ΑΝΑΒΑΠΤΙΣΗ ή ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ

Αφορμή για το  σύντομο  σημερινό μου άρθρο, αποτέλεσε ένα δημοσίευμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 16.1. 2020, που τυχαία έπεσε στα χέρια μου και με προβλημάτισε η εξ αριστερών κριτική  της Αριστεράς.  Αναγκάστηκα όμως να εμπλουτίσω τον τίτλο του με την αναγκαία για την περίπτωση προσωπική μου διάζευξη, ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα στο περιεχόμενο του. Για να προλάβω απορίες και ανάλογα ερωτήματα δηλώνω ότι  ‘’άμα λάχει’’ διαβάζω και το δημοσιογραφικό όργανο του ΚΚΕ. Δεν το έχω κρύψει άλλωστε ότι  έβλεπα με συμπάθεια αυτό το χώρο, προσπαθώντας να καταλάβω που το πάνε, ιδιαίτερα μετά το γκρέμισμα του τείχους από τον λαό που υποχρεώθηκε να το στήσει και να το κρατήσει όρθιο. Έχω γράψει άλλωστε στο παρελθόν ότι τα προσωπικά μου  βιώματα  από την σοβιετική εισβολή  στην τότε Τσεχοσλοβακία που έζησα επί μακρόν – το ΚΚΕ  έσπευσε πρώτο να την αναγνωρίσει μαζί με το ΑΚΕΛ – με έφεραν στα όρια του αντικομουνισμού, με συγκράτησε όμως  αυτή μου η συμπάθεια!!!

Παρακολουθώντας τις ιδεολογικές ακροβασίες του εν λόγω άρθρου που δημοσιεύω αυτολεξεί, προσπαθώ να βρω τους  στόχους που επιδιώκει, αφού χωρίς να περιέχει ανακρίβειες και  ψεύδη, αποσιωπά τις αλήθειες που αναδεικνύονται.  Αρνείται την ‘’αριστεροσύνη’’ τόσο  του Σύριζα όσο και του Κ. Κ. Ισπανίας, περιορίζοντας όμως τον χαρακτηρισμό μεταλλαγμένο μόνο στο δεύτερο. Τι να κάνουμε, αφού το αίμα νερό δεν γίνεται και κανένας δεν γνωρίζει τη συνέχεια του παιχνιδιού!!!  Οριοθετεί στα μέτρα του τον όρο προοδευτικός και αριστερός και επαναφέρει τις γνωστές του αντιθέσεις, προς το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον σοσιαλισμό των άλλων , την σοσιαλδημοκρατία, το κεφάλαιο και το αστικό σύστημα. , χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούσε κάποτε και ο Σύριζα.

Στο τέλος αφήνει την εντύπωση ότι μόνο το ΚΚΕ κατέχει την απόλυτη αλήθεια ενώ προβάλλει συνεχώς  και επικαλείται τα φτωχά στρώματα, σαν να αποτελούν  επιδίωξή του. Εύχομαι να μην το έχω καταλάβει καλά, αλλά τα βιώματά μου 12 ετών στο παρελθόν, από την εφαρμογή της πρακτικής του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’, μάλλον ενισχύουν τους φόβους μου. Τελικά, τα συστήματα αυτά, επιδιώκουν την αύξηση της δυστυχίας και της  αγανάκτησης, ώστε η λαϊκή απόγνωση να τα αποδεχθεί σαν καθεστώτα. Τελευταίο εμφανές δείγμα ανάλογου καθεστώτος της εποχής μας έχει μείνει αυτό του  Κιμ Γιονγκ Ουν, αφού τα λοιπά προχώρησαν οικειοθελώς στην μετάλλαξη. Στο τελευταίο  γελάς ή κλαις κατ΄ εντολήν του ηγέτη που εφαρμόζει προσωπικούς κανόνες και  δικαίωμα ζωής ή θανάτου του λαού, διατηρώντας για τον εαυτό του – αν δεν τον ανατρέψουν οι δικοί του – την κληρονομικώ δικαιώματι διαδοχή στην εξουσία της χώρας. Εδώ διακυβέρνηση και εξουσία πάνε μαζί, σε αντίθεση με τα δικά μας, και αυτό αφήνει κάποιο παράπονο σε όσους δικούς μας δεν το κατάφεραν.

‘Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, ανάλογες ήταν και οι επιθυμίες του Σύριζα, αλλά τελικά δεν του βγήκαν, όπως πλέον ομολογείται και από την ηγεσία του. Αυτό συμβαίνει συχνά σε μεθοδευμένες πολιτικές πρακτικές αφού η απόλυτη επιτυχία των όποιων καταλήψεων  απαιτεί να συντρέξουν και άλλες προϋποθέσεις, ώσπου να   παγιωθεί το καθεστώς και η κατάληψη της εξουσίας, που μετονομάζεται σε  επανάσταση. Ιδανική συνδρομή προσφέρει μια εθνική τραγωδία ή άλλη γενικότερη συμφορά στην επικράτεια.

Παραδείγματα τέτοιων ‘’συνδρομών’’ αποτέλεσαν η γενική πολιτική αμφισβήτηση του 1965 και η μωρία  προβληματικών εγκεφάλων Συνταγματαρχών που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη  χούντα του 1967  στην Ελλάδα και ο Β΄ παγκόσμιος  πόλεμος για την ‘’κομμουνιστικοποίηση’’ της Ανατολικής Ευρώπης . Το θετικό στην περίπτωση είναι ότι ο λαός – έστω και με καθυστέρηση- συνέρχεται από τον πρώτο ‘’ενθουσιασμό’’ και αργά ή γρήγορα  αποτινάσσει τον ζυγό. Αδυνατεί όμως να διαγράψει και τις πληγές που έχουν ήδη συντελεστεί  στις χώρες που έχουν υποστεί τις συνέπειες ολοκληρωτικών καθεστώτων , οποιασδήποτε απόχρωσης.

Κλείνω το σχόλιό μου με μια γενική παρατήρηση: Τα οικονομικά μιας χώρας μπορούν να αλλάξουν και να βελτιωθούν, τα καθεστώτα όμως δύσκολα ανατρέπονται.

 Αντώνης

[Ακολουθεί το  άρθρο του Ριζοσπάστη]:

‘’Πέμπτη 16 Γενάρη 2020

Σελίδα 2

Από μέρα σε μέρα

Αναβάπτιση

«Χαράς ευαγγέλια» στον ΣΥΡΙΖΑ και την «Αυγή» για το σχηματισμό «προοδευτικής κυβέρνησης στην Ισπανία», των παλιών και νέων σοσιαλδημοκρατών, που υπόσχεται μάλιστα να φέρει αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Αυτό που δεν λένε, βέβαια, είναι ότι η συγκυβέρνηση των Σοσιαλιστών και των «αριστερών» (συμπεριλαμβανομένου και του μεταλλαγμένου ΚΚ Ισπανίας), που αναδείχτηκε με τη στήριξη, διά της αποχής στη Βουλή, διαφόρων εθνικιστικών δυνάμεων, έχει προσυμφωνήσει με την ΕΕ για περικοπές πολλών δισ. ευρώ στο όνομα της μείωσης του ελλείμματος, που θα προκαλέσουν νέες απώλειες για τα λαϊκά στρώματα. Η άλλη όψη της ίδιας πολιτικής είναι τα ψίχουλα που υπόσχονται να μοιράσουν στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, κι αυτά ...με δόσεις, ώστε ο κατώτερος μισθός να φτάσει σταδιακά στα στατιστικά όρια της φτώχειας! Να μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ και μια ισχυρή ΝΑΤΟική δύναμη, που θα συνεχίσει βέβαια να συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ανά τον κόσμο, με το «φωτοστέφανο» της νέας «προοδευτικής» κυβέρνησης. Ο λαός στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη το έχει δει ξανά το έργο, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ και τις «προοδευτικές» κυβερνητικές συμμαχίες του. Τίποτα καλό δεν έχει να ελπίζει από τον αέρα της αναβαπτισμένης σοσιαλδημοκρατίας, που πνέει στην Ισπανία και αλλού, δίνοντας διέξοδο στο αστικό σύστημα να συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική του.’’ 

ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ

Πολλές φορές έχω ασχοληθεί με το θέμα ακροθιγώς , με προσοχή και τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα. Το ίδιο θα επιχειρήσω να κάνω και τώρα, με τη βασική διαφορά ότι το κείμενο θα διαβαστεί μόνο από εκείνους που θέλουν να το αναγνώσουν. Η  απόφαση μου να διακόψω την αποστολή των κειμένων μου με e-mail, αποδεσμεύει τη σκέψη μου και καθιστά τη γραφή μου πιο ελεύθερη . Δεν με ενδιαφέρει εάν και πόσοι θα τα διαβάσουν, διότι θεωρώ αρκετό ότι θα καταγράψω  τις σκέψεις μου, έστω και μόνο για μένα, χωρίς να αποκλείω αυτή τη δυνατότητα σε κανένα άλλο. Σίγουρα  πάντως θα μας απασχολήσει και η ‘’ειδοποιός διαφορά’’, η οποία ξεχωρίζει τα μέλη ενός είδους από εκείνα άλλων ειδών, που ανήκουν στο ίδιο γένος, για παράδειγμα  η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και ένα ζώο, ας πούμε ένα σκύλο!!!

Αρχίζω από το τελευταίο, με τη διαμορφωμένη νέα κατάσταση προστασίας των ζώων και τις νέες νομικές ρυθμίσεις που την καθορίζουν.  Σημειώνω με ενθουσιασμό ότι ευτυχώς, μετά το ‘’ξεσπίτωμα’’ των ζώων  από το φυσικό τους περιβάλλον, αναγκάστηκαν οι πολιτισμένες χώρες να λάβουν κάποια μέτρα προστασίας τους. Αφού λοιπόν τα ανώτερα θηλαστικά [οι άνθρωποι],  ικανοποίησαν, τη ματαιοδοξία και ενδεχόμενες άλλες ανομολόγητες χρησιμοποιήσεις  των ζώων, έδειξαν με καθυστέρηση και τη ‘’ζωοφιλία’’ τους με την παραχώρηση σ’ αυτά κάποιων δικαιωμάτων. Επιβλήθηκε όμως και σ’ αυτή την περίπτωση, ένας ιδιότυπος ρατσισμός. Τα χώρισαν στα ‘’ιδιόκτητα’’ και τα αδέσποτα, αποστερώντας μάλιστα τα τελευταία ακόμα και από τη ‘’χαρά’’ της αναπαραγωγικής διαδικασίας.  

Δεν ξέρω γιατί αλλά το γεγονός μου θυμίζει τον ξεσηκωμό  των μαύρων της Αμερικής, με μόνη διαφορά ότι τα ζώα δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο. Προσπαθούμε να διορθώσουμε προηγούμενα ‘’ημαρτημένα’’ μας, με δήθεν πράξεις συμπαράστασης και  νομικής κατοχύρωσης των δικαιωμάτων τους, θέτοντας ως εγγυητές εμάς τους ίδιους που τα ‘’χρησιμοποιούμε’’. Ρώτησε ποτέ κανείς αν ήθελαν να εγκαταλείψουν τη φυσική ζωή τους και να παίζουν ρόλους που κατά καιρούς τους αναθέτουμε, για καθαρά δικούς μας λόγους;;;  Μια ακόμα αυταπόδεικτη υποκρισία της ζωοφιλίας μας, που μοναδικό στόχο έχει να περιορίσει την ‘’ενόχληση’’ που προφανώς προκαλείται από τα σκυλιά του δρόμου, τα αποκαλούμενα ‘’αδέσποτα’’. Πρόκειται για μια νέα μορφή ικανοποίησης της ματαιοδοξίας  μας, με τη θέση τους υπό την ανθρώπινη δεσποτεία, που σημαίνει την  απόλυτη τυραννική εξουσία, με αντάλλαγμα το ‘’σπίτωμά’’ τους. Τα ρωτήσαμε όμως αν συμφωνούν με την άδικη και μονόπλευρη αυτή συναλλαγή ;

Η  ελεύθερη σκέψη που προανέφερα, με οδηγεί σε ένα καίριο ερώτημα για την εποχή μας. Καθημερινά ακούγονται από τα ΜΜΕ ανακοινώσεις  εκπροσώπων  φιλοζωικών Συλλόγων και οργανώσεων με τις επαπειλούμενες ποινές για τους παραβάτες. Δεν άκουσα ποτέ όμως ανάλογες προτροπές – για απειλές ούτε λόγος να γίνεται - για ανάλογη συμπεριφορά , απέναντι στα αναξιοπαθούντα ‘’ανθρωποειδή’’ που βρίσκονται σε ανάλογη ή και χειρότερη κατάσταση!!!

Κάποτε μιλούσαν για ‘’σκυλίσια’’ ζωή, ξέρω όμως πολλούς ανθρώπους και υποψιάζομαι περισσότερους που ευχάριστα θα έπαιρναν τη θέση ενός σκύλου, διότι τουλάχιστον θα εξασφάλιζαν δωρεάν φροντίδα, περίθαλψη και νομική προστασία. Με την πανδημία πόσοι γέροι και ανήμποροι μπήκαν στη λίστα των θυμάτων της και κατέληξαν μάλιστα σε ομαδικούς τάφους;;; Εδώ ισχύει η ρήση ότι ‘’πήγαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι’’ και ‘’αξιώθηκαν ‘’ τουλάχιστον μιας σκυλίσιας ζωής!!!

Το τελευταίο ερώτημα με οδηγεί συνειρμικά και στον τίτλο του άρθρου μου, για την ποιότητα ζωής, διερωτώμενος τι είναι  μια ανεκτή ποιότητα ζωής και πόσοι την απολαμβάνουν; Δηλαδή η εξασφάλιση τροφής και ενδεχομένως στέγης αποτελεί στοιχείο ποιοτικής διαβάθμισης ή  ένδειξη απλής επιβίωσης;; Δεν θα ήθελα ποτέ να επιστρέψουμε σε καταστάσεις του παρελθόντος που για τα καλά ‘’στερνά’’ του παππού και της γιαγιάς, γερνούσαν πριν την ώρα τους τα παιδιά. Θυμάμαι την κωμωδία δεσποινίς ετών 39, που συγκινεί ακόμα τους παλιότερους και αποστρέφονται το θέμα της οι νεότερες γενιές και σκέπτομαι αν συμβαίνουν ανάλογες καταστάσεις στα όποια ζώα που ζουν  μαζί ή πλάι μας. Μήπως οι σύγχρονες  κοινωνίες θα έπρεπε να δείξουν και για τους συνανθρώπους τους το ίδιο ενδιαφέρον ή τέλος πάντων να τους υπαγάγουν στα ευεργετήματα των λοιπών ειδών του ζωικού βασιλείου. Η ζωή είναι μια σφαίρα που γυρίζει και ποτέ δεν ξέρεις πού θα σταματήσει. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται η σοφή φράση ‘’ Μη καυχώ τα εις αύριον, ου γαρ γινώσκεις τι τέξεται η επιούσα’’ [ μην καυχιέσαι για το μέλλον διότι δεν ξέρεις  τι θα γεννήσει– θα φέρει –  η  επομένη].

Οι ανά την υφήλιο νεολαίοι πάντως, με τη σκέψη ότι οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν από τον κορωνοϊό ή την περνάνε ελαφρά, δεν παραλείπουν ευκαιρία συγχρωτισμού, που ενδεχομένως θα βλάψει τους ηλικιωμένους τους ,που συχνά φροντίζουν και για το χαρτζιλίκι τους!!!  Βλέπετε ότι στην εποχή μας, ο καθένας φροντίζει την ποιότητα της δικής του ζωής.

Αντώνης

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Χθες το βράδυ, όπως το συνηθίζω τα τελευταία πολλά χρόνια με τις αϋπνίες μου, προσπάθησα να σκεφθώ το αντικείμενο του σημερινού μου άρθρου και ομολογώ ότι βρήκα πολλά και ενδιαφέροντα, αφού η επικαιρότητα δεν μας αφήνει να πλήξουμε. Δυο σχολιασμοί όμως στο  τελευταίο μου άρθρου, από φίλες αναγνώστριες που ζουν στο εξωτερικό, μου άλλαξαν ‘’ρότα’’ και παράλληλα μου έβαλαν την ιδέα της αυτοκριτικής και αρχίζω από το τελευταίο.

Στο προηγούμενο άρθρο μου, κατέκρινα αυστηρά αυτούς που απρόσκλητοι εισβάλλουν στα σπίτια μας για να μεταφέρουν τις νοσηρές ενίοτε καταστάσεις που βιώνει η κοινωνία μας ή πλάθει η φαντασία τους και δεν σκέφθηκα ο αφελής ότι ‘’ως προς το σκέλος της εισβολής’’ κάνω και εγώ το ίδιο με την αρθρογραφία μου. Για το σκοπό αυτό, αποφάσισα να διακόψω – έστω και προσωρινά – την αποστολή e-mail, περιοριζόμενος στην επιλεκτική δημοσίευση στην ιστοσελίδα μου [anpantar.blogspot.com , ή στο Google με το πλήρες ονοματεπώνυμό μου]. Το μέτρο αυτό εφάρμοσα και στο παρελθόν  αλλά κάποιοι αναγνώστες του εξωτερικού, επικαλέστηκαν τεχνικές δυσκολίες στην προτεινόμενη μέθοδο και το ανέστειλα  Επειδή δεν γνωρίζω ποιοι ακριβώς εμπίπτουν στην περίπτωση αυτή, θα προτιμήσω τη γενίκευση του μέτρου, με μόνη εξαίρεση  των διαπροσωπικών ανταλλαγών μηνυμάτων.

Οι αγαπητές μου αναγνώστριες επικροτούν και υπερθεματίζουν στην κριτική μου, η μια μάλιστα μένει ιδιαίτερα στο ‘’διαβιβαστικό’’ του άρθρου μου ‘’ ότι αποτελεί  μια μερίδα από τις στερνές μου γνώσεις που ευτυχώς δεν τις είχα πρώτα’’. Ομολογώ ότι το γεγονός αυτό μου επέτρεψε να κρατήσω μέσα μου περισσότερο από 8,5 δεκαετίες, την παιδική αγνότητα που – με το έτσι θέλω και στο όνομα κάποιων δοξασιών ή ιδεοληψιών – στερούμε από τη σημερινή νεολαία. Προτιμούμε τη δημιουργία ‘’ηρώων’’ αντί  άξιων προτύπων και ινδαλμάτων.

Εδώ θα επικαλεσθώ – ελπίζω με τη συγκατάθεσή του – ένα σημαντικό απόσπασμα από άρθρο του κ. Σιμόπουλου [2016], επίτιμου Δ/ντή του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου , του ανθρώπου που έφερε τους Έλληνες κοντά στη γνώση του Σύμπαντος. Το βρήκα αναζητώντας  στο διαδίκτυο,  στοιχεία για την άποψη του Ιταλού Αστρονόμου , Φυσικού, Μαθηματικού ,Φιλοσόφου και δημιουργού του τηλεσκοπίου,Galileo Galiei, όταν βρέθηκε ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης, με επίδικο την ίδια του τη ζωή. Ερωτώμενος λοιπόν εάν εμμένει στην άποψή του ότι  η ΓΗ  κινείται και όχι ο Ήλιος, που αντιστρατεύεται τη Θεία παντοδυναμίας έναντι της επιστήμης, προτίμησε να σώσει τη ζωή του. Λέγεται όμως ότι στρέφοντας το πρόσωπό του προς την αντίθετη κατεύθυνση είπε τη φράση ‘’και όμως κινείται’’, με τις γνωστές τόσο για τον ίδιο όσο και  για την επιστήμη συνέπειες.

Παραθέτω αυτολεξεί το απόσπασμα του σχετικού άρθρου του κ. Σιμόπουλου, που αποτελεί και προσωπική του άποψη, και  επισημαίνω την δήθεν προοδευτική τάση για τη δημιουργία ηρώων [καταστροφών, καταλήψεων και ανυπακοής]:           

‘’Τώρα τελευταία πρέπει να ομολογήσω ότι πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται το θεατρικό έργο του Μπρεχτ για την ζωή του “Γαλιλαίου”, όπου σε μια σκηνή ένας μαθητής του όταν έμαθε ότι ο δάσκαλός του, ο ήρωάς του, αναγκάστηκε να υποκύψει στις πιέσεις της ιεράς εξέτασης, κλαίγοντας έφτυσε τον Γαλιλαίο στα μούτρα και του φώναξε απελπισμένα «Αλίμονο στη χώρα που δεν έχει ήρωες». Και ο Γαλιλαίος, με πίκρα στη φωνή, του απάντησε: “Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”. Ξέρετε, όταν ήμουν νεότερος πίστευα περισσότερο στα λόγια του μαθητή. Καθώς όμως γερνάω, ταυτίζομαι όλο και πιο πολύ με την άποψη του Γαλιλαίου: “Αλίμονο στη χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες”.

Προσυπογράφω απόλυτα την ακροτελεύτια φράση .

Αντώνης

ΓΗΡΑΣΚΩ ΑΕΙ ΔΙΔΑΣΚΟΜΕΝΟΣ

Η  πλήρης  φράση του Σόλωνα είναι ‘’γηράσκω δ’ αεί πολλά διδασκόμενος’’, που σημαίνει ότι ‘’όσο περισσότερο ζω  μαθαίνω περισσότερα’’, πράγμα που αποτελεί και μια φυσική συνέπεια που εγγίζει τα όρια της νομοτέλειας ,[ δηλαδή  υπαγωγής οποιουδήποτε φαινομένου της πραγματικότητας σε απαράβατους και σταθερούς κανόνες και νόμους ].

Για να καταστήσω το θέμα σαφέστερο θα το αντιμετωπίσω σε προσωπική βάση και θα αναφερθώ σε καινούργιες γνώσεις που προστέθηκαν και συνεχίζουν να προστίθενται στο διάβα των 86 χρόνων μου, αναφέροντας σχετικά παραδείγματα. Με δική μου θέληση, προσπαθώ να γεμίσω τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες μου, με καινούργια ενδιαφέροντα. Τελευταία, στη διάρκεια αναστολής της ‘’γεροντικής’’  μου εξερεύνησης, ασχολήθηκα με τις βιογραφίες δύο σημαντικών προσωπικοτήτων της μουσικής. Πρόκειται για τον Μπετόβεν και τον τρόπο που αντιμετώπισε την κωφότητα του, χωρίς να διακόψει το έργο του και τον Βέρντι, που ’’πνιγμένος’’  στην  οικογενειακή  δυστυχία του, μας έδωσε μια διαφορετική  νότα στις όπερες που  άφησε. Δεν θα παραλείψω να αναφερθώ και σε πρόσφατες γνώσεις που έχουν συνταράξει την επικαιρότητα, εισβάλλοντας στο σπίτι μας χωρίς δική μας πρόσκληση και απροειδοποίητα.

Αν ζούσαμε σε παλαιότερες εποχές, ίσως να μην είχα τη δυνατότητα να γίνω κοινωνός όλων αυτών των πληροφοριών, ακόμα και αν το ήθελα  και το αποζητούσα. Στην  εποχή μας όμως, όχι μόνο μπορούμε  να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα αλλά  κατακλυζόμαστε από αδόκητες εισβολές από κάθε ‘’κάθε καρυδιάς καρύδι’’ που μας υποχρεώνουν να συμμεριζόμαστε τις ανωμαλίες και ανηθικότητές τους.

Ας αρχίσουμε λοιπόν  από τα σημαντικά έργα  των δυο γιγάντων της μουσικής. Ο Μπετόβεν από νεαρή ηλικία είχε προβλήματα με την ακοή του και για τα δεδομένα της εποχής του, τα αντιμετώπιζε με πρακτικούς τρόπους. Χρησιμοποιούσε κατασκευές [ σχήματος χωνιού] τα οποία πρόσδενε με ιμάντες στο σώμα του για μια ελάχιστη βοήθεια  στην ακοή του, παρά το γεγονός ότι αυτό ενίσχυε και τις εμβοές που συνόδευαν το πρόβλημά του. Δεν θα κάνω μουσική ανάλυση του έργου του, δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ στη διαύγεια και ευκρίνεια που τα διακρίνει  και κυρίως τις θαυμάσιες σονάτες του, τις οποίες ο ίδιος ‘’άκουε’’ ανάμικτες με τους θορύβους των αφτιών του. Σαν να μην έφθανε αυτό, η επιδείνωση της ακοής του κατέληξε σε πλήρη κωφότητα, που του στέρησε  το κατ’ εξοχή όργανο που χαρακτηρίζει τους μουσικούς. Εκείνος όμως το ξεπέρασε με την εσωτερική, την ‘’εγκεφαλική’’ του ακοή. Οι μουσικές μνήμες του εγκεφάλου του δημιουργούσαν ένα είδωλο, που θα λέγαμε με σημερινούς όρους πληροφορικής, το οποίο του έδινε την ‘’εικόνα’’ της μουσικής που έπαιζε ή δίδασκε. Είναι γνωστό ότι πέραν των άλλων υπήρξε και ένας εξαίρετος δάσκαλος πιάνου, για πρίγκιπες, βαρόνους και τις ωραίες συζύγους τους, που διέθεταν  βεβαίως  μουσικές  γνώσεις.

Οι ειδικοί βιογράφοι του παρατηρούν ότι, τα έργα του , μετά την χειροτέρευση της ακοής του, ήταν όλα γραμμένα ένα – δυο τόνους χαμηλότερα, αφού είναι γνωστό, ότι η κώφωση αρχίζει κυρίως από τις υψηλές νότες. Το τελευταίο μου θύμισε ένα πραγματικό περιστατικό με βαρήκοο τέως  συνάδελφο, ο οποίος δεν άκουε τις τηλεφωνικές κλήσεις, κάθε φορά που είχε προσωπική βάρδια στην υπηρεσία. Τότε ο εφευρετικός φίλος Λάκης, προχώρησε στην κατασκευή μιας συσκευής, που παρήγαγε πολύ χαμηλές νότες σε κάθε τηλεφωνική κλήση και έτσι διευκόλυνε τον συνάδελφο να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του χωρίς προβλήματα. Κάποιοι από τους λοιπούς συναδέλφους, για να χαρακτηρίσουν την κατασκευή, την προσομοίαζαν με τους ήχους που παράγει η βίαιη έξοδος αερίων στον άνθρωπο, ή με το ‘’ρέψιμο του γορίλα’’. Το τελευταίο  αναφέρθηκε  παρενθετικά, σαν  μια  εύθυμη νότα στο δραματικό πραγματικό περιστατικό  που περιγράφεται.

Πράγματι για τον επαναστάτη μουσουργό, η μοίρα δεν σταμάτησε εδώ την αδικία της, αφού ακολούθησε η πλήρης κώφωση  του. Εκείνος όμως συνέχισε απτόητος και μάλιστα επανήλθε στην πλήρη γκάμα των τόνων των επόμενων έργων του, συμπεριλαμβανομένης κι της 9^ης Συμφωνίας του, η οποία έχει και ένα μεγάλο χορωδιακό μέρος. Πρόκειται για την ωδή της χώρας που αποτελεί και τον ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Έρχομαι τώρα στον μεγάλο Ιταλό μουσουργό και συνθέτη με το πλουσιότερο ρεπερτόριο στην όπερα και μάλιστα σε έργα που αναδεικνύουν  χαρούμενα και ευχάριστα συναισθήματα. Ο Τζιουζέπε Βέρντι που είχε χάσει τη γυναίκα μου Μαργαρίτα από εγκεφαλίτιδα σε ηλικία 26 ετών, ένα χρόνο νωρίτερα τον γιό του Ιτσίλιο Ρομάνο σε ηλικία 15 μηνών, ενώ το 1838 είχε χάσει και την κόρη του Βιρτζίνια Μαρία, μόλις 17 μηνώ, ορκίστηκε να μην ξαναγράψει όπερα. Όμως, το μεγάλο ταλέντο του και η ανάγκη να εξωτερικεύσει και να  μοιραστεί τον εσωτερικό του πλούτο με το κοινό του, τον βοήθησε να αφήσει το λαμπρότερο μουσικό έργο στην παγκόσμια όπερα.

Ο μεγαλύτερος ίσως σύγχρονος  αρχιμουσικός Ρικάρντο Μούτι, τον χαρακτήρισε μουσικό της Ζωής και πρόσθεσε:

 ‘’Είναι ένας συνθέτης απολύτως ικανός να απογυμνώσει και να μιλήσει για τα πάθη και τον πόνο μας, για τις ευχές και τα ελαττώματά μας κι αυτός είναι ένας από τους λόγους της παγκοσμιότητάς του: θα είναι για πάντα επίκαιρος. Όσο ο άνθρωπος έχει τα ίδια χαρακτηριστικά και δεν μοιάζει με φιγούρα του "Σταρ Τρεκ", κάθε γενιά θα ανακαλύπτει στη μουσική του Βέρντι μία κουβέντα παρηγοριάς’’.

Κλείνω λοιπόν το σημερινό μου άρθρο, με την γνώση που εσχάτως μπήκε βίαια και λαθραία στο σπιτικό μας και κατέδειξε τη μιζέρια, την υποκρισία και τον κυνισμό που σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζει την εποχή μας. Τη γυναίκα με το βιτριόλι, την άλλη που ‘’απήγαγε’ τη μικρή για να την σώσει’’, τον ψευτογιατρό με τη βίλα που πολλοί γνώριζαν αλλά όλοι σιωπούσαν  και τον εκπρόσωπό μας στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο που έκανε λαϊκή πολιτική πλουτίζοντας σε βάρος των προσφύγων και των κατατρεγμένων, που τους νοίκιαζε τα σπίτια που  ευκαιριακά αγόραζε με τις παχυλές του αποδοχές.

Για τους τρείς πρώτους θα αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη με όσα μέσα της έχουν αφήσει οι πολιτικοί μας με τις σχετικές εκπτώσεις των ποινών. Για τον τελευταίο προοδευτικό Ευρωβουλευτή χορηγήθηκε  συγχωροχάρτι [indulgentia] από  το Κόμμα του, σαν αυτά που μοίραζε στις αρχές του 16^ου αιώνα, ο Ιωάννης Τezel. Έγινε επίκληση του αλάθητου του Αρχηγού – έναντι κάποιας αμοιβής μέχρι να ξεχαστεί το θέμα,  προτάσσοντας και  το γνωστό ΄΄πηλοφόρι΄΄ λάσπης, εναντίον εκείνων που αμφισβητούν την αριστερή ηθική και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Είναι  αλήθεια  ότι όσο ζει κανείς μαθαίνει περισσότερα αλλά και υποχρεώνεται να γνωρίσει   τα  χειρότερα, προσθέτω εγώ στα γεράματά μου, λέγοντας και μη χειρότερα, διότι δυστυχώς υπάρχουν και αυτά!!!!!  Αντώνης

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

        Έχω κατά κόρον ασχοληθεί με το θέμα, επικαλούμενος την καταγγελία του Ιησού προς τους Γραμματείς και  Φαρισαίους στην Ιερουσαλήμ,  λίγο πριν το Θείο Πάθος. Τι να πει όμως κανείς για τους ντόπιους υποκριτές, οι οποίοι, ενώπιον του πανδημικού ανθρώπινου πάθους, ασχολούνται  με την κατασυκοφάντηση και εξόντωση εκείνων που σε πείσμα των καιρών κράτησαν τη χώρα όρθια, προκαλώντας τη διεθνή αναγνώριση και τον παγκόσμιο θαυμασμό. Προβάλλουν με φασίζοντα  τρόπο τις ανεύθυνες οικονομικές και πολιτικές  ‘’εξυπνάδες’’  και τις ιδεοληψίες τους , με μοναδικό σκοπό να ‘’γκριζάρουν’’ τις όποιες εθνικές θέσεις. Αρκετές φορές επικαλούνται και την τουρκική προπαγάνδα, όταν εξαντληθεί η τυχοδιωκτική τους πρακτική. Αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή η ομαδική εσωτερική  καταγγελία, την ώρα που  όλα τα διεθνή μέσα και οι παντοειδείς φορείς της υφηλίου εκφράζονται με θαυμασμό για ένα ξεχωριστό  και ανέλπιστο ελληνικό  επίτευγμα, από το οποίο μπορούσαν κάτι να επωφεληθούν και οι ίδιοι.  Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτό συμβαίνει από σύσσωμη την αντιπολίτευση- σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα -  για διαφορετικούς όμως λόγους και  αντίθετη επιχειρηματολογία, με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία κοινού εχθρού. Θέλουν ένα στόχο για να κατευθύνουν εναντίον του, τα μικρά βελάκια που διαθέτει η φαρέτρα τους. Όλοι αυτοί εξακολουθούν να  αμφισβητούν αναίτια κάθε διαδικασία που εφαρμόστηκε για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού από μια χώρα που δεν ήταν έτοιμη ούτε για  απλές επιδημίες. Δεν αφήνουν εκτός των στόχων τους ακόμα και την πρωτοφανή λαϊκή  ανταπόκριση σε πειθαρχία και εφαρμογή των υποδείξεων των επιστημόνων. Την ίδια τύχη είχαν και οι τελευταίοι, αφού κατηγορήθηκαν επωνύμως, ως ευσεβείς ή κακοί και επικίνδυνοι επιστήμονες ακόμα και από αυτούς που κάνουν αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος με τις κηραλοιφές τους.

          Είναι κρίμα που στη μοναδική ίσως ευκαιρία που τους δόθηκε να ταχθούν με το μέρος της λογικής, πρόβαλαν την ανεύθυνη δήθεν επαναστατικότητά τους , καλώντας έμμεσα τον λαό σε ανυπακοή, όπως τους μαθητές, τους εκπαιδευτικούς και τις οργανωμένες ομάδες των δεινοπαθούντων από δεκαετιών συνδικάτων της χώρας. Με τις στημένες διαψεύσεις τους [που  συχνά προηγούνται των δηλώσεων] κατακρίνουν και την επίσημη  θέση της χώρας απέναντι στις βλέψεις του Σουλτάνου. Ζητούν – όπως δικαιούνται – σύγκληση επιτροπών για τη χάραξη εθνικής πολιτικής, εκείνοι που υπέγραψαν διεθνείς δεσμευτικές συμφωνίες κατά παραγγελίαν και επιθυμία άλλων, χωρίς να τις φέρουν στη Βουλή. Δείχνουν δυσαρέσκεια για τα λαμβανόμενα για πρώτη ίσως φορά μέτρα οικονομικής αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι χάνουν  τα προσχήματα γκρίνιας και αντιπαλότητας, αφού και  αυτά αντιστρατεύονται τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις.

          Εδώ θα κάνω μια εξαίρεση του ΚΚΕ, το οποίο ζει ως γνωστόν στους αιθέρες του και χωρίς τα συνθήματά του, δεν μπορεί να στηρίξει την ίδια του την ύπαρξη. Δεν θέλει κεφάλαιο, Ευρωπαϊκή Ένωση, Αμερικάνους που πίνουν το αίμα των λαών, αλλά δεν μας λέγει ποιους τελικά θέλει; Τα ινδάλματά  του ‘’λάκισαν’’ προς την ελεύθερη οικονομία και τα καθεστώτα που παντοιοτρόπως τους στήριζαν  και τους τάιζαν κατέρρευσαν εκ των έσω . Είναι κοινό μυστικό άλλωστε ότι όλοι αυτοί που είναι ταγμένοι στον ολοκληρωτισμό, γνωρίζουν μόνο τη θεωρία, χωρίς να έχουν ζήσει οι ίδιοι την πρακτική του συστήματος. Γιατί δεν μας λένε ποιο σύστημα θα εφαρμόσουν όταν καταλάβουν την εξουσία, αφού κανένας δεν τους την εμπιστεύεται οικειοθελώς , αφού άλλωστε  και οι ίδιοι αρνούνται τον κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία !!!

          Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ξέρει με ποιους είναι αφού σκέπτεται να αλλάξει ακόμα και όνομα. Η ιδεολογία τους θυμίζει μετεωρολογικό δελτίο Λονδίνου και λειτουργεί κατά το δοκούν και συμφέρειν, με πρόσχημα πάντα τις αυτ[απάτες] και άλλα λεκτικά επιχειρήματα. Για τους κυρίους αυτούς, που επαναλαμβάνω δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό τους, διαπιστώνω ότι ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι μήπως γίνει καμιά στραβή και τους αναθέσουν την εξουσία. Σκέπτεστε τι θα γινόταν αν όλα όσα συνέβησαν εσχάτως τους εύρισκαν στην εξουσία!!! Δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι και ίσως αυτό να αποτελεί και τον μεγαλύτερο εφιάλτη των ιδίων. Άθεοι και ένθεοι εύχονται και προσεύχονται στον όποιο Θεό πιστεύουν [διότι στα κρυφά πιστεύουν και αυτοί κάπου-έστω και στον μαμωνά], να μην τους τύχει τέτοιο κακό, διότι όπως προείπα είναι πατριώτες και επί πλέον  διαθέτουν και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης.

          Τον πρωταγωνιστή Υπουργό Οικονομικών του 2015 που ανάγκασε τον αρχηγό του να τον ‘’αδειάσει’’ για να σωθεί, κάνοντας το  λαϊκό ΟΧΙ νεοσοσιαλιστικό ΝΑΙ, δεν τον σχολιάζω. Είναι κι αυτός δημιούργημα  γνωστών και σήμερα μεγαλοδημοσιογράφων, οι οποίοι τώρα  κάνουν ότι δεν το ξέρουν . Ας είναι,  η ελληνική ιστορία των τελευταίων δεκαετιών βρίθει παραδειγμάτων πολιτικών τε και  μεγαλοσχημόνων δημοσιογράφων στην υπηρεσία της εκάστοτε εξουσίας.

          Αν στην αρχή του κειμένου μου χρησιμοποίησα την έκφραση  ‘’φασίζοντα’’ τρόπο είχα κατά νουν και το ευκαιριακό ‘’κομματίδιο’’, το οποίο μέσω πλειάδας καναλιών πουλάει την ιαματική πραμάτεια του, τάζοντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η ελληνική αφέλεια και ευπιστία,  ακολούθησε κατά καιρούς και άλλες ακρότητες.  Αυτό στα 86 μου χρόνια, μου φέρνει στο μυαλό αλήστου μνήμης εποχές που οι συνέλληνες ξέχασαν ή δεν θέλουν να θυμούνται. Ελπίζω να μην το καταλάβουν όταν θα είναι πολύ αργά, διότι τα γενόμενα ουκ απογίγνονται – για να χρησιμοποιήσω το μόνο σωστό που σκοπίμως και ίσως δολίως  διαθέτουν, την ορθή χρήση της γλώσσας μας.

          Αφήνω τελευταίο ένα τέως ιστορικό Κόμμα, μένοντας στην ευχή που επανειλημμένα έχω εκφράσει, να μην το κάνουν Τελεία. Τα υπόλοιπα αποτελούν δικό τους θέμα , ελπίζοντας όμως η λογική να πρυτανεύσει  της σκοπιμότητας, η οποία κάποτε το έφερε στην εξουσία με  το σύνθημα ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, ενώ τώρα υποστηρίζει και τα δύο. Σύμπτωση ή τυχοδιωκτισμός; Θα παραμείνω καλοπροαίρετα στην απλοϊκή σκοπιμότητα.  Αντώνης

ΣΙΝΕΜΑ ΑΝΤΙ ΟΡΕΙΒΑΣΙΑΣ

                         TATIANA SAMOILOVA KAI TA ΠΡΟΣΕΧΩΣ

                                     ‘’ Όταν περνούν οι γερανοί ‘’

Τελειώνοντας το Γυμνάσιο το 1952, με καλές επιδόσεις στα μαθήματα και την επιθυμία των γονιών μου να σπουδάσω στο Πολυτεχνείο, διαπίστωσα ότι ήθελαν μεν δεν μπορούσαν δε! Αποφάσισα λοιπόν να καταταγώ εθελοντής στρατιώτης στην –κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενη  ΣΕΜΤ- [Σχολή εκπαιδεύσεως Μηχανικών τηλεπικοινωνίας] για να διευκολύνω τις σπουδές και την περαιτέρω μόρφωσή μου. Για τη διευκόλυνση των σκοπών μου, προσπάθησα να διακριθώ και να παραμείνω εκπαιδευτής στην ίδια σχολή για όλη την πενταετία αλλά και πέραν αυτής ως ιδιώτης, λύνοντας παράλληλα και το πρόβλημα της πρώτης επαγγελματικής εργασίας.

Στο στρατό είχα την τύχη να συναντήσω και επέλεξα να συνδεθώ με άτομα ιδιαίτερης καλλιέργειας που επηρέασαν και τη δική μου πνευματική εξέλιξη, όπως ο Κώστας που η φιλία μας παραμένει ακόμα ζωντανή  και θεωρούμε αλλήλους ισόβια φίλους και ο Δάσκαλος ο Τάκης. Με τον πρώτο μοιραζόμαστε πολλά πράγματα στη ζωή και το ίδιο κρεβάτι στο θάλαμο  [ εκείνος επάνω και εγώ κάτω] και έβλεπα κρυμμένα στο στρώμα του βιβλία του Ντοστογιέφσκι,  του Τολστόι, του Τσέχωφ και άλλων κλασικών συγγραφέων, που αποτέλεσαν την απαρχή της μετέπειτα βιβλιοφιλίας μου.

Ο δάσκαλος από την Κομοτηνή, που υπηρετούσε εξ αναβολής, βλέποντας τις κλασικές φωνητικές επιλογές, μου έδειξε το δρόμο των συναυλιών της εποχής και του ποιοτικού κινηματογράφου. Για άγνωστους λόγους χαθήκαμε μετά την απόλυση από το στρατό , αλλά μου άφησε το στίγμα του, όπως ελπίζω και εγώ το δικό μου.

Τη δεκαετία του 1950 λειτουργούσε στην οδό Σταδίου, ένας κινηματογράφος  Ο ΕΣΠΕΡΟΣ – κόσμημα για την Αθήνα και την τέχνη, με λευκά βελούδινα καθίσματα και θαυμάσιες επιλογές έργων. Παρά τα πενιχρά οικονομικά μου δεν έχανα ποτέ ποιοτικό έργο, πράγμα που διαπίστωνα από την ειδική προβολή των προσεχώς.

Έτσι λοιπόν, τον χειμώνα του 1957 θαρρώ, έγινε μεγάλη διαφήμιση της  προβολής, του βραβευμένου με χρυσό φοίνικα στις Κάννες, ρωσικού έργου ‘’όταν περνούν οι γερανοί’’ με το ακόλουθο κείμενο. ‘’ Το 1941, η Βερόνικα ερωτεύεται με πάθος τον Μπόρις. Ο πόλεμος τους χωρίζει, η Βερόνικα χάνει τους γονείς της σε βομβαρδισμό, βιάζεται από τον αδερφό του αγαπημένου της, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνει ότι ο Μπόρις σκοτώθηκε. Διάσημη ταινία του σοβιετικού κινηματογράφου, τιμημένη με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, που αντανακλά καλύτερα από κάθε άλλη το (προσωρινό) τέλος της σταλινικής εποχής στις τέχνες και τα γράμματα.’’

Εικόνα 1Φωτογραφία από το έργο με την Σαμοήλοβα

Δεν θυμάμαι αν πήγα μόνος ή με τον φίλο μου τον Κώστα στην προβολή, δεν θα ξεχάσω όμως τη χαρά όταν η πανέμορφη Τατιάνα, η οποία τίμησε με την παρουσία της την πρώτη προβολή, όταν με είδε με την τσαλακωμένη στρατιωτική στολή, που ήταν υποχρεωτική και στις εξόδους, μου χάρισε ένα φιλί, που με ανάγκασε να αφήσω άπλυτο το πρόσωπό μου για αρκετές ημέρες. Η ταινία τελείωσε, η Σαμοήλοβα γύρισε στην πατρίδα της  ή πήγε σε κάποια άλλη προβολή της ταινίας της και εγώ στις χαρές μου για το ευτυχές περιστατικό.

Θα διερωτηθείτε βέβαια  γιατί σας λέω όλα αυτά τα προσωπικά μεν αλλά  σημαντικά για μένα όμορφα περιστατικά; Χρησιμοποίησα όλη αυτή την αφήγηση για να δικαιολογήσω την αλλαγή θέματος του σημερινού μου άρθρου. Ετοιμαζόμουν για την Τρίτη εξόρμηση στα πλαίσια των ορεινών αναζητήσεών μου, για την οποία θα έγραφα, την οποίαν όμως ανέβαλα για ευθετότερο χρόνο και πάντως μετά τον Ιούλιο, για να συνοδεύσω υγιής και αρτιμελής την εγγονή μου στο  γάμο της και τη βάφτιση του δισέγγονου που θα είμαι μαζί με την μικρή μου εγγονή, ο ανάδοχος. Το κάνω λοιπόν για να αποφύγω ενδεχόμενο ατύχημα, που θα μου στερούσε τη χαρά της τόσο σημαντικής συμμετοχής μου.

Σε κάθε περίπτωση σας δίνω μια περίληψη των δικών μου ‘’προσεχώς’’, ώστε να φανούν οι προθέσεις μου, ο βαθμός δυσκολίας και κάποια ιστορικά στοιχεία, που είχα ετοιμάσει, με έναρξη και πάλι από τη δορυφορική απεικόνιση του χώρου, που ελπίζω να επανακατακτήσω, όπως πριν από 70 χρόνια:  ΄

Όπως φαίνεται από τον γενικό δορυφορικό χάρτη, η κάτω κίτρινη σήμανση δείχνει το σπίτι διαμονής μου και το επόμενο προς τα επάνω την θέση που έφθασα ήδη προχθές. Στόχος μου είναι η πιο πάνω και δεξιά θέση ΄΄παλιόπυργος’’ και η τελευταία επάνω οι μεγάλοι όγκοι βράχων που σχηματίζουν τους καταρράκτες. Το τελευταίο αυτό σημείο φαίνεται  στη δεύτερη φωτογραφία και βρίσκεται σε υψόμετρο 429 μέτρων του όρους Χλωμός , ύψους περίπου 1080 μέτρων. Λέγεται ότι το όνομα Χλωμός έδωσαν στο βουνό οι Σέρβοι κατακτητές της Φθιώτιδας το 1385 μ.Χ. – πλην της Αταλάντης – που ανέπτυξαν μεγάλη δραστηριότητα στην περιοχή.

Το 1204 μ.Χ. ιδρύεται η «Βαρωνία Αταλάντης»^[1] από τον Φράγκο ηγεμόνα Βονιφάτιο τον Μομφερατικό αποτελώντας τμήμα του Δουκάτου των Αθηνών και ένα από τα τέσσερα σημαντικότερα λιμάνια του, με έδρα το Ταλάντι . «Η Βαρωνία Αταλάντης έγινε ονομαστό φέουδο με κύριο τον ευγενούς καταγωγής Πέδρο Πουιγκ Παρδίνες. Τότε χτίστηκε ο πύργος «Κούλια» στην Αταλάντη (ο οποίος γκρεμίστηκε το 1957) και πιθανώς ο «παλιόπυργος» στον ομώνυμο λόφο πάνω από την πόλη» , ‘’λείψανα’’ του οποίου συνάντησα στην εφηβία μου και αδημονώ να δω τη σημερινή του κατάσταση. Ακολουθούν οι δυο δορυφορικοί χάρτες που αναφέρονται στο κείμενο για πληρέστερη αντίληψη της τοποθεσίας και των ενδεχόμενων δυσκολιών της διαδρομής. Αντώνης

ΑΝΑΖΗΤΏΝΤΑΣ ΜΙΑ ΜΟΝΟΚΑΡΥΔΑ

Το Σίριαλ ‘’Αναζητώντας τη Βερενίκη’’ που βασίστηκε στο βιβλίο του γνωστού φυσικού επιστήμονα και διανοητή Γιώργου Γραμματικάκη, ‘’Κόμη της Βερενίκης’’ , μου δάνεισε τον τίτλο του παρόντος. Οι βλέψεις μου όμως υπήρξαν εντελώς διαφορετικές και περιορισμένες, ρομαντικές  και ίσως στο τέλος φανούν και αφελείς. Ο επιστήμονας ξεκίνησε την αναζήτησή του χωρίς συγκεκριμένο προορισμό αλλά με ένα ευρύτερο συμβολισμό, προσπαθώντας να απαντήσει σε αιώνια ερωτήματα για τους πλανήτες, τα αστέρια , αναζητώντας το λάθος της φύσης που μας έκανε τόσο όμοιους και συνάμα τόσο διαφορετικούς. Στην προσπάθειά του να συνδυάσει την επιστήμη με τον μύθο , διερωτάται γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι τόσο σύντομη μπροστά στην απεραντοσύνη του χρόνου του σύμπαντος και πολλά άλλα ζωτικά και ενδιαφέροντα.

Οι δικές μου σκέψεις όμως, μένουν σε απλά  ανθρώπινα ερωτήματα και προσωπικές αναζητήσεις για την διαφοροποίηση της φύσης  στο διάβα των τελευταίων δεκαετιών , αναζητώντας το άγνωστο στον πολύ κόσμο,  βολβώδες φυτό της επικεφαλίδας. Πρόκειται για ένα  φυτό, οι βολβοί του οποίου μας κράτησαν στη ζωή στα δύσκολα παιδικά  μας χρόνια, στη διάρκεια της πείνας του 1941, και  του πολέμου. Τώρα στα γεράματα – όσο ακόμα το μπορώ – αποφάσισα  να ερευνήσω τη γύρω δασώδη  περιοχή για να ανακαλύψω ενδεχόμενα απομεινάρια του φυτού και όσα το συνδέουν με τις μνήμες μου.

Ξέρω ότι το ‘’εγχείρημά μου’’ είναι  παράτολμο, σε μια  ηλικία που η καρδιά το θέλει μα η φύση αδρανεί, με περιορισμένες αναπνοές και πόδια ασταθή και ‘’τρικλίζοντα’’. Είναι πράγματι παράτολμο  ίσως δε και παράλογο, αλλά έτσι αποφάσισα και άρχισα τις πρώτες δοκιμές προ ημερών, ενώ σήμερα το έφθασα στα άκρα. Αυτή μου η ενέργεια , μου έφερε στο νου την απάντηση του Σωκράτη στους φίλους του που σχολίασαν την απόφασή του να μάθει κιθάρα στα γεράματα ‘’γέρων ων κίθαριν μανθάνεις; Εκείνος λοιπόν  τους απάντησε ‘’κάλλιον οψιμαθής ή αμαθής, δηλαδή όπως λέει ο λαός μας, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Το επιχείρησα λοιπόν και  κουράστηκα περιπλανώμενος για δυο ώρες μόνος και έρημος μέσα στα βουνά και στα λαγκάδια - με μεγάλες υψομετρικές διαφορές - καταμεσής στο έρημο πευκοδάσος, αλλά μονοκαρύδα δεν βρήκα, όπως δεν βρήκα πολλά από τα μονοπάτια που αποτελούσαν καθημερινές διαδρομές των νεανικών μου χρόνων.

Εγώ δεν είμαι ειδικός, ούτε επιστήμων σαν τον κ. Γραμματικάκη να δώσω  τεκμηριωμένες εξηγήσεις για  παγκόσμια ερωτήματα, μένω στην απλή έως  απλοϊκή  πιθανολόγηση των απαντήσεων  μου, με την απλή ανθρώπινη σκέψη. Τα μονοπάτια έκλεισαν αφού δεν ‘’περπατούνται’’ ή έγιναν ζώνες πυρασφάλειας για την προστασία του πευκοδάσους. Μένει όμως αναπάντητη η κεντρική μου αναζήτηση της μονοκαρύδας, με το μπλε-χωνοειδές άνθος και τον μακρύ και λεπτό μίσχο, που έθρεψε στα δύσκολα χρόνια τα παιδιά της γενιάς μου. Τελευταία φορά την είχα βρει , την ίδια εποχή, στο ευρύτερο σημερινό περιβάλλον της  έρευνάς μου, πριν 10 περίπου χρόνια , πρόλαβα μάλιστα να τη γνωρίσω  και στον εγγονό μου τον Αντώνη.

Οι αλλαγές που συντελούνται στη ζωή ακολουθούνται από ανάλογες διαφοροποιήσεις και στη φύση, που δεν γίνονται άμεσα αισθητές στους σύγχρονους ανθρώπους που αγνοούν παλιότερες μορφές της. Αυτό όμως δεν είναι ασήμαντο αφού οι αλλαγές στη φύση ούτως ή άλλως γίνονται  και σίγουρα επηρεάζουν το  μέλλον των ανθρώπων. Ομολογώ ότι  με πολύ ρίσκο και κούραση που ‘’δεν κρύβεται’’  προσπάθησα να βρω τις απαντήσεις μου και ασχέτως συνεπειών το χάρηκα διότι για μια φορά ακόμα έφερα σε αίσιο πέρας ένα τόλμημα υπέρμετρα φιλόδοξο για την ηλικία μου.

Από την αμέτρητη ποικιλία των φυτών της περιοχής μου, δεν βρήκα πολλά δείγματα παλιότερων εικόνων, αποδίδοντας το γεγονός στο ψήλωμα των δέντρων του πευκοδάσους που η σκιά τους ‘’περιόρισε ή εξαφάνισε τη χαμηλότερη βλάστηση. Παρέμεινε σε όλο το μεγαλείο της η πολύχρωμη ‘’πικροδάφνη’’ που σπάει την πράσινη  - ευχάριστη μονοτονία του πεύκου, που ευτύχησε να διασωθεί σε αρκετές απόπειρες μεγάλων πυρκαγιών, που περιορίστηκαν στην άγρια βλάστηση, η οποία όμως επανήλθε δριμύτερη. Ανάλογες τολμηρές εξορμήσεις στην ηλικία μου μπορεί να είναι και οι τελευταίες και αυτό με έκανε   να ξεμακρύνω   από τον   αρχικό μου στόχο.

Σήμερα, αφού βρέθηκα κοντά σε έναν παλιό καταρράχτη που διέσχιζε την πόλη , χωρίζοντάς τη στην Άνω Πέλλα ή Μακεδονία και την παλιά πόλη της Αταλάντης, σκέφθηκα το κάτι παραπάνω και ομολογώ ότι τα ‘’χρειάστηκα’’. Επιχείρησα να ανέβω στους βράχους της χαράδρας του καταρράχτη και τελικά κατάφερα και κατέβηκα ασφαλής. Τελικά, η ικανοποίηση του ‘’αίσιου τέλους’’ που ‘’οσημέραι’’ ελαχιστοποιείται  στην ηλικία μου, αρχίζει με τις πρώτες  χλιαρές μυϊκές προειδοποιήσεις, που ξέρω ότι θα γίνουν έντονες μέχρι και ενοχλητικές το βράδυ και τις επόμενες αρκετές ημέρες. Θα γίνει πόνος και υπενθύμιση ότι ‘’κάθε πράγμα στον καιρό του’’ και ότι όλα έχουν το κόστος τους. Ένα κόστος που είμαι διατεθειμένος να πληρώσω αφού μου δίδει τη βεβαιότητα  ότι ακόμα το μπορώ και παραμένω ‘’ζωντανός’’ !!!

Λόγω του περιορισμένου όγκου  του  e-mail, επισυνάπτω λίγες μόνο φωτογραφίες από τη σημερινή  εξόρμησή μου, αρχίζοντας από μια δορυφορική που  οι κίτρινες σημάνσεις του δείχνουν το σημείο διαμονής μου, και στο ανώτερο σημείο το εκκλησάκι στο δάσος. Τα δύο σημεία έχουν υψομετρική διαφορά μεγαλύτερη των 200 μέτρων και η συνολική διαδρομή ξεπερνά τα 3 χιλιόμετρα.  Αντώνης