ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ

 

    ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΚΑΤΆΝΤΙΑ

 

Μετά την  διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019  και ό,τι επακολούθησε με  την παραίτηση του κ. Τσίπρα λόγω εκλογικού καταποντισμού και τις διασπάσεις , σύσσωμη η αντιπολίτευση στη χώρα μας, έχει ένα κοινό σύνθημα: Να ευρεθεί ο ηγέτης που θα διώξει τον Μητσοτάκη από την εξουσία. Δεν τους ενδιαφέρει τι θα γίνει με τη χώρα και τις ανάγκες της αλλά να βρεθεί  ο αντι-Μητσοτάκης, ο καθένας βέβαια από τον δικό του χώρο. Μοναδικό τους όπλο ύβρεις και συκοφαντίες αναπόδεικτες και την Αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει ειδική εισαγωγή ηγέτη από τις ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ έχει αρχίζει η εσωστρέφεια στα δυο δημοκρατικά Κόμματα και καθημερινά αναλίσκονται σε προσωπικές αμφισβητήσεις, Στη διαμάχη εμπλέκεται και ο άπειρος περί τη διεθνή πολιτική νέος Δήμαρχος, Αυτή δεν είναι πια αντιπολίτευση αφού προσομοιάζει περισσότερο με τσίρκο με συνε3χεις ακροβασίες. Το ΚΚΕ μάλιστα, που ως γνωστόν αρνείται την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά συμμετέχει στις  ευρωεκλογές, κατηγορεί  τα άλλα κόμματα που ψηφίζουν Νόμους της Κυβέρνησης και δηλώνει αντίθετο με τον αστικό κοινοβουλευτισμό.  Με όλα αυτά  βέβαια κάνουμε κακό μόνο στη χώρα μας και κάποιοι το θεωρούν και δικαίωμά τους.

Παρακολούθησα το τελευταίο debate στις ΗΠΑ και  σκέφθηκα ότι τελικά εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα από την μεγάλη χώρα που θεωρείται και παγκόσμια προστάτιδα.

Με αυτούς  τους δύο υποψήφιους, τον ένα που ανέχθηκε αν δεν ενθάρρυνε την κατάληψη του Καπιτωλίου και αμέτρητες σοβαρές δίκες σε βάρος του και τον άλλο να μην μπορεί να σταθεί όρθιος και να αρθρώσει λόγο λογικό και διαρκή θα λύσουν τα αναρίθμητα παγκόσμια προβλήματα;;

Είμαι βέβαιος ότι με κλήρωση θα τους τύχαινε καλύτερος. Είναι δυνατόν σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ, με τόσα εκατομμύρια ενεργούς πολίτες, αυτοί οι δυο να αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα ηγέτη;;; Αλίμονο στον πολιτισμένο  κόσμο , γιατί αυτό αποτελεί  επικίνδυνη πολιτική κατάντια που ξεπερνά και τη δική μας!!! Αντώνης

 

‘’Οἷα ἡ μορφή τοιάδε καί ἡ ψυχή’’

 

          ‘’Οἷα ἡ μορφή τοιάδε καί ἡ ψυχή’’

[Η ψυχική ωραιότητα είναι ανάλογη προς τη μορφή κάποιου.]

 

 

Τα αρχαία γνωμικά λένε πάντα την αλήθεια και αυτό το διαπίστωσα βλέποντας τη φωτογραφία από τη Βουλή των Σκοπίων. Η πρόεδρός του πληροί απόλυτα την αλήθεια  της αρχαίας ρήσης. Δεν αναφέρομαι στην όποια ασχήμια της νέας Προέδρου της χώρας που δεν μ ε ενδιαφέρει ούτε με απασχολεί, αλλά στο ύφος και την εικόνα της που απαντά στον τίτλο του παρόντος.

Τα 6 χρόνια που υπηρέτησα στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η τοπική τηλεόραση παρουσίαζε το κρατίδιο σαν δείγμα παρασιτικό, που κατοικείται από τεμπέληδες τυχοδιώκτες, που αποτελούσαν εμπόδιο στην εξέλιξη της χώρας. Ο  Τίτο, το 1947-48, εκμεταλλευόμενος τη διάσπαση της cominform, προσπάθησε  να περιορίσει  το σφιχταγκάλιασμα της Σοβιετικής Ένωσης . Θεωρώντας εμπόδιο τους σκοπιανούς, τους ΄΄έστρεψε΄΄ στις αλυτρωτικές τους απόψεις και την καλλιέργεια της ιδέας ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου . Με τη βοήθεια των σκοπιανών που ζούσαν στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία  κατάφεραν να γίνουν πιστευτοί και είχαν αμέριστη βοήθεια.

Τότε καλλιεργήθηκε η ιδέα προβολής μακεδονικής γλώσσας , γέμισαν το κρατίδιο με αγάλματα του Μ. Αλεξάνδρου και  είχαν πείσει πολλούς., ενώ οι Σλάβοι ήρθαν στην περιοχή τον 6^ον μ.Χ. αιώνα,  ο  Μ. Αλέξανδρος έζησε 9 αιώνες νωρίτερα. Όμως κάποιες μεγάλες χώρες τους ‘’πίστεψαν’’ και βοήθησαν να γίνει πιστευτό το παραμύθι τους. Με την απόφαση της 5^ης διεθνούς το ΚΚΕ , που είχε χάσει στον εμφύλιο και διασκορπίστηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και  την αποδοχή των τριών μεγάλων χωρών , άρχισαν να καλλιεργούν διεθνώς την ιδέα της ‘’Μακεδονίας του Αιγαίου ‘’ με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και άλλα ευτράπελα., Όσον αφορά τη γλώσσα και τη συνείδηση, η επίσημη γιουγκοσλαβική τηλεόραση, που την εποχή εκείνη μιλούσε μόνο για τους αγώνες των παρτιζάνων κατά των Γερμανών, παρουσίαζε τα Σκόπια με επιγραφές στις προσόψεις των σπιτιών  ‘’το σπίτι αυτό είναι βουλγάρικο’’. Αν θελήσει κάποιος μπορεί να αναζητήσει τις ταινίες αυτές στις αρμόδιες αρχές των φίλων Σέρβων. Στην ουσία η γλώσσα τους είναι βουλγάρικη, με την προσθήκη στο τέλος της λέξης  του άρθρου [ta] που κάνει τις περισσότερες λέξεις να τελειώνουν σε ‘’skata’’. 

Προσωπικά έχω πολλές και οδυνηρές εμπειρίες του φανατισμού με τον οποίο μεγάλωναν τα παιδιά τους, ώστε να πιστεύουν πραγματικά τα πολιτικά παραμύθια τους. Θα αναφερθώ και πάλι σε προσωπικές μου εμπειρίες με Έλληνες κομμουνιστές που στήριζαν παντοιοτρόπως τις αισχρές τους  απαιτήσεις για σλαβομακεδονική μειονότητα στην Βόρειο Ελλάδα, που ‘έφτανε’’ μέχρι την Κατερίνη. Υπάρχει και σχετική βιβλιογραφία που είχε αποσταλεί τότε στη Γενική Γραμματεία Τύπου.

Διερωτώμαι αν ο κ. Τσίπρας είχε διαβάσει καθόλου την ιστορία της περιοχής ή είχε συμβουλευθεί διπλωμάτες και άλλους ειδικούς του Υπουργείου και υπέγραψε – ελπίζω καλοπροαίρετα – τη συμφωνία των Πρεσπών. Αν δεν το έκανε, είναι καιρός να το κάνει τώρα για να ζητήσει μια συγγνώμη, αφού το κρατίδιο αποτελεί ήδη μέλος του ΝΑΤΟ, γιατί του το επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις και κυρίως η κυρία MERKEL. Ποτέ δεν είναι αργά να παραδέχεται κανείς τα λάθη του, αν μάλιστα μπορεί να κληθεί να ξανακυβερνήσει , για να μην τρέμουν οι νησιώτες μας  και κάτοικοι άλλων περιοχών, ‘’τι τους ξημερώνει’’ στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων. Αντώνης

ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

 

              ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

 [ Ματαιότητα , Ματαιοδοξία ,Πλεονεξία]

            Ε υ χ ή  ή  κ α τ ά ρ α ;;;

             [ Σε  Πρώτο Πρόσωπο ]

 

 

Ανατρέχοντας  στο Βικιλεξικό – όπως το κάνω συχνά -  αναζητώ και παραθέτω τις αυτούσιες ερμηνείες των λέξεων του υπότιτλου , ώστε οι τοποθετήσεις μου να εδράζονται σε αποδεκτές ερμηνείες. Θεωρώ ότι η μακροβιότητα ικανοποιεί περιστασιακά και περιγράφει εκ του ασφαλούς   όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

‘’ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ  :  Είναι η κενότητα, το ανάξιο, πρόσκαιρο, το ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα ανώφελο του πράγματος, της ζωής, της ύπαρξης, που δεν οδηγεί πουθενά.

Η ματαιότητα  των εφήμερων  απολαύσεων αυτού του κόσμου.

Η νοηματοδότηση της χρησιμότητας ή της ματαιότητας  των  αγώνων γενικώς.

       Η πράξη που δεν θα αποδώσει, δεν θα ωφελήσει, δεν θα οδηγήσει εκεί που θα ήθελε κάποιος.

Ματαιοδοξία : Η ιδιότητα να νοιάζεται κανείς και να επιδιώκει πράγματα μάταια, ασήμαντα, και να τα επιδεικνύει.

Η Πλεονεξία (ή και φιλαργυρία) στην ψυχολογία είναι μια επιθυμία να αποκτηθούν ή να κατέχονται περισσότερα από ό,τι χρειάζονται ή αξίζουν οι άνθρωποι ‘’.

Ζητώντας συγγνώμη για την τόσο αυστηρή αντιμετώπιση  της σημερινής ‘’κανονικότητας,  διευκρινίζω ότι οι επόμενες δυο εκδοχές [ευχή  ή κατάρα]  αποτελούν αποκλειστικά σχήμα λόγου και  εναπόκεινται στις ορθώς εννοούμενες ιδιαιτερότητες του καθενός μας .  Δεν πρέπει να παραβλέπεται και το γεγονός ότι για όσα βιώνουμε στη ζωή ,πληρώνουμε και  το ανάλογο τίμημα που, αν και - ετεροκαθοριζόμενο -  δεν παύει  να εξαρτάται και από  τις πρακτικές του  καθενός μας. Το τζάμπα  δεν υπάρχει και δεν υπήρξε  ποτέ και αποτελεί εφεύρημα κάποιων πονηρών καιροσκόπων, χωρίς αντίκρισμα  στην κανονική  ζωή. Συνεπώς και η  μακροζωία [που είναι το κύριο θέμα μας]  έχει το δικό της  και ενίοτε βαρύ τίμημα!!! Πρόκειται για το  αντίτιμο  που  πληρώνουμε όλοι μας  ανεξαίρετα για την παρουσία μας  στη ζωή.

Ξεκινώ  με τη διαπίστωση ότι  στη ζωή και στη φύση γενικώς υπάρχουν ανισότητες και  ενδεχόμενες  αδικίες. Για παράδειγμα το κόστος των δικών  μου  γηρατειών ή μακροζωίας δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο που καταβάλλουν οι κατέχοντες και οι βολεμένοι, με  αμέτρητα πρόσωπα να  τους υπηρετούν και να τους φροντίζουν. Το ίδιο συνέβαινε και σε υπέρτερο βαθμό και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού – που  έζησα επί μακρόν -  για την κομματική νομενκλατούρα, με πλήρη εγκατάλειψη των  υπολοίπων ,  χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η ανισότητα και η αδικία αποτελούν τον κανόνα και ας λένε κάποιοι αιθεροβάμονες ή πονηροί καιροσκόποι ότι αγωνίζονται για το δίκιο του εργάτη, του φτωχού, του κατατρεγμένου και τόσων άλλων αναξιοπαθούντων. Πρώτον γιατί δεν μπορούν και δεύτερον και χειρότερο γιατί το ξέρουν ότι  λένε ψέματα. Παντού και πάντα θα υπάρχουν, τα λιοντάρια και τα μυρμηγκάκια.

 Προσωπικά, χωρίς να το επιδιώκω,  βιώνω τα γηρατειά μου έχοντας χάσει τη  σύντροφό μου, που  έφυγε στα 36 παρά τη ισχυρή της θέληση να ζήσει και να χαρεί την οικογένειά της. Αυτό ποιος μπορεί να το διορθώσει, έστω και  αν έχει όλα τα μέσα και τα πλούτη στη διάθεσή του;;; Η αδικία και η ανισότητα δεν καταργούνται και κυρίως με  επιβολή. Ας αρχίσουμε τουλάχιστον από την ορθή διατύπωση των ορισμών όπως π.χ. την ισότητα που αποτελεί μαθηματικό  και όχι κοινωνικό μέτρο. Οι διεκδικήσεις μας πρέπει να αναφέρονται στην ισονομία, ισοπολιτεία  τη δικαιοσύνη και το σεβασμό των κανόνων της δημοκρατίας. Ένας κοντός δεν γίνεται ποτέ ίσος με ένα ψηλό και η διαφορά τους  αποτελεί θέμα κατασκευής [έστω και άδικης] και όχι κοινωνική διάκριση . Ας φροντίζουμε  λοιπόν την ορθή γλωσσική διατύπωση  πριν προχωρήσουμε σε προβολή της.

          Όσα   έπονται   αποτελούν   αυθεντικό ‘’ κομμάτι ’’   ζωής  , στο οποίο ο καθένας μπορεί να εναντιωθεί, να ταυτισθεί ή  να το απορρίψει . Δεν   μπορεί όμως πια  να ανατρέψει  τα γενόμενα, στα οποία συνέβαλαν  οι πολυσχιδείς ανάγκες της εποχής,  προσωπικά  βιώματα ,  συναισθήματα . Διευκρινίζω ότι, ως ανθρώπινη οντότητα, υποβάλλω κάθε μου αίσθημα που αντιλαμβάνεται η ψυχή, σε συστηματική εγκεφαλική επεξεργασία , καθιστώντας το μοναδικό και κυρίαρχο συναίσθημα ή το διαγράφω οριστικά και αμετάκλητα, αδιαφορώντας για τις  ενδεχόμενες συνέπειες στο πρόσωπό μου.

Αναφερόμενος στα συναισθήματα, θεωρώ  δεδομένη την ανταπόδοση –έστω και ενδόμυχη- και τα αποδέχομαι σαν γεγονότα που σε κάποιο βαθμό  συμβαίνουν σε όλους μας. Διατηρώ απόλυτη  εμπιστοσύνη στον διπλοτσεκαρισμένο [όπως θα έλεγε η  αείμνηστη Μαλβίνα]  έλεγχο της καρδιάς και του μυαλού [ με πρωτοπορία του δεύτερου ], διαθέτοντας κάθε πλεόνασμα των αισθημάτων για την αντιμετώπιση των αμφιβολιών. Αποφεύγω συστηματικά να αφήνω εκκρεμότητες , ενώ αντιμετωπίζω με κατανόηση  τις εκκρεμότητες των άλλων απέναντί μου.  

Συμπερασματικά, με   αφήνει παγερά αδιάφορο η  μακροζωία μου,  – στα 90 μου -  που  επιδιώκω απλά την δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, χωρίς να γίνομαι βάρος στο περιβάλλον μου. Θεωρώ  την τελευταία ως  προϋπόθεση, διότι αρνούμαι  να  ‘’φορτώνω’’ στους οποιουσδήποτε άλλους μια τέτοια υποχρέωση– παρότι μου έχει ήδη προταθεί – που έχει εγκαταλειφτεί στη σύγχρονη κοινωνία. Δεν δέχομαι επίσης – όσο το μπορώ -   την ‘’αποθήκευσή’’ μου σε κάποιον από τους , κατ’ ευφημισμό, αποκαλούμενους οίκους ευγηρίας. Για τους  τελευταίους μάθαμε διεθνώς πολλά και ενδεικτικά της τραγικής εποχής μας, στη διάρκεια της τελευταίας πανδημίας. Επί του παρόντος , συνεχίζω ένα   πλήρες καθημερινό πρόγραμμα, με προσωπική  κάλυψη όλων των αναγκών μιας τυπικής  διαβίωσης. Η μόνιμη συνέπεια των γηρατειών, ο πόνος,  θυμίζει  την παράταση της επιβίωσης  και αποτελεί ένα μικρό μέρος του  τιμήματός  της .Παρά τα πρόσφατα δεινά μου [ συντριπτικό  κάταγμα στο γόνατο και τη μεγάλη πτώση του αιματοκρίτη μου που επακολούθησε] συνεχίζω την επιβίωσή μου. Άρχισα τα πρώτα δειλά βήματα που έφθασαν σε αποστάσεις 2 χιλιομέτρων καθημερινά, χωρίς ποτέ να σταματήσω να γράφω – κυρίως για να σκοτώνω την ώρα μου- και να αυτουπηρετώ τις ανάγκες μου.

  Αναφέρομαι στην    ανθρώπινη διαβίωση,  αφού  η  παγκόσμια πολιτεία, έστερξε μόνο  για τα υπόλοιπα ‘’ζωντανά’’. Αποτελεί και αυτό μια μόδα και όπως συχνά  συμβαίνει [ η μακροβιότητα με φόρτωσε ανάλογα παραδείγματα] , θα περάσει και θα ξεχασθεί, μόνο που για  τα τελευταία δεν θα μπορεί κανείς να παραπονεθεί.. Οι ίδιοι άνθρωποι θα επανεκτιμήσουν την προσφορά τους και θα τους ξαναδώσουν τη θέση και τη φυσική φροντίδα που δικαιούνται δίπλα μας, γιατί  η μόδα αλλάζει αλλά οι ανάγκες και οι παλιές καλές σχέσεις παραμένουν. Όλοι μας στα παιδικά μας χρόνια – ιδιαίτερα στην επαρχία  - συμβιώσαμε ειρηνικά και με πολλή αγάπη  με τους πιστούς αυτούς  φίλους και συνεργάτες μας.  

Διεκπεραιώνω μόνος το σύνολο των αυξημένων εργασιών  του  μεγάλου σπιτιού μου που  είχα ενοικιάσει με άλλες προοπτικές  και μου απόμεινε σαν  μοναδική πολυτέλεια που κράτησα για να μου θυμίζει τα διατρέξαντα..

 Οι πόλεμοι και  η πείνα  των παιδικών μου χρόνων και η δυστυχία και τα προβλήματα που  ακολούθησαν, αντί να περιορίσουν τη δραστηριότητά μου, την έκαναν πιο έντονη και τελικά με κούρασαν,  κυρίως ψυχικά. Έφθασα στο σημείο να μην μπορώ ή  και να μη θέλω πια να χαρώ  την  κατ’ ευφημισμό  αποκαλούμενη ‘’μοναξιά’’, δίνοντάς της τον χαρακτηρισμό     μοναχικότητα.  Ευτυχώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι  μας άφησαν μια γλώσσα που επιτρέπει  ‘’πλάγιες’’ ερμηνείες των καταστάσεων που μας βγάζουν από τις κακοτοπιές και τις στενοχώριες.

 Μετά την απώλεια της συντρόφου μου το 1977 , δεν σκέφθηκα καν να ρισκάρω την ισορροπία της εναπομείνασας  οικογένειας και συνεχίσαμε μόνοι μας. Όταν αργότερα θεώρησα ότι είχαν δημιουργηθεί οι  συνθήκες να σκεφθώ και το τελικό στάδιο του βίου μου, δείλιασα. Επέλεξα   τελικά  τη μοναξιά ,  αρνούμενος να  παρατείνω  την ευτυχία μου με  κάτι επιζήμιο που  μπορεί να συμβεί  μελλοντικά σε άλλο άτομο και  δεν έστερξα  να μοιραστώ  μια ενδεχόμενη  μιζέρια της επιβίωσης. Χρησιμοποίησα μάλιστα σαν πειστήριο της  επιλογής  μου, τα λόγια του  τραγουδιού [ the head and the heart], του CHRIS DE BURGH , που πραγματεύεται  το κλασικό δίλημμα ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική , αναλογιζόμενος  παράλληλα και την  ζωή της Μαντάμ  Ορτάνς από το έργο του Καζαντζάκη. Αυτό ίσως δίνει απάντηση σε φίλους που έσπευσαν – καλοπροαίρετα – να με κακίσουν για μια συγκεκριμένη  επιλογή  για τη συνέχιση της ‘’μαγκουφιάς’’  μου.

Όλα άρχισαν στις Βρυξέλλες τον Φεβρουάριο  του 1984, που κυκλοφόρησε ο πιο πάνω δίσκος  που μου χάρισαν στην πρώτη  συμμετοχή μου  σε γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.  Όπως συμβαίνει συχνά, η αρχή και το τέλος έχουν δυσδιάκριτα όρια και εγώ με όσα προανέφερα και με τα πειστήρια που επικαλέστηκα, έριξα το βάρος  στο δεύτερο. Στο ερώτημα αν τώρα μετανιώνω δεν έχω απάντηση , αφού άλλωστε δεν έχει  και νόημα, αφού όταν το αποφάσισα το 1992], οι   προοπτικές της μακροζωίας μου  ήσαν άγνωστες.

Επειδή  αναφέρθηκα στους στίχους ενός τραγουδιού, το παραθέτω  ολόκληρο στη γλώσσα του για να εκτιμηθεί αν επηρέασε σωστά  την τελική μου απόφαση ανάμεσα στην καρδιά και τον νου. Η άλλη πλευρά , ύστερα από μια υπερδεκαετή  ευτυχή συμβίωση,  συμφωνούσε ως προς την σκέψη αλλά πρέπει να μετάνιωσε  που μου χάρισε το δισκάκι..Κατάλαβε ότι λειτουργούσα έτσι και παλιότερα και η μόνη αληθινή σκέψη που με οδήγησε στην απόφαση να μείνω ‘’μαγκούφης, υπήρξε ο φόβος ότι αν ‘’έφευγα’’ νωρίς εκείνη θα είχε την μοίρα της Μαντάμ Ορτάνς’’. Δεν ήθελα να την εγκαταλείψω απροστάτευτη στη ζούγκλα της κοινωνίας μας και να υποστεί όσα η Γαλλίδα ηρωίδα του Καζαντζάκη. Πέσαμε και οι δυο έξω και χάσαμε 32 χρόνια  από τη ζωή μας, λόγω μακροβιότητάς που δεν την ανέμενα και μάλλον με δυσαρέστησε.

Το δημοσίευμα αυτό αποτελεί επικαιροποίηση παλαιότερου ομότιτλου πονήματος, που συμπεριλαμβάνει τα  σημαντικότερα νέα δεδομένα.

Αντώνης

 

Let us talk no more, let us go to sleep,
Let the rain fall on the window pane,
And fill the castle keep,
I am weary now, weary to my bones,
Weary from the travelling,
And the endless country roads,
That brought us here tonight, for this weekend,
And a chance to work it out,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart;

She is sleeping now, softly in the night,
And in my heart of darkness she has been the only light,
I am lost in love, looking at her face,
And still I hear the voice of reason,
Telling me to chase these dreams away,
Oh here we go again, we’re divided from the start,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart,
The head and the heart;

Now the dawn begins, and still I cannot sleep,
My head is spinning round but now the way is clear to me,
There is nothing left, nothing left to show,
The jury and the judge will see, it’s time to let her go,
Now hear the heart,
I believe that time will show,
She will always be a part of my world,
I don’t want to see her go,
So I plead my case to hear the heart,
And stay.

It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go

And in this classical dilemma,
I find for – the heart.

 

ΣΟΒΑΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

ΣΟΒΑΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

Τα παραμύθια γενικώς δεν τελειώνουν ποτέ και ούτε είναι η εποχή κατάλληλη για αφήγηση. Εποχή τους είναι ο χειμώνας, κοντά  στο τζάκι που οι πιο πολλοί σύγχρονοι το αγνοούν  παντελώς και ας είναι το παραμύθι πέρα για πέρα αληθινό. Άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής νεολαίας αρέσκεται στα ‘’παραμύθια’’ του διαδικτύου και των πολιτικών μας. Έχουν κομματικοποιηθεί πριν ακόμα πολιτικοποιηθούν, όπως επιβάλλει η σειρά των γεγονότων.  Τελικά πρόβαλε από το γειτονικό μας κρατίδιο και ο καμουφλαρισμένος  αλυτρωτισμός, που τους υπέβαλε σαν ιδέα  το 1948 ο Τίτο – θέλοντας  να αποφύγει το σοβιετικό σφιχταγκάλιασμα , για να απαλλαγεί από την ενόχλησή τους. Έχουν γραφεί και έχουν λεχθεί αμέτρητα όσα για τους αποκαλούμενους σκοπιανούς ή ‘’Σλαβομακεδόνες’’, που με υποκίνηση και των ‘’Ελλήνων κομμουνιστών οι οποίοι μετά την ήττα τους στο Γράμμο και το Βίτσι , βρήκαν εκεί καταφύγιο. Αν διαβάσετε τον ‘’Ριζοσπάστη’’ της εποχής ,  θα διαπιστώσετε ότι αναγνώριζαν  τον αλυτρωτισμό τους και εκτιμούσαν ιδιαίτερα τους αγώνες τους για ανεξαρτησία.

Οι τελευταίες εκλογές στο κρατίδιο έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τον φανατισμό τους που θέτει σε αμφισβήτηση  τη συμφωνία των Πρεσπών. Το κακό είναι ότι η συμφωνία που επιβλήθηκε στη χώρα μας  από τους συμμάχους δεν μας δίνει καμιά κατοχύρωση, αφού πρόλαβαν και τους έκαναν μέλος του ΝΑΤΟ – πριν εκείνοι δεχθούν να υπογράψουν τις δεσμεύσεις τους- που αποτελούσε ευρωπαϊκή επιδίωξη. Ύστερα από όλα αυτά τα τραγελαφικά έχει γίνει γενικώς δεκτό ότι είναι απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου και ας ήρθαν στην περιοχή 9 αιώνες μετά τη βασιλεία του  Μακεδόνα στρατηλάτη.

Δεν θα προχωρήσω περισσότερο στο θέμα,  αλλά θα  παραθέσω αποσπάσματα  από προηγούμενα δημοσιεύματά μου και προσωπικές εμπειρίες από τον ανθελληνισμό τους, με τον οποίο έχουν ποτίσει τα παιδιά τους από τη μέρα που γεννιούνται.

‘’’’Με τη.. «Ζωή εν τάφω», ο Στράτης Μυριβήλης, ζωντανεύει σε ένα κλασικό για τα ελληνικά γράμματα έργο - ύμνο στη ζωή και την ειρήνη - τις μνήμες του από τα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλάει με τη φωνή - με τα χειρόγραφα καλύτερα - του λοχία Κωστούλα. «Τούτα τα τετράδια», μας γράφει ο Μυριβήλης, «βρεθήκανε μέσα στο γυλιό του Αντώνη Κωστούλα. Τόνε θυμήθηκα τόσο ζωηρά και καθαρά κείνο τον αψηλό μελαχροινό φοιτητή με το μακρουλό πρόσωπο και τα φουντωμένα μαλλιά! Κάηκε κατά λάθος μέσα στα βουλγαρικά χαρακώματα που πατήσαμε... Είναι βαρύ πράμα να ‘χετε μέσα σας έναν πεθαμένο που γυρεύει να μιλήσει και να του σφαλνάτε με την παλάμη το στόμα. Γνέφει και κάνει παρακαλεστικά νοήματα προς την καρδιά σας απ το υπερπέραν. Θέλει να εκφραστεί. Ας μου συγχωρεθεί τούτο το βιβλίο, γιατί μου είναι μια προσωπική απολύτρωση...»

Η αποχαιρετιστήρια συνάντηση του Λοχία Α. Κωστούλα με την αγαπημένη του πριν φύγει για το μέτωπο.
Στην πόρτα σου άκουσα σιγανά  αναφιλητά. Ήσουνα συ που έκλαιγες ολομόναχη μέσα στο σκοτάδι, έκλαιγες σιωπηλά όλη νύχτα. Μπήκα μέσα και δε μιλήσαμε. Έκλαιγες ήσυχα κ’ εγώ έκαμα πως ξεκουμπώνω το γυλιό, πολύ απασχολημένος τάχα μ’ αυτή τη δουλειά. Γιατί μονάχα να σ’ αναρωτούσα τι κλαις, θα μ’ έπνιγε το κλάμα. Αυτό θάτανε κάπως αστείο για έναν επαναστάτη φορτωμένον μ’ όλη την πανοπλία του και με διακόσια φυσίγγια στις μπαλάσκες.
Έκλαιγε κ’ ένα κοριτσάκι κοντά σου πάνω σε μια κόκκινη πολυθρόνα, σιγά – σιγά κι αυτό. Φορούσε βελουδένια βυσσινιά ρόμπα και τόνα ποδαράκι του ήταν ξεκάλτσωτο. Εγώ στο τέλος βάλθηκα να βλέπω τάχα με μεγάλη προσοχή αυτό το γυμνό ποδαράκι. Παρακολούθησες τη ματιά μου και τράβηξες ένα πανεράκι πλεγμένο από φύλλα καλαμποκιάς. Απ’ εκεί έβγαλες άλλο ένα καλτσάκι και πολεμούσες να το περάσεις στο πόδι του παιδιού. Μα αυτή η κάλτσα είναι άλλο χρώμα είπε και χαμογελούσα ηρωικά. Η φωνή μου έτρεμε.
  
  Εσύ τότες ξαφνικά άφησες το καλτσάκι μισοκρεμασμένο στο πόδι του παιδιού, μ’ αγκάλιασες σφιχτά κι άρχισες να κλαις ασυγκράτητα.
  Εγώ δεν έκλαψα. Μονάχα ένας κόμπος ανέβαινε ως το λαρύγγι μου και τον κατάπινα με πείσμα. Κρέμασα το ντουφέκι στον ώμο κ’ έφυγα σκυφτός. Ήμουνα βαρύς από θλίψη, ξιπασμένος από τη δύναμη της ανδρείας μου.
Στρατιώτης (Κωστούλας) στην περιοχή του Μοναστηρίου
Προχώρεσα ως την άκρη του χαρακώματος του λόχου μας. Ως την έβγαση των συρματοπλεγμάτων. Εκεί είναι μια μυστική πόρτα που σφαλνά μ’ ένα αδράχτι οπλισμένο με αγκαθωτά τέλια. Επειδή το μέρος είναι ένα νταμάρι όλο πέτρα και δε σκάβεται, σήκωσαν ένα προκάλυμμα με γεώσακους. ‘Ετσι λένε κάτι σακιά γεμάτα με χώμα που μ’ αυτά οχυρώνουν τα πετρώδικα χαρακώματα. Τα τσουβάλια αυτά κείτουντ’ εδώ χρόνον – καιρό έτσι. Θα φάγαν υγρασίες, βροχάδες, χιόνια και ήλιους. ‘Ηρθαν και σάπισαν από νερά, ο ήλιος τα τσουρούφλισε και τα ‘καψε. Τραβώ το δάχτυλό μου πάνω τους. Λιώνει η λινάτσα. Σαν τα ξεθαμμένα ρούχα των πεθαμένων που ξεφτάνε, σταχτωμένα, με το πρώτο άγγιγμα. Είναι τσουβαλάκια φουσκωμένα κάργα, όπως τα πρωτογέμισαν. Αλλά πάλι κρεμάζουν σαχλά, μισοαδειανά. Κάτου από το δυνατό φεγγάρι μοιάζουν με ψοφίμια σκυλιών, άλλα πρισμένα κι άλλα ξαντεριασμένα, σωριασμένα τόνα πάνου στ’ άλλο. Από δω το θέαμα θα ‘ναι πιο όμορφο. Τώρα το κρυμμένο ποτάμι ακούγεται καλύτερα όπως φωνάζει μακριά, μες από τη βαθιά κοίτη του. Θέλω να βγάλω το κεφάλι ψηλά από το προπέτασμα, να ιδώ πέρα. Αν μπορούσα μάλιστα θα καβαλίκευα το χαράκωμα. Ακουμπώ το μπαστούνι στο τοίχωμα, σηκώνουμαι στη μύτη της αρβύλας του γερού μου ποδιού και γαντζώνω τα δάχτυλα στους γεώσακους που ‘ναι πάνω – πάνω. ‘Ενας απ’ αυτούς λιώνει με μιας κι αδειάζει τον άμμο του πάνω μου. Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου ‘καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά.

‘Ηταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. ’Ενα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ‘ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ‘βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί του είναι ντούρο και χνουδάτο. ‘Εχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ’ αργήσει ν’ ανοίξει κι αυτός. Και θα ‘ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής. Ακουμπώ πάνω στο προπέτασμα σαν να κουράστηκα ξαφνικά πολύ. Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ’ αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ’ ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. ‘Ετσι λέω θα ‘ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά: -Καληνύχτα… καληνύχτα και να ‘σαι βλογημένη. Γύρισα γρήγορα στ’ αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία… Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! ‘Αναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά. Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ’ αφουγκράζομαι. Είναι ένα παιδιάτικο τραγούδι:
Φεγγαράκι μου λαμπρό ‘’.

Όταν τη δεκαετία του 1960 βρέθηκα στο Βελιγράδι, που υπηρετούσα στην Ελληνική Πρεσβεία, μου ξανάρθανε στο νου όλες αυτές οι θύμισες και μαζί με 5-6 φίλους και συναδέλφους, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε  το Μοναστήρι [Bitola]. Πήγαμε στο ελληνικό νεκροταφείο, ανάψαμε κάποια καντηλάκια και  κεριά σε τάφους με άγνωστα ελληνικά ονόματα. Κάποια στιγμή – μέσα στην ερημιά  και τη  σιωπή του χώρου, ακούσαμε φωνές και είδαμε μερικούς νεαρούς νάρχονται κατά πάνω μας, με όχι πολύ αγαθές προθέσεις. Μας ρώτησαν στα σέρβικα , που μιλούσα πολύ καλά,, για τον σκοπό της επίσκεψής μας και στην απάντηση ότι ‘’απλά επισκεφθήκαμε το  ελληνικό νεκροταφείο’’ οι διαθέσεις τους αγρίεψαν και  αφού μας θύμισαν ότι ‘’εδώ είναι Μακεδονία και το νεκροταφείο μακεδονικό’’ μας πήραν στο κυνήγι. Ο γηραιότερος της παρέας μας άρπαξε κάποιες φιλοφρονητικές  γροθιές’’  παραπάνω,  πριν  προλάβουμε να τον φυγαδεύσουμε και χωρίς να δώσουμε συνέχεια υποχωρήσαμε,  όταν άρχισαν να καταφθάνουν και άλλοι ‘’μακεδόνες’’, όπως μας συστήθηκαν. Στην υπηρεσιακή μας αναφορά θυμάμαι είχε προστεθεί η  διευκρίνιση ότι ‘’ πλην της συγχύσεως ουδέν επάθομεν’’. Βασικά, όπως λένε οι νέο-Έλληνες ‘’θελέστα και παθέστα’’!!!  Τότε, δεν είχε υπογραεί ακόμα η ‘’εθνοσωτήρια συμφωνία των Πρεσπών’’ και αγνοούσαμε  τα κηρύγματα του κ. Τσίπρα και της ομάδας του. Γνωρίζαμε απλά ότι τον αλυτρωτισμός των ‘’Σλαβομακεδόνων’’ , όπως τους αποκαλούσαν τότε,  είχε αποδεχθεί  το ΚΚΕ και είχε υιοθετήσει  η  5^η Διεθνής. Προσωπικά αισθάνομαι ότι  στο Μοναστήρι μας οδήγησε  η προτροπή του Μυριβήλη  για να  αποτίσουμε έναν ύστατο φόρο τιμής στο παλικάρι της περιοχής, τον Λοχία Κωστούλα.’’’’        Αντώνης

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ  ΣΥΝΈΧΕΙΑ

 

 

Σας το είχα υποσχεθεί, ότι θα συνεχίσουμε τα παραμύθια, μετά τις ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ  μου για την  υποδοχή του προηγούμενου. Σας έχω ήδη προϊδεάσει ότι κυρίως γράφω για να γεμίζω τις  ατέλειωτες ώρες της επιλεγμένης μοναξιάς μου και μέρος αυτών φθάνει σε σας με e-mail η μέσω της ιστοσελίδας μου.

Πριν ασχοληθώ με το νέο μου αληθινό παραμύθι θα κάνω μια μικρή παρένθεση, προσπαθώντας να εξηγήσω πού αποδίδω την πολυάριθμη ανάγνωση του προηγούμενου παραμυθιού μου από τους συμπατριώτες μας του Χονγκ Κόνγκ, αφού οι αναγνώστες  εγγίζουν τους 300, με δειλά δείγματα και στην υπόλοιπη Κίνα. Οι  συμπατριώτες μας παρακολουθώντας τα καθημερινά παραμύθια των πολιτικών της χώρας μας και βιώνοντας το απόλυτο κομμουνιστικό παραμύθι της μεγάλης χώρας που ζουν, έχουν  πλέον εξοικειωθεί με το ‘’παραμύθιασμα’’. Είδαν λοιπόν και το δικό μου παραμύθι [ με τον τίτλο αληθινό] και ξεθάρρεψαν !!!

Έχοντας το προνόμιο να επιλέγω αυθαίρετα τα θέματά μου, μένω μόνο στην υπόσχεσή μου ότι οι αφηγήσεις μου αποτελούν πραγματικά γεγονότα. Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθώ με βιώματα από τη Γιουγκοσλαβία, που είναι αναρίθμητα αλλά έχω αναφερθεί σ’ αυτά στο παρελθόν και θα περιοριστώ  σε όσα πρόσθετα συνέβησαν στην σχεδόν εξάχρονη παραμονή μου στη χώρα του Τίτο  [1960 – 1966].

Έξω από την Ελληνική Πρεσβεία του Βελιγραδίου [ Φράντζουσκα και Στραχίνιτσα Μπάνα  γωνία] ήταν ένας ευγενέστατος νέος που καθημερινά μας καλημέριζε και είχε αποκλειστικό έργο να πλένει με ένα ‘’λάστιχο’’ τον δρόμο που οδηγούσε στην θαυμάσια Όπερα της Πόλης. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα πάντα ήσαν κρατικά και το κράτος δεν επέτρεπε την ανεργία, είχε όμως και το αποκλειστικό δικαίωμα να ορίζει την εργασία των πολιτών του.  Αυτός ο νέος λοιπόν είχε εργασία να πλένει καθημερινά τους δρόμους της περιοχής και ως εδώ κανένα αφύσικο.

Μια μέρα λοιπόν, με καταρρακτώδη βροχή σε μέγεθος πλημμύρας, τον είδα με ένα αδιάβροχο να επιτελεί το καθημερινό του πρόγραμμα και έκπληκτος διατύπωσα την απορία γιατί σε ώρα κατακλυσμού έκανε κάτι ‘’ όχι τόσο πολύ έξυπνο’’, αφού οι δρόμοι είχαν γίνει ποτάμια. Μου απάντησε ότι αυτό το αποφασίζει το κράτος και αν παραμελήσει την υποχρέωση του θα του αλλάξουν δουλειά και ο Θεός και το Κόμμα ξέρει που θα τον στείλουν. Τον βλέπεις εκείνο με το αδιάβροχο που επίσης τον δέρνει η καταιγίδα, παρακολουθεί τη συνέπειά μου και θα αναφέρει αμέσως κάθε αμέλειά μου, γιατί και αυτόν τον παρακολουθεί κάποιος άλλος.

Τότε δικαίωσα τον νεαρό εργαζόμενο και κατάλαβα τι σημαίνει να σου ελέγχουν  την κρίση και τη λογική, δικαιολογώντας τον όρο παραπέτασμα, που απέβλεπε κυρίως να μην ενημερώνεται ο λαός τι συμβαίνει στις ελεύθερες χώρες αλλά και να μη βλέπουν οι ξένοι τα χάλια τους.

 

Αν μιλήσουμε για κοινωνική πρόνοια, αγορά βασικών προϊόντων και γενικότερη κρατική μέριμνα, περιορίζομαι στον χαρακτηρισμό ότι αποτελούσε ανέκδοτο!!! Θυμάμαι τον χασάπη της γειτονιάς μου[ κρατικό υπάλληλο]που στο ερώτημα αν έχει κρέας μοσχαριού, αρνιού ή κατσικιού, μου απαντούσε με τη στερεότυπη έκφραση [ΝΕΜΑΜΕ], που σημαίνει δεν έχουμε. Επιμένοντας να βρω κρέας για τη μικρή κόρη μου, που ‘’καταφέραμε’’ να γεννηθεί στο Βελιγράδι  στην  κατ’ ευφημισμό Διπλωματική κλινική και  επικρατούσαν τριτοκοσμικές  συνθήκες , αφού         μου ζητούσαν να επιλέξω ποια προτιμώ να σωθεί η γυναίκα ή η κόρη μου. ‘Ενας κρεοπώλης μου υπέδειξε το μέρος και τον τρόπο, που θα μου εξασφάλιζε το ζητούμενο. Με μια κάσα ουίσκι εξασφάλισα από το κατάστημα του κόμματος τα καλύτερα και μάλιστα μου τα έφερναν στο σπίτι.

Διαβεβαιώνω ότι  ο σέρβικος λαός ήταν  φιλικός απέναντι στους Έλληνες και ικανός για καλύτερη τύχη. Είχε θαυμάσιο μπάσκετ και ποδόσφαιρο και γενικότερο αθλητισμό. Αυτά όμως δεν τελειώνουν εδώ, θα συνεχίσουμε  με το επόμενο πραγματικό παραμύθι και σκέπτομαι για το σημερινό να περιοριστώ στην ιστοσελίδα μου, γιατί οι αποδέκτες των email , έχουν διαβάσει τα περισσότερα από αυτά και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και κυρίως να τους κουράζω.     Αντώνης

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

 

                       ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

 

 

Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου για να ασχοληθώ με το καινούργιο μου αληθινό παραμύθι, έριξα μια ματιά στα στατιστικά της ιστοσελίδας μου για να ελέγξω  το ενδιαφέρον των αναγνωστών μου, στο νέο είδος  του δημοσιεύματός μου. Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι είχε μέχρι στιγμής αναγνωσθεί από 17 άτομα στο Χόνγκ Κόνγκ και επειδή γράφω στην ελληνική, υποθέτω από Έλληνες που διαμένουν στην ‘’ημιελεύθερη’’ πλέον αυτή γωνιά του κινέζικου κολοσσού.

Το γεγονός αυτό με οδηγεί σε αλλαγή πλεύσης, αφήνοντας τη συνέχιση των παραμυθιών γα ευθετότερο χρόνο, για να αναζητήσω τους λόγους αυτής τους της προτίμησης στο παραμύθι, το οποίο παρά τη διαπιστωμένη ειλικρίνεια, ήταν έμμεσα ένα πολιτικό κείμενο.

Τι άρεσε λοιπόν στους εκεί συμπατριώτες μας και το  διάβασαν τόσοι πολλοί για τα πληθυσμιακά  δεδομένα της περιοχής.;;; Προφανώς οι διάφορες προσομοιώσεις της κατσαρίδας υπήρξαν ενδιαφέρουσες, πιστεύω όμως ότι περισσότερο τους τράβηξε το ενδιαφέρον το περιστατικό με τον λαγό!!! Ζουν σε μια περιοχή που παρουσιάζει συχνά την αντιμετώπιση του λαγού και ακούμε κατά καιρούς για τη βίαια αντιμετώπιση της κεντρικής κομματικής εξουσίας, γιαυτό και αναφέρθηκα σε ‘’ημιελεύθερη’’ περιοχή.

Η Κίνα μπορεί να έχει καπιταλιστική οικονομία αλλά η εσωτερική διαχείριση παραμένει κομμουνιστική και ‘’άμα λάχει’’ δεν δυσκολεύεται να επανέλθει στη βίαια καταστολή και τη σφαγή της πλατείας Τιέν-Ναν-Μεν του Ιουλίου του 1989.

Κατά την γεροντική αλλά  πλούσια εμπειριών κρίση μου, ο λαγός τράβηξε το ενδιαφέρον  κάποιου αναγνώστη και από στόμα σε στόμα  ωθήθηκαν και άλλοι στην ανάγνωση του ζωντανού παραμυθιού. Παρακαλώ θερμά , αν κάποιος συμφωνεί με τις σκέψεις μου, ας μου κάνει μιαν απάντηση με την ίδια οδό.

Η ζωή έχει τόση υποκρισία και στην αναφερόμενη περιοχή το καθεστώς δεν περιορίζεται μόνο σε ψεύδη και συκοφαντίας όπως στην Πατρίδα μας, αλλά όταν πιεσθεί αδιαφορεί για τις συνέπειες, αρκεί να μακροημερεύει το Κόμμα και η νομενκλατούρα του.

Σε κάθε περίπτωση όμως τους ευχαριστώ όλους που διάβασαν το εκ πρώτης όψεως γλαφυρό αυτό ανάγνωσμα, αφού κατάλαβαν τα υποκρυπτόμενα πίσω από τους εμφανείς στόχους του λαγού και της κατσαρίδα

Σημείωση: Ελέγχοντας και πάλι τα στατιστικά, ο αριθμός των αναγνωστών στο Χονγκ Κονγκ έφθασε  στους 145, όπως προκύπτει από  τελευταίο απόσπασμα απόσπασμα των στατιστικών στοιχείων της ιστοσελίδας μου.   Αντώνης

 

ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

  ΑΛΗΘΙΝΑ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Η καθημερινή ειδησεογραφία τελευταία βρίθει παραμυθιών, ξεπερνώντας ενίοτε τις γνωστές εκπομπές [ τα πρωινάδικα και τα απογευματινάδικα [όπως αποκαλούσαν τις κουτσομπολίστικες εκπομπές που η μια σχολιάζει την άλλη] για τα οποία ακούω μάλιστα  ότι ακριβοπληρώνονται και το διαδίκτυο με τα δικά του τα παραμύθια. Αν ανοίξεις λοιπόν οποιαδήποτε ώρα την τηλεόραση δεν ακούς ειδήσεις αλλά διαψεύσεις και αναπόδεικτες συκοφαντίες των πολιτικών μας, οι οποίοι ανακάλυψαν και τη λαϊκή δύναμη των κουτσομπολίστικων  εκπομπών, μέσω των οποίων έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα διείσδυσης στις λαϊκές μάζες.

‘Ετσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω και εγώ παραμύθια, με την ειδοποιό διαφορά ότι είναι αληθινά και δεν συκοφαντούν κανένα. Σήμερα θα σας διηγηθώ μια ιστορία που έχει σχέση με κατσαρίδες, τις οποίες πάντα σιχαινόμουν και αναζητούσα τρόπους να τις εξοντώσω.

Τελικά απέτυχα παταγωδώς και αυτό μου το έδειξαν οι ίδιες που αγνοούσαν την παρουσία μου και άρχισαν να κάνουν και πτήσεις γύρω μου.  Εδώ, αποδέχτηκα την ήττα μου [ σημειωτέον ότι ζω με ενοίκιο στον 4^ο όροφο , σε ένα σύγχρονο σπίτι, με καθαρό περιβάλλον] και σκεπτόμουν τρόπους να τις αποφύγω με κάτι αποτελεσματικότερο  – χωρίς να προσβάλω τους κανόνες προστασίας της υγιεινής του περιβάλλοντός μου.

Αργότερα διαπίστωσα ότι είχαν περιοριστεί σε αριθμό αλλά είχαν τεράστιο για το είδος τους μέγεθος και ιδιαίτερα ότι δεν περπατούσαν αλλά πετούσαν από τοίχο σε τοίχο του υπνοδωματίου μου, σε τέτοια συχνότητα που ‘’ αποδέχτηκα τη συγκατοίκηση μαζί τους’’. Όλη αυτή η ιστορία με έκανε να ‘’λυπάμαι’’ να τις σκοτώσω , σκεπτόμενος ότι θα βαρεθούν και θα φύγουν μόνες τους, αφού δεν άφηνα  τίποτα εκτεθειμένο και θα αναζητούσαν τη φιλοξενία κάποιου άλλου διαμερίσματος με λιγότερους κινδύνους για τη ζωή τους.

Εκείνες όμως επέμεναν και τις τελευταίες  ημέρες τις εύρισκα και στα κλινοσκεπάσματα μου, που φρόντιζα να είναι πάντα καθαρά και απέφευγα να τρώω οτιδήποτε στο κρεβάτι μου. Ούτε αυτό όμως επέφερε οποιαδήποτε αλλαγή στη στάση τους και σκέφθηκα μήπως  –ύστερα από τόσες προσπάθειες να τις απομακρύνω- κάποια και μάλλον η πιο μεγάλη με ‘’ερωτεύθηκε’’. Μόνο στον έρωτα κάνουμε τέτοιες θυσίες και επειδή δεν γνωρίζω το φύλο της, αποφεύγω βία εναντίον της, με τον φόβο  να μη χαρακτηριστώ ομοφοβικός. Άκουσα ότι τελευταίως υποβλήθηκαν και μηνύσεις για ομοφοβία και  ‘’άντε να αποδείξεις ότι αναφέρεσαι σε κατσαρίδα – οπότε σε κυνηγούν οι γυναικείες οργανώσεις- ή κατσαρίδο, οπότε επεμβαίνει η λοάτκι κοινότητα για ομοφοβία.

Το τελευταίο μου θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο που άκουσα στη Γιουγκοσλαβία  για την περίοδο της Ουγγρικής εξέγερσης του 1956 κατά του καθεστώτος. Τότε Γιουγκοσλάβοι αγρότες είδαν ένα λαγό να πέφτει κατάκοπος από το τρέξιμο δίπλα τους και προσπάθησαν να τον συνεφέρουν, ρωτώντας τον γιατί έτρεχε. Εκείνος τους απάντησε ότι έρχεται από την Ουγγαρία όπου το καθεστώς άρχισε εκκαθαρίσεις. Μα εσύ είσαι λαός του είπαν οι αγρότες για να τον καθησυχάσουν.Αυτό το ξέρω αλλά φοβάμαι ότι μέχρι να το αποδείξω θα με έχουν συλλάβει.

Παλιό και ίσως κρύο το ανέκδοτο, θα μου πείτε, αν όμως ζούσατε στις  χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ της εποχής, θα μπορούσε να σας συμβεί το χειρότερο. Ζητώ συγγνώμη για όσους τυχόν ενόχλησα, θα απαντήσω όμως με τη γνωστή ρήση του Θεμιστοκλή ‘’ πάταξον μέν, ἄκουσον δέ ‘’.

Επαναβεβαιώνω ότι όλα τα παρατιθέμενα στοιχεία , ακόμα και η παλιά γραφή του ρητού είναι απολύτως αληθινά.     Αντώνης