ΑΝΘΡΩΠΟΙ! ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

ΑΝΘΡΩΠΟΙ! ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Βιώνουμε μια εποχή που ο κόσμος ολόκληρος ταλανίζεται από τα δεινά της πανδημίας και τα συνεπακόλουθά της, με την ευχάριστη διαπίστωση ότι για την ώρα η χώρα μας δείχνει να τα πηγαίνει  καλύτερα των υπολοίπων. Αυτό τουλάχιστον διακηρύσσεται από την παγκόσμια  επιστημονική κοινότητα και τα μεγαλύτερα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το ευτύχημα είναι ότι την άποψη αυτή συμμερίζεται και το μεγαλύτερο ποσοστό του Ελληνικού λαού. Το ποσοστό που συμφωνεί με τα μέτρα είναι πάνω από το 80% ενώ, ο εισηγητής των μέτρων, κ. Τσιόδρας ξεπερνά σε διακομματική πανελλήνια αποδοχή το 90%.

  Με αυτά τα δεδομένα και εν μέσω της Μεγάλης Εβδομάδας που διανύομε, θα περίμενε κανείς να επικρατήσει πνεύμα καταλαγής και συνεννόησης. Αμ δε !!! [που λένε στο χωριό μου], αφού στο άκουσμα, ακόμα και στην υποψία της όποιας   κυβερνητικής ή και επιστημονικής ανακοίνωσης, ακολουθεί ομοβροντία αρνητικών σχολίων σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Μόνη αυτή  παγκοσμίως , με απαντήσεις ‘’προκάτ’’, βρίσκει λάθος όλα τα κυβερνητικά μέτρα που εξακολουθούν να επαινούν  οι ξένοι. Λέτε να τρελάθηκαν  οι τελευταίοι και μας αγάπησαν σφόδρα, ενώ πάντα μας πρόβαλλαν σαν παράδειγμα προς αποφυγή, ή κάποιοι δικοί μας, μπροστά στο αδιέξοδό τους  δείχνουν ότι έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους;;  

Αναφέρομαι βέβαια σε όσους αστόχαστα εφευρίσκουν αφορμές για αντιπολιτευτικές κορώνες, ενώ οι οπαδοί τους έχουν ήδη υιοθετήσει και αποδεχθεί με ανακούφιση τα ‘’καταγγελλόμενα μέτρα’’. Έδειξαν ότι αιφνιδιάστηκαν και δεν κατάλαβαν ούτε την τελευταία στάση κι επιθυμία του  ήρωα της αντίστασης Μανώλη Γλέζου - που ζήτησε θρησκευτική κηδεία – κρυμμένοι  πίσω από παραμορφωτικές κομματικές  μάσκες.

Προσπάθησα λοιπόν να αναζητήσω εξηγήσεις αυτής της  μονότονης αρνητικής αντιμετώπισης των κυβερνητικών μέτρων, που ενίοτε παρασύρουν κάποιους μεμονωμένους φανατικούς  οπαδούς τους να θεωρούν ιδεολογικό ηρωισμό  τη μη συμμόρφωση με τα λαμβανόμενα μέτρα υγιεινής!!!

Ιδού λοιπόν κύριοι της αντιπολίτευσης πεδίο δόξης λαμπρό να δείξετε την απαιτούμενη σύμπνοια  αφού έτσι  θα καρπωθείτε και τα αναλογούντα κέρδη. Αν  βρίσκετε ότι γίνονται λάθη βοηθείστε να διορθωθούν ή να περιορισθούν .

Δεν είναι δυνατόν να αποτελεί αντιπολιτευτικό λόγο η δήλωση  ότι τα μέτρα αποτελούν προσχηματική προσπάθεια για περιορισμό  των μελλοντικών εργατικών δικαιωμάτων  ή κάποιοι άλλοι να θεωρούν το ΕΣΥ  οικογενειακή τους κληρονομιά. Δεν ξεχνώ εκείνους που χρησιμοποιούν το βουλευτικό τους αξίωμα σαν μέσο παράκαμψης των περιορισμών κίνησης. Τέλος, είναι και αυτοί, που , εν είδει  αρχαίων σοφιστών, προσπαθούν να καλύψουν την ‘’πενία επιχειρημάτων’’ με το ερώτημα ‘’αν τα μεγάφωνα των εκκλησιών’’  διευκολύνουν τη μετάδοση του κορωνοϊού. Ελπίζω να μη μας εμφανίσουν και ανάλογα γιατροσόφια.

 Δεν είναι δυνατόν να αμφισβητείται εκ προοιμίου κάθε κυβερνητική πρόταση ή ενέργεια που δεν  βολεύει, βλέποντας απλώς τις δημοσκοπήσεις. Το συμφέρον της χώρας απαιτεί πανεθνική συνεννόηση και αφού βγούμε από την κρίση θα έχουν όλοι [;]   τον καιρό να επισημάνουν τα λάθη που έκαναν ή κάνουν οι κυβερνώντες, που στις δημοκρατίες οφείλουν και δικαιούνται να αποφασίζουν.

Οι συνθήκες που βιώνουμε μου έφεραν  στον νου τα λόγια του ‘’τρελού’’ της ταινίας  ‘’οι Γερμανοί ξανάρχονται’’ :

"Προς τι το αίμα, προς τι το μίσος, προς τι ο αλληλοσπαραγμός.

Για όλους υπάρχει γη, για όλους υπάρχει ήλιος.

Θεμέλιο της ευτυχίας η δικαιοσύνη και η αγάπη.

Άνθρωποι, άνθρωποι! Αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι!
Προς τι το μίσος, προς τι ο αλληλοσπαραγμός!

Μοίρα κοινή των ανθρώπων ο θάνατος.

Όλοι άνθρωποι είμαστε, όλοι αδέρφια είμαστε,

όλοι εξαρτήματα του σύμπαντος." 

Αν και αυτό δεν σας ικανοποιεί θα επικαλεστώ τη σοφή ρήση του Πλάτωνα, που αποτελεί τον υπότιτλο  του παρόντος, αφήνοντας  την επιλογή στους φωνασκούντες!!!  Αντώνης

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΝΤΑΗΔΕΣ

Μεγάλη Δευτέρα σήμερα,  έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας των Θείων Παθών και του αποκορυφώματος του πανανθρώπινου δράματος που μας προέκυψε με την πανδημία. Με δεδομένη τη Θεία πρόνοια, επικαλούμαι και τη Θεία φώτιση, που μας είναι αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε.

Για μια ακόμα φορά και όχι για λόγους αυτοπροβολής,  σαν μια τελευταία προσπάθεια να βοηθήσω τους ‘’απολωλότες’’ να κατανοήσουν τον κίνδυνο, ανατρέχω σε  δυσκολίες των παιδικών μου χρόνων του παγκόσμιου πολέμου. Η γενιά μας βίωσε  Πάσχα χωρίς οβελία και διασκεδάσεις, Ανάσταση τις πρώτες πρωινές ώρες – λόγω απαγόρευσης - και αμέτρητες άλλες διαφοροποιήσεις από τα ‘’ειωθότα’’ και παρόλα αυτά επιζήσαμε. Δεν σκέφθηκε κανένας κουτοπονηριές για να ξεγελάσει  τότε τον εχθρό, υπομένοντας τα δεινά για να ‘’επιζήσει’’  και να γιορτάσει με χαρά, μετά τη λήξη του πολέμου. Όπως τότε λοιπόν, πρέπει να δείξουμε υπομονή μέχρι να τελειώσει και αυτός ο πόλεμος που ζει η ανθρωπότητα, διότι η αποκοτιά  και παράβλεψη του κινδύνου, θα στερήσει για πάντα αυτή τη χαρά σε πολλούς συνανθρώπους μας, που ξέρουν ότι δεν κάνουμε αστεία με αθέατους εχθρούς.

Δεν αναφέρομαι βέβαια σε εικασίες και δήθεν φαντασιώσεις μου, αλλά σε σαφείς ενδείξεις ότι την Κυριακή του Πάσχα θα ‘’ντουμανιάσουν’’ και πάλι  πολλές περιοχές . Υπάρχουν άτομα που ‘’πιστεύουν’’ –ως πιο έξυπνοι από τους άλλους- ότι τα υποδεικνυόμενα μέτρα αποτελούν υπερβολές  και αποφάσισαν να πράξουν όπως έκαναν και στο παρελθόν, άλλοι μεν αφελώς και άλλοι μάλιστα πεπεισμένοι για την ορθότητα των αποφάσεών τους. Είναι γνωστό βέβαια  ότι για να γίνει το κακό αρκούν και αυτοί οι λίγοι.

 Οι ειδικοί έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους και μέχρι τώρα – που τους ακούσαμε – δικαιώθηκαν από το αποτέλεσμα. Ας κάνουμε το ίδιο και την κρίσιμη αυτή ‘’ώρα’’, κρατώντας τη γενναιότητά μας για το μέλλον – αν θέλουμε να υπάρξει μέλλον για το κοινωνικό σύνολο. Τα παθήματα μεγάλων και προηγμένων χωρών μαρτυρούν την αλήθεια και οι λαοί τους μας επικαλούνται  σαν  μοναδικό και επιτυχημένο παράδειγμα. Το ίδιο κάνουν και πολλοί ξένοι επιστήμονες που , έστω και με καθυστέρηση, άρχισαν να εφαρμόζουν το ελληνικό παράδειγμα. Δεν αποτελεί θέμα κομματικό ή ιδεολογική επιλογή, αλλά αυστηρή εφαρμογή οδηγιών  των υπεύθυνων επιστημόνων που χειρίζονται την παρούσα κρίση της πανδημίας.

Όσοι επιχειρήσουν να δείξουν  παλικαροσύνη , αγνοώντας  την  πραγματικότητα και ξεγελώντας τους φύλακες της τάξης, απλώς θα ξεγελάσουν τον ίδιο τους εαυτό και θα αποδειχθούν ‘’ανάξιοι’’ και  υπεύθυνοι των δεινών που θα ακολουθήσουν. Δεν θα βλάψουν ενδεχομένως μόνο τον εαυτό τους αλλά και πολλούς άλλους που δεν συμμερίζονται τη ‘’παλικαροσύνη ’’ τους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ψευτοπαλληκαράδες ή όπως σοφά τους αποκαλεί ο λαός, νταήδες.

Ο όρος νταής προέρχεται από αραβική λέξη και περιγράφει τους ‘’δοτούς’’ διοικητές Αλγερίου, Τρίπολης και Τύνιδας υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Με λίγα λόγια, ήταν άβουλα όργανα του Οθωμανού σουλτάνου και υπηρετούσαν στην ουσία δικούς του σκοπούς και όχι τα εθνικά τους συμφέροντα. Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν Έλληνες –διότι αυτοί  συγκεκριμένα με ενδιαφέρουν- που θα αγνοήσουν το γενικό συμφέρον και θα ενεργήσουν παράνομα και παράφρονα, όπως –ατυχώς- προτίθενται κάποιοι να πράξουν. Πρέπει να καταλάβουν ότι τα νταηλίκια  δεν χωράνε σε τόσο δύσκολους καιρούς και ότι, πέραν του προσωπικού και οικογενειακού τους ρίσκου, μια τέτοια πράξη μπορεί να οδηγήσει και σε μελλοντικό ‘’κοινωνικό αυτοματισμό‘’ !!! Όσοι από αυτούς δεν ξέρουν τι σημαίνει ο όρος, ας ρωτήσουν να μάθουν, πριν υποστούν την εφαρμογή του από κάποιους που θα τους θεωρήσουν υπεύθυνους. Βλέπετε ότι σε κάποιες περιοχές απαγορεύουν επισκέψεις ακόμα και σε ντόπιους και κάνουν αποκλεισμούς των περιοχών τους, φοβούμενοι τις συνέπειες.

Συμπάσχοντες συνάνθρωποι ξανασκεφθείτε το πριν είναι πολύ αργά, γιατί οι Έλληνες επέζησαν και στην πείνα και συνεπώς μπορούν να ζήσουν για μια φορά ακόμα λιτά και μέσα στα σπίτια τους. Σε αντίθετη περίπτωση, η ευμενέστερη  φράση που απομένει  να εκφέρω  θα είναι το ‘’αιδώς Αργείοι’’. Αντώνης

ΟΙ ΡΟΜΑ Ή ΑΘΙΓΓΑΝΟΙ

Οι Ρομά (αγγλ. Gypsies ελλ. και Γύφτοι – από το αιγύπτιοι - γαλλ. Tsiganes , γερμ. Zigeuner), αποδείχτηκε ότι είναι Καυκασοειδής λαός με σκουρόχρωμο δέρμα, που προέρχεται από τη Βόρεια Ινδία, αλλά σήμερα κατοικεί σχεδόν σε όλες τις περιοχές του πλανήτη και κυρίως στην Ευρώπη, με πολλές διαφοροποιήσεις συμπεριφοράς  από χώρα σε χώρα και πολλές ιδιαιτερότητες στη χώρα μας.

Πρόκειται για μια μεγάλη πληθυσμιακά ομάδα ανθρώπων, που η ζωή τους ελέγχεται και μάλιστα πολύ αυστηρά από τα δικά τους ήθη και έθιμα και ειδικούς κανόνες , αντίθετους ενίοτε και προς τη νομοθεσία των χωρών που διαβιούν. Οι Γάλλοι τους ονόμασαν μποέμ, εννοώντας ότι έφθασαν στη χώρα τους μέσω της Βοημίας της Τσεχίας. Τον 19^ο αιώνα, μιμήθηκαν τον τρόπο ζωής τους πολλοί καλλιτέχνες, που άρχισαν να ζουν στις φτωχογειτονιές του Παρισιού, με τρόπο λιτό και αντισυμβατικό, χωρίς να τους απασχολεί το αύριο. Τελικά όμως ανακάλυψαν ότι μποέμ δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι και άλλαξαν πρακτική, αφού το κέρδος παραμέρισε την ‘’ιδεολογία], κάτι όμως που αρνούνται να κάνουν οι Ρομά. Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με ιστορικά ή άλλα στοιχεία καταγωγής τους, που αφορούν τους ειδικούς, αλλά με την πραγματική ζωή και κυρίως τις επιπτώσεις της στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Στην πράξη και ιδιαίτερα στις νοτιότερες μεσογειακές χώρες, έχουν επιβάλλει   ένα δικό τους τρόπο ζωής, ίσως διότι η πολιτεία  δεν μπόρεσε ή δεν  θέλησε  να αντιμετωπίσει το  σοβαρό πρόβλημά τους και κυρίως της παιδείας και να τους εντάξει κανονικά στην έννομη τάξη. Οι ίδιοι δια των εκπροσώπων τους επικαλούνται δικαίως κατά καιρούς αυτή την αδυναμία, την οποία η πλειονότητα των ομόφυλών τους  δεν επιθυμεί να διορθωθεί, διότι έτσι χάνουν την ‘’κεκτημένη’’ αυτονομία και  ασυδοσία τους. Η ευθύνη βαρύνει βεβαίως την υπεύθυνη πολιτεία που για γνωστούς και αγνώστους  ίσως λόγους, δεν θέλησε να αντιμετωπίσει οριστικά το πρόβλημα.

Οι χθεσινές σκηνές σε οργανωμένο καταυλισμό Ρομά στη Λάρισα δεν τιμούν κανένα,  απεύχομαι δε  αυτό να  προκαλέσει αναζωπύρωση του ελεγχόμενου με θυσίες του λαού κινδύνου από τον κορωνοϊό. Αυτό θα βλάψει συνολικά το κοινωνικό σύνολο,  ιδιαίτερα όμως  τους ίδιους, αφού η κοινωνική τους συμπεριφορά, τους εκθέτει  περισσότερο σε ανάλογους κινδύνους. Τι έχουν να απαντήσουν επ’ αυτού  οι επικεφαλείς τους και οι παντοειδείς αυτόκλητοι δήθεν υποστηρικτές του τρόπου ζωής και συμπεριφοράς τους;

Θα ανατρέξω και πάλι σε σχετικές εμπειρίες μου από βορειότερες ευρωπαϊκές χώρες , που δείχνουν   ότι  υπάρχουν λύσεις στο πρόβλημα

Θυμάμαι, μια σκηνή που αντιμετώπισα πριν από 30 χρόνια στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας. Βρισκόμουν καλοκαίρι στο μπαλκόνι ενός σπιτιού απέναντι από το ποδοσφαιρικό γήπεδο μιας τοπικής ομάδας και είδα ένα πλήθος ανθρώπων να το μετατρέπουν σε οργανωμένο οικισμό. Με λυόμενα σπιτάκια, χημικές τουαλέτες και ό,τι άλλο απαιτείται για  μια σύγχρονη φιλοξενία ανθρώπων. Λίγες ώρες αργότερα είδα να ακολουθούν, επίσης οργανωμένα, φάλαγγες αυτοκινήτων – συνοδεία αστυνομικών – και να εγκαθίστανται στις  εγκαταστάσεις οι νέοι τους κάτοικοι. Η απάντηση που μου έδωσαν οι περίοικοι ομολογώ με εξέπληξε θετικά. Μου εξήγησαν ότι πρόκειται για τσιγγάνους που μετακινούνται εποχιακά, για να εργασθούν στη γεωργική παραγωγή της περιοχής. Έμαθα επίσης ότι οι φιλοξενούμενοι ήταν υποχρεωμένοι να τηρούν επακριβώς τους κανόνες και τις τοπικές συνήθειες  και όταν θα τελείωνε η εργασία τους, με τον ίδιο οργανωμένο τρόπο θα επέστρεφαν στην έδρα τους. Το γήπεδο – καθαρισμένο από κάθε πρόσθετο στοιχείο, θα παραδίδονταν στην κανονική του χρήση. Διερωτώμαι γιατί στη δημοκρατική χώρα μας δεν μπορεί να ισχύει κάτι ανάλογο, αντί να συμβαίνουν αυτά που έγιναν στη Λάρισα, ή να λιάζονται οι πρόσφυγες και μετανάστες στις πλατείες των ελληνικών μεγαλουπόλεων!!!

 Οι πολυπολιτισμικές χώρες αποτελούν πλέον πραγματικότητα, ας τους επιτραπεί όμως να διατηρήσουν το εθνικό τους χρώμα, όπως δικαιωματικά το διατηρούν και οι χώρες προέλευσης εκείνων που  τις επέλεξαν για την εγκατάστασή τους.

Αντώνης

Η ''ΜΕΓΑΛΗ ΖΑΡΙΑ''

Οι Ρομά (αγγλ. Gypsies ελλ. και Γύφτοι – από το αιγύπτιοι - γαλλ. Tsiganes , γερμ. Zigeuner), αποδείχτηκε ότι είναι Καυκασοειδής λαός με σκουρόχρωμο δέρμα, που προέρχεται από τη Βόρεια Ινδία, αλλά σήμερα κατοικεί σχεδόν σε όλες τις περιοχές του πλανήτη και κυρίως στην Ευρώπη, με πολλές διαφοροποιήσεις συμπεριφοράς  από χώρα σε χώρα και πολλές ιδιαιτερότητες στη χώρα μας.

Πρόκειται για μια μεγάλη πληθυσμιακά ομάδα ανθρώπων, που η ζωή τους ελέγχεται και μάλιστα πολύ αυστηρά από τα δικά τους ήθη και έθιμα και ειδικούς κανόνες , αντίθετους ενίοτε και προς τη νομοθεσία των χωρών που διαβιούν. Οι Γάλλοι τους ονόμασαν μποέμ, εννοώντας ότι έφθασαν στη χώρα τους μέσω της Βοημίας της Τσεχίας. Τον 19^ο αιώνα, μιμήθηκαν τον τρόπο ζωής τους πολλοί καλλιτέχνες, που άρχισαν να ζουν στις φτωχογειτονιές του Παρισιού, με τρόπο λιτό και αντισυμβατικό, χωρίς να τους απασχολεί το αύριο. Τελικά όμως ανακάλυψαν ότι μποέμ δεν γίνεσαι αλλά γεννιέσαι και άλλαξαν πρακτική, αφού το κέρδος παραμέρισε την ‘’ιδεολογία], κάτι όμως που αρνούνται να κάνουν οι Ρομά. Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με ιστορικά ή άλλα στοιχεία καταγωγής τους, που αφορούν τους ειδικούς, αλλά με την πραγματική ζωή και κυρίως τις επιπτώσεις της στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.

Στην πράξη και ιδιαίτερα στις νοτιότερες μεσογειακές χώρες, έχουν επιβάλλει   ένα δικό τους τρόπο ζωής, ίσως διότι η πολιτεία  δεν μπόρεσε ή δεν  θέλησε  να αντιμετωπίσει το  σοβαρό πρόβλημά τους και κυρίως της παιδείας και να τους εντάξει κανονικά στην έννομη τάξη. Οι ίδιοι δια των εκπροσώπων τους επικαλούνται δικαίως κατά καιρούς αυτή την αδυναμία, την οποία η πλειονότητα των ομόφυλών τους  δεν επιθυμεί να διορθωθεί, διότι έτσι χάνουν την ‘’κεκτημένη’’ αυτονομία και  ασυδοσία τους. Η ευθύνη βαρύνει βεβαίως την υπεύθυνη πολιτεία που για γνωστούς και αγνώστους  ίσως λόγους, δεν θέλησε να αντιμετωπίσει οριστικά το πρόβλημα.

Οι χθεσινές σκηνές σε οργανωμένο καταυλισμό Ρομά στη Λάρισα δεν τιμούν κανένα,  απεύχομαι δε  αυτό να  προκαλέσει αναζωπύρωση του ελεγχόμενου με θυσίες του λαού κινδύνου από τον κορωνοϊό. Αυτό θα βλάψει συνολικά το κοινωνικό σύνολο,  ιδιαίτερα όμως  τους ίδιους, αφού η κοινωνική τους συμπεριφορά, τους εκθέτει  περισσότερο σε ανάλογους κινδύνους. Τι έχουν να απαντήσουν επ’ αυτού  οι επικεφαλείς τους και οι παντοειδείς αυτόκλητοι δήθεν υποστηρικτές του τρόπου ζωής και συμπεριφοράς τους;

Θα ανατρέξω και πάλι σε σχετικές εμπειρίες μου από βορειότερες ευρωπαϊκές χώρες , που δείχνουν   ότι  υπάρχουν λύσεις στο πρόβλημα

Θυμάμαι, μια σκηνή που αντιμετώπισα πριν από 30 χρόνια στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας. Βρισκόμουν καλοκαίρι στο μπαλκόνι ενός σπιτιού απέναντι από το ποδοσφαιρικό γήπεδο μιας τοπικής ομάδας και είδα ένα πλήθος ανθρώπων να το μετατρέπουν σε οργανωμένο οικισμό. Με λυόμενα σπιτάκια, χημικές τουαλέτες και ό,τι άλλο απαιτείται για  μια σύγχρονη φιλοξενία ανθρώπων. Λίγες ώρες αργότερα είδα να ακολουθούν, επίσης οργανωμένα, φάλαγγες αυτοκινήτων – συνοδεία αστυνομικών – και να εγκαθίστανται στις  εγκαταστάσεις οι νέοι τους κάτοικοι. Η απάντηση που μου έδωσαν οι περίοικοι ομολογώ με εξέπληξε θετικά. Μου εξήγησαν ότι πρόκειται για τσιγγάνους που μετακινούνται εποχιακά, για να εργασθούν στη γεωργική παραγωγή της περιοχής. Έμαθα επίσης ότι οι φιλοξενούμενοι ήταν υποχρεωμένοι να τηρούν επακριβώς τους κανόνες και τις τοπικές συνήθειες  και όταν θα τελείωνε η εργασία τους, με τον ίδιο οργανωμένο τρόπο θα επέστρεφαν στην έδρα τους. Το γήπεδο – καθαρισμένο από κάθε πρόσθετο στοιχείο, θα παραδίδονταν στην κανονική του χρήση. Διερωτώμαι γιατί στη δημοκρατική χώρα μας δεν μπορεί να ισχύει κάτι ανάλογο, αντί να συμβαίνουν αυτά που έγιναν στη Λάρισα, ή να λιάζονται οι πρόσφυγες και μετανάστες στις πλατείες των ελληνικών μεγαλουπόλεων!!!

 Οι πολυπολιτισμικές χώρες αποτελούν πλέον πραγματικότητα, ας τους επιτραπεί όμως να διατηρήσουν το εθνικό τους χρώμα, όπως δικαιωματικά το διατηρούν και οι χώρες προέλευσης εκείνων που  τις επέλεξαν για την εγκατάστασή τους.

Αντώνης

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ Ή ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ;

Μπήκαμε πια για τα καλά στην άνοιξη, αλλάξαμε και την ώρα μας ενώ ο καιρός κάνει ό,τι μπορεί για να διαψεύσει το ημερολόγιο. Η γενική ανθρώπινη κατήφεια των ημερών συνοδεύεται από το συνεχές ψιλοβρόχι που συχνά  μετατρέπεται σε μπόρα, χιονόπτωση και αδιάκοπο κρύο. Κλαίει και ο καιρός μαζί μας τα αμέτρητα θύματα ανά την υφήλιο, αφού οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να τους κλάψουν ούτε οι δικοί τους. Η πρωτόγνωρη πραγματικότητα διαψεύδει και αυτή ακόμη την τραγική κατάληξη του στίχου του Ν. Καββαδία, στον τραγικό και ανάξιο εραστή, που αναφέρθηκα και σχετικά πρόσφατα:

‘’Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες

θα ’χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες’’

Δεν είναι καιρός για κλάματα και εκτιμήσεις για την απαξίωση και αυτού του τελευταίου αποχαιρετισμού , αλλά για περισυλλογή και σκέψεις, τι έφταιξε και φθάσαμε στο έσχατο σημείο ευτελισμού αυτής ίδιας τη ζωής και του θανάτου μας. Αυτό δεν δίνει άλλοθι στους καιροσκόπους που καραδοκούν να αποδώσουν οπουδήποτε ευθύνες, αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι κι αυτοί θα έκαναν τα ίδια και πιθανώς χειρότερα, λόγω της ιδεοληψίας τους.

Προσωπικά, προσπαθώ να συμβάλλω στο ελάχιστο, στην όποια θετική εξέλιξη της δραματικής κατάστασης, μένοντας  κλεισμένος στο  λαγούμι μου και αναζητώ ομοιότητες με ανάλογες δραματικές καταστάσεις του παρελθόντος που έζησα. Ναι υπάρχουν πράγματι ανάλογες καταστάσεις και επίσης πληθώρα συμπτώσεων με την παγκόσμια συμφορά του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, που έζησε ο Κόσμος ολόκληρος.

Έτσι και τότε τα σύννεφα του πολέμου συνοδεύτηκαν με εκείνα των έντονων  καιρικών φαινομένων, που συνέβαλαν τα μέγιστά στην πείνα που ακολούθησε και στην οικονομική κρίση από την οποία η χώρα μας δεν πρόλαβε να βγει ακόμα οριστικά. Το νέο στοιχείο της παρούσας κρίσης είναι ότι πέραν της απαξίωσης της ζωής, φθάσαμε και στην απαξίωση του θανάτου, που αποτελούσε την έσχατη τιμή που οφείλεται στους συνανθρώπους που φεύγουν από τη ζωή, ασχέτως θρησκείας ή χρώματος.

Το είδαμε πρόσφατα και στην κηδεία της τελευταίας ηρωικής προσωπικότητας της χώρας μας, του Μανώλη Γλέζου, που απλώς συνέπεσε με την πανδημία. Δεν μπόρεσαν να τον αποχαιρετήσουν όπως του άξιζε, όλοι οι Έλληνες, που θα καρπούνται την ένδοξη ιστορία του εις το διηνεκές. Το μοναδικό ερώτημα που απομένει να απαντήσει το γέρικο μου μυαλουδάκι είναι αν αυτό, πέραν της σύμπτωσης , διευκόλυνε και τους  δεδηλωμένους άθεους  να συγκαλύψουν  την επιθυμία ενός αναμφισβήτητου κομμουνιστή, να ταφή χριστιανικά και ορθόδοξα. Το μεγαλείο και οι ηρωικές του πράξεις θα μνημονεύονται εσαεί – όπως του αξίζει, αλίμονο όμως στους άλλους, τους ‘’ήρωες με παντούφλες’’ και τους απλούς ανθρώπους  που οδηγούνται  στη ‘’μέθοδο της αγέλης’’ ακόμα και στο θάνατο.

Το ξέρω ότι σας μαύρισα την ψυχή με τις περιγραφές μου αλλά, σας παρακαλώ μη μου φορτώσετε και  την ευθύνη της τραγικότητας των στιγμών, επειδή απλώς τόλμησα να τις περιγράψω  αντικειμενικά και ρεαλιστικά. Έτσι νομίζω ότι  αρμόζει στα κοσμοϊστορικά γεγονότα που βιώνει ο πλανήτης μας άσχετα αν πολλοί από μας  προσπαθούμε να τα αφορίσουμε με την αποσιώπησή τους.

Αντώνης

ΜΟΝΑΞΙΑ Ή ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ - Τόπο στα νιάτα

   Τόπο στα νιάτα

Ο απρόσκλητος ξαφνικός επισκέπτης μας, ο κορωνοϊός,  επέβαλε μια καινούργια κατάσταση στις σύγχρονες κοινωνίες, τη μοναξιά και την απομόνωση. Μια κατάσταση  που αρχικά απέβλεπε στην προστασία των ηλικιωμένων, που αποτελούσαν την πρώτη επιλογή της τρομερής πανδημίας  στην πορεία όμως διαπιστώθηκε ότι  ο ιός δεν ‘’χαρίζεται’’ ούτε στους νεώτερους. Στη χώρα μας λήφθηκαν και μάλιστα πρωτοφανώς έγκαιρα τα περιγραφόμενα μέτρα και αυτή τη στιγμή έχουμε την αισιοδοξία και την ελπίδα ότι μπορούμε να αποφύγουμε – έστω και προσωρινά – την καταιγίδα και τη συμφορά που βιώνουν Ιταλοί, Ισπανοί και εσχάτως οι Αγγλο-Αμερικανοί.

Τα δικά μας τα γνωρίζουμε και απλώς αναμένουμε την εξέλιξη που θα δικαιώσει – ελπίζω - την αρχική μας επιλογή. Εφαρμόσαμε την  αρχαία ρήση ‘’κάλλιον το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν’’, που επιτυχώς έχει δοκιμαστεί και σε άλλες περιπτώσεις της ιατρικής και κυρίως στον καρκίνο. Τα υπόλοιπα θα κριθούν εκ του αποτελέσματος.

Έρχομαι τώρα στις μεγάλες χώρες που προανέφερα, στις οποίες θα ήθελα να προσθέσω και δύο Σκανδιναβικές, που προσχηματικά επικαλούνται τις  ελευθερίες του ατόμου, αδιαφορώντας για την ίδια τη  ζωή του. Και μόνο η επίκληση του όρου ‘’ανοσία της αγέλης’’, αρκεί για τον χαρακτηρισμό των προθέσεων των υπευθύνων. Το γεγονός ότι τελικά αναγκάστηκαν να ανακρούσουν πρύμναν, κάνοντας τη γνωστή κυβίστηση, δεν εκπλήσσει πια κανένα, αφού η κίνησή τους αποτελεί εφαρμογή της παλιάς Παπικής πρακτικής , ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Έφθασαν δυστυχώς στο σημείο να αναφέρονται στο ενδεχόμενο να απολεσθούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, σαν   συνέπεια της ‘’λογικής’’  του ‘’κοπαδιού’’. Το θέμα δεν είναι η χρησιμοποιούμενη ορολογία αλλά η αντιμετώπιση  των ανθρώπων σαν μιας νέας μορφής ‘’κοπαδοποίησης’’. Το χειρότερο δεν είναι ότι αυτά εξαγγέλλονται από παγκόσμιους ηγέτες αλλά ότι τα ανέχονται και σε μεγάλο βαθμό τα επικροτούν οι λαοί τους. Σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει – με την ευκαιρία κάποιων εκλογικών αναμετρήσεων που ανέδειξαν τους ηγέτες που αναφέρομαι – ότι η επιλογή των ηγετών με κλήρωση θα έδινε σίγουρα καλύτερα αποτελέσματα.

Ο Κόσμος ολόκληρος στερείται πλέον των ηγεσιών που απαιτούν οι δύσκολοι καιροί που ζούμε, για να μην πω ότι το σημερινό κατάντημα του Κόσμου είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ικανών ηγετών. Όταν οι λαοί αποδέχονται ηγεσίες τις οποίες οι ίδιοι χλευάζουν, μάλλον χρειάζονται τη βοήθεια ειδικών επιστημόνων που θα ερευνήσουν το θέμα.  Τα δείγματα της ανικανότητάς τους τα έχουμε ζήσει και σε άλλα θέματα, όπως εκείνο του περιβάλλοντος και του μέλλοντος της ζωής του πλανήτη που μας φιλοξενεί και δεν αποτελεί άλλοθι η εκ μέρους τους επίκληση  της παραποίησης ή απόκρυψης των κρουσμάτων της Κίνας από την ηγεσία της. Δεν ξέρω αν μπορεί να αποτελεί  αποκούμπι η Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα καταστεί και αυτή μια ακόμα φρούδα ελπίδα. Τους φόβους που μας κυριεύουν ενισχύει η παντελής απουσία αλληλεγγύης εδώ και καιρό, με αποκορύφωμα τη Γερμανική εμμονή και τον μικρομεγαλισμό της Ολλανδίας και της Αυστρίας, ξεχνώντας πού έχουν οδηγήσει ανάλογες καταστάσεις τον Κόσμο ολόκληρο 80 μόλις χρόνια νωρίτερα.

           Τελικά, ύστερα από όλα αυτά, προκύπτει το ερώτημα αν αυτό που βιώνουμε αποτελεί  επιλεγμένη  μοναξιά ή απομόνωση.  Εκείνο όμως που πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι μήπως η παγκόσμια αυτή  απομόνωση προστασίας των γερόντων εκθέσει σε πρόσθετους κινδύνους τους νέους μας και οδηγήσει  σε μια παγκοσμιοποίηση των υπέργηρων. Τόπο στα νιάτα λοιπόν, όσο είναι καιρός, γιατί αυτά μόνο μπορούν να δώσουν ελπίδα για το μέλλον του πλανήτη μας  . Οψόμεθα…. Ελπίζω!!!

Αντώνης

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΔΕΡΦΙΑ

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ξανακουστεί – ύστερα από 80 χρόνια – το σύνθημα του  τίτλου μου και μάλιστα από το δικό μου στόμα. Ένα σύνθημα που κανένας δεν δέχτηκε να ακούσει όταν επιχειρούσα να αναφερθώ στον πόλεμο που έζησα στα παιδικά μου χρόνια. Με αντιμετώπιζαν με τη μόνιμη επωδό ‘’πάλι τα ίδια;‘’, δεν βαρέθηκες τα παραμύθια σου!!! Λυπάμαι ειλικρινά που τώρα   η πραγματικότητα επανέφερε το ίδιο σύνθημα στην επικαιρότητα.

Εδώ Λονδίνο , έλεγε το ραδιόφωνο και ακολουθούσαν πολλά άλλα λόγια που δεν καταλάβαινα στα έξι μου χρόνια, δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ την προτροπή ‘’κουράγιο αδέρφια’’. Τα δύσκολα εκείνα χρόνια, με τον πατέρα μου στην Αλβανία, η μητέρα μου - με μένα και τον μικρότερο αδελφό μου μαζί της- ‘’βοηθούσε’’ σε ένα φιλικό αρχοντόσπιτο  έντιμων ανθρώπων της εποχής, το οποίο μας εξασφάλιζε το γεύμα της ημέρας και το ‘’κάτι τις’’ για τα παιδιά, όπως έλεγε η οικοδέσποινα. Στο σπίτι αυτό υπήρχε και ένα, ίσως το μοναδικό στην κωμόπολη ραδιόφωνο, που την ώρα της ειδικής εκπομπής άκουγαν οι πάντες. Στην ηλικία μου δυσκολευόμουν να καταλάβω πως έμπαινε μέσα σ’ αυτό το κουτί ο ομιλητής , γιατί έδειχναν τόσο ενδιαφέρον όλοι να ακούσουν τα όσα έλεγε και γιατί  επαναλάμβανε στερεότυπα το κουράγιο αδέρφια.

Όταν μεγάλωσα και άρχισα να καταλαβαίνω τι είναι το ραδιόφωνο και ότι αδίκως προσπαθούσα να ανακαλύψω τον τρόπο που ‘’τρύπωνε’’ μέσα ο εκφωνητής, συνειδητοποιούσα προοδευτικά και τα υπόλοιπα ερωτήματά μου. Ακολούθησε ο εμφύλιος πόλεμος, οπότε το κουράγιο μας το έλεγαν οι γονείς μας και τελικά βγήκαμε σε ένα ξέφωτο, όμοιο του οποίου ελπίζω και εύχομαι να μην ξαναζήσει η χώρα μας. Με στερήσεις, φτώχια και κακομοιριά, αλλά κυρίως με μια έντονη αντιπαλότητα σε σημείο μίσους και ανάμεσα σε αδέλφια.

Μοναδική δυνατότητα της γενιάς μας ήταν να εξασφαλίσουμε στα παιδιά μας το ‘’ φαί ‘’ και την ελευθερία που είχαμε στερηθεί και εκεί φαίνεται ότι κάναμε το λάθος. Το σύνδρομο της στέρησης μας έκανε ανεξέλεγκτα ‘’γαλαντόμους’’ στα παιδιά μας, ίσως για να ξεπεράσουμε το δικό μα σύνδρομο και αυτό οδήγησε σε υπερβολές βλαπτικές τόσο στη σωματική υγεία όσο και  στον ψυχισμό και τη νοοτροπία της επόμενης γενιάς. Κάναμε τα παιδιά μας παχύσαρκα και αδιάφορα για τον τρόπο εξασφάλισης του άρτου ημών του επιούσιου. Θελήσαμε να τα ‘’αποστειρώσουμε’’ από τα δραματικά γεγονότα του πολέμου, σε σημείο να ενοχλούνται  αργότερα ακόμα και από την περιγραφή τους.

Αποστασιοποιημένος τώρα πια από όλα αυτά, είχα αρχίσει να δικαιολογώ τη στάση που ακολουθήσαμε όλοι μας, μέχρι πριν λίγο καιρό που μπήκαμε στον καινούργιο  ύπουλο πόλεμο με τον κορωνοϊό. Τώρα κατάλαβα ότι από το δικό μας κόμπλεξ, αφήσαμε τα παιδιά μας απροετοίμαστα – έστω και ψυχολογικά – σε σημείο να μην αντέχουν τις απλές υποδείξεις των ειδικών. Προσπαθούν έτσι λοιπόν να ξεγελάσουν τις αρχές στην τήρηση του μέτρου ‘’μένουμε σπίτι’’, ρισκάροντας την υγεία τους. Το κακό είναι ότι θέλησαν να τους μιμηθούν και κάποια συνομήλικά μου παλικάρια ‘’της φακής’’. Ίσως όμως και να τους είναι  δύσκολη η εφαρμογή του μέτρου, αφού είχαν κυριολεκτικά μετατρέψει τη  νύχτα σε μέρα και το σπίτι σε ένα απλό πέρασμα για ‘’ανεφοδιασμό’’ . Δεν φταίνε μόνο τα παιδιά αυτή τη φορά δεν φταίμε όμως  άμεσα ούτε  και εμείς [ η γενιά μου] αλλά και τα παιδιά μας. Για τους λόγους που εξήγησα, έτσι τα είχαμε ‘’γαλουχήσει’’ , άρα η ευθύνη μας πλέον μας ακολουθεί, , έστω και έμμεσα.

Για μένα, για μας τους παλαιότερους, δεν μπορεί να εξηγηθεί η  απειθαρχία και ενδεχόμενη δικαιολογία αδυναμίας παραμονής στο σπίτι. Θα το καταλάβουν όμως όταν πεισθούν ότι  δεν βοηθάει μόνο τους γονείς και παππούδες τους, αλλά και  αυτούς τους ίδιους  που  επίσης κινδυνεύουν. Τα παιδιά μας δεν είναι ανεύθυνα και σε όποιο βαθμό αυτό συμβαίνει  φταίει η ‘’ξεχαρβάλωτη’’ κοινωνία που - εμείς και πάλι - τους παραδώσαμε και συνεπώς καλό θα είναι να επανέλθουμε στο παλιό σύνθημα του σταθμού του Λονδίνου.

Κουράγιο αδέρφια, φίλοι, παιδιά μας, μπόρα είναι και θα περάσει, αν κάνουμε όλοι μας λίγη ακόμα υπομονή και μείνουμε στα σπίτια μας. Νέοι είστε και θα έχετε όλον τον καιρό μπροστά σας να επαναλάβετε τις τελευταίες σας συνήθειες. Είμαι δε βέβαιος ότι  οι συνθήκες που θα προκύψουν θα αλλάξουν πολλά δεδομένα και ίσως  και αυτά βρεθούν στην παλιότερη  μας θέση, να μην αποδέχονται τις διηγήσεις τους, οι νεότερες γενιές.  Σφαίρα είναι και γυρίζει η ζωή. Αντώνης