ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ

              ΣΑΝ ΔΕΝ ΝΤΡΈΠΕΣΤΕ!!!!!!!

Με ποιο δικαίωμα αρνείστε την απόφαση του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου, αφού  είστε Κυβέρνηση του συνόλου των Ελλήνων και όχι  μόνο των οπαδών του Σύριζα!!!!

Με καθυστέρηση ενημερώθηκα για την διορθωτική δήλωση του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης και ελλείψει χρόνου περιορίζομαι σε σχετική αναφορά  σε βιβλίο μου του 2009. Αναφέρεται ρητά ότι το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ Κύπρου ήταν τα μόνα αριστερά ευρωπαϊκά Κόμματα που επικρότησαν τη ρωσική εισβολή και το πλήρωσα οικογενειακά. Το γεγονός σχολιάστηκε αρνητικά από το Κ.Κ. Γαλλίας,  τον Υβ Μοντάν και άλλες αριστερές προσωπικότητες. Δεν μπορώ να ξέρω τι λένε τα πρακτικά της Βουλής αλλά στην πράξη άλλα συνέβησαν. Η ιστορία δεν γράφεται στα γραφεία των Κομμάτων  αλλά στους χώρους των γεγονότων και εγώ στα 84 μου τα έζησα και στην Ελλάδα και  εκτός αυτής τα βίωσα προσωπικά. Έμαθα για  τα πολωνικά θύματα  και τα μαρτύρια των κατοίκων των βαλτικών χωρών και όχι μόνο από τους ‘’καλούς’’ κομμουνιστές. Αρκούμαι στα ολίγα αυτά για ορεκτικό και αν χρειασθεί θα επανέλθω. Για να μην με αναζητείτε σε κομματικούς μηχανισμούς σας πληροφορώ ότι δεν ανήκω σε κανένα, αυτό όμως δεν μου στερεί το δικαίωμα να ΒΛΕΠΩ  ΤΌΣΟ ΤΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΆ ΌΣΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΆ ‘’ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ’’. Κάπου δεν σας τα είπαν  σωστά  κύριε Υπουργέ η τα παραποιείτε σκόπιμα.   Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί το απόσπασμα  του βιβλίου μου..

                            ΑΡΝΟΥΜΑΙ  ΝΑ  ΞΕΧΑΣΩ

                              -----------------------------------

                             Μικρές  Αληθινές  Ιστορίες

                                            

                                            Σεπτέμβριος 2009 

 ‘’’’  Αφού μέχρι το βράδυ είχε φανεί ότι η πόλη ήταν υπό τον έλεγχο των ξένων στρατευμάτων, όπου εγκατέστησαν ‘’κουίσλνγκς’’ αριστερούς ηγέτες και  δεν αναμένονταν άμεσες εξελίξεις, συνοδεύσαμε την ξένη δημοσιογράφο  στη Γαλλική Πρεσβεία και τα μέλη των οικογενειών μας στα σπίτια τους. Την επόμενη μέρα, άρχισαν οι πρώτες αντιδράσεις των ελάχιστα οργανωμένων ντόπιων, με κάποια μικροσαμποτάζ και  τη ρίψη προκηρύξεων κατά της εισβολής και κυρίως εναντίον των χωρών που την αναγνώρισαν.

     

 Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν, επιστρέφοντας   για το μεσημεριανό γεύμα, είδα τη γυναίκα μου με τις αποσκευές έξω από το ξενοδοχείο και τη μικρή μου κόρη  να κλαίει γοερά, ενώ απέναντι, σε απόσταση μικρότερη των 10 μέτρων ,είχε ήδη εγκατασταθεί το ρωσικό στρατηγείο των επιχειρήσεων. Στην ερώτησή μου γιατί βρίσκονται στο δρόμο δεν μου έδωσαν πειστική απάντηση και αυτή την αναζήτησα ευθύς αμέσως από τη Διεύθυνση του Ξενοδοχείου.

       Αντί οποιασδήποτε  δικαιολογίας και απερίφραστα,  αφού προηγουμένως με  ‘’στόλισαν '' κατάλληλα με διάφορα κοσμητικά , μου έδειξαν μία από τις προκηρύξεις που κυκλοφορούσαν , που   έγραφε  ότι τη ρωσική εισβολή είχαν ήδη αναγνωρίσει , στις πρώτες αυτές ώρες, μόνο τα Κομμουνιστικά Κόμματα της Ελλάδας [ΚΚΕ] και της  Κύπρου [ΑΚΕΛ]. Χρειάσθηκαν πολλές προσπάθειες για να πεισθούν ότι αυτό δεν αποτελούσε απόφαση του συνόλου του Ελληνικού λαού και κυρίως, ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα  δεν αποτελούσε την κυβερνώσα παράταξη στη χώρα μου, όπως στη δική τους. Έτσι λοιπόν, ξαναδέχθηκαν την οικογένειά μου στο ξενοδοχείο, χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος ότι είχαν πεισθεί   από την επιχειρηματολογία μου.’’’’