ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΆΛΟΥΣ

 

          ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

               [Αυτογραφική Αφήγηση]

Δεν θα αποφύγουμε ούτε σήμερα την αναλυτική  ερμηνεία του τίτλου, ώστε να ξεκαθαρίσουμε τα όσα ακολουθούν. Πρώτη λέξη μας είναι το παραμύθι, που φαίνεται γνωστή και κατανοητή, αλλά δεν είναι. Ένα είδος του είναι  το παραμύθι , που στα παιδικά μου χρόνια του πολέμου και της πείνας  μας έλεγαν οι γονείς μας, για να ξεχνάμε την πείνα  και να ξεπερνάμε τους φόβους μας για τα καθημερινά μας βιώματα. Θυμάμαι μάλιστα μια ακραία περίπτωση, που ενδεχομένως δεν άρεσε το συγκεκριμένο παραμύθι, ίσως γιατί το είχαμε βαρεθεί. Τότε ο πατέρας μας, με τα ‘’σώβρακα’’ ανέβηκε στο κρεβάτι και έκανε γκριμάτσες  γα να μας κάνει να γελάσουμε, και τα κατάφερε!!!  Ω καιροί,  ω ήθη, που έλεγε στα λατινικά και ο Κικέρωνας.

 Ο πόλεμος πέρασε, η πείνα και η γενικότερη ανέχεια άρχισαν  να ξεπερνιούνται , αλλά και  οι γονείς δεν είχαν τον καιρό ίσως και τη διάθεση για παραμύθια τα οποία αναφέρονται σε δράκους,  βασιλιάδες και πριγκιπόπουλα, που είχαμε πια ‘’μπουχτίσει’’. Αργότερα, όσο απομακρυνόμαστε από τον πόλεμο, άρχισε το κομματικό παραμύθι.

 Θυμάμαι κάποιον που αποκαλούσαν και ‘’γέρο της δημοκρατίας’’, και είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά, που παραμύθιαζε τον κόσμο με τις ευρηματικές του υποσχέσεις για την παραδεισένια συνέχεια που θα μας περίμενε. Το  εύρημα επαναλαμβάνεται και στους νεώτερους κι ο λαός ηλιθίως  το περιμένει ακόμα, όπως τα τιμημένα γερατειά και τόσα άλλα.  Στο παιχνίδι μπήκε και ο  Σπύρος Μαρκεζίνης, όχι κακόβουλα – όπως και ο προηγούμενος-  με τη διαφορά ότι και αυτός,  με τις ρητορικές υπερβολές του, μας έκανε να γελάμε και τον κυνηγούσαμε  σε κάθε ομιλία του. Δεν ήταν αστείος και είχε ικανότητες, αποδείχτηκε όμως αφελής ή καιροσκόπος, αφού συνεργάστηκε  με την χούντα και δεν ήταν  ούτε για γέλια  πια!!!

Στο χορό του παραμυθιού μπήκαν προοδευτικά όλα τα κόμματα και για να  αφομοιώσουμε τα παραμύθια τους  καλύτερα, μεσολαβούσαν τα ΜΜΕ, καθένα με τις προτιμήσεις του και  τα επαναλάμβαναν αμέτρητες φορές. Οι νεότεροι μπορεί να μην πρόλαβαν τους πρώτους διδάξαντες, γνώρισαν όμως καλά τους συνεχιστές τους μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι  παραμυθάδες, τα διανθίζουν    με ψευδολογίες, συκοφαντίες, ακόμα και απειλές. Τη σκυτάλη πήρε τελικά το διαδίκτυο  με fake news και ακατονόμαστες στρεβλώσεις, ξεπερνώντας  κάθε προηγούμενο. Αυτό αποστέρησε κάποια ΜΜΕ από την αποκλειστικότητα του κομματικού παραμυθιού, στρέφοντάς τα στην αναλυτική παρουσίαση διάφορων αδικοπραξιών,  διευκολύνοντας ίσως άθελα τους,  νέους μιμητές.  Το παραμύθι πάει σύννεφο και όπως έλεγε συχνά ο συγχωρεμένος  Ντίνος Ηλιόπουλος, ’ ‘’είμαστε μια τέλεια ατμόσφαιρα’’.

Το σημερινό παραμύθι μας για μεγάλους, αναφέρεται  σε μια πολύ μεγάλη χώρα, οι κάτοικοι της οποίας δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αυτό όμως δεν εμποδίζει τη χώρα και ιδιαίτερα την ηγεσία της να περνάει θαυμάσια. Η χώρα αυτή με τις πανίσχυρες δυναστείες της είχε σημαντικό  πολιτισμό, αλλά ο λαός δεν ανεχόταν τους δυνάστες και κάποιος ονόματι Μάο Τσε Τουνγκ, [ που κυκλοφόρησε  και έγχρωμα βιβλία] αποφάσισε να τους σώσει,  εντάσσοντάς τους σε μια άλλη τυραννία, μιμούμενος τη ρωσική  ‘’επανάσταση’’ του 1917 .

Οι διάδοχοί του, πριν ανεβάσουν τον λαό στην εξουσία, όπως είχαν υποσχεθεί και κάποιοι δικοί μας ηγέτες, τον μετέτρεψαν σε φθηνό μεταποιητή και κατασκευαστή μηχανολογικού και κυρίως ηλεκτρονικού υλικού, των μεγάλων δυτικών χωρών, που ο λαός των δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα την χειρονακτική εργασία. Οι μεγάλες χώρες, προοδευτικά τους μετέφεραν και την υψηλή τεχνολογία τους και μετά ‘’’άντε πιάστε τους’’.

 Τα μεροκάματα ‘’πείνας’’   διατηρήθηκαν, καθιερώθηκε όμως η υποχρεωτική εργασία και η οικονομία της χώρας έφθασε σε ύψη δυσθεώρητα. Κάτι ανάλογο έγινε και με την οικονομησιά της  εξουσίας και των παρατρεχάμενων, μέχρι που βρέθηκαν και Κινέζοι δισεκατομμυριούχοι.  Ακολουθώντας  την μεσαιωνική ρήση της Καθολικής Εκκλησίας ‘’ ‘’ ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’ ,η Κίνα δουλοποίησε την προσφορά του εργατικού της δυναμικού  προς τους ισχυρούς  της Δύσης,  για να καταστεί  η ίδια ισχυρότερη.

Η μεγάλη αυτή χώρα, διατηρεί  την κομμουνιστική προμετωπίδα,  μόνο όσον αφορά την καταπίεση του λαού και τον τρόπο επιλογής της εξουσίας,  εφαρμόζει όμως  κατά τα λοιπά, ένα δικό της   καπιταλιστικό σύστημα , σε πλήρη αντίθεση με την   γειτονική της ‘’ Λαοκρατική Δημοκρατία  της Κορέας ‘’, που εμμένει στο δόγμα ο λαός στην εξουσία, χωρίς να προσδιορίζεται ο χρόνος πραγματοποίησης. Το τελευταίο θυμίζει το ‘’φιλελεύθερο’’ Σύνταγμα της τέως Σοβιετικής Ένωσης, στο  ακροτελεύτιο άρθρου του οποίου αναφερόταν ότι η εφαρμογή του αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας. Λέτε  να γίνει ανάλογο και στις εναπομείνασες  ‘’σοσιαλιστικές’’ χώρες της Ασίας;;;

Η Β. Κορέα επιμένει στην ‘’αυθεντική της γραμμή’’  την όποια επαγγέλλεται και  το ημέτερο ΚΚΕ. Αλλοίμονο όμως αν οι δικοί μας μιμηθούν τον ομαδικό τρόπο γέλωτος μέχρι δακρύων που επιβάλλει ο Κιμ Γιονγκ Ουν, γιατί προσωπικά δεν θα αντέξω.!!! Μου αρέσει αν θέλετε να υπάρχει και λίγη σοβαρότητα και αν ποτέ νοιώσω την ανάγκη να γελάσω, προτιμώ να ‘’αυτογαργαλιέμαι’’.  Αντώνης

Η ΠΩΡΩΣΗ, ΤΑ ΑΥΤΟΝΌΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΚΙΏΝΗΣ

 

 

 

            

     Η ΠΩΡΩΣΗ ,ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΚΙΩΝΗΣ

 Θα ακολουθήσουμε και σήμερα την πεπατημένη, με την ερμηνεία  των λέξεων του τίτλου,   θα κλείσουμε όμως με ένα αληθινό παραμύθι  , για να ξεχάσουμε για λίγο την αδυσώπητη  επικαιρότητα, που μας έχει μαυρίσει τη ζωή.

 Μεταφορικά το ουσιαστικό πώρωση δηλώνει  την ηθική αναισθησία και την τυφλή αφοσίωση. Πρόκειται για τη σκλήρυνση της καρδιάς μας, την αναισθησία, τον φανατισμό, την προσήλωση σε κάποια ιδεοληψία. Όταν η καρδιά μας σκληραίνει, γινόμαστε αναίσθητοι, πωρωνόμαστε με κάτι..

Ο όρος αυτονόητα αναφέρεται σε γεγονότα, αλήθειες ή καταστάσεις που είναι προφανείς και δεν χρειάζεται να αναλυθούν ή να εξηγηθούν. Συνήθως χρησιμοποιείται για να υποδείξει ότι μια ιδέα ή ένα γεγονός είναι τόσο γνωστό που δεν απαιτείται περαιτέρω εξήγηση ή επιβεβαίωση.

Τα αυτονόητα παίζουν σημαντικό ρόλο στην  επικοινωνία, καθώς επιτρέπουν στους ανθρώπους να εστιάζουν σε πιο σύνθετες έννοιες χωρίς να χάνουν χρόνο σε προφανή στοιχεία Η έννοια του αυτονόητου είναι επικεντρωμένη στην κοινή γνώση και τις κοινωνικές συμφωνίες που όλοι αποδέχονται.. Εδώ ακριβώς  έγκειται και η διαφορά, για τους πωρωμένους με την ‘’κομματίλα’’ τους, που δεν  αποδέχονται ούτε τα προφανή .

 Ο γκιώνης [λατινική ονομασία Otus Skops],  είναι αποδημητικό πουλί αλλά στην κεντρική Ελλάδα που γεννήθηκα και επέστρεψα μόνιμα μετά τη συνταξιοδότησή μου, είναι μόνιμος κάτοικος. Για μας σήμερα θα αποτελέσει το θέμα του ‘’ παραμυθιού’’.

Για τα δυο πρώτα θέματα δεν θέλω να προσθέσω τίποτα, αφού από μόνα τους μονοπωλούν την ειδησεογραφία και ταλανίζουν την εποχή μας. Οι ‘’χρήστες’’ τους   δεν μπορούν να καταλάβουν  ότι έχουν κουράσει με την πώρωση και την αδυναμία τους να κατανοήσουν τα αυτονόητα.

 Θα χρησιμοποιήσω γι’ αυτούς  έναν   ερανισμό από τον Πλάτωνα: εἰ γάρ τι τοιοῦτον φοβῇ, ἔασον αὐτὸ χαίρειν. Δηλαδή ‘’Αν πραγματικά φοβάσαι κάτι τέτοιο, άφησέ το να πάει στο καλό, αγνόησέ το. Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς για να αντιμετωπίσουμε τους αιθεροβάμονες και τους ‘’χαζοχαρούμενος’’ που λέει ο λαός μας, για να μην πω κάτι χειρότερο.

Όσον φορά τον γκιώνη, δεν πρόκειται να μας απασχολήσει η πτηνολογία, θα αναφερθούμε μόνο σε μια πολύ γνωστή λαϊκή παράδοση που προσπαθεί να εξηγήσει το λάλημα του και προσωπικά μου βιώματα. Ήταν, κατά την παράδοση, δύο αδερφοί ο Γκιώνης (ή Αντώνης) και ο Δήμος. Ο Δήμος λοιπόν σκότωσε τον Γκιώνη και όταν το μετάνιωσε μεταμορφώθηκε από τη λύπη του (ή τον μεταμόρφωσε μετά από δική του παράκληση ο Θεός) σε πουλί, που κλαίει τον αδικοχαμένο αδερφό του: "Γκιων! Γκιων!". Μικρός εκλάμβανα το άκουσμα σαν Αντών, Αντών και με δεδομένο ότι στην ντοπιολαλιά της περιοχής μου κόβουν τις καταλήξεις, νόμιζα ότι ακούω το όνομά μου!!!

Εδώ λοιπόν αρχίζει η αυτογραφική  αφήγηση του παραμυθιού, που στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία, διανθισμένα με κάποια μικρή μυθοπλαστική διάθεση, για την ωραιοποίηση μιας πραγματικότητας, μπροστά στην οποία συχνά, ωχριά  και η φαντασία.  Στα παιδικά μου πρώτα μεταπολεμικά  χρόνια,  παρέμεινε βέβαια η μιζέρια, το σκοτάδι [πραγματικό και μεταφυσικό]  άρχισαν όμως δειλά οι πρώτες προσπάθειες των ανθρώπων να βγαίνουν στις ταβέρνες της εποχής. Τον ‘’συρμό’’ τελικά  ακολούθησαν  ‘’ αραιά και πού’’ και οι γονείς μου. Το σπίτι μας ήταν  ένα από τα πρώτα δυο-τρία στο ψηλότερο σημείο της κωμόπολης και στις παρυφές του πευκόφυτου μέρος του όρους ‘’χλωμό’’, ύψους 1.200 περίπου μέτρων. Ο πηγαιμός στο κέντρο και ιδιαίτερα η ανηφορική επιστροφή στο σπίτι, αποτελούσαν μια  περιπέτεια, αφού δεν υπήρχε φωτισμός αλλά ούτε και δρόμοι. Όταν έβρεχε και τότε έβρεχε και χιόνιζε πολύ και συχνά, η άνοδος και κάθοδος προς το κέντρο γινόταν με πολύ κίνδυνο στις παρυφές ενός ρέματος στο οποίο κατέληγε το μεγάλο ρεύμα ενός καταρράκτη, που χώριζε την πόλη στα δύο.

Τα σπάνια βράδια που οι γονείς μου πήγαιναν στην ταβέρνα, εγώ πρόσεχα τον, ένα χρόνο νεώτερο  αδελφό μου και  αν  το επέτρεπε ο καιρός, ‘’έγερνα’’ καθιστός στον κορμό ενός πανύψηλού δέντρου αγριομουριάς, στην αυλή του σπιτιού και άρχιζα το τραγούδι, το οποίο μέσα στη νυκτερινή σιωπή και την αμφιθεατρικότητα της περιοχής, έφθανε σ’ ολόκληρη την πόλη. Δεν το έκανα για διασκέδαση αλά για να ‘’εξορκίσω’’ την ευθύνη και τον φόβο μου, που ποτέ δεν είχα ομολογήσει.

Νοιώθοντας την απόλυτη μοναξιά  και ακούγοντας τις υλακές λύκων και τσακαλιών από το γειτονικό δάσος και με τα συχνά τότε ακούσματα για μάγισσες και φαντάσματα,  είχα δίπλα μου τον σκύλο μας και σε κάθε θόρυβο πετούσα πέτρες προς την ίδια κατεύθυνση,  για να διώξω τους φόβους μου. Στη συνέχεια άρχιζα το τραγούδι, οπότε την επομένη , όλη η πόλη σχολίαζε κολακευτικά το ‘’κελάηδισμα’’ μου, παίρνοντας έτσι μια  πρώτη βεβαιότητα για την καλλιφωνία μου.

Πολύ σύντομα όμως απέκτησα και έναν καινούργιο φίλο. Μόλις σταματούσα το τραγούδι μου, άρχιζε η μονότονη λυπητερή φωνή ενός γκιώνη,  στις φυλλωσιές του δέντρου που ήμουν ακουμπισμένος και  προφανώς καλούσε τον αδελφό του, που συμπτωματικά είχε το ίδιο όνομα με το δικό μου.

Μετά ένα- δυο χρόνια που πήγα στο οχτατάξιο τότε γυμνάσιο, συνήθιζα να παίρνω μια κουβέρτα και ανέβαινα περί τα 100 μέτρα ψηλότερα  στο δάσος, την έστρωνα και διάβαζα  τα μαθήματά μου. Ήταν το ιδανικό μέρος για μελέτη, αφού μόνο τα κελαηδίσματα των πουλιών διέκοπταν την απόλυτη σιωπή.

Κάποια μέρα που ο όγκος των μαθημάτων με κράτησε στο βουνό μέχρι το σούρουπο, ένοιωσα δίπλα μου ένα φτερούγισμα πουλιού και διέκρινα έναν γκιώνη. Περισσότερο από περιέργεια κάποιες βραδιές έμενα σκόπιμα περισσότερο στα δάσος και ψιλοτραγουδούσα. Πριν προλάβω να τελειώσω το τραγούδι μου, ξανάκουσα το λυπητερό κάλεσμα του Γκιώνη μου , με τον οποίο ξαναβρεθήκαμε τυχαία και ‘’συναντιόμασταν’’ για κάποιους μήνες, πιστοί αμφότεροι στο ραντεβού μας. Ένα βράδυ εκείνος δεν φάνηκε,  ανησύχησα όμως όταν η απουσία του κράτησε αρκετά.  Τότε κατάλαβα ότι τον έχασα για πάντα και με παρηγορούσε η σκέψη ότι τελικά ακολούθησε τον αδελφό του στους ουρανούς,  χωρίς να είμαι βέβαιος ότι έπαψε  να τον αναζητεί, αφού ο ‘’δικός’’ μου γκιώνης, , ο φονιάς,  θα  βρίσκεται  στην  κόλαση και ο καλός αδελφός ίσως μετενσαρκώθηκε  και γύρισε κοντά μας..

Η Μυθοπλασία με βοήθησε να δώσω ένα ηθικό δίδαγμα στο τέλος της αφήγησης του παραμυθιού, ξεπερνώντας τις συνήθειες εκείνων που παραμυθιάζουν , με μοναδικό κίνητρο τα νιτερέσα τους, έξω από κανόνες ηθικής, υποβάλλοντας τον λαό σε ένα ιδιοτελή εθισμό στη σημερινή μας κατρακύλα.   Αντώνης

 

ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΙΝ

 

           ‘’ΑΝΗΚΟΜΕΝ  ΕΙΣ  ΤΗΝ  ΔΥΣΙΝ’’

 

 

Στις 12 Ιουνίου 1976 ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε δηλώσει το περιβόητο «Ανήκομεν εις την Δύση» και τα μετέπειτα γεγονότα δικαίωσαν απόλυτα τη δήλωσή του Οι άλλες όμως ‘’ δημοκρατικές δυνάμεις’’ χλεύασαν αυτή την τοποθέτηση., γιατί τους άφηνε μετέωρες, θέτοντας εκτός τόπου και χρόνου τα συνθήματά τους. Το ‘’Ανήκομεν εις την Δύσιν’’ δεν εννοούσε μόνο την Ευρώπη αλλά και τις ΗΠΑ και κυρίως την αμυντική συμμαχία του ΝΑΤΟ.

Έκτοτε ακούστηκαν πολλά, για τους αμερικάνους που πίνουν τι αίμα των λαών [ ενώ οι Ρώσοι έπιναν μόνο βότκα και έστελναν τους συμπατριώτες τους στη Σιβηρία και στα ψυχιατρεία], τον σιωνισμό, το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και πάει λέγοντας.

Τελικά όμως το  σύνθημα του Καραμανλή, άνοιξε μεν το δρόμο προς τον σύγχρονο Κόσμο, παρέμεινε όμως ανενεργό, γιατί οι περισσότεροι συμπολίτες μας, αποδέχτηκαν μόνο τη γεωγραφική μας ένταξη και τα όποια υλικά οφέλη και τις απάτες χωρίς να υιοθετούν και  τον τρόπο σκέψης και ζωής.

Θα αναφερθώ σε μερικά παραδείγματα για να γίνω καλύτερα κατανοητός. Οι κλοπές   το ρουσφέτι και το μπαχτσίσι που οδηγούν αυτόματα στην καθ΄ημάς Ανατολή [αποκαλούνται  ατασθαλίες, ενώ πρόκειται για τα βασικότερα στοιχεία διαφοράς].

Στην Ευρώπη αποτελούσαμε για χρόνια το μαύρο πρόβατο και φθάσαμε στο σημείο να μας προσφέρουν πολλά  χρήματα για να φύγουμε οικειοθελώς, αφού  ήταν δύσκολο να μας αποβάλουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σημειώνω ότι η Ευρωπαϊκή οργή, όπως ανέφερε σε τελευταία συνέντευξή της και η κυρία Μέρκελ, δεν ήταν τυχαία αλλά αποτέλεσμα σχετικού  δημοψηφίσματος στη χώρα μας,. Ευτυχώς, τελικά οι υπεύθυνοι ‘’σκέφθηκαν’’ τις συνέπειες και το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έγινε ΝΑΙ. Δεν πρόκειται βέβαια για αλλαγή πολιτικής αλλά για δειλία, που χαρακτηρίζει πάντα τους αστόχαστους και εμμονικούς  δογματικούς.

Η χώρα ταλανίζεται τελευταία από τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα οποία δεν άρχισαν ξαφνικά τώρα, αλλά απλά αυτή τη φορά δεν πρόλαβαν τη δημοσιοποίησή τους. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι και είναι καιρός οι ένοχοι να ανευρεθούν και να πέσει ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης, χωρίς  να είναι σίγουρο ότι θα αλλάξουμε ρότα. Μην λησμονείται ότι το ‘’Αγάντα Ρόμελ’’ έχει λεχθεί από συμπατριώτες μας μαυραγορίτες.

Ααποφασίστηκε πιλοτικά, η κίνηση των βασικών μέσων μεταφοράς και στη διάρκεια της νύχτας τα Σαββατοκύριακα   ώστε να επιστρέφουν ασφαλέστερα στα σπίτια τους α  και  κυρίως   όσοι έχουν καταναλώσει οινοπνευματώδη ποτά. Οι δημοσιογράφοι χαιρέτησαν το γεγονός αυτό και έσπευσαν να πάρουν συνεντεύξεις από τους νυκτερινούς επιβάτες., πέφτοντας συμπτωματικά  σε μια κυρία από την Αυστρία. Ενώ περίμεναν τα διθυραμβικά της σχόλια, άκουσαν ότι στη χώρα της, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς , εφαρμόζουν το μέτρο εδώ και τρεις δεκαετίες. Τόσο Ευρωπαίοι είμαστε, όταν με τόση καθυστέρηση επιχειρούμε δοκιμές που αλλού εφαρμόζονται για χρόνια. Κάλιο αργά παρά ποτέ, που λέγανε παλιότερα και μπράβο σ’ αυτόν που επιχείρησε τη δοκιμή, διότι σίγουρα πολλοί θα έχουν τις αντιρρήσεις τους . γιατί έχουν μάθει να διαφωνούν με όλα.

Το τελευταίο επιτυχημένο τελικά πιλοτικό πρόγραμμα,  μου επανέφερε στο νου ένα παλιό προσωπικό περιστατικό στο Βέλγιο τη δεκαετία του 1980, διαφορετικό μεν αλλά με τον ίδιο σκοπό, την ασφάλεια των κινουμένων με αυτοκίνητα τη νύχτα. Την περίοδο αυτή υπήρξε μια σοβαρή  και γενικευμένη ενεργειακή κρίση. Το Βέλγιο, ως γνωστόν έχει επάρκεια ενέργειας λόγω της χρήσης πυρηνικών εργοστασίων. Παρ’ όλα αυτά θέλησε να εφαρμόσει το  ευρωπαϊκό  μέτρο, περιορίζοντας τον ‘’άπλετο φωτισμό’’ όλων των δρόμων της χώρας, μετά την 5^η πρωινή . Λίγες ημέρες αργότερα σε μια εθνική οδό, συνέβη ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 6 το πρωί και χάθηκε μια ανθρώπινη ζωή. Την επόμενη ημέρα, σύσσωμο το κοινοβούλιο, προέβη σε μια διορθωτική πράξη επαναφοράς της πρότερης κατάστασης άπλετου φωτισμού όλων των δρόμων μέχρι την ανατολή του Ήλιου, διότι πιθανολόγησαν, ότι, αν δεν είχαν κάνει την αλλαγή,  θα γλύτωναν ίσως μια ζωή. Αποτελεί και αυτό μια μορφή εξευρωπαϊσμού.

Θυμάμαι ότι στα νυχτερινά ταξίδια μας από το Βέλγιο στη γειτονική και εξ ίσου προηγμένη χώρα της Ολλανδίας,  νοιώθαμε ‘’θεοσκότεινους’’ τους δρόμους στον πηγαιμό και ‘’ κατάφωτους’’ στην επιστροφή. Είναι και αυτό  δείγμα εξευρωπαϊσμού,  στοιχεία του οποίου, κάποιοι εξακολουθούν να αρνούνται.

Σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι τέθηκε το ερώτημα ‘’τι θα γινόταν  στο ενδεχόμενο επιστροφής στη Δραχμή: Θα ζούσαμε καλύτερα, θα ήταν καταστροφικό ή δεν θα υπήρχε διαφορά;;; Η επίμονη απάντηση της νεαρής παίκτριας [ συμφωνούσης και της παρέας της] ήταν ότι θα ζούσαμε καλύτερα. Το αποτέλεσμα του γκάλοπ της εκπομπής, λίγο έλλειψε να τη δικαιώσει, αφού η διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη εκδοχή, ήταν ελάχιστη. Δεν μου κάνει εντύπωση όμως, αφού ο τότε Υπουργός Οικονομικών είχε την ίδια άποψη, την οποία διατηρεί, παρά  το κλείσιμο των Τραπεζών. Ο Εθνάρχης πολύ καλά τα είπε αλλά η καθ΄ημάς Ανατολή έχει στυλώσει τα πόδια της στην άρνηση, άποψη  την οποία συμμερίζεται και μερίδα συνεχιστών του Κόμματός του, ίσως και από φόβο, μήπως φανούν ως ‘’κεκράκτες’’ του εξευρωπαϊσμού. Αυτά τα ολίγα για την ώρα και θα επανέλθουμε, μόνο για τους αναγνώστες της σελίδας μου, το άνοιγμα της οποίας αποτελεί προσωπική επιλογή του αναγνώστη, ενώ η απευθείας ενημέρωση είναι επιλογή δική μου.   Αντώνης

VEBRA VOLANT SCRIPTA MANENT

 

  VERBA VOLANT SCRIPTA MANENT

                              [ 6.7.2025 ]

 

Μετά τον χθεσινό μου ‘’σύντομο’’ αποχαιρετισμό  στα όπλα, επανέρχομαι στη ρουτίνα μου και εξακολουθώ μεν να γράφω αλλά – επί του παρόντος- μόνο για μένα  και κάποια επιλεγμένα στην ιστοσελίδα μου, για να γεμίζω την ατέλειωτη μοναξιά μου. Η μόνη διαφορά είναι ότι δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποια από όλα αυτά θα κρατήσω και τι θα τα κάνω!!!

Μέχρι χθες έγραφα επίσης για τους ίδιους λόγους, αλλά μέρος  αυτών το μοιραζόμουν με πολλούς άλλους, με e-mail ή με δημοσίευση στην ιστοσελίδα μου, που καθιέρωσα από το      καλοκαίρι του 2016, για να μπορούν να τα ‘’αναγιγνώσκουν’’ και άλλοι άνθρωποι, που θα τύχη να πέσουν επάνω τους,  που βρίσκουν σ’ αυτά  κάτι από τον εαυτό τους.

Επανέρχομαι στη Λατινική παροιμία του τίτλου και την ελεύθερη μετάφρασή της που σημαίνει ότι τα λόγια πετάνε, τα παίρνει ο αέρας, ενώ τα γραπτά μένουν. Θα μου πείτε και αν μένουν ποιο είναι το όφελος;;; Ομολογώ ότι δεν το έχω σκεφθεί ή δεν θέλω να αναφερθώ σ’ αυτό, για τα λόγια όμως υπάρχει πάντα η συνειδητή ή ασυνείδητη παραποίηση, μέχρι και στρέβλωσή τους και εγώ σε όλη μου τη ζωή προσπάθησα –επιτυχώς ή ανεπιτυχώς- να είμαι σαφής και ξεκάθαρος. Όσοι θέλησαν να με γνωρίσουν, ξέρουν καλά ότι ποτέ δεν μάσησα τα λόγια μου και λόγω της ικανοποιητικής γνώσης της γλώσσας μας, δεν άφηνα ποτέ απορίες, άσχετα πώς ερμηνεύτηκαν και με ποιες σκοπιμότητες ή ‘’αβλεψίες’’.’Άλλωστε, γι’ αυτό συχνά ζητούσα ανάγνωση και όχι απλό διάβασμά των κειμένων μου.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δοκίμασα να γράφω τις σκέψεις μου , ώστε να έχω αποδείξεις για το νόημα που ήθελα  να προσδώσω στις σκέψεις μου και να αποφύγω κάθε παρερμηνεία και παρεξήγηση. Ποτέ δεν με ενδιέφερε πόσοι και ποιοι με διαβάζουν. Μου αρκούσε εκείνοι που μου έκαναν αυτή την τιμή - διότι είναι μεγάλη τιμή να ασχολείται κάποιος μαζί σου – να το κάνουν με ευχαρίστηση και με τη θέλησή τους.

Κάποια από τα καλοκαιρινά μου αναγνώσματα θα τα βάλω σε έναν χωριστό φάκελο  ‘’ θερινές αφηγήσεις’’ και ίσως αν μπορέσω να τα κοινολογήσω με κάποιον τρόπο που θα επιλέξω, όταν  και αν θα το κρίνω επωφελές, σύμφωνα  με τη διανοητική μου ικανότητα . Μέχρι τώρα πάντως είμαι απόλυτα βέβαιος ότι η μνήμη κι η σκέψη μου λειτουργούν σωστά, θα αποφύγω όμως να ακολουθήσω την ‘’πεπατημένη’’  εργαλειοποίηση τους, που βιώνουμε εσχάτως, για οποιονδήποτε λόγο. Αντώνης

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ''ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ''

 ΣΥΝΤΟΜΟΣ ‘’ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ’’

 

 

Από το εμβληματικό αυτό αριστούργημα του Χεμινγκγουέι, ερανίζομαι  τον τίτλο και τις αναμνήσεις μου από τον Β’ παγκόσμιο  πόλεμο που βίωσα σε ηλικία 6-7 ετών. Το μυθιστόρημα  γράφηκε το 1929 και αναφέρεται σε ένα τρυφερό αίσθημα που αναπτύχθηκε ανάμεσα σε έναν Αμερικανό που υπηρετούσε στον ιταλικό στρατό και μια Βρετανίδα , στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αντιπολεμικά έργα, με τραγικό τέλος και για το ζευγάρι, που δραπετεύει στην Ελβετία για να σωθεί από τη δίνη του πολέμου , αλλά  εκεί  η νέα πεθαίνει στον τοκετό και το παιδί γεννιέται νεκρό. Ο νέος απομένει ολομόναχος και βιώνει την απώλεια και τη ματαιότητα της ζωής.

Στην περίπτωσή μου, δεν συντρέχουν πια οι δραματικές αυτές συγκυρίες, παραμένει όμως ακόμα η πολεμική ανάμνηση και μένω – όπως προείπα – στον τίτλο, με τη μεταφορική σημασία των όπλων. Αποφάσισα, με την έναρξη του καλοκαιριού,  να παύσω να σας απασχολώ με τις αμπελοφιλοσοφίες μου και να απολαύσετε τις διακοπές σας. Εγώ, με τη σειρά μου, εισερχόμενος σε λίγες ημέρες στο 92^ο έτος της ηλικίας μου, δεν μπορώ να θεωρώ βέβαιη την επιστροφή στα δικά μου όπλα, γι’ αυτό  και τα αποχαιρετώ.  Καλό καλοκαίρι σε όλους σας και καλή επιστροφή στις επιλογές σας. Άντε γεια λοιπόν, αφού δεν είμαι βέβαιος  ότι θα τα ξαναπούμε από το ίδιο μετερίζι. Αντώνης

ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΜΦΙΘΥΜΙΕΣ ΚΑΙ ΚΛΑΚΑΔΟΡΟΙ

 

              ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΕΣ ΑΜΦΙΘΥΜΙΕΣ

                     ΚΑΙ  ΚΛΑΚΑΔΟΡΟΙ

Πριν προχωρήσουμε στην ερμηνεία των τριών λέξεων του παρόντος τίτλου, θα επαναλάβω την παγκόσμια αποδεκτή  άποψη ότι ‘’όσοι εκτίθενται δημόσια’’ υπόκεινται στη βάσανο της κριτικής και γιατί όχι της κατάκρισης. Ύστερα από τη διευκρίνιση αυτή, προχωρούμε σε μια συνοπτική  ερμηνεία των  λέξεων του τίτλου:

Αμφιθυμία είναι  η συνύπαρξη δύο αντικρουόμενων συναισθημάτων  για το ίδιο θέμα.

Προοδευτικός θεωρείται ο υποστηρικτής της πολιτικής φιλοσοφίας του προοδευτισμού ο οποίος   αποτελεί  πολιτικό κίνημα που βασίζεται κυρίως σε υποτιθέμενες εξελίξεις στην κοινωνική οργάνωση, την επιστήμη και την τεχνολογία. Προέκυψε κατά την εποχή του Διαφωτισμού από την πεποίθηση ότι η Ευρώπη  βελτιωνόταν λόγω της εφαρμογής νέων εμπειρικών γνώσεων. Στον σύγχρονο πολιτικό λόγο, ο προοδευτισμός συγχέεται με  έναν αριστερό φιλελευθερισμό  με  την αυθαίρετη  ιδιοποίηση του όρου, όπως συμβαίνει και στη χώρα μας.

Κλακαδόροι είναι ομάδα ατόμων που προσπαθεί να δημιουργήσει ψεύτικες εντυπώσεις σε δημόσιες εκδηλώσεις .

Αρχίζω  με το τελευταίο θέμα, [αφού τα περί προοδευτικότητας τα είπαμε ήδη και αν χρειασθεί θα επανέλθουμε], για το οποίο έχω μια οδυνηρή προσωπική εμπειρία.  Μετά τη συνταξιοδότησή μου αποφάσισα να εγκατασταθώ μόνιμα  στη γενέτειρά μου. Το 1993, ο αείμνηστος  προσωπικός μου φίλος και Δήμαρχος με κάλεσε σε μια ελεύθερη συζήτηση των δημοτών για τον βιολογικό καθαρισμό της πόλης. Τιμής και φιλίας ένεκεν κάθισα στην πρώτη σειρά, δύο μέτρα περίπου από το ‘’βήμα’’ ομιλητών. Όταν ο Δήμαρχος άρχισε την ομιλία του, μια ‘’κλάκα’’ που βρισκόταν συγκεντρωμένη στη δεξιά πτέρυγα της αίθουσας τον διέκοπτε με φωνασκίες. Όταν ο ομιλητής τους αγνόησε και συνέχισε την ανάγνωση των επιστημονικών υποδείξεων για το έργο και ανέφερε ότι έληγε η προθεσμία χρηματοδότησης του έργου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάποιος σωματώδης – στενός συγγενής του μάλιστα – του επιτέθηκε με άγριες διαθέσεις. Εγώ ο αφελής και φίλος αμφοτέρων , αιφνιδιάστηκα και προσπάθησα να μπω ανάμεσά τους  , δεχόμενος το  μερίδιο φιλοφρόνησης από τον επιτεθέντα. Όπως ήταν φυσικό, η ‘’ελεύθερη’’ συζήτηση διακόπηκε. Σημειώνω εδώ ότι ο Δήμαρχος θεωρείτο Νέο-Δημοκράτης και οι κλακαδόροι οπαδοί και μέλη της προηγούμενης δημοτικής διοίκησης , ήταν του ΠΑΣΟΚ.

‘Ύστερα από την πρώτη μου αυτή εμπειρία, επισκέφθηκα το ‘’κατάστημα’’ στενού συγγενούς μου  και μέλους του ΠΑΣΟΚ, για να του εκφράσω την οδυνηρή μου πρώτη εμπειρία και βρέθηκα ενώπιον της ‘’κλάκας’’ που είχαν διακόψει την δημοτική συγκέντρωση. Δεν τόλμησα να πω λέξη , περιμένοντας να φύγουν για να δω τον συγγενή μου. Στη διάρκεια της παραμονής μου ακούστηκαν ‘’ σημεία και τέρατα’’, με επιμύθιο των κλακαδόρων: ‘’Με την παρέμβασή μας εμποδίσαμε τη λήψη απόφασης, την οποία θα λάβουμε στην επόμενη , δική μας  δημοτική αρχή, για να καρπωθούμε και τα αποτελέσματα’’.

Τα αποτελέσματα των επόμενων δημοτικών εκλογών ήταν με το μέρος τους, ο βιολογικός καθαρισμός έγινε, αλλά με χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου, αφού η προθεσμία κοινοτικής χρηματοδότησης, με ανάλογες ενέργειες και στο παρελθόν, είχε λήξει. Ο ξυλοκοπηθείς παλιός Δήμαρχος τους είχε προειδοποιήσει έγκαιρα. Αλήθεια ποιος είναι υπεύθυνος για τα ‘’χαμένα κονδύλια, που τελικά πληρώσαμε όλοι μας;;;  Απορία ψάλτου βηξ, έλεγαν οι παλιότεροι και ισχύει για όλες τις κομματικές παρατάξεις. 

Το ότι δεν αποτέλεσε σύνθημα κατά της κυβέρνησης, ήταν μια απλή σύμπτωση, γιατί κανείς από τους παρόντες δεν μίλησε δημόσια για το θέμα. Η αφήγηση είναι μέχρι τελείας ακριβής και αν κάποιος έχει αμφιβολίες μπορώ να αναφέρω ονόματα και άλλες λεπτομέρειες και μαρτυρίες ατόμων που παρέστησαν στη συνέλευση, αν και τα περισσότερα έχουν αλλάξει κομματική στέγη.

Θα κλείσω το  δημοσίευμα μου  με τις συνεχιζόμενες αμφιθυμίες, που και η απλή  παρατήρησής τους, εγγίζει τα όρια του θεάτρου του παραλόγου, που θα ζήλευε και ο διασημότερος εκπρόσωπός του  Ευγένιος Ιονέσκο [το πραγματικό του είναι Ιονέσκου, αφού είναι ρουμανικής καταγωγής].

Θα πάω λίγο πίσω  , όταν ένας τέως Ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ αναλάμβανε την ηγεσία του Κόμματος, με πρώτο θέμα του τις παρακολουθήσεις του προσωπικού του τηλεφώνου από τις αρμόδιες Αρχές  ‘’ με εντολή του γραφείου Μητσοτάκη]’’, ‘όπως έλεγε. Στο χορό μπήκε  αμέσως σύσσωμη η αντιπολίτευση η οποία στηλίτευσε τις παράνομες μεθοδεύσεις και όλοι μαζί άρχισαν να ζητούν την παραίτηση της Κυβέρνησης, χωρίς ακόμα να αναφέρονται στην ’’εσχάτη προδοσία’’. Θεμιτό το παράπονο του κυρίου Αρχηγού , όπως θεμιτή ήταν και η ‘’συμπαράσταση’’ δεξιών, ακροδεξιών  πλασιέ μαντζουνιών, αγιατολαχικών θεομπαιχτών, φασιστοειδών,  αριστεροδέξιων, αριστερών ‘’γιαλαντζί’’  και γνήσιων αριστερών φαντασμάτων της πάλαι ποτέ αριστερής θεωρίας  του Μαρξ και της πρακτικής της εφαρμογής από τον πατερούλη  Στάλιν. A PROPOS, που λένε στο χωριό μου, ποιο ήταν το αποτέλεσμα των διάφορων μηνύσεων εναντίον όλων;;;

Θα έλθω τώρα στο σήμερα, με την ευρύτερη έννοιά του. Ο γνωστός μας κύριος Αρχηγός περιφέρει ανά τη χώρα, σε διάφορες  ομιλίες και συνεντεύξεις ,τους διαλόγους των ‘’τηλεφωνικών  υποκλοπών’’ για το θέμα ΟΠΕΚΕΠΕ , πράγμα που σημαίνει ότι τις αποδέχεται και τις υιοθετεί και το ίδιο κάνει  σύσσωμη η Αντιπολίτευση και είναι  θεμιτό. Αποτελεί όμως καραμπινάτη αμφιθυμία και διερωτώμαι πότε είχαν όλοι τους δίκιο για τις τηλεφωνικές ‘’υποκλοπές’’ τότε που όλοι  τις θεωρούσαν παράνομες ή τώρα που τις βλέπουν  νόμιμες. Σημειώνω ότι όλοι κρίνονται και παρακολουθούνται με τα ίδια μέτρα και σταθμά!!!

 Ένας δυνάμει Πρωθυπουργός πρέπει να γνωρίζει τους κανόνες ασφαλείας στην εποχή μας. Ανάλογα παραδείγματα έχει και από τέως συναδέλφους του Ευρωβουλευτές, που πιάστηκαν  με την ίδια μέθοδο των Βελγικών Αρχών – όχι με τη γίδα στην πλάτη, γιατί ήταν βαριά για γυναικείους ώμους, αλλά με μια  βαλίτσα γεμάτη με ελαφρά χαρτονομίσματα - και ένα ‘’ομορφόπαιδο’’ για άλλο σοβαρό αδίκημα. Δεν περιμένω βέβαια απάντηση για όλα αυτά, αποδεχόμενος την απάντηση του Καραγκιόζη σε παιχνίδι χαρτοπαιξίας που έκλεβε στη μοιρασιά , με τη δικαιολογία  ‘’ δική μου είναι η τράπουλα και όπως θέλω μοιράζω’’.

Θα κλείσω το θέμα της   αμφιθυμίας που εφαρμόζεται και στη  διαφορετική ποινική μεταχείριση του λαού και των Υπουργών.

Το άρθρο 4 του Συντάγματος για την ισότητα των Ελλήνων αναφέρει ρητά:

 1. Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.

2. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

         Δεν είμαι Συνταγματολόγος αλλά έχω σώας τας φρένας και παρόλα αυτά, δεν καταλαβαίνω γιατί οι Υπουργοί  τυγχάνουν ειδικής  δικαστικής αντιμετώπισης;;; Φαίνεται ότι τελικά είναι πιο ίσοι από τον λαό και παραπέμπονται μέσω ειδικών Επιτροπών, από τις οποίες δεν θυμάμαι να έχει εκδοθεί ποτέ κοινό πόρισμα για την παραπομπή τους. Μήπως είναι καιρός να παραπέμπονται στη Δικαιοσύνη , όπως ο λαός, στο όνομα του οποίου αναφέρεται και το Σύνταγμα;;;

Θα τελειώσω το παρόν δημοσίευμα, με μια υπόθεση εργασίας που λέγαμε παλιότερα, ότι με οποιονδήποτε τρόπο ρίχνεται ο  Μητσοτάκης, που αποτελεί αυτοσκοπό της Αντιπολίτευσης. Μετά τι γίνεται;; Ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα, αφού εσείς ούτε καν μιλάτε μεταξύ σας και ο λαός δεν σας εμπιστεύεται;;; Το ίδιο ισχύει και για κάποια μπαλονάκια που διακρίνονται κατά καιρούς στις δημοσκοπήσεις. Θα ξεφουσκώσουν και θα θυμηθείτε το ανέκδοτο με τον βοσκό, που φώναζε λύκος στα πρόβατα για να κινητοποιήσει τους χωριανούς να σπεύσουν σε βοήθεια. Ύστερα από δυο τρεις ψεύτικες κλήσεις βοήθειας, μπήκε ο λύκος και του τα έπνιξε όλα, χωρίς να προστρέξει κανείς σε βοήθεια. Ο λύκος έχει τη συνήθεια να τα πνίγει όλα και μετά, με τα υπόλοιπα μέλη της αγέλης απολαμβάνουν το γεύμα τους. Προσέξτε γιατί πάντα καραδοκούν  διάφορες ‘’ αγέλες’’  που έχουν κρίση και τη χρησιμοποιούν όταν θίγονται τα συμφέροντά τους.    Αντώνης

ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΠΟΝΔΥΛΩΤΑ ΚΑΙ ΑΣΠΌΝΔΥΛΑ

 

          ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΠΟΝΔΥΛΩΤΑ ΚΑΙ ΑΣΠΟΝΔΥΛΑ

 

 

Για να προλάβω όσα μπορώ περισσότερα θέματα, επέλεξα τη σπονδυλωτή μέθοδο και για λόγους ισορροπίας συμπεριέλαβα και τα ασπόνδυλα, τα οποία, λεκτικά, τα χωρίζει μόνο το στερητικό [α]. Μοναδική επιδίωξη χρησιμοποίησης της αντώνυμης αυτής λέξης αποτελεί η επισήμανση της αντίθεσης που διέπει γενικά την  κοινωνία μας. Προς επίρρωση  του ισχυρισμού μου  σημειώνω απλώς ότι τα ασπόνδυλα  αποτελούν το 97% των ζώων και μόνο το 3% απομένει για τα σπονδυλωτά, στα οποία ανήκει και ο άνθρωπος. Τελικά όμως το πάνω χέρι έχουν οι   ‘’ειδικές μειοψηφίες,’’  που  επικαλούνται μεν την υπαγωγή μας στα ‘’έλλογα’’ όντα,  στην πραγματικότητα στηρίζονται στην οποιαδήποτε μορφή ισχύος.  Δηλαδή εξακολουθεί να εφαρμόζεται ο νόμος της ζούγκλας, με μόνη  τη διαφορά ότι εκεί γίνεται μόνο για την επιβίωσή τους.

Αν τα ασπόνδυλα ζώα μπορούσαν να διαβάσουν τα γραφόμενά μου, θα τους συνιστούσα να μην τολμήσουν να διατυπώσουν τη γνώμη τους, διότι θα αντιμετωπισθούν ως υποκινητές απόψεων ‘’ευαίσθητου περιεχομένου’’, όπως ο υποφαινόμενος. Δεν υπονοώ κάτι  αλλά λέω ξεκάθαρα ότι η διεθνώς κατοχυρωμένη ελευθερία έκφρασης έπαψε πια να αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά αυθαίρετη απόφαση ακόμα και υπηρεσιών του διαδικτύου.

Όσοι μου κάνουν την τιμή να διαβάζουν τα γραφόμενα στην ιστοσελίδα μου, ξέρουν ακριβώς τι γράφω και σαν αφελής γέρων πίστευα  ότι υπάρχει ελευθερία του λόγου – έστω κι υπό προϋποθέσεις τις οποίες τηρώ απαρέγκλιτα. Παρόλα αυτά όμως έλαβα την ακόλουθη ‘’προειδοποίηση ευαίσθητου περιεχομένου’’, χωρίς καμιά αναφορά στο συγκεκριμένο ‘’αμάρτημά  που διέπραξα’’.

Προειδοποίηση ευαίσθητου περιεχομένου

Αυτό το ιστολόγιο περιλαμβάνει ευαίσθητο περιεχόμενο. Γενικά, η Google δεν ελέγχει ούτε επιδοκιμάζει το περιεχόμενο αυτού ή οποιουδήποτε άλλου ιστολογίου. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις πολιτικές περιεχομένου, επισκεφτείτε την ενότητα Οδηγίες κοινότητας του Blogger.

Κατανοώ και επιθυμώ να συνεχίσω

Δεν επιθυμώ να συνεχίσω

 

Ακολούθησα τις υποδείξεις τους και διάβασα με επιμέλεια τους κανόνες δεοντολογίας και αφού διαπίστωσα ότι είμαι απόλυτα συνεπής με τις ‘’εντολές’’ τους, συνέχισα να δημοσιεύω τις απόψεις μου, με μόνη τη διαφορά ότι με την κόκκινη κάρτα τους προειδοποιούν όλους τους αναγνώστες μου ότι πρέπει να προσέχουν διότι διαβάζουν ακατάλληλο περιεχόμενο, τη στιγμή που το διαδίκτυο βρίθει fake news και πολλών επικίνδυνων και παράνομων υποδείξεων, και οι αρμόδιοι προσποιούνται ότι δεν βλέπουν.

Παραλείπω τις σχετικές αναφορές του Συντάγματος της μικρής χώρας μου που ‘’γέννησε’’ την παγκόσμια Δημοκρατία και αναφέρω, ενδεικτικά,  το άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που υιοθετήθηκε το 1948 και ορίζει ότι:

‘’Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο’’.

Φαίνεται όμως ότι στην εποχή μας, όλα αυτά παρακάμπτονται μπροστά στην παντοδυναμία αυταρχικών ηγεσιών του Πλανήτη μας. Εγώ θα συνεχίσω, για όσο καιρό μου απομένει και μπορώ, να κυνηγώ τους δικούς μου ανεμόμυλους,  να κρίνω και να κατακρίνω τα κακώς κείμενα, στηριζόμενος και στην παγκόσμια αρχή ότι ‘’όποιος εκτίθεται δημόσια υπόκειται στη βάσανο της κριτικής, μηδενός εξαιρουμένου. Θα επικαλεσθώ, χωρίς να έχω καμία σχέση με το μεγαλείο του και τη φράση του Γαλιλαίου,  ο οποίος, γονατιστός ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης , αφού αναγκάστηκε να συνομολογήσει  τη θεωρία περί ακινησίας της Γής, φεύγοντας είπε το περιβόητο ‘’ και όμως κινείται ‘’. Θέλω να ελπίζω ότι έχουμε ξεπεράσει τις πρακτικές του Μεσαίωνα..

Η χώρα μας δεν υστερεί σε προβλήματα και πισωγυρίσματα, όχι γιατί είχε ποτέ σταματήσει το κακό της φυλής μας, αλλά γιατί αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για κανένα και μάλιστα για πολιτικούς που στη θεωρία έλεγαν  ότι θα ‘’αλλάξουν όλα τα κακώς κείμενα. Πρέπει επί τέλους  να εφαρμοσθεί για όλους που ενέχονται η παραπομπή στη φυσική δικαιοσύνη, γιατί αν το κρατήσουν μεταξύ τους θα βρουν τρόπο συναλλαγής και ‘’συνεννόησης’’ . Πρέπει κάποτε η χώρα μας να μην αποκαλείται και κυρίως να μην είναι Μπανανία. Ιδού λοιπόν μοναδική ευκαιρία να ξεκαθαρίσει – χωρίς ωραιοποιήσεις- η ήρα από το στάρι και να επιστραφούν τα κλεμμένα. Βαρέθηκα να πληρώνω τα σπασμένα   οποιωνδήποτε άλλων !!! Ελπίζω ότι το παρόν δεν θα αποτελέσει αφορμή για δεύτερη κόκκινη κάρτα.

Θα σταματήσω όμως εδώ, γιατί οι αντοχές στην ηλικία μου έχουν  περιορισμένα  όρια.  Αντώνης