ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ

 

         [Αλήθειες από  έναν εμπειρικό]

          ΑΦΟΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

 

 

Στα 87 μου χρόνια, έχω βιώσει πανδημίες και αιματηρούς πολέμους – με επικράτηση της  ασυδοσίας και χωρίς ειδική Νομοθεσία προστασίας των γυναικών – αλλά δεν συνάντησα  φαινόμενα  δολοφονίας των  από τους συζύγους τους. Υπήρχε τότε διάσπαρτη  μια βιαιότητα, ακόμα και στα παιχνίδια των παιδιών, δεν θυμάμαι όμως  καμιά δολοφονία, παρά το γεγονός ότι οι γάμοι της εποχής είχαν διάφορα κίνητρα και σπάνια τον έρωτα.

Οι ‘’καλοί άνθρωποι’’ δεν γίνονται με Νόμους προστασίας ανάμεσα στα  φύλα, που μπορούν να εκληφθούν σαν  διάκριση και ρατσισμός, παρά να  συμβάλουν στη δικαιούμενη ίση τους  μεταχείριση . Η αγάπη δεν επιβάλλεται αλλά αποτελεί βασικό στοιχείο αμοιβαιότητας μεταξύ των ανθρώπων, ασχέτως φύλου.  Το θέμα αρχίζει από την οικογένεια και την παιδεία. Οι μητέρες είναι αυτές που ‘’διαμορφώνουν’’ τους χαρακτήρες  στους κανακάρηδές τους . Είναι γνωστά και  τα αντίθετα περιστατικά [ η Φούλα και η Κάστρω που δολοφόνησαν τον καημένο Αθανασόπουλο] και αμέτρητα άλλα γνωστά και άγνωστα περιστατικά.  Οι Νόμοι πρέπει να γίνουν  αυστηρότεροι και σε αφαίρεση ζωής – ασχέτως  φύλου – πραγματικά ισόβια  χωρίς  γεωργικές ενασχολήσεις  και προκλητικές άδειες των  καταδικασμένων δολοφόνων.

Από την άλλη, με την προβολή των λεπτομερειών όλων αυτών των ειδεχθών εγκλημάτων, ξεσηκώνονται και οι μιμητές που θέλουν να προβληθούν, έστω και  με ένα έγκλημα, αφού δεν είναι ικανοί για  κάτι  θετικό. Η περιγραφή και η πλήρης ανάλυση  των λεπτομερειών  από τα μέσα ενημέρωσης – όλα τα μέσα – μάλλον  υποκινεί παρά στιγματίζει τους δολοφόνους [θυμηθείτε πόσοι βιαστές και δολοφόνοι γυναικών κατακλύζονται από μηνύματα νεαρών θαυμαστριών!!!] Η επίμονη και αναλυτική περιγραφή της επίθεσης με βιτριόλι από γυναίκα  σε γυναίκα  βρήκε επίσης  άμεσα τους  μιμητές της  και  μην ψάχνετε δικαιολογίες.

Η προβολή της βίας προκαλεί μιμητές, όπως γίνεται σε κάθε  ακρότητα ή  ‘’παρανομία’’ και ας μην ψάχνουμε αφορμές στην πανδημία  ή άλλες δικαιολογίες. Τα διάφορα κανάλια, προκειμένου να φανούν ότι κατέχουν την αλήθεια  των γεγονότων, δεν παραλείπουν ούτε τον ‘’τρόπο που πλύθηκε το μαχαίρι του φόνου’’. Σκέφθηκε κανένας από αυτούς που δεν παύουν να προσθέτουν λεπτομέρειες, πώς θα νοιώσουν τα παιδιά των θυμάτων όταν μεγαλώνοντας διαβάσουν τα όσα έχουν γραφεί ‘’σε βάρος τους’’;;; Το κακό είναι ότι δεν αποφεύγουν τις λεπτομέρειες ούτε οι ειδικοί που καλούνται να εκφέρουν την επιστημονική τους γνώμη!!! Έλεος.

Δεν θα πω για την ώρα λεπτομέρειες, αλλά θα επανέλθω αν χρειασθεί, για τα καθημερινά πρότυπα που προσφέρουν τα τηλεοπτικά προγράμματα, προβάλλοντας κάθε οικογενειακή ανωμαλία, που προφανώς συγκινεί περισσότερο από το σωστό και την κανονικότητα. Υπάρχει διαφορά μεταξύ των γραπτών κειμένων των βιβλίων και της δραματοποίησής τους, διότι το πρώτο το επιλέγουμε, ενώ το δεύτερο μπαίνει σε κάθε σπίτι και το βλέπουν παιδιά και άτομα με ταραγμένα  μυαλά!!! Ας το προσέξουν λίγο οι ‘’καταξιωμένοι’’ κατά τα άλλα σκηνοθέτες μας, διότι ζούμε σε μια τόσο αμοραλιστική εποχή και πρέπει όλοι να προσέχουμε. Υπάρχουν και καλύτερα πράγματα να προβάλουν, με δεδομένο ότι δεν είναι όλες οι οικογένειες διαλυμένες ούτε όλοι οι Έλληνες ‘’ εντιμότατοι  κερατάδες’’, όσο και αν οι ακρότητες αποτελούν κίνητρο περιέργειας ,  μίμησης και θεαματικότητας!!!.  Αντώνης

ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

 

    ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

 

 

Για μια ακόμα φορά το άρθρο που ακολουθεί θα γραφεί σε πρώτο πρόσωπο – όπως συνηθίζω. Μπορεί να φαίνεται ότι αυτοπροβάλλομαι ή  αποτυπώνω τις προσωπικές μου απόψεις για το θέμα που με απασχολεί, στην πραγματικότητα  όμως ‘’περνώ’’ από το φίλτρο των προσωπικών μου εμπειριών – και είναι αμέτρητες – τα γεγονότα που με απασχολούν. Ίσως να δείχνει εύκολο αλλά σας διαβεβαιώ ότι  πονώ και συμμερίζομαι τα όσα περιγράφω και κυρίως τα γράφω και για μένα. Διηγούμαι πραγματικά γεγονότα που ζω ή  έζησα , τα οποία δεν μπορούν να έχουν πολλές αλήθειες, ούτε θεωρώ εαυτόν κάτοχο της μοναδικής, γιαυτό περιορίζομαι στα βιώματά μου. Επικαλούμενος τον τίτλο του θαυμάσιου ποιήματος του Νίκου Καββαδία, αναζητώ στους στίχους του να βρω στοιχεία του εαυτού μου. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινά στοιχεία, όπως έχουν και μεγάλες διαφορές, πολλοί όμως από αυτούς περνάνε απαρατήρητοι, χωρίς να διερωτηθεί  ποτέ κανείς αν άξιζαν αυτής της μεταχείρισης.

Έτσι τα φέρνει η ζωή και πορευόμαστε  όχι πάντα όπως θέλουμε, αλλά τις περισσότερες φοράς όπως μας λάχει και δεν αναφέρομαι σαφώς σε εκείνους που δέχονται ό,τι τους δοθεί ή δεν προσπαθούν για κάτι καλύτερο για τους ίδιους και τους δικούς τους. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι αρκούνται να χαρακτηρίζουν την κοινωνία άδικη – που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα – και να προσπαθούν να τη διορθώσουν όχι με δικές τους προσπάθειες αλλά με τσιτάτα διάφορων κοσμοθεωριών, που απέτυχαν στην εφαρμογή τους. Το κακό είναι ότι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι οι περισσότεροι έχουν πέσει θύματα ιδεοληψιών ή κομματικών συμφερόντων, αν αυτό δεν βολεύει και την τεμπελιά τους.

Επανέρχομαι λοιπόν στον τίτλο του εξαίρετου ποιήματος και στις αναζητήσεις των δικών μου αναμνήσεων, αφού και εγώ είμαι επίσης πολυταξιδεμένος  αλλά μακριά από γαλάζιους πόντους και από θολούς ορίζοντες. Είχα και εγώ έναν έρωτα,   μετά τη συνταξιοδότηση , περνώντας μόνος με τη βαρκούλα μου ώρες και μέρες ατέλειωτες σε κοντινές μου θάλασσες  Είχε κι εκεί τις τρικυμίες της αλλά δεν τις φοβήθηκα ποτέ, γιατί τις θεωρούσα σαν  ανταπόκριση στον έρωτα και τη φροντίδα μου.  Πόσες φορές αλήθεια  παρακαλούσα να με κρατούσε για πάντα στην αγκαλιά της, χωρίς όμως δική μου συγκατάθεση ούτε καν ανοχή.

Κάθε φορά που ξέσπαγε μεγάλη θαλασσοταραχή, θαρρούσα ότι ίσως αυτή ήταν μια  ευκαιρία  να χαθώ για πάντα στα βαθιά και να μη με ξαναδεί ποτέ ανθρώπου μάτι. Όταν θα φύγω από τη ζωή  θέλω να χαθώ για πάντα και για όλους  και όσοι  με θυμούνται να με θυμούνται ζωντανό, όπως με γνώρισαν. Στη ζωή έκανα πάντα τη μεγαλύτερη προσπάθεια, δεν γνωρίζω όμως αν αυτό είχε και τα καλύτερα αποτελέσματα, παρόλα αυτά  θα φύγω με  την καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ίσως τελικά αποδειχθεί ότι όλοι μας είμαστε εραστές του ονείρου που παραμένει  ‘’άπιαστο’’.   Αντώνης

ΚΑΘΙΣΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ

 

                    Κάθισα και σκέφτηκα

 

 

Η πρώτη λέξη του τίτλου  αποτελεί πια  αναγκαιότητα στην ηλικία μου ώστε, απαλλαγμένος  από πόνους και λοιπές ενοχλήσεις, να  έλθω στη δεύτερη, δηλαδή να υποβάλω κάτι σε νοητική επεξεργασία, να εξετάσω με το μυαλό μου διάφορες εκδοχές ή και  να εξετάσω θετικά την πιθανότητα να κάνω κάτι στο μέλλον [το τελευταίο αποκλείεται βιολογικά!]. Προϋποθέσεις για να γίνει κάτι σχετικό αποτελούν η ύπαρξη και  λειτουργία  μυαλού αλλά και  εμπειριών και γνώσης – που ευτυχώς επαρκώς διαθέτω -  ώστε με τη συγκριτική μέθοδο, να εξαχθούν και  τα αναγκαία συμπεράσματα.

Για μια ακόμα φορά θα πάρω σαν αφορμή  το  ποίημα   του Κ. Καβάφη  ‘’Περιμένοντας τους Βαρβάρους’’: Αναμένονται να φθάσουν σήμερα και οι δρόμοι και οι πλατείες αδειάζουν γρήγορα και όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι. Νύχτωσε και οι Βάρβαροι δεν ήλθαν  και κάποιοι είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. ΦΩθξάσαμε πλέον στο ζητούμενο.

Από τις τελευταίες  εκλογές που  η πρώτη φορά Αριστερά έχασε την εξουσία, το μεγάλο ερώτημα,  που στήριξε σύσσωμη η αντιπολίτευση, είναι η  αναζήτηση  Βαρβάρων. Αυτό έγινε  στο όνομα της λιτότητας, της πραγματικής έλλειψης οργανωμένης υποδομής υγείας για τον κορωνοιό και στην οικονομία. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια σύγχυση με τα εμβόλια και  να ενσπείρουν την αμφιβολία σε ελάχιστους νέους, που στην αρχή τους βόλευε η δήθεν ανθεκτικότητα τους  στην ‘’απλή γριπούλα’’. Τελικά, αντιμετωπίστηκαν γρήγορα οι εγγενείς αδυναμίες μας, ενώ η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα  τους απογύμνωσε από επιχειρήματα και έμειναν με τα fake news των κοινωνικών δικτύων. Τα υιοθέτησαν  κάποια αρρωστημένα μυαλά της πολιτικής και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αφελείς και ανεγκέφαλοι, που εύχομαι να μείνουν  όλοι τους υγιείς – παρά τη ζημιά  που κάνουν στο κοινωνικό σύνολο – γιατί δεν θα έχουν τι να χτυπήσουν στο τοίχο.

Όλοι αυτοί, πολιτικοί και ‘’παρασυρμένοι’’, στήριξαν μεγάλο μέρος των επαγγελιών τους στην ύπαρξη Βαρβάρων και τώρα τι τους μένει να κάνουν για να αποδεχθούν την ήττα τους και κυρίως τη βλάβη που έχει προκληθεί στη χώρα;;; Προσπαθούν να δημιουργήσουν νέους Βαρβάρους, άλλοι μεν επικαλούμενοι το ‘’Κεφάλαιο του Μαρξ και το δίκιο του εργάτη’’ και εκείνοι ‘’που πουλάνε μαντζούνια και εθνικισμό’’, συστήνουν φάρμακα που μόνο αυτοί γνωρίζουν. Η Αξιωματική αντιπολίτευση κατάλαβε επί τέλους [ πολύ αργά] τη χρησιμότητα των εμβολίων, αλλά δεν μπορεί  να πείσει το κρι -κρι του κόμματός της  και τινες άλλους συνοδοιπόρους, οπότε δεν γίνεται πιστευτή. Τελευταία έχει πυκνώσει ομιλίες και συγκεντρώσεις εκεί που την βολεύουν με μόνιμη επωδό ένα όνομα. Να το προσέξουν αυτό το τελευταίο γιατί μπορεί να τους γίνει μπούμερανγκ.  Απομένουν  αυτοί που έκλεισαν τις Τράπεζες  και ένα παλιό μεγάλο κόμμα του ‘’δημοκρατικού τόξου’’, που με όσα ‘’παπαγαλίζει’’ κινδυνεύει να καταστεί τελεία. Το απεύχομαι αλλά δεν μπορώ τίποτα περισσότερο. Ας κάνουν και οι ίδιοι  κάτι!!!   Αντώνης

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΆΕΙ Η ΚΑΜΠΆΝΑ

 

                      FOR WHOM THE BELL TOLLs

                              Για ποιον χτυπάει η καμπάνα

 

 

 Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το μυθιστόρημα αυτό του Έρνεστ  Χέμινγουεϊ , που μεταφέρει την  εμπειρία του από τις τέσσερες μέρες του ήρωα του έργου, που βιώνει συγκλονιστικά τον έρωτα , το φόβο και την αγωνία σε μια σπαρασσόμενη από τον Εμφύλιο χώρα, την αφοσίωση και τη φιλία, αλλά και τη δεισιδαιμονία στα πρόσωπα των Ισπανών ανταρτών. Παντού γύρω του ελλοχεύει ο θάνατος, που δίνει σε όλα τα συναισθήματα μια ολότελα διαφορετική διάσταση και ένταση.

Όλα αυτά τα συναισθήματα μου ήρθαν στο νου, ακούοντας πρωί-πρωί και παρατεταμένα  τους πένθιμους ήχους της καμπάνας μιας από τις δυο εκκλησίες, που βρίσκονται σε μικρή απόσταση εκατέρωθεν του σπιτιού που διαμένω. Θεωρώ ευλογία το  ότι μπορώ να ‘’εκκλησιαστώ’’ από το μπαλκόνι ή και από το σαλόνι του σπιτιού μου, αλλά πολύ συχνά τελευταία νοιώθω την ανατριχίλα της αγγελίας του θανάτου από τον ήχο της καμπάνας. Παρά το γεγονός ότι στην ηλικία μου είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με τον θάνατο, η συχνή πένθιμη  κωδωνοκρουσία    δεν αποτελεί και το πιο ευχάριστο άκουσμα, κυρίως το πρωί, που αναγγέλλει τα κακά συμβάντα  της νύχτας που πέρασε. Τις πρώτες μέρες της εγκατάστασής μου, το αντιμετώπιζα – μεταξύ σοβαρού και αστείου – και τσιμπιόμουν ,  για να βεβαιωθώ ότι και αυτή τη φορά δεν με αφορά προσωπικά. Κάποτε όμως γίνεται ενοχλητικό και έχω σκεφθεί όταν το συμβάν θα  με αφορά, να αποφύγουν ανάλογη ενόχληση. Πρέπει όμως να το φροντίσω εγκαίρως , μια και για μένα θα είναι αργά να κάνω οτιδήποτε.

Συνδυάζοντας όλα αυτά τα συναισθήματα με τα γεγονότα της πανδημίας, μούρχονται στο νου όσα βίωσε για  τέσσερες μόνο μέρες ο ήρωας του Χέμινγουεϊ  και σκέπτομαι τι μας περιμένει ακόμα μέχρι το τέλος του δικού μας πολέμου. Δεν είναι πραγματικός και ίσως ούτε καν  πόλεμος αυτό που όλοι μας βιώνουμε, είναι κάτι πολύ  χειρότερο. Δεν έχει τίποτα το συγκεκριμένο  και συνεπώς δεν έχεις απέναντί σου κάτι  να αναμετρηθείς και να  πολεμήσεις . Μπορείς απλά και μόνο να αμυνθείς. Ευτυχώς οι επιστήμονες σε χρόνο ρεκόρ βρήκαν πολλά εμβόλια – δοκιμασμένα  πια  με μεγάλη επιτυχία σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας- να παίξουμε ‘’κατενάτσιο’’ [παλιά  ποδοσφαιρική άμυνα] για να προφυλαχτούμε από την περαιτέρω εξάπλωσή της και να επιστρέψουμε σε μια στοιχειώδη κανονικότητα. Το γεγονός αυτό, άλλους μεν φοβίζει και πολλούς ευκαιριακούς αφοπλίζει από επιχειρήματα , αφού τους στερεί τη δυνατότητα της  επίκλησης  ‘’βαρβάρων’’ που θα ήταν μια κάποια λύση, δημιουργώντας τη νέα τάξη των αρνητών του εμβολιασμού!!!

 Θυμάμαι εκείνες τις πρώτες εικόνες από τη Β. Ιταλία, που ‘’εξαφάνιζαν’’ τα φέρετρα σε ομαδικούς τάφους για να  αποκρύψουν το κακό που δεν μπορούσαν να  προλάβουν και έκαναν επιλογές ποιος θα πεθάνει πρώτος, δημιουργώντας την  ιδιότητα του αποτρόπαιου. Να  ζει κανείς  μέσα σε έναν καθημερινό πόλεμο, σε συνθήκες κατοχής, να εθίζεται στον φόβο, την αγωνία, το απρόβλεπτο, το φρικτό και το μοιραίο. Όλοι αυτοί όμως και όσοι από μας τα έβλεπαν  αλλά -  με τη φροντίδα της πολιτείας δεν τα έζησαν ευτυχώς στη  χώρα μας–  σκέπτονται ‘’μια γριπούλα είναι και θα περάσει’’ και ας θέρισε τόσα εκατομμύρια. Στο πέρασμα του χρόνου και μετά την αρχική έκπληξη, η ζωή ξαναπαίρνει το δρόμο της. Φθάσαμε λοιπόν τώρα στην λύση τη μοναδική, να εμβολιασθούμε όλοι, ώστε να δημιουργήσουμε ένα τείχος ομαδικής άμυνας, για  να εξοντώσουμε τον ιό οριστικά . Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο που δεν ακούμε τους ειδικούς, τους επιστήμονες και τα βάζουμε με τους τουρίστες, το εμπόριο και άλλες δραστηριότητες, που μας προβάλλουν οι ‘’εξυπνάκηδες’’, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κανένας τους όμως δεν λέει λέξη για την κοινωνική και παγκόσμια αλληλεγγύη, αφού η νόσηση του ενός δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά και όλους τους άλλους ‘’προσωρινούς κατοίκους’’ του ταλαίπωρου πλανήτη μας, που μαστίζεται ήδη δεινά από την αδιαφορία μας.

 Κάποιοι νέοι συμμετέχουν σε πολυπρόσωπα πάρτι, χωρίς προστασία, αφού τα ‘’καημένα’’ υπέφεραν τόσον καιρό κλεισμένα στο σπίτι. Αυτά  και τόσα άλλα τραγελαφικά που υποστηρίζουν δυστυχώς και πολλοί ώριμοι  για να δείξουν την προοδευτικότητά τους, μας ξαναφέρνουν μια νέα και χειρότερη μορφή της νόσου που αφορά και τους ίδιους. Αγνοούν ότι χωρίς τουρισμό και τις λοιπές δραστηριότητες θα ‘’πεινάσουμε’’ εθνικά, αλλά κάποιοι ίσως αυτό επιδιώκουν για να αποκομίσουν τα ‘’κέρδη’’ τους. Οι παραπλανημένοι νέοι μας  δεν έχουν βέβαια ακούσει το περιβόητο σύνθημα  ‘’αγάντα Ρόμελ’’ που φώναζαν οι μαυραγορίτες για να ολοκληρώσουν το έργο τους, στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παίζοντας τα ρέστα τους, παρότι κρίνονται από τα πρόσφατα πεπραγμένα τους,  έβαλαν και τον ιό στο παιχνίδι τους. Προσπαθούν να επωφεληθούν από τα λαμβανόμενα μέτρα, τα οποία ευτυχώς μας έφεραν ως εδώ χωρίς τις συνέπειες των λοιπών ευρωπαίων, παρά τις πενιχρές αρχικές υγειονομικές μας  δυνατότητες. Η  αντιπολίτευση όμως ισχυρίζεται γενικώς και αορίστως ότι τα ξέρει καλύτερα όλα, μέχρι που προτείνουν φάρμακα αντί εμβολίων [κ. Βελόπουλος], ενώ  άλλοι τα φορτώνουν  όλα σε Αμερικάνικα και άλλα  πολυεθνικά συμφέροντα των εταιρειών  [κ. Κουτσούμπας]. Οι ριζοσπάστες και πασοκογενείς προοδευτικοί, καταδικάζουν τα πάντα, μήπως πέσουν μέσα στις ‘’σοφές’’ προβλέψεις τους. Μου θυμίζουν  τις δεισιδαιμονίες που εντοπίζει και σχολιάζει  ο Χέμινγουεϊ στους ‘’αντάρτες’’ του ισπανικού εμφυλίου. Μήπως είναι καιρός για κάποιους χώρους που αυτοπροσδιορίζονται στο δημοκρατικό και ευρωπαϊκό τόξο να ξαναδούν τα πράγματα με μια πιο ρεαλιστική ματιά!!!!

Με όλη αυτή την αντιπαλότητα που ενθαρρύνεται με άσχετα και επικίνδυνα συνθήματα, κάποιοι επιδιώκουν να μπούμε στο Φθινόπωρο απροετοίμαστοι για την αντιμετώπιση της νέας ‘’έκδοσης’’ του κορωνοιού. Ίσως, όμως σαν έσχατο μέσο,  η παγκόσμια κοινωνία καταφύγει στην μοναδική  λύση, του υποχρεωτικού εμβολιασμού, για να περισωθεί ό,τι θα έχει απομείνει. Η οικονομία της χώρας θα υποστεί τους μοιραίους κραδασμούς της νέας πανδημίας,  ενώ το ΚΚΕ θα μιλάει για το δίκιο του εργάτη χωρίς εργάτες και εργασίες, που μόνο το ‘’κακό’’ κεφάλαιο  θα μπορεί πλέον να εξασφαλίσει. Δυστυχώς για τους τέως αγωνιστές, το τρίτομο Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ δεν τα κατάφερε όπου εφαρμόστηκε. Στην Κούβα οι άνθρωποι  βγήκαν στους δρόμους γιατί λιμοκτονούν, αφού τη λοιμοκτονία τους δεν θα την μάθουν ποτέ.

Τότε οι πένθιμες καμπάνες θα χτυπάνε συχνότερα, οι άνθρωποι θα οδηγούνται μόνοι τους στην τελευταία τους κατοικία και το μόνο παρήγορο για τους ‘’προοδευτικούς ’’  θα είναι η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού.  Το ‘’ χάσμα των γενεών’’ θα έχει τελεσφορήσει, ξεπαστρεύοντας αυτούς που είχαν το ‘’θράσος’’ να αντιταχθούν στις κ[ε]νοτόμες  ιδέες των ‘’ νεοεπιστημόνων’’ των κοινωνικών δικτύων και άλλων  διεστραμμένων πηγών  φασιστικής παραπληροφόρησης. Ο φασισμός ως γνωστόν δεν είναι ιδεολογία, αλλά ψυχική διαταραχή που επιδιώκει να  επιβάλει μειοψηφικές απόψεις στο σύνολο, με μοναδικό κίνητρο το κομματικό όφελος.

Εύχομαι όλα αυτά να μην επαληθευτούν  ,όπως ατυχώς συνέβη  με     τη  Φάρμα των ζώων του Όργουελ, διότι  τότε κυρίες και κύριοι αρνητές και λοιποί ‘’συνοδοιπόροι’’, θα καταλάβετε ότι είναι πολύ  αργά   για δάκρυα !!!  Αντώνης

 

ΟΥΚ ΕΑ ΜΕ ΚΑΘΕΥΔΕΙΝ ΤΟ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ ΤΡΌΠΑΙΟΝ

 

Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον

 

 

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως ο Θεμιστοκλής, όταν τον ρώτησαν για την αλλαγή στον τρόπο της ζωής του, ύστερα από την περίλαμπρη νίκη του Μιλτιάδη στον Μαραθώνα, έλεγε: " ως καθεύδειν αυτόν ουκ εώη το Μιλτιάδου τρόπαιον", δηλαδή πως δεν τον άφηνε να ησυχάσει το τρόπαιο (η νίκη) του Μιλτιάδη (στον Μαραθώνα).

          Η απάντηση έμεινε παροιμιώδης και στον Θεμιστοκλή είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγάλη νίκη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, που ήταν πράγματι δικό του κατόρθωμα. Στα αρχαία χρόνια η φράση αποτελούσε κίνητρο για νέες προσπάθειες επιτυχίας. Στις μέρες μας δυστυχώς οι προσπάθειες αποβλέπουν στη μείωση και αμφισβήτηση των όποιων επιτυχιών των αντιπάλων. Το κακό για τους αμφισβητίες  είναι ότι ο λαός βλέπει και συγκρίνει έργα και μάλιστα πρόσφατα και όχι αναπόδεικτες συκοφαντίες, διότι όποιος έχει στοιχεία τα καταθέτει άμεσα στη Δικαιοσύνη, για να προλάβει το κακό, διότι άλλως γίνεται συνένοχος.

Αυτές τις μέρες ακούστηκαν πολλά, μερικοί μάλιστα όψιμα κάνουν και εκστρατεία υπέρ των εμβολιασμών, αφού πρώτα έριξαν το δηλητήριό τους με αμφισβητήσεις δοκιμών, επιμονή στις κομματικές συγκεντρώσεις και τόσα άλλα , που θα γίνουν οι ερινύες τους!!! Όλα αυτά με ξανάφεραν στο σπίτι των φίλων αναγνωστών, ενώ η καλοκαιρινή ραστώνη και οι αδυναμίες της ηλικίες μου, δυσκολεύουν τη γραφή, όχι όμως και τη σκέψη μου.

Για την αντιπολίτευση τα έχουμε πει επανειλημμένως, αφού η μόνιμη επωδός τους – το όνομα του αντιπάλου τους -  θεωρείται μάλλον αποτυχημένη. O Γκέμπελς είχε πει κάποτε "πες, πες, πες ένα ψέμα, στο τέλος κάτι θα μείνει". Επιβεβαιώθηκε τόσες φορές ώστε να εδραιωθεί ο όρος "γκεμπελισμός" (που σημαίνει συκοφαντική προπαγάνδα, άθλια παραπληροφόρηση). Οι Έλληνες όμως έκαναν τις συγκρίσεις τους και για πρώτη φορά στη χώρα  προηγείται δημοσκοπικά  η κυβερνώσα παράταξη [δυο χρόνια μετά τις εκλογές] και ‘’πες, πες, πες’’, έκαναν πασίγνωστο τον καθημερινώς κατονομαζόμενο αρχηγός της, παρά τις μύριες φυσικές αντιξοότητες. Όταν χιλιάδες φορές οι κόρακες επαναλαμβάνουν το ίδιο όνομα τελικά το επιβάλλουν και σε εκείνους που δεν έτρεφαν τα καλύτερα αισθήματα, με τη σκέψη ότι κατηγορώντας τον  συνεχώς, μάλλον τον υπολογίζουν – αν δεν το φοβούνται. Προσωπικά, ανήκοντας  στους τελευταίους, άρχισα να παρακολουθώ τα πεπραγμένα του, αφού εκείνα  των κατηγόρων του είναι γνωστά και πρόσφατα!!!

Έρχομαι τώρα στο θέμα που ταλανίζει την παγκόσμια κοινωνία. Οι ανά τον Κόσμο ειδικοί, συμπεριλαμβανομένου του Π.Ο.Υ και της Ε.Μ.Ι, ομολογούν ότι μοναδική μας άμυνα κατά του ιού είναι ο εμβολιασμός. Τι γίνεται όμως τελικά και όχι μόνο από αστοιχείωτους, κομματόσκυλα και περιθωριακούς ανθρώπους  και κυρίως από τους νέους, υπάρχει μια διάχυτη αντιεμβολιαστική διάθεση;;;. Κάποιοι από τους τελευταίους , όχι μόνο αποφεύγουν το εμβόλιο αλλά σκοπίμως μετέχουν σε κορονοπάρτι και συνωστισμούς προκαλώντας την τύχη τους και δυστυχώς όχι μόνο τη δική τους. Υπακούοντας σε παραπειστικές  συμβουλές παράταξης που συστηματικά κάνει αντιποίηση του ιατρικού επαγγέλματος διαφημίζοντας    μαντζούνια και εκφράζοντας   επιστημονικοφανείς απόψεις, ή  της θείας , του γείτονα ακόμα και δε και του ‘’Ταρζάν’’ του κιτρινισμού, που έχει άποψη για τον απαιτούμενο χρόνο δοκιμών και τις δικές του αντενδείξεις, δεν μπορεί να δει την αλήθεια.  Δεν παραβλέπουμε βέβαια τα αμέτρητα ‘’κοινωνικά δίκτυα’’ που  ζητώντας λίγη δημοσιότητα διαχέουν, την άγνοια, τη βλακεία και το κοινωνικό τους κόμπλεξ.  Μήπως είναι καιρός να δουν το θέμα και κάποιοι Εισαγγελείς;;; Φοβάμαι ότι στο τέλος θα τρέχουν όλοι τους να βρουν ένα εμβόλιο, αφού η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θα στηρίξει το υπέρτατο αγαθό της ζωής  και θα  καταστήσει  το εμβόλιο – και μπορεί να το κάνει – υποχρεωτικό,  για να σωθούν όχι μόνο οι αθώοι αλλά και οι  ‘’ υπεύθυνοι -παρασυρμένοι’’, γιατί μια σύγχρονη Δημοκρατία πρέπει πάντα να διαπαιδαγωγεί και να συγχωρεί.

Όλη αυτή η νέα κίνηση και δυστυχώς το ‘’χάιδεμα’’ που γίνεται στους αρνούμενους να εμβολιασθούν, δημιουργεί μια μεγάλη σύγχυση αν πρόκειται για δειλούς  ή αρρώστους. Νομίζω ότι το θέμα θα αποτελέσει σύντομα αντικείμενο της ψυχιατρικής, γιατί αρνούμαι να δεχθώ ότι οι απόγονοι εκείνων  που πολέμησαν με πέτρες τον Χίτλερ και έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της χώρας, φοβούνται ένα απλό τσιμπηματάκι. Αντώνης

 

Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΊΜΗΣΗ

 

    Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΙΜΗΣΗ

 

 

Παρακολουθώντας ζωντανά τη σημερινή εκδήλωση για να τιμηθεί η υπομονή και οι αγώνες της νεολαίας μας, εγώ που έχω αρκετή εμπειρία άλλα κατάλαβα. Επειδή η δήθεν προοδευτική άποψη και τα fake news έχουν επηρεάσει τους νέους μας κατά των εμβολίων, έγινε μια προσπάθεια εξαγοράς τους.

Συγχαίρω όλους τους μετέχοντες για το έργο τους και ιδία τον αρμόδιο Υπουργό, που κατάφερε να δημιουργήσει αυτό το πρόγραμμα  με το  freedom  pass σε χρόνο ρεκόρ, αλλά συνάμα διαισθάνομαι το μέγεθος της φθοράς και διαφθοράς που έχουν υποστεί ο αγνός πατριωτισμός και η αλληλεγγύη.

Είναι γνωστό ότι ο εμβολιασμός, που έφθασε στο σημείο να αποτελεί το μοναδικό όπλο απέναντι στο COVID-19 και τις μεταλλάξεις του, αποτελεί πλέον πατριωτικό χρέος και μοναδική κίνηση αλληλεγγύης  των νέων προς το κοινωνικό σύνολο και τους γεννήτορές τους. Δυστυχώς για την πολιτεία, δεν μπόρεσε να τους πείσει, κυρίως διότι έχουν γίνει θύματα οργανωμένης και μάλιστα διεθνούς παραπληροφόρησης των ‘’κοινωνικών’’ δικτύων, σε σημείο να μη σκέπτονται το καλό ή κακό της χώρας που ζούνε. Το αποδεικνύουν με τα  πάρτι τους και την απείθεια που συχνά ακούγεται και μέσα στη Βουλή από την Αντιπολίτευση. Υπάρχουν βέβαια οι λαμπρές τους εξαιρέσεις και μάλιστα στους μη προνομιούχους στη ζωή και τη μόρφωση.

Είναι  κατάντημα και εθνική ‘’παράλυση’’ να φθάνεις στο σημείο εξαγοράς αυτών στους οποίους οφείλει και πρέπει να στηριχθεί το μέλλον αυτής χώρας. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται περί εξαγοράς, άσχετα αν  οι ταλαίπωροι δημιουργοί της την αποκαλούν, όπως και στο χωριό μου, freedom pass. Αναθάρρησα όταν άκουσα τις πρώτες απαντήσεις νέων, που είπαν ότι με ή και χωρίς το pass, θα εμβολιασθούν, διότι το θεωρούν χρέος τους.

Δεν ξέρω γιατί, παρότι το θεωρώ παντελώς άσχετο, μια ανάλογη κίνηση είχε κάνει και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ύστερα από πίεση των κουριάδων – να δώσει σύνταξη αντιστασιακού, για να προσεταιρισθεί το ΚΚΕ, αλλά κάποια μέλη του, αφού πήραν τα λεφτά, τον παρέπεμψαν για τα ‘’πάμπερς’’. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Εγώ δεν απευθύνομαι στην Κυβέρνηση, η οποία έτσι έκρινε και καλά έκανε να τους ‘’ημερώσει’’ λίγο, αλλά σ όλους τους λοιπούς πολιτικούς παράγοντες που ξεπουλάνε τα πάντα για μιας ώρας δημοσιότητα. Ξεχνούν όμως ότι οι λαοί ξύπνησαν και κρίνουν τους πάντες εκ του αποτελέσματος και όχι από το καθημερινό μοιρολόι τους για την προοδευτική αριστερά κατά της επάρατης δεξιάς, που συμπτωματικά είναι μαζί της.

Θέλω να τελειώσω τις σκέψεις μου με αισιοδοξία και ότι οι νέοι μας θα φανούν υπεράνω χρημάτων για τον εμβολιασμό, τα δε 150 Ευρώ τα δικαιούνται και καλώς θα κάνουν να τα πάρουν.

Ας βιαστούν όμως πριν είναι αργά, όχι μόνο για χρήματα αλλά και για κλάματα. Αντώνης

ΟΣΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

          ΟΣΜΗ  ΘΑΝΑΤΟΥ

                   Η Πανδημία

 

Δεν εμπορεύτηκα  τίποτα στον μακρόχρονο βίο μου και σαφώς ισχύει το ίδιο και για τα κείμενά μου , χιλιάδες σελίδες, που έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Να δώσω ερεθίσματα προβληματισμού  όχι μόνο σε  όσους με διαβάζουν αλλά και σε εκείνους που συστηματικά το αποφύγουν, από τον φόβο να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα. Πιστεύω ότι οι ειλικρινείς εμπειρίες είναι πάντα χρήσιμες για αυτούς που ακολουθούν και συνιστώ σε όσους το μπορούν ας φροντίσουν να τις φυλάξουν, γιατί οι καιροί μεν αλλάζουν τα γεγονότα όμως παραμένουν και συνεπώς θα τους φανούν χρήσιμες στο μέλλον.

Στην αρχή – όπως συμβαίνει συχνά  σε περιόδους που συμπίπτουν ή έπονται  μιας ευδαιμονίας ή περιόδων των ‘’παχιών  αγελάδων’’ – δεν μπορούμε ή και δεν θέλουμε να χαλάσουμε το όνειρο που μας  έλαχε. Βιώσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που είχαν στερηθεί  όλες οι προηγούμενες γενιές και  το ρίξαμε στην καλοπέραση, αδιαφορώντας για  οτιδήποτε μας περιόριζε αυτή την  ευχαρίστηση. Ακολουθήσαμε όλοι το παράδειγμα του Τζίτζικα του Αισώπειου μύθου χωρίς να σκεφθούμε ότι η πραγματική ευδαιμονία [έντονη ευτυχία, κατάσταση άνθισης, καλής τύχης και επιτυχημένης κοινωνικής κατάστασης] πρέπει να είναι αποτέλεσμα  συνεχούς  και συνετής προσπάθειας και μόχθου.

Τα εύκολα δάνεια των Τραπεζών, γέμισαν τις αυλές μας και τους δρόμους με χιλιάδες αυτοκίνητα, γίναμε ξαφνικά αφεντικά στους ταλαίπωρους μετανάστες [ ο καθένας μας είχε δυο τρεις στη δούλεψή του] που η ανάγκη οδήγησε στη χώρα μας.  Βλέπαμε όμως   μόνο τη μια όψη του φεγγαριού. Κάποια στιγμή όλα αυτά άρχισαν να αποτελούν όνειρο απατηλό και μπήκαμε  στη διαδικασία ρύθμισης των δανείων που μας έπνιγαν, κρατώντας όμως  [ σαν κεκτημένο δικαίωμα] τις φρούδες ελπίδες που έσπευσαν να μας προσφέρουν αυτοί που εμφανίζονται σαν σωτήρες από την ‘’κραιπάλη’’ στην οποία είχαμε περιέλθει και εμείς  και προφανώς και αυτοί που  γεύθηκαν  πρώτοι τα καλά και συμφέροντα της εποχής !!!

Δεν μας έφτανε λοιπόν η πολυετής οικονομική και ηθική  κρίση και ξαφνικά μας προέκυψε η πανδημία. Στην αρχή δεν το πιστέψαμε, αλλά όταν ο καλός μας  άγγελος κ. Τσιόδρας μας τα έκανα ‘’λιανά’’, καταλάβαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και μέναμε ενήμεροι των εξελίξεων της νόσου. Από τη μια μεριά η τάση του ανθρώπου να ξορκίζει το κακό παραβλέποντάς το και από την άλλη οι διάφοροι αρνητές και ψευδολόγοι των κοινωνικών μέσων, έδωσαν λαβή και στην αντιπολίτευση να απορρίπτει κάθε πρόταση της επιστημονικής επιτροπής. Έφθασαν στο σημείο να αναφερθούν  προσωπικά στον ίδιο τον Καθηγητή και  την οικογένειά του, αναγκάζοντάς τον  να αποσυρθεί από την ενημέρωση.

Τότε λοιπόν, οι συνέλληνες άρχισαν να αποφεύγουν  την επίσημη ενημέρωση, αυξήθηκαν οι αρνητές – στους οποίους μπήκαν και τα κόμματα υπερασπιζόμενα την ελευθερία συγκεντρώσεων- και τα fake news αποτέλεσαν τη μοναδική πηγή ενημέρωσης και προσκλήσεων στα ατέλειωτα πάρτι των νέων μας. Πολλοί από τους αρχικούς συνετούς, καταλήφθηκαν από τον φόβο των εμβολίων και έπαυσαν να παρακολουθούν και τις  επιστημονικές ενημερώσεις , από τον φόβο μήπως   παγιωθεί στη συνείδησή τους η πραγματικότητα. Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο, χωρίς προοπτικές ανάκαμψης και πολύ φοβάμαι ότι ίσως  διεθνώς επικρατήσει η ανάγκη  να καταστεί υποχρεωτικός ο εμβολιασμός για να σωθεί η ανθρωπότητα. Οι εμπειρίες μου από την εξέλιξη μικρότερων επιδημιών, δεν μου αφήνουν  άλλο τρόπο σκέψης για διαφυγή από την πλήρη καταστροφή.

Έρχομαι λοιπόν στον τίτλο του παρόντος, που δεν αποτελεί υπερβολή αλλά την έσχατη ευκαιρία να διασωθεί η ανθρωπότητα, διότι η νόσος με τις αμέτρητες μεταλλάξεις της ήρθε και θα μείνει, αν δεν την αντιμετωπίσουμε με τον μοναδικό τρόπο που μας απόμεινε, τον ΓΕΝΙΚΟ  ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΌ.  Να δείτε – που το απεύχομαι – ότι όλοι αυτοί που σήμερα παριστάνουν τους γενναίους αρνητές, θα ΕΚΛΙΠΑΡΟΥΝ  για μια δόση οποιουδήποτε εμβολίου για να σώσουν το ‘’σαρκίο’’ τους. Προσωπικά δεν με εγγίζει αυτός ο φόβος διότι έζησα τη ζωή μου, αλλά παρόλα αυτά εμβολιάστηκα και τηρώ όλους τους κανόνες, σκεπτόμενους τους πολλούς  παρασυρμένους, που ο εγωισμός  δεν τους αφήνει πλέον να δείξουν μεταμέλεια. Αντώνης