Αληθινές Προσωπικές ιστοριούλες

 

                      ΑΛΗΘΙΝΕΣ           

           Προσωπικές ιστοριούλες

 

 

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν πρόκειται για σχόλια και κουτσομπολιά που πάντα σιχαινόμουν , αλλά για μικρές πραγματικές ιστοριούλες με το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον και ίσως έναν από τους κυριότερους λόγους που άρχισα να ταλαιπωρώ τους αναγνώστες των ‘’πονημάτων’’ μου.

Πριν πολλά – πολλά χρόνια, βρέθηκα στην ελληνική Πρεσβεία  της  πανέμορφης  Πράγας, με τις αμέτρητες εμπειρίες που αποτέλεσαν αντικείμενο βιβλίου και χωριστών αναγνωσμάτων μου. Ένας από τους  Πρέσβεις που  συνάντησα  θεωρούσε το αντικείμενο  της εργασίας μου περιορισμένο και μου ζήτησε να συνδράμω στο έργο του ευάριθμου προσωπικού της Πρεσβείας [ Ο Πρέσβης με την Τσεχίδα προσωπική γραμματέα του, δυο διοικητικοί υπάλληλοι , ένας γηραιός  κλητήρας  -παλιό μπάρμαν του Ζώναρς - και ο υποφαινόμενος.

Η γραμματέας του μετέφραζε τον τοπικό Τύπο στη γαλλική και έψαχνε τρόπο να έχει κάποια άρθρα που αφορούσαν τη χώρα μας και στην ελληνική για  να ενημερώνει τις ελληνικές αρχές. Μου ζήτησε λοιπόν αν αυτό μπορώ να το αναλάβω εγώ, πράγμα που ευχαρίστως έκανα – αφού γνώριζα και την τσεχική-  και σύντομα μου ανέθεσε  να διαχειρίζομαι μόνος και να αποστέλλω  με την υπογραφή του στην Αθήνα εκείνα  που εύρισκα ενδιαφέροντα.

Τις επόμενες ημέρες  εμφανίστηκε στο γραφείο  η ωραιότατη και πολύ νέα σύζυγός του [η πρεσβευτική κατοικία ήταν ακριβώς πάνω από τα γραφεία] και μου δήλωσε ότι είναι συγγραφέας, με θέματα γύρω από τη διπλωματική ζωή. Με παρακάλεσε αν μπορώ να δούμε μαζί το τελευταίο βιβλίο της για ενδεχόμενες διορθώσεις, πριν την αποστολή για έκδοση, αφού ο σύζυγός της είχε μιλήσει κολακευτικά για τα ελληνικά μου. Φυσικά δέχτηκα ανεπιφύλακτα την πρότασή της και το ίδιο απόγευμα βρεθήκαμε οι δυο μας στο σαλόνι της. Στην αρχή μου χάρισε τα δύο βιβλία που είχε ήδη εκδώσει και μου είπε ότι  στην τελική επεξεργασία τους είχε ζητήσει τη βοήθεια γνωστού Καθηγητή Πανεπιστημίου.

Αρχίσαμε λοιπόν την ανάγνωση του ‘’δοκιμίου’’ της και με πολλή συστολή άρχισα να εκφράζω τις αντιρρήσεις μου για την ουσία των περιγραφόμενων γεγονότων, ενώ η γραφή της ήταν πολύ καλή και η πλοκή ενδιαφέρουσα. Η ίδια, μοναχοκόρη γνωστού Έλληνα Βιομήχανου και ποδοσφαιρικού  μεγαλοπαράγοντα της εποχής, γνώριζε πολλά αλλά αγνοούσε την πραγματική λαϊκή ζωή και τη μιζέρια της . Με ευγένεια και σεβασμό της εξήγησα ότι οι προθέσεις της είναι άριστες αλλά η δική μου οπτική εντελώς διαφορετική και συνεπώς δεν μπορώ να βοηθήσω καθόλου όπως το θέλω τόσο πολύ. Παρόλα αυτά μου ζήτησε να συνεχίσω να διατυπώνω τις αντιρρήσεις μου μέχρι τέλους ενώ εκείνη έσβηνε όσα δεν με εύρισκαν σύμφωνο.

Τελικά ,αφού σβήσαμε πάρα πολλά, προσπαθήσαμε να περιορίσουμε τη δυσάρεστη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με ένα ουίσκι. Μου είπε   ότι αναθεώρησε την  άποψή της  για τη φτώχια και τη στέρηση και ότι θα ξανάγραφε το έργο της από την αρχή, ενθαρρύνοντάς με να ασχοληθώ και εγώ με το αντικείμενο που εύρισκε ότι μου ταιριάζει. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε  για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και σε  ένα χρόνο μου έστειλε με αφιέρωση το νέο της  βιβλίο, απαλλαγμένο από όσα  από κοινού είχαμε απορρίψει. Αυτή τη φορά , οι ήρωες της είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας , που όλοι μας έχουμε συναντήσει στη ζωή μας.

 Η συγγραφέας έφερε το όνομα της μυθικής μοναχοκόρης  του Ακρισίου και της Ευρυδίκης και μητέρας του ημίθεου Περσέα, που η ομορφιά της  αποτέλεσε θέμα διάσημων ζωγράφων [ Τισιανού, Ρέμπραντ, Τιντορέτο, Κλίμτ  κλπ] αλλά και η ίδια  ήταν πραγματική θεά!!!   Ξαναδιαβάζοντας τελευταία το βιβλίο της, επανέφερα στο νου μου θαυμάσιες εικόνες και θυμήθηκα την προτροπή της να ασχοληθώ με μια  υπόδειξή της  , της  μακρινής δεκαετίας του 1960 και θέμα την ίδια. Ας είναι καλά όπου και αν βρίσκεται.    Αντώνης

ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ

 

 

Είναι αλήθεια ότι δεν έχω μια σαφή απάντηση γιατί και για ποιους συνεχίζω να γράφω. Πριν από κάθε άλλη αιτία, γράφω γιατί θέλω να μεταφέρω, όσες μπορώ περισσότερες από τις αμέτρητες εμπειρίες μου, σε φίλους και γνωστούς και δεύτερον για να γεμίζω τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς μου. Με όσα γράφω  δεν θέλω να επηρεάσω κανένα, αποβλέποντας απλώς στον προβληματισμό και την  καλύτερη δυνατή χρήση της γλώσσας μας, που  για τη μικρή και ιστορική μας χώρα αποτελεί μοναδικό τρόπο απόδειξης της ύπαρξής μας.  Στις τρεις δεκαετίες που έζησα στην Ευρώπη  άκουσα αμέτρητες λέξεις με ελληνικές ρίζες, που  αποτελούν κυρίαρχο μέρος των εγκυκλοπαιδειών   Britannica ,  Larousse και πολλών άλλων ευρωπαϊκών λεξικών.

Έχω αναφερθεί στο παρελθόν στον Τσέχο καθηγητή της αρχαίας ελληνικής στο πασίγνωστο πανεπιστήμιο της Πράγας ‘’karolinska’’ [Charles University], που κατέφυγε στην Πρεσβεία μας στη διάρκεια της σοβιετικής εισβολής του 1968. Για να δείξει την αγάπη του προς τη γλώσσα μας, απευθύνθηκε στους πρώτους που συνάντησε, στην αρχαία ελληνική και παραλίγο να  θεωρηθεί τρελός και να περιέλθει στα χέρια των διωκτών του. Ήταν ο  καθηγητής του αυτοπυρποληθέντα , σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή,   φοιτητή  Jan Palach .

Με λίγα λόγια και στο βαθμό που μου είναι μπορετό, κάνω κάθε προσπάθεια να μοιραστώ τις σπάνιες εμπειρίες μου που ευτύχησα να βιώσω, στα διατρέξαντα 87 χρόνια μου, να γεμίσω τις ώρες μου και να προβάλω τη  γλώσσα μας , παρεμβάλλοντας και λόγιες εκφράσεις και λέξεις για να καταδείξω τον  μοναδικό της πλούτο. Το τερπνόν  μετά του ωφελίμου που λέγαμε παλιά, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω ποιο είναι το τερπνό και κυρίως ποιο είναι και τι να το κάνω πια το ωφέλιμο.

Πέρα από τους λόγους που προανέφερα και αποτελούσαν κάποτε την πραγματική αιτία, τώρα  χρησιμοποιώ το γράψιμο  σαν ένα είδος πρωινού προσκλητηρίου, διότι συχνά κάποιοι αναγνώστες μου τηλεφωνούν και διερωτώνται για τις διακοπές αποστολής μηνυμάτων μου. Στην ουσία διερωτώνται αν είμαι ακόμα ‘’ζωντανός’’ – άσχετα με την υγεία και ηλικία μου – διότι έχουν συνηθίσει τον προσωποποιημένο τρόπο γραφής μου, που δίνει εγκυρότητα στα όσα γράφω. Εγώ από την πλευρά μου, με τη συνέχεια γραφής, βρίσκω έναν τρόπο πνευματικής επικοινωνίας, αφού οι άλλοι τρόποι έχουν περιοριστεί εις το ελάχιστο ή χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα. Είναι αλήθεια ότι με τα μηνύματά μου ή τις δημοσιεύσεις στην ιστοσελίδα μου, έχω αποκτήσει  νέους φίλους  και έχω ανανεώσει ξεχασμένες από τον χρόνο φιλίες του παρελθόντος.

Θα επαναλάβω ότι στα 80-100 άρθρα  μου που στέλνω με e-mail, λιγοστεύουν τα συνήθως θετικά σχόλια ή γενικότερα οι αποκρίσεις και γι’ αυτό συχνά ερωτώ αν ενοχλώ κάποιους να μου το πουν , για να διακόψω την ενόχληση. Μέχρι και σήμερα κανένας δεν βρέθηκε να μου το ζητήσει και κολακεύομαι να πιστεύω ότι το χαίρεται, έστω και αν επιλέγει τη λύση της ‘’παράβλεψης’’. Εδώ πάντως με βοηθάει η στατική στήλη της ιστοσελίδας μου που βρίσκει πάντα ελληνόφωνους αναγνώστες στα πέρατα του κόσμου.

Για όλους αυτούς  τους λόγους, θα συνεχίσω να γράφω και ας μη  με διαβάζει κανείς, αφού εγώ πάντα θα αισθάνομαι τη χαρά της νοητής επικοινωνίας μαζί τους. Ξέρω ότι μερικοί – μου το έχουν ανακοινώσει οι ίδιοι – τα τυπώνουν και τα δένουν σε τόμους, ελπίζω όχι για να διευκολύνουν την καύση τους, αφού ο αριθμός των δημοσιευμάτων ξεπερνά τα 650, μεταξύ των οποίων και πολυσέλιδα αποσπάσματα βιβλίων μου, με σύνολο σελίδων που ξεπερνά τις 4.000. Ελπίζω ότι κάτι χρήσιμο θα βρουν και οι μελλοντικοί αναγνώστες, όπως εμείς αναζητούμε στοιχεία για τους δεινόσαυρους και άλλα εξαφανισθέντα είδη του ζωικού βασιλείου που έζησε στον πλανήτη μας. Αντώνης

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

 

           Τραγική    Παράσταση

 

 

 

 

Παρακολουθώ  συστηματικά τις συζητήσεις σοβαρών νομοσχεδίων στις επιτροπές και την ολομέλεια της Βουλής και ακ0ύω, με προσοχή τις περισσότερες ομιλίες και κυρίως των αρχηγών όλων των κομμάτων. Δεν είμαι νομικός έχω όμως εμπειρία τριών δεκαετιών  οικογενειακής διαβίωσης σε χώρες της Ευρώπης - Βέλγιο, Γερμανία και 12 χρόνια [  1960-65 στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο και 1965-71 στην  Τσεχοσλοβακία. των  Νοβότνι ,Ντούμπτσεκ και της σοβιετικής εισβολής]. Γνωρίζω πολύ καλά     τον συνδικαλισμό, αφού υπήρξα ο  ‘’ιδρυτής’’ και γενικός γραμματέας του  πρώτου γενικού  Συλλόγου Μονίμων Υπαλλήλων Υπουργείου το 1977, όταν επετράπη ο συνδικαλισμός στον δημόσιο τομέα. Δεν θα σχολιάσω τον Νόμο αφού έχει πια ψηφιστεί και σχολιάστηκε  κατά κόρο στη διάρκεια της συζήτησης του  στο Κοινοβούλιο.

Παρατήρησα ότι όλα τα κόμματα, παρασυρμένα ίσως από την πανδημία, ακολούθησαν το ‘’φαινόμενο της αγέλης’’. Η μεν κυβερνητική παράταξη, επιχειρηματολόγησε όπως είχε υποχρέωση υπέρ των προτάσεών της. Σύσσωμη δε η Αντιπολίτευση  οδηγήθηκε σε μια πρωτοφανή όσμωση , εναντίον όλων των διατάξεών του με ακραίους χαρακτηρισμούς, που αν τους πιστέψουμε ο Νόμος που ψηφίστηκε ‘’στρέφεται κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων και είναι αντεθνικός’’.

 Ο Νόμος  βέβαια  θα συνεχίσει να κρίνεται και στην εφαρμογή του και υποθέτω ότι θα αποτελέσει βασικό κριτήριο των επόμενων εκλογών, όπως γίνεται στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες του πολιτισμένου κόσμου. Παραβλέποντας τα νομικίστικα επιχειρήματα επί των διατάξεων, μένω με την εντύπωση ότι η αντιπολίτευση δεν είχε αντιρρήσεις για τον νόμο που καταργήθηκε, διότι αν είχε θα τον είχε καταργήσει η προηγούμενη προοδευτική Κυβέρνηση. Συνεπώς πάμε παρακάτω:

Αρχίζω με τις κορώνες  που ακούστηκαν στη Βουλή και την απειλή ότι ‘’δεν θα γίνει αποδεκτή η εφαρμογή του νέου Νόμου ούτε για μια στιγμή, αφού Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη’’, όπως διακήρυξε ο συμπαθής κοντοπατριώτης μου. Βλέποντας και τα συνθήματα των διαδηλωτών  ‘’ ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ‘’, μένω με την εντύπωση ότι το αίτημα ήταν κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.  Διερωτώμαι λοιπόν γιατί εξακολουθούν  να  μετέχουν στο Κοινοβούλιο και αποδέχονται τους παχυλούς μισθούς, σε περιόδους μάλιστα  που ο λαός υποφέρει!!! Το ΚΚΕ,  δεν κρύβει τις προθέσεις του, παρά το οριακό ποσοστό ψηφοφόρων– άλλωστε  στα ολοκληρωτικά καθεστώτα κυβερνούν οι κομματικές μειοψηφίες . Τα λοιπά όμως κόμματα που κάνουν αναφορές και στη δημοκρατία, γιατί δεν μας το λένε καθαρά , ώστε να αποφασίσει ο λαός στον οποίο ισχυρίζονται ότι πιστεύουν:::

Οι  ηγέτες της αντιπολίτευσης  το έπαιξαν   Τσε Γκεβάρα και    Ντολόρες  Ιμπαρούρι με το  no paseran, ακούστηκαν όμως  και κάποια  εθνικοσοσιαλιστικά  ψελλίσματα συμπαράστασης, κατά του κοινού εχθρού, που  βάζει κανόνες στην εργασία και στον κομματικό συνδικαλισμό. Ξαναπαίχτηκε η  παράσταση, με σύμπραξη εκείνων που άλλαξαν   το ΟΧΙ  σε ΝΑΙ, που έφεραν τα CAPITAL CONTROLS, τους πατριδοκάπηλους που αντιποιούνται και το ιατρικό επάγγελμα και  της πασιονάριας, με  το ένα πόδι  στο δημοκρατικό τόξο.  Η πολιτική ασάφεια δεν   βολεύει τους μιμητές, αφού  στη διεθνή πολιτική σκακιέρα προτιμώνται τα πρωτότυπα και οι  υπέρτεροι αριθμητικά !!!  

Από γεροντική περιέργεια ολοκλήρωσα  μια  προσωπική πανελλαδική έρευνα που είχα αρχίσει στη διάρκεια των συζητήσεων του Νομοσχεδίου, για  τους εργαζόμενους με τον παλαιό Νόμο, που τόσο θερμά υπερασπίστηκε ΟΛΗ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Ατυχώς για όλους και κυρίως για τους εργαζόμενους, δεν βρήκα ΟΥΤΕ ΕΝΑ εργοδότη να δηλώνει σωστά ημέρες, αμοιβή και λοιπά ασφαλιστικά στοιχεία των εργαζομένων  και σκέπτομαι. Μου είπαν όλοι ψέματα ή πράγματι αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία, πλην των εργατοπατέρων καλύπτουν και όλα τα κόμματα δεξιά και αριστερά;;;  Στο τέλος του άλλου μήνα μπαίνω στα 88 μου και φοβάμαι ότι  θα φύγω για το αιώνιο ταξίδι μου χωρίς να μάθω την αλήθεια. Έλεος  μεταλλασσόμενοι φίλοι  πολιτικοί και κρίμα που δεν υπάρχει εμβόλιο να βοηθά στην αντιμετώπιση αυτών των μεταλλάξεων. Αντώνης

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

 [και η αλήθεια αγάπη είναι]

 

Αγαπάτε αλλήλους είπε ο  Ιησούς  στους μαθητές του στη διάρκεια του μυστικού δείπνου άσχετα αν  ο Ιούδας , αφού τον φίλησε, έσπευσε να τον παραδώσει στους διώκτες του, έναντι  τριάντα αργυρίων. Η αγάπη αποτελεί τη βάση του χριστιανισμού ,  ενώ κάποιες  άλλες  θρησκείες την  περιορίζουν στους ομοθρήσκους τους, επιφυλάσσοντας ακόμα και τον θάνατο για τους ‘’άπιστους’’ – όπως αποκαλούν τους ετερόδοξους. Είναι και αυτή   μία από τις μορφές της ‘’αγάπης’’, διαφορετική όμως από την αληθινή που επιφυλάσσεται – ολονέν και σπανιότερα - προς τους συνανθρώπους μας [εχθρούς και φίλους],  την πατρίδα, την οικογένεια  και  τον έρωτα., στον οποίο επίσης έχει υπεισέλθει ο υπολογισμός!!!

Δεν είμαι ειδικός και ό,τι ακολουθήσει αποτελεί εμπειρική μου γνώση και αυστηρώς προσωπική άποψη, ύστερα από μακρόχρονη διεθνή παρατήρηση. Ξεκινώ με την απόλυτη βεβαιότητα ότι η αγάπη είναι μία και μοναδική και χαρά σ΄αυτούς που μπορούν να αγαπούν άδολα και χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Η αγάπη αρχίζει πρώτα από τον εαυτό μας και δεν μπορεί να αποτελεί συναλλαγή ή να αποβλέπει σε  ανταλλάγματα. Αντάλλαγμα αποτελεί ακόμα και η   υστεροφημία. Καλή  είναι βέβαια η  ανταπόδοση, χωρίς όμως  να αποτελεί προϋπόθεση, διότι τότε χάνει το μοναδικό  μεγαλείο της και γίνεται εμπορεύσιμο προϊόν, μετακινούμενη από το χρηματιστήριο πνευματικών σε εκείνο των υλικών αξιών. Είναι κοινό μυστικό ότι οι τελευταίες αποτελούσαν ανέκαθεν  την προτίμηση των περισσότερων.

Η ιστορία αναφέρει αμέτρητα παραδείγματα αγάπης,   με  ανταπόκριση [ Ρωμαίος και Ιουλιέτα, ο Μιμίκος και η Μαίρη και πολλά  άλλα]. Μνημονεύονται όμως αμέτρητα άλλα και ίσως κάποια  δεν έγιναν ποτέ  γνωστά, ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα, για φίλους, γονείς, πατρίδα , θρησκεία και τα παιδιά τους. Μοναδική είναι  άλλωστε  η  έμφυτη μητρική αγάπη, που είναι από όλες τις αγάπες  πιο μεγάλη.

Με τρομάζει όμως το γεγονός ότι οι αλλαγές στη ζωή μας επέφεραν και εδώ τις ανάλογες διαφοροποιήσεις, εγγίζοντας ακόμα και την μητρική αγάπη. Ακούγεται συχνά υπερηφάνως  από γυναίκες, ότι δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη της μητρότητας και ότι χαρίζουν την αγάπη τους σε άλλα πρόσωπα ή ζωάκια. Ανάλογες δημόσιες  δηλώσεις ,  μπορεί να ‘’προάγουν’’ τις συγκεκριμένες προσωπικότητες, είναι όμως πολύ κακό δείγμα για το ανθρώπινο μέλλον, διότι αντιστρατεύονται τη φύση τους. Η μητρότητα δεν είναι απλή αγάπη αλλά ανάγκη επιβίωσης του ανθρωπίνου είδους και η μοναδική   ‘’παραχώρησή της ‘’ στις γυναίκες’’ αποτελεί τιμητική διάκριση και όχι ‘’δουλεία’’ όπως συχνά δυστυχώς αποκαλείται τελευταία.

 Δεν εννοώ βέβαια τις γυναίκες που αναγκάζονται να τη στερηθούν  για λόγους βιολογικούς  - που η επιστήμη αντιμετωπίζει - και κυρίως οικονομικούς και κοινωνικούς. Το χειρότερο είναι ότι  χρησιμοποιούνται ψεύτικα προσχήματα  όπως  της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, που  δεν ευσταθούν. Ποτέ η πραγματική αγάπη δεν στάθηκε εμπόδιο στην καλώς νοούμενη  ελευθερία και την ανεξαρτησία   και όσοι το επικαλούνται το συγχέουν ‘’σκόπιμα’’ με τα τσιλημπουρδήματα, την ασυδοσία και τον φιλοτομαρισμό τους. Αλλαγές σημειώνονται και  στην  ενδοοικογενειακή  αγάπη, που έπεσε  θύμα  των σύγχρονων συνθηκών, εργασίας,  επικοινωνίας      και της  ψυχικής απομόνωσης  της εποχής. Ίσως εδώ η πολιτεία μπορεί να συμβάλει πιο ενεργά, βοηθώντας περισσότερο τις μητέρες που επιτελούν με αγάπη και θυσίες τον διπλό ρόλο τους. Θα μου πείτε ότι δεν το έκανε στο παρελθόν  για τις γυναίκες τις υπαίθρου, που η σκληρή δουλειά τους δεν τις εμπόδιζε να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους. Δεν είναι το ίδιο τώρα, διότι χανόμαστε, όπως αναφέρουν τα νούμερα μιας τελευταίας διαφήμισης με παιδάκια.

Θα αποτελούσε ακραία σκέψη στη εποχή μας,  με τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί [ δικαιώματα των φύλων και πρόταξη  της καριέρας  στις προηγμένες κοινωνίες] , η φροντίδα των γονιών όπως την εννοούσαμε κάποτε. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι τρόποι να δείξει κανείς το ενδιαφέρον του προς τους  γεννήτορες, οι οποίοι ενίοτε δεν έχουν  το δικαίωμα έκφρασης προσωπικής  γνώμης ακόμα και για όσα τους  αφορούν, διότι θεωρείται συντηρητική και ξεπερασμένη.  Δεν αναφέρομαι βέβαια στους ‘’γονείς’’ που ‘’δεν έχουν σώας τας φρένας’’  ή φέρονται  κτηνωδώς στα ίδια τους τα παιδιά. Αυτοί αποτελούν  ένα άλλο απεχθές φρούτο της αμοραλιστικής εποχής  μας, που εντάσσουν  και  τα παιδιά τους  στην απόλυτη ιδιοκτησία τους. Είναι και αυτό δείγμα  της υλιστικής θεώρησης της ζωής από τις παντοειδείς ιδεοληψίες.

Θυμάμαι φίλο μου προ τριακονταετίας που μου εμπιστεύτηκε με χαρά ότι ‘’βρήκε θέση για την μητέρα του’’ στο ίδρυμα της ‘’αγίας Αθανασίας’’ και έφριξα. Έφριξε και εκείνος όταν σύντομα έμαθε το θάνατό της και με καθυστέρηση ένιωσε τις τύψεις του που ‘’δεν είχε βρει ελεύθερο χρόνο να επιλέξει κάτι καλύτερο για τη μάνα που τον έφερε στον κόσμο !!! Με την πάροδο του χρόνου έχασαν την δημοφιλία τους τα ιδρύματα της αγίας του Αιγάλεω και παρέμειναν τα ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα φροντίδας ηλικιωμένων. Ο αυξημένος  αριθμός των περιθαλπόμενων  μας έγινε γνωστός με την πανδημία , αφού ο χάρος θέρισε διεθνώς εκατομμύρια πελατών των ευαγών αυτών ιδρυμάτων, στα οποία είχαν ‘’παραδοθεί’’ με την σύμφωνη γνώμη, της πολιτείας, των συγγενών και ίσως  και την προσωπική τους συγκατάθεση. Το τελευταίο ίσως υπήρξε και αποτέλεσμα ‘’εξαναγκασμού’’ ή  λανθασμένου  αντίδοτου της μοναξιάς.

Ακούστηκαν και γράφηκαν, ‘’έτσι για τα μάτια’’, πολλά από αρμόδιους και αναρμόδιους, για την ταμπακιέρα όμως δεν μίλησε απολύτως κανείς. Δημοσιεύτηκαν κάποια άρθρα με αριθμούς  για τη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε και η οποία  βεβαίως ήταν γνωστή στους πάντες που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Ενημερώνω έντιμα  τους δήθεν ‘’καλούς’’ αριστερούς και αριστερίζοντες προοδευτικούς και μη, να μην κάνουν το λάθος και επικαλεστούν συγκρίσεις με τα καθεστώτα που υποστηρίζουν. Στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού [ που έζησα 12 χρόνια και τις γνώρισα καλά] και  όσες  κρατούν με το ζόρι υπολείμματα των ολοκληρωτικών συστημάτων  [Κούβα, Β. Κορέα, Κίνα] δεν επιτρέπεται ούτε η δημοσιοποίηση των θυμάτων και δεν μαθαίνει ποτέ  κανείς τι απέγιναν οι δικοί του.  Η ίδια μοίρα επιφυλάσσεται για όσους ‘’δεν πρόλαβαν να φύγουν νωρίς’’ , με εξαίρεση εκείνων που τα οικονομικά τους επιτρέπουν τη δυνατότητα πρόσληψης προσωπικού για τη φροντίδα τους. Απομένει  μόνο το ενδιαφέρον της Εκκλησίας και κάποιων παππαντώνηδων να φροντίζουν όσους δεν θεωρούνται πλέον παραγωγικοί. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν,  λέει  ο Οράτιος Μακ Κόι στο βιβλίο του και  φοβάμαι ότι  όσοι το διάβασαν , θεωρούν ότι δεν τους αφορά προσωπικά. Να λοιπόν και μια άλλη,  πολύ ενδιαφέρουσα  σύγχρονη  εκδοχή της ‘’ αγάπης’’.

Προσωποποιώντας λοιπόν  το κύριο θέμα του άρθρου μου, την   αγάπη, ομολογώ ότι την βίωσα και εξακολουθώ να την απολαμβάνω, διότι ποτέ δεν ζήτησα ανταπόδοση ή όποια άλλα ανταλλάγματα,  που  την ευτελίζουν . Δεν επέτρεψα να γίνει αντικείμενο δούναι και λαβείν, και συνεπώς,  μετρώντας μόνο την αγάπη που έδωσα , αισθάνομαι απεριόριστη ικανοποίηση και θετικό ισοζύγιο!!!

Επειδή ο σαρκασμός αποτελεί στοιχείο επιβίωσης, σχολιάζω μια διαφήμιση βιβλίου που μόλις μου περιήλθε  για τη γιορτή του πατέρα. Είμαι σίγουρος ότι η τελευταία είναι σχεδόν άγνωστη στην πλειονότητα. Αλλά και εκείνη της μητέρας, που λόγω των αγώνων ισότητας των φύλων παραμένει στην ‘’επικαιρότητα’’,  εξαντλείται στα προσχήματα και στους τύπους αμφοτέρωθεν. Όσοι  αγαπούν τουλάχιστον την αλήθεια είμαι βέβαιος ότι αυτή τη φορά θα συμφωνήσουν μαζί μου, άσχετα με όσα ενδεχομένως έλεγαν ή θα συνεχίσουν να λένε. Τα υπόλοιπα, αν δεν αποτελούν ‘’κατά συνθήκην ψεύδη’’  είναι  για κατανάλωση και  ενδεχόμενη προβολή.

Αντώνης

ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ

 

ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ

 

 

Σε μια εποχή που,  με πρόσχημα  τις διακηρύξεις για λαϊκές ελευθερίες, που καταπατήθηκαν οικτρά από συστήματα που τώρα τις επικαλούνται,  έχει χαθεί κάθε  μέτρο. Σκέπτομαι πού οδηγείται η σύγχρονη κοινωνία ή τις επιπτώσεις  του φαινομένου  στη σύγχρονη ζωή. Συλλογίζομαι το άλλοτε και το τώρα, το πριν και το μετά και  έχω πάμπολλα προσωπικά βιώματα που    απαντούν  καίρια στα σχετικά ερωτήματά .

Ο  φιλόσοφος  Κλεόβουλος ο Λίνδιος – ένας από τους 7  αρχαίους σοφούς –  διατύπωσε το ρητό  ‘’μέτρον άριστον’’, που διέκρινε και το έργο του .  Αν και τύραννος της περιοχής του, η ποιότητα του έργου του δείχνει έναν άνθρωπο εύστροφο, διεισδυτικό, που άγγιζε σε βάθος τα ανθρώπινα ζητήματα, που αγαπούσε την ελευθερία, σεβόταν την ανθρώπινη ύπαρξη και ιδιαίτερα τις γυναίκες που δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες.

Οι μετέπειτα  αμφισβητίες του πρόταξαν στη ρήση τη λέξη ‘’παν’’, για να δικαιολογήσουν τη χρήση ‘’κάθε μέτρου’’ που ενδεχομένως θα ξεπερνούσε τον στενό έλεγχο  των ενεργειών τους. Με την γνήσια ή την παραποιημένη μορφή του, το ρητό δεν παύει να υπηρετεί την σκέψη και τη λογική στα έργα των ανθρώπων, ακολουθώντας και την Αριστοτελική άποψη , την οποίαν οι σύγχρονοι προοδευτικοί θα χαρακτήριζαν ‘’συντήρηση’’.

 Κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να είναι κατά τον Αριστοτέλη ελλειπτική, υπερβολική η μεσαία. Η υπερβολή και η έλλειψη ως άκρα χαρακτηρίζονται κακίες, ενώ το μέσο αρετή. Η μεν υπερβολή αξιολογείται ως ελαττωματική, η έλλειψη ως αφορμή κατάκρισης και η μεσότητα ως αφορμή επαίνου, επειδή ευκολότερα κάποιος ακολουθεί την κακία και δυσκολότερα την αρετή. Σύνηθες προοδευτικό φαινόμενο!!!

Συμπερασματικά λοιπόν, σε αντίθεση με  όσα τεχνηέντως προσπαθούν να επιβάλουν στον λαό οι αρνητές της τάξης και του μέτρου, επιδιώκουν να προκαλέσουν το θυμικό  εύπιστων και ανερμάτιστων ανθρώπων, για να δημιουργήσουν μια νέα ιδέα περί ελευθερίας στα όρια της ασυδοσίας. Αυτή τους την ακραία και πολύ εύληπτη πρόταση, την ονομάζουν προοδευτική ή αριστερή ‘’πολιτική’’,  για να ξεγελάσουν όσους  ‘’μυρίστηκαν’’ τις αναμασημένες προθέσεις τους που ξεγέλασαν τους λαούς. Με την ευκαιρία αναφέρομαι και  σε ένα σημερινό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3 για την Κούβα, μια χώρα που αποτελεί το συνώνυμο της επανάστασης. Οι άνθρωποι ζούνε όπως εμείς στην κατοχή, με πολλαπλές εργασίες για να τα φέρουν βόλτα και δελτίο με ατέλειωτες ουρές για ελάχιστα τρόφιμα. Ήταν μια γροθιά στο στομάχι, παρά τη μακρόχρονη πείρα μου από χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού, για ένα λαό που το μόνο που του έμεινε είναι η ‘’περηφάνια ‘’ για τη χώρα του, που χρησιμοποιεί ακόμα και κατσίκες να σέρνουν καροτσάκια μεταφοράς προϊόντων.

Δεν υπάρχει ευνομούμενη κοινωνία χωρίς κανόνες και μέτρο και μάλιστα απαγορεύεται δια ροπάλου κάθε αντίρρηση εφαρμογής στις χώρες που  θεωρούν πρότυπό τους. Να τους θυμίσω τα γεγονότα της Τιεν Ναν Μεν που πνίγηκε στο αίμα και απαγορεύουν ακόμα και την αναφορά της λέξης ή την Άνοιξη της Πράγας  που έζησα προσωπικά;;; Θα προτιμήσω τη δεύτερη που αποδείχτηκε ότι υπήρξε  μέγιστο λάθος από την αρχή της, η μη τήρηση του μέτρου. Και εξηγούμαι:

Αρχικά, αγανακτισμένοι από τα δεινά που συσσώρευσε στη χώρα το κομμουνιστικό καθεστώς, ζήτησαν απλά δική τους επιλογή στην διοίκηση της χώρας, σε σοσιαλιστικά πλαίσια και με ηγεσία ‘’σοβιετοσπουδαγμένη’’, αφού και ο Ντούμπτσεκ που ηγήθηκε της αλλαγής,  επιλογή των Ρώσων ήταν. Όσο περνούσε ο καιρός και οι Σοβιετικοί επί μήνες ‘’ έκαναν στρατιωτικές ασκήσεις γύρω από την Τσεχοσλοβακία’’, οι απαιτήσεις του λαού ξεπέρασαν το μέτρο που τους είχαν επιτρέψει και άρχισαν να ζητούν ‘’ κατάργηση της Αστυνομίας – μαζεύοντας υπογραφές με τραπεζάκια στους δρόμους και τις πλατείες’’ και πολλές άλλες ‘’ελευθερίες’’ που τους ήταν εντελώς άγνωστες για δεκαετίες.

Οι Ρώσοι φοβήθηκαν, διότι έβλεπαν ότι θα έφθαναν στην αιματοχυσία  της Βουδαπέστης του 1956 και θα έμπλεκαν με μιμητές ανάμεσα στους ‘’ συμμάχους’’ τους που  κρατούσαν με το ζόρι.  Εκεί ακριβώς φάνηκε και η αδυναμία της ηγεσίας του  Ντούμπτσεκ να κρατήσει το μέτρο. Τα αποτελέσματα είναι πλέον γνωστά, αφού στα καθεστώτα αυτά δεν επιτρέπονται δεύτερες σκέψεις. Ίσως κάτι ανάλογο υπαινίσσονται και οι   δικοί μας ‘’αριστεροί νταήδες ’’ που  απειλούν  ότι η ‘’δεύτερη φορά αριστερά’’  δεν θα είναι περαστική αλλά   μόνιμη κατάκτηση της εξουσίας.  Ως εκεί ακριβώς εξικνείται η προοδευτικότητα των δικών μας αριστερών, που ομιλούν ήδη για ξεσηκωμούς στις πλατείες και τους δρόμους της χώρας, για να επιβάλουν το ‘’δικό τους δίκαιο’’.

Ύστερα από όλα αυτά, νομίζω ότι είναι καιρός κάποιοι δικοί μας  να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους  όσο είναι νωρίς για να μην πάθουν ό,τι έπαθαν ο Ντούμπτσεκ και η παρέα του, τους οποίους πρώτοι καταδίκασαν το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, που έσπευσαν  να αναγνωρίσουν τη σοβιετική εισβολή στη χώρα των κρυστάλλων!!!

Θα ξαναθυμίσω μια φράση του γέρου Παπανδρέου, που υπήρξα αυτήκοος μάρτυς στο Βελιγράδι το 1965, όταν ο Διπλωματικός του Σύμβουλος  του είπε κάτι όχι και τόσο ευγενικό για τον γιο του Ανδρέα. ’’Είναι και αυτός αχθοφόρος ενός μεγάλου ονόματος’’, [είναι ένας χαρακτηρισμός που είχε κάνει παλιότερα για τον Σοφοκλή Βενιζέλο]. Ας προσέξουν λοιπόν ενδεχόμενοι μιμητές να αποφύγουν ανάλογους χαρακτηρισμούς, διότι η ζωή επαναλαμβανεται!!! Αντώνης

 

ΤΑ ΦΩΤΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΙΑΣ

 

               ΤΑ Φ ΩΤΑ ΤΗΣ ΕΣΠΕΡΙΑΣ

[Così fan tutte, ossia La scuola degli  amaΝΤΙ]

 

 

Η λέξη του τίτλου Εσπερία,  είναι το θηλυκό του επιθέτου Εσπέριος, που αναφέρεται στον βραδινό ή αυτόν που βρίσκεται δυτικά ή καθ’ υπερβολήν στη δύση του. Αποτελεί όνομα γυναικών και αρχαίων   πόλεων, ανέκαθεν όμως σήμαινε  γεωγραφικά, την Ιταλία, την Ισπανία ,  τη Δυτική Ευρώπη και τη Δύση γενικότερα. Στην αρχαιότητα, η λέξη  προσδιόριζε το δυτικό  τμήμα της  [Οζολίδας] Λοκρίδας, χώρο που καταλαμβάνει ο νομός Φωκίδας, ενώ το Ανατολικό της τμήμα  [η Οπουντία], αποτελεί τον σημερινό νομό Φθιώτιδας.

Ο υπότιτλος είναι γραμμένος  σκόπιμα στα ιταλικά για να περιορίσει την πρόκληση που αποτέλεσε για την εποχή της , η θαυμάσια αυτή  Όπερα του Μότσαρτ, σε λιμπρέτο του Λορέντσο ντα Πόντε. Αποτελούσε προτροπή για  ανταλλαγή συντρόφων, αποδίδοντας την ευθύνη  στις γυναίκες. Στις μέρες μας, το τελευταίο αποτελεί ντόπιο προϊόν, προχωρημένων και προοδευτικών αντιλήψεων. Έτσι όμως, εκείνος που το υποστηρίζει, αποποιείται έμμεσα  ή   απορρίπτει   τον ρόλο του  ως μέλους μιας οργανωμένης στα γνωστά ηθικά πρότυπα  κοινωνίας. Αποτελεί μάλιστα  ‘’πιασάρικο’’ θέμα σύγχρονων   συγγραφέων, προδίδοντας έτσι και ενδεχόμενα προσωπικά  απωθημένα κάποιων από αυτούς.!!!Η υποκριτική μας  κοινωνία, φρόντισε όμως και εδώ να τα ‘’φορτώσει’’ όλα στις γυναίκες, αφού  η συγκεκριμένη  Όπερα εξακολουθεί να παρουσιάζεται με τον τίτλο ‘’Έτσι κάνουν ΟΛΕΣ’’ η σχολείο του έρωτα.

Ζώντας αρκετές δεκαετίες   στην Εσπερία, είμαι βέβαιος ότι μας έδωσε και αυτή τα φώτα της, αλλά  η  ευθύνη της επιλογή είναι  δική μας. Ίσως αισθάνθηκαν  την ανάγκη να μας ανταποδώσουν , στο μέτρο  των δυνατοτήτων τους,   ένα μέρος των όσων τους πρόσφερε η χώρα μας στο παρελθόν. Το σημαντικό είναι ότι οι επιλογές μας δεν υπήρξαν πάντα οι καλύτερες, αφού επικράτησαν κριτήρια που μας βόλευαν ή μας προσέδιναν μια πιο αρεστή και συμφέρουσα εντύπωση. Τα καλά και συμφέροντα έπαιξαν και εδώ τον δικό τους ρόλο.

Λέγονται κατά καιρούς πολλά και διάφορα, σε βάρος των ‘’απελευθερωμένων’’ δυτικών κοινωνιών, για την κατάργηση του θεσμού της οικογένειας, της θρησκείας και την επικράτηση διάφορων ακροτήτων. Νομίζω ότι και στην περίπτωση αυτή , πρόκειται για φήμες και σκόπιμες διαδόσεις, που ενδεχομένως εξυπηρετούν ειδικούς σκοπούς εκείνων που τους επικαλούνται ενώ πολλές φορές αγνοούν την πραγματικότητα. Βρέθηκα π.χ. στην  απελευθερωμένη Ολλανδία  σε γενέθλια παππούδων, με παρουσία, παιδιών, εγγονιών και δισέγγονων από τα πέρατα της Υφηλίου και κυρίως με απόδοση σεβασμού και αγάπης. Δεν θυμάμαι τελευταία ανάλογες εικόνες στην παραδοσιακή χώρα μας. Ίσως να μην έτυχε ή να ‘’διέλαθαν της προσοχής μου’’!!!

Θυμάμαι παλιότερα με τη μόδα του μίνι τους ‘’μελανιασμένους’’ από το κρύο  καλλίγραμμους μηρούς των νεαρών των βαλκανικών χωρών, που έσπευσαν να αντιγράψουν την Εσπερία. Στη δική μας χώρα υπήρξε μια χρονική υστέρηση η οποία όμως ξεπεράστηκε αυξάνοντας το ‘’όρια’’ ακόμα και της  αισθητικής!!! Αργούμε αλλά δεν λησμονούμε και αυτό ισχύει σε περισσότερες εκφάνσεις της σύγχρονης ζωής και ας μην τα φορτώνουμε όλα  στους τουρίστες ή γενικότερα σε ευρωπαϊκές επιλογές. Φθάσαμε στο σημείο να ‘’χρεώνουμε’’ ακόμα και τα καμάκια στις τουρίστριες, ενώ ευθύνεται  η σεξουαλική πενία και η επίδειξη του κακώς νοούμενου ανδρισμού.  Είναι ελεύθερες επιλογές μας και ας σταματήσουμε να ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους για τις  ευθύνες μας.

Θυμάμαι  επίσης, με πολλή συγκίνηση, τα φώτα της ράμπας , μια ταινία με την οποία  ο Τσάρλι Τσάπλιν δίδαξε στην  κοινωνία την αγάπη  και την αλληλεγγύη για τους ανθρώπους που μπαίνουν ‘’στο περιθώριο’’ της ζωής. Και όμως αυτή η ταινία είχε απαγορευτεί ως το 1972 στο Λος Άντζελες και  σώθηκαν τα προσχήματα με το καθυστερημένο  Όσκαρ συνεισφοράς από την Ακαδημία, που παρέλαβε αυτοπροσώπως ο Τσάπλιν, κλείνοντας έτσι τους λογαριασμούς του με τις ΗΠΑ.

«Τα Φώτα της Ράμπας» αποτέλεσαν τον  απόλυτο συναισθηματικό αποχαιρετισμό του Τσάπλιν στον αλητάκο που έδωσε πρόσωπο στην εκφραστική, ανθρωπιστική (και κωμική) δύναμη της έβδομης τέχνης και θα επισήμανε μελαγχολικά την πίσω όψη του χολιγουντιανού '50, αυτήν που συνόψιζε ένα σπαρακτικό αντίο στους πιονέρους που θεμελίωσαν την λαϊκή βάση του αμερικάνικου κινηματογράφου.

Κάθε χώρα λοιπόν και ο καθένας μας δίνει ό,τι μπορεί και θέλει, αρκεί εμείς να επιλέξουμε εκείνο που μας  αρμόζει και δεν προσβάλλει την ιστορική και την κρατούσα αισθητική και ηθική μας.!!!    Αντώνης

ΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΑ

 

 

Όλοι μας σχεδόν  βιώνουμε μια προσχηματική  κατάσταση   στα όρια της εικονικής πραγματικότητας και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι. Για να κατανοήσουμε τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα, οφείλουμε να  εξηγήσουμε ότι πρόσχημα  είναι ό,τι χρησιμοποιείται ως δικαιολογία ή πρόφαση αντί του πραγματικού λόγου ή σκοπού. Το τελευταίο ενδέχεται να οφείλεται  σε  εσκεμμένη  ενέργεια  οργανωμένων ατόμων ή  συμφερόντων,  μπορεί όμως  να αποτελεί και  μια απλή ή  φιλική πράξη  συμπαράστασης, για να αμβλύνει τα όσα δυσάρεστα τη συνοδεύουν. Αυτό αποτυπώνεται πλήρως στη γνωστή  έκφραση ‘’κρατώ τα προσχήματα’’. Δηλαδή συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τους τύπους, τις κοινωνικές νόρμες και τους αποδεκτούς ηθικούς κανόνες, συγκαλύπτοντας  τις πραγματικές προθέσεις και σκοπούς μου, για να μην συναντήσω αντιδράσεις ή να μη δυσαρεστήσω φιλικά και αγαπημένα μου πρόσωπα.

Διαστρεβλώνεται παντοιοτρόπως η αναγνωρισμένη από τους διεθνείς Οργανισμούς προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα, με προσχήματα , για  να προβληθούν και να κρατηθούν ‘’ζωντανές’’, έωλες  πρακτικές που ταλάνισαν για δεκαετίες  τη διεθνή κοινωνία.   Η ιδιοτέλεια υπερτερεί οποιουδήποτε άλλου σκοπού η έργου  που δεν  ‘’βολεύει’’, ακόμα και του εθνικού συμφέροντος. Η υλιστική εποχή μας, με ευθύνη όλων μας και αφού έχουν χαθεί πλέον οι ηθικές αξίες και αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ιδεολογία, κυριαρχείται από τον  απόλυτο αμοραλισμό. Τα πάντα ελέγχονται από ένα αδιάκοπο μουρμούρισμα αμφισβήτησης  και την ‘’προπαγάνδα’’, για την οποία δαπανώνται τεράστια και άγνωστης προέλευσης ποσά. Το έργο διευκολύνεται και από τα πάμπολλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που εκμεταλλεύονται την  αφέλεια  των νεοελλήνων, που δεν διστάζουν να αποδέχονται τα πάντα με την ίδια ευκολία που εκθέτουν σε κοινή θέα και ‘’όλα τους τα άπλυτα’’, αρκεί να προσπορίζονται περισσότερα  ‘’like’’  στον  λογαριασμό  τους.

Είναι νωρίς ακόμα να μιλήσουμε για όσα καταθέτουν  σε εξεταστικές επιτροπές  και στον Άρειο Πάγο επώνυμοι  μάρτυρες, δεν μπορεί όμως παρά να αποτελέσουν θέματα που θα μας απασχολήσουν σύντομα και εύχομαι να μην επιβεβαιωθούν.  Οι καταγγελλόμενοι περιορίζονται σε διάφορα χαριεντίσματα και ευφυολογήματα  περί ανέμων και υδάτων, όσο έχουν ακόμα την κομματική στήριξη, έστω και με τη  μορφή συμπαράστασης εκ ‘’καθήκοντος’’. Θυμάμαι ότι σχεδόν παρόμοια ήταν η συμπαράσταση σε ένα άλλο χώρο λίγο παλιότερα, ενώ τώρα προσποιούνται ότι τους ξέχασαν, αφού η επιλεκτική αμνησία  αποτελεί  σύνηθες κομματικό  φαινόμενο. Μην εκπλαγείτε αν διαπιστώσετε  σύντομα να δαιμονοποιούνται και  οι όροι βοσκοτόπια, ντοκουμέντα ίσως δε και η λαϊκή απόδοση του όρου  ιερωμένος!!!  Οι ίδιοι βέβαια οι καταγγελλόμενοι δεν θα παύσουν ποτέ να υπερασπίζονται, όπως το δικαιούνται, την αθωότητα και τους αγώνες τους για πρόοδο και δικαίωση του λαού [εννοώντας την τσέπη τους, που αποτελεί τη σημερινή μετεξέλιξη της ιδεολογίας].

Διαβάζω τελευταία ότι κάποιος πρωτοκλασάτος από το πρόσφατο παρελθόν, βρήκε την ευκαιρία να γράψει και βιβλίο  στον Κορυδαλλό, περιγράφοντας – μεταξύ άλλων – και χωρίς φιοριτούρες τη νύχτα της  προφυλάκισής του: «Μου περνούσε διαρκώς η σκέψη ότι ήταν ευτύχημα το γεγονός ότι δεν ζούσε η μητέρα μου». Ολόκληρη η μαρτυρία του, διατρέχεται άλλωστε από πορτρέτα, χαρακτηρισμούς, αναφορές στην αστική ανατροφή του, μέσα από την οποία επιχειρεί να ερμηνεύσει το αδιανόητο που ενείχε για τον ίδιο μια τέτοια εξέλιξη στη ζωή του. «Στο μυαλό μου έρχονταν συνεχώς εικόνες των προσώπων της οικογένειάς μου, που αγαπούσα και σεβόμουν». Η μητέρα του, ο πατέρας του, η γιαγιά του, ο αδελφός της μητέρας του το όνομα του οποίου έχει πάρει, ο παππούς του, είναι όλοι παρόντες στο βιβλίο. «(…) Έπρεπε να συμβιβάσω αυτές τις εικόνες με την πραγματικότητα που θα βίωνα τους επόμενους μήνες». Πηγή: Protagon.gr.

Θεωρεί εκ προοιμίου τα όσα του καταλογίστηκαν ως ‘’εξέλιξη’’ και δεν αναφέρεται  καθόλου στους άλλους, τους πολλούς και για μια  φορά ακόμα γελασμένους ανθρώπους που με την ψήφο τους τον έφεραν στην εξουσία - αρκεί  που δεν τους θεώρησε και  υπεύθυνους για τα καμώματά του. Αν τους είχε αναφέρει  θα τον  λυπόμουν και εγώ για τα όσα έζησε στις φυλακές  [προφανώς εντελώς διαφορετικά ακόμα και από τους σύγχρονους ‘’Αγιάννηδες’’ , που η ζωή τους ανάγκασε να κλέψουν ένα καρβέλι ψωμί για τα πεινασμένα παιδιά τους].

Με βάση τον τελευταίο μου συλλογισμό, καλώ εκείνους που θα έχουν την ατυχία να ακολουθήσουν αυτή την εμπειρία, να μας πουν από τώρα τις δόλιες σκέψεις που ‘’ ενδεχομένως τους οδήγησαν στα όσα τους αποδίδονται’’, διότι αν περιμένουν από τους συντρόφους τους την όποια συμπαράσταση, ‘’πλανώνται πλάνην οικτράν’’. Η ζωή έχει αποδείξει ότι όλοι  οι άνθρωποι παραμένουν εντελώς μόνοι στη φυλακή και στον θάνατο  και  ισχύει η ρήση  ‘’ ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’.

 Με λύπη μου διαπιστώνω ότι κάποιοι που δεν χάνουν ευκαιρία να ομιλούν και να κόπτονται για την ελευθερία, δεν  έχουν κατανοήσει ότι η ελευθερία του καθενός μας , σταματά εκεί που αρχίζει η  ελευθερία των άλλων.  Είναι ελεύθεροι να ονειρεύονται το ‘’θαύμα’’ των σοβιέτ, της Κούβας και της Β. Κορέας, αλλά η δημοκρατία άλλα πρεσβεύει και οι κανόνες της  είναι υποχρεωτικοί για  όλους τους πολίτες των σύγχρονων  κοινωνιών. Πολλές φορές έχω σκεφθεί τι θα έλεγε ο Τσε Γκεβάρα αν ζούσε και έβλεπε τα σημερινά χάλια της ‘’Νύμφης’’ της Καραϊβικής, που από τη δικτατορία του Μπατίστα κατέληξε σε ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς μιας οικογένειας που εναλλάσσεται στην εξουσία. Το σημαντικό είναι ότι όπως τότε έτσι και τώρα ο λαός της θαλασσοπνίγεται με βαρκούλες στην προσπάθεια φυγής προς την ελευθερία.

  Οι Νόμοι, που διέπουν τα δικαιώματα των πολιτών ευνομούμενων δημοκρατιών, ψηφίζονται και καταργούνται  στα εκλεγμένα κοινοβούλια και είναι φυσικό να απαγορεύουν το ‘’χτίσιμο των γραφείων των καθηγητών’’ , το κάψιμο ανθρώπων  που εργάζονται για το ψωμάκι τους σε τράπεζες και άλλα ιδρύματα που έχει θεσπίσει η πολιτεία. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για ‘’συνδικαλιστές’’ που αγνόησαν σήμερα την απαγόρευση της δικαιοσύνης και εμπόδισαν τον απόπλου πλοίων με άσχετους και ανεύθυνους  ανθρώπους, ακόμα και τουρίστες που τους περιμένει η χώρα μας ως μάννα εξ ουρανού. Πέραν του κακού που κάνουν στην οικονομία  και τους ανέργους μας,  δίνουν πρόσχημα στους πατριδοκάπηλους εθνικιστές  να πουλάνε   φρούδες ελπίδες στους αφελείς, μέσα από μια πλειάδα ραδιοτηλεοπτικών δικτύων ανά τη χώρα. Πρόκειται για τη ‘’θεωρία των δύο άκρων’’ που προσπαθούν παντοιοτρόπως να διαψεύσουν, αλλά περίτρανα επιβεβαιώνουν στην πράξη.

Αντώνης