Η ΕΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΏΝΩΝ

 

                  Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ‘’ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ’’

 

  Ας αρχίσουμε, κατά τα γνωστά, αναλύοντας τον τίτλο του παρόντος και τη σημασία του: Η εποχή προσδιορίζει την  υποδιαίρεση του έτους και συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η εποχή των παγετώνων αφορά την περίοδο συγκέντρωσης  μεγάλων όγκων πάγων. Η εναλλαγή της  όμως  με θερμότερα χρονικά διαστήματα, όπως αυτή που διανύουμε, χαρακτηρίζεται ως   μεσοπαγετωνική περίοδος. 

Η εποχή των παγετώνων διακρίνεται για τις ακραίες συνθήκες ψύχους, που συνέτεινε στην εξαφάνιση πολλών ειδών πανίδας και χλωρίδας και οδήγησε στη διακοπή κάθε δραστηριότητας στον πλανήτη μας.  Κάτι ανάλογο αρχίζει να διαφαίνεται και στη σύγχρονη πολιτική σκηνή της χώρας μας , χωρίς να συντρέχουν  ανάλογες γεωλογικές  συνθήκες. Πρόκειται για μια ομαδική παράκρουση κομματικών παραγόντων που διακατέχονται από μια και μόνη επιδίωξη. να διώξουν τον Πρωθυπουργό. Ας το κάνουν λοιπόν με τις  νόμιμες διαδικασίες, αντί να σπέρνουν ανέμους, γιατί θα θερίσου, θύελλες και μαζί τους όλη η χώρα.

Είναι θεμιτή η επιθυμία τους να πάρουν τη θέση του, πείθοντας όμως τον λαό  ότι είναι καλύτεροι, αγνοί και αμόλυντοι   και  δεν θα την ρίξουν ‘’στα βράχια’’.  Με διάφορες αφορμές, όπως το πολύνεκρο  σιδηροδρομικό  δυστύχημα, πυρκαγιές και άλλα γεγονότα που  συμβαίνουν στις περισσότερες χώρες, έφθασαν στο σημείο να  κατηγορούν  προσωπικά τον Πρωθυπουργό ακόμα και για εσχάτη προδοσία.

 Εάν το πιστεύουν γιατί δεν προσκομίζουν τα στοιχεία απ’ ευθείας στη Δικαιοσύνη, ώστε να σώσουν τη χώρα από έναν ‘’προδότη; Είναι απλό, γιατί οι περισσότεροι ‘’δημόσιοι κομματικοί κατήγοροι’’ είναι νομικοί και γνωρίζουν τις συνέπειες μιας ψευδούς και αναπόδεικτης καταμήνυσης. Μένουν λοιπόν  στη δοκιμασμένη κι εκ του ασφαλούς συκοφαντική πρακτική τους, διχάζοντας και τον λαό, ο  οποίος όμως αρχίζει να τους μαθαίνει!!!

 Ας κάνουμε όμως μια υπόθεση εργασίας ότι  η κυβέρνηση δεν συγκεντρώνει την απαιτούμενη πλειοψηφία. Ποιος και με ποιους άλλους θα κυβερνήσει, αφού τα περισσότερα κομματίδια δεν μιλάνε καν μεταξύ τους;; Θα δεχθώ και μια δεύτερη υπόθεση εργασίας ότι η εξουσία θα τους ενώσει και θα σχηματίσουν κυβέρνηση. Τι χρώμα θα έχει αυτή, αφού συνολικά η αντιπολίτευση περιέχει στο χώρο της κομμουνιστές, εμπόρους μαντζουνιών και ιδεών, πατριδοκάπηλους και  ‘’αποκομμουνιστικοποιημένους’’ λαϊκιστές και   θρησκόληπτους. Άφησα για το τέλος τους κατακερματισμένους προοδευτικούς, αριστερούς  και σοσιαλίζοντες, οι οποίοι προς το παρόν αλληλοδιαδέχονται αλλήλους στην  Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ποιος όμως διεθνής παράγοντας , που σαν μικρή χώρα έχουμε ανάγκη της στήριξής του, θα τους πάρει στα σοβαρά;

Ο μήνας Σεπτέμβριος, λόγω της ΔΕΘ,  σηματοδοτεί για τη χώρα μας, μια ιδιαίτερα  θερμή περίοδο, λόγω των κομματικών εξαγγελιών για παροχές, σαν τη γνωστή Τσοβόλα δώστα όλα. Άρχισε όμως η  ‘’pre game’’ παροχολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης, για να ‘’προδιαψεύσουν’’, τις εξαγγελίες της Κυβέρνησης  πριν αυτές ανακοινωθούν. Επειδή όμως  δεν είχαν  προβλέψει σωστά, επανήλθαν με διορθωτικές, δηλώσεις αμέσως μετά τη λήξη των εξαγγελιών, εν είδει διόρθωσης ημαρτημένων.  Με όλα αυτά τα ‘’σουσούμια’’ χάνουν κάθε ίχνος αξιοπιστίας και εκτίθενται ανεπανόρθωτα, γιατί υπάρχουν και οι πολλαπλές θετικές  διεθνείς αξιολογήσεις της χώρας μας.

 Έτσι λοιπόν με τις  κατά καιρούς   δημοσκοπήσεις  και την έντονα  φημολογούμενη  επαναφορά στην πολιτική των δύο τέως πρωθυπουργών, πολλοί θα χάσουν  τον ύπνο τους.  Στην περίπτωση επιστροφής του κ. Τσίπρα, κάποιοι ‘’άστεγοι’’ θα αναζητήσουν τη στέγασή τους, πολλοί όμως θα τον στοχοποιήσουν για τα όσα, κατά καιρούς,  του έχουν καταλογίσει. Τον θωρούν  υπεύθυνο της διάσπασης του κόμματός του και   για τον συνολικό πρότερο πολιτικό του βίο. Άλλοι θα του χρεώσουν την ατυχή εξέλιξη του τελευταίου  δημοψηφίσματος,   τα 104 θύματα της πυρκαγιάς στο Μάτι – παρά την  παραγραφή- αλλά και   τα νεότερα δημοσιεύματα που αφορούν τον στενό συνεργάτη του , κ. Καμένο. Προφανώς πολλοί  τέως φίλοι του και στενοί συνεργάτες,  δεν είναι διατεθειμένοι να  πληρώσουν το μάρμαρο για λογαριασμό του.

Από την άλλη,  ενδεχόμενη επιστροφή του κ.  Σαμαρά, θα βάλει τέλος στην ιδιοτέλεια του δεξιόστροφου λαϊκισμού.

Δεν θέλω να πικράνω κανένα αλλά κάποτε πρέπει να λέμε την αλήθεια, για να γίνουμε πιστευτοί.  Η παλαιοκομματική πρακτική, που  προσπαθούν να επαναφέρουν τα αυτοκαλούμενα  αριστερά, προοδευτικά και λοιπά κόμματα έφθασε πια στο τέλος της.  Η κυβέρνηση έχει την πίττα αλλά και το δικαίωμα να την μοιράζει κατά το δοκούν,  ενώ οι πολέμιοί της  απλά υπόσχονται,  χωρίς τη δυνατότητα , ίσως και  την πρόθεση  να το πράξουν.

 Η αντιπολίτευση κρίνεται μόνο από τα πεπραγμένα της και θα επανακριθεί αν  και όταν έλθει στην εξουσία, για την υλοποίηση των όσων κατά καιρούς έχει υποσχεθεί. Οι υποσχέσεις, πριν και πάνω από όλα   πρέπει να επιτρέπουν την εκτέλεση του νέου προϋπολογισμού που  συντάσσει κάθε χρόνο η Κυβέρνηση, ενώ οι λοιποί δεν την λαμβάνουν υπόψη τους. Η παροχολογία της Αντιπολίτευσης συνεπώς αποτελεί ‘’επεα πτερόεντα’’ και  ο έμπειρος λαός, κρίνει με βάσει τα πεπραγμένα, εφαρμόζοντας  την παραλλαγή της σοφής παροιμίας  ‘’εν τη παλάμη και ούτω ψηφίσωμεν’’.

Με την ευκαιρία της έκθεσης, κάποιος τέως αρχηγός, βρήκε την ευκαιρία να κάνει ηγετικές εμφανίσεις , αμφισβητώντας αυτούς που ‘’τράβηξαν κουπί’’ για να κρατήσουν ό,τι απόμεινε από το κόμμα τους. Δεν θα σχολιάσω συνεπώς τις δηλώσεις στη Θεσσαλονίκη του τέως Πρωθυπουργού  , θα ερωτήσω όμως γιατί δεν τα έπραξε ή έστω δεν τα εξήγγειλε όταν ήταν αρχηγός και κυβέρνησε;  Να προσθέσουμε ότι κανείς δεν αμφισβήτησε την αρχηγία του, το έκανε όμως  ο ίδιος μετά από τις  συνεχόμενες ήττες και τους καταποντισμούς.

Αποφάσισε καιροσκοπικά να παραδώσει το δακτυλίδι διαδοχής σε εισαγόμενο πρόσωπο από τις ΗΠΑ,  για να σώσει την όποια  αξιοπρέπεια του  είχε απομείνει. Την ίδια μοίρα όμως είχε και ο τοποτηρητής που με τις ευλογίες του αρχηγού κατέλαβε το πόστο του. Το ‘’poulain’’ του αρχηγού , φαίνεται ότι αυτονομήθηκε πέραν του αναμενόμενου, με συνέπεια, το μεν κόμμα να κατακερματιστεί και ο βασικός κορμός του να καταλήξει δημοσκοπικά ‘’ στον πάτο του βαρελιού’’ !!!

Παράλληλα διερωτώμαι, τι τους φταίει η  ΔΕΘ  και την επαναφέρουν στην αρχική της μορφή σαν ένα βαλκανικό ‘’παζάρι’’ εμπορευμάτων και ‘’ρουσφετιών’’; Την έχω ζήσει τη δεκαετία του 1950 και διαπίστωσα ότι οι ντόπιοι την αντιμετώπιζαν σαν  εμποροπανήγυρη. Αργότερα ανοίχτηκε μεν διεθνώς αλλά της φόρτωσαν και την κομματική πασαρέλα, συνοδεία υποσχέσεων και απεργιών.  Αντώνης

 

ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

 

                                      ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΣΤΗ  ΣΕΛΗΝΗ !

                                                    ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ

 

 

 

Γεννημένος το 1934 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και βιώνοντας  σε  τρυφερή ηλικία την τραγικότητα της εποχής, την πείνα και τον εμφύλιο, δεν είχα τον καιρό και τη δυνατότητα  να εμπλουτίσω τις   προσωπικές  μου παραστάσεις. Τον καιρό εκείνο ο δικός μου Κόσμος σταματούσε στον οπτικό μου ορίζοντα, συμπεριλαμβανομένου του  διαυγέστατου έναστρου ουρανού.

Πρώτη  διεύρυνση του Κόσμου μου, έγινε  από μια   παράσταση ‘’ ο Καραγκιόζης στη σελήνη’’ ενός  περιοδεύοντος θεάτρου σκιών, που μου έδωσε τις δικές της εξηγήσεις για το θαυμάσιο θέαμα του ουράνιου θόλου. Η έλλειψη ηλεκτρισμού και φωτισμού μας επέτρεπαν να ‘’μετράμε τα άστρα’’ και να απολαμβάνουμε ένα μαγικό θέαμα, που πιστεύω ότι δεν μπορούν πια να το απολαύσουν οι μετέπειτα γενιές.

Πολύ αργότερα διάβασα τα  μυθιστορήματα  του Ιουλίου Βερν και   του Μενέλαου Λουντέμη και βρήκα  τον αληθινό μου  ουρανό. Ο Λουντέμης  αναφέρεται σε ένα  παιδί που  μετράει συμβολικά  τα άστρα , για να καταδείξει την προσπάθειά του  να μπορέσει να πάει σχολείο   , να μορφωθεί και να επιβιώσει.

Στην Αθήνα βρέθηκα για πρώτη φορά το 1953, ως εθελοντής πενταετούς υποχρέωσης στο στρατό, για να κάνω αυτά που ονειρεύεται και ο μικρός ήρωας του Λουντέμη. Δεν θα κάνω πια καμιά αναφορά στις συνθήκες υπηρεσίας μου στις Ένοπλες δυνάμεις , θα διαβεβαιώσω  όμως ότι  διεύρυναν τους ορίζοντες μου και μου έδωσαν την ευκαιρία να επεκτείνω την γνώση και τη  μόρφωσή μου.

Κουβαλώντας ακόμα τις πρώτες προσλαμβάνουσες της μικρής μου πόλης και για να διευκολύνω τις σπουδές μου, αναζητούσα ‘’δωμάτιο’’ για διαμονή σε παλιές περιοχές της Πρωτεύουσας, στην Πλάκα, τον Κεραμεικό και την πλατεία Κουμουνδούρου,κοντά στην αφετηρία των λεωφο0ρείων για το στρατόπεδο που υπηρετούσα. Βασικό μου κριτήριο ήταν η ύπαρξη αυλής, που υπήρχε ακόμα τις δεκαετίες 1950-60.

Σε μια από αυτές υπήρχε μια μεγάλη αυλόπορτα   που οδηγούσε στην αυλή, γύρω από την οποία ήταν τα ενοικιαζόμενα δωμάτια,ενώ η εξυπηρέτηση των λοιπόν αναγκών ήταν κοινή. Στην άμεση αποδοχή του δωματίου   συνέβαλε και το τετράστιχο ενός αγαπημένου μου χ0δωριακού τραγουδιού που παραθέτω στη συνέχεια:

Μια αυλόπορτα που κρύβετ’ η μισή
απ’ τ’ αγιόκλημα και την περικοκλάδα
και ρετσίνα στο ποτήρι σου χρυσή
να τι θα πει Ελλάδα.

   Κάθε βράδυ, ο καθένας μας έβγαινε με την καρέκλα του έξω από την πόρτα του και με τη σειρά – ηλικιακά - κάναμε τη ‘’διάλεξή μας. Τις καλύτερες στιγμές της ‘’παρέας’’ αποτελούσαν οι αφηγήσεις των ηλικιωμένων της συντροφιάς μας, οι οποίοι, παρά την περιορισμένη τους μόρφωση, σαγήνευαν με το λόγο τους, σε σημείο να αρχίζει η διαρροή του ακροατηρίου όταν εκείνοι αποσύρονταν.

Αυτή η αυλή,  θύμιζε αμφιθέατρο Πανεπιστημίου  και εκεί πήρα τα πρώτα  δείγματα ορθής αφήγησης.

Όταν διέμενα  στην Πλατεία Κουμουνδούρου, ανακάλυψα, σε κοντινή πάροδο της Πειραιώς, μια σχολή χορωδίας του ζεύγους Διονύση και  Καίτης Αποστολάτου. Άρχισα μαθήματα και σύντομα  διαπίστωσαν τις φωνητικές μου ικανότητες καί  μου πρότιναν να μετάσχω στο διαγωνισμό για τη χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, στην οδό Ακαδημίας. Άκουσα την προτροπή τους. διαγωνίστηκα και με προσέλαβαν.

Η χαρά  με οδήγησε το επόμενο Σαββατοκύριακο στους γονείς μου για να τους αναγγείλω το ευχάριστο γεγονός. Η μητέρα μου με δύο αδελφούς σπουδαίους τενόρους στην παραδοσιακή τοπική χορωδία, δεν είπε τίποτα. Ο πατέρας μου, Μακεδόνας και δωρικός τύπος – άσχετος όμως με τη μουσική- μου είπε  τα εξής:  Μπράβο παιδί μου. Έκανες το κέφι σου, αλλά κοίταξε να βρεις και μια δουλειά για τη ζωή σου, λόγια του οποίου  αντηχούν ακόμα στα αφτιά μου. Τον καθησύχασα λέγοντας ότι έχω λάβει μέρος σε τρεις  διαγωνισμούς και περίμενα τα αποτελέσματα  [ΟΤΕ, Ολυμπιακή και ΥΠΕΞ], επιτυγχάνοντας ευτυχώς και στους τρείς και επέλεξα το άγνωστό μου Υπουργείο εξωτερικών. Σκεπτόμενος με χρονική απόσταση τα γεγονότα, είναι βέβαιο ότι έκανα την καλύτερη επιλογή, κρατώντας την  ‘’ευφωνία’’ μου για το κέφι μου και σημαντικές φιλίες και σχέσεις μου. Η φράση του τετράστιχου  ‘’ και ρετσίνα στο ποτήρι σου χρυσή’’, με βοήθησε  αρχικά– μαζί με τη αείμνηστη σύντροφο της ζωής μου,   να ζήσουμε αξέχαστες βραδιές στις Πλάκας τα στενά και αλλαχού. Γίναμε θαμώνες στο’’ παλιό Πανεπιστήμιο’’ [ το πρώτο Πανεπιστήμιο στη χώρα μας]  που είχε διαμορφωθεί σε γραφική ταβέρνα με εκλεκτούς  πελάτες. Κάποια χρόνια μετά την απώλεια της συζύγου μου, συνέχισα να ακολουθώ την προτροπή του πατέρα μου στις Βρυξέλλες, όπου ‘’έζησα για 10 ζωές και όταν φύγω από την παρούσα ζωή,θα είμαι απόλυτα χορτασμένος’’.

Αντώνης  

ΟΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

 

                         ΟΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ  

 

 

Πριν οδηγηθούμε στην ανάλυση του θέματος, που   θα μας οδηγήσει ο τίτλος, ας δούμε συνοπτικά τι επί τέλους ήταν οι σοφιστές της αρχαιότητας και αν υπάρχουν στις μέρες μας ‘’αντίστοιχοί’’ τους.

Η λέξη “σοφιστής”  υποδηλώνει κάποια σχέση με την ‘’σοφία’.  Ωστόσο, από τον 5ο αιώνα π.Χ. και μετά, η λέξη άρχισε να αποκτά μια υποτιμητική χροιά, που τους σχετίζει με τους αποκαλούμενους  λαϊκιστές, που παίζουν με τις λέξεις και τον λαό. Διάφοροι φιλόσοφοι  τους κατηγορούσαν ότι κυρίαρχο γνώρισμά τους ήταν ο ηθικός σχετικισμός, η άρνηση της αντικειμενικής αλήθειας και ο σκεπτικισμός για την απόλυτη αξία της γνώσης και ότι η διδασκαλία τους γινόταν επί πληρωμή.

Για την καλύτερη κατανόηση των σοφισμάτων παραθέτω το  αποκαλούμενο    του αντιστρέφοντος, που  έχει ως εξής: Ο Εύαθλος, μαθητής του  Πρωταγόρα, πλήρωσε τα μισά δίδακτρα και υποσχέθηκε να πληρώσει τα άλλα μισά μόλις κερδίσει την πρώτη του δίκη. Επειδή όμως ο καιρός πέρναγε και δεν τα έδινε, ο Πρωταγόρας τον πήγε σε δίκη, λέγοντας: «Είτε κερδίσεις, είτε όχι πρέπει να με πληρώσεις. Εάν μεν κερδίσεις, κατά τη συμφωνία μας, εάν όχι, κατά την απόφαση των δικαστών».

Και ο Εύαθλος απαντά: «Είτε κερδίσω είτε όχι, δεν σε πληρώνω. Εάν μεν κερδίσω, κατά την απόφαση των δικαστών, εάν δε χάσω, κατά τη συμφωνία μας» [ αφού υπήρξε ‘’χασοδίκης’’!

Μετά την εμπεριστατωμένη αυτή  εισαγωγή, νομίζω ότι είναι εύκολο να βρούμε   μιμητές τους σε πολλούς τομείς και  ιδιαίτερα στην  πολιτική της αναπόδεικτης  συκοφαντίας και σε μερίδα των  ΜΜΕ και ιδιαίτερα στο διαδίκτυο. Ο καθένας που έχει πρόσβαση σε ένα μικρόφωνο ή άλλο μέσο προβολής των απόψεών του, λέει – με το αζημίωτο- ό,τι θέλει,’’ επί δικαίων και αδίκων’’.

Υπάρχει, συνεπώς,  πλήρης αντιστοίχιση με την επ΄ αμοιβή [ όχι υποχρεωτικά χρηματική] προσφορά αμφισβήτησης και διαστρέβλωσης της αντικειμενικής αλήθειας. Αυτός είναι και ο  λόγος που εγώ- που επίσης διαθέτω την ιστοσελίδα μου  για να προβάλω τις απόψεις μου -  καταφεύγω στη μέθοδο της  αυτογραφικής αφήγησης, ώστε να αναφέρομαι σε γεγονότα που βίωσα προσωπικά  ή αντιλαμβάνομαι με τις αισθήσεις μου και όχι ακούσματα τρίτων.

Χθες το βράδυ για παράδειγμα, είδα και άκουσα σε ένα από την πλειάδα των περιφερειακών καναλιών που  διαφημίζουν τα ‘’μαντζούνια’’  αρχηγού Κόμματος και αναμεταδίδουν τις προσωπικές σοφιστείες εκπομπών,  της προσωπικής δημοσιογραφικής του ομάδας. Συνήθως αποφεύγω ανάλογες εκπομπές, οι οποίες στα 92 μου με κουράζουν και συχνά με αγχώνουν. Η αναφορά όμως  της εκπομπής στο σιδηροδρομικό δυστύχημα που βύθισε στο πένθος όχι μόνο τις οικογένειες των θυμάτων αλλά το πανελλήνιο, με υποχρέωσε να κάνω μια στάση.

Διέκρινα την αμηχανία ενός  ‘’ανακρινόμενου’’ ειδικού,  ο οποίος -από ό,τι προέκυψε από τη συζήτηση-  είχε αποφανθεί ότι το τραίνο μετέφερε εύφλεκτα υλικά για τις ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο επικεφαλής της εκπομπής τον πίεζε ανυπόφορα να επαναλάβει τις επιστημονικές απόψεις του και να διαψεύσει την έκθεση της επιτροπής που αποφάνθηκε για  το αντίθετο. Ειλικρινά λυπήθηκα τον επιστήμονα και τον τρόπο πίεσής του να επαναλάβει τα αποτελέσματα της έρευνάς του, την οποία έχει κοινολογήσει και  υποβάλει αρμοδίως.. Κάτι ανάλογο έκαναν και οι αρχαίοι σοφιστές για να διαδώσουν τις σοφιστείες τους, αλλά με την ρητορική τους δεινότητα και όχι με καταπίεση.

Το θέαμα του ‘’ανακρινόμενου’’ και η βιαιότητα των ‘’εξεταστών’’, με απέτρεψε να δω τη συνέχεια. Πρόλαβα όμως να δω και να ακούσω και την ερώτηση ενός παλιού μου γνώριμου, αλλά όχι και τόσο καταξιωμένου  δημοσιογράφου και λυπήθηκα για τη γενικότερη ‘’εμφάνισή’’  του.

Από τα ΜΜΕ έμαθα ότι έχει τελειώσει η διαδικασία συγκέντρωσης αποδεικτικού υλικού και αρχίζει το κύριο μέρος της υπόθεσης που είναι η δίκη, ευχόμενος να εντοπισθούν οι υπεύθυνοι και να τιμωρηθούν κατά τα έργα τους. Μένω όμως με σημαντικές απορίες από την μέχρι τώρα εξέλιξη της υπόθεσης. Δίνεται η εντύπωση ότι  κάποιοι πολιτικοί και δημοσιογραφούντες, θεωρούν αυτούς ειδικότερους των ειδικών.  Δεν γνώριζα ο αφελής ότι στη Νομική και άλλες κλασικές  Πανεπιστημιακές Σχολές διδάσκεται και η μεταλλουργία, πυροτεχνουργία και δεν ξέρω ποιές άλλες επιστήμες, που  ασχολούνται με την εξερεύνηση ανάλογων δυστυχημάτων.

. Επίσης σαν πρακτικός και με μακρά διεθνή εμπειρία άνθρωπος, δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν η εξέταση του ίδιου φαινομένου να οδηγεί σε τόσο διαφορετικές και εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις. Δεν θέλω να δεχτώ , για να μην πω ότι αδυνατώ να πιστέψω,  ότι οι ειδικοί δεν ξέρουν τη δουλειά τους , πολλώ δε μάλλον ότι – για τους οποιουσδήποτε λόγους – ‘’αλληθωρίζουν’’ υπέρ της μιας η της άλλης άποψης. Είναι λογικές μερικές αμφιβολίες που εμποδίζουν την απόλυτη ταύτιση, αλλά αποτελεί νομοτέλεια ότι η επιστήμη στηρίζεται  στην απόδειξη και όχι στην οποιαδήποτε υπόδειξη.

Αν δεχθούμε κάτι ανάλογο σημαίνει ότι σαν λαός βρισκόμαστε  στα όρια  εθνικής παρακμής και όχι ‘’προδοσίας’’. Σκέπτομαι τους χαροκαμένους συγγενείς των θυμάτων, που ξαναζούν το μαρτύριό τους, στο βωμό κομματικών  και άλλων επιλογών και σκοπιμοτήτων.      Αντώνης

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ '' ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ''

 

                              ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ  ‘’ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ’’

 

 

Την ιδέα του εντός εισαγωγικών τμήματος του τίτλου, μου έδωσε το ομότιτλο  μυθιστόρημα του Αλέξανδρου  Παπαδιαμάντη που αναφέρεται στα γεγονότα τις παραμονές της Δ’ Σταυροφορίας [1199-1207].   Ενετοί και Γενοβέζοι πειρατές,  εξορμούν με σκοπό να κυριαρχήσουν στις Κυκλάδες. Στο βιβλίο, περιγράφεται και το κλίμα της εποχής, όπου «οι έμποροι των εθνών» με βασικό κίνητρο τη δίψα για χρήμα, καταφεύγουν σε ωμότητες και αυθαιρεσίες.

Ανάλογα γεγονότα βιώνουμε και στις μέρες μας, από τους σύγχρονους  ‘’ πειρατές’’, οι οποίοι επισείοντες την απειλή της παντοδυναμίας τους,  επιβάλλουν τις επιθυμίες τους, αλλάζοντας  τα πάντα   γύρω μας  [χρησιμοποιώ ήπιες εκφράσεις για να αποφύγω την κόκκινη κάρτα της Goοgle].

Οι συντελούμενες και οι αναμενόμενες νέες αλλαγές, θυμίζουν την τελευταία πανδημία και τις συνεχιζόμενες μεταλλάξεις της.  Η ταχύτητα διάδοσης της νόσου αιφνιδίασε τους πάντες και εν μέσω του 21^ου αιώνα μας βρήκε ανέτοιμους. Οι μόνοι που δεν αιφνιδιάστηκαν ήταν οι ‘’έμποροι’’ φαρμακευτικών  εταιρειών, οι επιστήμονες των οποίων ανακάλυψαν γρήγορα νέα εμβόλια. Αυτά τα εμβόλια, που έσωσαν τη σύγχρονη ανθρωπότητα, αμφισβητήθηκαν έντονα από τους ‘’ερευνητές’’ του διαδικτύου,  όπως  και κάποιους σύγχρονους ξερόλες.. Χαρακτηρίστηκαν, από τους πάσχοντες  σαν σωτήρες  και  έμποροι της μοναδικής παρηγοριάς και ελπίδας για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία.  Οι εμβολιολογούντες όμως του διαδικτύου και κάποιων κομμάτων, έσπευσαν – για τους δικούς του έκαστος λόγους- να αντιμετωπίσουν τα εμβόλια σαν  τα ‘’καινά δαιμόνια’’ που καταλόγισαν  στον Σωκράτη. Το τελικό αποτέλεσμα και η κοινή άποψη για την αβλαβή αποτελεσματικότητα των εμβολίων, παραμένει ακόμα το  ζητούμενο. Αυτοί είμαστε. Το διαδίκτυο μας προσφέρει αμέτρητες γνώσεις, πολλοί όμως από τους φορείς του, μας ‘’βραχυκυκλώνουν’’ τη γνώση!!!

Η ίδια αμφιβολία διέπει  τις διεθνείς αλλά και τις ντόπιες πολιτικές σχέσεις, με νέες παράταιρες ‘’λυκοφιλίες’’, αλληλοθαυμασμούς των παγκόσμιων ηγεσιών και διάσπαρτα κατευναστικά μηνύματα για το ‘’πόπολο’’. Διανύουμε την περίοδο των ‘’πολιτικών παγετώνων’’ , με πρόσωπα που εμπορεύονται ακόμα και την  ελάχιστη ίσως δε και  τελευταία ελπίδα.

Κάποιοι σκέπτονται ‘’φωναχτά’’ και επιδιώκουν την κατοχή χωρών στις οποίες έκαναν στρατιωτική εισβολή, άλλοι προτείνουν την ‘’αγορά’’ από τον Καναδά μέχρι τη Γροιλανδία. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησαν και σχέδια για την Αμερικανοποίηση της Γάζας  για 10 χρόνια  και τη μετατροπή της σε  ‘’Ριβιέρα’’   της Μέσης Ανατολής. Όσον δε  αφορά το λαό της περιοχής ‘’ας τον να κουρεύεται’’. Η φράση  έχει αναφορά στα βυζαντινά χρόνια, που,  κύριο δημόσιο θέαμα αποτελούσε η διαπόμπευση των παντοειδών παρανόμων, με πρώτη φάση το κούρεμά τους.

Μετά την υψηλού επιπέδου συνάντηση στην Αλάσκα και την [προσωρινή διαβλέπω]   διακοπή του αυτοθαυμασμού μεταξύ τους , η άλλη πλευρά  άλλαξε ρότα, ‘’ κρατώντας πισινή’’.  Πιάστηκαν λοιπόν χέρι-χέρι για να καταδείξουν τον άλλο πόλο ισχύος  του Κόσμου [Ρωσία, Ινδία ,Κίνα, Β. Κορέα] και ανάμεσα τους και ο μαϊντανός  της γειτονιάς μας και όχι μόνο.  Ανέκαθεν στην ιστορία, αρχής γενομένης από τη μάχη των Θερμοπυλών, διευκόλυνε τη λύση ένας Εφιάλτης. Φαίνεται ότι οι μετέχοντες του νέου σχήματος, ‘’εζήλωσαν’’ το οικονομικό θαύμα της Κίνας, το οποίο βέβαια έγινε με το μεροκάματο πείνας του λαού της, που μόνο ένα  ανελεύθερο- ολοκληρωτικό  καθεστώς μπορεί να επιβάλει.

Φαίνεται ότι η τελευταία συνάντηση προσπαθεί να λειτουργήσει στα πρότυπα και να σφετεριστεί τις ιδέες του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε το 1961, με εμπνευστές τους ηγέτες Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, Νάσερ της Αιγύπτου , Σουκάρνο της Ινδονησίας και Νεχρού της Ινδίας. Στην πορεία διευρύνθηκε αριθμητικά στα Ηνωμένα Έθη, με πενιχρά  όμως αποτελέσματα , αφού οι μεγάλοι διατηρούν πάντα το δικαίωμα βέτο. Οι σκοποί του κινήματος υπήρξαν σημαντικοί, ιδιαίτερα για τις αναπτυσσόμενες χώρες Ασίας και Αφρικής. Η πρώτη τουλάχιστον σύνθεση της ηγεσίας του  δημιουργεί  πολλά ερωτηματικά ως προς τη δημοκρατικότητα των ηγετικών μελών του. 

Χαρακτηριστικότερο  δείγμα ‘’αδέσμευτου ηγέτη’’  υπήρξε η παρουσία του Τίτο, που εγώ ο αφελής που έζησα στη χώρα του για 6 συναπτά έτη, τον θεωρούσα ως κομμουνιστή και το παίζω και έξυπνος .

Ο Τίτο, δήλωνε ‘’φίλος’’ της Ελλάδας, με ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις με τον τότε Βασιλιά της χώρας μας Παύλο. Σε κάθε  σιδηροδρομικό ταξίδι του τελευταίου στην Ευρώπη, τον παραλάμβανε στα σύνορα  η ‘’χρυσή’’ αμαξοστοιχία του Τίτο και τον ξεπροβόδιζε μέχρι τα επόμενα σύνορα της χώρας του.

 Το 1948 όμως, σε μια προσπάθειά του ‘’απογαλακτισμού’’ από την Κομινφόρμ [ που συντόνιζε από το 1947 τα ευρωπαϊκά  κομμουνιστικά κόμματα υπό την ηγεσία της σοβιετικής Ένωσης, σε αντικατάσταση της προκατόχου της  Ιντερφόρμ],  επηρέασε διττά τη χώρα μας.

Οι Σοβιετικοί, χολωθέντες από την προσπάθειά του αυτή, διέκοψαν τον μέσω Γιουγκοσλαβίας εξοπλισμό  των ελληνικών ανταρτικών ομάδων στο Γράμμο και το Βίτσι. Αυτό ανάγκασε τους τελευταίους να διαφύγουν στις κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης. Το γεγονός μου εξιστόρησε προσωπικά  ο Στρατηγός Πέκο  Ντάπτσεβιτς , η μεραρχία του οποίου  μεσολαβούσε στην προώθηση του οπλισμού. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 τοποθετήθηκε ως Πρέσβης της χώρας του στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας πολλές και  μακρές, αντιρρήσεις της Ελλάδας.

Σε αντιπερισπασμό ο Στρατάρχης Τίτο, έδωσε στη δική του Δημοκρατία της Μακεδονίας, την ελευθερία  των αλυτρωτικών διεκδικήσεων τους και για πρώτη φορά αποδέχτηκε  το  βουλγαρο-σερβικό γλωσσικό κατασκεύασμα  σαν ‘’μακεδονική γλώσσα’’.

Με την πράξη του αυτή ο Τίτο, ως ‘’έμπορος των Εθνών’’ και ‘’πειρατής’’ της εποχής του, προσπάθησε να εξευμενίσει και να εξαγοράσει την εύνοια της Σοβιετικής Ένωσης, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.  Αυτά όλα για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί, με την διευκρίνιση ότι την πραγματική ιστορία την γνωρίζουν  καλύτερα εκείνοι που την βίωσαν. Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΠΕΙΣΜΑ

 

            ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ  ΠΕΙΣΜΑ            

          [Προς την Google]

 

 

Αυτό το δημοσίευμα αφορά πρώτιστα την  GOOGLE και δευτερευόντως τους αγαπητούς  αναγνώστες μου, η οποία προέβη σε παράνομη και συνάμα ανακριβή λογοκρισία των κειμένων μου. Μου έβγαλε   ‘’κόκκινη κάρτα’’, θυμίζοντας την αλήστου μνήμης εποχή της ‘’παράγκας’’ και άλλες χειρότερες,  χωρίς να μπει στον κόπο να μου υποδείξει το  επικαλούμενο ‘’ευαίσθητο’’ περιεχόμενο. Ιδού λοιπόν η απειλή  και το  λίαν προσβλητικό περιεχόμενο της ισόβιας  ‘’κόκκινης κάρτας: ’’ Προειδοποίηση ευαίσθητου περιεχομένου

Αυτό το ιστολόγιο περιλαμβάνει ευαίσθητο περιεχόμενο. Γενικά, η Google δεν ελέγχει ούτε επιδοκιμάζει το περιεχόμενο αυτού ή οποιουδήποτε άλλου ιστολογίου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές περιεχομένου, επισκεφτείτε την ενότητα Οδηγίες κοινότητας του Blogger ‘’

Ανάγνωσα με περισσή προσοχή τις οδηγίες στις οποίες με παρέπεμψε, ρώτησα τους αναγνώστες μου, αλλά και τη συνείδησή μου και δεν διαπίστωσα καμιά παραβίαση   οποιουδήποτε κανόνα.  

Πέραν όλων αυτών , επικαλούμαι και παραθέτω το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα που αναφέρει : ‘’ Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει το να εκφράζει τις απόψεις του χωρίς να υφίσταται δυσμενείς συνέπειες καθώς και το να αναζητά, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης και οπουδήποτε στον κόσμο’’.

Αγαπητοί ‘’υπεύθυνοι της λογοκρισίας’’ των κειμένων μου, αφού τα ελέγχετε όλα, οφείλετε να δείτε και τις θέσεις μου, με τις οποίες υπερασπίζομαι την τιμή και την υπόληψη μου. Η κόκκινη κάρτα σας [χωρίς διεύθυνση απάντησης],  θυμίζει ποδοσφαιροποίηση της ελεύθερης άποψης  και ενδεχομένως θέτει υπό αμφισβήτηση την εντιμότητά μου , Συγχρόνως  προβληματίζει και δυσκολεύει αυτούς που με διαβάζουν – με  απαράδεκτες προειδοποιήσεις σας.     Αντιλαμβάνεστε ότι πέραν των ανθρώπινων δικαιωμάτων θα επικαλεσθώ – όπου δει-  και τα υφιστάμενα κείμενά μου τα οποία ‘’ως μη ώφειλε’’ χαρακτηρίσατε ότι περιέχουν ευαίσθητο περιεχόμενο. Με τον τρόπο αυτό διαπράξατε το αδίκημα της παράνομης και ανεπιβεβαίωτης λογοκρισίας των κειμένων μου, χωρίς να με ακούσετε. Αναφέρω , έτσι για τους τύπους  και ένα θέσφατο της δικαστικής  πρακτικής: ‘‘’μηδενί δίκην δικάσεις πριν αμφοίν  μύθον ακούσεις’’

Γνωρίζω καλά τη γλώσσα μας και χρησιμοποιώ λέξεις που περιέχονται σε όλα τα  επίσημα λεξικά.      Αν ο συνεργάτης σας, που  υποδύεται ‘’διαιτητή ποδοσφαίρου’’ μοιράζοντας κόκκινες κάρτες  δεν την γνωρίζει, είμαι διατεθειμένος στα 92 μου χρόνια να τον βοηθήσω. Αυτό δεν αποτελεί ειρωνεία αλλά μια απλή και αναγκαία χειρονομία, για να προλάβω ενδεχόμενη επανάληψη της δικής μου  περιπέτειας και στο μέλλον. Δεν πρέπει να παροράται το γεγονός ότι διανύουμε ήδη τον 21^ο αιώνα. Προς το παρόν εύχομαι σε όλους σας καλό μήνα χωρίς απρόοπτα.  

Αντώνης Ταρνανάς, [έτοιμος για κάθε απρόοπτο και μη ενδεχόμενο].  

ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤ.Α

 

                           ΕΝΤΟΣ, ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΑ ΑΥΤΑ

                                                        ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

 

 

 

Συζητώντας προ τριακονταετίας περίπου με τον επί κεφαλής  Πρέσβη της Υπηρεσίας της οποίας ήμουν τυπικός προϊστάμενος, του ανέφερα ότι είμαι αγχωμένος επειδή την επομένη, οικείο μου πρόσωπο δίνει εξετάσεις στο μάθημα της γλώσσας, για την εισαγωγή του στο πανεπιστήμιο. Εκείνος με πολλή σοβαρότητα  είπε ότι πρέπει να μελετήσει μαθηματικά, τα οποία αποτελούν διέγερση του εγκεφάλου και βοηθούν στην ορθή σκέψη. Του αντέταξα  το εξεταζόμενο μάθημα δεν είναι τα μαθηματικά, αλλά εκείνος   επέμενε στην πρότασή του.   Η συζήτησή μας έμεινε εκεί, εγώ όμως διατηρούσα σοβαρές επιφυλάξεις.

 Δεν ξέρω γιατί, αλλά η ξαφνική  επαναφορά της  σκέψης μου στην πρόταση του εκλιπόντος Πρέσβη, με οδήγησε στην απόφαση να δοκιμάσω τη χρήση μαθηματικού τίτλου στο σημερινό μου δημοσίευμα. Για τον σκοπό αυτό, επέλεξα το γεωμετρικό αξίωμα , περί της ισότητας των γωνιών που προκύπτουν από την τομή παραλλήλων ευθειών από τρίτη.

 Συνειρμικά μάλιστα οδηγήθηκα και στο έργο του Πλούταρχου ‘’Βίοι Παράλληλοι’’, σαν υπότιτλο, που αναφέρεται σε ηθικές αξίες και αποτυχίες, διάσημων προσωπικοτήτων της εποχής του ανά ζεύγη.

 

 

Δεν πρόκειται να μας απασχολήσουν, όπως τον Πλούταρχο, οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι, που δεν μπορούν πλέον να επηρεάσουν τη σύγχρονη ζωή μας. Θα κάνουμε όμως μια προσπάθεια να αναλύσουμε τον παράλληλο  βίο και την πολιτεία σημερινών προσώπων που καθορίζουν τη ζωή μας και μάλιστα όχι κατά ζεύγη αλλά κατά ομάδες και σφαίρες  επιρροής τους, αρχίζοντας εκ των άνω προς τα κάτω.

Ο νέος Πλανητάρχης [που υποσχόταν ότι θα τερματίσει τον πόλεμο της  Ουκρανίας εντός 100 ημερών] και οι σημαντικότεροι φίλοι και θαυμαστές του, Πούτιν, Ερντογάν , Κιμ Γιόνγκ Ουν και Νετανιάχου, αποτελούν ‘’δεμένη’’ ομάδα , με κοινή επιδίωξη  τον αναθεωρητισμό και την εμπορική ‘’συναλλαγή’’. Δεν αναφέρομαι στα μικρότερα ψάρια που αποτελούν απλούς οπαδούς της ομάδας, με περιορισμένο περιφερειακό και κυρίως διακοσμητικό ρόλο, γιαυτό και δεν τους κατονομάζω. Οι τελευταίοι ίσως να αποτελούν και τους ‘’λαγούς’’, όπως γίνεται σε  μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις που τρέχουν πρώτοι και θυσιάζονται για να παρασύρουν τους διακεκριμένους αθλητές να επιτύχουν ρεκόρ. Ας μην ξεχνάμε ότι η σύγχρονη  πολιτική είναι άρρηκτα δεμένη με τα σπορ και ιδιαίτερα το γκολφ των ‘’Μεγάλων’’  και  το δημοφιλές λαϊκό     ποδόσφαιρο, των ψηφοφόρων ,για τις χώρες που διατηρούν ακόμα την ‘’απαρχαιωμένη’’ συνήθεια των εκλογών. Το συνολικό μπλοκ των ανόμοιων φίλων και θαυμαστών που έχει υιοθετήσει τη μέθοδο  ‘’ταμάμ- ταμάμ’’, οι γείτονές μας Τούρκοι θα το αποκαλούσαν ‘’τουρλού-τουρλού’’.

Στην εποχή μας δεν υπάρχουν πια πολιτικές σχέσεις και φιλίες, εάν  δεν εξυπηρετούν τον αναθεωρητισμό των μεγάλων και το ξεπούλημα [σαν αντάλλαγμα] των ‘’σπάνιων γαιών’’ των      μικρών και αδύναμων, που έχουν την ανάγκη τους.

Το κακό είναι ότι η νέα ‘’τάξη’ της διεθνούς αταξίας δεν μπορεί να διορθωθεί με προσευχές και παρακλήσεις, στις οποίες προσφεύγει η ‘’ασήμαντη’’ πια Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρέπει να προηγηθεί η μετατροπή της  σε υπολογίσιμη δύναμη και να απαλλαγεί από τους  δυο-τρεις  δούρειους ίππους που έχει στους κόλπους της και την ροκανίζουν!!!

Η μόνη αποτελεσματική  αντίδραση μπορεί να προέλθει από το εσωτερικό της μοναδικής παγκόσμιας δύναμης που διατηρεί ακόμα κάποια ψήγματα δημοκρατίας. Είναι ανάγκη για το κυβερνών   Κόμμα, να  αναλογισθεί τις συνέπειες για τον Κόσμο ολόκληρο, πριν είναι πολύ αργά  και για το ίδιο. Είναι καιρός πια να καταλάβουν ότι η χώρας τους πολιτεύεται σαν  καθεστώς που οι ίδιοι  πρωτοστατούσαν στην αποκήρυξή του  μετά βδελυγμίας.

Οι λοιποί πρωταγωνιστές της ομάδας των φίλων και θαυμαστών του πλανητάρχη, υπήρξαν και παραμένουν αυταρχικοί ολιγάρχες που δεν ενδιαφέρονται για ‘’σπάνιες  γαίες’’. Έχουν ήδη στην κατοχή τους νησιά, ποδοσφαιρικές ομάδες,    συλλογές από  σπάνιες  αντίκες αυτοκινήτων και οραματίζονται την παλινόρθωση  των αυτοκρατοριών τους.

Θα αναφερθώ  συνοπτικά και εις τα καθ΄ημάς,  για να μην νομίζουν  ότι τους αγνοώ. Με αυτά που λένε και πράττουν θέτουν εαυτούς στο περιθώριο της ιστορίας, ανίκανοι να στηρίξουν ακόμα και την κομματική  τους ύπαρξη. Πολλοί από αυτούς ξεκίνησαν περιθωριακοί και κατέληξαν ουσιαστικά στο περιθώριο. Προσθέτω την ευχή [προσωπική και όχι θρησκευτική για να μη θίξω τον υποκριτικό αθεϊσμό τους], να καταλάβουν πού βρισκόμαστε και να βγάλουν τα δογματικά γυαλιά, ώστε να συνδράμουν  στη σωτηρία της χώρας από τους νέους  υπαρξιακούς πλέον και  γα όλους μας , κινδύνους. Αντώνης

 

ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΜΟΙ Ο ΠΑΠΠΟΣ [ΕΣΤΊ]

 

ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΜΟΙ Ο ΠΑΠΠΟΣ [ΕΣΤΙ]

 

 

Την ώρα που η φύση ησυχάζει και όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι κοιμούνται, εγώ στην προσπάθειά μου να κάνω το ίδιο, ‘’κολλάω’’ σε ιδέες και σκέψεις μιας τραγικής εποχής  της πείνας και της κατοχής. Ευτυχήσαμε όμως τη δραματική αυτή εποχή να έχουμε εξαίρετους δασκάλους και καθηγητές που εξακολουθούν να μου δημιουργούν το πιο ευχάριστο υποκατάστατο του ύπνου μου.

Χθες το βράδυ για παράδειγμα, χωρίς καμιά σχετική μεσολάβηση, κόλλησα στη φράση, ’’ Ώς καλός μοι ο πάππος’’, που φέρνει σαν παράδειγμα στο συντακτικό του ο αείμνηστος Αχιλλέας Τζάρτζανος, για να προσδιορίσει τις  ‘’επιφωνητικές προτάσεις’’ της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Μένω στην  ερμηνεία της που σημαίνει τί καλός, ωραίος, χρήσιμος, ευχάριστος κλπ] που είναι ο παππούς μου.

  Ξέρω ότι πολλοί θα με χαρακτηρίσουν, αναχρονιστικό, καθυστερημένο ή ρομαντικό, ένα ξένο σώμα στη σύγχρονη κοινωνία κα ίσως πολλά ακόμα χειρότερα. Σας διαβεβαιώνω λοιπόν, ότι στα 92 μου χρόνια,  γνωρίζω κάθε πτυχή του σύγχρονου τρόπου ζωής, τον οποίο μπορεί να μην  υιοθετώ αλλά τον αποδέχομαι πλήρως και ότι, κατά τη  φράση που λέγαμε στην εποχή μου, εκείνοι που ενδεχομένως με θεωρούν αναχρονιστικό,  ‘’είναι βαθειά νυχτωμένοι’’.

Δεν θα αναφερθώ σε κάποιες εξαιρέσεις δήθεν παππούδων, που έγιναν ακόμα και βιαστές των εγγονιών τους, αλλά στη γενικότερη σύγχρονη τάση [ γονιών και παππούδων] να αποφεύγουν ή να τους αποκλείουν από τη φροντίδα στα εγγόνια τους. Άλλοτε μεν γιατί οι γονείς των παιδιών θεωρούν ξεπερασμένα τα όσα χρησιμοποιούν οι παππούδες σαν παιδαγωγικά μέσα και από την άλλη,  οι [σύγχρονοι] παππούδες, έχουν γίνει ‘’καλοπερασάκηδες’’ και προτιμούν την ησυχία τους. Εδώ ακριβώς έγκειται και το βασικό πρόβλημα, διότι τα παιδιά μεγαλώνουν ενίοτε με  νταντάδες επί πληρωμή, χωρίς γνώσεις, ακόμα και χωρίς προσωπική εμπειρία δικών τους παιδιών. Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι από κακό μέχρι και επικίνδυνο στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, τα οποία με τη σειρά τους αισθάνονται  ότι οι γονείς τους, τα έχουν απλώς ‘’παρκάρει’’ κάπου για να διευκολυνθούν στην προσωπική τους απασχόληση ή’’ για να κάνουν τη ζωή τους.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις οικογένειες που έχουν την οικονομική δυνατότητα και επιλέγουν την εμπειρία και τις ειδικές γνώσεις των νταντάδων των παιδιών τους. Μάνα όμως  είναι μία  και οι σωστοί μπαμπάδες, παππούδες και γιαγιάδες, θα είναι πάντα χρήσιμοι  για  τα εγγόνια τους. Ακόμα και εκείνα που μεγαλώνουν αναγκαστικά  με επαγγελματίες βοηθούς, θα τα συνοδεύει η στέρηση της δυσαναπλήρωτης  οικογενειακής ατμόσφαιρας. Σκέπτομαι δε ότι τα παιδιά αυτών των παιδιών, θα βιώσουν ακόμα χειρότερες συνθήκες και την παντελή έλλειψη της ανυστερόβουλης αγάπης και θαλπωρής.

Προσωπικά δεν γνώρισα τον έναν παππού, που πέθανε πολύ νέος με την πανδημία γρίπης του 1918, η δε σύζυγός του  γιαγιά μου με ‘’ αγαπούσε λεκτικά για να τις κάνω τις δουλειές. Ο άλλος παππούς,  με κράτησε στην αγκαλιά  του τα δυο-τρία χρόνια που ζούσε μαζί μας για τις δουλειές του και επέστρεψε κοντά στη σύζυγό του στη μακρινή γενέτειρα του πατέρα μου.

Εγώ από την πλευρά μου, ένοιωσα την ανάγκη  να τους  επισκέπτομαι στην απομακρυσμένη διαμονή τους, από  τη στράτευσή μου και μετά, κάθε φορά που αυτό μου ήταν δυνατό. Από ιδιοσυγκρασία ή και για να καλύψω αυτό που εγώ στερήθηκα, προσπάθησα να γίνω ένας καλός και χρήσιμος παππούς, για τα δύο πρώτα εγγόνια μου, αφού τα άλλα δύο ζούσαν στο εξωτερικό και περνούσα μαζί τους, τους 3-4 μήνες κάθε χειμώνα, για όσο καιρό μπορούσα να τους είμαι χρήσιμος, όταν  και εκείνα ήταν μικρά.

Με τη συνταξιοδότησή , επέστρεψα στη γενέτειρά μου . όπου ζούσε η κόρη μου και εγκατέστησα μόνιμα ένα παιδικό κρεβατάκι δίπλα στο δικό μου γα μικρό διάστημα για την πρώτη και αρκετά χρόνια αργότερα για τη δεύτερη. Δυο παιδιά με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, που όμως έκανα τα αδύνατα δυνατά να βοηθήσω, όσο μπορούσα, την εργαζόμενη κόρη μου και συνάμα να φανώ χρήσιμος στα εγγόνια μου.

Θυμάμαι ότι η μεγάλη, πιο αυθόρμητη,  αντιδρούσε στις αυστηρές ενίοτε συστάσεις στη μελέτη των μαθημάτων της. Σε αντίθεση η μικρότερη σε ανάλογη σύστασή μου, ανταποκρίθηκε  χωρίς καμιά αντίδραση στις υποδείξεις  μου, αλλά δεν ξανάρθε ποτέ  για μελέτη μαζί μου. Χαρακτηριστικές της διαφορετικότητας χαρακτήρων τους  υπήρξαν και οι επιλογές των παραμυθιών που τους έλεγα. Η πρώτη άκουγε με προσοχή και συγκίνηση την αφήγηση του λιμπρέτου από διάφορες όπερες, που ήταν η  αδυναμία μου, ενώ η μικρή μου έδινε τρεις λέξεις ή  τρία διαφορετικά ζώα ή πράγματα  και  αυτοσχεδίαζα ακραίες κωμικές καταστάσεις. Όλα τα εγγόνια μου όμως, με το δικό τους τρόπο, μου δείχνουν την αγάπη τους και λυπάμαι που η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να κάνω το ίδια για τα δυό μου δισέγγονα.

Αυτά και άλλα πολλά θα λείψουν στα σύγχρονα παιδιά και σε απομεινάρια παραδοσιακών παππούδων. Φοβάμαι δε ότι θα συνοδεύονται και από  ψυχολογικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση των σύγχρονων παιδικών χαρακτήρων. Ίσως δε να δημιουργήσουν στερητικό σύνδρομο, τόσο στα παιδιά όσο και στα  ελάχιστα απομεινάρια των παραδοσιακών παππούδων-γιαγιάδων.

Οι ειδικοί,  λένε ότι αυτό αποτελεί ανάγκη της εποχής και προφανώς έχουν δίκιο εγώ όμως που δεν είμαι ειδικός,  αλλά υπήρξα παιδί, γονιός  και παππούς, θα επικαλεστώ τη φράση  του Κικέρωνα ‘’Ο Tempora o mores’’, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ‘’ Ω καιροί ω ήθη’’. Αντώνης