ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ - ΠΑΙΧΝΊΔΙΑ ΛΟΓΙΚΉΣ

 

      ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ

              Παιχνίδια Λογικής

 

Είναι μια διαπίστωση που δεν αμφισβητείται από κανένα, αφού, κατά κοινή ομολογία, τα πάντα είναι ρευστά . Πριν όμως  μπούμε στην  εποχή μας, θα αρχίσω από τα προσωπικά μου, που επίσης και ίσως δικαίως δεν πάνε καλά και το θεωρώ λογικό και αναμενόμενο, ‘’δεδομένων των αναλογιών’’, όπως λέγαμε παλιά, που μιλούσαμε ακόμα Ελληνικά. Αυτό αφορά μόνο εμένα και αποτελεί  μια φυσική ηλικιακή συνέπεια, που  αφορά την παράταση επιβίωσης, για την οποία ουδόλως  ενδιαφέρομαι .

Πάμε λοιπόν παρακάτω, στα γενικότερα και σημαντικά  υπαρξιακά  παγκόσμια προβλήματα που αφορούν τη ζωή ανθρώπινων υπάρξεων για το παρόν και το ‘’ άγνωστο’’   μέλλον τους. 

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στα εσωτερικά μας που είναι  χιλιοειπωμένα, αλλά στα παγκόσμια, όπου τίποτα πια δεν είναι βέβαιο και δεδομένο.    Έχουμε αρχίσει να ξαναζούμε καταστάσεις πολέμων, με  αναμενόμενη εξέλιξη τη  γενίκευσή τους, αφού η μοναδική δύναμη που θα μπορούσε να τους αναστείλει είναι ο ΟΗΕ. Αυτός είναι αδρανοποιημένος, αφού μόνιμα μέλη του με δικαίωμα βέτο πρωτοστατούν στις εμπόλεμες περιοχές, απειλώντας μάλιστα και με  χρήση των πυρηνικών όπλων. Το τελευταίο το θεωρώ μάλλον ως αιωρούμενη απειλή, για να εκβιάσει λύσεις στα επιδιωκόμενα που δεν τους εξυπηρετούν, αφού γνωρίζουν καλά ότι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και οι απειλούντες ενδιαφέρονται για τον εαυτούλη τους ,για να καρπωθούν και απολαύσουν τον λαϊκό πλούτο που σφετερίστηκαν με την πλαστή ιδεολογική τους μετάλλαξη.

 Από την άλλη πλευρά είναι αστείο μια ηγέτιδα χώρα να μην μπορεί να υποδείξει δυο υποψήφιους της ‘’προκοπής’’ για την προεδρία της. Είναι σχεδόν γελοίο να φθάνουμε στην δωδεκάτη για να εξαναγκάζεται να ομολογήσει ο σχεδόν συνομήλικός μου την αδυναμία του να συνεχίσει την υποψηφιότητά του.  Ευτυχώς την τελευταία στιγμή, φάνηκε κάποιο φως στο τούνελ που ανοίγει κάποιες προοπτικές να περισωθεί  ό,τι ακόμα μπορεί να σωθεί. Ο έτερος υποψήφιος – υπόδικος με αμέτρητες  σοβαρές κατηγορίες  και εκκρεμούσες δίκες σε βάρος του – με ύφος που  τρομάζει , δηλώνει ότι η Αμερική θα κλειστεί  στον εαυτό της, αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις της  έναντι των συμμάχων της.

Θα κλείσω, συντομεύοντας για τους γνωστούς προσωπικούς μου λόγους, με το Κυπριακό  που όλοι  οι μεγάλοι , ομνύοντας υποκριτικά στη δημοκρατία, ανέχονται για 50 συναπτά χρόνια, την παράνομη εισβολή και κατοχή μιας ανεξάρτητης χώρας, μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Δεν είναι μόνο ένα απλό πρόβλημα διεθνούς δικαίου, που ζητείται η επίλυσή του, αλλά μια μακρόχρονη υποχρέωση όλων των μεγάλων, που  κωφεύουν και χαϊδεύουν τα αφτιά της Τουρκίας των 80 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων – πελατών για εμπορικούς και άλλους  παρεμφερείς λόγους. Η χώρα αυτή διεκδικεί την επαναφορά της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και θέλουν να την κρατήσουν σε μια δημοκρατική συμμαχία, ενώ έχει εξελιχθεί σε  δικτατορία με αναθεωρητικές θέσεις. Το μόνο που μπορώ να πω, χωρίς φόβο και πάθος είναι ‘’ντροπή’’ στον υποτιθέμενο πολιτισμένο κόσμο που επικαλείται φαρισαϊκά τη δημοκρατία αλλά ανέχεται την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και κρατεί αιχμάλωτη μια ολόκληρη σύγχρονη δημοκρατία, κρατώντας  τους κατοίκους της αιχμάλωτους στην ίδια τους τη χώρα.   Αντώνης

 

Ο ΤΡΥΦΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΠΕΛΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

                        Ο ΤΡΥΦΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΠΕΛΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση έπεσα σε ένα καβγά και έκανα μια στάση να τον απολαύσω. Μιλούσε μια κυρία σε ένα τηλεοπτικό πάνελ και τη διέκοψε από το τηλέφωνο το γνωστό κοπέλι της πολιτικής, με λεξιλόγιο ακατονόμαστο,. Ήταν τόσο χυδαίο το ύφος της διακοπής, που ανάγκασε τον αρχηγό του κόμματος να της  ζητήσει συγγνώμη.  Πέραν αυτού ουδέν, διότι το κοπέλι φαίνεται ότι - τους έχει όλους - όπως επανέλαβε σε νεώτερη δήλωσή του  με την οποία  δηλώνει – ότι δεν παίρνει πίσω ούτε λέξη.

Το περιστατικό μου θύμισε μια παλιά προσωπική μου εμπειρία από το 1953, όταν παρουσιάστηκα στο Χαϊδάρι στο στρατό. Ελλείψει θαλάμου μας έβαλαν για κάποιες ημέρες ανά δύο στα λουτρά του στρατοπέδου, δίνοντάς μας από ένα στρώμα και μια κουβέρτα στον καθένα. Στον ύπνο μου φαίνεται ότι ενόχλησα άθελά μου τον διπλανό μου Τρύφωνα από τον Αποκόρωνο Χανίων, ο οποίος έκανε μια κίνηση για μαχαίρι και μου είπε επιτακτικά, αν μου ξανατραβήξεις την κουβέρτα   ‘’θα σε γεμίσω κουμπότρυπες’’. Επειδή δεν τον γνώριζα φοβήθηκα και την επομένη τον ρώτησα τι εννοούσε με την απειλή του. Μου εξήγησε ότι στην περιοχή του, το συνηθίζουν για να πάρουν τον αέρα του άλλου και να δείξουν την παλληκαριά τους.

Στη συνέχεια που γνωριστήκαμε καλύτερα, είδα ότι ήταν πολύ καλό παιδί και γίναμε φίλοι. Διερωτώμαι δε συνειρμικά ότι μπορεί να έκανε το ’ίδιο και το κοπέλι της Βουλής, για να πάρει τον αέρα των υπολοίπων και από ότι προκύπτει μάλλον το πέτυχε. Να σημειώσουμε εδώ ότι το κάνει συχνά και μέσα στη βουλή, συνοδεύοντας πάντα την απειλή του με τη φράση – σας έχω όλους – εννοώντας υποθέτω ότι έχει στοιχεία σε βάρος τους. Ελπίζω να μην εννοεί αυτό αλλά  η όλη του κίνηση να δικαιώνει τους συντρόφους του που αποδίδουν τη στάση του σε ιδιομορφία και γραφικότητα – όπως λένε.

Τον τελευταίο καιρό ακούμε πολλά και διάφορα και μάλιστα εκ των έσω σε κάποια κόμματα, ακολουθούμενα από παραιτήσεις στελεχών που οι ίδιοι θεωρούσαν σημαντικά. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία  και μάλιστα με την επίκληση ανάλογης στάσης στελέχους της Κυβέρνησης, διότι η ενδεχόμενη  επανάληψη λάθους δεν είναι δυνατόν, να αποτελεί άλλοθι. Στην περίπτωση που συμβαίνει  και σε άλλους χώρους οφείλουν να το καταγγείλουν στη δικαιοσύνη, η οποία στη δημοκρατία που ισχυρίζονται ότι υπηρετ0ούν  όλοι, δεν επιτρέπονται ανάλογες καταστάσεις.

Ήθελα να γράψω πολλά ακόμα αλλά πρώτον δεν μου αρέσει να ρίχνω λάδι στη φωτιά και δεύτερον εξ ίσου σπουδαίο, είναι ότι η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να το κάνω. Τα μάτια και τα χέρια άρχισαν να μη μπορούν να ακολουθήσουν την ταχύτητα της σκέψης και  ίσως το παρόν να είναι ένα από τα τελευταία μου πονήματα. Θυμίζω απλά ότι τελευταία έγραψα αρκετά, που δημοσίευσα μόνο στην ιστοσελίδα μου anpantar,blogspot.con, όπως θα κάνω στην συνέχεια όταν μπορώ. Εκεί με διαβάζει ο φίλος μου ο Αλέξης , πολλές εκατοντάδες και χιλιάδες αναγνωστών στην Κίνα , το Χονγκ Κονγκ, στις ΗΠΑ και αλλού και άλλοι συνάδελφοι, όπως μου δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία του ιστολογίου μου.  Αντώνης

ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

 

ΑΣ ΠΟΥΜΕ ΚΆΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

 

Κάποιες αστόχαστες οργανώσεις γυναικών, επιμένουν στην άδικη διάκριση ανάμεσα στα δύο ή περισσότερα φύλα,  με στοχοποίηση των ανδρών, με τη δημοσιότητα που πήρε στην εποχή μας ή οικογενειακή βία. Εγώ που είμαι υπερήλικας και υπέρμαχος των γυναικών,  έχω ζήσει χειρότερες διακρίσεις σε βάρος τους και είμαι σίγουρος ότι δεν φταίνε μόνο οι άνδρες αλλά και ο ξεχωριστός τρόπος που τους μεγάλωσαν οι μητέρες τους, για να ελέγχουν το σπιτικό μετά τον γάμο του κανακάρη τους. Το φαινόμενο έχει μεν περιοριστεί αλλά δεν εξαλείφτηκε, ιδιαίτερα στην επαρχία, όπου η ‘’καλή’’ πεθερά υποκαθιστά την οικογενειακή επιμέλεια με την απόλυτη κηδεμονία. Υπάρχει και μια παλιά ρήση που συνιστά στις ‘’νύφες’’ να προσέχουν περισσότερο τους συζύγους τους για να έχουν την ‘’ανοχή’’ της πεθεράς!!!

Θυμάμαι κάποιους ορεινούς πληθυσμούς, που στα χρόνια του εμφυλίου μετακινήθηκαν στην πόλη μας ,έφεραν και πρωτόγνωρες εικόνες.. Μας ξάφνιασε το θέαμα της επιστροφής του ζεύγους από τη συλλογή καυσόξυλων, με τον σύζυγο καβάλα στον γάιδαρο και τη σύζυγο πεζή, να σέρνει το ζώο, ‘’ζαλικωμένη’’ με τα καυσόξυλα. [Ζαλίγκα!! (Η λέξη είναι Σλάβικη). Αλλού τη λένε "καλικούτσα" ή "αγκάνια"...

Οι ξωμάχοι των χωριών μας - κατά κύριο λόγο οι γυναίκες - ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να ζαλικώνεσαι το "κλαρί" για τις γίδες και τα άλλα ζωντανά... Να το "κόβεις στον ώμο", δένοντάς το - με μοναδικό τρόπο - με την "κανναβιά" (τριχιά) και να φτάνεις στο σπίτι "κοντανασαίνοντας" μη σε πιάσει η νύχτα στο δρόμο...]

 

Οι γυναίκες έπεσαν θύματα φιλόδοξων ομόφυλών τους, που διεκδικούσαν προσωπικές διακρίσεις και τους ‘’έπεσαν γάντι’’ οι πολλαπλές και διάφορες γυναικείες οργανώσεις κατά των ανδρών, ενώ έπρεπε να τους έχουν συμμάχους. Για παράδειγμα αντί να  καταφέρονται κατά των ανδρών για τα υψηλότερα – που δεν ισχύει στη χώρα μας - και τις αποδοχές τους, θα μπορούσαν να ζητούν την εξομοίωσή τους που δικαιούνται. Οι γυναίκες ανήκουν ασυζητητί στο ανθρώπινο γένος και όχι στα ‘’ανθρωποειδή, όπως θέλουν κάποιοι να  παρουσιάσουν , την Φούλα και την Κάστρω  [σύζυγος και πεθερά] που δολοφόνησαν ύπουλα τον ‘’καημένο Αθανασόπουλο’’ όπως τον αναφέρει το σχετικό άσμα της εποχής.

Οι γυναίκες δικαιούνται ανεξαιρέτως να απολαμβάνουν  της απόλυτης ισονομίας και ισοπολιτείας με τους άνδρες με ευθύνη της πολιτείας που έχει τη δυνατότητα και την υποχρέωση να εφαρμόσει το Σύνταγμα. Η ισότητα ως έκφραση αποτελεί ‘’φενάκη’’, καθότι αφορά μαθηματικό όρο και έχει σχέση με τα μεγέθη. Οι γυναικείες διεκδικήσεις  πρέπει να αρχίζουν από την οικογένεια με την ορθή και ισότιμη ανατροφή  των παιδιών τους , που θα δημιουργήσουν τους μελλοντικούς σωστούς άνδρες.

Θυμάμαι την εποχή της σύνταξης του νέου οικογενειακού δικαίου, κάποιες κυρίες με πολλά χρόνια στην πλάτη και μέλη της οργάνωσης [ΕΓΕ],  μιλούσαν στην κρατική  τηλεόραση της ΥΕΝΕΔ για την απόλυτη ‘’ισότητα’’ των δύο [τότε] φύλων και πρότειναν την υποχρεωτική στράτευσή τους , από την οποίαν δεν κινδύνευαν οι ίδιες. Οι κακοί όπως παρουσιάζονται άνδρες δεν το ζήτησαν ποτέ αυτό, αναγνωρίζοντας τον  ρόλο των γυναικών στην οικογένεια. Όσον δε αφορά τη φυσική ανισότητα των δύο φύλων,  προκύπτει έμμεσα από το γεγονός ότι υπερτερούν τα γυναικεία θύματα στην ενδοοικογενειακή βία, αφού η γυναικεία περιορίζεται στα νύχια για να φανεί ότι αν μπορούσαν θα έκαναν ίσως περισσότερα και αυτό δεν αποτελεί ισότητα στη δύναμη.

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι  οι γυναίκες είναι άνθρωποι, δικαιούμενες απόλυτη ισονομία , χωρίς διακρίσεις. Είναι ενδεχόμενο να έχουν παρασυρθεί από τον αριθμό των δημοσιευόμενων θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας., σας πληροφορώ όμως ότι και η μοίρα των ανδρών δεν είναι πάντοτε καλύτερη.  Αντώνης

ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Ή ΤΡΕΛΟΣ;;;

 

‘’ ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Η ΤΡΕΛΟΣ;;’’

 

Με αφορμή το έργο του αμερικανού συγγραφέα και τους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου του  ομώνυμου  τραγουδιού, θα επιχειρήσω μια αντιπαραβολή τους με  σύγχρονα προβλήματα της εποχής μας. Ο σύγχρονος κόσμος ζει ανάλογες καταστάσεις , με την προσθήκη ότι είναι και ψεύτικος.

Το έργο Γυάλινος κόσμος   του Αμερικανού συγγραφέα Τενεσί Ουίλιαμς παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το Δεκέμβριο του 1944 στο  Σικάγο και την επόμενη χρονιά στη Νέα Υόρκη ,

 Σ’ αυτό εξιστορείται  η ζωή της οικογένειας Γουίνγκφιλντ, όπου ο  πατέρας τους  έχει εγκαταλείψει για χρόνια κι εκείνοι ζουν σ' έναν δικό τους "γυάλινο κόσμο". Η μητέρα έχει έμμονη ιδέα με τα παιδικά και νεανικά της χρόνια στο Νότο, ωστόσο τώρα δείχνει την εικόνα της "ξεπεσμένης καλλονής" .

Ταυτόχρονα, ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Για τον γιο της, θεωρεί ότι είναι ένας εγωιστής ονειροπόλος, ο οποίος είναι ανεύθυνος και καταφεύγει στο αλκοόλ, στην ποίηση, στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, χωρίς συνεισφορά στην  οικογένεια και  είναι αποφασισμένος να φύγει και αυτός όπως ο πατέρας του.

Κάποια στιγμή, όλη η οικογένεια στρέφει την ελπίδα της σε ένα τέταρτο πρόσωπο. Ωστόσο, τα πάντα γκρεμίζονται, καθώς εκείνος διαλύει τις αυταπάτες τους κι έτσι επανέρχονται στη σκληρή πραγματικότητα.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου από την άλλη, θεωρεί τον κόσμο γυάλινο ώστε να τον σπάσει και να δημιουργήσει μια νέα κοινωνία και εδώ αντιλαμβανόμαστε ότι ο κόσμος δεν είναι γυάλινος αλλά και ψεύτικος , οπότε κάθε προσπάθεια φαίνεται ατελέσφορη. Πώς μπορούμε να αλλάξουμε έναν κόσμο  ψεύτη, παρά  φύσιν και ψεύτικο;;;

Αρχίζω από το περιβάλλον που μας έχει δώσει τα πρώτα δείγματα για τη συνέχεια που μας περιμένει  όλους, που έχουμε  το μερίδιο της ευθύνης μας. Γίνεται προσπάθεια – φοβάμαι πολύ αργά- για κάποια μέτρα που ενδεχομένως να  βελτιώσουν τη βλάβη  το 2050!!! Ακόμα και αν βγουν αληθινές οι προβλέψεις, αλλοίμονο στους νέους που – για μια φορά ακόμα – θα υποστούν τις συνέπειες, των ‘’επιχείρων’’ των προγόνων τους. Οι ίδιοι  όμως δεν  είναι άμοιροι ευθυνών. Αφού Βολεύονται και αυτοί ή αποδέχονται τις σημερινές  καταστάσεις ‘’ήσσονος’’ προσπάθειας.

Ας πάμε και στα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης και το ιντερνέτ, που θα μπορούσαν να προσφέρουν περισσότερες υπηρεσίες, ιδιαίτερα το τελευταίο, τα οποία αρκούνται  απλά να φανούν ευχάριστα και όχι χρήσιμα στον λαό. Υπηρετούν περισσότερο τους κακοπροαίρετους, τους ψεύτες και τους συκοφάντες, δίνοντας βήμα σε τυχοδιώκτες και καιροσκόπους με αδιαφανείς προθέσεις.

Κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση ,είδα τα νέα δείγματα κινουμένων σχεδίων με ‘’ανθρωποειδή’’ που ικανοποιούν τα παιδάκια, τα οποία  μεγαλώνοντας , αδίκως θα αναζητούν ομοιώματα στη φύση, αφού δεν υπάρχουν και ελπίζω να μην υπάρξουν και στο μέλλον.

Τα ίδια μέσα δεν μιλάνε ελληνικά στο σύνολό τους και εννοώ στους επαγγελματίες, διότι πολλοί νέοι είναι προτιμότερο να επικοινωνούν με ‘’νοήματα’’, αφού αποτελούν  κίνδυνο για το μέλλον της γλώσσας μας.

Άφησα τελευταίους τους πολιτικούς , οι οποίοι  έχουν μετατρέψει τη βουλή από ‘’κοινο-βούλιο’’ σε ένα σύγχρονο κλουβί με τις τρελές και εμπόλεμη ζώνη. Ενώ στην ταινία το θέμα  παρουσιάζεται με ευαισθησία και χιούμορ , στην πολιτική κονίστρα, κάθε θέμα συνοδεύεται από αναπόδεικτα ψεύδη και συκοφαντίες. Πώς είναι δυνατόν αυτή η βουλή να λάβει  σοβαρές εθνικές αποφάσεις, όταν η αντιπολίτευση στέκεται αναφανδόν αντίθετη σε κάθε συγκατάθεση, ώστε να ρίξουν την κυβέρνηση, που ψηφίστηκε σχετικά πρόσφατα από το 41% του ελληνικού λαού;;; Της απαγορεύουν μάλιστα να επικαλείται  το πραγματικό  αυτό  ποσοστό, με διάφορα εφευρήματα και προφάσεις.

Αγαπητοί κύριοι ξανασκεφθείτε το και στα πλαίσια του Συντάγματος  και του κανονισμού της Βουλής– όπως οφείλετε – να τηρείτε τουλάχιστον την ετυμολογική ερμηνεία του όρου  κοινοβούλιο και συσκεφθείτε με την εκλεγμένη Κυβέρνηση.  Έχετε κάθε δικαίωμα να διατυπώνεται τις ‘’αιτιολογημένες’’ σας αντιρρήσεις και να καταθέτετε τις στοιχειοθετημένες  καταγγελίες σας για διάπραξη αδικημάτων, στις δικαστικές Αρχές, διότι το αντίθετο σημαίνει συνενοχή.

Τελευταία διατυπώνεται η άποψη ότι κάθε απόφαση πρέπει να εδράζετε σε αριστερές, προοδευτικές και δημοκρατικές ιδέες, θεωρώντας όλους τους άλλους εχθρούς της δημοκρατίας. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ επικαλείται συχνά τη δημοκρατία , η οποία δεν αποδέχεται τον ολοκληρωτισμό. Η μόνη σκέψη που μπορώ να κάνω είναι ότι δεν έχουν διαβάσει τον Μαρξ, που επίσης επικαλούνται ή δεν έχουν βιώσει το καθεστώς των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως έλεγε ο επίσης μαρξιστής Αντρέας.

Προσωπικά δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και διερωτώμαι με ποια κριτήρια μου στερείται το δικαίωμα να αισθάνομαι δημοκράτης και προοδευτικός;;; Αυτά κάνετε και δίνετε προσχήματα ανάπτυξης της ακροδεξιάς , που επανήλθε κυρίως σε τέως κομμουνιστικές χώρες. Λίγη σκέψη δεν θα σας βλάψει και συγχρόνως θα κατανοήσετε ότι οι ιδεολογίες, που οδήγησαν στην οριοθέτηση των αποφάσεων κάποιας εποχής, δεν υπάρχουν πια ,ως μη αναγκαίες στην εποχή μας που οι άνθρωποι χωρίζονται σε καλούς και κακούς. Κάθε αντίθετη άποψη διχάζει και δυσχεραίνει τη συνύπαρξη και συνεννόηση των λαών. Πάρτε σαν δείγμα το  παράδειγμα της Ρωσίας, όπου οι άνθρωποι της KGE, υποστηρίζουν πια ανοιχτά την κυρία Λεπέν και τις λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις!!!  Αντώνης

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ

 

    ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΚΑΤΆΝΤΙΑ

 

Μετά την  διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019  και ό,τι επακολούθησε με  την παραίτηση του κ. Τσίπρα λόγω εκλογικού καταποντισμού και τις διασπάσεις , σύσσωμη η αντιπολίτευση στη χώρα μας, έχει ένα κοινό σύνθημα: Να ευρεθεί ο ηγέτης που θα διώξει τον Μητσοτάκη από την εξουσία. Δεν τους ενδιαφέρει τι θα γίνει με τη χώρα και τις ανάγκες της αλλά να βρεθεί  ο αντι-Μητσοτάκης, ο καθένας βέβαια από τον δικό του χώρο. Μοναδικό τους όπλο ύβρεις και συκοφαντίες αναπόδεικτες και την Αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει ειδική εισαγωγή ηγέτη από τις ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ έχει αρχίζει η εσωστρέφεια στα δυο δημοκρατικά Κόμματα και καθημερινά αναλίσκονται σε προσωπικές αμφισβητήσεις, Στη διαμάχη εμπλέκεται και ο άπειρος περί τη διεθνή πολιτική νέος Δήμαρχος, Αυτή δεν είναι πια αντιπολίτευση αφού προσομοιάζει περισσότερο με τσίρκο με συνε3χεις ακροβασίες. Το ΚΚΕ μάλιστα, που ως γνωστόν αρνείται την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά συμμετέχει στις  ευρωεκλογές, κατηγορεί  τα άλλα κόμματα που ψηφίζουν Νόμους της Κυβέρνησης και δηλώνει αντίθετο με τον αστικό κοινοβουλευτισμό.  Με όλα αυτά  βέβαια κάνουμε κακό μόνο στη χώρα μας και κάποιοι το θεωρούν και δικαίωμά τους.

Παρακολούθησα το τελευταίο debate στις ΗΠΑ και  σκέφθηκα ότι τελικά εμείς είμαστε σε καλύτερη μοίρα από την μεγάλη χώρα που θεωρείται και παγκόσμια προστάτιδα.

Με αυτούς  τους δύο υποψήφιους, τον ένα που ανέχθηκε αν δεν ενθάρρυνε την κατάληψη του Καπιτωλίου και αμέτρητες σοβαρές δίκες σε βάρος του και τον άλλο να μην μπορεί να σταθεί όρθιος και να αρθρώσει λόγο λογικό και διαρκή θα λύσουν τα αναρίθμητα παγκόσμια προβλήματα;;

Είμαι βέβαιος ότι με κλήρωση θα τους τύχαινε καλύτερος. Είναι δυνατόν σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ, με τόσα εκατομμύρια ενεργούς πολίτες, αυτοί οι δυο να αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα ηγέτη;;; Αλίμονο στον πολιτισμένο  κόσμο , γιατί αυτό αποτελεί  επικίνδυνη πολιτική κατάντια που ξεπερνά και τη δική μας!!! Αντώνης

 

‘’Οἷα ἡ μορφή τοιάδε καί ἡ ψυχή’’

 

          ‘’Οἷα ἡ μορφή τοιάδε καί ἡ ψυχή’’

[Η ψυχική ωραιότητα είναι ανάλογη προς τη μορφή κάποιου.]

 

 

Τα αρχαία γνωμικά λένε πάντα την αλήθεια και αυτό το διαπίστωσα βλέποντας τη φωτογραφία από τη Βουλή των Σκοπίων. Η πρόεδρός του πληροί απόλυτα την αλήθεια  της αρχαίας ρήσης. Δεν αναφέρομαι στην όποια ασχήμια της νέας Προέδρου της χώρας που δεν μ ε ενδιαφέρει ούτε με απασχολεί, αλλά στο ύφος και την εικόνα της που απαντά στον τίτλο του παρόντος.

Τα 6 χρόνια που υπηρέτησα στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, η τοπική τηλεόραση παρουσίαζε το κρατίδιο σαν δείγμα παρασιτικό, που κατοικείται από τεμπέληδες τυχοδιώκτες, που αποτελούσαν εμπόδιο στην εξέλιξη της χώρας. Ο  Τίτο, το 1947-48, εκμεταλλευόμενος τη διάσπαση της cominform, προσπάθησε  να περιορίσει  το σφιχταγκάλιασμα της Σοβιετικής Ένωσης . Θεωρώντας εμπόδιο τους σκοπιανούς, τους ΄΄έστρεψε΄΄ στις αλυτρωτικές τους απόψεις και την καλλιέργεια της ιδέας ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου . Με τη βοήθεια των σκοπιανών που ζούσαν στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία  κατάφεραν να γίνουν πιστευτοί και είχαν αμέριστη βοήθεια.

Τότε καλλιεργήθηκε η ιδέα προβολής μακεδονικής γλώσσας , γέμισαν το κρατίδιο με αγάλματα του Μ. Αλεξάνδρου και  είχαν πείσει πολλούς., ενώ οι Σλάβοι ήρθαν στην περιοχή τον 6^ον μ.Χ. αιώνα,  ο  Μ. Αλέξανδρος έζησε 9 αιώνες νωρίτερα. Όμως κάποιες μεγάλες χώρες τους ‘’πίστεψαν’’ και βοήθησαν να γίνει πιστευτό το παραμύθι τους. Με την απόφαση της 5^ης διεθνούς το ΚΚΕ , που είχε χάσει στον εμφύλιο και διασκορπίστηκε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και  την αποδοχή των τριών μεγάλων χωρών , άρχισαν να καλλιεργούν διεθνώς την ιδέα της ‘’Μακεδονίας του Αιγαίου ‘’ με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη και άλλα ευτράπελα., Όσον αφορά τη γλώσσα και τη συνείδηση, η επίσημη γιουγκοσλαβική τηλεόραση, που την εποχή εκείνη μιλούσε μόνο για τους αγώνες των παρτιζάνων κατά των Γερμανών, παρουσίαζε τα Σκόπια με επιγραφές στις προσόψεις των σπιτιών  ‘’το σπίτι αυτό είναι βουλγάρικο’’. Αν θελήσει κάποιος μπορεί να αναζητήσει τις ταινίες αυτές στις αρμόδιες αρχές των φίλων Σέρβων. Στην ουσία η γλώσσα τους είναι βουλγάρικη, με την προσθήκη στο τέλος της λέξης  του άρθρου [ta] που κάνει τις περισσότερες λέξεις να τελειώνουν σε ‘’skata’’. 

Προσωπικά έχω πολλές και οδυνηρές εμπειρίες του φανατισμού με τον οποίο μεγάλωναν τα παιδιά τους, ώστε να πιστεύουν πραγματικά τα πολιτικά παραμύθια τους. Θα αναφερθώ και πάλι σε προσωπικές μου εμπειρίες με Έλληνες κομμουνιστές που στήριζαν παντοιοτρόπως τις αισχρές τους  απαιτήσεις για σλαβομακεδονική μειονότητα στην Βόρειο Ελλάδα, που ‘έφτανε’’ μέχρι την Κατερίνη. Υπάρχει και σχετική βιβλιογραφία που είχε αποσταλεί τότε στη Γενική Γραμματεία Τύπου.

Διερωτώμαι αν ο κ. Τσίπρας είχε διαβάσει καθόλου την ιστορία της περιοχής ή είχε συμβουλευθεί διπλωμάτες και άλλους ειδικούς του Υπουργείου και υπέγραψε – ελπίζω καλοπροαίρετα – τη συμφωνία των Πρεσπών. Αν δεν το έκανε, είναι καιρός να το κάνει τώρα για να ζητήσει μια συγγνώμη, αφού το κρατίδιο αποτελεί ήδη μέλος του ΝΑΤΟ, γιατί του το επέβαλαν οι μεγάλες δυνάμεις και κυρίως η κυρία MERKEL. Ποτέ δεν είναι αργά να παραδέχεται κανείς τα λάθη του, αν μάλιστα μπορεί να κληθεί να ξανακυβερνήσει , για να μην τρέμουν οι νησιώτες μας  και κάτοικοι άλλων περιοχών, ‘’τι τους ξημερώνει’’ στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων. Αντώνης

ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

 

              ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

 [ Ματαιότητα , Ματαιοδοξία ,Πλεονεξία]

            Ε υ χ ή  ή  κ α τ ά ρ α ;;;

             [ Σε  Πρώτο Πρόσωπο ]

 

 

Ανατρέχοντας  στο Βικιλεξικό – όπως το κάνω συχνά -  αναζητώ και παραθέτω τις αυτούσιες ερμηνείες των λέξεων του υπότιτλου , ώστε οι τοποθετήσεις μου να εδράζονται σε αποδεκτές ερμηνείες. Θεωρώ ότι η μακροβιότητα ικανοποιεί περιστασιακά και περιγράφει εκ του ασφαλούς   όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

‘’ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ  :  Είναι η κενότητα, το ανάξιο, πρόσκαιρο, το ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα ανώφελο του πράγματος, της ζωής, της ύπαρξης, που δεν οδηγεί πουθενά.

Η ματαιότητα  των εφήμερων  απολαύσεων αυτού του κόσμου.

Η νοηματοδότηση της χρησιμότητας ή της ματαιότητας  των  αγώνων γενικώς.

       Η πράξη που δεν θα αποδώσει, δεν θα ωφελήσει, δεν θα οδηγήσει εκεί που θα ήθελε κάποιος.

Ματαιοδοξία : Η ιδιότητα να νοιάζεται κανείς και να επιδιώκει πράγματα μάταια, ασήμαντα, και να τα επιδεικνύει.

Η Πλεονεξία (ή και φιλαργυρία) στην ψυχολογία είναι μια επιθυμία να αποκτηθούν ή να κατέχονται περισσότερα από ό,τι χρειάζονται ή αξίζουν οι άνθρωποι ‘’.

Ζητώντας συγγνώμη για την τόσο αυστηρή αντιμετώπιση  της σημερινής ‘’κανονικότητας,  διευκρινίζω ότι οι επόμενες δυο εκδοχές [ευχή  ή κατάρα]  αποτελούν αποκλειστικά σχήμα λόγου και  εναπόκεινται στις ορθώς εννοούμενες ιδιαιτερότητες του καθενός μας .  Δεν πρέπει να παραβλέπεται και το γεγονός ότι για όσα βιώνουμε στη ζωή ,πληρώνουμε και  το ανάλογο τίμημα που, αν και - ετεροκαθοριζόμενο -  δεν παύει  να εξαρτάται και από  τις πρακτικές του  καθενός μας. Το τζάμπα  δεν υπάρχει και δεν υπήρξε  ποτέ και αποτελεί εφεύρημα κάποιων πονηρών καιροσκόπων, χωρίς αντίκρισμα  στην κανονική  ζωή. Συνεπώς και η  μακροζωία [που είναι το κύριο θέμα μας]  έχει το δικό της  και ενίοτε βαρύ τίμημα!!! Πρόκειται για το  αντίτιμο  που  πληρώνουμε όλοι μας  ανεξαίρετα για την παρουσία μας  στη ζωή.

Ξεκινώ  με τη διαπίστωση ότι  στη ζωή και στη φύση γενικώς υπάρχουν ανισότητες και  ενδεχόμενες  αδικίες. Για παράδειγμα το κόστος των δικών  μου  γηρατειών ή μακροζωίας δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο που καταβάλλουν οι κατέχοντες και οι βολεμένοι, με  αμέτρητα πρόσωπα να  τους υπηρετούν και να τους φροντίζουν. Το ίδιο συνέβαινε και σε υπέρτερο βαθμό και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού – που  έζησα επί μακρόν -  για την κομματική νομενκλατούρα, με πλήρη εγκατάλειψη των  υπολοίπων ,  χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η ανισότητα και η αδικία αποτελούν τον κανόνα και ας λένε κάποιοι αιθεροβάμονες ή πονηροί καιροσκόποι ότι αγωνίζονται για το δίκιο του εργάτη, του φτωχού, του κατατρεγμένου και τόσων άλλων αναξιοπαθούντων. Πρώτον γιατί δεν μπορούν και δεύτερον και χειρότερο γιατί το ξέρουν ότι  λένε ψέματα. Παντού και πάντα θα υπάρχουν, τα λιοντάρια και τα μυρμηγκάκια.

 Προσωπικά, χωρίς να το επιδιώκω,  βιώνω τα γηρατειά μου έχοντας χάσει τη  σύντροφό μου, που  έφυγε στα 36 παρά τη ισχυρή της θέληση να ζήσει και να χαρεί την οικογένειά της. Αυτό ποιος μπορεί να το διορθώσει, έστω και  αν έχει όλα τα μέσα και τα πλούτη στη διάθεσή του;;; Η αδικία και η ανισότητα δεν καταργούνται και κυρίως με  επιβολή. Ας αρχίσουμε τουλάχιστον από την ορθή διατύπωση των ορισμών όπως π.χ. την ισότητα που αποτελεί μαθηματικό  και όχι κοινωνικό μέτρο. Οι διεκδικήσεις μας πρέπει να αναφέρονται στην ισονομία, ισοπολιτεία  τη δικαιοσύνη και το σεβασμό των κανόνων της δημοκρατίας. Ένας κοντός δεν γίνεται ποτέ ίσος με ένα ψηλό και η διαφορά τους  αποτελεί θέμα κατασκευής [έστω και άδικης] και όχι κοινωνική διάκριση . Ας φροντίζουμε  λοιπόν την ορθή γλωσσική διατύπωση  πριν προχωρήσουμε σε προβολή της.

          Όσα   έπονται   αποτελούν   αυθεντικό ‘’ κομμάτι ’’   ζωής  , στο οποίο ο καθένας μπορεί να εναντιωθεί, να ταυτισθεί ή  να το απορρίψει . Δεν   μπορεί όμως πια  να ανατρέψει  τα γενόμενα, στα οποία συνέβαλαν  οι πολυσχιδείς ανάγκες της εποχής,  προσωπικά  βιώματα ,  συναισθήματα . Διευκρινίζω ότι, ως ανθρώπινη οντότητα, υποβάλλω κάθε μου αίσθημα που αντιλαμβάνεται η ψυχή, σε συστηματική εγκεφαλική επεξεργασία , καθιστώντας το μοναδικό και κυρίαρχο συναίσθημα ή το διαγράφω οριστικά και αμετάκλητα, αδιαφορώντας για τις  ενδεχόμενες συνέπειες στο πρόσωπό μου.

Αναφερόμενος στα συναισθήματα, θεωρώ  δεδομένη την ανταπόδοση –έστω και ενδόμυχη- και τα αποδέχομαι σαν γεγονότα που σε κάποιο βαθμό  συμβαίνουν σε όλους μας. Διατηρώ απόλυτη  εμπιστοσύνη στον διπλοτσεκαρισμένο [όπως θα έλεγε η  αείμνηστη Μαλβίνα]  έλεγχο της καρδιάς και του μυαλού [ με πρωτοπορία του δεύτερου ], διαθέτοντας κάθε πλεόνασμα των αισθημάτων για την αντιμετώπιση των αμφιβολιών. Αποφεύγω συστηματικά να αφήνω εκκρεμότητες , ενώ αντιμετωπίζω με κατανόηση  τις εκκρεμότητες των άλλων απέναντί μου.  

Συμπερασματικά, με   αφήνει παγερά αδιάφορο η  μακροζωία μου,  – στα 90 μου -  που  επιδιώκω απλά την δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, χωρίς να γίνομαι βάρος στο περιβάλλον μου. Θεωρώ  την τελευταία ως  προϋπόθεση, διότι αρνούμαι  να  ‘’φορτώνω’’ στους οποιουσδήποτε άλλους μια τέτοια υποχρέωση– παρότι μου έχει ήδη προταθεί – που έχει εγκαταλειφτεί στη σύγχρονη κοινωνία. Δεν δέχομαι επίσης – όσο το μπορώ -   την ‘’αποθήκευσή’’ μου σε κάποιον από τους , κατ’ ευφημισμό, αποκαλούμενους οίκους ευγηρίας. Για τους  τελευταίους μάθαμε διεθνώς πολλά και ενδεικτικά της τραγικής εποχής μας, στη διάρκεια της τελευταίας πανδημίας. Επί του παρόντος , συνεχίζω ένα   πλήρες καθημερινό πρόγραμμα, με προσωπική  κάλυψη όλων των αναγκών μιας τυπικής  διαβίωσης. Η μόνιμη συνέπεια των γηρατειών, ο πόνος,  θυμίζει  την παράταση της επιβίωσης  και αποτελεί ένα μικρό μέρος του  τιμήματός  της .Παρά τα πρόσφατα δεινά μου [ συντριπτικό  κάταγμα στο γόνατο και τη μεγάλη πτώση του αιματοκρίτη μου που επακολούθησε] συνεχίζω την επιβίωσή μου. Άρχισα τα πρώτα δειλά βήματα που έφθασαν σε αποστάσεις 2 χιλιομέτρων καθημερινά, χωρίς ποτέ να σταματήσω να γράφω – κυρίως για να σκοτώνω την ώρα μου- και να αυτουπηρετώ τις ανάγκες μου.

  Αναφέρομαι στην    ανθρώπινη διαβίωση,  αφού  η  παγκόσμια πολιτεία, έστερξε μόνο  για τα υπόλοιπα ‘’ζωντανά’’. Αποτελεί και αυτό μια μόδα και όπως συχνά  συμβαίνει [ η μακροβιότητα με φόρτωσε ανάλογα παραδείγματα] , θα περάσει και θα ξεχασθεί, μόνο που για  τα τελευταία δεν θα μπορεί κανείς να παραπονεθεί.. Οι ίδιοι άνθρωποι θα επανεκτιμήσουν την προσφορά τους και θα τους ξαναδώσουν τη θέση και τη φυσική φροντίδα που δικαιούνται δίπλα μας, γιατί  η μόδα αλλάζει αλλά οι ανάγκες και οι παλιές καλές σχέσεις παραμένουν. Όλοι μας στα παιδικά μας χρόνια – ιδιαίτερα στην επαρχία  - συμβιώσαμε ειρηνικά και με πολλή αγάπη  με τους πιστούς αυτούς  φίλους και συνεργάτες μας.  

Διεκπεραιώνω μόνος το σύνολο των αυξημένων εργασιών  του  μεγάλου σπιτιού μου που  είχα ενοικιάσει με άλλες προοπτικές  και μου απόμεινε σαν  μοναδική πολυτέλεια που κράτησα για να μου θυμίζει τα διατρέξαντα..

 Οι πόλεμοι και  η πείνα  των παιδικών μου χρόνων και η δυστυχία και τα προβλήματα που  ακολούθησαν, αντί να περιορίσουν τη δραστηριότητά μου, την έκαναν πιο έντονη και τελικά με κούρασαν,  κυρίως ψυχικά. Έφθασα στο σημείο να μην μπορώ ή  και να μη θέλω πια να χαρώ  την  κατ’ ευφημισμό  αποκαλούμενη ‘’μοναξιά’’, δίνοντάς της τον χαρακτηρισμό     μοναχικότητα.  Ευτυχώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι  μας άφησαν μια γλώσσα που επιτρέπει  ‘’πλάγιες’’ ερμηνείες των καταστάσεων που μας βγάζουν από τις κακοτοπιές και τις στενοχώριες.

 Μετά την απώλεια της συντρόφου μου το 1977 , δεν σκέφθηκα καν να ρισκάρω την ισορροπία της εναπομείνασας  οικογένειας και συνεχίσαμε μόνοι μας. Όταν αργότερα θεώρησα ότι είχαν δημιουργηθεί οι  συνθήκες να σκεφθώ και το τελικό στάδιο του βίου μου, δείλιασα. Επέλεξα   τελικά  τη μοναξιά ,  αρνούμενος να  παρατείνω  την ευτυχία μου με  κάτι επιζήμιο που  μπορεί να συμβεί  μελλοντικά σε άλλο άτομο και  δεν έστερξα  να μοιραστώ  μια ενδεχόμενη  μιζέρια της επιβίωσης. Χρησιμοποίησα μάλιστα σαν πειστήριο της  επιλογής  μου, τα λόγια του  τραγουδιού [ the head and the heart], του CHRIS DE BURGH , που πραγματεύεται  το κλασικό δίλημμα ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική , αναλογιζόμενος  παράλληλα και την  ζωή της Μαντάμ  Ορτάνς από το έργο του Καζαντζάκη. Αυτό ίσως δίνει απάντηση σε φίλους που έσπευσαν – καλοπροαίρετα – να με κακίσουν για μια συγκεκριμένη  επιλογή  για τη συνέχιση της ‘’μαγκουφιάς’’  μου.

Όλα άρχισαν στις Βρυξέλλες τον Φεβρουάριο  του 1984, που κυκλοφόρησε ο πιο πάνω δίσκος  που μου χάρισαν στην πρώτη  συμμετοχή μου  σε γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.  Όπως συμβαίνει συχνά, η αρχή και το τέλος έχουν δυσδιάκριτα όρια και εγώ με όσα προανέφερα και με τα πειστήρια που επικαλέστηκα, έριξα το βάρος  στο δεύτερο. Στο ερώτημα αν τώρα μετανιώνω δεν έχω απάντηση , αφού άλλωστε δεν έχει  και νόημα, αφού όταν το αποφάσισα το 1992], οι   προοπτικές της μακροζωίας μου  ήσαν άγνωστες.

Επειδή  αναφέρθηκα στους στίχους ενός τραγουδιού, το παραθέτω  ολόκληρο στη γλώσσα του για να εκτιμηθεί αν επηρέασε σωστά  την τελική μου απόφαση ανάμεσα στην καρδιά και τον νου. Η άλλη πλευρά , ύστερα από μια υπερδεκαετή  ευτυχή συμβίωση,  συμφωνούσε ως προς την σκέψη αλλά πρέπει να μετάνιωσε  που μου χάρισε το δισκάκι..Κατάλαβε ότι λειτουργούσα έτσι και παλιότερα και η μόνη αληθινή σκέψη που με οδήγησε στην απόφαση να μείνω ‘’μαγκούφης, υπήρξε ο φόβος ότι αν ‘’έφευγα’’ νωρίς εκείνη θα είχε την μοίρα της Μαντάμ Ορτάνς’’. Δεν ήθελα να την εγκαταλείψω απροστάτευτη στη ζούγκλα της κοινωνίας μας και να υποστεί όσα η Γαλλίδα ηρωίδα του Καζαντζάκη. Πέσαμε και οι δυο έξω και χάσαμε 32 χρόνια  από τη ζωή μας, λόγω μακροβιότητάς που δεν την ανέμενα και μάλλον με δυσαρέστησε.

Το δημοσίευμα αυτό αποτελεί επικαιροποίηση παλαιότερου ομότιτλου πονήματος, που συμπεριλαμβάνει τα  σημαντικότερα νέα δεδομένα.

Αντώνης

 

Let us talk no more, let us go to sleep,
Let the rain fall on the window pane,
And fill the castle keep,
I am weary now, weary to my bones,
Weary from the travelling,
And the endless country roads,
That brought us here tonight, for this weekend,
And a chance to work it out,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart;

She is sleeping now, softly in the night,
And in my heart of darkness she has been the only light,
I am lost in love, looking at her face,
And still I hear the voice of reason,
Telling me to chase these dreams away,
Oh here we go again, we’re divided from the start,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart,
The head and the heart;

Now the dawn begins, and still I cannot sleep,
My head is spinning round but now the way is clear to me,
There is nothing left, nothing left to show,
The jury and the judge will see, it’s time to let her go,
Now hear the heart,
I believe that time will show,
She will always be a part of my world,
I don’t want to see her go,
So I plead my case to hear the heart,
And stay.

It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go

And in this classical dilemma,
I find for – the heart.