ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

                  ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ και

                         ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Είναι τόσο μεγάλος ο βομβαρδισμός θεμάτων που προσφέρει καθημερινά η επικαιρότητα και συνειδητά ή ασυνείδητα [ εξ ίσου κακά αμφότερα] καλλιεργεί η πολιτική μας ηγεσία, ώστε να προβληματίζομαι, αν αξίζει τον κόπο, να τα παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Με τη λογική αυτή και τη σκέψη ότι όλοι χρειαζόμαστε μια μικρή δόση ψυχικής γαλήνης και ανάτασης, στρέφομαι σήμερα σε δυο θέματα που πήρα μέσω της φίλης μου Ελένης και πληρούν τις προϋποθέσεις για ηπιότερες σκέψεις και προβληματισμούς. Αρχίζω λοιπόν από το πρώτο, που χρησιμοποιεί σαν τίτλο το γνωστό απόφθεγμα του Οδυσσέα Ελύτη από το ‘’ Άξιον Εστί ’’ και αναφέρεται στο θαυμαστό κόσμο που μας περιβάλλει και τη δική μας ασημαντότητα. Αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα, αδυνατώντας να τον ερμηνεύσουμε και να τον σεβαστούμε, προσπαθούμε να τον κάνουμε ‘’σαν τα μούτρα μας’’ για να μας μοιάζει. Ανέκαθεν οι άνθρωποι προσπαθούσαν να βρουν τις εξηγήσεις των φαινομένων και μπροστά στην αδυναμία τους να τα κατανοήσουν, τα παρερμήνευαν κατά τα συμφέροντα και τις απόψεις ‘’που υπηρετούσαν’’. Το κακό συνεχίζεται και στις ημέρες μας, παρά την εξέλιξη της επιστημονικής έρευνας, για τους ίδιους ίσως ‘’πονηρούς’’ σκοπούς, φθάνοντας στο σημείο ακόμα και να   βλάπτουμε συνειδητά ή να αμφισβητούμε αυτή την παγκόσμια ομορφιά.

Από τα κείμενα που συνοδεύουν το λαμπρό αυτό  θέαμα και ακρόαμα , παραθέτω – ενδεικτικά- τα λόγια του μεγάλου σοφού Albert Einstein, που αποδίδει τη στροφή του ανθρώπου προς τις τέχνες και την επιστήμη, για  να ξεφύγει από την καθημερινότητα. Εμείς όμως, οι σύγχρονοι ‘’σοφοί και ξερόλες’’, αντί να προστατεύσουμε τον θαυμαστό αυτό κόσμο που κληρονομήσαμε, κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για το αντίθετο. Προβάλλουμε ό,τι  ‘’βολεύει’’ την ‘’ιδεοληψία’’ μας, για να λειτουργήσουμε ‘’παρά φύσιν’’, γιατί θέλουμε να επιβάλουμε τους δικούς μας κανόνες για το φυσικό και ωραίο , που υπηρετεί τη δική μας καθημερινότητα. Αφού δεν έχουμε τίποτα άλλο να παραδώσουμε στις επερχόμενες γενεές, ας τους αφήσουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να απολαύσουν και αυτοί το μεγαλείο που μας ‘’δάνεισε’’ η φύση ή τέλος πάντων ό,τι απόμεινε από αυτό, για να μην το βλέπουν μόνο σε βίντεο και φωτογραφίες, όπως πολλά άλλα πράγματα, μέχρι τώρα.

Έρχομαι στο δεύτερο και εξ ίσου σημαντικό θέμα των εκκλησιών, στη Ρωσία και αλλαχού, ένα οπτικοακουστικό αποτέλεσμα που μαγεύει τα αφτιά και τα μάτια μας αλλά και γαληνεύει την ψυχή μας. Παράλληλα μας δίνει και πολλά ιστορικά δείγματα της συμπλεγματικής στάσης ορισμένων ηγετών να στραφούν εναντίον τους, αρχίζοντας από τον Αυτοκράτορα Κλαύδιο Νέρωνα το έτος 67.

 Πρόθυμοι μιμητές του  βρέθηκαν και πολύ αργότερα, με την Οκτωβριανή Επανάσταση,  για να κάψουν, να λεηλατήσουν ακόμα και να ’’ ανατινάξουν’’ τον Καθεδρικό Ναό του Θεού Σωτήρος και όχι μόνο. Αυτό έγινε με εντολή του συντρόφου Στάλιν στις 5.12.1931 , για να ανεγείρουν στη θέση του το μεγαλοπρεπές Ανάκτορο των Σοβιέτ, με το άγαλμα του Λένιν ,ύψους  100 μέτρων. Εδώ όμως, η Θεία πρόνοια ή ο ‘’δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ορά’’  απέτρεψε τη δημιουργία του ‘’προοδευτικού’’ μεγαλόπρεπου μνημείου τους, αφού είχαν ήδη διαπράξει όμως  την καταστροφή του Ναού. Έτσι ίσως  απάλλαξαν τους σύγχρονους Ρώσους από την ανάγκη να γκρεμίσουν ένα ακόμα κακόγουστο δείγμα της δογματικής τους προσωπολατρίας.

Το κακό συνεχίζεται και στην εποχή μας, με την καταστροφή πάσης φύσης και εποχής Ναών από τους τζιχαντιστές του ISIS, στην Παλμύρα και άλλες περιοχές που έπεσαν στα χέρια τους. Εκείνο όμως που εντυπωσιάζει είναι η στάση των ριζοσπαστών ή άλλων οπαδών και νοσταλγών της πάλαι ποτέ Σοβιετίας, να αντιμάχονται την εκκλησία γενικώς και όχι τις εκκλησίες. Μια νεώτερη ‘’προοδευτική’’ στάση στη χώρα μας,  αντιπαλεύει την  εκκλησία σαν φιλοσοφία και οντότητα. Αν και προσωπικά ανήκω στους απλούς τυπικούς πιστούς, είμαι βέβαιος ότι θα αποτύχουν να επιβάλουν τα δικά τους ιδεολογικά και αισθητικά πρότυπα και να γυρίσουν τη χώρα στον ριζοσπαστικό τους σκοταδισμό, αφού οι καιροί άλλαξαν και ο λαός τους κατάλαβε. Εκείνο όμως που με προβληματίζει περισσότερο, είναι η ουσιαστική συμπόρευση του συγκυβερνώντος δεξιού ‘’κέρατος’’. Τι κάνει η έρμη η καρέκλα της εξουσίας και το λέγω αυτό χωρίς να λαμβάνω καθόλου υπόψη μου τις προσχηματικές απειλές για παραιτήσεις κάποιων εξ αυτών, αφού δεν το αποτόλμησαν ούτε σε αντίστοιχες άλλες καταστάσεις [ΦΠΑ Νησιών κλπ] Εδώ δεν πρόκειται  πείθει ούτε η θεωρία ότι  μας ψεκάζουν.   Αντώνης Ταρνανάς

Τα αναφερόμενα θέματα μπορείτε να αναζητήσετε στο Google με τα στοιχεία emerveillez-vous [Fr-Gr] και Eglises russes no 2, αντίστοιχα.

ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

       Ανάμεσα στη σοβαρότητα και τη σοβαροφάνεια

Το έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι παρακολουθώ συστηματικά όλες της συνεδριάσεις του ελληνικού κοινοβουλίου, ακόμα και εκείνες των ειδικών επιτροπών και  το σύνολο των ομιλητών. Έχω φθάσει στο σημείο να ‘’προβλέπω’’ τι θα πει ο καθένας τους, πριν ακόμα ανοίξουν το στόμα τους. Δεν πρόκειται βέβαια περί ‘’μαντείας’’ , την οποία δεν αποδέχομαι, αλλά έχω αποστηθίσει τη συνθηματολογία τους, που έχει δύο βασικά γνωρίσματα. Πρώτον, στερούμενοι προσωπικής  γνώμης και επιχειρηματολογίας, χρησιμοποιούν κασέτα με την κομματική γραμμή, με ελάχιστες  λεκτικές παραλλαγές, που αποβλέπουν στο λογοτεχνικό παρά στο ουσιαστικό μέρος των ομιλιών τους.  Δεύτερον, συστηματικά αποφεύγουν να απαντούν στα εκατέρωθεν ερωτήματα, ‘’απαγγέλλοντας’’ απλά το ποιηματάκι που αποφάσισαν ή τους υποχρέωσαν να πουν. Το βασικότερο όλων όμως, που  μου προκαλεί θλίψη, είναι ότι δεν ακούστηκε  ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ Η ΛΕΞΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Δίνουν όλοι την εντύπωση ότι αισθάνονται ‘’άσφαλτοι’’ και ίσως όχι κατά τον χλευαζόμενο χαρακτηρισμό γνωστής λαϊκής αοιδού, αλλά με τον άλλο, τον γήινο. Το τελευταίο με προβληματίζει περισσότερο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διατηρούν ακόμα τον ‘’ άκυρο’’ πια αυτό τίτλο του Ναού της Δημοκρατίας [όλα κατ ευφημισμόν], αφού δεν βουλεύονται από κοινού, αλλά απλώς βολεύονται, ανταλλάσοντας  ύβρεις και κατηγορίες, ‘’συμφωνώντας’’ υποχρεωτικά  μόνο στο τυπικό  ερώτημα του προεδρεύοντος  ‘’συμφωνεί το σώμα;’’, όπου  ο ίδιος δίνει και την απάντηση ‘’το σώμα συμφωνεί’’. Την ίδια συμφωνία διαπιστώνει κανείς και ως προς τη λήξη των συνεδριάσεων, που στην ουσία ‘’έχουν λήξει’’ πριν την τυπική και μονομερή αυταπάντηση του Προέδρου. 

Αφήνω  κατά μέρος την τυπική   διαδικασία και το προσωπικό μου σύνδρομο ‘’εξάρτησης’’ και έρχομαι στο ουσιαστικό μέρος της κοινοβουλευτικής  διαδικασίας. Αυτή  θα μπορούσε να γίνει πιο  ‘’ρεαλιστική’’ και σύντομη, με τον περιορισμό σε έναν ομιλητή με τη γραμμή του Κόμματος,  για εφτά ‘’ ψευτοχιλιάρικα’’ μηνιαίως, κάνοντας και οικονομία στο ηλεκτρικό και τη θέρμανση της  τεράστιας αίθουσας.

Εκεί δυστυχώς  ‘’κατάντησαν’’ το εθνικό κοινοβούλιο, αφού πρώτα, προετοίμασαν το έδαφος με τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος και αλλαχού, ξυλοδέρνοντας τους πολιτικούς τους αντιπάλους και υιοθετώντας  το σύνθημα ‘’να καεί , να καεί η …….Βουλή. Τελικά στη χώρα,  της πρώτη φορά ‘’αριστερο-δεξιάς’’. τίποτα δεν γίνεται τυχαία –εκτός από την αντιμετώπιση των  σοβαρών  προβλημάτων  της. Οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, που τις συνόδευαν και οι χαρακτηριστικές ‘’προοδευτικές μούντζες προς τη Βουλή,  απέφεραν και τα συγχαρητήρια συμπαράστασης των φίλων Ποδέμος, που διεκδικούσαν τότε και την ‘’πατρότητα’’ του δημοκρατικού αυτού τρόπου αντίδρασης   στην  ‘’ κακιά’’ Ευρωπαϊκή Ένωση. Ας αναφερθούμε και σε κάποιες συγκεκριμένες και επώνυμες πρωτοβουλίες, που η κουτάλα της εξουσίας τεχνηέντως παραμέρισε.

‘’’’Στον απόηχο της μεγάλης συγκέντρωσης της 5ης Ιουνίου, μικρό πλήθος ατόμων, περίπου 2.000 άτομα, συγκεντρώθηκαν όχι για να διαδηλώσουν, αλλά κυρίως για να ακούσουν και να συζητήσουν με τον συνταγματολόγο Γ. Κατρούγκαλο και τους οικονομολόγους Γ. Βαρουφάκη, Δ. Καζάκη, Ε. Τσακαλώτο στην «Ημέρα διαβούλευσης και ενημέρωσης για το χρέος». Αναδείχθηκαν προβλήματα συνταγματικότητας της διεθνούς σύμβασης και αναζητήθηκαν δίαυλοι επικοινωνίας με χώρες που αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά προβλήματα.^[55] Αναφέρονται, επίσης, δραστηριοποιήσεις σε 53 πόλεις της Ελλάδας.^[56] Σύμφωνα με άλλες εκτιμήσεις, στη συγκέντρωση της πλ. Συντάγματος βρέθηκαν περίπου 10.000 άτομα.^{[57]’’’’}

Που βρίσκονται άραγε σήμερα τα αναφερόμενα συντρόφια και τι     έχουν να απαντήσουν  για τις μετέπειτα  Οβιδιακές τους μεταμορφώσεις;

Επανέρχομαι λοιπόν στο ‘’ουσιαστικό’’ μέρος των συζητήσεων και κυρίως – διότι αυτό ενδιαφέρει το λαό –στον κυβερνητικό λόγο, που χαρακτηρίζει την εφαρμοζόμενη πολιτική. Παρατηρώ λοιπόν  ότι σε κάθε απόπειρα της αντιπολίτευσης να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα, απαντούν  σχεδόν ομαδικά με την επωδό ‘’ και εσείς τα ίδια κάνατε’’. Εκεί επεμβαίνει ο ειδικός αγορητής και κυρίως ο κύριος Πρωθυπουργός [ που ξεχνά ότι είχε υποσχεθεί ότι θα  σταματήσει όσα έκαναν οι κακοί προκάτοχοί του] και απαριθμεί – σαν μαγνητόφωνο- όσα στραβά, αντεθνικά και προδοτικά διέπραξαν οι ‘’μερκελιστές, γερμανοτσολιάδες’’, που δεν δικαιούνται [δια] να ομιλούν . [ Πόσο μοιάζουν κάποιες εποχές;].

Σπάνια ακούω τελευταία, τόσο στη βουλή όσο και στα διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα, τη διατύπωση κυβερνητικών απόψεων, αλλά – μέσω των στελεχών της Κυβέρνησης – προβάλλονται οι   κατά καιρούς  δήθεν απόψεις της αντιπολίτευσης και ό,τι  αυτή επιφυλάσσει στον λαό μας. Πότε επί τέλους θα μας πει η Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων, τι πραγματικά έκανε, τι διαπραγματεύτηκε [ πάνω και κάτω από το τραπέζι], τι  έχει υπογράψει , ενώ αποποιείται την πλήρη ιδιοκτησία του τρίτου μνημονίου και τελικά τι μας περιμένει στο άμεσο μέλλον, που το γνωρίζει πολύ καλά; Τελικά γιατί πρέπει να μαθαίνουμε την αλήθεια από τους κακούς εταίρους και δανειστές μας ή την ντόπια ‘’προπαγάνδα’’ των ΜΜΕ;

Μαθαίνω τελευταία ότι, πέραν της προσπάθειας προσεταιρισμού του ΔΟΛ, το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ξεκίνησε από τις 16 του μήνα, να παρουσιάζει σε 41 σταθμούς του Μετρό της Αθήνας, τις  [κυβερνητικές] ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ και μάλιστα χωρίς κόστος. Σιγά μη μας έλεγαν ποιος θα πληρώσει τις εγκαταστάσεις και λοιπές ηλεκτρονικές συσκευές, για να μαθαίνουμε τα θαυμαστά έργα που οι άλλοι μας κρύβουν. Αν οι σημερινές ηλεκτρονικές δυνατότητες υπήρχαν την εποχή του Γκαίμπελς, είμαι σίγουρος ότι θα αποτελούσαν την πρώτη του επιλογή έστω και αν αυτό θεωρείται εντελώς συμπτωματικό. Βρε που πάμε; Που έλεγε ό αείμνηστος Βασίλης Αυλωνίτης για να γελάσουμε. Με τα καινούργια τους τερτίπια όμως δεν μπορούμε ούτε και να γελάσουμε. Ίσως μέσω αυτών των μέσων ξαναπροβληθεί και η θαυμάσια επιστολή του κ. Κατρούγκαλου, που μας έλεγε πόσο αυξήθηκαν οι αποδοχές μας και εμείς οι ανόητοι συνταξιούχοι, δεν το είχαμε καταλάβει. Πες – πες, που θα πάει, θα το καταλάβουμε , αφού, όπως λέγεται, η επανάληψη είναι ‘’μήτηρ πάσης μαθήσεως’’.

Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τι σημαίνει ριζοσπαστικός αριστερισμός – με ολίγον από δεξιά συνιστώσα , προοδευτική κατεύθυνση και κυρίως αριστερή ηθική υπεροχή. Ποτέ δεν είναι αργά και είμαι βέβαιος ότι και ο Άγιος Πέτρος θα εκτιμήσει δεόντως αυτή μου τη φιλομάθεια προς το τέλος του βίου μου. Αντώνης Ταρνανάς

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΩΝ ΕΧΘΡΩΝ

           Η  ποδοσφαιροποίηση  της  πολιτικής

Στη  χώρα μας υπήρχε πάντα η τάση μίμησης και ανάμιξης ενίοτε της πολιτικής στο ποδόσφαιρο όπως και το αντίθετο, αφού ο ‘’βασιλιάς’’ των σπορ προσπόριζε σημαντικά πολιτικά οφέλη  στους επιδεικνύοντες την προτίμηση ή και τη βοήθειά τους, σε μεγάλους και δημοφιλείς ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Σε κάποιες εποχές μάλιστα, πολιτικής εκτροπής ή έντονης κομματικοποίησης, οι πολιτικοί μας δεν άφησαν να χαθούν ευκαιρίες χαριστικών πράξεων, διαγραφής χρεών, υπαγωγής σε ειδικές διατάξεις και άλλες διευκολύνσεις με το αζημίωτο. Οι οπαδοί των ομάδων αναγνώριζαν τη φίλια πολιτική προσφορά τους και ανταπέδιδαν  ‘’αυτοβούλως’’ με το ψηφαλάκι τους. Αυτό  ήταν κοινό μυστικό και ίσχυε ιδιαίτερα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να λείπουν ανάλογες  παρεμβάσεις σε θέματα των επαρχιακών ομάδων.

Επειδή η πολιτεία ανέκαθεν είχε τη δυνατότητα παρεμβάσεων, δια των οργάνων της, αποφάσιζε – πέραν των οικονομικών ‘’ρυθμίσεων’’ -  την αύξηση του αριθμού ομάδων στις διάφορες  κατηγορίες, φημολογείτο δε και παρέμβαση στην κατάκτηση τίτλων, ακόμα δε και διεθνών ‘’διευκολύνσεων’’. Τη μερίδα του λέοντος , στη συγκεκριμένη εύνοια,  είχαν και έχουν  οι ‘’μεγάλες’’ ομάδες και εκείνες με ιδιαίτερο τοπικό πολιτικό ενδιαφέρον και ας μη στρουθοκαμηλίζουν κάποιοι νεόκοποι διώκτες της διαφθοράς, με τους αυτεπάγγελτους εισαγγελείς τους. Αν πράγματι τους ενδιαφέρει η ουσία ας στραφούν στη δικαιοσύνη, παραπέμποντας εκεί κάθε παρεκτροπή.

Επειδή το κύριο θέμα μας δεν είναι το ποδόσφαιρο,  αλλά η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής,  θα περιορισθώ στην απλή αναφορά της  πρακτικής των παραγόντων και στο κυνήγι ‘’μαγισσών’’, για να καλύψουν τις όποιες αδυναμίες τους και την ποδοσφαιρική τους ένδεια Ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει πιστευτή μια τέτοια διαδικασία, είναι η δημιουργία εχθρών, που ‘’επιβουλεύονται’’ συστηματικά τα δικά τους συμφέροντα, για να αδικήσουν την ομάδα τους . Αυτό άλλωστε είναι ευκολότερο από το να στελεχώσουν καλύτερα την ομάδα τους, να επενδύσουν περισσότερα σε ανθρώπινο δυναμικό και χρήματα και  να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα κατά πρόσωπο.

            Στη λογική αυτή λοιπόν κινούνται κατά καιρούς και οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, επικαλούμενες πάντα τους κακούς ξένους που ‘’επιβουλεύονται’’ τα εθνικά μας συμφέροντα, συνεχώς και αδιαλείπτως Μας δίνουν την εντύπωση ότι οι ‘’κακοί’’ ξένοι ακόμα και στον ύπνο τους καταστρώνουν σχέδια πως θα  βλάψουν την Ελλάδα. Έχω ακούσει πολιτικούς μας όταν  βγαίνουν από την αίθουσα διεθνών διασκέψεων , μετά την υπογραφή κάποιας συμφωνίας, να την κατακρίνουν ή να ισχυρίζονται ότι πιέστηκαν να την υπογράψουν. Ε! λοιπόν, ας γίνει σε όλους γνωστό, ότι κανείς δεν πιέζεται με το πιστόλι στον κρόταφο για μια υπογραφή, αλλά επιλέγει με μοναδικό κριτήριο τις διεθνείς υποχρεώσεις και  τα συμφέροντα της χώρας και κυρίως  τις πολιτικές ισορροπίες που ισχύουν εκάστοτε.

Ας μιμηθούμε κάποτε τους ‘’κακούς’’ αυτούς ξένους που υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα και ας κάνουμε και εμείς το ίδιο για τα δικά μας, αλλά πάντα στα πλαίσια που ορίζουν οι διεθνείς κανόνες και οι καθιερωμένες διαδικασίες. Κυρίως όμως, στα πλαίσια των πολιτικών ισορροπιών που προανέφερα, που  δεν επιτρέπουν να βρίζουμε ανοιχτά εκείνους με τους οποίους διαπραγματευόμαστε και μάλιστα όταν είναι και δανειστές μας. Τα δάνεια αποτελούν δέσμευση ακόμα και της κυριαρχίας  και καλόν είναι να προσέχουμε τους όρους σύναψης και εξόφλησης ,  και τη διάρκεια της εξυπηρέτησης τους. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

            Τελευταία και αφού απέτυχαν ή κρίθηκαν αναποτελεσματικοί οι κομματικοί λεονταρισμοί, τους περιορίσαμε στην εσωτερική χρήση και κάνουμε την ‘’πάπια’’ εκτός της χώρας, αποδεχόμενοι ό,τι μας σερβίρουν ,δηλώνοντας εγγράφως και ενυπογράφως ότι ‘’δεν θα το ξανακάνουμε’’. Αυτό θυμίζει  αλήστου μνήμης εποχές, που υπογράφαμε δηλώσεις μετανοίας. Για να αποφύγουμε δε  τις ενδεχόμενες αντιδράσεις από το πόπολο ,που άρχισε να ξυπνάει από τον λήθαργο της ψευδολογίας, φορτώνουμε όλα τα στραβά στους κακούς δανειστές μας,’’ που έχουν το θράσος να ζητούν πίσω τα λεφτά τους’’,  για τα οποία έχουμε υπογράψει σχετικές συμφωνίες. Έως εδώ σύνηθες είναι στη χώρα μας, αλλά εσχάτως προχωρούμε  και στη φίμωση των ΜΜΕ, που θυμίζουν τα στραβά και ανάποδα της πρώτη φορά αριστεράς. Αφού λοιπόν τους ‘’ξεμπρόστιασε’’  το Συμβούλιο της Επικρατείας, εξαφανίζοντας τον Νόμο Παππά, προσπαθούν τώρα να τοποθετήσουν κομματικό  ‘’Επίτροπο’’ στο ‘’φαύλο’’ συγκρότημα του ΔΟΛ – με τα παράνομα δάνεια – όπως οι ίδιοι τα αποκαλούσαν. Επιβάλλουν δηλαδή μια έμμεση παρέμβαση στον Τύπο, ώστε να μη μαθαίνουν οι ‘’μουζίκοι’’ της χώρας την πλήρη παράδοση της κυριαρχίας, προκειμένου να μας δώσουν χέρι βοήθειας , για να κρατηθούν οι θώκοι. Να δείτε ότι στο τέλος θα τα φορτώσουν όλα στους δεξιούς εταίρους τους   και καλά να πάθουν οι τελευταίοι, αφού συμμερίστηκαν την αριστερή ηθική ή εξαγόρασαν τις καρέκλες τους, σε βάρος όχι μόνο της ιδεολογίας τους αλλά και του δημόσιου συμφέροντος.

            Καταλήγω με μια –  αφελή λόγω γήρατος – απορία μου και περιμένω απάντηση. Αν όλα αυτά τα προοδευτικά που συμβαίνουν τα δύο τελευταία χρόνια , επιδεινούμενα συνεχώς, είχε την ατυχία να τα εφαρμόσει μια [οποιαδήποτε] άλλη Κυβέρνηση, τι θα είχε απομείνει όρθιο στην Αθήνα και ολόκληρη τη χώρα;

Αντώνης Ταρνανάς

ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ

                          [Αναζήτηση της Αλήθειας]

            Επανερχόμενος,  στον πολιτικό σχολιασμό της επικαιρότητας, ύστερα από την μονομερή προσωπική μου ‘’ανακωχή’’, αναζητούσα το θέμα που θα με οδηγήσει  ομαλότερα στην επαναφορά μου στη σημερινή  ελληνική πραγματικότητα. Την αφορμή  μου  έδωσαν οι τελευταίες  κυβερνητικές ανακοινώσεις και οι προτροπές φίλων μου, με την ευκαιρία των ευχών τους για τη χθεσινή μου  γιορτή, ‘’ συνέχισε να λες  την αλήθεια’’. Ε! λοιπόν, αυτό θα κάνω, με όσο διαθέτω ακόμα θάρρος  και γενναιότητα.

  Το θάρρος μόνο δεν αρκεί, διότι δημιουργείται στους ανθρώπους και από επιτηδειότητα,  οργή, μανία ή  και ’’δύναμη’’, στοιχεία που στο σύνολό τους δεν  διαθέτω ή και  αρνούμαι να με προσδιορίζουν. Η γενναιότητα όμως  – κατά τον  Σωκράτη – ‘’είναι η κίνηση της ψυχής και του σώματος’’. Στην ηλικία μου το δεύτερο καθίσταται όλο και λιγότερο εφικτό και συνεπώς,  επιστρατεύω την όση μου απέμεινε ψυχική δύναμη για να φωνάξω  την δική  μου αλήθεια, μήπως και  άλλοι διαπιστώσουν κάποια  δική τους ταύτιση. Σκοπός μας πρέπει να είναι  το δίκαιο και όχι τι μας συμφέρει, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι  σύγχρονοι γκεμπελίσκοι. Θέλουν έτσι να μας καταστήσουν ‘’ιδανικούς αυτόχειρες’’ και ενεργούμενά τους, στην προσπάθεια για  την εξασφάλιση της καρέκλας και της συνεπακόλουθης κουτάλας . Αδιαφορούν  πλέον  και  για το    εθνικό συμφέρον, στο όνομα του οποίου  ‘’εξαγόρασαν’’ και τη λαϊκή  ψήφο και εμπιστοσύνη , εκμεταλλευόμενοι την παροιμιώδη ευπιστία, του  μαστιζόμενου από την ύφεση ελληνικού λαού, τάζοντας ‘’λαγούς με πετραχήλια’’.

 Είναι ικανοί και σίγουρα πια και διατεθειμένοι, να δώσουν τα πάντα στους πάντες, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, όσα περί  ηθικής και των δήθεν κόκκινων γραμμών, μας έλεγαν μέχρι πρότινος. Ο ‘’ σκοπός  αγιάζει τα μέσα’’ και μας προετοιμάζουν για την  ‘’τελική φάση’’ της κατρακύλας , επικαλούμενοι το δικό μας συμφέρον , για να δεχθούν όσα μετά βδελυγμίας  αποκήρυσσαν  [κόφτης και μετά το 2018 και άλλα σχετικά].  Ξαναγυρίζουν δηλαδή στα παλιά τους κόλπα, που είχαν δήθεν  παραμερίσει προσωρινά, ‘’ρίχνοντας στάχτη στα μάτια’’  των αιώνιων  αφελών. Ξέρουν καλά τις αδυναμίες μας και με τους ειδικούς τους ‘’ινστρούχτορες’’, προσπαθούν να επανακτήσουν τη χαμένη τους ‘’αίγλη’’. Τώρα όμως  -ελπίζω- ότι τους μάθαμε και εμείς και δεν ξαναπέφτουμε στη ‘’φάκα’’ που μας είχαν στημένη. Η  διαφορά είναι ότι η προσκόλλησή τους στη ‘’γλυκιά’’ εξουσία , δίνει πρόσθετα κίνητρα για  να κρατηθούν σ’ αυτή, έστω και με τα δόντια. Εδώ επικαλούμαι τον Κωστή Παλαμά, που προφητικά περιγράφει τη σημερινή μας κατάντια.

           

Έτσι λοιπόν πορεύονται οι ηγέτες μας, γιατί αυτό τους επιβάλλει το δικό τους ’’νιτερέσο’’, που συμπτωματικά βολεύει και τους δανειστές μας, αλλά εμείς τι κάνουμε; Θα παίξουμε και πάλι το παιχνίδι τους, με τις αντισυνταγματικές μονιμοποιήσεις συμβασιούχων [που θα καταπέσουν  προφανώς  στα δικαστήρια από άτομα που έχουν τα προσόντα και το νόμιμο συμφέρον] και τους παράνομους διορισμούς, ενώ τα νοσοκομεία μας στενάζουν από έλλειψη προσωπικού; Καταφεύγουν στον  έσχατο λαϊκισμό για να προσεγγίσουν το ‘’θυμικό’’ μας , αφού έχουν χάσει πια όλα τα λοιπά ερείσματα και κυρίως το ηθικό  τους αφήγημα.

Ενδεικτικά σημειώνω ότι,  ενώ ο κ. Ψυχάρης δικάζεται και μένει ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους – πλην της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα - την ίδια ώρα  η δημοκρατική ΑΥΓΗ καπελώνει τον ΔΟΛ, αφού ο  πρώην βουλευτής του Σύριζα και μέχρι χθες  πρόεδρος της Αυγής κ. Μουλόπουλος, αναλαμβάνει να σώσει τον Δημοσιογραφικό  αυτό Οργανισμό . Όλα αυτά τα  ευτράπελα και ‘’ηθικά’’ νέου τύπου, στηρίζονται όχι μόνο από τα κομματικά στελέχη του Σύριζα αλλά και από τον Πρόεδρο της Βουλής , που ένοιωσε την ανάγκη  να προβεί σε προσωπική δήλωση αριστερής  ηθικής. Τι άλλο έχουν να δουν τα μάτια μας, με την αριστερο-δέξια αυτή κομματική συμπόρευση;

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βλέπουμε τελευταία και μια νέα προσπάθεια ‘’αναπαλαιωμένης ανανέωσης’’ της κεντροαριστεράς. Μα για όνομα του Θεού, μπορεί η λογική μας να στέρεψε και, η ανάγκη να μας στερεί τη δυνατότητα ελιγμών και ορθής σκέψης, λίγη αισθητική όμως δεν βρέθηκε; Είδα σε μια φωτογραφία πολλά από  τα φθαρμένα υλικά - που δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να μετακομίσουν  στον Σύριζα -  μεταξύ των οποίων και εκείνους που οδήγησαν τη χώρα στο ΔΝΤ και σκέφθηκα ότι λόγω ηλικίας μπορεί και να βρίσκομαι σε κατάσταση άνοιας ή ότι ‘’μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’. Εύχομαι ειλικρινά να συμβαίνει το πρώτο, που το θεωρώ περισσότερο φυσιολογικό ,έστω και προσωπικά δυσάρεστο, παρά το δεύτερο που   οι βλαπτικές του συνέπειες αφορούν το εθνικό σύνολο. Κάποιος με  κοινό νου δεν έχει απομείνει σ’ αυτή τη χώρα;

Ας σταματήσουν  επί τέλους οι  παραστάσεις εντυπωσιασμού  και επιδείξεων, που δεν περιποιούν τιμή για κανένα και ασχοληθείτε, έστω και για  λίγο,  με τα απλά και πρακτικά  πράγματα, διότι οι ευκαιρίες που μας απομένουν ελαχιστοποιούνται. Kυρίες και κύριοι αρμόδιοι χανόμαστε και αυτό δεν αποτελεί πια προφητεία, αλλά τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα, που κάποιοι από σας προσποιούνται ότι δεν βλέπουν. Καταλάβετε ότι τελικά,  δεν έχει σημασία αν φταίμε περισσότερο  εμείς ή οι κακοπροαίρετοι ξένοι, αφού   εμείς επικαλεσθήκαμε και συνεχίζουμε να επικαλούμαστε a la carte, να ‘’ τη βοήθειά τους’’.   Αντώνης Ταρνανας

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ

     [Από τον Δελαπατρίδη του χθες στον Σώρρα του σήμερα]

Αυτός  ο λαός , ο δικός μας, δεν διδάσκεται ποτέ από τα παθήματά του,   είναι πάντα αφελής και εύπιστος, στα κελεύσματα που χαϊδεύουν τα αφτιά του. Ο αείμνηστος Άγγελος Βλάχος, σε μια στροφή του ποιήματός του [ η γη της Ελλάδος ]  γράφει . ‘’Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία; Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς’’.

Με τους στοίχους του αυτούς ο ποιητής αναφέρεται σε μια χώρα φαιδρή και ανίκανη στην αντιμετώπιση των μικρών ή μεγάλων προβλημάτων. Η Ελλάδα, από γη της επαγγελίας, κατάντησε η χώρα της ευπιστίας, της αναξιοκρατίας και ο παγκόσμιος περίγελως , όπου βρήκαν πρόσφορο έδαφος, νέοι σαλτιμπάγκοι, ληστές τραπεζών που αυτοχαρακτηρίζονται ‘’επαναστάτες’’,  επίδοξοι σωτήρες, και μάγοι της οικονομίας, που υπόσχονται διαγραφή του χρέους ή κόκκινες γραμμές που σπεύδουν να τις ‘’ξεβάψουν’’ στο βωμό της ιδεοληπτικής  ηθικής της   καρέκλας τους. Στο λίκνο της δημοκρατίας του Περικλή, που έκτιζε Παρθενώνες και των αρχαίων σοφών, που εξακολουθούν να δίνουν τα φώτα του πολιτισμού σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, βρίσκει  την πλήρη   εφαρμογή της  η νέα  έκφραση της ΑΔΕΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Πρόκειται για την απόδοση στα ελληνικά της γαλλικής λέξης ‘’inaptocratie’’, που εφηύρε το μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Jean d’ Ormesson και αποδίδει  τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, σε όλο της το μεγαλείο! Ο ορισμός της λέξης είναι : ‘’ Σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι λιγότερο ικανοί να ηγηθούν, εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράγουν και στο οποίο σύστημα, τα λιγότερο ικανά μέλη της κοινωνίας, επιβιώνουν, πετυχαίνουν και επιβραβεύονται με αγαθά και υπηρεσίες, που πληρώνονται από τον κατασχεθέντα πλούτο ενός ολοένα και συρρικνούμενου αριθμού παραγωγικών ατόμων’’. Εδώ θα μπορούσα να παραθέσω μια ατέλειωτη λίστα πολύ συγκεκριμένων παραδειγμάτων, αλλά το θεωρώ ‘’πλεονασμό’’, αφού τα ξέρουμε όλοι μας και απλά σιωπούμε. Σιωπούμε είτε γιατί προσπαθούμε να βρούμε μια θέση και για μας , είτε γιατί  τεχνηέντως  μας έχουν πείσει για τους κακούς ξένους και την  ‘’ειδική ελληνική κατάσταση’’. Οι πράγματι κακοί αυτοί ξένοι φροντίζουν τα συμφέροντα τους, κάτι που εμείς συστηματικά αποφεύγουμε  και δεν μας εμπιστεύονται, αφού άλλα λέμε και άλλα κάνουμε Οι φίλοι μας όμως οι Γάλλοι, που μας ξέρουν καλά και από παλιά, εφευρίσκουν νέες λέξεις για να περιγράψουν το χάλι μας, που ατυχώς τείνει να γίνει και δικό τους λίαν προσεχώς.

Η φαιδρότητα του Δελαπατρίδη, στα μέσα του περασμένου αιώνα, που απλά  προκαλούσε τη λαϊκή  θυμηδία και  την ιλαρότητα της αθηναϊκής κοινωνίας, χωρίς βλαπτικές συνέπειες  για το λαό και τη χώρα, έχει πάρει μαζοχιστικές τάσεις. Φθάσαμε στο σημείο  να υμνούμε τον Δία και τον Εωσφόρο του κ. Σώρρα, με τα 600 δις και ένα λαό ολόκληρο να σέρνεται πίσω του, πληρώνοντας εγγραφή για τη συμμετοχή του στις νέες αυτές λατρευτικές τελετές. Το φαινόμενο φέρνει στη μνήμη μας την εποχή του ‘’Χρηματιστηρίου’’ , με το άνοιγμα γραφείων και στο πιο μικρό χωριό και τις χαμένες περιουσίες των όψιμων ‘’οικονομισάριων’’.

Είναι τραγικό να μη μαθαίνουμε από τα τόσα παθήματά μας στο παρελθόν και   να υιοθετούνται τέτοιες καταστάσεις από μορφωμένα άτομα, ιερωμένους [έστω και αιρετικούς], δημάρχους , ακόμα  δε και  ευνοϊκές αποφάσεις δικαστηρίων. Θα επαναλάβω την τετριμμένη ρήση γνωστού συγκυβερνήτη της χώρας μας ‘’ ότι σίγουρα μας ψεκάζουν’’, ελπίζοντας ότι θα σεβαστεί την ηλικία μου και δεν θα μου κάνει μήνυση. Αν συνεχίσουμε έτσι θα μας αμφισβητήσουν και  δικαίως, ακόμα και τη γνησιότητα της ‘’καταγωγής’’ μας.

Την ίδια στιγμή, που συμβαίνουν όλα τα φαιδρά αυτά φαινόμενα, η χιονοθύελλα έχει παραλύσει ολόκληρη τη χώρα, τα τρένα σταμάτησαν να λειτουργούν [ 4 σε μια μέρα], οι πρόσφυγες αλλά και οι γηγενείς  εγκαταλείφθηκαν στην παγωνιά. Ακόμα και το αλάτι  στη Θεσσαλονίκη ‘’ πάγωσε’’ και η χώρα μας ακολουθεί τον τριτοκοσμικό της δρόμο, χωρίς να βρεθεί κάποιος να ζητήσει συγγνώμη για όλα αυτά που μας συμβαίνουν.  Αναλαμβάνουν  - για τους τύπους – την πολιτική ευθύνη χωρίς να ακολουθούν τα επόμενα βήματα που πρέπει ν την συνοδεύουν. Αν – παρ΄ελπίδα – θρηνήσουμε θύματα από την ‘’εσκεμμένη’’ αδιαφορία μας, θα υπάρξουν και άλλου είδους ευθύνες που δεν θέλω να διανοηθώ και που η προσωπική μου ηθική δεν επιτρέπει. Τελικά όμως φαίνεται ότι και η ηθική έχει χάσει τη μονοσήμαντη νοηματική της μοναδικότητα και υποτάσσεται πλέον στους κανόνες της σύγχρονης σχετικότητας. Αντώνης Ταρνανάς

ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

Αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω  τον ίδιο τίτλο, αφού δεν βρίσκω καταλληλότερο, για να επαναλάβω αποσπάσματα άρθρων μου του Φεβρουαρίου του 2016, τα οποία είχα κοινοποιήσει και σε επώνυμους δημοσιογράφους. Δεν κάνω εκβιασμό αλλά υψώνοντας κραυγή αγωνίας για τους δεινοπαθούντες πρόσφυγες – μετανάστες, που η ατυχία τους οδήγησε στη χώρα μας, θα αναγκασθώ να τους αναφέρω  με τα ονόματά τους. Τότε, ίσως και δίκαια, σνομπάριζαν τη φωνή ενός γέροντα που δεν ανήκε στο σινάφι τους , σήμερα όμως, που άρχισαν να χάνονται ζωές  από την κακοκαιρία, οι τύψεις τους θα γίνουν ερινύες. Τότε απλά ψέλλιζαν κάποιες λεξούλες παρηγοριάς, για να τα έχουν καλά ‘’ και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ’’. Κρατούσαν απλά αιδήμονα σιωπή για να δείξουν  την φαινομενική τους αντικειμενικότητα και την εξασφάλιση της ανάλογης ‘’κρατικής’’ εύνοιας.

Αγαπητοί συνέλληνες, παγώνουμε μέσα στα σπίτια μας και διαμαρτυρόμαστε δίκαια για τις τιμές πετρελαίου και την οικονομική μας ανέχεια που περιορίζει τη δυνατότητα διατροφής και θέρμανσης. Μπορεί κάποιος  ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ να διανυκτερεύσει σε μια σκηνή από αυτές που ‘’φιλοξενούνται’’ οι ατυχείς που αναζήτησαν ή μπορεί και να προκλήθηκαν να βρουν τη σωτηρία τους στη χώρα του φιλόξενου Δία; Πού είναι η κυρία Τασία που τους καλούσε να λιάζονται στις πλατείες μας;  Αιδώς κυρίες και κύριοι υπεύθυνοι. Πάρτε τους στα σπίτια σας, δώστε τους μέρος των παχυλών προσωπικών αποδοχών σας, κάνετε ό,τι νομίζετε, ή ‘’κόψτε το λαιμό σας ΄΄, για να σταματήσετε το μαρτύριό τους. Στιγματίζεται ολόκληρη η χώρα και εσείς περί άλλα τυρβάζετε, με προσχήματα τους κακούς ξένους που δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και τόσα άλλα φαιδρά. Οι κακοί ξένοι υπάρχουν, αλλά η ιδεοληψία και η απρονοησία σας έφερε στη χώρα μας κάποιες χιλιάδες δυστυχών πλασμάτων και κυρίως παιδιών και έχουμε ακέραια  την ευθύνη για τις ζωές τους. Αν δεν μπορείτε να τους σώσετε, προχωρήστε στην ‘’ευθανασία’’ τους ,τώρα αμέσως  ή μετακομίστε οι ίδιοι στις σκηνές τους για να αποδείξετε στην πράξη την δήθεν ηθική σας υπεροχή.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν τα αποσπάσματα των σχετικών άρθρων μου του Φεβρουάριου του 2016.

                   ‘’’’             Ψίθυροι καρδιάς

Είναι ντροπή για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον δήθεν πολιτισμένο κόσμο ολόκληρο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στις μέρες μας θα ξαναβλέπαμε στρατιές ‘’ξυπόλυτων’’ ανθρώπων να κυκλοφορούν ομαδικά και στους ελληνικούς δρόμους, αστικούς και υπεραστικούς. Εγώ που έζησα τα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, την πείνα και την εμφύλια αιματοχυσία και περπάτησα ο ίδιος παγωμένος και ανυπόδητος στους χωματόδρομους της εποχής, μπορώ να καταλάβω καλύτερα από άλλους τη συμφορά που αντιμετωπίζουν οι ατέλειωτες αυτές κινούμενες ανθρώπινες μάζες. Λυπάμαι αλλά κυρίως ντρέπομαι για το θέαμα που παρουσιάζουν οι δρόμοι της φιλόξενης πατρίδας μας, παρά τα όσα σε ιδιωτικό επίπεδο έπραξαν οι νησιώτες μας στους πρώτους χώρους υποδοχής. Ντρέπομαι γιατί δεν μπορεί να υπάρχει καμιά δικαιολογία για όσα βλέπουν τα μάτια μας τις τελευταίες ημέρες, χωρίς εμείς – ο λαός- να μπορεί πια να προσφέρει βοήθεια. Φταίνε πολλοί και διάφοροι, φταίνε οι ευρωπαίοι και η οργανωμένη Ευρώπη που δεν κατάφερε να εφαρμόσει ούτε τις αποφάσεις της, φταίνε κάποιες  ‘’ευρωπαϊκές’’ χώρες που θέλουν να εφαρμόσουν δική τους προσφυγική πολιτική , κατά πως τους συμφέρει – έξω από ειλημμένες αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων- φταίνε οι ‘’μικρομέγαλες’’  χώρες των Βαλκανίων που προσπαθούν να επωφεληθούν από τα δικά μας αδιέξοδα και εμείς προσποιούμεθα ότι δεν φταίμε και δεν υπολογίζουμε και τις αναμενόμενες συνέπειες. Φταίμε και εμείς λοιπόν και ας αφήσουμε κατά μέρος τις όποιες δικαιολογίες για τους  πράγματι ‘’κακούς’’ μας συμμάχους στην Ευρώπη, που από πέρυσι το Γενάρη τους απειλούσαμε ότι αν δεν δεχθούν τους όρους μας θα τους διαλύσουμε, περιγράφοντας και τον τρόπο που θα το επιδιώξουμε αυτό. Πως θα αποδείξουμε τώρα ότι δεν το εννοούσαμε, όταν μάλιστα καταστήσαμε εχθρικές και φίλες μεσογειακές χώρες και  όταν κλείναμε το μάτι προς την πλευρά των δυστυχισμένων μεταναστών και ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου; Να ξαναθυμίσω το ‘’λιάσιμο’’ της πλατείας Βικτωρίας, όπως  μας έλεγε η Κυρία Τασία [;] Δεν θέλω να την αδικήσω, αλλά το προτιμώ από το να αδικήσω τη όποια μου έμεινε προσωπική λογική. Χάσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια και σχεδόν τα πάντα τον  διανυόμενο τελευταίο, ας μας επιτρέψουν να κρατήσουμε τουλάχιστον την ανθρώπινη υπόστασή  και σκέψη μας.

Σε προηγούμενο άρθρο μου έγραφα ότι πολύ σύντομα που θα ‘’σφίξουν’’ τα βόρεια σύνορά μας θα μας μείνουν και τα hot spots και οι αμέτρητοι αυτοί δυστυχισμένοι, που η μεγαλύτερη ατυχία τους είναι ότι ‘’ξέπεσαν’’ σε μια ανίκανη και ανήμπορη να προσφέρει βοήθεια, χώρα. Όσοι δεν μπορούν και ενδεχομένως ‘’δεν θέλουν’’ να βρουν λύση στο πρόβλημα ,αισθανόμενοι μικροί ή και αντίθετοι για μια τέτοια λύση, ας απαλλάξουν τη χώρα από την παρουσία τους. Αρκετό κακό πέτυχαν με τους πειραματισμούς τους, σκέψου να θελήσουν να εφαρμόσουν και τις διακηρυγμένες αρχικές αντιευρωπαϊκές τους θέσεις και  μαρξιστικές επαγγελίες. Βρισκόμαστε ήδη de facto έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα, έχουν ήδη αρχίσει οι πρώτες αμφισβητήσεις του βυθιζόμενου από μετανάστες Καστελόριζου από τους Τούρκους, οι οποίοι επί πλέον δεν αποδέχονται ούτε τα όσα έχουν συμφωνήσει για τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, οι αγρότες συνεχίζουν τις ‘’δίκαιες’’ διεκδικήσεις τους και η χώρα έχει πλήρως παραλύσει, ενώ η κυβερνητική εκπρόσωπος προβάλλει  οικονομικά και άλλα ‘’σκάνδαλα’’ των αντιπάλων της Κυβέρνησης, αντί να στείλουν αμέσως τις όποιες υποθέσεις στον εισαγγελέα . Με όλα αυτά πως μπορούμε να ελπίζουμε σε επίλυση των προβλημάτων  της χώρας; Με ποιο τρόπο και με ποιους αρμόδιους θα βρούμε τις λύσεις στα ατέλειωτα προβλήματα που σωρεύτηκαν στην Ελλάδα αυτών των ημερών; Ποιος μπορεί πλέον να εμπιστευτεί την όποια λύση, αφού οι αρμόδιοι περί άλλα τυρβάζουν, αντί να ασχοληθούν με όσα μας πνίγουν και πνίγουν μαζί μας τις δεκάδες χιλιάδες των δυστυχισμένων ξένων που η ατυχία τους έριξε στη χώρα μας; Προσωπικά δεν αντέχω να βλέπω αυτά τα παιδικά ματάκια να κλαίνε γιατί μου θυμίζουν και τα δικά μου δυστυχισμένα παιδικά χρόνια και το χειρότερο γιατί ‘’ όπως μας κατάντησαν’’ δεν μπορώ ούτε να τα βοηθήσω. ΄Αλλωστε ποιόν να πρωτοβοηθήσει κανείς, αφού ο αριθμός των δυστυχισμένων συνεχώς μεγαλώνει και εμείς , σαν χώρα, δεν ξέρουμε ακόμα που πάμε. Αντί να ομονοήσουν οι πολιτικοί μας, ψάχνουν να βρουν τις διαχωριστικές τους γραμμές και να περάσουν Νόμους που βολεύουν μονόπλευρα τα συμφέροντά τους. Είναι δυνατόν να ασχολούνται ο καθένας χωριστά για όσα τους χωρίζουν ,ενώ η χώρα βυθίζεται και να μη βρίσκουν τα ελάχιστα που συμφωνούν για να σωθεί ό,τι μπορεί ακόμα να σώσουμε; Συνέλληνες χανόμαστε σαν λαός και σαν έθνος και δεν φαίνεται ακόμα καμιά ελπίδα συγκεκριμένης αντιμετώπισης. Ένας δυστυχής που τον έκαναν Υπουργό μετανάστευσης, περιφέρεται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, προσπαθώντας να βρει όχι λύση πια  αλλά λόγια παρηγοριάς για μας και για τους δυστυχείς ξένους, αφού δεν προνοήσαμε και δεν μας εμπιστεύεται πλέον κανείς.

Στο Αιγαίο, στη θαλάσσια γειτονιά μας, πνίγονται καθημερινά με αποδεδειγμένη ανθρώπινη ευθύνη ,αμέτρητοι δυστυχείς και κατατρεγμένοι πρόσφυγες, μετανάστες ή φυγάδες και η διεθνής κοινότητα περιορίζεται σε λόγια , λόγια θερμά αλλά  και ρατσιστικά. Ο άνθρωπος , προκειμένου να υποστηρίξει τα ειδικά συμφέροντά του και να προστατεύει το ατομικό του σαρκίο, μετέρχεται πολλά και ποικίλα μέσα και γίνεται θηρίο, ξεχνώντας  απόψεις και αρχές. Ακόμα και κάποιοι επίσημοι από μας, κλείνανε κάποτε πονηρά το μάτι στην έλευση των μεταναστών και τους άφηναν να ‘’λιάζονται’’ στις πλατείες και να περιφέρονται για ‘’εξάσκηση’’ στους δρόμους.   Μιλούσαν, ακόμα και διαδηλώνοντας, για το γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο – ώστε να δείξουμε την προοδευτική μας υπεροχή και ανωτερότητα – αλλά όταν είδαν ότι δεν μας βγαίνει, αλλάξανε ρότα. Αφήνουμε  τους νησιώτες μας, τις εθελοντικές οργανώσεις, την εκκλησία και τους δυστυχείς λιμενικούς μας, να χειρίζονται τα δύσκολα,  και τους γείτονές μας να εισπράττουν τα τρία δις. Τι κακό είναι κι αυτό με μας; Ποτέ δεν είμαστε αυτό και εκεί που πρέπει αλλά ανακατεύουμε τα πάντα , αντί να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή τη θέση μας. Δεν μπορέσαμε να  ‘’πείσουμε’’  τους Ευρωπαίους ότι δεν είναι  αναγκαίο το πέρασμα –μέσω Αιγαίου- αφού μπορούσαν ‘’ αν τους ήθελαν αυτοί, να μεταφέρονται κατευθείαν από την Τουρκία μετά τις αναγκαίες   ταυτοποιήσεις τους. Τι τα θέλουμε πια τα  hot spots, μετά την ευρωπαϊκή  συμφωνία με τη γείτονα χώρα, αφού τελικά και αυτά και οι μετανάστες  θα μας μείνουν αμανάτι; Σε λίγο, θυμηθείτε, στην Ελλάδα θα βρεθούν αρκετές ακόμα χιλιάδες εγκλωβισμένοι [ και όχι τα καλύτερα παιδιά], αφού τα σύνορα της Ευρώπης θα δυσκολέψουν στα βόρεια όρια της χώρας μας, για να επιλέξουν μόνο όσους και όποιους επιθυμούν οι φιλεύσπλαχνοι Ευρωπαίοι και εμείς θα έχουμε επί πλέον την κατακραυγή τους διότι δεν θα μπορούμε να ελέγχουμε τις ‘’ ακραίες ‘’ κινήσεις τους. Ποιος μπορεί να αποκλείσει παντελώς ότι ‘’σκαρώνεται και κάποια μεθόδευση συνδυασμού του αριθμού των ‘’μεταναστών’’ στη χώρα μας, έναντι κάποιας μικρορρύθμισης του χρέους μας; Τότε ‘’ίσως’’ θυμηθούν και  κάποιες μ…κίες που μας ξέφυγαν εν τη ρύμη του λόγου και της υπερβολής, ότι θα τους στείλουμε τζιχαντιστές [που να τους βρούμε άλλωστε αφού ακόμα δεν έχουν μεταπηδήσει στη χώρα μας]. Σκέπτομαι αυτόν τον ηρωικό και ταλαίπωρο Υπουργό μετανάστευσης και συμμερίζομαι απόλυτα τη θλίψη του. Είναι  άμαθος με τα κόλπα και τα ψέματα της πολιτικής και βρίσκεται πάντα στα χάλια του, παρά την εμπειρία του από κακουχίες, ενώ όλοι οι άλλοι είναι μόνιμα ‘’ στα πάνω ‘’ τους και με σαρδόνιο γέλιο, σαν να τους λένε συνεχώς ανέκδοτα.

Παρακολούθησα χθες το βράδυ, την προγραμματισμένη για τις 18.30 που τελικά τα κατάφερε να αρχίσει στις 19.00 [ ούτε στην ώρα δεν είμαστε συνεπείς], συζήτηση μεταξύ των αρχηγών κομμάτων, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Πρώτον γιατί εξακολουθούμε να το λέμε κοινοβούλιο, αφού εκεί μάλλον βολεύονται παρά   βουλεύονται και μάλιστα  από κοινού. Ο καθένας τους απευθύνεται στους δικούς του ,για να εισπράξει και κάνα χειροκρότημα και να χαρεί η ψυχούλα του, λέει αυτά που έχει αποφασίσει να πει και πλέκει από πάνω το εγκώμιο του έργου που επιτέλεσε και θα συνεχίσει να επιτελεί. Αν κάποιοι δείχνουν δυσαρεστημένοι και δεν καταλαβαίνουν τις επιτυχίες τους, είναι κακό δικό τους, αφού ’’ ενθαρρύνονται από τα ύπουλα και προπαγανδιστικά κελεύσματα κάποιων δημοσιογράφων και των εργατοπατέρων’’ , τους οποίους δεν έχει σημασία ποιοι  εξέθρεψαν στο παλαιότερο και πρόσφατο παρελθόν.’’’’

ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

[Λύση  ή  διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας;]

Η φράση του τίτλου είναι τόσο παλιά όσο και το ίδιο το πρόβλημα της Μεγαλονήσου. Κάθε φορά που ακούω ότι βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο τρέμω στην ιδέα των σχεδιασμών που γίνονται σε  βάρος της. Η Κύπρος, ευτυχώς και παρά τις αντιρρήσεις κάποιων , αποτελεί πλέον κρατική οντότητα και  μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Ως Κυπριακή δημοκρατία αποτελεί ανεξάρτητο αναγνωρισμένο κράτος και καλό είναι να προσέχουμε, όταν μιλάμε για λύσεις που αλλοιώνουν την διεθνή της υπόσταση. Είναι μια χώρα  με περισσότερες διεθνείς φιλίες από εκείνες της χώρας μας και όπως αποδείχτηκε, με  την έξοδό της από τα μνημόνια, με καλύτερη κρατική οργάνωση , διακομματική συνεννόηση και προσεκτικότερη εξωτερική πολιτική.

Η Ελληνική Κυβέρνηση, ο πατριωτισμός  της οποίας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, βρίσκεται σε δεινή διεθνή θέση. Έχει χάσει τα ερείσματά της και κυρίως εκείνα των εταίρων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίοι είναι συγχρόνως και δανειστές μας. Είναι δε γνωστό ότι τα χρέη περιορίζουν και την κυριαρχία και καλόν είναι να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε. Το χειρότερο είναι ότι έχει απολεσθεί και η εμπιστοσύνη των συμμάχων, λόγω των δήθεν ‘’επαναστατικών’’ μας ιδεοληψιών. Ποιοι λοιπόν μπορούν να μας εμπιστευθούν και έναντι ποίου ανταλλάγματος θα μας δώσουν τη στήριξή τους; Την ίδια ώρα τους καθυβρίζουμε επώνυμα και δημόσια για να ικανοποιήσουμε το ‘’πόπολο’’ και τους καταλογίζουμε ευθύνες, όχι μόνο για τις αδικίες που διαχρονικά έγιναν σε βάρος μας , αλλά και για  τις εσωτερικές μας διαχρονικές αβελτηρίες. Ας μείνουμε λοιπόν  στη διακομματική στήριξη των κυπριακών θέσεών , χωρίς ανάμειξη, διότι κινδυνεύουμε –και λόγω διεθνούς απειρίας- να εμπλακούμε στα ανατολίτικα  παζάρια με τον γείτονα Σουλτάνο και να μπούμε σε μεγαλύτερες περιπέτειες.

Η διεθνής πολιτική σκακιέρα έχει δούναι και λαβείν και εμείς , αυτή την περίοδο, εκλιπαρούμε ‘’ελεημοσύνη’’, αφού, όπως τα κάναμε, ξεφύγαμε από τα πλαίσια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και χάσαμε την έξωθεν ‘’καλή μαρτυρία’’. Οι ελάχιστοι ευκαιριακοί φίλοι μας [ κ.κ. Ολάντ, Ομπάμα και Ρέντσι] πρόλαβαν και  την κοπάνησαν ή συνταξιοδοτήθηκαν και μείναμε μόνο με τους υπόδικους της Λατινικής Αμερικής και τους Ποδέμος.

Ο Υπουργός μας των Εξωτερικών, στην πρόσφατη συνάντησή του με τον ομόλογό  του της Τουρκίας, δήλωσε ότι δεν βρήκαν σημεία επαφής. Με μεγάλη δε καθυστέρηση ανακαλύψαμε ότι στις ΗΠΑ ορκίζεται στις 20 του μήνα, νέος Πρόεδρος, τον οποίο, προεκλογικά, είχαμε δαιμονοποιήσει για να φέρουμε στην Ελλάδα – και αυτόν κατόπιν εορτής -  τον φίλα προσκείμενο κ. Ομπάμα. Ακόμα δεν έχουμε μάθει ότι στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν  δεδομένες φιλίες αλλά μια διαρκής συναλλαγή , ενίοτε χωρίς έλεος και λογική, με πρώτιστο κριτήριο τις διεθνείς  πολιτικές ισορροπίες και την εξυπηρέτηση πολιτικών  συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.

Αυτό το κατανόησαν και οι ‘’κομμουνιστές’’ στην Κίνα και από τη μορφωτική επανάσταση του Μάο κατέληξαν  διαπρύσιοι κήρυκες της παγκοσμιοποίησης, αλλάζοντας έτσι τη ζωή των λαών τους. Εμείς την ίδια εποχή γυρίζουμε στην αποτυχημένη ‘’ριζοσπαστική’’ ρητορική, του Μάο, του Κάστρο και του Μαδούρο. Πόσο προοδευτική μπορεί να είναι μια ανάλογη πολιτική; Είδαμε στην πράξη ότι οι ξένοι αρνούνται να ‘’χορέψουν’’ στο ρυθμό των ζουρνάδων μας και υποχρεωθήκαμε να μετατρέψουμε  το  γενναίο ΟΧΙ σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε την πραγματικότητα; Ποτέ  δεν είναι αργά για να ομολογήσουμε τα λάθη μας και αν το θάρρος μας δεν φθάνει ως εκεί, τουλάχιστον να μην τα επαναλάβουμε διότι μας βλάπτουν όλους.

 Ας ομονοήσουμε λοιπόν διακομματικά για να βάλουμε ένα χεράκι για την εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κάποιοι παλαιότεροι δικοί μας, πολιτικά ανίκανοι και ‘’άσχετοι’’ έδωσαν την αφορμή στους Τούρκους, να εισβάλουν στο νησί και να ομιλούν σήμερα από θέση ισχύος . Ακόμα και τώρα όμως,  με όλες αυτές τις εμπειρίες, ο Πρωθυπουργός μας επιμένει στις  χωριστές ενημερώσεις των πολιτικών αρχηγών, απλά και μόνο για να τηρεί τα προσχήματα της ‘’εθνικής’’ συμπαράστασης, αντί να καθίσουν όλοι οι υπεύθυνοι στο ίδιο τραπέζι και να επιστρατεύσουν τις συνολικές συμμαχίες τους ,για να βοηθήσουμε τους αδελφούς μας Κύπριους. Αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να το κάνουμε αυτό, ας τους αφήσουμε μόνους τους να τα βγάλουν πέρα και αν δεν τα καταφέρουν θα έχουν και την αποκλειστική ευθύνη.  Εμείς – έστω και από πολιτική άγνοια και δογματισμό - τους βλάψαμε στο παρελθόν και πρέπει ‘’πάση θυσία’’ να  επανορθώσουμε, αποφεύγοντας την επανάληψη νέων λαθών. Αντώνης Ταρνανάς