ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΜΑΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΣΑΦΕΙΑΣ

Το  προσωπικό  μου  πείραμα

            Το έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι παρακολουθώ συστηματικά, από το ‘’ειδικό’’ κανάλι της Βουλής, τις περισσότερες συνεδριάσεις της – ακόμα και των επιτροπών της - για να ενημερώνομαι έγκαιρα και έγκυρα, για τα έργα και τις ημέρες των τριακοσίων εθνοπατέρων μας. Το ίδιο έπραξα και τις τελευταίες ημέρες, τις ειδικά αφιερωμένες στη συζήτηση του προϋπολογισμού.

            Επειδή δεν μπορούσα να βρω άκρη  και να εντοπίσω που βρίσκεται η αλήθεια, με τόσες αντικρουόμενες απόψεις των εκπροσώπων των κομμάτων - και όχι του λαού που τους έστειλε στο Εθνικό Κοινοβούλιο-  αποφάσισα ένα πρωτότυπο πείραμα. Την  ανάγκη  αυτή μου ενίσχυσαν  και οι αλληλοαναιρούμενες και έντονα ασαφείς θέσεις των κυβερνητικών παραγόντων. Χθες το βράδυ  λοιπόν που μιλούσαν οι Αρχηγοί των Κομμάτων, παρακολούθησα αποκλειστικά και μόνο την τελική και μεγάλης διάρκειας ομιλία του κ. Πρωθυπουργού, διότι δεν ήθελα να νοθεύσω τα μηνύματά της με τις όποιες αντιπολιτευτικές κορώνες των ’’καιροσκόπων’’ αντιπάλων του ή τις ενδεχόμενες δυσκολίες διατύπωσης που προκαλούσε η μειωμένη γνώση της ελληνικής κάποιων Υπουργών.

            Στη διάρκεια του μακρόσυρτου   αυτού σφυροκοπήματος της ‘’αντεθνικής’’  αντιπολίτευσης, άρχισα να μετακινούμαι χωροταξικά  και να αισθάνομαι  ευτυχής πολίτης της Ελβετίας, με όλες μου τις ανέσεις, την άψογη υγειονομική μου περίθαλψη, τους παχυλούς μισθούς και τόσα άλλα ευεργετήματα που βάναυσα μας στερούσαν τόσα χρόνια οι κακοί του πολιτικοί αντίπαλοι. Με μπέρδεψαν όμως οι συχνές αναφορές του στα άλλα κόμματα και κυρίως στη Ν.Δ. και στους ευτυχισμένους νησιώτες του Βόρειου και Ανατολικού Αιγαίου. Διερωτήθηκα λοιπόν, από πότε η χώρα αυτή της Κεντρικής Ευρώπης ,που ευτυχούν ακόμα και οι  αγελάδες, απέκτησε  Ν.Δ. και νησιά στο διεκδικούμενο και από  το γειτονικό μας Σουλτανάτο, Αιγαίο; Από την ευχάριστη αυτή αυταπάτη με έβγαλε μια υπόδειξη του ‘’αντικειμενικού’’ Προέδρου της Βουλής προς τον ομιλούντα Πρωθυπουργό, να παύσει να σφυροκοπεί με ερωτήματα τους αντιπάλους του, διότι αυτό προκαλεί και τις ανάλογες απαντήσεις. Φοβήθηκε μάλλον ο συνετός κ. Πρόεδρος της Βουλής,  ότι αυτό  θα διατάρασσε την συγκεκριμένη διαδικασία  και  – ενδεχομένως – θα παράβλαπτε   και την τελική  εντύπωση της ‘’υστερολογίας’’ του.

            Το τελευταίο με έβαλε σε νέες σκέψεις και με προσγείωσε στην ελληνική πραγματικότητα, νομίζοντας  προς στιγμήν  ότι ο κ. Τσίπρας είχε ‘’μετακινηθεί’’ στην αντιπολίτευση ή έκανε ‘’πρόβες’’ για τη μελλοντική του επιχειρηματολογία. Επέμενα όμως στο πείραμα να μη νοθεύσω , αυτή τη φορά, τις γνήσιες κυβερνητικές θέσεις με τις ‘’ύπουλες και αντεθνικές’’ κορώνες των άλλων Κομμάτων . Απέφυγα δε  να ακούσω ή να διαβάσω  την κλασική ‘’προπαγάνδα’’ των ΜΜΕ  [μηδέ της κομματικής ΕΡΤ – που καμιά φορά τις ξεφεύγουν κάποιες απόψεις που δεν ανταποκρίνονται στην κυβερνητική αυθεντική αλήθεια], πριν καταγράψω τις σημερινές μου απόψεις.

            Ύστερα από όλα αυτά , διαπίστωσα ότι κακώς νόμισα ότι ζω στην Ελβετία [ άλλωστε τι γυρεύω εκεί χειμώνα καιρό αφού  δεν ξέρω ούτε  σκι], ότι ο κύριος Τσίπρας εξακολουθεί να κυβερνά τη χώρα και δικαίως  και ότι τελικά  εγώ, που έχω επιχειρηματολογήσει δεκάδες φορές για το αντίθετο, είμαι   ‘’ένας κοινός συκοφάντης’’ που δεν μπορούσα να καταλάβω τα όσα –τόσο αληθοφανή- μας έλεγαν οι κυβερνώντες.

Το κακό είναι ότι ανάλογο  περίπου σύμπτωμα μου είχε συμβεί άλλη μια φορά ,  τον Αύγουστο του 1968 και ανησυχώ για την ψυχική μου υγεία και τη διανοητική μου κατάσταση. Το καλοκαίρι του 1968 βρισκόμουν υπηρεσιακά στην Πράγμα και έζησα – όπως και τόσοι άλλοι – τα γεγονότα της ‘Άνοιξης, με τον Ντούμπτσεκ και την επακολουθήσασα εισβολή των στρατευμάτων  του Συμφώνου Βαρσοβίας [δηλαδή του ΝΑΤΟ της Σοβιετικής Ένωσης]. Έζησα λοιπόν   από πρώτο χέρι την όλη κατάσταση, που συνέπεσε με την πρωτοφανή τη χρονιά εκείνη τουριστική ‘’εισβολή’’ . Με τα πρώτα δείγματα φιλελευθεροποίησης, πλημμύρισαν τη θαυμάσια αυτή χώρα εκατομμύρια τουρίστες. Ήταν τόσο έντονο το κλίμα που   επικρατούσε στο λαό της  Τσεχοσλοβακίας, ώστε παρασύρθηκα και εγώ να μοιραστώ μαζί τους τον ξεσηκωμό, με αφορμή μια διεθνή  νίκη  στο χόκεϊ επί της Σοβιετικής Ένωσης, τα στρατεύματα της οποίας  είχαν ήδη καταλάβει τη χώρα. Πολύ σύντομα κατάλαβα όμως, από τα διαγγέλματα της νέας ηγεσίας που εγκατέστησαν οι Σοβιετικοί, ότι όσα νόμιζα ότι είχα ζήσει προηγουμένως, αποτελούσαν παραισθήσεις και ότι ‘’φίλια  στρατεύματα είχαν κληθεί για να σώσουν τη χώρα από την εισβολή  Δυτικών δυνάμεων’’.  Αρχικά νόμισα ότι μπέρδεψαν τους πρωτοφανώς πολυάριθμους δυτικούς τουρίστες με στρατιώτες εισβολείς.

Σύντομα  όμως και πες – πες από τη μοναδική κομματική τηλεόραση, άρχισα να κλονίζομαι για τις αρχικές μου ‘’ανόητες’’ σκέψεις. Εκεί πλέον ήλθε και η αναγνώριση της ‘’δικαιολογημένης’’ εισβολής , από το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ  και πείστηκα για τις πρότερες νοσηρές μου σκέψεις. Μόνο μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου και την σύγχρονη εξέλιξη της σημερινής Πράγας, κατάλαβα ότι δεν ήμουν ψυχικά διαταραγμένος αλλά θύμα της γκεμπελικής μεθόδου που χρησιμοποιείται λίαν επιτυχώς και από τους αποκαλούμενους προοδευτικούς.

            Τελειώνοντας το παρόν, διερωτώμαι ακόμα, αν και χθες το βράδυ υπήρξα θύμα της μονομερούς ‘’αντικειμενικής’’ ενημέρωσης ή τελικά είμαι τρελός. Πριν ζητήσω τη βοήθεια των ειδικών  και για να μην αισθάνομαι ενοχές απέναντί σας, για τα δεκάδες ‘’νοσηρά’’ μου ενυπόγραφα άρθρα και σχόλια που αδικούν τους κυβερνώντες, σας παρακαλώ ‘’λάβετε τα μέτρα σας ‘’ απέναντί μου, για να μην σας παρασύρω στον διανοητικό κατήφορο που ενδεχομένως έχω οδηγηθεί. Παράλληλα όμως βοηθήστε με να ανανήψω από τις  κακές μου σκέψεις και να αποβάλω κάποιες εμμονές που συνεχίζουν να με διακατέχουν,  ότι δεν ήταν τυχαία η πρόθεση του κ.Παππά  για το μονοπώλιο της ενημέρωσης, ούτε η συνεχιζόμενη ‘’συνθηματολογική ασάφεια’’, των κυβερνητικών παραγόντων. Το διανοητικό ή ψυχικό μου πρόβλημα με οδηγεί στην   αναζήτηση ομοιοτήτων ανάμεσα  σε δυο τόσο διαφορετικές χρονικές περιόδους, με μοναδικό κοινό στοιχείο τον δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο μαρξισμό.          Αντώνης Ταρνανάς

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΤΑΗΛΙΚΙ

Ο κοινωνικός αυτοματισμός, που αποτελεί τη χειρότερη μορφή άσκησης της πολιτικής εξουσίας, έχει , κατά  καιρούς, δημιουργήσει αμέτρητα όσα προβλήματα στη χώρα μας και κυρίως στον λαό της, χωρίς αυτό να έχει συνετίσει τους κυβερνώντες. Είναι η πιο νοσηρή μέθοδος  της εξουσίας για την ‘’επίλυση’’ προβλημάτων, στρέφοντας την μια τάξη ενάντια στην άλλη και περιμένοντας την εξέλιξη για να διαμορφώσει την ανάλογη πρόταση. Όταν μάλιστα η διαδικασία αυτή συνοδεύεται και με ανάλογους λεονταρισμούς ή κοινώς νταηλίκια, τότε  σίγουρα  χρειαζόμαστε  ψυχιατρική συνδρομή.

Τον τελευταίο καιρό  η πολιτική ηγεσία έχει εξαντλήσει κάθε μορφής ψευδολογίες για τα μέτρα που παίρνει ή δεν παίρνει, για τους καλούς και κακούς της διεθνούς σκακιέρας και τόσα άλλα πραγματικά ή φανταστικά περιστατικά που επικαλείται, αφήνει  όμως τελικά τη λύση των προβλημάτων στον κοινωνικό αυτοματισμό. Έχει  προβληματίσει και διχάσει το λαό, σε σημείο να ‘’τρωγόμαστε’’ μεταξύ μας και οι ηγέτες μας να ‘’νίπτουν τας χείρας των’’, αφού πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε για όσα μας συμβαίνουν.

Είναι αξιοθρήνητο το θέαμα, να ασκούμε εξωτερική πολιτική με τη συγκέντρωση στο Καστελόριζο της πολιτικής ηγεσίας  Εθνικής Άμυνας και τη συμμετοχή ακροδεξιών και κάποιων γραφικών προσώπων, που δεν θα έλεγα ότι κοσμούν το κοινοβούλιό μας. Αυτό μάλιστα σε μια εποχή που η διεθνής σκηνή μας έχει στρέψει τα νώτα, για να μην χρησιμοποιήσω σκληρότερες εκφράσεις και ο Σουλτάνος της γείτονος ‘’ψάχνει αφορμές’’ για εσωτερική και όχι μόνο στήριξη και κατανάλωση. Το περιστατικό θα μπορούσε να θυμίσει τη δήλωση [1976]  του τότε αρχηγού της αντιπολίτευσης Αντρέα Παπανδρέου, ‘’βυθίσατε το χόρα’’, που βέβαια είχε γίνει ύστερα από γενικότερη πολιτική συνεννόηση, ενώ σήμερα τέτοιες γραφικές καταστάσεις εντυπωσιασμού, μάλλον προσομοιάζουν με τη φράση- χαριτολόγημα της εποχής, ‘’βυθίσατε τη χώρα’’.

Μήπως στην εσωτερική μας πολιτική τα πάμε καλύτερα; Μέσα στην απελπιστική – όπως εξελίσσεται – οικονομική κατάσταση και την εφαρμοζόμενη φορολογική πολιτική και λιτότητα που συνεχώς επιδεινώνεται , ο Πρωθυπουργός μας ξαναθυμήθηκε τα ψεύδη των εξαγγελιών της Θεσσαλονίκης. Επιστρέφοντας από τον Πανάγιο Τάφο – που επισκέφθηκε ‘’ σαν μηχανικός ‘’ – άρχισε να μοιράζει τα περισσεύματα των φορολογικών του αφαιμάξεων. Αφού –σκόπιμα- είχε φροντίσει να ‘’εισπράξει’’ περισσότερα από όσα είχε κοινοτική υποχρέωση και παραβλέποντας τα χρέη του δημοσίου προς τους πολίτες,  επιστρέψει [;] κάποιο μικρό μέρος σε κάποιους εξ αυτών, επαναφέροντας την  παλιά του δήλωση για  τον 13 ο μισθό. Τότε βέβαια δεν είχε περιορισθεί μόνο στον 13^ο  και δεν είχε βάλει τόσο στενά οικονομικά όρια.

 Για παράδειγμα, εγώ που παίρνω 980 – ύστερα από 40 χρόνια υπηρεσίας με πληρωμένα όλα τα ταμεία , δεν τα δικαιούμαι , ενώ κάποιος που έχει τα μισά χρόνια υπηρεσίας εξομοιώνεται μισθολογικά μαζί μου. Εγώ βέβαια προσωπικά το παραβλέπω – αφού δεν έχω και τρόπο να αντιδράσω - είναι όμως λογικό και δίκαιο; Εκτός αν οι παχυλές μου αυτές αποδοχές με εντάσσουν στους πλούσιους και πρέπει  - πέραν της  φορολογικής αφαίμαξης και του επιδόματος αλληλεγγύης-  να στιγματισθώ δημόσια για αυτήν μου την απρέπεια, ώστε να παραδειγματιστούν οι ‘’οικονομικά αδικημένοι’’ κ.κ. ‘’βολευτές’’ μας και τα λοιπά νεοδιορισμένα υψηλόβαθμα συντρόφια και οι λοιποί ‘’φτωχοί’’ συγγενείς της κομματικής νομενκλατούρας.

Αυτό το φορομπηχτικό σύστημα, που προφανώς δημιουργεί συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού, αποκαλείται προοδευτικό και ίσως δίκαια ένας Βουλευτής του Σύριζα χθες το βράδυ στη Βουλή, άρχισε την ομιλία του με το εντυπωσιακό ερώτημα ‘’ υπάρχει κάποιος εδώ μέσα που είναι αντίθετος με αυτή την ενίσχυση των χαμηλόμισθων’’; Τι να του πεις  αφού δεν υπάρχουν πια λογικές απαντήσεις στους παραλογισμούς που διέπουν την εποχή μας. Εγώ θα έλεγα γενικότερα ότι αποτελεί μέγιστη υποκρισία να υπογράφουν – δικαίωμά τους – συμφωνίες και υποχρεώσεις τις οποίες μετά αρνούνται να εκπληρώσουν και να υπόσχονται ενημέρωση των δανειστών, τις οποίες για εντυπωσιασμούς παραβλέπουν. Φαίνεται ότι ‘’ παίζουν ‘’ καθυστερήσεις, για να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία, που για πρώτη φορά γεύτηκαν τα αμέτρητα  ‘’αγαθά’’ της , που δεν μπορούν πια να   αποχωριστούν. Όσον αφορά τις συνέπειες, τις αφήνουν στο λαό να λύσει μόνος του τις διαφορές που  του προκαλούν. Ας λάβουν όμως σοβαρά υπόψη ότι, με τέτοιες συνθήκες , είναι άγνωστο πως θα ερμηνευθεί από το λαό  η παράγραφος 4 του άρθρου 120 του Συντάγματος που αναφέρει ρητά  ότι ‘’ Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ  επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία’’. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται ότι το Σύνταγμά μας δεν έχει καταλυθεί και μάλιστα με πρωτοφανή βία.

Αρχίσαμε με τους ναυτικούς, βλέπω να έρχονται οι αγρότες και πολλές άλλες κοινωνικές τάξεις που εμπαίζονται και ζητούν τα δίκια τους , ταλαιπωρώντας  άλλες ομάδες συνανθρώπων τους. Οι λοιποί συνταξιούχοι, των 860 Ευρώ και άνω, οι μισθωτοί, οι μικρομεσαίοι γενικότερα αλλά κυρίως οι ΑΝΕΡΓΟΙ , εναντίον ποίων να στραφούν και με ποιο τρόπο; Αυτοί οι άνθρωποι, που προσβάλουν και τη λογική μας με τα έργα και την πολιτεία τους, δεν έχουν –φυσικά- ούτε ιερό ούτε όσιο, ως άθεοι, μήπως έτυχε όμως να ακούσουν για κάποιο παλιό γνώρισμα του λαού μας , που το λέγαμε ΦΙΛΟΤΙΜΟ;

Ας μείνουμε ως εδώ επί του παρόντος, ελπίζοντας ότι ακόμα και η ‘’τεχνική’’ επίσκεψη του Πρωθυπουργού μας στον Πανάγιο Τάφο, θα τον φωτίσει να αποφύγουμε τον αλληλοσπαραγμό. Η φτώχια και η πείνα είναι πολύ δυσάρεστα πράγματα αλλά μπορούν να αντιμετωπισθούν, οι εθνικές μας περιπέτειες, και ο διεθνής παραγκωνισμός στον οποίο μας οδηγούν δεν αντιμετωπίζονται με πολιτικό  ‘’ bullying’’ και γελοία νταηλίκια, την ώρα που σαν ‘’ζήτουλες’’, ψάχνουμε  πολιτικές λύσεις σε οικονομικά προβλήματα και χρειαζόμαστε συμμαχίες και φιλίες αλλά κυρίως εμπιστοσύνη, που δυστυχώς  έχουμε απολέσει οριστικά και αμετάκλητα.

Τελειώνοντας το παρόν θα επικαλεστώ για μια ύστατη φορά το παλαιότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του λαού μας, αυτό για το οποίο μας ζήλευσαν οι ξένοι, ΤΟ ΦΙΛΌΤΙΜΟ, το οποίο μπορεί να ενεργοποιήσει τους πολιτικούς αυτοματισμούς της εξουσίας, ώστε να απαλλάξει εαυτήν και τον λαό από τα δεινά που – το ξέρουν καλά- είναι πολύ κοντά μας. Αφού δεν μπορούν να σώσουν τη χώρα μας, ας σώσουν τουλάχιστον τα προσχήματα. Αντώνης Ταρνανάς

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΝΤΙΓΡΙΠΙΚΟΥ ΕΜΒΟΙΟΥ ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΗ

Για πρώτη φορά κάνω χρήση της ιστοσελίδας μου για προσωπικό μου θέμα. Οι γιατροί μου συνιστούν επίμονα να κάνω –  λόγω ηλικίας – το αντιγριπικό εμβόλιο και δεν το βρίσκω πουθενά. Παράλληλα, ακόμα και χθες είδα στην τηλεόραση ειδική διαφημιστική προβολή του ΚΕΛΠΝΟ [νομίζω] για την αναγκαιότητα του. Δέχομαι προτάσεις και πληροφορίες.  Ευχαριστώ Αντώνης Ταρνανάς

ΣΟΣΙΑΛ[Η]ΣΤΙΚΟ ΑΛΙΣΒΕΡΙΣΙ

Έχω και στο παρελθόν  αναφερθεί στις  εφαρμοζόμενες  μεθόδους  λαϊκισμού των ‘’ αριστερο-δέξιων νεομαρξιστών ‘’, για να εξαπατήσουν το λαό, αλλά τη φορά αυτή το παράκαναν και συνεπώς επιβάλλεται να ασχοληθούμε διεξοδικότερα με το θέμα.

Εισαγωγικά, αναφέρομαι στο τίτλο του άρθρου μου και κυρίως στη δεύτερη λέξη του – που δεν θυμάμαι να χρησιμοποίησα ποτέ στον παρελθόν  στον γραπτό ή προφορικό μου λόγο – αλλά  γνωρίζω  πολύ καλά την  μοναδική ερμηνεία της. Αλισβερίσι λοιπόν είναι η ανταλλαγή ή δοσοληψία χρήματος ή προϊόντος ή και αμφοτέρων μαζί, με ΣΚΟΠΟ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ. Το γεγονός αυτό και μόνο με υποχρεώνει να κάνω και την ορθογραφική υπέρβαση , στην πρώτη λέξη του τίτλου, ώστε να φανεί καθαρά η διαφοροποίηση των σημερινών διαχειριστών της εξουσίας από τους ‘’ιδεολόγους’’ σοσιαλιστές.

Ο πραγματικός Σοσιαλισμός,  δοκιμαστικά  εφαρμόστηκε μόνο στη Σουηδία και εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε αναποτελεσματικός και ‘’άδικος’’, αφού καταργούσε ευθέως την αξιοκρατία και εξομοίωνε  τις απολαβές και τα ευεργετήματα, άσχετα με την προσφορά  και τα προσόντα των ενδιαφερομένων. Η ίδια λεκτική ακροβασία, αποτέλεσε ένα θεωρητικό τέχνασμα της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφόρων της, που ποτέ δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Αυτός άλλωστε υπήρξε και ο σημαντικότερος λόγος που τα συστήματα αυτά κατέρρευσαν στις πολιτισμένες χώρες.  Έμειναν όμως σαν προσχήματα στη Β. Κορέα του  Κιμ Γιονγκ Ουν και τα Λατινοαμερικάνικα πρότυπα  μας και μόνο τυπικά   στην  Κίνα, που έχει πλήρως προσχωρήσει στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση[ κρατώντας όμως και τις θέσεις της εξουσίας με το παλιό σύστημα].

Επιδίωξη λοιπόν της εφαρμοσμένης μαρξιστικής θεωρίας  ήταν ανέκαθεν  η πτώχευση των χωρών, ώστε δίνοντας ψίχουλα επιβίωσης και συσσίτια στο λαό, να εξαγοράζουν την ανοχή του για τη συνέχιση της παραμονής τους  στην εξουσία. Στην πράξη, αυτό αποτελούσε μια ‘’εξίσωση’’ προς κάτω, δηλαδή μια ισοπέδωση στην ανέχεια και συνεχίζεται  στη δεύτερη στον κόσμο χώρα- παραγωγό πετρελαίου Βενεζουέλα , στην Κούβα – που όσοι δεν πρόλαβαν ή δεν μπόρεσαν να την εγκαταλείψουν, αγνοούν πως ζουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες και θεωρούν την εκπόρνευση των γυναικών στους τουρίστες απλά ένα επικερδές επάγγελμα - και  τις λοιπές  όμορες ‘’σοσιαλιστικές’’ χώρες. Την δόξαν λοιπόν των χωρών αυτών ‘’εζήλωσαν’’ και οι ημέτεροι νεομαρξιστές, με την ευγενική και ‘’άδολη’’ σύμπραξη των  ‘’ραντισμένων’’ νέο-δεξιών, που αλληθωρίζουν προς την προοδευτικότητα.

Το άρθρο αυτό μου ενέπνευσαν οι χθεσινοβραδινές –εν  ψυχρώ- δηλώσεις του άρτι ανακάμψαντος από το Ισραήλ ηγέτη μας, που  λίγες ώρες πριν ‘’είδε τον Πανάγιο Τάφο απλά  σαν μηχανικός. Μόνο ο ίδιος ξέρει για το δέος που  ένοιωσε μέσα στο ιερό αυτό λίκνο  της χριστιανοσύνης και που  προσπάθησε να εξαγοράσει τις ‘’εντυπώσεις’’ με κάποιες ‘’ζωντανές’’  υποσχέσεις προς τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, για την οικονομική ενίσχυση του συντελούμενου έργου. Για την ‘’ταμπακέρα’’ όμως,  δηλαδή το πραγματικό γεγονός των ανακαλύψεων της καθηγήτριάς του,  δεν τόλμησε να πει λέξη, φοβούμενος ίσως και ‘’ το καταπέτασμα του ουρανού’’  που αναφέρουν οι Ευαγγελιστές.

 Έτσι λοιπόν, επανερχόμενος στην σημερινή πραγματικότητα που και ο ίδιος είναι συνένοχος και ενδεχομένως συνειδητός  δημιουργός, αισθάνθηκε την ανάγκη να ‘’προσφέρει’’ κάποια ψίχουλα στους χαμηλοσυνταξιούχους [κάτω των 800 Ευρώ] . Αυτά τα ποσά που ‘’ μοιράζει ‘’ , τα υπεξαίρεσε   από τους ίδιους και όσους παίρνουν ένα-δυο κατοστάρικα παραπάνω, με την απάνθρωπη και στυγνή υπερφορολόγηση που επέβαλε και έχει υπογράψει ότι θα συνεχίσει και στο μέλλον. Το περιστατικό μου θυμίζει τον μητροκτόνο που ζητεί την επιείκεια του δικαστή ως ορφανός.

 Υπόσχεται επίσης ψίχουλα στα νησιά που έχουν διαλυθεί κυριολεκτικά- και όχι μόνο στον μηδενικό πλέον τουρισμό τους -με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και αγνοεί παντελώς το σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο των ανέργων. Έλεος πια στο δούλεμα, που είναι πράξη χειρότερη από την οικονομική αφαίμαξη, που φθάνει τα όρια των ανέκδοτων  με τον γάιδαρο του Χότζα, αν και στην πραγματικότητα , σαν ζώα μας αντιμετωπίζει .

Εμάς τους παλαιότερους δεν μας καταπλήσσει καθόλου, διότι ανάλογες κινήσεις είχε επιχειρήσει  και ο αείμνηστος Αντρέας, τον οποίο προσπαθεί να μιμηθεί – μάλλον ανεπιτυχώς – δια του επίσης εκλιπόντα Μένιου Κουτσόγιωργα ως Υπουργού Προεδρίας. Εκείνος  είχε καταργήσει το βαθμό του Γενικού Διευθυντού και τον υποκατέστησε με τους κομματικούς ειδικούς συμβούλους και είχε ‘’παγώσει’’  τις αυξήσεις στους ανώτερους βαθμούς - κρατώντας τις σαν προσωρινό επίδομα- μετακυλώντας τα προκύπτοντα ποσά, στους περισσότερους των χαμηλότερων βαθμών, εν όψει κάποιων εκλογών . Λέτε να επιχειρεί το ίδιο και ο ‘’κακέκτυπος’’ μιμητής του;

Σήμερα και αύριο τελειώνει η συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή  και θα περιμένουμε τα καινούργια φληναφήματα του Πρωθυπουργού μας, αφού εν τω μεταξύ μας  άφησαν ‘’ενεούς’’ οι πομφόλυγες κάποιων αρμοδίων Υπουργών. Πώς να παραβλέψει κανείς τη δήλωση του  μετακληθέντος από τις Η.Π.Α.  κ. Παπαδημητρίου, ότι η υπερφορολόγηση δεν επηρεάζει τις επενδύσεις, ή εκείνες του κ. Τσακαλώτου ότι όλα πάνε καλά και τους ‘’σκίσαμε’’ τους ξένους, την ίδια στιγμή που τους χαρακτηρίζει άδικους και ‘’άστοργους’’ στην ανεμελιά και τη ‘’δημιουργική ασάφεια’’ του κ. Βαρουφάκη.

Διερωτώμαι, με την ευκαιρία,  πού αποβλέπει η νέα θέση του κ. Καμένου και κάποιων εντύπων της Κυβέρνησης, ότι ο τέως Υπουργός Οικονομικών ήταν ‘’στην ομάδα των κ. κ. Τόμσεν και Σόιμπλε’’ και γιατί το κατάλαβαν – αν τελικά το κατάλαβαν- τόσο καθυστερημένα; Μήπως, λέω μήπως, είναι ανίκανοι και άρα ακατάλληλοι να χειριστούν τις τύχες του ελληνικού λαού και της χώρας μας; Ας απαντήσουν οι ίδιοι  για αυτό και άλλα πολλά που διέπραξαν και εξαγγέλλουν σε βάρος των συμφερόντων της χώρας μας. Έχουν μοναδική ευκαιρία και υποχρέωση να το κάνουν έγκαιρα στη Βουλή, με την ευκαιρία της ψήφισης του προϋπολογισμού. Αντώνης Ταρνανάς

ΦΙΛΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

                           [Κάποιοι προλάβανε και φύγανε νωρίς]

Το κείμενο που ακολουθεί , δεν αποτελεί τη συνήθη τυπική  διαδικασία , αλλά αναγκαιότητα να πω αντίο σε ένα συναγωνιστή, που μοιραστήκαμε τις δυσκολίες της ζωής , πολύ πριν γίνουμε συνάδελφοι. Μια πρόσφατη εγχείρηση μου στέρησε και τη θεωρητική ακόμα δυνατότητα να ταξιδεύσω μέχρι την Αθήνα, για να του απευθύνω δια ζώσης τον  στερνό εξόδιο χαιρετισμό.

Με τον Δημήτρη Θυμιογιάννη συναντηθήκαμε  τη δεκαετία του 1950  ως στρατιώτες και ιδιώτες εκπαιδευτές στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων και ευτυχήσαμε να συνυπηρετήσουμε στον ίδιο Κλάδο και στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο εκλιπών υπήρξε  πολύ  θετικός και άριστος γνώστης του αντικειμένου του,  αλλά ήπιος και πολύ χαμηλών τόνων χαρακτήρας. Λαμπρός  οικογενειάρχης με  όνειρα για τα παιδιά του, αφού η γενιά μας είχε τόσο πολύ δοκιμαστεί – από τα   πρώτα μας βήματα- με  τους πολέμους, την πείνα  την κατοχή και το εμφύλιο και  αναζητούσαμε μέσα από αυτά τη δικαίωσή μας.

Έτσι  λοιπόν ο καθένας μας έκανε τη δική του προσπάθεια, ώστε οι απόγονοί του να μη γνωρίσουν τη δυστυχία και ανέχεια που σημάδεψε τις δικές μας ζωές και είναι αλήθεια ότι οι μεταγενέστεροι έζησαν μια καλύτερη ζωή και για κάποια περίοδο γεύτηκαν και την ‘’τεχνητή’’ ευμάρεια, που αποζημίωσε και τα δικά μας όνειρα. Τελικά όμως, το καθετί στη ζωή έχει και το ανάλογο τίμημα  και όσοι από μας έλαχε να ‘’φθάσουμε’’ στην όγδοη δεκαετία μας, ήλθε η ώρα να  πληρώσουμε και να ξαναζήσουμε συνθήκες ,   που απευχόμασταν να επανέλθουν στην πατρίδα μας. Αυτή ήταν η μοίρα μας και δυστυχώς βαρύ υπήρξε και το αντίκρισμα των κάποιων χρόνων παραπάνω  που μας χάρισε η ζωή.

Αυτό που εμείς θεωρήσαμε σαν μια μικρή αμοιβή , για τις κακουχίες και στερήσεις των παιδικών μας χρόνων, ήλθε η ίδια η ζωή να μας το ‘’πάρει πίσω’’ και μάλιστα και με δική μας ευθύνη. Δεν φανήκαμε ‘’προμηθείς’’ στις επιλογές μας  και παρασυρθήκαμε από τις  γοητευτικές σύγχρονες  Σειρήνες του λαϊκισμού, με αποτέλεσμα να ξαναζούμε σήμερα καταστάσεις που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

 Ο φίλος μου  ο Δημήτρης,  ίσως  έσπευσε να προλάβει  τα χειρότερα που έπονται και εγώ που βρίσκομαι κοντά του ηλικιακά τον μακαρίζω, υποσχόμενος  να του διηγηθώ την όποια συνέχεια μου απομένει να γνωρίσω.  Αντώνης Ταρνανάς

ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ

Τα φιλαράκια  ήταν ο τίτλος μιας σημαντικής αμερικάνικης κωμικής σειράς, αλλά το αντικείμενο του ομότιτλου άρθρου μου, αφορά ανάλογες  καταστάσεις της δικής μας, ιλαροτραγικής  πολιτικής ζωής. Για να φθάσω στον κύριο στόχο του δικού μου  αντικειμένου, θα επιχειρήσω μια μικρή  αναδρομή στα γεγονότα που απασχόλησαν και εξακολουθούν να ταλανίζουν τη χώρα μας, από τον Ιανουάριο του 2015 και εντεύθεν.

Ο Πρόεδρος της αναδειχθείσης  με την ψήφο του ελληνικού λαού Κυβέρνησης, έκανε μια προσπάθεια εξεύρεσης φίλων – κυρίως ανάμεσα στις χώρες του Νότου της Ευρωπαϊκής Ηπείρου -  που θα συνέδραμαν στην υλοποίηση των υψηλών στόχων και των αστόχαστων εξαγγελιών του. Ανάμεσα στα διάφορα ασύστολα ψεύδη και τις φρούδες ελπίδες που είχε υποσχεθεί, μίλησε και για την αλλαγή της ‘’κακής’’ Ευρωπαϊκής Ένωσης ‘’σε μια προοδευτική και δικαιότερη κατεύθυνση’’, την αποκαλούμενη Ευρώπη των λαών.

Ανάμεσα στις πρώτες επιλογές του ήταν οι Ισπανοί Ποδέμος και όσοι άλλοι  ‘’ προοδευτικοί ‘’ κομματικοί ηγέτες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής , αρχίζοντας  από τους ομοϊδεάτες  ‘’επαναστάτες’’  της Βενεζουέλας και  Βραζιλίας, που αποτελούσαν και  τα ιδανικά μας πρότυπα.  Στη συνέχεια  ‘’ πέρασε ‘’ στη φάση του όψιμου φιλοαμερικανισμού του και θυμήθηκε τον σοσιαλιστή σύντροφο κ. Ολάντ. Εν τω μεταξύ, μας προέκυψε και ο σοσιαλίζων κ. Ρέντσι  και τα φιλαράκια ξεκίνησαν το αγώνα.

Πολύ σύντομα όμως οι Ποδέμος διαφοροποιήθηκαν, κάτι που δεν  μας βόλευε  στην πρόθεση να χτυπάμε τα νταούλια και να χοροπηδούν στο ρυθμό τους οι κακοί κουτόφραγκοι. Παράλληλα  χάσαμε και την υποστήριξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, που προτίμησαν να βγουν από τα μνημόνια, αντί να ασχολούνται με επαναστατική  γυμναστική ή να συμμερίζονται τη ‘’δημιουργική μας ασάφεια’’, ενώ   διαπιστώσαμε ότι τα πρότυπά μας και συντρόφια της Λατινικής Αμερικής,  στο σύνολό τους, ήταν υπόδικοι για οικονομικές απάτες, εις βάρος του λαού τους. Τι μας έμεινε λοιπόν, από τις τρομερές συμμαχίες μας; Ο απερχόμενος κ. Ομπάμα, τον οποίο διευκολύναμε να εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο και  να πάρει το τσάι του στην Ακρόπολη και να  του κάνουμε το σχετικό γλείψιμο – άνευ αντικρίσματος- λίγο  πριν ιδιωτεύσει  και οι κ.κ. Ολάντ και Ρέντσι.

Οι δύο τελευταίοι κύριοι, μαζί με τον δικό μας ηγέτη, έγιναν κολλητοί  και φιλαράκια, αλλά σε κάποια φάση της πολιτικής τους παράστασης, διαπιστώθηκε η πολιτική τους ένδεια .Ο Γάλλος Πρόεδρος  αντιλήφθηκε  ότι είχε περιπέσει σε πολιτική ανυποληψία  και απέσυρε την υποψηφιότητά του για  τις προσεχείς προεδρικές εκλογές της χώρας του, αφού εν τω μεταξύ, με την εν γένει πολιτική του, είχε γιγαντώσει τα ποσοστά της ακροδεξιάς κυρίας Λεπέν. Ο κ. Ρέντσι, έκανε μια τελευταία προσπάθεια ενίσχυσης της  παντοδυναμίας του, με ένα δημοψήφισμα, αλλά μπροστά στην ‘’κατρακύλα’’ του, προτίμησε το ‘’στρίβειν δια της παραιτήσεως’’. Αντί να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όπως είχε κάνει ο πιο προχωρημένος ημέτερος ηγέτης, έμεινε σαν προσωρινός Πρωθυπουργός μόνο για να ψηφισθεί ο προϋπολογισμός, φέρνοντας  στο προσκήνιο το θίασο του κ. Μπέπε Γκρίλο, που γνωρίζει την κωμωδία καλύτερα.

Ο δικός μας  αμερικανο-σοσιαλίζων αρχηγός ,απέμεινε μόνος και μαζί του και η χώρα μας  - χωρίς φίλα προσκείμενους , ανάμεσα στους δυο ‘’καλοπροαίρετους’’ ελέφαντες [ΔΝΤ και Σόιμπλε]. Έτσι λοιπόν, μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου – κρίμα στα νιάτα και τις ‘’νέες’’ ιδέες  του - και των ελεγχόμενων κυβερνητικών καναλιών, επιχείρησε να μας παρουσιάσει σαν επιτυχία την απόφαση του Γιουρογκρούπ για μείωση του χρέους  μέχρι το 2060, αφού , ο επίσης μαρξιστής κ. Τσακαλώτος, υπέγραψε για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και μετά το 2018.

 Τώρα λοιπόν, ο δικός μας διερωτάται, πως τα κατάφεραν τα φιλαράκια του και την ‘’έκαναν’’, ενώ ο ίδιος ψάχνει  απεγνωσμένα να βρει τρόπο και δρόμο διαφυγής, διότι όχι απλά σκέπτεται  το ‘’τσαλαπάτημα’’ των ελεφάντων, αλλά του τελείωσε και το ‘’ρεπερτόριο’’ των προγραμματισμένων παραστάσεων. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι ξύπνησε και το πόπολο  που ‘’έκοψε’’ το χόρτο, οπότε φοβάται και μια ενδεχόμενη λαϊκή αντίδραση, όσων δεν έχουν ακόμα πεισθεί ότι ο εκλιπών Κάστρο δεν υπήρξε απλά ‘’επαναστάτης’’ αλλά δικτάτορας , όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Προσωπικά δεν είμαι οικονομολόγος για να αναλύσω διεξοδικά τις συνέπειες που ακολουθούν, αλλά ψάχνοντας την τσέπη μου βλέπω τις πρακτικές επιπτώσεις της συνεχιζόμενης ‘’οικονομικής ασάφειας’’. Δεν είμαι ούτε πολιτικός για να κρίνω τη γενικότερη εθνική μας πολιτική, αλλά με βάση την παλαιότερη επαγγελματική μου γνώση και την ηλικιακή μου εμπειρία, έχω αρχίσει να ανησυχώ όταν βλέπω ότι η εξωτερική μας πολιτική χαράσσεται με  στολές παραλλαγής υπουργών και  ετερόκλητες ιδεολογικές συναθροίσεις σε ακριτικά μας νησιά. Φοβάμαι, ότι κάποιοι , μπροστά στην απώλεια της ‘’κουτάλας’’, είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν προσδεμένοι στο θώκο τους.  Για πολλοστή φορά καταλήγω στην επίκληση ‘’ ο Θεός να βάλει το Χέρι του’’  και αρχίζω  να σκέπτομαι ότι εκεί αποβλέπει και η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον Πανάγιο Τάφο, αρκεί ο Πανάγαθος να μην το εκλάβει ως υποκρισία. Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ''ΧΆΣΜΑ'' ΤΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

Ο φυσικός χρονικός διαχωρισμός ανάμεσα στις διάφορες γενιές, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα ή δικαιολογία για την πλήρη διαφοροποίηση μεταξύ τους, ούτε σαν  σκόπιμη επιδίωξη για την επιβολή των αποκαλούμενων νέων ιδεών. Ο χρόνος , όπως και   η ίδια η ζωή, αποτελούν μια αδιάκοπη και πολλές φορές αδυσώπητη και αμείλικτη  συνέχεια, που είναι αδύνατο να διαχωριστεί σε γενιές και απόλυτα χωριστές μεταξύ τους περιόδους. Με τη γενική αυτή θεώρηση κρίνεται αδόκιμη και η έκφραση του τίτλου για το χάσμα των γενεών, αφού αυτές αποτελούν συνέχεια και αλληλοδιαδέχονται η μια την άλλη.

Υπάρχουν πράγματι φυσικές και φυσιολογικές διαφοροποιήσεις με το πέρασμα του χρόνου, αφού τα πάντα αλλάζουν γύρω μας. Η ζωή ‘’εξελίσσεται’’ και ίσως βελτιώνεται για κάποιους – όλο και λιγότερους -  εξ ημών, ενώ   οι  παραστάσεις που έχουν οι νεώτεροι  - με την τεχνολογική ανάπτυξη - είναι περισσότερες και πιο διαφωτιστικές και συγκεκριμένες. Όλα αυτά όμως  δεν παύουν να αποτελούν απόλυτη συνέχεια των προηγούμενων και  τη βάση για τη δημιουργία εμπειριών. Υπάρχει πάντα μια αρχή για όλα και για όλους και η συνέχεια αποτελεί νομοτελειακή  εξέλιξη που η ίδια η φύση και η ζωή προσδιορίζει, χωρίς κανένα χάσμα από τη μια γενιά στην άλλη.

Κάθε αντίθετη άποψη αποτελεί ‘’ προσχηματικό τέχνασμα’’ των ανιστόρητων καιροσκόπων, που δεν βρίσκουν άλλα ερείσματα για να στηρίξουν τη δική τους ‘’προοδευτικότητα’’  και πιπιλίζουν την ‘’καραμέλα’’ των δήθεν νέων ιδεών. Οι νέες όμως αυτές ιδέες  μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν με τις εμπειρίες και τη γνώση του παρελθόντος. Τίποτα πια δεν γίνεται με ‘’παρθενογένεση’’, αφού πάντα προηγείται κάτι, που προσδιορίζει το παρελθόν και καθορίζει  το παρόν και το μέλλον. Όλες οι διαδρομές μας στη ζωή έχουν μια αρχή και για να φθάσουμε στον προορισμό μας, θα διανύσουμε υποχρεωτικά τα μεσοδιαστήματα και θα χρειαστεί να κάνουμε χρήση των συμβάντων και των εμπειριών που μεσολάβησαν, γιατί αλλιώς θα χάσουμε το χρόνο μας ίσως και τον προορισμό μας, ενδέχεται δε και να μη φθάσουμε ποτέ στο τέλος της διαδρομής. Αλλοίμονο στους λαούς που αγνοούν  το παρελθόν και την ιστορία τους και τα χρησιμοποιούν απλά ως ‘’ τυχαία κληροδοτήματα’’ και  κεκτημένα των  προγόνων τους .

Με τη νεωτερίστικη αυτή αντίληψη, προβάλλουμε ό,τι μας βολεύει για να ‘’επιδείξουμε’’ την σημαντική μας καταγωγή αλλά, παράλληλα, προσπαθούμε να επιβάλουμε  τις  ρηξικέλευθες ιδέες μας, που μας αποστασιοποιούν από τα κυρίαρχα  αυτά εθνικά στοιχεία που  δημιούργησαν την ιστορική μας σημαντικότητα .

 Έχουμε δυστυχώς καταστεί διεθνώς αναξιόπιστοι, αφού βαδίζουμε χωρίς πρόγραμμα και πυξίδα, οδηγούμενοι  τυχοδιωκτικά στο άγνωστο, αυτοαναιρούμενοι καθημερινά και  αυτό μας αδικεί. Στο   όνομα του όποιου προοδευτικού νεωτερισμού, αποποιούμαστε την ίδια μας την εθνική υπόσταση [ γλώσσα, ιστορία, θρησκεία] και επικαλούμαστε σαν πρότυπα τις παντοειδείς λατινοαμερικάνικες δικτατορίες και τις αποτυχημένες στην εφαρμογή τους μαρξιστικές ιδεοληψίες του απώτερου παρελθόντος. Δεν εξηγείται το γεγονός  ότι,  οι περισσότεροι από τους  επικαλούμενους ‘’επαναστάτες’’ που προβάλουμε σαν πρότυπα, είναι υπόδικοι και μισητοί στην ίδια τους τη χώρα, ενώ κάποιοι εξ αυτών έχουν καταργήσει ‘’εθιμικά’’ τις εκλογές ή όπου τις επιτρέπουν επικρατεί βία και νοθεία, για να κρατήσουν την ‘’κουτάλα’’ της εξουσίας. Μιλάμε βέβαια για χώρες με τεράστιο ορυκτό και άλλο πλούτο, που ο λαός τους αναζητεί πια την τροφή στα σκουπίδια ή σπάει και λεηλατεί καταστήματα για να επιζήσει.

Αν  αυτό είναι το  πρότυπο  της ριζοσπαστικής  τους προοδευτικότητας που μας επιφυλάσσουν, με την προσχηματική προβολή του χάσματος των γενεών, προσωπικά τους πληροφορώ  ότι τόση πολλή ευτυχία και καλοπέραση δεν θα την αντέξουμε . Καλά  θα κάνουν λοιπόν να ακούσουν και τους παλαιότερους  με τις ‘’τετριμμένες’’ ιδέες τους, που ατύχησαν να ζήσουν ένα παγκόσμιο και έναν εμφύλιο πόλεμο και έχουν πολυετή  και εκ των έσω πραγματική εμπειρία της ‘’ζωής’’ των συστημάτων που επικαλούνται μεν αλλά τα γνωρίζουν μόνο θεωρητικά, αγνοώντας παντελώς την βιούμενη πραγματικότητα. Οι καλοθρεμμένοι και δυστυχώς ελάχιστα καλοαναθρεμμένοι  αριστεροδέξιοι νεομαρξιστές, δεν μπορούν να αποτελούν σύγχρονα πρότυπα της ελληνικής νεολαίας, στην οποία πολλά – κατά καιρούς -  καταμαρτυρούμε. Φαίνεται ότι    η νεολαία μας έχει αρχίσει πια να αναβλέπει, από τη συστηματική ιδεοληπτική πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί επί μακρόν. Με τη βοήθεια και  τη χρήση αυτών των εμπειριών, θα αποτελέσει τον ‘’πολιορκητικό κριό’’ , μιας υγιέστερης εθνικής και πατριωτικής αναγέννησης, ώστε να αποτρέψει τις οποιασδήποτε απόκλισης φασιστοειδείς βλέψεις των καιροσκόπων που καραδοκούν.  Αντώνης Ταρνανάς