ΣΟΒΑΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

ΣΟΒΑΡΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

Τα παραμύθια γενικώς δεν τελειώνουν ποτέ και ούτε είναι η εποχή κατάλληλη για αφήγηση. Εποχή τους είναι ο χειμώνας, κοντά  στο τζάκι που οι πιο πολλοί σύγχρονοι το αγνοούν  παντελώς και ας είναι το παραμύθι πέρα για πέρα αληθινό. Άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής νεολαίας αρέσκεται στα ‘’παραμύθια’’ του διαδικτύου και των πολιτικών μας. Έχουν κομματικοποιηθεί πριν ακόμα πολιτικοποιηθούν, όπως επιβάλλει η σειρά των γεγονότων.  Τελικά πρόβαλε από το γειτονικό μας κρατίδιο και ο καμουφλαρισμένος  αλυτρωτισμός, που τους υπέβαλε σαν ιδέα  το 1948 ο Τίτο – θέλοντας  να αποφύγει το σοβιετικό σφιχταγκάλιασμα , για να απαλλαγεί από την ενόχλησή τους. Έχουν γραφεί και έχουν λεχθεί αμέτρητα όσα για τους αποκαλούμενους σκοπιανούς ή ‘’Σλαβομακεδόνες’’, που με υποκίνηση και των ‘’Ελλήνων κομμουνιστών οι οποίοι μετά την ήττα τους στο Γράμμο και το Βίτσι , βρήκαν εκεί καταφύγιο. Αν διαβάσετε τον ‘’Ριζοσπάστη’’ της εποχής ,  θα διαπιστώσετε ότι αναγνώριζαν  τον αλυτρωτισμό τους και εκτιμούσαν ιδιαίτερα τους αγώνες τους για ανεξαρτησία.

Οι τελευταίες εκλογές στο κρατίδιο έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τον φανατισμό τους που θέτει σε αμφισβήτηση  τη συμφωνία των Πρεσπών. Το κακό είναι ότι η συμφωνία που επιβλήθηκε στη χώρα μας  από τους συμμάχους δεν μας δίνει καμιά κατοχύρωση, αφού πρόλαβαν και τους έκαναν μέλος του ΝΑΤΟ – πριν εκείνοι δεχθούν να υπογράψουν τις δεσμεύσεις τους- που αποτελούσε ευρωπαϊκή επιδίωξη. Ύστερα από όλα αυτά τα τραγελαφικά έχει γίνει γενικώς δεκτό ότι είναι απόγονοι του μεγάλου Αλεξάνδρου και ας ήρθαν στην περιοχή 9 αιώνες μετά τη βασιλεία του  Μακεδόνα στρατηλάτη.

Δεν θα προχωρήσω περισσότερο στο θέμα,  αλλά θα  παραθέσω αποσπάσματα  από προηγούμενα δημοσιεύματά μου και προσωπικές εμπειρίες από τον ανθελληνισμό τους, με τον οποίο έχουν ποτίσει τα παιδιά τους από τη μέρα που γεννιούνται.

‘’’’Με τη.. «Ζωή εν τάφω», ο Στράτης Μυριβήλης, ζωντανεύει σε ένα κλασικό για τα ελληνικά γράμματα έργο - ύμνο στη ζωή και την ειρήνη - τις μνήμες του από τα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλάει με τη φωνή - με τα χειρόγραφα καλύτερα - του λοχία Κωστούλα. «Τούτα τα τετράδια», μας γράφει ο Μυριβήλης, «βρεθήκανε μέσα στο γυλιό του Αντώνη Κωστούλα. Τόνε θυμήθηκα τόσο ζωηρά και καθαρά κείνο τον αψηλό μελαχροινό φοιτητή με το μακρουλό πρόσωπο και τα φουντωμένα μαλλιά! Κάηκε κατά λάθος μέσα στα βουλγαρικά χαρακώματα που πατήσαμε... Είναι βαρύ πράμα να ‘χετε μέσα σας έναν πεθαμένο που γυρεύει να μιλήσει και να του σφαλνάτε με την παλάμη το στόμα. Γνέφει και κάνει παρακαλεστικά νοήματα προς την καρδιά σας απ το υπερπέραν. Θέλει να εκφραστεί. Ας μου συγχωρεθεί τούτο το βιβλίο, γιατί μου είναι μια προσωπική απολύτρωση...»

Η αποχαιρετιστήρια συνάντηση του Λοχία Α. Κωστούλα με την αγαπημένη του πριν φύγει για το μέτωπο.
Στην πόρτα σου άκουσα σιγανά  αναφιλητά. Ήσουνα συ που έκλαιγες ολομόναχη μέσα στο σκοτάδι, έκλαιγες σιωπηλά όλη νύχτα. Μπήκα μέσα και δε μιλήσαμε. Έκλαιγες ήσυχα κ’ εγώ έκαμα πως ξεκουμπώνω το γυλιό, πολύ απασχολημένος τάχα μ’ αυτή τη δουλειά. Γιατί μονάχα να σ’ αναρωτούσα τι κλαις, θα μ’ έπνιγε το κλάμα. Αυτό θάτανε κάπως αστείο για έναν επαναστάτη φορτωμένον μ’ όλη την πανοπλία του και με διακόσια φυσίγγια στις μπαλάσκες.
Έκλαιγε κ’ ένα κοριτσάκι κοντά σου πάνω σε μια κόκκινη πολυθρόνα, σιγά – σιγά κι αυτό. Φορούσε βελουδένια βυσσινιά ρόμπα και τόνα ποδαράκι του ήταν ξεκάλτσωτο. Εγώ στο τέλος βάλθηκα να βλέπω τάχα με μεγάλη προσοχή αυτό το γυμνό ποδαράκι. Παρακολούθησες τη ματιά μου και τράβηξες ένα πανεράκι πλεγμένο από φύλλα καλαμποκιάς. Απ’ εκεί έβγαλες άλλο ένα καλτσάκι και πολεμούσες να το περάσεις στο πόδι του παιδιού. Μα αυτή η κάλτσα είναι άλλο χρώμα είπε και χαμογελούσα ηρωικά. Η φωνή μου έτρεμε.
  
  Εσύ τότες ξαφνικά άφησες το καλτσάκι μισοκρεμασμένο στο πόδι του παιδιού, μ’ αγκάλιασες σφιχτά κι άρχισες να κλαις ασυγκράτητα.
  Εγώ δεν έκλαψα. Μονάχα ένας κόμπος ανέβαινε ως το λαρύγγι μου και τον κατάπινα με πείσμα. Κρέμασα το ντουφέκι στον ώμο κ’ έφυγα σκυφτός. Ήμουνα βαρύς από θλίψη, ξιπασμένος από τη δύναμη της ανδρείας μου.
Στρατιώτης (Κωστούλας) στην περιοχή του Μοναστηρίου
Προχώρεσα ως την άκρη του χαρακώματος του λόχου μας. Ως την έβγαση των συρματοπλεγμάτων. Εκεί είναι μια μυστική πόρτα που σφαλνά μ’ ένα αδράχτι οπλισμένο με αγκαθωτά τέλια. Επειδή το μέρος είναι ένα νταμάρι όλο πέτρα και δε σκάβεται, σήκωσαν ένα προκάλυμμα με γεώσακους. ‘Ετσι λένε κάτι σακιά γεμάτα με χώμα που μ’ αυτά οχυρώνουν τα πετρώδικα χαρακώματα. Τα τσουβάλια αυτά κείτουντ’ εδώ χρόνον – καιρό έτσι. Θα φάγαν υγρασίες, βροχάδες, χιόνια και ήλιους. ‘Ηρθαν και σάπισαν από νερά, ο ήλιος τα τσουρούφλισε και τα ‘καψε. Τραβώ το δάχτυλό μου πάνω τους. Λιώνει η λινάτσα. Σαν τα ξεθαμμένα ρούχα των πεθαμένων που ξεφτάνε, σταχτωμένα, με το πρώτο άγγιγμα. Είναι τσουβαλάκια φουσκωμένα κάργα, όπως τα πρωτογέμισαν. Αλλά πάλι κρεμάζουν σαχλά, μισοαδειανά. Κάτου από το δυνατό φεγγάρι μοιάζουν με ψοφίμια σκυλιών, άλλα πρισμένα κι άλλα ξαντεριασμένα, σωριασμένα τόνα πάνου στ’ άλλο. Από δω το θέαμα θα ‘ναι πιο όμορφο. Τώρα το κρυμμένο ποτάμι ακούγεται καλύτερα όπως φωνάζει μακριά, μες από τη βαθιά κοίτη του. Θέλω να βγάλω το κεφάλι ψηλά από το προπέτασμα, να ιδώ πέρα. Αν μπορούσα μάλιστα θα καβαλίκευα το χαράκωμα. Ακουμπώ το μπαστούνι στο τοίχωμα, σηκώνουμαι στη μύτη της αρβύλας του γερού μου ποδιού και γαντζώνω τα δάχτυλα στους γεώσακους που ‘ναι πάνω – πάνω. ‘Ενας απ’ αυτούς λιώνει με μιας κι αδειάζει τον άμμο του πάνω μου. Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου ‘καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά.

‘Ηταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. ’Ενα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ‘ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ‘βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί του είναι ντούρο και χνουδάτο. ‘Εχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ’ αργήσει ν’ ανοίξει κι αυτός. Και θα ‘ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής. Ακουμπώ πάνω στο προπέτασμα σαν να κουράστηκα ξαφνικά πολύ. Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ’ αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ’ ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. ‘Ετσι λέω θα ‘ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά: -Καληνύχτα… καληνύχτα και να ‘σαι βλογημένη. Γύρισα γρήγορα στ’ αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία… Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! ‘Αναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά. Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ’ αφουγκράζομαι. Είναι ένα παιδιάτικο τραγούδι:
Φεγγαράκι μου λαμπρό ‘’.

Όταν τη δεκαετία του 1960 βρέθηκα στο Βελιγράδι, που υπηρετούσα στην Ελληνική Πρεσβεία, μου ξανάρθανε στο νου όλες αυτές οι θύμισες και μαζί με 5-6 φίλους και συναδέλφους, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε  το Μοναστήρι [Bitola]. Πήγαμε στο ελληνικό νεκροταφείο, ανάψαμε κάποια καντηλάκια και  κεριά σε τάφους με άγνωστα ελληνικά ονόματα. Κάποια στιγμή – μέσα στην ερημιά  και τη  σιωπή του χώρου, ακούσαμε φωνές και είδαμε μερικούς νεαρούς νάρχονται κατά πάνω μας, με όχι πολύ αγαθές προθέσεις. Μας ρώτησαν στα σέρβικα , που μιλούσα πολύ καλά,, για τον σκοπό της επίσκεψής μας και στην απάντηση ότι ‘’απλά επισκεφθήκαμε το  ελληνικό νεκροταφείο’’ οι διαθέσεις τους αγρίεψαν και  αφού μας θύμισαν ότι ‘’εδώ είναι Μακεδονία και το νεκροταφείο μακεδονικό’’ μας πήραν στο κυνήγι. Ο γηραιότερος της παρέας μας άρπαξε κάποιες φιλοφρονητικές  γροθιές’’  παραπάνω,  πριν  προλάβουμε να τον φυγαδεύσουμε και χωρίς να δώσουμε συνέχεια υποχωρήσαμε,  όταν άρχισαν να καταφθάνουν και άλλοι ‘’μακεδόνες’’, όπως μας συστήθηκαν. Στην υπηρεσιακή μας αναφορά θυμάμαι είχε προστεθεί η  διευκρίνιση ότι ‘’ πλην της συγχύσεως ουδέν επάθομεν’’. Βασικά, όπως λένε οι νέο-Έλληνες ‘’θελέστα και παθέστα’’!!!  Τότε, δεν είχε υπογραεί ακόμα η ‘’εθνοσωτήρια συμφωνία των Πρεσπών’’ και αγνοούσαμε  τα κηρύγματα του κ. Τσίπρα και της ομάδας του. Γνωρίζαμε απλά ότι τον αλυτρωτισμός των ‘’Σλαβομακεδόνων’’ , όπως τους αποκαλούσαν τότε,  είχε αποδεχθεί  το ΚΚΕ και είχε υιοθετήσει  η  5^η Διεθνής. Προσωπικά αισθάνομαι ότι  στο Μοναστήρι μας οδήγησε  η προτροπή του Μυριβήλη  για να  αποτίσουμε έναν ύστατο φόρο τιμής στο παλικάρι της περιοχής, τον Λοχία Κωστούλα.’’’’        Αντώνης

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ  ΣΥΝΈΧΕΙΑ

 

 

Σας το είχα υποσχεθεί, ότι θα συνεχίσουμε τα παραμύθια, μετά τις ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ  μου για την  υποδοχή του προηγούμενου. Σας έχω ήδη προϊδεάσει ότι κυρίως γράφω για να γεμίζω τις  ατέλειωτες ώρες της επιλεγμένης μοναξιάς μου και μέρος αυτών φθάνει σε σας με e-mail η μέσω της ιστοσελίδας μου.

Πριν ασχοληθώ με το νέο μου αληθινό παραμύθι θα κάνω μια μικρή παρένθεση, προσπαθώντας να εξηγήσω πού αποδίδω την πολυάριθμη ανάγνωση του προηγούμενου παραμυθιού μου από τους συμπατριώτες μας του Χονγκ Κόνγκ, αφού οι αναγνώστες  εγγίζουν τους 300, με δειλά δείγματα και στην υπόλοιπη Κίνα. Οι  συμπατριώτες μας παρακολουθώντας τα καθημερινά παραμύθια των πολιτικών της χώρας μας και βιώνοντας το απόλυτο κομμουνιστικό παραμύθι της μεγάλης χώρας που ζουν, έχουν  πλέον εξοικειωθεί με το ‘’παραμύθιασμα’’. Είδαν λοιπόν και το δικό μου παραμύθι [ με τον τίτλο αληθινό] και ξεθάρρεψαν !!!

Έχοντας το προνόμιο να επιλέγω αυθαίρετα τα θέματά μου, μένω μόνο στην υπόσχεσή μου ότι οι αφηγήσεις μου αποτελούν πραγματικά γεγονότα. Σήμερα λοιπόν θα ασχοληθώ με βιώματα από τη Γιουγκοσλαβία, που είναι αναρίθμητα αλλά έχω αναφερθεί σ’ αυτά στο παρελθόν και θα περιοριστώ  σε όσα πρόσθετα συνέβησαν στην σχεδόν εξάχρονη παραμονή μου στη χώρα του Τίτο  [1960 – 1966].

Έξω από την Ελληνική Πρεσβεία του Βελιγραδίου [ Φράντζουσκα και Στραχίνιτσα Μπάνα  γωνία] ήταν ένας ευγενέστατος νέος που καθημερινά μας καλημέριζε και είχε αποκλειστικό έργο να πλένει με ένα ‘’λάστιχο’’ τον δρόμο που οδηγούσε στην θαυμάσια Όπερα της Πόλης. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα πάντα ήσαν κρατικά και το κράτος δεν επέτρεπε την ανεργία, είχε όμως και το αποκλειστικό δικαίωμα να ορίζει την εργασία των πολιτών του.  Αυτός ο νέος λοιπόν είχε εργασία να πλένει καθημερινά τους δρόμους της περιοχής και ως εδώ κανένα αφύσικο.

Μια μέρα λοιπόν, με καταρρακτώδη βροχή σε μέγεθος πλημμύρας, τον είδα με ένα αδιάβροχο να επιτελεί το καθημερινό του πρόγραμμα και έκπληκτος διατύπωσα την απορία γιατί σε ώρα κατακλυσμού έκανε κάτι ‘’ όχι τόσο πολύ έξυπνο’’, αφού οι δρόμοι είχαν γίνει ποτάμια. Μου απάντησε ότι αυτό το αποφασίζει το κράτος και αν παραμελήσει την υποχρέωση του θα του αλλάξουν δουλειά και ο Θεός και το Κόμμα ξέρει που θα τον στείλουν. Τον βλέπεις εκείνο με το αδιάβροχο που επίσης τον δέρνει η καταιγίδα, παρακολουθεί τη συνέπειά μου και θα αναφέρει αμέσως κάθε αμέλειά μου, γιατί και αυτόν τον παρακολουθεί κάποιος άλλος.

Τότε δικαίωσα τον νεαρό εργαζόμενο και κατάλαβα τι σημαίνει να σου ελέγχουν  την κρίση και τη λογική, δικαιολογώντας τον όρο παραπέτασμα, που απέβλεπε κυρίως να μην ενημερώνεται ο λαός τι συμβαίνει στις ελεύθερες χώρες αλλά και να μη βλέπουν οι ξένοι τα χάλια τους.

 

Αν μιλήσουμε για κοινωνική πρόνοια, αγορά βασικών προϊόντων και γενικότερη κρατική μέριμνα, περιορίζομαι στον χαρακτηρισμό ότι αποτελούσε ανέκδοτο!!! Θυμάμαι τον χασάπη της γειτονιάς μου[ κρατικό υπάλληλο]που στο ερώτημα αν έχει κρέας μοσχαριού, αρνιού ή κατσικιού, μου απαντούσε με τη στερεότυπη έκφραση [ΝΕΜΑΜΕ], που σημαίνει δεν έχουμε. Επιμένοντας να βρω κρέας για τη μικρή κόρη μου, που ‘’καταφέραμε’’ να γεννηθεί στο Βελιγράδι  στην  κατ’ ευφημισμό Διπλωματική κλινική και  επικρατούσαν τριτοκοσμικές  συνθήκες , αφού         μου ζητούσαν να επιλέξω ποια προτιμώ να σωθεί η γυναίκα ή η κόρη μου. ‘Ενας κρεοπώλης μου υπέδειξε το μέρος και τον τρόπο, που θα μου εξασφάλιζε το ζητούμενο. Με μια κάσα ουίσκι εξασφάλισα από το κατάστημα του κόμματος τα καλύτερα και μάλιστα μου τα έφερναν στο σπίτι.

Διαβεβαιώνω ότι  ο σέρβικος λαός ήταν  φιλικός απέναντι στους Έλληνες και ικανός για καλύτερη τύχη. Είχε θαυμάσιο μπάσκετ και ποδόσφαιρο και γενικότερο αθλητισμό. Αυτά όμως δεν τελειώνουν εδώ, θα συνεχίσουμε  με το επόμενο πραγματικό παραμύθι και σκέπτομαι για το σημερινό να περιοριστώ στην ιστοσελίδα μου, γιατί οι αποδέκτες των email , έχουν διαβάσει τα περισσότερα από αυτά και δεν θέλω να επαναλαμβάνομαι και κυρίως να τους κουράζω.     Αντώνης

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

 

                       ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ

 

 

Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου για να ασχοληθώ με το καινούργιο μου αληθινό παραμύθι, έριξα μια ματιά στα στατιστικά της ιστοσελίδας μου για να ελέγξω  το ενδιαφέρον των αναγνωστών μου, στο νέο είδος  του δημοσιεύματός μου. Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι είχε μέχρι στιγμής αναγνωσθεί από 17 άτομα στο Χόνγκ Κόνγκ και επειδή γράφω στην ελληνική, υποθέτω από Έλληνες που διαμένουν στην ‘’ημιελεύθερη’’ πλέον αυτή γωνιά του κινέζικου κολοσσού.

Το γεγονός αυτό με οδηγεί σε αλλαγή πλεύσης, αφήνοντας τη συνέχιση των παραμυθιών γα ευθετότερο χρόνο, για να αναζητήσω τους λόγους αυτής τους της προτίμησης στο παραμύθι, το οποίο παρά τη διαπιστωμένη ειλικρίνεια, ήταν έμμεσα ένα πολιτικό κείμενο.

Τι άρεσε λοιπόν στους εκεί συμπατριώτες μας και το  διάβασαν τόσοι πολλοί για τα πληθυσμιακά  δεδομένα της περιοχής.;;; Προφανώς οι διάφορες προσομοιώσεις της κατσαρίδας υπήρξαν ενδιαφέρουσες, πιστεύω όμως ότι περισσότερο τους τράβηξε το ενδιαφέρον το περιστατικό με τον λαγό!!! Ζουν σε μια περιοχή που παρουσιάζει συχνά την αντιμετώπιση του λαγού και ακούμε κατά καιρούς για τη βίαια αντιμετώπιση της κεντρικής κομματικής εξουσίας, γιαυτό και αναφέρθηκα σε ‘’ημιελεύθερη’’ περιοχή.

Η Κίνα μπορεί να έχει καπιταλιστική οικονομία αλλά η εσωτερική διαχείριση παραμένει κομμουνιστική και ‘’άμα λάχει’’ δεν δυσκολεύεται να επανέλθει στη βίαια καταστολή και τη σφαγή της πλατείας Τιέν-Ναν-Μεν του Ιουλίου του 1989.

Κατά την γεροντική αλλά  πλούσια εμπειριών κρίση μου, ο λαγός τράβηξε το ενδιαφέρον  κάποιου αναγνώστη και από στόμα σε στόμα  ωθήθηκαν και άλλοι στην ανάγνωση του ζωντανού παραμυθιού. Παρακαλώ θερμά , αν κάποιος συμφωνεί με τις σκέψεις μου, ας μου κάνει μιαν απάντηση με την ίδια οδό.

Η ζωή έχει τόση υποκρισία και στην αναφερόμενη περιοχή το καθεστώς δεν περιορίζεται μόνο σε ψεύδη και συκοφαντίας όπως στην Πατρίδα μας, αλλά όταν πιεσθεί αδιαφορεί για τις συνέπειες, αρκεί να μακροημερεύει το Κόμμα και η νομενκλατούρα του.

Σε κάθε περίπτωση όμως τους ευχαριστώ όλους που διάβασαν το εκ πρώτης όψεως γλαφυρό αυτό ανάγνωσμα, αφού κατάλαβαν τα υποκρυπτόμενα πίσω από τους εμφανείς στόχους του λαγού και της κατσαρίδα

Σημείωση: Ελέγχοντας και πάλι τα στατιστικά, ο αριθμός των αναγνωστών στο Χονγκ Κονγκ έφθασε  στους 145, όπως προκύπτει από  τελευταίο απόσπασμα απόσπασμα των στατιστικών στοιχείων της ιστοσελίδας μου.   Αντώνης

 

ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

  ΑΛΗΘΙΝΑ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

Η καθημερινή ειδησεογραφία τελευταία βρίθει παραμυθιών, ξεπερνώντας ενίοτε τις γνωστές εκπομπές [ τα πρωινάδικα και τα απογευματινάδικα [όπως αποκαλούσαν τις κουτσομπολίστικες εκπομπές που η μια σχολιάζει την άλλη] για τα οποία ακούω μάλιστα  ότι ακριβοπληρώνονται και το διαδίκτυο με τα δικά του τα παραμύθια. Αν ανοίξεις λοιπόν οποιαδήποτε ώρα την τηλεόραση δεν ακούς ειδήσεις αλλά διαψεύσεις και αναπόδεικτες συκοφαντίες των πολιτικών μας, οι οποίοι ανακάλυψαν και τη λαϊκή δύναμη των κουτσομπολίστικων  εκπομπών, μέσω των οποίων έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα διείσδυσης στις λαϊκές μάζες.

‘Ετσι λοιπόν αποφάσισα να γράψω και εγώ παραμύθια, με την ειδοποιό διαφορά ότι είναι αληθινά και δεν συκοφαντούν κανένα. Σήμερα θα σας διηγηθώ μια ιστορία που έχει σχέση με κατσαρίδες, τις οποίες πάντα σιχαινόμουν και αναζητούσα τρόπους να τις εξοντώσω.

Τελικά απέτυχα παταγωδώς και αυτό μου το έδειξαν οι ίδιες που αγνοούσαν την παρουσία μου και άρχισαν να κάνουν και πτήσεις γύρω μου.  Εδώ, αποδέχτηκα την ήττα μου [ σημειωτέον ότι ζω με ενοίκιο στον 4^ο όροφο , σε ένα σύγχρονο σπίτι, με καθαρό περιβάλλον] και σκεπτόμουν τρόπους να τις αποφύγω με κάτι αποτελεσματικότερο  – χωρίς να προσβάλω τους κανόνες προστασίας της υγιεινής του περιβάλλοντός μου.

Αργότερα διαπίστωσα ότι είχαν περιοριστεί σε αριθμό αλλά είχαν τεράστιο για το είδος τους μέγεθος και ιδιαίτερα ότι δεν περπατούσαν αλλά πετούσαν από τοίχο σε τοίχο του υπνοδωματίου μου, σε τέτοια συχνότητα που ‘’ αποδέχτηκα τη συγκατοίκηση μαζί τους’’. Όλη αυτή η ιστορία με έκανε να ‘’λυπάμαι’’ να τις σκοτώσω , σκεπτόμενος ότι θα βαρεθούν και θα φύγουν μόνες τους, αφού δεν άφηνα  τίποτα εκτεθειμένο και θα αναζητούσαν τη φιλοξενία κάποιου άλλου διαμερίσματος με λιγότερους κινδύνους για τη ζωή τους.

Εκείνες όμως επέμεναν και τις τελευταίες  ημέρες τις εύρισκα και στα κλινοσκεπάσματα μου, που φρόντιζα να είναι πάντα καθαρά και απέφευγα να τρώω οτιδήποτε στο κρεβάτι μου. Ούτε αυτό όμως επέφερε οποιαδήποτε αλλαγή στη στάση τους και σκέφθηκα μήπως  –ύστερα από τόσες προσπάθειες να τις απομακρύνω- κάποια και μάλλον η πιο μεγάλη με ‘’ερωτεύθηκε’’. Μόνο στον έρωτα κάνουμε τέτοιες θυσίες και επειδή δεν γνωρίζω το φύλο της, αποφεύγω βία εναντίον της, με τον φόβο  να μη χαρακτηριστώ ομοφοβικός. Άκουσα ότι τελευταίως υποβλήθηκαν και μηνύσεις για ομοφοβία και  ‘’άντε να αποδείξεις ότι αναφέρεσαι σε κατσαρίδα – οπότε σε κυνηγούν οι γυναικείες οργανώσεις- ή κατσαρίδο, οπότε επεμβαίνει η λοάτκι κοινότητα για ομοφοβία.

Το τελευταίο μου θύμισε ένα παλιό ανέκδοτο που άκουσα στη Γιουγκοσλαβία  για την περίοδο της Ουγγρικής εξέγερσης του 1956 κατά του καθεστώτος. Τότε Γιουγκοσλάβοι αγρότες είδαν ένα λαγό να πέφτει κατάκοπος από το τρέξιμο δίπλα τους και προσπάθησαν να τον συνεφέρουν, ρωτώντας τον γιατί έτρεχε. Εκείνος τους απάντησε ότι έρχεται από την Ουγγαρία όπου το καθεστώς άρχισε εκκαθαρίσεις. Μα εσύ είσαι λαός του είπαν οι αγρότες για να τον καθησυχάσουν.Αυτό το ξέρω αλλά φοβάμαι ότι μέχρι να το αποδείξω θα με έχουν συλλάβει.

Παλιό και ίσως κρύο το ανέκδοτο, θα μου πείτε, αν όμως ζούσατε στις  χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ της εποχής, θα μπορούσε να σας συμβεί το χειρότερο. Ζητώ συγγνώμη για όσους τυχόν ενόχλησα, θα απαντήσω όμως με τη γνωστή ρήση του Θεμιστοκλή ‘’ πάταξον μέν, ἄκουσον δέ ‘’.

Επαναβεβαιώνω ότι όλα τα παρατιθέμενα στοιχεία , ακόμα και η παλιά γραφή του ρητού είναι απολύτως αληθινά.     Αντώνης

ΑΝΟΗΤΕΣ[;] ΑΠΟΡΊΕς ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΗΛΙΚΑ

 

ΑΝΌΗΤΕΣ[;] ΑΠΟΡΙΕΣ ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΗΛΙΚΑ

             ΓIA TO  ATHENS PRIDE 2O24

 

Θα πω τα πράγματα με το όνομα τους για να γίνω κατανοητός από το σύνολο της  σύγχρονης κοινωνίας , αρχίζοντας από κάποιες πρώτες σκέψεις. Πέραν της τεράστιας προβολής του γεγονότος   συγκρατώ ένα τίτλο και μια φωτογραφία [ που ακολουθούν] και αναζητώ ακόμα τον σκοπό που υπηρετούν – πέραν της ΠΡΟΒΟΛΗΣ- , που επίσης δεν κατάλαβα τι ακριβώς ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ. Οι άνθρωποι , ως γνωστόν,  δεν αποτελούν εμπόρευμα προς διάθεση. Στην εκδήλωση παρέστησαν  και εκπρόσωποι των κομμάτων και ο  κύριος Δήμαρχος, περιχαρής για τη γιορτή. Παραθέτω τη δημοσιευμένη φωτογραφία. με  τον σχετικό συνοδευτικό τίτλο για να χαρούμε και όσοι δεν ‘’μπόρεσαν’’ να χαρούν το γεγονός live.

Αthens Pride 2024: Ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις  και  η συναυλία – Γέμισε η Αθήνα από χρώματα και  αγάπη, με το σύνθημα ‘’ένας Νόμος δεν αρκεί’’.  

 

Χρώματα βλέπω πολλά και πρόσωπα που ξεφαντώνουν αλλά δεν συμφωνώ με το σύνθημα ‘’ένας Νόμος δεν αρκεί’’. ΚΑΝΈΝΑΣ ΝΌΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΑΓΆΠΗ. Από τα σχολικά μου χρόνια και την εργασία μου είχα αγαπημένους φίλους, που  είχαν αυτή την  ιδιαιτερότητά [όπως λέγαμε τότε] . Αποτελούσε προσωπικό τους θέμα και τους υπερασπιζόμουν σε περιπτώσεις που κάποιοι κακοπροαίρετοι έκαναν διάφορα σχόλια σε βάρος τους.

Στην διάρκεια του εμφυλίου  η πόλη μου ήταν εκ περιτροπής υπό τον έλεγχο των ανταρτών ή των αποσπασμάτων ασφάλειας. Κάποια μέρα, που οι πρώτοι [ αν δεν απατώμαι ήσαν αριστεροί] είχαν το πάνω χέρι , κάλεσαν το σύνολο του πληθυσμού στο προαύλιο του παλιού γυμνασίου, όπου’’ γενειοφόροι και αρματωμένοι αντάρτες, στο εξώστη , κούρευαν δυο γυναίκες με αιτιολογία ότι εκδίδονταν και ένα ταλαίπωρο ομοφυλόφιλο που ‘’παραβίαζαν τους ηθικούς κανόνες’’. Τους υποχρέωναν δε να πουν φωναχτά ότι δεν θα ‘’γ…..ούν]. Οι γυναίκες το ψέλλισαν  με κάποια συστολή, ο τρίτος όμως επαναλάβαινε ότι συμφωνεί με τις εντολές.  Με τη  συνοδεία  των αρματωμένων περνούσαν μπροστά από το πλήθος [ συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών] και μας υποχρέωναν να τους φτύνουμε – για την ‘’ανηθικότητά’’ τους και όχι για ‘’ξεμάτιασμα’’. Όταν τελείωσε ο εμφύλιος κανένας δεν έκρυβε την ιδιαιτερότητά του, χωρίς και να την προβάλει, οπότε ζούσαμε όλοι ειρηνικά και με αγάπη μεταξύ μας, ‘’χωρίς να μας το επιβάλει ο Νόμος. Εδώ λοιπόν αρχίζουν οι απορίες μου, παρά το γεγονός ότι έζησα για δεκαετίες σε ‘’απελευθερωμένες σεξουαλικά’’ χώρες και δεν διαπίστωσα την ύπαρξη Νόμων  ή  συμμετοχή  κομματικών στελεχών ‘’στις όποιες κόσμιες’’ εκδηλώσεις τους. Η όλη κίνηση αποτελεί μάλλον διακριτική μεταχείριση παρά ισοτιμία που την είχαν.

Συνεχίζω  τις γεροντικές απορίες μου, για το γεγονός  ότι κάποια παιδιά αισθάνονται ‘’παιδιά ενός άλλου Θεού’’, αφού υποχρεώνονται να απαντούν στις απορίες ή πονηριές συνομηλίκων τους πώς είναι δυνατό να έχουν πατέρα και μητέρα του ίδιου φύλου, αφού για να γεννηθούν παιδιά δεν αρκεί ο πελαργός αλλά κάποιες ‘’πράξεις’’ με τη συμμετοχή ανδρός και γυναικός, όπως βλέπουν  στην τηλεόραση. το σινεμά ή το διαδίκτυο.

Σαν γέρος στα 90 μου έχω πολλές ακόμα απορίες, αλλά για να μη σας κουράζω, θα μείνω σε ένα σημαντικό ερώτημα: Στα πλαίσια της ισονομίας [ γιατί η ισότητα αφορά μόνο τη σχέση μεγεθών που δεν μας ενδιαφέρει επί του παρόντος] τι θα συμβεί αν αποφασίσουν και οι άλλοι, οι ετερόφυλοι ντε, να κάνουν το δικό τους PRIDE της χαράς ;;; Θα συμπαρασταθούν και πάλι εκπρόσωποι των κομμάτων ή μήπως η εμφάνισή τους θεωρηθεί προκλητική και μη  εμπίπτουσα στους κανόνες ισότητας, ισονομίας και ισοπολιτείας;;; Μη βασανίζετε το μυαλουδάκι σας γιατί δεν θα βρείτε απάντηση. Το προσπάθησα και εγώ επί δεκαετίες αλλά δεν μπόρεσα να βρω λύση, διότι εκεί που νόμιζα ότι το προσεγγίζω με φρενάριζε η σοφία της φύσης που διέπει τους κανόνες της ζωής και όπου την παραβλέψαμε είχαμε συνέπειες. Σκέφθηκα και πάλι με τη λογική της λοάτκι κοινότητας αλλά ‘’κόλλησα’’ στο δημογραφικό της χώρας. Ποιοι τελικά θα κάνουν τα παιδιά, έστω και προς υιοθεσία από τα μέλη της λοάτκι  κοινότητας. Θυμάμαι και τη λύση που είχε προτείνει κομματικός αρχηγός σε τηλεοπτική συνέντευξη, ότι αποφάσισαν με τον σύντροφό του τη ‘’χρήση’’  παρένθετης μητέρας με δικά τους σπερματοζωάρια για να διαιωνίσουν το προσωπικό τους είδος . Δεν ερωτώ τι αποφάσισαν τελικά γιατί, με τα λεφτά τους που δήλωσαν ότι διαθέτουν, θα βρουν τρόπο να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Οι απαγορεύσεις του Νόμου αφορούν εμάς τους υπόλοιπους

Θυμάμαι κάποια εποχή, με το σουρούπωμα ,διάφοροι   τύποι, της υψηλής κοινωνίας και  του θεάτρου, ψάρευαν  αναξιοπαθείς ,με αμοιβή τον σύντροφό τους στην πλατεία Κουμουνδούρου , και το  γεγονός αποτελεί απλή σύμπτωση , χωρίς κανένα υπαινιγμό.

Σταματώ εδώ τις απορίες μου, γιατί αν συνεχίσω θα ενοχλήσω συνανθρώπους  μου και  δεν το θέλω.   Αντώνης

«Ἔστι Δίκης ὀφθαλμός, ὅς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ»

 

«Ἔστι Δίκης ὀφθαλμός, ὅς τὰ πάνθ’ ὁρᾷ» 

 

 

Η φράση αυτή ανήκει στον αρχαίο Έλληνα ποιητή, Μένανδρο και σημαίνει: "υπάρχει το μάτι της δικαιοσύνης που βλέπει τα πάντα" και αποτελεί το κοσμολογικό και οντολογικό επιχείρημα  για την ύπαρξη  Θεού. Συνήθως αναφέρεται στον Θεό σαν μια ανώτερη δύναμη, η οποία εποπτεύει τα πάντα και στο τέλος απονέμει το δίκαιο. Οι αυτοαποκαλούμενοι άθεοι αριστεροί, προοδευτικοί  και κομμουνιστές δεν αποδέχονται την έννοια του Θεού, σε οποιαδήποτε μορφή του. Για να μην τους θυμίζουμε λέξεις και εκφράσεις  που δεν  είναι στο ρεπερτόριό τους, θα προστρέξουμε σε απόσπασμα από το ποίημα του Νομπελίστα ποιητή μας  Οδυσσέα Ελύτη, ‘’Αξιον Εστί’’, που το  μελοποίησε  ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο  ποιητής μας, στον στίχο του αναφέρει , μεταξύ άλλων: ‘’ Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική, μη παρακαλώ σας  μη λησμονάτε τη χώρα μου’’.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γίνεται από όλους αποδεκτή η ύπαρξη  της δικαιοσύνης και προβάλλεται από τον ποιητή μας, που αδικείται ακόμα και κάποιους Έλληνες και παρακαλεί τον   νοητό Ήλιο και  τη μυρτιά, να μη λησμονούν τη χώρα μας. Τη χώρα που  έχει  διαβλέψει  ο ποιητής, ότι ο δογματισμός , η ποικιλόχρωμη πατριδοκαπηλία και  η ιδεοληψία,  [ ως κατάλοιπα του εμφυλίου] δεν της επιτρέπουν να  ορθοποδήσει. Εκεί που είχαμε τις ‘’προοδευτικές’’ και λοιπές  αδελφές ομάδες , που προσπαθούσαν να την ‘’σώσουν’’  με το δικό τους απαράδεκτο τρόπο, μας προέκυψαν και οι πλασιέ των μαντζουνιών, που άρχισαν να θέτουν και τους όρους τους. Για τους τελευταίους ίσως πρέπει να ελεγθεί πώς κατέλαβαν τα πολλά τηλεοπτικά κανάλια ανά τη χώρα και διαθέτουν μόνιμη [πανελλήνια μεταδιδόμενη ] ειδική προπαγανδιστική εκπομπή, με ειδικά επιλεγμένο   διαμαρτυρόμενο ‘’πάνελ‘’, με τη σχετική τηλεοπτική προϊστορία του, που ψαρεύει  αφελείς σε θολά νερά. Ο κεντρικός παρουσιαστής, ελπίζω και εύχομαι να μην είναι της συνεπώνυμης   οικογένειας, για τον χουντικό  ‘’αρχηγό’’ της οποίας έχω πολλές μαύρες προσωπικές αναμνήσεις.    Αντώνης

Η ΑΛΉΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ

 

      Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ 

                [ ΟΠΩΣ  ΤΗ ΒΙΩΣΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ]

       

 

Για ανεξήγητους λόγους και με αφορμή τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, κατέληξα στην ενήμερη και αντικειμενική WIKIPEDIA, για να δω πώς έχουν περάσει στη σημερινή ενημέρωση, τα γεγονότα του τίτλου του παρόντος δημοσιεύματος. Έζησα οικογενειακά τα γεγονότα της Πράγας, όπου εργάστηκα από το 1966 μέχρι του τέλους του 1971 . Ομολογώ ότι  τα αναφερόμενα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ έχουν υποστεί πολλές στρογγυλοποιήσεις  ή κατά τη μεταφορά τους έχουν  παραλειφθεί  ή παραποιηθεί σημαντικές και ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες από τους πρώτους καταγραφείς μέχρι και σήμερα, που επέβαλε η ‘’λήθη’’  ή κάποιες σκοπιμότητες. Πολλές φορές η πραγματική  ιστορία έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται  μεταλλάξεις, κατά την μεταφορά της   [γραπτή ή προφορική],στο πέρασμα του χρόνου. Στη διαδικασία αυτή υπάρχει ο κίνδυνος να ακολουθηθούν  ακόμα και διαδικασίες του ‘’σπασμένου τηλέφωνου’’.

Όπως αναφέρεται στη WIKIPEDIA, ‘’με την κορύφωση της κρίσης στην οικονομία του  1963 δυνάμωσαν μέσα κι έξω από το κόμμα οι φωνές που ζητούσαν μεταρρυθμίσεις. Γύρω από το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και διευθυντή του Οικονομικού Ινστιτούτου της Ακαδημίας Επιστημών της Πράγας Ότα Σικ (Ota Šik) συσπειρώθηκε μια αντιπολιτευτική ομάδα τεχνοκρατών, που απαιτούσε βαθιές μεταρρυθμιστικές τομές. Κατά την άποψη του Σικ έπρεπε να εγκαταλειφθεί ο κεντρικός σχεδιασμός και ο κρατικός έλεγχος της οικονομίας και στη θέση τους να αναπτυχθεί μια «σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς», να απελευθερωθούν οι επιχειρήσεις από τον κρατικό έλεγχο και να παταχθεί η γραφειοκρατία. Ο Σικ πρότεινε επίσης να επιτραπεί η λειτουργία αυτόνομων συνδικάτων και μικρών ιδιωτικών κοινοπραξιών (joint ventures) με δυτικές εταιρείες, να προωθηθούν θεσμοί αυτοδιοίκησης των εργαζομένων και να σταματήσει ο κρατικός έλεγχος των τιμών. Τα οράματά του για την αναδιάρθρωση της εξαντλημένης οικονομίας έμειναν στην ιστορία με το όνομα Τρίτος Δρόμος. Ο Ότα Σικ ωστόσο δεν θεωρούσε τον εαυτό του επαναστάτη, αλλά μεταρρυθμιστή σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης. Δεν προχώρησε στην αμφισβήτηση της κολλεκτιβοποίησης της γεωργίας και της κρατικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.’’

Αμφισβητήθηκε ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΤ  NOVOTNY  και τη θέση του πήρε ο ‘’σοβιετοσπουδαγμένος’’ ALEXANDER DUBCEK. Στην αρχή ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές, που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες με τραπεζάκια ,ζητώντας κάθε μέρα και περισσότερες ελευθερίες, φθάνοντας στην κατάργηση της Αστυνομίας, πράγμα που δεν άρεσε στον Μπρέζνιεφ. Σαν πρώτη αντίδραση άρχισαν στρατιωτικές ασκήσεις του Συμφώνου Βαρσοβίας, γύρω από τη χώρα. Στη συνέχεια κάλεσαν στη Μόσχα την ηγεσία του ΚΚΤ για να υπογράψουν πρόσκληση προς τα στρατεύματα που έκαναν ασκήσεις γύρω από την χώρα, ότι  τάχα κινδύνευαν από χώρες της Δύσης που την απειλούσαν .  Στην πραγματικότητα τη χρονιά αυτή,  στην Πράγα βρέθηκαν 10 εκατομμύρια δυτικοί τουρίστες που άδειασαν τα καταστήματα από τα γνωστά κρύσταλλα Βοημίας και αντίκες. Η Κομματική ηγεσία αρνήθηκε την υπογραφή και  επέστρεψαν ‘’ξυλοφορτωμένοι’’ με τον Ντούμπτσεκ υποβασταζόμενο για να μη φανεί η κατάστασή του. Τότε, μια ομάδα σημαντικών προσωπικοτήτων υπέγραψαν την κάρτα των διανοουμένων, δείχνοντας την αντίθεσή τους στην εισβολή. Μεταξύ αυτών ήταν και ο γείτονάς μου χρυσός πολυολυμπιονίκης και συνταγματάρχης – αρχιπροπονητής του στρατού. Του πήραν ακόμα και τα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, με τη δικαιολογία ότι τα κατέκτησε υπό την επιρροή της κομμουνιστικής ιδεολογίας, Τον έστειλαν   σε βενζινάδικο ξυλοκόπων της Σλοβακίας  για να δυσκολεύεται και στη συνεννόηση, διότι δεν μιλούσε τη  γλώσσα,

 

Λίγες μέρες αργότερα με το πρωινό ξύπνημα βρήκαμε την πόλη με ρωσικά άρματα μάχης και 800 χιλιάδες στρατιώτες που κατέβασαν με ειδικά αεροσκάφη στο  πολιτικό αεροδρόμιο. Η ΠΌΛΙΣ ΕΆΛΩ και η ζωή στην Πράγα μου θύμισε την κατοχή  του 1940. Όταν δε επέστρεψα στο Ξενοδοχείο CENTRUM που διέμενα, είδα  τη σύζυγο με την ανήλικη  κόρη μου [με όλα τα πράγματα  τους ]έξω από το ξενοδοχείο να κλαίνε. Πήγα και ζήτησα εξηγήσεις και μου  έδειξαν προκηρύξεις που ανέφεραν ότι το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, ήταν τα μόνα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα που είχαν αναγνωρίσει την εισβολή. Τους εξήγησα ότι η Ελλάδα είναι ελεύθερη χώρα και το ΚΚΕ ένα από τα κόμματα που δεν κυβερνούσαν και έτσι μας ξαναδέχτηκαν.

Η Άνοιξη της Πράγας είχε αναίμακτα σταματήσει, η σοβιετική εισβολή πραγματοποιήθηκε, η ηγεσία του Κόμματος πήγε στα χέρια του Σλοβάκου Χούσακ και λοιπών ‘’κουίσλινγκς’’ και τα πάντα άλλαξαν. Η αρχική σπίθα όμως αποτέλεσε το κατοπινό έναυσμα της κατακρήμνισης του  ολοκληρωτικού καθεστώτος στην  Ανατολική Ευρώπη, που δεν ήταν στις αρχικές προθέσεις του Ντούμπτσεκ, που απλώς αποζητούσε τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.

Έτσι αποδείχτηκε ότι δεν  υπήρξε ποτέ ο υπαρκτός σοσιαλισμός ,που έλεγε ο ημέτερος Αντρέας και όλα αποτελούσαν μια ‘’φενάκη’’ της εποχής μας, που κάποιοι άμεσα ή έμμεσα προσπαθούν να επαναφέρουν, έστω και αν συνεχίζουν να επικαλούνται τις λέξεις δημοκρατία και σοσιαλισμός, που ποτέ – ούτε και τώρα- αποτελούσαν επιδίωξή τους. Θα  ξαναπώ ότι ‘’ ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του’’. Αντώνης