Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΩΝ ΕΧΘΡΩΝ

           Η  ποδοσφαιροποίηση  της  πολιτικής

Στη  χώρα μας υπήρχε πάντα η τάση μίμησης και ανάμιξης ενίοτε της πολιτικής στο ποδόσφαιρο όπως και το αντίθετο, αφού ο ‘’βασιλιάς’’ των σπορ προσπόριζε σημαντικά πολιτικά οφέλη  στους επιδεικνύοντες την προτίμηση ή και τη βοήθειά τους, σε μεγάλους και δημοφιλείς ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Σε κάποιες εποχές μάλιστα, πολιτικής εκτροπής ή έντονης κομματικοποίησης, οι πολιτικοί μας δεν άφησαν να χαθούν ευκαιρίες χαριστικών πράξεων, διαγραφής χρεών, υπαγωγής σε ειδικές διατάξεις και άλλες διευκολύνσεις με το αζημίωτο. Οι οπαδοί των ομάδων αναγνώριζαν τη φίλια πολιτική προσφορά τους και ανταπέδιδαν  ‘’αυτοβούλως’’ με το ψηφαλάκι τους. Αυτό  ήταν κοινό μυστικό και ίσχυε ιδιαίτερα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, χωρίς να λείπουν ανάλογες  παρεμβάσεις σε θέματα των επαρχιακών ομάδων.

Επειδή η πολιτεία ανέκαθεν είχε τη δυνατότητα παρεμβάσεων, δια των οργάνων της, αποφάσιζε – πέραν των οικονομικών ‘’ρυθμίσεων’’ -  την αύξηση του αριθμού ομάδων στις διάφορες  κατηγορίες, φημολογείτο δε και παρέμβαση στην κατάκτηση τίτλων, ακόμα δε και διεθνών ‘’διευκολύνσεων’’. Τη μερίδα του λέοντος , στη συγκεκριμένη εύνοια,  είχαν και έχουν  οι ‘’μεγάλες’’ ομάδες και εκείνες με ιδιαίτερο τοπικό πολιτικό ενδιαφέρον και ας μη στρουθοκαμηλίζουν κάποιοι νεόκοποι διώκτες της διαφθοράς, με τους αυτεπάγγελτους εισαγγελείς τους. Αν πράγματι τους ενδιαφέρει η ουσία ας στραφούν στη δικαιοσύνη, παραπέμποντας εκεί κάθε παρεκτροπή.

Επειδή το κύριο θέμα μας δεν είναι το ποδόσφαιρο,  αλλά η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής,  θα περιορισθώ στην απλή αναφορά της  πρακτικής των παραγόντων και στο κυνήγι ‘’μαγισσών’’, για να καλύψουν τις όποιες αδυναμίες τους και την ποδοσφαιρική τους ένδεια Ο ευκολότερος τρόπος για να γίνει πιστευτή μια τέτοια διαδικασία, είναι η δημιουργία εχθρών, που ‘’επιβουλεύονται’’ συστηματικά τα δικά τους συμφέροντα, για να αδικήσουν την ομάδα τους . Αυτό άλλωστε είναι ευκολότερο από το να στελεχώσουν καλύτερα την ομάδα τους, να επενδύσουν περισσότερα σε ανθρώπινο δυναμικό και χρήματα και  να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα κατά πρόσωπο.

            Στη λογική αυτή λοιπόν κινούνται κατά καιρούς και οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, επικαλούμενες πάντα τους κακούς ξένους που ‘’επιβουλεύονται’’ τα εθνικά μας συμφέροντα, συνεχώς και αδιαλείπτως Μας δίνουν την εντύπωση ότι οι ‘’κακοί’’ ξένοι ακόμα και στον ύπνο τους καταστρώνουν σχέδια πως θα  βλάψουν την Ελλάδα. Έχω ακούσει πολιτικούς μας όταν  βγαίνουν από την αίθουσα διεθνών διασκέψεων , μετά την υπογραφή κάποιας συμφωνίας, να την κατακρίνουν ή να ισχυρίζονται ότι πιέστηκαν να την υπογράψουν. Ε! λοιπόν, ας γίνει σε όλους γνωστό, ότι κανείς δεν πιέζεται με το πιστόλι στον κρόταφο για μια υπογραφή, αλλά επιλέγει με μοναδικό κριτήριο τις διεθνείς υποχρεώσεις και  τα συμφέροντα της χώρας και κυρίως  τις πολιτικές ισορροπίες που ισχύουν εκάστοτε.

Ας μιμηθούμε κάποτε τους ‘’κακούς’’ αυτούς ξένους που υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα και ας κάνουμε και εμείς το ίδιο για τα δικά μας, αλλά πάντα στα πλαίσια που ορίζουν οι διεθνείς κανόνες και οι καθιερωμένες διαδικασίες. Κυρίως όμως, στα πλαίσια των πολιτικών ισορροπιών που προανέφερα, που  δεν επιτρέπουν να βρίζουμε ανοιχτά εκείνους με τους οποίους διαπραγματευόμαστε και μάλιστα όταν είναι και δανειστές μας. Τα δάνεια αποτελούν δέσμευση ακόμα και της κυριαρχίας  και καλόν είναι να προσέχουμε τους όρους σύναψης και εξόφλησης ,  και τη διάρκεια της εξυπηρέτησης τους. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

            Τελευταία και αφού απέτυχαν ή κρίθηκαν αναποτελεσματικοί οι κομματικοί λεονταρισμοί, τους περιορίσαμε στην εσωτερική χρήση και κάνουμε την ‘’πάπια’’ εκτός της χώρας, αποδεχόμενοι ό,τι μας σερβίρουν ,δηλώνοντας εγγράφως και ενυπογράφως ότι ‘’δεν θα το ξανακάνουμε’’. Αυτό θυμίζει  αλήστου μνήμης εποχές, που υπογράφαμε δηλώσεις μετανοίας. Για να αποφύγουμε δε  τις ενδεχόμενες αντιδράσεις από το πόπολο ,που άρχισε να ξυπνάει από τον λήθαργο της ψευδολογίας, φορτώνουμε όλα τα στραβά στους κακούς δανειστές μας,’’ που έχουν το θράσος να ζητούν πίσω τα λεφτά τους’’,  για τα οποία έχουμε υπογράψει σχετικές συμφωνίες. Έως εδώ σύνηθες είναι στη χώρα μας, αλλά εσχάτως προχωρούμε  και στη φίμωση των ΜΜΕ, που θυμίζουν τα στραβά και ανάποδα της πρώτη φορά αριστεράς. Αφού λοιπόν τους ‘’ξεμπρόστιασε’’  το Συμβούλιο της Επικρατείας, εξαφανίζοντας τον Νόμο Παππά, προσπαθούν τώρα να τοποθετήσουν κομματικό  ‘’Επίτροπο’’ στο ‘’φαύλο’’ συγκρότημα του ΔΟΛ – με τα παράνομα δάνεια – όπως οι ίδιοι τα αποκαλούσαν. Επιβάλλουν δηλαδή μια έμμεση παρέμβαση στον Τύπο, ώστε να μη μαθαίνουν οι ‘’μουζίκοι’’ της χώρας την πλήρη παράδοση της κυριαρχίας, προκειμένου να μας δώσουν χέρι βοήθειας , για να κρατηθούν οι θώκοι. Να δείτε ότι στο τέλος θα τα φορτώσουν όλα στους δεξιούς εταίρους τους   και καλά να πάθουν οι τελευταίοι, αφού συμμερίστηκαν την αριστερή ηθική ή εξαγόρασαν τις καρέκλες τους, σε βάρος όχι μόνο της ιδεολογίας τους αλλά και του δημόσιου συμφέροντος.

            Καταλήγω με μια –  αφελή λόγω γήρατος – απορία μου και περιμένω απάντηση. Αν όλα αυτά τα προοδευτικά που συμβαίνουν τα δύο τελευταία χρόνια , επιδεινούμενα συνεχώς, είχε την ατυχία να τα εφαρμόσει μια [οποιαδήποτε] άλλη Κυβέρνηση, τι θα είχε απομείνει όρθιο στην Αθήνα και ολόκληρη τη χώρα;

Αντώνης Ταρνανάς

ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ

                          [Αναζήτηση της Αλήθειας]

            Επανερχόμενος,  στον πολιτικό σχολιασμό της επικαιρότητας, ύστερα από την μονομερή προσωπική μου ‘’ανακωχή’’, αναζητούσα το θέμα που θα με οδηγήσει  ομαλότερα στην επαναφορά μου στη σημερινή  ελληνική πραγματικότητα. Την αφορμή  μου  έδωσαν οι τελευταίες  κυβερνητικές ανακοινώσεις και οι προτροπές φίλων μου, με την ευκαιρία των ευχών τους για τη χθεσινή μου  γιορτή, ‘’ συνέχισε να λες  την αλήθεια’’. Ε! λοιπόν, αυτό θα κάνω, με όσο διαθέτω ακόμα θάρρος  και γενναιότητα.

  Το θάρρος μόνο δεν αρκεί, διότι δημιουργείται στους ανθρώπους και από επιτηδειότητα,  οργή, μανία ή  και ’’δύναμη’’, στοιχεία που στο σύνολό τους δεν  διαθέτω ή και  αρνούμαι να με προσδιορίζουν. Η γενναιότητα όμως  – κατά τον  Σωκράτη – ‘’είναι η κίνηση της ψυχής και του σώματος’’. Στην ηλικία μου το δεύτερο καθίσταται όλο και λιγότερο εφικτό και συνεπώς,  επιστρατεύω την όση μου απέμεινε ψυχική δύναμη για να φωνάξω  την δική  μου αλήθεια, μήπως και  άλλοι διαπιστώσουν κάποια  δική τους ταύτιση. Σκοπός μας πρέπει να είναι  το δίκαιο και όχι τι μας συμφέρει, όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι  σύγχρονοι γκεμπελίσκοι. Θέλουν έτσι να μας καταστήσουν ‘’ιδανικούς αυτόχειρες’’ και ενεργούμενά τους, στην προσπάθεια για  την εξασφάλιση της καρέκλας και της συνεπακόλουθης κουτάλας . Αδιαφορούν  πλέον  και  για το    εθνικό συμφέρον, στο όνομα του οποίου  ‘’εξαγόρασαν’’ και τη λαϊκή  ψήφο και εμπιστοσύνη , εκμεταλλευόμενοι την παροιμιώδη ευπιστία, του  μαστιζόμενου από την ύφεση ελληνικού λαού, τάζοντας ‘’λαγούς με πετραχήλια’’.

 Είναι ικανοί και σίγουρα πια και διατεθειμένοι, να δώσουν τα πάντα στους πάντες, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, όσα περί  ηθικής και των δήθεν κόκκινων γραμμών, μας έλεγαν μέχρι πρότινος. Ο ‘’ σκοπός  αγιάζει τα μέσα’’ και μας προετοιμάζουν για την  ‘’τελική φάση’’ της κατρακύλας , επικαλούμενοι το δικό μας συμφέρον , για να δεχθούν όσα μετά βδελυγμίας  αποκήρυσσαν  [κόφτης και μετά το 2018 και άλλα σχετικά].  Ξαναγυρίζουν δηλαδή στα παλιά τους κόλπα, που είχαν δήθεν  παραμερίσει προσωρινά, ‘’ρίχνοντας στάχτη στα μάτια’’  των αιώνιων  αφελών. Ξέρουν καλά τις αδυναμίες μας και με τους ειδικούς τους ‘’ινστρούχτορες’’, προσπαθούν να επανακτήσουν τη χαμένη τους ‘’αίγλη’’. Τώρα όμως  -ελπίζω- ότι τους μάθαμε και εμείς και δεν ξαναπέφτουμε στη ‘’φάκα’’ που μας είχαν στημένη. Η  διαφορά είναι ότι η προσκόλλησή τους στη ‘’γλυκιά’’ εξουσία , δίνει πρόσθετα κίνητρα για  να κρατηθούν σ’ αυτή, έστω και με τα δόντια. Εδώ επικαλούμαι τον Κωστή Παλαμά, που προφητικά περιγράφει τη σημερινή μας κατάντια.

           

Έτσι λοιπόν πορεύονται οι ηγέτες μας, γιατί αυτό τους επιβάλλει το δικό τους ’’νιτερέσο’’, που συμπτωματικά βολεύει και τους δανειστές μας, αλλά εμείς τι κάνουμε; Θα παίξουμε και πάλι το παιχνίδι τους, με τις αντισυνταγματικές μονιμοποιήσεις συμβασιούχων [που θα καταπέσουν  προφανώς  στα δικαστήρια από άτομα που έχουν τα προσόντα και το νόμιμο συμφέρον] και τους παράνομους διορισμούς, ενώ τα νοσοκομεία μας στενάζουν από έλλειψη προσωπικού; Καταφεύγουν στον  έσχατο λαϊκισμό για να προσεγγίσουν το ‘’θυμικό’’ μας , αφού έχουν χάσει πια όλα τα λοιπά ερείσματα και κυρίως το ηθικό  τους αφήγημα.

Ενδεικτικά σημειώνω ότι,  ενώ ο κ. Ψυχάρης δικάζεται και μένει ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους – πλην της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα - την ίδια ώρα  η δημοκρατική ΑΥΓΗ καπελώνει τον ΔΟΛ, αφού ο  πρώην βουλευτής του Σύριζα και μέχρι χθες  πρόεδρος της Αυγής κ. Μουλόπουλος, αναλαμβάνει να σώσει τον Δημοσιογραφικό  αυτό Οργανισμό . Όλα αυτά τα  ευτράπελα και ‘’ηθικά’’ νέου τύπου, στηρίζονται όχι μόνο από τα κομματικά στελέχη του Σύριζα αλλά και από τον Πρόεδρο της Βουλής , που ένοιωσε την ανάγκη  να προβεί σε προσωπική δήλωση αριστερής  ηθικής. Τι άλλο έχουν να δουν τα μάτια μας, με την αριστερο-δέξια αυτή κομματική συμπόρευση;

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, βλέπουμε τελευταία και μια νέα προσπάθεια ‘’αναπαλαιωμένης ανανέωσης’’ της κεντροαριστεράς. Μα για όνομα του Θεού, μπορεί η λογική μας να στέρεψε και, η ανάγκη να μας στερεί τη δυνατότητα ελιγμών και ορθής σκέψης, λίγη αισθητική όμως δεν βρέθηκε; Είδα σε μια φωτογραφία πολλά από  τα φθαρμένα υλικά - που δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να μετακομίσουν  στον Σύριζα -  μεταξύ των οποίων και εκείνους που οδήγησαν τη χώρα στο ΔΝΤ και σκέφθηκα ότι λόγω ηλικίας μπορεί και να βρίσκομαι σε κατάσταση άνοιας ή ότι ‘’μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’. Εύχομαι ειλικρινά να συμβαίνει το πρώτο, που το θεωρώ περισσότερο φυσιολογικό ,έστω και προσωπικά δυσάρεστο, παρά το δεύτερο που   οι βλαπτικές του συνέπειες αφορούν το εθνικό σύνολο. Κάποιος με  κοινό νου δεν έχει απομείνει σ’ αυτή τη χώρα;

Ας σταματήσουν  επί τέλους οι  παραστάσεις εντυπωσιασμού  και επιδείξεων, που δεν περιποιούν τιμή για κανένα και ασχοληθείτε, έστω και για  λίγο,  με τα απλά και πρακτικά  πράγματα, διότι οι ευκαιρίες που μας απομένουν ελαχιστοποιούνται. Kυρίες και κύριοι αρμόδιοι χανόμαστε και αυτό δεν αποτελεί πια προφητεία, αλλά τη σκληρή ελληνική πραγματικότητα, που κάποιοι από σας προσποιούνται ότι δεν βλέπουν. Καταλάβετε ότι τελικά,  δεν έχει σημασία αν φταίμε περισσότερο  εμείς ή οι κακοπροαίρετοι ξένοι, αφού   εμείς επικαλεσθήκαμε και συνεχίζουμε να επικαλούμαστε a la carte, να ‘’ τη βοήθειά τους’’.   Αντώνης Ταρνανας

ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ

     [Από τον Δελαπατρίδη του χθες στον Σώρρα του σήμερα]

Αυτός  ο λαός , ο δικός μας, δεν διδάσκεται ποτέ από τα παθήματά του,   είναι πάντα αφελής και εύπιστος, στα κελεύσματα που χαϊδεύουν τα αφτιά του. Ο αείμνηστος Άγγελος Βλάχος, σε μια στροφή του ποιήματός του [ η γη της Ελλάδος ]  γράφει . ‘’Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία; Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς’’.

Με τους στοίχους του αυτούς ο ποιητής αναφέρεται σε μια χώρα φαιδρή και ανίκανη στην αντιμετώπιση των μικρών ή μεγάλων προβλημάτων. Η Ελλάδα, από γη της επαγγελίας, κατάντησε η χώρα της ευπιστίας, της αναξιοκρατίας και ο παγκόσμιος περίγελως , όπου βρήκαν πρόσφορο έδαφος, νέοι σαλτιμπάγκοι, ληστές τραπεζών που αυτοχαρακτηρίζονται ‘’επαναστάτες’’,  επίδοξοι σωτήρες, και μάγοι της οικονομίας, που υπόσχονται διαγραφή του χρέους ή κόκκινες γραμμές που σπεύδουν να τις ‘’ξεβάψουν’’ στο βωμό της ιδεοληπτικής  ηθικής της   καρέκλας τους. Στο λίκνο της δημοκρατίας του Περικλή, που έκτιζε Παρθενώνες και των αρχαίων σοφών, που εξακολουθούν να δίνουν τα φώτα του πολιτισμού σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, βρίσκει  την πλήρη   εφαρμογή της  η νέα  έκφραση της ΑΔΕΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Πρόκειται για την απόδοση στα ελληνικά της γαλλικής λέξης ‘’inaptocratie’’, που εφηύρε το μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Jean d’ Ormesson και αποδίδει  τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, σε όλο της το μεγαλείο! Ο ορισμός της λέξης είναι : ‘’ Σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι λιγότερο ικανοί να ηγηθούν, εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράγουν και στο οποίο σύστημα, τα λιγότερο ικανά μέλη της κοινωνίας, επιβιώνουν, πετυχαίνουν και επιβραβεύονται με αγαθά και υπηρεσίες, που πληρώνονται από τον κατασχεθέντα πλούτο ενός ολοένα και συρρικνούμενου αριθμού παραγωγικών ατόμων’’. Εδώ θα μπορούσα να παραθέσω μια ατέλειωτη λίστα πολύ συγκεκριμένων παραδειγμάτων, αλλά το θεωρώ ‘’πλεονασμό’’, αφού τα ξέρουμε όλοι μας και απλά σιωπούμε. Σιωπούμε είτε γιατί προσπαθούμε να βρούμε μια θέση και για μας , είτε γιατί  τεχνηέντως  μας έχουν πείσει για τους κακούς ξένους και την  ‘’ειδική ελληνική κατάσταση’’. Οι πράγματι κακοί αυτοί ξένοι φροντίζουν τα συμφέροντα τους, κάτι που εμείς συστηματικά αποφεύγουμε  και δεν μας εμπιστεύονται, αφού άλλα λέμε και άλλα κάνουμε Οι φίλοι μας όμως οι Γάλλοι, που μας ξέρουν καλά και από παλιά, εφευρίσκουν νέες λέξεις για να περιγράψουν το χάλι μας, που ατυχώς τείνει να γίνει και δικό τους λίαν προσεχώς.

Η φαιδρότητα του Δελαπατρίδη, στα μέσα του περασμένου αιώνα, που απλά  προκαλούσε τη λαϊκή  θυμηδία και  την ιλαρότητα της αθηναϊκής κοινωνίας, χωρίς βλαπτικές συνέπειες  για το λαό και τη χώρα, έχει πάρει μαζοχιστικές τάσεις. Φθάσαμε στο σημείο  να υμνούμε τον Δία και τον Εωσφόρο του κ. Σώρρα, με τα 600 δις και ένα λαό ολόκληρο να σέρνεται πίσω του, πληρώνοντας εγγραφή για τη συμμετοχή του στις νέες αυτές λατρευτικές τελετές. Το φαινόμενο φέρνει στη μνήμη μας την εποχή του ‘’Χρηματιστηρίου’’ , με το άνοιγμα γραφείων και στο πιο μικρό χωριό και τις χαμένες περιουσίες των όψιμων ‘’οικονομισάριων’’.

Είναι τραγικό να μη μαθαίνουμε από τα τόσα παθήματά μας στο παρελθόν και   να υιοθετούνται τέτοιες καταστάσεις από μορφωμένα άτομα, ιερωμένους [έστω και αιρετικούς], δημάρχους , ακόμα  δε και  ευνοϊκές αποφάσεις δικαστηρίων. Θα επαναλάβω την τετριμμένη ρήση γνωστού συγκυβερνήτη της χώρας μας ‘’ ότι σίγουρα μας ψεκάζουν’’, ελπίζοντας ότι θα σεβαστεί την ηλικία μου και δεν θα μου κάνει μήνυση. Αν συνεχίσουμε έτσι θα μας αμφισβητήσουν και  δικαίως, ακόμα και τη γνησιότητα της ‘’καταγωγής’’ μας.

Την ίδια στιγμή, που συμβαίνουν όλα τα φαιδρά αυτά φαινόμενα, η χιονοθύελλα έχει παραλύσει ολόκληρη τη χώρα, τα τρένα σταμάτησαν να λειτουργούν [ 4 σε μια μέρα], οι πρόσφυγες αλλά και οι γηγενείς  εγκαταλείφθηκαν στην παγωνιά. Ακόμα και το αλάτι  στη Θεσσαλονίκη ‘’ πάγωσε’’ και η χώρα μας ακολουθεί τον τριτοκοσμικό της δρόμο, χωρίς να βρεθεί κάποιος να ζητήσει συγγνώμη για όλα αυτά που μας συμβαίνουν.  Αναλαμβάνουν  - για τους τύπους – την πολιτική ευθύνη χωρίς να ακολουθούν τα επόμενα βήματα που πρέπει ν την συνοδεύουν. Αν – παρ΄ελπίδα – θρηνήσουμε θύματα από την ‘’εσκεμμένη’’ αδιαφορία μας, θα υπάρξουν και άλλου είδους ευθύνες που δεν θέλω να διανοηθώ και που η προσωπική μου ηθική δεν επιτρέπει. Τελικά όμως φαίνεται ότι και η ηθική έχει χάσει τη μονοσήμαντη νοηματική της μοναδικότητα και υποτάσσεται πλέον στους κανόνες της σύγχρονης σχετικότητας. Αντώνης Ταρνανάς

ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

Αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω  τον ίδιο τίτλο, αφού δεν βρίσκω καταλληλότερο, για να επαναλάβω αποσπάσματα άρθρων μου του Φεβρουαρίου του 2016, τα οποία είχα κοινοποιήσει και σε επώνυμους δημοσιογράφους. Δεν κάνω εκβιασμό αλλά υψώνοντας κραυγή αγωνίας για τους δεινοπαθούντες πρόσφυγες – μετανάστες, που η ατυχία τους οδήγησε στη χώρα μας, θα αναγκασθώ να τους αναφέρω  με τα ονόματά τους. Τότε, ίσως και δίκαια, σνομπάριζαν τη φωνή ενός γέροντα που δεν ανήκε στο σινάφι τους , σήμερα όμως, που άρχισαν να χάνονται ζωές  από την κακοκαιρία, οι τύψεις τους θα γίνουν ερινύες. Τότε απλά ψέλλιζαν κάποιες λεξούλες παρηγοριάς, για να τα έχουν καλά ‘’ και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ’’. Κρατούσαν απλά αιδήμονα σιωπή για να δείξουν  την φαινομενική τους αντικειμενικότητα και την εξασφάλιση της ανάλογης ‘’κρατικής’’ εύνοιας.

Αγαπητοί συνέλληνες, παγώνουμε μέσα στα σπίτια μας και διαμαρτυρόμαστε δίκαια για τις τιμές πετρελαίου και την οικονομική μας ανέχεια που περιορίζει τη δυνατότητα διατροφής και θέρμανσης. Μπορεί κάποιος  ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ να διανυκτερεύσει σε μια σκηνή από αυτές που ‘’φιλοξενούνται’’ οι ατυχείς που αναζήτησαν ή μπορεί και να προκλήθηκαν να βρουν τη σωτηρία τους στη χώρα του φιλόξενου Δία; Πού είναι η κυρία Τασία που τους καλούσε να λιάζονται στις πλατείες μας;  Αιδώς κυρίες και κύριοι υπεύθυνοι. Πάρτε τους στα σπίτια σας, δώστε τους μέρος των παχυλών προσωπικών αποδοχών σας, κάνετε ό,τι νομίζετε, ή ‘’κόψτε το λαιμό σας ΄΄, για να σταματήσετε το μαρτύριό τους. Στιγματίζεται ολόκληρη η χώρα και εσείς περί άλλα τυρβάζετε, με προσχήματα τους κακούς ξένους που δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και τόσα άλλα φαιδρά. Οι κακοί ξένοι υπάρχουν, αλλά η ιδεοληψία και η απρονοησία σας έφερε στη χώρα μας κάποιες χιλιάδες δυστυχών πλασμάτων και κυρίως παιδιών και έχουμε ακέραια  την ευθύνη για τις ζωές τους. Αν δεν μπορείτε να τους σώσετε, προχωρήστε στην ‘’ευθανασία’’ τους ,τώρα αμέσως  ή μετακομίστε οι ίδιοι στις σκηνές τους για να αποδείξετε στην πράξη την δήθεν ηθική σας υπεροχή.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν τα αποσπάσματα των σχετικών άρθρων μου του Φεβρουάριου του 2016.

                   ‘’’’             Ψίθυροι καρδιάς

Είναι ντροπή για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον δήθεν πολιτισμένο κόσμο ολόκληρο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στις μέρες μας θα ξαναβλέπαμε στρατιές ‘’ξυπόλυτων’’ ανθρώπων να κυκλοφορούν ομαδικά και στους ελληνικούς δρόμους, αστικούς και υπεραστικούς. Εγώ που έζησα τα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, την πείνα και την εμφύλια αιματοχυσία και περπάτησα ο ίδιος παγωμένος και ανυπόδητος στους χωματόδρομους της εποχής, μπορώ να καταλάβω καλύτερα από άλλους τη συμφορά που αντιμετωπίζουν οι ατέλειωτες αυτές κινούμενες ανθρώπινες μάζες. Λυπάμαι αλλά κυρίως ντρέπομαι για το θέαμα που παρουσιάζουν οι δρόμοι της φιλόξενης πατρίδας μας, παρά τα όσα σε ιδιωτικό επίπεδο έπραξαν οι νησιώτες μας στους πρώτους χώρους υποδοχής. Ντρέπομαι γιατί δεν μπορεί να υπάρχει καμιά δικαιολογία για όσα βλέπουν τα μάτια μας τις τελευταίες ημέρες, χωρίς εμείς – ο λαός- να μπορεί πια να προσφέρει βοήθεια. Φταίνε πολλοί και διάφοροι, φταίνε οι ευρωπαίοι και η οργανωμένη Ευρώπη που δεν κατάφερε να εφαρμόσει ούτε τις αποφάσεις της, φταίνε κάποιες  ‘’ευρωπαϊκές’’ χώρες που θέλουν να εφαρμόσουν δική τους προσφυγική πολιτική , κατά πως τους συμφέρει – έξω από ειλημμένες αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων- φταίνε οι ‘’μικρομέγαλες’’  χώρες των Βαλκανίων που προσπαθούν να επωφεληθούν από τα δικά μας αδιέξοδα και εμείς προσποιούμεθα ότι δεν φταίμε και δεν υπολογίζουμε και τις αναμενόμενες συνέπειες. Φταίμε και εμείς λοιπόν και ας αφήσουμε κατά μέρος τις όποιες δικαιολογίες για τους  πράγματι ‘’κακούς’’ μας συμμάχους στην Ευρώπη, που από πέρυσι το Γενάρη τους απειλούσαμε ότι αν δεν δεχθούν τους όρους μας θα τους διαλύσουμε, περιγράφοντας και τον τρόπο που θα το επιδιώξουμε αυτό. Πως θα αποδείξουμε τώρα ότι δεν το εννοούσαμε, όταν μάλιστα καταστήσαμε εχθρικές και φίλες μεσογειακές χώρες και  όταν κλείναμε το μάτι προς την πλευρά των δυστυχισμένων μεταναστών και ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου; Να ξαναθυμίσω το ‘’λιάσιμο’’ της πλατείας Βικτωρίας, όπως  μας έλεγε η Κυρία Τασία [;] Δεν θέλω να την αδικήσω, αλλά το προτιμώ από το να αδικήσω τη όποια μου έμεινε προσωπική λογική. Χάσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια και σχεδόν τα πάντα τον  διανυόμενο τελευταίο, ας μας επιτρέψουν να κρατήσουμε τουλάχιστον την ανθρώπινη υπόστασή  και σκέψη μας.

Σε προηγούμενο άρθρο μου έγραφα ότι πολύ σύντομα που θα ‘’σφίξουν’’ τα βόρεια σύνορά μας θα μας μείνουν και τα hot spots και οι αμέτρητοι αυτοί δυστυχισμένοι, που η μεγαλύτερη ατυχία τους είναι ότι ‘’ξέπεσαν’’ σε μια ανίκανη και ανήμπορη να προσφέρει βοήθεια, χώρα. Όσοι δεν μπορούν και ενδεχομένως ‘’δεν θέλουν’’ να βρουν λύση στο πρόβλημα ,αισθανόμενοι μικροί ή και αντίθετοι για μια τέτοια λύση, ας απαλλάξουν τη χώρα από την παρουσία τους. Αρκετό κακό πέτυχαν με τους πειραματισμούς τους, σκέψου να θελήσουν να εφαρμόσουν και τις διακηρυγμένες αρχικές αντιευρωπαϊκές τους θέσεις και  μαρξιστικές επαγγελίες. Βρισκόμαστε ήδη de facto έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα, έχουν ήδη αρχίσει οι πρώτες αμφισβητήσεις του βυθιζόμενου από μετανάστες Καστελόριζου από τους Τούρκους, οι οποίοι επί πλέον δεν αποδέχονται ούτε τα όσα έχουν συμφωνήσει για τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, οι αγρότες συνεχίζουν τις ‘’δίκαιες’’ διεκδικήσεις τους και η χώρα έχει πλήρως παραλύσει, ενώ η κυβερνητική εκπρόσωπος προβάλλει  οικονομικά και άλλα ‘’σκάνδαλα’’ των αντιπάλων της Κυβέρνησης, αντί να στείλουν αμέσως τις όποιες υποθέσεις στον εισαγγελέα . Με όλα αυτά πως μπορούμε να ελπίζουμε σε επίλυση των προβλημάτων  της χώρας; Με ποιο τρόπο και με ποιους αρμόδιους θα βρούμε τις λύσεις στα ατέλειωτα προβλήματα που σωρεύτηκαν στην Ελλάδα αυτών των ημερών; Ποιος μπορεί πλέον να εμπιστευτεί την όποια λύση, αφού οι αρμόδιοι περί άλλα τυρβάζουν, αντί να ασχοληθούν με όσα μας πνίγουν και πνίγουν μαζί μας τις δεκάδες χιλιάδες των δυστυχισμένων ξένων που η ατυχία τους έριξε στη χώρα μας; Προσωπικά δεν αντέχω να βλέπω αυτά τα παιδικά ματάκια να κλαίνε γιατί μου θυμίζουν και τα δικά μου δυστυχισμένα παιδικά χρόνια και το χειρότερο γιατί ‘’ όπως μας κατάντησαν’’ δεν μπορώ ούτε να τα βοηθήσω. ΄Αλλωστε ποιόν να πρωτοβοηθήσει κανείς, αφού ο αριθμός των δυστυχισμένων συνεχώς μεγαλώνει και εμείς , σαν χώρα, δεν ξέρουμε ακόμα που πάμε. Αντί να ομονοήσουν οι πολιτικοί μας, ψάχνουν να βρουν τις διαχωριστικές τους γραμμές και να περάσουν Νόμους που βολεύουν μονόπλευρα τα συμφέροντά τους. Είναι δυνατόν να ασχολούνται ο καθένας χωριστά για όσα τους χωρίζουν ,ενώ η χώρα βυθίζεται και να μη βρίσκουν τα ελάχιστα που συμφωνούν για να σωθεί ό,τι μπορεί ακόμα να σώσουμε; Συνέλληνες χανόμαστε σαν λαός και σαν έθνος και δεν φαίνεται ακόμα καμιά ελπίδα συγκεκριμένης αντιμετώπισης. Ένας δυστυχής που τον έκαναν Υπουργό μετανάστευσης, περιφέρεται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, προσπαθώντας να βρει όχι λύση πια  αλλά λόγια παρηγοριάς για μας και για τους δυστυχείς ξένους, αφού δεν προνοήσαμε και δεν μας εμπιστεύεται πλέον κανείς.

Στο Αιγαίο, στη θαλάσσια γειτονιά μας, πνίγονται καθημερινά με αποδεδειγμένη ανθρώπινη ευθύνη ,αμέτρητοι δυστυχείς και κατατρεγμένοι πρόσφυγες, μετανάστες ή φυγάδες και η διεθνής κοινότητα περιορίζεται σε λόγια , λόγια θερμά αλλά  και ρατσιστικά. Ο άνθρωπος , προκειμένου να υποστηρίξει τα ειδικά συμφέροντά του και να προστατεύει το ατομικό του σαρκίο, μετέρχεται πολλά και ποικίλα μέσα και γίνεται θηρίο, ξεχνώντας  απόψεις και αρχές. Ακόμα και κάποιοι επίσημοι από μας, κλείνανε κάποτε πονηρά το μάτι στην έλευση των μεταναστών και τους άφηναν να ‘’λιάζονται’’ στις πλατείες και να περιφέρονται για ‘’εξάσκηση’’ στους δρόμους.   Μιλούσαν, ακόμα και διαδηλώνοντας, για το γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο – ώστε να δείξουμε την προοδευτική μας υπεροχή και ανωτερότητα – αλλά όταν είδαν ότι δεν μας βγαίνει, αλλάξανε ρότα. Αφήνουμε  τους νησιώτες μας, τις εθελοντικές οργανώσεις, την εκκλησία και τους δυστυχείς λιμενικούς μας, να χειρίζονται τα δύσκολα,  και τους γείτονές μας να εισπράττουν τα τρία δις. Τι κακό είναι κι αυτό με μας; Ποτέ δεν είμαστε αυτό και εκεί που πρέπει αλλά ανακατεύουμε τα πάντα , αντί να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή τη θέση μας. Δεν μπορέσαμε να  ‘’πείσουμε’’  τους Ευρωπαίους ότι δεν είναι  αναγκαίο το πέρασμα –μέσω Αιγαίου- αφού μπορούσαν ‘’ αν τους ήθελαν αυτοί, να μεταφέρονται κατευθείαν από την Τουρκία μετά τις αναγκαίες   ταυτοποιήσεις τους. Τι τα θέλουμε πια τα  hot spots, μετά την ευρωπαϊκή  συμφωνία με τη γείτονα χώρα, αφού τελικά και αυτά και οι μετανάστες  θα μας μείνουν αμανάτι; Σε λίγο, θυμηθείτε, στην Ελλάδα θα βρεθούν αρκετές ακόμα χιλιάδες εγκλωβισμένοι [ και όχι τα καλύτερα παιδιά], αφού τα σύνορα της Ευρώπης θα δυσκολέψουν στα βόρεια όρια της χώρας μας, για να επιλέξουν μόνο όσους και όποιους επιθυμούν οι φιλεύσπλαχνοι Ευρωπαίοι και εμείς θα έχουμε επί πλέον την κατακραυγή τους διότι δεν θα μπορούμε να ελέγχουμε τις ‘’ ακραίες ‘’ κινήσεις τους. Ποιος μπορεί να αποκλείσει παντελώς ότι ‘’σκαρώνεται και κάποια μεθόδευση συνδυασμού του αριθμού των ‘’μεταναστών’’ στη χώρα μας, έναντι κάποιας μικρορρύθμισης του χρέους μας; Τότε ‘’ίσως’’ θυμηθούν και  κάποιες μ…κίες που μας ξέφυγαν εν τη ρύμη του λόγου και της υπερβολής, ότι θα τους στείλουμε τζιχαντιστές [που να τους βρούμε άλλωστε αφού ακόμα δεν έχουν μεταπηδήσει στη χώρα μας]. Σκέπτομαι αυτόν τον ηρωικό και ταλαίπωρο Υπουργό μετανάστευσης και συμμερίζομαι απόλυτα τη θλίψη του. Είναι  άμαθος με τα κόλπα και τα ψέματα της πολιτικής και βρίσκεται πάντα στα χάλια του, παρά την εμπειρία του από κακουχίες, ενώ όλοι οι άλλοι είναι μόνιμα ‘’ στα πάνω ‘’ τους και με σαρδόνιο γέλιο, σαν να τους λένε συνεχώς ανέκδοτα.

Παρακολούθησα χθες το βράδυ, την προγραμματισμένη για τις 18.30 που τελικά τα κατάφερε να αρχίσει στις 19.00 [ ούτε στην ώρα δεν είμαστε συνεπείς], συζήτηση μεταξύ των αρχηγών κομμάτων, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Πρώτον γιατί εξακολουθούμε να το λέμε κοινοβούλιο, αφού εκεί μάλλον βολεύονται παρά   βουλεύονται και μάλιστα  από κοινού. Ο καθένας τους απευθύνεται στους δικούς του ,για να εισπράξει και κάνα χειροκρότημα και να χαρεί η ψυχούλα του, λέει αυτά που έχει αποφασίσει να πει και πλέκει από πάνω το εγκώμιο του έργου που επιτέλεσε και θα συνεχίσει να επιτελεί. Αν κάποιοι δείχνουν δυσαρεστημένοι και δεν καταλαβαίνουν τις επιτυχίες τους, είναι κακό δικό τους, αφού ’’ ενθαρρύνονται από τα ύπουλα και προπαγανδιστικά κελεύσματα κάποιων δημοσιογράφων και των εργατοπατέρων’’ , τους οποίους δεν έχει σημασία ποιοι  εξέθρεψαν στο παλαιότερο και πρόσφατο παρελθόν.’’’’

ΤΕΛΙΚΗ ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ

[Λύση  ή  διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας;]

Η φράση του τίτλου είναι τόσο παλιά όσο και το ίδιο το πρόβλημα της Μεγαλονήσου. Κάθε φορά που ακούω ότι βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο τρέμω στην ιδέα των σχεδιασμών που γίνονται σε  βάρος της. Η Κύπρος, ευτυχώς και παρά τις αντιρρήσεις κάποιων , αποτελεί πλέον κρατική οντότητα και  μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Ως Κυπριακή δημοκρατία αποτελεί ανεξάρτητο αναγνωρισμένο κράτος και καλό είναι να προσέχουμε, όταν μιλάμε για λύσεις που αλλοιώνουν την διεθνή της υπόσταση. Είναι μια χώρα  με περισσότερες διεθνείς φιλίες από εκείνες της χώρας μας και όπως αποδείχτηκε, με  την έξοδό της από τα μνημόνια, με καλύτερη κρατική οργάνωση , διακομματική συνεννόηση και προσεκτικότερη εξωτερική πολιτική.

Η Ελληνική Κυβέρνηση, ο πατριωτισμός  της οποίας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, βρίσκεται σε δεινή διεθνή θέση. Έχει χάσει τα ερείσματά της και κυρίως εκείνα των εταίρων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίοι είναι συγχρόνως και δανειστές μας. Είναι δε γνωστό ότι τα χρέη περιορίζουν και την κυριαρχία και καλόν είναι να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε. Το χειρότερο είναι ότι έχει απολεσθεί και η εμπιστοσύνη των συμμάχων, λόγω των δήθεν ‘’επαναστατικών’’ μας ιδεοληψιών. Ποιοι λοιπόν μπορούν να μας εμπιστευθούν και έναντι ποίου ανταλλάγματος θα μας δώσουν τη στήριξή τους; Την ίδια ώρα τους καθυβρίζουμε επώνυμα και δημόσια για να ικανοποιήσουμε το ‘’πόπολο’’ και τους καταλογίζουμε ευθύνες, όχι μόνο για τις αδικίες που διαχρονικά έγιναν σε βάρος μας , αλλά και για  τις εσωτερικές μας διαχρονικές αβελτηρίες. Ας μείνουμε λοιπόν  στη διακομματική στήριξη των κυπριακών θέσεών , χωρίς ανάμειξη, διότι κινδυνεύουμε –και λόγω διεθνούς απειρίας- να εμπλακούμε στα ανατολίτικα  παζάρια με τον γείτονα Σουλτάνο και να μπούμε σε μεγαλύτερες περιπέτειες.

Η διεθνής πολιτική σκακιέρα έχει δούναι και λαβείν και εμείς , αυτή την περίοδο, εκλιπαρούμε ‘’ελεημοσύνη’’, αφού, όπως τα κάναμε, ξεφύγαμε από τα πλαίσια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και χάσαμε την έξωθεν ‘’καλή μαρτυρία’’. Οι ελάχιστοι ευκαιριακοί φίλοι μας [ κ.κ. Ολάντ, Ομπάμα και Ρέντσι] πρόλαβαν και  την κοπάνησαν ή συνταξιοδοτήθηκαν και μείναμε μόνο με τους υπόδικους της Λατινικής Αμερικής και τους Ποδέμος.

Ο Υπουργός μας των Εξωτερικών, στην πρόσφατη συνάντησή του με τον ομόλογό  του της Τουρκίας, δήλωσε ότι δεν βρήκαν σημεία επαφής. Με μεγάλη δε καθυστέρηση ανακαλύψαμε ότι στις ΗΠΑ ορκίζεται στις 20 του μήνα, νέος Πρόεδρος, τον οποίο, προεκλογικά, είχαμε δαιμονοποιήσει για να φέρουμε στην Ελλάδα – και αυτόν κατόπιν εορτής -  τον φίλα προσκείμενο κ. Ομπάμα. Ακόμα δεν έχουμε μάθει ότι στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν  δεδομένες φιλίες αλλά μια διαρκής συναλλαγή , ενίοτε χωρίς έλεος και λογική, με πρώτιστο κριτήριο τις διεθνείς  πολιτικές ισορροπίες και την εξυπηρέτηση πολιτικών  συμφερόντων και σκοπιμοτήτων.

Αυτό το κατανόησαν και οι ‘’κομμουνιστές’’ στην Κίνα και από τη μορφωτική επανάσταση του Μάο κατέληξαν  διαπρύσιοι κήρυκες της παγκοσμιοποίησης, αλλάζοντας έτσι τη ζωή των λαών τους. Εμείς την ίδια εποχή γυρίζουμε στην αποτυχημένη ‘’ριζοσπαστική’’ ρητορική, του Μάο, του Κάστρο και του Μαδούρο. Πόσο προοδευτική μπορεί να είναι μια ανάλογη πολιτική; Είδαμε στην πράξη ότι οι ξένοι αρνούνται να ‘’χορέψουν’’ στο ρυθμό των ζουρνάδων μας και υποχρεωθήκαμε να μετατρέψουμε  το  γενναίο ΟΧΙ σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ, τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε την πραγματικότητα; Ποτέ  δεν είναι αργά για να ομολογήσουμε τα λάθη μας και αν το θάρρος μας δεν φθάνει ως εκεί, τουλάχιστον να μην τα επαναλάβουμε διότι μας βλάπτουν όλους.

 Ας ομονοήσουμε λοιπόν διακομματικά για να βάλουμε ένα χεράκι για την εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό, που δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι κάποιοι παλαιότεροι δικοί μας, πολιτικά ανίκανοι και ‘’άσχετοι’’ έδωσαν την αφορμή στους Τούρκους, να εισβάλουν στο νησί και να ομιλούν σήμερα από θέση ισχύος . Ακόμα και τώρα όμως,  με όλες αυτές τις εμπειρίες, ο Πρωθυπουργός μας επιμένει στις  χωριστές ενημερώσεις των πολιτικών αρχηγών, απλά και μόνο για να τηρεί τα προσχήματα της ‘’εθνικής’’ συμπαράστασης, αντί να καθίσουν όλοι οι υπεύθυνοι στο ίδιο τραπέζι και να επιστρατεύσουν τις συνολικές συμμαχίες τους ,για να βοηθήσουμε τους αδελφούς μας Κύπριους. Αν δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να το κάνουμε αυτό, ας τους αφήσουμε μόνους τους να τα βγάλουν πέρα και αν δεν τα καταφέρουν θα έχουν και την αποκλειστική ευθύνη.  Εμείς – έστω και από πολιτική άγνοια και δογματισμό - τους βλάψαμε στο παρελθόν και πρέπει ‘’πάση θυσία’’ να  επανορθώσουμε, αποφεύγοντας την επανάληψη νέων λαθών. Αντώνης Ταρνανάς

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Με το θέμα αυτό ασχολήθηκαν κατά καιρούς, ποιητές και συγγραφείς,  που ύμνησαν και απόλυτα δίκαια, την ιδιαίτερη ευαισθησία της μάνας. Η γυναίκα από τη φύση της είναι γεννημένη για να αγαπά και σαν γίνει μάνα ξεχνά την ίδια την ύπαρξή της και αφιερώνεται – μέχρις αυτοθυσίας – στα παιδιά της. Οι ειδικοί  υποστηρίζουν ότι αυτό αποτελεί μια φυσική  αναγκαιότητα για την προστασία της μητρικής της ιδιότητας  και τη διαιώνιση του είδους, όπως συμβαίνει -με ελάχιστες εξαιρέσεις-  και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Σε κάθε περίπτωση η καρδιά της μάνας έχει υμνηθεί όσο τίποτα άλλο και αποτέλεσε θέμα σημαντικών ποιητών και συνθετών, για να καταδείξουν αυτή την ιδιαιτερότητα της μητρικής καρδιάς.

 Ένα στοιχείο που ίσως διέλαθε της προσοχής μας είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα έργα έχουν γραφεί από άνδρες, όπως άνδρες αποτελούν και το ‘’αντικείμενο θυσίας’’ των μητέρων τους, στις ιδανικές μητρικές αυτοθυσίες. Μάνες είναι και εκείνες που διαμορφώνουν τους ‘’δύσκολους’’ χαρακτήρες των αγοριών, που αργότερα χαρακτηρίζονται ‘’κακοί πατεράδες και σύζυγοι’’. Το Οιδιπόδειο σύνδρομο θα προσδιορίζει  πάντα τα έργα και τις σκέψεις μας και θα μας οδηγεί στην προβολή και εξιδανίκευση της μάνας,  όπως άλλωστε της αξίζει απόλυτα.

Ένα από τα ποιήματα αυτά, με τίτλο η καρδιά της μάνας, φθάνει σε ακραίες παρομοιώσεις και συμβολισμούς και είναι γνωστό παγκόσμια, με παρεμφερείς διατυπώσεις. Εγώ θα παραθέσω την εκδοχή του Άγγελου Βλάχου , που υμνεί με σπαραγμό το μοναδικό αυτό πλάσμα – τη μάνα – που αποτελεί  βασικό στοιχείο δημιουργίας και στήριξης της κοινωνίας μας. Ανάλογες είναι και οι μελοποιήσεις του Π. Θαλασσινού [της μάνας η καρδιά] και του Στ. Καζαντζίδη [ η καρδιά της μάνας], με ανάλογο στόχο και διαφορετικούς  τίτλους.

Προσωπικά διαπιστώνω μια αλλιώτικη αντιμετώπιση ανάλογων ανδρικών περιπτώσεων, που για διάφορους λόγους κλήθηκαν να παίξουν το διπλό ρόλο μάνας και πατέρα για να ‘’μεγαλώσουν’’ οι ίδιοι – χωρίς καμία βοήθεια – τα παιδιά τους . Επίσης  – εν καιρώ πολέμου –  αρκετοί πατεράδες  στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα  στη θέση των παιδιών τους. Εδώ η στάση  της λογοτεχνίας, της μουσικής και του ‘’θεάματος’’, στάθηκε λίγο μεροληπτική και άδικη, αντιπαραθέτοντας το παράδειγμα της καρδιάς της μάνας που κατρακυλάει [ στο ποίημα που ακολουθεί], με το ξύρισμα του μουστακιού του πατέρα [σε ταινία εποχής]. Για να σώσουν δε τα προσχήματα , στην περίπτωση του πατέρα, χρησιμοποιήθηκε και ο δεύτερος [παραπειστικός] τίτλος ‘’ οι άνδρες δεν κλαίνε’’. Ε , λοιπόν και οι άνδρες κλαίνε και έχουν και αυτοί καρδιά , αλλά κρατάνε τον πόνο για τον εαυτό τους, ενώ μοιράζονται την αγάπη τους και προβάλλουν πάντα  τα θετικά παραδείγματα των γυναικών και μανάδων τους.  Οι άνδρες   δημιουργοί – πλην ελάχιστων εγωκεντρικών  εξαιρέσεων – αποφεύγουν να  αυτοπροβάλλονται, αναμένοντας ίσως ότι – στα πλαίσια της πραγματικής εξίσωσης δικαιωμάτων των δύο φύλων – κάποιες γυναίκες θα φροντίσουν και για την ανδρική προβολή . Αν δεν το τολμήσουν μεμονωμένες γυναίκες, ας το επιχειρήσουν κάποιοι από τους αμέτρητους ‘’Συλλόγους γυναικών’’,  δείχνοντας έτσι ότι η εξίσωση δικαιωμάτων απαιτεί – επί τέλους – μια εκεχειρία για να μην πω ‘’  λήξη του εμπολέμου’’ μεταξύ μας. Η ιστορία θα πρέπει να αποτελεί οδηγό και για τις μελλοντικές μας σκέψεις, διότι στο παρελθόν δεν υπήρξε μόνο το άδικο ανδρικό κεκτημένο, αλλά και μεγάλες περίοδοι μητριαρχίας και ότι η ζωή είναι ένας κύκλος, που μοναδικό στοιχείο ισορροπίας του αποτελεί η αγάπη και η εκατέρωθεν κατανόηση. Αγαπάτε  αλλήλους διακήρυξε ο Χριστός και στην αγάπη αυτή δεν έκανε ‘’φυλετικές ‘’ διαφοροποιήσεις.

Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί το ποίημα

‘’’ Η καρδιά της μάνας  [εκδοχή  Άγγελου Βλάχου]

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
-Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρης την καρδιά
να ρίξω να την φάη το σκυλί μου

Τρέχει ο νειός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάη μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
-Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει! ‘’’

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ

Τα δυο αυτά οριακά σημεία του σημερινού μου τίτλου , έχουν μια σημαντική και απαραίτητη  αλληλεξάρτηση, αφού δεν  μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς την ύπαρξη του άλλου.  Αποτελούν συνεπώς την αναγκαία προϋπόθεση κάθε εκδήλωσης ζωής , όπου   κάθε αρχή  προϊδεάζει για το αναμενόμενο τέλος, το οποίο ασφαλώς  αποτελεί νομοτελειακό  επακόλουθό της. Έτσι λοιπόν , η πρώτη φορά έχει απόλυτη σχέση με την τελευταία, πολλές φορές  δε  ενυπάρχουν ή  και συμπίπτουν χρονικά, ποτέ όμως δεν θα τις βρούμε ως  αυθύπαρκτες έννοιες.

Με την πρώτη φορά έχω ασχοληθεί , με ομότιτλο  άρθρο μου και σε ανύποπτο χρόνο, στο παρελθόν – που επισυνάπτω για όσους δεν το διάβασαν- περιοριζόμενος στο δεύτερο σκέλος του τίτλου του σημερινού μου πονήματος. Επισημαίνω όμως ότι, σε αντίθεση με την πρώτη φορά που είναι μία και μοναδική, η τελευταία μπορεί και να επαναλαμβάνεται. Ο Κολομβιανός συγγραφέας  Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες έλεγε,  ‘’ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία’’, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι κανείς δεν ξέρει ποια είναι η τελευταία φορά και συνεπώς πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι. Σημειώνω εδώ ότι ο Μάρκες τα έλεγε αυτά, όταν οι γιατροί του είχαν διαγνώσει τον επερχόμενο θάνατο από καρκίνο των λεμφαδένων και λειτούργησε εκ του ασφαλούς, χωρίς αυτό να μειώνει το κύρος και την ικανότητά του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν και τα αναφερόμενα περιστατικά στο ενδεχόμενο πιθανής  σύγκρουσης του Κομήτη Χάλει το 1910. Όταν ανακοινώθηκε  από τους αστρολόγους και μελλοντολόγους ότι ενδέχεται να συγκρουστεί με τον πλανήτη μας και ότι η ουρά του περιείχε ένα δηλητηριώδες κυανιούχο αέριο που θα εξαφάνισε τη ζωή από τη γη, κάποιοι λαϊκιστές της εποχής κερδοσκοπούσαν  πουλώντας αντιασφυξιογόνες   μάσκες . Τις υστερικές αυτές στιγμές οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε δύο βασικά στρατόπεδα, εκείνων που με κάθε τρόπο ήθελαν να απολαύσουν όσα δεν είχαν προλάβει και των άλλων που έκαναν την τελευταία προσπάθεια εξιλέωσης, για να τύχουν καλύτερης υποδοχής στη Βασιλεία των ουρανών. Το τυχαίο αυτό περιστατικό  έβαλε σε  αντιπαράθεση τους υλιστές – που σε μια νύχτα προσπάθησαν να ικανοποιήσουν κάθε τους οργιώδη απόλαυση- με τους ανθρώπους του πνεύματος, που έκαναν προσπάθεια - έστω και την 12^η – να σώσουν την ψυχή τους. Και στις δυο αυτές βασικές περιπτώσεις, διακρίνουμε τη γνωστή ματαιοδοξία, για το  όφελος.   Έστω και την τελευταία στιγμή λοιπόν, επικράτησε η επιδίωξη του κέρδους και η επιλογή περιορίστηκε απλά ανάμεσα στο υλικό  και το ψυχικό .

Για να ολοκληρώσουμε τα  στοιχεία από το συγκεκριμένο γεγονός, θα αναφερθώ στην προσωπική θέση του Αϊνστάιν, ο οποίος απάντησε αρνητικά στο ερώτημα αν θα γίνει αυτή σύγκρουση του κομήτη με τη γη. Όταν τον ξαναρώτησαν πως είναι τόσο κατηγορηματικός εκείνος απάντησε αφοπλιστικά. Αν δεν συγκρουσθεί θα δικαιωθώ, αν όμως τελικά γίνει η σύγκρουση, κανείς μας δεν θα ζει για πει ότι έκανα λάθος.

Όπως ξέρουμε  όμως, ο κομήτης πέρασε 25  εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη γη και κανένας δεν έπαθε το παραμικρό. Το γεγονός όμως αυτό, πέραν της αποκάλυψης των ανθρώπινων αδυναμιών και των ηθικών αξιών του καθενός μας, επιβεβαιώνει  και το ‘’αξίωμα’’ ότι ποτέ δεν είναι γνωστή και μοναδική η τελευταία φορά, οπότε θα πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τις ηθικές αρχές μας κάθε φορά, σαν να είναι η τελευταία μας.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί το συνημμένο κείμενο

                         ‘’’’        Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Επιστρέφοντας το καταμεσήμερο με τρομερή ζέστη στο σπίτι, ύστερα από μια μπυρίτσα με τον φίλο μου το γιατρό, έκανα μια στάση σε ένα  σκιερό πεζούλι απέναντι από την εκκλησία, για να ξανασάνω και να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Δίπλα μου, σχεδόν κολλητά, για να επωφεληθούν  από την περιορισμένη  σκιά, κάθισαν δυο πολύ νεαρά τσιγγανοπούλα –ένα αγόρι και ένα κορίτσι- που, αγνοώντας την παρουσία μου  συνέχισαν την κουβέντα που,  προφανώς, τα έφερε ως εδώ. Μιλούσαν ελληνικά μεταξύ τους και η συζήτησή τους – όπως άθελά μου  λαθράκουσα- αφορούσε το ‘’ αλληλοκλέψιμό ’’ τους, αφού οι οικογένειές τους  - για λόγους ηλικίας- δεν συμφωνούσαν να τους παντρέψουν. Περισσότερο από περιέργεια παρά από ενδιαφέρον για τις προθέσεις τους, ρώτησα γιατί προσφεύγουν σ’ αυτή τη διαδικασία και δεν περιμένουν να  μεγαλώσουν ακόμα λίγο. Η απάντησή τους ήταν αφοπλιστική, αφού μου δήλωσαν ότι  αγαπιούνται και  μοναδικό σκοπό τους αποτελούσε πια η επίσπευση της ‘’πρώτης φοράς’’, αφού τα αυστηρά σχετικά έθιμα της φυλής τους, εξακολουθούν να θεωρούν την αγνότητα στο γάμο, το σημαντικότερο στοιχείο  ‘’τιμιότητας της γυναίκας’’. Εγώ συνέχισα την επιστροφή μου  και τα παιδιά  μάλλον  τους προβληματισμούς τους.

 Μπαίνοντας στο σπίτι μου ‘’κάθισα αμέσως’’ στον υπολογιστή μου και  αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες για τα έθιμα των τσιγγάνων και κυρίως το γάμο. Πρώτο και κύριο θέμα όλων των σχετικών πληροφοριών αποτελούσε η αυστηρή τήρηση της παράδοσης και κυρίως οι λέξεις  ‘’πρώτη φορά’’ και το ‘’σεντόνι’’,  απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το ‘’πρώτη φορά’’  αφορούσε το καθαρά διαδικαστικό θέμα της  πρώτης σεξουαλικής πράξης και το ‘’σεντόνι’’ την απόδειξη της διάπραξης του γεγονότος για πρώτη και μοναδική  φορά.

Αυτό  μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό, τις αμέτρητες φορές  που έχω ακούσει  τις δύο αυτές λέξεις [ πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά δεξιά, πρώτη φορά σοσιαλισμός και αμέτρητες όσες ανάλογες λεκτικές ‘’αρλούμπες’’]  και μου πέρασε από το νου μια ‘’φαεινή’’ και πρωτότυπη ιδέα, της καθιέρωσης ενός τύπου  ανάλογου ‘’σεντονιού’’, ως αποδεικτικού στοιχείου και στην  πρακτική κάθε πολιτικού μας. Είναι σαφές ότι δεν εννοώ την αναζήτηση αποδείξεων για το πόσες φορές επιδίωξαν αλληγορικά  και ίσως και το κατάφεραν να ‘’ασελγήσουν’’  εις βάρος μας,  αλλά κάτι που να ελέγχει την δια βίου  εντιμότητα και ειλικρίνειά τους, κάτι σαν την αειφόρο ανάπτυξη και βελτίωση . Θα μου πείτε ότι στη χώρα μας δεν ‘’καταφέραμε ‘’ να εφαρμόσουμε πλήρως  ούτε το ‘’πόθεν έσχες’’, επιλέγοντας πότε το πόθεν και πότε το έσχες, οπότε φυσικά καταλήγουμε στο ανεξέλεγκτο ‘’αίσχος’’. Στην Ελλάδα – όπως έλεγε ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος [που κακώς  αποδίδεται στο Γιάννη Τσαρούχη],  είσαι ό,τι δηλώσεις. Ο σημαντικός μας όμως αυτός ζωγράφος και όχι μόνο είχε πει μεταξύ πολλών άλλων  ότι  ‘’ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΟΥΜΕ ΠΟΛΥΤΕΛΕΣΤΕΡΑ ΑΠ’ ΟΣΟ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΈΠΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΌΤΗΤΕΣ  ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΜΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ. ΑΥΤΟ ΗΔΗ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΞΕΝΗΣΕΙ  ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ’’. Βλέπετε λοιπόν ότι δεν είναι μόνο  οι κακοί δανειστές μας που μας αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς και το κυριότερο ότι οι κακές αυτές προβλέψεις, άρχισαν ήδη  να πραγματοποιούνται και εμείς περί άλλα τυρβάζουμε.

Κάποιοι από τους κατά καιρούς ‘’πρώτη φορά’’, που απλώς μας ‘’λιβάνιζαν’’ και χάιδευαν τα μονίμως ευήκοα σε λαϊκισμούς  ώτα μας, συνεχίζουν το βαρετό αλλά αποδοτικό αυτό ‘’τροπάριο’’ και εμείς οι εθισμένοι, απολαμβάνουμε το γεγονός ότι μας δουλεύουν, αρκούμενοι στα ελάχιστα κόκαλα που μας πετούν για γλείψιμο και στην απλή τους εύνοια.  Αυτοί είμαστε και καλά παθαίνουμε και όπως έχει λεχθεί και στο παρελθόν , οι ηγέτες μας είναι σαρξ εκ της σαρκός μας ή επί το λαϊκότερο, τέτοιοι που είμαστε αυτοί μας αξίζουν. Τα τσιγγανόπουλα που μου έδωσαν την αφορμή του παρόντος είναι σίγουρο ότι – παρά την ενδεχόμενη φτώχια  και αγραμματοσύνη τους -  ‘’θα γευθούν την ομορφιά της πρώτης φοράς’’, ενώ εμείς οι ξύπνιοι και ενίοτε σπουδαγμένοι, θα  ‘’υφιστάμεθα’’ πάντα μία από τα ίδια,  άσχετα αν πρόκειται για την πρώτη ή έσχατη φορά.

 Για να πετύχουμε όμως κάποτε  το τελευταίο  , χρειάζεται θέληση, λογική   και σκέψη [που στη χώρα μας είναι σε ανεπάρκεια] και δεν βλάπτει να ρίχνουμε και μια ματιά στα σοφά λόγια  άλλων, μη εξαιρουμένου και  του Γιάννη Τσαρούχη. Η  κομματική τύφλωση που έχει επικρατήσει στη χώρα μας, δεν μας αφήνει να σκεφθούμε ελεύθερα και για όλους μας αλλά κρίνουμε με προσωποκεντρικά μόνο  κριτήρια και αν  τυχόν ακούσουμε και καμιά ‘’σοφή’’ κουβέντα, την απορρίπτουμε με πρόσχημα την ενδεχόμενη ιδιαιτερότητα του ατόμου που την εκστόμισε ,πιστεύοντας ότι έτσι ,ενδεχομένως,  ‘’προστατεύεται   η βαρβατίλα μας’’.  Δεν θέλω να θυμίσω πόσο αύξησε τη δημοτικότητα πολιτικών – διεθνώς- ή όποια παρασπονδία τους και κυρίως η σεξουαλική και εξωσυζυγική τους σχέση,  αφού έτσι πίστεψαν ότι τονώθηκε  η περήφανη  ‘’ανδροπρέπεια’’ και των οπαδών τους. Είμαστε μια χώρα που ευνοεί συνειδητά τη μετριότητα, διότι το αντίθετο θα δημιουργούσε συμπλέγματα κατωτερότητας, στις μετριότητες των ηγετών μας. Πολλοί από τους κρατούντες και μερικοί μάλιστα διαχρονικά , έδειξαν το μένος τους κατά της αξιοκρατίας και  δεν αποδέχονται   την ‘’αριστεία’’ , με τη δικαιολογία ότι αυτή στρέφεται κατά της ισότητας των λαϊκών στρωμάτων. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι δεν αποδέχονται ούτε και την ισότητα – την οποία προβάλλουν για λόγους σκοπιμότητας- αφού τα παιδιά των περισσότερων εξ αυτών σπουδάζουν σε ξένα σχολεία. Μπορείτε να σκεφθείτε άλλη – απλά δημοκρατική- και όχι υποχρεωτικά    ‘’προοδευτική’’ χώρα, να έχει πολιτικό προϊστάμενο της παιδείας [ σχολείων, δασκάλων, καθηγητών και πανεπιστημίων ] άτομο που δεν κατάφερε να πάρει το πτυχίο του ,  κάτι που δεν επιτρέπει ούτε την κατάληψη   κατώτερης θέσης στο δημόσιο και βέβαια με εξετάσεις για να αποδειχθούν  οι γνώσεις του; Να προσθέσω ότι ο εν λόγω κύριος,   αιώνιος φοιτητής με πλούσια κομματική δραστηριότητα , είναι και Υπουργός Θρησκευμάτων, ενώ δηλώνει άθεος ; Αν αυτό είναι δημοκρατικό και προοδευτικό, εγώ δεν μπορώ να ανήκω σ’ αυτές τις κατηγορίες και αυτός είναι και ο λόγος που συχνά  και ενυπογράφως ‘’θυμίζω ’’  την κατάντια μας,. Έτσι ίσως βρεθεί  κάποιος άλλος νεώτερος και ικανότερος, να αναλάβει τη σκυτάλη της ενημέρωσης, διότι η επαγγελματική ενημέρωση ‘’μπάζει’’ από παντού. Αντώνης Ταρνανάς ‘’’’