Μίκης Θεοδωράκης

         

           MIKIS  THEODORAKIS

               CERNY  CUN

 

 

Είχα την τύχη να συναντήσω τον παγκόσμιο αυτό γίγαντα – και όχι μόνο για την μουσική του - δυο φορές στη ζωή μου,  αμφότερες στο εξωτερικό, έχω όμως πολλά να θυμάμαι από την πληθωρική αυτή προσωπικότητα. Πρώτη φορά τον συνάντησα στην Πράγα , την περίοδο της χούντας, κατά τις μουσικές περιοδείες του στην Ευρώπη .Συνέπεσε με τα πρώτα βήματα της Άνοιξης της Πράγας και ευτυχώς πριν από τη Σοβιετική Εισβολή στη χώρα, που έσπευσαν να αναγνωρίσουν  μόνο το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ . Η δεύτερη έγινε με διαφορετικές συνθήκες, σε μια πολύ μεγάλη συναυλία του στις Βρυξέλλες, τη δεκαετία του 1980.

Δεν θα ασχοληθώ  με το επιτυχημένο  μουσικό του έργο, για το οποίο και η απλή  σκέψη κριτικής αποτελεί βλασφημία, αλλά  με τα υπόλοιπα εξ ίσου σημαντικά. Αρχίζω  από τη συναυλία  των Βρυξελλών, που ήμουν ένας από τις χιλιάδες των ακροατών του. Όρμησε σαν σίφουνας  στη σκηνή  [χωρίς τους συνεργάτες του ] ψάλλοντας τα εξ αμάξης [ ευτυχώς στην ελληνική] στην  Υπουργό Πολιτισμού, αείμνηστη Μελίνα, γιατί  του αρνήθηκε τη δαπάνη για τη χορωδία που απαιτούσαν οι συναυλίες του  στο εξωτερικό. Είπε πολλά για το θέμα και όχι μόνο, καταλήγοντας ότι ευτυχώς προσφέρθηκε να συνδράμει αφιλοκερδώς μια Σουηδική χορωδία, την οποία  παρουσίασε, αρχίζοντας το κύριο πρόγραμμα.

Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα , όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες , από την   εκρηκτική  παρουσία του στη σκηνή, που  παρέμεινε έντονος σε όλη τη διάρκεια  εκτέλεσης του έργου του, που διηύθυνε ο ίδιος.

Η άλλη εμπειρία μου, που προηγείται χρονολογικά , είχε ανάλογη  ένταση αλλά ακολούθησε τη συναυλία. Πρόκειται για μια παρουσία με την ορχήστρα και τους συνεργάτες του Μαρία Φαραντούρη και  Αντώνη Καλογιάννη, που έχω συγκρατήσει και κάποιους άλλους που μου διαφεύγουν τα ονόματα τους. Ήμουν ένας  ανεπίσημος  [σκαστός] εκπρόσωπος της Ελληνικής Πρεσβείας, σε μια εποχή που όλα ‘’τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η χούντα’’. Η εκδήλωση έγινε στην αίθουσα CERNY KUN [μαύρο άλογο] και μετά το τέλος της μείναμε κάποιοι λιγοστοί και ο μεγάλος μουσουργός, άρχισε να αφηγείται προσωπικές του ιστορίες. Συγκρατώ μια αναφορά του με σχόλια για τη  γνωριμία του με τον  Δημήτρη Μητροπάνο, που δεν ήταν ακόμα γνωστός και τη συνδρομή που του ζητήθηκε από στενό συγγενικό πρόσωπο του Δημήτρη, με την επίκληση δεσμών του με το Κόμμα. Μετά όμως ακολούθησε το ξέσπασμά του κατά του ΚΚΕ, που τον ‘’υποχρέωνε’’ στην οργάνωση ανοιχτών συναυλιών, ενώ του έπαιρνε τις εισπράξεις, αφήνοντάς τον χρεωμένο με τις λοιπές  δαπάνες. Παρακολουθώντας τη λαμπρή συνέχεια της πορείας του, διαπίστωσα ότι άρχισε να ψελλίζει κάποιες αλήθειες, που αργότερα τις είδαμε και σε συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και αλλαχού, όταν πια  ένοιωθε απόλυτα αποδεσμευμένος  από κομματικές  εξαρτήσεις. Έτσι τελικά έγινε  ο Μίκης όλων των Ελλήνων, που με τις σοφές παρεμβάσεις επεμβαίνει, με τον τρόπο του, στα πολιτικά  πράγματα της χώρας.

Το ερώτημά μου είναι  πόσο πρέπει να περιμένουμε τους ''στρατευμένους'' ή ''επιστρατευμένους'' λαμπρούς καλλιτέχνες να μας αποκαλύψουν τις αλήθειες τους και αν τελικά διορθώνεται  όποιο κακό έχει  συντελεστεί  στη διάρκεια της όποιας στράτευσης. Κυρίως όμως πότε και αν μας έλεγαν την πραγματική αλήθεια και τι κρατάμε εμείς οι τρίτοι σαν τελικό συμπέρασμα. Ύστερα από όλα αυτά προστίθεται και το βασικό ερώτημα  αν υπάρχει πλέον  πραγματική ιδεολογία και πώς την διακρίνουμε  εμείς οι ανύποπτοι και ανιδιοτελείς  ανίδεοι!!! Σε μια εποχή που γίνεται αποδεκτό και το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, που επικαλούνται  και  οι Τούρκοι για τους μουσουλμάνους  της Θράκης και υιοθετούσε  ένας δικός μας πολιτικός ηγέτης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ενδεχομένως και ο όρος followers!!!

Θυμάμαι ότι από τη συναυλία αυτή έφυγα - άγνωστο πως - με ένα δίσκο στα χέρια , που είχε ηχογραφηθεί από την εταιρεία MELODIYA, στη Σοβιετική Ένωση, που  επισυνάπτω φωτογραφία των δυο όψεων  του εξώφυλλου του. Πιθανολογώ ότι μου τον χάρισαν αλλά γιατί , αφού τους ήμουν τελείως άγνωστος, σχεδόν περαστικός.

 Κλείνω το κείμενό μου για τον μοναδικό αυτό  σοφό μουσουργό, αλλά παραμένει  η απορία μου  αν οι σοφοί γεννιούνται ή γίνονται, χωρίς να αμφισβητούνται η σοφία και η μεγαλοσύνη τους.  Τελικά ποιοι είμαστε  και πού πάμε ή μας   πάνε;;;  Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, είναι πέρα για πέρα πραγματικό, όπως είναι πραγματικά και όσα αναφέρονται στο κείμενο .  Αντώνης

Ο ΓΚΙΩΝΗΣ

 

         Otus  scops

         Ο Γκιώνης και ο Αντώνης

 

 

Τώρα πια, δεν γράφω  μόνο για  τους άλλους, αλλά και για μένα, για να γεμίσω τις ατέλειωτες ώρες μου και να ζωντανέψω τις θύμισες  που χάθηκαν στο πέρασμα τόσων δεκαετιών. Σκαλίζοντας τις αναμνήσεις μου, καταλήγω στις πιο παλιές , που είναι χαραγμένες στην παρθένα τότε παιδική μου  μνήμη, χωρίς άλλες προσλαμβάνουσες και ‘’βγαίνουν’’ ευκολότερα

Ο γκιώνης, στα αρχαία ελληνικά  ώτος ο σκωψ [ από το ους – αφτί – και σκώπτω – χλευάζω -, αφορά μια μικρή γλαύκα, που ο μύθος συνδέει με τον φόνο μεταξύ δύο  αδελφών και οι δεισιδαίμονες θεωρούν την κραυγή του  προμήνυμα θανάτου . Το πουλί αυτό, που  κατά τον μύθο, οδύρεται και αναζητεί με την κραυγή  του ‘’γκιόν’’  τον αδελφό που σκότωσε.   ανήκει στα αποδημητικά και είναι τακτικός επισκέπτης της χώρας μας,  Άνοιξη και Χειμώνα.

Ένα τέτοιο πουλί σύχναζε σε μια πελώρια σκαμνιά [είδος αγριομουριάς] στην αυλή του πατρικού μου, που βρισκόταν στην κορυφή της πόλης , στα όρια του τοπικού δάσους. Όταν οι γονείς μου έλειπαν, τους περίμενα με τον μικρότερο αδελφό μου, ακουμπισμένος στον κορμό της   σκαμνιάς, για να ελέγχω οπτικά  την έρημη τότε κοντινή  περιοχή και για να εντοπίζω την επιστροφή των γονιών μου. Πάνω από τα κεφάλια  μας, στην κορυφή του δέντρου  ακούγονταν η σπαρακτική φωνή ενός γκιώνη, που πέρα από τις προλήψεις ηχούσε και παράφωνα.

Τότε λοιπόν , ίσως και από φόβο,  δοκίμασα να κοντράρω τις κραυγές του, με ένα δικό μου άσμα, που ήταν το  δημοτικό  Αντώνης Κατσαντώνης ,  για να αντλώ θάρρος από  τα λόγια του. Η προσπάθειά μου πέτυχε και όχι μόνο ο γκιώνης σώπασε, αλλά  στης νύχτας τη σιωπή, η στεντόρεια  φωνή μου  έφθανε στα πέρατα της πόλης, που ήταν χτισμένη χαμηλότερα  αμφιθεατρικά και φαίνεται ότι άρεσε στους κατοίκους της, που με άκουγαν με θαυμασμό. Είχα γίνει το μελωδικό ζητούμενο των συμπολιτών μου, που περίμεναν τις θεοσκότεινες νύχτες – ελλείψει ηλεκτρικού – να απολαύσουν το μουσικό μου ξέσπασμα ,  που αποτέλεσε τη συνειδητοποίηση  του φωνητικού μου  ταλέντου . Ο γκιώνης, που ποτέ  δεν είδα τη μορφή του, μετακόμισε στο γειτονικό δάσος αλλά και εκεί  σιωπούσε, κάθε φορά που δοκίμαζα το περιορισμένο  ρεπερτόριό μου.

 Αργότερα ασχολήθηκα συστηματικά με την φωνή μου, αρχίζοντας με την εκκλησιαστική και την παραδοσιακή   πολυφωνική ανδρική  χορωδία της πόλης.  Συνέχισα με το λυρικό άσμα σαν τενόρος [ περιορισμένος σε χορωδίες] και όταν- ο πατέρας μου θύμισε ότι πέραν αυτού ,έπρεπε να κάνω κάτι   για την επιβίωσή μου- δεν το εγκατέλειψα εντελώς. Το κράτησα για μένα και τους φίλους μου. Με βοήθησε να αποκτήσω περισσότερους φίλους στη χώρα μας και όπου βρέθηκα υπηρεσιακά στο εξωτερικό.

 Με την οριστική   επανεγκατάσταση στη γενέτειρά μου, το 1993,  μου ζητήθηκε  από τους συντοπίτες μου η επανίδρυση της  χορωδίας ΑΡΜΟΝΙΑ που είχε διαλυθεί την εποχή της  κομματικής αντιπαλότητας των πράσινων και γαλάζιων καφενείων. Με ανέδειξαν ομόφωνα πρόεδρο, ασχολήθηκα  ενεργά με τη διοργάνωση του 13^ου χορωδιακού φεστιβάλ Αταλάντης το 1994 [ με πανελλήνια συμμετοχή] και  συμμετείχα προσωπικά σαν τενόρος σ' αυτή και άλλες εκδηλώσεις ανά την χώρα, για όσο διάστημα μετείχα στη χορωδία.

Τώρα πια το δέντρο έπεσε θύμα των οικιστικών αναγκών, ο γκιώνης δεν ξανακούστηκε και η λυρική φωνή μου σίγασε για πάντα, από τον φόβο μήπως προδώσω τον ήχο που κάποτε σαγήνευε και αποτελούσε   θετικό  μου γνώρισμα.. Αντώνης

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

 

                        Έ γ κ λ η μ α

    Εξ αμελείας ή εκ προμελέτης;;;

 

Αυτό που συμβαίνει παγκόσμια σαν συνέπεια και συνέχεια  της πανδημίας δεν είναι τυχαίο, ούτε προέκυψε από την ‘’κούραση’’ των νέων, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι ή αυτοί που τους χαϊδεύουν τα αφτιά. Οι σημερινοί νέοι  βρήκαν  μια ευκαιρία να απαλλαγούν από τα ελάχιστα εναπομείναντα ‘’μη’’ της εποχής μας  και να επιβάλουν τις απόψεις τους, ‘’ξεπαστρεύοντας’’ εν ανάγκη τους δικούς τους που αποτελούν  τροχοπέδη στην ασυδοσία τους. Ξεχνούν όμως ότι ο χρόνος τρέχει και χωρίς να το καταλάβουν θα είναι οι αυριανοί ώριμοι που θα υποχρεωθούν να πουν το νέο ‘’μη’’ και  θα υποστούν σίγουρα όσα διαπράττουν σήμερα. Μαζί τους ‘’πληρώνουν’’ τη νεανική τους ανεμελιά και όσοι βρεθούν  στο δρόμο ή στις πλατείες επιλογής τους.

 Αν και η διεθνής εμπειρία μου επιτρέπει μια γενικότερη κριτική, θα περιοριστώ εις τα καθ΄ημάς, που μας  ενδιαφέρουν αμεσότερα, αρχίζοντας με ένα σοφό μύθο του Αισώπου. Κάποτε  ένα χωριατόπουλο, ακούγοντας  τον ήχο των σαλιγκαριών που έψηνε  στα κάρβουνα, τα κατέκρινε με τη φράση ‘’ των οικιών υμών εμπιπραμένων αυτοί άδετε’’;;[το σπίτι σας καίγεται και εσείς τραγουδάτε;;;].

Σήμερα , που δεν υπάρχουν πια μύθοι για παραδειγματισμό αλλά παραμυθιάσματα, οι νέοι μας προκρίνουν τα  κορωνοπάρτι με ζωντανή μουσική, σε κεντρικές πλατείες, σκάλες και πεζοδρόμια. Πιστεύοντας κάποτε ότι οι νέοι είναι άτρωτοι,  παράβλεπαν όσα πρότειναν οι ειδικοί και δεν τους προβλημάτισε  η όποια συνέπεια στους ηλικιωμένους οικείους τους. Το τραγικό είναι ότι δεν θέλουν  να καταλάβουν ότι με τη στάση τους υποθηκεύουν και το δικό τους  μέλλον, ενώ  η αντιπολίτευση καιροσκοπικά ενθαρρύνει την απερισκεψία τους, αφού ποτέ δεν πήρε σαφή θέση κατά των κορωνοπάρτι ή άλλων  συγκεντρώσεων.

   Έχουμε λοιπόν τον ‘’ καθηγητή επιδημιολογίας’’ κ. Τσίπρα με τον διοπτροφόρο συνεργάτη του και το   κομματικό του  επιτελείο  να ενσπείρουν  την αμφιβολία στις λαϊκές μάζες, προς τις οποίες ποτέ δεν είπαν  σαφώς ότι ο συνωστισμός και  όλες οι συγκεντρώσεις  προκαλούν υπερμετάδοση του ιού – όπως διακηρύσσει η διεθνής επιστήμη. Η κυρία της αντιπολίτευσης απλώς παπαγαλίζει τα συνθήματα του Σύριζα για να αποδείξει την προοδευτική της συνέπεια. Οι εθνικιστές φαρμακοτρίφτες συνεχίζουν την αντιποίηση του ιατρικού επαγγέλματος και ο κύριος που καταχάρηκε το κλείσιμο των Τραπεζών, προσπαθεί να κλείσει  τη χώρα ολόκληρη. Το ΚΚΕ συνεχίζει τον χαβά του και  δεν χάνει ευκαιρία να τα φορτώνει όλα στο ΝΑΤΟ, τους Αμερικανούς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κεφάλαιο. Όλοι τους δε αποστρέφονται την ατομική ευθύνη, φθάνοντας στο σημείο να  εξορκίζουν    τα self test και  ενθαρρύνοντας με τις δηλώσεις τους παντοειδείς αρνητές,   που  προπαγανδίζουν την ανυπακοή στην εφαρμογή των ελέγχων.  Με την ευκαιρία υπενθυμίζω ότι κανένας από τους κοπτόμενους για την υγεία του πολλάκις καταδικασμένου σε ισόβια τρομοκράτη, δεν έχει πει μια λέξη για τον ευρισκόμενο στην ίδια κατάσταση υγείας Ρώσο αντικαθεστωτικό NAVALNI. Προφανώς διέλαθε της προσοχής τους ή ξέχασαν να αλλάξουν παρωπίδες!!!

Μα σε ποια χώρα ζούμε επί τέλους;; Μήπως  στην Κούβα, που  τους τέλειωσαν οι Κάστρο και αποφασίζει μια κομματική ομάδα σε ποιόν θα παραδώσει  το δαχτυλίδι διαδοχής στον   δημοκρατικό ‘’ολοκληρωτισμό’’!!! Έλεος κύριοι, διότι το θράσος και η ανοησία έχουν τα όριά τους αλλά και τις συνέπειές τους, στην έρμη και ατυχήσασα αυτή χώρα.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι έχουμε τόσο διεστραμμένους πολιτικούς, αλλά ότι η  εξουσιομανία και η ιδεοληψία , δεν τους αφήνουν  να σκεφθούν. Έχουν μάθει άραγε  έγκυρα για τα  συστήματα υγείας των αποκαλούμενων ‘’σοσιαλιστικών’’ χωρών, τα οποία επικαλούνται;;;. Ας ρωτήσουν τους Έλληνες κομμουνιστές που έζησαν  αυτά τα συστήματα στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και θα καταλάβουν ότι είναι καιρός να βγάλουν τις παρωπίδες.!!! Εγώ, με όσα βίωσα για 12 χρόνια, με πολλή δυσκολία απέφυγα τον αντικομουνισμό!!!

 Ύστερα από όσα προανέφερα,  επανέρχομαι στο ερώτημα του τίτλου αν το συντελούμενο έγκλημα   της νεολαίας μας και όσων  το ενθαρρύνουν είναι εξ αμελείας ή εκ προμελέτης!!! Αργότερα ίσως γίνει αντιληπτό και ένα άλλο στοιχείο της μαζικής αυτής δολοφονίας ψυχών και σωμάτων. Ποιοι είναι οι φυσικοί και κυρίως  οι ηθικοί αυτουργοί και μάλιστα έναντι ποίων ανταλλαγμάτων η κάθε μια από τις κατηγορίες των αυτουργών. Με βεβαιότητα   πιστεύω ότι ο λαός έχει πλέον καταλάβει το παιχνίδι τους και δεν θα εμπιστευθεί εκείνους που πολιτεύονται με  μεθοδεύσεις του τηλεπαιχνιδιού SURVIVOR.  Ο  Ντοστογιέφσκι ισχυρίζεται   ότι κάθε   έγκλημα έχει  την τιμωρία του και ελπίζω αυτή να μην  πέσει   επί των κεφαλών δικαίων και αδίκων, σαν ένα ακόμα δείγμα παράπλευρων απωλειών. Οψόμεθα!!!        Αντώνης

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

                Statistics

 

Ο μοναδικός λόγος της κατά καιρούς χρησιμοποίησης ξενόγλωσσων τίτλων είναι καθαρά αισθητικός. Μου αρέσει ιδιαίτερα η γραμματοσειρά του υπολογιστή Algerian, η οποία  ανταποκρίνεται μόνο σε λατινικούς χαρακτήρες γραφής. Με τον τρόπο αυτό εξυπηρετείται η βασική επιδίωξη των κειμένων μου, που είναι η γλωσσική και αισθητική  καλλιέπεια . Δεν κάνω δημοσιογραφία  αλλά απλή καλαίσθητη αποτύπωση γεγονότων της επικαιρότητας.

Τα κείμενά μου γνωστοποιούνται με δύο τρόπους. Σε μια ομάδα φίλων και γνωστών   μέχρι 120 ατόμων  με e-mail και τα τελευταία 5 χρόνια με δημοσίευση στην  ιστοσελίδα μου [που δεν είναι ευρύτερα γνωστή] anpantar.blogspot.com, την οποία η Google, εμφανίζει και σε  αναζήτηση με το ονοματεπώνυμό μου. Ο αριθμός των αποδεκτών των μηνυμάτων μου  αρχίζει από ένα άτομο – όταν πρόκειται για προσωπικές απαντήσεις – και κλιμακώνεται ανάλογα με το περιεχόμενο του κειμένου. Κάθε   ιστότοπος  μπορεί να παρέχει στατιστικά στοιχεία τα οποία μου δείχνουν ότι  ο δικός  μου έχει πολλές χιλιάδες  άμεσες αναγνώσεις, όπως φαίνεται  στις εμφανιζόμενες με σκούρο χρώμα χώρες του επισυναπτόμενου στατιστικού  του  χάρτη .

Παρατηρώ ότι τα πολιτικά θέματα και η παρουσίαση του πραγματικού καταποντισμού της κομμουνιστικής ιδεολογίας, έχει τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα στις τέως  χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, εκεί που οι άνθρωποι την ‘’ ένοιωσαν στο πετσί τους’’, βίωσαν την αποστροφή της  και δεν λαθεύουν. Παρατηρώ επίσης  ότι τα θέματα αυτά δεν απασχολούν ιδιαίτερα τις λοιπές χώρες, πλην  της δικής  μας.  Σημειώνω ότι δεν έχω λάβει ΚΑΝΕΝΑ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ στις πολιτικές τοποθετήσεις μου, που όλες  αποτελούν  προσωπικά και οικογενειακά μου   βιώματα πολλών ετών., στις χώρες του ΤΊΤΟ  και  ΝΟVΟΤΝΥ,  και  την επακολουθήσασα Άνοιξη της Πράγας του 1968 και τον DUBCEK.

Θεωρώ απαραίτητο να επισημάνω τις προτιμήσεις της πλειονότητας των αναγνωστών σε θέματα κοινωνικά και κείμενα που αφορούν την πολιτική, τη λογοτεχνία, την ιστορία και τη γλώσσα μας, προτιμήσεις που προφανώς θα επηρεάσουν και τις μελλοντικές μου επιλογές. Μου κάνει εντύπωση ότι σε κάθε μου δημοσίευση εμφανίζονταν αμέσως τέσσερις αναγνώστες , οι οποίοι τελευταία έμειναν δύο, τους οποίους  - ομολογώ – ότι επιθυμώ πολύ να γνωρίσω [στο προφίλ μου θα βρουν στοιχεία επικοινωνίας μαζί μου]. Φαίνεται ότι ο κορωνοιός έβαλε και εδώ το χεράκι του, διότι προφανώς οι άνθρωποι που μου την έχουν  ’’στημένη’’, ανήκουν  στην ηλικιακή μου κλάση.

Ακολουθεί ο στατιστικός χάρτης  των χωρών ανάγνωσης της ιστοσελίδας μου , με την επισήμανση ότι αφορά μόνο  εκείνες με περισσότερους από 20 αναγνώστες, ενώ με χαρά διαπίστωσα την ύπαρξη και  ‘’μοναχικών λύκων’’  σε μικρές και κυριολεκτικά  άγνωστες σε μένα γωνιές  της υφηλίου. Αντώνης

ΞΕΝΑΓΗΣΗ Σ' ΕΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

 

 

Σε μια εποχή που ο ρομαντισμός θεωρείται αφέλεια , εγώ θα απολαμβάνω τα έμμεσα ηλιοβασιλέματα που μου επιτρέπει η θέα από το σαλόνι του σπιτιού μου,  όπως αυτό που ακολουθεί  με λόγια και εικόνες. Το άμεσο αντίκρισμα του  ήλιου τη στιγμή που παραχωρεί τη θέση του στην επερχόμενη νύχτα, απαιτεί μια  ανθρώπινη ζεστασιά,  που θα αναπληρώνει  τη θαλπωρή και το φως που χάνεται. Για τους μοναχικούς ανθρώπους και αυτούς που ζούνε  μόνοι,  η εντύπωση μετριάζεται με τις εικόνες  που προσφέρει το αντιφέγγισμα του ‘’Ήλιου του  Ηλιάτορα, όταν  κατηφοράει’’, που λέει ο Ελύτης. Έχουν γραφεί αμέτρητα  για τη  φάση αυτή της ηλιακής διαδρομής και έχουν επισημανθεί  και κάποιοι  χώροι που προσφέρουν ένα ιδιαίτερο θέαμα. Κάθε φορά που ο ‘’πετροπαιχνιδιάτορας’’ πάει για ύπνο, ‘’ στεριές και θάλασσες, αμπέλια και χρυσές ελιές’’, αλλάζουν χίλια χρώματα από τη μια στιγμή στην άλλη . Το δικό μου όμως   αντιφέγγισμα διαπερνά τον κάμπο της πόλης μου και φθάνει πάνω από τον Ευβοϊκό  κόλπο και το Αταλαντονήσι, μέχρι το όρος  Καντήλι και όλη τη Βόρεια Εύβοια.

Είναι ένα θέαμα, σχεδόν καθημερινό, αλλά δεν το βαρέθηκα, αφού κάθε φορά βάφεται με άλλα χρώματα και παίρνει άλλη όψη. Γι’ αυτό σκέφθηκα να το απαθανατίσω με τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο. Η μία είναι αποτύπωση του χάρτη της περιοχής από την Google [ με τις γραμμές προσδιορίζεται η γωνία που βλέπει ο φανός της κάμερας τη συγκεκριμένη στιγμή, ενώ το οπτικό πεδίο μου είναι πολύ ευρύτερο ]. Οι άλλες δύο, ερασιτεχνικές φωτογραφίες με τηλεφακό από το ίδιο σημείο του μπαλκονιού μου, δίνουνε άλλα χρώματα και αμέτρητους ιριδισμούς, που είναι το αποτέλεσμα του ηλιοβασιλέματος, αφού  ο χώρος δεν μου επιτρέπει την άμεση θέαση.

Παρατηρώντας τη φωτογραφία, στα πέντε χιλιόμετρα διακρίνεται  το επίνειο της Αταλάντης, η Σκάλα και από εκεί σ΄ένα μίλι περίπου το Αταλαντονήσι, στο οποίο το Φθινόπωρο οργανώνεται κυνήγι εκτρεφόμενων πτηνών και παλαιότερα και αγριοκάτσικων . Γύρω από αυτό είχαν αναπτυχθεί 5-6 ιχθυοτροφεία, τα οποία σταδιακά περιορίζονται, με πρόθεση την οριστική  διακοπή της λειτουργίας τους.

Λίγα μίλια πιο μέσα [δεξιά στη φωτογραφία] φαίνεται το οικοδομημένο μέρος του ορεινού όγκου του Θεολόγου και στο βάθος, αρκετά μίλια  μακρύτερα διακρίνεται το δεύτερο σε ύψος  όρος  της Εύβοιας Καντήλι [ 1.246 μέτρα], που συνορεύει με το όρος της Δίρφης  [1.743 μέτρα]. Στην περιοχή βρίσκεται και το Καταφύγιο Άγριας Ζωής του Δαφνώντα

Το γαλάζιο χρώμα που αναδεικνύει η αναλαμπή του Ήλιου, λίγο πριν νυχτώσει, ευτύχησα να το ζήσω ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μετά την συνταξιοδότησή μου από κοντά και με όλες τις καιρικές συνθήκες. Με ένα μικρό ταχύπλοο ,αρμένισα κάθε γωνιά της θάλασσας, ψαρεύοντας μα κυρίως απολαμβάνοντας αρώματα και χρώματα που μόνο αυτή ξέρει να δίνει πλουσιοπάροχα σ’ όσους την αγαπάνε. Προσωπικά την αγάπησα πολύ και περνούσα μαζί της ατέλειωτες ώρες , από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Ξανοιγόμουν  μόνος μου και αρκετές φορές πέρασε από το νου μου ,ότι  ίσως  σε κάποια ευκαιρία της με κράταγε  κοντά της.  Όμως πάντα πρόσεχα  και  ήθελα απλώς να συμβεί , χωρίς τη θέλησή μου και  τελικά φαίνεται  ότι  με πρόσεχε και εκείνη. Αντώνης

Η ΚΡΑΥΓΗ

 

 

Η κραυγή αποτελεί  φωνητικό  γνώρισμα πολλών  ειδών του ζωικού βασιλείου , ενίοτε δε και  τρόπο επικοινωνίας μεταξύ τους. Είδος κραυγής αποτελεί το γαύγισμα  και το ουρλιαχτό των  ζώων, με κύριο χαρακτηριστικό την ένταση, την απειλητικότητα  ή τον σπαραγμό. Αποτελεί ιδιαίτερο γνώρισμα των κορακοειδών και κάποιων μιμητικών πτηνών, από τα οποία θα αρχίσω, με μια πολύ παλιά προσωπική μου ιστοριούλα.                        

Ένα πρωινό, στα χρόνια του εμφυλίου, βρήκα στην κληματαριά του σπιτιού μας, έναν πανέμορφο και πολύ φιλικό παπαγάλο. Η χαρά μου ήταν μεγάλη και έγινε μεγαλύτερη όταν με άφησε να τον πλησιάσω, να τον ταΐζω και να πλάθω όνειρα  για τη μελλοντική μας συνύπαρξη. Όπως συχνά συμβαίνει με τις παιδικές σκέψεις, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι γονείς μου, που είχαν τις επιφυλάξεις τους, αρχίζοντας από τον κάτοχό του, που ενδεχομένως τον αναζητούσε.

Κάναμε διάφορες  σκέψεις για την επιλογή του να έρθει στο σπίτι μας και κυρίως για τους λόγους που εγκατέλειψε το φιλικό περιβάλλον του δικού του σπιτικού [διότι ήταν καθαρός και περιποιημένος] και επέλεξε την περιπέτεια της φυγής. Αφού αναζητήσαμε διάφορες δικαιολογίες , όπως τους συχνούς πυροβολισμούς που ακούγονταν τα βράδια από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις μέχρι και την  απελευθέρωσή του. Ο  πατέρας μου άρχισε να κοινολογεί το θέμα, μήπως βρεθεί ο κάτοχός του που ενδεχομένως τον αναζητούσε. Αφού δεν βρέθηκε ενδιαφερόμενος, οι διάφοροι ‘’ειδικοί’’ άρχισαν να μιλάνε για σκόπιμη εγκατάλειψή του, επειδή ενδεχομένως έπασχε από ψιττάκωση ή ψιττακίαση – που ακούγαμε για πρώτη φορά και μάλιστα ότι η νόσος αυτή μεταδίδεται και στον άνθρωπο - αλλά η καλή του  εικόνα  δεν έδειχνε άρρωστο πτηνό και δεν δικαιολογούσε τέτοιες  ανήσυχες σκέψεις.

Ύστερα από όλα αυτά, άρχισα να του θεωρώ δικό μου [χωρίς να τον περιορίσω σε κλουβί] και  να του μιλάω συχνά, χωρίς όμως  καμιά  ανταπόκριση εκ μέρους του. Παρατήρησα όμως ότι κάποιες φορές προσπάθησε να μιμηθεί το πρωινό εγερτήριο  λάλημα του πετεινού μας , με τραγικά όμως αποτελέσματα, που κατέληγαν πάντα σε μια απαίσια κραυγή σαν κοράκι. Το γεγονός αυτό μας οδήγησε στη σκέψη ότι αυτός μπορεί να ήταν και ο λόγος της  μη αναζήτησής του από το παλιό του αφεντικό.

Εξακολουθούσε να ζει μαζί μας απόλυτα ελεύθερος και δεν έχασε ποτέ τη φροντίδα μας, λόγω της ‘’κακοφωνίας’’ του, αφού διασκεδάζαμε με την προσπάθειά ανταγωνισμού του  με  τον καλλίφωνο  πετεινό μας. Κάποιο πρωινό τον αναζήτησα μα δεν τον βρήκα. Έφυγε όπως ήρθε,  ίσως γιατί δεν άντεχε τη σύγκριση της ‘’ κραυγής’’ του με το μελωδικό πρωινό εγερτήριο του πετεινού και αν θυμάμαι καλά δεν μου πολυστοίχισε η απώλειά του . Έτσι ίσως βρήκαμε και το λόγο που ζήτησε προσωρινή στέγη σε μας, χωρίς κανείς να τον αναζητήσει. Αυτή τελικά είναι η μοίρα εκείνων που δεν καταλαβαίνουν ότι με τις καθημερινές  κραυγές τους γίνονται ενοχλητικοί και μάλιστα στις μέρες μας  όσο πάνε και πληθαίνουν οι ίδιοι και οι ψιττακίζοντες  μιμητές τους, που υποπίπτουν στο ίδιο λάθος.!!! 

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος  την παιδική ιστοριούλα μου με τις κραυγές του κακόφωνου παπαγάλου και τους σύγχρονους παραλληλισμούς  και ας εντρυφήσουμε για λίγο  στην σιωπηρή κραυγή του παρατιθέμενου εμβληματικού  ομότιτλου έργου του σουρεαλιστή Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μούνκ. Πρόκειται για μια αυτοπροσωπογραφία του, στην οποία ο καλλιτέχνης αποτύπωσε   το μαρτύριο της ζωής του, κάνοντας έτσι εκκωφαντικότερη την ‘’κραυγή’’ του. Υπήρξε ο πιο ωραίος άντρας στη Νορβηγία και άρχιζε το ποτό μόλις ξυπνούσε για να φύγει το μεθύσι της προηγούμενης μέρας, στο οποίο τον οδηγούσε  το οικογενειακό του δράμα. Αξίζει τον κόπο να  μελετήσουν τη ζωή του  όσοι την αγνοούν και  ίσως τους βοηθήσει  να νοιώσουν – στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε - ότι  υπάρχουν και χειρότερα!!!

Η ανάμνηση της παιδικής μου  ιστοριούλας μου θυμίζει τους αμέτρητους παπαγάλους που νυχθημερόν  ελεεινολογούν κάθε πράξη που δεν τους βολεύει για να ‘’υποκλέψουν’’ λίγα ψηφουλάκια ή να κερδίσουν λίγες στιγμές της χαμένης τους δημοσιότητας. Το κακό στην περίπτωση είναι ότι με τις δικές τους επαναλαμβανόμενες  συγχορδίες ‘’κραυγής’’, δεν βλάπτουν μόνο τον εαυτό τους αλλά την ίδια μας της χώρα και τον αναμενόμενο τουρισμό, για τα οποία η διεθνής τεκμηριωμένη εντύπωση είναι θετική και εντελώς αντίθετη.

Έλεος αδελφοί Χριστιανοί , άθεοι και αντίχριστοι, διότι με τα κλαψουρίσματά σας προσβάλετε και την νοημοσύνη μας, διότι ατυχώς για όλους τους κομματικούς παπαγάλους ζούμε και εμείς εδώ και έχουμε προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας. Ο εκβιασμός των καταλήψεων και της επιβολής του πεζοδρομίου για κομματικούς σκοπούς  έληξε οριστικά και αμετάκλητα και είναι κρίμα ότι βρίσκει  μιμητές και στις τάξεις κομμάτων του αποκαλούμενου δημοκρατικού τόξου.       Αντώνης

 

Ακολουθεί η εικόνα της ‘’κραυγής’’

                                                   Η ''ΚΡΑΥΓΗ'' του  Έντβαρντ Μούνκ

ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ

 

 Το χειροκρότημα , σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου αποτελεί  τρόπο επιβράβευσης αλλά και  προσωπικής χαράς του καθενός μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ θα επιλέξω μια αναφορά στους  στίχους από το ομότιτλο  άσμα της Λίνας Νικολακοπούλου, μια  μεγάλη επιτυχία της κυρίας Άλκηστης Πρωτοψάλτη

Αφορμή αποτέλεσε  μια πρόσφατη συμμετοχή της στην εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου στη Δημόσια τηλεόραση, που μου έφερε πολλές παλιές  αναμνήσεις. Μου θύμισε  ότι υπάρχει ακόμα καλό ελληνικό τραγούδι αλλά και μια πολύ παλιά ανάμνηση από τον ελληνικό αθλητισμό. Όταν δεν μετείχα συστηματικά σε αθλητικές  δραστηριότητες, παρακολουθούσα κυρίως αγώνες στίβου. Σε μια εκδήλωση, που δεν θυμάμαι ακριβώς που και πότε, διέκρινα ένα λεπτό καλογυμνασμένο κοριτσάκι – το αποκάλεσα τότε ‘’ το παιδί λάστιχο’’ – που παρουσιαζόταν με ένα ξενόφερτο επώνυμο και ένα αρχαιοπρεπές όνομα, κάτω από τα οποία κρυβόταν μια Αλεξανδρινή Ελληνίδα.  Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία μου με την  κυρία  Άλκηστη Πρωτοψάλτη, στις εμφανίσεις της οποίας , πέραν της φωνητικής της δεινότητας, παραμένει ευδιάκριτο το παιδί λάστιχο των νεανικών μου αναμνήσεων.

Οι στίχοι του τραγουδιού μπορεί να σημαίνουν κάτι εντελώς διαφορετικό για τον καθένα μας ή για τις διάφορες ηλικιακές και συναισθηματικές φάσεις της ζωής μας. Είναι όμως πρώτιστα μια επιβεβαίωση ή διάψευση της ύπαρξής μας και δεν αναφέρομαι φυσικά  σε συμβατικές εκφάνσεις  της. Η αγάπη και ο έρωτας παίζουν, με τον ξεχωριστό για τον καθένα μας τρόπο , το παιχνίδι τους και βρίσκουν τη δικαίωσή τους πάντα  ‘’με ένα χειροκρότημα’’.

Το χειροκρότημα αυτό δεν το απαιτούμε, αλλά  το διεκδικούμε και είναι αρκετό αν το κατακτήσουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας, έστω και  με ένα απλό χαμόγελο. Το τελευταίο, που έχει αρχίσει πια να αποτελεί  είδος σε ανεπάρκεια στην εποχή μας, το ένοιωσα έντονα να ‘’αναβλύζει’’ από τα εσώψυχά μου, όταν έλαβα ένα e-mail  από την πρώτη εγγονή μου, τη Νόρα. Περιείχε στιγμιότυπα από την   παρουσία  μου στο γάμο της, τη συμμετοχή μου στη  βάπτιση του παιδιού της και δισέγγονού μου [ του Άγγελου] και ένα μικρό δείγμα από ένα χορό μαζί της. Εδώ θα σημειώσω ότι μισή ώρα πριν τον χορό και προσπαθώντας να πάρω κάποιες φωτογραφίες, γλίστρησα και έπεσα στην παρακείμενη πισίνα. Μεσολάβησε μόνο όσος  χρόνος χρειάστηκε να κάνω ένα μπάνιο και να φορέσω τα ρούχα του ταξιδιού, με τα οποία εμφανίζομαι στα χορευτικά στιγμιότυπα. Προβληματίζομαι δε αν θα τα καταφέρω να παραβρεθώ στον γάμο του Άγγελου – που είναι και βαφτιστήρι μου – αν και προηγούνται τα τρία εγγόνια μου!!!

Διεκδικώντας  το δικό σας  μειδίαμα , επισυνάπτω, μαζί με τους στίχους του ποιήματος και μικρές στιγμές από τη βάφτιση – μαζί με την άλλη εγγονή μου Τόνια - και τον χορό που μου χάρισε η νύφη - εγγονή μου.  Σημειώνω πάντως ότι οι εκδηλώσεις ήταν από τις τελευταίες που είχαν επιτραπεί, αφότου ενέσκηψε η πανδημία. Αντώνης

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί
στην καρδιά στο μυαλό.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς
μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ.

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα.

Με κρατάς σε κρατώ
και μετά γκρεμός
και μετά το τέρμα
και κανείς κανενός.

Με κρατάς σε κρατώ
και παντού σκιές
και παντού καθρέφτες
για θεούς κι εραστές.

ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΔΕΝ ΕΠΙΣΥΝΆΠΤΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ