ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Μοναξιά ή απομόνωση!

Γράφοντας κάποιος για την κοινωνική επικαιρότητα, είναι μοιραίο να παίρνει ενίοτε σαν δείγμα ή  παράδειγμα τον ίδιο τον  προσωπικό  τρόπο σκέψης και τη  βιωματική πραγματικότητα. Γίνεται ο ίδιος άθελά του  πειραματόζωο για τους υπόλοιπους και ας μην τον διαβάζουν, αρκεί που το διαβάζει ο ίδιος και όχι μόνο την ώρα που το γράφει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου συχνά να ανατρέχω σε παλιότερα κείμενά μου που αφορούν το κοινωνικό σύνολο και νοιώθω δικαιωμένος ότι οι επιλογές από τους άλλους είναι παρόμοιες με τις προσωπικές μου και μάλιστα ότι  αυτό ισχύει διεθνώς. Στην πεζή, απροσανατόλιστη και αδιάφορη για τα κοινά κοινωνία μας, οι διεθνείς στατιστικές που μου παρέχει η ιστοσελίδα μου, με πείθουν ότι υπάρχουν πολλοί παγκοσμίως που επικροτούν τις σκέψεις μου [αφού συνεχίζουν να με διαβάζουν]. Αυτό  μου δίνει κουράγιο να γράφω αν και θα το έκανα σε κάθε περίπτωση διότι, όπως το έχω ξαναπεί, είναι ο μόνος τρόπος να σκοτώνω την ώρα μου και να σπάω την μοναξιά μου, η οποία από ατέλειωτη - λόγω της πανδημίας -  κατέστη και υποχρεωτική.

Διευκρινίζω ότι για τη μοναξιά μου – που  δεν αποτέλεσε ποτέ επιλογή μου – δεν ευθύνεται κανείς πλην εμού, αφού την προτίμησα από τους λοιπούς  προσφερόμενους τρόπους διαβίωσής μου. Πιστεύω ότι η απομόνωση δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο ζωής, τη δέχομαι όμως σαν διέξοδο στην αντιμετώπιση του κορωνοιού, παρά τα αντίθετα αρχικά  διεθνή παραδείγματα, χωρών οι οποίες την απέρριψαν  ως ατελέσφορη  ή για δικούς τους  ανόητους λόγους και  δεν μπορούν πια να κάνουν πίσω. Θέμα μου σήμερα δεν  είναι η πανδημία, την οποία αναφέρω en passant, όπως λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Πέραν της γαλλικής εκδοχής που σημαίνει παρεμπιπτόντως, η ίδια έκφραση αποτελεί και μια πολύ ειδική κίνηση στο σκάκι και εγώ το χρησιμοποιώ και με τις δυο του έννοιες.

Κύριο θέμα μου παραμένει η διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και την απομόνωση, αφού αρνούμαι εξ αρχής και για τις δύο ότι αποτελούν στοιχείο προσωπικής επιλογής. Εκείνο πάντως που συμβαίνει, είναι η συνύπαρξη και αλληλεξάρτησή τους, αφού δεν μπορείς να απομονωθείς χωρίς να είσαι μόνος  ούτε να ζεις τη μοναξιά χωρίς την απομόνωση. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια δυσάρεστη κατάσταση στην οποία υποβαλλόμαστε μόνοι μας, για να σώσουμε τα προσχήματα ή για να προλάβουμε την επιβολή από τους άλλους.

Εδώ ενίοτε  υπεισέρχεται και ο  προσωπικός υπολογισμός , ώστε με την μια ή την άλλη μορφή της, αυτή η κατάσταση να μη γίνει ανυπόφορη και να  επωφεληθούμε από τα ελάχιστα μεν αλλά υπαρκτά θετικά της αποτελέσματα  [π.χ.την ησυχία μας].  Για την απομόνωση τα αναφέραμε ήδη, αφού πέραν του συνόλου προστατεύει και εμάς τους ίδιους, χρυσώνοντας έτσι την όχι τόσο επιθυμητή ‘’θυσία’’ για τους άλλους , αφού περιλαμβάνεται και ο εαυτούλης μας. Αυτό για τις νεότερες γενιές αποτελεί κύριο κίνητρο [υπάρχουν ευτυχώς  αμέτρητες και λαμπρές εξαιρέσεις που σώζουν τον κανόνα],  αφού έτσι έχουν  γαλουχηθεί!!!

Η  μοναξιά όμως, που αποτέλεσε τίτλο και θέμα   πολλών ασμάτων [ πιο καλή η μοναξιά, είσαι η πιο καλή παρέα και πολλά άλλα], πέραν της ρομαντικής της θεώρησης, αποτελεί ένα μεγάλο ψέμα. Δεν αναφέρομαι βέβαια στα κατά συνθήκην ψεύδη  που λέγαμε παλιότερα για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις. Με όση μου έχει απομείνει ειλικρίνεια, στην εποχή του ψεύδους που διεθνώς βιώνουμε, σας βεβαιώνω ότι η επιλογή της μοναξιάς γίνεται για λόγους ανημποριάς ή προσχηματικούς και ας λένε ό,τι θέλουν οι δήθεν υποστηρικτές της. Πολύ πρόσφατα απέκτησα  μια επί πλέον απόδειξη, όταν πείσθηκα να λιποτακτήσω για λίγο για ευτυχές οικογενειακό γεγονός. Έπιασα τον εαυτό μου να δίνει τα  ρέστα του – πιστεύοντας ότι ίσως είναι και η τελευταία μου ευκαιρία, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες στην ηλικία  μου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι πριν από αυτό και για μεγάλο διάστημα ,δεν ζούσα, προσποιούμενος απλά τον ζωντανό.

Δεν με νοιάζει που αισθάνομαι ένα πόνο σχεδόν παντού, αφού κι’ αυτός ακόμα μου επιβεβαιώνει ότι είμαι ζωντανός και κυρίως για πρώτη πρόσφατη φορά νοιώθω και αυτό που λέγεται ποιότητα ζωής, ακόμα και για μας τους παρωχημένους. Έχω και εγώ στα νιάτα μου διαπράξει το λάθος να πιστεύω για τους υπερήλικές δικούς μου, ότι αρκούσε ένα καλό φαγητό, ένα δωράκι  και  ένας καλός λόγος, παρότι τους έβλεπα εντελώς  διαφορετικούς, κάθε φορά που έβγαιναν από τη φυλακή της μοναξιάς τους. Αναφέρομαι βέβαια σε εντελώς ανόμοιες οικογενειακές  καταστάσεις των γερόντων, που είχε βασικό του δόγμα τον ηλικιακό σεβασμό. Κατηγορηματικά λοιπόν όχι στη μοναξιά, με ανοχή μόνο στην απομόνωση για το καλό του συνόλου ,αν και θα συνεχισθούν τα κατά συνθήκην ψεύδη, που αποτελούν τον μόνο τρόπο  ωραιοποίησης της γεροντικής πραγματικότητας και κυρίως για να μη θιγεί η διαμορφωμένη ‘’νέα τάξη πραγμάτων’’

Αντώνης

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

Ήταν στραβό το κλήμα, τόφαγε και ο γάιδαρος ….

Με τον όρο κοινωνία εννοείται το σύνολο των ανθρώπων που συμβιώνουν σε κάποιον τόπο ή σε μία ιστορική περίοδο και έχει ευρεία (ανθρωπότητα) ή στενή εφαρμογή (ομάδες ανθρώπων στο χώρο και τον χρόνο) ως έννοια. Ο γάιδαρος που αναφέρεται στον υπότιτλο αφορά  την πανδημία και τις  άλλες ατυχείς συγκυρίες. Αποδεχόμενος τον όρο που δίνει η Βικιπαίδεια, θεωρώ σαν πρώτο συστατικό και βασικό της κύτταρο την οικογένεια. Όλοι οι χαρακτηρισμοί που της αποδόθηκαν κατά καιρούς [ προοδευτική, καπιταλιστική, δίκαιη, άδικη και αμέτρητοι άλλοι ], εξυπηρετούσαν ειδικούς και κυρίως ιδεολογικούς σκοπούς, από εκείνους που απεργάζονται σχέδια να την ‘’κάνουν σαν τα μούτρα τους’’. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ρήση ‘’εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω’’, μόνο που η σκοπιμότητα των καιρών ώθησε κάποιους να την κάνουν να μοιάζει αυτή προς τα μέλη της.

Αφού λοιπόν την καταστήσαμε ομοίωμα του κακού εαυτού μας ή μάλλον των ευτελών σκοπών και της ιδεοληψίας ομάδων ‘’κρούσης’’ στο όνομα της προόδου και της εξέλιξης, αρχίσαμε από το ξεχαρβάλωμα του βασικού κυττάρου της, που είναι η οικογένεια. Για να την ευτελίσουν  δε περισσότερο , τη χάρισαν στους ακροδεξιούς στα πλαίσια του τρίπτυχου, πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, που ιδιοποιήθηκαν  επίσης αυθαίρετα οι  τελευταίοι.

Επειδή θέλω να είμαι  - όσο μπορώ  αντικειμενικός – δέχομαι ότι και οι άλλοι ιδεολογικοί χώροι, δεν σύρθηκαν αλλά οδηγήθηκαν ιδιοτελώς  σ’ αυτή τη λογική για να φανούν προοδευτικότεροι των προοδευτικών. Για να στηρίξω την άποψή μου θα επικαλεστώ – και πάλι – σαν παράδειγμα, τα όσα έγιναν στην Ελληνική Βουλή για την απροετοίμαστη καθιέρωση της ‘’δημοτικιάς’’. Δεν φταίει ο Παπανούτσος , ο Δελμούζος και άλλοι δημοτικιστές για την κατάργηση της επίσημης γλώσσας μας, αλλά και κάποιοι δεξιοί και δεξιόστροφοι κεντρώοι, οι οποίοι σε άπταιστη καθαρεύουσα  υπερασπίστηκαν μια γλώσσα που δεν γνώριζαν και δεν ήταν έτοιμη να υποκαταστήσει την λόγια καθαρεύουσα, αντί να μπουν στον κόπο  να  ανεβάσουν το μορφωτικό επίπεδο του λαού.

·            Επανέρχομαι λοιπόν στο αρχικό μου θέμα, της κοινωνίας και του κυττάρου της που είναι η οικογένεια, η οποία στη χώρα μας από  σπουδαίος παράγοντας συνοχής, κατάντησε μονόπλευρο στοιχείο  οικονομικής της στήριξης. Η πενιχρή σύνταξη του παππού και της γιαγιάς έδωσαν λύση στην οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας και συνεχίζουν να βοηθούν στην περίοδο της πανδημίας. Θα φανώ επιεικής στον τρόπο που εισπράττουν την ανταπόδοση οι γηραιότεροι, διότι σε μια συνειδητά  ‘’διαλυμένη’’ οικογένεια, αποτελεί  θράσος να ζητήσουμε ευθύνες από τα νέα μέλη της , αφού εμείς οι παλαιότεροι διαμορφώσαμε τις νέες συνθήκες, για να δείξουμε ότι συμμεριζόμαστε απόψεις ξένες με τις αρχές που γαλουχηθήκαμε και να φανούμε σύγχρονοι.

Και τώρα τι γίνεται;;; Δυστυχώς τίποτα και ας μην φανεί υπερβολή ότι κάποιοι υπερήλικες νιώθουν παρείσακτοι και  ότι ‘’εξαγοράζουν’’ την αγάπη των δικών τους. Μπορεί και μην είναι απολύτως έτσι, αλλά αυτή είναι η εντύπωση που επικρατεί στα  ‘’απερχόμενα’’ μέλη των οικογενειών, που αρχίζουν να σκέπτονται ‘’τι θα γίνουν κάποιοι δικοί τους όταν αυτοί θα λείψουν’’. Το ερώτημα δεν έχει απάντηση, διότι κανείς δεν ξέρει ακόμα ποια θα είναι η νέα μορφή της  οικογένειας, διότι για δομή δεν  μπορούμε πλέον να μιλάμε. Δεν πρέπει να  διαφεύγει της προσοχής μας, ότι οι νέοι παραδειγματίζονται πάντα από τη στάση και τα έργα της οικογένειας και  τις σειρήνες τριγύρω τους και όχι από τα λόγια και τις παραινέσεις  των γονιών τους.

 Κάποιες δυτικές χώρες είχαν οργανώσει ένα – εκ πρώτης όψεως – λειτουργικό σύστημα προστασίας των γερόντων με τη δημιουργία ειδικών και ‘’πολιτισμένων’’ ιδρυμάτων. Το έκαναν κυρίως  για να χρυσώσουν το χάπι των απόμαχων της κοινωνίας που έβγαλαν στο περιθώριο, οι οποίοι είχαν καταλάβει βέβαια ότι αποτελούσαν βάρος στους ‘’κατιόντες’’ τους  και στην οργανωμένη πολιτεία. ‘’Βόλεψαν’’ λοιπόν την τρίτη ηλικία σε ‘’οίκους ευγηρίας’’ ή άλλα παρεμφερή ιδρύματα και τους άφησαν να πεθάνουν από ασιτία και εγκατάλειψη, πριν τους προλάβει ο κορωνοιός. Οι συγγενείς τους – κατόπιν εορτής -  έριξαν τα κροκοδείλια δάκρυά τους και λόγω του ιού, απέφυγαν και τη θλιβερή τελετή αποχαιρετισμού τους. Αυτή την κοινωνία προετοιμάζουν και ο ιός τους διευκόλυνε με τη δημιουργία  ομαδικών  τάφων. Η πανδημία  απέβαλλε  και αυτή τη φενάκη και αποκάλυψε ότι η παράταση του προσδόκιμου χρόνου ζωής αφορά μόνο εκείνους που μπορούν [προοδευτικότατα] να διατηρούν ‘’υπηρετικό  προσωπικό  επί πληρωμή’’ . Στη χώρα μας ευτυχώς δεν συνέβησαν  ανάλογες καταστάσεις ομαδικών θανάτων και αυτό δεν μπορεί να  αποτελεί μόνο τυχαίο γεγονός. Ίσως κάποιοι που νυχθημερόν φωνασκούν για την εφαρμογή της δικής τους ‘’συνταγής’’ στην αντιμετώπιση του ιού και της οικονομίας , στο βάθος ευγνωμονούν την τύχη  που δεν έπεσε στα χέρια τους  η καυτή πατάτα . Το τελευταίο δεν έσωσε μόνο τα παπαγαλάκια αλλά και χιλιάδες ανθρώπων, που βέβαια ‘’έχασαν την ευκαιρία να πεθάνουν προοδευτικά’’!!! Αντώνης

ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΙΑΣΟΦΙΕΣ

Θα πω ακόμα κάποιες πικρές αλήθειες και όποιος θέλει ας ‘’κάνει’’ ότι δεν τις καταλαβαίνει. Το κρίμα στο λαιμό του.

Ζούμε τις τραγικότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας και σχεδόν κανείς μας δεν νοιάζεται γιαυτό, περιοριζόμενοι –αρμόδιοι και αναρμόδιοι - σε συζητήσεις με αποκλειστικά κομματικά κριτήρια. Συμπτωματικά, αλλά με επιλογή και ευθύνη όλων μας, η παγκόσμια ηγεσία δεν βρίσκεται στο ύψος  που απαιτούν οι καιροί και αυτό αποτελεί δυστυχή συγκυρία.

Οι δυο Αγιασοφιές του τίτλου αναφέρονται στο μοναδικό ανθρώπινο δημιούργημα που κοσμεί τον παγκόσμιο  πολιτισμό και το άλλο μια σκέψη μνήμης και απότισης τιμής στο πρωτότυπο, που αναφέρεται στο ανεγειρόμενο νέο γήπεδο της ΑΕΚ.

Το μεγαλείο του πρωτότυπου πολλοί εζήλωσαν αλλά δεν τόλμησε κανείς να το ‘’ιδιοποιηθεί’’ για την αυτοπροβολή του. Το παγκόσμιο στολίδι της χριστιανοσύνης , που η Ουνέσκο έθεσε υπό την [τυπική] προστασία της, το σεβάστηκε και ο Κεμάλ Ατατούρκ, που το κατέστησε παγκόσμιο μουσείο. Τη θέση αυτή υποστήριξε πρόσφατα και ο σημερινός ''κατακτητής'', με τη δήλωση ότι δεν μπορεί η Αγιασοφιά να ξαναγίνει τζαμί. Τελικά ο νέος βάρβαρος και ανιστόρητος ‘’νταής’’ αποφάσισε  να το ξανακάνει τζαμί, καλύπτοντας την παγκόσμια λάμψη του με κουρτίνες, μουσαμάδες και χαλιά  σαν τα αισθητικά τους χάλια, για να προβάλει τη ματαιοδοξία , την ιδιοτέλεια και τη μισαλλοδοξία του κατακτητή. Με εντυπωσίασε η ευλάβεια των θρησκευτικών εκπροσώπων τους να κραδαίνουν το σπαθί του πορθητή.  Δεν μπόρεσαν  όμως να αποκρύψουν το όνομα της Αγιασοφιάς, όχι γιατί φοβούνται την παγκόσμια κατακραυγή – οι βάρβαροι δεν έχουν αισθήματα -  αλλά για να κρατήσουν το μοναδικό κίνητρο των επισκεπτών του περικαλλούς  Βυζαντινού Ναού, που αποτελεί κάρφον εις τα όμματα των ορδών του. Αυτό αποτελεί και τη μεγαλύτερη τιμωρία τους, αφού θέλοντας και μη αποτελεί το  ανυπέρβλητο στοιχείο σύγκρισης με την περιβάλλουσα αισθητική των Νεότουρκων. Σε λίγο θα καταλάβουν ότι οι ίδιοι κατακτήθηκαν από την Αγιασοφιά. Το έχω ξαναπεί –  ότι οι πολιτισμένοι της γείτονος, όσοι είναι ακόμα ελεύθεροι – θα κάνουν τη δική τους πολιτιστική επανάσταση επαναφοράς της λογικής, που μπορεί να ξαναθυμίσει στη χώρα την κατάληξη του Μεντερές. Ο λαός κολακεύεται με πυροτεχνήματα, όταν όμως κατακαθίσει ο κουρνιαχτός ψάχνουν τις ευθύνες εκείνων που τους ξεγέλασαν και οι λαϊκές αντιδράσεις είναι εξ ίσου βίαιες και  βάρβαρες!!!

Η δεύτερη Αγιασοφιά –το ομώνυμο στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας – έπεσε θύμα των καιρών και των οικονομικών συμφερόντων και μάλιστα με απόλυτη χρονική ταύτιση της μετονομασίας του σε, OPAP ARENA . Όταν θα γίνονται διεθνείς αγώνες σ’ αυτόν  τον τίτλο θα αναφέρονται και θα δακρύζουν τα μάτια της κυρά Δέσποινας, που την εγκατέλειψαν και οι δικοί της άνθρωποι. Δεν είμαι οπαδός της ΑΕΚ ούτε Κωνσταντινουπολίτης, είμαι ένας απλός ‘’συμπαθών’’ και η ατυχής συγκυρία με οδήγησε στη σκέψη να επισημάνω ένα ιστορικό λάθος. Προσθέστε την λέξη Αγιασοφιά σαν  πρώτο συνθετικό που δικαιούται και της αξίζει, αφού αποτέλεσε και την  πρώτη σκέψη των αρμοδίων, προς τιμή της. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΆΝΕΤΕ ΕΓΚΑΙΡΩΣ κανείς δεν θα την θυμάται στο μέλλον και θα το χρεωθούν όσοι φωτογραφήθηκαν τόσο φιλάρεσκα στην πιο ακατάλληλη συγκυρία!!!

 Όσο για τη θέση των ελληνικών κομμάτων, είδαν όλη την επικαιρότητα μέσα από το γνωστό κομματικό πρίσμα. Άλλοι δεν δέχονται τη διεθνή βοήθεια των ‘’κακών’’ συμμάχων ούτε θέλουν τη συμπαράσταση των ‘’αστικών κομμάτων’’, επιμένοντας στην επανάσταση του προλεταριάτου. Αυτοί θέλουν να περισώσουν ότι απόμεινε από την ιδεολογία τους και να επιβάλουν τις απόψεις του 5% στη χώρα. Κρίμα στους αγώνες τους.  Κάποιοι άλλοι προτείνουν – δια του αρχηγού τους που πάντα μας εκπλήσσει αρνητικά – να καταστήσουμε τη Μεσόγειο πράσινη αποφεύγοντας και εμείς την εκμετάλλευση της. Κάποιος αρχηγός δήλωσε στη Βουλή  ‘’ μας κυνηγάτε με δίκες και ζητάτε εθνική συνεννόηση;’’ Δηλαδή υπό όρους και η εθνική αλληλεγγύη;;; Τέλος, οι αιώνιοι εθνοκάπηλοι,  μόνο που δεν μας είπαν να ξαναπάρουμε την Πόλη.  Όσον αφορά την Ευρώπη και την Αμερική, μας έχουν τρελάνει στα  λόγια συμπαράστασης, δείχνοντας στην πράξη ότι δεν πιστεύουν στις αρχές που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Μείναμε μόνοι κύριοι αρμόδιοι και αναρμόδιοι , χωρίς καν τη δυνατότητα συνεννόησης μεταξύ μας, με μόνο συμπαραστάτη τον κύριο Μακρόν, που μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας του είναι μουσουλμάνοι και αρκετοί από αυτούς φανατικοί!!!    Αντώνης

Ο ΓΑΜΟΣ, Η ΒΑΦΤΙΣΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ

Μοιάζει με μυθιστόρημα αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια, όπως τουλάχιστον την έζησα προσωπικά και για μένα αυτή είναι η  πραγματικότητα της ‘’ζωής’’. Πιστεύω ότι αυτή  συμβολίζει και αντιπροσωπεύει ό,τι βιώνει η ασημαντότητά μας  στο πέρασμά  από τον μάταιο αυτό κόσμο. Άλλοι πολύ και άλλοι λιγότερο, παίρνουμε ο καθένας μας ‘’τη δόση’’ του από την ευτυχία ή τη δυστυχία που μας έλαχε και το καλό ή το κακό που επιλέξαμε. Ναι, τώρα πια στην ηλικία μου,  είμαι πεπεισμένος ότι τα δύο πρώτα συνήθως μας προκύπτουν ενώ το καλό και το κακό αποτελούν  προσωπική επιλογή του καθενός μας.

Με τη μικρή αυτή αλλά χρήσιμη εισαγωγή εισέρχομαι στο θέμα μου που είναι κυρίως ο θρησκευτικός γάμος της πρώτης μου εγγονής , η βάφτιση του παιδιού τους και πρώτου μου δισέγγονου και ό,τι προέκυψε την Κυριακή [19/7/2020] στο κτήμα Blue Island ,στη λεωφόρο Πάρνηθας, που τελέστηκαν τα μυστήρια και ακολούθησε η δεξίωση. Παραλείπω την κοσμική και πολύ επιτυχημένη πλευρά της εκδήλωσης ,που δεν αφορά το παρόν και θα ασχοληθώ με τα υπόλοιπα, που προηγήθηκαν και ακολούθησαν.

Η εγγονή μου σχεδίαζε πολύ καιρό πριν την ευτυχισμένη αυτή στιγμή της ζωής της  και είχε σπεύσει να κάνει έγκαιρα τις απαραίτητες προετοιμασίες. Ξαφνικά μας προέκυψε ο ιός που εξελίχθηκε σε πανδημία και ήρθαν τα πάνω κάτω. Πέρασαν από το μυαλό μας [ διότι μοιραζόταν μαζί μου τις σκέψεις της] να τα ξεχάσουμε όλα και να οδηγηθούμε σε μια απλή τελετή σε στενό οικογενειακό κύκλο, αφού εγώ – εν τω μεταξύ – είχα μπει σε μια οικειοθελή καραντίνα  λόγω της ηλικίας μου.

Αυτό είναι εύκολο να το λες αλλά δύσκολο να το κάνεις, αφού έχουν προηγηθεί , κρατήσεις , προσκλήσεις,  και πολλές προκαταβολές και  έξοδα προετοιμασίας. Εκείνο όμως που βάρυνε περισσότερο ήταν η ‘’χαμένη προσμονή’’ της εγγονής μου να βιώσει τη μοναδική αυτή χαρά. Από εδώ και κάτω εγώ είχα αρχίσει να σχεδιάζω τρόπους της μικρότερης έκθεσης στον συγχρωτισμό, με τη σκέψη να πάω με ταξί μόνο για τη θρησκευτική τελετή και μετά  να αποσυρθώ. Παρέλειψα να αναφέρω ότι η εγγονή μου ζήτησε να τη ‘’συνοδεύσω’’ στην εκκλησία, εγώ δε αποφάσισα ,μαζί με την μικρότερη εγγονή μου, να  είμαστε  οι ανάδοχοι του μικρού Άγγελου.

Τελικά με έπεισαν – αφού κατά βάθος το λαχταρούσε πολύ η καρδιά μου –  να διαμείνω σε ξενοδοχείο του χώρου και να ακολουθήσω την  όλη διαδικασία. Θέλεις η χαρά μου για το γεγονός, θέλεις   η γενικότερη ατμόσφαιρα, έσβησαν τις όποιες αναστολές μου και συνέλαβα τον εαυτό μου να νοθεύει πολλά μέτρα προστασίας που είχα καταστήσει κανόνα της ζωής μου και προσπαθούσα να ‘’επιβάλω’’ και στους δικούς μου. Ντύθηκα, στολίστηκα [ με κοστούμια, γραβάτα και υποκάμισα γνωστών οίκων που μου είχαν απομείνει  από τον καιρό της υπηρεσίας μου] και ήμουν κυρίαρχα παρών τόσο στο θρησκευτικό μέρος όσο και σε όσα ακολούθησαν στο διπλανό κέντρο διασκέδασης.

Σε κάποια στιγμή, ο ενθουσιασμός μου παραμέρισε την πραγματικότητα της ηλικίας μου και σκαρφάλωσα σε ένα βράχο που αποτελούσε μέρος της περιτοίχισης της πισίνας που με χώριζε από την πίστα στην οποία οι νεόνυμφοι ετοιμάζονταν για τον χορό τους, για να τους φωτογραφίσω. Εκεί συνέβη το κακό αλλά ευτυχώς όχι το μοιραίο. Γλίστρησε το υπόδημά μου και προκειμένου να αποφύγω την πτώση μου στους βράχους, με ένα σάλτο βρέθηκα στην πισίνα. Προσέτρεξαν σε βοήθειά μου  πολλοί φίλοι και άγνωστοι, τους οποίους ευχαριστώ θερμά, αλλά βγήκα σώος και αρτιμελής, αλλά  σαν βρεγμένη γάτα!!! Πήγα μόνος μου στο κοντινό ξενοδοχείο, όπου με ακολούθησαν και συγγενείς, έκανα το μπάνιο μου, λούστηκα και φόρεσα νέα ρούχα , που είχα την πρόνοια να έχω μαζί μου – εκτός από σακάκι – και συνέχισα τη συμμετοχή μου στο γλέντι .

Επειδή, όταν αποδέχτηκα  την πλήρη συμμετοχή μου στο  γλέντι, χρησιμοποίησα την προσχηματική δικαιολογία ότι αυτή αποτελεί την τελευταία μου κοινωνική εκδήλωση, θέλησα τουλάχιστον να επωφεληθώ. Σε κάποια στιγμή μάλιστα ανέβηκα στην πίστα και χόρεψα ένα τρελό σουίνγκ με την εγγονή μου νύφη [ μου είπαν ότι έχει μαγνητοσκοπηθεί] και όλοι οι άλλοι που χόρευαν, σχημάτισαν ένα κύκλο γύρω μας χτυπώντας παλαμάκια. Προσωπικά το είδα σαν την τελευταία μου παράσταση, διότι με φοβίζει η σκέψη μήπως στο άμεσα προβλεπτό μέλλον ,  δεν υπάρξει ανάλογη ευτυχής συγκυρία για να το επαναλάβω !!!

Το μοναδικό κακό που προκύπτει είναι ότι μετά το όλο ‘’ξεσάλωμα’’ είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω τον αυτοπεριορισμό μου για να προστατέψω τους συνανθρώπους μου από κάθε κακή συγκυρία. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι λίγες ημέρες πριν ήλθε από το Βέλγιο ο γιός μου με την οικογένειά του, που εξέτιαν  τη δική τους οικειοθελή  καραντίνα, λόγω χώρας προέλευσης  και δεν τους έχω δει ακόμα. Με την προσθήκη και της δικής μου απομόνωσης, ελπίζω να βρεθούμε με απόλυτη εφαρμογή των μέτρων, στις 31 του μηνός για να ‘’γιορτάσουμε’’ μαζί, την είσοδό μου στο 87^ο έτος της ζωής μου.

Δεν θα αναφερθώ όπως προείπα στο κοσμικό μέρος της εκδήλωσης που παραβρέθηκαν κάποιες εκατοντάδες εκλεκτοί συγγενείς και φίλοι, θα σημειώσω όμως για μένα την παρουσία πολύ αγαπημένου  προσώπου που  συνδέεται  με  κοινή παιδική μοίρα με  εκείνη της κόρης μου και σχετίζεται με την αναζήτηση της ‘’Ευτυχίας’’.     Αντώνης

ΑΝΑΒΙΩΣΗ του ΦΑΣΙΣΜΟΥ

    Δεν την βλέπει κανείς!!!

Στις 13 αυτού του μήνα, δημοσίευσα ένα άρθρο με τίτλο για ποιόν χτυπά η καμπάνα και εξηγούσα τις σκέψεις που οδήγησαν τον Έρνεστ Χεμικγουέι να γράψει το περίφημο και προφητικό αυτό έργο. Δεν με ενοχλεί το γεγονός ότι σε πέντε μέρες από τότε αισθάνομαι την ανάγκη να επαναληφθώ. Ξαναλέω λοιπόν ότι: Πρόθεση του συγγραφέα ήταν να μεταδώσει την πίστη ότι κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του γι' αυτό και  είναι υπεύθυνος, και υποχρεωμένος να λάβει μέρος. Όλο αυτό το «πιστεύω» του συγγραφέα βρίσκεται συμπυκνωμένο στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος, σε απόσπασμα από ένα έργο του ποιητή  (John Donne) του 1624 . Εκεί  αναφέρεται η φράση «...Και γι' αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα».

          Δεν έχει σημασία τι ‘’φωνάζουν’’ οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, με τη σθεναρή συμπαράσταση του Γάλλου Προέδρου, για το ‘’αβγό του φιδιού’’ που εκκολάπτεται στη γειτονιά μας, αλλά τι ΑΚΟΥΝΕ οι φίλοι και σύμμαχοί μας στην ‘’ενωμένη’’ Ευρώπη, την Αμερική και στον Κόσμο ολόκληρο. Είναι καιρός να αναβλέψουν και να καταλάβουν ότι αυτή τη φορά οι φωνές που ακούγονται αποτελούν  μια τελευταία προειδοποίηση πριν είναι ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ. Είναι δε μοναδική ευκαιρία να το καταλάβουν και όλοι οι δικοί μας, διότι με αυτά που λένε και κάνουν δεν αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση, αλλά βοηθούν στην εκκόλαψη του φασισμού με τη μορφή επανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι καιρός να δούμε πάνω και πριν από όλα το εθνικό συμφέρον. Μετά έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας για τα ψηφουλάκια – που θα είναι άχρηστα σε μια χώρα με αμφισβητούμενη ‘’πατρίδα’’. Ο πατριωτισμός δεν είναι εθνικισμός και δεν πρέπει να αμφισβητείται από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις.

          Βρήκαμε – ειδικοί και μη – την εύκολη λύση ότι όλα αυτά αποτελούν προσπάθεια του γείτονα Σουλτάνου να επηρεάσει την εσωτερική κοινή γνώμη. Μπορεί να είναι και αυτό αλλά στο βάθος κρύβεται η απόφαση  για τον δεύτερο γύρο του νέο-οθωμανισμού που  στην καθομιλουμένη λέγεται και είναι μια μορφή φασισμού. Είναι έτοιμες οι λοιπές φασιστικές δυνάμεις παγκοσμίως να επωφεληθούν και να συνδράμουν. Το ‘’οφείλουν’’ άλλωστε  στους γείτονές μας, οι οποίοι στο παρελθόν συμμάχησαν μαζί τους.

          Προσωπικά έζησα τις συμφορές του εθνικο-σοσιαλισμού που αιματοκύλησε τον Κόσμο ολόκληρο και θυμάμαι την αφέλεια ή σκοπιμότητα με την οποία οι μεγάλες δυνάμεις αντιμετώπισαν τις προθέσεις και τις πρώτες κινήσεις του Χίτλερ. Περίμεναν να εισβάλει  στην Πολωνία για να καταλάβουν  ότι κάτι άλλο συμβαίνει και πρέπει να αντιδράσουν. Ας τους γίνει μάθημα αυτό το πάθημα και ας λάβουν εγκαίρως τα μέτρα τους, διότι φασισμός είναι και αυτό, όπως και κάθε ενέργεια που αποβλέπει στην επιβολή μονομερώς  απόψεων για μοιρασιά Καζάν-Καζάν και  καταλήψεις γειτονικών χωρών, αγνοώντας το διεθνές δίκαιο και προτάσσοντας το δικό τους δίκαιο του ισχυρού. Ας μην περιμένουν να γίνουν ισχυρότεροι, διότι τότε θα είναι πολύ αργά για κροκοδείλια  κλάματα και η ‘’καμπάνα θα χτυπάει και γι’ αυτούς.

          Θέλω να απευθυνθώ στη Γερμανίδα Καγκελάριο, σε μια περίοδο που η χώρα της έχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυρία Μέρκελ δεν έζησε την τραγωδία του ναζισμού, που προφανώς γνώρισαν οι δικοί της, αλλά γνώρισε τον άλλο φασισμό της Ανατολικής Γερμανίας που μεγάλωσε και ξέρει καλά τη σημασία του. Είναι καιρός να κάνει κάτι, διότι δεν μπορεί να είναι κριτήριο το εμπορικό όφελος της χώρας της από τη μεγάλη γειτονική μας χώρα. Θα το πληρώσουν πολλαπλάσια αν δεν αντιδράσουν έγκαιρα, γνωρίζοντας ήδη την ‘’οθωμανική’’ εκδοχή στη χώρα τους, που την έκανε να αντιδρά σε κάθε σκέψη ‘’ελεύθερης διακίνησης των Τούρκων εργαζομένων’’ Εγώ έζησα από πολύ κοντά  και την εποχή που μας εμφάνιζαν ως τους μοναδικούς αντιδρώντες στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, ενώ πρωτοστατούσαν οι ίδιοι. Ας είμαστε πλέον ειλικρινείς μεταξύ μας για το κοινό συμφέρον της Ευρώπης και την εφαρμογή επί τέλους της περιβόητης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που ακόμα παραμένει  ‘’φτερό στον άνεμο’’!!!

          Θα το πω για πολλοστή φορά ότι το πάθημα του εθνικοσοσιαλισμού πρέπει να αποτελεί φάρο για το επερχόμενο σκοτάδι που ετοιμάζεται στην περιοχή μας, μετά τη Συρία, τη Λιβύη και  τη Μεσόγειο ολόκληρη. Μόλις που προλαβαίνετε κύριοι μεγάλοι και τρανοί, διότι η Ευρώπη δεν αντέχει νέα αναταραχή, διότι πολλοί καραδοκούν  να επωφεληθούν και οι υπερατλαντικοί μας σύμμαχοι δεν θέλουν αυτή τη φορά να ταχθούν με το δίκαιο των συμμάχων τους αλλά με τις προσταγές του Προέδρου τους, που δηλώνει θαυμαστής του δικτάτορα!!!

Αντώνης

ΑΓΙΑ - ΣΟΦΙΑ

      

                       Οι Τούρκοι και οι άλλοι

Αρχίζω από τους Τούρκους, που η μοίρα θέλησε να τους έχουμε γείτονες και δεν μπορούσε να υπάρξει χειρότερη ‘’επιλογή’’. Το βαθύ τουρκικό κράτος, βάρβαρο στην καταγωγή, δεν αφέθηκε από την ηγεσία του να εκπολιτιστεί. Αν εξαιρέσει κανείς μια μικρή ελίτ, οι πολλοί κρατούνται σκόπιμα από τις ηγεσίες τους  υπανάπτυκτοι και φανατικοί, ώστε να τους χειρίζονται κατά πως τους βολεύει.

Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ σκέφθηκε να τους εκπολιτίσει και να δημιουργήσει ένα  κοσμικό ευρωπαϊκό κράτος, στηρίχθηκε στο στρατό. Ο πρώτος που αμφισβήτησε το δημιούργημα του Κεμάλ υπήρξε ο ιδρυτής του Δημοκρατικού Κόμματος και επί σειρά ετών Πρωθυπουργός της χώρας, ο Menderes. Άρχισε τη δράση του αναπτύσσοντας   στενές σχέσεις με μουσουλμανικές χώρες. Επανέφερε σταδιακά τον θρησκευτικό φανατισμό , με πρώτο δείγμα  το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης ,  στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 57 Έλληνες. Θεωρήθηκε δε υπεύθυνος και για την προβοκάτσια με την βόμβα σε τέμενος στη Θεσσαλονίκη. Κατάργησε  τον ρόλο της δικαιοσύνης και διακήρυξε την ίδρυση Χαλιφάτου. Το αστείο δε είναι ότι για όλα αυτά, ανετράπη από πραξικόπημα νεαρών αξιωματικών , οδηγήθηκε  στο στρατοδικείο  και καταδικάστηκε σε θάνατο διά απαγχονισμού, τον Σεπτέμβριο του  1961.

 Στο Βελιγράδι που υπηρετούσα τότε, είχα γνωρίσει πολύ στενό του οικογενειακό πρόσωπο που υπηρετούσε ως Γραμματέας της τουρκικής Πρεσβείας. Είχε προβλέψει ότι  θα πληρώσει το κόστος όλων αυτών των ενεργειών, που άλλοι του υπέδειξαν,  διότι έτσι γίνεται στην Τουρκία!!! Ο διπλωμάτης  βέβαια, από ό,τι έμαθα, εκδιώχθηκε από το  σώμα.

Σημειώνω εδώ ότι ο Menderes  είχε επιζήσει αεροπορικής πτώσης, όταν πήγαινε στο Λονδίνο για να υπογράψει τη συμφωνία για το Κυπριακό,  που καθιστούσε Τουρκία, Ελλάδα και Αγγλία, εγγυήτριες δυνάμεις. Τη συμφωνία τελικά υπόγραψε στο νοσοκομείο και στη χώρα του τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα, αφού έτσι η Τουρκία  επεμβαίνει στην Κύπρο ‘’και με τον Νόμο’’!!!

Ο δεύτερος υψηλός αξιωματούχος της Τουρκίας με ανάλογες σκέψεις και δράσεις είναι ο σημερινός της ηγέτης. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτός θέλει να γίνει  ‘’Σουλτάνος’’ και ίσως κοσμοκράτορας.  Όπως διαδίδεται οργάνωσε ο ίδιος το ελεγχόμενο  πραξικόπημα σε βάρος του, για να προσεταιριστεί τους φανατικούς της χώρας και να ελέγξει τον Στρατό.  Πογκρόμ δεν μπορεί να κάνει διότι ελάχιστοι  Έλληνες έμειναν στην Πόλη , αντ’ αυτού όμως  ξέσπασε  στην Αγιά – Σοφιά, αφού στην οικονομική κρίση που βρίσκεται η χώρα του, δεν έχει άλλο τρόπο να πάρει με το μέρος του τις υπανάπτυκτες ορδές των φανατικών,  που αποτελούν την πλειονότητα του λαού της Ανατολίας.

Δεν απομένει παρά  ένα πραγματικό ή σκηνοθετημένο αεροπορικό δυστύχημα – που στη δεύτερη περίπτωση έχει μεγάλο ρίσκο για την ολοκλήρωση της ομοιότητας με τον Menderes. Ο Στρατός παραμένει πιστός τηρητής των κανόνων του Κεμάλ και άσχετα με τις διώξεις και όσα άλλα μετέρχεται, δεν θα μπορέσει να αποφύγει το κισμέτ που σίγουρα τον περιμένει από τους συμπατριώτες του. Το κισμέτ σημαίνει πεπρωμένο, αλλά στην τουρκική παράδοση αποτελεί το κόστος της συνολικής τους δράσης, που πρέπει να  πληρώνεται. Τα δακρυσμένα μωσαϊκά της Αγιά- Σοφιάς, όπως και να τα κρύψουν, δεν θα ξεχάσουν να πάρουν τη δικαίωσή τους. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν αρχίσει να ψελλίζονται και οι στίχοι ‘’πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι’’.

Έρχομαι τώρα στους  ‘’άλλους’’ του τίτλου μου, αρχίζοντας από τους ξένους, με πρώτη και καλύτερη τη μεγάλη Ορθόδοξη χώρα, τη Ρωσία. Η εκκλησία της δεν ξεχνά ποτέ τις βλέψεις να αποκτήσει το πάνω χέρι ως μεγάλη χώρα, αμφισβητώντας τα ‘’πρωτεία’’ του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η αναγνώριση της αυτοκέφαλης εκκλησίας της Ουκρανίας επιδείνωσε την κατάσταση. Όσον αφορά τους ‘’νεοχριστιανούς’’ πολιτικούς,  που λίγα χρόνια πριν  αποτελούσαν ισχυρά κομματικά στελέχη και διώκτες του Χριστιανισμού, κρατούν ισορροπίες για να μη δυσκολέψουν τον εξαρτημένο τους Ερντογάν.

Οι Αμερικανοί πάντα έλεγαν ‘’βρείτε‘’ τα μεταξύ σας. Τώρα μάλιστα, με Πρόεδρο του κολλητό του Ερντογάν, δεν τους παίρνει να πούνε περισσότερα, εν όψει και των εκλογών.

Οι Γερμανοί μια ζωή , ό,τι και να λένε, δεν ξεχνούν ποτέ εκείνους που συντάχθηκαν μαζί τους στους πολέμους.  Άλλωστε, έχουν αρκετά εκατομμύρια Τούρκων εργατών στη χώρα τους και υπολογίζουν την ψήφο τους και για αυτό  αντιδρούν στην ελεύθερη διακίνηση τους στην Ευρώπη. Κάποτε μάλιστα χρησιμοποιούσαν τη χώρα μας για να στηρίξουν τους φόβους τους, μέχρι που τους ξεμπροστιάσαμε με την υποστήριξη του εξευρωπαϊσμού της Τουρκίας. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τα 83 εκατομμύρια των κατοίκων της που είναι οι μόνιμοι πελάτες γερμανικών προϊόντων.

Η Ιταλία, σε κατάσταση ανάγκης, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο εφικτό και το συμφέρον, μετρώντας τα λόγια της από ανάγκη.

Η Αγγλία, πώς να πάρει θέση για την Αγιά-Σοφιά, αφού η ίδια, έχει τα μάρμαρα του Παρθενώνα που έκλεψε ο Ελγίνος με τη συγκατάθεση των Τούρκων κατακτητών. Τι μπορούν να πουν στους φίλους τους Τούρκους για παρόμοιο ανοσιούργημα!!!

Μας απέμειναν δυστυχώς οι Γάλλοι, οι οποίοι ασχέτως ποια συμφέροντά τους εξυπηρετούν, τάσσονται ανοικτά υπέρ των δικαίων μας. Αυτό είναι κάτι που, δυστυχώς, δεν κάνουν ούτε τα ελληνικά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία βεβαίως κατανοούν το πρόβλημα αλλά δεν το ομολογούν για τα ψηφουλάκια. Βλέπουν ότι δεν δικαιώθηκαν στην αντιμετώπιση της πανδημίας και της οικονομίας και προβάλλουν δήθεν διαφοροποιήσεις , για να σώσουν τα προσχήματα. Οι μεν ακροδεξιοί με τις κηραλοιφές, το κάνουν για να προβάλουν τον εθνικισμό τους, τα άλλα όμως  κόμματα, πλην του ΚΚΕ, ψάχνουν  για προσχήματα. Ορισμένοι δεδηλωμένοι ‘’άθεοι’’, μόνο που δεν προσεύχονται δημόσια, για τον περίβλεπτο Ναό της Πόλης, θεωρώντας πότε χαλαρή και πότε ακραία τη θέση της Κυβέρνησης, για να δείξουν ότι έχουν δική τους άποψη και κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.

Το ΚΚΕ, δεν παίρνει  διαφορετική θέση, με πρόσχημα  τον γνωστό αντιαμερικανισμό  και αντιευρωπαϊσμό του, που είναι το φύλλο συκής της γύμνιας του μετά την πανευρωπαϊκή απόρριψη της κομμουνιστικής πρακτικής. Κρίμα διότι αυτοί τουλάχιστον υπήρξαν αγωνιστές, δεν τους αφήνουν  όμως τα σκουριασμένα μυαλά τους να ανανήψουν από το σκοτάδι του ολοκληρωτισμού, στον οποίο κατέληξε η μαρξιστική τους θεώρηση. Αντώνης

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΜΠΑΝΑ

                                       For whom the bell tolls

                  

Το ομότιτλο  έργο του Έρνεστ Χεμικγουέι, που γράφηκε το 1940 [6 χρόνια μετά τη γέννησή μου] αναφέρεται σε έναν ιδεαλιστή Αμερικανό Καθηγητή, που πηγαίνει  στην Ισπανία, στη διάρκεια του εμφυλίου, για να υπερασπιστεί τη δημοκρατία. Έχω διαβάσει το βιβλίο έφηβος, με πρόσφατες ακόμα ανάλογες προσωπικές εμπειρίες [ από τον δικό μας εμφύλιο] και το είδα περισσότερες φορές στην οθόνη. Οι χαρακτήρες του δεν είναι άφοβοι και άτρωτοι άνθρωποι, αγαπούν όμως  τη ζωή και γι αυτό μάχονται γι αυτήν, παρ' ότι πολλές φορές αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο. Γι αυτούς, δημοκρατία σημαίνει  μια σειρά αξιών και  επιβίωση.

Στην εποχή μας η δημοκρατία παίρνει διαφορετική μορφή και η επίκλησή της είναι προσχηματική και ‘’ύπουλη’’. Σκεφθείτε ότι στις χώρες του υπαρκτού ‘’σοσιαλισμού’’ αποτελούσε συνθετικό  του τίτλου τους, για να ‘’καμουφλάρει’’ τον ολοκληρωτισμό τους. Το ίδιο γίνεται και στις μέρες μας και την επικαλούνται και αυτοί που δεν την  αποδέχονται σαν κυρίαρχο σύστημα διακυβέρνησης.

Ο χρόνος που γράφτηκε το βιβλίο έπαιξε σημαντικό ρόλο και στην τελική απόφαση των ΗΠΑ να μπουν στον πόλεμο στο πλευρό των Άγγλων, σε μια στιγμή που δεν διαφαινόταν ακόμα κανένας άμεσος κίνδυνος για τις ίδιες. Δεν αποκλείεται τελικά να έπαιξε τον δικό του ρόλο και στην εξέλιξη του Β΄ παγκόσμιου πολέμου.

Πρόθεση του συγγραφέα ήταν να μεταδώσει την πίστη ότι κανένας δεν μπορεί να μένει αμέτοχος σε ό,τι συμβαίνει γύρω του γι΄ αυτό και  είναι υπεύθυνος, και υποχρεωμένος να λάβει μέρος. Όλο αυτό το «πιστεύω» του συγγραφέα βρίσκεται συμπυκνωμένο στην πρώτη σελίδα του μυθιστορήματος, σε απόσπασμα από ένα έργο του ποιητή  (John Donne) του 1624 . Εκεί  αναφέρεται η φράση «...Και γι' αυτό ποτέ μη στείλεις να μάθεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για σένα».

Παρά το γεγονός ότι το έργο έχει κύριο θέμα του τον πόλεμο και τον θάνατο, που βρίσκονται παντού,  κατά βάθος έχει σοβαρές και ξεκάθαρες πολιτικές σκέψεις. Πολιτικές σκέψεις που δεν σχετίζονται  με τα Κόμματα και τον φανατισμό τους. Ο ήρωας του είναι ιδεαλιστής, ενώ τα περισσότερα Κόμματα κινούνται με βάση  την ιδεοληψία τους , που δεν έχει καμιά σχέση με τις πανανθρώπινες ιδέες και αξίες.

 Αφορμή για να γραφούν τα λίγα αυτά λόγια αποτέλεσε  το συνεχές πένθιμο χτύπημα από τις καμπάνες  των δύο εκκλησιών που ισαπέχουν [ περί τα 200 μέτρα] από την κατοικία μου. Σε μια τόσο γερασμένη χώρα είναι φυσικό να έχουμε συχνούς θανάτους –και πέραν της πανδημίας. Το συχνό πρωινό άκουσμα του ιδιόφωνου αυτού  ‘’μουσικού οργάνου’’, με προβλημάτισε πολλές φορές στο παρελθόν ‘’για ποιον χτυπά η καμπάνα’’ , για να σπεύσω προς αποχαιρετισμό του. Τελευταία, η αποφυγή των κάθε είδους συνωστισμών, αφήνει αναπάντητη την απορία μου, με μόνη μου κίνηση ‘’να ψαχτώ’’ με τα χέρια μου, για να αποκλείσω την περίπτωση ότι με αφορά προσωπικά!!!  Στο τέλος του μηνός εισέρχομαι στο 87^ο έτος της ηλικίας μου και προφανώς ένα τέτοιο ενδεχόμενο θεωρείται φυσικό . Υποψιάζομαι δε ότι θα είναι η μοναδική φορά που οι καμπάνες των γειτονικών μου εκκλησιών θα περάσουν απαρατήρητες από την ακοή μου.

Έχω μια δική μου θεώρηση για τη συγκεκριμένη  περίπτωση. Οι άνθρωποι γενικώς έχουν την ανάγκη των υπολοίπων όσο είναι ζωντανοί και ότι τα όσα ακολουθούν από το χτύπημα της καμπάνας και μετά γίνονται για τα μάτια του κόσμου και δεν έχουν καμία σχέση με τα αισθήματά μας. Αρκούν οι μνήμες όσων θετικών [ έργων ή ιδεών] καταλείπουν οι τεθνεώτες, αφού δεν χρειάζονται  πια τις φροντίδες των ζωντανών, ούτε τις όποιες επιδαψιλεύσεις, μετά θάνατον . Οι τελευταίες αποτελούν σε μεγάλο βαθμό την αυτοπροβολή εκείνων που επιχειρούν τις διαδικασίες, χωρίς να αποκλείονται και άλλες σκέψεις, που διατυπώνονται στη γνωστή ελληνική κωμωδία με τον Βασίλη Λογοθετίδη ‘’ ένας ήρωας με παντούφλες’’.  Αντώνης