Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Ο Ευγένιος Ιονέσκο,ο δημιουργός του θεάτρου του παραλόγου, πέθανε νωρίτερα και έτσι απέφυγε να ζήσει την κακοποιημένη και ταπεινωτική μίμησή του  και τη σύγχρονη  εφαρμογή  στη πράξη  του πιο ακραίου παραλογισμού που βιώνουν οι σημερινοί  Έλληνες. Διότι , πώς να εξηγήσει κανείς  δυο δηλώσεις –μόνο σήμερα-Υπουργών της  ‘’πρώτη φορά αριστερής Κυβέρνησης’’ των κ.κ. Κουρουπλή και Αλεξιάδη, που ξεπερνούν σε θράσος  και τους φανατικότερους θαυμαστές του Γάλλο-Ρουμάνου θεατρικού συγγραφέα;

Δήλωσε ο πρώτος, επισκεπτόμενος την Ειδομένη, ότι όποιος επισκέπτεται το χώρο αυτό ‘’τρώει γροθιά στο στομάχι’’ και με αυτά που ‘’βλέπει’’ ή του μεταφέρουν, η περιοχή αποτελεί ‘’ένα σύγχρονο Νταχάου’’. Σώπα ….. κύριε Υπουργέ, έπρεπε να ‘’δεις’’ από κοντά και μάλιστα με τόση καθυστέρηση  αυτό το Νταχάου που περιγράφεις  για να καταλάβεις ότι η Κυβέρνηση  πρέπει να κυβερνά τον τόπο και να  προλαβαίνει τα γεγονότα και όχι να  περιορίζεται σε διαπιστώσεις και μάλιστα εκ των υστέρων; Δεν χρειαζόταν η εκεί παρουσία Υπουργού, αφού η επίσημη πολιτεία απουσιάζει παντελώς,  για να διαπιστώσεις όσα έχουν από την αρχή κινητοποιήσει τους απλούς πολίτες Έλληνες και ξένους και μας έχουν κάνει διεθνώς ρεζίλι. 

Τι με νοιάζει εμένα αν μαζί με μας έγιναν ρεζίλι και οι ‘’δανειστές’’ μας; Στη χώρα μας συμβαίνουν όλα αυτά τα τρομερά και απάνθρωπα, που διαπιστώσατε εσείς σήμερα και εμάς αφορούν κυρίως. Γιατί δεν φροντίσατε μαζί με τους υπεύθυνους συγκυβερνώντες να κάνετε κάτι προληπτικά, πριν  καταστεί τόπος μαρτυρίου για χιλιάδες δυστυχισμένους και κυρίως τα παιδιά κάθε ηλικίας, μια ελληνική γωνιά, που αδίκως στιγματίζεται διεθνώς; Σε ποια χώρα βρίσκεται αυτό το σύγχρονο Νταχάου και  ‘’νίπτετε όλοι τας χείρας σας ‘’, αποδίδοντας ευθύνες μόνο στους ‘’άλλους που κλείσανε τα σύνορα’’ ; Ξεχάσατε ότι το ‘’ κλείσιμο του βαλκανικού διαδρόμου’’, στο οποίο αναφέρεσθε  και δικαίως καταδικάζετε,’’δεν είναι μονομερής ενέργεια, αλλά κοινή απόφαση των 28’’ κατά δήλωση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τούσκ; ΄Ισως διέλαθε της προσοχής σας ότι μεταξύ των 28 ήταν και ο  ημέτερος – μονίμως ….γελαστός- πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων, διότι διαφορετικά πρέπει να του θυμίσετε ότι οι άνθρωποι που χαίρονται και χαριεντίζονται ύστερα από τέτοιες αποφάσεις δείχνουν ότι  τουλάχιστον συναινούν ή ‘’έχουν κάποιο πρόβλημα’’ που πρέπει να φροντίσουν άμεσα.

Σήμερα ‘’δίνουν τα χέρια ’’ Ε.Ε και Τουρκία’’ και ασχέτως του τελικού ανακοινωθέντος γνωρίζουμε τα ανατολίτικα παζάρια των γειτόνων μας και τα ανταλλάγματα που θα απαιτήσουν και θα ‘’πάρουν’’ και συνεχώς θα προβάλουν και νέες αξιώσεις , για να εφαρμόσουν μια συμφωνία που έχουν ήδη υπογράψει και στο παρελθόν ,χωρίς να την τηρήσουν. Μπορείτε μήπως να σκεφθείτε σε βάρος ποίων  θα είναι τα ανταλλάγματα αυτά; ΄Εγώ ελπίζω και ατυχώς ‘’στηρίζω τις ελπίδες μου’’ μόνο στην Κύπρο που έχει βγει από τα μνημόνια και δεν είναι πια ‘’ζήτουλας’’, οπότε μπορεί να έχει άποψη και να την υποστηρίζει. Σε μια  περίοδο που η Τουρκία ήταν δακτυλοδεικτούμενη από όλους, είχε χάσει το παιχνίδι της Μέσης Ανατολής και κυρίως της Συρίας και των Κούρδων, είχε απέναντί της τη Ρωσία  ακόμα και τις ΗΠΑ,  συμβάλαμε και εμείς ,με τους δογματισμούς και την πολιτική ιδεοληπτική απραξία μας, να τη βάλουμε ξανά στο παιχνίδι και μάλιστα σε κυρίαρχο ρόλο. Μπράβο μας, ακόμα μια μεγάλη και υπερήφανη διεθνής πολιτική επιτυχία για να εορτάσει με σαρδόνιο χαμόγελο ο  ηγέτης μας , δίνοντας έτσι χαρά και ικανοποίηση στον Σουλτάνο της γείτονος. Τα αποτελέσματα θα τα μάθουμε σύντομα αλλά το χειρότερο είναι ότι θα τα βιώνουμε επί μακρόν.

Έρχομαι στον δεύτερο παραλογισμό, αυτόν  του κ, Αλεξιάδη, ότι  ‘’τελείωσαν τα άσχημα, έρχονται τα χειρότερα’’. Αυτό το ξέραμε όλοι μας και διερωτώμαι γιατί ένοιωσε την ανάγκη να κάνει επανόρθωση της δήλωσής του και να την  αποδώσει  στον ‘’φορολογικό παραλογισμό που κληρονόμησε η Κυβέρνηση’’. Άντε λοιπόν να δεχθώ το πρώτο μέρος της δήλωσής του και την απόδοση στην ‘’καμένη γη’’ που παραλαμβάνουν  όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, το δεύτερο όμως σκέλος που λέει ότι ‘’έρχονται τα χειρότερα’’; 

Μπορεί από πολιτική και οικονομικά να μη γνωρίζουμε όπως οι κυβερνώντες μας ,  όμως, αυτά τα ‘’έρμα και προδομένα ελληνικά’’, εμείς οι παλιότεροι, τα μάθαμε σωστά και το ‘’έρχονται’’ σημαίνει ακολουθούν, θα τα υποστούμε από τώρα και στο εξής,  ότι θα τα ‘’λουσθούμε’’ – όπως λέει ο λαός μας -λίαν προσεχώς. ‘Άλλαξαν τη ζωή μας προς το χειρότερο βέβαια, μας άλλαξαν τα χρώματα – κάνοντας το μαύρο , άσπρο-  γενικώς μας άλλαξαν τα φώτα, μακριά όμως τα χέρια από τη γλώσσα μας. Είναι το τελευταίο μας οχυρό  και το μόνο που μπορεί πλέον να αποδεικνύει την ελληνικότητα και αυτή τη ίδια την ύπαρξή μας. Αντώνης

Η ΚΟΥΛΙΑ

                    [ Αναμνήσεις του περασμένου αιώνα ]

Η ιστορία της μικρής αυτής κωμόπολης και της ευρύτερης περιοχής της αρχαίας Οπούντας, αρχίζει από την προϊστορική περίοδο με τα πρώτα δείγματα οργανωμένης ζωής στην περιοχή να εμφανίζονται τη νεολιθική εποχή [7000 π.Χ.] με τη δημιουργία οικισμού κοντά στη σημερινή Σκάλα και φθάνει μέχρι των ημερών μας. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στις  διάφορες  ιστορικές φάσεις της χώρας, ανάπτυξε κυρίως τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τη μεταλλουργία και το εμπόριο και σημειώνεται ιδιαιτέρως η συμμετοχή της στον Τρωικό πόλεμο, με 4 καράβια και 4.000 πολεμιστές , με επί κεφαλής τον Αίαντα το Λοκρό. Με το ιστορικό αυτό κεφάλαιο ασχολήθηκαν πολλοί στον παρελθόν και ίσως επανέλθουμε και στο μέλλον. Κύριο θέμα του παρόντος άρθρου αποτελούν οι τρεις βασικές λέξεις του τίτλου και ιδιαίτερα ο ρόλος και η σημασία τους στη διάρκεια του περασμένου αιώνα.

1.- Η Κούλια ήταν ένας Καταλανικός πύργος, κοντά στο 2^ο Δημοτικό σχολείο, που κτίστηκε από τη ’’Βαρωνία Αταλάντης’’ το 1204, μαζί με τον ‘’παλιόπυργο’’ που δέσποζε στην πρώτη κορυφή πάνω από το σημερινό Κέντρο Υγείας της πόλης. Ο δεύτερος που βρισκόταν στην ‘’ακτίνα’’ των παιδικών παιχνιδιών της γειτονιάς μας, ήταν μισοερειπωμένος και απλά αφέθηκε στο χρόνο να αποτελειώσει το καταστροφικό του έργο. Η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει, δυστυχώς, να φθάσω ως εκεί για να βεβαιώσω και προσωπικά την πλήρη εξαφάνισή του. Η Κούλια όμως που βρισκόταν μέσα σε κατοικημένη περιοχή, κατεδαφίστηκε ‘’συνειδητά’’ από ανθρώπινα χέρια, με κάποια προφανή επιχειρηματολογία, το 1957, σε μια περίοδο που βρισκόμουν μακριά από τη γενέτειρά μου και έτσι ‘’απέφυγα’’ τουλάχιστον το  θέαμα μιας πολιτιστικής   καταστροφής.

2. Το Παζάρι, δεν έχει καμιά σχέση με την ομώνυμη  λέξη στον πληθυντικό, που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια. Πρόκειται για μια βρύση, στα νοτιοδυτικά της πόλης , κάτω από αιωνόβια πλατάνια, που  το νερό της  παραχωρήθηκε αποκλειστικά στους Μακεδόνες οικιστές, του Δήμου ΄΄Πέλλης’’ Αταλάντης που σχηματίστηκε το 1837. Θυμάμαι την καθημερινή συγκέντρωση των κατοίκων του μεγαλύτερου μέρους της πόλης, με τα κανάτια και τις στάμνες, για να απολαύσουν το δροσερό νερό της. Ο  χώρος όπου σήμερα βρίσκεται το Κέντρο Υγείας, αποτελούσε το πέρασμα προς το ‘’παζάρι’’ και γέμιζε με τους νεροκουβαλητές που έτρεχαν να βρεθούν πρώτοι στη βρύση - τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια – για να γεμίσουν τα πήλινα υδροδοχεία τους.

 Πρώτα όμως,  με τη βοήθεια της παλάμης τους, έπαιρναν την πρώτη δροσερή ευχαρίστηση, αν και,  καμιά φορά,  αντιμετώπιζαν και μια όχι ευχάριστη υποδοχή από τους περίοικους που θεωρούσαν το συγκεκριμένο νερό δικό τους αποκλειστικό προνόμιο. Αποτέλεσμα της αντίδρασης κάποιων δύστροπων περίοικων ήταν και η επιστροφή χωρίς στάμνα και νερό, ενώ όσοι το εξασφάλιζαν έπαιρναν την ίδια κατεύθυνση  επιστροφής με δυσκολία και πολλές στάσεις που επέβαλλε η γεμάτη στάμνα. Τα χωράφια αυτά λοιπόν, στα οποία  δεν υπήρχε ούτε ιδέα χάραξης δρόμου ή μονοπατιού, αποτελούσαν χώρους κοινωνικής συνεύρεσης των ανθρώπων της πόλης και ,ενίοτε, χώρο πρώτων γνωριμιών με άτομα του άλλου φύλου, με  ευτυχείς καταλήξεις. 

Το συγκεκριμένο παζάρι εξακολουθεί να υπάρχει σαν χώρος, χωρίς τη δροσοπηγή του παρελθόντος. Τη θέση της έχει πάρει μια δεξαμενή που συνδέεται με το κεντρικό υδρευτικό δίκτυο της πόλης. Άλλωστε, στην εποχή μας, με τα ψυγεία και τις οικιακές βρύσες, δεν υπάρχει η ανάγκη  ούτε και η διάθεση των ανθρώπων να οδοιπορούν σε χωράφια και χωμάτινους δρόμους, χάθηκε όμως για πάντα και η ρομαντική διάθεση που προκαλούσε η όλη διαδικασία. Έμεινε λοιπόν και το ‘’παζάρι’’ σαν ένα μακρινό όνειρο, που ο επιζών  υποφαινόμενος, ικανοποιεί περισσότερο προσωπικές του ανάγκες παρά το ενδιαφέρον των νεώτερων με την αναφορά του αυτή.

3. Τα παζάρια. Πρόκειται για το πιο επίκαιρο θέμα, αφού βρισκόμαστε  ήδη τρεις ημέρες πριν από την έναρξη των φετινών παζαριών , που καθιερώθηκαν το 1864 με τη μορφή της έμπορο-ζωοπανήγυρης. Η  συγκεκριμένη εκδήλωση λάβαινε χώρα στον προαύλιο χώρο του παλιού γυμνασίου – σημερινού τεχνικού λυκείου. Οι πρώτες ‘’εμπορικές πράξεις’’ άρχιζαν στο δρόμο μεταξύ του τεχνικού λυκείου και της εκκλησίας του Σωτήρος, όπου συναντούσε κανείς ιπποειδή με ανοιγμένα στόματα για να ελέγξουν μέσω των δοντιών την ηλικία τους, μικρά αμνοερίφια   και μικρά χοιρίδια για οικιακή εκτροφή και πολλές φορές ανταλλαγές ζώων, την αποκαλούμενη και τράμπα. 

Τις κύριες ημέρες της πανήγυρης ή των παζαριών όπως τα λέμε σήμερα, άρχιζε η εμπορική διαδικασία σε οργανωμένες παράγκες στο προαύλιο του παλιού γυμνασίου, όπου κύριο αντικείμενο αποτελούσαν τα ‘’είδη προικός’’ και νοικοκυριού  των μελλονύμφων. Πολλές φορές όριζαν τους γάμους των μετά τα παζάρια ώστε να προλάβουν την αγορά των αναγκαίων για το καινούργιο τους  σπιτικό. Από τον προηγούμενο μήνα πλέον ή μοναδική ευχή που αντάλλασσαν οι ντόπιοι ήταν ‘’καλά παζάρια’’, που πέραν της αγοράς των αναγκαίων, φρόντιζαν και για τη διασκέδασή τους.  Για τις ημέρες αυτές μετακαλούσαν τα καλύτερα μουσικά δημοτικά συγκροτήματα και τα γνωστότερα ονόματα σολιστών στο τραγούδι και το κλαρίνο. Φρόντιζαν, πέραν της καλλιτεχνικής αξίας, για  τη μετάκληση καλλίγραμμων καλλιτέχνιδων, που αποτελούσαν ‘’κράχτη’’ για την προσέλευση πελατών και κυρίως χορευτών , που θα ‘’κολλούσαν’’ αμέτρητα χαρτονομίσματα στο μέτωπο και αλλαχού των καλλιτεχνών και των καλλιτέχνιδων. Υπήρχε μάλιστα και μεγάλη άμιλλα μεταξύ των ντόπιων και των χωρικών της περιοχής που, ενίοτε άφηναν σε ένα γλέντι το συνολικό ποσό διάθεσης της ‘’σοδειάς’’ της περιόδου. 



Εδώ θα πρέπει να ομολογήσουμε μια  σημαντική αλήθεια, ότι την εποχή εκείνη που οι άνθρωποι δεν είχαν προσλαμβάνουσες παραστάσεις ή δυνατότητες ανάλογων  γλεντιών με παράλληλη ‘’θέα’’ έστω και ελαχίστης γυναικείας σάρκας από την γάμπα ή το ντεκολτέ των ευειδών καλλιτέχνιδων ,έδιναν κυριολεκτικά τα ρέστα τους για μια έστω και μοναδική ‘’νύχτα διαφυγής’’ από τα συνήθη πληκτικά και τετριμμένα της πεζής τους καθημερινότητας. Όλα αυτά έχουν πια αλλάζει και μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα παρέμειναν τα παζάρια, ‘’σκορπισμένα στους πέντε δρόμους’’ και  οι περισσότεροι τα περιμένουν μόνο για να πάρουν ένα μεζέ με τους δικούς τους , να γευθούν το καθιερωμένο πια ψητό γουρουνόπουλο και τον γνωστό χαλβά Φαρσάλων. O tempora o mores , που έλεγε ο Κικέρωνας, αφού τα πάντα, εκτός από την ονομασία παζάρια , έχουν αλλάξει από τότε και κυρίως η διάθεση για πραγματικό ξεφάντωμα , αφού τη δυνατότητα αυτή μπορεί να την ικανοποιήσει οποτεδήποτε , αρκεί να διαθέτει τον ανάλογο  παρά.  Αντώνης 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑ

Έχω  και στο παρελθόν ασχοληθεί με τη λίαν δημοφιλή αυτή γυμναστική άσκηση, μόνο που τότε κρατούσα ακόμα τα προσχήματα, αποκαλώντας την κυβίστηση και στην  επαναλαμβανόμενη μορφή της ανακυβίστηση. Τώρα  πια που έπεσαν οι μάσκες και ‘’κατέστη πλέον πραγματικότητα η εθνική μας υποταγή’’, προτιμώ να χρησιμοποιήσω την πιο  κατανοητή λαϊκή  εκδοχή , για να καταλαβαινόμαστε τουλάχιστον μεταξύ  μας. Το κάνω αυτό διότι θεωρώ ότι το πρώτο τμήμα  της σύνθετης αυτής  λέξης, εμπεριέχει και το ουσιαστικότερο μέρος της, αφού προσδιορίζει και τον    ειδικότερο  ανατομικό χώρο, που επιφυλάσσει η ηγεσία μας για τον λαό της χώρας μας.

 Με λίγα λόγια, άσχετα και πέραν των προεκλογικών, μετεκλογικών και λοιπών  ενδιάμεσων  διακηρύξεων, μας δείχνουν ακριβώς και ‘’πού μας γράφουν’’. Οι άνθρωποι αυτοί, που συνειδητά μας φόρτωσαν με αμέτρητα ψεύδη για να κερδίσουν την ‘’καρέκλα’’ που μόνο τους ενδιέφερε, δεν είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι – όπως χαρακτηρίζονται. Είναι απλά επικίνδυνοι αλλά  ικανότατοι θεατρίνοι και όταν κάποτε ‘’ξεκολλήσουν’’ από τις καρέκλες τους, θα αποτελέσουν ένα θαυμάσιο επιθεωρησιακό θίασο, όπως κάνει ‘’εξαίρετα’’ και ο τέως συνάδελφός τους  κ. Χαϊκάλης , που ‘’συμπτωματικά’’ πριν επιστρέψει στη φυσική του θέση, έβαλε τις βάσεις του ασφαλιστικού της χώρας μας. Εδώ θα κάνω μια απολύτως απαραίτητη διευκρίνιση ότι σκόπιμα και συνειδητά τους χαρακτήρισα ‘’θεατρίνους’’ και όχι ηθοποιούς , διότι οι δεύτεροι ποιούν ήθος, λέξη άγνωστη για τους ‘’ήρωες’’ της ιστοριούλας’’ μας.

Ύστερα λοιπόν από τον χθεσινό θρίαμβο μας στις Βρυξέλλες, που παραδώσαμε ‘’γη και ύδωρ’’, κάτι που απέφυγαν να κάνουν   οι ‘’ανόητοι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα’’ , αρνούμενοι  να υποκύψουν  στους πανίσχυρους τότε Πέρσες, αρχίσαμε τις θριαμβολογίες. Αυτοί οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν έχουν όμοιό τους ακόμα και στην εφευρετικότητά. Δεν αποδέχθηκαν, λένε, περικοπές στο βασικό μισθό μέχρι τα[ άκουσον-άκουσον]  1.300 Ευρώ μικτά – τις επικουρικές ξεχάστε τις πλέον- αποδέχθηκαν  όμως  τον ‘’αυτόματο κόφτη’’. Δηλαδή εάν δεν πιάνουμε τα οικονομικά στοιχεία που ξέρουμε όλοι μας ότι δεν θα τα  πιάνουμε, θα γίνονται αυτόματες περικοπές μισθών  κλπ, με απλές αποφάσεις του διευθυντηρίου.



 Αυτή λοιπόν είναι η υπερήφανη εθνική μας πολιτική και χαλάλι στα ξενύχτια του εμπνευστού των σχολικών  καταλήψεων που εξελίχθηκε σε εθνικό πια καταληψία. Γιατί πως αλλιώς χαρακτηρίζεται ο ηγέτης που του κλείνουν την κύρια σιδηροδρομική σύνδεση  και  τα βόρεια σύνορα της με την Ευρώπη, μετατρέπουν τους προβλήτες του πρώτου λιμανιού της χώρας και την περιοχή της Ειδομένης σε  κάμπινγκ δυστυχισμένων υπάρξεων, νομιμοποιεί διεθνώς την ‘’ασφάλεια’’ της ανατολικής μας γείτονος, η οποία θα εισπράξει επί πλέον και 6 δίς στο πουγκί της, με την παράλληλη κατάργηση της βίζας των τουρκικών διαβατηρίων ; Τι άλλο περιμένουμε πια για να βγούμε στους δρόμους ‘’συν γυναιξί και τέκνοις’’ και να ΠΑΝΗΓΥΡΊΣΟΥΜΕ για τον μοναδικό μας αυτό εθνικό θρίαμβο ; Δεν υπάρχει ανάλογο προηγούμενο τόσο μεγάλων εθνικών επιτευγμάτων σε σημείο που θυμίζει μόνο  περίοδο θερινών εκπτώσεων. 

Πάρτε κύριοι, ό,τι πάρετε χωρίς κόστος, γιατί περί ‘’τιμής’’ ούτε λόγος. Βρισκόμαστε στο Ζενίθ  της διεθνούς ανυποληψίας και είμαι βέβαιος ότι ακόμα και αυτοί οι ‘’κακοί Ευρωπαίοι που μας πίνουν το αίμα για να πάρουν πίσω τα δανεικά τους’’ ,  κατά βάθος  μας οικτίρουν για την κατάντια μας. Αυτοί απλώς ήθελαν να εξασφαλίσουν τα λεφτά τους με κάποιες μεταρρυθμίσεις για  να μπει επί τέλους κάποια τάξη στα οικονομικά μας [και για δική τους εξασφάλιση]. Τελικά και εκείνοι αναγκάστηκαν να αποδεχθούν ‘’τις δικές μας προοδευτικές αντιπροτάσεις’’, που – θα καταλάβουν πολύ σύντομα- ότι την πάτησαν  ενώ και εμείς  θα συνεχίζουμε την γενικότερη κατρακύλα μας. Αντώνης

ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΩΡΑ

Το ερώτημα αυτό, ελαφρώς διαφοροποιημένο λεκτικά, επανέρχεται αενάως , από την ημέρα που ο τότε Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τη φράση ‘’ποιος κυβερνά αυτόν το τόπο’’, ζητούσε  εξηγήσεις από τον αρχηγό της ΚΥΠ [22.5.1963] για τη δολοφονία του  Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Ασχολήθηκαν με αυτό πολλοί και σημαντικοί ειδικοί και εκπρόσωποι της 4^ης εξουσίας  – κυρίως της αριστεράς- με  σκοπό  τη ‘’ διαλεύκανση’’ της υπόθεσης . Δεν ξέρω ή μάλλον δεν είμαι απόλυτα βέβαιος αν εντοπίστηκαν οι πραγματικοί υπεύθυνοι, πάντως η ελληνική δικαιοσύνη, με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν τότε, έκανε το χρέος της και αποφάνθηκε οριστικά και αμετάκλητα.

 Ανακριτής στην υπόθεση αυτή υπήρξε ο κ. Χρήστος Σαρτζετάκης, ο οποίος μάλιστα λόγω του  τρόπου που την χειρίστηκε, προτάθηκε , από τον Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου και  αναδείχθηκε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η αιφνιδιαστική αυτή πρόταση –ενώ είχε προηγηθεί ανάλογη δημόσια στήριξη στην υποψηφιότητα   του  Κωνσταντίνου Καραμανλή – άλλαξε την τελευταία στιγμή, ύστερα από προτροπή της Αυριανής και του ιδιοκτήτη της κ. Κουρή, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει επανειλημμένα χωρίς ποτέ να διαψευσθεί., καθιερώνοντας έκτοτε και τον τίτλο ‘’ η εφημερίδα που γκρέμισε τον καραμανλισμό’’.

Το ερώτημα όμως του τίτλου παραμένει, αφού, κατά καιρούς,  παρουσιάζεται  και με διαφορετικές μορφές. Ο γνωστός Δημοσιογράφος κ. Γιάννης Μαρίνος, με άρθρο του στο Βήμα της 13.3.2011, είχε επαναφέρει το ίδιο ερώτημα, με αντικείμενο τη ΔΕΗ και την πλήρη υποταγή της στα κελεύσματα του γνωστού και μη εξαιρετέου – αρχισυνδικαλιστή παντός καιρού – της ΓΕΝΟΠΔΕΗ κ. Φωτόπουλου. 

Ο εν λόγω Πρόεδρος, αγνοώντας τους Υπουργούς της Κυβέρνησης της εποχής, ανεβοκατέβαζε τους διακόπτες του ρεύματος, χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα και  χωρίς βέβαια να διερωτηθεί οποιοσδήποτε εκ των κυβερνώντων ‘’ποιος κυβερνά αυτόν το τόπο’’. Μεσολάβησαν και άλλα, εξ ίσου στραβά και ανάποδα γεγονότα,[σκάνδαλα Siemens, υποβρύχια που έγερναν, λίστες Λαγκάρντ σε ‘’φλασάκια’’ η δισκάκια ROM που παραβιάστηκαν ή χάθηκαν   και άλλα παρόμοια]  χωρίς και πάλι να ιδρώσει το αφτί κάποιου κυβερνητικού υπεύθυνου ή να γίνει κάτι στην πράξη, που αποτελούσε και αποτελεί το ουσιώδες και κυρίαρχο, δηλαδή την  πεμπτουσία του προβλήματος.

Έρχομαι λοιπόν στα παρόντα, διαφοροποιώντας και  την τελευταία λέξη του ερωτήματος , αντικαθιστώντας τη λέξη τόπος με εκείνη της χώρας και ίσως εδώ να  έγκειται και η ειδοποιός διαφορά. Η Ελλάδα, δεν είναι μόνο ένας οποιοσδήποτε τόπος, όπου κάνουμε  ό,τι θέλουμε, αλλά μια χώρα, που στην πολιτική γεωγραφία και τη διεθνή πολιτική προσδιορίζει μια γεωγραφική περιοχή, εμπεριέχοντας τις έννοιες του έθνους και του κράτους. Ταυτίζεται δηλαδή με τον χώρο που έχει νομική υπόσταση και αναγνωρισμένη κυριαρχία. Σαν κυρίαρχη υπόσταση στηρίζεται  στο υφιστάμενο πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, από τις τρείς ανεξάρτητες μεταξύ τους εξουσίες. 

1] Η νομοθετική εξουσία που αποτελείται από την αντιπροσωπευτική Βουλή, σε συνεργασία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας - στα πλαίσια που ορίζει το Σύνταγμα- ψηφίζει και δημοσιεύει τους Νόμους και τα Διατάγματα. 2] Η Δικαστική, οι φορείς της οποίας απολαμβάνουν λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία, απέναντι στις άλλες εξουσίες, με σκοπό να διασφαλίζεται το αμερόληπτο της  δικαστικής κρίσης τους  και 3] η Εκτελεστική εξουσία [Κυβέρνηση και Δημόσια Διοίκηση] ευθύνεται για την καθημερινή διαχείριση του Κράτους. Με βάση τις βασικές αυτές  έννοιες του πολιτεύματος της χώρας, δικαιούμαι – όπως κάθε καλοπροαίρετος πολίτης - να εκφράζω τις απορίες και να  απαιτώ – έστω και αφελώς – να  παίρνω και τις υπεύθυνες επίσημες απαντήσεις.

Την ευθύνη λοιπόν εφαρμογής  των Νόμων εξακολουθεί να έχει η Δικαιοσύνη – όπως ορίζει το ελληνικό σύνταγμα- ή ο πολύς κ. Πολάκης, που τα γράφει όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων του, φθάνοντας μέχρι το ‘’θάψιμο στα 3 μέτρα’’ ; Πώς αντιμετωπίζει, η λαλίστατη κατά τα άλλα, Κυβέρνηση τις δηλώσεις του Ορκισμένου Βουλευτού της κ. Γ. Κυρίτση ότι η βαριά φορολογία ‘’στοχεύει αυτούς που ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα’’- ενώ και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το ΝΑΙ ΣΤΉΡΙΞΕ ΤΕΛΙΚΑ - και τη νεώτερη   υπέρ των  συλληφθέντων Κώστα  Σακκά και Μάριου Σεΐζη, κατηγορούμενων  για τρομοκρατία;   Δηλώνει δεδομένη ’’ την αλληλεγγύη του  σε συντρόφους ακόμα και όταν  παρανομούν’’ και ότι αυτά που λέγει είναι ‘’κοινός τόπος στον ΣΥΡΙΖΑ’’ και γίνεται κυβερνητική πολιτική. Καταλήγει δε με τη δήλωση ‘’ ότι προτιμά 10 ενόχους ελεύθερους παρά έναν αθώο στη φυλακή’’. Ως προς το τελευταίο ουδείς έχει αντίρρηση αλλά με ποια κριτήρια αποφασίζεται η ενοχή ή αθωότητα των κατηγορουμένων; Στις δημοκρατίες τα κριτήρια είναι σαφή και νομοθετημένα και η αρμοδιότητα αποτελεί αποκλειστικότητα της Δικαιοσύνης. Επί πλέον δηλώνει ότι τάσσεται  ‘’απολύτως κατά των ιδιωτικοποιήσεων’’. 

Ποιος , επί τέλους μας λέγει την αλήθεια και τι ισχύει στην σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουμε; Με τη βεβαιότητα ότι εξακολουθώ να ζω σε μια ευνομούμενη χώρα, όπου οι Νόμοι, όσο σκληροί και αν είναι πρέπει να εφαρμόζονται υποχρεωτικά από όλους – χωρίς καμία εξαίρεση- ή  να αλλάζουν με τη νόμιμη διαδικασία, διερωτώμαι και πάλι ’’ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα’’ ;  Ο κ. Κυρίτσης, με το δικό του τρόπο και λεξιλόγιο πεζοδρομίου - που ντρέπομαι να επαναλάβω- τοποθετήθηκε γραπτά και προφορικά, η Κυβέρνηση δια της εκπροσώπου της ή με άλλο προσφορότερο τρόπο και την πρακτική της δεν αισθάνεται την ανάγκη να πάρει θέση; Δεν θα χρησιμοποιήσω το λεξιλόγιο του κ. Βουλευτή, αφού μιλάμε  διαφορετικές γλώσσες , αλλά εκείνο του αξέχαστου κωμικού μας Βασίλη Αυλωνίτη ‘’ βρε που πάμε’’ ;

Μετά τη μεγάλη γκάφα με την COSCO, που μας ‘’έτριψε στη μούρη’’ και μάλιστα εγγράφως και δημόσια, την ‘’νόθευση του περιεχόμενου της συμφωνίας που είχαμε ήδη υπογράψει’’ και   υποχωρήσαμε ατάκτως ,κατά την ψήφισή της στη Βουλή – εξευτελιζόμενοι διεθνώς - τώρα παρακολουθούμε  νέες σκηνές , στο μεγάλο έργο του Ελληνικού. Επιστράτευσαν και μάλιστα κατόπιν εορτής, αφού έχουν υπογράψει ήδη τη συμφωνία, προφάσεις για την προστασία αρχαιοτήτων, φθάνοντας στο σημείο να εντάσσουν  - στα νεότερα μνημεία της περιοχής- δεξαμενές νερού, πύργους ελέγχου κλπ, έχοντας μάλιστα και την επιστημονική στήριξη του ‘’ειδικού αρχαιολόγου’’ κ. Φλαμπουράρη.

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι και στην συγκεκριμένη περίπτωση θα κάνουμε το ίδιο , δηλαδή θα ‘’ανακρούσουμε πρύμναν’’ την τελευταία στιγμή, αφού για μια ακόμα φορά ‘’στιγματισθούμε’’ διεθνώς και βλάψουμε την αξιοπιστία μας για προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Στα χωριά μας έλεγαν ότι ‘’όποια δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει’’ και η σημερινή μας πολιτική ηγεσία, αντί να κοσκινίζει, θα ήταν προτιμότερο να ‘’κοκκινίζει’’ για τις επαναλαμβανόμενες προσχηματικές  ιδεοληψίες της και  τον πόλεμο  κατά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με τα σχετικά   επακόλουθα για   επενδύσεις  στη χώρα. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι ,όταν  αρχίσουν οι επενδύσεις και  περιορίζεται η ανεργία , ενώ η ζωή θα ανακάμπτει γενικότερα, καθίστανται άχρηστοι  οι έμποροι της ελπίδας και οι  επαναστάτες του γλυκού νερού . Η χώρα σε κανονικές συνθήκες λειτουργίας δεν έχει χρείαν της επίκλησης των βαρβάρων του Κώστα Καβάφη.

Όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω καλοκαιριού και δεν θέλω να σκεφθώ τι θα γίνει μετά το Φθινόπωρο, με τις νέες αξιολογήσεις και τις λοιπές ουρές των μνημονίων , τους ‘’κόφτες’’ και τα καιρικά φαινόμενα για μας τους ντόπιους και τους ‘’φιλοξενούμενους’’ ταλαίπωρους μετανάστες και πρόσφυγες, που δεν θα μπορούν πια να ‘’λιάζονται’’ στις πλατείες αλλά   στις αποθήκες που τους έχουμε στοιβάξει. Αν μπορούσε να δει τα χάλια μας ο ξένιος Ζευς, θα εξαπέλυε τους κεραυνούς του για να προλάβει και όσα άλλα δεινά  επιφυλάσσει η συνέχεια σε μας και τους ξένους μας. Η καλή μας Κυβέρνηση, που εκπλήσσεται γιατί δεν συμμεριζόμαστε τη χαρά της για τις αμέτρητες επιτυχίες της, δεν έχει τίποτα να απαντήσει για όσα τραγικά λέγονται και συμβαίνουν τελευταία γύρω μας; 

Τώρα πια που δεν ασχολείται με τους γνωστούς  γερμανοτσολιάδες, αφού πήρε τη θέση τους και υιοθέτησε την πρακτική τους, πώς μπορεί να διακατέχεται ακόμα από το σύνδρομο του ‘’παγωμένου’’ προσποιητού χαμόγελου του ηγέτη μας και των συντρόφων του, τη στιγμή που ο ελληνικός λαός στενάζει; Τι έχει να απαντήσει σε όσους έλεγε ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις και επιμένει μάλιστα και μετά την πρώτη μείωση του Αυγούστου, τι θα πει στους νησιώτες του βόρειου Αιγαίου για την τουριστική και όχι μόνο καταστροφή τους; Θα αποφασίσει κάποιος να ψελλίσει δυο λόγια παρηγορίας και συγγνώμης , σε όλους αυτούς τους εξαπατημένους, που πίστεψαν στο σκίσιμο των μνημονίων και το γύρισμα  της σελίδας, για να υποκλέψουν  την ψήφο τους με μοναδικό σκοπό και τελικό αποτέλεσμα  να προσκολληθούν  στην καρέκλα της εξουσίας;

 Η ιστορία θα κρίνει και αυτούς όπως έκανε και με τους προηγούμενους και επειδή το ‘’δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού’’ ας αναλογισθούν όλοι  τι τους περιμένει, αυτούς και όλους μας και ας κάνουν μια προσπάθεια να προλάβουν τα χειρότερα που έπονται. Είναι καιρός νομίζω για τη χώρα , να μας απασχολήσουν και τα αυτονόητα, όταν μάλιστα έχουν προηγηθεί και επαναλαμβάνονται βαρύγδουπες και κατηγορηματικές δηλώσεις ότι ‘’θα τα αλλάξουν όλα’’. ΄Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν. Δεν αποτελεί πλέον βελτίωση του συστήματος υγείας η επέμβαση αιμορροΐδων από τον αναπληρωτή Υπουργό κ. Πολάκη στο εγκαινιασθέν νέο νοσοκομείο της Σαντορίνης, ενώ οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι τα λοιπά περιστατικά μεταφέρονται όλα με ‘’αερομετακομιδή’’ σε άλλα νοσοκομεία. Δεν βελτιώνεται η παιδεία μας με την κατάργηση ή την υπαγωγή στους κανόνες του δημόσιου συστήματος, των ιδιωτικών σχολείων   και η ανάλογη  άρνηση δημιουργίας ιδιωτικών Πανεπιστημίων, με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να ‘’καταφεύγουν’’ στα αντίστοιχα των Βαλκανικών Χωρών.

 Δεν περιποιούν τιμή  οι χαρακτηρισμοί ‘’Μαυρογιαλούρος’’ για τον πρωθυπουργό, διότι είναι ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός όλων μας, όσο και αν αυτό αδικεί το ‘’πρωτότυπο’’ που , με την διαπίστωση της αδικίας και της διαφθοράς που διέγνωσε, υπέβαλε άμεσα την παραίτησή του, αντί να προχωρήσει σε δικαιολογίες ή ανάλογες ‘’ιατρικές πράξεις’’ ,ίσως για να δικαιολογήσει και τον τίτλο της κωμωδίας ‘’υπάρχει και φιλότιμο’’ . Επί των ημερών μας τελικά τι γίνεται;

  Αντώνης Ταρνανάς

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Επιλέγοντας συνειδητά την προσωπική, έναντι της εθνικής μοναξιάς με την συνεπακόλουθη ταπείνωση, σκέπτομαι να αναστείλω – έστω και προσωρινά – τον πρωτογενή πολιτικό μου σχολιασμό. Οι απόψεις μου αντιμετωπίστηκαν με την γνωστή στη χώρα μας  ‘’αιδήμονα σιωπή’’, πλην ελάχιστων και απόλυτα συγκεκριμένων εξαιρέσεων, που επιβεβαιώνουν  απλώς τον κανόνα. Δεν παραπονούμαι και δεν αποδίδω σκοπιμότητα σε κανένα, αφού και η σιωπή αποτελεί έναν τρόπο απάντησης και ενίοτε πιο εκκωφαντικό από τις δικές μου ‘’φωναχτές σκέψεις’’ . ΄Ετσι λοιπόν, συντασσόμενος   με τη γενικότερα  κρατούσα αντίληψη, αναστέλλω προσωρινά και κρατώ για τον εαυτό μου την όποια  εξωστρεφή μου κριτική και  ενδεχόμενη ενόχληση και περιορίζομαι σε  δευτερογενείς κρίσεις και προβολή θεμάτων που ικανοποιούν την γενικότερη  αισθητική και την οπτικοακουστική ευχαρίστηση ενός μεγαλύτερου συνόλου.

Αφορμή μου έδωσε , για μια ακόμα φορά, η φίλη μου Ελένη, με την περιήγηση στο μουσείου HERMITAGE, το θερινό ανάκτορο του Μεγάλου Πέτρου, με μουσική υπόκρουση το χορωδιακό μέρος από τον Ναμπούκο του Βέρντι. Προσθέτω απλά τον ουσιαστικό τίτλο του μουσικού αυτού μέρους που αποκαλείται  χορωδία των σκλάβων, απευχόμενος να συμμερισθούμε και το ψυχολογικό συναίσθημα που προκαλεί η συγκεκριμένη αυτή μελωδία, στη χρονική συγκυρία που βιώνουμε.  Αντώνης 

ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΠΡΟΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΕΝΙΚΩΣ

Θα επικαλεσθώ για  μια φορά ακόμα,  την ελληνική κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, ‘’Φωνάζει ο κλέφτης’’ και δεν θα δώσω πρόσθετα στοιχεία, διότι πιστεύω ότι λίγο-πολύ όλοι την έχουμε δει, ιδιαίτερα μετά τις συχνές επαναλήψεις στην  τηλεόραση. Δεν θα ασχοληθώ με τα μηνύματα ή άλλα – πολύ σημαντικά- στοιχεία της, αλλά με την περιγραφόμενη διαδικασία που ακολουθούσε ο πρωταγωνιστής για να μπορέσει να ‘’εκστομίσει’’ τις αλήθειες του, να σκεφθεί δηλαδή ‘’μεγαλοφώνως’’ όπως συχνά διακηρύσσω στα κατά καιρούς γραφόμενά μου. Περνούσε λοιπόν ο ήρωας  της ταινίας από ένα ταβερνάκι και αφού ‘’έπινε μισό μέχρι ένα κιλό κρασί’’, ανάλογα με το μέγεθος της αλήθειας που θα αποκάλυπτε και τότε ….. ποιος τον έπιανε. Δεν έκανε κάτι το τρομερό, αλλά έλεγε ‘’όλη την αλήθεια και μόνο την αλήθεια’’ όπως απαιτεί  και η τυπική νομική διαδικασία.

Εγώ σήμερα, με ένα ‘’καρτούτσο’’ κοκκινέλι    μόνο, παίρνω το θάρρος να απευθυνθώ στους παλιούς φίλους κυρίως και να κάνω τις όποιες προτροπές πιστεύω  ότι δικαιούμαι ελευθέρως  να εκφράσω , τουλάχιστον προς εκείνους  που απευθύνεται το παρόν, τηρώντας παράλληλα ενήμερους – με κοινοποίηση- τους λοιπούς συνήθεις αποδέκτες των κειμένων μου. Πριν από όλα οφείλω να διευκρινίσω ότι η προσπάθειά μου αυτή , αποτελεί λογοτεχνική απόπειρα  και όχι τεκμηριωμένη δημοσιογραφική εργασία και ότι την φιλία δεν  την εννοώ με την αρχαιοελληνική φιλοσοφική αντίληψη  ‘’μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένην’’, αλλά με την ευρύτερη νεοελληνική σημασία της συμπόρευσης εκ του σύνεγγυς και προώθησης κοινών προσωπικών και επαγγελματικών  στόχων, με την εκατέρωθεν κατανόηση και  συγκατάθεση. Η μετακίνηση των  παραληπτών του σχολίου μου από την μια πλευρά στην άλλη συνεπώς είναι ελεύθερη  και εναπόκειται στην  προσωπική κρίση των αποδεκτών του μηνύματος. Επικαλούμαι απλώς χωρίς να τη συμμερίζομαι , εν προκειμένω και την προσωπική άποψη του παλιού συναδέλφου Σταμ-Στάμ, που έχω χάσει τα ίχνη του, ότι μεταξύ μας ‘’είμαστε καλοί συνάδελφοι και όχι φίλοι’’.

΄Ερχομαι λοιπόν στην ουσία του θέματος και επαναλαμβάνω ότι η επιλογή αποδοχής ή όχι  των κειμένων μου είναι θέμα που αφορά τους παραλήπτες και όχι εμένα που, αν θέλετε, κάνω το κέφι μου ή θεωρώ ότι έτσι ‘’σηκώνομαι’’ από τον αναπαυτικό γεροντικό καναπέ μου. Δεν κάνω, αφού άλλωστε δεν το δικαιούμαι, κατήχηση πολιτική ή εθνικιστική  και κυρίως ποτέ κομματική, στιγματίζοντας απλά τα ‘’κατά την προσωπική μου κρίση κακώς κείμενα’’. Με την λογική αυτή, με ευχαριστούν ιδιαιτέρως τα όποια σχόλια – μέχρι στιγμής μόνο θετικά έως  και κολακευτικά- αλλά με ανησυχεί το γεγονός η παντελής σε βαθμό πλήρους απαθείας ‘’απουσία’’ οποιασδήποτε αντίδρασης από τους πολλούς. Επειδή δεν γράφω μόνο για μένα, για να εκφράσω ή να προωθήσω τις όποιες προσωπικές μου απόψεις αλλά για να  κουβεντιάσουμε επί τέλους τα όσα μας αφορούν όλους, θα παρακαλούσα να έχω τις απόψεις και των λοιπών αποδεκτών μέχρι και την πλήρη αντίθεσή τους, ώστε να ‘’παύσω να τους ενοχλώ και στο μέλλον’’. Δεν γράφω εφημερίδα για να μετρώ την ανταπόκρισή της από τον αριθμό των φύλλων που διατίθενται, ούτε με ενδιαφέρει η προβολή των προσωπικών μου απόψεων για την κάλυψη οποιωνδήποτε σκοπιμοτήτων και για το λόγο αυτό νομίζω ότι δικαιούμαι τουλάχιστον να μετρήσω την αποδοχή  των απόψεών μου ,για να μη συνεχίσω την ενδεχόμενη ενόχληση των φίλων αποδεκτών των μηνυμάτων μου. Στην πρωτόγνωρη – κατά την προσωπική μου άποψη- εποχή που ζούμε και τα πρωτοφανή  και ίσως όχι μοναδικά, γεγονότα που βιώνουμε όλοι μας, η σιωπή δεν είναι πια χρυσός αλλά διευκόλυνση του κατήφορου που οδηγούμαστε. Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτόν το κατήφορο μήπως και περισώσουμε τουλάχιστον τα προσχήματα, αφού το μεγάλο κακό έχει ήδη συντελεσθεί  και με τη δική μας συγκατάθεση – σιωπή. Δεν  είμαι επαναστάτης ούτε τον υποδύομαι, απλά σκέπτομαι για το μέλλον αυτής της χώρας όπως την καταντήσαμε – με ευθύνη δυστυχώς όλων μας - και θέλω να θυμίσω ότι ‘’ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου’’ και δεν εννοώ βέβαια το Διεθνές, διότι δεν θα νομιμοποιούμαστε πλέον να ζητάμε ευθύνες και τα ρέστα από τους άλλους. Όλοι οι λαοί και οι κυβερνήσεις τους ‘’υπερασπίζονται’’ τα συμφέροντά τους, ας κάνουμε λοιπόν κάποτε και εμείς το ίδιο, για να μην τρέχουμε εκ των υστέρων για την ‘’διόρθωση των ημαρτημένων’’ που έλεγαν παλιά για να δικαιολογήσουν τα λάθη που δεν πρόσεξαν να ελέγξουν  έγκαιρα.

Δεν περιμένω βέβαια από τη σημερινή μου ενέργεια να ‘’ξεσηκώσω’’ τους απανταχού αποδέκτες των μηνυμάτων μου με διθυραμβικά σχόλια και συγχαρητήρια, ούτε καν με ενδιαφέρει αυτό,  είμαι σίγουρος όμως ότι θα δεχθώ τις αντιρρήσεις όσων ενοχλούνται από αυτά, για να σταματήσω τη συνέχιση της δικής μου ‘’παρενόχλησης’’ και βεβαίως θα το δεχθώ μετά χαράς κρίσεις και αντίθετες απόψεις , αφού ακόμα ‘’ζούμε’’ σε  δημοκρατική χώρα και ο καθένας μας διατηρεί το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασής  του.

Υ.Γ. Γνωρίζω ότι  κανείς δεν έχει το δικαίωμα της εξαπάτησης και εγώ , στην προσπάθειά μου να κρατήσω το ενδιαφέρον των αναγνωστών μέχρι το τέλος, δανείστηκα αναληθώς το τρικ του Ντίνου Ηλιόπουλου, ενώ επρόκειτο για ένα απλό τέχνασμα που θα ήμουν ευγνώμων αν η κατανόησή σας το  κατέτασσε  απλά στα ‘’κατά συνθήκην ψεύδη’’ , το αλατοπίπερο δηλαδή της αποδοχής και  της νοστιμιάς , αφού δεν απέβλεπε σε όποιες πονηρές σκοπιμότητες και συνοδεύεται από την  άμεση αποκάλυψη και ομολογία του.. Αντώνης

ΤΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ

Η  διαδικασία της ζωής δεν είναι μια απλή λογική ή μαθηματική πράξη με κανόνες και διεξόδους, αλλά ενίοτε  μια συμπτωματική και άδικη παράθεση γεγονότων που θέλοντας και μη, αναγκαζόμαστε να αποδεχθούμε. Ο καθένας μας μπορεί να προετοιμάζει και να φροντίζει αυτή τη λειτουργία, δεν μπορεί όμως ποτέ να ελέγξει το αποτέλεσμα. Δεν έχει τελικά σημασία τι κάνει ο καθένας για τη ζωή του, αλλά τι θέλουν και αποφασίζουν αστάθμητοι και άλλοι παράγοντες για τον καθένα μας. Αυτή τη διαδικασία την ‘’φορτώνουμε’’ στην  καλή ή κακή τύχη,  το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία για να προστατεύσουμε αυτό το αγαθό και τόσες άλλες προσχηματικές καταστάσεις. Μεγάλη όμως βαρύτητα και σημασία   αποδίδεται συνήθως στο δυναμικό’’ του χαρακτήρα του καθενός, που στην πράξη πιστέψτε με δεν μετράει καθόλου. Το τελευταίο αποτελεί  μια υποκριτική ψευδαίσθηση, κάτι σαν τον ‘’από μηχανής Θεό’’ των αρχαίων τραγωδιών.

Η ζωή του καθενός μας είναι απόλυτα συνυφασμένη με τη ζωή πολλών άλλων που μας περιβάλλουν και οι οποίοι είτε δεν μπορούν είτε – το χειρότερο- ετσιθελικά αρνούνται να συμβάλλουν, στον έλεγχο των αρνητικών επιπτώσεων στη δική τους αλλά  και στη ζωή των άλλων. Αυτό, στην παιδική ηλικία λέγεται αρνητισμός και έχει τις εξηγήσεις του και συνεπώς τη ‘’θεραπεία’’ του. Σε μεγαλύτερες όμως ηλικίες τα αίτια είναι απροσδιόριστα και πολλές φορές ανεξήγητα και αποδίδονται συνήθως στο γινάτι, σε μια αντιπαλότητα και καταληκτικά στο μίσος ή και την εκδίκηση. Εκεί δεν υπάρχει δυστυχώς λύση ούτε καν συμπτωματική βοήθεια, αφού δύσκολα ανατρέπεται μια προειλημμένη απόφαση που έχει ‘’εγκαθιδρυθεί’ εκατέρωθεν και  δεν αφήνει  περιθώρια διόρθωσης της κατάστασης. Το πείσμα και το γινάτι, όταν γίνουν μίσος, δεν ‘’ικανοποιούνται’’ παρά μόνο με εκδίκηση, που στην πραγματικότητα αποτελεί τη χειρότερη λύση. Στην περίπτωση αυτή όχι μόνο ο από μηχανής  αλλά  και ο Πανάγαθος Θεός, ‘’σηκώνει ψηλά τα χέρια’’, βλέποντας την επικρατούσα φυσική και πνευματική τύφλωση. Τελειώνοντας διατηρώ μια αμυδρή ελπίδα που προκύπτει από την  Θεία παραβολή, ότι και ο τυφλός  ανέβλεψε, διότι το ήθελε και ο ίδιος. Να σημειώσω εδώ ότι η πνευματική τύφλωση είναι χειρότερη της φυσικής και απαιτεί κουράγιο και αποφασιστικότητα. Εγώ, που δεν είμαι Θεός και δεν πιστεύω πια στα θαύματα μετά Χριστόν,  επικαλούμαι τις ανθρώπινες εκείνες δυνάμεις που όλοι διαθέτουμε  αλλά –για διάφορους προσχηματικούς λόγους- κρατάμε σε αδράνεια, για να υπερασπισθούμε  τον κακώς εννοούμενο εγωισμό μας. Σε αντίθετη περίπτωση δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι, αφού όλοι είναι εξ ίσου χαμένοι  και μάλιστα στον ίδιο βαθμό. Αντώνης