ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Υπαρκτός και Ανύπαρκτος Σοσιαλισμός

Θα αρχίσω με μια ιστοριούλα που άκουσα από εκείνους που τη βίωσαν και ‘’ευτύχησα’’ να ζήσω τη σύγχρονη εκδοχή της επί εξαετία. Αποτελούσε κοινό μυστικό, αλλά κανένας δεν τολμούσε να την αναφέρει, γιατί τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, ενός συστήματος που κάποιοι νοσταλγοί θεωρούν προοδευτικό και προσδοκούν να επαναφέρουν.

 Πρόκειται για την ‘’κατάληψη’’ της εξουσίας στην Τσεχοσλοβακία το 1948, όταν η Κυβέρνηση έχασε την πλειοψηφία στη Βουλή και ζήτησε τη βοήθεια των ‘’ Σοσιαλιστών’’. Η βοήθεια τους δόθηκε με τον όρο να ‘’πάρουν’’ τα Υπουργεία, της Παιδείας, των Εσωτερικών και της Άμυνας. Την ίδια βραδιά έβγαλαν τους κομματικοποιημένους  μαθητές-φοιτητές  στους δρόμους και ο Στρατός και η Αστυνομία τέθηκαν στο πλευρό τους. Την επομένη, με καθυστέρηση τριών χρόνων από τους λοιπούς ‘’συντρόφους’’,  η χώρα κηρύχτηκε Λαϊκή Δημοκρατία και τέθηκε υπό την σκέπη της Ρωσίας. Στα γεγονότα προστέθηκε και η ‘’ΕΚΠΑΡΑΘΥΡΩΣΗ’’ του φίλα προσκείμενου στη Δύση, Υπουργού  Εξωτερικών  JAN MAZARYK, η οποία επιτάχυνε την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ και βοήθησε στο μέτρο του δυνατού στη μερική αντιμετώπιση της οικτρής κατάστασης που ζούσε η Ευρώπη. Το Σχέδιο αυτό αποδέχτηκαν 16 Ευρωπαϊκές χώρες – μεταξύ τν οποίων και η δική μας – ενώ μετά μανίας αντιμάχονταν η Ρωσία . Το αστείο είναι ότι οι σύγχρονοι ‘’σοσιαλιστές’’ αναζητούν ένα νέο σχέδιο ‘’Μάρσαλ’’ για να βγούμε από την οικονομική κρίση που προκάλεσε ο κορωνοιός.

Την ιστορία αυτή άκουσα την περίοδο της Άνοιξης της Πράγας το 1968 και της εισβολής των σοβιετικών στρατευμάτων. Τότε θυμήθηκαν τι τους είχε συμβεί 20 χρόνια νωρίτερα και πως το χρησιμοποίησαν οι  μαϊμού ‘’σοσιαληστές’’  για την κατάληψη της ‘’εξουσίας’’. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;;; Κατάλαβαν  επίσης τη διαφορά του σοσιαλισμού που επιχειρήθηκε  στη Σουηδία από τον ανύπαρκτο που έζησε η Ανατολική Ευρώπη και νοσταλγούν οι περισσότερες  παραφυάδες του στη χώρα μας.

Παρακολούθησα χθες στη Βουλή, το κρεσέντο και τις απειλές, τέως υψηλότατου πολιτειακού παράγοντα, ο οποίος μιλούσε για δημοκρατία με όρους ολοκληρωτισμού. Δεν είπε λέξη για όσους την ίδια στιγμή έκαιγαν αστυνομικούς και την πόλη και υπερασπίστηκε την ‘’ασυδοσία’’ των επίδοξων δολοφόνων [το έχουν ξανακάνει άλλωστε όταν κάηκαν υπάλληλοι  της Μαρφίν]. Ο  ίδιος  σεβαστός κύριος υπαινίχθηκε και προβοκάτσια της κυβέρνησης, ενώ ο ίδιος ‘’εντόπισε’’ πρώτος κάποιον επιτηρητή που έδινε τις εντολές. Τι σου είναι αυτοί οι αριστεροί στην ανακάλυψη προβοκατόρων, μόνο που καμιά φορά τους μπερδεύουν με δικούς τους, όπως έγινε με  Αξιωματικό της Αστυνομίας στη υπηρεσία του Κόμματος,  που ελέγχεται για σύμπραξη ή συγκάλυψη ταραξιών!!!    Υπαινίχθηκε, ενώ κάποιοι πιο νταήδες το είπαν καθαρά ότι ‘’ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΝΌΜΟΣ’’.

 Καλά  οι αιθεροβάμονες του ΚΚΕ δεν αποδέχονται την αστική δημοκρατία – περιφρουρώντας  όμως πάντα τις όποιες εκδηλώσεις τους- ο τέως Πρόεδρος της Βουλής μπορεί να απειλεί έστω και να αποδέχεται σιωπηρά την άρνηση εφαρμογής Νόμου; ’Έστω και σαν τέως κομματικός πρόεδρος, έχει δεσμεύσεις από το αξίωμά του, για να μην αναφερθώ και στο λατινικό DURA LEX SED LEX   , που δεν χρειάζεται να σπουδάσεις νομικά για να το ξέρεις. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όχι μόνο η ανυπακοή αλλά και η άγνοια Νόμου αποτελεί αδίκημα.

Το αντίθετο σημαίνει διάλυση του κράτους δικαίου και των εξουσιών και την καθιέρωση της ‘’λαϊκής δημοκρατίας’’, όπως την εννοούσαν  παλιά και την εγκατέλειψαν μετά βδελυγμίας όσοι την βίωσαν. Δεν θέλω να θυμηθώ παλιά εντολή του ιδίου προσώπου να επαναφέρουν στο προαύλιο της Βουλής εκείνους που είχαν επιχειρήσει να την καταλάβουν. Μνημονεύω απλώς  και μια δήλωσή του  ότι δεν υπάρχει ‘’οικογενειακή ευθύνη’’,  ενώ αποδέχεται  οικογενειακή και συλλογική ευθύνη σε άλλους, έστω και αν δεν συντρέχουν ‘’κακουργηματικές’’ κατηγορίες. Μένω εδώ, γιατί τον θεωρούσα σοβαρό άνθρωπο, με την ελπίδα ότι θα ξανασκεφθεί αυτά που είπε, διότι στο κοινοβούλιο καταγράφονται τα πάντα και συνοδεύουν εκείνους που τα εκστομίζουν, χωρίς τον κίνδυνο να θεωρηθούν προϊόντα  υποκλοπής.

Η επικαιρότητα με υποχρεώνει να βρίσκω  ομοιότητες με τα καραγκιοζιλίκια του Ερντογάν. Το κύριο κοινό στοιχείο στις εντελώς διαφορετικές αυτές  περιπτώσεις είναι η χαμένη  δημοτικότητα, που  τους αναγκάζει να αυτοκολακεύονται με υπογραφή ανιστόρητων διαταγμάτων ή αντίστοιχη προβολή εικόνων θαυμασμού για την ομορφιά του αρχηγού από τις συμπαθείς συντρόφισσες  στις επισκέψεις του.  Αντώνης

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΗΝΣΟΡΕΣ

''Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου γράφει για τη σταδιακή μετεξέλιξη του Συνασπισμού στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη του Νίκου Κωνσταντόπουλου.

«Μιλάω γιατί δεν θέλω να προδώσω τα βιώματά μου» είπε στην πολυσυζητημένη συνέντευξή του στο Action 24 ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, καλώντας τα παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτηθούν «τι σχέση έχει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που ήξεραν ως Αριστερά στον Συνασπισμό». Άργησε να κάνει τις διαπιστώσεις του ο κυρ Νίκος και κυρίως άργησε να διερωτηθεί ο ίδιος τι σχέση είχαν με την Αριστερά οι πρακτικές που ο ίδιος ακολούθησε ως πρόεδρος του Συνασπισμού.

Η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα του ενιαίου φορέα της Αριστεράς είχε καταρρεύσει από το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου του 1993, όταν ο Συνασπισμός έμεινε εκτός Βουλής και η Μαρία Δαμανάκη εγκατέλειψε την προεδρία. Η σφραγίδα του τέλους μπήκε στο συνέδριο που ακολούθησε, με την εκλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου στη θέση του προέδρου. Η εκλογική ανάθεση της ηγεσίας του Συνασπισμού σε έναν «ξένο», ουσιαστικά, παράγοντα ήταν η επίσημη παραδοχή του αδιεξόδου και της αδυναμίας διαχείρισης της αποτυχίας από τα εναπομείναντα στελέχη του ΚΚΕ και τα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Η σταδιακή μετεξέλιξη του Συνασπισμού στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη και ανεπίστρεπτη. Το είχαν προεξοφλήσει άλλωστε, σε ανοιχτή -και πλήρως επαληθευθείσα από τις εξελίξεις- επιστολή τους, το 2000, τα στελέχη που αποχώρησαν τότε συγκροτώντας την ΑΕΚΑ, ανεξάρτητα αν κάποια από τα στελέχη αυτά επανάκαμψαν αργότερα στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδρομή από τον Συνασπισμό της Αριστεράς στον λαϊκίστικο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν επομένως μια αιφνιδιαστική μεταμόρφωση, αλλά μια προβλέψιμη πορεία στη διαμόρφωση της οποίας τρία πρόσωπα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Δύο πρώην πρόεδροι, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο διάδοχός του Αλέκος Αλαβάνος καθώς και ο μετέπειτα πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης.

Ο Νίκος Κωσταντόπουλος έδειξε, από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκλογής του, τις πραγματικές πολιτικές και προσωπικές του διαθέσεις. Πόνταρε στην εκλογή του Άκη Τσοχατζόπουλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έχοντας προεξοφλήσει την πρωθυπουργοποίησή του. Στη συνέχεια απέρριψε την πρόταση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη για προγραμματική συνεργασία με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και οδήγησε την Αριστερά στην ουσιαστική περιθωριοποίησή της με τον Συνασπισμό «των κινημάτων και της οικολογίας». Για όλα αυτά τα «βιώματα» και τις δικές του ευθύνες δεν μίλησε, βέβαια, στη συνέντευξη, ενώ η επιλεκτική του μνήμη του προσπέρασε την περίοδο της μνημειώδους θητείας της Ζωής Κωσταντοπούλου ως Προέδρου της Βουλής.

-Tη σκυτάλη στην προεδρία του Συνασπισμού του Κωνσταντόπουλου ανέλαβε, φυσιολογικά, ο Αλέκος Αλαβάνος που ολοκλήρωσε και επισημοποίησε την Συριζοποίησή του. Ο Αλαβάνος είναι από τις λίγες περιπτώσεις πολιτικών που μετά από υπερεικοσαετή θητεία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επέστρεψε ως ακραίος αντιευρωπαϊστής και δραχμολάγνος. Η εμμονή του στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο πρότεινε ως υποψήφιο Δήμαρχο Αθήνας αντί του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και αργότερα ως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε καθοριστική και μοιραία για την Αριστερά και για τον ίδιο. Την επιλογή του αυτή ο κυρ Αλέκος δεν την ξεπέρασε ποτέ, ούτε πολιτικά ούτε ψυχολογικά.

Η ΔΗΜΑΡ ήταν η μεγάλη ευκαιρία του κυρ Φώτη. Συσπειρώνοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών της Ανανεωτικής Αριστεράς που ασφυκτιούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλά αποστασιοποιημένα στελέχη της Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ ενσάρκωσε την ανεκπλήρωτη από τον Συνασπισμό προσδοκία για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης και χρήσιμης για τη χώρα Αριστεράς. Η διάψευση ήρθε πολύ γρήγορα. Ο Κουβέλης αποδείχτηκε ανεπαρκής στην πολιτική διαχείριση της ευνοϊκής συγκυρίας και φοβικός απέναντι στις ευθύνες που είχε αναλάβει. Σύρθηκε και συμμετείχε σε μια κρίσιμη συγκυβέρνηση, την οποία εγκατέλειψε πανικόβλητος με το πρώτο πρόσχημα που μπόρεσε να βρει, αφού στο μεταξύ είχε υπονομεύσει όλες τις προσπάθειες συγκρότησης μιας ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης. Έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλοντας την επικίνδυνη ανευθυνότητα του Τσίπρα και επέστρεψε ταπεινωμένος ως υφυπουργός του Πάνου Καμμένου.

Η Συριζοποίηση της Αριστεράς ήταν μια συνεχής διαδικασία απαξίωσης που κορυφώθηκε -όπως αποδεικνύεται και με τις τελευταίες αποκαλύψεις- στη διάρκεια της «Πρώτη Φορά Αριστερά» συγκυβέρνησης με την ακροδεξιά. Οι ευθύνες για την απαξιωτική αυτή πορεία βαραίνουν διαχρονικά πολλά ηγετικά στελέχη και δεν συγκαλύπτονται ούτε παραγράφονται με οργισμένες δήθεν δηλώσεις κατόπιν εορτής. Πολύ περισσότερο όταν δεν συνοδεύονται από την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής. Τις συνέπειες που προέκυψαν, εκτός από το γόητρο της Αριστεράς, τις πλήρωσε δυστυχώς ακριβά ολόκληρη η χώρα.''

             ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ  ΚΗΝΣΟΡΕΣ

Με αφορμή ένα άρθρο του κ. Γιάννη Μεϊμάρογλου, που μου περιήλθε από φίλη μου, αισθάνομαι την ανάγκη να πω και τη δική μου άποψη, αρχίζοντας από τη διευκρίνιση του τίτλου.  

Οι Κήνσορες υπήρξαν αιρετοί  αξιωματούχοι της   Ρωμαϊκής Πολιτείας, με κύριο καθήκον την εκτίμηση της περιουσίας και τον ηθικό έλεγχο των  Ρωμαίων πολιτών. Οι σύγχρονοι όμως κήνσορες, ασκούν την κριτική τους - όπως δικαιούνται –  αφήνοντας όμως εκτός κριτικής τα ‘’ καλά και συμφέροντα’’ δικά τους!!! Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ιδιοτέλεια ή ψευδολογία, αλλά επιτηδευμένη απόκρυψη των λαθών και κυρίως των σκοπών και ευθυνών  του χώρου τους. Οι περισσότεροι, κριτές συνήθως των άλλων, διακρίνουν τους πολιτικούς με τις γνωστές   διαβαθμίσεις  δεξιάς και αριστεράς ιδεολογίας, που αποτελεί παρελθόν, αδιαφορώντας για την ικανότητα και κυρίως την εντιμότητά τους. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν βλέπουν καθόλου τα δικά τους, δηλαδή όσα αφορούν τον δικό τους ‘’πολιτικό’’ χώρο. Θα αναγκαστώ να απαντήσω με τα ίδια κριτήρια, περιοριζόμενος στην αριστερά που πραγματεύεται το άρθρο.

 Με τον γενικό αφορισμό ότι δεν σημαίνει τίποτα πια ο όρος προοδευτικός ή αριστερός, αφού όσοι τον χρησιμοποιούν το κάνουν προσχηματικά, προς άγραν αφελών ψηφοφόρων και  χωρίς να το πιστεύουν οι ίδιοι. Αν πράγματι το πίστευαν, πως εξηγούνται όλες αυτές οι παραφυάδες της αριστεράς, πλην  της γνήσιας του ΚΚΕ, που ως γνωστόν, ζει στον δικό του εικονικό κόσμο, μετά τον ‘’γδούπο’’ από το γκρέμισμα του τείχους.

Η τύχη τόφερε και την ευγνωμονώ, να γνωρίσω πολλούς ‘’αριστερούς’’ στην πολύχρονη  καριέρα μου, τόσο στην Πράγα όσο και στις Βρυξέλλες. Στην πρώτη και ιδιαίτερα την περίοδο της Άνοιξης του 1968, οι πλειονότητα των Ελλήνων που κατέφυγαν εκεί μετά τον εμφύλιο και ιδιαίτερα τα παιδιά τους, αποτέλεσαν τον κορμό  αντίστασης στη σοβιετική εισβολή.  Είχαν φανεί και το 1967, κάποιοι ελάχιστοι διαμαρτυρόμενοι για την χούντα στη χώρα μας, με σύνθημα ‘’λευτεριά στη Μακεδονία του Αιγαίου που χρόνια καταπιέζεται εθνικά και γλωσσικά στην Ελλάδα ‘’. Οι τελευταίοι τελικά ικανοποιήθηκαν!!!

Εκεί γνώρισα και κάποιους αριστερούς Έλληνες φοιτητές, στα πλαίσια της διεθνιστικής ανταλλαγής, που στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους υποστήριζαν αντίθετες απόψεις, από αυτές που διακήρυσσε το Κόμμα. Ποιά ήταν η πραγματική αριστερή αλήθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση αρχίζω να το διαπιστώνω από την μετέπειτα ανάμιξή τους στην πολιτική. Μερικοί μάλιστα ανήκουν στους πολέμιους της αριστεράς , όπως και ολόκληρες οι χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού.

Στις Βρυξέλλες έκανα παρέα με πολλούς  και γνωστούς ‘’αριστερούς’’ Ευρωβουλευτές. Αν χρησιμοποιούσα τη μέθοδο του κ. Μιωνή, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι του Φωκίωνα Δημητριάδη. Ας έλθουμε όμως στο κείμενο του άρθρου του κυρίου Μεϊμάρογλου, ο οποίος βέβαια δεν είναι ένας τυχαίος και άδολος κριτής. Ανήκει σε συγκεκριμένο χώρο και δικαίωμά του, διεκδικώντας τα ίδια με εκείνους που  κρίνει και κατακρίνει. Έτσι δυστυχώς αντιλαμβάνονται την προοδευτική   πολιτική στη χώρα της ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος και τα λοιπά αναφερόμενα στελέχη της ‘’ανανεωτικής Αριστεράς’’ – τρομάρα της – παιχνίδια έπαιζαν, μερικοί μάλιστα τα συνεχίζουν και στις μέρες μας. Δεν με ενδιαφέρει        πόσο έβλαψαν το οποιοδήποτε Κόμμα, οι ενέργειές τους, αλλά οι επιπτώσεις του στη χώρα . Κάποιοι από τους αριστερούς αυτούς θεοποίησαν τον Αντρέα που  εξαγόραζε  τους αγώνες τους στην αντίσταση και στο πολυτεχνείο με ‘’συντάξεις’’  και δημόσιους τίτλους και φώναζαν μαζί του το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, αποδεχόμενοι όμως τις παχυλές αποδοχές της Ευρώπης. Όταν ο ‘’χαρισματικός’’ άλλαξε ρότα και τους διάλυσε, αυτοί  συνέπραξαν στο ‘’βρώμικο 89’’.

Ο αρθρογράφος, με μεγάλη καθυστέρηση ανακαλύπτει τα λάθη ορισμένων στελεχών, ξεχνώντας το γενικότερο παιχνίδι για την ανάδειξη της πρώτη φορά αριστεράς στην εξουσία. Εκείνη την περίοδο συνέπραξαν όλες οι ‘’προοδευτικές’’ δυνάμεις στο ξεχαρβάλωμα της χώρας. Ο αντιευρωπαϊστής κ. Αλαβάνος, μπορεί να έπεσε θύμα ενός  ‘’ έμπειρου καταληψία’’ που του παρέδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής , δεν πείθουν κανένα όμως τα καθυστερημένα κροκοδείλια δάκρυα του , διότι η νοημοσύνη του τον αφήνει έκθετο. Δεν ξέρω πόσο βρώμικο ήταν το 89, ο ρόλος όμως, όσων κατονομάζονται από τον αρθρογράφο δεν ήταν καθαρότερος. Η διαφορά στην κριτική μας έγκειται στο γεγονός ότι ο μεν αρθρογράφος κάνει δίκη προθέσεων με κομματικά κριτήρια, ενώ εγώ προσμετρώ τη βλάβη που υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται η χώρα των παιδιών μας,  από τους δήθεν προοδευτικούς αριστερούς, που κοροϊδεύονται και μεταξύ τους!!!    Αντώνης

ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

       ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΕ ΜΕ ΤΟΝ Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Ο κύριος Τσίπρας θεώρησε καθήκον του να συνεορτάσει με τον Πρωθυπουργό τον ένα χρόνο διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ, παρακολούθησα πρωί-πρωί με καθαρό μυαλό [στον υπολογιστή μου] , όλη  την ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του Κόμματος  και έμεινα με την εντύπωση ότι  αυτό το διάστημα απουσίαζε από τη χώρα του. Αυτή είναι η μόνη λογική εξήγηση της στάσης και του περιεχομένου της ομιλίας του. Έδειξε ότι δεν ήξερε τίποτα από όσα βιώνει ο ελληνικός λαός –εν μέσω πανδημίας- και προβάλλει ο παγκόσμιος Τύπος και οι Διεθνείς  Οργανισμοί, ως επιτυχημένα πρότυπα. Δεν αναφέρομαι βέβαια στις ‘’φτιαγμένες δημοσκοπήσεις’’ και παρόμοιες ‘’καπιταλιστικές μεθοδεύσεις’’. Για τα άλλα Κόμματα θα επαναλάβω τη φράση ‘’μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’ και τους θυμίζω ότι ο παπαγαλισμός αποτελεί απομνημόνευση χωρίς πραγματική κατανόηση.

Διερωτώμαι αν εκεί που βρισκόταν [στην ‘’κοσμάρα’’ του ], δεν διάβαζε, δεν άκουσε τίποτα, μένοντας με τις αυταπάτες του και γιατί οι σύντροφοί του, για μια ακόμα φορά,  δεν τον ενημέρωσαν; Μου έδωσε την εικόνα της αλήστου μνήμης έκτακτης συνέντευξης για το Μάτι, που ξεχείλιζε από χαρά για την επιτυχή αντιμετώπιση της ‘’εκατόμβης’’ της πυρκαγιάς . Εδώ θα πρέπει να εξετασθεί και  η  περίπτωση της απόκρυψης της αλήθειας από τους συνεργάτες του στην προσπάθεια να μην τον στενοχωρήσουν, αφού τον έχουν ένα και μοναδικό, ή –το απεύχομαι διότι συμπαθώ τους αδυνάτους – επιδιώκουν  να  αμαυρώσουν  το μεγαλείο του. Χαίρομαι όμως και θαυμάζω το παγωμένο μόνιμο χαμόγελό του, που όμως  δεν προμηνύει ίχνος αισιοδοξίας.

Αναφέρθηκε  στο όνομα του Πρωθυπουργού  πιο πολλές  φορές και από τον Σκάι,  ξέχασε όμως την ουσία, που ο κόσμος  έχει κάνει ‘’βούκινο’’, για μηνύσεις  ‘’δικών’’ του και  για ‘’Ντοκουμέντα’’. Στήριξε – γιατί άραγε – τον εκλεκτό φίλο και συνεργάτη του, που η πρώτη του  δημόσια παρουσία ήταν  με σορτσάκι στη Βενεζουέλα με κάποιον επιχειρηματία,  ενώ  τώρα ακούγεται η φωνή του να ‘’κελαηδάει’’ [ με άλλο επιχειρηματία] για μαγαζάκια. Δεν μπορούσε βέβαια να μην επαναλάβει τον ύμνο του στο ήθος της αριστεράς, αλλά με προβλημάτισε η προτροπή του ‘’να είμαστε δυο φορές πιο προσεκτικοί’’. Αφού όλα του κόμματός του είναι καλά καμωμένα από ποιον και τι έχουν να κρύψουν!!!

Μήπως φοβάται ότι θα ανοίξουν και άλλα στόματα όταν στριμωχτούν και κυρίως εκείνων που θα  ελεγχθούν από τη δικαιοσύνη , τη Βουλή, ακόμα και τους  ‘’ ντοκουμέντους’’, που στο ζόρισμά τους γίνονται πολύ ομιλητικοί;;  Υπομονή λοιπόν,  και ας μην ξεχνάμε την κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά ‘’Φωνάζει ο κλέφτης’’. Θυμάμαι τη λακέρδα που ‘’τάισαν’’ τον Ντίνο Ηλιόπουλο για να ομολογήσει την ‘’ενοχή’’ του, προκειμένου να σωθούν οι πραγματικοί ένοχοι και κυρίως τη Ρένα Βλαχοπούλου που του ζητούσε  να μην είναι απόλυτος, ‘’κρατώντας’’ πισινή, ενώ  ένοχος ήταν ο αδελφός  της. Ελπίζω και εύχομαι αυτή τη φορά ότι θα έχουμε σύντομες εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα, για να μην κρεμιούνται στα μανταλάκια αθώοι άνθρωποι, για να σωθούν οι ένοχοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η  ζωή ενίοτε ξεπερνά και τη φαντασία των συγγραφέων.

 Η εποχή της λακέρδας  ευτυχώς μας τελείωσε και ίσως να μη χρειάζονται οινοποσίες για να μιλήσουν αυτοί που γνωρίζουν την αλήθεια και πρέπει να είναι πολλοί!!!  Ενδεχομένως εκεί να  οφείλεται και η πρόσφατη προσθήκη  [Δημοκρατική Παράταξη] στην ουρά του Σύριζα, στην οποία αναφέρθηκε   ο κ. Τσίπρας,  για να ωραιοποιήσει ή να μπερδέψει τα πράγματα!!!

 Δεν θα ασχοληθώ με κουτσομπολιά και έωλες  εκφράσεις  που ξανακούστηκαν και δεν  μπορούν να αποτελούν θέμα σύγκλησης κοινοβουλευτικής ομάδας στο κατακαλόκαιρο, διότι με την επικρατούσα ζέστη ‘’βρωμάνε’’ περισσότερο. Η ζωή θέλει  καινούργια πρόσωπα και νέες ιδέες, όπως ισχυρίστηκε και ο κ. Τσίπρας, αλλά στην αίθουσα έβλεπα ένα παρωχημένο παρελθόν. Η  τοποθέτηση στη μόστρα  κάποιας φρεσκαδούρας και τα όποια ‘’μοντελάκια’’ δεν σώζουν την κατάσταση.     Αντώνης

ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΑ

ΚΑΛΟΣ, Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΧΗΜΟΣ

Ο χθεσινός θάνατος του διάσημου Ιταλού συνθέτη Ένιο Μορικόνε, έφερε στην επικαιρότητα τη θαυμάσια και  πρωτότυπη μουσική που έγραψε για περισσότερες από 500 κινηματογραφικές επιτυχίες. Παρέμεινε πρωτότυπος μέχρι το τέλος της ζωής του, αφού πρωτότυπα ανακοίνωσε και τον θάνατό του με προσωπική επιστολή. Γράφει ‘’Εγώ ο Ένιο Μορικόνε, έχω πια πεθάνει’’ και αφού αποχαιρετά με τον τρόπο του  τα αγαπημένα του πρόσωπα και το κοινό του, καταλήγει με τη φράση:

‘’Μονάχα για έναν λόγο σας αποχαιρετώ με αυτόν τον τρόπο, και είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο αποφάσισα να έχω μια ιδιωτική κηδεία: Δε θέλω να ενοχλήσω κανέναν.’’

Η είδηση αυτή του θανάτου του, με οδήγησε συνειρμικά στη μουσική που στόλισε τα ‘’ σπαγγέτι γουέστερν ‘’  της εποχής του και ειδικότερα στη μεγάλη επιτυχία ‘’ο καλός, ο κακός και ο άσχημος’’. Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από τρεις τυχοδιώκτες οι οποίοι, μέσα στο χάος της βίας, αναζητούν ένα σεντούκι χρυσού της Συνομοσπονδίας. Στα  παραδείγματα που ακολουθούν , ίσως να υπάρχουν μικρές διαφοροποιήσεις στον αριθμό και τον χαρακτηρισμό των τυχοδιωκτών και το αντικείμενο των επιδιώξεών τους.

Συνεχίζω τους συνειρμούς, χωρίς να ξέρω ακόμα που θα με οδηγήσουν, είμαι όμως βέβαιος ότι ξαναζούμε, τόσο στη χώρα μας, όσο και εκτός αυτής και κυρίως στη χώρα του γνήσιου γουέστερν, ανάλογες , για να μην πω ταυτόσημες καταστάσεις.

 Ας αρχίσουμε από τα δικά μας, αφού ακόμα συνεχίζονται οι έρευνες των  πιστολέρο που πουλούσαν προστασία,  και αναζητούσαν κάποιον  θησαυρό, με τη συμμετοχή και εκείνων που καλούνται – επί πληρωμή -  να μας προστατεύουν από τους ‘’προστάτες’’.

Μια ολόκληρη ‘’προοδευτική’’ παράταξη στιγματίζεται με τη βαριά κατηγορία χρηματισμού και άλλων μορφών ανηθικότητας  και για να σωθούν κάποιοι πρωτοκλασάτοι, αφήνουν να αιωρείται η ευθύνη επί δικαίων και αδίκων. Δεν είναι δυνατόν να σέρνονται τόσο βαριές κατηγορίες σε βάρος έντιμων ατόμων, στο βωμό της κομματικής πειθαρχίας ή για να σωθούν κάποιες ιδεοληψίες. Δεν μπορεί να αποτελεί απάντηση ότι το ίδιο κάνουν και οι άλλοι ή  ‘’κοίτα ποιοι μιλάνε’’. Αν έχουν στοιχεία – και πρέπει να έχουν όταν προβαίνουν σε ανάλογες καταγγελίες - να τα παρουσιάσουν στη δικαιοσύνη –όχι μέσω συνενόχων εντύπων – για να μπει ένα τέλος στη διαφθορά που μαστίζει τη χώρα μας και η οποία έχει – ευτυχώς ή δυστυχώς - καταστεί ταυτόσημη με την αριστερή ηθική. Ας το κάνουν όσο ακόμα το μπορούν, διότι άρχισαν να ‘’ομολογούν’’ και επώνυμοι τέως πρωταγωνιστές της ηθικής αυτής και άντε μετά να διακρίνεις ποιος είναι ο καλός, ο κακός ή ο άσχημος.

Θυμήθηκα  μια πολύ παλιά αλλά κατηγορηματική δήλωση του τέως Πρωθυπουργού, ότι μπορεί να τον αποκαλούν ψεύτη, δεν θα μπορέσουν όμως ποτέ να τον πουν κλέφτη. Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν, για να αποσείσει την απευκταία κατηγορία, που έχει αρχίσει να ψελλίζεται δημοσίως.

Για την άλλη, τη μεγάλη χώρα τι να πω και τι να ομολογήσω. Εκεί όλοι σχεδόν υποψιάζονται ποιος είναι ο κακός και ματαίως αναζητούν τον καλό και τον άσχημο. Βλέπω κάποιες νέες υποψηφιότητες για την προεδρία,  με βιογραφικό ακόμα χειρότερο και αυτό με βάζει σε εφιαλτικές σκέψεις. Γι’ αυτό θα προτείνω – ακόμα μια φορά – στη μεγάλη φίλη και σύμμαχο να καταφύγει στη εκλογή ’’με κλήρωση’’, βέβαιος ων, ότι κάτι καλύτερο μπορεί να τους προκύψει.

Έχουμε και τους ανατολικούς μας γείτονες που το τρίο του τίτλου μετασχηματίζεται  στο ‘’ κακός, κακίων, κάκιστος’’, για όσους θυμούνται ακόμα τα λεγόμενα παραθετικά. Αυτοί ενεργούν με την ανατολίτικη νοοτροπία του καζάν – καζάν, που αποτελεί τη βασική αρχή στη  μέθοδο σφετερισμού περιουσιακών στοιχείων  των γειτόνων.

Προσωπικά είπα αυτό που μπόρεσα να καταλάβω, με τον δικό μου τρόπο, εσείς όμως μπορεί να φανείτε ικανότεροι και να κάνετε τις δικές σας ταυτοποιήσεις με τα πρόσωπα του σπαγγέτι γουέστερν. Είναι κρίμα όμως που η ακροτελεύτια φράση του Μορικόνε ‘’ ότι δεν θέλει να ενοχλήσει κανένα’’, δεν συγκινεί πια στις μέρες μας!  Αντώνης

O ALEXIS

                        O  ALEXIS

Πρόκειται ασφαλώς για αλλοδαπό απλά συνώνυμο του τέως Πρωθυπουργού μας, για τον οποίο δεν θα είχα ποτέ  την απρέπεια να τον αποκαλέσω με το μικρό του όνομα. Σημειώνω δε ότι πέραν της συνωνυμίας δεν υπάρχει καμιά άλλη σχέση ή ομοιότητα. Ζούμε σε πονηρούς καιρούς και δεν θέλω να γίνω αίτιος έστω και τυχαίων συσχετισμών.

Από τον  Αύγουστο του 2016 που δημιούργησα την πρώτη μου ιστοσελίδα, είχα και διατηρώ την ακόλουθη επικεφαλίδα και τηρώ απαρέγκλιτα την ουσία του περιεχομένου της:

Αντώνιος ΤΑΡΝΑΝΑΣ      ttps://anpantar.blogspot.com  Αφηγήσεις

Γράφω για να εξωτερικεύσω προσωπικές μου σκέψεις και να μοιραστώ εμπειρίες και γεγονότα που βίωσα προσωπικά στη μακρόχρονη υπηρεσιακή και ιδιωτική μου διαδρομή.

Μέχρι τότε εκδήλωνα τις όποιες επικοινωνιακές ανησυχίες μου  με την ανταλλαγή e-mail με μια μικρή ομάδα φίλων και συναδέλφων . Η ομάδα αυτή συνεχώς μεγάλωνε, με τις  ανακοινοποιήσεις των κειμένων μου, σε γνωστά άτομα ή κύκλους των αποδεκτών των μηνυμάτων μου, φθάνοντας περίπου τους 100. Όταν μάλιστα ένας [ παντελώς άγνωστός μου] φίλος συναδέλφου , που διαφωνούσε με τα γραφόμενά μου, άρχισε τις ύβρεις και την υπόδειξη '' να φορέσω γυναικεία εσώρουχα'' οι λοιποί αναγνώστες, με πρωτοστατούντα τον κοινό μας φίλο , τον ‘’απέκλεισαν’’ από την ομάδα απαλλάσσοντάς με από την υποχρέωση μεταμφίεσης!!!

Η ανωτέρω αντίδραση υπήρξε και η μοναδική ‘’κριτική’’ στα όσα έχω γράψει, συμπεριλαμβανομένης και της ιστοσελίδας μου με τα  562 μέχρι σήμερα δημοσιεύματα και τις αρκετές χιλιάδες αναγνωστών ανά την υφήλιο, στην οποία υπάρχει σχετική πρόβλεψη σχολίων. Αν δεν είχα τα νούμερα των Ελλήνων που με διαβάζουν θα το αντιμετώπιζα και σαν αδιαφορία, αλλά φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι προτιμούν τις ειλικρινείς εξομολογήσεις και προσωπικές εμπειρίες από τις επιτηδευμένες σκοπιμότητες που κατακλύζουν τα διάφορα έντυπα και τις καινοφανείς ή κενοφανείς υποδείξεις που μπαίνουν και στα σπίτια μας, χωρίς τη συγκατάθεσή μας. Για να μην γίνω και εγώ ένας από τους απρόσκλητους αυτούς επισκέπτες, περιορίστηκα τελευταία μόνο στην ιστοσελίδα μου και όποιος θέλει με διαβάζει , αλλά με  αποκλειστική δική του επιλογή. Εγώ υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω να είμαι έντιμος έναντι των αναγνωστών μου, προφανώς υποστηρίζοντας – ως δικαιούμαι – τις προσωπικές μου αντιλήψεις και αρχές.

Μετά την μακροσκελή αλλά πλήρως διασαφηνιστική εισαγωγή, ας έλθουμε σε ένα ακόμα μέρος της ιστορίας του  ALEXIS – που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν τον έλεγαν έτσι  .

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ του 1981, βρέθηκα σε ένα από τα πολλά ελληνικά εστιατόρια των Βρυξελλών,  με έναν Πλοίαρχο του ΥΕΝ, που χειριζόταν θέματα ναυσιπλοΐας και τον αρμόδιο για εμπορικά θέματα της χώρας μας, στην Ελληνική Αντιπροσωπεία της τότε ΕΟΚ. Κάποια στιγμή μπήκε στο μαγαζί ένας επίσημα καλοντυμένος κύριος, με μπαστούνι και ένα συμπαθές τετράποδο και κάθισε στο διπλανό μας τραπέζι, δίνοντας την εντύπωση ότι προσπαθεί να λαθρακούσει. Με τρόπο απευθύνθηκα στον γνωστό μου ιδιοκτήτη του καταστήματος και ρώτησα αν τον γνωρίζει. Μου είπε ότι τον  έχει ξαναδεί μερικές φορές, ότι μιλάει καλά ελληνικά και ότι το όνομα με το οποίο του συστήθηκε ήταν ALEXIS.

Με γνωστά τα πρώτα αυτά στοιχεία και αφού ενημέρωσα με τρόπο τους συνδαιτυμόνες μου, του απεύθυνα τον λόγο με την ερώτηση αν γνωρίζει ελληνικά. Απάντησε με ετοιμότητα ότι είναι Αλβανός διπλωμάτης που υπηρέτησε αρκετά χρόνια στην Κύπρο και τον λένε Alexis. Του δώσαμε και τα δικά μας πραγματικά στοιχεία, χωρίς λεπτομέρειες και τον αποχαιρετήσαμε όταν αποχωρήσαμε πρώτοι.

Τον άνθρωπο αυτό ξανασυνάντησα αρκετές φορές στον ίδιο χώρο, όταν βρισκόμουν με τα ανήλικα παιδιά μου για φαγητό και κάθε φορά, μπαίνοντας στο μαγαζί, περνούσε από το τραπέζι μας για μια τυπική καλησπέρα και πήγαινε στο τραπέζι του. Με τον καιρό και πάντα με τις ίδιες συνθήκες, μια βραδιά με ρώτησε  ευγενικά για τα μαθήματα προτιμήσεων των παιδιών μου. Ο γιός  μου αυθόρμητα του είπε ότι του αρέσουν τα μαθηματικά και εκείνος έριξε την ιδέα, μετά τη βασική του εκπαίδευση να συνεχίσει στη Μόσχα, που έχει πολλά πανεπιστήμια με εξειδίκευση στο αντικείμενο. Μας χαιρέτησε και πήγε στο τραπέζι του.

Σε μια από τις πολλές επόμενες συναντήσεις μας στον ίδιο χώρο, τον ρώτησα γιατί πρότεινε τη Μόσχα  αφού ο ίδιος είναι Αλβανός, μου είπε ότι ‘’ενδεχομένως δεν καταλάβαμε καλά’’ και ότι είναι μέλος της ρωσικής Πρεσβείας Βρυξελλών. Ελέγχοντας τη λίστα του Βελγικού  ΥΠΕΞ διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε υπάλληλος με το όνομα που μας παρουσιάστηκε και σε επόμενη συνάντησή μας μου ‘’ομολόγησε ότι ήταν ο Σύμβουλος της Πρεσβείας του και μου έδωσε και την κάρτα του, στοιχεία τα οποία επιβεβαίωσα και επίσημα.

Με αρκετή καθυστέρηση, την οποία απέδωσα σε ενδεχόμενη ντροπή του για τα ψέματα που είχαν προηγηθεί, ξαναμπήκε στο μαγαζί που βρισκόμουν με παρέα φίλων που γνώριζαν  τα  περιστατικά και με τη σύμφωνη γνώμη τους τον κάλεσα στο τραπέζι μας. Ήταν εντελώς διαφορετικός, χωρίς καμιά νύξη σε όσα είχαν προηγηθεί και μάλιστα μου ζήτησε το τηλέφωνό μου για να βρεθούμε κάποια άλλη φορά. Του έδωσα το τηλέφωνο του σπιτιού και της υπηρεσίας , αφού και τα δυο ήταν γνωστά και δημοσιευμένα στους καταλόγους και του είπα να μου δώσει και τα δικά του. Τον είδα να δυσκολεύεται και βρήκα την ευκαιρία να του επισημάνω τη διαφορά των ανθρώπων που ζουν σε ελεύθερες χώρες από εκείνους που ζουν σε ανελεύθερα καθεστώτα. Το αντιμετώπισε με ελαφρό μειδίαμα,  αλλά πρόσθεσε ότι ‘’καμιά φορά τα φαινόμενα εξαπατούν’’.

Μια μέρα στο γραφείο μου δέχθηκα- μέσω της γραμματέως του- τηλεφώνημα από την Πρεσβεία του και μου ζήτησε να αποδεχθώ πρόσκλησή του σε γεύμα σε γνωστό  εστιατόριο στο χωριό του Βατερλό, δίπλα ακριβώς στο τύμβο του Ναπολέοντα. Ορίσαμε την ημέρα και την ώρα του ραντεβού, με τη διευκρίνιση εκατέρωθεν ότι θα μπορούσαμε να φέρουμε μαζί μας και την ‘’παρέα’’  μας. Πήγα με ένα φίλο μου με το αυτοκίνητό του που με περίμενε απέξω και βρέθηκα   σε ένα τραπέζι με αρκετές αιθέριες  ‘’Ρωσίδες’’. Για πρώτη φορά ‘’ανησύχησα’’, διότι τα  απόκεντρα εστιατόρια του Βελγίου δείχνουν αρκετά  έρημα τις νυχτερινές ώρες και επικαλούμενος έκτακτη αδιαθεσία μου, αποχώρησα , ζητώντας συγγνώμη για τη στάση μου , προσθέτοντας ‘’πονηρά’’ ότι μάλλον δεν θα περνούσε άσχημα με τόσο όμορφη συντροφιά.

Έκτοτε χαθήκαμε ή δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου η παρουσία του. Πολύ αργότερα όμως είδα τη φωτογραφία του στα ΜΜΕ ΤΟΥ Βελγίου, με εντελώς διαφορετικό όνομα, ως αναμεμειγμένο σε δίκτυο βιομηχανικής κατασκοπίας, τα μέλη του οποίου απελάθηκαν από το Βέλγιο. Είχα σχεδόν ξεχάσει όσα είχαν μεσολαβήσει και τον ξαναθυμήθηκα με την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τις αλλαγές στη Ρωσία, ρίχνοντας πάντα μια προσεκτική  ματιά στα νέα πρόσωπα της ρωσικής νομενκλατούρας, που απλώς άλλαξαν ρόλο αλλά κράτησαν  την εξουσία ή μοιράστηκαν  τον εθνικό πλούτο, δημιουργώντας τη νέα τάξη εφοπλιστών. Είναι αυτοί που αγοράζουν Νησιά, και Ποδοσφαιρικές Ομάδες ή διαχειρίζονται τη σύγχρονη  αγορά υδρογονανθράκων της πάλαι ποτέ ‘’μητερούλας’’ του ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Ο μεγάλος αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος από  τον 6^ου π.Χ. αιώνα είχε  διατυπώσει την άποψη ότι  ‘’τα πάντα ρει ‘’ και όποιος προλάβει χαίρεται, θα πρόσθετα εγώ ο ταπεινός αλλά μεστός εμπειριών της παγκόσμιας πραγματικότητας.  Αντώνης

ΔΥΟΙΝ ΘΑΤΕΡΟΝ - ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

Ο τίτλος του παρόντος με γυρίζει 70 περίπου χρόνια πίσω στα γυμνασιακά μου χρόνια, με τους θαυμάσιους εραστές της γλώσσας μας φιλόλογους καθηγητές. Οι περισσότεροι  μαθητές δεν κατανοούσαμε τη διαφορά του όρου  από τους αμέτρητους  παρεμφερείς  που την κοσμούν. Ο καθηγητής μας αναφέρθηκε αρχικά στην Τρίτη αρχή της Αριστοτελικής λογικής [περί αποκλεισμένου μέσου] την οποία προφανώς αγνοούσαμε και το κατέστησε κτήμα μας με τη λαϊκή έκφραση ‘’στους δύο τρίτος δεν χωρεί].

Όσοι μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τα πονήματά μου, ξέρουν καλά ότι πολύ συχνά χρησιμοποιώ λόγιες εκφράσεις, τις οποίες προσπαθώ να επεξηγώ. Το κάνω με τη σκέψη ότι ανήκω στην τελευταία γενιά που διδάχτηκε τη γλώσσα μας και οφείλει να μεταφέρει τη γνώση της στους επόμενους, οι περισσότεροι των οποίων ‘’δεν ομιλούν ελληνικά’’. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει η ιστορική αλήθεια ότι η γλώσσα αποτελεί το κύριο και ίσως το μοναδικό μέσο απόδειξης της εθνικής ύπαρξης κάθε χώρας και ιδιαίτερα της δικής μας που τελευταία δολίως και συστηματικά αμφισβητείται.

Μετά την εισαγωγή αυτή, έρχομαι στο κύριο θέμα μου, με την παράθεση ομότιτλου άρθρου του εξαίρετου συγγραφέα και αρθρογράφου, κ. Νίκου Δήμου, που είχε κάνει ανάλογες σκέψεις την κρισιμότερη ίσως περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας , τον Δεκέμβριο του 2014.

‘’ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Νίκος Δήμου 28 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014, 10:37 Από τα δύο, το ένα. Οι λακωνικοί Αρχαίοι είχαν φυλακίσει σε δύο λέξεις την τρίτη αρχή της Αριστοτελικής λογικής (περί αποκλειομένου μέσου). «Δυοίν Θάτερον»: Ένα από τα δύο (και τρίτο δεν υπάρχει). Δυοίν Θάτερον, λοιπόν. Ή στις 29 Δεκεμβρίου εκλέγεται πρόεδρος της δημοκρατίας, ή όχι. Αν εκλεγεί (απίθανο αλλά όχι αδύνατο) συνεχίζουμε ως συνήθως. Αν δεν εκλεγεί, έχουμε εκλογές. Δυοίν Θάτερον: είτε στις 25 Ιανουαρίου, είτε την 1η Φεβρουαρίου. Και στις εκλογές αυτές βγαίνει πρώτο κόμμα και εισπράττει το μπόνους των 50 εδρών… δυοίν θάτερον: Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε η Νέα Δημοκρατία. Και αν μεν βγει η ΝΔ, συνασπίζεται με τα υπολείμματα του ΠΑΣΟΚ ή/και το Ποτάμι και συνεχίζει να κυβερνάει τη χώρα. Του ΠΑΣΟΚ; Ποιου ΠΑΣΟΚ; Δυοίν Θάτερον: Είτε έχει επιβιώσει το του Βαγγέλη, είτε έχει ανανήψει του Γιωργάκη, είτε (το πιο πιθανό) κανένα από τα δύο. (Το «και τα δύο» μάλλον είναι ο «αποκλειόμενος τρίτος» που λέγαμε…). Και εάν με είναι του Βαγγέλη, συνεργάζεται. Αν όμως είναι του Γιωργάκη; ΑΔΙΕΞΟΔΟ. Πάμε πίσω τώρα στην πιθανότερη περίπτωση: πλειοψηφούντος ΣΥΡΙΖΑ μετά μπόνους. Δυοίν Θάτερον: ή έχει αυτοδυναμία ή δεν έχει. Και εάν μεν έχει – κάνει κυβέρνηση. Εάν δεν έχει, συνεργάζεται. Αλλά με ποιον; Δυοίν Θάτερον: είτε έχουν περάσει οι Ψεκασμένοι το 3%, είτε όχι. Και εάν ναι, συνεργάζονται.  Άλλα δύο διλήμματα (για να μην επαναλαμβάνω το ΔΘ): Είτε έχουν μαζί την δεδηλωμένη είτε όχι. Και εάν την έχουν: είτε τους αντέχει ο Λαφαζάνης (και κάτι πιο ακραίες συνιστώσες) είτε όχι. Εάν δεν έχουν την δεδηλωμένη, μένει μόνο το Ποτάμι. Ο Θεοδωράκης θα βάλει τους όρους του. Δυοίν Θάτερον: είτε θα τους δεχθούν, είτε όχι. Αυτό το παιχνίδι μπορείτε να συνεχίζετε να το παίζετε επ’ αόριστον. Π. χ. για τις επαναληπτικές εκλογές (αν χρειαστούν) τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, το κούρεμα του χρέους, το ευρώ ή τη δραχμή… Όλα είναι δυοίν… κλπ. Μόνο να ξέρετε πως είναι πανάκριβο παιγνίδι: Θα το παίζουν αυτοί και θα το πληρώνουμε εμείς. Πηγή: Protagon.gr’’.

 Μοναδικό μου σχόλιο [Αντώνης] είναι  ότι’’ τα γενόμνα ουκ απογίγνονται‘’ και ότι ‘’μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται’’.

         Τώρα ,  μας είναι γνωστά τα αποτελέσματα και  βλέπουμε ότι επικράτησαν οι ιδιοτελείς σκοπιμότητες, παραμερίστηκε κάθε ηθική αναστολή και επιβλήθηκε η μέθοδος των τριών [Τσίπρας, Καμένος , Κουβέλης] με τον τρίτο απλώς να διευκολύνει εν γνώσει του την ανώμαλη και ανιστόρητη σύμπραξη. Κάποιοι τρέχουν στα δικαστήρια και προφανώς κανένας από τους τρεις  δεν είναι ανεύθυνος των όσων συνέβησαν στη χώρα μας. Δεν ξέρω ούτε μου  επιτρέπεται να εικοτολογώ και να διατυπώνω   αυθαίρετα συμπεράσματα, αφήνοντας σε ειδικότερους και τους μελλοντικούς ιστορικούς να αποφανθούν επί του θέματος. Αυτό όμως μας υποχρεώνει να δείξουμε μεγαλύτερη εθνική συνέπεια για το μέλλον, ώστε να αποφύγουμε ανάλογες περιπέτειες. Σε κάθε περίπτωση  αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στην προηγούμενη ‘’κοινοπραξία’’ να υπερηφανεύεται για το συντελεσθέν έργο της [Μακεδονικό, Μάτι, Μάντρα, καταθέσεις μαγνητοφωνημένων ‘‘ιδιωτικών’’ συνομιλιών, Novartis, ‘μαξιλαράκι’’ κλπ].

Με αφορμή τα προηγούμενα και την παρακολούθηση της χθεσινοβραδυνής συζήτησης στο Κοινοβούλιο, πρόσθεσα και τον υπότιτλο προσωπικά αφού σκέπτομαι να περιοριστώ  στην Κυρία των ομιλητών. Αυτό το κάνω διότι για τους άλλους ήταν γνωστή η πάγια θέση – άρνηση, αφού δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Προβάλλουν απλά τις ιδεοληψίες τους και αρνούνται να δεχθούν αυτό που επικροτεί η διεθνής κοινότητα αλλά και μεγάλο πλέον ποσοστό του ελληνικού λαού. Δικαίωμά τους, αλλά να έχουν υπόψη ότι κάθε ενέργεια έχει το τίμημά της.

Η σεβαστή – λόγω θέσεως  – Κυρία, εξέπληξε τους πάντες με τη χθεσινή της ομιλία, που χαρακτήριζε το ειρωνικό γέλιο της και ένα αδιόρατο ‘’υφάκι’’, το οποίο την αδικεί. Προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στην ‘’προοδευτική’’ της πρόταση να αποσυρθεί το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις και την επιθυμία του τέως Δημάρχου που το είχε πρόσφατα εισηγηθεί!!! Σημειώνω, για όσους ξεχνούν εύκολα, ότι ο τέως Δήμαρχος αποτελεί προσωπική επιλογή της για το Επικρατείας, για να μην πω, ‘’προϊόν’’ ανταλλαγής του με τον κύριο Βενιζέλο, το τελευταίο βαρύ όπλο και όνομα του Κόμματος, με οποιαδήποτε από τις μετονομασίες του Κόμματος.

 Αναγκάζομαι να επαναλαμβάνομαι πότε με τον όρο του γέρου Παπανδρέου για ‘’αχθοφόρους’’ μεγάλου ονόματος – το είχε πει για τον γιο του – και πότε με παλαιότερη προσωπική μου έκφραση ότι παρέλαβε κόμμα να μην  παραδώσει τελεία!!! Δεν έχει σημασία βέβαια τι λέω εγώ αλλά η απορία μου αν συμφωνούν όλοι γύρω της με τη χθεσινή της ‘’παράσταση’’ και ιδιαίτερα αν  συμφωνεί και ο κύριος Κομίνης . Σ’ αυτή τη χώρα και σ’ αυτή τη ζωή [στα πρόθυρα των 87 μου χρόνων] , τα έχω δει και τα έχω ζήσει όλα, ας μου χαρίσει ο Πανάγαθος την ευκαιρία να δω και κάτι ‘’κανονικό!!! Δεν με ενδιαφέρουν τα Κόμματα ούτε οι ιδεολογίες τους και δεν είμαι δεδομένος ψηφοφόρος κανενός, λίγη συμπόνια για την έρμη αυτή χώρα περιμένω και αγανακτώ με την αντίδραση όσων αρνούνται να ακολουθήσουν τα σπάνια καλά βήματα, κάθε φορά που αυτά επιχειρούνται.    Αντώνης

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ

Κάποτε είχα ένα φίλο  και ελπίζω να είναι καλά και να εξακολουθώ να τον έχω. Η τελευταία μας προσωπική επαφή ανάγεται στο μακρινό 1992 που συνταξιοδοτηθήκαμε αμφότεροι και έκτοτε η επικοινωνία μας αραίωσε, γινόταν μέσω τρίτων και  τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια ‘’χαθήκαμε’’. Δεν ξέρω τι κάνει όπως και εκείνος υποθέτω δεν ξέρει για μένα.

Πέραν της φιλίας μας συνέδεσε για λίγο και μια πρόταση της υπηρεσίας να παραμείνουμε – μετά τη συνταξιοδότησή μας - με ‘’ανάθεση έργου’’. Εκείνος για τον πρώτο τουλάχιστο χρόνο το δέχτηκε και παρέμεινε, σε αντίθεση με μένα, που το αρνήθηκα για να μη διαταράξω την τάξη στον κλάδο, αφού θα στερούσα το βαθμό του Δ/ντού Α΄ που έφερα – και όχι μόνο – από τους επόμενους  συναδέλφους. Ο φίλος μου ο Γιώργος είχε υψηλή και σημαντική θέση στην υπηρεσία και εξ ίσου σημαντική κοινωνική θέση. Οι σύγχρονοι ‘’προοδευτικοί’’  όμως θα τον έλεγαν συντηρητικό.

 Τα λέω όλα αυτά σήμερα, που είχα προγραμματίσει να ασχοληθώ με τις μεταφραστικές αλχημείες συγκεκριμένου χώρου , με πρόλαβε όμως  ο κ. Μανδραβέλης με ταυτόσημο άρθρο του στην Καθημερινή. Ανέβαλα λοιπόν προσωρινά το θέμα, βέβαιος ων ότι θα μου δοθούν σύντομα οι ευκαιρίες  στο άμεσα προβλεπτό μέλλον. Θα προσθέσω μόνο το αφελές μου ερώτημα, που ο γνωστός συντάκτης απέφυγε ή δεν θέλησε να το συμπεριλάβει στο άρθρο του. Ερωτώ λοιπόν πώς εξηγείται η απαίτηση  της γνώσης μιας ξένης γλώσσας και για την τελευταία δημόσια θέση, ενώ αυτό δεν απαιτείται για τον Πρωθυπουργό της χώρας. Αλήθεια, πώς έκανε τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις επί σοβαρών θεμάτων, αφού οι ξένοι δεν γνωρίζουν ελληνικά και ο ίδιος , με τα όσα έχουμε ακούσει,  προφανώς είχε περιορισμένες δυνατότητες πλήρους ενημέρωσης; Μένω μόνο στο ερώτημά μου και θα επανέλθω, συνεχίζοντας με το θέμα του φίλου μου του Γιώργου, που είναι πέρα για πέρα πραγματικό.

Βλέποντας  πολύ σκεπτικό τον φίλο μου τον παρακάλεσα να μου πει τι του συμβαίνει, μήπως μπορέσω να τον βοηθήσω και για πρώτη ίσως φορά μου άνοιξε την καρδιά του για ένα θέμα καθαρά οικογενειακό . Μου είπε λοιπόν ότι ο γιός του , που μόλις είχε πάρει το απολυτήριο Γυμνασίου, ήθελε να μεταβεί για σπουδές στην κομμουνιστική Ρουμανία του Τσαουσέσκου. Έμαθε μάλιστα από τον ίδιο,  ότι τον είχε πλησιάσει μια κοπέλα που μοίραζε τον ‘’Οδηγητή’’ στο γήπεδο και πες – πες τον έπεισε.

Έχοντας προσωπική εμπειρία 12 χρόνων από χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού – κάτι που στερούνται οι θεωρητικοί Έλληνες αριστεροί, τον καθησύχασα. Του πρότεινα να μην αντιδράσει βίαια και να κάνουν ιδιωτικά ένα οικογενειακό ταξίδι διακοπών στη χώρα του Τσαουσέσκου. Κάποια μέρα, μάλιστα,  συνάντησα τυχαία τον γιο του με την κοπέλα του και ομολογώ ότι η ομορφιά της μου κλόνισε την αρχική βεβαιότητα.

Εν πάση περιπτώσει, ο καλός Θεός που αγαπάει και βοηθάει τους ανθρώπους – ένθεους και άθεους – έβαλε το Χέρι του. Επιστρέφοντας από τις διακοπές στη Ρουμανία ο γιός του φίλου μου δεν ήθελε ούτε να ακούσει για Ρουμανία. Σπούδασε χημικός και από ό,τι έμαθα από φίλους, ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα στην Μ. Βρετανία. Ελπίζω να μην έχασε  και  τη συντροφιά της Ελληνίδας καλλονής, που η αρχική της προσέγγιση ξεκίνησε με διαφορετικά κίνητρα.

Με το μικρό αυτό περιστατικό θέλω να τονίσω ότι κόμματα και παρατάξεις κάθε  αυτοαποκαλούμενης   προοδευτικής ή ‘’δημοκρατικής’’ αριστεράς,  χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο ‘’προσηλυτισμού’’ οπαδών ή προβολής των ιδεών τους. Χρησιμοποιούν ακόμα και τον αυθορμητισμό των νέων οπαδών τους για να τους φέρουν κοντά τους, τάζοντας παραδείσους, που ποτέ δεν μπήκαν στο κόπο να μας περιγράψουν ευκρινέστερα. Δεν είναι μακράν των συνηθειών τους και η χρήση αισθητικών  ή και αισθησιακών ‘’δολωμάτων’’ για την άγρα φίλων και οπαδών. Αν προσέξετε καλύτερα, ανάλογες μέθοδοι και  εμφανίσεις αρχίζουν να προβάλλονται και μέσα στο κοινοβούλιο, παρά τα όσα αντίθετα ισχυρίζονται για τις γυναίκες. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και αποτελεί μέθοδο δοκιμασμένη από  την Παπική εκκλησία στη διάρκεια του  μεσαίωνα. Απομένει να προσδιοριστεί η ‘’αγιοσύνη’’ της νέας τάξης πραγμάτων, που επιδιώκουν οι παντοειδείς ανά τον Κόσμο αριστερές, αριστερίζουσες , ενίοτε δε και αριστεροδεξιόστροφες   προοδευτικές προσεγγίσεις. Αντώνης