ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΝΤΙΓΡΙΠΙΚΟΥ ΕΜΒΟΙΟΥ ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΗ

Για πρώτη φορά κάνω χρήση της ιστοσελίδας μου για προσωπικό μου θέμα. Οι γιατροί μου συνιστούν επίμονα να κάνω –  λόγω ηλικίας – το αντιγριπικό εμβόλιο και δεν το βρίσκω πουθενά. Παράλληλα, ακόμα και χθες είδα στην τηλεόραση ειδική διαφημιστική προβολή του ΚΕΛΠΝΟ [νομίζω] για την αναγκαιότητα του. Δέχομαι προτάσεις και πληροφορίες.  Ευχαριστώ Αντώνης Ταρνανάς

ΣΟΣΙΑΛ[Η]ΣΤΙΚΟ ΑΛΙΣΒΕΡΙΣΙ

Έχω και στο παρελθόν  αναφερθεί στις  εφαρμοζόμενες  μεθόδους  λαϊκισμού των ‘’ αριστερο-δέξιων νεομαρξιστών ‘’, για να εξαπατήσουν το λαό, αλλά τη φορά αυτή το παράκαναν και συνεπώς επιβάλλεται να ασχοληθούμε διεξοδικότερα με το θέμα.

Εισαγωγικά, αναφέρομαι στο τίτλο του άρθρου μου και κυρίως στη δεύτερη λέξη του – που δεν θυμάμαι να χρησιμοποίησα ποτέ στον παρελθόν  στον γραπτό ή προφορικό μου λόγο – αλλά  γνωρίζω  πολύ καλά την  μοναδική ερμηνεία της. Αλισβερίσι λοιπόν είναι η ανταλλαγή ή δοσοληψία χρήματος ή προϊόντος ή και αμφοτέρων μαζί, με ΣΚΟΠΟ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ. Το γεγονός αυτό και μόνο με υποχρεώνει να κάνω και την ορθογραφική υπέρβαση , στην πρώτη λέξη του τίτλου, ώστε να φανεί καθαρά η διαφοροποίηση των σημερινών διαχειριστών της εξουσίας από τους ‘’ιδεολόγους’’ σοσιαλιστές.

Ο πραγματικός Σοσιαλισμός,  δοκιμαστικά  εφαρμόστηκε μόνο στη Σουηδία και εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε αναποτελεσματικός και ‘’άδικος’’, αφού καταργούσε ευθέως την αξιοκρατία και εξομοίωνε  τις απολαβές και τα ευεργετήματα, άσχετα με την προσφορά  και τα προσόντα των ενδιαφερομένων. Η ίδια λεκτική ακροβασία, αποτέλεσε ένα θεωρητικό τέχνασμα της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της, που ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Αυτός άλλωστε υπήρξε και ο σημαντικότερος λόγος που τα συστήματα αυτά κατέρρευσαν στις πολιτισμένες χώρες.  Έμειναν όμως σαν προσχήματα στη Β. Κορέα του  Κιμ Γιονγκ Ουν και τα Λατινοαμερικάνικα πρότυπα  μας και μόνο τυπικά   στην  Κίνα, που έχει πλήρως προσχωρήσει στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση[ κρατώντας όμως και τις θέσεις της εξουσίας με το παλιό σύστημα].

Επιδίωξη λοιπόν της εφαρμοσμένης μαρξιστικής θεωρίας  ήταν ανέκαθεν  η πτώχευση των χωρών, ώστε δίνοντας ψίχουλα επιβίωσης και συσσίτια στο λαό, να εξαγοράζουν την ανοχή του για τη συνέχιση της παραμονής τους  στην εξουσία. Στην πράξη, αυτό αποτελούσε μια ‘’εξίσωση’’ προς κάτω, δηλαδή μια ισοπέδωση στην ανέχεια και συνεχίζεται  στη δεύτερη στον κόσμο χώρα- παραγωγό πετρελαίου Βενεζουέλα , στην Κούβα – που όσοι δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να την εγκαταλείψουν, αγνοούν πως ζουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες και θεωρούν την εκπόρνευση των γυναικών στους τουρίστες απλά ένα επικερδές επάγγελμα - και  τις λοιπές  όμορες ‘’σοσιαλιστικές’’ χώρες. Την δόξαν λοιπόν των χωρών αυτών ‘’εζήλωσαν’’ και οι ημέτεροι νεομαρξιστές, με την ευγενική και ‘’άδολη’’ σύμπραξη των  ‘’ραντισμένων’’ νέο-δεξιών, που αλληθωρίζουν προς την προοδευτικότητα.

Το άρθρο αυτό μου ενέπνευσαν οι χθεσινοβραδινές –εν  ψυχρώ- δηλώσεις του άρτι ανακάμψαντος από το Ισραήλ ηγέτη μας, που  λίγες ώρες πριν ‘’είδε τον Πανάγιο Τάφο απλά  σαν μηχανικός. Μόνο ο ίδιος ξέρει για το δέος που  ένοιωσε μέσα στο ιερό αυτό λίκνο  της χριστιανοσύνης και που  προσπάθησε να εξαγοράσει τις ‘’εντυπώσεις’’ με κάποιες ‘’ζωντανές’’  υποσχέσεις προς τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, για την οικονομική ενίσχυση του συντελούμενου έργου. Για την ‘’ταμπακέρα’’ όμως,  δηλαδή το πραγματικό γεγονός των ανακαλύψεων της καθηγήτριάς του,  δεν τόλμησε να πει λέξη, φοβούμενος ίσως και ‘’ το καταπέτασμα του ουρανού’’  που αναφέρουν οι Ευαγγελιστές.

 Έτσι λοιπόν, επανερχόμενος στην σημερινή πραγματικότητα που και ο ίδιος είναι συνένοχος και ενδεχομένως συνειδητός  δημιουργός, αισθάνθηκε την ανάγκη να ‘’προσφέρει’’ κάποια ψίχουλα στους χαμηλοσυνταξιούχους [κάτω των 800 Ευρώ] . Αυτά τα ποσά που ‘’ μοιράζει ‘’ , τα υπεξαίρεσε   από τους ίδιους και όσους παίρνουν ένα-δυο κατοστάρικα παραπάνω, με την απάνθρωπη και στυγνή υπερφορολόγηση που επέβαλε και έχει υπογράψει ότι θα συνεχίσει και στο μέλλον. Το περιστατικό μου θυμίζει τον μητροκτόνο που ζητεί την επιείκεια του δικαστή ως ορφανός.

 Υπόσχεται επίσης ψίχουλα στα νησιά που έχουν διαλυθεί κυριολεκτικά- και όχι μόνο στον μηδενικό πλέον τουρισμό τους -με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και αγνοεί παντελώς το σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων. Έλεος πια στο δούλεμα, που είναι πράξη χειρότερη από την οικονομική αφαίμαξη, που φθάνει τα όρια των ανέκδοτων  με τον γάιδαρο του Χότζα, αν και στην πραγματικότητα , σαν ζώα μας αντιμετωπίζει .

Εμάς τους παλαιότερους δεν μας καταπλήσσει καθόλου, διότι ανάλογες κινήσεις είχε επιχειρήσει  και ο αείμνηστος Αντρέας, τον οποίο προσπαθεί να μιμηθεί – μάλλον ανεπιτυχώς – δια του επίσης εκλιπόντα Μένιου Κουτσόγιωργα ως Υπουργού Προεδρίας. Εκείνος  είχε καταργήσει το βαθμό του Γενικού Διευθυντού και τον υποκατέστησε με τους κομματικούς ειδικούς συμβούλους και είχε ‘’παγώσει’’  τις αυξήσεις στους ανώτερους βαθμούς - κρατώντας τις σαν προσωρινό επίδομα- μετακυλώντας τα προκύπτοντα ποσά, στους περισσότερους των χαμηλότερων βαθμών, εν όψει κάποιων εκλογών . Λέτε να επιχειρεί το ίδιο και ο ‘’κακέκτυπος’’ μιμητής του;

Σήμερα και αύριο τελειώνει η συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή  και θα περιμένουμε τα καινούργια φληναφήματα του Πρωθυπουργού μας, αφού εν τω μεταξύ μας  άφησαν ‘’ενεούς’’ οι πομφόλυγες κάποιων αρμοδίων Υπουργών. Πώς να παραβλέψει κανείς τη δήλωση του  μετακληθέντος από τις Η.Π.Α.  κ. Παπαδημητρίου, ότι η υπερφορολόγηση δεν επηρεάζει τις επενδύσεις, ή εκείνες του κ. Τσακαλώτου ότι όλα πάνε καλά και τους ‘’σκίσαμε’’ τους ξένους, την ίδια στιγμή που τους χαρακτηρίζει άδικους και ‘’άστοργους’’ στην ανεμελιά και τη ‘’δημιουργική ασάφεια’’ του κ. Βαρουφάκη.

Διερωτώμαι, με την ευκαιρία,  πού αποβλέπει η νέα θέση του κ. Καμένου και κάποιων εντύπων της Κυβέρνησης, ότι ο τέως Υπουργός Οικονομικών ήταν ‘’στην ομάδα των κ. κ. Τόμσεν και Σόιμπλε’’ και γιατί το κατάλαβαν – αν τελικά το κατάλαβαν- τόσο καθυστερημένα; Μήπως, λέω μήπως, είναι ανίκανοι και άρα ακατάλληλοι να χειριστούν τις τύχες του ελληνικού λαού και της χώρας μας; Ας απαντήσουν οι ίδιοι  για αυτό και άλλα πολλά που διέπραξαν και εξαγγέλλουν σε βάρος των συμφερόντων της χώρας μας. Έχουν μοναδική ευκαιρία και υποχρέωση να το κάνουν έγκαιρα στη Βουλή, με την ευκαιρία της ψήφισης του προϋπολογισμού. Αντώνης Ταρνανάς

ΦΙΛΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

                           [Κάποιοι προλάβανε και φύγανε νωρίς]

Το κείμενο που ακολουθεί , δεν αποτελεί τη συνήθη τυπική  διαδικασία , αλλά αναγκαιότητα να πω αντίο σε ένα συναγωνιστή, που μοιραστήκαμε τις δυσκολίες της ζωής , πολύ πριν γίνουμε συνάδελφοι. Μια πρόσφατη εγχείρηση μου στέρησε και τη θεωρητική ακόμα δυνατότητα να ταξιδεύσω μέχρι την Αθήνα, για να του απευθύνω δια ζώσης τον  στερνό εξόδιο χαιρετισμό.

Με τον Δημήτρη Θυμιογιάννη συναντηθήκαμε  τη δεκαετία του 1950  ως στρατιώτες και ιδιώτες εκπαιδευτές στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων και ευτυχήσαμε να συνυπηρετήσουμε στον ίδιο Κλάδο και στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο εκλιπών υπήρξε  πολύ  θετικός και άριστος γνώστης του αντικειμένου του,  αλλά ήπιος και πολύ χαμηλών τόνων χαρακτήρας. Λαμπρός  οικογενειάρχης με  όνειρα για τα παιδιά του, αφού η γενιά μας είχε τόσο πολύ δοκιμαστεί – από τα   πρώτα μας βήματα- με  τους πολέμους, την πείνα  την κατοχή και το εμφύλιο και  αναζητούσαμε μέσα από αυτά τη δικαίωσή μας.

Έτσι  λοιπόν ο καθένας μας έκανε τη δική του προσπάθεια, ώστε οι απόγονοί του να μη γνωρίσουν τη δυστυχία και ανέχεια που σημάδεψε τις δικές μας ζωές και είναι αλήθεια ότι οι μεταγενέστεροι έζησαν μια καλύτερη ζωή και για κάποια περίοδο γεύτηκαν και την ‘’τεχνητή’’ ευμάρεια, που αποζημίωσε και τα δικά μας όνειρα. Τελικά όμως, το καθετί στη ζωή έχει και το ανάλογο τίμημα  και όσοι από μας έλαχε να ‘’φθάσουμε’’ στην όγδοη δεκαετία μας, ήλθε η ώρα να  πληρώσουμε και να ξαναζήσουμε συνθήκες ,   που απευχόμασταν να επανέλθουν στην πατρίδα μας. Αυτή ήταν η μοίρα μας και δυστυχώς βαρύ υπήρξε και το αντίκρισμα των κάποιων χρόνων παραπάνω  που μας χάρισε η ζωή.

Αυτό που εμείς θεωρήσαμε σαν μια μικρή αμοιβή , για τις κακουχίες και στερήσεις των παιδικών μας χρόνων, ήλθε η ίδια η ζωή να μας το ‘’πάρει πίσω’’ και μάλιστα και με δική μας ευθύνη. Δεν φανήκαμε ‘’προμηθείς’’ στις επιλογές μας  και παρασυρθήκαμε από τις  γοητευτικές σύγχρονες  Σειρήνες του λαϊκισμού, με αποτέλεσμα να ξαναζούμε σήμερα καταστάσεις που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

 Ο φίλος μου  ο Δημήτρης,  ίσως  έσπευσε να προλάβει  τα χειρότερα που έπονται και εγώ που βρίσκομαι κοντά του ηλικιακά τον μακαρίζω, υποσχόμενος  να του διηγηθώ την όποια συνέχεια μου απομένει να γνωρίσω.  Αντώνης Ταρνανάς

ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ

Τα φιλαράκια  ήταν ο τίτλος μιας σημαντικής αμερικάνικης κωμικής σειράς, αλλά το αντικείμενο του ομότιτλου άρθρου μου, αφορά ανάλογες  καταστάσεις της δικής μας, ιλαροτραγικής  πολιτικής ζωής. Για να φθάσω στον κύριο στόχο του δικού μου  αντικειμένου, θα επιχειρήσω μια μικρή  αναδρομή στα γεγονότα που απασχόλησαν και εξακολουθούν να ταλανίζουν τη χώρα μας, από τον Ιανουάριο του 2015 και εντεύθεν.

Ο Πρόεδρος της αναδειχθείσης  με την ψήφο του ελληνικού λαού Κυβέρνησης, έκανε μια προσπάθεια εξεύρεσης φίλων – κυρίως ανάμεσα στις χώρες του Νότου της Ευρωπαϊκής Ηπείρου -  που θα συνέδραμαν στην υλοποίηση των υψηλών στόχων και των αστόχαστων εξαγγελιών του. Ανάμεσα στα διάφορα ασύστολα ψεύδη και τις φρούδες ελπίδες που είχε υποσχεθεί, μίλησε και για την αλλαγή της ‘’κακής’’ Ευρωπαϊκής Ένωσης ‘’σε μια προοδευτική και δικαιότερη κατεύθυνση’’, την αποκαλούμενη Ευρώπη των λαών.

Ανάμεσα στις πρώτες επιλογές του ήταν οι Ισπανοί Ποδέμος και όσοι άλλοι  ‘’ προοδευτικοί ‘’ κομματικοί ηγέτες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής , αρχίζοντας  από τους ομοϊδεάτες  ‘’επαναστάτες’’  της Βενεζουέλας και  Βραζιλίας, που αποτελούσαν και  τα ιδανικά μας πρότυπα.  Στη συνέχεια  ‘’ πέρασε ‘’ στη φάση του όψιμου φιλοαμερικανισμού του και θυμήθηκε τον σοσιαλιστή σύντροφο κ. Ολάντ. Εν τω μεταξύ, μας προέκυψε και ο σοσιαλίζων κ. Ρέντσι  και τα φιλαράκια ξεκίνησαν το αγώνα.

Πολύ σύντομα όμως οι Ποδέμος διαφοροποιήθηκαν, κάτι που δεν  μας βόλευε  στην πρόθεση να χτυπάμε τα νταούλια και να χοροπηδούν στο ρυθμό τους οι κακοί κουτόφραγκοι. Παράλληλα  χάσαμε και την υποστήριξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, που προτίμησαν να βγουν από τα μνημόνια, αντί να ασχολούνται με επαναστατική  γυμναστική ή να συμμερίζονται τη ‘’δημιουργική μας ασάφεια’’, ενώ   διαπιστώσαμε ότι τα πρότυπά μας και συντρόφια της Λατινικής Αμερικής,  στο σύνολό τους, ήταν υπόδικοι για οικονομικές απάτες, εις βάρος του λαού τους. Τι μας έμεινε λοιπόν, από τις τρομερές συμμαχίες μας; Ο απερχόμενος κ. Ομπάμα, τον οποίο διευκολύναμε να εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο και  να πάρει το τσάι του στην Ακρόπολη και να  του κάνουμε το σχετικό γλείψιμο – άνευ αντικρίσματος- λίγο  πριν ιδιωτεύσει  και οι κ.κ. Ολάντ και Ρέντσι.

Οι δύο τελευταίοι κύριοι, μαζί με τον δικό μας ηγέτη, έγιναν κολλητοί  και φιλαράκια, αλλά σε κάποια φάση της πολιτικής τους παράστασης, διαπιστώθηκε η πολιτική τους ένδεια .Ο Γάλλος Πρόεδρος  αντιλήφθηκε  ότι είχε περιπέσει σε πολιτική ανυποληψία  και απέσυρε την υποψηφιότητά του για  τις προσεχείς προεδρικές εκλογές της χώρας του, αφού εν τω μεταξύ, με την εν γένει πολιτική του, είχε γιγαντώσει τα ποσοστά της ακροδεξιάς κυρίας Λεπέν. Ο κ. Ρέντσι, έκανε μια τελευταία προσπάθεια ενίσχυσης της  παντοδυναμίας του, με ένα δημοψήφισμα, αλλά μπροστά στην ‘’κατρακύλα’’ του, προτίμησε το ‘’στρίβειν δια της παραιτήσεως’’. Αντί να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όπως είχε κάνει ο πιο προχωρημένος ημέτερος ηγέτης, έμεινε σαν προσωρινός Πρωθυπουργός μόνο για να ψηφισθεί ο προϋπολογισμός, φέρνοντας  στο προσκήνιο το θίασο του κ. Μπέπε Γκρίλο, που γνωρίζει την κωμωδία καλύτερα.

Ο δικός μας  αμερικανο-σοσιαλίζων αρχηγός ,απέμεινε μόνος και μαζί του και η χώρα μας  - χωρίς φίλα προσκείμενους , ανάμεσα στους δυο ‘’καλοπροαίρετους’’ ελέφαντες [ΔΝΤ και Σόιμπλε]. Έτσι λοιπόν, μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου – κρίμα στα νιάτα και τις ‘’νέες’’ ιδέες  του - και των ελεγχόμενων κυβερνητικών καναλιών, επιχείρησε να μας παρουσιάσει σαν επιτυχία την απόφαση του Γιουρογκρούπ για μείωση του χρέους  μέχρι το 2060, αφού , ο επίσης μαρξιστής κ. Τσακαλώτος, υπέγραψε για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και μετά το 2018.

 Τώρα λοιπόν, ο δικός μας διερωτάται, πως τα κατάφεραν τα φιλαράκια του και την ‘’έκαναν’’, ενώ ο ίδιος ψάχνει  απεγνωσμένα να βρει τρόπο και δρόμο διαφυγής, διότι όχι απλά σκέπτεται  το ‘’τσαλαπάτημα’’ των ελεφάντων, αλλά του τελείωσε και το ‘’ρεπερτόριο’’ των προγραμματισμένων παραστάσεων. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι ξύπνησε και το πόπολο  που ‘’έκοψε’’ το χόρτο, οπότε φοβάται και μια ενδεχόμενη λαϊκή αντίδραση, όσων δεν έχουν ακόμα πεισθεί ότι ο εκλιπών Κάστρο δεν υπήρξε απλά ‘’επαναστάτης’’ αλλά δικτάτορας , όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Προσωπικά δεν είμαι οικονομολόγος για να αναλύσω διεξοδικά τις συνέπειες που ακολουθούν, αλλά ψάχνοντας την τσέπη μου βλέπω τις πρακτικές επιπτώσεις της συνεχιζόμενης ‘’οικονομικής ασάφειας’’. Δεν είμαι ούτε πολιτικός για να κρίνω τη γενικότερη εθνική μας πολιτική, αλλά με βάση την παλαιότερη επαγγελματική μου γνώση και την ηλικιακή μου εμπειρία, έχω αρχίσει να ανησυχώ όταν βλέπω ότι η εξωτερική μας πολιτική χαράσσεται με  στολές παραλλαγής υπουργών και  ετερόκλητες ιδεολογικές συναθροίσεις σε ακριτικά μας νησιά. Φοβάμαι, ότι κάποιοι , μπροστά στην απώλεια της ‘’κουτάλας’’, είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν προσδεμένοι στο θώκο τους.  Για πολλοστή φορά καταλήγω στην επίκληση ‘’ ο Θεός να βάλει το Χέρι του’’  και αρχίζω  να σκέπτομαι ότι εκεί αποβλέπει και η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον Πανάγιο Τάφο, αρκεί ο Πανάγαθος να μην το εκλάβει ως υποκρισία. Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ''ΧΆΣΜΑ'' ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

Ο φυσικός χρονικός διαχωρισμός ανάμεσα στις διάφορες γενιές, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα ή δικαιολογία για την πλήρη διαφοροποίηση μεταξύ τους, ούτε σαν  σκόπιμη επιδίωξη για την επιβολή των αποκαλούμενων νέων ιδεών. Ο χρόνος , όπως και   η ίδια η ζωή, αποτελούν μια αδιάκοπη και πολλές φορές αδυσώπητη και αμείλικτη  συνέχεια, που είναι αδύνατο να διαχωριστεί σε γενιές και απόλυτα χωριστές μεταξύ τους περιόδους. Με τη γενική αυτή θεώρηση κρίνεται αδόκιμη και η έκφραση του τίτλου για το χάσμα των γενεών, αφού αυτές αποτελούν συνέχεια και αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη.

Υπάρχουν πράγματι φυσικές και φυσιολογικές διαφοροποιήσεις με το πέρασμα του χρόνου, αφού τα πάντα αλλάζουν γύρω μας. Η ζωή ‘’εξελίσσεται’’ και ίσως βελτιώνεται για κάποιους – όλο και λιγότερους -  εξ ημών, ενώ   οι  παραστάσεις που έχουν οι νεώτεροι  - με την τεχνολογική ανάπτυξη - είναι περισσότερες και πιο διαφωτιστικές και συγκεκριμένες. Όλα αυτά όμως  δεν παύουν να αποτελούν απόλυτη συνέχεια των προηγούμενων και  τη βάση για τη δημιουργία εμπειριών. Υπάρχει πάντα μια αρχή για όλα και για όλους και η συνέχεια αποτελεί νομοτελειακή  εξέλιξη που η ίδια η φύση και η ζωή προσδιορίζει, χωρίς κανένα χάσμα από τη μια γενιά στην άλλη.

Κάθε αντίθετη άποψη αποτελεί ‘’ προσχηματικό τέχνασμα’’ των ανιστόρητων καιροσκόπων, που δεν βρίσκουν άλλα ερείσματα για να στηρίξουν τη δική τους ‘’προοδευτικότητα’’  και πιπιλίζουν την ‘’καραμέλα’’ των δήθεν νέων ιδεών. Οι νέες όμως αυτές ιδέες  μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν με τις εμπειρίες και τη γνώση του παρελθόντος. Τίποτα πια δεν γίνεται με ‘’παρθενογένεση’’, αφού πάντα προηγείται κάτι, που προσδιορίζει το παρελθόν και καθορίζει  το παρόν και το μέλλον. Όλες οι διαδρομές μας στη ζωή έχουν μια αρχή και για να φθάσουμε στον προορισμό μας, θα διανύσουμε υποχρεωτικά τα μεσοδιαστήματα και θα χρειαστεί να κάνουμε χρήση των συμβάντων και των εμπειριών που μεσολάβησαν, γιατί αλλιώς θα χάσουμε το χρόνο μας ίσως και τον προορισμό μας, ενδέχεται δε και να μη φθάσουμε ποτέ στο τέλος της διαδρομής. Αλλοίμονο στους λαούς που αγνοούν  το παρελθόν και την ιστορία τους και τα χρησιμοποιούν απλά ως ‘’ τυχαία κληροδοτήματα’’ και  κεκτημένα των  προγόνων τους .

Με τη νεωτερίστικη αυτή αντίληψη, προβάλλουμε ό,τι μας βολεύει για να ‘’επιδείξουμε’’ την σημαντική μας καταγωγή αλλά, παράλληλα, προσπαθούμε να επιβάλουμε  τις  ρηξικέλευθες ιδέες μας, που μας αποστασιοποιούν από τα κυρίαρχα  αυτά εθνικά στοιχεία που  δημιούργησαν την ιστορική μας σημαντικότητα .

 Έχουμε δυστυχώς καταστεί διεθνώς αναξιόπιστοι, αφού βαδίζουμε χωρίς πρόγραμμα και πυξίδα, οδηγούμενοι  τυχοδιωκτικά στο άγνωστο, αυτοαναιρούμενοι καθημερινά και  αυτό μας αδικεί. Στο   όνομα του όποιου προοδευτικού νεωτερισμού, αποποιούμαστε την ίδια μας την εθνική υπόσταση [ γλώσσα, ιστορία, θρησκεία] και επικαλούμαστε σαν πρότυπα τις παντοειδείς λατινοαμερικάνικες δικτατορίες και τις αποτυχημένες στην εφαρμογή τους μαρξιστικές ιδεοληψίες του απώτερου παρελθόντος. Δεν εξηγείται το γεγονός  ότι,  οι περισσότεροι από τους  επικαλούμενους ‘’επαναστάτες’’ που προβάλουμε σαν πρότυπα, είναι υπόδικοι και μισητοί στην ίδια τους τη χώρα, ενώ κάποιοι εξ αυτών έχουν καταργήσει ‘’εθιμικά’’ τις εκλογές ή όπου τις επιτρέπουν επικρατεί βία και νοθεία, για να κρατήσουν την ‘’κουτάλα’’ της εξουσίας. Μιλάμε βέβαια για χώρες με τεράστιο ορυκτό και άλλο πλούτο, που ο λαός τους αναζητεί πια την τροφή στα σκουπίδια ή σπάει και λεηλατεί καταστήματα για να επιζήσει.

Αν  αυτό είναι το  πρότυπο  της ριζοσπαστικής  τους προοδευτικότητας που μας επιφυλάσσουν, με την προσχηματική προβολή του χάσματος των γενεών, προσωπικά τους πληροφορώ  ότι τόση πολλή ευτυχία και καλοπέραση δεν θα την αντέξουμε . Καλά  θα κάνουν λοιπόν να ακούσουν και τους παλαιότερους  με τις ‘’τετριμμένες’’ ιδέες τους, που ατύχησαν να ζήσουν ένα παγκόσμιο και έναν εμφύλιο πόλεμο και έχουν πολυετή  και εκ των έσω πραγματική εμπειρία της ‘’ζωής’’ των συστημάτων που επικαλούνται μεν αλλά τα γνωρίζουν μόνο θεωρητικά, αγνοώντας παντελώς την βιούμενη πραγματικότητα. Οι καλοθρεμμένοι και δυστυχώς ελάχιστα καλοαναθρεμμένοι  αριστεροδέξιοι νεομαρξιστές, δεν μπορούν να αποτελούν σύγχρονα πρότυπα της ελληνικής νεολαίας, στην οποία πολλά – κατά καιρούς -  καταμαρτυρούμε. Φαίνεται ότι    η νεολαία μας έχει αρχίσει πια να αναβλέπει, από τη συστηματική ιδεοληπτική πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί επί μακρόν. Με τη βοήθεια και  τη χρήση αυτών των εμπειριών, θα αποτελέσει τον ‘’πολιορκητικό κριό’’ , μιας υγιέστερης εθνικής και πατριωτικής αναγέννησης, ώστε να αποτρέψει τις οποιασδήποτε απόκλισης φασιστοειδείς βλέψεις των καιροσκόπων που καραδοκούν.  Αντώνης Ταρνανάς

Ο ΑΙΣΩΠΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ

                                 [ Η  γη  της  Ελλάδος ]

Ο αρχαίος μας εθνικός μυθοπλάστης Αίσωπος, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι , οι μύθοι του, θα είχαν τόσο ευρεία  εφαρμογή 2.500 χρόνια αργότερα, από τους σύγχρονους παραμυθάδες. Η φράση του, ‘’των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε’’, που αναφέρεται στο θόρυβο των σαλιγκαριών πάνω στα κάρβουνα, που κακώς εξελήφθη ως τραγούδι, αντικατοπτρίζει πλήρως τη σημερινή πραγματικότητα. Στην Ελλάδα που σκίσαμε τα παλιά δεξιά μνημόνια και τα υποκαταστήσαμε με νεώτερα μαρξιστικά [ με μπόλικο  φιλοαμερικανισμό ] και  κυριολεκτικά  ‘’καίγονται τα μπατζάκια μας’’, από τις πιέσεις των δανειστών, τα εθνικιστικά παραληρήματα  των γειτόνων μας και κυρίως του Οθωμανού Σουλτάνου που αμφισβητεί τα πάντα – ακόμα και τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας , ημείς άδομεν. Άδομεν τον ύμνο της Διεθνούς , πλέκοντας το εγκώμιο του δημοκρατικού συμβόλου της σύγχρονης ιστορίας, Φιντέλ Κάστρο.

 Ο Πρωθυπουργός της χώρας, αφήνοντας  σύξυλους τους επισκέπτες του Μοσκοβισί και Κερέ ,που ήρθαν στην Αθήνα για τα δικά μας ‘’νιτερέσα’’ ,πήρε τον ‘’ιδιωτικό του’’ αεροσκάφος, που λειτουργεί με έξοδα των Ελλήνων φορολογουμένων και έφυγε για  το ‘’τετραήμερο’’ τελετών και πανηγύρεων  στην Κούβα. Αισθάνθηκε την ανάγκη μιας μικρής μαρξιστικής αναβάπτισης, ο μόνος από τους ‘’καθυστερημένους’’ ηγέτες της Ευρώπης, για να υμνήσει τα ολοκληρωτικά επιτεύγματα των προτύπων του, που εσχάτως πολλάκις ‘’πρόδωσε’’ με τους συνεχιζόμενους αντίλαλους των  πρόσφατων  ‘’αμερικανισμών  ‘’ του.

Ευτυχώς όμως για τον ηγέτη μας, άφησε άξιο υποστηρικτή των ενεργειών του και κυρίως της ‘’ιδιόμορφης’’ δημοκρατικότητας του εκλιπόντος κουβανού ηγέτη. Πρόκειται για τον ‘’ευπαίδευτο’’, κατά τον  αυτοπροσδιορισμό του, δεξιόστοφο μαρξιστή κύριο Ζουράρι, που διεκδικεί το δικαίωμα να χαρακτηρίζει συλλήβδην ‘’μακάκες’’, όσους θεωρούν  δικτάτορα τον μεγάλο αποθανόντα. Αυτόν,  που πέραν του αμύθητου πλούτου και της χλιδάτης προσωπικής  και οικογενειακής του ζωής, βαρύνεται και για ανομολόγητα – λόγω των κρατουσών δημοκρατικών συνθηκών- εγκλήματα σε βάρος των αντιπάλων του, που δεν πρόλαβαν να θαλασσοπνιγούν ή να περάσουν στην απέναντι ‘’κολασμένη’’  ακτή.

Πού είσαι καημένε Περικλή να δεις τα χάλια της δημοκρατίας σου, που ζηλεύουν και προσπαθούν να εφαρμόσουν οι πολιτισμένοι ‘’κουτόφραγκοι’’, ενώ οι’’ πονηροί’’ μετέχοντες της καθ΄ημάς ευπαιδευσίας, εφευρίσκουν  δική τους επιστημονική μέθοδο ‘’δημοκρατικομέτρησης’’. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει όταν οι γνώσεις δεν συνοδεύονται και από την αναγκαία γνώση, ή επί το επιστημονικότερο – για να μας καταλάβει και ο κ. Ζουράρις – μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Δυστυχώς για τον ίδιο και τους θαυμαστές του –στους οποίος ατυχώς ανήκω και εγώ – η αποστήθιση του Θουκυδίδη και οι επιδόσεις του στο κλειδοκύμβαλο,  τον καθιστούν απλώς ευχάριστο , ενώ θα έπρεπε να τον καταστήσουν περισσότερο χρήσιμο . Όταν οι γνώσεις αποτελούν στοιχείο επίδειξης και αυτοπροβολής, δεν βλάπτουν μόνο τον εαυτόν του αλλά και στερούν από την κοινωνία, υπέρ της οποίας  υποτίθεται ότι ‘’κόπτεται’’, την  δικαιούμενη προσφορά. Δεν επιτρέπεται  ένας σοφός να γίνεται σοφιστής, για την  εξυπηρέτηση  των όποιων σκοπιμοτήτων.  Φαίνεται ότι στη χώρα αυτή , που κατά τους στίχους του Άγγελου Βλάχου,  ανθεί   φαιδρά πορτοκαλέα, δεν μας λείπει μόνο η πολιτική αλλά και η πνευματική ηγεσία και είναι ακόμα υπό αναζήτηση ….  το αυτονόητο.   Αντώνης Ταρνανάς

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΚΟΥΒΑ

Λίγες μόλις ημέρες , μετά τον ξέφρενο φιλοαμερικανισμό μας με το ταξίδι του κ. Ομπάμα στη χώρα μας, που  αντάμειψε την ικανοποίηση της παλιάς του επιθυμίας να επισκεφθεί την Ακρόπολη,  με κάποια θερμά [τσάμπα]  λόγια, ξαναγυρίζουμε στο μαρξισμό που μας κατείχε παιδιόθεν. Είναι κάτι σαν τον βάκιλο της φυματίωσης που μπορεί να υπάρχει και σε λανθάνουσα κατάσταση και εκδηλώνεται  κάθε φορά που συντρέχουν και οι   κατάλληλες προϋποθέσεις. Ση συγκεκριμένη περίπτωση, προϋπόθεση και αφορμή αποτέλεσε ο θάνατος του Κομαντάντε, ώστε να βρεθούν  μαζί  όλα τα συντρόφια με τη χλιδάτη , άσωτη και ενίοτε ακόλαστη  ζωή, τη στιγμή που ο λαός τους πεινούσε και οι γυναίκες είχαν κάνει επίσημο  τους επάγγελμα την πορνεία, για να επιζήσουν. Έτσι έλυσαν και το πρόβλημα της ανεργίας, για όσους τουλάχιστον δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τον επίγειο μαρξιστικό τους παράδεισο, θαλασσοδέρνοντας πολλές δεκάδες μίλια για να φθάσουν στην απέναντι ‘’καπιταλιστική’’ ακτή.

Από το μεγάλο αυτό ‘’μάζωμα’’ δεν μπορούσε να λείπει ο ιδεολογικά επαμφοτερίζων μεγάλος ηγέτης μας, ώστε μαζί με τους λοιπούς ‘’δημοκρατικούς’’ δικτάτορες της περιοχής, να κρατήσει τουλάχιστον τα προσχήματα με μια μαρξιστική αναβάπτιση, διότι κανείς δεν  γνωρίζει τι μας περιμένει το αμέσως επόμενο διάστημα. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω απόλυτα αυτό το μήνυμά του ‘’ Αντίο Κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών ‘’. Τι εννοεί ο ‘’ποιητής’’; Να μετατρέψουμε όλες τις χώρες σε δικτατορίες τύπου Κούβας; Διότι εγώ ο αφελής, που έχω σχετική προσωπική εμπειρία, έτσι το κατάλαβα. Αν κάποιος άλλος έχει διαφορετική ερμηνεία ας μου το εξηγήσει.

Είναι αλήθεια ότι κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια να δημιουργήσουν τη δική τους Κούβα στην Ευρώπη αλλά, είτε από  έλλειψη εμπειρίας και κυρίως από  κακό οικονομικό σχεδιασμό, που δεν τους βγήκε, είτε επειδή την τελευταία στιγμή ανέβλεψαν, αναγκάστηκαν σε ανώμαλη προσγείωση στην  πραγματικότητα. Είναι βέβαια και αυτοί οι κακοί ευρωπαίοι δανειστές μας που επιμένουν να διεκδικούν τα δανεικά, που δεν μας άφησαν να χαρούμε τις κατά καιρούς εξαγγελίες μας. Τι να πούμε μετά στο πόπολο που μας πίστεψε; Αναγκαστήκαμε να συμμαχήσουμε  με τους άλλους ιδεολογικά ‘’ερμαφρόδιτους’’, για να κρατήσουμε την πρώτη φορά αριστερο-δέξια  εξουσία και τώρα τρέχουμε, τουλάχιστον να βολέψουμε κάποιους ημέτερους, για να επιβεβαιώσουμε τουλάχιστον το σοσιαλιστικό  τσιτάτο ‘’ ο αγώνας τώρα δικαιώνεται’’.

 Άκουσα ότι τη Διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών αναλαμβάνει ο κ. Μηλιός, ο οποίος φερόταν ως ο σχεδιαστής του πρώτου οικονομικού προγράμματος της Κυβέρνησης. Του εύχομαι να επαναλάβει και εδώ την ίδια επιτυχία προς δόξα της αριστεράς και της σχεδιαζόμενης κουβανοποίησης που ονειρεύονται κάποιοι διεστραμμένοι εγχώριοι  εγκέφαλοι.

Εδώ, θα ήθελα να προσθέσω κάποιες απορίες μου και κυρίως μερικές χρήσιμες συμβουλές, αρχίζοντας από τις απορίες . Έχουν αντιληφθεί ότι τον επόμενο χρόνο χάνουν και τους τελευταίους ‘’ευρωπαίους ‘’ συμμάχους τους, αφού στη Γαλλία οι σύντροφοί μας τελειώνουν – ελπίζοντας να αποφύγουμε την ακροδεξιά κυρία -  και στην Ιταλία έχει ήδη αρχίσει το θέατρο του κ. Μπέπε Γκρίλο και των λοιπών θιασαρχών , ενώ η οικονομία τους βυθίζεται; Η κυρία Μέρκελ περιορίζεται σε κάποια λόγια παρηγοριάς, αλλά με προϋποθέσεις και μάλιστα αυστηρές. Τι μας απομένει λοιπόν να κάνουμε για να σώσουμε τουλάχιστον την ‘’παρτίδα’’, αφού η πατρίδα δύσκολα μπορεί να κρατηθεί όρθια;

Προσωπικά θα υποβάλω ευσεβάστως μια πρόταση, για το ακραίο ενδεχόμενο ότι οι σοφοί εγκέφαλοι που περιβάλλουν τον Πρωθυπουργό μας, μέσα στη ‘’βαβούρα’’ και τη θλίψη του θανάτου του κουβανού δικτάτορα, δεν βρήκαν τον καιρό να το σκεφθούν. ‘’ Ο κ. Τσίπρας δεν πάει στην Κούβα σαν ιδιώτης αλλά σαν Πρωθυπουργός μιας χώρας που ανήκει στο δυτικό στρατόπεδο , στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ και τελευταία έχει αναβαπτίσει και τον φιλοαμερικανισμό της. Μήπως θα έπρεπε να ανατεθεί σε κάποιον ειδικό, να του κάνει κάποια ταχύρυθμα μαθήματα εθιμοτυπίας και διεθνούς πολιτικής, για να μην εκτίθεται η χώρα; Αν δεν βρίσκουν κάποιον ειδικό προς τούτο, ας χρησιμοποιήσουν εκείνον που έκανε τα ανάλογα  μαθήματα αγγλικής γλώσσας στον Πρωθυπουργό μας, μέχρι του σημείου να προφέρει το αγγλικό [R] με τον ίδιο τρόπο που αποδίδει πλέον και το [Ρ] στις ελληνικές λέξεις. Αντώνης Ταρνανάς