Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Μη με πιέσετε να την χαρακτηρίσω δημόσια – που δεν υπήρξε ποτέ  άλλωστε  – αφού  απλώς επιβαρύνει ‘’υποχρεωτικά’’  τον λαό και αισθάνομαι ότι είναι επιεικής   ο χαρακτηρισμός του τίτλου.  Πρόκειται για ένα ίδρυμα με το πλουσιότερο αρχειακό και τεχνολογικό υλικό, με  ειδικευμένο ικανό προσωπικό , αλλά και αμέτρητους άσχετους κουμανταδόρους και αστοιχείωτους  εντολοδόχους του Κόμματος , που απλώς διαφημίζουν την πραμάτεια τους . Δεν θα πω ονόματα – αφού άλλωστε στην ίδια χώρα ζούμε και όλοι τα γνωρίζετε  - για να μην ισχυρισθούν οι υπερασπιστές των προσωπικών δεδομένων ότι έχω σκοπό να τους στοχοποιήσω στον λαό ή να τους καταστήσω βορά στα πειναλέα στόματα της αντιπολίτευσης . Αυτό το κάνουν μόνοι τους και με ιδιαίτερη μάλιστα επιτυχία, δίνοντας την εντύπωση ότι το επιδιώκουν. Δεν ξέρω πραγματικά πώς τα καταφέρνουν αλλά , τελικά, όλοι τους και εκ περιτροπής βολεύονται, βάσει της αρχής ‘’όλοι οι καλοί χωράνε’’ , μόνο που την έχουν ξεχειλώσει εντελώς. Δεν αποδέχτηκα ποτέ το ’’μαύρο’’  της, αλλά η ίδια μας έχει μαυρίσει το μάτι!!!

Κάποια από τα σημερινά ικανά στελέχη της, φόρεσαν τον κομματικό μανδύα που αποδίδει καλύτερα και έτσι μπορούν να γίνονται ‘’άξιοι’’ συνεχιστές   Γεωργαλάδων, Κουρήδων και   λοιπών αστέρων   ψιττακισμού του παρελθόντος. Το ερώτημα  όμως είναι τι θα κάνουν αυτοί σε περίπτωση αλλαγής της  κυβερνητικής ηγεσίας, όποτε και αν τελικά πραγματοποιηθεί,  αφού θα έχουν υποστεί μια κομματική ή ηθική στοχοποίηση για τα όσα καθημερινώς προπαγανδίζουν.

 Η απάντηση δεν είναι απλή αλλά οι προοπτικές τους είναι πολλές, αφού άλλωστε οι περισσότεροι το έχουν ξανακάνει και γνωρίζουν το μέλλον τους. Οι παπαγαλίζοντες είναι πάντα χρήσιμοι , αφού πέραν των άλλων,  γνωρίζουν θαυμάσια και τη μέθοδο ‘’αλλαγής τροπαρίου’’ και υπηρέτησης πολλαπλών και εντελώς διαφορετικών αφεντικών. Μπαίνουν για λίγο στην αθέατη πλευρά και μετά επανέρχονται στην επικαιρότητα πλήρως ανανεωμένοι . Είπαμε άλλωστε ότι πρόκειται για ‘’  άξια και ικανά ’’ άτομα  !!! Στην ανάγκη ‘’ανοίγουν’’  μια εφημερίδα ή περιοδικό με ‘’ντοκουμέντα’’  και ‘’ειδικές σκυλοτροφές’’  και βολεύονται.

Για όσους ατυχείς δεν διαθέτουν την ικανότητα του χαμαιλέοντα και δυσκολεύονται στην ανορθόδοξη ομολογουμένως αυτή διαδικασία, υπάρχει και η εφαρμοσμένη ήδη μέθοδος της υποψηφιότητας στις επόμενες εκλογές, οπότε καθίστανται αντιπαθείς μόνο στους συνυποψηφίους τους, αφού η  δημόσια προβολή τους δίνει  σημαντικό προβάδισμα.  Ακούγονται ήδη κάποιες υποψηφιότητες από τη συμπρωτεύουσα, ατόμων που  προέβαλλαν  και ‘’υπηρετούν’’  τη δεοντολογική ανεξαρτησία του λειτουργήματός τους και αντιλαμβάνομαι ότι θα επακολουθήσουν και άλλοι. Ήδη το κοινοβούλιό μας διαθέτει αρκετά τέτοια δείγματα, με τις λαμπρές  ευτυχώς  εξαιρέσεις τους.

Υπάρχουν ακόμα αρκετές διευθυντικές θέσεις στα κομματικά γραφεία, όπως έγινε ακόμα και με  πρόεδρο Ανωτάτου Δικαστηρίου , που   κακίζει τους επικριτές για τις εσφαλμένες αντιλήψεις τους περί  του νόμιμου και  ηθικού, που συνήθως αφορά  τους άλλους. Για όλους έχει ο μπαχτσές, που λέει , ο αισθηματίας  και πάντα προδομένος  λαός της  χώρας μας.

Μέσα στη γενική αυτή περιπτωσιολογία θα υπάρξουν ενδεχομένως και κάποια ‘’θύματα’’, για να δικαιολογηθεί από τη  διάδοχο εξουσία  η πρόθεση κάθαρσης. Θα είναι βέβαια περιορισμένη  και θα αφορά τους εντελώς ‘’αχρείαστους’’, αφού και οι θέσεις βολέματος είναι περιορισμένες. Τα ελάχιστα αυτά  ‘’θύματα’’ θα μπορούν να χαρακτηρισθούν ως παράπλευρες απώλειες, όπως συμβαίνει σε όλες τις αληθινές μάχες της ζωής.

Κουράγιο αδέρφια, συνεχίστε το ιοβόλο έργο σας, αδιαφορώντας για τους κανόνες έντιμου παιχνιδιού, τη δεοντολογία και τόσα άλλα ‘’κουραφέξαλα’’,  που πάντα αφορούν τους αφελείς και συνήθως τους οποιουσδήποτε άλλους.  Η  κοινωνία μας  ‘’ξέρει να αμείβει τις καλές προσπάθειες’’ και θα σας θυμηθεί τουλάχιστον όταν επανέλθει στη ‘’βασιλεία’’ της και μην ακούτε  όσα λέγονται εναντίον της,  αφού και αυτά επίσης αφορούν τους άλλους.

Κλείνοντας το παρόν, θεωρώ υποχρέωσή μου να εξάρω τις όποιες, έστω  και αποτυχημένες αλλά έντιμες προσπάθειες αντικειμενικότητας – που υπάρχουν -  διότι στην ‘’προοδευτική’’  κοινωνία μας, που έχει αφεθεί εντελώς στη μοίρα και στους καναπέδες της, μπορεί να αποτελούν  και παραδείγματα προς αποφυγήν . Ίσως αποτελέσουν  μουσειακά στοιχεία, τα οποία θα στολίσουν τις μελλοντικές εκπομπές του ‘’σαν σήμερα’’, για να αποφεύγεται η ‘’αφύσικη’’ αυτή περίπτωσή τους  και στο απρόβλεπτο μέλλον. Για το προβλεπτό  βέβαια δεν γίνεται λόγος και είναι  αιθεροβάμονες όσοι τυχόν το υποστηρίζουν.                 Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Είναι αλήθεια ότι ο Ναός της Δημοκρατίας της χώρας μας έχει περάσει από πολλές και διάφορες φάσεις στην ιστορική του διαδρομή, που δεν είναι και οι πλέον κολακευτικές, τόσο για το κοινοβούλιο όσο και για την ίδια τη δημοκρατία, την οποία υποτίθεται ότι  οφείλει και έχει ταχθεί  να διακονεί. Δεν θα ασχοληθώ με το παρελθόν – απώτερο ή πρόσφατο – αλλά με όσα συμβαίνουν σήμερα και  προβληματίζουν κάθε σκεπτόμενο  δημοκράτη αυτού του τόπου. Διευκρινίζω ότι με τον όρο δημοκράτη εννοώ κάθε πολίτη που πιστεύει και τηρεί τους γενικότερα αποδεκτούς κανόνες της Δημοκρατίας και δεν τους θέτει εν αμφιβόλω , ούτε τους διαπραγματεύεται ανάλογα με τα προσωπικά ή συλλογικά συμφέροντα και τις όποιες ιδεοληψίες του.

Στο κοινοβούλιο επιβάλλεται ο σεβασμός κάθε ιδεολογίας  [οι αρχές, απόψεις ή ιδέες που έχει κάποιος πάνω σε διάφορα ζητήματα (ηθικά, κοινωνικά κ.λπ.), βάσει των οποίων πορεύεται στη ζωή του] και κοσμοθεωρίας [η συνολική άποψη ενός ανθρώπου ή πολλών για την ζωή, η θεωρία που κουβαλά ο άνθρωπος ή οι άνθρωποι για τον κόσμο]. Το τελευταίο μου έφερε στο νου μια αποστροφή του Νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη ‘’ μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο  ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία  ‘’ και μελαγχολώ για  όσα συμβαίνουν γύρω μας . Είναι και αυτό ένα σύμπτωμα της εμπορευματοποίησης των ιδεών και της κατάντιας της δημοκρατίας στον πολύπαθο τόπο μας, όπως προκύπτει από τα όσα λέγονται και επιδιώκονται εσχάτως στο Ελληνικό Κοινοβούλιο από και για  κάποια από τα  μέλη του. Το πιο επικίνδυνο είναι  ότι , στις κινήσεις αυτές πρωτοστατεί ο σημαντικός πολιτειακός παράγων και κομματικά αμερόληπτος κατά την άσκηση των καθηκόντων του, ο Πρόεδρος της Βουλής!!!

Για να βολέψουν κάποιους θιγόμενους – χωρίς να αποτελεί  επιδίωξη των τελευταίων – διακόπτουν ψηφοφορίες, για να αντιμετωπίσουν προσχηματικές απουσίες βουλευτών ή  προσπαθούν να επιβάλουν την αλλαγή του κανονισμού της Βουλής, με την ευκολία που  αλλάζουν πουκάμισο.  Επειδή η βίαιη μετατόπιση κάποιων βουλευτών για την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, οδήγησε στη ‘’διάλυση’’ των κοινοβουλευτικών τους ομάδων , προσπαθούν –εκ των υστέρων – να καλοπιάσουν τα ‘’υπόλοιπα’’ των Κομμάτων τους,  με την ‘’επαναφορά’’  της κοινοβουλευτικής τους  υπόστασης. Παράλληλα , με άλλη πρόταση  τροποποίησης, μειώνουν στο μισό τις αριθμητικές απαιτήσεις για τη συγκρότηση, από  τους ανεξάρτητους,  κοινοβουλευτικής ομάδας.

Δεν γνωρίζω αν όλα αυτά είναι νόμιμα, είμαι όμως βέβαιος ότι δεν είναι ηθικά και ότι ανάλογες ενέργειες δεν έχουν συμβεί στο παρελθόν, σε ομαλές κοινοβουλευτικές συνθήκες. Αυτά  συνέβαιναν στα  ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος και εξακολουθούν να συμβαίνουν στα ελάχιστα εναπομείναντα, μεταξύ των οποίων και η ‘’δημοκρατία‘’ του Μαδούρο που αποτελεί  υπόδειγμα διακυβέρνησης, εκείνων που προτείνουν τέτοιες ενέργειες και εις τα καθ΄ημάς. Σκοπός τους είναι να χρυσώσουν το χάπι των εξαπατηθέντων – όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι οι παθόντες – και να ‘’κλείσουν’’ τα στόματα των αποσχισθέντων τέως συνεργατών τους, που άρχισαν να ‘’κελαηδούν’’, αν και ακούγονται πλέον πολύ παράφωνα!!!

Παρά τις όποιες υπερασπιστικές δικαιολογίες  κυβερνητικών παραγόντων, έχουν προκαλέσει τη λαϊκή οργή και η περιστασιακή τους πλειοψηφία δεν μπορεί να κρύψει τη δημοκρατική τους ‘’γύμνια’’. Το γεγονός ότι στηρίζουν και υποστηρίζουν το καθεστώς Μαδούρο , δεν νομιμοποιεί ανάλογες πράξεις σε μια δημοκρατική χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, το Κοινοβούλιο της οποίας πρόσφατα εξέδωσε και σχετικό καταδικαστικό ψήφισμα . Δεν είναι δυνατόν να είμαστε ‘’ και με τον χωροφύλαξ και με τον άστυφύλαξ’’, προσπαθώντας μια ζωή να  ‘’θολώσουμε τα νερά’’, που αποτελεί πάγια πρακτική των πολιτικά ανερμάτιστων.  Αντώνης Ταρνανάς

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΠΛΑΓΓΟΝΑ ΣΤΟ ΝΕΥΡΟΣΠΑΣΤΟ

Μια ανακοίνωση για καλλιστεία χειροποίητης κούκλας στο ξενοδοχείο Αμαλία  [6 Φεβρουαρίου] και η σχετική έρευνα των διοργανωτών της εκδήλωσης, με οδήγησαν σε μια πληρέστερη ενημέρωσή μου επί του θέματος και στην αναζήτηση της σύγχρονης έκφρασης  και της μετεξέλιξης του φαινομένου.

Η κούκλα , όπως την γνωρίσαμε στη χώρα μας, έχει τις ρίζες της στον 7^ο αιώνα π.Χ. με διάφορες ονομασίες όπως πλαγγόνα, κόρη, νύμφη, είδωλο κλπ. και τα υλικά κατασκευής της αρχίζουν από τον πηλό και μέχρι να φθάσουν στη  χρήση του πλαστικού, προηγήθηκαν άλλα φυσικά υλικά όπως,  ύφασμα, ξύλο,  ασήμι και ελεφαντόδοντο. Αποτέλεσε το πιο γνωστό και αγαπημένο παιχνίδι των κοριτσιών της αρχαιότητας [τότε υπήρχε ακόμα διάκριση ανάμεσα σε αγόρια και κορίτσια].  Απασχόλησε δε  τους φιλοσόφους, όπως ο Αριστοτέλης, που αναφέρεται  στα αγάλματα του Δαίδαλου, που είχαν τη δυνατότητα να κινούνται μόνα τους . Το τελευταίο χαρακτηριστικό  της αρχαίας πλαγγόνας, μας έδωσε το γνωστό ‘’νευρόσπαστο’’ , το οποίο έγινε γνωστότερο ως μαριονέτα, από τη λατινική του ονομασία [marionette].

Τα νευρόσπαστα ή μαριονέτες και οι θεατρικές παραστάσεις τους αποτέλεσαν σημαντικό θέαμα μεταξύ των Ελλήνων, όπως αναφέρεται από τους Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς. Για την κίνησή τους απέκτησαν αρθρωτά χέρια και πόδια, που ενώνονταν με το κύριο σώμα με μια κλωστή ή λεπτό σύρμα , ώστε να ‘’υπακούουν’’ στις εντολές του χειριστού τους για την μίμηση της ανθρώπινης δραστηριότητας . Η ετεροκίνητη  ενεργοποίησή τους και η υπακοή τους σε άλλα άτομα - χωρίς τη δική τους βούληση, - τους προσέδωσε τη  μειωτική μεταφορική έννοια, που χαρακτηρίζει  και σήμερα γενικότερα τα ενεργούμενα.

Η  μεταφορική  εννοιολόγηση του φαινομένου ,οδηγεί, τόσο επαγωγικά όσο και δια της ‘’ εις άτοπον απαγωγής’’,  στην  ταυτοποίησή του  με την   ζώσα πραγματικότητα . Σε μια χώρα που οι άνθρωποι λειτουργούν αγεληδόν,  οι διαπιστώσεις είναι οδυνηρές, ως προς το εύρος  αλλά και την οξύτητα του προβλήματος. Στο σημείο αυτό  οφείλω να θυμίσω τις ξεχασμένες από τα σχολικά χρόνια , μαθηματικές και φιλοσοφικές αποδεικτικές  μεθόδους:

Επαγωγή είναι η λειτουργία εκείνη του ανθρώπινου λογισμού, κατά την οποία οι εικασίες ή υποθέσεις ενός επιχειρήματος υποστηρίζουν το συμπέρασμα ,έστω και χωρίς να το κατοχυρώνουν,  με βάση τις παρατηρήσεις όμοιων φαινομένων. Η  εις άτοπον απαγωγή, που έχει μεν αποσυρθεί λεκτικά αλλά βρίσκεται πρακτικά σε καθημερινή χρήση, είναι η λογική και μαθηματική απόδειξη του ψεύδους ή της αλήθειας μιας πρότασης, με  τον αποκλεισμό του αντιθέτου που οδηγεί σε άτοπο, οπότε ισχύει η αρχική μας πρόταση.

Αυτά τα σύνθετα και περιπεπλεγμένα εκ πρώτης όψεως λογικά βοηθήματα, μας οδηγούν στο αυταπόδεικτο  συμπέρασμα ότι όλοι μας έχουμε μετατραπεί εκόντες-άκοντες, σε μαριονέτες με σάρκα και οστά και μας επιβάλλεται να αποδεχόμαστε άκριτα και αδιαμαρτύρητα τα παντοειδή κελεύσματα της εξουσίας. Η τελευταία , επέλεξε δι’ εαυτήν το  δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις χωρίς τη δική μας άποψη, ενοχοποιώντας την όποια αντίδρασή μας ως υποκινούμενη ή ακροδεξιά και φασιστική. Η συνολική αυτή αδρανοποίηση της ανθρώπινης σκέψης δεν είναι τυχαία , αλλά αποτέλεσμα συστηματικής προεργασίας, με τη δική μας πάντοτε συνέργεια και συνευθύνη, αφού αποτελεί το τίμημα της εξόφλησης ρουσφετιών ή της υπόσχεσης  της γνωστής ρήσης  του ληστή  προς τον Ιησού ,‘’μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου’’. Είναι η μόνη απομένουσα ελπίδα στους κατατρεγμένους να ‘’βρουν στον Ήλιο μοίρα’’, με τη μετατροπή πους σε ‘’κομματόσκυλα’’, ενίοτε δε και σε πολυκομματόσκυλα, για την  πληρέστερη κάλυψη  και μελλοντική τους ανέλιξη, ακόμα δε και την  επιβίωσή τους. Η πρώτη προσέγγισή τους αρχίζει από τα σχολικά 15μελή και την επάνδρωση των κομματικών επιτελείων και συνεχίζεται με τις – γενικότερες -  καταλήψεις. Αμφότερες αυτές οι ομάδες των  συνανθρώπων μας, κινούνται και δρουν με τα κελεύσματα των εντολέων-χειριστών τους, ακριβώς όπως οι  ετεροκινούμενες πλαγγόνες και τα νευρόσπαστα, των αρχαίων και νεότερων παραστάσεων.

Το φαινόμενο αυτό, επεκτείνεται τελευταία και στους εκπροσώπους μας στη Βουλή, οι οποίοι χωρίς να λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, ‘’εκτελούν κομματικά συμβόλαια’’ προς εκείνους που  έμμεσα τους επέλεξαν, αφού  οι τελευταίες εκλογές έγιναν χωρίς σταυρό . Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το κακό δεν σταματά εδώ αλλά προχωρεί στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, με μεταγραφές, αγορές ή και φημολογούμενες εξαγορές βουλευτών , μεσούσης της βουλευτικής περιόδου. Ακούγονται δε επισήμως και σκέψεις να τροποποιηθεί  ο κανονισμός της Βουλής που αφορά τη συγκρότηση κοινοβουλευτικών ομάδων, με λιγότερα και ίσως χωρίς μέλη, για να ‘’κλείσουν κάποια στόματα’’. Αυτό ίσως να συμπαρασύρει ευνοϊκά και άλλες ομάδες, βάση του παλιού γνωμικού, ‘’κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και γλάστρα’’ και ελπίζω να μην παρεξηγηθούν οι γλάστρες!!!

Αν λοιπόν,  ύστερα από όλα αυτά, υποστηρίξω  ότι η Βουλή μας μετατρέπεται συχνά σε αίθουσα παραστάσεων κουκλοθέατρου, κινδυνεύω να χαρακτηρισθώ ακροδεξιός συκοφάντης και να πέσω και στο ‘’ευγενικό’’ στόμα του πρωτοπαλίκαρου, που αρνείται να απαντά σε ερωτήσεις, ενώ δεν τον ενοχλούσαν οι κρεμάλες της πλατείας συντάγματος και οι κραυγές να καεί – να καεί !!! Ας κάνουν ό,τι νομίζουν, εγώ πάντως δεν είμαι ακροδεξιός ούτε φασίστας και ίσως είναι καιρός να ξανακοιταχτούμε όλοι μας στον καθρέφτη , μήπως και ανακαλύψουμε την αφορμή που μπορεί να βολεύει προσωρινά, αλλά αφήνει πίσω της συμφορές για τη χώρα μας και δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την ενίσχυση των ακραίων και σε λίγο ανεξέλεγκτων τάσεων της κοινωνίας. Θυμηθείτε κύριοι της εξουσίας και τη θεωρία του μπούμερανγκ.!!!

Αντώνης Ταρνανάς

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΧΕΙ ΤΟΥΜΠΑΝΟ

Δύο είναι τα κυριότερα πολιτικά  θέματα της διεθνούς επικαιρότητας, η συμφωνία των Πρεσπών και τα δραματικά γεγονότα της Βενεζουέλας . Ας δούμε  λοιπόν ψύχραιμα την παγκόσμια απήχησή τους και τον τρόπο που παρουσιάζονται έξω από τους  παραμορφωτικούς κυβερνητικούς φακούς της χώρας μας, αρχίζοντας από το πρώτο, που μας αφορά και άμεσα:

Το έγκυρο πολιτικό περιοδικό ΤΙΜΕ χαρακτηρίζει τη συμφωνία για το Σκοπιανό καταστροφική αλλά κυρίως ανησυχητική για τη Δημοκρατία. Μεταξύ πολλών άλλων, καθόλου κολακευτικών και για τη χώρα μας και την πολιτικής της ηγεσία που συνέργησε με την Ευρωπαϊκή Ένωση , αναφέρει «Η συμφωνία για αλλαγή ονόματος της Μακεδονίας είναι ένας θρίαμβος για την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά ανησυχητική για τη Δημοκρατία»

Ντρέπομαι ακόμα και να επαναλάβω τα όσα καταμαρτυρεί το σχετικό άρθρο στον Πρωθυπουργό μας για ανάμιξη στη δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και τον Στρατό, για αγνόηση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, για ‘’ δελεασμό’’  των αντιτιθέμενων στη συμφωνία με την υπόσχεση κυβερνητικών θέσεων και πολιτικό παζάρι. Όσον αφορά την πλευρά των Σκοπίων αναφέρεται σε απειλές για πολιτικές διώξεις και έναν αμφιλεγόμενο νόμο για πολιτική αμνηστία, ενώ  επισημαίνει ότι ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις από ξένες κυβερνήσεις. Θα ήμουν ευτυχής αν τις είχαμε απορρίψει σαν ανεπίτρεπτες αλλά δεν μπορώ να το κάνω γιατί τις προέβαλαν και τα κυβερνητικά μέσα σαν εθνικά συμφέρουσες.

Σεβόμενος τη χώρα μου, δεν θα πάρω θέση ως προς την ακρίβεια των καταγγελιών του άρθρου. Γνωρίζω  όμως πολύ  καλά την αλήθεια και διερωτώμαι αν αυτός είναι ο προοδευτικός κόσμος που οραματίζονται για τα παιδιά  και τα εγγόνια μας και ως που φθάνει ο εφησυχασμός των σκεπτόμενων συμπατριωτών μας για τα όσα εις βάρος τους διαπράττονται!!!

Έρχομαι τώρα στο εξ ίσου σοβαρό θέμα της Βενεζουέλας, η οποία δεν έπαυσε να προβάλλεται σαν πρότυπο και για τη χώρα μας και κυρίως πού  είδαν τη δημοκρατία σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, που θυμίζει την πάλαι ποτέ σοβιετία, από την οποία υπέφεραν για δεκαετίες πολλές ευρωπαϊκές χώρες . Ήταν τόσο βάρβαρο το καθεστώς των χωρών αυτών [ έχω 12ετή προσωπική εμπειρία], ώστε οι λαοί τους οδηγήθηκαν αντανακλαστικά στο αντίθετο ακροδεξιό άκρο, από τον φόβο υποτροπής και αυτό πρέπει να μας προβληματίζει όλους μας, όταν αναζητούμε τα αίσια της αύξησης των ακροδεξιών στην Ευρώπη!!!

Η πολιτική ηγεσία της χώρα μας είναι και εδώ πελαγωμένη, αφού το Κόμμα εμμένει στην παλιά συνθηματολογία ‘’για τη δημοκρατία του κ. Μαδούρο’’ και  η κυβέρνηση απέτρεψε μεν την ομόφωνη καταδίκη, όχι όμως και το σχετικό τελεσίγραφο της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς τον ηγέτη  της. Έναν αριστερό ηγέτη, που  στρέφει τις ένοπλες δυνάμεις του ενάντια στον πεινασμένο λαό του. Είναι και αυτό ένα δείγμα της σύγχρονης προοδευτικής νοοτροπίας,  που απεύχομαι να υιοθετηθεί  και στη χώρα μας, για την καταστολή διαδηλώσεων, διεκδικήσεων και  λοιπών  κινητοποιήσεων .

Εντύπωση προκαλεί και η  ακόλουθη πρόσκληση , του ‘’αυτοανακηρυχθέντος’’ Προέδρου της Βενεζουέλας προς τον κ. Τσίπρα και νομίζω ότι αποτελεί μοναδική ευκαιρία για να αποκαλυφθεί άμεσα πού  βρίσκεται , επί τέλους, η αλήθεια , αν μας ενδιαφέρει πραγματικά: «Δεν θα ήθελα να αναμειχθώ με περισσότερες λεπτομέρειες στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας ή στα εθνικά της συμφέροντα. Αλλά καλώ τον Έλληνα πρωθυπουργό και οποιοδήποτε μέλος του κόμματος του, να έρθει στη Βενεζουέλα όσο πιο σύντομα γίνεται… Αύριο, μεθαύριο αν θέλει. Και να πάμε μαζί σε νοσοκομεία, σε φαρμακεία, ή σε σχολεία της Βενεζουέλας. Ή να μείνει μια εβδομάδα για να ζήσει με τον κατώτατο μισθό της Βενεζουέλας, και να δούμε τι γνώμη θα έχει για το καθεστώς του Μαδούρο»

Η πρόσκληση αυτή παρέχει μοναδική ευκαιρία και στον κ. Παππά, να ξαναφορέσει το σορτσάκι του και να ξαναδεί τον αγαπημένο του σύντροφο και τα όσα προβάλλονται σαν επιτεύγματα του ‘’σοσιαλισμού του’’ . Δεν θα έβλαπτε ίσως και  μια επίσκεψη  στα δικά μας σχολεία, νοσοκομεία  και η υποβολή στο ‘’πείραμα’’ επιβίωσης με το φιλοδώρημα που δόθηκε στον κατώτερο μισθό, ρωτώντας και τους Έλληνες πως καταφέρνουν να επιβιώσουν και να φανούν συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Θα παρακαλούσα μάλιστα τους κυβερνώντες και όλους τους υποστηρικτές τους, να μού θυμίσουν αν αυτό που ζούμε έχει οποιαδήποτε σχέση με τις επαγγελίες τους που τους έφεραν στην εξουσία. Τα λόγια είναι περιττά, λέει ένα παλιό τραγούδι και δυστυχώς τελευταία ακούμε μόνο λόγια – λόγια – λόγια!!!

Αντώνης  Ταρνανάς

ΑΚΡΙΤΟΜΥΘΙΕΣ, ΑΔΟΛΕΣΧΙΕΣ Ή ΑΛΗΘΕΙΕΣ!!!

                [Μαθήματα  πρακτικής  φιλοσοφίας]

  

Εν  αρχή ην ο λόγος , αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και πολλοί θεολόγοι έσπευσαν να δώσουν τη δική τους ερμηνεία στη λέξη ‘’Λόγος’’, χωρίς να πείσουν  απόλυτα με τις ερμηνείες  τους. Το θέμα  απασχόλησε και τους φιλοσόφους, αρχής γενομένης από τον Ηράκλειτο ο οποίος συσχέτισε τον λόγο με την  πύρινη πρώτη αρχή του κόσμου. Οι Στωικοί εμπλούτισαν την άποψη του Ηράκλειτου και αποκάλεσαν λόγο τον Θεό τους. Σημαντική  είναι η διαφοροποίηση των πλατωνιστών οι οποίοι απέδωσαν τον όρο  στις ενδιάμεσες ‘’θείες’’ δυνάμεις – ανάμεσα στον υπερβατικό Θεό και στον κόσμο . Περιγράφεται σαν μια νέα αδημιούργητη θεότητα, που αυτοπροσδιορίζεται ως δημιουργός πατήρ, που ξεκινάει την πλάση του  κόσμου  με βάση τις αρχέτυπες Ιδέες και παραδίδει τη σκυτάλη της πλάσης σε άλλες κατώτερες θεότητες.

Μεταφέροντας την  άποψη αυτή των πλατωνιστών στη σημερινή ‘’κάστα’’ των αριστεριστών, θα έλεγα ότι οι τελευταίοι αποδίδουν – θέλοντας και μη  - την έννοια του ‘’πατρός’’ στον ηγέτη τους που τους έβγαλε από τον  ζόφο και την πολιτική αφάνεια. Τον αποδέχτηκαν λοιπόν εν λευκώ ως δημιουργό πατέρα και εκείνος αντί των αρχέτυπων  ‘’Ιδεών’’ της συνομοταξίας του, στήριξε το δημιούργημά του στις δικές του – ανίδεες-  Οβιδιακές  μεταμορφώσεις. Έστερξε  προς τούτο και στην πρόσληψη ενός ειδικού  και πολιτικά ευέλικτου  - εκ δεξιών - ’’τσονταδόρου’’, τον οποίον ανακήρυξε σε βασικό του  εταίρο. Ερώτημα παραμένει η αναζήτηση των άλλων ‘’κατώτερων θεοτήτων’’ για την παράδοση της σκυτάλης της πλάσης, εκτός αν απαντήσουν με τη γνωστή ρήση του Λουδοβίκου 14^ου ‘’l’ Etat c’est  moi‘, το οποίο σε ελεύθερη προοδευτική  μετάφραση αποδίδεται με τη φράση ‘’μετά από μένα το χάος’’.

Συνεργάστηκαν όσο τους επέτρεπε η προσωπική τους  κοινή εμπάθεια για  τους υπόλοιπους, μέχρι που  έφθασαν στις κόκκινες γραμμές τους [ υπονοώντας με αυτές την εκλογική τους σωτηρία] και εκεί άρχισαν τα παρατράγουδα. Με πρόσχημα τη συμφωνία των Πρεσπών , την οποία αμφότεροι βοήθησαν να προωθηθεί, ανακάλυψαν ότι  αλληλοκλέβονται. Τότε ο αυτοπροσδιοριζόμενος  ως ‘’βασιλιάς Ήλιος’’, για να αποφύγει την οργή του αθυρόστομου και ρέποντα στην ακριτομυθία συνεταίρου του, ‘’παραίτησε’’ τον ηπιότερο  των αντιμαχομένων, Υπουργό των εξωτερικών, αναλαμβάνοντας  ο ίδιος  και το Υπουργείο του.

Έφθασε όμως κάποτε και η ώρα της κρίσεως, οπότε ο δεδηλωμένος μακεδονομάχος Υπουργός Εθνικής Αμύνης αναγκάστηκε να ‘’παραιτηθεί’’, για να σώσει τα προσχήματα και να περισώσει όσους από τους συνεργάτες του δεν είχαν αλλάξει  ιδεολογία και στρατόπεδο. Τότε λοιπόν άρχισε ο ακήρυχτος από καιρό πόλεμος ανάμεσα στους δυο παραιτηθέντες πρωτοκλασάτους υπουργούς, φθάνοντας σε εκατέρωθεν σοβαρές κατηγορίες, τα όρια της εθνικής προδοσίας. Όταν μάλιστα ο ‘’δάσκαλος της γραφής με το δεξί’’ διαπίστωσε ότι ο ‘’αδελφοποιτός’’ του ιδιοκτήτης της εξουσίας, ‘’σφετερίστηκε’’ και το Κόμμα του, άρχισε να απειλεί θεούς και δαίμονες. Επειδή   δεν μπορούσε να καταφερθεί ονομαστικά εναντίον του πρώην εταίρου του που είχε ανακηρυχθεί , εν τω μεταξύ,  ως ο ‘’Λόγος’’ της κάστας, στράφηκε εναντίον του τέως υπουργού εξωτερικών, με ακατονόμαστες εκφράσεις. Ο δεύτερος βέβαια δεν έμεινε σιωπηλός και έτσι φθάσαμε σε ένα ξεκατίνιασμα άνευ προηγουμένου με απειλές μηνύσεων και αγωγών , όπως έλεγαν στις παλιές ελληνικές ταινίες και ξεκαρδίζονταν οι θεατές στα γέλια!!! Στο τέλος βέβαια, ο ευέλικτος  τέως συναρχηγός,  τα έβαλε ανοιχτά και με τον ‘’πατέρα’’ της παράταξης , αναζητώντας τα παιχνίδια που του πήραν οι παλιοί του συμπαίχτες.

Έρχομαι τώρα στο προσωπικό μου πρόβλημα, που ίσως να απασχολεί και άλλους ταπεινούς, που δεν έχουν ακόμα ενστερνισθεί την προοδευτική ιδεολογία και αναφέρεται στην αδυναμία μου να καταλάβω αν αυτά που λέγονται αποτελούν ακριτομυθίες, αδολεσχίες ή μήπως κρύβουν και κάποιες αλήθειες και ποιες. Είναι καιρός να μάθουμε και εμείς οι ταπεινοί , κάτι από τα κουτσομπολιά τους, αφού  μας κρατούν επίμονα μακριά από τις μύχιες σκέψεις τους μέχρι να καταστούν τετελεσμένα γεγονότα. Έτσι έκαναν  και με το μακεδονικό [τελικά σκέτο χωρίς το βόρειο], τους νόμους αποφυλάκισης τρομοκρατών, μέχρι να δούμε τον Κουφοντίνα να κάνει βόλτα στους χώρους που είχε αναπτύξει τη δολοφονική του δεινότητα και όσα άλλα απεργάζονται και θα τα μάθουμε, σαν τους απατημένους συζύγους , κατόπιν εορτής.

Δικαιολογήστε μου  παρακαλώ τη χρήση των    παλιών και  ίσως αδόκιμων  για  την προοδευτική εποχή μας όρων, ακριτομυθίες και αδολεσχίες,  στους  οποίους  κατέφυγα  για να ανταγωνιστώ, στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού, τα  παράγωγα του ‘’πράττω’’ που χρησιμοποίησε ο κ, Καμένος κατά του κ. Κοτζιά.  Αντώνης  Ταρνανάς                                                                 

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ

Διαβάζοντας στον Τύπο, παλιές  δηλώσεις [2007] της   ηθοποιού Μαρίας Σνάιντερ, για τον κινηματογραφικό βιασμό της, αναζητώ τις ομοιότητες με όσα ακούστηκαν για τον φημολογούμενο  συνειδησιακό βιασμό μιας ολόκληρης χώρας, που συντελέσθηκε με τη  συμφωνία των Πρεσπών.

Η 19χρονη και άπειρη τότε ηθοποιός, τσίμπησε στο δόλωμα να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη Μπερτολούτσι ‘’το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι’’  με τον διάσημο Μάρλον Μπράντο και δεν έδωσε σημασία στις λεπτομέρειες του σεναρίου της ταινίας, που υπέκρυπτε και τον σατανικό τρόπο  του βιασμού της. Εκ των υστέρων δήλωσε ότι της είχαν αποκρύψει τη βασική αυτή λεπτομέρεια, της σκηνοθετικής ευρηματικότητας και ότι έκλαψε διότι ένοιωσε ότι ‘’βιάστηκε διπλά’’ , από τον σκηνοθέτη και τον πρωταγωνιστή μαζί !!!

Ο σκηνοθέτης διευκρίνισε  «Η Σνάιντερ ήξερε για τη σκηνή του βιασμού! Δεν ήξερε για το βούτυρο!», αργότερα όμως, προφανώς για να καλύψει την πρωταγωνίστρια ή και για να αποφύγει τις ενδεχόμενες νομικές συνέπειες, ανασκεύασε τις δηλώσεις του ως εξής:
«Νομίζω ότι μίσησε εμένα και τον Μπράντο που δεν της το είπαμε. Δεν ήθελα η Μαρία να ερμηνεύσει την ταπείνωση και την οργή της. Ήθελα να την νιώσει...Ήθελα να αντιδράσει σαν κορίτσι και όχι σαν ηθοποιός», πρόσθεσε ο Μπερτολούτσι, για τη Σνάιντερ που το 1972, που γυρίστηκε η ταινία, ήταν μόλις 19 ετών» .Με τη δήλωσή του αυτή ο Μπερτολούτσι μου θύμισε περισσότερο Μπερλουσκόνι, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί !!!

              Επανέρχομαι λοιπόν στις αμφισβητήσεις και διερωτώμαι αν το θέμα είναι το ‘’βούτυρο’’ ή ο ίδιος ο βιασμός – έστω και εικονικός. Και προσθέτω ότι πέραν του σεξουαλικού βιασμού, υπάρχει και εκείνος της  θέλησης, της τιμής και υπόληψης ενός ατόμου , μιας ομάδας ή και ενός εθνικού συνόλου. Ο οποιοσδήποτε βιασμός αποτελεί τη χείριστη μορφή προσβολής της αξιοπρέπειας και ηθικής υπόστασης του θύματος  και πρέπει να αντιμετωπίζεται με τα προσήκοντα μέτρα κολασμού  ανάλογων πράξεων.

                  Θα μου απαντήσετε βέβαια τι σημασία έχει ο τρόπος και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν σε έναν βιασμό και η εκ των υστέρων επαναφορά των ερωτημάτων της συγχωρεμένης Σνάιντερ και των όποιων δικαιολογιών και προφάσεων των παραγόντων της σκηνοθεσίας. Ένας βιασμός, όταν αποτελεί γεγονός τετελεσμένο, δεν έχει νόημα να επανεξετάζεται, αφού μόνο κακό προκαλεί η υπενθύμισή του και καλόν είναι να τον προλαμβάνουμε, αφού όταν συντελεσθεί δεν μπορεί πια να διορθωθεί  !!! Οι συνετοί άνθρωποι της εποχής μου – που δεν γνώριζαν τις νομικές ερμηνείες μιας τέτοιας πράξης – συνιστούσαν στα αγαπημένα πρόσωπά τους να προσέχουν, διότι τα οποιαδήποτε μπαλώματα μπορεί να κρύβουν την οπτική πλευρά, δεν μπορούν όμως ποτέ να διαγράψουν ή έστω να αμβλύνουν την ψυχική βλάβη. Για τον λόγο αυτό, η επωδός που ακολουθούσε ήταν ‘’ας πρόσεχε’’ !!! Εγώ τι να προσθέσω;;;  Αντώνης Ταρνανάς

ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΑΔΙΚΙΑ

Σήμερα θα προσπαθήσω να εξαντλήσω την επιείκειά μου σε χαρακτηρισμούς, χωρίς όμως να αποφύγω την ουσία  και τον αναγκαίο – κατά την προσωπική μου άποψη – στιγματισμό των γεγονότων. Θα αναφερθώ , ενδεικτικά, στις αδικίες που διαπράχθηκαν γύρω από τη συμφωνία των Πρεσπών, σε βάρος της ιστορίας, του  κοινοβουλίου, της αλήθειας και του Συντάγματος, αρχίζοντας από το τελευταίο.

Ακούστηκαν χίλιες διαφορετικές απόψεις – ειδικών και άσχετων – για τη συνταγματικότητα του περιεχομένου της ρηματικής διακοίνωσης, αφού το κρινόμενο Σύνταγμα της γείτονος χώρας, δεν μας  δόθηκε  προς εξέταση.  Δεν λαμβάνω υπόψη μου τα ειδικά  τηλεοπτικά πάνελ της κρατικής ΕΡΤ, αφού τόσο η σύνθεση [για τα προσχήματα] όσο και η μεταχείριση  των μετεχόντων είχε τα ‘’κουσούρια’’ της και είναι κρίμα ότι την ευθύνη είχαν αξιόλογοι δημοσιογράφοι. Θα αναφερθώ  μόνο στην ‘’επιστράτευση’’ των συγγενών και κομματικά  προσκείμενων στην Κυβέρνηση ειδικών, στις επιλεκτικές ‘’βλάβες’’  κάποιων ακουστικών και μικροφώνων    και την κατευθυνόμενη άποψη των ομιλητών.

                  Περιορίζομαι στα όσα ακούστηκαν στη Βουλή και οι ειδικοί θα μας πουν για την ορθότητα αυτών ή όχι  και πως μπορεί κανείς να κρίνει ένα τόσο σοβαρό κείμενο, χωρίς να μελετήσει τις προβλέψεις του. Επειδή δεν ανήκω στους ειδικούς, θα ήθελα να τους ρωτήσω τι προβλέπει το δικό μας Σύνταγμα για ανάλογης σοβαρότητας εθνικές Συμφωνίες αλλά κυρίως πώς  είναι δυνατόν να υπάρχουν εκ διαμέτρου αντίθετες επιστημονικές ερμηνείες για το ίδιο ακριβώς θέμα!!! Κάποιοι ενδεχομένως να κωλύονται για προσωπικούς ή ιδεολογικούς λόγους να δώσουν τη σωστή σημασία και  άλλοι να την διαστρεβλώνουν για τους ίδιους λόγους και τελικά να ακούγονται  οι ατεκμηρίωτες  ΄΄ασχετολογικές κορόνες’’ , που δεν τιμούν κανένα.

Έρχομαι τώρα στους Βουλευτές –όλους τους βουλευτές– και εκπλήσσομαι σφόδρα για την  απόλυτα ομαδοποιημένη ταυτογνωμία υπέρ ή κατά του συγκεκριμένου θέματος και  την προβολή της  με την ίδια ακριβώς επιχειρηματολογία [ αν και επιχειρηματολογία δεν ακούστηκε αλλά ‘’κουτσομπολιά’’ για τις θέσεις των αντιπάλων τους στο παρελθόν]. Διερωτώμαι τι σχέση έχουν οι όποιες θέσεις και διακηρύξεις του παρελθόντος, οι οποίες όμως παρέμειναν κενός λόγος χωρίς υπογραφή δεσμεύσεων για τη χώρα . Επίσης με προβληματίζει το γεγονός ότι μια ομάδα ανθρώπων αποφασίζει – ερήμην εκείνων που τους έστειλαν στη Βουλή ως εκπροσώπους τους , να αποδέχεται ή να απορρίπτει  μια συμφωνία που θα δεσμεύει  εις το διηνεκές τη χώρα μας, χωρίς να ερωτηθούν και μάλιστα εγγράφως  [ εκλογές ή δημοψήφισμα] οι εντολείς τους!!!

Μια και φθάσαμε στους Βουλευτές, αυτούς που τελικά θα κρίνουν –την αποφασισμένη ήδη- ψήφιση της συμφωνίας, θα ήθελα να αναφέρω την υποκριτική αποφυγή – όπως λέχτηκε στη Βουλή – χαρακτηρισμών περί προδοσίας και συναλλαγής στον ιερό αυτό χώρο. Ναι αυτό σας πείραξε, αποφεύγετε τα λόγια και δεν κάνετε τίποτα για να αποφύγετε τις πράξεις. Δικαίωμά σας είναι, αφού έτσι νομίζετε, αλλά ο λαός και η ιστορία έχουν αντίθετη άποψη και κατατάσσει τον καθένα στη θέση που του ανήκει. Θα μου πείτε βέβαια τι σημασία έχει η κρίση κατόπιν εορτής και όταν το ‘’κακό’’ θα έχει συντελεσθεί;;; Ευτυχώς για τη χώρα μας έχει ακόμα – έστω και κουτσουρεμένη – δημοκρατία και δεν μπορεί να ακολουθεί ολοκληρωτικές μεθόδους για να αντικρούσει ή και να προλάβει ανάλογους κινδύνους. Πρέπει να αναμένει τις εκλογές για να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του, αρκεί να τη χρησιμοποιήσει με σύνεση και λογική και όχι όπως πολλάκις έπραξε στο παρελθόν και βρίσκεται η χώρα μας εκεί που είναι τώρα. Έχει και η δημοκρατία τα δικά της λάθη, αλλά εξακολουθεί να είναι το τελειότερο πολίτευμα, αφού αντέχει περισσότερο από 2.500 χρόνια.

Έρχομαι τώρα στο θέμα της αλήθειας, αν και δεν τυγχάνει της καλύτερης αντιμετώπισης από τους νέο-Έλληνες, ίσως διότι δεν μας βολεύει στις προσωπικές μας επιδιώξεις, που αποτελούν το τελικό ζητούμενο του λαϊκισμού που ομαδικά και συνειδητά βιώνουμε. Πολλές φορές  παραβλέπουμε αυτή τη ‘’λεπτομέρεια’’, αρκεί να εξυπηρετούνται τα ‘’νιτερέσα’’  μας για να μην πω ότι κάποιοι αρκούνται και στην ‘’κατσίκα του γείτονα’’ , όπως έλεγε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στο προσφιλές του  σχετικό  ανέκδοτο. Ναι αυτοί είμαστε και ενίοτε αυτό θεωρείται ‘’μαγκιά’’, κατά την έκφραση των πιο προχωρημένων, που δυστυχώς για τους πολλούς, είναι  μεν λιγότεροι  αλλά ισχυροί και πιο κοντά στις κατά καιρούς εξουσίες. Εξ όνυχος τον λέοντα, αγαπητοί συμπατριώτες, αφού τα μικρά αυτά δείγματα αποτελούν το γενικό χαρακτηριστικό της φυλής μας.

Θα αναφέρω , en passant που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι και μια προσωπική αδικία, για την οποία δεν είμαι βέβαιος αν είμαι ο δράστης ή το θύμα. Μπήκα στα  σπίτια και στους υπολογιστές σας, με τα προσωπικά  μου σχόλια  της επικαιρότητας, νομίζοντας ότι το έκανα με τη θέλησή σας [εξαιρούνται τα έντυπα ή ηλεκτρονικά ΜΜΕ], αφού έτυχα της ανάλογης ανταπόκρισης. Τώρα που φθάσαμε στα ‘’δύσκολα’’, παρατηρώ μια εντοπισμένη μόνο θετική αντίδραση και καμιά απολύτως αρνητική, πράγμα που με οδηγεί στη σκέψη ότι ‘’μάλλον άδικα χάνω τον καιρό μου και ενδεχομένως σας ενοχλώ. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι όλοι συμφωνούν με τις απόψεις μου ούτε θεωρώ  ανταπόκριση στον πρωτογενή μου και ενυπόγραφο σχολιασμό, την   αποστολή ενός  οποιουδήποτε ‘’ετοιματζίδικου’’ δημοσιεύματος . Συνεπώς εκλαμβάνω την άρνηση σχολιασμού σαν ενόχληση των αποδεκτών των μηνυμάτων μου, οπότε  διακόπτω την αποστολή  των κειμένων μου με τη μορφή του e-mail, όπως έκανα μέχρι τώρα. Αν και όσοι τυχόν ενδιαφέρονται θα    βρίσκουν στην ιστοσελίδα μου anpantar.blogspot.com, όσα τυχόν κείμενά μου επιθυμώ να δημοσιοποιώ , εξακολουθώντας  βέβαια να ανταποκρίνομαι στην όποια διαπροσωπική επικοινωνία.   Αντώνης Ταρνανάς