ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΙΑΣΟΦΙΕΣ

Θα πω ακόμα κάποιες πικρές αλήθειες και όποιος θέλει ας ‘’κάνει’’ ότι δεν τις καταλαβαίνει. Το κρίμα στο λαιμό του.

Ζούμε τις τραγικότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας και σχεδόν κανείς μας δεν νοιάζεται γιαυτό, περιοριζόμενοι –αρμόδιοι και αναρμόδιοι - σε συζητήσεις με αποκλειστικά κομματικά κριτήρια. Συμπτωματικά, αλλά με επιλογή και ευθύνη όλων μας, η παγκόσμια ηγεσία δεν βρίσκεται στο ύψος  που απαιτούν οι καιροί και αυτό αποτελεί δυστυχή συγκυρία.

Οι δυο Αγιασοφιές του τίτλου αναφέρονται στο μοναδικό ανθρώπινο δημιούργημα που κοσμεί τον παγκόσμιο  πολιτισμό και το άλλο μια σκέψη μνήμης και απότισης τιμής στο πρωτότυπο, που αναφέρεται στο ανεγειρόμενο νέο γήπεδο της ΑΕΚ.

Το μεγαλείο του πρωτότυπου πολλοί εζήλωσαν αλλά δεν τόλμησε κανείς να το ‘’ιδιοποιηθεί’’ για την αυτοπροβολή του. Το παγκόσμιο στολίδι της χριστιανοσύνης , που η Ουνέσκο έθεσε υπό την [τυπική] προστασία της, το σεβάστηκε και ο Κεμάλ Ατατούρκ, που το κατέστησε παγκόσμιο μουσείο. Τη θέση αυτή υποστήριξε πρόσφατα και ο σημερινός ''κατακτητής'', με τη δήλωση ότι δεν μπορεί η Αγιασοφιά να ξαναγίνει τζαμί. Τελικά ο νέος βάρβαρος και ανιστόρητος ‘’νταής’’ αποφάσισε  να το ξανακάνει τζαμί, καλύπτοντας την παγκόσμια λάμψη του με κουρτίνες, μουσαμάδες και χαλιά  σαν τα αισθητικά τους χάλια, για να προβάλει τη ματαιοδοξία , την ιδιοτέλεια και τη μισαλλοδοξία του κατακτητή. Με εντυπωσίασε η ευλάβεια των θρησκευτικών εκπροσώπων τους να κραδαίνουν το σπαθί του πορθητή.  Δεν μπόρεσαν  όμως να αποκρύψουν το όνομα της Αγιασοφιάς, όχι γιατί φοβούνται την παγκόσμια κατακραυγή – οι βάρβαροι δεν έχουν αισθήματα -  αλλά για να κρατήσουν το μοναδικό κίνητρο των επισκεπτών του περικαλλούς  Βυζαντινού Ναού, που αποτελεί κάρφον εις τα όμματα των ορδών του. Αυτό αποτελεί και τη μεγαλύτερη τιμωρία τους, αφού θέλοντας και μη αποτελεί το  ανυπέρβλητο στοιχείο σύγκρισης με την περιβάλλουσα αισθητική των Νεότουρκων. Σε λίγο θα καταλάβουν ότι οι ίδιοι κατακτήθηκαν από την Αγιασοφιά. Το έχω ξαναπεί –  ότι οι πολιτισμένοι της γείτονος, όσοι είναι ακόμα ελεύθεροι – θα κάνουν τη δική τους πολιτιστική επανάσταση επαναφοράς της λογικής, που μπορεί να ξαναθυμίσει στη χώρα την κατάληξη του Μεντερές. Ο λαός κολακεύεται με πυροτεχνήματα, όταν όμως κατακαθίσει ο κουρνιαχτός ψάχνουν τις ευθύνες εκείνων που τους ξεγέλασαν και οι λαϊκές αντιδράσεις είναι εξ ίσου βίαιες και  βάρβαρες!!!

Η δεύτερη Αγιασοφιά –το ομώνυμο στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας – έπεσε θύμα των καιρών και των οικονομικών συμφερόντων και μάλιστα με απόλυτη χρονική ταύτιση της μετονομασίας του σε, OPAP ARENA . Όταν θα γίνονται διεθνείς αγώνες σ’ αυτόν  τον τίτλο θα αναφέρονται και θα δακρύζουν τα μάτια της κυρά Δέσποινας, που την εγκατέλειψαν και οι δικοί της άνθρωποι. Δεν είμαι οπαδός της ΑΕΚ ούτε Κωνσταντινουπολίτης, είμαι ένας απλός ‘’συμπαθών’’ και η ατυχής συγκυρία με οδήγησε στη σκέψη να επισημάνω ένα ιστορικό λάθος. Προσθέστε την λέξη Αγιασοφιά σαν  πρώτο συνθετικό που δικαιούται και της αξίζει, αφού αποτέλεσε και την  πρώτη σκέψη των αρμοδίων, προς τιμή της. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΆΝΕΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ κανείς δεν θα την θυμάται στο μέλλον και θα το χρεωθούν όσοι φωτογραφήθηκαν τόσο φιλάρεσκα στην πιο ακατάλληλη συγκυρία!!!

 Όσο για τη θέση των ελληνικών κομμάτων, είδαν όλη την επικαιρότητα μέσα από το γνωστό κομματικό πρίσμα. Άλλοι δεν δέχονται τη διεθνή βοήθεια των ‘’κακών’’ συμμάχων ούτε θέλουν τη συμπαράσταση των ‘’αστικών κομμάτων’’, επιμένοντας στην επανάσταση του προλεταριάτου. Αυτοί θέλουν να περισώσουν ότι απόμεινε από την ιδεολογία τους και να επιβάλουν τις απόψεις του 5% στη χώρα. Κρίμα στους αγώνες τους.  Κάποιοι άλλοι προτείνουν – δια του αρχηγού τους που πάντα μας εκπλήσσει αρνητικά – να καταστήσουμε τη Μεσόγειο πράσινη αποφεύγοντας και εμείς την εκμετάλλευση της. Κάποιος αρχηγός δήλωσε στη Βουλή  ‘’ μας κυνηγάτε με δίκες και ζητάτε εθνική συνεννόηση;’’ Δηλαδή υπό όρους και η εθνική αλληλεγγύη;;; Τέλος, οι αιώνιοι εθνοκάπηλοι,  μόνο που δεν μας είπαν να ξαναπάρουμε την Πόλη.  Όσον αφορά την Ευρώπη και την Αμερική, μας έχουν τρελάνει στα  λόγια συμπαράστασης, δείχνοντας στην πράξη ότι δεν πιστεύουν στις αρχές που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Μείναμε μόνοι κύριοι αρμόδιοι και αναρμόδιοι , χωρίς καν τη δυνατότητα συνεννόησης μεταξύ μας, με μόνο συμπαραστάτη τον κύριο Μακρόν, που μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας του είναι μουσουλμάνοι και αρκετοί από αυτούς φανατικοί!!!    Αντώνης

Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια, όπως τουλάχιστον την έζησα προσωπικά και για μένα αυτή είναι η  πραγματικότητα της ‘’ζωής’’. Πιστεύω ότι αυτή  συμβολίζει και αντιπροσωπεύει ό,τι βιώνει η ασημαντότητά μας  στο πέρασμά  από τον μάταιο αυτό κόσμο. Άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο, παίρνουμε ο καθένας μας ‘’τη δόση’’ του από την ευτυχία ή τη δυστυχία που μας έλαχε και το καλό ή το κακό που επιλέξαμε. Ναι, τώρα πια στην ηλικία μου,  είμαι πεπεισμένος ότι τα δύο πρώτα συνήθως μας προκύπτουν ενώ το καλό και το κακό αποτελούν  προσωπική επιλογή του καθενός μας.

Με τη μικρή αυτή αλλά χρήσιμη εισαγωγή εισέρχομαι στο θέμα μου που είναι κυρίως ο θρησκευτικός γάμος της πρώτης μου εγγονής , η βάφτιση του παιδιού τους και πρώτου μου δισέγγονου και ό,τι προέκυψε την Κυριακή [19/7/2020] στο κτήμα Blue Island ,στη λεωφόρο Πάρνηθας, που τελέστηκαν τα μυστήρια και ακολούθησε η δεξίωση. Παραλείπω την κοσμική και πολύ επιτυχημένη πλευρά της εκδήλωσης ,που δεν αφορά το παρόν και θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα, που προηγήθηκαν και ακολούθησαν.

Η εγγονή μου σχεδίαζε πολύ καιρό πριν την ευτυχισμένη αυτή στιγμή της ζωής της  και είχε σπεύσει να κάνει έγκαιρα τις απαραίτητες προετοιμασίες. Ξαφνικά μας προέκυψε ο ιός που εξελίχθηκε σε πανδημία και ήρθαν τα πάνω κάτω. Πέρασαν από το μυαλό μας [ διότι μοιραζόταν μαζί μου τις σκέψεις της] να τα ξεχάσουμε όλα και να οδηγηθούμε σε μια απλή τελετή σε στενό οικογενειακό κύκλο, αφού εγώ – εν τω μεταξύ – είχα μπει σε μια οικειοθελή καραντίνα  λόγω της ηλικίας μου.

Αυτό είναι εύκολο να το λες αλλά δύσκολο να το κάνεις, αφού έχουν προηγηθεί , κρατήσεις , προσκλήσεις,  και πολλές προκαταβολές και  έξοδα προετοιμασίας. Εκείνο όμως που βάρυνε περισσότερο ήταν η ‘’χαμένη προσμονή’’ της εγγονής μου να βιώσει τη μοναδική αυτή χαρά. Από εδώ και κάτω εγώ είχα αρχίσει να σχεδιάζω τρόπους της μικρότερης έκθεσης στον συγχρωτισμό, με τη σκέψη να πάω με ταξί μόνο για τη θρησκευτική τελετή και μετά  να αποσυρθώ. Παρέλειψα να αναφέρω ότι η εγγονή μου ζήτησε να τη ‘’συνοδεύσω’’ στην εκκλησία, εγώ δε αποφάσισα ,μαζί με την μικρότερη εγγονή μου, να  είμαστε  οι ανάδοχοι του μικρού Άγγελου.

Τελικά με έπεισαν – αφού κατά βάθος το λαχταρούσε πολύ η καρδιά μου –  να διαμείνω σε ξενοδοχείο του χώρου και να ακολουθήσω την  όλη διαδικασία. Θέλεις η χαρά μου για το γεγονός, θέλεις   η γενικότερη ατμόσφαιρα, έσβησαν τις όποιες αναστολές μου και συνέλαβα τον εαυτό μου να νοθεύει πολλά μέτρα προστασίας που είχα καταστήσει κανόνα της ζωής μου και προσπαθούσα να ‘’επιβάλω’’ και στους δικούς μου. Ντύθηκα, στολίστηκα [ με κοστούμια, γραβάτα και υποκάμισα γνωστών οίκων που μου είχαν απομείνει  από τον καιρό της υπηρεσίας μου] και ήμουν κυρίαρχα παρών τόσο στο θρησκευτικό μέρος όσο και σε όσα ακολούθησαν στο διπλανό κέντρο διασκέδασης.

Σε κάποια στιγμή, ο ενθουσιασμός μου παραμέρισε την πραγματικότητα της ηλικίας μου και σκαρφάλωσα σε ένα βράχο που αποτελούσε μέρος της περιτοίχισης της πισίνας που με χώριζε από την πίστα στην οποία οι νεόνυμφοι ετοιμάζονταν για τον χορό τους, για να τους φωτογραφίσω. Εκεί συνέβη το κακό αλλά ευτυχώς όχι το μοιραίο. Γλίστρησε το υπόδημά μου και προκειμένου να αποφύγω την πτώση μου στους βράχους, με ένα σάλτο βρέθηκα στην πισίνα. Προσέτρεξαν σε βοήθειά μου  πολλοί φίλοι και άγνωστοι, τους οποίους ευχαριστώ θερμά, αλλά βγήκα σώος και αρτιμελής, αλλά  σαν βρεγμένη γάτα!!! Πήγα μόνος μου στο κοντινό ξενοδοχείο, όπου με ακολούθησαν και συγγενείς, έκανα το μπάνιο μου, λούστηκα και φόρεσα νέα ρούχα , που είχα την πρόνοια να έχω μαζί μου – εκτός από σακάκι – και συνέχισα τη συμμετοχή μου στο γλέντι .

Επειδή, όταν αποδέχτηκα  την πλήρη συμμετοχή μου στο  γλέντι, χρησιμοποίησα την προσχηματική δικαιολογία ότι αυτή αποτελεί την τελευταία μου κοινωνική εκδήλωση, θέλησα τουλάχιστον να επωφεληθώ. Σε κάποια στιγμή μάλιστα ανέβηκα στην πίστα και χόρεψα ένα τρελό σουίνγκ με την εγγονή μου νύφη [ μου είπαν ότι έχει μαγνητοσκοπηθεί] και όλοι οι άλλοι που χόρευαν, σχημάτισαν ένα κύκλο γύρω μας χτυπώντας παλαμάκια. Προσωπικά το είδα σαν την τελευταία μου παράσταση, διότι με φοβίζει η σκέψη μήπως στο άμεσα προβλεπτό μέλλον ,  δεν υπάρξει ανάλογη ευτυχής συγκυρία για να το επαναλάβω !!!

Το μοναδικό κακό που προκύπτει είναι ότι μετά το όλο ‘’ξεσάλωμα’’ είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω τον αυτοπεριορισμό μου για να προστατέψω τους συνανθρώπους μου από κάθε κακή συγκυρία. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι λίγες ημέρες πριν ήλθε από το Βέλγιο ο γιός μου με την οικογένειά του, που εξέτιαν  τη δική τους οικειοθελή  καραντίνα, λόγω χώρας προέλευσης  και δεν τους έχω δει ακόμα. Με την προσθήκη και της δικής μου απομόνωσης, ελπίζω να βρεθούμε με απόλυτη εφαρμογή των μέτρων, στις 31 του μηνός για να ‘’γιορτάσουμε’’ μαζί, την είσοδό μου στο 87^ο έτος της ζωής μου.

Δεν θα αναφερθώ όπως προείπα στο κοσμικό μέρος της εκδήλωσης που παραβρέθηκαν κάποιες εκατοντάδες εκλεκτοί συγγενείς και φίλοι, θα σημειώσω όμως για μένα την παρουσία πολύ αγαπημένου  προσώπου που  συνδέεται  με  κοινή παιδική μοίρα με  εκείνη της κόρης μου και σχετίζεται με την αναζήτηση της ‘’Ευτυχίας’’.     Αντώνης

ΑΝΑΒΙΩΣΗ του ΦΑΣΙΣΜΟΥ

    Δεν την βλέπει κανείς!!!

Στις 13 αυτού του μήνα, δημοσίευσα ένα άρθρο με τίτλο για ποιόν χτυπά η καμπάνα και εξηγούσα τις σκέψεις που οδήγησαν τον Έρνεστ Χεμικγουέι να γράψει το περίφημο και προφητικό αυτό έργο. Δεν με ενοχλεί το γεγονός ότι σε πέντε μέρες από τότε αισθάνομαι την ανάγκη να επαναληφθώ. Ξαναλέω λοιπόν ότι: Πρόθεση του συγγραφέα ήταν να μεταδώσει την πίστη ότι κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του γι' αυτό και  είναι υπεύθυνος, και υποχρεωμένος να λάβει μέρος. Όλο αυτό το «πιστεύω» του συγγραφέα βρίσκεται συμπυκνωμένο στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος, σε απόσπασμα από ένα έργο του ποιητή  (John Donne) του 1624 . Εκεί  αναφέρεται η φράση «...Και γι' αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα».

          Δεν έχει σημασία τι ‘’φωνάζουν’’ οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, με τη σθεναρή συμπαράσταση του Γάλλου Προέδρου, για το ‘’αβγό του φιδιού’’ που εκκολάπτεται στη γειτονιά μας, αλλά τι ΑΚΟΥΝΕ οι φίλοι και σύμμαχοί μας στην ‘’ενωμένη’’ Ευρώπη, την Αμερική και στον Κόσμο ολόκληρο. Είναι καιρός να αναβλέψουν και να καταλάβουν ότι αυτή τη φορά οι φωνές που ακούγονται αποτελούν  μια τελευταία προειδοποίηση πριν είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ. Είναι δε μοναδική ευκαιρία να το καταλάβουν και όλοι οι δικοί μας, διότι με αυτά που λένε και κάνουν δεν αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, αλλά βοηθούν στην εκκόλαψη του φασισμού με τη μορφή επανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι καιρός να δούμε πάνω και πριν από όλα το εθνικό συμφέρον. Μετά έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας για τα ψηφουλάκια – που θα είναι άχρηστα σε μια χώρα με αμφισβητούμενη ‘’πατρίδα’’. Ο πατριωτισμός δεν είναι εθνικισμός και δεν πρέπει να αμφισβητείται από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις.

          Βρήκαμε – ειδικοί και μη – την εύκολη λύση ότι όλα αυτά αποτελούν προσπάθεια του γείτονα Σουλτάνου να επηρεάσει την εσωτερική κοινή γνώμη. Μπορεί να είναι και αυτό αλλά στο βάθος κρύβεται η απόφαση  για τον δεύτερο γύρο του νέο-οθωμανισμού που  στην καθομιλουμένη λέγεται και είναι μια μορφή φασισμού. Είναι έτοιμες οι λοιπές φασιστικές δυνάμεις παγκοσμίως να επωφεληθούν και να συνδράμουν. Το ‘’οφείλουν’’ άλλωστε  στους γείτονές μας, οι οποίοι στο παρελθόν συμμάχησαν μαζί τους.

          Προσωπικά έζησα τις συμφορές του εθνικο-σοσιαλισμού που αιματοκύλησε τον Κόσμο ολόκληρο και θυμάμαι την αφέλεια ή σκοπιμότητα με την οποία οι μεγάλες δυνάμεις αντιμετώπισαν τις προθέσεις και τις πρώτες κινήσεις του Χίτλερ. Περίμεναν να εισβάλει  στην Πολωνία για να καταλάβουν  ότι κάτι άλλο συμβαίνει και πρέπει να αντιδράσουν. Ας τους γίνει μάθημα αυτό το πάθημα και ας λάβουν εγκαίρως τα μέτρα τους, διότι φασισμός είναι και αυτό, όπως και κάθε ενέργεια που αποβλέπει στην επιβολή μονομερώς  απόψεων για μοιρασιά Καζάν-Καζάν και  καταλήψεις γειτονικών χωρών, αγνοώντας το διεθνές δίκαιο και προτάσσοντας το δικό τους δίκαιο του ισχυρού. Ας μην περιμένουν να γίνουν ισχυρότεροι, διότι τότε θα είναι πολύ αργά για κροκοδείλια  κλάματα και η ‘’καμπάνα θα χτυπάει και γι’ αυτούς.

          Θέλω να απευθυνθώ στη Γερμανίδα Καγκελάριο, σε μια περίοδο που η χώρα της έχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυρία Μέρκελ δεν έζησε την τραγωδία του ναζισμού, που προφανώς γνώρισαν οι δικοί της, αλλά γνώρισε τον άλλο φασισμό της Ανατολικής Γερμανίας που μεγάλωσε και ξέρει καλά τη σημασία του. Είναι καιρός να κάνει κάτι, διότι δεν μπορεί να είναι κριτήριο το εμπορικό όφελος της χώρας της από τη μεγάλη γειτονική μας χώρα. Θα το πληρώσουν πολλαπλάσια αν δεν αντιδράσουν έγκαιρα, γνωρίζοντας ήδη την ‘’οθωμανική’’ εκδοχή στη χώρα τους, που την έκανε να αντιδρά σε κάθε σκέψη ‘’ελεύθερης διακίνησης των Τούρκων εργαζομένων’’ Εγώ έζησα από πολύ κοντά  και την εποχή που μας εμφάνιζαν ως τους μοναδικούς αντιδρώντες στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, ενώ πρωτοστατούσαν οι ίδιοι. Ας είμαστε πλέον ειλικρινείς μεταξύ μας για το κοινό συμφέρον της Ευρώπης και την εφαρμογή επί τέλους της περιβόητης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που ακόμα παραμένει  ‘’φτερό στον άνεμο’’!!!

          Θα το πω για πολλοστή φορά ότι το πάθημα του εθνικοσοσιαλισμού πρέπει να αποτελεί φάρο για το επερχόμενο σκοτάδι που ετοιμάζεται στην περιοχή μας, μετά τη Συρία, τη Λιβύη και  τη Μεσόγειο ολόκληρη. Μόλις που προλαβαίνετε κύριοι μεγάλοι και τρανοί, διότι η Ευρώπη δεν αντέχει νέα αναταραχή, διότι πολλοί καραδοκούν  να επωφεληθούν και οι υπερατλαντικοί μας σύμμαχοι δεν θέλουν αυτή τη φορά να ταχθούν με το δίκαιο των συμμάχων τους αλλά με τις προσταγές του Προέδρου τους, που δηλώνει θαυμαστής του δικτάτορα!!!

Αντώνης

ΑΓΙΑ - ΣΟΦΙΑ

      

                       Οι Τούρκοι και οι άλλοι

Αρχίζω από τους Τούρκους, που η μοίρα θέλησε να τους έχουμε γείτονες και δεν μπορούσε να υπάρξει χειρότερη ‘’επιλογή’’. Το βαθύ τουρκικό κράτος, βάρβαρο στην καταγωγή, δεν αφέθηκε από την ηγεσία του να εκπολιτιστεί. Αν εξαιρέσει κανείς μια μικρή ελίτ, οι πολλοί κρατούνται σκόπιμα από τις ηγεσίες τους  υπανάπτυκτοι και φανατικοί, ώστε να τους χειρίζονται κατά πως τους βολεύει.

Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ σκέφθηκε να τους εκπολιτίσει και να δημιουργήσει ένα  κοσμικό ευρωπαϊκό κράτος, στηρίχθηκε στο στρατό. Ο πρώτος που αμφισβήτησε το δημιούργημα του Κεμάλ υπήρξε ο ιδρυτής του Δημοκρατικού Κόμματος και επί σειρά ετών Πρωθυπουργός της χώρας, ο Menderes. Άρχισε τη δράση του αναπτύσσοντας   στενές σχέσεις με μουσουλμανικές χώρες. Επανέφερε σταδιακά τον θρησκευτικό φανατισμό , με πρώτο δείγμα  το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης ,  στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 57 Έλληνες. Θεωρήθηκε δε υπεύθυνος και για την προβοκάτσια με την βόμβα σε τέμενος στη Θεσσαλονίκη. Κατάργησε  τον ρόλο της δικαιοσύνης και διακήρυξε την ίδρυση Χαλιφάτου. Το αστείο δε είναι ότι για όλα αυτά, ανετράπη από πραξικόπημα νεαρών αξιωματικών , οδηγήθηκε  στο στρατοδικείο  και καταδικάστηκε σε θάνατο διά απαγχονισμού, τον Σεπτέμβριο του  1961.

 Στο Βελιγράδι που υπηρετούσα τότε, είχα γνωρίσει πολύ στενό του οικογενειακό πρόσωπο που υπηρετούσε ως Γραμματέας της τουρκικής Πρεσβείας. Είχε προβλέψει ότι  θα πληρώσει το κόστος όλων αυτών των ενεργειών, που άλλοι του υπέδειξαν,  διότι έτσι γίνεται στην Τουρκία!!! Ο διπλωμάτης  βέβαια, από ό,τι έμαθα, εκδιώχθηκε από το  σώμα.

Σημειώνω εδώ ότι ο Menderes  είχε επιζήσει αεροπορικής πτώσης, όταν πήγαινε στο Λονδίνο για να υπογράψει τη συμφωνία για το Κυπριακό,  που καθιστούσε Τουρκία, Ελλάδα και Αγγλία, εγγυήτριες δυνάμεις. Τη συμφωνία τελικά υπόγραψε στο νοσοκομείο και στη χώρα του τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα, αφού έτσι η Τουρκία  επεμβαίνει στην Κύπρο ‘’και με τον Νόμο’’!!!

Ο δεύτερος υψηλός αξιωματούχος της Τουρκίας με ανάλογες σκέψεις και δράσεις είναι ο σημερινός της ηγέτης. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτός θέλει να γίνει  ‘’Σουλτάνος’’ και ίσως κοσμοκράτορας.  Όπως διαδίδεται οργάνωσε ο ίδιος το ελεγχόμενο  πραξικόπημα σε βάρος του, για να προσεταιριστεί τους φανατικούς της χώρας και να ελέγξει τον Στρατό.  Πογκρόμ δεν μπορεί να κάνει διότι ελάχιστοι  Έλληνες έμειναν στην Πόλη , αντ’ αυτού όμως  ξέσπασε  στην Αγιά – Σοφιά, αφού στην οικονομική κρίση που βρίσκεται η χώρα του, δεν έχει άλλο τρόπο να πάρει με το μέρος του τις υπανάπτυκτες ορδές των φανατικών,  που αποτελούν την πλειονότητα του λαού της Ανατολίας.

Δεν απομένει παρά  ένα πραγματικό ή σκηνοθετημένο αεροπορικό δυστύχημα – που στη δεύτερη περίπτωση έχει μεγάλο ρίσκο για την ολοκλήρωση της ομοιότητας με τον Menderes. Ο Στρατός παραμένει πιστός τηρητής των κανόνων του Κεμάλ και άσχετα με τις διώξεις και όσα άλλα μετέρχεται, δεν θα μπορέσει να αποφύγει το κισμέτ που σίγουρα τον περιμένει από τους συμπατριώτες του. Το κισμέτ σημαίνει πεπρωμένο, αλλά στην τουρκική παράδοση αποτελεί το κόστος της συνολικής τους δράσης, που πρέπει να  πληρώνεται. Τα δακρυσμένα μωσαϊκά της Αγιά- Σοφιάς, όπως και να τα κρύψουν, δεν θα ξεχάσουν να πάρουν τη δικαίωσή τους. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν αρχίσει να ψελλίζονται και οι στίχοι ‘’πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι’’.

Έρχομαι τώρα στους  ‘’άλλους’’ του τίτλου μου, αρχίζοντας από τους ξένους, με πρώτη και καλύτερη τη μεγάλη Ορθόδοξη χώρα, τη Ρωσία. Η εκκλησία της δεν ξεχνά ποτέ τις βλέψεις να αποκτήσει το πάνω χέρι ως μεγάλη χώρα, αμφισβητώντας τα ‘’πρωτεία’’ του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η αναγνώριση της αυτοκέφαλης εκκλησίας της Ουκρανίας επιδείνωσε την κατάσταση. Όσον αφορά τους ‘’νεοχριστιανούς’’ πολιτικούς,  που λίγα χρόνια πριν  αποτελούσαν ισχυρά κομματικά στελέχη και διώκτες του Χριστιανισμού, κρατούν ισορροπίες για να μη δυσκολέψουν τον εξαρτημένο τους Ερντογάν.

Οι Αμερικανοί πάντα έλεγαν ‘’βρείτε‘’ τα μεταξύ σας. Τώρα μάλιστα, με Πρόεδρο του κολλητό του Ερντογάν, δεν τους παίρνει να πούνε περισσότερα, εν όψει και των εκλογών.

Οι Γερμανοί μια ζωή , ό,τι και να λένε, δεν ξεχνούν ποτέ εκείνους που συντάχθηκαν μαζί τους στους πολέμους.  Άλλωστε, έχουν αρκετά εκατομμύρια Τούρκων εργατών στη χώρα τους και υπολογίζουν την ψήφο τους και για αυτό  αντιδρούν στην ελεύθερη διακίνηση τους στην Ευρώπη. Κάποτε μάλιστα χρησιμοποιούσαν τη χώρα μας για να στηρίξουν τους φόβους τους, μέχρι που τους ξεμπροστιάσαμε με την υποστήριξη του εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τα 83 εκατομμύρια των κατοίκων της που είναι οι μόνιμοι πελάτες γερμανικών προϊόντων.

Η Ιταλία, σε κατάσταση ανάγκης, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο εφικτό και το συμφέρον, μετρώντας τα λόγια της από ανάγκη.

Η Αγγλία, πώς να πάρει θέση για την Αγιά-Σοφιά, αφού η ίδια, έχει τα μάρμαρα του Παρθενώνα που έκλεψε ο Ελγίνος με τη συγκατάθεση των Τούρκων κατακτητών. Τι μπορούν να πουν στους φίλους τους Τούρκους για παρόμοιο ανοσιούργημα!!!

Μας απέμειναν δυστυχώς οι Γάλλοι, οι οποίοι ασχέτως ποια συμφέροντά τους εξυπηρετούν, τάσσονται ανοικτά υπέρ των δικαίων μας. Αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν κάνουν ούτε τα ελληνικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία βεβαίως κατανοούν το πρόβλημα αλλά δεν το ομολογούν για τα ψηφουλάκια. Βλέπουν ότι δεν δικαιώθηκαν στην αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομίας και προβάλλουν δήθεν διαφοροποιήσεις , για να σώσουν τα προσχήματα. Οι μεν ακροδεξιοί με τις κηραλοιφές, το κάνουν για να προβάλουν τον εθνικισμό τους, τα άλλα όμως  κόμματα, πλην του ΚΚΕ, ψάχνουν  για προσχήματα. Ορισμένοι δεδηλωμένοι ‘’άθεοι’’, μόνο που δεν προσεύχονται δημόσια, για τον περίβλεπτο Ναό της Πόλης, θεωρώντας πότε χαλαρή και πότε ακραία τη θέση της Κυβέρνησης, για να δείξουν ότι έχουν δική τους άποψη και κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.

Το ΚΚΕ, δεν παίρνει  διαφορετική θέση, με πρόσχημα  τον γνωστό αντιαμερικανισμό  και αντιευρωπαϊσμό του, που είναι το φύλλο συκής της γύμνιας του μετά την πανευρωπαϊκή απόρριψη της κομμουνιστικής πρακτικής. Κρίμα διότι αυτοί τουλάχιστον υπήρξαν αγωνιστές, δεν τους αφήνουν  όμως τα σκουριασμένα μυαλά τους να ανανήψουν από το σκοτάδι του ολοκληρωτισμού, στον οποίο κατέληξε η μαρξιστική τους θεώρηση. Αντώνης

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ

                                       For whom the bell tolls

                  

Το ομότιτλο  έργο του Έρνεστ Χεμικγουέι, που γράφηκε το 1940 [6 χρόνια μετά τη γέννησή μου] αναφέρεται σε έναν ιδεαλιστή Αμερικανό Καθηγητή, που πηγαίνει  στην Ισπανία, στη διάρκεια του εμφυλίου, για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία. Έχω διαβάσει το βιβλίο έφηβος, με πρόσφατες ακόμα ανάλογες προσωπικές εμπειρίες [ από τον δικό μας εμφύλιο] και το είδα περισσότερες φορές στην οθόνη. Οι χαρακτήρες του δεν είναι άφοβοι και άτρωτοι άνθρωποι, αγαπούν όμως  τη ζωή και γι αυτό μάχονται γι αυτήν, παρ' ότι πολλές φορές αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο. Γι αυτούς, δημοκρατία σημαίνει  μια σειρά αξιών και  επιβίωση.

Στην εποχή μας η δημοκρατία παίρνει διαφορετική μορφή και η επίκλησή της είναι προσχηματική και ‘’ύπουλη’’. Σκεφθείτε ότι στις χώρες του υπαρκτού ‘’σοσιαλισμού’’ αποτελούσε συνθετικό  του τίτλου τους, για να ‘’καμουφλάρει’’ τον ολοκληρωτισμό τους. Το ίδιο γίνεται και στις μέρες μας και την επικαλούνται και αυτοί που δεν την  αποδέχονται σαν κυρίαρχο σύστημα διακυβέρνησης.

Ο χρόνος που γράφτηκε το βιβλίο έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην τελική απόφαση των ΗΠΑ να μπουν στον πόλεμο στο πλευρό των Άγγλων, σε μια στιγμή που δεν διαφαινόταν ακόμα κανένας άμεσος κίνδυνος για τις ίδιες. Δεν αποκλείεται τελικά να έπαιξε τον δικό του ρόλο και στην εξέλιξη του Β΄ παγκόσμιου πολέμου.

Πρόθεση του συγγραφέα ήταν να μεταδώσει την πίστη ότι κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του γι΄ αυτό και  είναι υπεύθυνος, και υποχρεωμένος να λάβει μέρος. Όλο αυτό το «πιστεύω» του συγγραφέα βρίσκεται συμπυκνωμένο στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος, σε απόσπασμα από ένα έργο του ποιητή  (John Donne) του 1624 . Εκεί  αναφέρεται η φράση «...Και γι' αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα».

Παρά το γεγονός ότι το έργο έχει κύριο θέμα του τον πόλεμο και τον θάνατο, που βρίσκονται παντού,  κατά βάθος έχει σοβαρές και ξεκάθαρες πολιτικές σκέψεις. Πολιτικές σκέψεις που δεν σχετίζονται  με τα Κόμματα και τον φανατισμό τους. Ο ήρωας του είναι ιδεαλιστής, ενώ τα περισσότερα Κόμματα κινούνται με βάση  την ιδεοληψία τους , που δεν έχει καμιά σχέση με τις πανανθρώπινες ιδέες και αξίες.

 Αφορμή για να γραφούν τα λίγα αυτά λόγια αποτέλεσε  το συνεχές πένθιμο χτύπημα από τις καμπάνες  των δύο εκκλησιών που ισαπέχουν [ περί τα 200 μέτρα] από την κατοικία μου. Σε μια τόσο γερασμένη χώρα είναι φυσικό να έχουμε συχνούς θανάτους –και πέραν της πανδημίας. Το συχνό πρωινό άκουσμα του ιδιόφωνου αυτού  ‘’μουσικού οργάνου’’, με προβλημάτισε πολλές φορές στο παρελθόν ‘’για ποιον χτυπά η καμπάνα’’ , για να σπεύσω προς αποχαιρετισμό του. Τελευταία, η αποφυγή των κάθε είδους συνωστισμών, αφήνει αναπάντητη την απορία μου, με μόνη μου κίνηση ‘’να ψαχτώ’’ με τα χέρια μου, για να αποκλείσω την περίπτωση ότι με αφορά προσωπικά!!!  Στο τέλος του μηνός εισέρχομαι στο 87^ο έτος της ηλικίας μου και προφανώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο θεωρείται φυσικό . Υποψιάζομαι δε ότι θα είναι η μοναδική φορά που οι καμπάνες των γειτονικών μου εκκλησιών θα περάσουν απαρατήρητες από την ακοή μου.

Έχω μια δική μου θεώρηση για τη συγκεκριμένη  περίπτωση. Οι άνθρωποι γενικώς έχουν την ανάγκη των υπολοίπων όσο είναι ζωντανοί και ότι τα όσα ακολουθούν από το χτύπημα της καμπάνας και μετά γίνονται για τα μάτια του κόσμου και δεν έχουν καμία σχέση με τα αισθήματά μας. Αρκούν οι μνήμες όσων θετικών [ έργων ή ιδεών] καταλείπουν οι τεθνεώτες, αφού δεν χρειάζονται  πια τις φροντίδες των ζωντανών, ούτε τις όποιες επιδαψιλεύσεις, μετά θάνατον . Οι τελευταίες αποτελούν σε μεγάλο βαθμό την αυτοπροβολή εκείνων που επιχειρούν τις διαδικασίες, χωρίς να αποκλείονται και άλλες σκέψεις, που διατυπώνονται στη γνωστή ελληνική κωμωδία με τον Βασίλη Λογοθετίδη ‘’ ένας ήρωας με παντούφλες’’.  Αντώνης

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Υπαρκτός και Ανύπαρκτος Σοσιαλισμός

Θα αρχίσω με μια ιστοριούλα που άκουσα από εκείνους που τη βίωσαν και ‘’ευτύχησα’’ να ζήσω τη σύγχρονη εκδοχή της επί εξαετία. Αποτελούσε κοινό μυστικό, αλλά κανένας δεν τολμούσε να την αναφέρει, γιατί τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, ενός συστήματος που κάποιοι νοσταλγοί θεωρούν προοδευτικό και προσδοκούν να επαναφέρουν.

 Πρόκειται για την ‘’κατάληψη’’ της εξουσίας στην Τσεχοσλοβακία το 1948, όταν η Κυβέρνηση έχασε την πλειοψηφία στη Βουλή και ζήτησε τη βοήθεια των ‘’ Σοσιαλιστών’’. Η βοήθεια τους δόθηκε με τον όρο να ‘’πάρουν’’ τα Υπουργεία, της Παιδείας, των Εσωτερικών και της Άμυνας. Την ίδια βραδιά έβγαλαν τους κομματικοποιημένους  μαθητές-φοιτητές  στους δρόμους και ο Στρατός και η Αστυνομία τέθηκαν στο πλευρό τους. Την επομένη, με καθυστέρηση τριών χρόνων από τους λοιπούς ‘’συντρόφους’’,  η χώρα κηρύχτηκε Λαϊκή Δημοκρατία και τέθηκε υπό την σκέπη της Ρωσίας. Στα γεγονότα προστέθηκε και η ‘’ΕΚΠΑΡΑΘΥΡΩΣΗ’’ του φίλα προσκείμενου στη Δύση, Υπουργού  Εξωτερικών  JAN MAZARYK, η οποία επιτάχυνε την εφαρμογή του Σχεδίου Μάρσαλ και βοήθησε στο μέτρο του δυνατού στη μερική αντιμετώπιση της οικτρής κατάστασης που ζούσε η Ευρώπη. Το Σχέδιο αυτό αποδέχτηκαν 16 Ευρωπαϊκές χώρες – μεταξύ τν οποίων και η δική μας – ενώ μετά μανίας αντιμάχονταν η Ρωσία . Το αστείο είναι ότι οι σύγχρονοι ‘’σοσιαλιστές’’ αναζητούν ένα νέο σχέδιο ‘’Μάρσαλ’’ για να βγούμε από την οικονομική κρίση που προκάλεσε ο κορωνοιός.

Την ιστορία αυτή άκουσα την περίοδο της Άνοιξης της Πράγας το 1968 και της εισβολής των σοβιετικών στρατευμάτων. Τότε θυμήθηκαν τι τους είχε συμβεί 20 χρόνια νωρίτερα και πως το χρησιμοποίησαν οι  μαϊμού ‘’σοσιαληστές’’  για την κατάληψη της ‘’εξουσίας’’. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι;;; Κατάλαβαν  επίσης τη διαφορά του σοσιαλισμού που επιχειρήθηκε  στη Σουηδία από τον ανύπαρκτο που έζησε η Ανατολική Ευρώπη και νοσταλγούν οι περισσότερες  παραφυάδες του στη χώρα μας.

Παρακολούθησα χθες στη Βουλή, το κρεσέντο και τις απειλές, τέως υψηλότατου πολιτειακού παράγοντα, ο οποίος μιλούσε για δημοκρατία με όρους ολοκληρωτισμού. Δεν είπε λέξη για όσους την ίδια στιγμή έκαιγαν αστυνομικούς και την πόλη και υπερασπίστηκε την ‘’ασυδοσία’’ των επίδοξων δολοφόνων [το έχουν ξανακάνει άλλωστε όταν κάηκαν υπάλληλοι  της Μαρφίν]. Ο  ίδιος  σεβαστός κύριος υπαινίχθηκε και προβοκάτσια της κυβέρνησης, ενώ ο ίδιος ‘’εντόπισε’’ πρώτος κάποιον επιτηρητή που έδινε τις εντολές. Τι σου είναι αυτοί οι αριστεροί στην ανακάλυψη προβοκατόρων, μόνο που καμιά φορά τους μπερδεύουν με δικούς τους, όπως έγινε με  Αξιωματικό της Αστυνομίας στη υπηρεσία του Κόμματος,  που ελέγχεται για σύμπραξη ή συγκάλυψη ταραξιών!!!    Υπαινίχθηκε, ενώ κάποιοι πιο νταήδες το είπαν καθαρά ότι ‘’ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΝΌΜΟΣ’’.

 Καλά  οι αιθεροβάμονες του ΚΚΕ δεν αποδέχονται την αστική δημοκρατία – περιφρουρώντας  όμως πάντα τις όποιες εκδηλώσεις τους- ο τέως Πρόεδρος της Βουλής μπορεί να απειλεί έστω και να αποδέχεται σιωπηρά την άρνηση εφαρμογής Νόμου; ’Έστω και σαν τέως κομματικός πρόεδρος, έχει δεσμεύσεις από το αξίωμά του, για να μην αναφερθώ και στο λατινικό DURA LEX SED LEX   , που δεν χρειάζεται να σπουδάσεις νομικά για να το ξέρεις. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όχι μόνο η ανυπακοή αλλά και η άγνοια Νόμου αποτελεί αδίκημα.

Το αντίθετο σημαίνει διάλυση του κράτους δικαίου και των εξουσιών και την καθιέρωση της ‘’λαϊκής δημοκρατίας’’, όπως την εννοούσαν  παλιά και την εγκατέλειψαν μετά βδελυγμίας όσοι την βίωσαν. Δεν θέλω να θυμηθώ παλιά εντολή του ιδίου προσώπου να επαναφέρουν στο προαύλιο της Βουλής εκείνους που είχαν επιχειρήσει να την καταλάβουν. Μνημονεύω απλώς  και μια δήλωσή του  ότι δεν υπάρχει ‘’οικογενειακή ευθύνη’’,  ενώ αποδέχεται  οικογενειακή και συλλογική ευθύνη σε άλλους, έστω και αν δεν συντρέχουν ‘’κακουργηματικές’’ κατηγορίες. Μένω εδώ, γιατί τον θεωρούσα σοβαρό άνθρωπο, με την ελπίδα ότι θα ξανασκεφθεί αυτά που είπε, διότι στο κοινοβούλιο καταγράφονται τα πάντα και συνοδεύουν εκείνους που τα εκστομίζουν, χωρίς τον κίνδυνο να θεωρηθούν προϊόντα  υποκλοπής.

Η επικαιρότητα με υποχρεώνει να βρίσκω  ομοιότητες με τα καραγκιοζιλίκια του Ερντογάν. Το κύριο κοινό στοιχείο στις εντελώς διαφορετικές αυτές  περιπτώσεις είναι η χαμένη  δημοτικότητα, που  τους αναγκάζει να αυτοκολακεύονται με υπογραφή ανιστόρητων διαταγμάτων ή αντίστοιχη προβολή εικόνων θαυμασμού για την ομορφιά του αρχηγού από τις συμπαθείς συντρόφισσες  στις επισκέψεις του.  Αντώνης

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΗΝΣΟΡΕΣ

''Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου γράφει για τη σταδιακή μετεξέλιξη του Συνασπισμού στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την πρόσφατη συνέντευξη του Νίκου Κωνσταντόπουλου.

«Μιλάω γιατί δεν θέλω να προδώσω τα βιώματά μου» είπε στην πολυσυζητημένη συνέντευξή του στο Action 24 ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, καλώντας τα παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αναρωτηθούν «τι σχέση έχει ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ με αυτό που ήξεραν ως Αριστερά στον Συνασπισμό». Άργησε να κάνει τις διαπιστώσεις του ο κυρ Νίκος και κυρίως άργησε να διερωτηθεί ο ίδιος τι σχέση είχαν με την Αριστερά οι πρακτικές που ο ίδιος ακολούθησε ως πρόεδρος του Συνασπισμού.

Η αλήθεια είναι ότι το εγχείρημα του ενιαίου φορέα της Αριστεράς είχε καταρρεύσει από το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου του 1993, όταν ο Συνασπισμός έμεινε εκτός Βουλής και η Μαρία Δαμανάκη εγκατέλειψε την προεδρία. Η σφραγίδα του τέλους μπήκε στο συνέδριο που ακολούθησε, με την εκλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου στη θέση του προέδρου. Η εκλογική ανάθεση της ηγεσίας του Συνασπισμού σε έναν «ξένο», ουσιαστικά, παράγοντα ήταν η επίσημη παραδοχή του αδιεξόδου και της αδυναμίας διαχείρισης της αποτυχίας από τα εναπομείναντα στελέχη του ΚΚΕ και τα στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Η σταδιακή μετεξέλιξη του Συνασπισμού στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη και ανεπίστρεπτη. Το είχαν προεξοφλήσει άλλωστε, σε ανοιχτή -και πλήρως επαληθευθείσα από τις εξελίξεις- επιστολή τους, το 2000, τα στελέχη που αποχώρησαν τότε συγκροτώντας την ΑΕΚΑ, ανεξάρτητα αν κάποια από τα στελέχη αυτά επανάκαμψαν αργότερα στον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδρομή από τον Συνασπισμό της Αριστεράς στον λαϊκίστικο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν επομένως μια αιφνιδιαστική μεταμόρφωση, αλλά μια προβλέψιμη πορεία στη διαμόρφωση της οποίας τρία πρόσωπα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Δύο πρώην πρόεδροι, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος και ο διάδοχός του Αλέκος Αλαβάνος καθώς και ο μετέπειτα πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης.

Ο Νίκος Κωσταντόπουλος έδειξε, από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκλογής του, τις πραγματικές πολιτικές και προσωπικές του διαθέσεις. Πόνταρε στην εκλογή του Άκη Τσοχατζόπουλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, έχοντας προεξοφλήσει την πρωθυπουργοποίησή του. Στη συνέχεια απέρριψε την πρόταση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη για προγραμματική συνεργασία με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και οδήγησε την Αριστερά στην ουσιαστική περιθωριοποίησή της με τον Συνασπισμό «των κινημάτων και της οικολογίας». Για όλα αυτά τα «βιώματα» και τις δικές του ευθύνες δεν μίλησε, βέβαια, στη συνέντευξη, ενώ η επιλεκτική του μνήμη του προσπέρασε την περίοδο της μνημειώδους θητείας της Ζωής Κωσταντοπούλου ως Προέδρου της Βουλής.

-Tη σκυτάλη στην προεδρία του Συνασπισμού του Κωνσταντόπουλου ανέλαβε, φυσιολογικά, ο Αλέκος Αλαβάνος που ολοκλήρωσε και επισημοποίησε την Συριζοποίησή του. Ο Αλαβάνος είναι από τις λίγες περιπτώσεις πολιτικών που μετά από υπερεικοσαετή θητεία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επέστρεψε ως ακραίος αντιευρωπαϊστής και δραχμολάγνος. Η εμμονή του στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, τον οποίο πρότεινε ως υποψήφιο Δήμαρχο Αθήνας αντί του Μιχάλη Παπαγιαννάκη και αργότερα ως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε καθοριστική και μοιραία για την Αριστερά και για τον ίδιο. Την επιλογή του αυτή ο κυρ Αλέκος δεν την ξεπέρασε ποτέ, ούτε πολιτικά ούτε ψυχολογικά.

Η ΔΗΜΑΡ ήταν η μεγάλη ευκαιρία του κυρ Φώτη. Συσπειρώνοντας τη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών της Ανανεωτικής Αριστεράς που ασφυκτιούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλά αποστασιοποιημένα στελέχη της Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ ενσάρκωσε την ανεκπλήρωτη από τον Συνασπισμό προσδοκία για τη συγκρότηση μιας σύγχρονης και χρήσιμης για τη χώρα Αριστεράς. Η διάψευση ήρθε πολύ γρήγορα. Ο Κουβέλης αποδείχτηκε ανεπαρκής στην πολιτική διαχείριση της ευνοϊκής συγκυρίας και φοβικός απέναντι στις ευθύνες που είχε αναλάβει. Σύρθηκε και συμμετείχε σε μια κρίσιμη συγκυβέρνηση, την οποία εγκατέλειψε πανικόβλητος με το πρώτο πρόσχημα που μπόρεσε να βρει, αφού στο μεταξύ είχε υπονομεύσει όλες τις προσπάθειες συγκρότησης μιας ευρύτερης κεντροαριστερής παράταξης. Έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλοντας την επικίνδυνη ανευθυνότητα του Τσίπρα και επέστρεψε ταπεινωμένος ως υφυπουργός του Πάνου Καμμένου.

Η Συριζοποίηση της Αριστεράς ήταν μια συνεχής διαδικασία απαξίωσης που κορυφώθηκε -όπως αποδεικνύεται και με τις τελευταίες αποκαλύψεις- στη διάρκεια της «Πρώτη Φορά Αριστερά» συγκυβέρνησης με την ακροδεξιά. Οι ευθύνες για την απαξιωτική αυτή πορεία βαραίνουν διαχρονικά πολλά ηγετικά στελέχη και δεν συγκαλύπτονται ούτε παραγράφονται με οργισμένες δήθεν δηλώσεις κατόπιν εορτής. Πολύ περισσότερο όταν δεν συνοδεύονται από την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής. Τις συνέπειες που προέκυψαν, εκτός από το γόητρο της Αριστεράς, τις πλήρωσε δυστυχώς ακριβά ολόκληρη η χώρα.''

             ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ  ΚΗΝΣΟΡΕΣ

Με αφορμή ένα άρθρο του κ. Γιάννη Μεϊμάρογλου, που μου περιήλθε από φίλη μου, αισθάνομαι την ανάγκη να πω και τη δική μου άποψη, αρχίζοντας από τη διευκρίνιση του τίτλου.  

Οι Κήνσορες υπήρξαν αιρετοί  αξιωματούχοι της   Ρωμαϊκής Πολιτείας, με κύριο καθήκον την εκτίμηση της περιουσίας και τον ηθικό έλεγχο των  Ρωμαίων πολιτών. Οι σύγχρονοι όμως κήνσορες, ασκούν την κριτική τους - όπως δικαιούνται –  αφήνοντας όμως εκτός κριτικής τα ‘’ καλά και συμφέροντα’’ δικά τους!!! Δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ιδιοτέλεια ή ψευδολογία, αλλά επιτηδευμένη απόκρυψη των λαθών και κυρίως των σκοπών και ευθυνών  του χώρου τους. Οι περισσότεροι, κριτές συνήθως των άλλων, διακρίνουν τους πολιτικούς με τις γνωστές   διαβαθμίσεις  δεξιάς και αριστεράς ιδεολογίας, που αποτελεί παρελθόν, αδιαφορώντας για την ικανότητα και κυρίως την εντιμότητά τους. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν βλέπουν καθόλου τα δικά τους, δηλαδή όσα αφορούν τον δικό τους ‘’πολιτικό’’ χώρο. Θα αναγκαστώ να απαντήσω με τα ίδια κριτήρια, περιοριζόμενος στην αριστερά που πραγματεύεται το άρθρο.

 Με τον γενικό αφορισμό ότι δεν σημαίνει τίποτα πια ο όρος προοδευτικός ή αριστερός, αφού όσοι τον χρησιμοποιούν το κάνουν προσχηματικά, προς άγραν αφελών ψηφοφόρων και  χωρίς να το πιστεύουν οι ίδιοι. Αν πράγματι το πίστευαν, πως εξηγούνται όλες αυτές οι παραφυάδες της αριστεράς, πλην  της γνήσιας του ΚΚΕ, που ως γνωστόν, ζει στον δικό του εικονικό κόσμο, μετά τον ‘’γδούπο’’ από το γκρέμισμα του τείχους.

Η τύχη τόφερε και την ευγνωμονώ, να γνωρίσω πολλούς ‘’αριστερούς’’ στην πολύχρονη  καριέρα μου, τόσο στην Πράγα όσο και στις Βρυξέλλες. Στην πρώτη και ιδιαίτερα την περίοδο της Άνοιξης του 1968, οι πλειονότητα των Ελλήνων που κατέφυγαν εκεί μετά τον εμφύλιο και ιδιαίτερα τα παιδιά τους, αποτέλεσαν τον κορμό  αντίστασης στη σοβιετική εισβολή.  Είχαν φανεί και το 1967, κάποιοι ελάχιστοι διαμαρτυρόμενοι για την χούντα στη χώρα μας, με σύνθημα ‘’λευτεριά στη Μακεδονία του Αιγαίου που χρόνια καταπιέζεται εθνικά και γλωσσικά στην Ελλάδα ‘’. Οι τελευταίοι τελικά ικανοποιήθηκαν!!!

Εκεί γνώρισα και κάποιους αριστερούς Έλληνες φοιτητές, στα πλαίσια της διεθνιστικής ανταλλαγής, που στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους υποστήριζαν αντίθετες απόψεις, από αυτές που διακήρυσσε το Κόμμα. Ποιά ήταν η πραγματική αριστερή αλήθεια στη συγκεκριμένη περίπτωση αρχίζω να το διαπιστώνω από την μετέπειτα ανάμιξή τους στην πολιτική. Μερικοί μάλιστα ανήκουν στους πολέμιους της αριστεράς , όπως και ολόκληρες οι χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού.

Στις Βρυξέλλες έκανα παρέα με πολλούς  και γνωστούς ‘’αριστερούς’’ Ευρωβουλευτές. Αν χρησιμοποιούσα τη μέθοδο του κ. Μιωνή, θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι του Φωκίωνα Δημητριάδη. Ας έλθουμε όμως στο κείμενο του άρθρου του κυρίου Μεϊμάρογλου, ο οποίος βέβαια δεν είναι ένας τυχαίος και άδολος κριτής. Ανήκει σε συγκεκριμένο χώρο και δικαίωμά του, διεκδικώντας τα ίδια με εκείνους που  κρίνει και κατακρίνει. Έτσι δυστυχώς αντιλαμβάνονται την προοδευτική   πολιτική στη χώρα της ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος και τα λοιπά αναφερόμενα στελέχη της ‘’ανανεωτικής Αριστεράς’’ – τρομάρα της – παιχνίδια έπαιζαν, μερικοί μάλιστα τα συνεχίζουν και στις μέρες μας. Δεν με ενδιαφέρει        πόσο έβλαψαν το οποιοδήποτε Κόμμα, οι ενέργειές τους, αλλά οι επιπτώσεις του στη χώρα . Κάποιοι από τους αριστερούς αυτούς θεοποίησαν τον Αντρέα που  εξαγόραζε  τους αγώνες τους στην αντίσταση και στο πολυτεχνείο με ‘’συντάξεις’’  και δημόσιους τίτλους και φώναζαν μαζί του το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, αποδεχόμενοι όμως τις παχυλές αποδοχές της Ευρώπης. Όταν ο ‘’χαρισματικός’’ άλλαξε ρότα και τους διάλυσε, αυτοί  συνέπραξαν στο ‘’βρώμικο 89’’.

Ο αρθρογράφος, με μεγάλη καθυστέρηση ανακαλύπτει τα λάθη ορισμένων στελεχών, ξεχνώντας το γενικότερο παιχνίδι για την ανάδειξη της πρώτη φορά αριστεράς στην εξουσία. Εκείνη την περίοδο συνέπραξαν όλες οι ‘’προοδευτικές’’ δυνάμεις στο ξεχαρβάλωμα της χώρας. Ο αντιευρωπαϊστής κ. Αλαβάνος, μπορεί να έπεσε θύμα ενός  ‘’ έμπειρου καταληψία’’ που του παρέδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής , δεν πείθουν κανένα όμως τα καθυστερημένα κροκοδείλια δάκρυα του , διότι η νοημοσύνη του τον αφήνει έκθετο. Δεν ξέρω πόσο βρώμικο ήταν το 89, ο ρόλος όμως, όσων κατονομάζονται από τον αρθρογράφο δεν ήταν καθαρότερος. Η διαφορά στην κριτική μας έγκειται στο γεγονός ότι ο μεν αρθρογράφος κάνει δίκη προθέσεων με κομματικά κριτήρια, ενώ εγώ προσμετρώ τη βλάβη που υπέστη και συνεχίζει να υφίσταται η χώρα των παιδιών μας,  από τους δήθεν προοδευτικούς αριστερούς, που κοροϊδεύονται και μεταξύ τους!!!    Αντώνης