Η ΑΤΑΛΑΝΤΗ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΚΩΝ ΜΟΥ ΧΡΟΝΩΝ

Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε θέματα που αφορούν τη γενέτειρά μου και θα προσπαθήσω και σήμερα να συνεχίσω αυτή την προσωπική μου κατάθεση, με μοναδικό σκοπό να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί.

            Στην ιστοσελίδα μου anpantar.blogspot.gr [ κλικ αφηγησεις], έχουν ήδη καταχωρηθεί περίπου  180 διάφοροι τίτλοι, ποικίλης ύλης, μεταξύ των οποίων και θέματα που αφορούν την πόλη μας. Ανάλογη είναι και η σημερινή μου πρόθεση που αφορά χαρακτηριστικά μέρη και γραφικά στέκια και πρόσωπα, που χάθηκαν οριστικά ή άλλαξαν μορφή και αρχίζω από το κέντρο της Αταλάντης, παραθέτοντας σχετικό σκίτσο της παλιάς του μορφής. Επισημαίνω με νούμερα τα πιο

χαρακτηριστικά στοιχεία της περιοχής, με την υποσημείωση ότι η οδός 28^ης Οκτωβρίου [από τα χειρόγραφα νούμερα 1,2,3,4,19,20,21] είχε τη γενική ονομασία   ‘’οβρέικα’’.

1.Η αίθουσα Μπελίτσα, αποτελούσε τον μοναδικό κλειστό  χώρο θεατρικών    και λοιπών ‘’πολιτιστικών’’ εκδηλώσεων.

2,3.Εμπορικά καταστήματα  Γαλατσάνου και αγνώστου ονόματος

4 Κατοικία Στρατηγού Σερ. Κοκόλα και επιγόνων του.

19,20. Οι ταβέρνες –ψητοπωλεία του Σούνα και του Μπαρμπαμάνθου, σημειώνοντας ότι γεννήθηκα ακριβώς απέναντι.

21.Η κατοικία και στον πλάτανο η ‘’ψησταριά’’ του[ νονού μου] Σωτήρη  Θεοδωρίκου.

5. Τα καταστήματα Ευαγγέλου και Ευριπίδη Μάρκου, ο πρώτος μάλιστα είχε και μια επιγραφή με κεφαλαία μεγάλα γράμματα των αρχικών του [ΕΑΜ] ,παίζοντας με τη μόδα της εποχής !!!

6. Επάνω η  κατοικία Κ. Συκιώτη[ που είχε και τον φούρνο απέναντι από του Μπελίτσα] και κάτω το κατάστημα των αδελφών Χρήστου, Θεοδώρου και Ελένης Ριζόπουλου.

7. Ημιυπόγειο ραφείο Δανέλη [στέκι γραφικών τύπων]

8. Το μανάβικο των αδελφών Μπούτση.

9.Κατάστημα των αδελφών Λαμπρινίδη [ τρόφιμα , υφάσματα κλπ].

10.Εμπορικό κατάστημα Σουλτανόπουλου[;]

11.Εμπορικό κατάστημα Κόντου.

12. Το πρώτο και μοναδικό περίπτερο Λ. Παπαδημητρίου

13. Ειδικό κατάστημα ειδών αυτοκινήτου Χ. Μαμάνδρα

14. Υπόγειο μανάβικο του μπαρμπαγιάννη Χυμευτού, με τις μουστάκες του και τις εμφανείς έγχρωμες [ αρχαίες;]τοιχογραφίες στο χώρο του καταστήματος.  Στο επίπεδο του δρόμου δίπλα το ζαχαροπλαστείο Κρούπη και το κουρείο Κοτσικόνα-Ριζόπουλου.

15. Κατάστημα Σαμαρτζή  [ τρόφιμα- υφάσματα κλπ].

16. Κατάστημα Θεμιστοκλή Σκαπερδόπουλου και δίπλα ψησταριά – ταβέρνα αδελφών Ευαγγέλου και Χρήστου Παπουτσή με ταράτσα επάνω για παραστάσεις καραγκιόζη κλπ.

17,18. Καφενεία αδελφών Παπαϊωάννου και Τσάπαλη  αντίστοιχα και 19. Καφενείο ‘’Μορφόπουλου’’

Το  δρομάκι των ‘’οβρέικων’’ έσφυζε από ζωή και πλημύριζε από κίνηση, αφού αποτελούσε το κέντρο εμπορίου και διασκέδασης. Το μισό κομμάτι του δρόμου μοσχομύριζε μπαχαρικά και το άλλο μισό από την τσίκνα των αμέτρητων ψησταριών.  Από την άλλη μεριά, τα  συγκεντρωμένα καφενεία ήταν τα στέκια συνάντησης των ανδρών της πόλης, για το καφεδάκι και την επικοινωνία των εργαζομένων μετά το τέλος της εργασίας τους  [ οι περισσότεροι γεωργοί έφθαναν με τα ρούχα της δουλειάς].

            Αργότερα, ένας γαμπρός της Αταλάντης από την πρωτεύουσα, άνοιξε το πρώτο ειδικό ‘’ΟΥΖΕΡΙ’’ , που μετεξελίχθηκε σε κέντρο ευρύτερης διασκέδασης. Το βασικό κατάστημα καταλάμβανε τη γωνία των οδών Εθνικής Αντιστάσεως  και  Θεοφανόπουλου [βλέπετε φωτογραφία σημερινού καταστήματος στην ίδια θέση] και διέθετε άπλετο χώρο απέναντι [ σε τρία υψομετρικά επίπεδα]. Ο χώρος αυτός σήμερα καταλαμβάνεται από το φαρμακείο Θωμαΐδη, και τις ιδιοκτησίες Κ. Γκανέτσου και Θεοδωρίκου, μέχρι τη σημερινή  ιδιοκτησία Παλαιολόγου.

Οι θαμώνες του  ουζερί, αγνοώντας μέχρι τότε την ερμηνεία του τίτλου, το θεώρησαν όνομα του ιδιοκτήτη και έδιναν τα ραντεβού τους στου ‘’Ζερή’’. Σ’ αυτό το κέντρο διασκέδασης, όπως ονομάστηκε μεταγενέστερα, εμφανίστηκαν τα γνωστότερα μουσικά ονόματα της εποχής. Γιαούζος, Ρίτα Αμπατζή ,Παπασιδέρης, Αλ. Αραπάκης και άλλοι γνωστοί εκτελεστές δημοτικών τραγουδιών.

Ο ίδιος χώρος αποτέλεσε και το πάλκο εμφάνισης νέων καλλιτέχνιδων, που αποτέλεσαν πρωτόγνωρο θέαμα για τον περιορισμένο ακόμα τότε ‘’οπτικό ορίζοντα’’  των ανδρών της περιοχής. Στη διάρκεια της τοπικής εμποροπανήγυρης ή  με άλλες ευκαιρίες,  κόλλησαν στα μέτωπα  των καλλιτεχνών ή έριξαν στα πόδια των καλλίγραμμων καλλιτέχνιδων χιλιάδες  χαρτονομίσματα, που αποτελούσαν  το αντίτιμο διάθεσης της ετήσιας σοδειάς τους. Στη ‘’σπονδή’’ αυτή πρωτοστατούσαν οι αγρότες των γύρω χωριών που υπερτερούσαν οικονομικά και έκλεβαν, εν προκειμένω, την ‘’παράσταση’’. Περασμένα  μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαίς, που λέει και ο ποιητής.

Ένα άλλο σημαντικό μέρος της πόλης αποτελούσε και το εκκλησάκι του Οσίου  Σεραφείμ, στο λοφίσκο που βρίσκεται σήμερα το περιβόλι του Αλέκου ή ‘’Νταβός’’.  

Το εκκλησάκι του Οσίου Σεραφείμ. Στο βάθος αριστερά διακρίνεται η ειδική κυκλική δενδροφύτευση, για τη θέση της χορωδίας

 Τα παλιότερα χρόνια , την ημέρα εορτασμού της μνήμης του  [6 Μαΐου], υπήρχε κοσμοσυρροή ,όχι μόνο ντόπιων αλλά και από τα γύρω χωριά. Με πρωτοβουλία των καθηγητών και δασκάλων των σχολείων, οι μαθητές καθάριζαν έγκαιρα  το πευκοδάσος, που περιβάλλει τον ναΐσκο, από τις κάμπιες και τις πευκοβελόνες, όπου έστρωναν τραπεζομάνδηλα οι πιστοί, για να γευματίσουν, υπό την σκιά των πεύκων.

Στη λειτουργία συχνά  χοροστατούσε  ο Μητροπολίτης του Νομού και παρίσταντο οι αρχές του τόπου. Συμμετείχε η ανδρική εκκλησιαστική χορωδία, στην ειδική θέση που είχε προβλεφθεί [αριστερά πίσω από το Ιερό, ανάμεσα στα ειδικώς φυτεμένα σε κύκλο κυπαρίσσια].

Ακολουθούσε ολοήμερη ποικίλη διασκέδαση με καντάδες και παρουσίαση μοντέρνων τραγουδιών και χορών από μια παρέα νεαρών της εποχής [Γ. Τσάπαλης, Τ. Ροδιτάκης  ,Δανέλης, Λουκάς Κοκορέτσης, Αγγ.Κοτσικόνας κ.ά.] . ‘’Κλου’’ της ημέρας   αποτελούσαν οι αυτοσχεδιασμοί ενός γραφικού  τύπου και καταπληκτικού τενόρου  [Νίκου  Καζάκη] με αυτοσχεδιασμούς,  που το συγκεντρωμένο πλήθος επικροτούσε  με το σύνθημα  ‘’ ω! ω! ω!  γιατρέ ‘’.

 Μέχρι αργά  το βράδυ κατηφόριζαν το  ‘’χωμάτινο’’ δρομάκι οι  προσκυνητές, με μια μικρή ενίοτε στάση να δροσιστούν ή για ένα συνηθισμένο κέρασμα,  στα τελευταία σπίτια της περιοχής -ανάμεσα στα οποία και το πατρικό μου, που θεωρούσαν την ημέρα σαν ειδική τοπική γιορτή και είχαν κάνει το ‘’κουμάντο’’ τους.

Ελπίζω με μια νέα ευκαιρία να ανασύρω από τη μνήμη μου και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία μιας αποχής που ξεχνιέται και χάνεται, παρασύροντας μαζί της και αναμνήσεις που δύσκολα θα επανέλθουν. Είναι κρίμα που μαζί με το κακό παρελθόν μας φεύγουν και σημαντικά ήθη και έθιμα, που αποτελούσαν την παράδοση και την ιστορία μας.

Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ

Επειδή ο πολιτικός σχολιασμός δεν έχει τελειωμό και ίσως έχει κουράσει και τους αναγνώστες των κειμένων μου, σκέπτομαι σήμερα να ασχοληθώ με το παραμύθι, που πάντα ενθουσίαζε τα ‘’παιδιά’’ πάσης ηλικίας, αρχίζοντας από την προσωπική μου περίπτωση.

Μεγάλωσα με τα παραμύθια για  Βασιλιάδες και Πριγκηπόπουλα και  τα άλλα με τους κακούς λύκους και τους δράκους. Όλα αυτά μου άρεσαν αλλά δεν μπορούσα να τα κατανοήσω ,αφού ποτέ ,μέχρι τότε, δεν είχα συναντήσει τους λεγόμενους ‘’γαλαζοαίματους’’ και βεβαίως ούτε είχα δει ποτέ  δράκους. Την περίοδο των κατοχικών χρόνων είχα έλθει αντιμέτωπος μόνο με πραγματικούς λύκους – που κατασπάρασσαν τα ζωντανά της περιοχής μου και κάποια ανθρωπόμορφα όμοιά τους που λεηλατούσαν και σκότωναν για το κέφι τους. Συνεπώς οι φυσικοί λύκοι μου φαινόντουσαν άκακα ζωντανά που  προσπαθούσαν να επιβιώσουν, ενώ οι άλλοι για να επιδείξουν την παντοδυναμία τους.

Μεγαλώνοντας, παντρεύτηκα, έγινα πατέρας και παππούς και βρέθηκα στην ανάγκη να πω τα δικά μου παραμύθια, στα παιδιά και στα εγγόνια μου. Όταν απόκτησα το πρώτο μου παιδί [τη δεκαετία του 1960] βρισκόμουν στο Βελιγράδι, νέος και άπειρος, με την εξ ίσου νέα και άπειρη σύζυγό μου και είχαμε πλήρη άγνοια για τα παιδιά και την ανατροφή τους. Προσέφυγα λοιπόν σε βιβλία ειδικών , αρχίζοντας από τον καθηγητή  Παδιατέλη και τον γνωστό τότε παιδοψυχολόγο και γνωστό Αμερικανό – αριστερό ακτιβιστή - Dr Benjamin Spock. Εκεί διάβασα για πρώτη φορά ότι δεν βοηθούν τα παιδιά παραστάσεις που τους δημιουργούν συμπλέγματα ή τα τρομάζουν , ενώ αμφότεροι  κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι αυτά  πρέπει να ‘’εισάγονται’’ από μικρά και με ήπιο τρόπο στην πραγματική ζωή  και κυρίως να επιβραβεύονται για τις καλές τους πράξεις και ΠΟΤΕ να μην επιπλήττονται για τις όποιες παιδικές τους παρασπονδίες.  Ειδικότερα ο κ. Σπόκ ‘’απαγόρευε’’ αυστηρά  το ξύλο και κάθε άλλη μορφή τιμωρίας στα παιδιά, θεωρώντας ότι αυτό θα μπορούσε να τους δημιουργήσει ψυχολογικά τραύματα. Αργότερα, οι φιλοζωικές εταιρείες εισήγαγαν και τις νεώτερες αντιλήψεις για τους παρεξηγημένους καλοκάγαθους λύκους, οπότε περιορίστηκαν και τα προσφερόμενα θέματα για παραμύθια.

Όταν ‘’πρωτόγινα’’ παππούς, πειραματίστηκα με την εγγονή μου να αυτοσχεδιάζω δικά μου παραμύθια, χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ‘’ύλη’’, τα λιμπρέτα από γνωστές όπερες που αποτελούσαν και δική μου αδυναμία. Πολλά από αυτά μάλιστα τα είχα καταγράψει και σε ‘’κασέτες’’[με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση] και από τα λεγόμενα της μεγάλης πια εγγονής μου, τις έχει  φυλαγμένες. Στα επόμενα εγγόνια μου περιορίστηκα σε αυτοσχεδιασμούς της στιγμής [κατά παραγγελία], με βάση τα στοιχεία που εκείνα μου έδιναν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πορεύτηκα πολύ καλά στον τομέα των παιδικών  παραμυθιών, σε σημείο τουλάχιστον να εγκωμιάζονται ακόμα και τώρα από τα εγγόνια μου.

Αφού λοιπόν κατανόησα πλήρως και προσαρμόστηκα και στις νέες αντιλήψεις [ για καλούς λύκους, κακούς βασιλιάδες κλπ.], δεν τα πήγα το ίδιο καλά στο παραμύθιασμα που προσπάθησαν να με μυήσουν, οι παλαιότεροι και σύγχρονοι επαγγελματίες παραμυθάδες. Για 12 χρόνια που έζησα σε χώρες του ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού, δεν με έπεισε κανένα από τα καθημερινά τους παραμύθια, αφού η ίδια η ζωή τα διέψευδε. Εκείνοι όμως τα συνέχιζαν, αφού όπως είπαμε ήσαν επαγγελματίες και αυτό ήταν το τίμημα ‘’της κοινωνικής τους ύπαρξης και υπόστασης’’. Ο λαός τα άκουγε μεν και προσποιούταν  ότι του άρεσαν, ενώ παράλληλα έψαχνε και ευκαιρίες να τα αποφύγει, ακόμα και ‘’δραπετεύοντας ‘’ από τη χώρα.

            Όπως και  τώρα υπάρχουν στη χώρα μας  πρόσφυγες και μετανάστες  – λόγω πολέμου- έτσι και παλαιότερα υπήρξαν παγκόσμια ,εκατομμύρια ανάλογων περιπτώσεων λόγω φτώχιας ή καθεστώτων. Όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι έζησαν το δικό τους παραμύθι στην ξενιτειά και οι περισσότεροι πρόκοψαν εκεί, διότι δεν είχαν άλλη επιλογή και βρέθηκαν σε  περιβάλλον, που η αξιοσύνη και η εργατικότητα μπορούσαν ή συνέφερε  να εκτιμηθούν.

            Όλο  αυτό το  ‘’παραμυθολόγιο’’, μου έφερε στο νου κάποια γεγονότα των τελευταίων ημερών, που ένα  επώνυμο και μεγάλο παιδί, θέλησε να ζήσει το δικό του παραμύθι και οι κακοί σύγχρονοι ‘’λυκάνθρωποι’’ [τους λέω έτσι για να μην παρεξηγηθώ από τις φιλοζωικές εταιρείες] τα έβαλαν μαζί του. Τι  κακό έκανε το δικό μας παιδί και στράφηκαν οι περισσότεροι εναντίον του;  Απλούστατα πήρε το ‘’δικό’’ του αεροπλανάκι και πήγε μια μικρή βόλτα το Σαββατοκύριακο στο Παρίσι. Πού είναι λοιπόν το κακό και όλοι τον ξεμπροστιάζουν; Όπως όλα τα παιδιά, θεώρησε δικό του το αεροπλανάκι, κάτι που έκανε και στα παιδικά του χρόνια που θεωρούσε δικά του τα σχολεία και τα καταλάμβανε, χωρίς ποτέ κανείς να τον ‘’μαλώσει’’. Αντίθετα αυτό εκτιμήθηκε από τον ελληνικό λαό και του ‘’εμπιστεύτηκε’’  ολόκληρη τη χώρα για να παίζει μαζί της και μαζί μας και να περνάει την ώρα του, χωρίς να πλήττει , ούτε εκείνος αλλά ούτε και εμείς.

            Μια και σήμερα αποφάσισα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, δεν θα αναφερθώ αναλυτικότερα στο άλλο  παραμύθι του Υπουργού μετανάστευσης,  που χθες ‘’ τριάντα άτομα’’ τον εμπόδιζαν να μπει στο  ειδικό ‘’προσφυγικό’’  κέντρο του παλιού αεροδρομίου. Ίσως το έκαναν κάποια ‘’ οπορτουνιστικά’’  στοιχεία, που δεν ήθελαν να μετατραπεί το ‘’ευαγές’’ αυτό ίδρυμα στο μεγαλύτερο πολιτιστικό πάρκο της Ευρώπης και ας έχουμε ήδη υπογράψει  και  τη σχετική συμφωνία ‘’υποτέλειας’’ στα ξένα κέντρα εξουσίας.

            Από παραμύθι ξεκίνησα και μου φαίνεται ότι στη διαδρομή μου προέκυψαν ‘’κλωνοποιήσεις’’ του κυρίου Τράμπ, για τον οποίο ερίζουν, πέραν της Χρυσής Αυγής, του κ. Καμένου και του προέδρου του ΛΑΟΣ και αρκετά ‘’προοδευτικά’’  στελέχη, αφού τελικά εφαρμόζουν τις ίδιες ακριβώς μεθόδους αλλά με ‘’αριστερόστροφο’’ τρόπο.

            Θα κλείσω το παρόν διδακτικό ‘’παραμύθι’’, αναφερόμενος σε μια νεώτερη  έκδοση του βιβλίου  του Δρα Σπόκ, αρκετά χρόνια αργότερα, με το οποίο αναθεωρούσε τις αρχικές απόψεις του περί τιμωρίας και θεωρούσε ότι πολλές φορές αυτή είναι χρήσιμη και επιβεβλημένη. Εγώ προσωπικά, προσπάθησα - χωρίς απόλυτη επιτυχία- να εφαρμόσω την αρχική του προτροπή, εσείς τι προτείνετε για τη σύγχρονη περίπτωσή μας;

 Αντώνης Ταρνανάς

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

            Με την αρθρογραφία και τη δημόσια κριτική μου, έγινα μεν αρεστός σε όσους συμφωνούν μαζί μου ή μπορούν να κατανοήσουν το περιβάλλον που όλοι ζούμε, αλλά παράλληλα παρεξηγήθηκα ακόμα και από αγαπητά μου πρόσωπα. Στη δεύτερη περίπτωση , μπορεί τα άτομα  αυτά με τον καιρό  να ελαχιστοποιούνται, δεν παύουν όμως να με ενδιαφέρουν και συνεπώς  προσπαθώ να κατανοήσω τις θέσεις και κυρίως τα ελατήρια της στάσης  τους και όχι την ‘’ πολιτική τους θέση’’, που δεν με αφορά και αποτελεί δικαίωμά τους.

            Πρώτη μου διαπίστωση είναι ότι πρόκειται – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων – για καλοπροαίρετα πρόσωπα, χωρίς κομματικές ή δογματικές εμμονές. Προφανώς   δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν  τη δεινή κατάσταση στην οποία είχαν ήδη περιέλθει  –‘’ χωρίς’’  δική τους ευθύνη  και ευλόγως εξακολουθούν να ελπίζουν ότι τελικά θα πραγματοποιηθούν οι  υποσχέσεις που τους έδωσαν Είναι κατά κανόνα καλόπιστοι  άνθρωποι, που ‘’φοβούνται’’ να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα και ενημερώνονται από ειδικά κομματικά ‘’blogs’’ για να αποφύγουν την άμεση απογοήτευση. Είναι επίσης άτομα που δεν  έχουν  ιδιαίτερη ενασχόληση με την πολιτική ‘’πρακτική’’, ή  άνθρωποι με νέες ‘’σκέψεις’’ που νομίζουν ότι είναι λάθος ο γενικότερος δρόμος που ακολουθούσαν οι προηγούμενοι  και τέλος και το χειρότερο, εκείνοι που έχουν πάρει το όλο θέμα εγωιστικά και δεν θέλουν να παραδεχτούν το  λάθος της επιλογής τους.

Με τον τρόπο αυτό, οι τελευταίοι, επωμίζονται και τα συνεχιζόμενα  λάθη, πιστεύοντας ότι, αν συνέβαινε το αντίθετο, οι κυβερνώντες θα το ομολογούσαν και θα αναλάμβαναν τις ευθύνες τους. Ο Θεός να βοηθήσει τις σκέψεις τους και όλους μας – πριν είναι πολύ αργά – διότι ‘’μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’. Προσωπικά, εύχομαι, χωρίς να το ελπίζω, να  διαψευσθώ συνολικά στις κρίσεις μου, αρκεί να σωθεί η χώρα αυτή, που όλοι μας απλά έχουμε δανειστεί από τους προγόνους μας και οφείλουμε να την παραδώσουμε και στους επόμενους. Ο καιρός θα το δείξει και τα γραπτά μένουν…..και  για μελλοντική ανάγνωση.

Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχει πολιτική παιδεία και αυτή υποκαθίσταται από τη δογματική κομματική ‘’πειθαρχία’’ και τον λαϊκισμό, που ανέκαθεν έδιναν  κάποια οφέλη στους υποστηρικτές τους. Σε κάθε αμφισβήτηση της ειλικρίνειας των κρατούντων  και της διάψευσης όλων των υποσχέσεών τους, οι ‘’αμφισβητίες’’ απαντούν με το κυβερνητικό  τσιτάτο, ‘’είδαμε και τους προηγούμενους ή κοίτα ποιοι μιλάνε’’. Μερικοί μάλιστα αιθεροβάμονες, ξεπερνούν και τα όρια της λογικής, υποστηρίζοντας ότι ‘’ δεν με νοιάζουν οι συνέπειες  για μένα και τα παιδιά μου, αρκεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι  που μας οδήγησαν μέχρις εδώ’’. Το θέμα είναι ότι διαφοροποιούνται ως προς τους ‘’υπεύθυνους’’, θέτοντας διαφορετικά και πάντως προσωπικά εκάστοτε  κριτήρια Μπορεί βέβαια η βάση της επιχειρηματολογίας τους να είναι κατ’ αρχήν σωστή, δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να  αναχθούμε στο γενικότερο κακό  και την εθνική καταστροφή, μέχρι να βρούμε το ουτοπικά ορθό, που ενδεχομένως και να μην υπάρχει. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αποκλείουν και το ενδεχόμενο , κάποιας μορφής πολέμου ή επανάστασης – όπως το αποκαλούν – για να οδηγηθούμε στην ιδανική μελλοντική κοινωνία των λαών.

 Ο ελληνικός λαός υπήρξε ανέκαθεν εύπιστος και προδομένος και αυτό βαραίνει πολύ στην αποδοχή μιας άλλης πραγματικότητας. Χρειάζεται  πολλή και ειλικρινής  προσπάθεια για να καταλάβουν το λάθος τους οι ‘’παρασυρθέντες’’ και πολύ θάρρος από τους ίδιους για να το παραδεχθούν . Δεν πρέπει βέβαια να αποκλείουμε και τους  ‘’σκόπιμους’’ παρασυρθέντες, που πάντα ‘’πήγαιναν’’ με τους εμφανιζόμενους ως  νέους ισχυρούς και σωτήρες, για να καρπωθούν τα σχετικά ωφελήματα. Κάποιοι δηλώνουν αριστεροί ενώ  πρεσβεύουν και υιοθετούν  την πιο ακροδεξιά και ρατσιστική πρακτική , όταν αυτό βολεύει κάποια προσωπικά τους συμφέροντα.

Ακόμα και η χούντα απέκτησε οπαδούς και διατηρεί και τώρα   ‘’νοσταλγούς’’ που επικαλούνται  τον Παπαδόπουλο και μάλιστα ‘’διαστρωματώνονται’’ σε όλες ανεξαιρέτως  τις ιδεολογικές παρατάξεις. Έτσι  μας έχουν γαλουχήσει οι πολιτικές δυνάμεις και τώρα δρέπουν τους καρπούς του  κακού παρελθόντος τους. Είναι όμως σημαντικό να σκεφθούμε  ότι τα επίχειρα των ενεργειών αυτών τα  πληρώνει  πάντα ο λαός και αξίζει τον κόπο να προβληματιστούμε σοβαρότερα.

Πώς όμως μπορούν να πείσουν οι σημερινοί συνεχιστές του παλιού κατεστημένου ότι ‘’άλλαξαν προς το καλύτερο’’ και κατάλαβαν το λάθος τους, όταν αρκούνται μόνο  στην επισήμανση  των  τραγικών λαθών  των σημερινών αφεντικών της πολιτικής σκηνής, που έχουν δική τους και  την  παντοειδή εξουσία και προπαγάνδα; Πρέπει να μιλήσουν ανοιχτά στο λαό και να απολογηθούν  για τα  συνειδητά ή ασυνείδητα λάθη τους, διότι μόνο έτσι ο λαός θα κρίνει τη διαφορά με τα σημερινά δεδομένα. Διαφορετικά δεν θα βγούμε ποτέ από τη στενωπό στην οποία συνέβαλαν  και τα λάθη των  προηγούμενων,  ενώ οι σημερινοί νομείς της εξουσίας βολεύονται, αφού πλην της καρέκλας τους  εξυπηρετούνται και οι επιδιώξεις τους. Τα ‘’καθεστώτα’’  αυτά   ανέκαθεν εξυπηρετούσε  η  εκμετάλλευση του πόνου και της αδικίας και όπου δεν υπήρχε τα δημιουργούσαν, για να βρίσκουν έδαφος για τη δική τους’’θεραπεία’’. Η ευρωπαϊκή ιστορία βρίθει αμέτρητων σχετικών παραδειγμάτων, που όταν τα κατάλαβαν οι λαοί ήταν πολύ αργά .

Μια και αναφερθήκαμε σε εθνικές συνέπειες, διευκρινίζω ότι δεν εννοώ μόνο τις οικονομικές, αφού ‘’ενός κακού μύρια έπονται’’, πέραν του γεγονότος ότι οι αυτοαποκαλούμενοι ριζοσπάστες αριστεροί, προβάλλουν ενίοτε  το εθνικιστικό θυμικό, για να κρατήσουν και να  επεκτείνουν τα κομματικά οφέλη και κεκτημένα. Οι δικοί μας άλλωστε ‘’γιαλαντζί’’ αριστεροί,  έχουν και τους  ετερόδοξους εταίρους, που καλύπτουν  και το δεξιό ‘’κέρας’’ του αμφιλεγόμενου πολιτικού τους  σχηματισμού.  Δηλαδή εκτός από τους μόνιμα χαμογελαστούς   και αραχτούς ΄΄χομπίστες’’,  μας προέκυψαν και οι νεόκοποι ‘’Τραμπίστες’’.

Οι πρώτοι είναι   πρόθυμοι και έτοιμοι να ‘’δώσουν τα ρέστα τους’’, αφού έφθασαν στο σημείο να εκδιώξουν την αριστερή τους  πτέρυγά  για να διευκολύνουν τη ‘’μετάλλαξή’’ τους και  αντί να ‘’καταλάβουν το Νομισματοκοπείο’’  που σχεδίαζαν, υπέγραψαν μετά βαΐων και κλάδων το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο. Οι δεύτεροι όμως, αφού τους τέλειωσαν οι προσχηματικές και εικονικές παραιτήσεις  , μετέχουν στο τσιμπούσι της εξουσίας και ειδικεύονται στις ΄΄απειλές’’ και άλλα λόγια του αέρα ή από αέρος , για να θυμίζουν την ύπαρξή τους.

Θα ήθελα να κλείσω το παρόν, με τη γενικότερη ατυχή παραδοχή ότι η Ευρώπη μας αλλά και ο Κόσμος ολόκληρος, στερούνται πολιτικών προσωπικοτήτων που πρωτοστάτησαν στη μεταπολεμική εξέλιξη και πρόοδο των χωρών και των λαών τους

Αντώνης  Ταρνανάς.

ΜΙΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

          [Γεροντικές απορίες]

            Υπάρχει πληθώρα ερωτήσεων και απαντήσεων, που διακρίνονται για το ύφος, την ευγένεια ή αγένεια, τον δόλο ή την αφέλεια και την ενδεχόμενη σκοπιμότητα και αμέτρητες άλλες  αιτίες και αιτιάσεις, που αφορούν τόσο το περιεχόμενο όσο και κυρίως τον τρόπο διατύπωσής των. Υπάρχουν εύκολες ερωτήσεις με δύσκολες απαντήσεις όπως και το αντίθετο, καθώς επίσης δόλιες, εσκεμμένες και ενίοτε αναπάντητες ερωτήσεις. Όλα αυτά τα στοιχεία των ερωταπαντήσεων, αποτελούν φαινόμενα των καιρών και χαρακτηρίζουν κυρίως εκείνους που μετέχουν σ’ αυτή τη διαδικασία .

            Έχω ακούσει ερωτήσεις που με αιφνιδίασαν, με πείσμωσαν ή με έβαλαν σε τρομερές σκέψεις και απαντήσεις που με αφόπλισαν , με εξόργισαν και με προβλημάτισαν. Με λίγα λόγια, στις οχτώ  δεκαετίες της ζωής μου, έχω ακούσει σχεδόν   τα  πάντα και νόμιζα ότι  ήμουν προετοιμασμένος και για το χειρότερο. Δεν μπορούσα όμως να φανταστώ ότι έχω μείνει τόσο πολύ πίσω και ότι απομένουν πολλά ακόμα να μάθω.

            Τις τελευταίες ημέρες άκουσα δυο απαντήσεις από σημαντικά πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής και έμεινα κυριολεκτικά  άναυδος, άφωνος,  κατάπληκτος, ενεός – όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι μας σοφοί πρόγονοι. Φαίνεται όμως ότι  δεν είχαν προβλέψει τα σημερινά όρια θράσους και ανευθυνότητας για να εφεύρουν λέξεις που θα κάλυπταν και τις σημερινές λεκτικές ανάγκες και εξηγούμαι.

            Σε ερώτηση δημοσιογράφων προς τον Υπουργό μετανάστευσης, τι έχει να πει για τους πέντε νεκρούς πρόσφυγες στη Μόρια Λέσβου, εκείνος απάντησε ‘’ οι θάνατοι αυτοί μας έκαναν σοφότερους’’. Με άλλα λόγια, ο ευαίσθητος, ως τέως  γιατρός χωρίς σύνορα Υπουργός, καλείται να απαντήσει ‘’ με  πόσους θανάτους καθίσταται πάνσοφος’’ και τι σκέπτεται να πράξει  για να κατακτήσει  αυτή την καταξίωση;

            Στην ολομέλεια της Βουλής, με παρόντες όλους τους Βουλευτές , ο Πρόεδρος της Βουλής καλεί τον  Πρωθυπουργό να πάρει τον λόγο. Από  τα ‘’ορεινά’’ της αίθουσας ακούγεται μια δυνατή φωνή. Πρόκειται για τον Υπουργό των Οικονομικών κ. Τσακαλώτο – που είχε ‘’δραπετεύσει’’  από τη θέση του στα υπουργικά- και ζητούσε το λόγο – διακόπτοντας τον αρχηγό του που βρισκόταν ήδη στο βήμα. Από τη ζωντανή μετάδοση δεν είμαι βέβαιος για τα λόγια του Υπουργού, άκουσα όμως ευκρινώς τα λόγια του σοβαρού [αντικειμενικού]  Προέδρου της Βουλής που  [επώνυμα] του έλεγε.. ‘’Κάτσε κάτω…… εγώ αποφασίζω τι είναι απαράδεκτο’’. Όταν , αργότερα ο Πρόεδρος κάλεσε τον Υπουργό- που παρέμενε ακόμα  στα ορεινά- να κάνει την παρέμβασή του, εκείνος ‘’ με νοήματα απάντησε αρνητικά’’.

            Επειδή είμαι άτομο με πολλές απορίες και λόγω ηλικίας με περιορισμένο  χρόνο για να πάρω τις απαντήσεις μου, ερωτώ ρητορικά!!  Τα έδρανα των Υπουργών είναι υποχρεωτικά ή κατ’ επιλογήν  και με ποιες προϋποθέσεις; Ο Πρόεδρος της Βουλής είναι – όπως είπε – εκείνος που αποφασίζει ‘’τι είναι απαράδεκτο’’ ή υπάρχει ο κανονισμός της Βουλής, στο όνομα του οποίου γίνονται οι δέουσες ρυθμίσεις στην αίθουσα; Επειδή δεν τολμώ και δεν ξέρω και τον τρόπο να ενοχλήσω τον κύριο Πρόεδρο  [όλης] της Βουλής, δέχομαι απαντήσεις και από τρίτα πρόσωπα, για να μην πάω στον άλλο κόσμο χωρίς να γνωρίζω τα στοιχειώδη μιας ‘’πρώτη φορά αριστερής Βουλής’’, διότι είχα μείνει στις εμπειρίες μου από την προκάτοχο της θέσης του . Αφού δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας, ας μάθουμε τουλάχιστον τι εννοούν όταν λένε αριστερά και κυρίως αν εννοούν  αριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας.

            Ξέροντας ότι κανείς δεν θα θελήσει ή δεν μπορεί να με βοηθήσει αποτελεσματικά,  καλώ τους σύγχρονους επιστήμονες-γλωσσολόγους, να ‘’εφεύρουν’’ καινούργιους λεκτικούς χαρακτηρισμούς και όρους,  που να καλύπτουν  τις σύγχρονες ανάγκες επικοινωνίας και κατανόησης. Μέχρι τότε βέβαια εγώ και οι όμοιοί μου αφελείς θα έχουμε πολλές απορίες και στρεβλές εντυπώσεις για την πολιτική και γενικότερη επικαιρότητα. Όταν λέμε βούλγαροι και χανουμάκια εννοούμε τους βόρειους γείτονες και τις εξ ανατολών  γειτόνισσες ή  τους οπαδούς κάποιων  ομάδων, όπως μας λένε οι ειδικοί; Αντώνης Ταρνανάς

ΘΑ ΑΚΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ

Αγαπητή μου φίλη [ παραλείπω σκόπιμα τα λοιπά στοιχεία]

Μου περιποιεί ιδιαίτερη τιμή η σκέψη να ακούσεις και τη δική μου άποψη για την Αντιγόνη. Τι μπορώ όμως να προσθέσω εγώ ο ταπεινός αναγνώστης στο άρθρο του κ. Μ. Ηλιάδη και τις παρατιθέμενες τεκμηριωμένες απόψεις, σημαντικών φιλολόγων, σκηνοθετών και τόσων άλλων  ειδικών; Θα μείνω  στην υπόμνηση των απόψεων του  Σλοβένου ‘’φιλόσοφου’’ κ. Ζίζεκ , σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ [3.6.2012], ότι ‘’ Η Αντιγόνη και ο Κρέων είναι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, που απλώς ερίζουν μεταξύ τους με κίνδυνο να διαλύσουν το κράτος. Είναι σέχτες της άρχουσας τάξης, κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ’’ [ δηλαδή όπως η κυρία Γεννηματά και ο κ. Μητσοτάκης]. Πρότεινε δε ,  ‘’ο χορός [ η φωνή του λαού] να αναλάβει την εξουσία , να τους συλλάβει και να εγκαθιδρύσει τη Λαϊκή Κυριαρχία’’. Κάτι σαν τα γκουλάγκ της ’’δημοκρατικής’’ Σοβιετικής Ένωσης, που γνώρισε και υπερασπίζεται , τα οποία μιμήθηκαν απόλυτα τις  μεθόδους των ναζιστικών στρατοπέδων.

Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από τον μαρξιστή ‘’νεοφιλόσοφο’’ που γαλουχήθηκε με τη ‘’δημοκρατική διδαχή του Τίτο’’, που είχα την ατυχία να βιώσω και προσωπικά για 6 συναπτά έτη [1960-1966]. Φαίνεται ότι τα παιδικά τραύματα δύσκολα  θεραπεύονται, όπως προκύπτει και  από τη συνέχεια , αφού ο κ. Ζίζεκ δηλώνει ,συγχρόνως,  υποστηρικτής του κ. Τράμπ [θα μου πείτε ότι το ίδιο κάνει και ο κ. Καμένος, χωρίς να είναι φιλόσοφος]. Όλοι αυτοί έρχονται να επιβεβαιώσουν στην πράξη τη θεωρία ‘’των δύο άκρων’’ που λυσσαλέα ‘’αντιμάχονται’’ και αγνοούν ή παραβλέπουν το γεγονός ότι  , η χρωματική διαφορά δεν εξιδανικεύει τις ‘’φασιστικές’’ αντιλήψεις. Οι δικοί μας όμως νεομαρξιστές, που την ώρα της διδαχής της Αντιγόνης έκαναν την επαναστατική τους γυμναστική με τις   καταλήψεις, δεν βρήκαν δύο λέξεις να αντικρούσουν τον ‘’γκουρού’’ του ριζοσπαστισμού τους, θυμίζοντάς του ότι την Αντιγόνη και τον Επιτάφιο είχε καταργήσει και  ο Μεταξάς και δεν αναγνώρισαν τα στρατεύματα κατοχής;

Δεν θα πω περισσότερα για να μην επαναλαμβάνομαι, θα κλείσω όμως το μικρό μου αυτό σχόλιο, με μια απορία. Πού βρίσκεται και τι λέγει επί του προκειμένου θέματος της Αντιγόνης, ο λαλίστατος κ. Γιώργος Κιμούλης, που δηλώνει ότι προτιμά να τον αποκαλούν ‘’πνευματικό άνθρωπο’’;  Μήπως το γεγονός ότι προορίζεται να αναλάβει διευθύνων σύμβουλος [ πολλά τα λεφτά !!!] του κέντρου πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, ενώ δεν κρύβει την ιδεολογική αντίθεσή του  στην  πλουτοκρατία, του δημιουργεί κάποιες αναστολές; Τελικά , με όλες αυτές τις επιλογές της εξουσίας, μπαίνω στον πειρασμό να διερωτηθώ, μήπως τα όσα κάνουν είναι απόδειξη απειρίας και ανικανότητας και εμείς  άδικα ψάχνουμε για σκοπιμότητες και ιδεολογικές στρεβλώσεις; Όλες οι μέχρι τώρα επιλογές τους, δεν μας πείθουν για τις ικανότητές τους, εκτός αν αποτελούν  τα  προσχήματα για την ανάδειξη του ενός και μοναδικού ηγέτη, που αν μη τι άλλο γνωρίζει άριστα τις μεθόδους των καταλήψεων γενικώς.  Αυτό όμως αποτελεί θέμα  πιο ειδικό και πρέπει να απασχολήσει την επιστήμη και όχι το λαό.

Θα παραθέσω εδώ και ένα πραγματικό περιστατικό, από την εξαετή ζωή μου στο Βελιγράδι, που αναφέρεται  στην Αντιγόνη  και στην Αλίκη. Στη διάρκεια  της εκεί διαμονής μου, παρουσιάστηκε σε κεντρικό κινηματογράφο του Βελιγραδίου,  η ταινία ‘’ το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο’’,  παρουσία και των πρωταγωνιστών  [Παπαμιχαήλ και Βουγιουκλάκη]. Στην αίθουσα παραβρέθηκαν πολλά μέλη της εξουσίας και ήταν κατάμεστη από μαθητές σχολείων που φορούσαν τα χαρακτηριστικά κόκκινα κασκόλ του κόμματος. Στο σημείο της προβολής που ‘’ ο φτωχός καθηγητής χαστουκίζει το πλουσιοκόριτσο’’, έγινε χαμός από τις ιαχές των παιδιών, σαν να έπεσε σύνθημα, ώστε να γίνει και η σχετική ‘’πλύση’’ εγκεφάλου.

Σημειώνω απλά τη λεπτομέρεια ότι η ταινία προβλήθηκε ‘’ντουμπλαρισμένη’’ στα σερβικά, όπως κάθε άλλη ταινία στο σινεμά ή τη μοναδική κρατική τηλεόραση της χώρας και στη μετάφραση είχε γίνει η γνωστή ειδική  ‘’επέμβαση’’ . Σύσσωμη η αίθουσα ανάγκασε τους πρωταγωνιστές να βγουν στη σκηνή  να πουν δυο λόγια στους θεατές και να εισπράξουν το θαυμασμό τους,  τόσο για την καλλιτεχνική τους παρουσία όσο και για την  προσφερθείσα ιδεολογική ικανοποίηση . Αυτά είναι τα συστήματα που ενδεχομένως  κάποιοι επιδιώκουν να επαναφέρουν, μόνο που αυτή τη φορά μου φαίνονται ‘’δίχρωμα’’. Αντώνης Ταρνανάς

Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

Από:
Αποστολή: Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου 2017 05:52 μμ
Προς:
Θέμα: Fwd: Fw: Fwd: Θα ακούν για την «Αντιγόνη» από την… Αλίκη

Συμφωνείς Αντώνη με την απόφαση του Ινστιτούτου για την κατάργηση της διδαχής της Αντιγόνης και του Θουκιδίδη Περιμένω αρθρο σου

Ζ'ητω η Ελλας που βγαζει μονη της τα ματια της Ζητω ο Κίσινγκερ και οι έλληνες δουλοπάρικοί του

Sent: Friday, February 03, 2017 10:20 AM

Subject: Fwd: Θα ακούν για την «Αντιγόνη» από την… Αλίκη

Focus

Θα ακούν για την «Αντιγόνη» από την… Αλίκη

Με την πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής -την οποία μάζεψε το υπουργείο Παιδείας- θα καταργείτο η διδασκαλία της «Αντιγόνης» και του «Επιταφίου» στο Λύκειο. Μιλούν στο Protagon Κώστας Ακρίβος, Βασίλης Παπαβασιλείου, Σωτήρης Χατζάκης, Κώστας Γεουργουσόπουλος και Δήμος Αβδελιώδης

 Μιχάλης Ηλιάδης 3 Φεβρουαριου 2017, 07:23

• Δεν πίστευα ποτέ πως έχουν τέτοιο κύρος οι δικές σου προσταγές, ώστε, αν και θνητός, να ξεπεράσεις άγραφους κι αδιάσειστους νόμους», διαμήνυε η «επαναστάτρια» Αντιγόνη στον άρχοντα Κρέοντα (ταγό των ανθρώπινων νόμων κόντρα και σε εκείνους των θεών), μέσα από τους στίχους του Σοφοκλή.

Αυτή την επανάσταση θα έφταναν να μην την πάρουν στις εκπαιδευτικές αποσκευές τους οι μαθητές Λυκείου των επόμενων γενεών, με βάση την πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (την οποία, τελικά, μάζεψε το υπουργείο Παιδείας), που ήθελε μετά το τετρατάξιο Γυμνάσιο τις τάξεις του Λυκείου να συρρικνώνονται σε δύο και στη διδακτέα και εξεταστέα ύλη (της Γλώσσας) να περιλαμβάνονται μόνον Έκθεση και Λογοτεχνία.

Ίσως έτσι οι μαθητές να έμεναν με μια νέα, τελείως διαφορετική Αντιγόνη, όπως την οραματίστηκε, ως Σοφοκλής της Νέας Εποχής, ο γκουρού -και του Πρωθυπουργού- Σλαβόι Ζίζεκ, σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στις 3 Ιουνίου του 2012: «Η Αντιγόνη και ο Κρέων είναι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, που απλώς ερίζουν μεταξύ τους με κίνδυνο να διαλύσουν το κράτος. Είναι σέχτες της άρχουσας τάξης, κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ο Χορός, η φωνή του λαού, θα πρέπει να βγει από τον ανόητο ρόλο του σοφού σχολιασμού, να αναλάβει την εξουσία, να τους συλλάβει και να εγκαθιδρύσει τη Λαϊκή Κυριαρχία».

Πέρα από τη διαμαρτυρία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φιλολόγων, που απλώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσο που ο υπουργός Παιδείας χρειάστηκε να την μαζέψει προτού οδηγήσει σε κατακραυγή, τυχόν κατάργηση της «Αντιγόνης» του Σοφοκλή από τη Β’ Λυκείου, όπως και εκείνη του «Περικλέους Επιταφίου» κατά Θουκυδίδη από την Γ’ Λυκείου δεν θα ήταν παρά δύο ακόμη ενδείξεις στην πορεία «υποβάθμισης, μέρα με τη μέρα και χρόνο με το χρόνο, των ανθρωπιστικών σπουδών», όπως το έθεσε, μιλώντας στο «Protagon», ο συγγραφέας και φιλόλογος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Κώστας Ακρίβος (από τους συντάκτες του εκπαιδευτικού πονήματος «Νεοελληνική Λογοτεχνία»). «Αν αρχίζουμε με τα ίδια μας τα χέρια να βγάζουμε τα μάτια μας. Πώς θα φτάναμε να φανταζόμαστε τους πολίτες στις επόμενες γενιές; Θα ξέρουν μόνον excel και word;»

Τι σημαίνει για τον επόμενο πολίτη η «Αντιγόνη»; «Του μαθαίνει τι είναι γραπτός και άγραφος νόμος. Πάνω σε αυτό χτίζονται οι αξίες της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της τιμιότητας», λέει ο κ. Ακρίβος. «Όσο για τον Επιτάφιο, διδάσκει την έννοια του πολίτη και δίνει την ευκαιρία στον καθηγητή να μιλήσει στην τάξη για την έννοια της ξενοφοβίας και τον τρόπο που υποδεχόμαστε τον ξένο. Η βασική αξία που διδάσκει είναι ο αυτοσεβασμός και πως δεν παρανομούμε από το9 δέος. Ένα εσωτερικό δέος. Καθώς η νομιμοφροσύνη μπορεί να πηγάζει από τον εσωτερικό αυτοσεβασμό, το φόβο, την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια, αξίες που κατακτώνται με την παιδία και το διάλογο».

Έχει νόημα να καταλήξουμε, με ανάλογες κινήσεις, «να είναι περιττοί οι φιλόλογοι και οι ανθρωπιστικές σπουδές;», όπως έθεσε το ερώτημα ο Κώστας Ακρίβος. «Να βγάζουμε παιδιά τεχνοκράτες, που να ξέρουν μόνον πώς να μπουν στο Διαδίκτυο;»

Πίσω από την πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής φαίνεται πως κρυβόταν μία ακόμη από τις περικοπές εκπαιδευτικών δαπανών που φωνάζει «μνημονιακή υποχρέωση». Οι αριθμοί μιλούν: Η μείωση των ωρών κατά τρεις στη Β’ Λυκείου φέρεται να εξοικονομεί 11.304 ώρες και 565 περίπου εκπαιδευτικούς, με τη μείωση των ωρών κατά τέσσερις στη Γ’ Λυκείου άλλες 15.416 ώρες και 770 εκπαιδευτικούς. Με δυο λόγια μιλάμε για εξοικονόμηση κάπου 1.300 θέσεων. Σε αυτή την περίπτωση θα επιβεβαιωνόταν η γερμανική Suddeutche Zeitung πως «η Ελλάδα δεν έχει πλέον την ευθύνη για το παρόν και το μέλλον της». Ή, εν κατακλείδει, όπως το έθεσε και ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης στο «Protagon», «θα φτάναμε η μνημονιακή υποχρέωση να καταστρέψει την εθνική διαχρονία».

Μέγα λάθος, προσθέτει ο ίδιος, που έχει ξεκινήσει από τη μείωση και απαξίωση της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στην εκπαιδευτική ροή. «Αυτό σπάει τη διαχρονία της γλώσσας και του πολιτισμού. Αν χάσουμε τα αρχαία ελληνικά, χάνουμε και τον Παπαδιαμάντη». Η «Αντιγόνη», πιστεύει ο θεατράνθρωπος, «είναι ένας ύμνος στη Δημοκρατία. Η αντίληψη της ύβρεως και η αποθέωση του θάρρους και της τόλμης έναντι του θεσμού, που από το ιστορικό του μέγεθος απαξιώνει την ίδια τη ζωή και τους κανόνες της».

Με προτάσεις, σαν αυτή του εξοβελισμού, κάποτε δεν θα μπορεί ο νέος πολίτης να κατανοεί όχι μόνον την ουσία του έργου του Σοφοκλή – ογκόλιθου για την παγκόσμια δραματουργία και την ευρωπαϊκή σκέψη – αλλά ούτε καν εκείνο το γνωστό, για τον ανίκητο στη μάχη έρωτα, το «Έρως ανίκατε μάχαν». Πάλι καλά που ακόμη προβάλλεται, διαρκώς, η ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο», με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και κάποιοι, νεώτεροι, μαθαίνουν τουλάχιστον την ερμηνεία του εμβληματικού στίχου…

«Σειρά ερωτημάτων έχει απαντηθεί από αυτά τα εμβληματικά κείμενα, την Αντιγόνη και τον Επιτάφιο, ανά τους αιώνες», καταλήγει ο Σωτήρης Χατζάκης

Βέβαια, μπορεί το υπουργείο Παιδείας να κάλυψε την πρόταση εξοβελισμού από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, αλλά αν παρατηρήσει κάποιος το πλαίσιο που οργανώνεται υπογείως η «νέα» εκπαιδευτική πορεία, θα δει πως και οι ώρες διδασκαλίας στο Δημοτικό Σχολείο -για αντίστοιχους ή μνημονιακούς λόγους; – μειώθηκαν κατά μία ώρα, αφήνοντας ξεκρέμαστα τα παιδιά και τους γονείς σε αδυναμία να τα παραλάβουν. Ή την ψυχολογική υποστήριξη των παιδιών με ειδικές ανάγκες να υφίσταται σκληρές περικοπές. Μπορεί και να φτάνει η κατάσταση να δικαιώνει παλιές ρήσεις του σκηνοθέτη Βασίλη Παπαβασιλείου περί «σφετερισμού της πραγματικότητας από τις δυνάμεις του τσίρκου» ή για «τη δύναμη του γελοίου που αυτοκαταγγέλλεται» – και στην περίπτωση της Αντιγόνης και του Επιταφίου.Σήμερα διαρθρώνει την σκέψη του, μιλώντας στο «Protagon», με άλλα λόγια: «Μην περιμένετε να με βρείτε αντίθετο στην άσκηση του κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας. Εξηγούμαι: Πιστεύω ότι τυχόν εξοβελισμός της Αντιγόνης και του Επιταφίου επιβεβαιώνει την αξία της εθνικής κυριαρχίας, εφόσον η εκπαίδευση στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπόκειται στην αρχή της επικουρικότητας, δηλαδή δεν είναι αντικείμενο κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά είναι αποκλειστική ευθύνη των κρατών μελών. Φαντάζεστε τι εξάμβλωμα εκπαιδευτικού προγράμματος θα προέκυπτε αν είχαν την ευθύνη της κατάρτισής του οι απαίσιες και πάντα νεοφιλελεύθερες Βρυξέλλες;

»Θα βλέπαμε τότε, πιθανώς, ένα σώμα διδακτέας ύλης σκέτο αχταρμά, που θα περιλάμβανε Σαίξπηρ, Μοντένιο, Γκαίτε, Ντοστογιέφσκι και ασφαλώς Όμηρο, Σοφοκλή και Θουκυδίδη. Πόσο δίκιο θα είχε τότε ο Τραμπ να ζητάει τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης;»

Την ελπίδα του ότι «κάποιοι πατριδοκάπηλοι φασίστες διέσπειραν τις φήμες για την κατάργηση από την εκπαίδευση των Ελλήνων» της «Αντιγόνης» και του «Επιταφίου» εξέφρασε στο παρόν ρεπορτάζ ο – επανειλημμένα – μεταφραστής της τραγωδίας του «Σοφοκλή», συγγραφέας, κριτικός θεάτρου και φιλόλογος Κώστας Γεωργουσόπουλος. Και μας θυμίζει:

«α) Την «Αντιγόνη» και τον «Επιτάφιο» είχε καταργήσει ο Μεταξάς.
»β) Την «Αντιγόνη» και τον «Επιτάφιο» ΔΕΝ αναγνώρισαν τα στρατεύματα κατοχής.
»γ) Την «Αντιγόνη» ανέβασαν το 1917 στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού για την Οκτωβριανή Επανάσταση.
»δ) Την «Αντιγόνη» ανέβασαν στο Γιοχάνεσμπουργκ, μετά την κατάργηση του απαρτχάιντ, οι καταπιεσμένοι έγχρωμοι και μάλιστα τον Κρέοντα υποδυόταν λευκός ηθοποιός και την Αντιγόνη μαύρη.
»ε) Πριν είκοσι χρόνια στους Δελφούς ο μεγαλύτερος ακόμη και σήμερα εν ζωή διανοούμενος της Ευρώπης Τζορτζ Στάινερ, που είχε γράψει το αριστούργημα «Οι Αντιγόνες» (στα ελληνικά από τις εκδ. Καλέντη), δήλωνε ευθαρσώς ως Κεντροευρωπαίος εμποτισμένος με τα δόγματα του Κράτους Δικαίου του Κρέοντα δεν μπορούσε να κατανοήσει αυτό το «παλαβό κορίτσι»!!». Τυχόν κατάργηση της Αντιγόνης ως μαθήματος στα ελληνόπουλα, συνεχίζει, είναι με τα επιχειρήματα του Στάινερ η λογική της ορθολογικής Ευρώπης, δηλαδή του Σόιμπλε, και ελπίζω να μην είναι δέσμευση της τρόικας».

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος υπερασπίζεται με ανάλογη ζέση και τον Επιτάφιο, «τη βίβλο γενέσως της Δημοκρατικής Πολιτείας, που κάθε φράση του είναι άρθρο του εν ενεργεία ελληνικού και κάθε ευρωπαϊκού Συντάγματος;» Αλήθεια, τι λέει ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη»; Δεν γνωρίζω τα γράμματα που γνωρίζουν οι προτείνοντες, αλλιώς θα τους παρέπεμπα στον Έγκελο, που στηρίζει όλη την επιχειρηματολογία του στην «Φιλοσοφία της Ιστορίας» στο Α’ Στάσιμο της «Αντιγόνης» και στην Ανάλυση του Χάιντεγγερ που επιχειρηματολογεί πάνω στο ίδιο Στάσιμο (είχε δημοσιευτεί παλαιότερα στις «Εποχές», το περιοδικό ύψιστης πολιτιστικής στάθμης του ΔΟΛ, με συντακτική επιτροπή τον Σεφέρη, τον Θεοτοκά, τον Σαββίδη και διευθυντή τον Τερζάκη).
»Η «Αντιγόνη» λοιπόν, 2.500 τώρα χρόνια, αναφέρεται σε αυτό που λέει ο Έγκελος, την σύγκρουση δύο Δικαίων, του ανθρώπινου που εκφράζει κάθε εποχή τις ανάγκες (πολιτικές, οικονομικές, ηθικές, κοινωνικές και πολιτιστικές) μιας συγκεκριμένης πολιτείας και του Δικαίου που υπόκειται σ’ όλα αυτά, της βαθιάς παράδοσης της ανθρώπινης ιστορίας που δεν μεταλλάσσεται, δεν προσαρμόζεται σε συμφέροντα, αλλά εκκινά από μια εσωτερική αναγκαιότητα, μια υπαρξιακή νομοτέλεια, ριζιμιά που καθορίζει τα πλαίσια που διαχωρίζουν τον άνθρωπο εν κοινωνία από την αγέλη που χρειάζεται τη μαγκούρα του τσοπάνη».

-epitafios-poios-paizei-me-ti-diaxronia-mas-44341339535

Η ΠΙΟ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Κοσμώ την ιστοσελίδα μου με ένα άρθρο του διασημότερου ανθρώπου της εποχής μας, Στίβεν Χόκινγκ, με την ελπίδα να το διαβάσουν όσοι δεν έτυχε να τους περιέλθει από άλλη πηγή. Α..Τ.



Πριν μόλις λίγες ημέρες, έσπευσε σε νοσοκομείο της Ρώμης αισθανόμενος αδιαθεσία. Στα 74 του ο Στίβεν Χόκινγκ καταφέρνει ακόμα να κερδίζει την μάχη με την σπάνια νόσο ALS (αμυοατροφική πλευρική σκλήρυνση), ενάντια σε κάθε ιατρική εκτίμηση.
Η είδηση της μεταφοράς του στο νοσοκομείο έκανε τον γύρο του κόσμου, η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα μπήκε σε κατάσταση... συναγερμού, αλλά ο Χόκινγκ για μια ακόμα φορά απεδείχθη δυνατός. Μια απλή αδιαθεσία στάθηκε αφορμή για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις, πριν πάρει το εξιτήριο από το νοσοκομείο της ιταλικής πρωτεύουσας και το αεροπλάνο για το Κέιμπριτζ.
Κάποιες ώρες μετά, στην βάση του πλέον, ο σπουδαίος φυσικός κατάφερε να βρεθεί για ακόμα μια φορά στο επίκεντρο, γράφοντας ένα εκτενές άρθρο στο Guardian. Όχι επιστημονικό, όπως αυτά που του εξασφάλισαν την έδρα του καθηγητή στο πιο διάσημο πανεπιστήμιο του κόσμου, όχι εκλαϊκευμένης επιστήμης, όπως αυτά που του χάρισαν παγκόσμια φήμη και αναγνώριση, όχι αυτοβιογραφικό, όπως αυτά που τον έχρισαν έναν μικρό ήρωα που πάλεψε (και ακόμα παλεύει) ενάντια στις πιθανότητες.
«Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας»           Σελίς 2 Το άρθρο του Χόκινγκ, αυτή τη φορά είναι αυστηρώς πολιτικού περιεχομένου. Μιλώντας για έναν πλανήτη που γυρνάει σελίδα, ο Χόκινγκ φροντίζει να μας αποδείξει πως μερικές φορές η «απόλυτη» και «ορθολογική» σκέψη ενός επιστήμονα, ακόμα και αν αυτός ανήκει στα υψηλότερα στρώματα των κοινωνικών ελίτ, μπορεί να γίνει πολύ πιο «ρομαντική» από σημερινή μας πολιτική πραγματικότητα.
Ορμώμενος από τις ανατρεπτικές πολιτικές εξελίξεις σε Βρετανία και Η.Π.Α, ο σπουδαίος φυσικός προτρέπει τις παγκόσμιες ελίτ να αλλάξουν κατεύθυνση, ενώ παράλληλα καλεί τον κόσμο να συσπειρωθεί και μέσα από την αλληλεγγύη να σταθεί όρθιος, αντιμετωπίζοντας τις φουρτούνες που ακολουθούν, αφού η ανθρωπότητα γυρίζει σελίδα.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο του Στίβεν Χόκινγκ, όπως το δημοσίευσε ο Guardian:
Ως θεωρητικός φυσικός με έδρα το Κέιμπριτζ, έζησα τη ζωή μου σε μία ασυνήθιστη, προνομιακή φούσκα. Το Κέιμπριτζ είναι μία ασυνήθιστη πόλη, χτισμένη γύρω από τον πυρήνα ενός εκ των καλύτερων πανεπιστήμιων του κόσμου. Σε αυτή τη πόλη, η επιστημονική κοινότητα, της οποίας είμαι μέλος από 20 ετών, είναι ακόμη πιο εκλεπτυσμένη.
Μέσα σε αυτή την κοινότητα λοιπόν, η μικρή ομάδα των διακεκριμένων θεωρητικών φυσικών, με τους οποίους έχω εργαστεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου, μπαίνει κάποιες φορές στο πειρασμό να θεωρεί τον εαυτό της «κορυφή». Σε κοινή κατεύθυνση με όλα αυτά, η δημοσιότητα που απέκτησα μέσω των βιβλίων μου αλλά και η απομόνωση που μου επέβαλε η ασθένεια μου, αισθάνομαι πως ύψωσε ακόμα περισσότερο τον «γυάλινο» πύργο μου.
Ως εκ τούτου η πρόσφατη απόρριψη των ελίτ, τόσο στις Η.Π.Α όσο και στην Μεγάλη Βρετανία, από την κοινωνία, έχει στόχο και εμένα, που ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Ο,τι και να πιστεύουμε για την απόφαση του βρετανικού εκλογικού σώματος να απορρίψει την Ευρωπαϊκή Ένωση και των Αμερικανών να «αγκαλιάσουν» τον Ντόναλντ Τραμπ, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι αναλυτές θεώρησαν τις κινήσεις αυτές ως «κραυγές» θυμού, από πολίτες που νιώθουν προδομένοι από τους ηγέτες τους.
Ήταν η στιγμή που οι «ξεχασμένοι» βρήκαν τις φωνές τους για να μιλήσουν και να απορρίψουν τις συμβουλές και τις παροτρύνσεις των «ειδικών» και της ελίτ.
«Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας»           Σελίς 3 Δεν αποτελώ εξαίρεση σε αυτό το κανόνα. Προειδοποίησα πριν από το Brexit, ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έχει πολύ κακές επιπτώσεις στην ανάπτυξη της επιστήμης στην Βρετανία, ότι αν φεύγαμε θα κάναμε ένα βήμα προς τα πίσω, όμως οι ψηφοφόροι δε με άκουσαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον από τους πολιτικούς ηγέτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες και τις προσωπικότητες της δημόσιας σφαίρας που έδιναν ακριβώς τις ίδιες συμβουλές και προειδοποιήσεις.
Αυτό που τώρα έχει σημασία, ίσως περισσότερο από τις αποφάσεις των δύο εκλογικών σωμάτων, είναι ο τρόπος που θα αντιδράσει η ελίτ. Θα υποβαθμίσουμε και θα απορρίψουμε αυτές τις επιλογές ως ξεσπάσματα ωμού λαϊκισμού που αδυνατεί να συνυπολογίσει όλα τα δεδομένα; Θα προσπαθήσουμε να παραβλέψουμε τις επιλογές όλων αυτών των ανθρώπων και ό, τι αυτές εκπροσωπούν; Κατά την άποψη μου, μια τέτοια στάση θα αποτελούσε ολέθριο λάθος.
Οι ανησυχίες που διέπουν αυτές τις ψήφους, για τις οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και την επιτάχυνση των τεχνολογικών αλλαγών είναι απολύτως κατανοητές. Η αυτοματοποίηση των εργοστασίων έχει ήδη αποδεκατιστεί τις θέσεις εργασίας στις παραδοσιακές κατασκευές και η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι βέβαιο πως θα οξύνει αυτό το φαινόμενο, πλήττοντας βαθιά τις μεσαίες τάξεις και αφήνοντας διαθέσιμες μόνο τις θέσεις που απαιτούν δημιουργικότητα και ανθρώπινη εποπτεία.
Αυτό με τη σειρά του θα διογκώσει τις ήδη μεγάλες οικονομικές ανισότητες σε όλο τον κόσμο.
Το διαδίκτυο και οι πλατφόρμες θα επιτρέπουν σε πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων να συγκεντρώσουν αμύθητο πλούτο, διατηρώντας επιχειρήσεις με ελάχιστες θέσεις εργασίας, αλλά με τεράστιο κέρδος. Αυτή η εξέλιξη φαντάζει αναπόφευκτη, αλλά και καταστροφική για τις κοινωνίες. Αυτό πρέπει να το αναλογιστούμε σε παράλληλη προβολή με την οικονομική κατάρρευση, που φανέρωσε ότι στις κοινωνίες μία μικρή ομάδα ανθρώπων που δραστηριοποιούνται στον οικονομικό κλάδο μπορούν να εξασφαλίσουν υπέρογκες αμοιβές, την ώρα που οι υπόλοιποι απλώς «ασφαλίζουμε» την επιτυχία τους και «πληρώνουμε τον λογαριασμό» όταν η απληστία τους μας οδηγεί όλους μαζί στον γκρεμό.
Ζούμε σε ένα κόσμο μιας διαρκώς διογκούμενης οικονομικής ανισότητας, στον οποίο ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν όχι μόνο το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει, αλλά και την ελπίδα τους να βγάλουν τα προς το ζην να εξαφανίζεται. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που στο πρόσωπο του Τραμπ και στην προοπτική του Brexit είδαν μια νέα προοπτική, μια ευκαιρία να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο.
«Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας»           Σελίς 4 Η ευρεία χρήση του διαδικτύου και των social media σε παγκόσμιο επίπεδο, οδήγησε σε ακόμα ένα αποτέλεσμα. Η σκληρή φύση όλων αυτών των ανισοτήτων προβλήθηκε παντού, μπόρεσε να αποκαλυφθεί πλήρως, σε αντίθεση με παρόμοιες καταστάσεις του παρελθόντος.
Για μένα η δυνατότητα της χρήσης της τεχνολογίας για επικοινωνία ήταν μία απελευθερωτική και θετική εμπειρία. Χωρίς την τεχνολογία δεν θα μπορούσα να εργάζομαι όλα αυτά τα χρόνια. Παράλληλα όμως, οι ζωές των πλουσιότερων ανθρώπων, στις πιο αναπτυγμένες περιοχές του πλανήτη είναι «βασανιστικά» ορατές, προσιτές σε οποιονδήποτε έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο, όσο φτωχός κι αν είναι. Πιο πολλοί άνθρωποι έχουν κινητό, από αυτούς που έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και αυτό σημαίνει πως σχεδόν όλοι μας σε αυτόν τον πλανήτη, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ύπαρξη αυτής της τεράστιας ανισότητας.
Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης είναι άμεσες: ο αγροτικός κόσμος θα οδηγείται σε φτωχές πόλεις, με πλοηγό την ελπίδα. Όταν ο κόσμος δει πως η «νιρβάνα» του Instagram δεν είναι εφικτή ούτε εκεί, θα αναζητήσει καλύτερη τύχη στην απέναντι όχθη, ακολουθώντας το ρεύμα των οικονομικών μεταναστών και ταξιδεύοντας για μια καλύτερη ζωή. Οι μεταναστευτικές ροές, με την σειρά τους, δοκιμάζουν τις αντοχές των χωρών που τους υποδέχονται, αυξάνοντας συνεχώς τον πήχη της ετοιμότητας και των υποδομών για τις τελευταίες. Κάπως έτσι, φθείρεται η κατανόηση των πολιτών και τροφοδοτείται ο πολιτικός λαϊκισμός.
Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της ιστορίας, το είδος μας πρέπει να λειτουργήσει σαν ένα σύνολο, συνεργατικά. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί.
Αντιμετωπίζουμε τεράστιους περιβαλλοντικούς κινδύνους: κλιματική αλλαγή, υπερπληθυσμό, επιδημίες, μόλυνση των ωκεανών, προβλήματα στην τροφική παραγωγή και εξαφάνιση των ειδών. Όλα αυτά πρέπει να μας υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε στην πιο επικίνδυνη φάση της ανθρώπινης ανάπτυξης. Έχουμε τα τεχνολογικά μέσα να καταστρέψουμε τον πλανήτη μας, αλλά ακόμα δεν έχουμε τα μέσα για να ξεφύγουμε από αυτόν. Ίσως σε κάποια χρόνια να μπορέσουμε να εξαπλωθούμε και σε άλλους τόπους πέραν της Γης, αλλά ως τότε πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να προστατεύσουμε τον μοναδικό μας πλανήτη.
Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει τα έθνη να χτίσουν γέφυρες και όχι τείχη μεταξύ τους.  
«Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας»           Σελίς 5 Αλλά για να το πετύχουμε, θα πρέπει οι ηγέτες του κόσμου να αντιληφθούν πως απέτυχαν και πως απογοήτευσαν τους πολίτες. Με τους πόρους να συγκεντρώνονται στα χέρια των λίγων, θα πρέπει να μάθουμε να μοιραζόμαστε περισσότερο από όσο σήμερα. Με τις θέσεις εργασίας να μειώνονται, με ολόκληρες βιομηχανίες να κλείνουν, θα πρέπει να βοηθήσουμε τους λαούς να διασώσουν τον τόπο τους, να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της εποχής. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να τους παρέχουμε την απαραίτητη οικονομική βοήθεια, για όσο χρειαστεί ώστε να το πετύχουν.
Αν οι κοινωνίες και οι οικονομίες δεν αντέχουν ένα τόσο μαζικό κύμα μετανάστευσης, θα πρέπει να αλλάξουμε κατεύθυνση, προσπαθώντας να στηρίξουμε την παγκόσμια ανάπτυξη. Αυτός είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος ώστε τα εκατομμύρια των μεταναστών να ξαναβρούν την χαμένη ελπίδα, που έσβησε στον τόπο τους. Να αναζητήσουν το καλύτερο μέλλον στο ίδιο τους το σπίτι.
Μπορούμε να το κάνουμε, είμαι πολύ αισιόδοξος για το είδος μου. Για να το κάνουμε όμως, πρέπει οι παγκόσμιες ελίτ, από το Λονδίνο στο Χάρβαρντ, από το Κέιμπριτζ στο Χόλλυγουντ, να εμπεδώσουμε το μήνυμα που στάλθηκε αυτή τη χρονιά. Να μάθουμε, πάνω από όλα, την ταπεινοφροσύνη.


Πηγή: «Η πιο επικίνδυνη στιγμή της ανθρωπότητας» - Ενα άρθρο-ποίημα του Στίβεν Χόκινγκ | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/305960/i-pio-epikindyni-stigmi-tis-anthropotitas-enaarthro-poiima-toy-stiven-hokingk#ixzz4Wg3sUhS9 

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΌ ΔΙΔΑΓΜΑ

            [Ένα ακόμα πάθημα που δεν μας έγινε μάθημα]

            Είναι παλιές οι αμαρτίες που πληρώνουμε σήμερα, όσο παλιά είναι και η ιστορία μας. Το κακό είναι ότι τα όσα δεινά έχουν σωρεύσει στη χώρα μας οι κατά καιρούς απερίσκεπτες ενέργειές μας , δεν μας έχουν βοηθήσει να μάθουμε από τα παθήματά μας και φθάσαμε στο αβέβαιο σήμερα και ακόμα αναζητούμε τα αίτια. Πότε μας φταίνε οι ατυχείς συγκυρίες, πότε οι κακοί μας πολιτικοί  κυρίως όμως   μας φταίνε οι κακοί ξένοι. Ποτέ δεν φταίμε εμείς οι ίδιοι και οι επιλογές μας.

            Θα προσπαθήσω μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, αφού τα παλαιότερα εθνικά μας αμαρτήματα  έχουν περάσει ήδη στην ιστορία μας και δεν χρήζουν επανάληψης. Θα μείνουμε λοιπόν σε όσα  μας έφεραν  και μας κρατούν  στα μνημόνια- με την όποια νεώτερη ερμηνεία ή ονομασία τους - αναφέροντας    περιληπτικά και σύντομα τους κυριότερους σταθμούς τους.

            Με τη γνωστή προχειρότητα που διέπει το συνολικό μας βίο, μπήκαμε  ‘’ανέτοιμοι’’ και άρον – άρον ,στη Νομισματική Ένωση, με θριαμβολογίες, φωτογραφίες με τα Ευρώ που μας έδιναν  πλέον τα ATM και τις περήφανες δηλώσεις για την οριστική έξοδο από τη μιζέρια και την ‘’ψωροκώσταινα’’. Μετά ακολούθησε η ‘’φυσική’’ προσωρινή  ευμάρεια και η κατάκτηση όλων εκείνων που είχαμε στερηθεί σαν λαός και σαν χώρα, μια ολόκληρη ζωή. Χωρίς σκέψη, μα κυρίως χωρίς καθοδήγηση και προγραμματισμό, γέμισαν οι αυλές των σπιτιών μας με αυτοκίνητα – για μας και τα παιδιά μας, ταξιδεύσαμε στα πέρατα του κόσμου, γίναμε γαλαντόμοι και αγοράσαμε ό,τι τελειότερο πρόσφερε η ηλεκτρονική τεχνολογία. Όλα αυτά βέβαια με δανεικά, αφού οι καλές τράπεζές μας, σχεδόν μας εκλιπαρούσαν για ένα δάνειο ‘’μπίτ παρά’’. Με τη γνωστή  υπερβολή  μας  αλλά και το σύνδρομο  στέρησης που ανέκαθεν μας διέκρινε, τα  δοκιμάσαμε σχεδόν  όλα, έχοντας και την ενθάρρυνση των αρμοδίων να ζήσουμε το μεγαλείο μας. Παραλείψαμε όμως να κάνουμε και κάτι που θα μας εξασφάλιζε το αντίκρισμα  αυτής της υπέρμετρης κατανάλωσης. ‘’Κατέβασαν όλοι τα μολύβια’’ και απολάμβαναν το μάννα εξ ουρανού, που με δικές μας θυσίες, εξασφάλιζαν οι κυβερνώντες στη χώρα μας.

            Οι κυβερνώντες λοιπόν,  αντί να συγκρατήσουν το λαό από τις υπερβολές, προχώρησαν και εκείνοι  σε ανοίγματα, αφού είχαν την ίδια ευχέρεια πρόσβασης σε δανεικά, για να βολέψουν κάποιους δικούς τους, να βολευτούν και οι ίδιοι, χωρίς ποτέ να κάνουν κουβέντα για το ΜΕΤΡΟ που πρέπει να διακρίνει τους εχέφρονες. Δεν είμαι βέβαιος αν, τελικά έλλειπε το μέτρο ή η σύνεση, αφού είναι πιθανό να έλλειπαν και τα δύο από τους πολιτικούς μας και το λαό, που είχε ήδη ‘’πέσει με τα μούτρα’’ στη χλιδή που του πρόσφεραν οι ‘’κουτόφραγκοι’’. Με τη γνωστή μας και πάλι καθυστέρηση  κάποιος Πρωθυπουργός μας φώναξε ή μάλλον ψέλλισε κάτι για την ανάγκη να ‘’ληφθούν επειγόντως μέτρα’’, διότι η οικονομία μας δεν πάει καλά. Την άποψη αυτή δεν αποδέχτηκαν τα λοιπά Κόμματα αλλά ούτε  ο Υπουργός Οικονομικών της Κυβέρνησης, εν όψει  των εκλογών. Την ίδια εποχή ακούστηκε και το  αντίπαλο σύνθημα ‘’ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ’’.

            Έγιναν εκλογές τις οποίες φυσικά κέρδισε ο ‘’λεφτά υπάρχουν’’ και άρχισαν τα πρώτα οικονομικά παρατράγουδα. αφού, εν τω μεταξύ, το Σεπτέμβριο του 2008 , με την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς, άρχισε μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Οι σοφοί όμως οικονομικοί εγκέφαλοι της χώρας μας, υποστήριζαν, ότι η χώρα  ‘’είναι απόλυτα θωρακισμένη’’ και δεν κινδυνεύουμε. Μεσολάβησαν και πολλά άλλα  σχετικά, μέχρι που μια μέρα  εμφανίστηκε ο Πρωθυπουργός μας στο γραφικό λιμάνι του Καστελόριζου [23.4.2010] και  ανήγγειλε ηρωικά ότι μπήκαμε σε μνημόνιο. Λέγεται και υπάρχουν σχετικές μαρτυρίες και προσωπικές ομολογίες, ότι ο Πρωθυπουργός μας είχε ήδη ενωρίτερα ‘’βολιδοσκοπήσει’’ τον φίλο του Διευθυντή του ΔΝΤ κ. Στρός Κάν.

Λεγόταν  μάλιστα από τον αρχηγό της τότε  αντιπολίτευσης, ότι το πρώτο θέμα που θα φέρει στη Βουλή, θα είναι η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τον Πρωθυπουργό του 1^ου μνημονίου.  Στην Ελλάδα πολλά λέγονται και δεν γίνονται και συνήθως επιχειρούνται πράγματα που δεν τα περιμένουμε. Κυκλοφόρησαν μάλιστα και φήμες  για ‘’πείραγμα’’ των οικονομικών στοιχείων της χώρας από την ΕΛΣΤΑΤ, ώστε να καταστεί δυνατή η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, όπως και τόσες άλλες φημολογίες, για διάφορες λίστες που αφορούσαν συγγενείς και ημετέρους, ‘’στικάκια’’ που, περιέργως, χάθηκαν από τα συρτάρια των Γραμματέων Υπουργών και τόσα άλλα φαιδρά αλλά συνηθισμένα στη χώρα μας.

            Ανεβοκατέβηκαν Κυβερνήσεις και έγιναν προσπάθειες σωτηρίας, χωρίς αποτέλεσμα ή μάλλον με σκοπό να περισωθούν τα προσχήματα ή να προβάλουν κάποιοι τον μικρομεγαλισμό τους και τελικά, από ένα μικρό πολιτικό χώρο κάποιων ειδικών στις καταλήψεις, ακούστηκε αυτό που περίμενε ο προδομένος λαός. Με στεντόρεια φωνή διακήρυξαν σαφώς και χωρίς περιστροφές, δεν πάει άλλο και ότι θα ‘’σκίσουν όλα τα μνημόνια’’ – αφού εν τω μεταξύ είχε ακολουθήσει και 2^ο, θα αποκαλυφθούν και θα πληρώσουν όσοι έκλεψαν και ότι η χώρα θα γνωρίσει την ηθική της 1^ης φοράς αριστερά. Πρόσθεσαν μάλιστα και τον παιάνα ότι ‘’ θα χτυπούν τα νταούλια και τους ζουρνάδες και θα χορεύει στο ρυθμό τους όλη η Ευρώπη’’. Επειδή οι απελπισμένοι πιάνονται ακόμα και από μαλλιά τους για να σωθούν, έβαλαν ένα  χεράκι να  τους φέρουν στην εξουσία – μήπως επωφεληθούν και αυτοί -παραβλέποντας ακόμα και  την ‘’παρά φύσιν’’ σύμπραξη με δεξιούς καραμπινάτους, διότι το θεώρησαν αναγκαίο κακό.

            Παραλείπω τα όσα γνωστά διαδραματίστηκαν τα δύο αυτά χρόνια [ που διέψευσαν κάθε σχετική προσδοκία όπως  τα βιώσαμε όλοι μας, ενώ  πανηγυρίζονται υπερήφανα] και   μένω στις πιο πρόσφατες   δηλώσεις  της κυβερνητικής νομενκλατούρας. Επιμένουν ότι δεν θα νομοθετηθεί κανένα πρόσθετο περιοριστικό μέτρο, ότι επιβάλλεται να συζητηθεί στη Βουλή το θέμα της Δραχμής και μένω στη βαρύγδουπη δήλωση του κυρ Αλέκου, ότι δεν βλέπει πλέον  ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, πράγμα που κατ’ αυτόν αποτελεί δείγμα βελτίωσης και συνεπώς πεδίον  δόξας λαμπρόν. Δηλαδή μετά την ‘’επαναφορά των συσσιτίων της κατοχής’’ , έχουμε και τη λαμπρή περίοδο που  οι άνθρωποι σταμάτησαν να ψάχνουν τα σκουπίδια. Κυρ Αλέκο,  με την αυτοκινητάρα που κυκλοφορείς είναι δύσκολο να βλέπεις τι συμβαίνει στους κάδους απορριμμάτων , αλλά εγώ που κυκλοφορώ μόνο με τα πόδια βλέπω ότι  στους κάδους ‘’ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΠΙΑ  ΣΚΟΥΠΔΙΑ [’συλλέξιμα] ’’  ούτε καν  για ποντικούς και αρουραίους και αυτό δεν αποτελεί στοιχείο βελτίωσης αλλά μόνιμης επιδείνωσης της ζωής μας.

Δεν έχει νόημα πια να απευθυνθώ στους κυβερνήτες μας γενικώς , αφού παίρνουν  το χάπι της αισιοδοξίας και επαναλαμβάνουν τα δικά τους , αδιαφορώντας για οτιδήποτε διαφορετικό λέγεται .Περιορίζομαι όμως  στο λαό, στους ψηφοφόρους, που κάποιοι έδειξαν ότι μεταμελήθηκαν και ‘’σκέπτονται’’ να γίνουν κοψοχέρηδες έστω κατόπιν εορτής. Ποια  ακόμα πειστήρια  αναμένουν για να κατανοήσουν ότι  είμαστε θύματα μιας αδιάντροπης προσβολής της νοημοσύνης μας και ενός απάνθρωπου ομαδικού εμπαιγμού; Είμαστε ένας λαός πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος και καλά παθαίνουμε με όσα μας επιφυλάσσουν οι επιτήδειοι.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η περίοδος αυτή έχει και Τράμπ και Ερντογάν και ποιος ξέρει τι άλλο ακλουθεί, πέραν της απώλειας στήριξης των κ.κ. Τζακ Λιού, Ρέτζι και Ολάντ. Μείναμε με τους Ποδέμος και τον  κ. Σώρρα. Φύλακες αγρυπνείτε.

  Αντώνης Ταρνανάς