσει οι ποιητές, ονομάστηκε εθνικισμός και  μαζί με τη θρησκεία και την οικογένεια ‘’χαρίστηκε’’ σε ακροδεξιές μειοψηφίες. Οι έννοιες αριστερός και προοδευτικός, στο στόμα κάποιων καιροσκόπων, έχουν υποστεί πλήρη μετάλλαξη για να προσαρμόζονται στις   σκοπιμότητες των καιρών.

Πριν αναφερθούμε σε  παραδείγματα χαρακτηριστικών   νοσηρών παραποιήσεων, καλόν είναι να δώσουμε την ετυμολογία των λέξεων του τίτλου, προς αποφυγήν   ανάλογων μελλοντικών μεθοδεύσεων. Ιδεολόγημα είναι κάθε ιδέα ή άποψη που επινοείται με σκοπό την υποστήριξη θέσεων ή πράξεων κάποιου. Ιδεοληψία είναι η  ακούσια εμφάνιση και επιβολή  στη συνείδηση κάποιου επίμονων ιδεών ή συναισθημάτων [ ενίοτε δε αδιάφορων και –πολύ- ενοχλητικών ]. Με λίγα λόγια και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για παθολογικές καταστάσεις που αφορούν την επιστήμη της ψυχολογίας και   της ψυχιατρικής,  που  δεν έχουν καμιά σχέση με την δεινοπαθούσα  ελληνική πολιτική και συνεπώς ανάλογη πρέπει να είναι και η θεραπεία τους.

Έρχομαι λοιπόν στο προκείμενο , αρχίζοντας από την τόσο κακοποιημένη και υπό διωγμόν  έννοια του πατριωτισμού και μάλιστα σε μια εποχή που ο Ελληνικός λαός εξοβέλισε – ελπίζω ανεπιστρεπτί – το φασιστικό  μίασμα της πολιτικής μας κονίστρας, που τον είχε οικειοποιηθεί. Γιατί είναι κακό να αγαπάμε την πατρίδα σε τόσο δύσκολους καιρούς που μπορεί να μας χρειασθεί ή να ξανασκεφθούμε την υπό διάλυση παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, που αρχίζει να αποτελεί πλέον ζητούμενο στην ταραγμένη εποχή μας; Όσον αφορά τη θρησκεία , που ετέθη υπό διωγμό επειδή  ο Καρλ Μαρξ την αποκάλεσε κάποτε ‘’ όπιο του λαού’’, βλέπουμε ότι , στις χώρες που εφαρμόστηκε ο μαρξισμός αυτή επικράτησε και αναπτύχθηκε σε σημείο φανατισμού. Μήπως το γεγονός πρέπει να βάλει σε νεώτερες σκέψεις  τους σύγχρονους  θεομπαίχτες, που θέλουν να επιβάλουν τις μειοψηφικές απόψεις τους!!!

Με τους βρικόλακες του χιτλερισμού ελπίζω  τελειώσαμε, με όλους όμως τους άλλους που ονειρεύονται ‘’πατερούληδες’’ και δημοκρατία σοβιετικού τύπου, τι θα γίνει; Ως πότε θα μας πιπιλίζουν τα μυαλά με τα δήθεν καινοτόμα  πισωγυρίσματα σε συστήματα που δοκιμάστηκαν και καταδικάστηκαν από όλους τους λαούς που τα έζησαν στο πετσί τους!!! Πόσο αριστερό και κυρίως πόσο προοδευτικό είναι να διακηρύσσεις ανυπακοή στους Νόμους που ψηφίζει η Βουλή  και έχεις ορκισθεί να υπηρετείς; Από πότε κάποια άτομα παίρνουν τον Νόμο στα χέρια τους και καλούν τους ‘’φοιτητές’’ σε επανάσταση για να επιβάλουν τις  απόψεις ενός μικρού κύκλου ιδεοληπτικών ‘’νταήδων’’, αγνοώντας  τις αποφάσεις αρμόδιων οργάνων της Βουλής και της πολιτείας; Μήπως πρέπει να προβληματισθούν από τον τρόπο που ‘’επαναστατούν’’ οι νέοι του Χονγκ Κονγκ  προς τις αρχές της ‘’αριστερής’’ Κίνας; Με αυτά τα μυαλά καλούν σε συστράτευση τις ‘’κεντροαριστερές’’ δυνάμεις για μια νέα τάξη πραγμάτων στη χώρα μας, με συνταγές κομματικών μικροομάδων και περιθωριακές τακτικές;

Αξιότιμοι κύριοι, οι λαοί ξύπνησαν και δεν ‘’τσιμπάνε’’ πια στα ιδεολογήματα και τις ιδεοληψίες σας και είναι φρονιμότερο, αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε τους νέους, τουλάχιστον αποφεύγετε να τους κάνετε κακό. Έχετε  τυχόν επισκεφθεί Πανεπιστήμιο οπουδήποτε στον κόσμο, που να μοιάζει με αυτά που θέλετε να επιβάλετε στη χώρα μας; Αλλάξτε λοιπόν ρότα όσο είναι ακόμα καιρός και ιδιαίτερα όσοι από σας είναι  Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και σας εμπιστευόμαστε τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Αφήστε τις κορόνες περί του φοιτητικού ασύλου, αφού ξέρετε πολύ καλά ότι αποτελεί  μια καμουφλαρισμένη παραχώρηση στους μπαχαλάκηδες. Είδα σήμερα στην τηλεόραση μια καλά οργανωμένη φοιτητική  διαδήλωση με κοντάρια και κόκκινα σημαιάκια, Η εικόνα με γύρισε πίσω στο 1960, όταν βρέθηκα υπηρεσιακά στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και οι μαθητές φορούσαν υποχρεωτικά στο λαιμό τους κόκκινα μαντηλάκια για να προβάλουν το Κόμμα. Αυτή είναι η πρόοδος που ευαγγελίζεστε!!!

 Είναι  εύκολο να κάνετε κακό, αντ’ αυτού όμως μπορείτε να ωφελήσετε τα παιδιά και την πατρίδα μας , όπως το επιβάλλουν οι ειδικές συνθήκες της εποχής μας. Αυτό θα εκτιμηθεί περισσότερο και από τα ίδια τα παιδιά, τα οποία σε κάποια ηλικία σας ‘’ακούνε’’, εκτός αν θέλετε να μείνετε στο περιθώριο και στο 3-4 τοις εκατό!!! Όσον αφορά τα κροκοδείλια δάκρυά σας για το κλείσιμο της Σχολής με απόφαση της Συγκλήτου, δεν γίνεσθε πια πιστευτοί, αφού με το βίαιο κλείσιμο των καταλήψεων κάποιοι από σας έκαναν καριέρες!!!  Αιδώς, Αργείοι που είχε πει και ο αρχαίος Αίαντας, κλείνοντας τη  φράση του με μια προτροπή, που αποφεύγω από ευπρέπεια να επαναλάβω!!! Αντώνης

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

             Παραμυθία και παραμύθιασμα

Μια φορά κι έναν καιρό [15ο – 17ο αιώνα], στη μεσογειακή Ιταλία, με επίκεντρο τη Φλωρεντία, αναπτύχθηκε και εξαπλώθηκε  [αργά αλλά σταθερά] και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Αναγέννηση. Το πολιτιστικό αυτό κίνημα, ύστερα από τη μακρόχρονη σκοταδιστική περίοδο του Μεσαίωνα, επέφερε την άνθηση της  λογοτεχνίας, της θρησκείας, της τέχνης , της πολιτικής επιστήμης και την αναβίωση της μελέτης των κλασικών συγγραφέων. Με αρκετή καθυστέρηση αρχίζει να διαφαίνεται στην κεντρική Ευρώπη μια εντελώς διαφορετική τάση, που προτάσσει την ύλη του πνεύματος. Τη δεκαετία του 1840 κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη Γερμανία ο μαρξισμός, που καθιερώνει σαν κυρίαρχη ιδεολογία τον κομμουνισμό, ο οποίος στην πρωτόγονη φάση του δεν αποδέχεται την ιδιοκτησία, το οργανωμένο οικονομικό σύστημα και συνεπώς δεν αποδίδει  χρησιμότητα στην ύπαρξη  του κράτους.

Το ‘’νεότευκτο’ τότε  σύστημα, μάλλον διευκολύνθηκε από τους Γερμανούς να περάσει ‘’για δοκιμή’’ στην Τσαρική Ρωσία και έκτοτε ορίζεται ο ‘’σοβιετικός μαρξισμός’’ ως το πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα που διαμορφώθηκε υπό την ηγεμονία της ΚΣΣΕ και της Τρίτης Διεθνούς με κέντρο τη Σοβιετική Ένωση. Η συνέχεια είναι πλέον γνωστή , δεν λείπουν όμως οι κατά καιρούς θιασώτες, που κάνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα για τα όσα έχουν  συντελεσθεί με την κατάρρευσή του συστήματος στην Ανατολική Ευρώπη και αλλαχού. Επικαλούνται σαν τελευταία προπύργια την Κούβα, τη Β. Κορέα και την πλήρως καπιταλιστική πλέον Κίνα. Ο Θεός να βάλει το Χέρι του και να τους δώσει φώτιση, όπως δόθηκε και σε μένα κατά την 12ετή βίωση του παραδείσου τους.     

Όταν μικρός εκκλησιαζόμουν συχνότερα, έφθανε στα αφτιά μου ο μικρός παρακλητικός προς την Παναγία: «Παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλὴν σού, Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καὶ προστασία τῶν πιστών, μη μοῦ παρίδῃς τὴν δέησιν, το συμφέρον ποίησον», ( στη νεοελληνική : Εκτός από εσένα, Δέσποινα του κόσμου, δεν έχω άλλη παρηγοριά, εσύ που αποτελείς την  ελπίδα και προστασία των πιστών,  μην παραβλέπεις τη δέησή μου,  κάνε αυτό που είναι για το καλό μου). Τα λόγια αυτά ηχούσαν τόσο παρήγορα εκείνα τα χρόνια, που συνέπεσαν με τη συμφορά του  Παγκόσμιου  και του εμφύλιου πολέμου που  ακολούθησε στη χώρα μας, ώστε δεν βρήκα τον καιρό να αναζητήσω την αλήθεια, ανάμεσα στα αντικρουόμενα από τις διάφορες πτέρυγες, που εκπροσωπούσαν τις πολιτικές τάσεις της εποχής. Το έκανα λίγο αργότερα, κουβαλώντας και την ζώσα   εμπειρία  προσωπικών μου βιωμάτων και   – η ζωή το θέλησε – να βιώσω και τις πρακτικές της συγκεκριμένης ιδεολογικής θεώρησης, που επιβλήθηκε – δια πυρός και σιδήρου - στην Ανατολική Ευρώπη, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δηλαδή όπου απελευθέρωναν οι Σοβιετικοί από τον ναζισμό, εγκαθιστούσαν πάραυτα τον δοκιμασμένο δικό τους ‘’ισμό’’. Μοναδική εξαίρεση στην Ευρώπη αποτέλεσε η Τσεχοσλοβακία, στην οποία με κάποιο σχετικό ‘’delay’’    οι μετέχοντες στην κυβέρνηση συνασπισμού  [1946-1948\ σοσιαλιστές, αναλαμβάνοντας την ηγεσία βασικών Υπουργείων  [νομίζω Παιδείας, Εσωτερικών ], ανακήρυξαν σε μια νύχτα τη χώρα σε Λαϊκή Δημοκρατία. Το ιστορικά δραματικό είναι ότι η χώρα αυτή είχε δημιουργηθεί επίσημα μόλις το 1919 και καταλύθηκε από τους Γερμανούς του 1939. Απελευθερώθηκε το 1945 και το 1948 , παραχωρήθηκε σαν αντάλλαγμα της δίχρονης ελευθερίας της, στο Σοβιετικό στρατόπεδο. Τελικά της χρεώθηκε και η νέα απελευθέρωση από το ‘’σοσιαλισμό’’, με τη διάλυσή της εις τα εξ ων κάποτε συνετέθη [ Τσεχία και Σλοβακία – 1 Ιανουαρίου 1993].

Όσον αφορά το έτερο ιδεολογικό δίπολο [φασισμό και ναζισμό] που δημιουργήθηκε και πάλι στις ίδιες χώρες της Ιταλίας και της Γερμανίας,  ανέπτυξα διεξοδικά τη δράση του με τη δημοσίευση πρόσφατου άρθρου μου με  την αναβίωση των αναμνήσεών μου από τα  γεγονότα του 1940

Αντώνης Ταρνανάς