ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;

                                  ΑΚΟΥΕΙ  ΚΑΝΕΙΣ;;;

 

Η χώρα της  ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’ που αναφέρει στο  ποίημά του ο  ‘Άγγελος Βλάχος [1838 – 1920], έχει πια γίνει μια χώρα  αδιάφορων πολιτών  και  συλλογική ‘’ντουντούκα’’  κομματόσκυλων, συμπλεγματικών, δογματικών και στρατευμένων διεκδικητών της εξουσίας, Στην όλη προσπάθεια συμμετέχουν μέχρι και αργυρώνητοι προπαγανδιστές, διασκεδαστές και κάτοχοι δημόσιων μικροφώνων , που η αμφισβήτησή τους εγγίζει τα όρια του πολιτεύματος.

Στις καθημερινές διακηρύξεις τους , όπως και  τη συμμετοχή τους  στο  χθεσινό πανελλήνιο πένθος για τα θύματα της τραγωδίας,  δεν παρέλειψαν να φέρουν σαφή τα δείγματα του κομματικού τους προσδιορισμού, για να εντάξουν εαυτούς στους καλούς κι αγαθούς. Θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να ρίξουν τις ευθύνες σε εκείνους  που συνέπεσε να κυβερνούν την ώρα του τρομερού δυστυχήματος. Αναφέρομαι ενδεικτικά στα  κοντάρια με τις κόκκινες και αλλόχρωμες κομματικές και συνδικαλιστικές σημαιούλες, για να ξορκίσουν την  συμφορά. Αν μάλιστα ψαχτούμε λίγο περισσότερο μεταξύ μας, ίσως εκπλαγούμε από τα αποτελέσματα των ατόμων που πρωτοστάτησαν στα παράνομα ρουσφέτια. Πολλοί δυστυχώς από αυτούς, δεν θέλω να πω ότι χάρηκαν για τα θύματα και τους οικείους τους, σίγουρα όμως θεώρησαν το γεγονός μάννα εξ ουρανού, για να φορτώσουν το κακό στη ‘’ μοναδική υπεύθυνη  εξουσία της στιγμής’’. Είναι όλοι τους λάτρεις ανάλογων δυστυχών συγκυριών, για να δρέψουν τους καρπούς της ‘’επιτυχίας τους’’. 

Αυτή τη φορά, τους πρόδωσαν  τα κομματικά  σύμβολα και τα συνθήματα ενώ  ξέρουμε  καλά ότι όλοι φταίμε για το κακό που από τύχη είχαμε αποφύγει νωρίτερα, Φταίμε όλοι γιατί συνεχίζουμε να δεχόμαστε τα ρουσφέτια και τις ‘’δόλιες’’ υποσχέσεις, που έχουν ένα και μοναδικό σκοπό. Να επαναφέρουν  τον ολοκληρωτισμό που κράτησε την Ανατολική Ευρώπη αιχμάλωτη για δεκαετίες και απορρίφθηκε με πάταγο από τους λαούς που τον υπέστησαν [ λίγο-πολύ όλοι  υπαινίσσονται  ότι η επόμενη φορά θα είναι μονιμότερη] . Αυτό αποτελεί  κατάλοιπο της μακρόχρονης τουρκοκρατίας – το ρουσφέτι – και τον  κρατικοδίαιτο και μόνιμα νοσούντα στρατευμένο  συνδικαλισμό. Αν οι ‘’κλακαδόροι’’ των διάφορων ‘’ιασμών’’ είχανε ζήσει τα καθεστώτα που διαφημίζουν , θα τα είχαν  απορρίψει  όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που επανήλθαν στον σωστό δρόμο της δημοκρατίας. Προφανώς δεν αναφέρομαι στη Ρωσία που περιόρισε την αλλαγή μόνο στην ονομασία, ‘’νομιμοποιώντας’’ τον ολοκληρωτισμό.

Δεν θα προσθέσω περισσότερα, αφήνοντας τη συνέχεια στις κρίσεις του σκηνοθέτη Σωτήρη Τσαφούλια, που αποτελούν απαύγασμα σοφίας και ομολογία  μοναδικής γνώσης της ελληνικής πραγματικότητας,  παραθέτοντας  αυτούσιο ολόκληρο το δημοσίευμα, το οποίο και προσυπογράφω:

 

Ο Σωτήρης Τσαφούλιας είπε αυτό που όλοι σκεφτόμαστε για τα Τέμπη

Ιστορία από Queen.gr • 

Ο γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος μίλησε στην εκπομπή «Επίλογος» στο ΕΡΤ News για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη εκφράζοντας- για ακόμη μια φορά- με ειλικρίνεια την άποψή του.

Δεν μασάει τα λόγια του, δεν του αρέσει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και απαντά πάντα ευθέως και χωρίς περιστροφές σε κάθε ερώτηση των δημοσιογράφων. Ο Σωτήρης Τσαφούλιας, εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, είναι κι ένας πολίτης με αντίληψη και άποψη για όσα συμβαίνουν γύρω του και μιλώντας για την εθνική τραγωδία των Τεμπών εξέφρασε- για ακόμη μια φορά- όσα όλοι σκεφτόμαστε αυτές τις μέρες.

Σωτήρης Τσαφούλιας: «Από τη στιγμή που το #ΜeToo έγινε hashtag και κίνημα ήταν καταδικασμένο»

«Η τραγωδία στα Τέμπη είναι έγκλημα συλλογικής ευθύνης»

«Το δυστύχημα στα Τέμπη, κατά τη γνώμη μου, δεν ανέδειξε τίποτα άλλο από την παθογένεια και την ανικανότητα της ελληνικής Πολιτείας τα τελευταία 23 χρόνια. Το έγκλημα αυτό είναι συλλογικής ευθύνης. Και δεν είναι συλλογικής ευθύνης της πολιτικής εξουσίας, αν θέλετε. Είναι για μένα ένα δυστύχημα που έχει νεκρούς. Το μόνο χειρότερο από αυτό είναι να έχεις νέους νεκρούς. Αυτό είναι κάτι που ξεπερνιέται πολύ δύσκολα. Οι νέοι άνθρωποι, από 15 χρόνων, 20, 25… Εγώ πιστεύω ότι πλήρωσαν τις παθογένειες αυτού του κράτους και όλων μας. Δηλαδή, είναι μια στιγμή που για μένα χρειάζεται να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας», δήλωσε ο Σωτήρης Τσαφούλιας στην εκπομπή «Επίλογος» στο ΕΡΤ News.

«Όποιος χρησιμοποίησε ποτέ γνωστό για να σβήσει κλήση, για να βάλει το παιδί του κάπου καλά στον στρατό, για να πάρει μία θέση, έχει ευθύνη. Οι δημοσιογραφικές εκπομπές που ανέδειξαν το θέμα – και τους ευχαριστούμε για αυτό– έχουν ευθύνη, διότι το 1/10 να αφιέρωναν στα πράγματα που δεν γίνονται και αφορούν την ασφάλειά μας σε σχέση με τον χρόνο που αφιερώνουν στους παίκτες των reality ή σε άλλα πράγματα που δεν έχουν καμία αξία, κάτι άλλο θα είχε φτιάξει. Για τους πολιτικούς δεν το συζητάμε, γιατί ζούμε σε μία χώρα που δυστυχώς τη λέξη φιλότιμο – ενώ την καμαρώνουμε ότι είμαστε οι μόνοι που την έχουμε – την κρατάμε μόνο στα λεξικά μας. Δεν τη βάζουμε καθόλου στην πολιτική ζωή. Ο όρος πολιτική ευθύνη ή ευθιξία απέχει κατά πολύ. Αυτό που βλέπω τώρα εγώ είναι ότι μου κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση πόσο γρήγορα μπήκαν στο παιχνίδι ''εσύ φταις, εγώ φταίω''. Περίμενα ότι θα το άφηναν λίγο παραπάνω, δηλαδή η ταχύτητα που μπήκαν σε αυτήν τη στιχομυθία ήταν εντυπωσιακή», πρόσθεσε ο Σωτήρης Τσαφούλιας.

 

Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο δημιουργός του Έτερος Εγώ είπε: «Ο κόσμος είναι εξαιρετικά πιεσμένος και πιέζεται ακόμα παραπάνω όταν του υποτιμούν τη νοημοσύνη. Και το τελευταίο διάστημα και σε επίπεδο πληροφορίας και σε επίπεδο πολιτικής βλέπουμε μια προσπάθεια λες και μιλάνε σε ανθρώπους που δεν σκέφτονται».

 

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ 100% ΑΛΗΘΙΝΗ

 ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ 100% ΑΛΗΘΗΝΉ

 

 

· «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα», είναι ένα υποτιθέμενο «ρητό» του Καρλ Μαρξ . «Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν » φέρεται να έχει πει ο φιλόσοφος.

Τα τελευταία δημοσιεύματα για  τις εικόνες ντροπής που προκάλεσαν την παρέμβαση του Εισαγγελέα για  βασανιστήρια στην ηλικιωμένη του Ωρωπού, μου έφεραν στο νου παρόμοιο περιστατικό, που βίωσα προσωπικά στον χώρο της Ελληνικής Πρεσβείας του Βελιγραδίου όπου υπηρετούσα,   το 1961. Πριν όμως αναφερθώ στο επώνυμο περιστατικό, θα κάνω μια εισαγωγή που θα καταστήσει κατανοητή την όλη κατάσταση μιας  μακρινής εποχής, με σχεδόν ανάλογα κίνητρα αλλά διαφορετικές προθέσεις και προσλαμβάνουσες της εποχής.

Σε τακτές ημερομηνίες το Υπουργείο Εξωτερικών έστελνε,  συνοδεία υπαλλήλου,  την υπηρεσιακή – απόρρητη αλληλογραφία – σιδηροδρομικώς, με παραλήπτες κατά σειρά [στο σταθμό] του Γενικού Προξενείου Σκοπίων, της Πρεσβείας Βελιγραδίου και κατάληξη στη Βιέννη. Εκεί κατέφθαναν υπάλληλοι, των Πρεσβειών μας από τη  Βαρσοβία, τη Βουδαπέστη και την Πράγα  που παραλάμβαναν τον σφραγισμένο [με ισπανικό κηρό] δερμάτινο μάρσιππο τους και παρέδιναν τον αντίστοιχο δικό τους, αφού την επομένη, ο αποκαλούμενος διπλωματικός ταχυδρόμος, ακολουθούσε το αντίστροφο δρομολόγιο προς το ΥΠΕΞ. Μερικές φορές ο ταχυδρόμος έμενε στο Βελιγράδι και τη διαδρομή Βελιγράδι – Βιέννη με επιστροφή, εκτελούσε  υπάλληλος  της τοπικής Πρεσβείας μας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, που η συνοδεία των φακέλων είχε ανατεθεί στον Κλητήρα της Πρεσβείας  Δημήτριο  Κουτσόπουλο [γνωστό ως μπάρμπα-Μήτσο ], ο τελευταίος υπήρξε μάρτυρας – κατά την επιστροφή της αμαξοστοιχίας – μιας βιαίας επιβίβασης μιας Ελληνίδας από τη Ρόδο, που είχε επιχειρήσει να μεταβεί στη Γερμανία για εργασία , όπως έκαναν χιλιάδες Έλληνες τότε και την ‘’έπιασαν’’.

Η Γερμανία είχε θέσει δύο όρους για να περνούν την Αυστρία με το τρένο. Για τουρισμό, οπότε έπρεπε να φέρουν μαζί τους 20 δολάρια για κάθε ημέρα θεώρησης ή για εργασία. ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΙΈΘΕΤΑΝ ΠΡΌΣΚΛΗΣΗ από γερμανική εταιρεία και η συμπατριώτισσα μας δεν είχε καμία από τις δυο δυνατότητες.  Ο μπάρμπα-Μήτσος – όπως μου είπε – λυπήθηκε την ταλαιπωρημένη και αγράμματη γυναίκα και την κατέβασε μαζί του στο Βελιγράδι.

Όσα ακολουθούν, μου τα διηγήθηκε ο ίδιος όταν εξέφρασα την απορία μου γιατί την οδήγησε στο γκαράζ της Πρεσβείας και έκλεισε την πόρτα. Μου είπε λοιπόν ότι [ με τη συγκατάθεσή της ] την έπλυνε με την μάνικα που έπλεναν τα αυτοκίνητα και της φόρεσε καθαρά ρούχα της γυναίκας του γιατί βρωμούσε από την πολυήμερη περιπέτειά της. Στη συνέχεια έκανε έρανο στο προσωπικό της Πρεσβείας, συγκεντρώνοντας 120 δολάρια, της εξασφάλισε τουριστική θεώρηση 6 ημερών για τη Γερμανία και την ξεπροβόδισε στον σταθμό.

Το μεθεπόμενο καλοκαίρι εμφανίστηκε στην Πρεσβεία μια κυρία με τον άντρα της και μας εξήγησε ότι ήταν ‘’τσιγγάνα’’ και πέρασε για να μας ευχαριστήσει για τη συνδρομή που της άνοιξαν καινούργιους δρόμους στην μετέπειτα ζωή της [ ήταν  η Ροδίτισσα που είχε απελαθεί] .

Το περιστατικό είναι απόλυτα αληθινό και το γνωρίζουν όσοι βρέθηκαν τότε στην Ελληνική Πρεσβεία  που χειρίστηκε προσωπικά και χωρίς να ενημερώσει κανένα ο Κλητήρας της . Όπως μας έλεγε αργότερα ο ίδιος, παντελώς αγράμματος αλλά θυμόσοφος και πανέξυπνος,  ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Δυο παράλληλες ιστορίες που διεκπεραιώθηκαν με τα ίδια ακριβώς μέσα αλλά με διαφορετικές προθέσεις  και ίσως συγκεκαλυμμένη ανθρωπιά,. Στην παλιά ιστορία και χωρίς την παρέμβαση Εισαγγελέα οδήγησαν  και σε αίσιο τέλος.

Για να ολοκληρώσω όμως την αφήγησή μου, αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω δυο λόγια βιογραφικά του μπάρμπα-Μήτσου.

Υπήρξε βίος και πολιτεία. Ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε στην Πρεσβεία μας στη Μόσχα, σαν προσωπικό υπηρέτη του Γραμματέα Πρεσβείας και μετέπειτα Υπουργού Εξωτερικών της Χούντας Πιπινέλη, σε κάθε πέρασμα του οποίου από τη Γιουγκοσλαβία τον καλούσε να ταξιδεύσει μαζί του.

Ο ίδιος μου είχε διηγηθεί ότι μαζί με κάποιον άλλο κατέφυγαν στο Ιράν και έκαναν εταιρεία διάνοιξης και ασφαλτόστρωσης δρόμων και απόκτησε μεγάλη περιουσία. Υπήρξε ένας από τους μεγαλομετόχους του Λαμπρόπουλου Θεσσαλονίκης και οικόπεδα στο Καραμπουρνάκι, ενώ   μετρούσε και τη δεκάρα από τσιγκουνιά. Ζητούσε από τους άλλους να τον καλούν για φαγητό, αλλά τους αποζημίωνε με τις γλαφυρές ιστορίες του.

Γέρος πια παντρεύτηκε με μοναδικό σκοπό να υιοθετήσει ένα μικρό κοριτσάκι [το Ποπάκι] όπως το έλεγε, από το ορφανοτροφείο, στο οποίο έγραψε προκαταβολικά όλη την τεράστια περιουσία του.

Τα τελευταία απάνθρωπα περιστατικά με γύρισαν  60 χρόνια πίσω και με γέμισαν με το άρωμα που μπορεί καμιά φορά να αναδίδει ακόμα  και ένας Σκρούτζ, αν το θελήσει.  Να αποδεχθούμε ότι ο σκοπός αγιάζει  τα μέσα που έλεγε ο μπάρμπα-Μήτσος και πού τοποθετούμε τον πήχη συγχώρεσης της παροιμίας;;; Αντώνης

 

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

   ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ  ΣΤΟΥΣ   ΝΕΟΥΣ

            ΚΑΙ  ΤΟΥΣ  ΔΙΚΟΥΣ  ΤΟΥΣ

 

 

Τη μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία της χώρας μας ακολούθησαν μύρια όσα δραματικά, σοβαρά, τυχοδιωκτικά ,τραγελαφικά και αστεία.

Δραματικά για τα παιδιά που χάθηκαν – σε μια εποχή που η χώρα δεν γεννάει πια – και τους άμοιρους γονείς που έχασαν τα βλαστάρια τους.

Σοβαρά υπήρξε [ εκ των υστέρων] στο σύνολό της η κινητοποίηση όλων των αρμοδίων, οι οποίοι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν. Επίσης θεωρώ σοβαρά, γενναία και ασυνήθιστη πράξη την ανάληψη ευθύνης του Υπουργού .

Παρέλασαν πολλοί τυχοδιώκτες να κλέψουν λίγη κομματική δόξα με την παρουσία και τις δηλώσεις τους, Εμφανίστηκαν ακόμα  και  πρόσφατα ομόφωνα καταδικασμένοι  για παράβαση καθήκοντος, παραβλέποντας τη ρήση ‘’ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει’’. Το τελευταίο αποτελεί τραγελαφική παράσταση, διότι αυτοί που τον κάλεσαν να εκπροσωπήσει το Κόμμα τους , δεν βλέπουν  τους δικούς τους [σάκους ], παραβλέποντας και   τη δικαιοσύνη  με  τις  αποφάσεις  της .

Αστεία ήταν η μούρη  και η εν γένει εμφάνιση ορισμένων πολιτικών, που προσπαθούσαν να εργαλειοποιήσουν  υπέρ τους το εθνικό μας χάλι, από το οποίο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν εξαιρείται, αλλά θα πούμε κάτι και γι’ αυτό.

Δεν είμαι ειδικός αλλά είμαι Έλληνας που ζω και αγαπώ τη χώρα μου , αλλά είχα την ευκαιρία να ζήσω επί μακρόν και στην Ευρώπη και μπορώ να κάνω τις συγκρίσεις μου. Ας αρχίσουμε λοιπόν από τον υπεύθυνο, που άλλωστε αναγκάστηκε να το ομολογήσει και ο ίδιος. Τα διάφορα κανάλια και πολλοί ‘’ειδικοί’’ αφιερώθηκαν στις προηγούμενες και λοιπές εργασίες με τις οποίες ασχολήθηκε ο σταθμάρχης, ενώ το σημαντικό είναι αν γύρισε ή δεν γύρισε το κλειδί και αν έκανε έστω και έναν έλεγχο για να βεβαιωθεί, αφού από την κίνησή του αυτή εξαρτάται η ζωή όσων ταξιδεύουν και όχι μόνο. Αυτό το κάνουμε στο σπίτι μας όλοι, ελέγχοντας για δεύτερη και τρίτη φορά, αν κλείσαμε την πόρτα, το μάτι της κουζίνας κλπ. Εγώ – που ζω μόνος – ελέγχω ακόμα και τα  αυτόματα ηλεκτρονικά μηχανήματα.

Άκουσα χθες συνεντεύξεις μηχανικών, μηχανοδηγών και λοιπών ειδικών σιδηροδρομικών, ότι αν είχαν τοποθετηθεί οι ηλεκτρονικοί αυτοματισμοί που έχουμε προμηθευτεί από το 2000 , ο έλεγχος θα γινόταν αυτόματα. ΝΑΙ έτσι είναι αλλά τώρα ΔΕΝ  τους έχουμε. Αλλά και αν ακόμα τους αποκτήσουμε, ένας δεύτερος έλεγχος δεν έβλαψε κανένα. Δεν παραλείπω την αναφορά στο παρελθόν, που χωρίς τους αυτοματισμούς δεν φθάσαμε σε ανάλογες τραγωδίες, διότι πάντα λειτουργούσαμε με όσα διαθέταμε.

Τώρα λοιπόν φθάσαμε στο ερώτημα που βρίσκεται στο στόμα όλων μας γιατί δεν το έχουμε εγκαταστήσει τόσα χρόνια;;; Μα είναι απλό. Γιατί δεν είμαστε ικανοί και αυτό αφορά όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 25 χρόνια, χωρίς καμιά  εξαίρεση. Υπάρχουν βέβαια και τα γνωστά συμφέροντα, οι ενστάσεις, οι προσφυγές και οι ιδεοληψίες και οι στρεβλώσεις. Χθες άκουσα δήλωση στελέχους Κόμματος κατά της ιδιωτικής συμμετοχής στις συγκοινωνίες – [άρα να μια ένσταση – εμπόδιο]

Τα δάκρυα που χύθηκαν μπροστά στις κάμερες υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό κροκοδείλια και εν όψει εκλογών αποτελούσαν προσπάθεια άγρας της ψήφου των αφελών. Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες στις οποίες με μέσο και χάρη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή μπήκαμε, έχουν κανόνες και  απαιτούν αλλαγή ρότας. Ευτυχώς – έστω και αργά – κάποιοι δήθεν σοσιαλίζοντες και πολέμιοι της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ το κατάλαβαν, οι λοιποί οφείλουν να πειθαρχήσουν στην πλειοψηφία και να ξεχάσουν πρακτικές του Κιμ Γιογκ Ουν με τον κρατικό μονοκομματισμό του. Οι Έλληνες θέλουν να πάνε μπροστά και κάποιοι αιθεροβάμονες  και συμπλεγματικοί νοσταλγοί των χαμένων δεκαετιών της Ευρώπης τους εμποδίζουν. Κρίμα στα παιδιά και τους δικούς τους, που πληρώνουν την ανικανότητα  και την ανημποριά μας.   Αντώνης

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

          ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΔΙΚΑΣΤΈΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

               [Και η  προτεινόμενη άλλη  λύση]

       

 

 

Δεν πρόκειται για ερώτημα αλλά για την πρόσφατη  ‘’απειλητική’’ δήλωση σημαντικού πολιτικού  παράγοντα, που ‘’τυχαία’’ συνέπεσε με απαλλακτική πρόταση Εισαγγελέως, που ως γνωστόν δεν είναι δεσμευτική σε μια δίκη στενού συνεργάτη του. Το γεγονός - παρά τη Συνταγματική πρόβλεψη ότι υπάρχει πράγματι και αποτελεί μια  ανεξάρτητη εξουσία – έκανε γενικότερη εντύπωση. Όταν όμως η απόφαση της προμνησθείσης δίκης ήταν ομοφώνως [με 13-0] καταδικαστική και  πριν  φθάσει στα αφτιά όλων η δήλωση, άρχισαν τα Ναι μεν αλλά και άλλα τέτοια γλαφυρά και δυστυχώς συνηθισμένα .

Προφανώς  η σοβαρή αυτή δήλωση ίσχυε με προϋποθέσεις που χάθηκαν  ή ‘’παραποιήθηκαν’’ στη διαδρομή τους προς τον λαό. Μπορεί ακόμα και να εννοούσε μόνο τους Εισαγγελείς ή ορισμένους εξ αυτών,  αλλά η πρόνοια του Συντάγματος δεν κάνει διακρίσεις. Τι κάνουμε όμως τώρα και μέχρι να ισχύσουν οι ‘’προγραφές’’ που παρήγγειλε το κοπέλι από την Κρήτη για τη ….. ‘’δίωξη’’ μιας λίστας ατόμων, ανάμεσα στους οποίους δικαστές και δημοσιογράφοι;;;

Προσωπικά – δεν ξέρω γιατί – σκέφθηκα ότι υπάρχει και η μέθοδος  Νικολά Μαδούρο , που είναι και φίλος μας, αλλά πιστεύω  ότι το κοπέλι θα γνωρίζει κάτι καλύτερο και ταχύτερο. Φαίνεται όμως ότι η ριζοσπαστική πρακτική ξεπερνά σε ταχύτητα τις απλοϊκές σκέψεις ενός γέροντα της ηλικίας μου και με ξεπέρασαν, σκεπτόμενοι να το μπλοκάρουν !!!  Δεν ξέρω γιατί αλλά τα 12ετή βιώματά μου  στον ‘’υπαρκτό σοσιαλισμό’’, ίσως μπορέσουν να δώσουν λύση και στον ‘’αντώνυμό ‘’  του’’.

Φαίνεται ότι η αντίθεση πολλών κομμάτων – πλην του ΚΚΕ που δεν αποδέχεται τέτοιες  διακρίσεις εξουσιών και αναθέτει στο Κόμμα το σύνολό τους – υποχρέωσε τους ριζοσπάστες σε αναδίπλωση και άντε τώρα να πεισθεί ο  μέχρι πρότινος ‘’στέντορας’’ των απόψεών τους, ότι θα παίξει τον ρόλο  της Ιφιγένειας που καλείται να θυσιασθεί  αντί του καταδικασμένου συντρόφου , για χάρη της σωτηρίας των. Προφανώς θα του υποδείξουν να κάνει υπομονή μέχρι να πάρουν το σύνολο της εξουσίας και να την κρατήσουν για πάντα  –  όπως  διακήρυσσε και ο ίδιος – και  παλαιότερα κάποια κυρία παραπονιόταν γι’ αυτή την ατυχία τους. Καιρός λοιπόν τώρα να τα κατακτήσουν όλα και να μετατρέψουν τη δημοκρατία σε λαοκρατία, που   υπόσχονται  οι αιθεροβάμονες γειτονικού κομματικού χώρου, όλη η εξουσία [ και η δικαστική] στο λαό. Εγώ απλώς θα θυμίσω τη γνωστή ιστορία του Λαβρέντι Μπέρια, όπως αναφέρεται στα απομνημονεύματα του και τον ‘’λαοκρατικό ’’ τρόπο που λύνουν τους λογαριασμούς τους οι απόλυτοι κτήτορες της εξουσίας:

‘’Λίγες ιστορικές μορφές έχουν περιγραφεί ως απόλυτη προσωποποίηση του κακού, όσο ο Λαβρέντι Μπέρια, εξίσου, αν όχι περισσότερο από τον ίδιο το Στάλιν, στενός συνεργάτης του οποίου υπήρξε ως και το τέλος της ζωής του σοβιετικού ηγέτη, αν και βάσει μαρτυριών οι σχέσεις τους είχαν επιδεινωθεί έντονα πριν το θάνατο του τελευταίου. Οι ίδιες οι μαρτυρίες είναι βέβαια ένα άλλο μεγάλο εμπόδιο, διότι μετά την εκτέλεσή του το 1953 στις 23 Δεκέμβρη, ήταν πολύ εύκολο να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά της προηγούμενης περιόδου, χρωματίζοντας αναλόγως και τις μεταγενέστερες αφηγήσεις των ηγετικών στελεχών του ΚΚΣΕ που τον γνώριζαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο ευγενέστερος χαρακτηρισμός που μπορεί να βρει κανείς για εκείνον από τους τότε συνεργάτες του, αυτός του “μεγάλου ιντριγκαδόρου”, ανήκει στο Βιατσεσλάβ Μολότοφ, ο οποίος βέβαια του απέδωσε και την κατηγορία ότι δηλητηρίασε το Στάλιν, θέση εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχτεί βάση των διαθέσιμων στοιχείων. Είναι γεγονός πάντως πως σε αντίθεση με άλλα μέλη του στενού ηγετικού πυρήνα της ΕΣΣΔ, ο ίδιος δεν απέκρυψε ποτέ του την αποστροφή που ένιωθε εξαρχής για το Γεωργιανό πολιτικό.

Από την άλλη, η μαρτυρία του γιου του αρχηγού των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, Σέργκο Μπέρια, αν και φωτίζει άγνωστες πτυχές της προσωπικής του ζωής και του χαρακτήρα του, όπως την αγάπη του για την επιστήμη και την τέχνη, έχει ως κύριο μέλημά του να παρουσιάσει τον πατέρα του ως παρ’ ολίγον θύμα σταλινικής εκκαθάρισης κι επίσης πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα προσοχή’’.

        Τα γενόμενα ουκ απογίγνονται και συνεπώς αποτελούν τρανό και απόλυτο δείγμα για την αναμενόμενη επανάληψη και συνέχεια.

Αντώνης  

Η ΖΩΗ ΜΑΣ

          Η  ΖΩΗ  ΜΑΣ 

 

Ο ορισμός της ζωής, όπως δίνεται από το  ΒΙΚΙΛΕΞΙΚΟ,  είναι το χαρακτηριστικό που διακρίνει τα φυσικά σώματα που διαθέτουν βιολογικές διεργασίες, όπως κυτταρική επικοινωνία  και μηχανισμούς αυτοσυντήρησης,  από αυτά που δεν έχουν, είτε επειδή οι λειτουργίες αυτές έχουν διακοπεί (έχουν πεθάνει), είτε επειδή δεν τις είχαν ποτέ και θεωρούνται άψυχα.

Με δεδομένο ότι δεν έχω σπουδάσει το αντικείμενο και συνεπώς δεν μπορώ να κάνω οποιαδήποτε κριτική στη διατύπωση, θα μείνω στο πρακτικό της μέρος, το οποίο έχω βιώσει για 88 έτη και μάλιστα σε πολύ αντίξοες συνθήκες , πολέμων, πείνας κλπ.Αυτό μου επιτρέπει να προβώ στις προσωπικές μου διαπιστώσεις, χωρίς φόβο και πάθος.

 Η συνολική μου όμως εμπειρία με έχει πείσει  να συνομολογήσω  ότι  πέραν των αναφερόμενων δύο περιπτώσεων   ανυπαρξίας ζωής του ορισμού, υπάρχει και μια τρίτη. Πρόκειται για  αυτή των αποκαλούμενων απόμαχων  της ενεργού ζωής, η οποία με πολλή επιείκεια αποτελεί απλή επιβίωση, αφού της λείπουν τα βασικά συστατικά της, με σημαντικότερο την ποιότητα, που πρέπει να χαρακτηρίζει την πραγματική ζωή.  Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν πρόκειται για πλούσια, φτωχή, μακρά ή  βραχεία , ακόμα δε  και ‘’σκυλίσια’’, όπως καθ’ υπερβολή  ενίοτε  χαρακτηρίζεται, με τις ελάχιστες και γνωστές  εξαιρέσεις της. Το μόνο που απομένει για τους ανήμπορους ακόμα και να παραπονεθούν, είναι ότι τους ‘’χρυσώνουν το χάπι’’ με την παραχώρηση του υποκρυπτόμενου ηρωισμού  του απόμαχου.

Σε μια εποχή, που το ‘’δημογραφικό’’ αποτελεί , έστω και ‘’παράπλευρη’’ συνέπεια  ενδεχόμενων υπερβολών των δίκαιων αγώνων για την εξίσωση δικαιωμάτων των δύο φύλων, οι επιλογές   που απομένουν είναι περιορισμένες. Με δεδομένη την αύξηση του  προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων και την άρνηση των κομματικών σχηματισμών  να στέρξουν σε μια αναγκαία πλέον ηλικιακή αύξηση του ορίου εργασίας – έστω και με ανάλογο περιορισμό των εβδομαδιαίων ημερών ή ωρών εργασίας- τα ταμεία συντάξεων έχουν αρχίσει να στενάζουν και πολύ σύντομα θα εκραγούν, ενώ  οι υπέργηροι θα πλημυρίζουν τους χώρους διαβίωσης . Ας μιμηθούμε  μέρος του παραδείγματος των αγροτών και λοιπών αυτοαπασχολούμενων, που εργάζονται μέχρι τα βαθειά τους γεράματα.

Οι εναπομένουσες τελικά επιλογές για να προλάβουμε την κακή, μέχρι και δραματική αυτή εξέλιξη είναι δύο και το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο και κυρίως δεν είναι δικό μου. Προσωπικά δεν είμαι παρά μόνο  ένας από τους απόμαχους που έχουν μεταβεί από την ενεργό ζωή στην απλή και σχεδόν ‘’παρασιτική’’ επιβίωση’’ , αδύναμος να επηρεάσω ‘’έργω’’ ή  ‘’λόγω’’  οποιαδήποτε κατάσταση. Δεν απομένουν παρά μόνο οι εισηγήσεις των ειδικών, που ατυχώς είναι χειρότερες των προηγούμενων προτάσεων.

 Η πρώτη αφορά τα  παιδιά του ‘’σωλήνα’’ που ίσως να είναι ‘’μια κάποια λύση’’, αφού ενδεχομένως  ‘’τα παραγόμενα νέα άτομα’’ να  είναι απαλλαγμένα  των    σύγχρονων κενοδοξιών που ταλαιπωρούν την εποχή μας και η δεύτερη τη μαζική  αυτοκτονία των ηλικιωμένων. Προσωπικά δεν ανησυχώ για καμία από τις δύο προτάσεις αφού δεν θα με προλάβουν,  ιδιαίτερα δε για τη δεύτερη. Στα 89 μου , τον πρώτο λόγο έχει πλέον ο Άγιος Πέτρος, που θα διευκολύνει και την αντίθεσή μου στην αυτοχειρία.

Για την ιστορία αναφέρω παλαιότερο συμπέρασμα ειδικής επιτροπής που είχε συστήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τη λύση του συνταξιοδοτικού  και ο επί κεφαλής καθηγητής είχε αποφανθεί ότι κύρια αιτία αποτελεί  η μακροζωία, χωρίς να τολμήσει να προτείνει και τρόπο για την αντιμετώπισή της. Το πρότεινε όμως με απόλυτη σοβαρότητα και γενναιότητα ο Ιάπωνας καθηγητής του Πανεπιστημίου του  YALE για τους ηλικιωμένους συμπατριώτες του και προκάλεσε παγκόσμια οργή. Μιλώντας, σε ενημερωτική εκπομπή της Ιαπωνίας το 2021, για το μεγάλο ποσοστό γήρανσης του πληθυσμού της χώρας , πρότεινε ως λύση την μαζική αυτοκτονία των ηλικιωμένων πολιτών της.

        Κλείνω το παρόν με τη σημείωση ότι ο καθηγητής είναι  πολύ νέος στην ηλικία και συνεπώς εξαιρούσε αυτόματα την αφεντιά του ,τουλάχιστον επί του παρόντος, από το πατροπαράδοτο  χαρακίρι των προγόνων του. Τα συμπεράσματα δικά σας,    Αντώνης

 

ΖΩΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ - Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος

                      ΖΩΗ   ΚΑΙ  ΙΣΤΟΡΙΑ

                    Δυο  όψεις του ίδιου  νομίσματος

 

 

Έχω γράψει  πολλές φορές,  ότι την πραγματική ιστορία τη γνωρίζουν όσοι τη βίωσαν προσωπικά και  ΜΟΝΟ αυτοί. Υπάρχουν  βέβαια  ιστορικά βιβλία και έντιμοι ιστορικοί που διασταυρώνουν πηγές και πληροφορίες πριν υιοθετήσουν τα γεγονότα αλλά υπάρχουν και τυχαίες ή και σκόπιμες παραποιήσεις , κατά τη διάρκεια της έρευνας ή της χρονικής διαδρομής, που μπορούν να αλλοιώσουν τα στοιχεία της. Η πραγματικότητα  άλλωστε έχει αποδείξει ότι κάποιες ομάδες πολιτών για παντοειδείς δικούς τους λόγους , την έχουν παραποιήσει σε τέτοιο βαθμό, που την κατέστησαν ψεύτικη.

Δεν αποτελεί αντικείμενο του σημερινού μου πονήματος η ιστορία γενικά αλλά μια μικρή προσωπική ιστορία που σχετίζεται με τη ζωή ενός αγαπητού μου προσώπου, του Τάκη Φλώρου, που, πλήρης ημερών, αποφάσισε να μας εγκαταλείψει οριστικά για την επουράνια ζωή. Ελπίζω  η χωροταξία της νέας κατοικίας του, να μας επιτρέψει – όταν συναντηθούμε -  να τα λέμε εκτεταμένα, ώστε να προσθέσω και  αυτά που κρατώ μέσα μου πολλές δεκαετίες και απέφυγα να του πω, με τη σκέψη ότι τα είχε καταλάβει. Ας μείνουν μόνο για τους δικούς του και σαν ελάχιστη αναπλήρωση της αδυναμίας μου να τον συνοδεύσω – για λόγους υγείας –  στην τελευταία του κατοικία  όπως ένοιωθα την ανάγκη να το κάνω.

Η ιστοριούλα που ακολουθεί έχει απόλυτη σχέση με τους δυο μας και αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν εκείνος παντρεύτηκε την αγαπημένη μου πρώτη  εξαδέλφη τη Λουκία και συγκεκριμένα στη διάρκεια που ο οικοδόμος πατέρας μου τους έκτιζε το σπίτι. Την εποχή εκείνη, ήμουν  μαθητής στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου και με ελάχιστες προσλαμβάνουσες παραστάσεις για τη ζωή πέραν των ορίων της γενέτειράς μου Αταλάντης, προβληματιζόμουν για το μέλλον μου. Εκεί συνάντησα ένα ακόμα ‘’χωριατόπαιδο’’ με χαρακτηριστική προφορά και συζήτησα μαζί του τους προβληματισμούς μου για σπουδές στην Αθήνα- που γνώριζα μόνο στον χάρτη- και ότι τα οικονομικά της οικογένειας δεν μου επέτρεπαν την πραγμάτωσή τους, παρά το γεγονός ότι όλα τα καλοκαίρια των διακοπών δούλευα σε οικοδομές και άλλες χειρονακτικές εργασίες,  για να συμβάλω στη βελτίωση των οικογενειακών οικονομικών.

Στη συζήτηση μας άκουσα μια άλλη πρόταση που  βίωσε προσωπικά, δηλαδή της εθελοντικής κατάταξης στις ένοπλες δυνάμεις. Έτσι λοιπόν η κουβεντούλα μας αυτή μου έδωσε μια μοναδική  διέξοδο και αφού πήρα το απολυτήριο ακολούθησα το παράδειγμά του – στο στρατό ξηράς που είχε διαγωνισμό εκείνη την εποχή, αντί του ναυτικού που πήγε ο ίδιος- για να διευκολύνω  και τις μετέπειτα σπουδές μου και τη διεύρυνση των οριζόντων μου,  πέραν του περιορισμένου πεδίου της επαρχίας.

Ο εκλιπών , με το προσωπικό του παράδειγμα,  μου γνώρισε νέους  ορίζοντες , που καθόρισαν τη μετέπειτα ζωή μου με τα πάνω και τα κάτω της και δικαίωσαν  τον υπότιτλο του παρόντος.  Η αληθινή προσωπική ιστορία και η ζωή αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος,  που αμφότεροι βιώσαμε  και γνωρίσαμε κάλλιον παντός άλλου.

Με όσα προανέφερα νομίζω ότι δικαιολογείται απόλυτα και ο ήπιος και πειθαρχημένος χαρακτήρας του και η επίδρασή του στη διαμόρφωση μιας σωστής  οικογένειας, στην οποία εύχομαι να ζήσουν να τον θυμούνται στον ίδιο δε καλό ταξίδι , προσμένοντας να με τηρήσει ενήμερο και των νέων εμπειριών του κατά τη νέα μας συνάντηση. Με όλη μου την αγάπη Αντώνης

 

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΑΦΕΛΕΙΣ

         ΣΥΓΧΡΟΝΑ   ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΓΙΑ  ΑΦΕΛΕΙΣ

 

 

Αρχίζοντας από τους μύθους του Αισώπου, που αποτελούσαν τρόπο διδαχής και παραδειγματισμού, διαπιστώνουμε ότι τα παραμύθια που τους διαδέχτηκαν χωρίζονται σε αυτά που  αφορούν τα παιδιά και εκείνα που προορίζονται για τους ‘’αφελείς’’ μεγαλύτερους. Χρησιμοποιούν αντίστοιχα τον ευθύ ή τον δόλιο παραβολικό τρόπο, ανάλογα με τις επιδιώξεις τους. Οι παραβολές είναι διηγήσεις φτιαχτών ιστοριών από την καθημερινή ζωή, όμως ασυνήθιστες, παράξενες,  ή φανταστικές.  Φανερώνουν  παραστατικά  κάτι  ξεχωριστό για τη Βασιλεία του Θεού ή ασχολούνται με την ‘’βασιλεία’’ των ανθρώπων, γιαυτό και  είχαν πάντα για καλούς ήρωες  βασιλιάδες, πρίγκιπες και βασιλοπούλες. Είχαν επίσης  δράκους και κακούς λύκους αλλά ο σύγχρονος καθωσπρεπισμός περιόρισε τη συνολική κακία αποκλειστικά  στους ανθρώπους και απάλλαξε τα ‘’ζωντανά’’ από τους χαρακτηρισμούς του ‘’κακού’’ παρελθόντος. Αφορούσαν  συνήθως παιδιά και  οι ευσυνείδητοι μυθοποιοί   υπήρξαν  έντιμοι  και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.

Υπήρξα και εγώ ένας παραμυθάς παππούς, στηριζόμενος πάντα στον αυτοσχεδιασμό και τις απαιτήσεις της στιγμής. Η πρώτη μου εγγονή  που  χρησιμοποίησα  και σαν πειραματόζωο, βίωσε τις ευχάριστες και συγκινητικές στιγμές από τα λιμπρέτα της Τόσκα, του Τροβατόρε, μιας παραλλαγμένης μορφής της Τραβιάτα αλλά και Την ευφροσύνη  του Κουρέα της Σεβίλλης, που έκλεινε με ακρόαση του αντίστοιχου μελοδράματος. Η δεύτερη εγγονή  μου, που δεν της άρεσαν οι προβληματισμοί και οι συγκινήσεις, μου έδινε 3-4  υποχρεωτικά στοιχεία του περιεχομένου και απολάμβανε τις ξεκαρδιστικές φανταστικές εξελίξεις των ζώων που πρωταγωνιστούσαν κυρίως στις επιλογές της. Με τα δύο αγόρια εγγόνια μου  είχα ελάχιστες ευκαιρίες να επιλέξω και να επιδείξω τους αυτοσχεδιασμούς μου, λόγω της απόστασης που μας χώριζε, την εποχή που η ηλικία τους επέτρεπε ή απαιτούσε παραμύθια.

Κάποιοι σύγχρονοι μυθοπλάστες όμως, επέλεξαν να μιμηθούν τον γνωστό βαρόνο Μινχάουζεν, προκαλώντας ενίοτε και το ομώνυμο σύνδρομο, που  κατατρύχει τους εμφορούμενους από τα νεοπαγή αυτά παραμυθιάσματα της εποχής μας, με κίνδυνο να προκαλέσει μια ομαδική παράκρουση της κοινωνίας μας, με ενδεχόμενο επακόλουθο  τον εθνικό διχασμό. Έχοντας πεισθεί ότι ο λαός άρχισε να τους ‘’καταλαβαίνει’’,  κάποιοι πολιτικοί μας έφθασαν στο έσχατο σημείο ευτέλειας, να προτάσσουν το κομματικό συμφέρον του εθνικού και ‘’γαία πυρί μιχθήτω’’. Είναι μια έκφραση που δηλώνει πλήρη αδιαφορία για τις όποιες εξελίξεις, ακόμα και   τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν εξαιτίας  αυτής της  ενέργειας.

Η φράση αποδίδεται σε ανώνυμο αρχαίο Έλληνα τραγικό: "ἐμοῦ θανόντος γαῖα μιχθήτω πυρί" (= μετά το θάνατό μου, ας καεί το σύμπαν) (. Με την  ίδια  έννοια συνεχίζεται και σήμερα η χρήση της  για να καταδείξει την  πλήρη  αδιαφορία. Πολύ πρόσφατα μάλιστα, υπεύθυνος τομεάρχης είπε  ότι «όλα αυτά είναι η βίαιη βαρβαρότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και πρέπει να αντιμετωπιστούν είτε με το καλό είτε με το άγριο !!! Βέβαια αυτό τον καιρό έχουν λεχθεί και πολύ χειρότερα πράγματα, στο όνομα μιας ιδιότυπης και πρωτάκουστης Δημοκρατίας, μάλλον σοβιετικού τύπου.

Για να μην αδικήσουμε τον  συμπαθή βαρόνο ψευταρά, παραθέτω δυο βιογραφικά στοιχεία του, για να κάνετε τους συλλογισμούς σας και τις δέουσες συγκρίσεις με τους σύγχρονους μιμητές του.

Ο Βαρόνος Μινχάουζεν ή Μυνχάουζεν (Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen, Ανόβερο, 11 Μαΐου 1720 - 22 Φεβρουαρίου 1797) είναι ιστορικό πρόσωπο (πρόκειται για τον βαρόνο Κάρολο Φρειδερίκο Ιερώνυμο φον Μινχάουζεν^[7]), αλλά και ο πρωταγωνιστής του γνωστού βιβλίου^[8] του Ροδόλφου Ράσπε, που γράφτηκε στα 1785. Υπήρξε μισθοφόρος αξιωματικός του ρωσικού ιππικού, που πολέμησε κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου. Μετά την αποστρατεία του συνήθιζε να διηγείται σε φίλους και γνωστούς με εμφατικό έως και υπερβολικό τρόπο τα (συχνά φανταστικά) στρατιωτικά του και άλλα επιτεύγματα, κάτι που τον κατέστησε, σταδιακά, πασίγνωστο και πολλοί συγγραφείς αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί του. Αντώνης