O ROCKY ΚΑΙ ΤΑ ''ΑΔΕΡΦΙΑ'' ΤΟΥ

Rocky Marciano

 O δικός μου Rocky

Συνδέοντας συνειρμικά τον αγαθό  ήρωα του Λουκίνο Βισκόντι Rocco, που αναγκάζεται να γίνει πυγμάχος, με τον θρυλικό Αμερικανό πρωτοπυγμάχο  Rocky Mαrciano, κάνω και μια προσπάθεια ‘’επιστροφής’’ στα παιδικά μου χρόνια. Παρά τα πενιχρά μέσα  ενημέρωσης της εποχής, το όνομα του παιδικού μας ήρωα είχε γίνει το σύμβολο της δύναμης και  της υπεροχής, που τόσο είχε ανάγκη η γενιά μας, που μόλις είχε βγει από τον πόλεμο, ταπεινωμένη και ανίσχυρη. Παίρναμε κουράγιο από τη  δύναμή του και μας κολάκευε απεριόριστα ακόμα και η νοερή  ταύτιση με   τη φήμη που τον συνόδευε [ 49 συνεχόμενες νίκες σε 49 αγώνες, εκ των οποίων οι 43 με knockout].

Τα χρόνια πέρασαν, ο ίδιος έφυγε από τη ζωή, αλλά το όνομα του παραμένει  θρυλικό , πιστεύω όμως ότι  ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν την πραγματική του υπόσταση. Αργότερα , κάποιοι το ‘’χρησιμοποίησαν’’ σαν τίτλο  μιας σειράς ταινιών, με τελευταία το 2006 [Rocky Balboa] και ήρωα ένα ‘’φανταστικό’’ πυγμάχο,  με πρωταγωνιστή τον Sylvester Stallone. Πιθανολογώ ότι η σειρά αυτή των ταινιών επανέφερε και το όνομα στην επικαιρότητα, σαν γνώρισμα της δύναμης ακόμα και στα …….  ζώα .

Ένα από αυτά φιλοξενώ κι εγώ τελευταία στο σπίτι μου και ομολογώ ότι τώρα πια  νοιώθω απόλυτα τον συμβολισμό της δύναμης  και της υπεροχής και είμαι βέβαιος ότι το ξέρει και ο ίδιος . Πρόκειται για ένα 7χρονο Chow Chow, της μεγάλης μου εγγονής , που μου  εμπιστεύτηκε τη φροντίδα του μόνο για λίγες μέρες. Τελικά , πρώτη μου διαπίστωση είναι ότι μάλλον εμένα εμπιστεύτηκε στον Rocky, αφού από την αρχή  μου έδειξε τη φροντίδα του μα και τη δύναμη του. Το βράδυ, όταν αποσύρθηκα  στο υπνοδωμάτιό μου, αντιλήφθηκα δυο-τρεις φορές να εγκαταλείπει το μπαλκόνι όπου με επιλογή του διαμένει, να διανύει ένα μακρύ διάδρομο αθόρυβα και αφού διαπιστώσει ότι είμαι στο κρεβάτι μου,  επιστρέφει στη θέση του.

Κάποια στιγμή μάλιστα που ακούστηκε πολύ κοντά ένα βεγγαλικό – λόγω των ημερών-  τον είδα να έρχεται να  ‘’πλαγιάζει’’ για  λίγα λεπτά  στο πάτωμα του δωματίου μου και μετά ξαναγύρισε οριστικά στο μπαλκόνι του, όπου τον βρήκα  το πρωί, ήσυχο να κοιμάται. Το μόνο πρόβλημα μαζί του  είναι η φυσική του δύναμη  και αυτό, παρά τα σπορ των νεανικών μου χρόνων, με φθάνει στα όρια μου για να τον συγκρατήσω .Πρόκειται για έναν  καλοκάγαθο γίγαντα που  υποχωρεί,  μάλλον από ευγένεια  παρά από τη δική μου δύναμη.

Μαζί του έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι και εγώ  δυνατός, έστω   ‘’με ξένες πλάτες’’, όπως κάνανε στα παιδικά μας χρόνια,   κάποια αδύναμα παιδιά  για να ξεπεράσουν το ‘’ bullying’’ της εποχής . Συχνά κυκλοφορούσαν ή και επικαλούνταν  τη βοήθεια ενός πιο μεγάλου  ‘’νταή’’ φίλου ή αδελφού , για να περιορίσουν τις συνέπειες. Όπως γίνεται αντιληπτό, πάντα υπήρχαν δυνατοί , οι οποίοι επέβαλλαν τον ‘’νόμο του ισχυρού’’ και άφηναν στους αδύνατους μοναδική δυνατότητα  να  καλύπτονται  πίσω από ισχυρούς  ‘’φίλους’’ , που ενίοτε το  ξεχνούσαν ή έφθαναν πολύ αργά !!!.

 Είναι κανόνας στη ζωή, που αποτελούσε ανέκαθεν μέχρι και σήμερα αντίγραφο της ζούγκλας , να δείχνεις – αν δεν είσαι - όσο μπορείς πιο δυνατός , έστω και μέσω τρίτων. Δεν ξέρω για τους άλλους, είμαι όμως  σίγουρος για τον Rocky μου που η αυτογνωσία του  επιτρέπει να προσποιείται ότι υποχωρεί, στις γέρικες δυνάμεις μου. Πάντως για όσο θα είναι μαζί μου νοιώθω και εγώ  πιο δυνατός όπως  πριν με ‘’πάρουν’’ τα χρόνια που με έφεραν στην ανάγκη να χρειάζομαι  ξένη βοήθεια!!!

Αντώνης Ταρνανάς

Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

 [Όσα αποφεύγουμε εμείς μας τα θυμίζουν άλλοι]

Τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής επικαιρότητας είναι, χωρίς αξιολογική σειρά μεταξύ τους, τα ελληνο-τουρκικά, το Σκοπιανό  οι ληστείες και η οικονομία μας. Αφήνω εκτός σχολιασμού   το θέμα της ομηρίας των στρατιωτικών μας γιατί, χρονιάρες μέρες,  σκέπτομαι τον πόνο των ίδιων και των οικείων τους.

Το πρώτο δημιουργήθηκε από τον γείτονα ‘’φαφλατά’’ ηγέτη, όχι μόνο για εσωτερικούς λόγους ,όπως  αφελώς νομίζαμε , αλλά και σαν συνέχεια του μεγαλοϊδεατισμού του για αναβίωση της  οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εδώ λοιπόν έγκειται  η δική μας ευθύνη, που επίσης για εσωτερικούς λόγους και από ανικανότητα, παίξαμε το παιχνίδι του. Τον καλέσαμε στη χώρα μας και μας επανέλαβε  τις προθέσεις του ΚΑΤΆΜΟΥΤΡΑ , τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θράκη χωρίς καμιά  αντίδραση, με εξαίρεση μια αντιφώνηση  του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στη συνέχεια, όταν άρχισε να αποθρασύνεται, διαπράξαμε το δεύτερο ολίσθημα  και τον μιμηθήκαμε σε φανφαρονισμούς και νταηλίκια .Τελικά, στη χώρα αυτή  του Αριστοτέλη, εξακολουθεί να μην υπάρχει μέτρο και από τις ‘’μεγάλες αγάπες μας‘’ πάμε στο άλλο άκρο, το τεχνητό ψυχροπολεμικό κλίμα και  τις υπερφίαλες διακηρύξεις , που επίσης  είναι σε βάρος μας.

Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο ακολουθούμε τις πονηρές τακτικές του πανούργου γείτονα αλλά – επίσης για ιδιοτελείς δικούς μας εσωτερικούς λόγους – υπερθεματίζουμε σε εθνικές κορώνες και ‘’ηλίθιους’’ χαρακτηρισμούς, που του δίνουν λαβή στήριξης, τη στιγμή που διεθνώς βρίσκεται ριγμένος στο ‘’καναβάτσο’’. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που αναμένεται αύξηση του τουριστικού ρεύματος στην Ελλάδα -   λόγω και  της εμπόλεμης κατάστασης στις γειτονικές μας περιοχές. Έτσι λοιπόν ενδέχεται , και η ‘’τεχνητή’’ ακόμα ανασφάλεια στη χώρα μας, να τινάξει στον αέρα όλες μας τις προσδοκίες για τον τουρισμό , που αποτελεί και τη μοναδική πηγή για την όποια ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας μας.

Το Σκοπιανό αποτελεί εξ ίσου σοβαρό  και επικίνδυνο άνοιγμα, σε μια εποχή που ‘’έχουμε απλωμένο τραχανά’’- κατά τον Χαρίλαο Φλωράκη- και συνεπώς  περιορισμένες ‘’αντιστάσεις’’, στις πιέσεις εχθρών και φίλων, που επιδιώκουν να τους εντάξουν στους διεθνείς οργανισμούς. Παράλληλα ευνοούνται και οι συνθήκες για  εθνικιστικές ακρότητες εκατέρωθεν, με απροσδιόριστες  επί του παρόντος επιπτώσεις , άσχετα αν αυτό αποτελεί μέρος σχεδιασμού ή θα προκύψει ως ‘’ παράπλευρη’’ συνέπεια.

 Δικαιολογημένο όμως, κύριο  θέμα των τελευταίων ημερών αποτελούν οι ληστείες, που δεν συμβαίνουν  πλέον μόνο στις μεγαλουπόλεις αλλά και στην, μέχρι πρότινος ήσυχη και ασφαλή ελληνική επαρχία. Δεν θα κρίνω εγώ την καταλληλότητα του αρμόδιου Υπουργού, τα αποτελέσματα όμως προφανώς δεν δικαιώνουν το έργο  του.   Όσον αφορά τις δηλώσεις του ότι για όλα αυτά ‘’φταίνε’’ τα ΜΜΕ που προβάλλουν υπερβολικά τα γεγονότα, θα του έλεγα να κάνει μια βόλτα – χωρίς την  συνοδεία του -  στα πέριξ, για να κατανοήσει καλύτερα την αναντιστοιχία ανάμεσα στους αριθμούς και τους απλούς ανθρώπους. Η στατιστική κύριε Υπουργέ  είναι σαν το μπικίνι, που αυτά που δείχνει είναι πολύ ελκυστικά αλλά ‘’κρύβει’’ τα πιο ενδιαφέροντα!!! Φροντίστε λοιπόν ,ως υπεύθυνος προστασίας του πολίτη και για αυτά που απλά υποκρύπτονται!!!

 Σε μια χώρα που τελευταία επικρατούν οι χαρακτηρισμοί, πρωτοφανής, ένοπλη και  κινηματογραφική ληστεία, ελάχιστοι αναφέρονται στη λαίλαπα της εποχής που είναι η ‘’κρατική ληστεία’’, που μας έχει ρημάξει, χωρίς κανένα έλεος. Ακόμα και οι πιο βίαιοι ληστές, καμιά φορά λυγίζουν και κάνουν πίσω μπροστά σε ανήμπορους να αντισταθούν, ενώ το κράτος ενεργεί σαδιστικά  και ωραιοποιεί  στα λόγια τη δική του ληστεία, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια*. Τελικά όμως, όλα αυτά τα μαθαίνουμε κυρίως  από τους ξένους, όχι γιατί μας αγαπούν αλλά γιατί εξακολουθούν να ονειρεύονται ότι θα ‘’πάρουν πίσω τα δανεικά και αγύριστα’’ που λέει ο λαός μας. Ιδού ένα πρόσφατο παράδειγμα:

‘’Το ελληνικό χρέος βάζει στο μικροσκόπιο η  Handelsblatt  στη διαδικτυακή της έκδοση. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Κρατικού Χρέους και όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα, στις 31 Δεκεμβρίου του 2017 ανέρχονταν σε 328,7 δισ. ευρώ και μέχρι τέλος του 2018 προβλέπεται να αγγίξει τα 332 δισ. ευρώ. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Γερμανός δημοσιογράφος, κάθε Έλληνας, από βρέφος μέχρι ηλικιωμένος, χρωστά 30.000 ευρώ ή 180% του ΑΕΠ, δηλαδή τρεις φορές περισσότερο από όσο προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας’’.

 Αν μάλιστα προσθέσετε και αυτά που θα αποτελέσουν τα ‘’μαξιλαράκια ‘’ μας με δανικά ή φόρους, θα φωνάξουμε ‘’αυτή κι αν είναι ληστεία!!! Παραθέτω και ένα σύντομο σχόλιο για το χρηματιστήριο, που βέβαια δεν επηρεάζεται από τις μετεωρολογικές συνθήκες, αλλά από τα οικονομικά πειράματα των σύγχρονων ‘’μάγων’’ του αριστερού καπιταλισμού: ‘’Όπως σχολιάζουν χρηματιστηριακές πηγές στο Capital.gr, εάν το διεθνές κλίμα βοηθούσε λίγο την ελληνική αγορά, ίσως οι ανησυχίες για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, καθώς η χώρα οδεύει προς την έξοδο από τα προγράμματα στήριξης, να μην είχαν προκαλέσει τόσο μεγάλη "ζημιά" στην αγορά. Όμως, μόνο το τελευταίο δίμηνο (Φεβρουάριος - Μάρτιος), οι απώλειες του γενικού δείκτη πλέον ξεπερνούν το 10%, προσπαθώντας να μην εισέλθει σε μεσοπρόθεσμο πτωτικό κανάλι’’.

Ο  σεβασμός μου  στην εβδομάδα των παθών , δεν μου επιτρέπει να επαναλάβω  το ‘’επίκαιρο’’  ανέκδοτο του κ. Τσίπρα – που τελευταία  το διαλαλεί  σ’ όλη την επικράτεια  - για καθαρή μας έξοδο από τα μνημόνια!!! Εύχομαι σ’ όλους χρόνια πολλά και υπομονή.            

Αντώνης Ταρνανάς

*Η λέξη «πετραχήλι», λοιπόν αποτελεί παραφθορά της λέξης «επιτραχήλιον» και  παλιά τη χρησιμοποιούσαν για το λουρί που έβαζαν στον λαιμό των ζώων για να τα κρατάνε δεμένα. Το να έβαζε κάποιος το πετραχήλι σε ζώα οικόσιτα, όπως για παράδειγμα την κατσίκα, τον σκύλο, τον γάιδαρο, ήταν σχετικά εύκολο και συνηθισμένο. Ακατόρθωτο όμως ήταν να συμβεί με τα ζώα που ζουν ελεύθερα στη φύση. Όπως οι λαγοί, που το βάζουν αμέσως στα πόδια μόλις αντικρίσουν άνθρωπο. Έτσι λοιπόν ένας λαγός με πετραχήλι, ήταν κάτι αδύνατον και πρακτικά ανέφικτο.[ Όχι για τους ‘’Συριζανέληδες’’ ,  προσθέτω εγώ ο ταπεινός].

ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Ο τίτλος του άρθρου μου δεν αναφέρεται βέβαια στο ομώνυμο μουσικό ραπ συγκρότημα αλλά στις  συμπτώσεις και ομοιότητες που συναντά κανείς στη σύγχρονη ελληνική ζωή, με τα ‘’ψευδώνυμα’’ των μελών του: Μηδενιστής, Υποχθόνιος, Καταχθόνιος και Χαρμάνης.  Αυτά είναι κάποια από τα ‘’ονόματα’’ του συγκροτήματος και αν ρίξουμε μια ματιά στο πολιτικό περιβάλλον της χώρας μας, δεν θα δυσκολευτούμε να τους εντοπίσουμε και στο πολιτικό μας  προσκήνιο ή παρασκήνιο.

Μηδενιστής, ως γνωστόν,  είναι ο οπαδός της φιλοσοφικής τάσης   που πρεσβεύει την ολοκληρωτική άρνηση κάθε θεωρητικής ή πρακτικής άποψης. Απορρίπτει τις ηθικές αξίες και ισοδυναμεί με τον αμοραλιστή. Αρνείται την ύπαρξη του Θεού και της λογικής τάξης και θεωρεί συντηρητική κάθε αντίθετη γνώμη. Τον όρο εισήγαγε ο Ιβάν Τουργκένιεφ και εκπρόσωπός του στη σύγχρονη φιλοσοφία υπήρξε ο Ζαν-Πολ Σαρτρ. Στη χώρα μας, οι οπαδοί της θεωρίας αυτής έχουν αναλάβει, μεταξύ πολλών  άλλων,  να ‘’οργανώσουν’’ την παιδεία και τη διδασκαλία των θρησκευτικών, όπως  και την   τροποποίηση του Συντάγματος σε προοδευτική κατεύθυνση  [που προσφέρεται να συνδράμει  η κυρία Γεννηματά και κάποιοι συνεργάτες της].

Υποχθόνιος είναι αυτός που δρα κρυφίως και  καμουφλαρισμένος  πίσω από ψεύτικα συνθήματα και  ιδεοληψίες με  ‘’προοδευτικό’’ μανδύα. Κατά βάθος όμως είναι πρόθυμος να δεχθεί τα πάντα, προκειμένου να ελέγχει την εξουσία για  την εμπέδωση των νοσηρών προθέσεών του.

Καταχθόνιος είναι εκείνος που ενεργεί ύπουλα και   και δόλια και, αν χρειασθεί,  απεργάζεται ‘’καθαρές εξόδους’’ από τα μνημόνια, ενώ έχει υπογράψει  δεσμεύσεις και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για τα επόμενα 60 χρόνια .

Τέλος χαρμάνης είναι ο αχόρταγος, ο ακόρεστος, ο εξαρτημένος, ο θεριακλής και ο ανακατωσούρας, που εκμεταλλεύεται το μπέρδεμα και το συνονθύλευμα, προκειμένου να ‘’περάσει’’ τις καιροσκοπικές επιδιώξεις του, αυτός που στο αριστερό λεξιλόγιο αποκαλείται και  οπορτουνιστής !!!

Αν λοιπόν όλα αυτά τα βλέπετε σαν απλές συμπτώσεις ή προσωπικές μου υπερβολές, είναι δικαίωμά σας και  ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκαιο. Δεν θέλω όμως  να πιστεύω ότι στη χώρα μας κυκλοφορούν ακόμα τόσοι αφελείς και εκούσιοι  θεατές  του θεάτρου παραλόγου , γιατί τότε, αλίμονο, έτσι αντιδρούν μόνο οι  ‘’ζωντανοί’’ νεκροί, που δεν έχουν μέλλον και προοπτικές γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Είθε,  με το τέλος των παθών  του Θεανθρώπου  και την προσδοκώμενη Θεία Ανάσταση να έλθει και η δική μας σύντομα, έστω και με καθυστέρηση ενός χρόνου από τις ανάλογες περσινές επαγγελίες   του Πρωθυπουργού μας που  την είχε ‘’υποσχεθεί’’ διπλή και ακόμα αναμένεται!!!

Αντώνης Ταρνανάς

Περί δόλιων και δολίων

  Παίζοντας με  λέξεις και με χρώματα

Δυο απόλυτα ίδιες λέξεις στη γραφή, γίνονται εντελώς διαφορετικές στον προφορικό λόγο, ανάλογα με την έκταση που δίνεται στην προφορά του γιώτα [ι]. Ακολουθούν δυο παραδείγματα από το Βικιλεξικό, που   σηματοδοτούν αυτή την τόσο σημαντική εννοιολογική διαφορά, που γίνεται αντιληπτή μόνο στην εκφορά του λόγου:

1.- ΔΦΑ : /ˈðɔ.li.ɔs/ Επίθετο[επεξεργασία]

δόλιος - δολία - δόλιο

·      που ενεργεί με δόλο, ο ύπουλος, ο πονηρός.

2.- ΔΦΑ : /ˈðɔ.ʎɔs/ Επίθετο[επεξεργασία]

δόλιος -δόλια –δόλιο

·      που έχει πάθει πολλές συμφορές, καημένος, κακομοίρης.

Αφήνοντας στους ειδικούς τη γλωσσολογική ανάλυση, θα περιορισθούμε στην πρακτική  αποτύπωση της διάκρισης των διαφορετικών εννοιών αυτής της ίδιας λέξης. Έτσι λοιπόν –  με τυχαιότητα – με τα κόκκινα στοιχεία αναφερόμαστε στον κακό, τον ύπουλο, τον πονηρό, αυτόν που έχει κακή πρόθεση, δηλαδή τον θύτη και με τα μωβ , στον ταλαίπωρο, τον δυστυχή, αυτόν που υποφέρει και    τελικά το   θύμα.

Στην εποχή που ‘’ζούμε’’, το θύμα είναι πάντα ο λαός και θύτες όλοι αυτοί που για δικούς τους  λόγους , μετέρχονται χίλιους δόλιους τρόπους  να τον εξουσιάζουν. Αφού  η παρούσα εξουσία κατάλαβε [το πρώτο εξάμηνο του 2015] ότι δεν ‘’της βγαίνουν’’ τα όσα υπερφίαλα εξήγγειλε για το σκίσιμο των μνημονίων ,την κάθαρση και την επιστροφή των κλεμμένων αποδοχών,  ξανάκανε νέες εκλογές και ένα δημοψήφισμα, ώστε με δόλιο τρόπο να  αναβαπτισθεί και να παγιδεύσει το λαό ότι ενεργεί βάσει των νέων  εντολών, καθιστώντας  τον έτσι – έμμεσα-  συνένοχο στη συμφορά του. Είναι με άλλα λόγια αυτό που  ο χαρισματικός* Αντρέας ονόμαζε ‘’ο λαός στην εξουσία’’  [* έτσι ενεργούσαν τότε οι  παλιομοδίτες  δόλιοι].

Με αυτόν τον σύγχρονο  ‘’αριστερό’’ τρόπο - ανάμικτο με ολίγη από δεξιά Καμένου - ο δόλιος ελληνικός λαός δεν είναι μόνο θύμα αλλά του φορτώνουν και ευθύνες που δεν του αναλογούν απόλυτα, αφού σε ένα βαθμό φταίει κι αυτός. Τώρα λοιπόν ,πολλοί από τους δόλιους το κατάλαβαν , έστω και  λίγο αργά και ψάχνουν τρόπους, όχι να βρουν το δίκιο τους – που έχει πια χαθεί οριστικά- αλλά να αποδείξουν ότι τους παραπλάνησαν με δόλιες υποσχέσεις. Ο αείμνηστος Βέγγος, είχε πει σε μια συνέντευξή  ότι στη ζωή του  ‘’τράβηξε πολύ κουπί’’. Αν ζούσε όμως  τώρα θα διαπίστωνε ότι το κουπί που τραβάμε όλοι εμείς οι ‘’μη προοδευτικοί’’ είναι πολύ  βαρύτερο και μάλιστα χωρίς προοπτικές.

Είναι όμως πασίγνωστο ότι ‘’ουδέν λάθος αναγνωρίζετε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο’’ και το ταμείο έκλεισε και έμεινε μόνο η πρόσδεση στον θώκο της εξουσίας εκείνων που τώρα υπόσχονται την ‘’καθαρή’’ έξοδο από το επάρατο μνημόνιο που ‘’ξέχασαν’’ να σκίσουν. Να δείτε ότι και πάλι κάποιοι θα πεισθούν αφού είναι γνωστό ότι η αφέλεια και η ευπιστία αποτελούν το νέο σύνδρομο  του χιλιοπροδομένου λαού αυτής της χώρας. Αυτοί που υποσχέθηκαν ότι θα πολεμήσουν την οικογενειοκρατία, έφθασαν τον νεποτισμό μέχρι τρίτου βαθμού συγγένειας, με ιδιαίτερη προτίμηση σε όσους φέρονται εμπλεκόμενοι  και σε απάτες   [μόλις πρόλαβαν να αποσύρουν την υποψηφιότητα του κ. Μαρίνου  για τον ΕΦΚΑ]. Τι λέει επί του θέματος η λαλίστατη και μόνιμα λικνιζόμενη  εκπρόσωπος της νέας  αριστερής γενιάς κυρία Αχτσιόγλου; Σιγά μην ασχοληθεί με τέτοιες λεπτομέρειες!!!

Στη  χώρα, που κάποιοι δόλιοι αμφισβητούν όσα δεν τους βολεύουν και θεωρούν προοδευτικά εκείνα που η πολιτισμένη Ευρώπη έχει προ πολλού αποκηρύξει ως αποτυχημένα, φθάσαμε σε αδιέξοδο και είναι καιρός να αντιληφθούμε που βρισκόμαστε και κυρίως που θέλουμε να πάμε. Τέρμα οι κοψοχέρηδες και τα ,εκ των υστέρων, ‘’κλαψουρίσματα’’, γιατί με όλα αυτά δικαιώνεται πλήρως η θεωρία του Θ. Πάγκαλού ότι  ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’, έστω και αν τώρα πια ξεκάθαρα και αδιάντροπα τα τρώνε μεταξύ τους!!! Οι θεατρινισμοί κάποιων που αποσπάστηκαν από την κυβερνώσα παράταξη, δεν πείθουν πια κανένα αφού τώρα είναι αργά για δάκρυα και όψιμο ενδιαφέρον για  πρώτες κατοικίες και άλλα τέτοια ‘’συνθήματα’’. Είναι όλοι τους συνένοχοι- συμπεριλαμβανομένων των ΑΝΕΛ - και έτσι θα κριθούνε  αν ποτέ στη χώρα αυτή τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Θα ήθελα να προσθέσω δυο λέξεις ακόμα για την κυρία Γεννηματά, που σπεύδει να υιοθετήσει τις  αλλαγές στο Σύνταγμα της χώρας, προς μια δήθεν ‘’προοδευτική κατεύθυνση που θέλει ο κ. Τσίπρας. Πριν πάρει την τελική απόφαση ας ρίξει μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία της Τσεχοσλοβακίας. Το 1948 και σε ανύποπτο χρόνο,  η κυβέρνηση χρειάστηκε τη βοήθεια των ‘’προοδευτικών δυνάμεων’’  της χώρας και την επομένη το πρωί ‘’ξύπνησε ως ‘’σοσιαλιστική’’ δημοκρατία στην αγκαλιά των Σοβιέτ. Βλέπετε ότι οι δόλιοι υπήρχαν από τότε και όπως τώρα χρησιμοποιούσαν στολές παραλλαγής !!!  Προσωπικά έμαθα τα γεγονότα από αυτόπτες μάρτυρες [ στα 6 χρόνια που έζησα στην Πράγα], για διευκόλυνσή της όμως, παραθέτω ενδιαφέρον  άρθρο του κ. Κώστα Τσίβου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Πράγας.  Η γνώση της ιστορίας δεν έβλαψε ποτέ κανένα και δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή α λα καρτ!!!  Ση χώρα αυτή η δολιότητα είχε και συνέχεια  στην Άνοιξη της Πράγας’’ του 1968, που βίωσα προσωπικά.

Αντώνης Ταρνανάς

ΚΟΣΜΟΣ 04.03.2012

‘’’’Το πραξικόπημα της Πράγας

Του Κωστα Τσιβου*

Τα γεγονότα που οδήγησαν τον Φεβρουάριο του 1948 στη μονοπωλιακή ανάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές στην Τσεχοσλοβακία αναφέρονται σήμερα ως το «πραξικόπημα της Πράγας». Τσέχοι και ξένοι ιστορικοί ασπάστηκαν έτσι τη σχετική ορολογία των ηττημένων του 1948. Αντίθετα, οι Τσεχοσλοβάκοι κομμουνιστές χαρακτήριζαν την επανάστασή τους «νικηφόρο Φλεβάρη του εργαζόμενου λαού», καθιερώνοντας την 25η Φεβρουαρίου ως επίσημη αργία. Ο γνωστός Τσέχος ιστορικός Κάρελ Καπλάν χρησιμοποιεί για τα γεγονότα του 1948 τον χαρακτηρισμό «αναίμακτη επανάσταση», εντοπίζοντας ορισμένες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα υπόλοιπα «λαϊκοδημοκρατικά» καθεστώτα, οι οποίες θα μπορούσαν να συνοψισθούν στα εξής:

- Η «αναίμακτη επανάσταση» έγινε χωρίς άμεση ανάμειξη σοβιετικών στρατευμάτων. Η Τσεχοσλοβακία ήταν η μοναδική χώρα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που τα σοβιετικά στρατεύματα εγκατέλειψαν αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από τους ναζί. Οταν το 1948 ξέσπασε στην Πράγα κυβερνητική κρίση, ο Στάλιν διεμήνυσε στον Τσεχοσλοβάκο κομμουνιστή ηγέτη Κλέμεντ Γκότβαλντ ότι τα σοβιετικά τανκς παραμένουν σε ετοιμότητα στη γειτονική Ουγγαρία και είναι έτοιμα να συνδράμουν. Ηταν η πρώτη φορά που ο Γκότβαλντ, έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, δεν άκουσε τον μέντορά του.

- Η κατάληψη της εξουσίας έγινε με καθ' όλα νομότυπες διαδικασίες: ο αστός πρόεδρος Εντουαρντ Μπένες αποδέχθηκε την παραίτηση των μη κομμουνιστών υπουργών της κυβερνητικής συμμαχίας, δίνοντας την έγκρισή του στον Γκότβαλντ να συμπληρώσει το υπουργικό συμβούλιο με άτομα που ανήκαν ή συνεργάζονταν με το Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας.

Τα διατάγματα Μπένες και ο διάχυτος φόβος γερμανικού ρεβανσισμού

Οι λόγοι που οδήγησαν τον έμπειρο αστό πολιτικό Μπένες (υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις μεσοπολέμου, πρόεδρος από το 1938) να συγκατατεθεί στη μονοπωλιακή άσκηση της εξουσίας από τους κομμουνιστές αποτελεί μέχρι σήμερα αντικείμενο αντιπαραθέσεων. Ο Μπένες προερχόταν από τις γραμμές των Τσεχοσλοβάκων Εθνοσοσιαλιστών και καθ' όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έφερε βαρέως, όπως και η πλειοψηφία των συμπατριωτών του, την «προδοσία του Μονάχου» (Σεπτέμβριος 1938), δηλαδή την παραχώρηση εκτεταμένων γερμανόφωνων περιοχών της Τσεχοσλοβακίας (Σουδητία) στον Χίτλερ, με τη συγκατάθεση της Γαλλίας και της Βρετανίας. Μετά το 1939, ο Μπένες και η εξόριστη κυβέρνησή του εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο. Το σημαντικότερο μετά την απελευθέρωση πρόβλημα ήταν η λύση του «εθνικού ζητήματος», δηλαδή η παρουσία σχεδόν τριών εκατομμυρίων Γερμανών (Σουδητών), που στην πλειοψηφία τους είχαν συνταχθεί στο πλευρό του Χίτλερ. Ο Μπένες, οι εξόριστοι πολιτικοί εκπρόσωποι της Τσεχοσλοβακίας, όπως και το Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, προέκριναν τη λύση της εθνοκάθαρσης. Αυτή η επιλογή δεν μπορούσε να βρει υποστηρικτές στη Δύση. Υποστηρίχθηκε όμως θερμά από τον Στάλιν στο όνομα «πανσλαβικής αλληλεγγύης» και της κοινής αντιμετώπισης του «γερμανικού κινδύνου», καθώς ο Στάλιν υπολόγιζε ότι θα έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δύο γενιές προκειμένου να ολοκληρωθεί η «αναμόρφωση» των Γερμανών.

Ανήκουστες αγριότητες

Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπογράφτηκαν τα περίφημα «διατάγματα Μπένες», βάσει των οποίων δυόμισι εκατομμύρια Σουδήτες και μισό εκατομμύριο Ούγγροι υποχρεώθηκαν να «μετακινηθούν» εκτός Τσεχοσλοβακίας. Οι κατ' ευφημισμόν «μετακινήσεις» συνοδεύθηκαν από ανήκουστες αγριότητες εις βάρος εκτοπιζομένων, στις οποίες πρωταγωνίστησαν οι λεγόμενες «Επαναστατικές Επιτροπές», που βρίσκονταν κυρίως υπό τον έλεγχο των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών. Μετά τον απηνή διωγμό των Σουδητών, που αποτελούσαν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της Τσεχοσλοβακίας καθώς και το πλέον εύπορο δυναμικό της, άδειασαν ολόκληρες περιοχές (π.χ. από την Πράγα έφυγε το ένα τρίτο του πληθυσμού, ενώ η γνωστή λουτρόπολη Κάρλοβι Βάρι έμεινε σχεδόν ακατοίκητη). Στη συνέχεια, οι περιοχές αυτές εποικίστηκαν από φτωχούς Τσέχους και Σλοβάκους, ενώ οι περιουσίες των Σουδητών μοιράστηκαν από το υπουργείο Γεωργίας, το οποίο ήλεγχαν οι Τσεχοσλοβάκοι κομμουνιστές. Με αυτόν τον τρόπο το Κ.Κ. διεύρυνε σημαντικά την εκλογική του βάση και στην ύπαιθρο. Η «προδοσία του Μονάχου» και ο φόβος του «γερμανικού ρεβανσισμού» οδήγησαν τη μεταπολεμική ηγεσία της Τσεχοσλοβακίας, αστική και κομμουνιστική, στην αγκαλιά του Στάλιν. Προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν τη σοβιετική ηγεσία, η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση το 1947 ακύρωσε τη συμμετοχή της στο Σχέδιο Μάρσαλ, μολονότι αρχικά είχε αποφασίσει να συμμετάσχει σ' αυτό. Ετσι, η Τσεχοσλοβακία μέχρι το 1989 εγκλωβίστηκε στη σοβιετική ζώνη επιρροής.

Από το Εθνικό Μέτωπο στον «Νικηφόρο Φλεβάρη»

Το 1945, παράγοντες των αντιφασιστικών κομμάτων της Τσεχοσλοβακίας, αστοί και κομμουνιστές, δημιούργησαν στη Μόσχα κυβέρνηση Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία του εξόριστου προέδρου Μπένες. Οι κομμουνιστές, που κατείχαν το ένα τρίτο των υπουργείων, υπήρξαν οι διαμορφωτές του κυβερνητικού προγράμματος απελευθέρωσης το οποίο στηριζόταν στην πρόσδεση της χώρας με τη Σοβιετική Ενωση, στη λύση του «εθνικού ζητήματος» και στην εφαρμογή κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, στις οποίες καθοριστικό ρόλο έμελλε να διαδραματίσει η κατάσχεση των περιουσιών αυτών που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Στο Εθνικό Μέτωπο, εκτός από τους κομμουνιστές, συμμετείχαν επίσης οι Εθνοσοσιαλιστές του προέδρου Μπένες, οι Σοσιαλδημοκράτες, το Λαϊκό Κόμμα στο οποίο εκπροσωπούνταν οι αντιφασίστες Καθολικοί, καθώς και το Δημοκρατικό Κόμμα της Σλοβακίας. Το Εθνικό Μέτωπο, με πρωτοβουλία του Μπένες, διέλυσε όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, καθώς οι αστοί πολιτικοί ευελπιστούσαν ότι τα κόμματά τους θα καρπώνονταν τους προπολεμικούς ψηφοφόρους του συντηρητικού Αγροτικού Κόμματος, οι οποίοι στη διάρκεια του μεσοπολέμου αποτελούσαν τη σημαντικότερη παράταξη.

Οι κομμουνιστές, εκμεταλλευόμενοι τη συμμετοχή τους στο κίνημα Αντίστασης, καθώς και την παρουσία του «απελευθερωτή Κόκκινου Στρατού», αύξησαν κατακόρυφα την αίγλη τους και τα μέλη τους, λίγους μήνες μετά τον πόλεμο, ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο. Ενεργώντας προνοητικά, απαγόρευσαν στα μέλη και τους οπαδούς των Σοσιαλδημοκρατών και των Εθνοσοσιαλιστών να ενταχθούν στις γραμμές τους, συμβουλεύοντάς τους να δημιουργήσουν αριστερές φράξιες στα ίδια τα κόμματά τους. Στις εκλογές που διεξήχθησαν τον Μάιο του 1946, το Κ.Κ. ήρθε πρώτο, αποσπώντας το 38% των ψήφων, το υψηλότερο ποσοστό που έλαβε ποτέ ευρωπαϊκό Κ.Κ. σε ελεύθερες εκλογές. Οι Εθνοσοσιαλιστές, που περίμεναν να πρωτεύσουν, ήρθαν δεύτεροι με 18%, το καθολικό Λαϊκό Κόμμα τρίτο, με 15%, το σλοβακικό Δημοκρατικό Κόμμα έλαβε σε εθνικό επίπεδο 14% (στη Σλοβακία 60%), ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες έλαβαν 12%.

Οι ηγέτες των αστικών κομμάτων απέδωσαν τη νίκη των κομμουνιστών στη γενικότερη μεταπολεμική ευφορία, αναμένοντας ότι τα ποσοστά τους θα υποστούν κάμψη τα επόμενα χρόνια. Και τα πέντε κόμματα συμμετείχαν στη νέα κυβέρνηση του Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία του κομμουνιστή πρωθυπουργού Κλέμεντ Γκότβαλντ. Δίνοντας βάση στις προκηρύξεις των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών για τη συναινετική επιλογή ενός εθνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, οι ηγέτες των αστικών κομμάτων θεωρούσαν υποχρέωσή τους να κρατήσουν τους κομμουνιστές στα δημοκρατικά πλαίσια λειτουργίας του Εθνικού Μετώπου. Οι κομμουνιστές, θέτοντας υπό τον έλεγχό τους το καίριο υπουργείο Εσωτερικών, προέβαλλαν ολοένα και ριζοσπαστικότερους στόχους. Σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους, δεν επαναπαύθηκαν στις κοινοβουλευτικές μεθόδους δράσης, ενίσχυσαν την παρουσία τους στις μαζικές οργανώσεις, ενώ ευθύς εξαρχής είχαν ένα σαφέστατο στόχο. «Στόχος μας είναι η εξουσία, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα», δήλωνε ο Γκότβαλντ, λίγο μετά την κριτική που δέχθηκε στην ιδρυτική διάσκεψη της Κομινφόρμ στη Σκάρσκα Πορούμπα της Πολωνίας (1947) από στελέχη άλλων Κ.Κ. (Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας), τα οποία κατηγόρησαν τους Τσεχοσλοβάκους συντρόφους τους για «λεγκαλιστικές αυταπάτες».

«Ο πρώτος εργάτης πρόεδρος» επέβαλε ακραίο σταλινικό καθεστώς

Η ευκαιρία δόθηκε τον Φεβρουάριο του 1948, όταν οι μη κομμουνιστές υπουργοί της κυβέρνησης Γκότβαλντ υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη γενίκευση των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων από το κομμουνιστικό υπουργείο Εσωτερικών. Οι αστοί πολιτικοί ευελπιστούσαν ότι ο πρόεδρος Μπένες θα διέλυε την κυβέρνηση προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, τις οποίες, όπως πίστευαν, θα κέρδιζαν. Οι κομμουνιστές, κινητοποιώντας τους οπαδούς τους και ιδρύοντας ένοπλα σώματα Λαϊκής Πολιτοφυλακής, εκβίασαν τον Μπένες να διορίσει νέο κυβερνητικό σχήμα αποτελούμενο από κομμουνιστές και συνεργάσιμους υπουργούς από τις αριστερές φράξιες των πρώην συμμάχων τους. Στις 25 Φεβρουαρίου ο Γκότβαλντ ανακοίνωνε στους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που βρίσκονταν στην πλατεία της Παλαιάς Πόλης της Πράγας ότι «ο πρόεδρος Μπένες αποδέχθηκε όλα τα αιτήματα των κομμουνιστών». Ενα τετράμηνο αργότερα, ο Μπένες πέθανε και τα καθήκοντά του ανέλαβε ο Γκότβαλντ, «ο πρώτος εργάτης πρόεδρος». Η πενταετής διακυβέρνηση του Γκότβαλντ (πέθανε το 1953, μία εβδομάδα μετά την κηδεία του Στάλιν) σημαδεύθηκε από την επιβολή ενός ακραίου σταλινικού καθεστώτος που ερχόταν σε αντίθεση με τις δημοκρατικές παραδόσεις της Τσεχοσλοβακίας του μεσοπολέμου. Οι διώξεις προκάλεσαν τη φυγή δεκάδων χιλιάδων εμιγκρέδων στη Δύση, ενώ οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες αντιφρονούντες. Τις πλέον σκληρές διώξεις υπέστησαν ηγετικά στελέχη των ίδιων των κομμουνιστών. Στο όνομα της αποκάλυψης του «εσωτερικού εχθρού» με χρήση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν με φρικτά βασανιστήρια και έπειτα από δίκη παρωδία οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Ρούντολφ Σλάνσκι, γ.γ. του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, καθώς και δεκάδες άλλα επιφανή στελέχη των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών. Τα περισσότερα θύματα των σταλινικής έμπνευσης δικών σκοπιμότητας αποκαταστάθηκαν πρόσκαιρα την περίοδο της «Ανοιξης της Πράγας», η οποία όμως κατεστάλη από τα σοβιετικά τανκς τον Αύγουστο του 1968, ενταφιάζοντας οριστικά τις αυταπάτες των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών για την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος με ανθρώπινο πρόσωπο. Το κομμουνιστικό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε με την «αναίμακτη επανάσταση» του 1948, έληξε οριστικά με τη «βελούδινη επανάσταση» του 1989.’’’’

* Ο κ. Κώστας Τσίβος είναι ο προϊστάμενος του Τμήματος Νέων Ελληνικών στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καρόλου, στην Πράγα.

ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ

        ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ  ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ

 Εικόνα 1 Σκηνή από την ταινία [Λογοθετίδης – Λυβικού] από την ταινία κάλπικη λίρα

Παραχάραξη σημαίνει : Το να παρουσιάζει κάποιος αυθαίρετα και συνήθως εσκεμμένα κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι  ή έτσι όπως τον συμφέρει [ παραχάραξη της ιστορίας]. Αρχικά, ο όρος αφορούσε την επιτηδευμένη παραποίηση νομισμάτων [ θυμηθείτε την  θαυμάσια ελληνική ταινία κάλπικη λίρα] για την εξαπάτηση των αφελών, με σκοπό το αθέμιτο κέρδος. Για να σταματήσει ή έστω να περιοριστεί το κακό, η πολιτεία θέσπισε αυστηρούς νόμους, για την τιμωρία των παραχαρακτών και την προστασία των ‘’αφελών’’ θυμάτων τους.

Η παραχάραξη επεκτάθηκε επιτηδείως και δόλια σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα , φθάνοντας μέχρι την κιβδηλοποίηση, λέξεων, εννοιών και αυτής της ίδιας της ιστορίας . Αυτό είναι  και το αντικείμενο  του σημερινού  μου άρθρου, αρχίζοντας από την σημασιολογική παραχάραξη των λέξεων ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΠΡΟΟΔΟΣ που, στη γλώσσα μας τουλάχιστον, δεν επιδέχονται καμιά παρερμηνεία.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι το σύστημα που καθιερώθηκε στη χώρα μας τον 5^ο π.Χ. αιώνα, κατά το οποίο οι σοβαρές αποφάσεις ελαμβάνοντο από τον Δήμο [ το λαό ]. Η λέξη αυτή σημαίνει αποκλειστικά και μόνο το πολίτευμα όπου ‘’ η εξουσία πηγάζει και ασκείται από τον λαό  και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού’’. Συνεπώς ο όρος δημοκρατικές δυνάμεις που χρησιμοποιήθηκε επιλεκτικά , κατά καιρούς, από αριστερά και αριστεροφανή κυρίως κόμματα και κινήματα, που προσπάθησαν να τον ιδιοποιηθούν, αποτελεί   φαλκίδευση και δόλια  παραχάραξη της σημασίας της λέξης και προσβολή της ίδιας της δημοκρατίας. Έλεγε π.χ. ο Αντρέας, που μονοπωλούσε στην εποχή του την αποκλειστικότητα του όρου ‘’ οι δημοκρατικές και οι άλλες δυνάμεις’’, θεωρώντας εκτός δημοκρατίας όσους δεν ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και την λοιπή ‘’ αριστερά ‘’.

Η παραχάραξη όμως αυτή συνεχίζεται και επί των ημερών μας, όχι μόνο από την κυβερνώσα αριστερο-δέξια ‘’γροθιά’’, αλλά ακούστηκε πολύ εκκωφαντικά τόσο από την κυρία Γεννηματά  όσο και από αρκετούς  ‘’συνεργαζόμενους’’ στο πρόσφατο συνέδριο του  ‘’Κινήματος Αλλαγής’’. Η σύγχρονη εκδοχή του όρου διαφοροποιείται με  την προσθήκη του επιθετικού προσδιορισμού ‘’προοδευτικός’’ και αυτό μας οδηγεί σε μια δεύτερη  εννοιολογική νόθευση και σφετερισμό της σημασίας της.

Με ποια λογική αποτελεί στοιχείο προοδευτικότητας ο σημερινός τρόπος διακυβέρνησης, με τα πισωγυρίσματα  σε αλήστου μνήμης  εποχές [ανάμικτα με ολίγο από μνημόνια, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. και ΗΠΑ] , που οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης απέρριψαν με βδελυγμία και ο νεποτισμός αποτελεί πρώτιστο μέλημα; Όλοι οι γονείς, σύζυγοι, κουμπάροι και οι λοιποί συγγενείς [ εξ αίματος, αγχιστείας ή ιδεοληψίας] αποτελούν τη νέα νομενκλατούρα της εξουσίας και ερωτώ: ‘’Αυτό εννοεί και  η κυρία Γεννηματά  με τον ‘’προοδευτικό της λόγο‘’ και άλλοι ‘’σύντροφοι’’ που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί στο θέμα των Σκοπίων;  Αλίμονο στους νέους, που έλεγε και ο τίτλος μια παλιάς ελληνικής κωμωδίας, τότε που δεν μπορούσε κανείς να φαντασθεί  πού θα έφθαναν οι παραχωρήσεις των σημερινών ‘’προοδευτικών’’ δυνάμεων προς τον σύγχρονο Μεφιστοφελή, για  να εξαγοράσουν  τον ιδεολογικό τους παλιμπαιδισμό. Σκόπιμα παρέλειψα από τον αριστερό αυτό ‘’συγχρωτισμό’’ το ΚΚΕ, αφού ευθαρσώς εναντιώνεται  στην ‘’αστική’’ δημοκρατία, έστω και αν   αυτοχαρακτηρίζεται Κόμμα δημοκρατικό και υμνολογεί ακόμα την  Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών  Δημοκρατιών!!! Αυτό πια  δεν είναι   παλιμπαιδισμός  αλλά, επιεικώς, αιθεροβατισμός και το λέω με πολλή αγάπη και συμπάθεια.

Ύστερα από όλα αυτά,  προσωπικά δηλώνω ότι αρνούμαι ότι ανήκω σ΄ αυτές τις  προοδευτικές    δυνάμεις, όπως προσδιορίζονται από  τη συγκεχυμένη αυτή οπορτουνιστική θεώρηση. Ειλικρινά φοβάμαι ότι δεν είμαι μόνος μου και σκέπτομαι ότι τέτοιες ‘’παραποιήσεις’’, προσβάλλουνε τη γλώσσα  και τη νοημοσύνη μας και δίνουν επιχειρήματα στους δήθεν πατριώτες και εθνοκάπηλους να ‘’ασελγούν αναίσχυντα’’ σε ό,τι μας απέμεινε από Δημοκρατία!!!  

Κάποιες μειοψηφίες θέλουν  να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους και μια ‘’χούφτα’’  δεδηλωμένων ‘’άθεων’’  να αλλοιώσει   το συνταγματικά προσδιορισμένο θρήσκευμα της συντριπτικής  πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και  αυτό δεν  είναι πρόοδος ούτε δημοκρατία. Απαξιώνονται συστηματικά οι θεσμοί και περιφρονούνται οι αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων   και   ο  κ. Κοντονής  παρεμβαίνει ωμά   στην  ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Όλα αυτά  αποτελούν ιστορική παραχάραξη και σίγουρα δεν μπορούν να   συμβαίνουν σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή  χώρα. Για αυτού του είδους τους σύγχρονους παραχαράκτες , αρμόδιος να επιβάλει την τάξη  είναι – κατά το ισχύον ακόμα Σύνταγμα -   μόνο ο Ελληνικός λαός. Οψόμεθα!!!

   Αντώνης Ταρνανάς

ΜΙΑ ΜΟΝΟΤΟΝΗ 5ΕΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

          Με  υπόκρουση Σούμπερτ

Λίγο πριν από το τέρμα της συνολικής μου προσωπικής διαδρομής, άφησα το μυαλό μου να τρέξει σε μια πολύ παλιά   μονότονη διαδρομή  της 10ετίας του 1950. Πρόκειται για την  εποχή που η χώρα  προσπαθούσε  να βγει από τη συμφορά του 2^ου παγκόσμιου και του εμφύλιου πολέμου και  η οικονομική κατάσταση και η γενικότερη ανέχεια , προσομοιάζει  αρκετά   με αυτήν που ζούμε τώρα . Αυτό  με ανάγκασε  να καταταγώ για πέντε χρόνια εθελοντής στις ένοπλες δυνάμεις. Με τον τρόπο αυτό απέβλεπα στην προσωρινή λύση του  οικονομικού  προβλήματος αλλά και στη διευκόλυνση  σπουδών μου στην Αθήνα.

Παρουσιάστηκα το 1953 ,στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Διαβιβάσεων [ΚΕΔ] στο Χαϊδάρι , όπου έμεινα μέχρι το τέλος της υποχρέωσής μου. Αρχικά  υπήρξα εκπαιδευόμενος στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών του Στρατού και στη συνέχεια έγινα εκπαιδευτής, κάτι που συνέχισα ,ως ιδιώτης και  μετά την απόλυσή μου,   κυρίως αξιωματικών, για έναν ακόμα χρόνο.

Εκεί συνάντησα και συνδέθηκα με αρκετούς συναδέλφους, αλλά πιο στενά με δύο φίλους , τον Κώστα και τον Γιώργο. Αμέσως μετά την εκπαίδευση αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε  εκτός στρατοπέδου οι τρείς μας, αρχικά στον Λόφο Αξιωματικών και αργότερα στην οδό Σαρρή 32, απέναντι από το σημερινό θέατρο ΗΒΗ και την παράγκα του πρώτου υπαρξιστή της εποχής, του Σίμου, [όπου  σύχναζε και ένας ψηλόλιγνος νέος, ο κ. Θ. Πάγκαλος]. Αυτό έγινε για λόγους πρακτικούς, αφού στη γειτονική πλατεία Κουμουνδούρου, βρισκόταν η αφετηρία των λεωφορείων Χαϊδαρίου, που μας οδηγούσαν στο στρατόπεδο.

Η καθημερινή μας διαδρομή ήταν από την Κουμουνδούρου ως τη στάση ΚΕΔ στην οδό Καβάλας  - λεωφόρο Αθηνών, που υπάρχει και σήμερα, όπως φαίνεται στον συνημμένο χάρτη.  Από εκεί ακολουθούσε πεζοπορία σε ένα δρομάκι ερημικό αρκετών  εκατοντάδων μέτρων [ θαρρώ πως ήταν η σημερινή οδός Φλούτζη], μέχρι το στρατόπεδο – κοντά στο σημερινό Αττικό Νοσοκομείο .  Χαράματα, κάθε πρωί, η ίδια ακριβώς  διαδρομή για μέρες, μήνες, χρόνια και εμείς παιδιά ακόμα ψάχναμε τρόπους για να σπάσουμε αυτή τη μονοτονία. Στην αρχή συναγωνιζόμαστε στο τρέξιμο – ο Κώστας με κέρδιζε στο σπριντ αλλά εγώ  έπαιρνα κεφάλι  μετά τα εκατό μέτρα -  και έτσι διασκεδάζαμε τη διαδρομή,  αλλά σύντομα και αυτό κατάντησε ρουτίνα.

Τελικά – δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα – προσθέσαμε και μουσική υπόκρουση  και μάλιστα σφυρίζοντας [πρίμο – σιγόντο] τη γνωστή σερενάτα του Σούμπερτ. Η μέθοδος αυτή κρατήθηκε μέχρι το τέλος γιατί, πέραν των άλλων, μας έδιωχνε τη σκέψη της στρατιωτικής ζωής και μιας  νοοτροπίας  που δεν ταίριαζε σε κανένα  μας και μόνο   η ανάγκη μας είχε υποχρεώσει να  ‘’αποδεχθούμε’’. Οι τρεις μας δεθήκαμε  πολύ στενά, και  ξεπερνώντας   τις όποιες  αντιξοότητες  παραμένουμε για πάντα   φίλοι.

Οι δρόμοι μας χωρίσανε αλλά κρατήσαμε  την επαφή και κατά καιρούς ανταλλάσουμε αναμνήσεις από το μακρινό δυσάρεστο εκείνο παρελθόν αλλά και μακαρίζουμε τις συνθήκες που μας ένωσαν  για πάντα. Εδώ και δυο περίπου χρόνια, τόσο εγώ όσο και ο Κώστας, χάσαμε  κάθε επαφή με τον τρίτο της παρέας, τον Γιώργο, αφού δεν παίρνουμε απάντηση στις τηλεφωνικές μας κλήσεις από τον ίδιο ή τους οικείους του. Ευχόμαστε να είναι όλοι τους καλά και ας αδημονούμε. 

Αντώνης Ταρνανάς

Χάρτης της περιοχής - με κίτρινο η λεωφόρος Αθηνών

ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ

               

         Η εξουσία περί άλλα τυρβάζει                 

Λόγω μιας τενοντίτιδας στο χέρι μου, είχα αποφασίσει να αραιώσω όσο μπορώ  τα πολιτικά   μου σχόλια, μέχρι και να τα διακόψω οριστικά, αλλά οι ακρότητες στην πολιτική σκηνή δεν μου το επιτρέπουν. Η περιοχή μας ‘’φλέγεται’’ και οι πολιτικοί μας αλληλοεκτοξεύουν κατηγορίες και απειλές, την ώρα που απαιτείται ομόνοια και εθνική συμπόρευση. Σε ανάλογες καταστάσεις την ευθύνη έχει η κυβέρνηση, που αντί να καλέσει όλα τα Κόμματα σε εθνική συστράτευση και να τα θέσει – έστω και τώρα  – προ των ευθυνών τους, ασχολείται με τους  προσκείμενος  στην NOVARTIS  και τον κ. ΣΑΒΒΊΔΗ . Τα τελευταία είναι σοβαρότατα θέματα αλλά εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της δικαιοσύνης και όχι στον ανεμιστήρα λάσπης κομματικών εντύπων [που έτσι έμαθαν να  βγάζουν το ψωμί τους]. Μαζί μ’ αυτά τα μίσθαρνα όργανα συντάσσεται και η  ταλαίπωρη κρατική ραδιοτηλεόραση που  απέφυγε προ ετών …….το μαύρο αλλά τελικά  έγινε ‘’μελανότερη’’. Προβάλλει σαν φερέφωνο ,εντελώς ανεξέλεγκτα, κάθε κομματική ανακοίνωση, ενίοτε δε και σε απ’ ευθείας μετάδοση των δηλώσεων του επί των διαψεύσεων Υπουργού και των λοιπών αρμόδιων και μη του Μαξίμου,  χωρίς  δικό της σχόλιο.

Ανοίξαμε τόσα μέτωπα, με κύριο σκοπό να καλυφθούν οι ψεύτικες εξαγγελίες και οι οβιδιακές μεταμορφώσεις που οδήγησαν στο σημερινό μας ‘’κατάντημα’’.  Αφού απέτυχε πλήρως η Λατινοαμερικανοιποίηση δηλώνουμε πίστη και αφοσίωση στους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ [ και καλά κάνουμε αφού, με τη θέλησή μας είμαστε σύμμαχοι και εταίροι] και τελικά γλείφουμε εκεί που φτύναμε με τόση βδελυγμία. Καλέσαμε – στην έξαρση των προβλημάτων μας – τον γείτονα σουλτάνο να επισκεφθεί τη χώρα μας και τώρα απολαμβάνουμε τις απειλές του με δυο Έλληνες αξιωματικούς ομήρους του και οι σύμμαχοι μας προτρέπουν να τα ‘’βρούμε’’  μεταξύ  μας!!!

Αλήθεια τι άλλο χρειάζεται για να πεισθούμε ότι ‘’ μας αγνοούν και οι φίλοι μας’’  και κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τους εθνικούς κινδύνους, που μόνο η συνεννόηση – έστω και καθυστερημένα – μπορεί να αποτρέψει; Στο Υπουργείο Άμυνας ο αναπληρωτής αμφισβητεί το Υπουργό και ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Ο Τούρκος Πρόεδρος δημόσια δηλώνει ότι ‘’ο Έλληνας Πρωθυπουργός του έχει υποσχεθεί επιστροφή των Τούρκων που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας’’ και εμείς δεν λέμε λέξη για να διαψεύσουμε τις άθλιες ανακρίβειες, αφήνοντας την εντύπωση ότι η εξωτερική πολιτική μας  γίνεται με μεθόδους  ανατολίτικου παζαριού !!!

Δεχθήκαμε  την αμερικανο-νατοϊκή πίεση για την εισδοχή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., με  αντάλλαγμα κάποιες μετονομασίες, αγνοώντας ότι το πρόβλημα δεν είναι το όνομα αλλά ο αλυτρωτισμός τους. Τώρα όμως τι κάνουμε, όταν στη χώρα μας υπάρχουν χίλιες διαφορετικές απόψεις  για το ίδιο θέμα, αφού – για μια φορά ακόμα- βρεθήκαμε  απροετοίμαστοι και χωρίς συνεννόηση μεταξύ μας; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας αλλά δεν φταίει η χώρα μας να πληρώσει τα σπασμένα της απερισκεψίας  και της ιδεοληψίας εκείνων που διαχειρίζονται τις τύχες του λαού μας.

Αφού λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά τα ‘’τραγικά’’, οι αρμόδιοι και τα όργανά τους ακόμα ψάχνουν  για σκάνδαλα – που ίσως και από δική τους  ευθύνη ή αμέλεια να έχουν παραγραφεί – αντί να αφήσουν τη δικαιοσύνη αδέσμευτη να επιτελέσει το έργο της και όσους έχουν παρανομήσει να τους ‘’κλείσει για πάντα μέσα’’, αλλά με αποδείξεις και όχι με  υποδείξεις  πονηρών τυχοδιωκτών που προσπαθούν να γαντζωθούν στην εξουσία, αδιαφορώντας για το  κόστος στη χώρα και τον λαό της!!!

  Αν κάτι – επί πλέον – κακό μας συμβεί , όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι θα το βάλουν στα πόδια – σαν ποντικοί - όπως συνήθως γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα αλλά και για συνεννόηση κατόπιν εορτής!!! Εδώ , ας μου επιτραπεί να συμπεριλάβω και τη ‘’γηραιά κυρία’’, η οποία , από την ηγεσία της δικαιοσύνης αποδέχτηκε να γίνει ‘’άμισθο’’ κομματικό όργανο στο γραφείο του κ. Πρωθυπουργού – μόλις την επομένη της συνταξιοδότησης και το ακόμα χειρότερο , να ‘’συνεχίζει να δίνει – ακόμα και δημόσια - εντολές στους τέως υφισταμένους της’’ για το τι πρέπει να κάνουν!!!

Αιδώς Αργείοι ήταν η επίπληξη του Αίαντα  για το μειωμένο ηθικό τους έναντι των Τρώων  και τον ίδιο τίτλο  επέλεξε και ο Κώστας Βάρναλης σε ένα ποίημά του για να στιγματίσει συμπεριφορές, αντίθετες προς την ηθική, από το οποίο δανείζομαι την ακόλουθη  στροφή: ‘’Μακρυγιάννη, οι πληγές σου από τα βόλια τρέχαν αίματα κι όμπυο ολοζωής, μα τώρα διπλοτρέχουνε, Πατέρα, της ψυχής σου οι πληγές από ντροπή’’.

Αντώνης Ταρνανάς