ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ ΣΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ

 

               ΑΠΟ  ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΟ ΣΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ

 

Αναζητώντας εξηγήσεις στις σύγχρονες απορίες μου για τους αμέτρητους σατανάδες που μας περιβάλλουν και αφού δεν τις βρήκα στα σύγχρονα μέσα, κατέφυγα στην Παλαιά Διαθήκη και τον ειδικό για το θέμα, Προφήτη, Ιεζεκιήλ τον 6ο αιώνα π. Χ.  Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι θρησκόληπτος, αλλά κάνω τα πάντα για να βρω πως συμπέσανε στην εποχή μας τόσοι πολλοί σατανάδες!!!

Δεν ξέρω αν βρήκα την άκρη, νομίζω όμως ότι  βρήκα την αρχή τους και τις εξηγήσεις που έδιναν στο φαινόμενο οι Προφήτες, 600 χρόνια προ Χριστού. Αναφέρει λοιπόν ο Ιεζεκιήλ για τον Εωσφόρο: «Ήσουν στο άγιο βουνό του Θεού· περπατούσες ανάμεσα σε πύρινες πέτρες. Ήσουν τέλειος στους δρόμους σου, από την ημέρα που κτίστηκες, μέχρις ότου βρέθηκε μέσα σε σένα η αδικία» Τέλος, αναφέρει ότι ο Σατανάς δεν είναι μια αιώνια σκοτεινή πλευρά της ολότητας του Θεού αλλά. δημιουργήθηκε ως τέλειο ον, που μας μοιάζει, προσθέτω εγώ.

Με βάση αυτή τη λογική είναι ένας σαν και μας και δυνητικά μπορεί να γίνει ένας από μας. Άρα, σύμφωνα με τις παραδοχές της Παλαιάς Διαθήκης τον κουβαλάμε όλοι μέσα μας και είναι θέμα συγκυρίας να τον εκδηλώσουμε. Η απορία μου όμως παραμένει, γιατί  συμπέσανε τόσοι πολλοί στην  εποχή  μας και ‘’τις πταίει’’, που έλεγε ο Χαρίλαος Τρικούπης για τους πολιτικούς της γενιάς του και οδηγήθηκε στη φυλακή πριν δικαιωθεί;;;

Το τελευταίο ερώτημα με βασάνισε πάρα πολύ, γιατί δεν βρήκα κείμενα να το υποστηρίξω και έβαλα μπρος την όση μου έχει μείνει λογική, ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη δια τα ενδεχόμενα λάθη μου στην τελική εκτίμηση της πραγματικότητας που όλοι μας βιώνουμε.

Παίρνοντας σαν υπόθεση εργασίας την εβραϊκή εκδοχή  ότι είναι  κακόβουλος δαίμονας, διάβολος, τείνω να υιοθετήσω την άποψη, ότι την ύπαρξή του δημιουργεί ή τουλάχιστον διευκολύνει η ενυπάρχουσα κακία του καιρού μας. Όλοι μας διαπιστώνουμε αμέτρητα παραδείγματα, σατανικών ανθρώπων ,  σημειώνοντας ότι και εμείς δεν πάμε πίσω!!! Αρκεί μια μικρή σπίθα για να καταδείξει πόσο κακόβουλοι είμαστε, έστω και αν το κρύβουμε επιμελώς και καιροσκοπικά [οπορτουνιστικά] όπως έλεγαν κάποιου παλιοί σύντροφοι, που δεν μασούσαν τα λόγια τους.

Αφήνουμε προσωρινά τον δικό μας μικρόκοσμο και πάμε σ’ αυτούς που σπέρνουν τον φόβο και τον τρόμο σε όλη την υφήλιο, αρχίζοντας από τους πιο επικίνδυνους. Ας πούμε ο κ. Πούτιν, που έκανε εισβολή και κατοχή σε γείτονα και φίλη χώρα και ζητά και τα ρέστα. Αυτός ο κύριος δεν μετρά ούτε και τα δικά του θύματα αρκεί να φανεί ότι ελέγχει όλη την περιοχή. Ενίοτε μάλιστα, μέσω τρίτων, διανθίζει τις απειλές του με χρήση  πυρηνικών, αφού για τον εαυτούλη του θα έχει λάβει τα μέτρα του,   για τους λοιπούς δεν τον νοιάζει.  Εκείνος δεν δυσκολεύτηκε να αλλάξει ιδεοληψία και από το κόκκινο ολοκληρωτικό στρατόπεδο, μεταπήδησε στο αντίστοιχο μαύρο, απολαμβάνοντας τα  χρυσοποίκιλτα παλάτια του. Για μια φορά ακόμα, θα θυμίσω σ’ αυτούς που έχουν μνήμη επιλεκτική ή έπαθαν αμνησία,  ότι προηγήθηκε η τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, που απλά συνοδεύτηκε και από καταδικαστική απόφαση του ΟΗΕ, αλλά  ΟΛΟΙ τη γράφουν στα παλιά  υποδήματά  τους.

Βγάζει μάτια η τραγωδία στη Γάζα, αν και ξεκίνησε για αντίποινα μιας χυδαίας, άνανδρης εισβολής της Χαμάζ στο Ισραήλ, που έδινε το δικαίωμα στους Εβραίους να εκδικηθούν για όσα απάνθρωπα συνέβησαν στη χώρα τους. Από εκεί και πέραν ήταν  θέμα των διεθνών οργανισμών να φροντίσουν για την τιμωρία των ενόχων και την ασφάλεια των συνόρων του Ισραήλ. Φαίνεται  ότι οι διεθνείς  οργανισμοί καθεύδουν , είναι ανίσχυροι ή αποφεύγουν ‘’ να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά’’. Εδώ λοιπόν αρχίζει το δεύτερο δράμα με θύματα αμάχους και κυρίως μικρά παιδιά. Το Ισραήλ έχει σκοπό να διώξει από τη Γάζα τη Χαμάζ, η οποία  όμως επίσης διακηρύσσει ότι  θέλει να εξαφανίσει το Ισραήλ από τη περιοχή. Στον πόλεμο δεν υπάρχει δίκαιο αλλά ούτε δικαίωμα του ενός  να εξαφανίσει τον άλλο και συνεχίζεται μια ασύμμετρη και άδικη σφαγή χιλιάδων αμάχων. Ποιος και με ποιόν τρόπο θα κάνει κάτι για να σωθούν όσοι απέμειναν κάτοικοι της Γάζας::: Προσωπικά έχω βιώσει κατοχή, πείνα και νεκρούς και συμμερίζομαι καλύτερα τον πόνο των θυμάτων.

Είναι πολλοί ακόμα, όπως ο γείτονάς μας Ερντογάν, το Ιράν, οι Χούθι και πολλές άλλες πληγές στον Κόσμο, εξίσου επικίνδυνοι, αλλά θα παραμείνουμε στους κυριότερους.

 Τελευταίος όμως αλλά εξίσου σημαντικός [LAST BUT NOT LEAST] που λένε και στη χώρα μας, είναι ο ένας και μοναδικός ήρως της εποχής μας, είναι ο ‘’δασμοφοράκιας’’ Πρόεδρος της Παντοδύναμης [καμιά σχέση με τον Παντοδύναμο] χώρας του πλανήτη μας, που έχει το διάβολο μέσα του και κατά τις εσωτερικές του επιλογές, κάθε στιγμή αλλάζει το ποσοστό των δασμών και τις χώρες που βάζει στο στόχαστρό του. Τι θα γίνει αλήθεια με αυτόν::: Μήπως πρέπει κάποιος να τον ‘’μαζέψει’’ πριν είναι πολύ αργά για όλους μας;;; Δεν βλέπει κανείς και κυρίως οι δικοί του, ότι γυαλίζει το μάτι του ;;; Ο Θεός να βάλει το χέρι του γιατί αλλιώς δεν ξέρω τι θα απογίνουμε και εννοώ τους νεώτερους, γιατί εγώ ‘’έχω κάψει τη γούνα μου’’, που λέγανε οι συνομήλικοί μου. Αντώνης

ΠΑΡΕΛΘΕΤΩ ΑΠ' ΕΜΟΥ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥΤΟ

 

            ‘’ ΠΑΡΕΛΘΕΤΩ ΑΠ’ ΕΜΟΥ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥΤΟ’΄’

                [ΕΜΠΕΙΡΙΚΑ  ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ]                 

 

 

 

Πρόκειται για τα λόγια από την προσευχή του Χριστού στον Θεό, με την οποία Του ζητούσε να μην περάσει το μαρτύριο που ήξερε ότι τον περιμένει. Λέγεται σαν  ευχή γα να αποφύγουμε κάτι πολύ δυσάρεστο και αλγεινό .

Στη χώρα μας, που αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στη ζώσα και μια ψευδή πραγματικότητα, κάνουμε – ενσυνείδητα -  ακριβώς το ίδιο σε κάθε δυσκολία μας. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται – για πιστούς, άπιστους και θεομπαίχτες,- ότι η δική μας επίκληση  βοήθειας, υπονοεί πρωτίστως την αποτυχία του αντιπάλου μας. Αγνοώντας ή παραβλέποντας την προτροπή του Αισώπου ‘’συν Αθηνά και χείρα κίνει’’, επιδιώκουμε δηλαδή, χωρίς να κάνουμε και εμείς κάτι, να ευνοηθούμε ή ακόμα χειρότερα ‘’να ψοφήσει η κατσίκα του άλλου’’ , του  γείτονα ή γενικότερα  του αντιπάλου μας.

Μέχρι τώρα αυτό αποτελούσε επιθυμία και επιδίωξη των Κομμάτων της Αντιπολίτευσης -συνοδευόμενο από συκοφαντίες και ύβρεις- να πέσει η Κυβέρνηση, αλλά φαίνεται ότι ο Θεός αποφεύγει να ακούει τους καθημερινούς  κρωγμούς των κοράκων. Ας αφήσουμε όμως τα Κόμματα να ζουν τα όνειρά τους και να  σκεφθούνε   μόνα τους , γιατί  το αποτέλεσμα δεν τα δικαιώνει.

Αυτή τη φορά παίρνω αφορμή από τη χθεσινή πανωλεθρία των δυο ελληνικών ομάδων μπάσκετ, που αντικειμενικά συγκαταλέγονται στις καλύτερες της Ευρώπης, παίκτες και προπονητές. Τους έβλεπα και τους λυπόμουνα, γιατί με κάποιες εξαιρέσεις, ‘’κοιμόντουσαν’’ τον ύπνο του δικαίου.

‘Έμοιαζαν όλοι να ζητούν βοήθεια από τον Χριστό ή στον Αλλάχ, ενώ οι αντίπαλοί τους έπαιζαν μπάσκετ και κατόρθωσαν  να  προκριθούν στο τελικό, χωρίς το αποτέλεσμα να θεωρείται θαύμα. Δεν δέχομαι ότι οι δικοί μας,  ξαφνικά ξέχασαν το άθλημά τους, αφού έχουν περγαμηνές και διεθνή αναγνώριση για τις ικανότητες όλων [προπονητών και παικτών].

Βλέπω κάτι σποτάκια που όλοι έλεγαν ‘’είμαστε έτοιμοι, είμαστε δυνατοί’’, όμως όλα αυτά έμειναν στο σποτ ή φεύγοντας για το Άμπου Ντάμπι, τα ξέχασαν στην Αθήνα.

Δεν είμαι άσχετος με το άθλημα, αλλά δεν διεκδικώ τον τίτλο του ειδήμονα και θα τολμήσω κάποιες απλοϊκές  σκέψεις. Μήπως τους μάτιασαν ή τους ψέκασαν;;; Προσωπικά τα απορρίπτω και τα δυο γιατί δεν πιστεύω στην ‘ύπαρξη τους, λοιπόν τι απομένει;;;

Φοβάμαι ότι η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δυο ομάδες, τους έκανε να σκέπτονται τον τελικό μεταξύ τους  και ασυνείδητα μπλοκάρισαν τα θέλω τους και ‘’κόλλησαν’’ τα μυαλά τους, όπως οι υπολογιστές, που για να επανέλθουν πρέπει να  ‘’βγάλουμε’’ την πρίζα τους.  Το θέμα είναι που βρίσκεται η πρίζα  και ποιος είναι ο αρμόδιος και υπεύθυνος να το πράξει!

Το πρόβλημα αντιλήφθηκαν οι αντίπαλοί τους και με τους  σωστούς χειρισμούς αλλά και την ικανότητά τους κέρδισαν δίκαια και εμείς θα δούμε τους δικούς μας στον μικρό τελικό. Είναι ο τελικός της  παρηγοριάς, που προηγείται χρονικά, κάτι σαν το Hors d'oeuvre που λέμε στο χωριό μου, [δηλαδή ορεκτικό ή πρώτο πιάτο] για να ανοίγει την όρεξη για το κύριο γεύμα]. Κρίμα και για τους δυο και ίσως αυτό βάλει ένα φρένο στον φανατισμό των οπαδών τους, που, ως ομοιοπαθείς, έχασαν ήδη το μένος τους απέναντι αλλήλων.

Αντώνης

 

 

 

 

 

 

ΚΑΤΗΓΟΡΩ

 

                          ΚΑΤΗΓΟΡΩ

 

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει στις άλλες χώρες, ακούω όμως ότι και εκεί γίνονται τα ίδια και χειρότερα.  Θα ασχοληθούμε όμως με τα δικά μας που δεν είναι  ασήμαντα.

Είναι πρωτοφανή όσα απασχολούν τις οικογένειες με τη βία, – μέχρι το έγκλημα – παιδοκτονίες, μητροκτονίες, πατροκτονίες και συζυγοκτονίες. Αυτά συνέβαιναν σε κάποιο βαθμό και παλιότερα, αλλά ελάχιστοι το μάθαιναν. Τώρα φροντίζει η τηλεόραση να τα κοινολογεί όλα, κάποια κανάλια μάλιστα έχουν ειδικές εκπομπές και κάνουν πλήρη ανάλυση, ακόμα και του τρόπου διάπραξης του εγκλήματος, ώστε οι μιμητές να  διευκολύνονται στον τρόπο τα διάπραξης και να ηρωοποιούνται. Επισημαίνω ότι το γεγονός αυτό είναι πολύ χειρότερο και από την υπογεννητικότητα, που μαστίζει τη χώρα μας και φοβάμαι ότι και  τα δυό  έχουν τα ίδια αίτια που σαφώς δεν είναι οικονομικά, αφού σε δύσκολους καιρούς υπήρχανε πολύτεκνοι και ελάχιστοι παραβατικοί. Όλοι μας γνωρίζουμε τα αίτια και για τις δύο πληγές, αλλά δεν κάνουμε κάτι να περισωθεί ότι είναι ακόμα δυνατό. Γι’ αυτό το κάτι είναι ίσως αργά και αργότερα θα είναι αδύνατο. ‘’Φύλακες’’ γρηγορείτε.

Θα επιμείνω όμως στην παιδική παραβατικότητα και θα αφήσω τους άλλους , ειδικούς και υπεύθυνους να ασχοληθούν,  με τις ενδεχόμενες αιτίες και τις λύσεις. Ελλείψει ειδικών γνώσεων ,  θα αρκεσθώ στα γεγονότα, επιστρατεύοντας την πολύχρονη εμπειρία μου και μάλιστα σε χαλεπούς καιρούς,  και οι ταγοί της πολιτείας ας πράξουνε τα δέοντα.

Είμαι παιδί της κατοχής , της πείνας και του εμφύλιου. Την εποχή εκείνη ο καθένας – μικρός ή μεγάλος – προσπαθούσε να διασωθεί και να επιβιώσει. Καθημερινά βλέπαμε δίπλα μας νεκρούς του πολέμου αλλά και της πείνας, ποτέ όμως τα γεγονότα, οι δάσκαλοι  όσο και οι γονείς  μας, δεν μας έδωσαν το δικαίωμα ούτε την αφορμή να γίνουμε παραβατικοί. Όλοι όμως μας μιλούσαν για την ελευθερία μας που σταματούσε εκεί που άρχιζε η ελευθερία των άλλων. Ποτέ όμως και κανένας δεν προέβαλε την ασυδοσία και την ‘’ανυπακοή’’, που αποτελούν βασικές και διακηρυγμένες κομματικές απόψεις.  Στα χρόνια μας ,η  δημοκρατία είχε κανόνες και όρια  και εκόντες - άκοντες τα τηρούσαμε., έστω και με ‘’καταχερισμούς΄΄ και πάντα με σεβασμό.

Σήμερα όμως τι γίνεται;;;  Πού είναι η  οικογένεια, το σχολείο και η θρησκεία;;; Στην πολιτική-φιλοσοφική πραγματεία του, «Κριτική της Εγκελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου», ο Καρλ Μαρξ επιδόθηκε σε μία  ανάλυση της φύσης και του ρόλου της θρησκείας στις μετά-βιομηχανικές κοινωνίες, χρησιμοποιώντας συνάμα τη φράση «Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Ξέρω ότι κάποιοι οπαδοί του θέλησαν να λειάνουν τους χαρακτηρισμούς του, αλλά στην πράξη εφαρμόστηκαν  απόλυτα. Εγώ όμως που έζησα  12 χρόνια στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού τη δεκαετία του 1960, τα βίωσα προσωπικά και πια δεν τους πιστεύω.

Πέραν αυτού όμως τι κάνει το σχολείο, η οικογένεια αλλά και η οργανωμένη πολιτεία, που στα πλαίσια της δήθεν ισότητας που δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ, επιτρέπει την προπαγανδιστική ασυδοσία. Ποια οικογένεια και ποιο σχολείο μπορεί πλέον να ‘’επιβάλει’’ στα 14χρονα παιδιά κανόνες συμπεριφοράς ή να  ρωτήσει ποια ώρα θα επιστρέψουν στο σπίτι τους και που θα πάνε;;;

Υπάρχει όμως κι η αντίθετη περίπτωση, της ασέλγειας γονέων και παππούδων στα τρυφερά βλαστάρια τους. Φαίνεται ότι η σύγχρονη κοινωνία βρωμάει από παντού, γιατί της λείπουν, ή είναι λίγα και δεν τα βλέπουν, τα φωτεινά παραδείγματα, οι ήρωες και τα πρότυπά τους. Από πολύ μικρά έχουν κομματικοποιηθεί, με τα 15μελη και τόσες άλλες ομάδες κρούσης, σε Σχολεία και Πανεπιστήμια, με την ‘’ανοιχτή’’ ενθάρρυνση και των ‘’δημοκρατικών’’ Κομμάτων  που σπεύδουν να του υπερασπιστούν, Θα έλεγα ότι η κοινωνία μας έχει γίνει ζούγκλα. Το αποφύγω όμως, γιατί βλέπω ότι στη ζούγκλα ζούνε πιο αρμονικά ακόμα και  τα άγρια θηρία.

Οι επιστήμονες λοιπόν λένε τις απόψεις τους και καλά κάνουν, αυτή όμως είναι  η θεωρητική πλευρά του προβλήματος, στη πράξη όμως τι γίνεται. Στην παιδική μου εποχή δεν υπήρχαν ειδικοί και όλοι μεγαλώσαμε με όσα μαθαίναμε από τους ‘’θαυμαστούς’’ δασκάλους μας και τους αγράμματους μέχρις αναλφαβητισμού, γονείς μας.

Πού βρίσκονται όλοι αυτοί σήμερα;;; Εξαιρώ πάντα τα ελάχιστα λαμπρά παραδείγματα και φωνάζω ένα δυνατό  ‘’ΚΑΤΗΓΟΡΏ’’, ενάντια σε κάθε υπεύθυνο και υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας, γιατί φαίνεται ότι κάτι δεν κάνουμε καλά , φροντίζοντας μόνο τον εαυτούλη μας  και γαία πυρί μειχθήτω.

Όλα αυτά τα έγραψα χωρίς να ελπίζω σε κάποιες θετικές αλλαγές, Τα έκανα μόνο για να γεμίσω τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς αλλά και να είμαι εν τάξει με τη συνείδησή μου.   Αντώνης

 

ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

 

     Η ονομασία του πουλιού,  προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη  «κύκνος», με ρίζες στον  ινδοευρωπαϊκό όρο «keuk», που σημαίνει «λάμπω, είμαι φωτεινός». Υπάρχει μάλιστα αστερισμός  με το ίδιο όνομα του πτηνού, που η διάταξη των άστρων του θυμίζει κύκνο με ανοιγμένα τα φτερά. Ο  λευκός κύκνος, όταν πλέει σιωπηλά σε μια λίμνη, συμβολίζει την απόλυτη ομορφιά – μέχρι που βγαίνει στην ακτή - και χάνει την εντυπωσιακή εμφάνισή του  με τα κοντά ποδαράκια του, και το άσχημο του κράξιμο, που εκλαμβάνεται σαν αποδοκιμασία.

Η έκφραση ‘’κύκνειο άσμα’’, μεταφορικά μπορεί να σημαίνει το τελευταίο έργο ενός καλλιτέχνη, ενός  οποιουδήποτε δημιουργού , γιατί σύμφωνα με την παράδοση, ο κύκνος, είναι ένα όμορφο πουλί με δυσάρεστο κράξιμο, όταν διαισθανθεί τον επερχόμενο θάνατό του και  κελαηδεί με πολύ γλυκιά φωνή.

Αυτή την παράδοση την αναφέρει και ο Πλάτωνας, στο έργο του «Φαίδων», που ασχολείται με την καταδίκη και το τέλος του Σωκράτη και  ο μεγάλος φιλόσοφος δίνει μια διαφορετική ερμηνεία του κύκνειου άσματος. Λέει δηλαδή πως οι κύκνοι δεν τραγουδούν όμορφα από λύπη γιατί σε λίγο θα πεθάνουν, αλλά από χαρά, γιατί νιώθουν ότι σύντομα θα βρεθούν  κοντά στον θεό Απόλλωνα, στον οποίο είναι αφιερωμένα, αυτά τα θεϊκά και μαντικά πουλιά.

Στη ζώσα  όμως πραγματικότητα, όπως την αποκαλούμε, το κύκνειο άσμα  απαντάται συχνά και στην καθημερινότητά μας και κυρίως στην πολιτική πραγματικότητα, όσο και αν οι κομματικοί σχηματισμοί δεν θέλουν ή αδυνατούν να το ομολογήσουν. Ακολουθούν μια πρακτική και όταν αποτύχουν, αναζητούν εξιλαστήρια θύματα ή αστάθμητους παράγοντες για να φορτώσουν όλα τα δεινά.  Πολλές φορές όμως καταφεύγουν στον λαϊκισμό, στις ύβρεις και το ακόμα χειρότερο στην εκμετάλλευση ‘έκτακτων τραγικών  γεγονότων, για να ενοχοποιήσουν τους αντιπάλους τους, Όταν όμως- όπως συχνά συμβαίνει - αυτό ‘’ δεν τους βγαίνει’’,  προσφεύγουν σε  συνέδρια για να ανακαλύψουν κάτι που βλέπουν όλοι γύρω τους, ενώ εκείνοι εθελοτυφλούν  και η λογική τους αδρανεί και δεν μπορούν να το κατανοήσουν.

Για παράδειγμα, μεγάλο Κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα – με τον δικό του τρόπο – και πέρασε στην  αξιωματική αντιπολίτευση, σε λίγο μόλις χρόνο δημοσκοπικά βρέθηκε στην έκτη θέση αλλά και αυτοί που πήραν τη σκυτάλη  της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πολύ σύντομα  έγιναν ‘’πρωτοδεύθτεροι’’ . Υπήρξαν και αυτοί θύματα της ατέλειωτης διελκυστίνδας, με  συνεχή εναλλαγή μεταξύ τους.  αλλά με λάθος τρόπο. Αν πάρουμε σαν παράδειγμα το αρχαίο ομώνυμο αγώνισμα, χάνει πάντα εκείνη η ομάδα που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη δύναμη της άλλης.

Αντί λοιπόν να αναζητήσουν τρόπο αντιμετώπισης της αδυναμίας τους και να ενδοσκοπήσουν, ψάχνουν με λάθος τρόπο να δουν τα προφανή, χωρίς να  σταματήσουν τις συκοφαντίες και τις ύβρεις. Στην αρχαιότητα, η ύβρις υποδηλώνει οίηση, αλαζονεία και περιφρόνηση του μέτρου και των ορίων που διέπουν τις ανθρώπινες πράξεις. Αυτό οδηγούσε στην ‘’άτην’’, δηλαδή το θόλωμα και την τύφλωση του νου, που αποτελούσε επιστροφή σε νέες ύβρεις και στη διάπραξη μεγαλύτερης ανοησίας, που επέφερε την ΄΄τίσιν’’  και την ‘’νέμεση’’, δηλαδή την τιμωρία και τη συντριβή του υβριστή.

Προσωπικά πιστεύω ότι στην εποχή μας, τις συνεχείς ύβρεις ακολουθεί η ‘’άτη’’, που φέρνει τη θολούρα και τότε οι υπεύθυνοι δεν μπορούν να καταλάβουν αν ‘’  ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουν’’. Το βέβαιο είναι το προφανές, αφού  ο γιαλός δεν είναι στραβός, και απαιτεί  σωστότερο αρμένισμα και αν χρειαστεί αλλαγή του  καπετάνιου, γιατί αντί της ΄΄τίσης και της νέμεσης, μπορεί να ακολουθήσει το  χειρότερο, δηλαδή το ‘’κύκνειο .άσμα’’ τους.

Αντώνης

ΜΕΓΑΛΑΥΧΙΑ ΠΡΟΣ ΑΡΕΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΤΑΙΣ ΗΛΙΚΙΑΙΣ

 

                ΜΕΓΑΛΑΥΧΙΑ ΠΡΟΣ ΑΡΕΤΗΝ ΠΡΕΠΟΥΣΑ ΤΑΙΣ ΗΛΙΚΙΑΙΣ

                   [Υπερήφανη καύχηση αρετής κατά ηλικία).

 

Αρχίζω με την ιστορική ερμηνεία του τίτλου  για να την καταλάβουμε όλοι. Ο Πλούταρχος, στον οποίον ανήκει η φράση, προσπαθεί , να χαρακτηρίσει τον χορικό λόγο με τους αντίλογους των αρχαίων Σπαρτιατών, στις μεγάλες. γιορτές τους. Σεβόμενοι την ηλικιακή ιεραρχία, είχαν τρεις χορούς κατά σειράν.  των γερόντων, των ανδρών και των νέων.

Πρώτοι έπαιρναν το λόγο οι γέροντες λέγοντας: “Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι”, που στη δημοτική σημαίνει: “ ήμασταν κάποτε κι’ εμείς ρωμαλέοι νέοι”. Πρόκειται για τη σύγχρονη λαϊκή  παροιμία ‘’εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θάρθεις’’, χωρίς ν’ αποτελεί  και φυσική βεβαιότητα το δεύτερο σκέλος της φράσης.

Ακολουθούσαν οι άνδρες [στην εποχή μας θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και τις γυναίκες, που συμμετέχουν ισότιμα σε όλες τις δραστηριότητες] απαντώντας: “Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε” (Εμείς είμαστε τώρα, αν θέλετε δοκιμάστε].  Ήταν κάτι σαν το επίσης σπαρτιατικό ‘’μολών λαβέ’’.

Τελευταίος το λόγο λάβαινε ο χορός των παίδων που δήλωναν ως υποσχετικό όρκο: “Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες” (Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροι) και τηρούσαν  την υπόσχεσή τους.

Αλήθεια σήμερα τι γίνεται και ποια είναι η αντιστοίχηση με  το  μακρινό μας  παρελθόν ;;;

Στην εποχή μας, ‘’σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’, όπως αναφέρεται παραβολικά στην ταινία του σκηνοθέτη Σίντνει Πόλακ του 1969.

Οι γέροντες του σύγχρονου ‘’χορικού’’ είναι στο περιθώριο [παρά τα τιμημένα γηρατειά] που κάποτε τους ξεγέλασαν για να τους πάρουν με το μέρος τους και όχι για να χρησιμοποιήσουν τη σοφία και την εμπειρία  τους. Τους έβαλαν στο περιθώριο, αφού τους υποχρέωσαν να πληρώσουν ξένα λάθη, Έκαναν περικοπές όχι  μόνο στις  κρατικές αποδοχές τους, αλλά  και στις  προσωπικές οικονομίες τους [τις  επικουρικές  συντάξεις] που εμπιστεύθηκαν την πολιτεία να τις διαχειρίζεται  και μάλιστα με το αζημίωτο. Δηλαδή έβαλαν χέρι και στην τσέπη των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ και τους πήραν κι αυτά  που ήταν αποκλειστικά δικά τους χρήματα.

Οι άνδρες και οι γυναίκες που αποτελούν το ενεργό δυναμικό  της χώρας, δεν ξέρουν που να απευθυνθούν, αφού τα κόμματα ‘’περί άλλα τυρβάζουν’’. Έγιναν δικαστές και εισαγγελείς και ασχολούνται με χαρακτηρισμούς αδικημάτων, κάνοντας αντιποίηση αρχής, για να προσεταιριστούν , με τον λαϊκισμό τους, τους αφελείς, τους εύπιστους και τους χαροκαμένους, για να κρύψουν τη δημοσκοπική τους ένδεια. Γιατί σε όλους αυτούς εφαρμόζονται τα δύο μέτρα και δυό σταθμά;;;

Καταλήγω με τους νέους μας, από τους οποίους δεν περιμένω βέβαια την υπόσχεση  των αρχαίων σπαρτιατών, ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι’’.  Αν εγκύψουμε  στο θέμα, θα διαπιστώσουμε ότι, πλην των ελάχιστων λαμπρών εξαιρέσεων, σχημάτισαν κομματικές οργανώσεις με καταλήψεις των ίδιων των Σχολών τους, με φίμωση Καθηγητών, εμπορία και χρήση ναρκωτικών, απόκρυψη πυρομαχικών και ανάπτυξη  κάθε παρανομίας.

 Η  πολιτεία , κατέληξε στην καταστολή, αφού το κακό παράγινε. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος της αντίδρασης  των Κομμάτων  στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, γιατί σ’ αυτά, όπως συμβαίνει σ’ όλες τις άλλες, χώρες, δεν θα μπορούν να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους. Κάπου όμως και αυτοί βρίσκουν δικαιολογίες, με πρόσχημα  το ‘’άσυλο’’, το οποίο δεν έχει σχέση με τη σημερινή ασυδοσία, αλλά αφορά την ελεύθερη διακίνησε ιδεών και όχι βίας, καταλήψεων και  ναρκωτικών.  Τα σημερινά ακούσματα των νέων, που   αποπνέουν κακομοιριά, μίσος, ύβρεις και  αναπόδεικτες συκοφαντίες, ενθαρρύνουν την παρανομία και υποθάλπουν  ανάλογες έκνομες ενέργειες. Αντώνης

 

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΕΜΜΟΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

 

        ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ  ΕΜΜΟΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

 

 

Η Ρωσία είναι μεγάλη και ιστορική χώρα και ο λαός της είναι σλαβικός και  συνεπώς είναι  φυσικό να διατηρεί στενές  σχέσεις με τους λοιπούς  συγγενικούς  λαούς της Ευρώπης. Η Οκτωβριανή  επανάσταση που επέβαλε τον κομμουνισμό  στη Ρωσία, δεν έφερε αλλαγή στη φυλετική συγγένεια και φιλία αλλά και δεν συνοδεύτηκε  από την υιοθέτηση  του πολιτικό- κομματικού συστήματος. Αυτό   συνέβη αργότερα, μετά τη μεγάλη Σοβιετική νίκη επί του φασισμού, και την  απελευθέρωση από τους γερμανούς κατακτητές, με αντάλλαγμα την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής ηγεσίας. Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε και στην Πολωνία, η οποία είχε ήδη υποστεί  και  το σοβιετικό ‘’μακελειό’’ του Κατίν, σαν αποτέλεσμα της Συνθήκης Χίτλερ – Στάλιν.

Μοναδική εξαίρεση υπήρξε η Τσέχο-Σλοβακία, η οποία μπήκε στο ‘’μαντρί’’ το 1948, όταν η μειοψηφική κυβέρνησή της ζήτησε τη βοήθεια του σοσιαλιστικού Κόμματος, Τελικά  έγινε η πολιτική συμπόρευση αλλά με την απαίτηση των σοσιαλιστών να αναλάβουν τα Υπουργεία Εσωτερικών, Άμυνας και Παιδείας. Το ίδιο βράδυ, με τη βοήθεια Αστυνομίας, μαθητών και φοιτητών άλλα και των Ενόπλων Δυνάμεων, ανακήρυξαν τη χώρα ‘’σοσιαλιστική’’ και προσδέθηκαν στο Σοβιετικό ‘’άρμα’’.

 Στο νέο σύστημα, φανατικά  πρωτοστάτησαν και  ίσως αιτιολογημένα, οι Ανατολικογερμανοί, για να αποφύγουν τις συνέπειες αλλά και τις ενοχές του πρότερου φασιστικού βίου τους και ακολούθησαν οι βαλκάνιοι, πλην της χώρας μας.   Οι λοιποί Ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί ‘’ανέχθηκαν’’  το νέο σύστημα που τους επιβλήθηκε αλλά δεν το πρόβαλλαν ιδιαίτερα,  όπως οι  γείτονές μας. Βίωναν  καρτερικά τον ‘’σοσιαλισμό’’ σαν  το κρυφό τους μυστικό., αφήνοντας την ηγεσία μόνο να δίνει το πολιτικό στίγμα της.

Θυμάμαι μια συζήτησή μου, στο Βελιγράδι που υπηρετούσα τη δεκαετία του 1960, με μέλος της τέως  βασιλικής οικογένειας Καρατζόρτζεβιτς, που παρευρίσκετο σε όλες στις θρησκευτικές και εθνικές εκδηλώσεις  της Πρεσβείας μας. Σε σχετικό μου ερώτημα απάντησε ως εξής: ‘’ Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είχαν πολιτισμό , ενώ εμείς οι Βαλκάνιοι, είχαμε μείνει πίσω και δείξαμε  υπερβολική προβολή του συστήματος, αφού μας κολάκευε η συμμετοχή  σε ένα νέο και  ισχυρό  ευρωπαϊκό πολιτικό καθεστώς. Πρόσθεσε δε ότι, σε προηγούμενες περιόδους, ‘’μοναδικό στοιχείο πολιτικής και πολιτιστικής αναγνώρισης και ανέλιξης, αποτελούσε η επιλογή συζύγου από την πολιτισμένη Ελλάδα. Το στοιχείο αυτό και ο θαυμασμός τους για τη χώρα μας ,σφυρηλάτησε και τη συνεχιζόμενη Ελληνο-Σερβική φιλία’’.

Κάποια μέρα όμως, αναίμακτα και ξαφνικά όλα άλλαξαν. Οι καταπιεσμένοι λαοί αποτίναξαν τον ζυγό που τους επιβλήθηκε και έγιναν ελεύθεροι, γκρεμίζοντας τα τείχη που τους χώριζαν από τους λοιπούς  λαούς της Ηπείρου μας. Το παράδειγμά τους μιμήθηκε και ο κ. Πούτιν [βασικό στέλεχος της KGB], αρχίζοντας τη χρωματική του μετάλλαξη  με επίσκεψη στο Άγιο Όρος , Ζητώντας τη Θεία βοήθεια γι΄αυτόν και τους ολιγάρχες του να σφετεριστούν τον λαϊκό πλούτο της χώρας τους.

 Το κακό είναι ότι , η αγανάκτηση και το μένος  τους, κατά του συστήματος  που βίωσαν επί μακρόν, δημιούργησε ένα είδος  ‘’βέρτικο’’ και κάποιοι  οδηγήθηκαν στο εντελώς άλλο άκρο. Το  χειρότερο όμως είναι ότι οι ανεπίδεκτοι ημέτεροι κράχτες  του ‘’σοσιαλισμού’’, δεν είδανε, δεν άκουσαν και δεν κατάλαβαν τίποτα, παραμένοντας υπέρμαχοι  ενός συστήματος που καταδικάστηκε από όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς που το υπέστησαν. Η ενοχή τους οδήγησε στον παραλογισμό να αποκαλούν αντικομουνισμό τη λογική αποδοχή μιας παγκόσμια τεκμηριωμένης πραγματικότητας, την οποία οι ίδιοι εξακολουθούν να αγνοούν. Οποία υποκρισία!!!

Κάτι ανάλογο συμβαίνει τελευταία και στη χώρα μας, αφού κάποιοι  πολιτικοί μας, θύματα της ένδειας  σοβαρών επιχειρημάτων.  καταφεύγουν σε ψεύδη , συκοφαντίες, και  αρρωστημένες εμμονές, για να αποδείξουν ότι ‘’είναι ακόμα εδώ’’ ,  ενώ έχουν χάσει προ πολλού τον ‘’μπούσουλά’’ τους. Είναι ίσως και αυτό ένα δείγμα ‘’νεοβαλκανισμού’’,  στην προσπάθεια τους να επιβάλουν τον έντεχνα ‘’υποκρυπτόμενο’’ μικρομεγαλισμό τους. Αντώνης

 

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

              

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ

 

 

Με την ευκαιρία του πρόσφατου HABEMUS PAPAM, πολλές ‘’γραφίδες’’ έσπευσαν να ασχοληθούν με τον νέο Πάπα, κυρίως όμως  με τον προσωπικό του ‘’φάκελο’’. Γράφτηκαν χίλια μύρια για τον πρότερο βίο του και έβγαλαν στη φόρα όλα τα ’’άπλυτά του’’. Τον χαρακτήρισαν  μαρξιστή , οπαδό των ανοικτών συνόρων αλλά και προοδευτικό [αυτή η λέξη  – δικαίως ή αδίκως- έχει πλήρως ενοχοποιηθεί] και  κάποιοι του φόρτωσαν  και εμπλοκή στο σκάνδαλο κακοποιήσεων της Καθολικής Εκκλησίας.

Προσωπικά  μένω στα  κολακευτικά λόγια που ακούστηκαν την πρώτη μέρα και ελλείψει αποδείξεων, περιμένω να δω την έμπρακτη απάντησή του, στα  όσα έσπευσαν να προσάψουν στον νέο Ποντίφικα  την επομένη.  Δεν άκουσα όμως κάτι για το μεγάλο σκάνδαλο του Παπισμού, - που ίσως ακούτε για πρώτη φορά- όταν ,στη διάρκεια του υπαρκτού σοσιαλισμού, ανέχθηκε ή αποδέχτηκε απαράδεκτες μεθοδεύσεις  προσηλυτισμού των Ορθοδόξων.

Πρόκειται για τις αποκαλούμενες Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες,  περί τις 23 συνολικά, ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται και η Ελληνόρρυθμη Καθολική Εκκλησία, που δέχεται τον Πάπα ως αρχηγό, αλλά ακολουθεί το   βυζαντινό  λειτουργικό τυπικό . Οι  πιστοί αυτών των εκκλησιών αποκαλούνται και Ουνίτες, από τη λατινική λέξη UNITUS , δηλαδή ‘’ενωμένος’’  και εννοεί την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία που επιχειρήθηκε να ενωθεί με τη Δυτική Εκκλησία κατ' εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας (1439). Ως εδώ όλα καλά και ευτυχώς οι δυο  Χριστιανικές Εκκλησίες δεν εγκατέλειψαν τις προσπάθειες για την ‘’Ένωση τους’’.

Η Παπική ηγεσία  ζήτησε  σαν αντάλλαγμα  αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων,  με τις Κομμουνιστικές χώρες της εποχής, να εξαιρεθούν από τις ‘’δογματικές θρησκευτικές διώξεις’’ οι καθολικοί. Αυτό  συντέλεσε στον εξ ανάγκης προσηλυτισμό των ορθοδόξων , οπότε πολυπληθείς ορθόδοξες εκκλησίες  και το ‘’πλήρωμά’’ τους να αναγκασθούν να αλλαξοπιστήσουν , για να επιβιώσουν, σε μια εποχή που η Ορθοδοξία  προσπαθούσε να κρατηθεί όρθια, με προσωπικές θυσίες των λειτουργών της. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε ο καθολικισμός, αφού το Βατικανό διαθέτει και κρατική υπόσταση. Οι κομμουνιστικές χώρες στις οποίες υπερτερούσαν οι καθολικοί, προσπαθούσαν να διατηρήσουν διπλωματικές σχέσεις με το Κράτος του Βατικανού, κάνοντας κάποιες αμφίπλευρες παραχωρήσεις.

Έτσι λοιπόν αποδέχονταν  μια σιωπηρή ανοχή εκατέρωθεν, η  οποία κάλυπτε και τους  Ουνίτες. Οι τελευταίοι όμως, με την σιωπηρή ανοχή και του Πάπα, πολεμούσαν λυσσαλέα  τους Ορθόδοξους και οι πρακτικές τους ξεπερνούσαν κάθε χυδαιότητα. Με τον τρόπο αυτό ο αριθμός των Ορθοδόξων μειώθηκε σημαντικά, αφού πολλοί από αυτούς αλλαξοπίστησαν για να επιβιώσουν.

  Θα αναφερθώ σε συγκριμένα προσωπικά μου βιώματα  από την Πράγα, όπου  υπηρέτησα τη δεκαετία του 1960 και είδα στη πράξη διωγμούς, διακρίσεις και αποκλεισμούς των ορθοδόξων αλλά και ασχημίες που προσβάλλουν το θρησκευτικό συναίσθημα και τον ανθρωπισμό.

Θυμάμαι ένα περιστατικό που βίωσα προσωπικά στη διάρκεια των εγκωμίων της Μ. Παρασκευής, στον  ιστορικό Ναό Κυρίλλου και Μεθοδίου , παρουσία του ορθόδοξου Επισκόπου, των ιερέων και ευάριθμων ‘’γενναίων’’ εκκλησιαζομένων.  Ομάδα οργανωμένων Ουνιτών, εισήλθαν βίαια στον  Ναό και  αφού μας καθύβρισαν χυδαία,  κατέβασαν τα παντελόνια τους  και έκαναν τις  σωματικές ανάγκες τους. Ο Δεσπότης, έχοντας και προηγούμενη σχετική εμπειρία, παρακάλεσε να μην αντιδράσουμε.

Αργότερα  τον συνάντησα στο γραφείο του, συνοδεύοντας τον Έλληνα Μητροπολίτη Κίτρους Βαρνάβα, που επέστρεφε από τη Μόσχα όπου είχε παραστεί στην ενθρόνιση του Ρώσου Πατριάρχη και μας μίλησε για τα συχνά επεισόδια με τους ‘’Ενωτικούς’’.

Κλείνοντας το παρόν, παραθέτω λίνκ που αναφέρεται αναλυτικότερα στον ρόλο που έπαιξε η Ορθόδοξη Εκκλησία Πράγας και οι λειτουργοί της. στη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Παρακαλώ διαβάστε το ολόκληρο, έχει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον. Αντώνης

 

     https://www.mixanitouxronou.gr/cheinrich-rainchaart-i-dolofonia-toy-koryfaioy-germanoy-axiomatikoy-stin-praga/

Μπορείτε να το ανοίξετε  κάνοντας μπλέ το ανωτέρω λίνκ ,με σάρωση και πατημένο αριστερό κλικ. Στη συνέχεια πατάτε δεξί κλικ και επιλέγετε μετάβαση σε https. .