ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ''ΤΕΛΟΣ''

      Ομοιότητες και διαφορές!!!

Ήταν Απρίλης [ 23/4/2010] όταν ο κ. Γ.Α.Π. με διάγγελμά του από το Καστελόριζο, μας ανήγγειλε ‘’την εθνική και επιτακτική ανάγκη ενεργοποίησης του μηχανισμού στήριξης [ απόφυγε να πει τη λέξη 1^ο μνημόνιο ] . Τον ίδιο μήνα  επέλεξε και ο κ. Τσίπρας, οχτώ χρόνια αργότερα [ 8/4/2018 ] από το νησί της Τήλου, να  μας προαναγγείλει ‘’το πέρασμα στη μεταμνημονιακή εποχή’’, [ ξεχνώντας  εντελώς όσα έλεγε για την καθαρή έξοδο από το μνημόνιο] .

Σήμερα θα αναζητήσουμε  τις βασικές  ομοιότητες  και διαφορές των δύο αυτών πρωθυπουργικών επιλογών, τους συμβολισμούς  και τις ενδεχόμενες επιδιώξεις τους από μια τέτοια σύμπτωση, που  δεν φαίνεται τυχαία. Αμφότεροι επέλεξαν τα  γραφικά και ήρεμα λιμάνια  μικρών  ελληνικών νησιών  και κατά το δυνατόν εγγύτερα στην Ανατολική μας γείτονα, την Τουρκία. Τι ήθελαν άραγε να δείξουν ή να κρύψουνε με όλη αυτή τη σκηνοθεσία τους;

Πρώτον, προσπάθησαν να ‘’υποβάλουν’’ τη γαλήνη της εικόνας, ώστε να περάσει  απαρατήρητη η ουσία των λεγομένων τους και ιδιαίτερα το  ύφος των προσώπων τους, που δεν μπορεί να κρύψει τις ενοχικές  τους . Η γεωγραφική επιλογή ίσως χρησιμοποιείται σε  αντιδιαστολή με τα χάλια της γείτονος, ώστε να καταδειχθεί μια εθνική ‘’παρηγοριά’’. Είναι αυτό που λένε ‘’χαμήλωσαν τον πήχη’’, για να μειώσουν έντεχνα τις λαϊκές προσδοκίες [λεφτά υπάρχουν και με ένα νόμο θα σκίσουμε τα μνημόνια αντίστοιχα], που οι ίδιοι  επίμονα καλλιέργησαν. Οι ειδικοί των Κομμάτων  ερίζουν για το ποιος από τους δύο βρέθηκε ‘’ στο ανατολικότερο σημείο των ευρωπαϊκών συνόρων [ φαίνεται όμως ότι ο παλιός είναι πιο πονηρός  και ο νεότερος  έπεσε έξω για μια φορά ακόμα ] !!!

Βλέπω όμως και μια σημαντική διαφορά, που ίσως να διέλαθε της προσοχής του κ. Τσίπρα. Το λιμάνι του Καστελόριζου στη φωτογραφία φαίνεται καθαρότερο και γαλάζιο με μια βαρκούλα, που άφηνε κάποιες αμυδρές ελπίδες, ενώ αυτό της Τήλου δείχνει πολύ ‘’θαμπό , γκρίζο και έρημο’’, και αφήνει   μόνο φρούδες ελπίδες ,θυμίζοντας την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου ‘’τοπίο στην ομίχλη’’. Για όσους δεν γνωρίζουν την υπόθεση του έργου, παραθέτω μια σύντομη περίληψη, ώστε να γίνει πιο σαφές πού τελικά μας πάνε!!! ‘’Η Βούλα και ο Αλέξανδρος είναι δυο αδέλφια που ο πατέρας τους δουλεύει μετανάστης στη Γερμανία. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η απάντηση που τους δίνει η μητέρα τους όταν τον αναζητούν. Μια μέρα επιβιβάζονται σ' ένα τρένο για να τους μεταφέρει σε αυτόν. Το ταξίδι τους δεν φαίνεται να πραγματοποιείται. Τα δυο παιδιά, ύστερα από μια σκληρή περιπλάνηση, εμπλέκονται σε μία διαρκή αντιπαράθεση με την πραγματικότητα.’’

Εκεί βρισκόμαστε και εμείς, όπως  τα ‘’ δυο αδέλφια’’ του έργου και αυτό αρχίζει να διαφαίνεται  από τις τελευταίες αναφορές της  Κυβέρνησης, που διαφοροποιείται από την ‘’ καθαρή έξοδο’’, κάνοντας λόγο πια για  ‘’μεταμνημονιακή εποχή’’. Ο κύριος Τσακαλώτος  είχε αρχίσει  βέβαια να μας προϊδεάζει , αλλά εμείς – ύστερα από τόσα ψέματα-  δεν  τον πιστεύαμε . Ακολουθούν τα δύο ντοκουμέντα, όπως δημοσιεύθηκαν στα μέσα ενημέρωσης:

Καστελόριζο

‘’Είναι ανάγκη εθνική και επιτακτική, να ζητήσουμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε.» δήλωνε ο τότε πρωθυπουργός από το ακριτικό νησί στις 23 Απριλίου του 2010.

Τήλος

«Θέλω να ευχηθώ σε όλους τους Έλληνες και σε όλες τις Ελληνίδες χρόνια πολλά και καλό Πάσχα. Ο φετινός εορτασμός του Πάσχα σηματοδοτεί το πέρασμα σε μια νέα εποχή ελπίδας και αισιοδοξίας. Το πέρασμα στη μεταμνημονιακή εποχή. Μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια είμαστε στη θέση να αισιοδοξούμε και να ελπίζουμε ξανά. Αντέξαμε στα δύσκολα, ο λαός μας άντεξε τις προκλήσεις και χάρη στις αστείρευτες δυνάμεις του κατάφερε να ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της.

Θέλω από εδώ, από την ακριτική Τήλο, από τα ανατολικότερα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μεταφέρω μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας, αλλά και τις ευχές μου στον καθένα και στην καθεμιά, ξεχωριστά, για δύναμη, πίστη, αισιοδοξία, δημιουργία. Χρόνια πολλά και καλό Πάσχα σε όλους και σε όλες».

          Παρά το ‘’υποκριτικό’’ κράτημα της λαμπάδας, φοβήθηκε να ολοκληρώσει την παράσταση και απέφυγε συστηματικά να ψελλίσει την αποκλειστική  χριστιανική έκφραση της ημέρας ‘’Χριστός Ανέστη’’. Τι φοβήθηκε άραγε,  τον Χριστό ή την Αυγή;

Αντώνης Ταρνανάς

Η ΔΗΜΟΣΙΑ ''ΕΚΘΕΣΗ''

Η γενιά μας αποτελεί έναν προπομπό και ίσως  πειραματόζωο  του φαινομένου της  παγκοσμιοποίησης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αυτό έχει  δυο όψεις , μια θετική και μια  αρνητική, ανάλογα με την οπτική του καθενός. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα, που θα κριθεί από την ίδια τη ζωή ,που θα  υιοθετήσει πλήρως τα σύγχρονα αυτά μέσα, σαν αποτέλεσμα εκσυγχρονισμού, ή   θα τα απορρίψει.!!! Για την ώρα τα  παίρνουμε σαν γεγονός και μένουμε στη   συμπτωματολογία τους στη σύγχρονη ζωή μας.

Όλοι, άλλος πιο λίγο ή πιο πολύ, μετέχουμε  στη χρήση τους και ας τα δαιμονοποιούμε – όπως συνήθως κάνουμε σε κάθε καινοτομία - από την αδυναμία μας να τα κατανοήσουμε ή επειδή έτσι μας βολεύει. [Είναι κάτι σαν τους ρατσιστές που χρησιμοποιούν  αποκλειστικά ξένους στη δούλεψή τους αλλά παράλληλα τους ‘’σέρνουν’’ μύρια όσα που  βρίσκονται κοντά μας!!!] Προσωπικά πιστεύω ότι κυρίως είναι θέμα χρήσης  , αφού ‘’ουδέν κακό αμιγές καλού ‘’ και τανάπαλιν. Φθάνουμε λοιπόν στο επίμαχο, που αφορά την αντιμετώπιση του μέσου από τους χρήστες του και τον τρόπο που το χρησιμοποιούν.

Είναι  μια από τις πληρέστερες πηγές γνώσης και ενημέρωσης αλλά και παγίδα παραπληροφόρησης, ενώ συνάμα αποτελεί και μοναδικό μέσο προσωπικής μας προβολής  μέχρι και ‘’έκθεσης’’. Αυτό το τελευταίο ελάχιστοι το προσέχουν – αν δεν το αγνοούν συνειδητά - και έτσι  γίνονται  θέαμα και δημόσιο αντικείμενο εκμετάλλευσης   κάθε λογής ψυχανώμαλων, με τα γνωστά αποτελέσματα που συχνά διαβάζουμε στον Τύπο. Δεν θα ασχοληθώ με την ευρεία  χρήση του μέσου για προβολή προϊόντων και υπηρεσιών – ακόμα και ‘’εμπόριο λευκής σαρκός’’, την  προετοιμασία τρομοκρατικών ενεργειών, κομματικών μεθοδεύσεων ακόμα και διαμόρφωσης  εκλογικών επιρροών, αλλά με την απλή και καθημερινή  του χρήση .

Θα αναφερθώ κυρίως στους κάθε λογής αφελείς που ‘’εκθέτουν’’ στα μέσα αυτά, ευαίσθητα   δεδομένα τους ,  πιστεύοντας ότι τα μοιράζονται μόνο με όσους αυτοί εμπιστεύονται. Όμως - όπως αποδεικνύεται– γίνονται ‘’βούκινο’’  σ’ όλη την επικράτεια και  ξαφνιάζονται όταν αντιληφθούν ότι τα  προσωπικά τους χρησιμοποιούνται σαν  μέσα εκμετάλλευσης  ενίοτε δε και εκβιασμών. Τότε κάνουν μηνύσεις  για ‘’ αθέμιτη’’ διαπόμπευση και προσβολή, που κατά βάθος οι ίδιοι την προκάλεσαν  – πολλάκις [με δύο λ και ι], από μια τάση προβολής  στα μέσα δικτύωσης, στα οποία περιορίζουν μεγάλο μέρος από την όλη δράση τους. Ξεχνούν όμως ότι κάθε ενέργεια έχει το κόστος της και είναι αργά για κλάματα και επανόρθωση όταν η ‘’ζημιά’’ έχει συντελεσθεί.

Με την ευκαιρία του Πάσχα, το τι είδαν τα μάτια μας δεν λέγεται. Τα φυσικά και αυτονόητα [ οι ψησταριές, το κοκορέτσι, το αρνί, κλπ] τα έκαναν προσωπικές ειδήσεις και έσπευσαν να τα γνωστοποιήσουν απανταχού. Ακόμα και η συμμετοχή στις ιερές τελετές μελών της εξουσίας προβλήθηκαν – πέραν των ΜΜΕ – και  με τα ίδια αυτά μέσα ακόμα και από άτομα που δηλώνουν άθεοι και με κάθε τρόπο δείχνουν την ‘’απιστία’’ τους και στην πράξη τα αρνούνται. Αυτό αποτελεί το ‘’ άκρον άωτον’’ της αναξιοπιστίας και προσβάλλει  την όποια μας απόμεινε ακόμα νοημοσύνη. Ηγέτες κάθε ‘’διαμετρήματος’’, εκπρόσωποι ‘’σοβαρών’’ χωρών και κάθε εξουσία, χρησιμοποιούν  τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να προβάλουν την κάθε τους ενέργεια, διαβολή αντιπάλων, προπαγάνδα, ακόμα και απολύσεις στελεχών, γιατί με αυτόν τον τρόπο θέλουν να αιφνιδιάσουν το λαό και την όποια κριτική. Ξέρουν λοιπόν πολύ καλά ότι η πρώτη εντύπωση είναι αυτή που μένει και οι όποιες διαψεύσεις – που ενδεχομένως  ακολουθούν στα ψιλά – περνούν απαρατήρητες.

Προσωπικά, μέσω του ιντερνέτ συμπληρώνω πολλές γνώσεις μου και δοκιμάζω τους  νέους τρόπους να επικοινωνώ  τις κρίσεις μου για τα κοινά και την επικαιρότητα, τις ιδέες και τα λοιπά μου ενδιαφέροντα, αλλά πάντα με τα πλήρη στοιχεία μου και την υπογραφή μου. Πολλά από τα γραφόμενά μου, αποτελούν αποσπάσματα βιβλίων μου [δημοσιευμένων και μη]  και προσωπικών εμπειριών που η ζωή μου χάρισε, με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν στοιχεία παραδειγματισμού και εφαρμογής ή αποφυγής για το μέλλον. Δεν επιδίωξα ποτέ την προσωπική μου προβολή – που άλλωστε δεν αφορά ούτε και ενδιαφέρει άλλον κανένα πλην εμού . Αν έμμεσα προκύπτει, είναι γιατί τα προσωπικά ‘’μου’’ βιώματα  έχουν ονοματεπώνυμο και πρέπει να αναφέρονται σε πρώτο πρόσωπο, που επιβεβαιώνει την εγκυρότητα τους. Αρνούμαι τους όποιους παραλληλισμούς της πνευματικής εργασίας  με  τη δημοσιοποίηση φωτογραφικού και λοιπού ευαίσθητου προσωπικού υλικού στα μέσα κοινωνικής προβολής. Τα κάθε είδους άρθρα και σχόλια, κρίνονται από τους αναγνώστες τους για το περιεχόμενό τους    και δεν μπορούν να   αποτελούν στοιχείο   δημόσιας   προβολής   του ‘’συντάκτη’’ τους, ενώ τα ‘’αλλά’’,  εκθέτουν την  προσωπική ζωή εκείνων που  ίσως αναζητούν δημοσιότητα αλλά με λανθασμένο τρόπο!!!

 Αντώνης Ταρνανάς

ΞΕΦΤΙΛΑ ΚΑΙ ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΗ

Με τα σημερινά μέσα πληροφόρησης μπαίνουν νυχθημερόν στα σπίτια μας και βλέπουνε τα παιδιά  πράξεις και εικόνες βίας, που  δεν τιμούν κανένα. Παραβιάζονται δημόσια προσωπικά δεδομένα και δικαιώματα, στα  οποία αναφερόμαστε μόνο όταν μας βολεύει και συνήθως α λα καρτ. Δεν είναι όμως μόνο αυτό αλλά κυρίως η προσβολή της δημόσιας ηθικής και αισθητικής . Φυσικά δεν αναφέρομαι στα μέσα αλλά στους  κρατικούς ‘’μηχανισμούς’’ που εντάσσουν στον ακτιβισμό και την  παρανομία.  Φοβάμαι ότι όλοι μας έχουμε πέσει θύματα της  δημόσιας προβολής, αδιαφορώντας για το αισθητικό αποτέλεσμα και τις επιπτώσεις του στην κοινωνία και ιδιαίτερα στα παιδιά.

Τι μπορεί να πει κανείς για το διεθνές ξεκατίνιασμα της βασιλικής οικογένειας της Ισπανίας, ανήμερα του καθολικού Πάσχα. Δεν αναφέρομαι ούτε με ενδιαφέρουν οι τίτλοι των πρωταγωνιστών αλλά στην ουσία. Μένω απλά στο γεγονός ότι μια συνομήλική μου γιαγιά – η Σοφία – διαπομπεύεται δημόσια από τη νύφη της αλλά και από τα εγγόνια  της. Η αντίδραση των τελευταίων επίσης  δεν τιμά καθόλου τους ‘’ελέω  Θεού’’ μελλοντικούς Μονάρχες και αυτούς που δεν τους  δίδαξαν– τουλάχιστον τον σεβασμό. Λυπάμαι για όσα είδαν τα μάτια μου αλλά κυρίως για το παράδειγμα’’ που δόθηκε σε όλη την κοινωνία. ‘’Κάνε παιδιά να δεις καλό’’ έλεγαν οι παλιότεροι, αλλά και ‘’ό,τι κάνεις στη ζωή κάποτε το πληρώνεις’’ !!!

Ψάχνω ακόμα  να βρω αντιδράσεις  γυναικείων συλλόγων ή   προστασίας του παιδιού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - μερικοί των οποίων είναι και έμμισθοι - αλλά φαίνεται ότι ‘’λείπουν’’, όπως κάνουν συνήθως για όσα δεν θέλουν να δουν ή και κρατούν ΄΄πισινή’’   για ώρα ανάγκης.

 Οι παριστάμενοι  της οικογένειας  έμειναν ατάραχοι,  και μου  θύμισαν την ‘’λόγω και έργω εξύβριση’’ δύο κυριών, σε παλιότερη ζωντανή εκπομπή του Αντένα , ενώ   ο  κεντρικός παρουσιαστής – δυο μέτρα μπόι- ψέλλιζε  απλά με πολύ ‘’τακτ’’ μη! , μη! Αργότερα  βέβαια τον ‘’μιμήθηκε  επάξια‘’ και ο[ πρώτη φορά αριστερά] προεδρεύων της Βουλής σε ανάλογο περιστατικό, με πρωταγωνιστές από τον ίδιο ακροδεξιό χώρο, όταν ‘’σιγοψιθύριζε ‘’ φρουρά!, φρουρά!, χωρίς να τον ακούνε. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία και φοβάμαι ότι αποτελούν συνειδητές επιλογές της νέας τάξης πραγμάτων, που- στο εικονικό πνεύμα   προστασίας των ατομικών ελευθεριών – κάνουν κάθε προσπάθεια να διαλύσουν την οικογένεια, που αποτελούσε ανέκαθεν το κύτταρο της κάθε κοινωνίας αλλά παράλληλα και ‘’ κάρφον εις τον οφθαλόν των δήθεν ‘’προοδευτικών’’ εχθρών της. Ας μάθουν όλοι  επί τέλους ως πού φθάνουν τα όρια της ελευθερίας, γιατί από εκεί και πέρα  γίνεται  ασυδοσία που παραβιάζει  κατάφωρα την ελευθερία των υπολοίπων.

Ακόμα ένα ακραίο περιστατικό των ημερών – που σκόπιμα το άφησα για σήμερα, για να μην παρανοηθεί από τους αμέτρητους πεινασμένους στη χώρα μας -  ο ‘’φανερός δείπνος των άθεων’’ και ιδού η προτροπή τους: «Είναι ο καιρός των ανοιξιάτικων διακοπών και η Ενωση Αθέων σας προσκαλεί και φέτος στον Φανερό Δείπνο μας. Μια όμορφη παράδοση πλέον της χώρας μας που δεν απαιτεί κρατική δεισιδαιμονία και κρατικές δαπάνες. Απέχουμε μόνο από το πένθος και τη νηστεία και όχι από τη λογική, και ειδικά όχι με βάση εντολές εκπροσώπων υποτιθέμενων υπερφυσικών όντων», αναφέρει στην εισαγωγή της η πρόσκληση της Ενωσης Αθέων και προσδιορίζει την ημέρα ως εξής: «Την Παρασκευή 14-04-2017 (γνωστή και με το ψευδώνυμο «Μεγάλη») στις 8 μ.μ.»[ Να δείτε ότι την επόμενη φορά θα κληρώνουν και θέσεις στο δημόσιο, προσθέτω εγώ που δεν συμμερίζομαι τη λογική τους!!!]

Δεν σχολιάζω τις  καθημερινές γαστρονομικές και άλλες τους επιλογές, που είναι δικαίωμά τους, αλλά την προσπάθεια προκλητικής προβολής των απόψεων  μιας  αμελητέας ομαδούλας – έστω και αν προσμετρήσουν και τα  άθεα μέλη της Κυβέρνησης.  Με ενοχλούν όμως οι  τόσες ανακρίβειες  και ο προσβλητικός  χαρακτηρισμός της συνταγματικά κρατούσης θρησκείας των Ελλήνων ως κρατικής δεισιδαιμονίας και η ‘’λογική’’  τους ,που πόρρω απέχει από την κοινή λογική. Από πότε αποτελεί παράδοση στη χώρα μας αυτό το  συμπλεγματικό και γραφικό  ‘’αντάμωμα’’  και τι μας νοιάζει εμάς πώς εφαρμόζουν την λαϊκή παροιμία ‘’ ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κτλ’’ ; Ο καθένας τον εαυτό του , τον κάνει ό,τι θέλει, όμως προσοχή,  μακριά   από τις αξίες της συντριπτικής  πλειοψηφίας των πολιτών , γιατί τότε δεν μπορεί να σας σώσει   καμία  εξουσία και ο νοών νοείτω!!! Αν δεν σέβεστε τα ιερά και όσια της χώρας, οφείλετε τουλάχιστον  σεβασμό στο Σύνταγμα, τους Νόμους [ άρθρα 198 και 199 του Ποινικού Κώδικα] αλλά και τις πλειοψηφίες. Άντε, καλή Ανάσταση για τους Χριστιανούς και καλή ‘’ανάνηψη’’ για αυτούς που ακόμα βρίσκονται σε ιδεοληπτική   νάρκη και αν συνέλθουν ας θυμηθούν την απάντηση του φοιτητή Αϊνστάιν προς τον καθηγητή του ‘’ Φοιτ.: Αυτό είναι, κύριε.. Ο σύνδεσμος μεταξύ του ανθρώπου και του Θεού είναι η ΠΙΣΤΗ. Αυτή είναι που κινεί τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά.. Αντώνης Ταρνανάς

Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

             Θρησκευτικές αναμνήσεις

Εκ προοιμίου δηλώνω ότι δεν είμαι θρησκόληπτος ή δεισιδαίμων [κατά τον Απόστολο Παύλο] και  -ίσως λόγω ηλικίας-ούτε θρησκευόμενος [πιστός μιας θρησκείας ο οποίος ασκεί συστηματικά όσα νοούνται ως καθήκοντα  σε αυτήν]  ή θρήσκος [έχει έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα και συμμετέχει ενεργά στην εκκλησιαστική ζωή]. Είμαι  πια ένας  πιστός –χριστιανός Ορθόδοξος- που  δικαιούται και θέλει , χωρίς πάθος αλλά με σεβασμό, να αναφέρεται  ελεύθερα στη συνταγματικά κρατούσα θρησκεία  και την Εκκλησία μας.

Αρχίζω με ένα περιστατικό με τη συγχωρεμένη   μητέρα μου, η οποία ήταν θρησκευόμενη, όπως οι περισσότεροι  στα χρόνια της. Κάποια μέρα λοιπόν που, μαζί με τα ανήλικα παιδιά μου, κάναμε μια βόλτα με αυτοκίνητο στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος, τα παιδιά θέλησαν να της δείξουν  το γνωστό αθλητικό κέντρο  - που πηγαίναμε συχνά για άθληση . Στο άκουσμα της φράσης ‘’εδώ γιαγιά είναι ο Άγιος Κοσμάς’’ εκείνη άρχισε ‘’αυτόματα’’ να κάνει τον σταυρό της και έκτοτε, παρά τα μειδιάματα της στιγμής, κάθε πέρασμά  από την περιοχή   πάντα μου τη θυμίζει.

Η Μεγάλη Εβδομάδα  – αυτή που διανύουμε –  αποκαλείται και  Εβδομάδα των Παθών, που ουσιαστικά περιορίζονται στη Μεγάλη Πέμπτη που είναι αφιερωμένη στον Μυστικό Δείπνο, στην προσευχή στην Γεσθημανή, στην προδοσία του Ιούδα, στη σύλληψη του Ιησού, στην ανάκριση από τον Άννα, στην Άρνηση του Πέτρου και στην καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα και στη Μεγάλη Παρασκευή με τα Άγια Πάθη,   τη σταύρωση και τον Επιτάφιο.

Αυτά είναι τα τυπικά και καθιερωμένα μιας περασμένης  εποχής, που όπως κάθε ξεχωριστή γιορτή, είχε και τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, θρησκευτικά  αλλά  και γαστρονομικά.  Στην  εποχή που διανύουμε , τα πρώτα έχουν  αρκετά μεταλλαχθεί και σχεδόν έχασαν  τον ‘’λατρευτικό τους  χαρακτήρα’’, ενώ τα δεύτερα ,[ο κλασικός ρουμελιώτικος οβελίας* ] γίνεται μια προσπάθεια να διατηρηθούν, αλλά  με τα παρόντα οικονομικά δεδομένα,  μοιάζουν  απλές απομιμήσεις. Προφανώς φταίει το γεγονός ότι ο λαός βιώνει συνέχεια και τα δικά του πάθη, που δεν έχουν τελειωμό και κυρίως διότι έχασε την ελπίδα του ότι κάτι  καλύτερο μπορεί να  μας προκύψει..

Θυμάμαι, στα παιδικά μου χρόνια, στη διάρκεια του πολέμου και αμέσως μετά, προσδοκούσαμε  ότι κάτι  καλύτερο θα μας συμβεί και προσφεύγαμε στις εκκλησίες για να ζητήσουμε και τη Θεία μεσολάβηση για  ένα καλύτερο μέλλον. Λίγο αργότερα ,που  είχαμε πια πεισθεί ότι πάμε προς το καλύτερο ,  ο πιστός λαός μας γέμιζε τους ναούς και με κατάνυξη  μετείχε ψυχικά στο Θείο δράμα. Ακόμα και οι αναλφάβητοι της εποχής είχαν αποστηθίσει – από τη συχνή επανάληψη- όλο το τελετουργικό, τους ύμνους, τα 12 Ευαγγέλια, μα κυρίως τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής και ας μην κατανοούσαν απόλυτα το πλήρες περιεχόμενό τους.

Θυμάμαι επίσης ότι,   σαν δόκιμο μέλος της παλιάς χορωδίας** και αργότερα σαν μέλος της επόμενης, ζούσα μόνο γι’ αυτές τις ώρες. ‘’Αι γενεαί πάσαι’’ με κρεσέντο  το  ‘’Ω γλυκύ μου έαρ’’ και στο τέλος η φωνητική και ψυχική μετάπτωση στο θρηνητικό  μινόρε ‘’Η ζωή εν τάφω’’ ,  ήταν μυσταγωγία. Ακολουθούσε ή περιφορά των  Επιτάφιων των δύο ενοριών , με τη φροντίδα να μη συναντηθούν οι δυο τους, διότι θεωρείτο δυσοίωνο προμήνυμα  και στο τέλος της περιφοράς, όλοι οι πιστοί περνούσαν κάτω από τον επιτάφιο στην είσοδο του ναού, φορτωμένοι με τη χαρμολύπη ή το χαροποιό πένθος των Άγιων παθών και της αναμενόμενης Ανάστασης, για να παρακολουθήσουν μέχρι τέλους τη θεία λειτουργία.

Η  Ανάσταση γινόταν τις πρώτες πρωινές ώρες και οι πιστοί, με το τέλος της Αναστάσιμης ακολουθίας, έφευγαν για τα σπίτι τους και με το Άγιο φως ανά χείρας, έβαζαν φωτιά στην, προετοιμασμένη αποβραδίς, στοίβα από κληματόβεργες της υπαίθριας και συνήθως ομαδικής ψησταριάς.  Τα περισσότερα από αυτά, δυστυχώς έχουν εκλείψει ή  αντικαταστάθηκαν από το θέαμα   βεγγαλικών και κροτίδων,  που τραυμάτισαν  και  την πίστη μας, πριν φθάσουμε στις μέρες μας που κάποιοι άλλοι  έβαλαν στόχο  να την σκοτώσουν εντελώς !!!

Αντώνης Ταρνανάς

* Στις ψησταριές που οι φωτιές τους έκρυβαν με καπνούς  τον ουρανό, ήταν καλοδεχούμενος κάθε περαστικός, γνωστός ή και τελείως άγνωστος, που γευόταν τα εκλεκτά εδέσματα – πέραν του οβελία. Τη συνήθεια αυτή, προσωπικά τη  μετέφερα σε όλες τις χώρες που βρέθηκα υπηρεσιακά και όσοι με γνώρισαν από κοντά είχαν καταγράψει και γευθεί τη ‘’σπεσιαλιτέ’’  μου.

**Βουλγαραίοι, Καρδαραίοι, Κασολαίοι -αδελφοί Ζεκεντέ , Μανθολιάκος-  Ματθαίου, Μπαρμπούνης  ,     Σχοιναίοι,  Στρατόπουλος και πολλοί άλλοι που μου διαφεύγουν τα ονόματα. Στις Βρυξέλλες , μετά την περιφορά του επιτάφιου, στο γνωστό μου στέκι ‘’le cannet’’ , εν χορδαίς και οργάνοις ακολουθούσαν πρίμο-σιγόντο τα εγκώμια, κρατώντας για το τέλος τη χαρμολύπη του μινόρε.

O ROCKY ΚΑΙ ΤΑ ''ΑΔΕΡΦΙΑ'' ΤΟΥ

Rocky Marciano

 O δικός μου Rocky

Συνδέοντας συνειρμικά τον αγαθό  ήρωα του Λουκίνο Βισκόντι Rocco, που αναγκάζεται να γίνει πυγμάχος, με τον θρυλικό Αμερικανό πρωτοπυγμάχο  Rocky Mαrciano, κάνω και μια προσπάθεια ‘’επιστροφής’’ στα παιδικά μου χρόνια. Παρά τα πενιχρά μέσα  ενημέρωσης της εποχής, το όνομα του παιδικού μας ήρωα είχε γίνει το σύμβολο της δύναμης και  της υπεροχής, που τόσο είχε ανάγκη η γενιά μας, που μόλις είχε βγει από τον πόλεμο, ταπεινωμένη και ανίσχυρη. Παίρναμε κουράγιο από τη  δύναμή του και μας κολάκευε απεριόριστα ακόμα και η νοερή  ταύτιση με   τη φήμη που τον συνόδευε [ 49 συνεχόμενες νίκες σε 49 αγώνες, εκ των οποίων οι 43 με knockout].

Τα χρόνια πέρασαν, ο ίδιος έφυγε από τη ζωή, αλλά το όνομα του παραμένει  θρυλικό , πιστεύω όμως ότι  ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν την πραγματική του υπόσταση. Αργότερα , κάποιοι το ‘’χρησιμοποίησαν’’ σαν τίτλο  μιας σειράς ταινιών, με τελευταία το 2006 [Rocky Balboa] και ήρωα ένα ‘’φανταστικό’’ πυγμάχο,  με πρωταγωνιστή τον Sylvester Stallone. Πιθανολογώ ότι η σειρά αυτή των ταινιών επανέφερε και το όνομα στην επικαιρότητα, σαν γνώρισμα της δύναμης ακόμα και στα …….  ζώα .

Ένα από αυτά φιλοξενώ κι εγώ τελευταία στο σπίτι μου και ομολογώ ότι τώρα πια  νοιώθω απόλυτα τον συμβολισμό της δύναμης  και της υπεροχής και είμαι βέβαιος ότι το ξέρει και ο ίδιος . Πρόκειται για ένα 7χρονο Chow Chow, της μεγάλης μου εγγονής , που μου  εμπιστεύτηκε τη φροντίδα του μόνο για λίγες μέρες. Τελικά , πρώτη μου διαπίστωση είναι ότι μάλλον εμένα εμπιστεύτηκε στον Rocky, αφού από την αρχή  μου έδειξε τη φροντίδα του μα και τη δύναμη του. Το βράδυ, όταν αποσύρθηκα  στο υπνοδωμάτιό μου, αντιλήφθηκα δυο-τρεις φορές να εγκαταλείπει το μπαλκόνι όπου με επιλογή του διαμένει, να διανύει ένα μακρύ διάδρομο αθόρυβα και αφού διαπιστώσει ότι είμαι στο κρεβάτι μου,  επιστρέφει στη θέση του.

Κάποια στιγμή μάλιστα που ακούστηκε πολύ κοντά ένα βεγγαλικό – λόγω των ημερών-  τον είδα να έρχεται να  ‘’πλαγιάζει’’ για  λίγα λεπτά  στο πάτωμα του δωματίου μου και μετά ξαναγύρισε οριστικά στο μπαλκόνι του, όπου τον βρήκα  το πρωί, ήσυχο να κοιμάται. Το μόνο πρόβλημα μαζί του  είναι η φυσική του δύναμη  και αυτό, παρά τα σπορ των νεανικών μου χρόνων, με φθάνει στα όρια μου για να τον συγκρατήσω .Πρόκειται για έναν  καλοκάγαθο γίγαντα που  υποχωρεί,  μάλλον από ευγένεια  παρά από τη δική μου δύναμη.

Μαζί του έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαι και εγώ  δυνατός, έστω   ‘’με ξένες πλάτες’’, όπως κάνανε στα παιδικά μας χρόνια,   κάποια αδύναμα παιδιά  για να ξεπεράσουν το ‘’ bullying’’ της εποχής . Συχνά κυκλοφορούσαν ή και επικαλούνταν  τη βοήθεια ενός πιο μεγάλου  ‘’νταή’’ φίλου ή αδελφού , για να περιορίσουν τις συνέπειες. Όπως γίνεται αντιληπτό, πάντα υπήρχαν δυνατοί , οι οποίοι επέβαλλαν τον ‘’νόμο του ισχυρού’’ και άφηναν στους αδύνατους μοναδική δυνατότητα  να  καλύπτονται  πίσω από ισχυρούς  ‘’φίλους’’ , που ενίοτε το  ξεχνούσαν ή έφθαναν πολύ αργά !!!.

 Είναι κανόνας στη ζωή, που αποτελούσε ανέκαθεν μέχρι και σήμερα αντίγραφο της ζούγκλας , να δείχνεις – αν δεν είσαι - όσο μπορείς πιο δυνατός , έστω και μέσω τρίτων. Δεν ξέρω για τους άλλους, είμαι όμως  σίγουρος για τον Rocky μου που η αυτογνωσία του  επιτρέπει να προσποιείται ότι υποχωρεί, στις γέρικες δυνάμεις μου. Πάντως για όσο θα είναι μαζί μου νοιώθω και εγώ  πιο δυνατός όπως  πριν με ‘’πάρουν’’ τα χρόνια που με έφεραν στην ανάγκη να χρειάζομαι  ξένη βοήθεια!!!

Αντώνης Ταρνανάς

Η ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΗ ΜΕΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

 [Όσα αποφεύγουμε εμείς μας τα θυμίζουν άλλοι]

Τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής επικαιρότητας είναι, χωρίς αξιολογική σειρά μεταξύ τους, τα ελληνο-τουρκικά, το Σκοπιανό  οι ληστείες και η οικονομία μας. Αφήνω εκτός σχολιασμού   το θέμα της ομηρίας των στρατιωτικών μας γιατί, χρονιάρες μέρες,  σκέπτομαι τον πόνο των ίδιων και των οικείων τους.

Το πρώτο δημιουργήθηκε από τον γείτονα ‘’φαφλατά’’ ηγέτη, όχι μόνο για εσωτερικούς λόγους ,όπως  αφελώς νομίζαμε , αλλά και σαν συνέχεια του μεγαλοϊδεατισμού του για αναβίωση της  οθωμανικής αυτοκρατορίας. Εδώ λοιπόν έγκειται  η δική μας ευθύνη, που επίσης για εσωτερικούς λόγους και από ανικανότητα, παίξαμε το παιχνίδι του. Τον καλέσαμε στη χώρα μας και μας επανέλαβε  τις προθέσεις του ΚΑΤΆΜΟΥΤΡΑ , τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θράκη χωρίς καμιά  αντίδραση, με εξαίρεση μια αντιφώνηση  του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στη συνέχεια, όταν άρχισε να αποθρασύνεται, διαπράξαμε το δεύτερο ολίσθημα  και τον μιμηθήκαμε σε φανφαρονισμούς και νταηλίκια .Τελικά, στη χώρα αυτή  του Αριστοτέλη, εξακολουθεί να μην υπάρχει μέτρο και από τις ‘’μεγάλες αγάπες μας‘’ πάμε στο άλλο άκρο, το τεχνητό ψυχροπολεμικό κλίμα και  τις υπερφίαλες διακηρύξεις , που επίσης  είναι σε βάρος μας.

Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνο ακολουθούμε τις πονηρές τακτικές του πανούργου γείτονα αλλά – επίσης για ιδιοτελείς δικούς μας εσωτερικούς λόγους – υπερθεματίζουμε σε εθνικές κορώνες και ‘’ηλίθιους’’ χαρακτηρισμούς, που του δίνουν λαβή στήριξης, τη στιγμή που διεθνώς βρίσκεται ριγμένος στο ‘’καναβάτσο’’. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που αναμένεται αύξηση του τουριστικού ρεύματος στην Ελλάδα -   λόγω και  της εμπόλεμης κατάστασης στις γειτονικές μας περιοχές. Έτσι λοιπόν ενδέχεται , και η ‘’τεχνητή’’ ακόμα ανασφάλεια στη χώρα μας, να τινάξει στον αέρα όλες μας τις προσδοκίες για τον τουρισμό , που αποτελεί και τη μοναδική πηγή για την όποια ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας μας.

Το Σκοπιανό αποτελεί εξ ίσου σοβαρό  και επικίνδυνο άνοιγμα, σε μια εποχή που ‘’έχουμε απλωμένο τραχανά’’- κατά τον Χαρίλαο Φλωράκη- και συνεπώς  περιορισμένες ‘’αντιστάσεις’’, στις πιέσεις εχθρών και φίλων, που επιδιώκουν να τους εντάξουν στους διεθνείς οργανισμούς. Παράλληλα ευνοούνται και οι συνθήκες για  εθνικιστικές ακρότητες εκατέρωθεν, με απροσδιόριστες  επί του παρόντος επιπτώσεις , άσχετα αν αυτό αποτελεί μέρος σχεδιασμού ή θα προκύψει ως ‘’ παράπλευρη’’ συνέπεια.

 Δικαιολογημένο όμως, κύριο  θέμα των τελευταίων ημερών αποτελούν οι ληστείες, που δεν συμβαίνουν  πλέον μόνο στις μεγαλουπόλεις αλλά και στην, μέχρι πρότινος ήσυχη και ασφαλή ελληνική επαρχία. Δεν θα κρίνω εγώ την καταλληλότητα του αρμόδιου Υπουργού, τα αποτελέσματα όμως προφανώς δεν δικαιώνουν το έργο  του.   Όσον αφορά τις δηλώσεις του ότι για όλα αυτά ‘’φταίνε’’ τα ΜΜΕ που προβάλλουν υπερβολικά τα γεγονότα, θα του έλεγα να κάνει μια βόλτα – χωρίς την  συνοδεία του -  στα πέριξ, για να κατανοήσει καλύτερα την αναντιστοιχία ανάμεσα στους αριθμούς και τους απλούς ανθρώπους. Η στατιστική κύριε Υπουργέ  είναι σαν το μπικίνι, που αυτά που δείχνει είναι πολύ ελκυστικά αλλά ‘’κρύβει’’ τα πιο ενδιαφέροντα!!! Φροντίστε λοιπόν ,ως υπεύθυνος προστασίας του πολίτη και για αυτά που απλά υποκρύπτονται!!!

 Σε μια χώρα που τελευταία επικρατούν οι χαρακτηρισμοί, πρωτοφανής, ένοπλη και  κινηματογραφική ληστεία, ελάχιστοι αναφέρονται στη λαίλαπα της εποχής που είναι η ‘’κρατική ληστεία’’, που μας έχει ρημάξει, χωρίς κανένα έλεος. Ακόμα και οι πιο βίαιοι ληστές, καμιά φορά λυγίζουν και κάνουν πίσω μπροστά σε ανήμπορους να αντισταθούν, ενώ το κράτος ενεργεί σαδιστικά  και ωραιοποιεί  στα λόγια τη δική του ληστεία, τάζοντας λαγούς με πετραχήλια*. Τελικά όμως, όλα αυτά τα μαθαίνουμε κυρίως  από τους ξένους, όχι γιατί μας αγαπούν αλλά γιατί εξακολουθούν να ονειρεύονται ότι θα ‘’πάρουν πίσω τα δανεικά και αγύριστα’’ που λέει ο λαός μας. Ιδού ένα πρόσφατο παράδειγμα:

‘’Το ελληνικό χρέος βάζει στο μικροσκόπιο η  Handelsblatt  στη διαδικτυακή της έκδοση. Σύμφωνα με τον Οργανισμό Διαχείρισης Κρατικού Χρέους και όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα, στις 31 Δεκεμβρίου του 2017 ανέρχονταν σε 328,7 δισ. ευρώ και μέχρι τέλος του 2018 προβλέπεται να αγγίξει τα 332 δισ. ευρώ. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Γερμανός δημοσιογράφος, κάθε Έλληνας, από βρέφος μέχρι ηλικιωμένος, χρωστά 30.000 ευρώ ή 180% του ΑΕΠ, δηλαδή τρεις φορές περισσότερο από όσο προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας’’.

 Αν μάλιστα προσθέσετε και αυτά που θα αποτελέσουν τα ‘’μαξιλαράκια ‘’ μας με δανικά ή φόρους, θα φωνάξουμε ‘’αυτή κι αν είναι ληστεία!!! Παραθέτω και ένα σύντομο σχόλιο για το χρηματιστήριο, που βέβαια δεν επηρεάζεται από τις μετεωρολογικές συνθήκες, αλλά από τα οικονομικά πειράματα των σύγχρονων ‘’μάγων’’ του αριστερού καπιταλισμού: ‘’Όπως σχολιάζουν χρηματιστηριακές πηγές στο Capital.gr, εάν το διεθνές κλίμα βοηθούσε λίγο την ελληνική αγορά, ίσως οι ανησυχίες για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, καθώς η χώρα οδεύει προς την έξοδο από τα προγράμματα στήριξης, να μην είχαν προκαλέσει τόσο μεγάλη "ζημιά" στην αγορά. Όμως, μόνο το τελευταίο δίμηνο (Φεβρουάριος - Μάρτιος), οι απώλειες του γενικού δείκτη πλέον ξεπερνούν το 10%, προσπαθώντας να μην εισέλθει σε μεσοπρόθεσμο πτωτικό κανάλι’’.

Ο  σεβασμός μου  στην εβδομάδα των παθών , δεν μου επιτρέπει να επαναλάβω  το ‘’επίκαιρο’’  ανέκδοτο του κ. Τσίπρα – που τελευταία  το διαλαλεί  σ’ όλη την επικράτεια  - για καθαρή μας έξοδο από τα μνημόνια!!! Εύχομαι σ’ όλους χρόνια πολλά και υπομονή.            

Αντώνης Ταρνανάς

*Η λέξη «πετραχήλι», λοιπόν αποτελεί παραφθορά της λέξης «επιτραχήλιον» και  παλιά τη χρησιμοποιούσαν για το λουρί που έβαζαν στον λαιμό των ζώων για να τα κρατάνε δεμένα. Το να έβαζε κάποιος το πετραχήλι σε ζώα οικόσιτα, όπως για παράδειγμα την κατσίκα, τον σκύλο, τον γάιδαρο, ήταν σχετικά εύκολο και συνηθισμένο. Ακατόρθωτο όμως ήταν να συμβεί με τα ζώα που ζουν ελεύθερα στη φύση. Όπως οι λαγοί, που το βάζουν αμέσως στα πόδια μόλις αντικρίσουν άνθρωπο. Έτσι λοιπόν ένας λαγός με πετραχήλι, ήταν κάτι αδύνατον και πρακτικά ανέφικτο.[ Όχι για τους ‘’Συριζανέληδες’’ ,  προσθέτω εγώ ο ταπεινός].

ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Ο τίτλος του άρθρου μου δεν αναφέρεται βέβαια στο ομώνυμο μουσικό ραπ συγκρότημα αλλά στις  συμπτώσεις και ομοιότητες που συναντά κανείς στη σύγχρονη ελληνική ζωή, με τα ‘’ψευδώνυμα’’ των μελών του: Μηδενιστής, Υποχθόνιος, Καταχθόνιος και Χαρμάνης.  Αυτά είναι κάποια από τα ‘’ονόματα’’ του συγκροτήματος και αν ρίξουμε μια ματιά στο πολιτικό περιβάλλον της χώρας μας, δεν θα δυσκολευτούμε να τους εντοπίσουμε και στο πολιτικό μας  προσκήνιο ή παρασκήνιο.

Μηδενιστής, ως γνωστόν,  είναι ο οπαδός της φιλοσοφικής τάσης   που πρεσβεύει την ολοκληρωτική άρνηση κάθε θεωρητικής ή πρακτικής άποψης. Απορρίπτει τις ηθικές αξίες και ισοδυναμεί με τον αμοραλιστή. Αρνείται την ύπαρξη του Θεού και της λογικής τάξης και θεωρεί συντηρητική κάθε αντίθετη γνώμη. Τον όρο εισήγαγε ο Ιβάν Τουργκένιεφ και εκπρόσωπός του στη σύγχρονη φιλοσοφία υπήρξε ο Ζαν-Πολ Σαρτρ. Στη χώρα μας, οι οπαδοί της θεωρίας αυτής έχουν αναλάβει, μεταξύ πολλών  άλλων,  να ‘’οργανώσουν’’ την παιδεία και τη διδασκαλία των θρησκευτικών, όπως  και την   τροποποίηση του Συντάγματος σε προοδευτική κατεύθυνση  [που προσφέρεται να συνδράμει  η κυρία Γεννηματά και κάποιοι συνεργάτες της].

Υποχθόνιος είναι αυτός που δρα κρυφίως και  καμουφλαρισμένος  πίσω από ψεύτικα συνθήματα και  ιδεοληψίες με  ‘’προοδευτικό’’ μανδύα. Κατά βάθος όμως είναι πρόθυμος να δεχθεί τα πάντα, προκειμένου να ελέγχει την εξουσία για  την εμπέδωση των νοσηρών προθέσεών του.

Καταχθόνιος είναι εκείνος που ενεργεί ύπουλα και   και δόλια και, αν χρειασθεί,  απεργάζεται ‘’καθαρές εξόδους’’ από τα μνημόνια, ενώ έχει υπογράψει  δεσμεύσεις και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για τα επόμενα 60 χρόνια .

Τέλος χαρμάνης είναι ο αχόρταγος, ο ακόρεστος, ο εξαρτημένος, ο θεριακλής και ο ανακατωσούρας, που εκμεταλλεύεται το μπέρδεμα και το συνονθύλευμα, προκειμένου να ‘’περάσει’’ τις καιροσκοπικές επιδιώξεις του, αυτός που στο αριστερό λεξιλόγιο αποκαλείται και  οπορτουνιστής !!!

Αν λοιπόν όλα αυτά τα βλέπετε σαν απλές συμπτώσεις ή προσωπικές μου υπερβολές, είναι δικαίωμά σας και  ο καιρός θα δείξει ποιος έχει δίκαιο. Δεν θέλω όμως  να πιστεύω ότι στη χώρα μας κυκλοφορούν ακόμα τόσοι αφελείς και εκούσιοι  θεατές  του θεάτρου παραλόγου , γιατί τότε, αλίμονο, έτσι αντιδρούν μόνο οι  ‘’ζωντανοί’’ νεκροί, που δεν έχουν μέλλον και προοπτικές γι’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Είθε,  με το τέλος των παθών  του Θεανθρώπου  και την προσδοκώμενη Θεία Ανάσταση να έλθει και η δική μας σύντομα, έστω και με καθυστέρηση ενός χρόνου από τις ανάλογες περσινές επαγγελίες   του Πρωθυπουργού μας που  την είχε ‘’υποσχεθεί’’ διπλή και ακόμα αναμένεται!!!

Αντώνης Ταρνανάς